قهرمان ملی محمد رضا گرایی
سه شنبه, ۲۰ مهر ۱۴۰۰، ۰۹:۵۱ ب.ظ
مهدی جلالی مجد
محقق و مدرس دانشگاه در رشته آسیب شناسی و حرکات اصلاحی در ورزش
کلمات کلیدی
مهدی جلالی مجد
مهدی جلالی
جلالی مجد
مجد
مهدی مجد
جلالی
جزوه مفاصل
سیستم های عضلانی
سیستم عصبی
حرکت شناسی
مفصل مچ پا
تالاموس
مچ دست
اسیب
وضعیت بدنی
فرم سابقه پزشکی
تغذیه ورزشی
تغذیه
سیستم گوارشی
ستون فقرات
تنه
مفصل
استخوان
دیکشنری
یادگیری حرکتی
جزوه عقده های قاعده ای
محیطی
دستگاه عصبی
آناتومی
شناخت ناهنجاری ها
بایگانی
- مهر ۱۴۰۰ (۱)
- تیر ۱۴۰۰ (۱)
- مرداد ۱۳۹۹ (۳)
- آبان ۱۳۹۷ (۴)
- مهر ۱۳۹۷ (۸)
- شهریور ۱۳۹۷ (۸)
- مرداد ۱۳۹۷ (۱۴)
- خرداد ۱۳۹۷ (۶)
- فروردين ۱۳۹۷ (۲)
- آذر ۱۳۹۶ (۶)
- آبان ۱۳۹۶ (۲۴)
آخرین مطالب
-
۰۰/۰۷/۲۰قهرمان ملی محمد رضا گرایی
-
۰۰/۰۴/۳۰ثبت نمرات دانشجویان دانشگاه آزاد کرج
-
۹۹/۰۵/۲۳محمدبنا سرمربی تیم ملی کشتی فرنگی
-
۹۹/۰۵/۲۳علیرضا حیدری قهرمان جهان و المپیک
-
۹۷/۰۸/۱۷حرکت شناسی ورزشی 1
-
۹۷/۰۸/۱۷حرکت شناسی ورزشی2
-
۹۷/۰۸/۱۷تبریک و تهنیت
-
۹۷/۰۸/۰۸light
پیوندهای روزانه
تاریخچه دوومیدانی
المپیک باستان
المپیک باستان اولین اجرای سازمان یافته و قانوندار دوومیدانی بود. این بازیها از سال 776 قبل از میلاد آغاز شد و 12 قرن ادامه داشت.
دوومیدانی در المپیک باستان در رأس دیگر ورزشها قرار داشت. مسابقه دو با شرکت دوندگان چابک به مسافت یک اِستاد (182 متر) انجام میشد. واژه استادیوم از این کلمه گرفته شد.
در این دوره حتی دویدن با یک پا هم وجود داشته و از آنجا که بشر اسلحهای به نام نیزه اختراع کرده بود و در جنگ از آن استفاده فراوانی میکرد، پرتاب نیزه هم به عنوان ورزش شناخته شد. در المپیادها دو نوع مسابقه با نیزه وجود داشت: یکی پرتاب نیزه و دیگری نبرد با نیزه توأم با شمشیربازی.
«کوروبوس» احتمالاً اولین قهرمان رسمی دو در نخستین المپیک باستانی بوده است. بنا به مدارک تاریخی، پرش طول در چهارمین دوره به مواد مسابقه اضافه شد و کرونوس از کشور اسپارتا نخستین رکورددار این ماده بود که حدود 7 متر پرید. در دورههای بعدی رشتههای دیگر مانند پرتاب وزنه و پرتاب
دیسک به فهرست مسابقات دوومیدانی اضافه شد. یونانیها، برای پرتاب دیسک از یک صفحه مدور فلزی استفاده میکردند که آن را هاترس (HATTERES) مینامیدند.
بازیهای المپیک در قرن چهارم میلادی به دستور امپراطور روم تئودوزیوس اول تعطیل شد و همزمان مسابقات دوومیدانی هم از رونق افتاد. از آن زمان تا زنده شدن دوباره المپیک شکلهایی از انواع دوها و پرشها و پرتابها در اقوام و ملل دنیا دیده شده که بیشتر به خاطر آماده شدن جنگجویان و سربازان بوده است.
در قرن دوازدهم میلادی، مسابقات میدانی و مخصوصاً دو در انگلستان رواج یافت. این رواج در اواخر قرن پانزدهم و اوایل قرن شانزدهم شدت یافت و به ورزش اول جامعه تبدیل شد. علت این شکوفایی علاقه هنری هشتم پادشاه انگلستان بود که خود مهارت فراوانی در پرتاب چکش داشت.
در قرن 17 و 18 میلادی، در انگلستان نوعی شرطبندی مرسوم شد که در آن دوندگان با هم شرط میبستند و انبوه مردم به تماشا میایستادند.
در سالهای 1820 تا 1860 دوومیدانی به دانشگاهها و مدارس انگلستان راه یافته بود و دانشجویان علاقه فراوانی به این ورزش پیدا کرده بودند.
در سال 1849 ارتش انگلستان یک مسابقه بزرگ برای اهمیت دادن به دو و جلب توجه نظامیان به آن ترتیب داد و علاوه بر این، دوهای سرعت و استقامت را جزء دروس رسمی دانشکده افسری قرار داد.
در سال 1866 اولین باشگاه دوندگان با نام «کلوپ اتلتیک آماتور» در لندن تاسیس شد و بعد از آن باشگاهها و کلوپهای دیگری به وجود آمدند.
بعد از انگلستان، دومین کشوری که دوومیدانی در آن رونق بسیار یافت آمریک بود. اولین باشگاه دوومیدانی آمریکا «کلوپ اتلتیک نیویورک» بود که در سال 1868 تاسیس شد.
در اولین دوره المپیک نوین در سال 1896 دوومیدانی در ردیف مهمترین رشته های ورزشی بازیها قرار داشت.
در هفدهم ژوییه 1912 کنگرهای در سوئد با حضور نمایندگان سازمانهای دوومیدانی کشورهای بلژیک، اتریش، کانادا، شیلی، دانمارک، مصر، فنلاند، آلمان، انگلستان، یونان، مجارستان، نروژ، شوروی، آمریکا، سوئد و استرالی برپا شد و برای ایجاد یک سازمان بینالمللی دومیدانی مشورت کردند.
این سازمان، سرانجام در ماه اوت سال 1913 با نام «فدراسیون بینالمللی دوومیدانی» تأسیس شد. فعالیتهای این سازمان باعث شد که این ورزش در سراسر دنیا گسترش یابد. در حال حاضر تقریباً هیچ کشوری نیست که عضو فدراسیون دوومیدانی نباشد و از قوانین آن پیروی نکند
تاریخچه دوومیدانی
المپیک باستان
المپیک باستان اولین اجرای سازمان یافته و قانوندار دوومیدانی بود. این بازیها از سال 776 قبل از میلاد آغاز شد و 12 قرن ادامه داشت.
دوومیدانی در المپیک باستان در رأس دیگر ورزشها قرار داشت. مسابقه دو با شرکت دوندگان چابک به مسافت یک اِستاد (182 متر) انجام میشد. واژه استادیوم از این کلمه گرفته شد.
در این دوره حتی دویدن با یک پا هم وجود داشته و از آنجا که بشر اسلحهای به نام نیزه اختراع کرده بود و در جنگ از آن استفاده فراوانی میکرد، پرتاب نیزه هم به عنوان ورزش شناخته شد. در المپیادها دو نوع مسابقه با نیزه وجود داشت: یکی پرتاب نیزه و دیگری نبرد با نیزه توأم با شمشیربازی.
«کوروبوس» احتمالاً اولین قهرمان رسمی دو در نخستین المپیک باستانی بوده است. بنا به مدارک تاریخی، پرش طول در چهارمین دوره به مواد مسابقه اضافه شد و کرونوس از کشور اسپارتا نخستین رکورددار این ماده بود که حدود 7 متر پرید. در دورههای بعدی رشتههای دیگر مانند پرتاب وزنه و پرتاب
دیسک به فهرست مسابقات دوومیدانی اضافه شد. یونانیها، برای پرتاب دیسک از یک صفحه مدور فلزی استفاده میکردند که آن را هاترس (HATTERES) مینامیدند.
بازیهای المپیک در قرن چهارم میلادی به دستور امپراطور روم تئودوزیوس اول تعطیل شد و همزمان مسابقات دوومیدانی هم از رونق افتاد. از آن زمان تا زنده شدن دوباره المپیک شکلهایی از انواع دوها و پرشها و پرتابها در اقوام و ملل دنیا دیده شده که بیشتر به خاطر آماده شدن جنگجویان و سربازان بوده است.
در قرن دوازدهم میلادی، مسابقات میدانی و مخصوصاً دو در انگلستان رواج یافت. این رواج در اواخر قرن پانزدهم و اوایل قرن شانزدهم شدت یافت و به ورزش اول جامعه تبدیل شد. علت این شکوفایی علاقه هنری هشتم پادشاه انگلستان بود که خود مهارت فراوانی در پرتاب چکش داشت.
در قرن 17 و 18 میلادی، در انگلستان نوعی شرطبندی مرسوم شد که در آن دوندگان با هم شرط میبستند و انبوه مردم به تماشا میایستادند.
در سالهای 1820 تا 1860 دوومیدانی به دانشگاهها و مدارس انگلستان راه یافته بود و دانشجویان علاقه فراوانی به این ورزش پیدا کرده بودند.
در سال 1849 ارتش انگلستان یک مسابقه بزرگ برای اهمیت دادن به دو و جلب توجه نظامیان به آن ترتیب داد و علاوه بر این، دوهای سرعت و استقامت را جزء دروس رسمی دانشکده افسری قرار داد.
در سال 1866 اولین باشگاه دوندگان با نام «کلوپ اتلتیک آماتور» در لندن تاسیس شد و بعد از آن باشگاهها و کلوپهای دیگری به وجود آمدند.
بعد از انگلستان، دومین کشوری که دوومیدانی در آن رونق بسیار یافت آمریک بود. اولین باشگاه دوومیدانی آمریکا «کلوپ اتلتیک نیویورک» بود که در سال 1868 تاسیس شد.
در اولین دوره المپیک نوین در سال 1896 دوومیدانی در ردیف مهمترین رشته های ورزشی بازیها قرار داشت.
در هفدهم ژوییه 1912 کنگرهای در سوئد با حضور نمایندگان سازمانهای دوومیدانی کشورهای بلژیک، اتریش، کانادا، شیلی، دانمارک، مصر، فنلاند، آلمان، انگلستان، یونان، مجارستان، نروژ، شوروی، آمریکا، سوئد و استرالی برپا شد و برای ایجاد یک سازمان بینالمللی دومیدانی مشورت کردند.
این سازمان، سرانجام در ماه اوت سال 1913 با نام «فدراسیون بینالمللی دوومیدانی» تأسیس شد. فعالیتهای این سازمان باعث شد که این ورزش در سراسر دنیا گسترش یابد. در حال حاضر تقریباً هیچ کشوری نیست که عضو فدراسیون دوومیدانی نباشد و از قوانین آن پیروی نکند
با عرض ادب خدمت شما استاد جلالی مجد
بسیار عالی ایشالا سلامت باشید
کار تحقیق هم انجام شد براتون ارسال شد
بنام خدا
نام :امیر محمد بهرامی
دانشجوی رشته ی تربیت بدنی دانشگاه آزاد کرج
تحقیق در مورد تاریخچه رشته ورزشی دو و میدانی
نام استاد:جناب جلالی مجد
-دوومیدانییک ورزش طبیعی است زیرا با رفتار و حرکات طبیعی انسان مطابقت دارد. بنابراین میتوان گفت دوومیدانی از زمان پیدایش بشروجود داشته است و اولین اسلحه نسان در برخورد با محیط و خطرهای آن به حساب میآمد.
بشر اولیه برای دفاع از خود محتاج به فرار کردن بود تا اینکه در محلی خود را مخفی کرده به زندگی خود ادامه دهد. لیکن اشخاصی که ضعیفبوده و قدرت دویدن نداشتند بدون شک طعمه حیوانات قرار میگرفتند.
بدین جهت پدرها بچههای خود را تشویق به دویدن کرده و به آنها طرز فرار از مقابل حیوانات را میآموختند چرا که دویدن، حد فاصل بین زندگیو مرگ برای آنها بود.
انسانهای اولیه ضمن دویدن و فرار، برای عبور از موانع طبیعی از جهیدن و پریدن استفاده میکردند و اگر لازم میشد که بین آنها و حیواناتمبارزه‌ای صورت گیرد از پرتاب سنگ یا دیگر اشیا کمک میگرفتند این کار معمولاً زمانی انجام میگرفت که انسان از فرار کردن خسته و کوفتهمی‌شد.
در تنگنای مرگ و زندگی، انسان مجبور بود از قدرت بازو و پنجه و عضلات خود هم حداکثر استفاده را نماید. به این ترتیب انسان اولیه پی برد کهاگر تندتر بدود، بیشتر بپرد و محکمتر پرتاب کند، بهتر خواهد توانست با مشکلات و خطرات پیرامون خود مبارزه کند.
از بین ملتهای دنیای باستان فقط یونان بود که با عشق و علاقه، مردان غیور و با شهامت خود را به بهترین شکل، تشویق میکرد. در یونان باستانبه مردانی که بهتر دویده و شیای را بیشتر پرتاب کرده و از مرتفعترین محل میپریدند به چشم عظمت نگاه میکردند و برای آنها احترام و افتخارزیادی قائل بودند. اما نکته مجهول برای همه دانشمندان علم ورزش این است که به چه علت قهرمانان پرتاب دیسک در مرتبه اول قرار میگرفتند وورزشکاران دیگر در درجه دوم اهمیت قرار داشتند.
در اساطیر یونان باستان، به موجودی پرشور و شر به نام «مرکور» بر میخوریم. این موجود افسانهای، جوانی است بلند بالا و سرشار ازشادمانی و حرکت و حرارت. او در دو طرف کلاه و مچ پای خود بالهایی کوچک دارد و با همین بالها و گامهای تیز و چابک، سفرهای بسیارپرماجرایی را در کوهها و جنگله و سرزمینهای مختلف انجام میدهد. وجود چنین اسطورهای حکایت از علاقه و توجه مردم به تیزپایی، چابکی ودویدن دارد.
در دوران امپراطوری روم باستان، لژیونرها (سربازان عضو ارتش) با پرداختن به انواع دوها و پرتابها، خود را برای مسابقات شمشیرزنی ونبردهای تن به تن آماده میکردند.
در مصر باستان نیز، نوعی ورزش «دومیدانی» شامل دویدنهای انفرادی و جمعی اجرا میشد.در ایرلند ورزش میدانی به نام «تیلتین» (tailtean) رایج است که پیشینهای چندهزار ساله دارد.
المپیک باستان اولین اجرای سازمان یافته و قانوندار دوومیدانی بود. این بازیها از سال 776 قبل از میلاد آغاز شد و 12 قرن ادامه داشت.
دوومیدانی در المپیک باستان در رأس دیگر ورزشها قرار داشت. مسابقه دو با شرکت دوندگان چابک به مسافت یک اِستاد (182 متر) انجاممی‌شد. واژه استادیوم از این کلمه گرفته شد.
در این دوره حتی دویدن با یک پا هم وجود داشته و از آنجا که بشر اسلحهای به نام نیزه اختراع کرده بود و در جنگ از آن استفاده فراوانیمی‌کرد، پرتاب نیزه هم به عنوان ورزش شناخته شد. در المپیادها دو نوع مسابقه با نیزه وجود داشت: یکی پرتاب نیزه و دیگری نبرد با نیزه توأم باشمشیربازی.
«کوروبوس» احتمالاً اولین قهرمان رسمی دو در نخستین المپیک باستانی بوده است. بنا به مدارک تاریخی، پرش طول در چهارمین دوره به موادمسابقه اضافه شد و کرونوس از کشور اسپارتا نخستین رکورددار این ماده بود که حدود 7 متر پرید. در دورههای بعدی رشتههای دیگر مانندپرتاب وزنه و پرتاب دیسک به فهرست مسابقات دوومیدانی اضافه شد. یونانیها، برای پرتاب دیسک از یک صفحه مدور فلزی استفاده میکردند کهآن را هاترس (HATTERES) مینامیدند.
بازیهای المپیک در قرن چهارم میلادی به دستور امپراطور روم تئودوزیوس اول تعطیل شد و همزمان مسابقات دوومیدانی هم از رونق افتاد. از آنزمان تا زنده شدن دوباره المپیک شکلهایی از انواع دوها و پرشها و پرتابها در اقوام و ملل دنیا دیده شده که بیشتر به خاطر آماده شدنجنگجویان و سربازان بوده است.
در قرن دوازدهم میلادی، مسابقات میدانی و مخصوصاً دو در انگلستان رواج یافت. این رواج در اواخر قرن پانزدهم و اوایل قرن شانزدهم شدتیافت و به ورزش اول جامعه تبدیل شد. علت این شکوفایی علاقه هنری هشتم پادشاه انگلستان بود که خود مهارت فراوانی در پرتاب چکش داشت.
در قرن 17 و 18 میلادی، در انگلستان نوعی شرطبندی مرسوم شد که در آن دوندگان با هم شرط میبستند و انبوه مردم به تماشا میایستادند
در سالهای 1820 تا 1860 دوومیدانی به دانشگاهها و مدارس انگلستان راه یافته بود و دانشجویان علاقه فراوانی به این ورزش پیدا کرده بودند.
در سال 1849 ارتش انگلستان یک مسابقه بزرگ برای اهمیت دادن به دو و جلب توجه نظامیان به آن ترتیب داد و علاوه بر این، دوهای سرعت واستقامت را جزء دروس رسمی دانشکده افسری قرار داد.
در سال 1866 اولین باشگاه دوندگان با نام «کلوپ اتلتیک آماتور» در لندن تاسیس شد و بعد از آن باشگاهها و کلوپهای دیگری به وجود آمدند.
بعد از انگلستان، دومین کشوری که دوومیدانی در آن رونق بسیار یافت آمریک بود. اولین باشگاه دوومیدانی آمریکا «کلوپ اتلتیک نیویورک» بودکه در سال 1868 تاسیس شد.
در اولین دوره المپیک نوین در سال 1896 دوومیدانی در ردیف مهمترین رشته های ورزشی بازیها قرار داشت.
در هفدهم ژوییه 1912 کنگرهای در سوئد با حضور نمایندگان سازمانهای دوومیدانی کشورهای بلژیک، اتریش، کانادا، شیلی، دانمارک، مصر،فنلاند، آلمان، انگلستان، یونان، مجارستان، نروژ، شوروی، آمریکا، سوئد و استرالی برپا شد و برای ایجاد یک سازمان بینالمللی دومیدانی مشورتکردند. این سازمان، سرانجام در ماه اوت سال 1913 با نام «فدراسیون بینالمللی دوومیدانی» تأسیس شد. فعالیتهای این سازمان باعث شدکه این ورزش در سراسر دنیا گسترش یابد. در حال حاضر تقریباً هیچ کشوری نیست که عضو فدراسیون دوومیدانی نباشد و از قوانین آن پیروینکند.
دو و میدانی ناب‌ترین و اصیل ترین رشته ورزشی است که از ریشه یونانی اتلوس به معنی مبارزه و تلاش گرفته شده و به اندازه تاریخ آفرینش انسال قدمت دارد.
پیشینه برگزاری اولین مسابقات دو، پرش و پرتاب در جهان باستان به یونان و ایرلند بازمیگردد.
در مورد تاریخچه دو و میدانی در بازیهای المپیک روایات مختلفی وجود دارد اما نام کوروبوس به عنوان اولین قهرمان این مسابقات در 884 سال قبل از میلاد ثبت شده است. کوروبوس در مسابقه دو 200 متر که تنها مسابقه ادوار اولیه بوده، برنده شده است.
یونانیها به برگزاری مسابقات دو سرعت، پرش طول، پرتاب دیسک و نیزه ادامه دادند و قهرمانانشان به اوج شهرت رسیدند تا هنگامی که تئودوسیوس امپراطور روم، در سال 393 پس از میلاد پایان دوران باستانی بازیها را اعلام کرد.
از آن زمان تا قرن نوزدهم میلادی، دو و میدانی در مسابقات نظامیان اروپایی به حیات خود ادامه داد تا اینکه در انگلیس شکل مدرن این ورزش پایه‌گذاری شد.
در سال 1896 که آغاز دوره مدرن بازیهای المپیک بود، دو و میدانی همان مفهومی را داشت که امروزه از آن استنباط میشود. از این ورزش در کنار مسابقات شنا به عنوان قلب بازیهای المپیک یاد شده است.
شعار دو و میدانی در المپیک به زبان یونانی سیتیوس، آلتیوس، فورتیوس به معنی سریعتر، بالاتر و قویتر است.
طولانی‌ترین رقابت در میان مواد مختلف دو و میدانی، دوی 42 کیلومتر و 195 متر ماراتن است که ریشه در تاریخ یونان باستان دارد. فیلیپیدس مسافت شهر ماراتن تا آتن را می‌دود تا خبر پیروزی آتنی‌ها بر پارسیان (ایران) را اعلام کند و سپس می‌میرد.
پرش طول، پرش ارتفاع و سه گام به علاوه پرش با نیزه موادی هستند که در زمین واحد انجام میشوند. رشتههای پرتابی شامل پرتاب وزنه، چکش، دیسک و نیزه است اما رقابت مورد علاقه یونانیان مواد چندگانه شامل 10 گانه برای مردان و 7 گانه برای زنان است.
امروزه دو و میدانی با رشته‌هایی همچون فوتبال، بسکتبال، تنیس و والیبال به عنوان پرتحرک‌ترین رشتههای ورزشی جهان رقابت میکند.
سابقه حضور زنان در مسابقات دو و میدانی المپیک نیز به بازیهای 1928 آمستردام برمی‌گردد. اگرچه برنامه بازیهای المپیک از سال 1932 فرق کرده و نسبتا استانداردتر شده است اما برنامه مسابقات مردان و زنان تقریبا مثل هم است و تفاوتهای اندکی دارد. دوی 3000 متر زنان برای اولین‌بار در المپیک پکن گنجانده شده است.
مهدی سلامی
دانشگاه ازاد اسلامی رشته تربیت بدنی
تاریخچه دو میدانی :
دو و میدانی به مجموعه ای از ورزشهایی گفته میشود که شامل انواع دو، پرش، پرتاب، پیاده روی، و رشتههای ترکیبی است. برگزاری مسابقات دو و میدانی، در مقایسه با دیگر ورزشها، ساده تر است و نیاز چندانی به تجهیزات گران قیمت ندارد. بیشتر رشته های دو و میدانی به طور کلی انفرادی هستند، به جز دوهای امدادی و برخی از مسابقات مانند دوهای صحرانوردی که در آنها امتیاز اعضای یک تیم با هم جمع میشود.
سابقهٔ این ورزش به المپیک باستانیِ یونانیان میرسد که از ۷۷۶ ق. م برگزار میشد. این رشته استخوان بندی المپیک مدرن را از اوّلین دورهٔ آن تشکیل دادهاست. امروزه اتحادیه بینالمللی فدراسیون‌های دو و میدانی (IAAF) برگزاری مسابقات دوومیدانی در سطح بینالمللی را بر عهده دارد و پس از المپیک، معتبرترین رویدادهای این رشته، مسابقات قهرمانی دوومیدانی جهان و قهرمانی دو و میدانی داخل سالن جهان به شمار میروند.
دو و میدانی ناب ترین و اصیل ترین رشته ورزشی است که از ریشه یونانی اتلوس به معنی مبارزه و تلاش گرفته شده و به اندازه تاریخ آفرینش انسال قدمت داردپیشینه برگزاری اولین مسابقات دو، پرش و پرتاب در جهان باستان به یونان و ایرلند بازمی گردد.
مسابقات دو، پیاده‌روی سرعت، پرش و پرتاب از دوران پیشاتاریخ تاکنون انجام میشدهاست. سنگنگارههایی از مسابقات دو و پرش ارتفاع بر روی مقبرههای مصری متعلق به ۲۲۵۰ سال پیش از میلاد وجود دارد. ایرلندی‌های باستان از حدود ۱۸۰۰ سال پیش از میلاد مسابقاتی را برگزار میکردند که پرتاب سنگ و دو نیز در بین آنها بود. وقتی یونانیان در ۷۷۶ پ. م برگزاری بازیهای المپیک را آغاز کردند، تنها رشته‌ای که در چندین دورهٔ ابتدایی در آن برگزار شد مسابقهٔ دو سرعت معروف به استادیون بود که دوندگان، طول ورزشگاه (حدود ۲۰۰ متر) را می‌دویدند. در دورههای بعدی، رشتههای دیگری ازجمله پرتابها و پرشها نیز برگزار شدند و مهمترین رشتهٔ مسابقات پنجگانه محسوب میشد که از پنج رشتهٔ دو استادیون، پرش طول، پرتاب دیسک، پرتاب نیزه و کُشتی تشکیل میشد.
شعار دوومیدانی در المپیک به زبان یونانی «سیتیوس، آلتیوس، فورتیوس» به‌معنی «سریعتر، بالاتر و قویتر» است.
در 17 جولای 1912 فدراسیونی برای این ورزش بنا نهاد شد که International Amateur Athletics Federation این بود و واژه آماتور هم جزو آن بود و به صورت حرفه ای پیگری نمی شد اما در دهه 70 میلادی کاملا ورزش حرفه ای شد و در سال 2001 کلمه آماتور از آن حذف شد. اولین رییس آن هم سیگفیرد استروم از سوئد بود که 34 سال بر این مسند بود. در حال حاضر هم رییس آن سباستین کوئه از بریتانیا است که از سال 2015 بر صندلی ریاست نشسته است.
پرتاب نیزه:
در این رشتهٔ ورزشی، ورزشکار می‌کوشد تا نیزه‌ای از جنس فلز یا آلومینیوم را به فاصله‌ای هرچه دورتر پرتاب کند.
فدراسیون جهانی دوومیدانی، در اول آوریل ۱۹۸۶، در طراحی نیزهٔ ویژهٔ مردان تغییراتی داد. همچنین، این فدراسیون، در سال ۱۹۹۹ درطراحی نیزهٔ زنان نیز تغییراتی اعمال کرد.
رکورددار پرتاب نیزهٔ مردان (با طراحی جدید) یان ژلزنی با رکورد ۹۸٫۴۸ است. او ۵ بار رکورد جهان را تغییر دادهاست.
ناحیهٔ پرتاب:
مسافت مسیر دورخیز در پرتاب نیزه باید حداکثر ۵/۳۶ متر و حداقل ۳۰ متر باشد. دالان پرتاب نیزه را دو خط موازى به پهناى ۵سانتى‌متر که در فاصله ۴ مترى یکدیگر قرار دارند تشکیل شده است. قوس انتهائى دالان پرتاب جزئى از محیط دایره‌اى است که بهشعاع ۸ متر ترسیم مى‌شود و در واقع محدودهٔ انتهائى پرتاب را مشخص مىکند. براى مشخص‌کردن قطاع یا ناحیهٔ فرود پرتاب، مرکزدایره به شعاع ۸ متر را به دو انتهاى قوس انتهائى پرتاب وصل مى‌کنیم و سپس خطوط بهدست آمده را مطابق تصویر (۱۷ - ۱۶)، در یکخط مستقیم ادامه مى‌دهیم (زاویهٔ بین دو شعاع در حدود ۲۹ درجه خواهد بود).
پهناى قوس انتهائى دالان پرتاب باید به عرض ۷ سانتى‌متر باشد و از جنس چوب یا فلز و همسطح با زمین است. البته مى‌توان در صورتدسترسى نداشتن به قوس آماده، با گچ آن را روى زمین ترسیم کرد.
از سال 1304 به بعد یک سری مسابقات در زمینه دو و میدانی در محله‌های مختلف تهران به صورت غیر رسمی آغاز شد. به علت محدودیت امکانات مسابقات تنها در رشته دوهای کوتاه ، پرش طول و پرش ارتفاع انجام میشد.
تا اینکه با روانه شدن تعدادی از دانشجویان ایرانی به اروپا در سالهای 1306 و بعد از آن و بازگشت آنها به وطن، دوومیدانی رفته رفته رونق گرفت.
تبلیغ دوومیدانی از سوی این افراد و گسترش نسبی آن در میان مردم مخصوصا قشر تحصیلکرده باعث شد تا در سال 1311 مسابقات
دوومیدانی مدارس با تعدادی مواد مورد نظر در برنامه‌های تحصیلی گنجانیده شود. در همین ایام بود که مردم با مفهوم رشته‌ای تحت عنوان دو صحرانوردی نیز آشنا شده، نسبت به برگزاری مسابقات آن اقدام کردند.
در سال 1312 یک فرد آمریکایی به نام گیبسون به عنوان کارشناس ورزش به استخدام دولت وقت ایران درآمد. او اولین مسابقات رسمی ورزش از جمله دوومیدانی را بین مراکز آموزشی تهران و اصفهان ترتیب داد. از آن تاریخ به بعد ورزش دوومیدانی در بین اکثر مراکز آموزشی کشور متداول شده، گسترش بیشتری یافت.
سال 1312 یک فرد آمریکایی به نام گیبسون به عنوان کارشناس ورزش به استخدام دولت وقت ایران درآمد. او اولین مسابقات رسمی ورزش از جمله دوومیدانی را بین مراکز آموزشی تهران و اصفهان ترتیب داد. از آن تاریخ به بعد ورزش دوومیدانی در بین اکثر مراکز آموزشی کشور متداول شده، گسترش بیشتری یافت.
این روند ادامه داشت و دوومیدانی به عنوان یک رشته ورزشی مادر بتدریج از مراکز آموزشی به سایر نهادهای دولتی و مردمی گسترش یافت و طرفدارانی پیدا کرد.
سالها مسابقات دوومیدانی به صورت غیررسمی و بدون داشتن متولی برگزارشدتا اینکه در سال 1318 خورشیدی اولین دوره مسابقات دوومیدانی ایران رسما پایه گذاری شد. این روند تا به حال به همت مسئولان و عوامل فدراسیون دوومیدانی ادامه دارد.
فدراسیون دوومیدانی ایران در تاریخ 14 بهمن 1325 رسما به عضویت فدراسیون بین المللی دوومیدانی درآمده است. با اینکه ورزشکاران ایرانی برای اولین بار در رشتههای ورزشی مختلف در سال 1327 در بازیهای المپیک لندن شرکت کردند، ولی قهرمانان دوومیدانی شانس شرکت در این بازیها را نداشتند.
اما 4 سال بعد، در سال 1331 یعنی بازیهای المپیک فنلاند ورزشکاران برجسنه دوومیدانی ایران شانس شرکت در مسابقات رسمی را پیدا کردند و از آن سال به بعد همواره برجسته ترین ورزشکاران دوومیدانی ما در بازیهای آسیایی و المپیک و مسابقات قهرمانی آسیا و جهان شرکت می کنند.
ورزش دو و میدانی در ایران توسط رحمت الله ایزد پناه بنیان‌گذاری شده و این فرد باعث احیای این ورزش در ایران شده است.
به نام خدا
محمد رضا ترابی
موضوع: تاریخچه دومیدانی
استاد جلالی مجد
دوومیدانییک ورزش طبیعی است زیرا با رفتار و حرکات طبیعی انسان مطابقت دارد. بنابراین میتوان گفت دوومیدانی از زمان پیدایش بشر وجود داشته است و اولین اسلحه نسان در برخورد با محیط و خطرهای آن به حساب میآمد.
بشر اولیه برای دفاع از خود محتاج به فرار کردن بود تا اینکه در محلی خود را مخفی کرده به زندگی خود ادامه دهد. لیکن اشخاصی که ضعیف بوده و قدرت دویدن نداشتند بدون شک طعمه حیوانات قرار میگرفتند.
بدین جهت پدرها بچههای خود را تشویق به دویدن کرده و به آنها طرز فرار از مقابل حیوانات را میآموختند چرا که دویدن، حد فاصل بین زندگی و مرگ برای آنها بود.
انسانهای اولیه ضمن دویدن و فرار، برای عبور از موانع طبیعی از جهیدن و پریدن استفاده میکردند و اگر لازم میشد که بین آنها و حیوانات مبارزهای صورت گیرد از پرتاب سنگ یا دیگر اشیا کمک میگرفتند این کار معمولاً زمانی انجام میگرفت که انسان از فرار کردن خسته و کوفته میشد.
در تنگنای مرگ و زندگی، انسان مجبور بود از قدرت بازو و پنجه و عضلات خود هم حداکثر استفاده را نماید. به این ترتیب انسان اولیه پی برد که اگر تندتر بدود، بیشتر بپرد و محکمتر پرتاب کند، بهتر خواهد توانست با مشکلات و خطرات پیرامون خود مبارزه کند.
از بین ملتهای دنیای باستان فقط یونان بود که با عشق و علاقه، مردان غیور و با شهامت خود را به بهترین شکل، تشویق میکرد. در یونان باستان به مردانی که بهتر دویده و شیای را بیشتر پرتاب کرده و از مرتفعترین محل میپریدند به چشم عظمت نگاه میکردند و برای آنها احترام و افتخار زیادی قائل بودند. اما نکته مجهول برای همه دانشمندان علم ورزش این است که به چه علت قهرمانان پرتاب دیسک در مرتبه اول قرار میگرفتند و ورزشکاران دیگر در درجه دوم اهمیت قرار داشتند.
در اساطیر یونان باستان، به موجودی پرشور و شر به نام «مرکور» بر میخوریم. این موجود افسانهای، جوانی است بلند بالا و سرشار از شادمانی و حرکت و حرارت. او در دو طرف کلاه و مچ پای خود بالهایی کوچک دارد و با همین بالها و گامهای تیز و چابک، سفرهای بسیار پرماجرایی را در کوهها و جنگله و سرزمینهای مختلف انجام میدهد. وجود چنین اسطورهای حکایت از علاقه و توجه مردم به تیزپایی، چابکی و دویدن دارد.
در دوران امپراطوری روم باستان، لژیونرها (سربازان عضو ارتش) با پرداختن به انواع دوها و پرتابها، خود را برای مسابقات شمشیرزنی و نبردهای تن به تن آماده میکردند.
المپیک باستان اولین اجرای سازمان یافته و قانوندار دوومیدانی بود. این بازیها از سال 776 قبل از میلاد آغاز شد و 12 قرن ادامه داشت.
دوومیدانی در المپیک باستان در رأس دیگر ورزشها قرار داشت. مسابقه دو با شرکت دوندگان چابک به مسافت یک اِستاد (182 متر) انجام میشد. واژه استادیوم از این کلمه گرفته شد.
در این دوره حتی دویدن با یک پا هم وجود داشته و از آنجا که بشر اسلحهای به نام نیزه اختراع کرده بود و در جنگ از آن استفاده فراوانی میکرد، پرتاب نیزه هم به عنوان ورزش شناخته شد. در المپیادها دو نوع مسابقه با نیزه وجود داشت: یکی پرتاب نیزه و دیگری نبرد با نیزه توأم با شمشیربازی.
در قرن دوازدهم میلادی، مسابقات میدانی و مخصوصاً دو در انگلستان رواج یافت. این رواج در اواخر قرن پانزدهم و اوایل قرن شانزدهم شدت یافت و به ورزش اول جامعه تبدیل شد. علت این شکوفایی علاقه هنری هشتم پادشاه انگلستان بود که خود مهارت فراوانی در پرتاب چکش داشت.
در قرن 17 و 18 میلادی، در انگلستان نوعی شرطبندی مرسوم شد که در آن دوندگان با هم شرط میبستند و انبوه مردم به تماشا میایستادند.
در سالهای 1820 تا 1860 دوومیدانی به دانشگاهها و مدارس انگلستان راه یافته بود و دانشجویان علاقه فراوانی به این ورزش پیدا کرده بودند.
در سال 1849 ارتش انگلستان یک مسابقه بزرگ برای اهمیت دادن به دو و جلب توجه نظامیان به آن ترتیب داد و علاوه بر این، دوهای سرعت و استقامت را جزء دروس رسمی دانشکده افسری قرار داد.
در سال 1866 اولین باشگاه دوندگان با نام «کلوپ اتلتیک آماتور» در لندن تاسیس شد و بعد از آن باشگاهها و کلوپهای دیگری به وجود آمدند.
بعد از انگلستان، دومین کشوری که دوومیدانی در آن رونق بسیار یافت آمریک بود. اولین باشگاه دوومیدانی آمریکا «کلوپ اتلتیک نیویورک» بود که در سال 1868 تاسیس شد.
در اولین دوره المپیک نوین در سال 1896 دوومیدانی در ردیف مهمترین رشته های ورزشی بازیها قرار داشت.
در هفدهم ژوییه 1912 کنگرهای در سوئد با حضور نمایندگان سازمانهای دوومیدانی کشورهای بلژیک، اتریش، کانادا، شیلی، دانمارک، مصر، فنلاند، آلمان، انگلستان، یونان، مجارستان، نروژ، شوروی، آمریکا، سوئد و استرالی برپا شد و برای ایجاد یک سازمان بینالمللی دومیدانی مشورت کردند. این سازمان، سرانجام در ماه اوت سال 1913 با نام «فدراسیون بینالمللی دوومیدانی» تأسیس شد. فعالیتهای این سازمان باعث شد که این ورزش در سراسر دنیا گسترش یابد. در حال حاضر تقریباً هیچ کشوری نیست که عضو فدراسیون دوومیدانی نباشد و از قوانین آن پیروی نکند.
هادی ابوالحسنی
کلاس ساعت ۵:۴۵
دو میدانی ۱
دو و میدانى نوین در قرن ۱۹ در امپراطورى انگلستان بوجود آمده و رشته‌هاى قدیمى ابقاء و رشته‌هاى جدیدى مانند: دو با مانع، دوهاى استقامت، پرش طول و پرش سه گام، پرتاب چکش و وزنه جزو رشته دو ومیدانى درآمدند. درسال ۱۸۱۰ میلادى مسابقه‌اى در زمینه دو و میدانى در انگلستان انجام گردید. در بین سال‌هاى ۱۸۵۷ و ۱۸۶۰ و مسابقات دو و میدانى بین دانشگاه‌هاى مشهور آکسفورد و کمبریج برگزار مى‌گردید. ۲۰ سال بعد رشته دو و میدانى آن چنان توسعه پیداکرد که انجمن دو و میدانى آماتورى انگلستان تأسیس گردید.
تاریخچه دو میدانی در ایران
سال 1304 به بعد یک سری مسابقات در زمینه دو و میدانی در محله‌های مختلف تهران به صورت غیر رسمی آغاز شد. به علت محدودیت امکانات مسابقات تنها در رشته دوهای کوتاه ، پرش طول و پرش ارتفاع انجام میشد.
تا اینکه با روانه شدن تعدادی از دانشجویان ایرانی به اروپا در سالهای 1306 و بعد از آن و بازگشت آنها به وطن، دوومیدانی رفته رفته رونق گرفت.
تبلیغ دوومیدانی از سوی این افراد و گسترش نسبی آن در میان مردم مخصوصا قشر تحصیلکرده باعث شد تا در سال 1311 مسابقات دوومیدانی مدارس با تعدادی مواد مورد نظر در برنامه‌های تحصیلی گنجانیده شود. در همین ایام بود که مردم با مفهوم رشته‌ای تحت عنوان دو صحرانوردی نیز آشنا شده، نسبت به برگزاری مسابقات آن اقدام کردند.
در سال 1312 یک فرد آمریکایی به نام گیبسون به عنوان کارشناس ورزش به استخدام دولت وقت ایران درآمد. او اولین مسابقات رسمی ورزش از جمله دوومیدانی را بین مراکز آموزشی تهران و اصفهان ترتیب داد. از آن تاریخ به بعد ورزش دوومیدانی در بین اکثر مراکز آموزشی کشور متداول شده، گسترش بیشتری یافت.
این روند ادامه داشت و دوومیدانی به عنوان یک رشته ورزشی مادر بتدریج از مراکز آموزشی به سایر نهادهای دولتی و مردمی گسترش یافت و طرفدارانی پیدا کرد.
سالها مسابقات دوومیدانی به صورت غیررسمی و بدون داشتن متولی برگزارشدتا اینکه در سال 1318 خورشیدی اولین دوره مسابقات دوومیدانی ایران رسما پایه گذاری شد. این روند تا به حال به همت مسئولان و عوامل فدراسیون دوومیدانی ادامه دارد.
فدراسیون دوومیدانی ایران در تاریخ 14 بهمن 1325 رسما به عضویت فدراسیون بین المللی دوومیدانی درآمده است. با اینکه ورزشکاران ایرانی برای اولین بار در رشتههای ورزشی مختلف در سال 1327 در بازیهای المپیک لندن شرکت کردند، ولی قهرمانان دوومیدانی شانس شرکت در این بازیها را نداشتند.
اما 4 سال بعد، در سال 1331 یعنی بازیهای المپیک فنلاند ورزشکاران برجسنه دوومیدانی ایران شانس شرکت در مسابقات رسمی را پیدا کردند و از آن سال به بعد همواره برجسته ترین ورزشکاران دوومیدانی ما در بازیهای آسیایی و المپیک و مسابقات قهرمانی آسیا و جهان شرکت می کنند.
ورزش دو و میدانی در ایران توسط رحمت الله ایزد پناه بنیان‌گذاری شده و این فرد باعث احیای این ورزش در ایران شده است.
پرتاب نیزه:
در این رشتهٔ ورزشی، ورزشکار می‌کوشد تا نیزه‌ای از جنس فلز یا آلومینیوم را به فاصله‌ای هرچه دورتر پرتاب کند.
فدراسیون جهانی دوومیدانی، در اول آوریل ۱۹۸۶، در طراحی نیزهٔ ویژهٔ مردان تغییراتی داد. همچنین، این فدراسیون، در سال ۱۹۹۹ درطراحی نیزهٔ زنان نیز تغییراتی اعمال کرد.
رکورددار پرتاب نیزهٔ مردان (با طراحی جدید) یان ژلزنی با رکورد ۹۸٫۴۸ است. او ۵ بار رکورد جهان را تغییر دادهاست.
ناحیهٔ پرتاب:
مسافت مسیر دورخیز در پرتاب نیزه باید حداکثر ۵/۳۶ متر و حداقل ۳۰ متر باشد. دالان پرتاب نیزه را دو خط موازى به پهناى ۵سانتى‌متر که در فاصله ۴ مترى یکدیگر قرار دارند تشکیل شده است. قوس انتهائى دالان پرتاب جزئى از محیط دایره‌اى است که بهشعاع ۸ متر ترسیم مى‌شود و در واقع محدودهٔ انتهائى پرتاب را مشخص مىکند.
براى مشخص‌کردن قطاع یا ناحیهٔ فرود پرتاب، مرکزدایره به شعاع ۸ متر را به دو انتهاى قوس انتهائى پرتاب وصل مى‌کنیم و سپس خطوط بهدست آمده را در یکخط مستقیم ادامه مى‌دهیم (زاویهٔ بین دو شعاع در حدود ۲۹ درجه خواهد بود)
پهناى قوس انتهائى دالان پرتاب باید به عرض ۷ سانتى‌متر باشد و از جنس چوب یا فلز و همسطح با زمین است. البته مى‌توان در صورتدسترسى نداشتن به قوس آماده، با گچ آن را روى زمین ترسیم کرد.
پرتاب نیزه یکی از مواد پرطرفدار در رشته‌ی دوومیدانی است. در حالی که به نظر میرسد پرتاب یک میله نازک نوک تیز و حفظ تعادل آندر هوا کار آسانی نباشد، اما توجه به برخی اصول پایه میتواند یک پرتاب موفق و البته بلند را رقم بزند.
پرتاب نیزه یکی از روشهای دوومیدانی بازیهای المپیک است، در این روش، یک نیزه با نوک فلزی را تا حد توان به دورترین نقطه پرتابمی‌کنند. پرتاب کردن نیزه کار سختی نیست، اما درست پرتاب کردن آن نیازمند تمرین و دانش کافی است. اطلاعات زیر برای ورزشکارانراست دست است و برای چپ دستها باید راست و چپ را جابجا کرد.
- بهتر است قبل از رسیدن به نقطه شروع کمی به نیزه به سمت جلو سرعت بدهید تا این که در نقطه شروع شانه‌ها و نیزه را به سمت عقبفشار بدهید. سعی کنید شانه و بازو را آزاد کنید تا به حالتی که بازو کاملا کشیده باشد و شانه چرخیده باشد، برسد.
1- گرم کردن دست: در این مرحله باید در حالی که نیزه را در دست دارید عضلات شانه، بازو و مچ دست راست را تکان دهید و گرم کنیدو چند قدم به عقب و جلو بردارید.
- سر خود را به سمتی که می‌خواهید نیزه را پرتاب کنید نگه دارید.
- پاهای خود را در زاویه پرتاب قرار دهید.
- پای راست خود را به جلو پرتاب کنید تا لگن در موقعیت مناسب قرار گیرد.
4- این مرحله Cross – over نیز نامیده می شود. در این مرحله پرتاب کنندگان نیزه با قرار دادن پای راست در مرکز ثقل به عقب تکیهمی‌کنند.
- پای راست را به زمین نزدیک کنید.
- پاشنه پای راست باید زمین را حس کند.
- در حالی که پای راست به سمت جلو حرکت میکند، پای چپ را بالا بیاورید و تنه را 115 درجه به سمت عقب حرکت دهید. وقتی اینحرکت به پایان برسد پای راست شما به روی زمین است و پای چپتان به سمت جلو و بالاست.
5- پای چپ را به سمت جلو حرکت دهید و شانه‌ها و لگن را در راستای مسیر پرتاب قرار دهید. این آخرین مرحله قبل از رها کردن نیزهاست.
پرتاب نیزه:
پرتاب نیزه از دوران ماقبل تاریخ در جنگها و برای شکار وجود داشته است. در کنار پرتاب دیسک، پرتاب نیزه دومین مسابقه پرتابی در درمسابقات پنجگانه باستانی بود. در قرن 18 میلادی،پرتاب نیزه در اسکاندیناوی محبوبیت زیادی به دست آورد و شرکت‌کنندگان این کشورهمچنان جزو برترین‌های این رشته در رقابتهای مردان به شمار میروند. اولین مسابقه‌ی پرتاب نیزه المپیک برای آقایان در سال 1908 وبرای خانم‌ها در 1932 بوده است.
پرتاب نیزه تنها مسابقه‌ی پرتابی است که در آن قهرمانان از یک محل دایرهای شکل، پرتاب خود را انجام نمی‌دهند، بلکه به سرعت در یکمسیر می‌دوند تا برای پرتاب انرژی جنبشی نیزه را افزایش دهند. آنها حتی پس از پرتاب نیزه هم نباید از خط پرتاب آزاد عبور کنند. امتیازدهی در این مسابقات هم شبیه پرتاب‌های دیگرست. مسابقه در شش مرحله برگزار میشود و برنده فردی است که طولانی‌ترین پرتابرا داشته باشد.
نیزه‌های اولیه از جنس‌های متفاوتی از چوب ساخته می‌شدند، اما در دهه‌ی 1950، یک ورزشکار سابق به اسم باد هلد، نیزه‌های توخالی،و سپس نیزه فلزی را ایجاد کرد. هردوی این نیزه‌ها باعث افزایش کیفیت پرتابه ورزشکاران شدند. نیزه‌ها از سه بخش اصلیتشکیل‌شده‌اند: یک سر فلزی، یک میله‌ی تو پر یا تو خالی و یک بند دستگیره.
وزن نیزه برای آقایان حداقل 800 گرم با طولی بین 2.6 تا 2.7 متر و برای خانم‌ها 600 گرم و با طول حدود 2.2 تا 2.3 متر است. میله‌ینیزه ممکن است از فلز یا چوب ساخته شده باشد.
زمین پرتاب نیزه:
مسیر دویدن بین 30.175 متر و 33.83 متر است. دو خط موازی سفید رنگ که بیش از 1.21 متر از هم فاصله دارند، مسیر را مشخصمی‌کنند. در انتهای مسیر مسابقه یک خط پرتاب قوسی شکل با شعاع آن 2.74 متر وجود دارد. این قوس که اغلب با چوب یا مواد بادوامدیگر ساخته شده است، باید هم‌تراز زمین بوده و به رنگ سفید باشد. تا زمانی که نیزه پرتاب شده به زمین نرسد، پرتابکننده نمی‌تواند بههیچ‌کدام از این خطوط دست بزند و یا مسیر را ترک کند.
امیر ابراهیمی میمند
دو و میدانی ۱ .دانشگاه آزاد کرج
موضوع :تاریخچه دو و میدانی
و و میدانی به مجموعه ای از ورزشهایی گفته میشود که شامل انواع دو، پرش، پرتاب، پیاده روی، و رشتههای ترکیبی است. برگزاری مسابقات دو و میدانی، در مقایسه با دیگر ورزشها، ساده تر است و نیاز چندانی به تجهیزات گران قیمت ندارد. بیشتر رشته های دو و میدانی به طور کلی انفرادی هستند، به جز دوهای امدادی و برخی از مسابقات مانند دوهای صحرانوردی که در آنها امتیاز اعضای یک تیم با هم جمع میشود.
سابقهٔ این ورزش به المپیک باستانیِ یونانیان میرسد که از ۷۷۶ ق. م برگزار میشد. این رشته استخوان بندی المپیک مدرن را از اوّلین دورهٔ آن تشکیل دادهاست. امروزه اتحادیه بینالمللی فدراسیون‌های دو و میدانی (IAAF) برگزاری مسابقات دوومیدانی در سطح بینالمللی را بر عهده دارد و پس از المپیک، معتبرترین رویدادهای این رشته، مسابقات قهرمانی دوومیدانی جهان و قهرمانی دو و میدانی داخل سالن جهان به شمار میروند.
دو و میدانی ناب ترین و اصیل ترین رشته ورزشی است که از ریشه یونانی اتلوس به معنی مبارزه و تلاش گرفته شده و به اندازه تاریخ آفرینش انسال قدمت داردپیشینه برگزاری اولین مسابقات دو، پرش و پرتاب در جهان باستان به یونان و ایرلند بازمی گردد
در سال 1896 که آغاز دوره مدرن بازیهای المپیک بود، دو و میدانی همان مفهومی را داشت که امروزه از آن استنباط میشود. از این ورزش در کنار مسابقات شنا به عنوان قلب بازیهای المپیک یاد شده است.
شعار دو و میدانی در المپیک به زبان یونانی سیتیوس، آلتیوس، فورتیوس به معنی سریعتر، بالاتر و قویتر است.
طولانی‌ترین رقابت در میان مواد مختلف دو و میدانی، دوی 42 کیلومتر و 195 متر ماراتن است که ریشه در تاریخ یونان باستان دارد. فیلیپیدس مسافت شهر ماراتن تا آتن را می‌دود تا خبر پیروزی آتنی‌ها بر پارسیان (ایران) را اعلام کند و سپس می‌میرد.
پرش طول، پرش ارتفاع و سه گام به علاوه پرش با نیزه موادی هستند که در زمین واحد انجام میشوند. رشتههای پرتابی شامل پرتاب وزنه، چکش، دیسک و نیزه است اما رقابت مورد علاقه یونانیان مواد چندگانه شامل 10 گانه برای مردان و 7 گانه برای زنان است.
امروزه دو و میدانی با رشته‌هایی همچون فوتبال، بسکتبال، تنیس و والیبال به عنوان پرتحرک‌ترین رشتههای ورزشی جهان رقابت میکند.
سابقه حضور زنان در مسابقات دو و میدانی المپیک نیز به بازیهای 1928 آمستردام برمی‌گردد. اگرچه برنامه بازیهای المپیک از سال 1932 فرق کرده و نسبتا استانداردتر شده است اما برنامه مسابقات مردان و زنان تقریبا مثل هم است و تفاوتهای اندکی دارد.
پرتاب از روبه‌رو
- اصول ایمنى رعایت و نحوهٔ گرفتن نیزه و حمل آن یادآورى شود.
- نیزه از بالاى سر طورى عقب کشیده شود که نوک آن به‌طرف زمین باشد.
- اندکى به‌طرف عقب خم شوید و در حالى‌که دست شما کاملاً کشیده شده و نیزه با زاویهٔ کم نسبت به زمین قرار دارد آن را به فاصلهٔ ۴ - ۳ مترى پرتاب کنید.
- سپس با خم‌کردن بیشتر نیزه باز هم در حالى‌که سر نیزه پائین است آن را به فاصلهٔ ۸-۷ مترى و سپس ۱۲ - ۱۰ مترى پرتاب کنید.
هدف:
شتاب‌دادن به نیزه در یک مسیر مستقیم (تصویر پرتاب از روبه‌رو)
پرتاب از روبه‌رو پرتاب ایستاده
- در پرتاب ایستاده پاها به‌اندازهٔ عرض شانه (۶۰ تا ۹۰ سانتى‌متر) باز شوند و مسیر پاها در جهت پرتاب باشد.
- نیزه از بالاتر از ارتفاع شانه به عقب کشیده شود. کف دست بالا کاملاً روبه‌روى آسمان باشد و به‌طرف داخل چرخانده شود.
- حرکت را با بالا آوردن پاى چپ و جدا کردن آن از زمین و انتقال وزن به پاى راست (عقبی) که اندکى خم‌شده آغاز کنید.
- به هنگام انجام این حرکت تمرکز بر استفادهٔ صحیح و به‌موقع از چرخش مفصل لگن حاصل باشد.
هدف:
پرتاب از وضعیت توانمند صحیح (تصویر پرتاب ایستاده)
پرتاب ایستاده پرتاب با ریتم ۳ گام
- نیزه عقب کشیده شود. در وضعیت شکل در حالى‌که زانوها اندکى خم است قرار بگیرد به طورى‌که پاى راست جلو باشد.
- حرکت ۳ گام را با برداشتن اولین گام با پاى چپ شروع کنید و روى کف پاى چپ فرود آئید. گام قیچى را فعالانه انجام دهید ولى زانوى پاى راست زیاد بالا نیاید.
- گامها را یکى پس از دیگرى بردارید و پس از اجراء گام قیچى و قرار گرفتن در وضعیت پرتاب، نیزه را رها کنید.
هدف:
آشنا شدن با گام قیچى و جفت‌کردن آن با وضعیت توانمند (تصویر پرتاب با ریتم ۳ گام)
پرتاب با ریتم ۳ گام
پرتاب با ریتم ۵ گام
- حرکت ۵ گام را در حالى‌که نیزه عقب کشیده‌شده، شروع کنید. اولین با پاى راست برداشته شود.
- سپس گام ۱ و ۲ را با حالت دویدن انجام داده، بعد از آن ریتم ۳ گام را انجام دهید.
- حالا مسافت ۵ گام را در نظر گرفته، از نقطه‌اى شروع کنید و ریتم ۵ گام را با شمارش ۱ و ۲ و ۳ و ۴ و ۵ انجام دهید. در کلیهٔ مراحل، پرتاب‌کنندگان راست‌دست با پاى راست شروع مى‌کنند.
هدف: توسعهٔ حرکات ریتم ۵ گام (تصویر پرتاب با ریتم ۵ گام)
پرتاب با ریتم ۵ گام دورخیز- عمل عقب‌کشیدن نیزه را تکرار کنید. سعى کنید نیزه با دو یا سه گام عقب کشیده شود. اول با حالت راه رفتن و سپس با دویدن آهسته اینکار را انجام دهید.
- نحوهٔ قرارگرفتن نیزه را در حالى‌که عقب کشیده‌شده کنترل کنید. نیزه نزدیک سر و مچ دست قفل شود تا از افتادن دم نیزه جلوگیرى به‌عمل آید.
- با تکرار دورخیز، مسافت دورخیز را اندازه‌گیرى و ثابت کنید و سپس نقطهٔ شروع و آغاز ۵ گام را علامت‌گذارى نمائید.
هدف: یادگیرى پرتاب با استفاده از دورخیز و آشنائى با عقب‌کشیدن نیزه و جفت‌کردن آن با ریتم ۵ گام (تصویر دورخیز).
دورخیز مراحل کامل تکنیک- مراحل کامل را با اجراء وضعیت توانمند صحیح و کنترل کامل انجام دهید.
- مراحل کامل را با نیزه‌هاى سبک‌تر انجام دهید.
- مراحل کامل را با وسایل مختلف از قبیل توپ‌هاى ۲۰۰ تا ۶۰۰ گرمى و یا سنگ‌ها یا وزنه‌هائى با وزنه‌هاى مختلف انجام دهید.
- در حین اجراء کامل، نکات تکنیکى مانند عقب‌کشیدن به‌موقع قرار گرفتن در وضعیت توانمند، چرخش به‌موقع مفصل لگن و انتقال نیرو و از عضلات بزرگ‌تر و سنگین‌تر به عضلات سبک‌تر، رعایت شود.
هدف: ارتباط دادن مراحل مختلف به یکدیگر براى اجراء یک پرتاب کامل (تصویر مراحل کامل تکنیک)
مراحل کامل تکنیکتحقیق :تاریخچه دو میدانی
دو و میدانی از ورزشهای محبوبِ بازیهای المپیک است که شامل دوها، پرشها، پرتابها و رشتههای ترکیبی است.
دوومیدانی یک ورزش طبیعی است زیرا با رفتار و حرکات طبیعی انسان مطابقت دارد، بنابراین میتوان گفت دوومیدانی از زمان پیدایش بشر وجود داشته است و اولین اسلحه انسان در برخورد با محیط و خطرهای آن به حساب میآمد.
بشر اولیه برای دفاع از خود محتاج به فرار کردن بود تا اینکه در محلی خود را مخفی کرده به زندگی خود ادامه دهد. لیکن اشخاصی که ضعیف بوده و قدرت دویدن نداشتند بدون شک طعمه حیوانات قرار میگرفتند.
بدین جهت پدرها بچههای خود را تشویق به دویدن کرده و به آنها طرز فرار از مقابل حیوانات را میآموختند چرا که دویدن، حد فاصل بین زندگی و مرگ برای آنها بود.
انسانهای اولیه ضمن دویدن و فرار، برای عبور از موانع طبیعی از جهیدن و پریدن استفاده میکردند و اگر لازم میشد که بین آنها و حیوانات مبارزهای صورت گیرد از پرتاب سنگ یا دیگر اشیا کمک میگرفتند این کار معمولاً زمانی انجام میگرفت که انسان از فرار کردن خسته و کوفته میشد.
در تنگنای مرگ و زندگی، انسان مجبور بود از قدرت بازو و پنجه و عضلات خود هم حداکثر استفاده را نماید، به این ترتیب انسان اولیه پی برد که اگر تندتر بدود، بیشتر بپرد و محکمتر پرتاب کند، بهتر خواهد توانست با مشکلات و خطرات پیرامون خود مبارزه کند.
از بین ملتهای دنیای باستان فقط یونان بود که با عشق و علاقه، مردان غیور و با شهامت خود را به بهترین شکل، تشویق میکرد. در یونان باستان به مردانی که بهتر دویده و شیای را بیشتر پرتاب کرده و از مرتفعترین محل میپریدند به چشم عظمت نگاه میکردند و برای آنها احترام و افتخار زیادی قائل بودند، اما نکته مجهول برای همه دانشمندان علم ورزش این است که به چه علت قهرمانان پرتاب دیسک در مرتبه اول قرار میگرفتند و ورزشکاران دیگر در درجه دوم اهمیت قرار داشتند.
در اساطیر یونان باستان، به موجودی پرشور و شر به نام «مرکور» بر میخوریم. این موجود افسانهای، جوانی است بلند بالا و سرشار از شادمانی و حرکت و حرارت. او در دو طرف کلاه و مچ پای خود بالهایی کوچک دارد و با همین بالها و گامهای تیز و چابک، سفرهای بسیار پرماجرایی را در کوهها و جنگلها و سرزمینهای مختلف انجام میدهد. وجود چنین اسطورهای حکایت از علاقه و توجه مردم به تیزپایی، چابکی و دویدن دارد. در دوران امپراطوری روم باستان، لژیونرها (سربازان عضو ارتش) با پرداختن به انواع دوها و پرتابها، خود را برای مسابقات شمشیرزنی و نبردهای تن به تن آماده میکردند.
در مصر باستان نیز، نوعی ورزش «دومیدانی» شامل دویدنهای انفرادی و جمعی اجرا میشد.
در ایرلند ورزش میدانی به نام «تیلتین» (tailtean) رایج است که پیشینهای چندهزار ساله دارد.
تاریخچه دو میدانی در ایران
در سال ۱۳۱۳ با همت شادروان استاد احمد ایزدپناه و با انجام مسابقاتى در بعضى از رشته‌هاى دو و میدانى سرآغاز بوجودآمدن تشکیلاتى در این ورزش مادر و جذاب فراهم گشت پس مى‌توان نامبرده را بنیانگزار دو و میدانى ایران دانست.
درسال ۱۳۱۵ مطابق ۱۹۳۶ میلادى فدراسیون دو و میدانى ایران تأسیس شد.
درسال ۱۹۳۶ میلادى یک گروه ورزشى از ایران به المپیک برلین اعزام شد و در همین سال تهران به عضویت فدراسیون دو و میدانى آماتورى بین‌المللى درآمد.
ریاست اولین دوره فدراسیون دو و میدانى کشورمان را آقاى محمد ذوالفقارى در سال ۱۳۲۵ بعهده داشت که تاسال ۱۳۳۱ این سمت به عهده نامبرده بود و دبیر ایشان شادروان احمد ایزدپناه بود.
در حال‌حاضر رئیس فدراسیون دو و میدانى جمهورى اسلامى ایران را جناب آقاى على کفاشیان عهده‌دار هستند. خاطرنشان مى‌سازد که اسامى تمام رؤسا و دبیران فدراسیون از آغاز تاکنون ضمیمه این تاریخچه است.
ضمناً اولین دوره مسابقات در سال ۱۳۱۸ و در ۱۰ ماده انجام گردید مواد فوق شامل:
۱۰۰ متر- ۲۰۰ متر- ۴۰۰ متر- ۸۰۰ متر- ۱۵۰۰ متر- ۵۰۰۰ متر- ۱۰۰ضربدر ۴ امدادی- پرش ارتفاع- پرش طول- پرش سه گام- پرتاب وزنه و پرتاب نیزه بوده است.
تاریخچه دوومیدانی در جهان
منشاء پیدایش دو و میدانى به انسان‌هاى اولیه برمى‌گردد. انسان‌هاى اولیه، در جریات تلاش براى بقاء، شکار و دفاع از دو بدن، پریدن و پرتاب کردن استفاده مى‌‌برند. با گذشت زمان و تغییر شرایط زندگی، انجام این حرکات طبیعى بیشتر براى عملیات جنگى صورت مى‌گرفت. در زمان صلح که اوقات فراغت جنگجویان بیشتر بود و در این زمینه‌ها به تمرین و رقابت مى‌پرداختند.
نقوش روى اشیاء و ظروف بجا مانده از دوران باستان، تصاویر انسان‌هایى را نشان مى‌دهد در حال دویدن، پریدن و پرتاب کردن مى‌باشند. براساس مدارک موجود اثبات گردیده است که پیش از اولین دوره مسابقات المپیک دویدن، پریدن و پرتاب کردن به عنوان یک ورزش داراى جاذبه براى مردم یونان بوده است. مسابقه بیشتر دو و میدانى به یونان باستان مى‌رسد. در سال ۷۷۶ ق - م و رشته‌هاى ۵ گانه ورزشى مرکب از: دو سرعت، پرش طول، پرتاب دیسک، پرتاب نیزه و کشتى تشکیل مى‌شد.
دو و میدانى نوین در قرن ۱۹ در امپراطورى انگلستان بوجود آمده و رشته‌هاى قدیمى ابقاء و رشته‌هاى جدیدى مانند: دو با مانع، دوهاى استقامت، پرش طول و پرش سه گام، پرتاب چکش و وزنه جزو رشته دو ومیدانى درآمدند. درسال ۱۸۱۰ میلادى مسابقه‌اى در زمینه دو و میدانى در انگلستان انجام گردید. در بین سال‌هاى ۱۸۵۷ و ۱۸۶۰ و مسابقات دو و میدانى بین دانشگاه‌هاى مشهور آکسفورد و کمبریج برگزار مى‌گردید. ۲۰ سال بعد رشته دو و میدانى آن چنان توسعه پیداکرد که انجمن دو و میدانى آماتورى انگلستان تأسیس گردید.
دو ۳۰۰۰ متر با مانع بصورت امروزى از مسابقات صحرا نوردى که بسیار مورد علاقه سربازان انگلیسى بود مشتق گردید. از سال ۱۹۰۰ مسابقات با مسافت‌هاى مختلف انجام مى‌شد، وى از سال ۱۹۲۰ مسافت رسمى ۳۰۰۰ متر تعیین شد. ایده واردکردن دو ماراتن در سال ۱۸۹۶ در اولین دوره المپیک جدید بوجود آمده و انجام پذیرفت. پرش ارتفاع همراه با انواع حرکات آکروباتیک، در قرن ۱۹ از جزایر انگلستان رونق یافت. پرش سه گام نیز از جزایر ایرلند آغاز گردید، در طى قرن ۱۹ ایرلندى‌ها در این رشته تبحر پیدا کردند. ماده پرتاب وزنه نیز به جزایر انگلستان مربوط مى‌شد. در آغاز براى پرتاب از سنگ استفاده مى‌شده است ولى بعدها در اواسط قرن ۱۸ از گلوله‌هاى آهنى استفاده گردید. در آغاز قرن ۱۹ نیز محل پرتاب از مربع به دایره تبدیل گردید. پرتاب چکش نیز از قرن ۱۶ از جزایر انگلستان شروع گردید البته شکل جدید چکش از اسکاتلند آغاز شد. موارد ۱۰ گانه نیز در اواسط قرن ۱۹ در ایرلند انجام مى‌شد. البته پیشگامى اسکاندیناوى‌ها موجب ورود این رشته در مسابقات المپیک استکهلم گردید.
در مسیر تکاملى دو و میدانی، مسابقه دو ۶۰ متر سرعت در المپیک‌هاى ۱۹۰۰ و ۱۹۰۴ برگزار گردید. رشته ۲۰۰ متر سرعت نیز از دومین دوره المپیک در برنامه قرار گرفت. مسابقات دو صحرانوردى از سال ۱۹۱۲ انجام گردید. در سال‌هاى ۱۹۰۰ تا ۱۹۰۴ ماده ۳۰۰ متر با مانع، پرش ارتفاع و پرش طول درجا انجام گرفت. پرش سه گام بدون دورخیز نیز طى سال‌هاى ۱۹۰۰ و ۱۹۰۴ به اجرا درآمدند. ماده پیاده‌روى نیز در سال ۱۹۰۸ و ریله المپیک نیز در سال ۱۹۰۸ انجام پذیرفت.
بطورکلى نقش انگلستان در توسعه تجدید حیات رشته دو و میدانى بسیار بوده است. بطوریکه در طول سال‌هاى ۱۸۲۰ و ۱۸۶۰و این رشته در دانشگاهها و مدارس راه یافته و دانش‌آموزان و دانشجویان به آن تمایل خوبى نشان مى‌دادند. رونق دو و میدانى در انگلستان باعث روى‌آورى سایر کشورهاى اروپایى به این رشته شد. آنها در کشور و نیز در مستعمرات خود دو و میدانى را ترویج کردند. باشگاه دو و میدانى نیویورک در سال ۱۸۶۸ تأسیس و مسابقات منظم در موارد دوها، پرشها و پرتابها برگزار گردید.
تفکر تأسیس فدراسیون بین‌المللى دو و میدانی، همزمان با برگزارى مسابقات المپیک ۱۹۱۲ استکهلم بوجود آمد. سه روز پس از برگزارى آن مسابقات، اولین کنگره فدراسیون بین‌المللى دو و میدانى با شرکت کشورهای: استرالیا، اطریش، بلژیک، شیلی، کانادا، دانمارک، مصر، فنلاند، فرانسه، آلمان، یونان، مجارستان، نروژ، روسیه، سوئد، آمریکا و انگلستان، برگزار گردید. اولین مقررات بین‌المللى دو و میدانى نیز در سال ۱۹۱۴ در کنگره لیون فرانسه به تصویب رسید.
قوانین و مقررات دو و میــدانی
استارت و دوهای سرعت
-هر شرکت کننده باید دو شماره قابل رؤیت ( روی سینه و پشت ) نصب نماید.
– استارتر باید در محلی قرار بگیرد که فاصله اش با همه شرکت کنندگان تقریباً مساوی باشد ( به ویژ ه در استارت های پلکانی).
– اگر دونده ای قبل از شلیک طپانچه حرکت کند خطا کرده و استارت تکرار می شود و اگر برای بار دوم هر کسی که خطا کند از دور مسابقه حدذف می شود ( در دهگانه و هفت گانه با سه خطا شرکت کننده خاطی اخراج می شود ).
– تمامی دوندگان دوهای سرعت باید از آغاز تا پایان مسابقه در گذرگاه تعیین شده خود حرکت کنند.
مقام هر شرکت کننده در مسابقه به ترتیب رسیدن هر نقطه از بالا تنه ( بدون سر و گردن و بازوها ، دست ها و پاها ) به نزدیک ترین لبه خط پایان تعیین می شود.
– در تمام مسابقات مقدماتی حداقل نفر اول و دوم هر گروه برای دور بعد باید انتخاب شوند ( و در صورت امکان بهتر است سه نفر انتخاب شوند).
– انتخاب دونده ها ( مسابقات انتخابی ) برای مسابقه نهایی باید با فاصله زمانی حداقل ۴۵ دقیقه انجام گیرد به عبارتی دونده هایی که به دور بعدی راه می یابد فاصله بیــن دو مسابــقــه آنــها نـباید از ۴۵ دقیقه کمتر باشد ( برای دوهای سرعت ).
– در صورت تساوی دو ورزشکار در دوره های مقدماتی هر دو به دورهای بالاتر راه می یابند و در مورد نتیجه مساوی برای مقام اول مسابقه نهایی ، سر داور تصمیم می گیرد که مسابقه تکرار یا نتیجه ثبت شود.
– اعتراضات مربوط به اجرای مسابقه ، بلافاصله باید تسلیم هیئت منطقه شود. اعتراض نباید دیرتر از ۳۰ دقیقه پس از اعلام نتیجه رسمی به هیئت تسلیم شود .
مسابقات
مسابقات دو و پیاده‌روی
مسابقات دو در یک پیست مخصوص دو و میدانی به طول ۴۰۰ متر برگزار میشود. طول پیست دو داخل سالن ۲۰۰ متر است. بر اساس استانداردهای فدراسیون جهانی برگزاری مسابقات دو نباید بیش از ۲۵ دور در فضای باز و ۱۵ دور در سالن طول بکشند به همین جهت حداکثر مسافت دو در استادیوم ۱۰ هزار متر و در سالن ۳ هزار متر است و مسافتهای طولانی‌تر مانند ماراتن در جاده برگزار میشوند.
دوهای سرعت
دوی سرعت اساسا نمایش قدرت است و بستگی دارد به توانایی یک فرد که قادر باشد بدنش را با سرعت و قدرت متناوبا توسط پاها به جلو براند . این قدرت در مردان در سنین 20 ودر زنان در سنین 18 به حداکثر تکامل خود می رسد .
سرعت دویدن کیفیتی است که تا اندازه محدودی قابل توسعه و پیشرفت است . بهترین طریق برای افزایش سرعت عبارتند از :
1 - افزایش قدرت عضلات اکستنسور و مفاصل پا ( سرعت - توان - زمان - قدرت - نیرو) و بنابر این منجر به ایجاد نیروی بیش برنده می شود.
2- تمرین در بالاترین سرعت که باعث پیشرفت دو سرعت شده و دونده هماهنگی بیشتر جسمی در حرکات پیدا می کند .
تصحیح اشتباهات در مواقع و مواضع معین ، باعث افزایش سرعت میشود .
۶۰ متر (فقط داخل سالن)
۱۰۰ متر
دو ۱۰۰ متر
دو ۱۰۰ متر یکی از رشتههای دو و میدانی است که در آن دوندگان میبایست مسافت صد متر را در کوتاهترین زمان ممکن بدوند. این رشته ورزشی یعنی دویدن در کوتاه ترین فاصله یکی از محبوب ترین و معتبر ترین رشتههای دو و میدانی میباشد. رقابت در این رشته از بازیهای المپیک تابستانی ۱۸۹۶ (۱۹۲۸ برای زنان) آغاز شد. در حال حاضر رکورد المپیک دو ۱۰۰ متر مردان با زمان ۹٫۶۹ ثانیه در اختیار اوسین بولت است و رکورد جهانی این رشته هم با زمان ۹٫۵۸ ثانیه در اختیار خود او است. یکی از معروفترین دارندگان مدال طلا در دو ۱۰۰ متر جسی اُونز دونده سیاه‌پوست آمریکایی است که با قهرمانی در بازیهای ۱۹۳۶ برلین تبلیغات نژادپرستانه نازی‌ها را به چالش کشید. در صورتی که باد موافق با سرعتی بیش از ۲٫۱ متر بر ثانیه بوزد، رکورد ثبت شده به حساب نخواهد آمد.
اساوفا پاول رکورددار سابق دو صد متر
۲۰۰ متر
۴۰۰ متر
دوهای نیمه استقامت
دوی نیمه استقامت با گام های سریع که نسبت به دوی سرعت ارام تر است دویده می شود . البته به اشکال مختلف دویدن و دویدم سرعت با تغییر طول مسیر تغییر می کند.
ولی وقتی صحبت از مقایسه با دوی سرعت می شود ، دویدن (نیمه استقامتی) به حرکات کمتر مفاصل - کمتر متمایل شدن به جلو و تماس کامل کف پا با زمین احتیاج دارد.
در دوهای نیمه استقامت ، موفقیت به ترکیب صحیح عوامل زیر بستگی دارد :
1- سرعت در دویدن
2- دویدن به حد کفایت
3- تحمل در دویدن
در دوی نیمه استقامت که مسافت نسبتا طولانی بایستب با گام های نسبتا سریع طی می شود . قدرت (تحمل) دستگاه قلب و عروق بیشترین تاثیر را دارد.
۸۰۰ متر
۱۰۰۰ متر (غیرمعمول)
۱۵۰۰ متر
یک مایل (این رشته جزء مسابقههای رسمی دو ومیدانی نیست.)
۳۰۰۰ متر (فقط داخل سالن)
دوهای استقامت
مسافت های طولانی با گام های اهسته تری طی می شود. بیشترین تاکید بر روی طریق راحت و ساده دویدن است که باعث صرفه جویی در انرژی می شود ، در مقایسه با دوی نیمه استقامت احتیاج کمتری به کار مفاصل دارد . کمتر به جلو خم میشود و حداکثر تماس کف پا با زمین وجود دارد در این حالت نیز توصیه میشود ، هر گام حداکثر فاصله طی می شود . در حالی که تخمل فرد ( مخصوص قدرت سیستم قلبی عروقی تاثیر محدودی روی دونده دارد ، در فواصل طولانی عامل بسیار مهمی است .
تحقیقات نشان می دهد که دونده مسافت های طولانی تا حدود 80 درصد حداکثر جذب اکسیژن را استفاده می کند و در تمام طول مسابقه این حد را نگه می دارد و در مسافت های طولانی فاکتور اولیه دیگر قدرت ذخیره انرژی است .
البته یک میزان منطقی سرعت در دویدن همیشه مفید است .
۵۰۰۰ متر
۱۰۰۰۰ متر
دوهای با مانع
مقررات دوی با مانع
– نوبت شرکت کنندگان در مسابقه به قید قرعه تعیین می شود .
– مسافت دور خیز برای پرش طول و سه گام حداقل ۳۶ و حداکثر ۴۰متر می باشد .
– محل بلند شدن از زمین باید مسطح باشد .
– علائم چک مارک دور خیز در پرش طول و سه گام باید در کنار خارجی مسیر دور خیز قرار داده شوند.
– تخته خیز ۲۲/۱ متر طول ۲۰ سانتی متر پهنا و ۱۰سانتی متر ضخامت دارد و هم سطح زمین قرار می گیرد.
– زمانی که تعداد شرکت کنندگان از ۸ نفر تجاوز کند ، هر یک از آنه سه بار پریده و به ۸نفری که بهترین پرش را انجام داده اند اجازه سه پرش دیگر داده می شود و هرگاه تعداد شرکت کننده ها ۸نفر یا کمتر باشد به شرکت کننده ۶ بار اجازه پرش داده می شود.
– ورزشکاران باید در مدت زمان ۵/۱ دقیقه عمل پرش را انجام دهند .
– هنگام تساوی ، بهترین دومین پر ش و چنانچه تساوی هنوز برقرار باشد بهترین سومین پرش و این عمل ادامه خواهد داشت تا حالت تساوی از بین برود.
– عرض چاله باید حداقل ۷۵/۲ و طول آن از تخته پرش کمتر از ۱۰ متر نباشد .
– فاصله تخته تا ابتدای چاله نباید کمتر از یک متر باشد ( در پرش طول).
– فاصله تخته پرش سه گام تا چاله باید بین ۱۳ ( آقایان ) ، ۱۱ ( خانم ها ) متر باشد .
– در پرش سه گام حتماً باید اول به صورت لی برداشته شود .
– اگر پای آزاد ورزشکار که با آن پرش انجام نمی شود با زمین پیدا کند خطا محسوب می شود .
۶۰ متر بامانع (فقط داخل سالن)
۱۰۰ متر بامانع (این رشته مربوط به زنان است.)
۱۱۰ متر بامانع (برای مردان)
۴۰۰ متر بامانع
۳۰۰۰ متر با مانع
دوهای امدادی
در این دوها چهار دونده تشکیلِ یک گروه میدهند و هریک چوب (باتون فلزی) را به مسافت مشخصی حمل میکند و به دیگری میدهد.
علی افخمی خشت مسجدی
تکلیف درس دوومیدانی۱
یکشنبه ها ساعت ۱۶ الی۱۷:۳۰
استاد مهدی جلالی مجد
در قرن هفدهم، یک جشنواره ورزشی به نام بازیهای المپیک Cotswold در انگلستان برگزار شد که شامل دو و میدانی در قالب مسابقات پرتاب پتک بود. مسابقاتی مشابهی نیز در دوران فرانسه انقلابی برگزار گردید که می توان گفت انواع اولیه المپیک امروزی بودند.
در سال ۱۸۸۰، انجمن ورزشکاران آماتور یا AAA در انگلستان به عنوان اولین نهاد ملی دو و میدانی تاسیس شد و هر ساله مسابقات خود را با همین عنوان ترتیب داد.
باشگاه دو و میدانی نیویورک امریکا نیز در سال ۱۸۷۶ شروع به برگزاری مسابقات ملی به نام مسابقات دو و میدانی در فضای باز کرد.
در بازی های المپیک در سال ۱۸۹۶، یک رقابت دو و میدانی به عنوان یکی از مسابقات در رویداد چهارساله چند ورزشی گنجانده شد. این مسابقات در ابتدا تنها برای مردان بود. در المپیک ۱۹۲۸ مسابقات زنان نیز شروع به فعالیت کرد.
فدراسیون بین المللی دو و میدانی آماتور یا IAAF یک نهاد حاکمیتی بین المللی است که در سال ۱۹۱۲ تاسیس شد و در سال ۲۰۰۱ نام خود را به عنوان انجمن بین المللی فدارسیون های دو و میدانی تغییر داد. IAAF مسابقات جهانی جداگانه ای در فضای باز در سال ۱۹۸۳ تاسیس کرد.
اولین مسابقات بین المللی برای ورزشکاران دارای معلولیت جسمی (به استثنای ناشنوایان) در سال ۱۹۵۲ زمانی آغاز شد که اولین بازیهای بین المللی استول مندویل برای جانبازان جنگ جهانی دوم برگزار گردید. این شامل ورزشکاران روی ویلچر بود که اولین بازی های پارا المپیک را که در سال ۱۹۶۰ برگزار شد، معرفی کردند.
انواع دو و میدانی
ورزشهای دو و میدانی را می توان در پنج دسته طبقه بندی کرد:
• مستر
•
• بزرگسالان
•
• زیر ۲۳ سال
•
• جونیور
•
• جوانان
•
در گروه سنی مستر دو و میدانی گروههای سنی ۵ ساله برای ۳۵ سال به بالا قرار می گیرند. در دست بزرگسالان هیچ محدودیت دست بالایی برای سن وجود ندارد اما افراد جوانتری که در مسابقات استقامتی شرکت می کنند برای حضور محدودیت خواهند داشت. دسته زیر ۲۳ سال به افراد با سن کمتر از ۲۳ اختصاص دارد. دسته جونیور به افراد با سن کمتر از ۲۰ و دسته جوانان مختص ورزشکاران جوانتر از ۱۸ سال می باشد.
به نام خدا
علی اکبرکریمی دانشجوی تربیت بدنی دانشگاه ازاد کرج
استاد دکتر مهدی جلالی مجد
تحقیق تاریچه دومیدانی
ساعت کلاس یکشنبه و چهارشنبه 45: 17
سابقهٔ این ورزش به المپیک باستانیِ یونانیان میرسد که از ۷۷۶ قبل از میلاد برگزار میشد. این رشته استخوانبندی المپیک مدرن را از اوّلین دورهٔ آن تشکیل دادهاست. امروزه اتحادیه بینالمللی فدراسیون‌های دو و میدانی (IAAF) برگزاری مسابقات دوومیدانی در سطح بینالمللی را بر عهده دارد و پس از المپیک، معتبرترین رویدادهای این رشته، مسابقات قهرمانی دوومیدانی جهانو قهرمانی دو و میدانی داخل سالن جهان بهشمار میروند. Sama gholizade بازیکن دوومیدانی
دوومیدانی یک ورزش طبیعی است زیرا با رفتار و حرکات طبیعی انسان مطابقت دارد. بنابراین میتوان گفت دوومیدانی از زمان پیدایش بشر وجود داشته است و اولین اسلحه انسان در برخورد با محیط و خطرهای آن به حساب میآمد.
بشر اولیه برای دفاع از خود محتاج به فرار کردن بود تا اینکه در محلی خود را مخفی کرده به زندگی خود ادامه دهد. لیکن اشخاصی که ضعیف بوده و قدرت دویدن نداشتند بدون شک طعمه حیوانات قرار میگرفتند.
بدین جهت پدرها بچههای خود را تشویق به دویدن کرده و به آنها طرز فرار از مقابل حیوانات را میآموختند چرا که دویدن، حد فاصل بین زندگی و مرگ برای آنها بود.
انسانهای اولیه ضمن دویدن و فرار، برای عبور از موانع طبیعی از جهیدن و پریدن استفاده میکردند و اگر لازم میشد که بین آنها و حیوانات مبارزهای صورت گیرد از پرتاب سنگ یا دیگر اشیا کمک میگرفتند این کار معمولاً زمانی انجام میگرفت که انسان از فرار کردن خسته و کوفته میشد.
در تنگنای مرگ و زندگی، انسان مجبور بود از قدرت بازو و پنجه و عضلات خود هم حداکثر استفاده را نماید. به این ترتیب انسان اولیه پی برد که اگر تندتر بدود، بیشتر بپرد و محکمتر پرتاب کند، بهتر خواهد توانست با مشکلات و خطرات پیرامون خود مبارزه کند.
از بین ملتهای دنیای باستان فقط یونان بود که با عشق و علاقه، مردان غیور و با شهامت خود را به بهترین شکل، تشویق میکرد. در یونان باستان به مردانی که بهتر دویده و شیای را بیشتر پرتاب کرده و از مرتفعترین محل میپریدند به چشم عظمت نگاه میکردند و برای آنها احترام و افتخار زیادی قائل بودند. اما نکته مجهول برای همه دانشمندان علم ورزش این است که به چه علت قهرمانان پرتاب دیسک در مرتبه اول قرار میگرفتند و ورزشکاران دیگر در درجه دوم اهمیت قرار داشتند.
در اساطیر یونان باستان، به موجودی پرشور و شر به نام «مرکور» بر میخوریم. این موجود افسانهای، جوانی است بلند بالا و سرشار از شادمانی و حرکت و حرارت. او در دو طرف کلاه و مچ پای خود بالهایی کوچک دارد و با همین بالها و گامهای تیز و چابک، سفرهای بسیار پرماجرایی را در کوهها و جنگلها و سرزمینهای مختلف انجام میدهد. وجود چنین اسطورهای حکایت از علاقه و توجه مردم به تیزپایی، چابکی و دویدن دارد.
در دوران امپراطوری روم باستان، لژیونرها (سربازان عضو ارتش) با پرداختن به انواع دوها و پرتابها، خود را برای مسابقات شمشیرزنی و نبردهای تن به تن آماده میکردند.
در مصر باستان نیز، نوعی ورزش «دومیدانی» شامل دویدنهای انفرادی و جمعی اجرا میشد.
در ایرلند ورزش میدانی به نام «تیلتین» (tailtean) رایج است که پیشینهای چندهزار ساله دارد.
● المپیک باستان
المپیک باستان اولین اجرای سازمان یافته و قانوندار دوومیدانی بود. این بازیها از سال ۷۷۶ قبل از میلاد آغاز شد و ۱۲ قرن ادامه داشت.
دوومیدانی در المپیک باستان در رأس دیگر ورزشها قرار داشت. مسابقه دو با شرکت دوندگان چابک به مسافت یک اِستاد (۱۸۲ متر) انجام میشد. واژه استادیوم از این کلمه گرفته شد.
در این دوره حتی دویدن با یک پا هم وجود داشته و از آنجا که بشر اسلحهای به نام نیزه اختراع کرده بود و در جنگ از آن استفاده فراوانی میکرد، پرتاب نیزه هم به عنوان ورزش شناخته شد. در المپیادها دو نوع مسابقه با نیزه وجود داشت: یکی پرتاب نیزه و دیگری نبرد با نیزه توأم با شمشیربازی.
«کوروبوس» احتمالاً اولین قهرمان رسمی دو در نخستین المپیک باستانی بوده است. بنا به مدارک تاریخی، پرش طول در چهارمین دوره به مواد مسابقه اضافه شد و کرونوس از کشور اسپارتا نخستین رکورددار این ماده بود که حدود ۷ متر پرید. در دورههای بعدی رشتههای دیگر مانند پرتاب وزنه و پرتاب دیسک به فهرست مسابقات دوومیدانی اضافه شد. یونانیها، برای پرتاب دیسک از یک صفحه مدور فلزی استفاده میکردند که آن را هاترس (HATTERES) مینامیدند.
بازیهای المپیک در قرن چهارم میلادی به دستور امپراطور روم تئودوزیوس اول تعطیل شد و همزمان مسابقات دوومیدانی هم از رونق افتاد. از آن زمان تا زنده شدن دوباره المپیک شکلهایی از انواع دوها و پرشها و پرتابها در اقوام و ملل دنیا دیده شده که بیشتر به خاطر آماده شدن جنگجویان و سربازان بوده است.
در قرن دوازدهم میلادی، مسابقات میدانی و مخصوصاً دو در انگلستان رواج یافت. این رواج در اواخر قرن پانزدهم و اوایل قرن شانزدهم شدت یافت و به ورزش اول جامعه تبدیل شد. علت این شکوفایی علاقه هنری هشتم پادشاه انگلستان بود که خود مهارت فراوانی در پرتاب چکش داشت.
در قرن ۱۷ و ۱۸ میلادی، در انگلستان نوعی شرطبندی مرسوم شد که در آن دوندگان با هم شرط میبستند و انبوه مردم به تماشا میایستادند.
در سالهای ۱۸۲۰ تا ۱۸۶۰ دوومیدانی به دانشگاهها و مدارس انگلستان راه یافته بود و دانشجویان علاقه فراوانی به این ورزش پیدا کرده بودند.
در سال ۱۸۴۹ ارتش انگلستان یک مسابقه بزرگ برای اهمیت دادن به دو و جلب توجه نظامیان به آن ترتیب داد و علاوه بر این، دوهای سرعت و استقامت را جزء دروس رسمی دانشکده افسری قرار داد.
در سال ۱۸۶۶ اولین باشگاه دوندگان با نام «کلوپ اتلتیک آماتور» در لندن تاسیس شد و بعد از آن باشگاهها و کلوپهای دیگری به وجود آمدند.
بعد از انگلستان، دومین کشوری که دوومیدانی در آن رونق بسیار یافت آمریکا بود. اولین باشگاه دوومیدانی آمریکا «کلوپ اتلتیک نیویورک» بود که در سال ۱۸۶۸ تاسیس شد.
در اولین دوره المپیک نوین در سال ۱۸۹۶ دوومیدانی در ردیف مهمترین رشته های ورزشی بازیها قرار داشت.
در هفدهم ژوییه ۱۹۱۲ کنگرهای در سوئد با حضور نمایندگان سازمانهای دوومیدانی کشورهای بلژیک، اتریش، کانادا، شیلی، دانمارک، مصر، فنلاند، آلمان، انگلستان، یونان، مجارستان، نروژ، شوروی، آمریکا، سوئد و استرالیا برپا شد و برای ایجاد یک سازمان بینالمللی دومیدانی مشورت کردند. این سازمان، سرانجام در ماه اوت سال ۱۹۱۳ با نام «فدراسیون بینالمللی دوومیدانی» تأسیس شد. فعالیتهای این سازمان باعث شد که این ورزش در سراسر دنیا گسترش یابد. در حال حاضر تقریباً هیچ کشوری نیست که عضو فدراسیون دوومیدانی نباشد و از قوانین آن پیروی نکند
بنام خدا
مصطفی صمدی
دو و میدانی ۱
ساعت ۱۷:۴۵
تاریخچه ورزش دو و میدانی .
دوومیدانی یک ورزش طبیعی است زیرا با رفتار و حرکات طبیعی انسان مطابقت دارد. بنابراین میتوان گفت دوومیدانی از زمان پیدایش بشر وجود داشته است و اولین اسلحه نسان در برخورد با محیط و خطرهای آن به حساب میآمد.
بشر اولیه برای دفاع از خود محتاج به فرار کردن بود تا اینکه در محلی خود را مخفی کرده به زندگی خود ادامه دهد. لیکن اشخاصی که ضعیف بوده و قدرت دویدن نداشتند بدون شک طعمه حیوانات قرار میگرفتند.
بدین جهت پدرها بچههای خود را تشویق به دویدن کرده و به آنها طرز فرار از مقابل حیوانات را میآموختند چرا که دویدن، حد فاصل بین زندگی و مرگ برای آنها بود.
انسانهای اولیه ضمن دویدن و فرار، برای عبور از موانع طبیعی از جهیدن و پریدن استفاده میکردند و اگر لازم میشد که بین آنها و حیوانات مبارزهای صورت گیرد از پرتاب سنگ یا دیگر اشیا کمک میگرفتند این کار معمولاً زمانی انجام میگرفت که انسان از فرار کردن خسته و کوفته میشد.
در تنگنای مرگ و زندگی، انسان مجبور بود از قدرت بازو و پنجه و عضلات خود هم حداکثر استفاده را نماید. به این ترتیب انسان اولیه پی برد که اگر تندتر بدود، بیشتر بپرد و محکمتر پرتاب کند، بهتر خواهد توانست با مشکلات و خطرات پیرامون خود مبارزه کند.
از بین ملتهای دنیای باستان فقط یونان بود که با عشق و علاقه، مردان غیور و با شهامت خود را به بهترین شکل، تشویق میکرد. در یونان باستان به مردانی که بهتر دویده و شیای را بیشتر پرتاب کرده و از مرتفعترین محل میپریدند به چشم عظمت نگاه میکردند و برای آنها احترام و افتخار زیادی قائل بودند. اما نکته مجهول برای همه دانشمندان علم ورزش این است که به چه علت قهرمانان پرتاب دیسک در مرتبه اول قرار میگرفتند و ورزشکاران دیگر در درجه دوم اهمیت قرار داشتند.
در اساطیر یونان باستان، به موجودی پرشور و شر به نام «مرکور» بر میخوریم. این موجود افسانهای، جوانی است بلند بالا و سرشار از شادمانی و حرکت و حرارت. او در دو طرف کلاه و مچ پای خود بالهایی کوچک دارد و با همین بالها و گامهای تیز و چابک، سفرهای بسیار پرماجرایی را در کوهها و جنگله و سرزمینهای مختلف انجام میدهد. وجود چنین اسطورهای حکایت از علاقه و توجه مردم به تیزپایی، چابکی و دویدن دارد.
در دوران امپراطوری روم باستان، لژیونرها (سربازان عضو ارتش) با پرداختن به انواع دوها و پرتابها، خود را برای مسابقات شمشیرزنی و نبردهای تن به تن آماده میکردند.
در مصر باستان نیز، نوعی ورزش «دومیدانی» شامل دویدنهای انفرادی و جمعی اجرا میشد.در ایرلند ورزش میدانی به نام «تیلتین» (tailtean) رایج است که پیشینهای چندهزار ساله دارد.
المپیک باستان
المپیک باستان اولین اجرای سازمان یافته و قانوندار دوومیدانی بود. این بازیها از سال 776 قبل از میلاد آغاز شد و 12 قرن ادامه داشت.
دوومیدانی در المپیک باستان در رأس دیگر ورزشها قرار داشت. مسابقه دو با شرکت دوندگان چابک به مسافت یک اِستاد (182 متر) انجام میشد. واژه استادیوم از این کلمه گرفته شد.
در این دوره حتی دویدن با یک پا هم وجود داشته و از آنجا که بشر اسلحهای به نام نیزه اختراع کرده بود و در جنگ از آن استفاده فراوانی میکرد، پرتاب نیزه هم به عنوان ورزش شناخته شد. در المپیادها دو نوع مسابقه با نیزه وجود داشت: یکی پرتاب نیزه و دیگری نبرد با نیزه توأم با شمشیربازی.
«کوروبوس» احتمالاً اولین قهرمان رسمی دو در نخستین المپیک باستانی بوده است. بنا به مدارک تاریخی، پرش طول در چهارمین دوره به مواد مسابقه اضافه شد و کرونوس از کشور اسپارتا نخستین رکورددار این ماده بود که حدود 7 متر پرید. در دورههای بعدی رشتههای دیگر مانند پرتاب وزنه و پرتاب دیسک به فهرست مسابقات دوومیدانی اضافه شد. یونانیها، برای پرتاب دیسک از یک صفحه مدور فلزی استفاده میکردند که آن را هاترس (HATTERES) مینامیدند.
بازیهای المپیک در قرن چهارم میلادی به دستور امپراطور روم تئودوزیوس اول تعطیل شد و همزمان مسابقات دوومیدانی هم از رونق افتاد. از آن زمان تا زنده شدن دوباره المپیک شکلهایی از انواع دوها و پرشها و پرتابها در اقوام و ملل دنیا دیده شده که بیشتر به خاطر آماده شدن جنگجویان و سربازان بوده است.
●تاریخچه دو ومیدانی: دو ومیدانی ناب ترین و اصیل ترین رشته ی ورزشی است که از ریشه ی یونانی اتلوس به معنی مبارزه و تلاش گرفته شده است.
تاریخ برگزاری اولین مسابقه های دو، پرش و پرتاب در جهان باستان به یونان و ایرلند باز می گردد.
در مورد تاریخچه ی دو و میدانی در بازی های المپیک روایات مختلفی وجود دارد؛ اما نام «کوروبوس» به عنوان اولین قهرمان این مسابقه ها در 884 سال قبل از میلاد ثبت شده است. کوروبوس در مسابقه ی دو ی 200 متر که تنها مسابقه ی ادوار اولیه بوده، برنده شده است.
در سال 1896 که آغاز دوره ی مدرن بازی های المپیک بود، از این ورزش در کنار مسابقه های شنا به عنوان قلب بازی های المپیک یاد شده است.
شعار دو و میدانی در المپیک به زبان یونانی سیتیوس، آلتیوس، فورتیوس به معنی سریع تر، بالاتر و قوی تر است.
طولانی ترین رقابت در میان شاخه های مختلف دو ومیدانی، دوی 42 کیلومتر و 195 متر ماراتن است که ریشه در تاریخ یونان باستان دارد.
پرش طول، پرش ارتفاع و سه گام و پرش با نیزه شاخه هایی هستند که در یک زمین انجام می شوند. رشته های پرتابی شامل پرتاب وزنه، چکش، دیسک و نیزه است.
امروزه دو ومیدانی با رشته هایی همچون فوتبال، بسکتبال، تنیس و والیبال به عنوان پرتحرک ترین رشته های ورزشی جهان رقابت می کند.
سابقه ی حضور زنان در مسابقه های دو و میدانی المپیک نیز به بازی های 1928 آمستردام برمی گردد. اگر چه برنامه ی بازی های المپیک از سال 1932 فرق کرده و نسبتاً استانداردتر شده است؛ اما برنامه ی مسابقه های مردان و زنان تقریباً مثل هم است و تفاوت های اندکی دارد. دوی 3000 متر زنان برای اولین بار در المپیک پکن گنجانده شده است.
علامت اختصاری فدراسیون بین المللی (I.A.A.F) است. در حال حاضر تقریباً هیچ کشوری نیست که عضو فدراسیون دو و میدانی نباشد و از قوانین آن پیروی نکند.
- پیست: یک دور کامل 400 متر است که دارای 6 تا 8 باند و فاصله ی آن ها 21/1 یا 22/1 سانتی متر است.
قوانین و مقررات دو و میدانی
مسابقه های دو و میدانی دارای قوانین و مقررات زیادی است که به آن ها اشاره ی کوتاهی می کنیم.
دوهای سرعت- هر شرکت کننده باید دو شماره ی قابل رؤیت (روی سینه و پشت) نصب نماید.
- استارتر باید در محلی قرار بگیرد که فاصله اش با همه ی شرکت کنندگان تقریباً مساوی باشد (به ویژه در استارت های پلکانی).
- اگر دونده ای قبل از شلیک طپانچه حرکت کند خطا کرده و استارت تکرار می شود؛ و اگر هر کسی برای بار دوم خطا کند از دور مسابقه حذف می شود ( در ده گانه و هفت گانه با سه خطا شرکت کننده ی خاطی اخراج می شود).
- تمامی دوندگان دو های سرعت باید از آغاز تا پایان مسابقه در گذرگاه تعیین شده ی خود حرکت کنند.
- مقام هر شرکت کننده در مسابقه به ترتیب رسیدن هر نقطه از بالا تنه (بدون سر، گردن، بازوها، دست ها و پاها) به نزدیک ترین لبه ی خط پایان تعیین می شود.
- در تمام مسابقه های مقدماتی حداقل نفر اول و دوم هر گروه باید برای دور بعد انتخاب شوند.
- انتخاب دونده ها (مسابقه های انتخابی) برای مسابقه ی نهایی باید با فاصله ی زمانی حداقل 45 دقیقه انجام گیرد. به عبارتی دونده هایی که به دور بعدی راه می یابند فاصله ی بین دو مسابقه ی آن ها نباید از 45 دقیقه کم تر باشد (برای دو های سرعت).
- در صورت تساوی دو ورزش کار در دوره های مقدماتی هر دو به دوره های بالاتر راه می یابند و در مورد نتیجه ی مساوی برای مقام اول مسابقه ی نهایی، سر داور تصمیم می گیرد که مسابقه تکرار یا نتیجه ثبت شود.
- اعتراضات مربوط به اجرای مسابقه، بلا فاصله باید تسلیم هیأت داوران شود. اعتراض نباید دیر تر از 30 دقیقه پس از اعلام نتیجه ی رسمی به هیأت تسلیم شود.
دو های استقامت و امدادی- دوندگان 800 متر باید قوس اول از دور اول را در خط خودشان بدوند.
- در مسابقه هایی که در مسافت طولانی انجام می شود زمان تا یک پنجم ثانیه محاسبه می شود.
- مأموران دور شمار باید دوره های طی شده ی هر شرکت کننده را در مسابقه های 1500 تا 5000 متر ثبت کنند. در مسابقه های بیش از 500 متر مأموران باید زمان هر دور را طبق اعلام وقت نگه دار برای هر شرکت کننده ثبت نمایند.
- در رقابت هایی که مسابقه های مقدماتی ترتیب داده می شود در صورت امکان بین آخرین گروه هر دونده و اولین گروه دونده ی بعدی باید حداقل فاصله ی زمانی زیر منظور شود.
- تا دوی 200 متر، 45 ثانیه.
- از 200 متر تا 1000 متر، 90 دقیقه.
- بیش از 1000 متر، 180 دقیقه.
در مسابقه های دوی 400×4 متر امدادی، دور اول و قسمتی از دور دوم، یعنی تا خروج از نخستین قوس آن دور باید دونده ی هر تیم در خط خودش بدود.
در کلیه ی مسابقه های دوی امدادی چوب امدادی باید در داخل منطقه ی تعویض، بین دوندگان منتقل و تعویض شود.
- چوب امدادی در تمام طول مسابقه در دست شرکت کننده حمل می شود؛ و اگر به زمین بیفتد باید از سوی ورزش کار مربوطه از زمین برداشته شود.
- خط هر تیم در شروع مسابقه باید با قرعه کشی مشخص شود.
- شرکت کنندگان بعد از انتقال چوب امدادی باید در خط خود باقی بمانند تا دیگر شرکت کنندگان از وی بگذرند. اگر فردی به طور عمد از خط خارج شود یا مانع شرکت کننده ی دیگر شود باعث محرومیت تیمش می شود.
- زمانی که تیمی در دور مقدماتی شرکت کرد ترکیب تیم برای دور بعدی نهایی نباید تغییر کند (جز در موارد بیماری و صدمه).
دوی ماراتن- مسافت دوی ماراتن 195/42 کیلومتر برابر با 26 مایل و 385 یارد است.
- مسابقه ی دوی ماراتن باید در جاده انجام شود. هنگامی که به علت رفت و آمد وسایل نقلیه یا شرایط دیگر استفاده از جاده میسر نباشد مسیر مسابقه که به همین منظور علامت گذاری شده می تواند روی یک جاده ی دوچرخه رو یا پیاده رو کنار جاده انتخاب شود. زمین مسیر نباید نرم باشد، مانند کناره های چمن و مشابه آن؛ ولی محل شروع و پایان مسابقه را می توان در میدان ورزش گذاشت.
- هیچ داوطلبی برای مسابقه های ماراتن پذیرفته نمی شود، مگر این که گواهی امضا شده از سوی یک پزشک صلاحیت دار را سی روز قبل از مسابقه ها به برگزار کننده ی مسابقه ارائه دهد که در آن سلامت شرکت کننده برای شرکت در مسابقه مورد تأیید قرار گرفته باشد.
- مسیر باید با کیلومتر و مایل برای شرکت کنندگان در تمام مسیر مشخص شود.
مسابقه های صحرا نوردیفصل مسابقه: فصل مسابقه ی دوی صحرا نوردی به طور معمول در طول ماه های زمستان و بعد از خاتمه ی فصل دو و میدانی است.
مسابقه باید در مسیری که در حد امکان محدود به مناطق باز خارج شهر، صحرا، تپه زار، زمین های علف زار باشد، انجام گیرد و شامل قسمتی از منطقه ی شخم زده نیز می تواند باشد.
چنانچه مسیر مسابقه از میان جنگلی بگذرد که راه مشخص در آن وجود نداشته باشد باید آن قسمت از زمین برای دوندگان به طور وضوح علامت گذاری شود.
سن شرکت کنندگانپیشنهاد می شود شرکت کنندگان در مسابقه ی دوی صحرا نوردی از نظر سنی به سه طبقه ی زیر تقسیم شوند:
در مسابقه های بین المللی طول مسابقه برای بزرگ سالان نباید کمتر از 12 کیلومتر، برای جوانان 8 کیلومتر و برای نوجوانان کم تر از 5 کیلومتر باشد.
مقررات پرش طول و سه گام- مسافت دور خیز برای پرش طول و سه گام حداقل 36 و حداکثر 40 متر است.
- محل بلند شدن از زمین باید مسطح باشد.
- تخته خیز 22/1 متر طول، 20 سانتی متر پهنا و 10 سانتی متر ضخامت دارد و هم سطح زمین قرار می گیرد.
- زمانی که تعداد شرکت کنندگان از 8 نفر تجاوز کند، هر یک از آن ها سه بار پریده و به 8 نفری که بهترین پرش را انجام داده اند اجازه ی سه پرش دیگر داده می شود و هر گاه تعداد شرکت کننده ها 8 نفر یا کم تر باشد به شرکت کننده 6 بار اجازه ی پرش داده می شود.
- ورزش کاران باید در مدت زمان 5/1 دقیقه عمل پرش را انجام دهند.
- هنگام تساوی، بهترین دومین پرش و چنانچه تساوی هنوز برقرار باشد بهترین سومین پرش و این عمل ادامه خواهد داشت تا حالت تساوی از بین برود.
- عرض چاله باید 75/2 و طول آن از تخته ی پرش کم تر از 10 متر نباشد.
- فاصله ی تخته تا ابتدای چاله نباید کم تر از یک متر باشد (در پرش طول).
- فاصله ی تخته ی پرش سه گام تا چاله باید بین 13 متر (آقایان)، 11 متر (خانم ها) باشد.
- در پرش سه گام قدم اول باید به صورت لی لی برداشته شود.
- اگر پای آزاد ورزش کار که با آن پرش انجام نمی شود با زمین تماس پیدا کند خطا به حساب می آید.
مقررات پرتاب وزنه- ترتیب شرکت پرتاب کننده ها با قرعه کشی تعیین می شود.
- هنگامی که بیش از 8 شرکت کننده وجود داشته باشد به هر شرکت کننده اجازه ی سه پرتاب داده می شود و به 8 نفر از آن ها که بهترین نتیجه را به دست آورند اجازه ی سه پرتاب دیگر داده خواهد شد.
- چنانچه در مورد نفر هشتم نتیجه ی مساوی به دست آید به پرتاب کننده ها اجازه ی سه پرتاب اضافی داده می شود.
- اگر تعداد ورزش کاران کم تر از 8 نفر باشد هر شرکت کننده اجازه ی اجرای 6 پرتاب را خواهد داشت.
اگر قسمتی از بدن پرتاب کننده با قسمت بالایی تخته و قوس پرتاب و زمین خارج از آن تماس یابد مرتکب خطا شده و رکوردی به حساب آورده نمی شود.
- ورزش کار تا زمانی که وزنه اش به زمین نرسیده نباید دایره را ترک کند.
- برای خارج شدن از دایره ی پرتاب، پرتاب کننده باید از نیمه ی عقبی دایره خارج شود.
- زاویه ی مجاز پرتاب (قطاع پرتاب) 40 درجه است.
- قطر دایره ی پرتاب 135/2 متر است.
- وزنه باید از شانه ی ورزش کار و فقط با یک دست پرتاب شود و وزنه نباید به پشت خط شانه ها برده شود.
- در لحظه ای که ورزش کار برای شروع پرتاب حالت آمادگی به خود بگیرد وزنه باید در کنار چانه ی او و مماس با چانه قرار داشته باشد و دست نباید در هنگام عمل پرتاب از این حالت پایین تر بیاید.
قوانین پرتاب نیزهمحوطه ی دور خیز نیزه نباید بیش از 36/5 و کم تر از 30 متر باشد و ورزش کار نباید هیچ علامتی را در داخل محوطه ی دور خیز به کار ببرد.
اگر عضوی از بدن ورزش کار با قوس پرتاب یا آن طرف نوار ذکر شده برخورد کند خطا کرده است. همچنین نیزه باید از روی شانه پرتاب شود.
پرش ها- در کلیه ی مسابقه های پرش، بهترین نتیجه ی پرش های هر شرکت کننده ملاک عمل است.
- محل بلند شدن از زمین در پرش ها باید مسطح باشد.
- در پرش ارتفاع باید داوران ارتفاع فعلی و ارتفاع بعدی میله را اعلام کنند.
- پرش کننده به میل خود می تواند از ارتفاع خاصی پریده یا صرف نظر کند؛ ولی سه بار خطای پشت سر هم بدون توجه به ارتفاعی که خطاها در آن رخ داده باعث محرومیت پرش کننده از پرش های بعدی می شود. تغییرات ارتفاع میله ی پرش پس از مشورت با شرکت کننده انجام شود.
- در پرش با نیزه، دست ها و انگشتان را نباید باند پیچی کرد مگر هنگامی که دست بریدگی داشته باشد.
دو ومیدانی یک ورزش طبیعی است زیرا بارفتار وحرکات طبیعی انسان مطابقت دارد .بنابراین میتوان گفت
دوومیدانی اززمان پیدایش بشر وجود داشته است واولین اسلحه نسان در برخورد بامحیط وخطرهای آن به
حساب میآمد.
بشر اولیه برای دفاع ازخود محتاج به فرار کردن بود تااینکه در محلی خود رامخفی کرده به زندگی خود ادامه
دهد .لیکن اشخاصی که ضعیف بوده وقدرت دویدن نداشتند بدون شک طعمه حیوانات قرار میگرفتند.
بدین جهت پدرها بچههای خود راتشویق به دویدن کرده وبه آنها طرز فرار ازمقابل حیوانات رامیآموختند چرا
که ،دویدن حد فاصل بین زندگی ومرگ برای آنها بود.
انسانهای اولیه ضمن دویدن و،فرار برای عبور ازموانع طبیعی ازجهیدن وپریدن استفاده میکردند واگر الزم
میشد که بین آنها وحیوانات مبارزهای صورت گیرد ازپرتاب سنگ یادیگر اشیا کمک میگرفتند این کار ًمعموال
زمانی انجام میگرفت که انسان ازفرار کردن خسته وکوفته میشد.
در تنگنای مرگ و،زندگی انسان مجبور بود ازقدرت بازو وپنجه وعضالت خود هم حداکثر استفاده رانماید .به
این ترتیب انسان اولیه پی برد که اگر تندتر ،بدود بیشتر بپرد ومحکم ترپرتاب ،کند بهتر خواهد توانست بامشکالت
وخطرات پیرامون خود مبارزه کند.
ازبین ملتهای دنیای باستان فقط یونان بود که باعشق و،عالقه مردان غیور با وشهامت خود رابه بهترین ،شکل
تشویق میکرد .در یونان باستان به مردانی که بهتر دویده وشیای رابیشتر پرتاب کرده از ومرتفعترین محل
میپریدند به چشم عظمت نگاه میکردند وبرای آنها احترام وافتخار زیادی قائل بودند .اما نکته مجهول برای همه
دانشمندان علم ورزش این است که به چه علت قهرمانان پرتاب دیسک در مرتبه اول قرار میگرفتند وورزشکاران
دیگر در درجه دوم اهمیت قرار داشتند.
در اساطیر یونان ،باستان به موجودی پرشور وشر به نام «مرکور» برمیخوریم .این موجود افسانه،ای جوانی است
بلند باال وسرشار ازشادمانی وحرکت وحرارت . اودر دو طرف کاله ومچ پای خود بالهایی کوچک دارد با وهمین
بالها وگامهای تیز و،چابک سفرهای بسیار پرماجرایی رادر کوهها وجنگله وسرزمینهای مختلف انجام میدهد .
وجود چنین اسطورهای حکایت ازعالقه وتوجه مردم به ،تیزپایی چابکی ودویدن دارد.
در دوران امپراطوری روم ،باستان لژیونرها (سربازان عضو ارتش ) باپرداختن به انواع دوها وپرتاب،ها خود رابرای
مسابقات شمشیرزنی ونبردهای تن به تن آماده میکردند.در مصر باستان ،نیز نوعی ورزش «دومیدانی» شامل دویدنهای انفرادی وجمعی اجرا میشد.در ایرلند ورزش
میدانی به نام «تیلتین» (tailtean) رایج است که پیشینهای چندهزار ساله دارد.
المپیک باستان
المپیک باستان اولین اجرای سازمان یافته وقانوندار دوومیدانی بود .این بازیها ازسال 776 قبل ازمیالد آغاز شد
و12 قرن ادامه داشت.
دوومیدانی در المپیک باستان در رأس دیگر ورزشها قرار داشت .مسابقه دو باشرکت دوندگان چابک به مسافت
یک اِستاد (182 متر )انجام میشد .واژه استادیوم ازاین کلمه گرفته شد.
در این دوره حتی دویدن بایک پاهم وجود داشته از وآنجا که بشر اسلحهای به نام نیزه اختراع کرده بود ودر
جنگ ازآن استفاده فراوانی می،کرد پرتاب نیزه هم به عنوان ورزش شناخته شد .در المپیادها دو نوع مسابقه با
نیزه وجود داشت :یکی پرتاب نیزه ودیگری نبرد بانیزه توأم باشمشیربازی.
«کوروبوس» ًاحتماال اولین قهرمان رسمی دو در نخستین المپیک باستانی بوده است .بنا به مدارک ،تاریخی پرش
طول در چهارمین دوره به مواد مسابقه اضافه شد وکرونوس ازکشور اسپارتا نخستین رکورددار این ماده بود که
حدود 7 متر پرید .در دورههای بعدی رشتههای دیگر مانند پرتاب وزنه وپرتاب دیسک به فهرست مسابقات
دوومیدانی اضافه شد .،یونانیها برای پرتاب دیسک ازیک صفحه مدور فلزی استفاده میکردند که آن راهاترس
(HATTERES) مینامیدند.
بازیهای المپیک در قرن چهارم میالدی به دستور امپراطور روم تئودوزیوس اول تعطیل شد وهمزمان مسابقات
دوومیدانی هم ازرونق افتاد . اززمان تازنده شدن دوباره المپیک شکلهایی ازانواع دوها وپرشها وپرتابها در
اقوام وملل دنیا دیده شده که بیشتر به خاطر آماده شدن جنگجویان وسربازان بوده است.در قرن دوازدهم ،میالدی مسابقات میدانی وًمخصوصا دو در انگلستان رواج یافت .این رواج در اواخر قرن پانزدهم
واوایل قرن شانزدهم شدت یافت وبه ورزش اول جامعه تبدیل شد .علت این شکوفایی عالقه هنری هشتم پادشاه
انگلستان بود که خود مهارت فراوانی در پرتاب چکش داشت.
در قرن 17 و18 ،میالدی در انگلستان نوعی شرطبندی مرسوم شد که در آن دوندگان باهم شرط میبستند و
انبوه مردم به تماشا میایستادند.
در سالهای 1820 تا1860 دوومیدانی به دانشگاهها ومدارس انگلستان راه یافته بود ودانشجویان عالقه فراوانی
به این ورزش پیدا کرده بودند.
در سال 1849 ارتش انگلستان یک مسابقه بزرگ برای اهمیت دادن به دو وجلب توجه نظامیان به آن ترتیب داد
وعالوه بر،این دوهای سرعت واستقامت راجزء دروس رسمی دانشکده افسری قرار داد.
در سال 1866 اولین باشگاه دوندگان بانام «کلوپ اتلتیک آماتور» در لندن تاسیس شد وبعد ازآن باشگاهها و
کلوپهای دیگری به وجود آمدند.
بعد از،انگلستان دومین کشوری که دوومیدانی در آن رونق بسیار یافت آمریک بود .اولین باشگاه دوومیدانی آمریکا
«کلوپ اتلتیک نیویورک» بود که در سال 1868 تاسیس شد.
در اولین دوره المپیک نوین در سال 1896 دوومیدانی در ردیف مهمترین رشته های ورزشی بازیها قرار داشت.
در هفدهم ژوییه 1912 کنگرهای در سوئد باحضور نمایندگان سازمانهای دوومیدانی کشورهای ،بلژیک ،اتریش
،کانادا ،شیلی ،دانمارک ،مصر ،فنالند ،آلمان ،انگلستان ،یونان ،مجارستان ،نروژ ،شوروی آمریکا، سوئد واسترالی
برپا شد وبرای ایجاد یک سازمان بینالمللی دومیدانی مشورت کردند .این ،سازمان سرانجام در ماه اوت سال
1913 بانام «فدراسیون بینالمللی دوومیدانی» تأسیس شد .فعالیتهای این سازمان باعث شد که این ورزش در
سراسر دنیا گسترش یابد .در حال حاضر ًتقریبا هیچ کشوری نیست که عضو فدراسیون دوومیدانی نباشد از و
قوانین آن پیروی نکند.
تاریخچه دو و میدانی
دو و میدانی یک ورزش طبیعی است زیرا با رفتار و حرکات طبیعی انسان مطابقت دارد. بنابراین میتوان گفت دوومیدانی از زمان پیدایش بشر وجود داشته است و اولین اسلحه نسان در برخورد با محیط و خطرهای آن به حساب میآمد.
بشر اولیه برای دفاع از خود محتاج به فرار کردن بود تا اینکه در محلی خود را مخفی کرده به زندگی خود ادامه دهد. لیکن اشخاصی که ضعیف بوده و قدرت دویدن نداشتند بدون شک طعمه حیوانات قرار میگرفتند.
بدین جهت پدرها بچههای خود را تشویق به دویدن کرده و به آنها طرز فرار از مقابل حیوانات را میآموختند چرا که دویدن، حد فاصل بین زندگی و مرگ برای آنها بود.
انسانهای اولیه ضمن دویدن و فرار، برای عبور از موانع طبیعی از جهیدن و پریدن استفاده میکردند و اگر لازم میشد که بین آنها و حیوانات مبارزهای صورت گیرد از پرتاب سنگ یا دیگر اشیا کمک میگرفتند این کار معمولاً زمانی انجام میگرفت که انسان از فرار کردن خسته و کوفته میشد.
در تنگنای مرگ و زندگی، انسان مجبور بود از قدرت بازو و پنجه و عضلات خود هم حداکثر استفاده را نماید. به این ترتیب انسان اولیه پی برد که اگر تندتر بدود، بیشتر بپرد و محکمتر پرتاب کند، بهتر خواهد توانست با مشکلات و خطرات پیرامون خود مبارزه کند.
از بین ملتهای دنیای باستان فقط یونان بود که با عشق و علاقه، مردان غیور و با شهامت خود را به بهترین شکل، تشویق میکرد. در یونان باستان به مردانی که بهتر دویده و شیای را بیشتر پرتاب کرده و از مرتفعترین محل میپریدند به چشم عظمت نگاه میکردند و برای آنها احترام و افتخار زیادی قائل بودند. اما نکته مجهول برای همه دانشمندان علم ورزش این است که به چه علت قهرمانان پرتاب دیسک در مرتبه اول قرار میگرفتند و ورزشکاران دیگر در درجه دوم اهمیت قرار داشتند.
در اساطیر یونان باستان، به موجودی پرشور و شر به نام «مرکور» بر میخوریم. این موجود افسانهای، جوانی است بلند بالا و سرشار از شادمانی و حرکت و حرارت. او در دو طرف کلاه و مچ پای خود بالهایی کوچک دارد و با همین بالها و گامهای تیز و چابک، سفرهای بسیار پرماجرایی را در کوهها و جنگله و سرزمینهای مختلف انجام میدهد. وجود چنین اسطورهای حکایت از علاقه و توجه مردم به تیزپایی، چابکی و دویدن دارد.
المپیک باستان
المپیک باستان اولین اجرای سازمان یافته و قانوندار دوومیدانی بود. این بازیها از سال 776 قبل از میلاد آغاز شد و 12 قرن ادامه داشت.
دوومیدانی در المپیک باستان در رأس دیگر ورزشها قرار داشت. مسابقه دو با شرکت دوندگان چابک به مسافت یک اِستاد (182 متر) انجام میشد. واژه استادیوم از این کلمه گرفته شد.
در این دوره حتی دویدن با یک پا هم وجود داشته و از آنجا که بشر اسلحهای به نام نیزه اختراع کرده بود و در جنگ از آن استفاده فراوانی میکرد، پرتاب نیزه هم به عنوان ورزش شناخته شد. در المپیادها دو نوع مسابقه با نیزه وجود داشت: یکی پرتاب نیزه و دیگری نبرد با نیزه توأم با شمشیربازی.
«کوروبوس» احتمالاً اولین قهرمان رسمی دو در نخستین المپیک باستانی بوده است. بنا به مدارک تاریخی، پرش طول در چهارمین دوره به مواد مسابقه اضافه شد و کرونوس از کشور اسپارتا نخستین رکورددار این ماده بود که حدود 7 متر پرید. در دورههای بعدی رشتههای دیگر مانند پرتاب وزنه و پرتاب دیسک به فهرست مسابقات دوومیدانی اضافه شد. یونانیها، برای پرتاب دیسک از یک صفحه مدور فلزی استفاده میکردند که آن را هاترس مینامیدند.
بازیهای المپیک در قرن چهارم میلادی به دستور امپراطور روم تئودوزیوس اول تعطیل شد و همزمان مسابقات دوومیدانی هم از رونق افتاد. از آن زمان تا زنده شدن دوباره المپیک شکلهایی از انواع دوها و پرشها و پرتابها در اقوام و ملل دنیا دیده شده که بیشتر به خاطر آماده شدن جنگجویان و سربازان بوده است.
محمد کندک لو،
دانشکده تربیت بدنی دانشگاه آزاد اسلامی کرج،
تاریخچه دو میدانی:
مسابقات دو، پیاده‌روی سرعت، پرش و پرتاب از دوران پیشاتاریخ تاکنون انجام میشدهاست. سنگنگارههایی از مسابقات دو و پرش ارتفاع بر روی مقبرههای مصری متعلق به ۲۲۵۰ سال پیش از میلاد وجود دارد. ایرلندی‌های باستان از حدود ۱۸۰۰ سال پیش از میلاد مسابقاتی را برگزار میکردند که پرتاب سنگ و دو نیز در بین آنها بود. وقتی یونانیان در ۷۷۶ پ. م برگزاری بازیهای المپیک را آغاز کردند، تنها رشته‌ای که در چندین دورهٔ ابتدایی در آن برگزار شد مسابقهٔ دو سرعت معروف به استادیون بود که دوندگان، طول ورزشگاه (حدود ۲۰۰ متر) را می‌دویدند. در دورههای بعدی، رشتههای دیگری ازجمله پرتابها و پرشها نیز برگزار شدند و مهمترین رشتهٔ مسابقات پنجگانه محسوب میشد که از پنج رشتهٔ دو استادیون، پرش طول، پرتاب دیسک، پرتاب نیزه و کُشتی تشکیل میشد.
شعار دوومیدانی در المپیک به زبان یونانی «سیتیوس، آلتیوس، فورتیوس» به‌معنی «سریعتر، بالاتر و قویتر» است.
تاریخچه دوومیدانی
المپیک باستان
المپیک باستان اولین اجرای سازمان یافته و قانوندار دوومیدانی بود. این بازیها از سال 776 قبل از میلاد آغاز شد و 12 قرن ادامه داشت.
دوومیدانی در المپیک باستان در رأس دیگر ورزشها قرار داشت. مسابقه دو با شرکت دوندگان چابک به مسافت یک اِستاد (182 متر) انجام میشد. واژه استادیوم از این کلمه گرفته شد.
در این دوره حتی دویدن با یک پا هم وجود داشته و از آنجا که بشر اسلحهای به نام نیزه اختراع کرده بود و در جنگ از آن استفاده فراوانی میکرد، پرتاب نیزه هم به عنوان ورزش شناخته شد. در المپیادها دو نوع مسابقه با نیزه وجود داشت: یکی پرتاب نیزه و دیگری نبرد با نیزه توأم با شمشیربازی.
«کوروبوس» احتمالاً اولین قهرمان رسمی دو در نخستین المپیک باستانی بوده است. بنا به مدارک تاریخی، پرش طول در چهارمین دوره به مواد مسابقه اضافه شد و کرونوس از کشور اسپارتا نخستین رکورددار این ماده بود که حدود 7 متر پرید. در دورههای بعدی رشتههای دیگر مانند پرتاب وزنه و پرتاب
دیسک به فهرست مسابقات دوومیدانی اضافه شد. یونانیها، برای پرتاب دیسک از یک صفحه مدور فلزی استفاده میکردند که آن را هاترس (HATTERES) مینامیدند.
بازیهای المپیک در قرن چهارم میلادی به دستور امپراطور روم تئودوزیوس اول تعطیل شد و همزمان مسابقات دوومیدانی هم از رونق افتاد. از آن زمان تا زنده شدن دوباره المپیک شکلهایی از انواع دوها و پرشها و پرتابها در اقوام و ملل دنیا دیده شده که بیشتر به خاطر آماده شدن جنگجویان و سربازان بوده است.
در قرن دوازدهم میلادی، مسابقات میدانی و مخصوصاً دو در انگلستان رواج یافت. این رواج در اواخر قرن پانزدهم و اوایل قرن شانزدهم شدت یافت و به ورزش اول جامعه تبدیل شد. علت این شکوفایی علاقه هنری هشتم پادشاه انگلستان بود که خود مهارت فراوانی در پرتاب چکش داشت.
در قرن 17 و 18 میلادی، در انگلستان نوعی شرطبندی مرسوم شد که در آن دوندگان با هم شرط میبستند و انبوه مردم به تماشا میایستادند.
در سالهای 1820 تا 1860 دوومیدانی به دانشگاهها و مدارس انگلستان راه یافته بود و دانشجویان علاقه فراوانی به این ورزش پیدا کرده بودند.
در سال 1849 ارتش انگلستان یک مسابقه بزرگ برای اهمیت دادن به دو و جلب توجه نظامیان به آن ترتیب داد و علاوه بر این، دوهای سرعت و استقامت را جزء دروس رسمی دانشکده افسری قرار داد.
در سال 1866 اولین باشگاه دوندگان با نام «کلوپ اتلتیک آماتور» در لندن تاسیس شد و بعد از آن باشگاهها و کلوپهای دیگری به وجود آمدند.
بعد از انگلستان، دومین کشوری که دوومیدانی در آن رونق بسیار یافت آمریک بود. اولین باشگاه دوومیدانی آمریکا «کلوپ اتلتیک نیویورک» بود که در سال 1868 تاسیس شد.
در اولین دوره المپیک نوین در سال 1896 دوومیدانی در ردیف مهمترین رشته های ورزشی بازیها قرار داشت.
در هفدهم ژوییه 1912 کنگرهای در سوئد با حضور نمایندگان سازمانهای دوومیدانی کشورهای بلژیک، اتریش، کانادا، شیلی، دانمارک، مصر، فنلاند، آلمان، انگلستان، یونان، مجارستان، نروژ، شوروی، آمریکا، سوئد و استرالی برپا شد و برای ایجاد یک سازمان بینالمللی دومیدانی مشورت کردند.
این سازمان، سرانجام در ماه اوت سال 1913 با نام «فدراسیون بینالمللی دوومیدانی» تأسیس شد. فعالیتهای این سازمان باعث شد که این ورزش در سراسر دنیا گسترش یابد. در حال حاضر تقریباً هیچ کشوری نیست که عضو فدراسیون دوومیدانی نباشد و از قوانین آن پیروی نکند
رشته ورزشی پرتاب دیسک
پرتاب دیسک یکی از رشته های دو میدانی است که در آن پرتاب‌کنندگان باید وسیله‌ای به نام دیسک را به بیشترین مسافت نسبت به رقبای خود پرتاب کنند. این ورزش سابقه‌ای حدوداً پنج‌هزارساله دارد.
دیسک
بدنهٔ دیسک باید جامد یا توخالی باشد و از جنس چوب یا مادهٔ مناسب دیگری با لبه‌ای از فلز و به‌شکل دایرهٔ کامل و قرص‌مانند (به‌شکل عدس) ساخته شود. لبهٔ دیسک باید کاملاً گرد و شعاع آن ۶ میلیمتر باشد. ضخامت دیسک در قسمت وسط بیشتر است و باید در حدود ۴۴ تا ۴۶ میلیمتر باشد.
وزن دیسک برای مردان ۲ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۲۲۱ و حداقل ۲۱۹ میلیمتر، و برای زنان ۱ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۱۸۲ و حداقل ۱۸۰ میلیمتر است. دیسک‌ها باید طوری ساخته شوند که همواره دارای حالت تعادل باشند و دو طرف آنها متقارن باشد.
ناحیه پرتاب دیسک
نحوهٔ پرتاب دیسک از دایرهای به قطر ۲٫۵ متر که داخل یک قفس ساخته شده و تنها با حلقه‌ای از آهن که معمولاً با رنگ سفید رنگ‌آمیزی شده و به‌شکل دایره درآمده‌است تشکیل میشود. کف دایره باید از جنس سختی مانند سیمان یا آسفالت باشد و نباید خیلی صاف باشد به‌طوری‌که پرتابکننده روی آن سُر بخورد. کفِ کاملاً مسطحِ دایره باید در حدود ۱۴ تا ۲۶ میلیمتر پایینتر از لبهٔ بالاییِ حلقهٔ آهنی باشد.
ناحیهٔ فرود دیسک
ناحیهٔ فرود پرتاب دیسک محدوده‌ای با قِطاعِ ۴۰ درجه است که با دو خط یا نوار ۵سانتیمتری مشخص میشود. این محل باید خاک نرم یا چمن باشد تا از شکسته شدن دیسک‌های پرتاب‌شده جلوگیری کند. برای تعیین قطاع ناحیهٔ فرود (۴۰ درجه)، از مرکز دایره ضلعی به‌طول ۲۰ متر بهعنوان یک طرف قطاع ترسیم کنید، سپس ضلع دوم قطاع را طوری ترسیم کنید که فاصلهٔ دو ضلع به‌طول ۲۰ متر از مرکز دایره، ۱۳٫۶۸ متر شود و سپس این دو خط را امتداد دهید تا قطاع کامل یا ناحیهٔ فرود پرتاب دیسک بهدست آید.
روش پرتاب دیسک
این روش برای افراد راست دست است و افراد چپ دست می‌توانند عکس آن را انجام دهند:
پاهای خود را هم اندازه با عرض شانه‌ها باز کنید و بازوهای دست خود را صاف نگه دارید. میتوانید از تکنیک زانو-چانه-انگشت پا استفاده کنید، طوری که زانو و انگشت‌های پای چپ و چانه شما در یک امتداد قرار بگیرند. درون دایره پرتاب قرار بگیرید و پای چپ خود را سمت بیرون دایره و پای راست خود را با زاویه ۹۰ درجه نسبت به پای چپ خود قرار دهید. اگر یک ساعت را در نظر بگیرید پای چپ بر روی ساعت ۱۲ و پای راست بر روی ساعت سه قرار می‌گیرند.
در دستهای خود نوسان ایجاد کنید تا طول اندازه حرکت بالاتنه خود را مشخص کنید. دست راست خود را بر روی دیسک و دست چپ را به عنوان تکیه گاه در زیر دیسک قرار دهید. انگشتان خود را در لبه‌های دیسک به اندازه یک بند انگشت خم کنید تا از افتادن آن جلوگیری نمایید. بازوهای خود را صاف نگه دارید سر خود را پایین گرفته و آماده پرتاب شوید.
دست خود را تا زاویه ۴۰-۵۰ درجه حرکت دهید. بهترین زاویه برای پرتاب ۴۵ درجه است، چراکه بیشترین برد ممکن را برای پرتاب دیسک بوجود میآورد. هنگامی که دست را حرکت می‌دهید پایین تنه خود را نیز تکان دهید تا چرخش بیشتر شود. زمانیکه احساس کردید دستها را به اندازه کافی حرکت داده اید شروع به پرتاب دیسک کنید. مواظب باشید که از دایره خارج نشوید.
مسابقات پرتاب دیسک
ترتیب پرتاب شرکت‌کنندگان با قرعه‌کشى تعیین مى‌شود. اگر تعداد شرکت‌کنندگان بیش از ۸ نفر باشد، به هر نفر اجازهٔ سه پرتاب داده مى‌شود و به ۸ نفرى که نتایج بهترى کسب کرده‌اند اجازهٔ سه پرتاب دیگر (یعنى مجموعاً ۶ پرتاب) داده مى‌شود.
چنانچه تعداد پرتاب‌کنندگان ۸ نفر یا کمتر باشد، به هر نفر اجازهٔ ۶ پرتاب داده مى‌شود که چون در این حالت مسابقات بهصورت نهائى برگزار مى‌شود، رده‌بندى از روى بهترین نتایج هر شرکت‌کننده تعیین مى‌شود.
هر پرتابکننده مجاز است پرتاب خود را در محدودهٔ زمانى یک دقیقه انجام دهد. قبل از شروع مسابقه معمولاً به هر پرتابکننده اجازهٔ دو پرتاب تمرینى در داخل دایرهٔ مسابقه داده مى‌شود ولى پس از شروع مسابقه ورزشکار مجاز نیست و نمى‌تواند از دایرهٔ مسابقه براى تمرین استفاده کند.
اندازه‌گیرى مسافت پرتاب‌شده با متر نوارى غیرقابل انعطاف انجام و تا مقیاس یک سانتى‌مترى خوانده مى‌شود. چنانچه دو نفر تساوى کنند، دومین پرتاب بهتر و در صورت تساوى مجدد سومین پرتاب بهتر تا آخر، در نظر گرفته مى‌شود.
در مسابقاتى که بهصورت دو مرحله‌اى اجرا مى‌شود، معمولاً از سوى کمیتهٔ فنى مسافتى بهعنوان حدّ نصاب ورودى درنظر گرفته مى‌شود و هر پرتابکننده که در یکى از سه پرتاب مجاز خود موفق به کسب حدّ نصاب ورودى گردد به مرحلهٔ نهائى راه پیدا خواهد کرد.
قوانین پرتاب دیسک
- هنگام پرتاب، پاى پرتابکننده یا هیچ بخش از بدن او نباید با لبهٔ بالائى حلقهٔ دایره یا زمین اطراف آن تماس پیدا کند. پس از انجام پرتاب، ورزشکار باید از نیمهٔ دوم دایره خارج شود.
- دیسک پرتاب‌شده باید بهطور کامل در داخل قطاع فرود آید.
- پرتابکننده باید تا بعد از فرود کامل دیسک در داخل دایره باقى بماند و سپس با اجازهٔ سرداور خارج شود.استفاده از دستکش یا نوار پیچ‌کردن انگشتان و یا پاشیدن هر نوع ماده بر کف دایره یا کفش‌ها مجاز نیست ولى استفاده از کمربند براى محافظت از ستون فقرات اشکالى ندارد.
- اگر پرتاب‌کننده‌اى طبق مقررات وارد دایره شود ولى پس از شروع پرتاب، آن را به هر دلیلى متوقف کند مى‌تواند دیسک را در داخل یا خارج دایره قرار داده، از قسمت عقب دایره خارج شود. پرتاب مجدد وى نیز ممکن است مشروط بر اینکه در محدودهٔ زمانى مجاز یک دقیقه باشد.
- حتى‌الامکان هر پرتاب باید اندازه‌گیرى شود.
- پرتاب دیسک معمولاً باید از داخل قفس مخصوص که دهانهٔ آن با زاویهٔ ۴۰ درجه باز شده است صورت پذیرد.
رکوردهای جهان، آسیا و ایران
رکورد جهانیِ پرتاب دیسک مردان متعلق به یورگن شولْتِ آلمانی به میزان ۷۴٬۰۸ متر (۶ ژوئن ۱۹۸۶، نویبرندنبورگ، آلمان) است.
رکورد جهانیِ پرتاب دیسک زنان ازآنِ گابریِله راینْشِ آلمانی به میزان ۷۶٬۸۰ متر (۹ ژوئیهٔ ۱۹۸۸، نویبرندنبورگ، آلمان) است.
رکورد مردانِ آسیا و ایران در اختیار احسان حدادی به میزان ۶۹٬۳۲ متر (۳ ژوئن ۲۰۰۸، تالین، استونی) است.
پرتاب دیسک از جمله رشتههای قدیمی دو و میدانی است که در بازیهای المپیک طرفداران زیادی در هر دو بخش آقایان و بانوان دارد. پرتاب دیسک در کشور ایران حرفهای زیادی برای گفتن دارد. در ادامه با ابزار پرتاب دیسک و قوانین مسابقات حرفهای این ورزش بیشتر آشنا می‌شوید.
مانند شکل (آشنائى با دیسک)، در حالى‌که پاها از هم باز هستند بایستید، و بعد مانند شکل (پرتاب ایستاده از رو به‌رو) آنها را به‌حالت موازى درآورید و پرتاب کنید. این حرکات را به تناوب انجام دهید.
- به‌طرف عقب جمع شوید و با استفاده از پاها براى شتاب‌گیری، با بازکردن مجدد بدن پرتاب کنید.
- از وسایل دیگرى مانند حلقه، توپ طبى سبک و تایر دوچرخه استفاده کرده، عمل پرتاب را اجرا کنید.
هدف:
یادگیرى پرتاب راست و استفاده از شتاب دورانى (تصویر پرتاب ایستاده از رو به‌رو)
- شاگردان با مسائل ایمنى از جمله، خود وسیله پرتابى و نحوهٔ گرفتن دیسک آشنا شوند.
- دیسک را روى زمین بغلتانید. آن را از انگشت نشانه رها کنید و به‌طرف پرتاب‌کنندهٔ دیگرى که در فاصلهٔ ۱۰ - ۵ مترى ایستاده روى زمین غلت دهید.
- سپس دیسک را به‌طرف ”بالا“ و ”بالا و جلو“ در هوا پرتاب کنید.
- با تاب‌دادن دیسک به عقب و جلو، عدد هشت انگلیسى (8) را در فضا ترسیم کنید. (تصویر آشنائى با دیسک)
تازه های تاریخچه رشته های ورزشی
پرتاب دیسک یکی از رشتههای ورزش دو و میدانی است که سابقه باستانی دارد و امروزه در بازیهای المپیک طرفداران زیادی در هر دو بخش آقایان و بانوان دارد. در ادامه با ابزار پرتاب دیسک و قوانین مسابقات این ورزش بیشتر آشنا می‌شوید.
رشته ورزشی پرتاب دیسک
پرتاب دیسک یکی از رشته های دو میدانی است که در آن پرتاب‌کنندگان باید وسیله‌ای به نام دیسک را به بیشترین مسافت نسبت به رقبای خود پرتاب کنند. این ورزش سابقه‌ای حدوداً پنج‌هزارساله دارد.
دیسک
بدنهٔ دیسک باید جامد یا توخالی باشد و از جنس چوب یا مادهٔ مناسب دیگری با لبه‌ای از فلز و به‌شکل دایرهٔ کامل و قرص‌مانند (به‌شکل عدس) ساخته شود. لبهٔ دیسک باید کاملاً گرد و شعاع آن ۶ میلیمتر باشد. ضخامت دیسک در قسمت وسط بیشتر است و باید در حدود ۴۴ تا ۴۶ میلیمتر باشد.
وزن دیسک برای مردان ۲ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۲۲۱ و حداقل ۲۱۹ میلیمتر، و برای زنان ۱ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۱۸۲ و حداقل ۱۸۰ میلیمتر است. دیسک‌ها باید طوری ساخته شوند که همواره دارای حالت تعادل باشند و دو طرف آنها متقارن باشد
(سهند بهروزی )المپیک باستان اولین اجرای سازمان یافته و قانوندار دوومیدانی بود. این بازیها از سال 776 قبل از میلاد آغاز شد و 12 قرن ادامه داشت.
دوومیدانی در المپیک باستان در رأس دیگر ورزشها قرار داشت. مسابقه دو با شرکت دوندگان چابک به مسافت یک اِستاد (182 متر) انجام میشد. واژه استادیوم از این کلمه گرفته شد.
در این دوره حتی دویدن با یک پا هم وجود داشته و از آنجا که بشر اسلحهای به نام نیزه اختراع کرده بود و در جنگ از آن استفاده فراوانی میکرد، پرتاب نیزه هم به عنوان ورزش شناخته شد. در المپیادها دو نوع مسابقه با نیزه وجود داشت: یکی پرتاب نیزه و دیگری نبرد با نیزه توأم با شمشیربازی.
«کوروبوس» احتمالاً اولین قهرمان رسمی دو در نخستین المپیک باستانی بوده است. بنا به مدارک تاریخی، پرش طول در چهارمین دوره به مواد مسابقه اضافه شد و کرونوس از کشور اسپارتا نخستین رکورددار این ماده بود که حدود 7 متر پرید. در دورههای بعدی رشتههای دیگر مانند پرتاب وزنه و پرتاب دیسک به فهرست مسابقات دوومیدانی اضافه شد. یونانیها، برای پرتاب دیسک از یک صفحه مدور فلزی استفاده میکردند که آن را هاترس (HATTERES) مینامیدند.
بازیهای المپیک در قرن چهارم میلادی به دستور امپراطور روم تئودوزیوس اول تعطیل شد و همزمان مسابقات دوومیدانی هم از رونق افتاد. از آن زمان تا زنده شدن دوباره المپیک شکلهایی از انواع دوها و پرشها و پرتابها در اقوام و ملل دنیا دیده شده که بیشتر به خاطر آماده شدن جنگجویان و سربازان بوده است.
در قرن دوازدهم میلادی، مسابقات میدانی و مخصوصاً دو در انگلستان رواج یافت. این رواج در اواخر قرن پانزدهم و اوایل قرن شانزدهم شدت یافت و به ورزش اول جامعه تبدیل شد. علت این شکوفایی علاقه هنری هشتم پادشاه انگلستان بود که خود مهارت فراوانی در پرتاب چکش داشت.
در قرن 17 و 18 میلادی، در انگلستان نوعی شرطبندی مرسوم شد که در آن دوندگان با هم شرط میبستند و انبوه مردم به تماشا میایستادند.
در سالهای 1820 تا 1860 دوومیدانی به دانشگاهها و مدارس انگلستان راه یافته بود و دانشجویان علاقه فراوانی به این ورزش پیدا کرده بودند.
در سال 1849 ارتش انگلستان یک مسابقه بزرگ برای اهمیت دادن به دو و جلب توجه نظامیان به آن ترتیب داد و علاوه بر این، دوهای سرعت و استقامت را جزء دروس رسمی دانشکده افسری قرار داد.
در سال 1866 اولین باشگاه دوندگان با نام «کلوپ اتلتیک آماتور» در لندن تاسیس شد و بعد از آن باشگاهها و کلوپهای دیگری به وجود آمدند.
بعد از انگلستان، دومین کشوری که دوومیدانی در آن رونق بسیار یافت آمریک بود. اولین باشگاه دوومیدانی آمریکا «کلوپ اتلتیک نیویورک» بود که در سال 1868 تاسیس شد.
در اولین دوره المپیک نوین در سال 1896 دوومیدانی در ردیف مهمترین رشته های ورزشی بازیها قرار داشت.
در هفدهم ژوییه 1912 کنگرهای در سوئد با حضور نمایندگان سازمانهای دوومیدانی کشورهای بلژیک، اتریش، کانادا، شیلی، دانمارک، مصر، فنلاند، آلمان، انگلستان، یونان، مجارستان، نروژ، شوروی، آمریکا، سوئد و استرالی برپا شد و برای ایجاد یک سازمان بینالمللی دومیدانی مشورت کردند. این سازمان، سرانجام در ماه اوت سال 1913 با نام «فدراسیون بینالمللی دوومیدانی» تأسیس شد. فعالیتهای این سازمان باعث شد که این ورزش در سراسر دنیا گسترش یابد. در حال حاضر تقریباً هیچ کشوری نیست که عضو فدراسیون دوومیدانی نباشد و از قوانین آن پیروی نکند
یکی از رشتههای پرتابیِ دو و میدانی است که در آن پرتاب‌کنندگان باید وسیله‌ای به نام دیسک را به بیشترین مسافت نسبت به رقبای خود پرتاب کنند. این ورزش سابقه‌ای حدوداً پنج‌هزارساله دارد.بدنهٔ دیسک باید جامد یا توخالی باشد و از جنس چوب یا مادهٔ مناسب دیگری با لبه‌ای از فلز و به‌شکل دایرهٔ کامل و قرص‌مانند (به‌شکل عدس) ساخته شود. لبهٔ دیسک باید کاملاً گرد و شعاع آن ۶ میلیمتر باشد. ضخامت دیسک در قسمت وسط بیشتر است و باید در حدود ۴۴ تا ۴۶ میلیمتر باشد. وزن دیسک برای مردان ۲ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۲۲۱ و حداقل ۲۱۹ میلیمتر، و برای زنان ۱ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۱۸۲ و حداقل ۱۸۰ میلیمتر است. دیسک‌ها باید طوری ساخته شوند که همواره دارای حالت تعادل باشند و دو طرف آنها متقارن باشد.
نحوهٔ پرتاب دیسک از دایرهای به قطر ۲٫۵ متر که داخل یک قفس ساخته شده و تنها با حلقه‌ای از آهن ــ که معمولاً با رنگ سفید رنگ‌آمیزی شده و به‌شکل دایره درآمده‌است ــ تشکیل میشود. کف دایره باید از جنس سختی مانند سیمان یا آسفالت باشد و نباید خیلی صاف باشد به‌طوری‌که پرتابکننده روی آن سُر بخورد. کفِ کاملاً مسطحِ دایره باید در حدود ۱۴ تا ۲۶ میلیمتر پایینتر از لبهٔ بالاییِ حلقهٔ آهنی باشد.
ناحیهٔ فرود پرتاب دیسک محدوده‌ای با قِطاعِ ۴۰ درجه است که با دو خط یا نوار ۵سانتیمتری مشخص میشود. این محل باید خاک نرم یا چمن باشد تا از شکسته شدن دیسک‌های پرتاب‌شده جلوگیری کند. برای تعیین قطاع ناحیهٔ فرود (۴۰ درجه)، از مرکز دایره ضلعی به‌طول ۲۰ متر بهعنوان یک طرف قطاع ترسیم کنید، سپس ضلع دوم قطاع را طوری ترسیم کنید که فاصلهٔ دو ضلع به‌طول ۲۰ متر از مرکز دایره، ۱۳٫۶۸ متر شود و سپس این دو خط را امتداد دهید تا قطاع کامل یا ناحیهٔ فرود پرتاب دیسک بهدست آید.
دیسک
دیسک دایرهای شکل است. جنس دیسک میتواند چوب یا هر ماده مناسب دیگری باشد، اما لبه‌ی آن فلزی است. لبه آن کاملا گرد و قطرآن ۶ میلی متر است. اما ضخامت میانه دیسک بیشتر و در حدود ۴۴ تا ۴۶ میلی متر است. وزن دیسک برای مردان ۲ کیلوگرم و قطر آنبین ۲۱۹ تا ۲۲۱ میلی متر و برای زنان ۱ کیلوگرم و با قطر ۱۸۰ تا ۱۸۲ میلی متر است.
روش پرتاب دیسک
این روش برای افراد راست دست است و افراد چپ دست می‌توانند عکس آن را انجام دهند:
پاهای خود را هم اندازه با عرض شانه‌ها باز کنید و بازوهای دست خود را صاف نگه دارید. میتوانید از تکنیک زانو-چانه-انگشت پااستفاده کنید، طوری که زانو و انگشت‌های پای چپ و چانه شما در یک امتداد قرار بگیرند. درون دایره پرتاب قرار بگیرید و پای چپ خودرا سمت بیرون دایره و پای راست خود را با زاویه ۹۰ درجه نسبت به پای چپ خود قرار دهید. اگر یک ساعت را در نظر بگیرید پای چپ برروی ساعت ۱۲ و پای راست بر روی ساعت سه قرار می‌گیرند.
در دستهای خود نوسان ایجاد کنید تا طول اندازه حرکت بالاتنه خود را مشخص کنید. دست راست خود را بر روی دیسک و دست چپ رابه عنوان تکیه گاه در زیر دیسک قرار دهید. انگشتان خود را در لبه‌های دیسک به اندازه یک بند انگشت خم کنید تا از افتادن آن جلوگیرینمایید. بازوهای خود را صاف نگه دارید سر خود را پایین گرفته و آماده پرتاب شوید.
دست خود را تا زاویه ۴۰-۵۰ درجه حرکت دهید. بهترین زاویه برای پرتاب ۴۵ درجه است، چراکه بیشترین برد ممکن را برای پرتاب دیسکبوجود میآورد. هنگامی که دست را حرکت می‌دهید پایین تنه خود را نیز تکان دهید تا چرخش بیشتر شود. زمانیکه احساس کردیددست‌ها را به اندازه کافی حرکت داده اید شروع به پرتاب دیسک کنید. مواظب باشید که از دایره خارج نشوید.
دیسک
دیسک دایرهای شکل است. جنس دیسک میتواند چوب یا هر ماده مناسب دیگری باشد، اما لبه‌ی آن فلزی است.
لبه آن کاملا گرد و قطرآن ۶ میلی متر است.
اما ضخامت میانه دیسک بیشتر و در حدود ۴۴ تا ۴۶ میلی متر است.
وزن دیسک برای مردان ۲ کیلوگرم و قطر آن بین ۲۱۹ تا ۲۲۱ میلیمتر و برای زنان ۱ کیلوگرم و با قطر ۱۸۰ تا ۱۸۲ میلی متر است.
روش پرتاب دیسک
این روش برای افراد راست دست است و افراد چپ دست می‌توانند عکس آن را انجام پاهای خود را هم اندازه با عرض شانه‌ها باز کنید و بازوهای دست خود را صاف نگه دارید. میتوانید از تکنیک زانو-چانه-انگشت پااستفاده کنید،
طوری که زانو و انگشت‌های پای چپ و چانه شما در یک امتداد قرار بگیرند. درون دایره پرتاب قرار بگیرید و
پای چپ خود را سمت بیرون دایره و پای راست خود را با زاویه ۹۰ درجه نسبت به پای چپ خود قرار دهید.
اگر یک ساعت را در نظر بگیرید پای چپ بر روی ساعت ۱۲ و پای راست بر روی ساعت سه قرار می‌گیرند.
در دستهای خود نوسان ایجاد کنید تا طول اندازه حرکت بالاتنه خود را مشخص کنید.
دست راست خود را بر روی دیسک و دست چپ را به عنوان تکیه گاه در زیر دیسک قرار دهید. انگشتان خود را در لبه‌های دیسک به اندازهیک بند انگشت خم کنید تا از افتادن آن جلوگیری نمایید.
بازوهای خود را صاف نگه دارید سر خود را پایین گرفته و آماده پرتاب شوید.
دست خود را تا زاویه ۴۰-۵۰ درجه حرکت دهید. بهترین زاویه برای پرتاب ۴۵ درجه است، چراکه بیشترین برد ممکن را برای پرتاب دیسکبوجود میآورد.
هنگامی که دست را حرکت می‌دهید پایین تنه خود را نیز تکان دهید تا چرخش بیشتر شود.
زمانیکه احساس کردید دستها را به اندازه کافی حرکت داده اید شروع به پرتاب دیسک کنید. مواظب باشید که از دایره خارج نشوید.
دیسک
دیسک دایرهای شکل است.
جنس دیسک میتواند چوب یا هر ماده مناسب دیگری باشد
، اما لبه‌ی آن فلزی است.
لبه آن کاملا گرد و قطر آن ۶ میلی متر است.
اما ضخامت میانه دیسک بیشتر
و در حدود ۴۴ تا ۴۶ میلی متر است.
وزن دیسک برای مردان ۲ کیلوگرم
و قطر آن بین ۲۱۹ تا ۲۲۱ میلی متر و
برای زنان ۱ کیلوگرم و با قطر ۱۸۰ تا ۱۸۲ میلی متر است.
روش پرتاب دیسک
این روش برای افراد راست دست است
و افراد چپ دست می‌توانند عکس آن را انجام دهند:
پاهای خود را هم اندازه با عرض شانه‌ها باز کنید
و بازوهای دست خود را صاف نگه دارید
. میتوانید از
تکنیک زانو-چانه-انگشت پا استفاده کنید،
طوری که زانو
و انگشت‌های پای چپ و چانه شما در یک امتداد قرار بگیرند.
درون دایره پرتاب قرار بگیرید
و پای چپ خود را سمت بیرون دایره
و پای راست خود را با زاویه
۹۰ درجه نسبت به پای چپ خود قرار دهید.
اگر یک ساعت را در نظر بگیرید
پای چپ بر روی ساعت ۱۲ و پای راست
بر روی ساعت سه قرار می‌گیرند.
در دستهای خود نوسان ایجاد کنید تا طول
اندازه حرکت بالاتنه خود را مشخص کنید
. دست راست خود را بر روی دیسک و
دست چپ را به عنوان تکیه گاه در زیر دیسک قرار دهید.
انگشتان خود را در لبه‌های دیسک به اندازه یک بند
انگشت خم کنید تا از افتادن آن جلوگیری نمایید
. بازوهای خود را صاف نگه دارید سر خود را پایین گرفته
و آماده پرتاب شوید.
دست خود را تا زاویه ۴۰-۵۰ درجه حرکت دهید.
بهترین زاویه برای پرتاب ۴۵ درجه است،
چراکه بیشترین برد ممکن را برای پرتاب دیسک بوجود میآورد.
هنگامی که دست را حرکت می‌دهید پایین تنه خود را نیز تکان دهید تا چرخش بیشتر شود
. زمانیکه احساس کردید دستها را به اندازه کافی
حرکت داده اید شروع به پرتاب دیسک کنید.
مواظب باشید که از دایره خارج نشوید.
محمد رضا ترابی
موضوع :پرتاب دیسک
دومیدانی ۱
ساعت ۱۶:۰۰
پرتاب دیسک
پرتاب دیسک رشته ای مهارتی است که از رشته های مهم بازیهای دوران باستان محسوب می شود . در آن زمان، این رشته به صورت پرتاب ایستاده از یک سکوی شیبدار انجام می گرفت. در اولین المپیک مدرن که در سال 1896 آغاز شد، پرتاب به دو شیوه انجام می گرفت: الف) روش سنتی، ب) روش آزاد.
بعد از سالهای که پرتاب دیسک به شکل ایستاده انجام می گرفت، سرانجام در سال 1912 دایره ای به قطر 250 سانتیمتر جهت پرتاب درنظر گرفته شد. بعدها، ورزشکارانی که در جستجوی سرعت بیشتر بودند، حرکت چرخش را که در ابتدا به شکل چرخش حول پای چپ انجام می گرفت، ابداع کردند. در این روش پرتاب کننده وضعیت صافتری را اختیار می کرد، تماس با زمین بیشتر بود و دیسک تنها با دست پرتاب می شد. در سال 1930، روش حرکت جهش – چرخش که با انجام کردن حرکت موجی شکل دست انجام می گرفت جای چرخش را گرفت. کانسولینی ایتالیایی در سال 1948 با به کار بردن این تکنیک در المپیک لندن مقام اول را کسب کرد و تا اوایل سال 1950، این تکنیک همچنان پابرجا بود.
مشخصات دیسک مردان زنان
حداقل وزن قابل قبول برای ثبت رکورد 2 کیلوگرم 1 کیلوگرم
محدوده وزنی دیسک برای انجام دادن مسابقه 005/2 005/1
قطر خارجی حلقه فلزی دیسک حداکثر 219 میلیمتر 180 میلیمتر
حداقل 221 میلیمتر 182 میلیمتر
قطر صفحه فلزی یا محدوده مسطح مرکزی دیسک حداقل 57 میلیمتر 57 میلیمتر
حداکثر 50 میلیمتر 50 میلیمتر
ضخامت محدوده مسطح مرکزی یا صفحه فلزی حداکثر 44 میلیمتر 37 میلیمتر
حداقل 46 میلیمتر 39 میلیمتر
ضخامت حلقه دور دیسک (6 میلیمتر از لبه) حداقل 12 میلیمتر 12 میلیمتر
طریقه گرفتن دیسک
دست به صورت صاف در مقابل صفحه دیسک قرار گرفته، حلقه آهنی دور دیسک روی مفاصل بالای انگشتان قرار می گیرد. مرکز ثقل دیسک مابین انگشت میانی و اشاره قرار گرفته، به علت خم شدن جزئی مچ دست، قسمت بالای دیسک با ساعد تماس پیدا می کند. این حالت باعث شل و راحت شدن عضلات و جلوگیری از رها شدن دیسک از دست، در طی حرکت می شود
روشهای گرفتن دیسک
پرتاب کنندگان معمولاً از سه روش برای دردست گرفتن دیسک استفاده می کنند که انتخاب هر یک از این روشها بستگی به اندازه دست و قدرت پرتاب کنندگان دارد. در روش اول که به روش استاندارد معروف است، تمام انگشتان به طور یکنواخت از همدیگر جدا می باشند. روش دوم، روش چنگ زدن است که در آن انگشتان نزدیک به هم قرار دارند. در روش سوم نیز که شکل تغییر یافتة روش استاندارد است، انگشت میانی و نشانه نزدیک هم قرار می گیرند. هدف هر یک از این سه نوع روش، نگهداری دیسک در دست و ایجاد چرخش در جهت عقربة ساعت برای پرتاب کنندگان راست دست و پایداری پرواز دیسک است. پرتاب
کنندگانی که دست بزرگتری دارند از روش استاندارد استفاده می کنند، آنهایی که اندازه دستشان کوچکتر است به منظور چرخش بیشتر دیسک در لحظة رهایی از روش چنگ زدن استفاده می نمایند و برتاب کنندگانی که اندازه دستشان معمولی است بیشتر روش سوم را به کار می گیرند. انتخاب مناسبترین روش پرتاب تنها بستگی به آزمایش خود پرتاب کننده و راهنمایی مربی او دارد پرتاب کننده در حالی که پشت به مسیر پرتاب دارد، در لبة عقبی دایره می ایستد. در این حالت، پاها به اندازة عرض شانه ها باز می شود و انگشتان پا به سمت خارج می باشد. در این وضعیت، پرتاب کننده حالت راحت و بدون انقباضی دارد. وزن بدن پرتاب کننده به طور مساوی بین هر دو پا قرار گرفته، دست راست به صورت کاملاً آویزان و بدون کشش، در حالی که دیسک را در اختیار دارد، در سمت راست به صورت کاملاً آویزان و بدون کشش، درحالی که دیسک را در اختیار دارد، در مست راست بدن قرار می گیرد
استعدادیابی اولین قدم پیشرفت به سوی قهرمان موفق در سطوح مختلف است .
در شناسائی نخبگان جوان دو و میدانی
، یعنی آنهایی که درطی یک دوره طولانی، احتمال بیشتری برای کسب ظرفیتهای لازم برای دستیابی
به نتایج برجسته را دارند ،
این باور وجود دارد که ظرفیت های جسمانی به طور عمده بوسیله ژنتیک تعیین می شود .
در تأیید این مطلب می توان به موفقیتهای افراد یک خانواده در مواد دو و میدانی اشاره کرد .
رشد قدی، انعطاف‌پذیری، درصد تارهای تندانقباض و کندانقباض و تعادل تحت تاثیر ژنتیک یا ارثی هستند
این به این معنی است که با تمرین افزایش می یابد اما شما با تمرین قادر هستید
به آستانه و سقف ژنتیکی که از قبل برای شما تعیین شده است، برسید.
ورزشکاران می توانند زمان
عکس العمل خود را با بهبود مهارتهای پیش بینی افزایش دهند.
شتاب، طول گام و تعداد گام ها، همه را
تمرین های قدرتی و توانی بهبود میدهند.
استقامت در سرعت را می توان با تمرینهای
استقامتی کوتاه مدت تا میان مدت
و نیز بهبود استقامت بی هوازی افزایش داد.
دختران به سبب پایین تر بودن مرکز ثقل از پسران متعادل ترند.
پسران با دارا بودن فاکتور قدرت، این کمبود را به نحو احسن جبران می کند.
تاریخچه دو و میدانی
مسابقات دو، پیاده‌روی سرعت، پرش و پرتاب از دوران پیشاتاریخ تاکنون انجام میشدهاست. سنگنگارههایی از مسابقات دو و پرش ارتفاع بر روی مقبرههای مصری متعلق به ۲۲۵۰ سال پیش از میلاد وجود دارد. ایرلندی‌های باستان از حدود ۱۸۰۰ سال پیش از میلاد مسابقاتی را برگزار میکردند که پرتاب سنگ و دو نیز در بین آنها بود. وقتی یونانیان در ۷۷۶ پ. م برگزاری بازیهای المپیک را آغاز کردند، تنها رشته‌ای که در چندین دورهٔ ابتدایی در آن برگزار شد مسابقهٔ دو سرعت معروف به استادیون بود که دوندگان، طول ورزشگاه (حدود ۲۰۰ متر) را می‌دویدند. در دورههای بعدی، رشتههای دیگری ازجمله پرتابها و پرشها نیز برگزار شدند و مهمترین رشتهٔ مسابقات پنجگانه محسوب میشد که از پنج رشتهٔ دو استادیون، پرش طول، پرتاب دیسک، پرتاب نیزه و کُشتی تشکیل میشد.
شعار دوومیدانی در المپیک به زبان یونانی «سیتیوس، آلتیوس، فورتیوس» به‌معنی «سریعتر، بالاتر و قویتر» است.
دو و میدانی به مجموعهای از ورزشهایی گفته میشود که شامل انواع دو، پرش، پرتاب، پیاده‌روی و رشتههای ترکیبی است. برگزاری مسابقات دو و میدانی، در مقایسه با دیگر ورزشها، سادهتر است و نیاز چندانی به تجهیزات گران‌قیمت ندارد. بیشتر رشتههای دو و میدانی بهطورکلی انفرادی هستند، بهجز دوهای امدادی و برخی از مسابقات مانند دوهای صحرانوردی که در آنها امتیاز اعضای یک تیم با هم جمع میشود.
مسابقات دو بر روی پیست مخصوص بیضی‌شکل ، و مسابقات میدانی، یعنی پرتابها و پرشها، بر روی زمین چمن ورزشگاه برگزار میشود. طول پیست در ورزشگاههای فضای باز ۴۰۰ متر و در سالن‌ها ۲۰۰ متر است. بر اساس استانداردهای فدراسیون جهانی دو و میدانی، برگزاری مسابقات دو نباید بیش از ۲۵ دور در فضای باز (دو ۱۰٬۰۰۰ متر استقامت) و ۱۵ دور در سالن (دو ۳۰۰۰ متر نیمه‌استقامت) باشد. مسافتهای طولانی‌تر، مانند ماراتن و نیمه‌ماراتن، در جاده برگزار میشوند.
پرشهای دوومیدانی شامل پرش ارتفاع، پرش طول، پرش سهگام و پرش با نیزه، و رشتههای پرتابی شامل پرتاب وزنه، پرتاب دیسک، پرتاب نیزه و پرتاب چکش میشوند. رشتههای ترکیبیِ دوومیدانی شامل دهگانه، هفتگانه و پنجگانه هستند که در آنها ورزشکاران در چندین رشته مسابقه میدهند و با توجه به نتیجهای که در هر رشته کسب میکنند، مطابق جدول امتیازات، امتیازی بهدست میآورند و در پایان، کسی که امتیازات بیشتری بهدست آورده‌باشد برندهٔ مسابقهٔ ترکیبی خواهد بود.
امیرحسام حسینی
به نام خدا
امیرحسام حسینی
پرتاب دیسک
پرتاب دیسک (به انگلیسی: Discus throw) یکی از رشتههای پرتابیِ دو و میدانی است که در آن پرتاب‌کنندگان باید وسیله‌ای به نام دیسک را به بیشترین مسافت نسبت به رقبای خود پرتاب کنند. این ورزش سابقه‌ای حدوداً پنج‌هزارساله دارد.
بدنهٔ دیسک باید جامد یا توخالی باشد و از جنس چوب یا مادهٔ مناسب دیگری با لبه‌ای از فلز و به‌شکل دایرهٔ کامل و قرص‌مانند (به‌شکل عدس) ساخته شود. لبهٔ دیسک باید کاملاً گرد و شعاع آن ۶ میلیمتر باشد. ضخامت دیسک در قسمت وسط بیشتر است و باید در حدود ۴۴ تا ۴۶ میلیمتر باشد. وزن دیسک برای مردان ۲ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۲۲۱ و حداقل ۲۱۹ میلیمتر، و برای زنان ۱ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۱۸۲ و حداقل ۱۸۰ میلیمتر است. دیسک‌ها باید طوری ساخته شوند که همواره دارای حالت تعادل باشند و دو طرف آنها متقارن باشد.
نحوهٔ پرتاب دیسک از دایرهای به قطر ۲٫۵ متر که داخل یک قفس ساخته شده و تنها با حلقه‌ای از آهن ــ که معمولاً با رنگ سفید رنگ‌آمیزی شده و به‌شکل دایره درآمده‌است ــ تشکیل میشود. کف دایره باید از جنس سختی مانند سیمان یا آسفالت باشد و نباید خیلی صاف باشد به‌طوری‌که پرتابکننده روی آن سُر بخورد. کفِ کاملاً مسطحِ دایره باید در حدود ۱۴ تا ۲۶ میلیمتر پایینتر از لبهٔ بالاییِ حلقهٔ آهنی باشد.
ناحیهٔ فرود پرتاب دیسک محدوده‌ای با قِطاعِ ۴۰ درجه است که با دو خط یا نوار ۵سانتیمتری مشخص میشود. این محل باید خاک نرم یا چمن باشد تا از شکسته شدن دیسک‌های پرتاب‌شده جلوگیری کند. برای تعیین قطاع ناحیهٔ فرود (۴۰ درجه)، از مرکز دایره ضلعی به‌طول ۲۰ متر بهعنوان یک طرف قطاع ترسیم کنید، سپس ضلع دوم قطاع را طوری ترسیم کنید که فاصلهٔ دو ضلع به‌طول ۲۰ متر از مرکز دایره، ۱۳٫۶۸ متر شود و سپس این دو خط را امتداد دهید تا قطاع کامل یا ناحیهٔ فرود پرتاب دیسک بهدست آید.
رکورد جهانیِ پرتاب دیسک مردان متعلق به یورگن شولْتِ آلمانی به میزان ۷۴٬۰۸ متر (۶ ژوئن ۱۹۸۶، نویبرندنبورگ، آلمان) است.
رکورد جهانیِ پرتاب دیسک زنان ازآنِ گابریِله راینْشِ آلمانی به میزان ۷۶٬۸۰ متر (۹ ژوئیهٔ ۱۹۸۸، نویبرندنبورگ، آلمان) است.
درضمن، رکورد مردانِ آسیا و ایران در اختیار احسان حدادی به میزان ۶۹٬۳۲ متر (۳ ژوئن ۲۰۰۸، تالین، استونی) است.
این روش برای افراد راست دست است و افراد چپ دست می توانند عکس آن را انجام دهند:
پا های خود را هم اندازه با عرض شانه ها باز کنید و بازو های دست خود را صاف نگه دارید. می توانید از تکنیک زانو-چانه-انگشت پا استفاده کنید، طوری که زانو و انگشت های پای چپ و چانه شما در یک امتداد قرار بگیرند. درون دایره پرتاب قرار بگیرید و پای چپ خود را سمت بیرون دایره و پای راست خود را با زاویه ۹۰ درجه نسبت به پای چپ خود قرار دهید. اگر یک ساعت را در نظر بگیرید پای چپ بر روی ساعت ۱۲ و پای راست بر روی ساعت سه قرار می گیرند. در دست های خود نوسان ایجاد کنید تا طول اندازه حرکت بالاتنه خود را مشخص کنید. دست راست خود را بر روی دیسک و دست چپ را به عنوان تکیه گاه در زیر دیسک قرار دهید. انگشتان خود را در لبه های دیسک به اندازه یک بند انگشت خم کنید تا از افتادن آن جلوگیری نمایید. بازو های خود را صاف نگه دارید سر خود را پایین گرفته و آماده پرتاب شوید. دست خود را تا زاویه ۴۰-۵۰ درجه حرکت دهید. بهترین زاویه برای پرتاب ۴۵ درجه است، چراکه بیشترین برد ممکن را برای پرتاب دیسک بوجود می آورد. هنگامی که دست را حرکت می دهید پایین تنه خود را نیز تکان دهید تا چرخش بیشتر شود. زمانی که احساس کردید دست ها را به اندازه کافی حرکت داده اید شروع به پرتاب دیسک کنید. مواظب باشید که از دایره خارج نشوید.
موضوع پرتاب دیسک
ساعت کلاس یکشنبه و چهار شنبه ساعت ۴ الی ۵و ربع
یکی از رشتههای پرتابیِ دو و میدانی است که در آن پرتاب‌کنندگان باید وسیله‌ای به نام دیسک را به بیشترین مسافت نسبت به رقبای خود پرتاب کنند. این ورزش سابقه‌ای حدوداً پنج‌هزارساله دارد.
بدنهٔ دیسک باید جامد یا توخالی باشد و از جنس چوب یا مادهٔ مناسب دیگری با لبه‌ای از فلز و به‌شکل دایرهٔ کامل و قرص‌مانند (به‌شکل عدس) ساخته شود. لبهٔ دیسک باید کاملاً گرد و شعاع آن ۶ میلیمتر باشد. ضخامت دیسک در قسمت وسط بیشتر است و باید در حدود ۴۴ تا ۴۶ میلیمتر باشد. وزن دیسک برای مردان ۲ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۲۲۱ و حداقل ۲۱۹ میلیمتر، و برای زنان ۱ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۱۸۲ و حداقل ۱۸۰ میلیمتر است. دیسک‌ها باید طوری ساخته شوند که همواره دارای حالت تعادل باشند و دو طرف آنها متقارن باشد.
نحوهٔ پرتاب دیسک از دایرهای به قطر ۲٫۵ متر که داخل یک قفس ساخته شده و تنها با حلقه‌ای از آهن ــ که معمولاً با رنگ سفید رنگ‌آمیزی شده و به‌شکل دایره درآمده‌است ــ تشکیل میشود. کف دایره باید از جنس سختی مانند سیمان یا آسفالت باشد و نباید خیلی صاف باشد به‌طوری‌که پرتابکننده روی آن سُر بخورد. کفِ کاملاً مسطحِ دایره باید در حدود ۱۴ تا ۲۶ میلیمتر پایینتر از لبهٔ بالاییِ حلقهٔ آهنی باشد.
ناحیهٔ فرود پرتاب دیسک محدوده‌ای با قطاع ۴۰ درجه است که با دو خط یا نوار ۵سانتیمتری مشخص میشود. این محل باید خاک نرم یا چمن باشد تا از شکسته شدن دیسک‌های پرتاب‌شده جلوگیری کند. برای تعیین قطاع ناحیهٔ فرود (۴۰ درجه)، از مرکز دایره ضلعی به‌طول ۲۰ متر بهعنوان یک طرف قطاع ترسیم کنید، سپس ضلع دوم قطاع را طوری ترسیم کنید که فاصلهٔ دو ضلع به‌طول ۲۰ متر از مرکز دایره، ۱۳٫۶۸ متر شود و سپس این دو خط را امتداد دهید تا قطاع کامل یا ناحیهٔ فرود پرتاب دیسک بهدست آید.
نحوهٔ پرتاب دیسک از دایرهای به قطر ۲٫۵ متر که داخل یک قفس ساخته شده و تنها با حلقه‌ای از آهن که معمولاً با رنگ سفید رنگ‌آمیزی شده و به‌شکل دایره درآمده‌است تشکیل میشود.
در دستهای خود نوسان ایجاد کنید تا طول اندازه حرکت بالاتنه خود را مشخص کنید. دست راست خود را بر روی دیسک و دست چپ را به عنوان تکیه گاه در زیر دیسک قرار دهید. انگشتان خود را در لبه‌های دیسک به اندازه یک بند انگشت خم کنید تا از افتادن آن جلوگیری نمایید. بازوهای خود را صاف نگه دارید سر خود را پایین گرفته و آماده پرتاب شوید.
دست خود را تا زاویه ۴۰-۵۰ درجه حرکت دهید. بهترین زاویه برای پرتاب ۴۵ درجه است، چراکه بیشترین برد ممکن را برای پرتاب دیسک بوجود میآورد. هنگامی که دست را حرکت می‌دهید پایین تنه خود را نیز تکان دهید تا چرخش بیشتر شود. زمانیکه احساس کردید دستها را به اندازه کافی حرکت داده اید شروع به پرتاب دیسک کنید. مواظب باشید که از دایره خارج نشوید.
کشتی نوعی ورزش است که در آن دو انسان غیر مسلح با یکدیگر گلاویز شده
و برای به زمین زدن یا بی تعادل کردن حریف خود تلاش می کنند.
ورزش کشتی در ایران طرفداران بسیار زیاد دارد
و ورزش ملی ما محسوب می شود .
این ورزش از قدیم در زورخانه ها رواج داشته است
ولی مسابقات کشتی زورخانه ای رفته رفته به خارج از گود زورخانه منتقل شده
و به صورت آزاد و فرنگی گسترش یافته است.
تاریخچه ورزش کشتی
شاید انسان اولین درس راه و روش زورآزمایی کردن و کشتی گرفتن را از حیوانات آموخته است .
وقتی انسان های نخست دریافتند که می توانند با کمک قدرت بدنی
و زوربازوی خود بهتر بر حیوانات و حریفان مهاجم خود چیره شود،
بیشتر به اهمیت ورزش کشتی پی بردند. بدین ترتیب قسمتی از اوغات فراغت
انسانهای نخست با ورزش کشتی و کشتی گرفتن سپری می شد
تا آنها بتوانند مهارت لازم خود را در این ورزش(کشتی) پیدا کنند
و در وقتی که نیاز دارند از مهارت های ورزش کشتی استفاده کنند.
فلسفه نام کشتی
نام کشتی از کمربندی گرفته شده که پارسیان و زرتشتیان
هنگام غروب آفتاب به کمر خود میبستند
و در برابر کانون آتش به دعا خواندن می‌پرداختند.
کشتی گرفتن به معنی کمر یکدیگر را گرفتن است.
اصل آن در زبان پهلوی، کُستیک و در زبان فارسی دری گُشتی خوانده میشود.
این کمربند که زرتشتیان آن را «بندرین» نیز می‌نامند،
کمربندی است با ۷۲ نخ که از پشم گوسفند توسط زن موبدی بافته میشود.
۷۲ نخ به شش رشته تقسیم میگردد و هر دسته دوازه نخ دارد که
هفتاد و دو اشاره دارد به هفتاد و دو فصل
یسنا (یکی از بخش‌های اوستا) و دوازده به دوازده ماه سال و شش اشاره دارد
به شش گاهنبار (حبش‌های دینی سال).
کنربند را سه بار برکمر میبستند که یادآور سه اصل زرتشت
یعنی «گفتار نیک، کردار نیک و پندار نیک» بود.
بسمه تعالی
کلاس:دومیدانی۱
یکشنبه و سشنبه ساعت ۴۵و۱۷
موضوع :پرتاب دیسک
پرتاب دیسک یکی از رشته های دو میدانی است که در آن پرتاب‌کنندگان باید وسیله‌ای به نام دیسک را به بیشترین مسافت نسبت به رقبای خود پرتاب کنند. این ورزش سابقه‌ای حدوداً پنج‌هزارساله دارد. دیسک بدنهٔ دیسک باید جامد یا توخالی باشد و از جنس چوب یا مادهٔ مناسب دیگری با لبه‌ای از فلز و به‌شکل دایرهٔ کامل و قرص‌مانند (به‌شکل عدس) ساخته شود. لبهٔ دیسک باید کاملاً گرد و شعاع آن ۶ میلیمتر باشد. ضخامت دیسک در قسمت وسط بیشتر است و باید در حدود ۴۴ تا ۴۶ میلیمتر باشد. وزن دیسک برای مردان ۲ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۲۲۱ و حداقل ۲۱۹ میلیمتر، و برای زنان ۱ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۱۸۲ و حداقل ۱۸۰ میلیمتر است. دیسک‌ها باید طوری ساخته شوند که همواره دارای حالت تعادل باشند و دو طرف آنها متقارن باشد. روش پرتاب دیسک این روش برای افراد راست دست است و افراد چپ دست می‌توانند عکس آن را انجام دهند: پاهای خود را هم اندازه با عرض شانه‌ها باز کنید و بازوهای دست خود را صاف نگه دارید. میتوانید از تکنیک زانو-چانه-انگشت پا استفاده کنید، طوری که زانو و انگشت‌های پای چپ و چانه شما در یک امتداد قرار بگیرند. درون دایره پرتاب قرار بگیرید و پای چپ خود را سمت بیرون دایره و پای راست خود را با زاویه ۹۰ درجه نسبت به پای چپ خود قرار دهید. اگر یک ساعت را در نظر بگیرید پای چپ بر روی ساعت ۱۲ و پای راست بر روی ساعت سه قرار می‌گیرند. در دستهای خود نوسان ایجاد کنید تا طول اندازه حرکت بالاتنه خود را مشخص کنید. دست راست خود را بر روی دیسک و دست چپ را به عنوان تکیه گاه در زیر دیسک قرار دهید. انگشتان خود را در لبه‌های دیسک به اندازه یک بند انگشت خم کنید تا از افتادن آن جلوگیری نمایید. بازوهای خود را صاف نگه دارید سر خود را پایین گرفته و آماده پرتاب شوید. دست خود را تا زاویه ۴۰-۵۰ درجه حرکت دهید. بهترین زاویه برای پرتاب ۴۵ درجه است، چراکه بیشترین برد ممکن را برای پرتاب دیسک بوجود میآورد. هنگامی که دست را حرکت می‌دهید پایین تنه خود را نیز تکان دهید تا چرخش بیشتر شود. زمانیکه احساس کردید دستها را به اندازه کافی حرکت داده اید شروع به پرتاب دیسک کنید. مواظب باشید که از دایره خارج نشوید.
نام و نام خانوادگی:سیاوش سطوتی فاخر نام درس:ورزش ۱ نام استاد:آقای جلالی مجد موضوع تحقیق:تاریخچه دو و میدانی ساعت کلاس شنبه:۲:۱۵ تاریخچه دوومیدانی دوومیدانی یک ورزش طبیعی است زیرا با رفتار و حرکات طبیعی انسان مطابقت دارد، بنابراین میتوان گفت دوومیدانی از زمان پیدایش بشر وجود داشته است و اولین اسلحه انسان در برخورد با محیط و خطرهای آن به حساب میآمد. بشر اولیه برای دفاع از خود محتاج به فرار کردن بود تا اینکه در محلی خود را مخفی کرده به زندگی خود ادامه دهد. لیکن اشخاصی که ضعیف بوده و قدرت دویدن نداشتند بدون شک طعمه حیوانات قرار میگرفتند بدین جهت پدرها بچههای خود را تشویق به دویدن کرده و به آنها طرز فرار از مقابل حیوانات را میآموختند چرا که دویدن، حد فاصل بین زندگی و مرگ برای آنها بود. انسانهای اولیه ضمن دویدن و فرار، برای عبور از موانع طبیعی از جهیدن و پریدن استفاده میکردند و اگر لازم میشد که بین آنها و حیوانات مبارزهای صورت گیرد از پرتاب سنگ یا دیگر اشیا کمک میگرفتند این کار معمولاً زمانی انجام میگرفت که انسان از فرار کردن خسته و کوفته میشد. در تنگنای مرگ و زندگی، انسان مجبور بود از قدرت بازو و پنجه و عضلات خود هم حداکثر استفاده را نماید، به این ترتیب انسان اولیه پی برد که اگر تندتر بدود، بیشتر بپرد و محکمتر پرتاب کند، بهتر خواهد توانست با مشکلات و خطرات پیرامون خود مبارزه کند. از بین ملتهای دنیای باستان فقط یونان بود که با عشق و علاقه، مردان غیور و با شهامت خود را به بهترین شکل، تشویق میکرد. در یونان باستان به مردانی که بهتر دویده و شیای را بیشتر پرتاب کرده و از مرتفعترین محل میپریدند به چشم عظمت نگاه میکردند و برای آنها احترام و افتخار زیادی قائل بودند، اما نکته مجهول برای همه دانشمندان علم ورزش این است که به چه علت قهرمانان پرتاب دیسک در مرتبه اول قرار میگرفتند و ورزشکاران دیگر در درجه دوم اهمیت قرار داشتند. در اساطیر یونان باستان، به موجودی پرشور و شر به نام «مرکور» بر میخوریم. این موجود افسانهای، جوانی است بلند بالا و سرشار از شادمانی و حرکت و حرارت. او در دو طرف کلاه و مچ پای خود بالهایی کوچک دارد و با همین بالها و گامهای تیز و چابک، سفرهای بسیار پرماجرایی را در کوهها و جنگلها و سرزمینهای مختلف انجام میدهد. وجود چنین اسطورهای حکایت از علاقه و توجه مردم به تیزپایی، چابکی و دویدن دارد. در دوران امپراطوری روم باستان، لژیونرها (سربازان عضو ارتش) با پرداختن به انواع دوها و پرتابها، خود را برای مسابقات شمشیرزنی و نبردهای تن به تن آماده میکردند. در مصر باستان نیز، نوعی ورزش «دومیدانی» شامل دویدنهای انفرادی و جمعی اجرا میشد. در ایرلند ورزش میدانی به نام «تیلتین» (tailtean) رایج است که پیشینهای چندهزار ساله دارد. تاریخچه دو میدانی در ایران در سال ۱۳۱۳ با همت شادروان استاد احمد ایزدپناه و با انجام مسابقاتى در بعضى از رشته‌هاى دو و میدانى سرآغاز بوجودآمدن تشکیلاتى در این ورزش مادر و جذاب فراهم گشت پس مى‌توان نامبرده را بنیانگزار دو و میدانى ایران دانست. درسال ۱۳۱۵ مطابق ۱۹۳۶ میلادى فدراسیون دو و میدانى ایران تأسیس شد. درسال ۱۹۳۶ میلادى یک گروه ورزشى از ایران به المپیک برلین اعزام شد و در همین سال تهران به عضویت فدراسیون دو و میدانى آماتورى بین‌المللى درآمد. ریاست اولین دوره فدراسیون دو و میدانى کشورمان را آقاى محمد ذوالفقارى در سال ۱۳۲۵ بعهده داشت که تاسال ۱۳۳۱ این سمت به عهده نامبرده بود و دبیر ایشان شادروان احمد ایزدپناه بود. در حال‌حاضر رئیس فدراسیون دو و میدانى جمهورى اسلامى ایران را جناب آقاى على کفاشیان عهده‌دار هستند. خاطرنشان مى‌سازد که اسامى تمام رؤسا و دبیران فدراسیون از آغاز تاکنون ضمیمه این تاریخچه است. ضمناً اولین دوره مسابقات در سال ۱۳۱۸ و در ۱۰ ماده انجام گردید مواد فوق شامل: ۱۰۰ متر- ۲۰۰ متر- ۴۰۰ متر- ۸۰۰ متر- ۱۵۰۰ متر- ۵۰۰۰ متر- ۱۰۰ضربدر ۴ امدادی- پرش ارتفاع- پرش طول- پرش سه گام- پرتاب وزنه و پرتاب نیزه بوده است. تاریخچه دوومیدانی در جهان منشاء پیدایش دو و میدانى به انسان‌هاى اولیه برمى‌گردد. انسان‌هاى اولیه، در جریات تلاش براى بقاء، شکار و دفاع از دو بدن، پریدن و پرتاب کردن استفاده مى‌‌برند. با گذشت زمان و تغییر شرایط زندگی، انجام این حرکات طبیعى بیشتر براى عملیات جنگى صورت مى‌گرفت. در زمان صلح که اوقات فراغت جنگجویان بیشتر بود و در این زمینه‌ها به تمرین و رقابت مى‌پرداختند. نقوش روى اشیاء و ظروف بجا مانده از دوران باستان، تصاویر انسان‌هایى را نشان مى‌دهد در حال دویدن، پریدن و پرتاب کردن مى‌باشند. براساس مدارک موجود اثبات گردیده است که پیش از اولین دوره مسابقات المپیک دویدن، پریدن و پرتاب کردن به عنوان یک ورزش داراى جاذبه براى مردم یونان بوده است. مسابقه بیشتر دو و میدانى به یونان باستان مى‌رسد. در سال ۷۷۶ ق - م و رشته‌هاى ۵ گانه ورزشى مرکب از: دو سرعت، پرش طول، پرتاب دیسک، پرتاب نیزه و کشتى تشکیل مى‌شد. دو و میدانى نوین در قرن ۱۹ در امپراطورى انگلستان بوجود آمده و رشته‌هاى قدیمى ابقاء و رشته‌هاى جدیدى مانند: دو با مانع، دوهاى استقامت، پرش طول و پرش سه گام، پرتاب چکش و وزنه جزو رشته دو ومیدانى درآمدند. درسال ۱۸۱۰ میلادى مسابقه‌اى در زمینه دو و میدانى در انگلستان انجام گردید. در بین سال‌هاى ۱۸۵۷ و ۱۸۶۰ و مسابقات دو و میدانى بین دانشگاه‌هاى مشهور آکسفورد و کمبریج برگزار مى‌گردید. ۲۰ سال بعد رشته دو و میدانى آن چنان توسعه پیداکرد که انجمن دو و میدانى آماتورى انگلستان تأسیس گردید. دو ۳۰۰۰ متر با مانع بصورت امروزى از مسابقات صحرا نوردى که بسیار مورد علاقه سربازان انگلیسى بود مشتق گردید. از سال ۱۹۰۰ مسابقات با مسافت‌هاى مختلف انجام مى‌شد، وى از سال ۱۹۲۰ مسافت رسمى ۳۰۰۰ متر تعیین شد. ایده واردکردن دو ماراتن در سال ۱۸۹۶ در اولین دوره المپیک جدید بوجود آمده و انجام پذیرفت. پرش ارتفاع همراه با انواع حرکات آکروباتیک، در قرن ۱۹ از جزایر انگلستان رونق یافت. پرش سه گام نیز از جزایر ایرلند آغاز گردید، در طى قرن ۱۹ ایرلندى‌ها در این رشته تبحر پیدا کردند. ماده پرتاب وزنه نیز به جزایر انگلستان مربوط مى‌شد. در آغاز براى پرتاب از سنگ استفاده مى‌شده است ولى بعدها در اواسط قرن ۱۸ از گلوله‌هاى آهنى استفاده گردید. در آغاز قرن ۱۹ نیز محل پرتاب از مربع به دایره تبدیل گردید. پرتاب چکش نیز از قرن ۱۶ از جزایر انگلستان شروع گردید البته شکل جدید چکش از اسکاتلند آغاز شد. موارد ۱۰ گانه نیز در اواسط قرن ۱۹ در ایرلند انجام مى‌شد. البته پیشگامى اسکاندیناوى‌ها موجب ورود این رشته در مسابقات المپیک استکهلم گردید. در مسیر تکاملى دو و میدانی، مسابقه دو ۶۰ متر سرعت در المپیک‌هاى ۱۹۰۰ و ۱۹۰۴ برگزار گردید. رشته ۲۰۰ متر سرعت نیز از دومین دوره المپیک در برنامه قرار گرفت. مسابقات دو صحرانوردى از سال ۱۹۱۲ انجام گردید. در سال‌هاى ۱۹۰۰ تا ۱۹۰۴ ماده ۳۰۰ متر با مانع، پرش ارتفاع و پرش طول درجا انجام گرفت. پرش سه گام بدون دورخیز نیز طى سال‌هاى ۱۹۰۰ و ۱۹۰۴ به اجرا درآمدند. ماده پیاده‌روى نیز در سال ۱۹۰۸ و ریله المپیک نیز در سال ۱۹۰۸ انجام پذیرفت. بطورکلى نقش انگلستان در توسعه تجدید حیات رشته دو و میدانى بسیار بوده است. بطوریکه در طول سال‌هاى ۱۸۲۰ و ۱۸۶۰و این رشته در دانشگاهها و مدارس راه یافته و دانش‌آموزان و دانشجویان به آن تمایل خوبى نشان مى‌دادند. رونق دو و میدانى در انگلستان باعث روى‌آورى سایر کشورهاى اروپایى به این رشته شد. آنها در کشور و نیز در مستعمرات خود دو و میدانى را ترویج کردند. باشگاه دو و میدانى نیویورک در سال ۱۸۶۸ تأسیس و مسابقات منظم در موارد دوها، پرشها و پرتابها برگزار گردید. تفکر تأسیس فدراسیون بین‌المللى دو و میدانی، همزمان با برگزارى مسابقات المپیک ۱۹۱۲ استکهلم بوجود آمد. سه روز پس از برگزارى آن مسابقات، اولین کنگره فدراسیون بین‌المللى دو و میدانى با شرکت کشورهای: استرالیا، اطریش، بلژیک، شیلی، کانادا، دانمارک، مصر، فنلاند، فرانسه، آلمان، یونان، مجارستان، نروژ، روسیه، سوئد، آمریکا و انگلستان، برگزار گردید. اولین مقررات بین‌المللى دو و میدانى نیز در سال ۱۹۱۴ در کنگره لیون فرانسه به تصویب رسید. قوانین و مقررات دو و میــدانی استارت و دوهای سرعت -هر شرکت کننده باید دو شماره قابل رؤیت ( روی سینه و پشت ) نصب نماید. – استارتر باید در محلی قرار بگیرد که فاصله اش با همه شرکت کنندگان تقریباً مساوی باشد ( به ویژ ه در استارت های پلکانی). – اگر دونده ای قبل از شلیک طپانچه حرکت کند خطا کرده و استارت تکرار می شود و اگر برای بار دوم هر کسی که خطا کند از دور مسابقه حدذف می شود ( در دهگانه و هفت گانه با سه خطا شرکت کننده خاطی اخراج می شود ). – تمامی دوندگان دوهای سرعت باید از آغاز تا پایان مسابقه در گذرگاه تعیین شده خود حرکت کنند. مقام هر شرکت کننده در مسابقه به ترتیب رسیدن هر نقطه از بالا تنه ( بدون سر و گردن و بازوها ، دست ها و پاها ) به نزدیک ترین لبه خط پایان تعیین می شود. – در تمام مسابقات مقدماتی حداقل نفر اول و دوم هر گروه برای دور بعد باید انتخاب شوند ( و در صورت امکان بهتر است سه نفر انتخاب شوند). – انتخاب دونده ها ( مسابقات انتخابی ) برای مسابقه نهایی باید با فاصله زمانی حداقل ۴۵ دقیقه انجام گیرد به عبارتی دونده هایی که به دور بعدی راه می یابد فاصله بیــن دو مسابــقــه آنــها نـباید از ۴۵ دقیقه کمتر باشد ( برای دوهای سرعت ). – در صورت تساوی دو ورزشکار در دوره های مقدماتی هر دو به دورهای بالاتر راه می یابند و در مورد نتیجه مساوی برای مقام اول مسابقه نهایی ، سر داور تصمیم می گیرد که مسابقه تکرار یا نتیجه ثبت شود. – اعتراضات مربوط به اجرای مسابقه ، بلافاصله باید تسلیم هیئت منطقه شود. اعتراض نباید دیرتر از ۳۰ دقیقه پس از اعلام نتیجه رسمی به هیئت تسلیم شود . مسابقات مسابقات دو و پیاده‌روی مسابقات دو در یک پیست مخصوص دو و میدانی به طول ۴۰۰ متر برگزار میشود. طول پیست دو داخل سالن ۲۰۰ متر است. بر اساس استانداردهای فدراسیون جهانی برگزاری مسابقات دو نباید بیش از ۲۵ دور در فضای باز و ۱۵ دور در سالن طول بکشند به همین جهت حداکثر مسافت دو در استادیوم ۱۰ هزار متر و در سالن ۳ هزار متر است و مسافتهای طولانی‌تر مانند ماراتن در جاده برگزار میشوند. دوهای سرعت دوی سرعت اساسا نمایش قدرت است و بستگی دارد به توانایی یک فرد که قادر باشد بدنش را با سرعت و قدرت متناوبا توسط پاها به جلو براند . این قدرت در مردان در سنین 20 ودر زنان در سنین 18 به حداکثر تکامل خود می رسد .
ویژگى‌هاى تکنیکى تکنیک پرتاب نیزه مراحل کامل
تکنیک پرتاب نیزه، چهار مرحله دارد: دورخیز، ریتم ۵ گام، پرتاب (پرتاب قسمتى از ریتم ۵ گام است) و بازیابی
- دورخیز موجب شتاب‌گیرى پرتابکننده و نیزه مى‌شود
- با اجراء ریتم ۵ گام، پرتابکننده براى انجام یک پرتاب بهینه آماده مى‌شود و شتاب بیشترى تولید مى‌نماید.- در پرتاب نیزه، نیزه با حداکثر سرعت شتاب داده مى‌شود.
- مرحلهٔ بازیابى موجب توقّف باقیماندهٔ سرعت‌شده، از خطا جلوگیرى مىکند.
هدف: گرفتن نیزه بهطور محکم و راحت
- نیزه با دست راست (براى پرتاب‌کنندگان راست‌دست) که کاملاً شل و بدون تنش است گرفته مى‌شود.
- نیزه بهطور مورّب، با انگشتان و کف دست از ناحیهٔ باندپیچى‌شده گرفته مى‌شود
- روش گرفتن نیزه سه نوع است:
۱. با انگشت شست و اولین انگشت
۲. با انگشت شست و دومین انگشت
هدف: شتاب‌دادن به پرتابکننده و نیزه
- نیزه بهطور افقى روى شانه‌ها حمل مى‌شود.
- نوک نیزه به‌اندازهٔ ارتفاع سرِ پرتابکننده است و نیزه تقریباً موازى با زمین حمل مى‌گردد.
- به‌هنگام حمل نیزه در مرحلهٔ دورخیز، بازو ثابت مى‌ماند و حرکت به جلو و عقب ندارد.
- دورخیز را با ۸ تا ۱۲ گام طورى انجام دهید که در عین داشتن کنترل و هماهنگى و ریتم خاص، بهتدریج شتاب بگیرید.
- تا سرعت مطلوب، شتاب بگیرید و این شتاب را در مرحلهٔ ریتم ۵ گام افزایش دهید. (تصویر دورخیز)
هدف: قرار دادن صحیح نیزه براى مرحلهٔ پرتاب
- عقب‌کشیدن نیزه با فرود پاى چپ روى علامتِ ۵ گام شروع مى‌شود.
- شانهٔ چپ در جهت پرتاب قرار مى‌گیرد و بازو و دست راست به‌طرف جلو براى حفظ تعادل به‌کار مى‌رود.
- دست پرتاب با گام‌هاى ۱ و ۲ کاملاً به عقب کشیده مى‌شود.
- دست راست بعد از مرحلهٔ عقب‌کشیدن نیزه در حد ارتفاع شانه یا اندکى بالاتر از آن قرار مى‌گیرد.
- سر نیزه باید نزدیک سر پرتابکننده قرار گیرد. (تصویر ریتم ۵ گام عقب‌کشیدن نیزه)
هدف: آماده‌شدن براى گام پرتاب
- رانش فعال و بدون جهش (تخت) پاى چپ از ناحیهٔ کف پا، بدون از دست‌دادن سرعت اجرا شود.
- زانوى پاى راست به‌طرف جلو و نه به‌طرف بالا تاب داده شود به طورى‌که پاى راست از پاى چپ بهصورت قیچى عبور کند.
- بدن در وضعیت عقب نگه داشته مى‌شود و پاها و بالاتنه از نیزه پیش مى‌افتند.
- شانهٔ چپ و سر در جهت نیزه قرار مى‌گیرد.
- محور دست پرتابکننده و شانه، موازى هستند.
گام قیچى از گام پرتاب بلندتر است
هدف: انتقال نیرو و سرعت از پاها به تنه و شتاب‌دادن بیشتر نیزه
- پاى راست در زاویه‌اى هم‌جهت با مسیر پرتاب، با کف پا روى زمین قرار مى‌گیرد.
- پاها از بالاتنه پیشى مى‌گیرند.
- محورهاى شانه، نیزه و لگن موازى هستند.
- زانو راست و لگن بهطور فعال به‌طرف جلو رانده مى‌شود.
- دست پرتاب، کشیده باقى مى‌ماند. (تصویر پرتهدف: انتقال نیرو و سرعت از بالاتنه به شانه و دست و ایجاد یک وضعیت کمانى‌شکل در بدن
- پاى چپ فعالانه و محکم روى زمین قرار مى‌گیرد.
- طرف چپ بدن ثابت مى‌ماند.
- تنه بالا مى‌آید و حرکت چرخشى حول پایه چپ از ناحیهٔ مفصل زانو و لگن صورت مى‌گیرد.
- عضلات قسمت جلوى بدن در وضعیت کمانى‌شکل داراى یک وضعیت پیش‌تنشى مى‌شوند.
- شانهٔ چپ به‌طرف جلو آورده مى‌شود.
- آرنج دست پرتابکننده شروع به حرکت چرخشى به‌داخل مىکند. (تصویر پرتاب مرحلهٔ وضعیت توانمند)
اب مرحلهٔ انتقال)
هدف: ایجاد حداکثر شتاب در نیزه با انتقال سرعت از شانه و دست به نیزه
- آرنج راست از کنار سر به‌طرف جلو و بالا کشیده مى‌شود.
- تنه، به‌طرف جلو حرکت مىکند.
- آرنج دست پرتاب بهطور انفجارى باز مى‌شود.
- طرف چپ بدن با دست چپ محکم در جهت پرتاب قرار مى‌گیرد و آرنج خم‌شده دست در کنار تنه و نزدیک به آن ثابت مى‌شود.
- پاى راست تا لحظهٔ رها کردن نیزه در تماس با زمین باقى مى‌ماند. (تصویر پرتاب مرحلهٔ رها کردن)
- پاى راست روى طرف خارج خود مى‌چرخد و پاى عقب به‌حالت ترمز نگه داشته مى‌شود.
- تنه، اندکى به‌طرف کنار خم مى‌شود و موجب پرتاب عمودى شانه و دست روى چپ مى‌گردد.
- جهت پرتاب نیزه باید حتى‌الامکان نزدیک به پرتابهٔ عمودى باشد. (تصویر پرتاب مرحلهٔ رها کردن نیزه)
هدف: خنثى‌کردن سرعت باقیمانده و اجراء یک پرتاب صحیح
- تعویض سریع پا بعد از رها کردن نیزه
- پاى راست خم شود.
- بالاتنه اندکى پائین کشیده شود.
- پاى چپ به‌طرف عقب تاب داده شود.
- فاصلهٔ چپ از خط خطا بین ۵/۱ تا ۲ متر باشد. (تصویر گام بازیابى)
هدف: بهدست آوردن وضعیت بهینهٔ بدن براى پرتاب و رها کردن نیزه
- ریتم یا تکنیک ۵ گام شامل مراحل زیر است:
۱. عقب‌کشیدن نیزه با دو گام
۲. گام قیچى یعنى گام ۴
۳. رها کردن یا پرتاب نهائى نیزه گام ۵
- سرعت باید با توجه به توانائى فرد تا حدّ بهینه‌اى افزایش یابد.
- گام بازیابى جزء ریتم ۵ گام نیست. (تصویر ریتم ۵ گام نحوهٔ قرارگرفتن پاها)
هدف از پژوهش حاضر بررسی وضع موجود و تدوین شاخص های استعدادیابی در دوومیدانی ایران بود برای
انجام این پژوهش سه پرسشنامه محقق ساخته که روایی و پایای آن مورد تحقیق قرار گرفته بود. بین کلیه
مربیان تیم های ملی نوجوانان، جوانان و بزرگساالن و مربیان باشگاه های کشور و ورزشکاران نخبه تقسیم شد
که از پرسشنامه اول و دوم مخصوص مربیان به ترتیب 18=N 56=N و از پرسشنامه مخصوص ورزشکاران
881=N قابل استفاده بودند. در این پژوهش متغیر هایی مانند: وضع موجود در استعدادیابی در ایران و جهان،
ضرورت وجود استعدادیابی ایران، تعیین مالک ها و سن استعدادیابی، روش های استعدادیابی، مناسب ترین نهاد
استعدادیابی، مهم ترین نهاد جذب کننده و پرورش دهنده ی استعدادها و تعیین اولویت شاخص های مختلف
ساختاری، فیزیولوژیکی، روانی-اجتماعی، آمادگی جسمانی و تکنیکی در رشته های مختلف دوومیدانی مورد
ازریابی قرار گرفت. همچنین همبستگی بین نظرات مربیان و ورزشکاران و مقایسه برخی شاخص های ساختاری
و فیزیولوژیکی اندازه گیری شده در ورزشکاران نخبه 21=N مورد بررسی قرار گرفت. برای تهیه جداول نمودار ها
و تجزیه و تحلیل یافته ها از آمار توصیفی و استنباطی در سطح 56/5=α استفاده شده و نتایج زیر بدست آمد:
8 -3/65 درصد آزمودنی های اظهار داشتند که در ایران الگوی استعدادیابی مشخصی وجود ندارد ولی
28درصد آن ها نیز اظهار داشتند که وجود الگوی استعدادیابی در ایران ضروری است.
1 -بررسی پیشینه پژوهش نشان داد که در جهان نیز یک الگوی جهانی شمول وجود ندارد ولی در بسیاری
از کشور ها از یک الگوی استعدادیابی استفاده می شود.
3 -6/11 درصد آزمودنی ها مالک استعدادیابی را انجام آزمون های عمومی مانند ارزیابی شاخص های
ساختاری و آزمون های اختصاصی می دانند و 1/51 درصد بهترین سن استعداد یابی را سن 85 تا 81
سال پیشنهاد می کنند.
1 -3/18 درصد آزمودنی ها عملی ترین شیوه استعدادیابی در این برهه از زمان را "مسابقات" و 6/31
درصد انجام آزمون های دیگر را پیشنهاد می کنند.
6 -یافته های این پژوهش نشان داد که 6/16 درصد آزمودنیها مناسب ترین نهاد استعدادیابی را
آموزشوپرورش و 5/13 درصد آزمودنیها مناسب ترین گروه برای استعدادیابی را به ترتیب: معلمین
ورزش و سپس و سپس کارشناسان فدراسیون دو و میدانی معرفی کردند در حالی که 6/11 درصد از
آزمودنی ها مناسب ترین نهاد مسئول جذب و پرورش استعدادها را به ترتیب فدراسیون دوومیدانی و
تربیت بدنی آموزشگاه ها می دانند.
5 -تحلیل یافته ها نشان داد که ترتیب اولویت شاخص ها برای دو های سرعت آمادگی جسمانی،
ساختاری، فیزیولوزیکی، تکنیکی و روانی اجتماعی بود. در حالی که برای دو های نیمه استقامت
فیزیولوژیکی، آمادگی جسمانی، ساختاری، تکنیکی و روان-اجتماعی بود. ولی در مورد دوندگان
استقامت به ترتیب شاخص های فیزیولوژیکی، آمادگی جسمانی، روانی اجتماعی، ساختاری و تکنیکی
مورد توجه بود.
6 -تحلیل یافته ها حاکی از این است که ترتیب اولویت در دو های با مانع)885 و 155متر بامانع( شاخص
های ساختاری، آمادگی جسمانی، تکنیکی، فیزیولوژیکی و روانی اجتماعی بود در حالی که برای دوی
3555 متر بامانع شاخص های فیزیولوژیکی، آمادگی جسمانی، ساختاری، روانی-اجتماعی و تکنیکی
اهمیت داشتند.
1 -تحلیل یافته ها نشان داد ترتیب اولویت شاخص ها برای پرتاب ها: ساختاری آمادگی جسمانی، تکنیکی،
روانی اجتماعی و فیزیولوژیکی و برای پرش ها، ساختاری، تکنیکی، آمادگی جسمانی، فیزیولوژیکی و
روانی اجتماعی بود
2 -نتایج یافته ها نشان داد که مهم ترین شاخص ها برای پیاده روی به ترتیب ساختاری، تکنیکی، آمادگی
جسمانی، فیزیولوژیکی و روانی-اجتماعی می باشد. در حالی که برای رشته دهگانه به ترتیب، آمادگی
جسمانی، ساختاری، تکنیکی، فیزیولوژیک =ی و روانی اجتماعی می باشد.
85 -تحلیل یافته ها نشان می دهد که بین نظرات مربیان و ورزشکاران در رابطه با برخی متغیرها
مانند ضرورت وجود الگوی استعدادیابی، مناسب ترین نهاد کشف، جذب و پرورش استعدادها و سن
استعدادیابی، همبستگی وجود دارد.
88 -مقایسه برخی از شاخص های ساختاری و فیزیولوژیک اندازه گیری شده در برخی از ورزشکاران
نخبه کشور با نرم های بینالمللی نشان داد که تقریبا در کلیه گروه ها رشته های دو دومیدانی، شاخص
های قهرمانان ملی ما ضعیف تر است.
بنام خدا
نام:ایرج فضلی کلاس:ورزش ۱ شنبه ۱۴/۱۵ استاد مهدی جلالی مجد
موضوع:تاریخچه دو میدانی
دو میدانی یک ورزش طبیعی است زیرا با رفتار و حرکات طبیعی انسان مطابقت دارد بنابراین میتوان گفت دو میدانی
از زمان پیدایش بشر وجود داشته است و اولین اسلحه انسان در برخورد با محیط و خطرهای آن به حساب می آمد
المپیک باستان اولین اجرای سازمان یافته و قانوندار دو میدانی بود این بازیها از سال ۷۷۶ قبل از میلاد آغاز و تا قرن
۱۲ ادامه داشت دو میدانی در المپیک باستان در راس دیگر ورزشها قرار داشت مسابقه دو با شرکت دوندگان چابک به
مسافت یک استاد (۱۸۲ متر) انجام میشد و واژه استادیوم از این کلمه گرفته شده است در دوران امپراطوری رم لژیونرها با پرداختن به انواع دوتا و پرتابها خود را برای مسابقات شمشیر زنی و نبرد تن به تن آماده میکردند
در مصر باستان نیز نوعی ورزش دو میدانی شامل دویدن های انفرادی و جمعی اجرا میشد در ایرلند ورزشی میدانی
بنام (تیل تین)رایج است که پیشینه چند هزار ساله دارد
در قرن ۱۲ میلادی مسابقات میدانی و مخصوصا دو در انگلستان رواج یافت این رواج در قرن ۱۵ و اوایل قرن ۱۶ شدت
یافت و به ورزش اول جامعه تبدیل شد در قرن ۱۷و۱۸ میلادی در انگلستان نوعی شرط بندی مرسوم شد که در آن دوندگان با هم شرط میبستند و انبوه مردم به تماشا می ایستادند در سالهای ۱۸۲۰ تا ۱۸۶۰ دو میدانی به دانشگاه و مدارس راه یافته بود و دانشجویان علاقه فراوانی به این ورزش پیدا کرده بودند در سال ۱۸۴۹ ارتش انگلستان یک مسابقه بزرگ برای اهمیت دادن به دو جواب توجه نظامیان به آن ترتیب داد و علاوه بر این دوهای سرعت و استقامت
را جزو دروس رسمی دانشگاه افسری قرار داد
در قرن ۱۷ یک جشنواره ورزشی بنام بازیهای المپیک در انگلستان برگذار شد که شامل دو میدانی در قالب پرتاب پتک بود مسابقاتی مشابه نیز در دوران فرانسه انقلابی برگذار گردید که میتوان گفت انواع اولیه المپیک امروزی بودند
در سال ۱۸۶۶ اولین باشگاه دوندگان با نام کلوپ اتلتیک آماتور در لندن تاسیس شد وبعد از آن باشگاهها و کلوپهای
دیگری بوجود آمدند بعد از انگلستان دومین کشوری که در آن دو میدانی بسیار رونق یافت آمریکا بود اولین باشگاه دو
میدانی آمریکا کلوپ اتلتیک نیویورک بود که در سال ۱۸۶۸ تاسیس شد
در سال ۱۸۸۰ انجمن ورزشکاران آماتور یا AAA در انگلستان به عنوان اولین نهاد ملی دو میدانی تاسیس شد و هر ساله
مسابقات خود را با همین عنوان ترتیب داد باشگاه دو میدانی آمریکا نیز در سال ۱۸۷۶ شروع به برگذاری مسابقات ملی
بنام مسابقات دو میدانی در فضای باز کرد در بازیهای المپیک در سال ۱۸۹۶ یک رقابت دو میدانی به عنوان یکی از مسابقات در رویداد چهار ساله چند ورزش گنجانده شد این مسابقات در ابتدا برای مردان بود در المپیک ۱۹۲۸ مسابقات
زنان نیز شروع به فعالیت کرد
در اولین دوره المپیک نوین در سال ۱۸۹۶ دو میدانی در ردیف مهمترین رشته های ورزشی بازیها قرار داشت در ۱۷ ژوئیه ۱۹۱۲ کنگره ای در سوئد با حضور نماینده سازمانهای دو میدانی کشورهای (بلژیک اتریش کانادا شیلی دانمارک
مصر فنلاند آلمان یونان انگلیس مجارستان نروژ شوروی آمریکا سوئد استرالیا) بر پا شد و برای ایجاد یک سازمان
بین المللی دو میدانی شرکت کردند
- ورزش راه ورود به یک زندگی سالم است و عادت به ورزش باید از دوران کودکی و نوجوانی آغاز گردد.
- ورزش موجب ایجاد طیف گسترده ای از مهارت های اجتماعی و زندگی فردی در نوجوانان خواهد شد.
- نوجوانان نیاز به ورزش و فعالیت های فیزیکی و ارتباط دائمی با آن دارند و این هدف باید بر برنامه ریزی برای لذت بردن از ورزش و پیشرفت در آن به دست آید.
- شروع زود هنگام برنامه های ورزشی برای نوجوانان در استمرار فعالیت های ورزشی در زندگی آنها بسیار مهم است.
- اهمیت دادن به ورزش و ارزش آن در جامعه و توسط آحاد مردم یک جامعه از مهمترین انگیزه های افراد در ادامه همیشگی فعالیت های ورزشی است.
- تشویق نوجوانان به ارتباط مستمر با محیط های ورزشی و فعالیت آنها به عنوان داوطلب و ارزش گذاری آن توسط سیستم های آموزشی و جامعه نقش مهمی در ادامه ورزش آنها دارد.
نکات مهمی که جوانان ورزشکار باید در مورد تغذیه در ورزش بدانند.
ورزش همراه با رژیم غذایی متعادل پایه و اساس زندگی سالم و فعال است. وزن بدن نباید به عنوان یک معیار منحصر به فرد در تغذیه و ورزش مورد استفاده قرار گیرد
یکی از مهمترین متغیرهای مورد استفاده در کنترل وزن بدن در صد چربی بدن است.
میزان چربی هر ورزشکار بستگی به سن، جنس، وراثت ورزشکار و نوع ورزش دارد.
ترجیحاً کاهش وزن می بایست در خارج از فصل و یا قبل از مسابقات و تحت نظر متخصص تغذیه انجام گردد.
ورزشکاران نیاز دارند تا در دوره های تمرین های شدید و دوره های تمرین طولانی به اندازه کافی انرژی مصرف کنند و تاثیر تمرینات را به حداکثر برسانند.
کاهش مصرف انرژی موجب تحلیل رفتن عضلات، اختلالات قاعدگی در زنان ورزشکار و از دست رفتن تراکم استخوان شده و دوره ریکاوری در ورزشکار را نیز طولانی می نماید.
اول از همه باید چیزی داشته باشیم که به‌خاطر آن دست‌‌به‌کار شویم. فرقی نمیکند هدفتان از ورزش کردن کاهش وزن باشد، یا شرکت در مسابقهٔ دو، فقط قرار است دلیلی برای ورزش کردن پیدا کنید؛ حالا این دلیل هرچه میخواهد باشد. شاید بتوانید چند هدف مجزا برای ورزش کردن‌تان در نظر بگیرید، این هم ایرادی ندارد و لزوما نباید فقط یک هدف داشته باشید. ما هر وقت بخواهیم میتوانیم به اهدافمان اضافه کنیم.
میتوانیم اهداف روزانه (امروز بیست دقیقه پیاده روی می‌کنم)، هفتگی (این هفته حداقل سه روز ورزش می‌کنم) یا حتی ساعتی (۴۵ دقیقه یک بار بلند می‌شوم و اطراف ساختمان قدم می‌زنم) داشته باشیم.
همیشه چیزی داشته باشید که شما را به حرکت درآورد و مشوقی برای ادامهٔ مسیر باشد. اهداف بزرگ یا کوچک، هر دو محرک خوبی هستند.
راهکار اول این است که روز و ساعت مشخصی را برای ورزش کردن در نظر بگیریم. وقتی ساعت مشخص از راه برسد، بهصورت خودکار سراغ ورزش میرویم. راهکار دیگر این است که برای جلسه‌های ورزشی‌مان نوعی مراسم یا تشریفات خاص داشته باشیم؛ چیزی که ما را تشویق به ورزش کردن کند.
این مراسم میتواند کاری به‌سادگی چند دقیقه گرم کردن با حرکات کششی یا گوش دادن به آهنگی شاد باشد.
هدف ما این است که ورزش کردن را در کنار عادات روزانهٔ دیگری همچون مسواک زدن قرار دهیم. شما میتوانید با خلاقیت خودتان راهکارهایی برای این منظور پیدا کنید.
قرار دادن ورزش در شمار عادات روزانه بسیار مفید است، اما به این شرط که زیاد سخت‌گیر نباشیم. برای اینکه بتوانیم به تصمیم‌مان پایبند بمانیم، بعضا به راه گریز هم نیاز داریم. فرض کنید که طبق برنامه می‌خواهیم چهار روز در هفته، ۷ یا ۸ کیلومتر پیاده‌روی کنیم، بالاخره روزی میرسد که به‌خاطر خستگی یا کمبود وقت امکان عملی کردن این برنامه و پایبند ماندن به آن را نداشته باشیم.
در چنین مواقعی به برنامهٔ ثانویه نیاز پیدا میکنیم. مثلا اگر قرار بود امروز بدوید و حالا احساس میکنید که بیش‌ازحد برای این کار خسته هستید، قدم زدن را جایگزین دویدن کنید یا روزهایی که سرتان شلوغ میشود، به‌دنبال فرصت‌های کوتاه برای فعالیتهای بدنی باشید؛ مثلا از وقفه‌ای که برای صرف ناهار در اختیارتان میگذارند استفاده کنید و کمی قدم بزنید یا چند بار از پله‌ها بالا و پایین بروید.
با همین فعالیتهای ساده به‌نوعی جبران مافات میکنیم و درعین‌حال، چندان به خودمان سخت نمی‌گیریم، چرا که این سخت‌گیری در بلند‌مدت میتواند ما را از پا در بیاورد.
چیزی که امروز به شما انگیزه میدهد، ممکن است فردا اثری نداشته باشد و اساسا نمی‌توان منبع ثابت و مشخصی برای انگیزه پیدا کرد. باید با کندوکاو ذهنی به‌دنبال فکر، هدف یا پاداشی باشیم که در لحظه به ما انگیزه میدهد و مشوقی برای ورزش کردن است.
نباید فراموش کنیم که رسیدن به انگیزهٔ پایدار تنها زمانی ممکن است که بهانه‌ها را پیش از تبدیل شدن به مانع از میان برداریم.
و مهم‌تر از همه، باید درک کنیم که هر کاری با تمرین و پشتکار آسان‌تر میشود. وقتی طی روندی مداوم ورزش میکنید و دست از کار نمی‌کشید، انگیزه‌تان بیشتر میشود و درعین‌حال از چیزهایی که برایتان انگیزه‌بخش هستند، شناخت بهتری پیدا میکنید.
دست از کار نکشید و به تمرین کردن ادامه بدهید. مطمئن باشید که درآخر نتیجهٔ زحمات‌تان را خواهید دید و به احساسی دست خواهید یافت که همیشه به‌دنبالش بودید. لطفا اگر راهکار دیگری برای پیدا کردن انگیزه سراغ دارید آن را با ما و خوانندگان چطور در میان بگذارید.
علی اکبر کریمی ،کلاس یکشنبه و چهارشنبه ساعت 45: 17، دانشگاه آزاد اسلامی کرج
موضوع : پرتاب دیسک ونوع دیسک
پرتاب دیسک (به انگلیسی: Discus throw) یکی از رشتههای پرتابیِ دو و میدانی است که در آن پرتاب‌کنندگان باید وسیله‌ای به نام دیسک را به بیشترین مسافت نسبت به رقبای خود پرتاب کنند. این ورزش سابقه‌ای حدوداً پنج‌هزارساله دارد
ناحیه پرتاب دیسک
نحوهٔ پرتاب دیسک از دایرهای به قطر ۲٫۵ متر که داخل یک قفس ساخته شده و تنها با حلقه‌ای از آهن که معمولاً با رنگ سفید رنگ‌آمیزی شده و به‌شکل دایره درآمده‌است تشکیل میشود. کف دایره باید از جنس سختی مانند سیمان یا آسفالت باشد و نباید خیلی صاف باشد به‌طوری‌که پرتابکننده روی آن سُر بخورد. کفِ کاملاً مسطحِ دایره باید در حدود ۱۴ تا ۲۶ میلیمتر پایینتر از لبهٔ بالاییِ حلقهٔ آهنی باشد.
ناحیهٔ فرود دیسک
ناحیهٔ فرود پرتاب دیسک محدوده‌ای با قِطاعِ ۴۰ درجه است که با دو خط یا نوار ۵سانتیمتری مشخص میشود. این محل باید خاک نرم یا چمن باشد تا از شکسته شدن دیسک‌های پرتاب‌شده جلوگیری کند. برای تعیین قطاع ناحیهٔ فرود (۴۰ درجه)، از مرکز دایره ضلعی به‌طول ۲۰ متر بهعنوان یک طرف قطاع ترسیم کنید، سپس ضلع دوم قطاع را طوری ترسیم کنید که فاصلهٔ دو ضلع به‌طول ۲۰ متر از مرکز دایره، ۱۳٫۶۸ متر شود و سپس این دو خط را امتداد دهید تا قطاع کامل یا ناحیهٔ فرود پرتاب دیسک بهدست آید.
پاهای خود را هم اندازه با عرض شانه‌ها باز کنید و بازوهای دست خود را صاف نگه دارید. میتوانید از تکنیک زانو-چانه-انگشت پا استفاده کنید، طوری که زانو و انگشت‌های پای چپ و چانه شما در یک امتداد قرار بگیرند. درون دایره پرتاب قرار بگیرید و پای چپ خود را سمت بیرون دایره و پای راست خود را با زاویه ۹۰ درجه نسبت به پای چپ خود قرار دهید. اگر یک ساعت را در نظر بگیرید پای چپ بر روی ساعت ۱۲ و پای راست بر روی ساعت سه قرار می‌گیرند. در دستهای خود نوسان ایجاد کنید تا طول اندازه حرکت بالاتنه خود را مشخص کنید. دست راست خود را بر روی دیسک و دست چپ را به عنوان تکیه گاه در زیر دیسک قرار دهید. انگشتان خود را در لبه‌های دیسک به اندازه یک بند انگشت خم کنید تا از افتادن آن جلوگیری نمایید. بازوهای خود را صاف نگه دارید سر خود را پایین گرفته و آماده پرتاب شوید.
دست خود را تا زاویه ۴۰-۵۰ درجه حرکت دهید. بهترین زاویه برای پرتاب ۴۵ درجه است، چراکه بیشترین برد ممکن را برای پرتاب دیسک بوجود میآورد. هنگامی که دست را حرکت می‌دهید پایین تنه خود را نیز تکان دهید تا چرخش بیشتر شود. زمانیکه احساس کردید دستها را به اندازه کافی حرکت داده اید شروع به پرتاب دیسک کنید. مواظب باشید که از دایره خارج نشوید.
با دیسک انتخابی خود وارد دایره پرتاب شوید. پاهایتان را در موقعیت درست قرار دهید. طرز ایستادن درست را رعایت کنید و در همان حال بازوهای خود را به نوسان درآورید و برای پرتاب دیسک آماده شوید، این حرکت کمک میکند تا اندازه طول حرکت بالاتنه را مشخص کنید. اگر پاهایتان را زیاد دور از هم قرار دهید ممکن است تعادلتان را از دست بدهید و نتوانید پرتاب‌تان را کامل کنید.
دست چپتان را زیر دیسک قرار دهید. این حرکت میتواند محافظ خوبی باشد. دست راستتان را در بالای دیسک قرار دهید. اگر این کار را انجام ندهید ممکن است نتوانید دیسک را به فاصله دور پرتاب کنید یا اینکه دیسک به سمت عقب پرتاب شود.
انگشتان خود را به آرامی در لبه‌های دیسک خم کنید، تنها یک بند انگشت را خم کنید. اگر دیسک را با انگشتانتان نگه دارید احتمال افتادن دیسک کمتر است تا اینکه آن را محکم بگیرید یا با دست بپوشانید. همچنین در این حالت پرتاب دیسک نیز راحت‌تر است.
بازوهای خود را صاف نگه دارید، در همان حالت دیسک را در دست راستتان نگه دارید، سر را به سمت پایین بگیرید و با دست دیگر دیسک را از بالا محافظت کنید.
بازوهای خود را به جلو عقب در راستای افق نوسان دهید. این حرکت باعث میشود نیرو برای پرتاب بیشتر شود و هرچقدر نیرو بیشتر باشد بهتر است.
هنگامی که دیسک را به سمت عقب می‌برید بگذارید دیسک رها باشد اما هنگامی که آن را به سمت جلو می‌برید دست چپ را برای محافظت از آن قرار دهید.
دست خود را تا زاویه 40 یا 50 درجه حرکت دهید، این حرکات باعث میشود دیسک در زمان پرتاب ارتفاع بگیرد. بهترین زاویه ممکن برای پرتاب 45 درجه است و باعث بیشترین پرتاب میشود. پرتاب با زاویه کمتر باعث برخورد زودهنگام دیسک به زمین شده و پرتاب با زاویه بیشتر نیز سبب میشود دیسک بیش از اندازه ارتفاع گرفته و فاصله کمی را طی کند. به طور کلی در حرکات پرتابی، بُرد حرکت با sin2x که x همان زاویه پرتاب است رابطه دارد. واضح است که sin زمانی حداکثر میشود که زاویه‌ی مثلثاتی 90 درجه شود. در این شرایط 2x=90 و در نتیجه x=45 درجه خواهد بود.
هنگامی که دست را حرکت می‌دهید، پایین تنه را هم به نوسان درآورید تا چرخش بیشتر شود. به یاد داشته باشید که باید پاها را در همان حالت اولیه نگه دارید و آنها را جابه‌جا نکنید زیرا با حرکت دادن پاها نیروی پرتاب از دست میرود. همین طور دستها را به جلو و عقب حرکت دهید تا حس کنید که وقت پرتاب است.
هر وقت احساس کردید که به اندازه کافی دستها را حرکت داده‌اید. با تمام قدرت دیسک را رها کنید. برای اینکه خطا نکنید، از دایره پرتاب خارج نشوید و به سمت عقب نیز دیسک را رها نکنید.
ابتدا از نیروی پاهای خود استفاده کنید. وزن خود را بر روی سینه پای چپ بیندازید و درهمان حال پای راست را بچرخانید و در وسط دایره پرتاب قرار دهید. پای چپتان را بر زمین فشار دهید و وزن بدن را بر روی پای راست بیندازید که به سمت جلوی دایره قرار دارد. پس احساس کنید که بدنتان از پایین تا بالا میچرخد و آخرین قسمت بدن که در امتداد پرتاب میچرخد بازو و تنه خواهند بود. انگشتان خود را حرکت دهید و دستها و بازوهای خود را بالا ببرید تا دیسک به فاصله دورتری پرتاب شود. اگر از نیروی دستها و پاهایتان استفاده کنید، دیسک دورتر خواهد رفت. هرچقدر نیرو بیشتر باشد این فاصله بیشتر خواهد بود.
قبل از رها کردن توپ، قسمت سینه را بکشید تا جابه‌جایی وزن صورت گیرد، هرگز از خط دایره پرتاب عبور نکنید، زیرا خطا گرفته میشود. هنگام ورود و خروج به دایره پرتاب باید به قوانین توجه کنید تا خطا نکنید.
سعی کنید در تمرینهای بعدی بهتر عمل کنید. اگر درست پرتاب دیسک را انجام دهید، به صورت افقی حرکت خواهد کرد و در دورترین فاصله فرود خواهد آمد. معمولا افراد در سنین 15 تا 18 سال حدود 45 تا 49 متر دیسک را پرتاب میکنند. برای پرتاب‌های بیشتر نیاز به تمرینات حرفهای بدنسازی و تکنیکی است. احسان حدادی برترین پرتابگر دیسک ایران و آسیا و دارنده‌ی نشان نقره المپیک لندن رکوردی نزدیک به 70 متر دارد. رکورد جهانی این رشته بیش از 76 متر است.
رشته ورزشی پرتاب دیسک
پرتاب دیسک یکی از رشته های دو میدانی است که در آن پرتاب‌کنندگان باید وسیله‌ای به نام دیسک را به بیشترین مسافت نسبت به رقبای خود پرتاب کنند. این ورزش سابقه‌ای حدوداً پنج‌هزارساله دارد.
دیسک
بدنهٔ دیسک باید جامد یا توخالی باشد و از جنس چوب یا مادهٔ مناسب دیگری با لبه‌ای از فلز و به‌شکل دایرهٔ کامل و قرص‌مانند (به‌شکل عدس) ساخته شود. لبهٔ دیسک باید کاملاً گرد و شعاع آن ۶ میلیمتر باشد. ضخامت دیسک در قسمت وسط بیشتر است و باید در حدود ۴۴ تا ۴۶ میلیمتر باشد.
وزن دیسک برای مردان ۲ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۲۲۱ و حداقل ۲۱۹ میلیمتر، و برای زنان ۱ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۱۸۲ و حداقل ۱۸۰ میلیمتر است. دیسک‌ها باید طوری ساخته شوند که همواره دارای حالت تعادل باشند و دو طرف آنها متقارن باشد.
ناحیه پرتاب دیسک
نحوهٔ پرتاب دیسک از دایرهای به قطر ۲٫۵ متر که داخل یک قفس ساخته شده و تنها با حلقه‌ای از آهن که معمولاً با رنگ سفید رنگ‌آمیزی شده و به‌شکل دایره درآمده‌است تشکیل میشود. کف دایره باید از جنس سختی مانند سیمان یا آسفالت باشد و نباید خیلی صاف باشد به‌طوری‌که پرتابکننده روی آن سُر بخورد. کفِ کاملاً مسطحِ دایره باید در حدود ۱۴ تا ۲۶ میلیمتر پایینتر از لبهٔ بالاییِ حلقهٔ آهنی باشد.
ناحیهٔ فرود دیسک
ناحیهٔ فرود پرتاب دیسک محدوده‌ای با قِطاعِ ۴۰ درجه است که با دو خط یا نوار ۵سانتیمتری مشخص میشود. این محل باید خاک نرم یا چمن باشد تا از شکسته شدن دیسک‌های پرتاب‌شده جلوگیری کند. برای تعیین قطاع ناحیهٔ فرود (۴۰ درجه)، از مرکز دایره ضلعی به‌طول ۲۰ متر بهعنوان یک طرف قطاع ترسیم کنید، سپس ضلع دوم قطاع را طوری ترسیم کنید که فاصلهٔ دو ضلع به‌طول ۲۰ متر از مرکز دایره، ۱۳٫۶۸ متر شود و سپس این دو خط را امتداد دهید تا قطاع کامل یا ناحیهٔ فرود پرتاب دیسک بهدست آید.
روش پرتاب دیسک
نحوه‌ی پرتاب دیسک
این روش برای افراد راست دست است و افراد چپ دست می‌توانند عکس آن را انجام دهند:
پاهای خود را هم اندازه با عرض شانه‌ها باز کنید و بازوهای دست خود را صاف نگه دارید. میتوانید از تکنیک زانو-چانه-انگشت پا استفاده کنید، طوری که زانو و انگشت‌های پای چپ و چانه شما در یک امتداد قرار بگیرند. درون دایره پرتاب قرار بگیرید و پای چپ خود را سمت بیرون دایره و پای راست خود را با زاویه ۹۰ درجه نسبت به پای چپ خود قرار دهید. اگر یک ساعت را در نظر بگیرید پای چپ بر روی ساعت ۱۲ و پای راست بر روی ساعت سه قرار می‌گیرند.
در دستهای خود نوسان ایجاد کنید تا طول اندازه حرکت بالاتنه خود را مشخص کنید. دست راست خود را بر روی دیسک و دست چپ را به عنوان تکیه گاه در زیر دیسک قرار دهید. انگشتان خود را در لبه‌های دیسک به اندازه یک بند انگشت خم کنید تا از افتادن آن جلوگیری نمایید. بازوهای خود را صاف نگه دارید سر خود را پایین گرفته و آماده پرتاب شوید.
دست خود را تا زاویه ۴۰-۵۰ درجه حرکت دهید. بهترین زاویه برای پرتاب ۴۵ درجه است، چراکه بیشترین برد ممکن را برای پرتاب دیسک بوجود میآورد. هنگامی که دست را حرکت می‌دهید پایین تنه خود را نیز تکان دهید تا چرخش بیشتر شود. زمانیکه احساس کردید دستها را به اندازه کافی حرکت داده اید شروع به پرتاب دیسک کنید. مواظب باشید که از دایره خارج نشوید.
مسابقات پرتاب دیسک
ترتیب پرتاب شرکت‌کنندگان با قرعه‌کشى تعیین مى‌شود. اگر تعداد شرکت‌کنندگان بیش از ۸ نفر باشد، به هر نفر اجازهٔ سه پرتاب داده مى‌شود و به ۸ نفرى که نتایج بهترى کسب کرده‌اند اجازهٔ سه پرتاب دیگر (یعنى مجموعاً ۶ پرتاب) داده مى‌شود.
چنانچه تعداد پرتاب‌کنندگان ۸ نفر یا کمتر باشد، به هر نفر اجازهٔ ۶ پرتاب داده مى‌شود که چون در این حالت مسابقات بهصورت نهائى برگزار مى‌شود، رده‌بندى از روى بهترین نتایج هر شرکت‌کننده تعیین مى‌شود.
هر پرتابکننده مجاز است پرتاب خود را در محدودهٔ زمانى یک دقیقه انجام دهد. قبل از شروع مسابقه معمولاً به هر پرتابکننده اجازهٔ دو پرتاب تمرینى در داخل دایرهٔ مسابقه داده مى‌شود ولى پس از شروع مسابقه ورزشکار مجاز نیست و نمى‌تواند از دایرهٔ مسابقه براى تمرین استفاده کند.
اندازه‌گیرى مسافت پرتاب‌شده با متر نوارى غیرقابل انعطاف انجام و تا مقیاس یک سانتى‌مترى خوانده مى‌شود. چنانچه دو نفر تساوى کنند، دومین پرتاب بهتر و در صورت تساوى مجدد سومین پرتاب بهتر تا آخر، در نظر گرفته مى‌شود.
در مسابقاتى که بهصورت دو مرحله‌اى اجرا مى‌شود، معمولاً از سوى کمیتهٔ فنى مسافتى بهعنوان حدّ نصاب ورودى درنظر گرفته مى‌شود و هر پرتابکننده که در یکى از سه پرتاب مجاز خود موفق به کسب حدّ نصاب ورودى گردد به مرحلهٔ نهائى راه پیدا خواهد کرد.
قوانین پرتاب دیسک
- هنگام پرتاب، پاى پرتابکننده یا هیچ بخش از بدن او نباید با لبهٔ بالائى حلقهٔ دایره یا زمین اطراف آن تماس پیدا کند.
- پس از انجام پرتاب، ورزشکار باید از نیمهٔ دوم دایره خارج شود.
- دیسک پرتاب‌شده باید بهطور کامل در داخل قطاع فرود آید.
- پرتابکننده باید تا بعد از فرود کامل دیسک در داخل دایره باقى بماند و سپس با اجازهٔ سرداور خارج شود.
- استفاده از دستکش یا نوار پیچ‌کردن انگشتان و یا پاشیدن هر نوع ماده بر کف دایره یا کفش‌ها مجاز نیست ولى استفاده از کمربند براى محافظت از ستون فقرات اشکالى ندارد.
- اگر پرتاب‌کننده‌اى طبق مقررات وارد دایره شود ولى پس از شروع پرتاب، آن را به هر دلیلى متوقف کند مى‌تواند دیسک را در داخل یا خارج دایره قرار داده، از قسمت عقب دایره خارج شود. پرتاب مجدد وى نیز ممکن است مشروط بر اینکه در محدودهٔ زمانى مجاز یک دقیقه باشد.
- حتى‌الامکان هر پرتاب باید اندازه‌گیرى شود.
- پرتاب دیسک معمولاً باید از داخل قفس مخصوص که دهانهٔ آن با زاویهٔ ۴۰ درجه باز شده است صورت پذیرد.
رکوردهای جهان، آسیا و ایران
رکورد جهانیِ پرتاب دیسک مردان متعلق به یورگن شولْتِ آلمانی به میزان ۷۴٬۰۸ متر (۶ ژوئن ۱۹۸۶، نویبرندنبورگ، آلمان) است.
رکورد جهانیِ پرتاب دیسک زنان ازآنِ گابریِله راینْشِ آلمانی به میزان ۷۶٬۸۰ متر (۹ ژوئیهٔ ۱۹۸۸، نویبرندنبورگ، آلمان) است.
رکورد مردانِ آسیا و ایران در اختیار احسان حدادی به میزان ۶۹٬۳۲ متر (۳ ژوئن ۲۰۰۸، تالین، استونی) است.
دو و میدانی رشته ای شامل پرش ها پرتاب ها ودو های سرعت، استقامت، نیمه استقامت و پیاده روی می باشد.سه گام یکی از رشته های پرشی به حساب می آید در بیرون سالن و داخل سالن انجام می شود.
سه گام مشابه پرش طول است ولی به جای یک گام در سه مرحله به صورت لی، گام و پرش و قبل از این سه مرحله نیز دورخیز صورت می گیرد که اگر غیر از این صورت بگیرد خطا محسوب می شود.
محل فرود
ناحیهٔ فرود باید دارای حداقل ۹متر طول و ۲٫۷۵ متر عرض باشد که به آن چالهٔ پرش سهگام و پرش طول می‌گویند. در داخل چاله باید ماسهٔ نرم مخلوطشده با خاکاره وجود داشته باشد و در هنگام پرش، مرطوب گردد تا هم به سلامت پرشکنندگان و هم به اندازه‌گیریِ دقیق کمک کند. سطح ماسه باید همسطح تخته پرش باشد.
مسیر دورخیز
حداقل طول دالان یا مسیر دورخیز ۴۰ متر و حداکثر آن ۴۵ متر است. عرض مسیر دورخیز در واقع به‌اندازهٔ عرض خطوط مسیر مسابقه، یعنی ۱/۲۲ متر است که بهوسیلهٔ خطوطی بهعرض ۵ سانتیمتر به رنگ سفید مشخص شده‌اند. هر پرشکننده میتواند از یک یا دو علامت موردتأیید کمیتهٔ برگزارکننده برای تعیین جاپا استفاده کند. اگر ورزشکار فاقد این علامت‌هاست میتواند از نوارچسب استفاده کند، ولی اجازهٔ استفاده از گچ برای علامت‌گذاری را ندارد.
تختهپرش
تختهپرش دارای ۱/۲۲ متر طول و ۲۰ سانتیمتر عرض و ۱۰ سانتیمتر ضخامت است. این تخته باید در مسیر دورخیز و در فاصلهٔ ۱۳ متری برای مردان و ۱۱ متری برای زنان در زمین و همسطح با مسیر دورخیز از لبهٔ چالهٔ پرش کار گذاشته شود. تختهپرش باید به رنگ سفید رنگ‌آمیزی گردد. در جلوی تختهپرش، تخته‌ای دیگر که دارای طول ۱/۲۲ متر و عرض ۱۰ سانتیمتر است بهعنوان خطاسنج مورد استفاده قرار میگیرد که معمولاً روی آن با مادهای بهنام پلاستیسین پوشانده میشود و کوچکترین برخورد با آن مشخص و خطا محسوب میگردد. البته تختهپرش را میتوان برای ردههای سنی پایینتر در فاصلهٔ ۹ تا ۱۰ متری محوطهٔ فرود کار گذاشت.
قوانین مربوط به مسابقات
۱.پرش سهگام شامل لى‌لی، قدم و پرش مى‌باشد که باید به‌همین ترتیب اجرا شوند و اگر غیر از این باشد (یعنى دوبار لى‌لى یا دوبار قدم و بعد پرش انجام شود) خطا است.
۲.عمل لى‌لی باید طورى اجرا شود که با همان پائى که روى تختهٔ پرش گذاشته مى‌شود فرود آید و در مرحلهٔ قدم، پرنده باید با پاى دیگر فرود آید و نهایتاً عمل پرش اجرا شود
۳.ترتیب پرش ورزشکاران به قیدقرعه تعیین مى‌شود.
۴.اگر تعداد پرشکنندگان بیش از ۸ نفر باشد به هر نفر اجازهٔ سه پرش داده مى‌شود و به ۸ نفرى که نتایج بهترى بهدست آوردهاند اجازهٔ سه پرش دیگر داده مى‌شود و بهترین نتیجه ۶ پرش بهعنوان رکورد محاسبه مى‌گردد. چنانچه تعداد پرشکنندگان ۸ نفر یا کمتر باشد، به هر نفر اجازهٔ ۶ پرش داده مى‌شود که چون در این حالت مسابقات بهصورت نهائى برگزار مى‌شود رده‌بندى از روى بهترین نتایج هر شرکت‌کننده در خلال ۶ پرش تعیین مى‌شود
۵.زمان مجاز براى تکمیل پرش یک دقیقه است.
۶.قبل از شروع مسابقه معمولاً به هر شرکت‌کننده اجازهٔ دو پرش تمرینى داده مى‌شود ولى بعد از شروع مسابقه، پرشکننده مجاز نیست که محوطهٔ اصلى مسابقه یعنى مسیر دورخیز و چالهٔ فرود، استفاده کند.
۷.هرپرش باید بلافاصله بهوسیلهٔ یک متر غیرقابل انعطاف یا دوربین اندازه‌گیرى شود. مسافت بریده‌شده باید از نزدیکترین قسمت برخورد ورزشکار با محل فرود تا منطقهٔ مجاز جهش (تخته پرش) و بهطور عمود بر تخته پرش یا ادامهٔ آن اندازه‌گیرى شود.
۸.تماس هر قسمت از بدن با زمین پشت خط جهش در خلال دویدن و یا اجراء عمل پرش خطا محسوب مى‌شود.
۹.جهش از منطقه‌اى خارج از پیش تخته و یا تختهٔ پرش (از هر دو انتها) خطا محسوب مى‌شود.
خطا
“خطا"، که به آن "خدشه" یا "پرش اشتباه" هم گفته میشود، در حالتهای روبرو اتفاق می‌افتد:
۲)وقتی که ورزشکار روی علامت پرش قدم میگذارد،
۲) به کلی چاله شنی را از دست میدهد،
۳) در طول مراحل پرش از زنجیره صحیح گام برداری استفاده نمیکند، یا
۴) پرش خود را در زمان قانونی آن (که معمولاً حدود ۹۰ ثانیه است) انجام نمی‌دهد. وقتی که ورزشکار دچار خدشه میشود، هیئت نشسته پرچم قرمز خود را بالا برده و ورزشکار، که در ابتدای مسیر یا نزدیک آن قرار دارد، برای پرش آماده میشود.
آشنایی با رشته ورزشی پرتاب دیسک
پرتاب دیسک یکی از رشته های ورزش دو و میدانی است که سابقه باستانی دارد. ورزشکاران وسیله ای به نام "دیسک" را پرتاب می کنند و پرتاب کننده ای که بتواند دیسک را بیشتر و دورتر پرتاب کند، برنده مسابقه خواهد بود. پیشینه پرتاب دیسک به ۷۰۸ سال قبل از میلاد مسیح برمی گردد. در آن زمان مجسمه سازی به نام "مایرون" مجسمه ای ساخت که نشان دهنده یک فرد در حال پرتاب دیسک بود، امروزه با گسترش ورزش های دو و میدانی مجسمه "دیسکوبولوس" به مشهور ترین اثر این هنرمند تبدیل شده است. همچنین هومر در کتاب ایلیاد خود به پرتاب دیسک اشاره کرده است. پرتاب دیسک یکی از مواد پنج گانه ورزش یونان باستان بود. در آن زمان دیسک ها از جنس آهن و برنز ساخته می شدند، در نتیجه از دیسک های امروزی سنگین تر بودند. امروزه پرتاب دیسک یکی از ورزش های المپیک در بخش مردان و زنان است.
قوانینبدنهٔ دیسک باید جامد یا توخالی باشد و از جنس چوب یا مادهٔ مناسب دیگری با لبه ای از فلز و به شکل دایرهٔ کامل و قرص مانند (به شکل عدس) ساخته شود. لبهٔ دیسک باید کاملاً گرد و شعاع آن ۶ میلی متر باشد. ضخامت دیسک در قسمت وسط بیشتر است و باید در حدود ۴۴ تا ۴۶ میلی متر باشد. وزن دیسک برای مردان ۲ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۲۲۱ و حداقل ۲۱۹ میلی متر، و برای زنان ۱ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۱۸۲ و حداقل ۱۸۰ میلی متر است. دیسک ها باید طوری ساخته شوند که همواره دارای حالت تعادل باشند و دو طرف آنها متقارن باشد. نحوهٔ پرتاب دیسک از دایره ای به قطر ۲٫۵ متر که داخل یک قفس ساخته شده و تنها با حلقه ای از آهن ــ که معمولاً با رنگ سفید رنگ آمیزی شده و به شکل دایره درآمده است ــ تشکیل می شود. کف دایره باید از جنس سختی مانند سیمان یا آسفالت باشد و نباید خیلی صاف باشد به طوری که پرتاب کننده روی آن سُر بخورد. کفِ کاملاً مسطحِ دایره باید در حدود ۱۴ تا ۲۶ میلی متر پایین تر از لبهٔ بالاییِ حلقهٔ آهنی باشد. ناحیهٔ فرود پرتاب دیسک محدوده ای با قِطاعِ ۴۰ درجه است که با دو خط یا نوار ۵سانتی متری مشخص می شود. این محل باید خاک نرم یا چمن باشد تا از شکسته شدن دیسک های پرتاب شده جلوگیری کند. برای تعیین قطاع ناحیهٔ فرود (۴۰ درجه)، از مرکز دایره ضلعی به طول ۲۰ متر به عنوان یک طرف قطاع ترسیم کنید، سپس ضلع دوم قطاع را طوری ترسیم کنید که فاصلهٔ دو ضلع به طول ۲۰ متر از مرکز دایره، ۱۳٫۶۸ متر شود و سپس این دو خط را امتداد دهید تا قطاع کامل یا ناحیهٔ فرود پرتاب دیسک به دست آید.
روش پرتاب دیسکاین روش برای افراد راست دست است و افراد چپ دست می توانند عکس آن را انجام دهند:
پا های خود را هم اندازه با عرض شانه ها باز کنید و بازو های دست خود را صاف نگه دارید. می توانید از تکنیک زانو-چانه-انگشت پا استفاده کنید، طوری که زانو و انگشت های پای چپ و چانه شما در یک امتداد قرار بگیرند. درون دایره پرتاب قرار بگیرید و پای چپ خود را سمت بیرون دایره و پای راست خود را با زاویه ۹۰ درجه نسبت به پای چپ خود قرار دهید. اگر یک ساعت را در نظر بگیرید پای چپ بر روی ساعت ۱۲ و پای راست بر روی ساعت سه قرار می گیرند. در دست های خود نوسان ایجاد کنید تا طول اندازه حرکت بالاتنه خود را مشخص کنید. دست راست خود را بر روی دیسک و دست چپ را به عنوان تکیه گاه در زیر دیسک قرار دهید. انگشتان خود را در لبه های دیسک به اندازه یک بند انگشت خم کنید تا از افتادن آن جلوگیری نمایید. بازو های خود را صاف نگه دارید سر خود را پایین گرفته و آماده پرتاب شوید. دست خود را تا زاویه ۴۰-۵۰ درجه حرکت دهید. بهترین زاویه برای پرتاب ۴۵ درجه است، چراکه بیشترین برد ممکن را برای پرتاب دیسک بوجود می آورد. هنگامی که دست را حرکت می دهید پایین تنه خود را نیز تکان دهید تا چرخش بیشتر شود. زمانی که احساس کردید دست ها را به اندازه کافی حرکت داده اید شروع به پرتاب دیسک کنید. مواظب باشید که از دایره خارج نشوید.
رکورد جهانیِ پرتاب دیسک مردان متعلق به یورگن شولْتِ آلمانی به میزان ۷۴٬۰۸ متر (۶ ژوئن ۱۹۸۶، نویبرندنبورگ، آلمان) است.
رکورد جهانیِ پرتاب دیسک زنان ازآنِ گابریِله راینْشِ آلمانی به میزان ۷۶٬۸۰ متر (۹ ژوئیهٔ ۱۹۸۸، نویبرندنبورگ، آلمان) است.
درضمن، رکورد مردانِ آسیا و ایران در اختیار احسان حدادی به میزان ۶۹٬۳۲ متر (۳ ژوئن ۲۰۰۸، تالین، استونی) است.
بنام خدا
امیر محمد بهرامی
دانشجوی رشته ی تربیت بدنی دانشگاه ازاد کرج
درس دو و میدانی
معرفی ورزش پرتاب دیسک
پرتاب دیسک از جمله رشتههای قدیمی دو و میدانی است که در بازیهای المپیک طرفداران زیادی در هر دو بخش آقایان و بانوان دارد. پرتابدیسک در کشور ایران حرفهای زیادی برای گفتن دارد. در ادامه با ابزار پرتاب دیسک و قوانین مسابقات حرفهای این ورزش بیشتر آشنامی‌شوید.
پرتاب دیسک یکی از رشتههای ورزش دو میدانی است که سابقه باستانی دارد. ورزشکاران وسیله‌ای به نام “دیسک” را پرتاب میکنند و پرتابکننده ای که بتواند دیسک را بیشتر و دورتر پرتاب کند، برنده مسابقه خواهد بود. پیشینه پرتاب دیسک به ۷۰۸ سال قبل از میلاد مسیحبرمی‌گردد. در آن زمان مجسمه سازی به نام “مایرون” مجسمه‌ای ساخت که نشان دهنده یک فرد در حال پرتاب دیسک بود، امروزه با گسترشورزش‌های دو و میدانی مجسمه “دیسکوبولوس” به مشهورترین اثر این هنرمند تبدیل شده است. همچنین هومر در کتاب ایلیاد خود به پرتابدیسک اشاره کرده است. پرتاب دیسک یکی از مواد پنج گانه ورزش یونان باستان بود. در آن زمان دیسک‌ها از جنس آهن و برنز ساخته می‌شدند،در نتیجه از دیسک‌های امروزی سنگین‌تر بودند. امروزه پرتاب دیسک یکی از ورزشهای المپیک در بخش مردان و زنان است.
دیسک
دیسک دایرهای شکل است. جنس دیسک میتواند چوب یا هر ماده مناسب دیگری باشد، اما لبه‌ی آن فلزی است. لبه آن کاملا گرد و قطر آن ۶میلی متر است. اما ضخامت میانه دیسک بیشتر و در حدود ۴۴ تا ۴۶ میلی متر است. وزن دیسک برای مردان ۲ کیلوگرم و قطر آن بین ۲۱۹ تا۲۲۱ میلی متر و برای زنان ۱ کیلوگرم و با قطر ۱۸۰ تا ۱۸۲ میلی متر است. دیسک‌ها باید متقارن ساخته شوند تا تعادل خود را حین پرواز درهوا حفظ کنند.
روش پرتاب دیسک
این روش برای افراد راست دست است و افراد چپ دست می‌توانند عکس آن را انجام دهند:
- پاهای خود را هم اندازه با عرض شانه‌ها باز کنید و بازوهای دست خود را صاف نگه دارید. میتوانید از تکنیک زانو-چانه-انگشت پا استفاده کنید، طوری که زانو و انگشت‌های پای چپ و چانه شما در یک امتداد قرار بگیرند. درون دایره پرتاب قرار بگیرید و پایچپ خود را سمت بیرون دایره و پای راست خود را با زاویه ۹۰ درجه نسبت به پای چپ خود قرار دهید. اگر یک ساعت را در نظر بگیریدپای چپ بر روی ساعت ۱۲ و پای راست بر روی ساعت سه قرار می‌گیرند.
- در دستهای خود نوسان ایجاد کنید تا طول اندازه حرکت بالاتنه خود را مشخص کنید. دست راست خود را بر روی دیسک ودست چپ را به عنوان تکیه گاه در زیر دیسک قرار دهید. انگشتان خود را در لبه‌های دیسک به اندازه یک بند انگشت خم کنید تا از افتادنآن جلوگیری نمایید. بازوهای خود را صاف نگه دارید سر خود را پایین گرفته و آماده پرتاب شوید.
- دست خود را تا زاویه ۴۰-۵۰ درجه حرکت دهید. بهترین زاویه برای پرتاب ۴۵ درجه است، چراکه بیشترین برد ممکن را برایپرتاب دیسک بوجود میآورد. هنگامی که دست را حرکت می‌دهید پایین تنه خود را نیز تکان دهید تا چرخش بیشتر شود. زمانیکه احساسکردید دستها را به اندازه کافی حرکت داده اید شروع به پرتاب دیسک کنید. مواظب باشید که از دایره خارج نشوید.
محمدرضا ترابی
دومیدانی ۱
ساعت ۱۶:۰۰
نقش تمرینات هوازی و بی هوازی در دومیدانی
به انواع ورزشهایی که بطور مستمر و طولانی مدت (بیش از 2 دقیقه) طول می‌کشند و ضربان قلب در هنگام تمرین کمتر از 70درصد حداکثر ضربان قلب میباشد تمرینات هوازی و یا زیر بیشینه گفته میشود. دویدن و پیاده‌روی دوچرخه‌سواری، شنا در مسافتهای طولانی مدت از انواع تمرینات هوازی هستند. تمرینات هوازی به دو روش صورت میگیرد: 1ـ روش تداومی 2ـ روش تناوبی(اینتروال) ، در روش تداومی فرد بدون استراحت به تمرین می‌پردازد مثلاً 20 دقیقه دویدن پیوسته و بدون استراحت ولی در روش تناوبی فرد مابین تمرین کردن استراحت میکند. معمولاً زمان استراحت با زمان فعالیت در تمرینات تناوبی هوازی برابر است. به عنوان مثال یک دقیقه دویدن و یک دقیقه استراحت کردن (استراحت فعال مثل راه رفتن) یک تمرین انیتروال هوازی محسوب میشود. انرژی مورد نیاز برای انجام تمرینات هوازی از گلوکز و چربی تامین میشود بنابراین برای کاهش چربیی خون و یا کاهش وزن چربی بدن، تمرین هوازی بهترین نوع تمرین است.
تمرین بی‌هوازی:
تمرینات بی‌هوازی یا بیشینه به ورزشهایی گفته میشود که برای مدت زمان کوتاه (کمتر از 2 دقیقه) و با شدت بیش از 70 درصد حداکثر ضربان قلب صورت میگیرد. ورزشهای مثل دوی سرعت 100 متر و یا 800 متر همچنین ورزشهای گروهی مثل فوتبال، بسکتبال، والیبال از نوع تمرینات بی‌هوازی محسوب میشوند. هر چند زمان ورزشهای گروهی مذکور بیش از 2 دقیقه طول میکشد ولی باید توجه داشت یک فوتبالیست هنگام 90 دقیقه بازی فوتبال تمام مدت بطور پیوسته در حال دویدن نیست بلکه در بین فعالیت به استراحت و یا تماشای بازی نیز می پردازد بنابراین این گونه ورزشها در طبقه تمرینات بی‌هوازی جا می‌گیرند. از نشانه‌های تمرین بی‌هوازی افزایش بیش از حد ضربان قلب هنگام تمرین و تجمع اسیدلاکتیک در عضلات فعال و خستگی مفرط می باشد بطوری که اگر شدت تمرین بالا باشد مثل مسابقه دویدن 800 متر فرد پس از مسابقه نیاز به زمان زیادی برای بازسازی انرژی از دست رفته و استراحت دارد.
یک آزمون ساده برای اینکه شما متوجه شوید که فعالیت شما از کدام نوع تمرین می باشد این است که اگر هنگام تمرین بتوانید صحبت بکنید، تمرین شما از نوع هوازی میباشد و اگر نتوانید صحبت کنید و اصطلاحاً نفس، نفس بزنید، نوع تمرین شما بی هوازی خواهد بود.
انرژی مورد نیاز برای انجام تمرینات بی‌هوازی از گلوکز (قند خون) تأمین میشود. تمرینات بی‌هوازی را میتوان به صورت تناوبی نیز انجام داد ولی زمان استراحت 2 تا 4 برابر زمان فعالیت میباشد، به عنوان مثال 5 ثانیه دویدن با شدت بیش از 70 درصد حداکثر ضربان قلب و 20 ثانیه استراحت کردن یک تمرین بی‌هوازی محسوب میشود
تمرینات استقامتی بی‌هوازی
به تمرینات کوتاه‌مدت استقامتی گفته میشود که بی‌هوازی بوده و به مقدار کمی گذرگاه انرژی هوازی نیاز دارد. این نوع تمرینات با شدت بسیار بالا و در زمان بسیار کوتاه، تقریباً 1 تا 3 دقیقه، انجام میگیرد.
حداکثر انرژی مصرفی: سنجشی از میزان اکسیژنی است که بدن شما حین تمرین قادر به استفاده‌ی مناسب از آن باشد. این میزان معمولاً به میلی‌لیتر به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن در دقیقه نشان داده میشود.
اما داشتن حداکثر اکسیژن مصرفی بالا، الزاماً به این معنا نیست که برای تمرینات استقامتی قدرت توانایی کافی دارید، چون عملکرد شما به آستانه لاکتات شما نیز بستگی دارد.
چطور برای بالا بردن استقامت بدنی، تمرین کنیم؟
تمرینات استقامتی تا حد زیادی به سیستم گلیکولیز بدن شما وابسته است، که سیستم انرژی است که در حضور اکسیژن اتفاق می‌افتد و قادر به سوزاندن کربوهیدرات‌ها و همچنین ترکیبات چربی به عنوان سوخت است. فقط زمانی که شدت تمریناتتان را به بالاترین حد می‌رسانید، میتوانید به آستانه لاکتات یا حداکثر اکسیژن مصرفی دست یابید.
از این رو، بهترین راه این است که تمریناتتان را طوری انتخاب کنید که ظرفیت هوازی خود را در کنار چیزهای دیگر تقویت کنید که به بالا بردن استقامت بی‌هوازی شما کمک میکند. با این روش بهترین نتیجه را خواهید گرفت.
تمرینات اولیه
در قسمتهای اولیه تمرینات قلبی عروقی باید پایه‌ای هوازی بسازید. این شما را قادر می‌سازد که در مراحل بعدی تمریناتتان با شدت بالاتری کارتان را شروع کنید و ابتدا روی مدت زمان تمرینات کار کنید.
وقتی توانستید 30 دقیقه با آن میزان شدت تمرین کنید، به تدریج آن را بالا ببرید یا بعضی از انواع تمرینات آماده‌سازی را انجام دهید که در آن 1 تا 2 دقیقه با شدت بالا و 1 تا 2 دقیقه دیگر با شدت پایینتر تمرین میکنید.
تمرین با هدف ظرفیت هوازی
وقتی توانستید پایه‌ای قوی و محکم از تمرینات هوازی برای خود بسازید، آنگاه تلاش کنید تا بتوانید تمریناتتان را با شدت بالاتر و مدت زمان بیشتر انجام دهید.
این تمرینات را باید 2 تا 3 بار در هفته بر حسب فعالیت‌ها و تمرینات دیگر‌تان، برنامه‌ریزی کنید. زمان این جلسات تمرینی نیز میتواند متفاوت باشد و از 10 دقیقه تا 1 ساعت به طول انجامد. جلسات طولانی‌تر برای کسانی بهتر است که قصد شرکت در مسابقات استقامتی مثل دو ماراتن و از این قبیل را داشته باشند.
طی این تمرینات باید سرعت شما به اندازه‌ای باشد که حفظ آن دشوار باشد. هر چه مدت زمان این جلسه تمرینی بیشتر باشد، شدت تمرین شما کمتر خواهد بود. اما به هر حال شدت آن باید از شدت تمرینات پایه‌تان بالاتر باشد.
همچنین طی این روزها باید سرعت‌تان را ثابت نگه دارید و زمانی که احساس خستگی کردید، دست از تمرین بکشید. کم‌کم باید خودتان را برای تمرینات طولانی‌تر اما با همان مقدار شدت آماده کنید.
بالابردن حداکثر اکسیژن مصرفی و آستانه لاکتات
بخش آخر برنامه تمرینات استقامتی شما، تمرین کردن برای تقویت حداکثر اکسیژن مصرفی و آستانه لاکتات است. برای اینکه وقتی به شدت‌های متوسط برمی‌گردید، تمریناتتان را بهتر انجام دهید.
برای بالا بردن حداکثر اکسیژن مصرفی و آستانه لاکتات باید هر هفته دو تمرین مختلف را انجام دهید؛ یکی از این تمرین‌ها از دو سرعت بسیار کوتاه تشکیل یافته و دیگری که شامل تمرینات آماده‌سازی با مدت متوسط‌تر است.
برای جلسه تمرینی دو سرعت، باید تا آخرین حد توانایی خود به مدت 10 تا 20 ثانیه بدوید. پس از آن می‌ایستید و به مدت 30 ثانیه تا یک دقیقه شدت‌تان را پایین می‌آورید (مثلاً راه می‌روید).
نسبت تلاش به استراحت شما در این تمرینات باید 1 به 3 باشد. باید حداکثر تلاشش‌تان را بکنید تا 8 تا 10 تکرار از این را به همراه 5 دقیقه گرم کردن و سرد کردن بدن انجام دهید.
برای جلسه دو سرعت، مدت زمان تمرینی را کمی بیشتر میکنید تا بتوانید 45 ثانیه تا یک دقیقه با شدت بسیار بالا و به همان مدت با شدت ملایم تمرین کنید. دلیل این وقفه‌ها این است که نسبت تلاش به استراحت را نهایتاً یک به یک کنید.
وقفه‌های این جلسه باید بین 20 تا 30 دقیقه باشد، از این رو عدد کلی به مدت زمان دو سرعت وقفه‌ای خودتان بستگی دارد.
• تمرینات استقامتی ناهوازی: به تمرینات کوتاه مدت استقامتی گفته می شود که
ناهوازی بوده و به مقدار کمی گذرگاه انرژی هوازی نیاز دارد. این نوع تمرینات با شدت
بسیار بالا و در زمان بسیار کوتاه، تقریباً ۳-۱ دقیقه، انجام می گیرد.
• آستانه لاکتات: یعنی بدن شما با چه سرعتی قادر به بیرون کردن مواد اضافی اسید
لاکتیک (که طی تمرینات با شدت بالا تولید می شود) است. اگر بدن شما نتواند اینکار
را به خوبی انجام دهد، طی تمرینات شدتی، دچار ناراحتی شگرفی خواهید شد و مجبور
خواهید شد که تمریناتتان را متوقف کنید. اما اگر بدنتان به خوبی از عهده از بین
بردن این مواد زائد باشد، آنگاه خواهید توانست به مدت طولانی تری تمریناتتان را
ادامه دهید. به خاطر داشته باشید که منظور بالاترین حد شدت تمرینات استقامتی است و
یک دو نرم با شدت متوسط شما را به آستانه لاکتات نمی رساند، از اینرو تاثیر چندانی
در تقویت استقامت شما نخواهد داشت. اگر قصد تقویت عملکرد استقامتی خود را دارید،
باید برای رسیدن به ماکسیمم VO2 یا آستانه لاکتات تمرین کنید.
مرحله استارت
لحظه شروع در تمام دوها با مرحلهای به نام استارت انجام میشود که در دوهای نیمه استقامت و استقامت از وضعیت ایستاده و در دوهای سرعت از وضعیت نشسته استارت استفاده میشود. در استارت نشسته، قدرت و تکنیک نقش موثری ایفا میکنند، لذا در مورد افراد مبتدی حتی در دوهای سرعت میتوان از استارت ایستاده استفاده کرد.
از استارت نشسته در تمام دوهای سرعت استفاده میشود. استفاده از این نوع استارت به فرد امکان میدهد که در مرحله حاضر مرکز ثقل خود را در وضعیتی مناسب قرار دهد و پس از صدای تپانچه و آغاز استارت واکنش سریعتری داشته باشد. قراردادن بدن در موقعیت بهتر برای شتاب‌گیری با استفاده از استارتی سریع نظیر استارت نشسته برا دونده‌های سرعت اهمیت ویژه‌ای دارد.
یکی از عوامل موفقیت یک استارت خوب، شتاب استارت است که تا حد زیادی به تکنیک دونده و عوامل دیگری مانند توسعه قدرت، بالابردن قابلیت انقباض عضلانی و سرعت عکس‌العمل به عنوان محرک بستگی دارد. قهرمانان و دونده‌ها باید با تمرینات منظم، استارت و تکنیک‌شان را بهبود ببخشند. از آنجایی که اگر استارت اولیه به درستی و با قدرت انجام شود، می تواند نیروی کافی برای شتاب گیری اولیه دونده تولید کند، بنابراین مرحله استارت را می توان یکی از مهم ترین بخش های بهبود تکنیک دو سرعت دانست.
مراحل استارت نشستهمراحل استارت نشستهاستارت نشسته از سه مرحله متوالی تشکیل شده و طی سه فرمان اجرا میشود:
الف) مرحله به جای خود
ب) مرحله حاضر
ج) مرحله حرکت با شلیک تپانچه
در ادامه به طور مفصل‌تری به شرح هر یک از این مراحل می‌پردازیم.
لف) مرحله به جای خود. تخته استارت و بلوک‌های آن باید متناسب با وضعیت بدنی هر فرد تنظیم و پشت خط استارت در زمین استقرار گردد. برای مبتدیان میتوان فاصله بلوک جلویی تا خط استارت را حدود ۶۰ سانتیمتر و فاصله دو بلوک را از هم حدود ۴۵ سانتیمتر تنظیم کرد.
پس از تنظیم بلوک‌های استارت، دونده در پشت خط استارت در وضعیتی کاملا راحت قرار گرفته و منتظر فرمان به جای خود می‌ماند. با صدور فرمان به جای خود از طرف داور استارت که استارتر نامیده میشود، دونده به جلو خط استارت آمده و پاهای خود را با راحتی کامل عضلانی روی بلوک‌های استارت قرار میدهد. در این حالت مطابق با مقررات، پنجه پاها باید با زمین در تماس باشد. سطح تماس پای جلو با زمین و بلوک جلویی استارت بیشتر از پای عقب است و پنجه آن نیز تماس بیشتری با زمین دارد. همچنین برآمدگی کف پای جلو (سینه پا) نیز با بلوک جلویی تماس کامل دارد، زانوی پای عقب در وضعیت به جای خود روی زمین قرار دارد و زانوی پای جلو – بسته به نوع استارت – بالا و در حدود راستای دستها باید باشد.
دستها پشت خط استارت (بدون تماس با خط استارت) و به فاصله عرض شانه‌ها از هم باز و به نحوی روی زمین متسفر میشوند که انگشت شست و اشاره در یک راستا بوده و انگشت شست به طرف داخل بدن و سایر انگشت‌ها به سمت خارج بدن قرار گیرند. دست در این حالت به زمین فشار مختصری وارد کرده و نسبت به آن حالتی عمودی دارند.
در این مرحله، وزن بدن روی دستها و زانوی واقع بر روی زمین (زانوی پای عقب) خواهد بود. دونده باید فشار پاهای خود روی بلوک‌های استارت را تا حدی احساس کند. چشم‌ها به ۱ تا ۳ متر جلوی خط استارت دوخته شده باشند و عضلات سر و گردن در وضعیت کاملا راحت و در امتداد ستون فقرات باشند. در حالت به جای خود، دونده باید در وضعیت کاملا راحت عضلانی بوده و متمرکز بوده که نقش بسیار مهمی برای موفقیت سایر مراحل استارت دارند. همچنین نباید هیچ گونه حرکات اضافی در این مرحله انجام دهد.
ب) مرحله حاضر. در مرحله حاضر همزمان با بالا بردن و جلوآوردن لگن خاصره، زانوی پای عقب نیز از زمین جدا می شود. دست ها تا حدودی به طرف جلو متمایل شده، سر و گردن در همان حالت در امتداد ستون فقرات باقی می ماند و نگاه در حدود ۱ تا ۲ متری جلوی خط استارت متمرکز می گردد. در این موقعیت، باسن کمی بیشتر از شانه ها بلند بوده، به نحوی که زاویه پای جلو حدود ۹۰ درجه و زاوی پای عقب حدود ۱۰۰ تا ۱۳۰ درجه است. این زوایا به فاصله بین دست ها و پاها در حالت به جای خود بستگی دارند.
مطالب مرتبط دو سرعت | آشنایی با دو سرعت | همه چیز درباره دو سرعت
پاها روی بلوک استارت، آماده برای عمل راندن هستند، در این وضعیت وزن بدن تا حدودی بیشتری روی دستهاست و در مورد برخی قهرمانان به نسبت مساوی روی دستها و پاها تقسیم میشود. فاصله زمانی بین فرمان حاضر تا شلیک تپانچه نباید مکث طولانی برای دونده ایجاد کند. دونده در حالت حاضر نباید هیچ گونه حرکت اضافی در ناحیه پا و شانه و سایر قسمتهای بدن داشته باشد، همچنین دونده باید یاد بگیرد که نسبت به صدای تپانچه عکس‌العمل سریعی داشته باشد و تمرکز خود را روی اجرای سریع حرکات دست و پا و اعمال نیروی روی بلوک‌های استارت و کنده شده از بلوک‌ها پس از شلیک تپانچه معطوف دارد. تحقیقات نشان داده است دونده‌هایی که تمرین و تمرکز کافی روی واکنش خود پس از صدای تپانچه ندارند، نسبت به دونده‌هایی که روی اجرای حرکت سریع پس از صدا تمرکز می نمایند، واکنش کندتری دارند(۰.۲۵ ثانیه در مقابل ۰.۱۲ ثانیه).
ج)مرحله حرکت و واکنش به تپانچه. در این مرحله، دونده باید قبل از کنده‌شدن از بلوک‌های استارت، به صدای شلیک تپانچه، واکنش نشان دهد. مرحله واکنش در بعضی از دونده‌ها با سرعت بالا و در حداقل زمان همراه است، اما در برخی دیگر، این مرحله نیازمند زمان بیشتر است. در واقع این مرحله خود از دو مرحله: عکس‌العمل در برابر صدای تپانچه و مرحله کنده‌شدن از بلوک‌های استارت تقسیم‌بندی میشود.
مرحله واکنش در برابر صدای تپانچه. را میتوان با تمرین بهبود بخشید. تمریناتی که منجر به افزایش تمرکز دونده شده و به افزایش راحتی عضلانی وی در این مرحله نیز کمک کند، میتواند یک عکس‌العمل سریع را برای وی به همراه داشته باشد.
رحله کنده‌شدن از بلوک‌های استارت یکی از مهمترین مراحل استارت است. دونده باید بلافاصله بعد از واکنش به صدای تپانچه، با سرعت بالایی، نسبت به آن واکنش نشان داده و مرحله کنده‌شدن از تخته استارت را شروع کند. براساس مطالعات فرانکلین هنری برای کسب حداقل زمان در بخش کنده‌شدن از تخته استارت، فاصله بلوک‌ها از هم و فاصله تخته استارت از خط شروع باید مناسب باشد، بیش از حد نزدیک‌بودن بلوک جلویی به خط استارت موجب طولانی‌تر شدن زمان کنده‌شدن پای جلویی از بلوک استارت و کاهش نیرو میگردد.
فرانکلین فاصله بین بلوک‌های استارت را برای این بخش ۴۰ تا ۵۲.۵ سانتیمتر توصیه میکند و داشتن مهارت در اجرای استارت را در این امر بسیار موثر می‌داند.
در اجرای تکنیک کنده‌شدن از بلوک‌های استارت و آمادگی برای آغاز دویدن، پای عقب همزمان با دستها از زمین جدا و همزان و هماهنگ با دست مخالف عمل تاب به جلو و بالا را انجام میدهد که این عمل در حفظ تعادل نیز موثر است. بلافاصله بعد از جداشدن پای عقبی از بلوک عقبی استارت و تاب رو به جلوی آن، پای جلویی نیز به فشار خود به بلوک جلویی استارت، از آن جدا میشود. هر چه عمل پاها قویتر باشد، نیروی رو به جلوی بهتری به دونده وارد میشود. تاب هماهنگ دستها نیز در جهت بهتر راندن دونده به جلو موثر است. به همین دلیل زاویه دستها در مفصل آرنج نزدیک به ۹۰ درجه خواهد بود. سر و تنه در لحظه جداشدن از بلوک‌های استارت در امتداد پاها بوده، بدن زاویه کمی نسبت به زمین داشته به نحوی که این تمایل رو به جلو و پایین موجب ناپایداری در گامهای بعد و کمک به شتاب‌گیری بهتر میشود.
دوندگان سرعت برای اولین گام‌برداری پس از استارت تمرین زیادی در نظر می‌گیرند و سعی دارند با تاب سریع زانوی پای عقب به جلو و بالا‌آوردن آن به طول اولین گام خود بیافزایند.
مرحله استارت به ۳ مرحله زیر خلاصه میشود.
مرحله به جای خود. در این مرحله وزن بدن به طور مساوی بر روی ۴ نقطه شامل دستها و زانوها توضیح شده است. زاویه پای جلویی ۹۰ درجه بوده و زاویه پای عقبی ۱۰۰ تا ۱۳۰ درجه خواهد بود.
مرحله حاضر. در مرحله حاضر همزمان با بالا بردن و جلوآوردن لگن خاصره، زانوی پای عقب نیز از زمین جدا می شود. دست ها تا حدودی به طرف جلو متمایل شده، سر و گردن در همان حالت در امتداد ستون فقرات باقی می ماند و نگاه در حدود ۱ تا ۲ متری جلوی خط استارت متمرکز می گردد.
مرحله کنده‌شدن از تخته استارت. در این مرحله با نیروی تولید شده در هر دوپا، دونده باید از تخته استارت جدا شود.در حالی که پای جلویی شروع به بازشدن میکند و هنوز بر روی تخته استارت است، پای عقبی به جلو میآید.
همزمان با حرکت پاها، دستها نیز به حرکت در می آیند. دست مخالف پای عقبی، همزمان با جلوآمدن پای عقب به جلو میآید. زاویه دست با آرنج باید ۹۰ درجه باشد.
امیرحسام حسینی
دو و میدانی ۱
چگونگی ایستادن در خط استارت دو سرعت
استارت در دوهای سرعت
هر نوع استارت باید روشی باشد که باعث افزایش شتاب ورزشکار شود.برای بدست آوردن این هدف دونده در زمان استارت باید حداکثر نیرو خود را برعلیه تخته استارت ( با دو پاهایش) در کوتاه ترین زمان ممکن بکار ببرد.مراحلی که یک دونده سرعت باید روی آن مرکز کند و یاد بگیرد 1- حالت به جای خود 2- حالت حاضر 3- حالت رو.
حالت به جای خود
سه تغییر در تخته استارت باعث درست شدن سه نوع استارت خواهد بود .استارت کوتاه ، استارت متوسط و استارت بلند .پای نیرومند و قوی باید جلو و نزدیک خط استارت باشد.برای تعیین پای قوی تر ،مربیان ورزشکار را در حالتی که پاها موازی هم هستند از آنها می خواهند که به طرف جلو سقوط کنند هر پای که زودتر جلو آمد آن قوی تر است یا می توان از ورزشکار خواست که پرش یک پا انجام بدهد هر پا مسافت بیشتری پرید آن قوی تر است و جلو تر خواهد بود.بعضی از مربیان به ورزشکاران اجازه می دهند که هر جوری که احساس راحت تر هستند انتخاب کننند .
در استارت کوتاه ورزشکار به خط نزدیک است. که پییشنهاد می شود که پای جلوی تقریبا 16 اینج ( حدود 45 سانتی متر) پشت خط باشد و پای عقب تقریبا 11 اینج ( حدود 28 سانتی متر) پشت پای جلو قرار گیرد .در استارت متوسط پیشنهاد می شود که پای جلو تقریبا 21 اینج ( حدود 53 سانتی متر )پشت خط باشد و پای عقب تقریبا16 اینج ( حدود 45 سانتی متر) پشت پای جلو قرار گیرد.استارت بلند پیشنهاد می شود که پای جلو تقریبا 21 اینج (حدود 53 سانتی متر) پشت خط قرار گیرد و پای عقبی تقریبا 26 اینج (66 سانتی متر) پشت پای جلوی باشد.شما می توانید انواع این روش ها را امتحان کنید ولی روش استارت متوسط بهترین روش است چون این روش ورزشکار را در بهترین حالت نیرو و توان قرار می دهد چون زاویه بدن و انگشتان پا به سر در حالت رو که به سرعت بالا می انجامد بین 41 و 45 درجه هستند.در مسابقاتی که مسیر مستقیم می باشد مطمین شوید که تخته استارت در وسط خط قرار دارد و به زاویه دیگر منحرف نیست . بیاد داشته باشید که پاها باید با تمام نیرو به تخته استارت چسپیده شده باشد مثل اینکه می خواهید آن ر به عقب پرتاب کنید.یک وضعیت استارت راحت که سرعت بالا و زاویه مورد نیاز را بدست آورد این است که زاویه زانو ثابت باشد .تا حالا با یک نوار متر دقیقا فاصله بین دو پا را اندازه گییری کرده اید. این نوار متر باید هر تمرین و مسابقه بعنوان وسایل مورد نیاز لازم است چون تخته استارت ها با هم متفاوت هستند.
حالت حاضر
تخته استارتی که شما ورزشکاران روی آن قرار دارند موقعیتی درست کند که در آن زاویه زانو جلوی 90 درجه و زاویه زانو عقبی 120 درجه باشد. ورزشکا ر باید نیرو (قوی و) مساوی با دو تا پا وارد کند و وزن بدن را بالای دستهایشان حرکت دهند و توسط دست ها از آن حمایت کنند.ورزشکار باید دستهایش را کمی پهن تر از شانه هایش قرار دهد که با انگشت شست و دیگر انگشتان یک حالت پل مانند درست کند و سر برای استراحت در یک موقعیت راحت قرار کی گیرد و گردن بی حرکت و باسن کمی بالاتر از سطح سر و شانه قرار کی گیرد.
حالت رو
از وقتی که دپانچه زده می شود ورزشکار باید باید با دو پاهایش به سمت جلو و بالا هل داده . دست ها با سرعتی که می توانند زده بشوند و ورزشکار به معنای واقعی کلمه از تخته استارت جدا شود. نه به بالا بپرد و نه به جلو بپرد. شما به دنبال یک نیرو و یک حرکت شناور هستید.بعد از حالت رو ورزشکار باید به جلو رفتن را با زاویه 45 درجه ادامه دهد و از روی زمین کشیده از ظریق مچ پا ،از طریق مفصل زانو ، باسن و سپس از طریق سر . پنجه ها باید زمین را چنگ بزند پس از طی حدود 30 متر دونده حالت راست تری به خود می گیرد. دستها تا ارتفاع شانه ها بالا می آیند دستها هرگز به طرف خط میانی بدن تمایل پیدا نمی کنند.
به همان انداذه که مسابقه به جلو میرود باید زمین را بکند و شروع به دویدن بلند و سبک بکند و حالت ریلکس و را در صورت و و دست هایش حفظ کند. برای جط پایان دونده می تواند خم شده یا اینکه با تمام قدرت از خط پایان رد شود. من عادت کرده ام که حالت خم شدن را به ورزشکاران آموزش دهم اما پی برده ام که لازم نیست تمام وقت ها ان را انجام دهم . ورزشکار به سبکی خود را در حالت خم شدن قرار می دهد ولی من از ورزشکارانم می خواهم قبل از آهسته کردن یا هر واکنش دیگر از خط پایان رد شوند.
بنام خدا
محمد حسین عطار
درس دومیدانی ۱ یکشنبه و چهارشنبه ها ساعت ۱۷:۴۵
دانشگاه آزاد کرج
موضوع تحقیق:چگونگی ایستادن در خط استارت دوهای سرعتی
در دو و میدانی مسابقات سرعت در فواصل بین 60 تا 400 متر برگزار می شود. بر اساس قوانین فدراسیون دو و میدانی غیرحرفه ای (IAAF) مسافتهای ذکر شده با استارت نشسته و از روی بلوکه استارت آغاز می شود.
سه نوع استارت وجود دارد: استارت کوتاه یا جمع، استارت متوسطو استارت بلند. استارت نشسته به دلیل اینکه دونده را در موقعیتی قرار می دهد که بهتر می تواند مرکز ثقل خود را روی پاها قرار داده و بدون افتادن شتاب بگیرد مؤثرتر از استارت ایستاده می باشد). استارت نباید جزئی جدا از کل مسابقه در نظر گرفته شود. مهمترین چیز رسیدن به بالاترین تندی با سرعت و نرمی هر چه ممکن است و این کار فقط زمانی انجام می شود که تواتر گام واقعاً از روی بلوکه استارت آغاز شود.»حرکت از وضعیت به جای خود در استارت سرعت نه تنها باید سریع و پرقدرت باشد بلکه به دونده سرعت امکان دهد به سرعت مؤثرترین وضعیت مکانیکی دویدن را بدست آورد.
توصیف استارت دوی سرعت
استارت سرعت مهارتی حرکتی است. مهارت حرکتی عمل یا فعالیتی است که دارای هدفی است و نیاز به حرکت ارادی بدن برای رسیدن به هدف دارد. بطور خاص استارت سرعت را می توان بعنوان مهارت حرکتی درشت» دانست زیرا گروههای عضلانی بزرگ در آن شرکت می نمایند و دقت حرکت برای موفقیت اجرای مهارت همانند مهارتهای ظریف حائز اهمیت نیست. استارت سرعت را می توان به عنوان مهارتی مداوم یا پیوسته مورد توجه قرار داد زیرا اجرا کننده شروع و اتمام مهارت را تعیین می نماید و بوسیله خصوصیات مهارت تعیین نمی‌شود.روی پیوستار مهارتهای باز- بسته استارت سرعت به انتهای مهارتهای بسته نزدیکتر است زیرا در شرایط ثابت و بدون تغییر محیطی اتفاق می افتد.
داور استارت برای شروع مسابقه سه فرمان صادر می نماید. این فرامین بدین صورت هستند: بجای خود»، آماده»سپس رو» یا شلیک تپانچه. زمانیکه ورزشکار فرمان اول را می شنود (بجای خود) به سمت جلو حرکت می نماید و نحوه قرارگیری خود را پشت خط شروع تنظیم می نماید. کف پاها در تماس با بلوکه استارت و زانوی پای عقبی در تماس با زمین می باشد. به محض شنیدن فرمان آماده» ورزشکار زانوی پای عقبی را از روی زمین برمی‌دارد و لگن و باسن خود را بالا می آورد و مرکز گرانش را به سمت بالا و جلو تغییر مکان می دهد.
سپس با فرمان رو» یا شلیک تپانچه ورزشکار با جدا کردن دستها از روی زمین، تاب شدید بازوان و جدا کردن پا از روی بلوکه استارت برای برداشتن اولین گام واکنش نشان می دهد.
هدف استارت سرعت و دلایل آن
هدف استارت سرعت تسهیل جابجایی مؤثر ورزشکار در مسیر دویدن است. استارت دونده سرعت را قادر می سازد مسابقه را با تمایل رو به جلو لازم بدن برای شتاب گرفتن آغاز نماید هنگام استارت زدن تمرکز روی جدا شدن از روی بلوکه استارت با سرعت هر چه تمامتر است و سپس بدست آوردن وضعیتی که برای ایجاد تندی مطلوب در کوتاه ترین مسافت مد نظر است.»
دلایل استفاده از استارت سرعت در زیر آمده است. بطور خلاصه این مفاهیم بدین معناست که استارت سرعت به ورزشکاران امکان می دهد که بلوکه استارت را با توازن و حداکثر سرعت ترک نمایند اگر بصورت صحیح اجرا کنند.
1- برای ایجاد وضعیت متوازن روی بلوکه ها
2- برای فراهم آوردن وضعیتی که مرکز گرانش در بالاترین وضعیت عملی و کمی جلوتر از نقطه اتکا قرارگیرد.
3- برای اعمال نیرو به بلوکه ها و در زاویه‌ای در حد 45 درجه
4- برای اعمال نیرو به بلوکه در خطی که از مچ پا، زانو، مفصل لگن، مرکز تنه و سر می گذرد.
5- برای ایجاد حداکثر زاویه ممکن در مفصل زانو هم برای پای جلویی و هم پای عقبی.
6- برای جدا شدن از بلوکه با توازن و حداکثر سرعت ممکن.
انواع استارت سرعت : کدامیک مؤثرتر هستند؟
سه نوع استارت سرعت وجود دارند:
1- استارت جمع یا بسته
2- استارت متوسط
3- استارت بلند
تفاوت عمده بین این سه نوع استارت در فاصله بین پنجه پای جلویی از پنجه پای عقبی زمانیکه ورزشکار در وضیت بجای خود قرار دارد است. این فاصله را می توان فاصله پنجه تا پنجه یا فاصله بین بلوکه ها نامید.
زمانیکه ورزشکار وضعیت استارت جمع یا بسته را بخود می گیرد پنجه پای عقب حدوداً در سطحی موازی با پاشنه پای جلویی است . هر دو پا بخوبی پشت خط شروع مسابقه قرار می گیرند . فاصله پنجه تا پنجه بین 25 تا 30 سانتیمتر است. در استارت بلند ورزشکار زانوی پای عقبی را در سطحی موازی یا کمی نزدیک پاشنه پای جلویی قرار می دهد. فاصله پنجه تا پنجه در این حالت بین 60 تا 70 سانتیمتر است . سرانجام در استارت متوسط زانوی پای عقبی در نقطه ای بین پنجه و پاشنه پای جلویی قرار می گیرد . در این حالت فاصله پنجه تا پنجه 40 تا 55 سانتیمتر است.
حسام گودرزی دو و میدانی ۱
یکشنبه ساعت 17.45
تاریخچه دو و میدانی
در اساطیر یونان باستان، به موجودی پرشور و شر به نام «مرکور» بر میخوریم. این موجود افسانهای، جوانی است بلند بالا و سرشار از شادمانی و حرکت و حرارت. او در دو طرف کلاه و مچ پای خود بالهایی کوچک دارد و با همین بالها و گامهای تیز و چابک، سفرهای بسیار پرماجرایی را در کوهها و جنگلها و سرزمینهای مختلف انجام میدهد. وجود چنین اسطورهای حکایت از علاقه و توجه مردم به تیزپایی، چابکی و دویدن دارد. در دوران امپراطوری روم باستان، لژیونرها (سربازان عضو ارتش) با پرداختن به انواع دوها و پرتابها، خود را برای مسابقات شمشیرزنی و نبردهای تن به تن آماده میکردند.
در مصر باستان نیز، نوعی ورزش «دومیدانی» شامل دویدنهای انفرادی و جمعی اجرا میشد.
در ایرلند ورزش میدانی به نام «تیلتین» (tailtean) رایج است که پیشینهای چندهزار ساله دارد.
تاریخچه دو میدانی در ایران
در سال ۱۳۱۳ با همت شادروان استاد احمد ایزدپناه و با انجام مسابقاتى در بعضى از رشته‌هاى دو و میدانى سرآغاز بوجودآمدن تشکیلاتى در این ورزش مادر و جذاب فراهم گشت پس مى‌توان نامبرده را بنیانگزار دو و میدانى ایران دانست.
درسال ۱۳۱۵ مطابق ۱۹۳۶ میلادى فدراسیون دو و میدانى ایران تأسیس شد.
درسال ۱۹۳۶ میلادى یک گروه ورزشى از ایران به المپیک برلین اعزام شد و در همین سال تهران به عضویت فدراسیون دو و میدانى آماتورى بین‌المللى درآمد.
ریاست اولین دوره فدراسیون دو و میدانى کشورمان را آقاى محمد ذوالفقارى در سال ۱۳۲۵ بعهده داشت که تاسال ۱۳۳۱ این سمت به عهده نامبرده بود و دبیر ایشان شادروان احمد ایزدپناه بود.
در حال‌حاضر رئیس فدراسیون دو و میدانى جمهورى اسلامى ایران را جناب آقاى على کفاشیان عهده‌دار هستند. خاطرنشان مى‌سازد که اسامى تمام رؤسا و دبیران فدراسیون از آغاز تاکنون ضمیمه این تاریخچه است.
ضمناً اولین دوره مسابقات در سال ۱۳۱۸ و در ۱۰ ماده انجام گردید مواد فوق شامل:
۱۰۰ متر- ۲۰۰ متر- ۴۰۰ متر- ۸۰۰ متر- ۱۵۰۰ متر- ۵۰۰۰ متر- ۱۰۰ضربدر ۴ امدادی- پرش ارتفاع- پرش طول- پرش سه گام- پرتاب وزنه و پرتاب نیزه بوده است.
تاریخچه دوومیدانی در جهان
منشاء پیدایش دو و میدانى به انسان‌هاى اولیه برمى‌گردد. انسان‌هاى اولیه، در جریات تلاش براى بقاء، شکار و دفاع از دو بدن، پریدن و پرتاب کردن استفاده مى‌‌برند. با گذشت زمان و تغییر شرایط زندگی، انجام این حرکات طبیعى بیشتر براى عملیات جنگى صورت مى‌گرفت. در زمان صلح که اوقات فراغت جنگجویان بیشتر بود و در این زمینه‌ها به تمرین و رقابت مى‌پرداختند.
نقوش روى اشیاء و ظروف بجا مانده از دوران باستان، تصاویر انسان‌هایى را نشان مى‌دهد در حال دویدن، پریدن و پرتاب کردن مى‌باشند. براساس مدارک موجود اثبات گردیده است که پیش از اولین دوره مسابقات المپیک دویدن، پریدن و پرتاب کردن به عنوان یک ورزش داراى جاذبه براى مردم یونان بوده است. مسابقه بیشتر دو و میدانى به یونان باستان مى‌رسد. در سال ۷۷۶ ق - م و رشته‌هاى ۵ گانه ورزشى مرکب از: دو سرعت، پرش طول، پرتاب دیسک، پرتاب نیزه و کشتى تشکیل مى‌شد.
دو و میدانى نوین در قرن ۱۹ در امپراطورى انگلستان بوجود آمده و رشته‌هاى قدیمى ابقاء و رشته‌هاى جدیدى مانند: دو با مانع، دوهاى استقامت، پرش طول و پرش سه گام، پرتاب چکش و وزنه جزو رشته دو ومیدانى درآمدند. درسال ۱۸۱۰ میلادى مسابقه‌اى در زمینه دو و میدانى در انگلستان انجام گردید. در بین سال‌هاى ۱۸۵۷ و ۱۸۶۰ و مسابقات دو و میدانى بین دانشگاه‌هاى مشهور آکسفورد و کمبریج برگزار مى‌گردید. ۲۰ سال بعد رشته دو و میدانى آن چنان توسعه پیداکرد که انجمن دو و میدانى آماتورى انگلستان تأسیس گردید.
دو ۳۰۰۰ متر با مانع بصورت امروزى از مسابقات صحرا نوردى که بسیار مورد علاقه سربازان انگلیسى بود مشتق گردید. از سال ۱۹۰۰ مسابقات با مسافت‌هاى مختلف انجام مى‌شد، وى از سال ۱۹۲۰ مسافت رسمى ۳۰۰۰ متر تعیین شد. ایده واردکردن دو ماراتن در سال ۱۸۹۶ در اولین دوره المپیک جدید بوجود آمده و انجام پذیرفت. پرش ارتفاع همراه با انواع حرکات آکروباتیک، در قرن ۱۹ از جزایر انگلستان رونق یافت. پرش سه گام نیز از جزایر ایرلند آغاز گردید، در طى قرن ۱۹ ایرلندى‌ها در این رشته تبحر پیدا کردند. ماده پرتاب وزنه نیز به جزایر انگلستان مربوط مى‌شد. در آغاز براى پرتاب از سنگ استفاده مى‌شده است ولى بعدها در اواسط قرن ۱۸ از گلوله‌هاى آهنى استفاده گردید. در آغاز قرن ۱۹ نیز محل پرتاب از مربع به دایره تبدیل گردید. پرتاب چکش نیز از قرن ۱۶ از جزایر انگلستان شروع گردید البته شکل جدید چکش از اسکاتلند آغاز شد. موارد ۱۰ گانه نیز در اواسط قرن ۱۹ در ایرلند انجام مى‌شد. البته پیشگامى اسکاندیناوى‌ها موجب ورود این رشته در مسابقات المپیک استکهلم گردید.
در مسیر تکاملى دو و میدانی، مسابقه دو ۶۰ متر سرعت در المپیک‌هاى ۱۹۰۰ و ۱۹۰۴ برگزار گردید. رشته ۲۰۰ متر سرعت نیز از دومین دوره المپیک در برنامه قرار گرفت. مسابقات دو صحرانوردى از سال ۱۹۱۲ انجام گردید. در سال‌هاى ۱۹۰۰ تا ۱۹۰۴ ماده ۳۰۰ متر با مانع، پرش ارتفاع و پرش طول درجا انجام گرفت. پرش سه گام بدون دورخیز نیز طى سال‌هاى ۱۹۰۰ و ۱۹۰۴ به اجرا درآمدند. ماده پیاده‌روى نیز در سال ۱۹۰۸ و ریله المپیک نیز در سال ۱۹۰۸ انجام پذیرفت.
بطورکلى نقش انگلستان در توسعه تجدید حیات رشته دو و میدانى بسیار بوده است. بطوریکه در طول سال‌هاى ۱۸۲۰ و ۱۸۶۰و این رشته در دانشگاهها و مدارس راه یافته و دانش‌آموزان و دانشجویان به آن تمایل خوبى نشان مى‌دادند. رونق دو و میدانى در انگلستان باعث روى‌آورى سایر کشورهاى اروپایى به این رشته شد. آنها در کشور و نیز در مستعمرات خود دو و میدانى را ترویج کردند. باشگاه دو و میدانى نیویورک در سال ۱۸۶۸ تأسیس و مسابقات منظم در موارد دوها، پرشها و پرتابها برگزار گردید.
تفکر تأسیس فدراسیون بین‌المللى دو و میدانی، همزمان با برگزارى مسابقات المپیک ۱۹۱۲ استکهلم بوجود آمد. سه روز پس از برگزارى آن مسابقات، اولین کنگره فدراسیون بین‌المللى دو و میدانى با شرکت کشورهای: استرالیا، اطریش، بلژیک، شیلی، کانادا، دانمارک، مصر، فنلاند، فرانسه، آلمان، یونان، مجارستان، نروژ، روسیه، سوئد، آمریکا و انگلستان، برگزار گردید. اولین مقررات بین‌المللى دو و میدانى نیز در سال ۱۹۱۴ در کنگره لیون فرانسه به تصویب رسید.
قوانین و مقررات دو و میــدانی
استارت و دوهای سرعت
-هر شرکت کننده باید دو شماره قابل رؤیت ( روی سینه و پشت ) نصب نماید.
– استارتر باید در محلی قرار بگیرد که فاصله اش با همه شرکت کنندگان تقریباً مساوی باشد ( به ویژ ه در استارت های پلکانی).
– اگر دونده ای قبل از شلیک طپانچه حرکت کند خطا کرده و استارت تکرار می شود و اگر برای بار دوم هر کسی که خطا کند از دور مسابقه حدذف می شود ( در دهگانه و هفت گانه با سه خطا شرکت کننده خاطی اخراج می شود ).
– تمامی دوندگان دوهای سرعت باید از آغاز تا پایان مسابقه در گذرگاه تعیین شده خود حرکت کنند.
مقام هر شرکت کننده در مسابقه به ترتیب رسیدن هر نقطه از بالا تنه ( بدون سر و گردن و بازوها ، دست ها و پاها ) به نزدیک ترین لبه خط پایان تعیین می شود.
– در تمام مسابقات مقدماتی حداقل نفر اول و دوم هر گروه برای دور بعد باید انتخاب شوند ( و در صورت امکان بهتر است سه نفر انتخاب شوند).
– انتخاب دونده ها ( مسابقات انتخابی ) برای مسابقه نهایی باید با فاصله زمانی حداقل ۴۵ دقیقه انجام گیرد به عبارتی دونده هایی که به دور بعدی راه می یابد فاصله بیــن دو مسابــقــه آنــها نـباید از ۴۵ دقیقه کمتر باشد ( برای دوهای سرعت ).
– در صورت تساوی دو ورزشکار در دوره های مقدماتی هر دو به دورهای بالاتر راه می یابند و در مورد نتیجه مساوی برای مقام اول مسابقه نهایی ، سر داور تصمیم می گیرد که مسابقه تکرار یا نتیجه ثبت شود.
– اعتراضات مربوط به اجرای مسابقه ، بلافاصله باید تسلیم هیئت منطقه شود. اعتراض نباید دیرتر از ۳۰ دقیقه پس از اعلام نتیجه رسمی به هیئت تسلیم شود .
مسابقات
مسابقات دو و پیاده‌روی
مسابقات دو در یک پیست مخصوص دو و میدانی به طول ۴۰۰ متر برگزار میشود. طول پیست دو داخل سالن ۲۰۰ متر است. بر اساس استانداردهای فدراسیون جهانی برگزاری مسابقات دو نباید بیش از ۲۵ دور در فضای باز و ۱۵ دور در سالن طول بکشند به همین جهت حداکثر مسافت دو در استادیوم ۱۰ هزار متر و در سالن ۳ هزار متر است و مسافتهای طولانی‌تر مانند ماراتن در جاده برگزار میشوند.
دوهای سرعت
دوی سرعت اساسا نمایش قدرت است و بستگی دارد به توانایی یک فرد که قادر باشد بدنش را با سرعت و قدرت متناوبا توسط پاها به جلو براند . این قدرت در مردان در سنین 20 ودر زنان در سنین 18 به حداکثر تکامل خود می رسد .
سرعت دویدن کیفیتی است که تا اندازه محدودی قابل توسعه و پیشرفت است . بهترین طریق برای افزایش سرعت عبارتند از :
1 - افزایش قدرت عضلات اکستنسور و مفاصل پا ( سرعت - توان - زمان - قدرت - نیرو) و بنابر این منجر به ایجاد نیروی بیش برنده می شود.
2- تمرین در بالاترین سرعت که باعث پیشرفت دو سرعت شده و دونده هماهنگی بیشتر جسمی در حرکات پیدا می کند .
تصحیح اشتباهات در مواقع و مواضع معین ، باعث افزایش سرعت میشود .
۶۰ متر (فقط داخل سالن)
۱۰۰ متر
دو ۱۰۰ متر
دو ۱۰۰ متر یکی از رشتههای دو و میدانی است که در آن دوندگان میبایست مسافت صد متر را در کوتاهترین زمان ممکن بدوند. این رشته ورزشی یعنی دویدن در کوتاه ترین فاصله یکی از محبوب ترین و معتبر ترین رشتههای دو و میدانی میباشد. رقابت در این رشته از بازیهای المپیک تابستانی ۱۸۹۶ (۱۹۲۸ برای زنان) آغاز شد. در حال حاضر رکورد المپیک دو ۱۰۰ متر مردان با زمان ۹٫۶۹ ثانیه در اختیار اوسین بولت است و رکورد جهانی این رشته هم با زمان ۹٫۵۸ ثانیه در اختیار خود او است. یکی از معروفترین دارندگان مدال طلا در دو ۱۰۰ متر جسی اُونز دونده سیاه‌پوست آمریکایی است که با قهرمانی در بازیهای ۱۹۳۶ برلین تبلیغات نژادپرستانه نازی‌ها را به چالش کشید. در صورتی که باد موافق با سرعتی بیش از ۲٫۱ متر بر ثانیه بوزد، رکورد ثبت شده به حساب نخواهد آمد.
اساوفا پاول رکورددار سابق دو صد متر
۲۰۰ متر
۴۰۰ متر
دوهای نیمه استقامت
دوی نیمه استقامت با گام های سریع که نسبت به دوی سرعت ارام تر است دویده می شود . البته به اشکال مختلف دویدن و دویدم سرعت با تغییر طول مسیر تغییر می کند.
ولی وقتی صحبت از مقایسه با دوی سرعت می شود ، دویدن (نیمه استقامتی) به حرکات کمتر مفاصل - کمتر متمایل شدن به جلو و تماس کامل کف پا با زمین احتیاج دارد.
در دوهای نیمه استقامت ، موفقیت به ترکیب صحیح عوامل زیر بستگی دارد :
1- سرعت در دویدن
2- دویدن به حد کفایت
3- تحمل در دویدن
در دوی نیمه استقامت که مسافت نسبتا طولانی بایستب با گام های نسبتا سریع طی می شود . قدرت (تحمل) دستگاه قلب و عروق بیشترین تاثیر را دارد.
۸۰۰ متر
۱۰۰۰ متر (غیرمعمول)
۱۵۰۰ متر
یک مایل (این رشته جزء مسابقههای رسمی دو ومیدانی نیست.)
۳۰۰۰ متر (فقط داخل سالن)
دوهای استقامت
مسافت های طولانی با گام های اهسته تری طی می شود. بیشترین تاکید بر روی طریق راحت و ساده دویدن است که باعث صرفه جویی در انرژی می شود ، در مقایسه با دوی نیمه استقامت احتیاج کمتری به کار مفاصل دارد . کمتر به جلو خم میشود و حداکثر تماس کف پا با زمین وجود دارد در این حالت نیز توصیه میشود ، هر گام حداکثر فاصله طی می شود . در حالی که تخمل فرد ( مخصوص قدرت سیستم قلبی عروقی تاثیر محدودی روی دونده دارد ، در فواصل طولانی عامل بسیار مهمی است .
تحقیقات نشان می دهد که دونده مسافت های طولانی تا حدود 80 درصد حداکثر جذب اکسیژن را استفاده می کند و در تمام طول مسابقه این حد را نگه می دارد و در مسافت های طولانی فاکتور اولیه دیگر قدرت ذخیره انرژی است .
البته یک میزان منطقی سرعت در دویدن همیشه مفید است .
۵۰۰۰ متر
۱۰۰۰۰ متر
دوهای با مانع
مقررات دوی با مانع
– نوبت شرکت کنندگان در مسابقه به قید قرعه تعیین می شود .
– مسافت دور خیز برای پرش طول و سه گام حداقل ۳۶ و حداکثر ۴۰متر می باشد .
– محل بلند شدن از زمین باید مسطح باشد .
– علائم چک مارک دور خیز در پرش طول و سه گام باید در کنار خارجی مسیر دور خیز قرار داده شوند.
– تخته خیز ۲۲/۱ متر طول ۲۰ سانتی متر پهنا و ۱۰سانتی متر ضخامت دارد و هم سطح زمین قرار می گیرد.
– زمانی که تعداد شرکت کنندگان از ۸ نفر تجاوز کند ، هر یک از آنه سه بار پریده و به ۸نفری که بهترین پرش را انجام داده اند اجازه سه پرش دیگر داده می شود و هرگاه تعداد شرکت کننده ها ۸نفر یا کمتر باشد به شرکت کننده ۶ بار اجازه پرش داده می شود.
– ورزشکاران باید در مدت زمان ۵/۱ دقیقه عمل پرش را انجام دهند .
– هنگام تساوی ، بهترین دومین پر ش و چنانچه تساوی هنوز برقرار باشد بهترین سومین پرش و این عمل ادامه خواهد داشت تا حالت تساوی از بین برود.
– عرض چاله باید حداقل ۷۵/۲ و طول آن از تخته پرش کمتر از ۱۰ متر نباشد .
– فاصله تخته تا ابتدای چاله نباید کمتر از یک متر باشد ( در پرش طول).
– فاصله تخته پرش سه گام تا چاله باید بین ۱۳ ( آقایان ) ، ۱۱ ( خانم ها ) متر باشد .
– در پرش سه گام حتماً باید اول به صورت لی برداشته شود .
– اگر پای آزاد ورزشکار که با آن پرش انجام نمی شود با زمین پیدا کند خطا محسوب می شود .
۶۰ متر بامانع (فقط داخل سالن)
۱۰۰ متر بامانع (این رشته مربوط به زنان است.)
۱۱۰ متر بامانع (برای مردان)
۴۰۰ متر بامانع
۳۰۰۰ متر با مانع
دوهای امدادی
در این دوها چهار دونده تشکیلِ یک گروه میدهند و هریک چوب (باتون فلزی) را به مسافت مشخصی حمل میکند و به دیگری میدهد.
۴×۱۰۰ امدادی
۴×۲۰۰ امدادی (نوجوانان و داخل سالن)
۴×۴۰۰ امدادی
مسابقات جاده
مسابقاتی هستند که در جاده‌های آزاد برگزار میشوند و گاه در پیست پایان می‌پذیرند. این مسابقات مشتملند بر:
۵ کیلومتر
۸ کیلومتر
۱۰ کیلومتر
۱۲ کیلومتر
۲۰ کیلومتر
نیمه‌ماراتن (۲۱٫۰۹۷۵ کیلومتر)
ماراتن (۴۲٫۱۹۵ کیلومتر): ماراتن تنها مسابقه دو جاده است که در مسابقات رسمی، مانند المپیک، برگزار میگردد و با اتمام این رشته المپیک پایان می‌یابد.
۵۰ کیلومتر
۱۰۰ کیلومتر
مسابقات پیاده‌روی
ده کیلومتر
۲۰ کیلومتر
۵۰ کیلومتر
مسابقات میدانی
پرتابها و پرشها.
پرتابها
پرتاب دیسک
پرتاب نیزه
پرتاب وزنه
پرتاب چکش
پرشها
پرش طول
پرش سهگام
پرش ارتفاع
پرش با نیزه
پیست دو و میدانی
پیست دو و میدانی دور زمین فوتبال برای مسابقات و تمرینات دو و میدانی با تجهیزات کامل رشته مزبور شامل پرتاب وزنه با امکانات خاص و لوازم جانبی تمرینی و دایره پرتاب در نمای جلویی سالن شمال مرعش، پرتاب نیزه در نمای غربی سالن با پیست دور خیز و جایگاه پرتاب و پرش ارتفاع همراه با تشک مخصوص می باشد.
پوشش ورزشکاران دو و میدانی
زیرپیراهن رکابی، رکابی یا عرق‌گیر زیرپیراهنی است که به شکل بی‌آستین دوخته میشود. زیرپیراهن رکابی هم توسط زنان و هم مردان استفاده میشود. همچنین ورزشکاران و به ویژه ورزشکاران دو و میدانی و ورزش سهگانه از این پوشش استفاده میکنند. دربسیاری از کشورها پوشیدن این لباس به عنوان لباسی غیررسمی در عموم پذیرفته شده است در حالیکه در ایران تنها به عنوان پوششی در فضای خصوصی و یا ورزشی به کار میرود.
لحظه شروع در تمام دوها با مرحلهای به نام استارت انجام میشود که در دوهای نیمه استقامت و استقامت از وضعیت ایستاده و در دوهای سرعت از وضعیت نشسته استارت استفاده میشود. در استارت نشسته، قدرت و تکنیک نقش موثری ایفا میکنند، لذا در مورد افراد مبتدی حتی در دوهای سرعت میتوان از استارت ایستاده استفاده کرد.
از استارت نشسته در تمام دوهای سرعت استفاده میشود. استفاده از این نوع استارت به فرد امکان میدهد که در مرحله حاضر مرکز ثقل خود را در وضعیتی مناسب قرار دهد و پس از صدای تپانچه و آغاز استارت واکنش سریعتری داشته باشد. قراردادن بدن در موقعیت بهتر برای شتاب‌گیری با استفاده از استارتی سریع نظیر استارت نشسته برا دونده‌های سرعت اهمیت ویژه‌ای دارد.
یکی از عوامل موفقیت یک استارت خوب، شتاب استارت است که تا حد زیادی به تکنیک دونده و عوامل دیگری مانند توسعه قدرت، بالابردن قابلیت انقباض عضلانی و سرعت عکس‌العمل به عنوان محرک بستگی دارد. قهرمانان و دونده‌ها باید با تمرینات منظم، استارت و تکنیک‌شان را بهبود ببخشند. از آنجایی که اگر استارت اولیه به درستی و با قدرت انجام شود، می تواند نیروی کافی برای شتاب گیری اولیه دونده تولید کند، بنابراین مرحله استارت را می توان یکی از مهم ترین بخش های بهبود تکنیک دو سرعت دانست.
بنام خدا
هادی ابوالحسنی
رشته علوم ورزشی
درس دومیدانی ۱ یکشنبه و چهارشنبه ها ساعت ۱۷:۴۵
دانشگاه آزاد کرج
موضوع تحقیق:چگونگی ایستادن در خط استارت دوهای سرعتی
استارت ایستاده برای دوهای استقامت و نیمه استقامت به کار می رود بدین صورت که پای اتکا را دقیقاً پشت خط شروع میگذارند و دستها مخالف پاها است و بدن کمی به سمت جلو خم می شود و منتظر فرمان رو می شویم و ب فرمان رو شروع به حرکت می کنیم و معمولاً اولین گام نسبت به گامهای دیگر ما بلندتر است زیرا فشار اولیه به پنجه پای ما می آید ولی بعد از شروع به حرکت از تمامی کف پا استفاده می شود و فاصله گامها کوتاهتر و حرکت دستها کمتر بوده همچنین آرنجها معمولاً با زاویه بازتری از پهلو ها نگهداشته می شوند .
موفقیت دونده های استقامتی بستگی به استقامت قلبی و عروقی آنها دارد و تکنیک خوب دویدن از مصرف انرژی غیر لازم جلوگیری می کند .
سه نوع استارت وجود دارد: استارت کوتاه یا جمع، استارت متوسط و استارت بلند. استارت نشسته به دلیل اینکه دونده را در موقعیتی قرار می دهد که بهتر می تواند مرکز ثقل خود را روی پاها قرار داده و بدون افتادن شتاب بگیرد مؤثرتر از استارت ایستاده می باشد). استارت نباید جزئی جدا از کل مسابقه در نظر گرفته شود. مهمترین چیز رسیدن به بالاترین تندی با سرعت و نرمی هر چه ممکن است و این کار فقط زمانی انجام می شود که تواتر گام واقعاً از روی بلوکه استارت آغاز شود.»حرکت از وضعیت به جای خود در استارت سرعت نه تنها باید سریع و پرقدرت باشد بلکه به دونده سرعت امکان دهد به سرعت مؤثرترین وضعیت مکانیکی دویدن را بدست آورد.
توصیف استارت دوی سرعت
استارت سرعت مهارتی حرکتی است. مهارت حرکتی عمل یا فعالیتی است که دارای هدفی است و نیاز به حرکت ارادی بدن برای رسیدن به هدف دارد. بطور خاص استارت سرعت را می توان بعنوان مهارت حرکتی درشت» دانست زیرا گروههای عضلانی بزرگ در آن شرکت می نمایند و دقت حرکت برای موفقیت اجرای مهارت همانند مهارتهای ظریف حائز اهمیت نیست. استارت سرعت را می توان به عنوان مهارتی مداوم یا پیوسته مورد توجه قرار داد زیرا اجرا کننده شروع و اتمام مهارت را تعیین می نماید و بوسیله خصوصیات مهارت تعیین نمی‌شود.روی پیوستار مهارتهای باز- بسته استارت سرعت به انتهای مهارتهای بسته نزدیکتر است زیرا در شرایط ثابت و بدون تغییر محیطی اتفاق می افتد.
داور استارت برای شروع مسابقه سه فرمان صادر می نماید. این فرامین بدین صورت هستند: بجای خود»، آماده»سپس رو» یا شلیک تپانچه. زمانیکه ورزشکار فرمان اول را می شنود (بجای خود) به سمت جلو حرکت می نماید و نحوه قرارگیری خود را پشت خط شروع تنظیم می نماید. کف پاها در تماس با بلوکه استارت و زانوی پای عقبی در تماس با زمین می باشد. به محض شنیدن فرمان آماده» ورزشکار زانوی پای عقبی را از روی زمین برمی‌دارد و لگن و باسن خود را بالا می آورد و مرکز گرانش را به سمت بالا و جلو تغییر مکان می دهد.
سپس با فرمان رو» یا شلیک تپانچه ورزشکار با جدا کردن دستها از روی زمین، تاب شدید بازوان و جدا کردن پا از روی بلوکه استارت برای برداشتن اولین گام واکنش نشان می دهد.
پرتاب دیسک چیست
پرتاب دیسک یکی از بهترین رشته های ورزشی در کل دنیا است که در ایران ورزش پرتاب دیسک بسیار پرطرفدار است در اینجا به معرفی ورزش پرتاب دیسک و همچنین قوانین و مقررات پرتاب دیسک خواهیم پرداخت. پرتاب دیسک یکی از رشتههای ورزش دو و میدانی است که سابقه باستانی دارد. ورزشکاران وسیله‌ای به نام “دیسک” را پرتاب میکنند و پرتاب کننده ای که بتواند دیسک را بیشتر و دورتر پرتاب کند، برنده مسابقه خواهد بود. پیشینه پرتاب دیسک به ۷۰۸ سال قبل از میلاد مسیح برمی‌گردد. در آن زمان مجسمه سازی به نام “مایرون” مجسمه‌ای ساخت که نشان دهنده یک فرد در حال پرتاب دیسک بود، امروزه با گسترش ورزشهای دو و میدانی مجسمه “دیسکوبولوس” به مشهورترین اثر این هنرمند تبدیل شده است. همچنین هومر در کتاب ایلیاد خود به پرتاب دیسک اشاره کرده است. پرتاب دیسک یکی از مواد پنج گانه ورزش یونان باستان بود. در آن زمان دیسک‌ها از جنس آهن و برنز ساخته می‌شدند، در نتیجه از دیسک‌های امروزی سنگین‌تر بودند. امروزه پرتاب دیسک یکی از ورزشهای المپیک در بخش مردان و زنان است.
دیسک دایرهای شکل است. جنس دیسک میتواند چوب یا هر ماده مناسب دیگری باشد، اما لبه‌ی آن فلزی است. لبه آن کاملا گرد و قطر آن ۶ میلی متر است. اما ضخامت میانه دیسک بیشتر و در حدود ۴۴ تا ۴۶ میلی متر است. وزن دیسک برای مردان ۲ کیلوگرم و قطر آن بین ۲۱۹ تا ۲۲۱ میلی متر و برای زنان ۱ کیلوگرم و با قطر ۱۸۰ تا ۱۸۲ میلی متر است. دیسک‌ها باید متقارن ساخته شوند تا تعادل خود را حین پرواز در هوا حفظ کنند.دیسک از روی دایرهای به قطر ۲.۵ متر پرتاب میشود. این منطقه نیز درون یک قفس دایرهای است. سطح دایره پرتاب باید از جنس سیمان یا آسفالت یا ماده سخت دیگری باشد. این منطقه نباید به قدری صاف باشد که ورزشکاران بر روی آن سر بخورند. سطح دایره باید ۱۴ تا ۲۶ میلی متر پایینتر از سطح زمین اطرافش باشد. منطقه پرتاب دیسک دو خط صاف با زاویه ۴۰ درجه است که دو طرف آن با نواری به عرض ۵ سانتی متر مشخص شده است. مکان فرود دیسک باید خاکی یا چمن باشد تا از شکستن دیسک جلوگیری کند. برای مشخص کردن قطاع از مرکز دایره ضلعی به طول ۲۰ متر رسم میکنند و ضلع دوم را طوری رسم میکنند که در فاصله ۲۰ متری فاصله بین دو ضلع ۱۳.۶۸ متر باشد و طول اضلاع را در امتداد خطوط ادامه میدهند.
استارت :
انواع استارت : نشسته و ایستاده
استارت نشسته و حالات آن :
الف ـ استارت کوتاه ( جمع ) یا بسته
این استارت بهتر است برای کودکان و نوجوانان و مبتدیان دو انجام گیرد .
در همه استارت ها نشسته ، طاق دست ها رو به جلو باشد .
ب ـ استارت متوسط :
مناسبترین استارت ، استارت متوسط است . هم قدرت زیاد نمی خواهد و هم زیاد بسته نیست ،
هم تا کنون کاربرد بیشتر در بین دوندگان داشته و تقریباً وزن بدن بطور متوسط روی دستها و پاها است .
در استارت متوسط وضعیت سر و گردن بالا چشم ها تقریباً 3 تا 4 متر جلو خط شروع دوخته می شود .
ج ـ استارت بلند ( باز )
تعادل بدن مناسب نیست و تمایل به جلو کمی بیشتر از سایر استارتها می باشد
در ضمن نیاز به قدرت و نیروی بیشتری است .
بیشتر دونده ای مثل تامی اسمیت از این استارت استفاده می نماید .
استارت هایی که در قوس می باشد مشکل تر است مانند دو 200 متر و 400 متر
که حتماً تخته استارت باید در لبه داخلی باند قرار گیرد تا دونده بتواند در
خط مستقیم سرعت بگیرد و
تعادل خود را در گریز از مرکز قوس حفظ نماید
و به حد اکثر سرعت خود تا 30 متری مسافت برسد .
در 200 متر و 400 متر خروج از قوس و تغییر حالت بدن مهم است .
مراحل آموزش استارت :
1ـ خود مربی چندین بار به استارت بنشیند و کاملاً تکنیک استارت نشسته را برای مبتدیان توضیح دهد .
2ـ تعیین پای راهنما : با انجام تمرینهای لی لی روی یک پا ، حرکت سقوطی رو به جلو و عکس العمل پای اول ( پای راهنما ) ضربه زدن به توپ با یک پا ، تاب تناوبی پاها به بالا . پای جلو پای راهنما می باشد که در استارت پای راهنما در عقب و پای اتکا در جلو ی باشد .
تمرین فرد و فرد ( به جای خود ) ( حاضر ) و حرکت و کنده شدن پاها از زمین آموزش داده شود . نو آموزان این مراحل را از عقب ، طرفین ، جلو مشاهده کنند . عکس العمل جدا شدن را چندین بار تکرار نمایند و تا 30 متری ادامه دهند تا نسبت به صدا شرطی شود . اجرای تمرین هر مرحله جزء استارت جداگانه کنترل شود .
تمرین استارت در سر بالایی با پوشیدن جلیقه سنگین ، استارت روی ماسه نرم بعد از استارت تاکید بر طول گام ، در استارت کاملاً دستها عمود باشد از کوتاهترین گام استفاده نماییم یعنی نخستین گام در حدود 45 سانتی متری فرود آید .
مهدی سلامی
رشته تربیت بدنی
دانشگاه ازاد کرج
استارت در دوهای سرعت
هر نوع استارت باید روشی باشد که باعث افزایش شتاب ورزشکار شود.برای بدست آوردن این هدف دونده در زمان استارت باید حداکثر نیرو خود را برعلیه تخته استارت ( با دو پاهایش) در کوتاه ترین زمان ممکن بکار ببرد.مراحلی که یک دونده سرعت باید روی آن مرکز کند و یاد بگیرد 1- حالت به جای خود 2- حالت حاضر 3- حالت رو.
حالت به جای خود
سه تغییر در تخته استارت باعث درست شدن سه نوع استارت خواهد بود .استارت کوتاه ، استارت متوسط و استارت بلند .پای نیرومند و قوی باید جلو و نزدیک خط استارت باشد.برای تعیین پای قوی تر ،مربیان ورزشکار را در حالتی که پاها موازی هم هستند از آنها می خواهند که به طرف جلو سقوط کنند هر پای که زودتر جلو آمد آن قوی تر است یا می توان از ورزشکار خواست که پرش یک پا انجام بدهد هر پا مسافت بیشتری پرید آن قوی تر است و جلو تر خواهد بود.بعضی از مربیان به ورزشکاران اجازه می دهند که هر جوری که احساس راحت تر هستند انتخاب کننند .
حالت حاضر
تخته استارتی که شما ورزشکاران روی آن قرار دارند موقعیتی درست کند که در آن زاویه زانو جلوی 90 درجه و زاویه زانو عقبی 120 درجه باشد. ورزشکا ر باید نیرو (قوی و) مساوی با دو تا پا وارد کند و وزن بدن را بالای دستهایشان حرکت دهند و توسط دست ها از آن حمایت کنند.ورزشکار باید دستهایش را کمی پهن تر از شانه هایش قرار دهد که با انگشت شست و دیگر انگشتان یک حالت پل مانند درست کند و سر برای استراحت در یک موقعیت راحت قرار کی گیرد و گردن بی حرکت و باسن کمی بالاتر از سطح سر و شانه قرار کی گیرد.
حالت رو
از وقتی که دپانچه زده می شود ورزشکار باید باید با دو پاهایش به سمت جلو و بالا هل داده . دست ها با سرعتی که می توانند زده بشوند و ورزشکار به معنای واقعی کلمه از تخته استارت جدا شود. نه به بالا بپرد و نه به جلو بپرد. شما به دنبال یک نیرو و یک حرکت شناور هستید.بعد از حالت رو ورزشکار باید به جلو رفتن را با زاویه 45 درجه ادامه دهد و از روی زمین کشیده از ظریق مچ پا ،از طریق مفصل زانو ، باسن و سپس از طریق سر . پنجه ها باید زمین را چنگ بزند پس از طی حدود 30 متر دونده حالت راست تری به خود می گیرد. دستها تا ارتفاع شانه ها بالا می آیند دستها هرگز به طرف خط میانی بدن تمایل پیدا نمی کنند.
بسیاری از ما باور کرده‌ایم که اگر به انتظار بنشینیم و صبر کنیم، بالاخره انگیزه به سراغ‌مان میآید؛ بالاخره روزی از خواب بیدار می‌شویم و می‌بینیم که چیزی جلودار اراده‌مان برای ورزش کردن نیست. این طرز فکر کمی رویایی است و واقعیت چیز دیگری است؛ انگیزه به خودی‌خود پیدا نمی‌شود، اما ما میتوانیم و نیاز داریم که زمینه‌ساز ایجاد انگیزه شویم.
با کمک عواملی که درادامه عنوان میکنیم، برای خود انگیزه ایجاد کنید. به این ترتیب خواهید دید که پایبند ماندن به برنامه ورزشی تا چه حد ساده خواهد شد. با این پایبندی و پشتکار زحمات‌تان به ثمر خواهند نشست و همین امر ارادهٔ شما را برای ادامهٔ مسیر تقویت خواهد کرد.
چطور انگیزه ایجاد کنیم؟
۱. تعیین اهداف
اول از همه باید چیزی داشته باشیم که به‌خاطر آن دست‌‌به‌کار شویم. فرقی نمیکند هدفتان از ورزش کردن کاهش وزن باشد، یا شرکت در مسابقهٔ دو، فقط قرار است دلیلی برای ورزش کردن پیدا کنید؛ حالا این دلیل هرچه میخواهد باشد. شاید بتوانید چند هدف مجزا برای ورزش کردن‌تان در نظر بگیرید، این هم ایرادی ندارد و لزوما نباید فقط یک هدف داشته باشید. ما هر وقت بخواهیم میتوانیم به اهدافمان اضافه کنیم.
میتوانیم اهداف روزانه (امروز بیست دقیقه پیاده روی می‌کنم)، هفتگی (این هفته حداقل سه روز ورزش می‌کنم) یا حتی ساعتی (۴۵ دقیقه یک بار بلند می‌شوم و اطراف ساختمان قدم می‌زنم) داشته باشیم.
همیشه چیزی داشته باشید که شما را به حرکت درآورد و مشوقی برای ادامهٔ مسیر باشد. اهداف بزرگ یا کوچک، هر دو محرک خوبی هستند.
حتما بخوانید:نظریه هدف گذاری لاک؛ ۵ اصل برای تعیین اهداف معنی‌دار و چالش‌برانگیز
۲. انضباط
با ایجاد عادات روزانه نظمی برقرار میکنید که موجب پایبندی شما به برنامه‌ریزی‌تان خواهد شد. حالا ببینیم چطور باید ورزش کردن را تبدیل به عادت روزانه کنیم.
راهکار اول این است که روز و ساعت مشخصی را برای ورزش کردن در نظر بگیریم. وقتی ساعت مشخص از راه برسد، بهصورت خودکار سراغ ورزش میرویم. راهکار دیگر این است که برای جلسه‌های ورزشی‌مان نوعی مراسم یا تشریفات خاص داشته باشیم؛ چیزی که ما را تشویق به ورزش کردن کند.
این مراسم میتواند کاری به‌سادگی چند دقیقه گرم کردن با حرکات کششی یا گوش دادن به آهنگی شاد باشد.
هدف ما این است که ورزش کردن را در کنار عادات روزانهٔ دیگری همچون مسواک زدن قرار دهیم. شما میتوانید با خلاقیت خودتان راهکارهایی برای این منظور پیدا کنید.
حتما بخوانید:چطور هر روز زمانی را به یادگیری مهارتهای دلخواه‌مان اختصاص دهیم؟
۳. آماده‌سازی ملزومات
بعد از گرفتن تصمیم قاطع برای ورزش کردن، تا میتوانید پایبند ماندن به این تصمیم را برای خودتان سادهتر کنید. یعنی هرچه را که لازم دارید تهیه کنید و آن را در دسترس قرار دهید. مثلا میتوانید ساک ورزشی‌تان را آماده کنید، میان‌وعده یا تنقلات قبل از ورزش‌تان را تهیه کنید و از همین حالا، تمرینهایی را که قرار است انجام بدهید مشخص و برایشان برنامه‌ریزی کنید.
با این روش میتوانیم خودمان را از قبل برای ورزش کردن آماده کنیم. به این صورت شرایط یا کمبودهای ناخواسته سد راهمان نمیشوند.
۴. انعطاف‌پذیری
قرار دادن ورزش در شمار عادات روزانه بسیار مفید است، اما به این شرط که زیاد سخت‌گیر نباشیم. برای اینکه بتوانیم به تصمیم‌مان پایبند بمانیم، بعضا به راه گریز هم نیاز داریم. فرض کنید که طبق برنامه می‌خواهیم چهار روز در هفته، ۷ یا ۸ کیلومتر پیاده‌روی کنیم، بالاخره روزی میرسد که به‌خاطر خستگی یا کمبود وقت امکان عملی کردن این برنامه و پایبند ماندن به آن را نداشته باشیم.
در چنین مواقعی به برنامهٔ ثانویه نیاز پیدا میکنیم. مثلا اگر قرار بود امروز بدوید و حالا احساس میکنید که بیش‌ازحد برای این کار خسته هستید، قدم زدن را جایگزین دویدن کنید یا روزهایی که سرتان شلوغ میشود، به‌دنبال فرصت‌های کوتاه برای فعالیتهای بدنی باشید؛ مثلا از وقفه‌ای که برای صرف ناهار در اختیارتان میگذارند استفاده کنید و کمی قدم بزنید یا چند بار از پله‌ها بالا و پایین بروید.
با همین فعالیتهای ساده به‌نوعی جبران مافات میکنیم و درعین‌حال، چندان به خودمان سخت نمی‌گیریم، چرا که این سخت‌گیری در بلند‌مدت میتواند ما را از پا در بیاورد.
۵. تعهد
سالم بودن تصمیمی نیست که تنها یک بار گرفته شود و دیگر کاری به آن نداشته باشیم، بلکه تصمیمی است که باید هر روز به آن فکر کنیم و آن را در گوشهٔ ذهن خود داشته باشیم. با متعهد شدن مجدد به اهدافمان میتوانیم در مسیر درست باقی بمانیم.
هر روز صبح، چند دقیقه را به فکر کردن یا نوشتن درمورد برنامهٔ روزانه و نحوهٔ انجام کارها، اختصاص دهید.
اهدافتان را مجددا به یاد بیاورید و به آنها فکر کنید. به‌خاطر زحماتی که تا اینجا متحمل شده‌اید و تلاشی که برای نزدیک شدن به هدفتان کرده‌اید، قدردان خود باشید. یادداشت کردن روند پیشرفت به شما کمک خواهد کرد تا متوجه تغییر سایز یا سبک تمرین‌تان شوید.
وارد کردن وزن و سایزتان نیز میتواند در این راه کمک‌تان کند.
۶. جذابیت
شاید ورزش کردن (در کنار آماده‌سازی، انضباط و تعهد) برای شما وظیفه‌ای دیگر در زندگی روزمره به نظر برسد، اما فراموش نکنید که فعالیت بدنی بخشی شادی‌آور از زندگی روزمرهٔ شماست. اگر احساس میکنید ورزش یا فعالیتی که انتخاب کرده‌اید برایتان هیجان‌انگیز نیست، به‌دنبال ورزشی بگردید که این هیجان را ایجاد کند. در این میان جایی هم برای فعالیتهای لذت‌بخشِ برنامه‌ریزی‌نشده‌ای مثل قدم زدن در خیابان‌های شهر یا رقصیدن با موسیقی موردعلاقه‌تان کنار بگذارید.
۷. در نظر گرفتن پاداش
هروقت به هدفی دست پیدا کردید، پاداشی به خودتان بدهید. این پاداش میتواند چیز کوچکی مثل سر زدن به کتابخانه و گشتن بین قفسه‌ها یا پاداش بزرگتری مثل گرفتن وقت ماساژ یا انجام کاری لذت‌بخش باشد. البته نباید از ماهیت پاداش‌‌گونهٔ ورزش نیز غافل شوید؛ احساس موفقیت و آرامش کسب‌شده پس از ورزش کردن، همگی پاداش ورزش کردن هستند.
کلام آخر
چیزی که امروز به شما انگیزه میدهد، ممکن است فردا اثری نداشته باشد و اساسا نمی‌توان منبع ثابت و مشخصی برای انگیزه پیدا کرد. باید با کندوکاو ذهنی به‌دنبال فکر، هدف یا پاداشی باشیم که در لحظه به ما انگیزه میدهد و مشوقی برای ورزش کردن است.
نباید فراموش کنیم که رسیدن به انگیزهٔ پایدار تنها زمانی ممکن است که بهانه‌ها را پیش از تبدیل شدن به مانع از میان برداریم.
و مهم‌تر از همه، باید درک کنیم که هر کاری با تمرین و پشتکار آسان‌تر میشود. وقتی طی روندی مداوم ورزش میکنید و دست از کار نمی‌کشید، انگیزه‌تان بیشتر میشود و درعین‌حال از چیزهایی که برایتان انگیزه‌بخش هستند، شناخت بهتری پیدا میکنید.
دست از کار نکشید و به تمرین کردن ادامه بدهید. مطمئن باشید که درآخر نتیجهٔ زحمات‌تان را خواهید دید و به احساسی دست خواهید یافت که همیشه به‌دنبالش بودید.
نام و نام خانوادگی:سیاوش سطوتی فاخر
نام درس:ورزش ۱
نام دانشگاه:دانشگاه آزاد کرج
زمان کلاس:شنبه ساعت ۲:۱۵
موضوع تحقیق:شما به عنوان یک مربی ورزشی چه راه هایی را برای جلب جوانان به ورزش پیشنهاد میکنید
آیا تا بحال به این موضوع اندیشیده‌اید که چگونه میتوان یک جوان منفعل و درحقیقت تنبل را به حرکت درآورد؟ فراموش نکنید که با تهدید، انتقاد یا حتی با ناز و نوازش نیز راهی به جایی نخواهید برد
.
تحریک جوانان به ورزش کردن
تنها اینکه به جوانان بگوییم ورزش کردن برای سلامتی مفید است، قطعا بهترین راه برای ایجاد انگیزه در وی نیست. اما اگر از مزایای بیشتر ورزش کردن برایش بگویید، به عنوان مثال شادی و نشاط پس از ورزش، تاثیر بیشتری بر جوان خواهد داشت. بیان مزایای احساسی ورزش بهتر از تاکید بر مزایای سلامتی و بهداشتی آن می باشد.
تاکید بر مزایای عاطفی ورزش
اگر جوانان معتقد باشند که ورزش کردن لذت بخش و سرگرم کننده است، بیشتر به ورزش کردن و انجام فعالیت های جسمی می پردازند. تحقیقات نشان داده اند که برجسته کردن مزایای روحی ورزش، تمایل و اشتیاق افراد جوان را به ورزش بیشتر می کند.
بیش از 100 نفر از 4 مدرسه مختلف در یورکشایر برای انجام تحقیق انتخاب شدند. همه آنها روزانه به مدت 2 هفته در ساعت 16:00 یک پیام دریافت می کردند که در مورد شادی بخش بودن ورزش بود. برخی دیگر پیام هایی دریافت می کردند با این محتوا که فعالیت جسمی می تواند به سلامت قلب شما کمک کند، امروز چه ورزشی انجام دادید؟ یک گروه دیگر نیز متونی دریافت می کردند که ترکیبی از این دو بود.
. تمرکز بر روی هدف در انجام فعالیت های ورزشی
یکی از مهم ترین عواملی که سبب ادامه دار شدن فعالیت های ورزشی می شود. مشاهده نتایج حاصل از انجام فعالیت های ورزشی است. خیلی از افراد تصور می کنند که همین که در باشگاه های ورزشی حضور داشته باشند، برای کاهش وزن و یا تقویت عضلات آن نها کافی است. این در حالی است که مهم ترین نکته که سبب نتیجه گرفتن شما از انجام فعالیت های ورزشی می شود، انجام درست آنهاست. بنابراین اگر جزء افرادی هستید که علاقه شما به انجام فعالیت های ورزشی کم است، بهتر است زمانی که در باشگاه ورزشی حضور پیدا می کنید، بر روی هدفتان تمرکز کرده و شروع به انجام فعالیت کنید. سستی و عدم انجام درست فعالیت های ورزشی، نه تنها سبب کاهش بیشتر علاقه شما به انجام فعالیت ها خواهد شد، بلکه سبب آسیب به بدن و روحیه شما هم می شود.
انتخاب مناسب ترین زمان برای انجام فعالیت های ورزشی
انتخاب زمان مناسب که شرایط روحی و بدنی شما آماده انجام فعالیت های ورزشی باشد، تاثیر بسیار زیادی در افزایش علاقه مندی شما به انجام فعالیت های ورزشی خواهد داشت. حضور در باشگاه های ورزشی با حالت خمودگی و بی حوصلگی نه تنها هیچ اثر بر ایجاد سلامتی و تناسب اندام شما نخواهد داشت، بلکه سبب می شود تا سریعتر از انجام ورزش دوری و کناره گیری کنید. اگر بهترین زمان بدن شما در عصر و یا شب قرار دارد، خود را ملزم به حضور صبحگاهی برای انجام فعالیت های ورزشی نکیند. از مقایسه خود با دیگران بپرهیزید و این اصل را قبول کنید که بدن شما منحصر به فرد بوده و دارای ویژگی های خاص به خود است.
برنامه روتین داشته باشید
ورزش زمانی فایده دارد که با برنامه انجام شود. دو ماهی یک بار ورزش کردن تاثیر مثبت ماندگاری ندارد. این برنامه را میتوانید با هم از قبل مشخص کنید. یا با ثبت نام کلاس یک برنامه روتین ایجاد کنید. یکی از خوبی‌های ورزش ایجاد اعتیاد است! یک اعتیاد خوب! اگر بچه‌ها مدتی پشت سر هم ورزش کنند دیگر نمی‌توانند رهایش کنند!
بچه‌ها را به خودشان علاقه‌مند کنید
وقتی کسی به خودش علاقه‌مند باشد و مسئولیت سلامتی خودش را به عهده بگیرد برای ورزش کردن انگیزه پیدا میکند. وقتی برای خودش و بدنش ارزش قائل باشد برای سلامتی‌اش تلاش میکند. برای بچه‌ها توضیح بدهید که این بدن را تا آخر عمر همراه دارند. نمی‌توانند مثل لباس از سر بازش کنند. این لباسی است که باید همیشه همراه داشته باشند. پس مراقبت از آن وظیفه آنهاست.
کلاس دو میدانی
موضوع تحقیق
چگونگی ایستادن در خط استارت دودهای سرعتی
مرحله استارتلحظه شروع در تمام دوها با مرحلهای به نام استارت انجام میشود که در دوهای نیمه استقامت و استقامت از وضعیت ایستاده و در دوهای سرعت از وضعیت نشسته استارت استفاده میشود. در استارت نشسته، قدرت و تکنیک نقش موثری ایفا میکنند، لذا در مورد افراد مبتدی حتی در دوهای سرعت میتوان از استارت ایستاده استفاده کرد.
از استارت نشسته در تمام دوهای سرعت استفاده میشود. استفاده از این نوع استارت به فرد امکان میدهد که در مرحله حاضر مرکز ثقل خود را در وضعیتی مناسب قرار دهد و پس از صدای تپانچه و آغاز استارت واکنش سریعتری داشته باشد. قراردادن بدن در موقعیت بهتر برای شتاب‌گیری با استفاده از استارتی سریع نظیر استارت نشسته برا دونده‌های سرعت اهمیت ویژه‌ای دارد.
یکی از عوامل موفقیت یک استارت خوب، شتاب استارت است که تا حد زیادی به تکنیک دونده و عوامل دیگری مانند توسعه قدرت، بالابردن قابلیت انقباض عضلانی و سرعت عکس‌العمل به عنوان محرک بستگی دارد. قهرمانان و دونده‌ها باید با تمرینات منظم، استارت و تکنیک‌شان را بهبود ببخشند. از آنجایی که اگر استارت اولیه به درستی و با قدرت انجام شود، می تواند نیروی کافی برای شتاب گیری اولیه دونده تولید کند، بنابراین مرحله استارت را می توان یکی از مهم ترین بخش های بهبود تکنیک دو سرعت دانست.آشنایی با مکانیک و فرم صحیح دو سرعت کمک زیادی به دونده ها در بهبود تکنیک دو سرعت شان خواهد کرد.
با تقسیم‌بندی تکنیک دو سرعت به قسمتهای جدا از هم، میتوانید بر روی مراحل خاصی از تمرین تمرکز کنید. تکنیک خوب دویدن باید ویژگیهای زیر را داشته باشد: مراحل استارت نشسته
مراحل استارت نشستهاستارت نشسته از سه مرحله متوالی تشکیل شده و طی سه فرمان اجرا میشود:
الف) مرحله به جای خود
ب) مرحله حاضر
ج) مرحله حرکت با شلیک تپانچه
در ادامه به طور مفصل‌تری به شرح هر یک از این مراحل می‌پردازیم.
لف) مرحله به جای خود. تخته استارت و بلوک‌های آن باید متناسب با وضعیت بدنی هر فرد تنظیم و پشت خط استارت در زمین استقرار گردد. برای مبتدیان میتوان فاصله بلوک جلویی تا خط استارت را حدود ۶۰ سانتیمتر و فاصله دو بلوک را از هم حدود ۴۵ سانتیمتر تنظیم کرد.
پس از تنظیم بلوک‌های استارت، دونده در پشت خط استارت در وضعیتی کاملا راحت قرار گرفته و منتظر فرمان به جای خود می‌ماند. با صدور فرمان به جای خود از طرف داور استارت که استارتر نامیده میشود، دونده به جلو خط استارت آمده و پاهای خود را با راحتی کامل عضلانی روی بلوک‌های استارت قرار میدهد. در این حالت مطابق با مقررات، پنجه پاها باید با زمین در تماس باشد. سطح تماس پای جلو با زمین و بلوک جلویی استارت بیشتر از پای عقب است و پنجه آن نیز تماس بیشتری با زمین دارد. همچنین برآمدگی کف پای جلو (سینه پا) نیز با بلوک جلویی تماس کامل دارد، زانوی پای عقب در وضعیت به جای خود روی زمین قرار دارد و زانوی پای جلو – بسته به نوع استارت – بالا و در حدود راستای دستها باید باشد.
دستها پشت خط استارت (بدون تماس با خط استارت) و به فاصله عرض شانه‌ها از هم باز و به نحوی روی زمین متسفر میشوند که انگشت شست و اشاره در یک راستا بوده و انگشت شست به طرف داخل بدن و سایر انگشت‌ها به سمت خارج بدن قرار گیرند. دست در این حالت به زمین فشار مختصری وارد کرده و نسبت به آن حالتی عمودی دارند.
در این مرحله، وزن بدن روی دستها و زانوی واقع بر روی زمین (زانوی پای عقب) خواهد بود. دونده باید فشار پاهای خود روی بلوک‌های استارت را تا حدی احساس کند. چشم‌ها به ۱ تا ۳ متر جلوی خط استارت دوخته شده باشند و عضلات سر و گردن در وضعیت کاملا راحت و در امتداد ستون فقرات باشند. در حالت به جای خود، دونده باید در وضعیت کاملا راحت عضلانی بوده و متمرکز بوده که نقش بسیار مهمی برای موفقیت سایر مراحل استارت دارند. همچنین نباید هیچ گونه حرکات اضافی در این مرحله انجام دهد.ب) مرحله حاضر. در مرحله حاضر همزمان با بالا بردن و جلوآوردن لگن خاصره، زانوی پای عقب نیز از زمین جدا می شود. دست ها تا حدودی به طرف جلو متمایل شده، سر و گردن در همان حالت در امتداد ستون فقرات باقی می ماند و نگاه در حدود ۱ تا ۲ متری جلوی خط استارت متمرکز می گردد. در این موقعیت، باسن کمی بیشتر از شانه ها بلند بوده، به نحوی که زاویه پای جلو حدود ۹۰ درجه و زاوی پای عقب حدود ۱۰۰ تا ۱۳۰ درجه است. این زوایا به فاصله بین دست ها و پاها در حالت به جای خود بستگی دارند.پاها روی بلوک استارت، آماده برای عمل راندن هستند، در این وضعیت وزن بدن تا حدودی بیشتری روی دستهاست و در مورد برخی قهرمانان به نسبت مساوی روی دستها و پاها تقسیم میشود. فاصله زمانی بین فرمان حاضر تا شلیک تپانچه نباید مکث طولانی برای دونده ایجاد کند. دونده در حالت حاضر نباید هیچ گونه حرکت اضافی در ناحیه پا و شانه و سایر قسمتهای بدن داشته باشد، همچنین دونده باید یاد بگیرد که نسبت به صدای تپانچه عکس‌العمل سریعی داشته باشد و تمرکز خود را روی اجرای سریع حرکات دست و پا و اعمال نیروی روی بلوک‌های استارت و کنده شده از بلوک‌ها پس از شلیک تپانچه معطوف دارد. تحقیقات نشان داده است دونده‌هایی که تمرین و تمرکز کافی روی واکنش خود پس از صدای تپانچه ندارند، نسبت به دونده‌هایی که روی اجرای حرکت سریع پس از صدا تمرکز می نمایند، واکنش کندتری دارند(۰.۲۵ ثانیه در مقابل ۰.۱۲ ثانیه).
ج)مرحله حرکت و واکنش به تپانچه. در این مرحله، دونده باید قبل از کنده‌شدن از بلوک‌های استارت، به صدای شلیک تپانچه، واکنش نشان دهد. مرحله واکنش در بعضی از دونده‌ها با سرعت بالا و در حداقل زمان همراه است، اما در برخی دیگر، این مرحله نیازمند زمان بیشتر است. در واقع این مرحله خود از دو مرحله: عکس‌العمل در برابر صدای تپانچه و مرحله کنده‌شدن از بلوک‌های استارت تقسیم‌بندی میشود.
مرحله واکنش در برابر صدای تپانچه. را میتوان با تمرین بهبود بخشید. تمریناتی که منجر به افزایش تمرکز دونده شده و به افزایش راحتی عضلانی وی در این مرحله نیز کمک کند، میتواند یک عکس‌العمل سریع را برای وی به همراه داشته باشد.مرحله کنده‌شدن از بلوک‌های استارت یکی از مهمترین مراحل استارت است. دونده باید بلافاصله بعد از واکنش به صدای تپانچه، با سرعت بالایی، نسبت به آن واکنش نشان داده و مرحله کنده‌شدن از تخته استارت را شروع کند. براساس مطالعات فرانکلین هنری برای کسب حداقل زمان در بخش کنده‌شدن از تخته استارت، فاصله بلوک‌ها از هم و فاصله تخته استارت از خط شروع باید مناسب باشد، بیش از حد نزدیک‌بودن بلوک جلویی به خط استارت موجب طولانی‌تر شدن زمان کنده‌شدن پای جلویی از بلوک استارت و کاهش نیرو میگردد.
فرانکلین فاصله بین بلوک‌های استارت را برای این بخش ۴۰ تا ۵۲.۵ سانتیمتر توصیه میکند و داشتن مهارت در اجرای استارت را در این امر بسیار موثر می‌داند.
در اجرای تکنیک کنده‌شدن از بلوک‌های استارت و آمادگی برای آغاز دویدن، پای عقب همزمان با دستها از زمین جدا و همزان و هماهنگ با دست مخالف عمل تاب به جلو و بالا را انجام میدهد که این عمل در حفظ تعادل نیز موثر است. بلافاصله بعد از جداشدن پای عقبی از بلوک عقبی استارت و تاب رو به جلوی آن، پای جلویی نیز به فشار خود به بلوک جلویی استارت، از آن جدا میشود. هر چه عمل پاها قویتر باشد، نیروی رو به جلوی بهتری به دونده وارد میشود. تاب هماهنگ دستها نیز در جهت بهتر راندن دونده به جلو موثر است. به همین دلیل زاویه دستها در مفصل آرنج نزدیک به ۹۰ درجه خواهد بود. سر و تنه در لحظه جداشدن از بلوک‌های استارت در امتداد پاها بوده، بدن زاویه کمی نسبت به زمین داشته به نحوی که این تمایل رو به جلو و پایین موجب ناپایداری در گامهای بعد و کمک به شتاب‌گیری بهتر میشود.
دوندگان سرعت برای اولین گام‌برداری پس از استارت تمرین زیادی در نظر می‌گیرند و سعی دارند با تاب سریع زانوی پای عقب به جلو و بالا‌آوردن آن به طول اولین گام خود بیافزایند.
در دو و میدانی مسابقات سرعت در فواصل بین 60 تا 400 متر برگزار می شود. بر اساس قوانین فدراسیون دو و میدانی غیرحرفه ای (IAAF) مسافتهای ذکر شده با استارت نشسته و از روی بلوکه استارت آغاز می شود.
سه نوع استارت وجود دارد: استارت کوتاه یا جمع، استارت متوسطو استارت بلند. استارت نشسته به دلیل اینکه دونده را در موقعیتی قرار می دهد که بهتر می تواند مرکز ثقل خود را روی پاها قرار داده و بدون افتادن شتاب بگیرد مؤثرتر از استارت ایستاده می باشد). استارت نباید جزئی جدا از کل مسابقه در نظر گرفته شود. « مهمترین چیز رسیدن به بالاترین تندی با سرعت و نرمی هر چه ممکن است و این کار فقط زمانی انجام می شود که تواتر گام واقعاً از روی بلوکه استارت آغاز شود.»
حرکت از وضعیت به جای خود در استارت سرعت نه تنها باید سریع و پرقدرت باشد بلکه به دونده سرعت امکان دهد به سرعت مؤثرترین وضعیت مکانیکی دویدن را بدست آورد.
توصیف استارت دوی سرعت
استارت سرعت مهارتی حرکتی است. مهارت حرکتی عمل یا فعالیتی است که دارای هدفی است و نیاز به حرکت ارادی بدن برای رسیدن به هدف دارد. بطور خاص استارت سرعت را می توان بعنوان مهارت حرکتی «درشت» دانست زیرا گروههای عضلانی بزرگ در آن شرکت می نمایند و دقت حرکت برای موفقیت اجرای مهارت همانند مهارتهای ظریف حائز اهمیت نیست. استارت سرعت را می توان به عنوان مهارتی مداوم یا پیوسته مورد توجه قرار داد زیرا اجرا کننده شروع و اتمام مهارت را تعیین می نماید و بوسیله خصوصیات مهارت تعیین نمی‌شود.روی پیوستار مهارتهای باز- بسته استارت سرعت به انتهای مهارتهای بسته نزدیکتر است زیرا در شرایط ثابت و بدون تغییر محیطی اتفاق می افتد.
داور استارت برای شروع مسابقه سه فرمان صادر می نماید. این فرامین بدین صورت هستند: «بجای خود»، «آماده»سپس «رو» یا شلیک تپانچه. زمانیکه ورزشکار فرمان اول را می شنود (بجای خود) به سمت جلو حرکت می نماید و نحوه قرارگیری خود را پشت خط شروع تنظیم می نماید. کف پاها در تماس با بلوکه استارت و زانوی پای عقبی در تماس با زمین می باشد. به محض شنیدن فرمان «آماده» ورزشکار زانوی پای عقبی را از روی زمین برمی‌دارد و لگن و باسن خود را بالا می آورد و مرکز گرانش را به سمت بالا و جلو تغییر مکان می دهد.
سپس با فرمان «رو» یا شلیک تپانچه ورزشکار با جدا کردن دستها از روی زمین، تاب شدید بازوان و جدا کردن پا از روی بلوکه استارت برای برداشتن اولین گام واکنش
کیارش گیچلو
دانشگاه آزاد کرج
دومیدانی ۱
بنام خدا
نام :سهیل نوروزی پور
دانشجوی رشته ی عمران دانشگاه آزاد کرج
تحقیق در مورد تاریخچه رشته ورزشی دو و میدانی
نام استاد:جناب جلالی مجد
ورزش ۱ کلاس شنبه ساعت ۱۴:۱۵
دو و میدانی به مجموعهای از ورزشهایی گفته میشود که شامل انواع دو، پرش، پرتاب، پیاده روی و رشتههای ترکیبی است. برگزاری مسابقات دو و میدانی، در مقایسه با دیگر ورزشها، سادهتر است و نیاز چندانی به تجهیزات گران‌قیمت ندارد. بیشتر رشتههای دو و میدانی بهطورکلی انفرادی هستند، بهجز دو های امدادی و برخی از مسابقات مانند دو های صحرانوردی که در آنها امتیاز اعضای یک تیم با هم جمع میشود.
سابقهٔ این ورزش به المپیک باستانیِ یونانیان میرسد که از ۷۷۶ قبل از میلاد برگزار میشد. این رشته استخوانبندی المپیک مدرن را از اوّلین دورهٔ آن تشکیل دادهاست.
امروزه اتحادیه بین المللی فدراسیون های دو و میدانی
(IAAF) برگزاری مسابقات دوومیدانی در سطح بینالمللی را بر عهده دارد و پس از المپیک، معتبرترین رویدادهای این رشته، مسابقات قهرمانی دو و میدانی جهان و قهرمانی دو و میدانی داخل سالن جهان به شمارمیروند.
مسابقات دو، پیاده روی سرعت، پرش و پرتاب از دوران پیشاتاریخ تاکنون انجام میشدهاست. سنگ نگارهایی از مسابقات دو و پرش ارتفاع بر روی مقبرههای مصری متعلق به ۲۲۵۰ سال پیش از میلاد وجود دارد. ایرلندی‌های باستان از حدود ۱۸۰۰ سال پیش از میلاد مسابقاتی را برگزار میکردند که پرتاب سنگ و دو نیز در بین آنها بود. وقتی یونانیان در ۷۷۶ پ. م برگزاری بازی های المپیک را آغاز کردند، تنها رشته‌ای که در چندین دورهٔ ابتدایی در آن برگزار شد مسابقهٔ دو سرعت معروف به استادیون بود که دوندگان، طول ورزشگاه (حدود ۲۰۰ متر) را می‌دویدند. در دورههای بعدی، رشتههای دیگری ازجمله پرتابها و پرشها نیز برگزار شدند و مهمترین رشتهٔ مسابقات پنجگانه محسوب میشد که از پنج رشتهٔ دو استادیون، پرش طول، پرتاب دیسک، پرتاب نیزه و کشتی تشکیل میشد.
شعار دوومیدانی در المپیک به زبان یونانی «سیتیوس، آلتیوس، فورتیوس» به‌معنی «سریعتر، بالاتر و قویتر» است.
مسابقات دو بر روی پیست مخصوص بیضی‌شکل ، و مسابقات میدانی، یعنی پرتابها و پرشها، بر روی زمین چمن ورزشگاه برگزار میشود. طول پیست در ورزشگاههای فضای باز ۴۰۰ متر و در سالن‌ها ۲۰۰ متر است. بر اساس استانداردهای فدراسیون جهانی دو و میدانی، برگزاری مسابقات دو نباید بیش از ۲۵ دور در فضای باز (دو ده هزار متر استقامت) و ۱۵ دور در سالن (دو ۳۰۰۰متر نیمه استقامت) باشد. مسافتهای طولانی‌تر، مانند ماراتن و نیمه ماراتن، در جاده برگزار میشوند.
پرشهای دوومیدانی شامل پرش ارتفاع، پرش طول، پرش سه گام و پرش با نیزه، و رشتههای پرتابی شامل پرتاب وزنه، پرتاب دیسک، پرتاب نیزه و پرتاب چکش میشوند. رشتههای ترکیبیِ دوومیدانی شامل دهگانه، هفتگانه و پنجگانه هستند که در آنها ورزشکاران در چندین رشته مسابقه میدهند و با توجه به نتیجهای که در هر رشته کسب میکنند، مطابق جدول امتیازات، امتیازی بهدست میآورند و در پایان، کسی که امتیازات بیشتری بهدست آورده‌باشد برندهٔ مسابقهٔ ترکیبی خواهد بود.
مسابقات جاده
دوهای جادّه‌ای مسابقاتی هستند که در جادّه‌های آزاد برگزار میشوند و گاه در پیست پایان می‌پذیرند (گاه در پیست نیز آغاز میشوند). این مسابقات در مسافتهای مختلف و معمولاً در رشتههای استقامتی (۵ کیلومتر به‌بالا) برگزار میشوند. دوهای جادهای از محبوب‌ترین رشتهها هستند که دوندگان بسیاری ازجمله ورزشکاران حرفهای، آماتور و نیز ورزشکاران تفننی را به خود جذب میکنند. مسابقات دو جادهای را برای هر مسافتی میتوان برگزار کرد؛ اما مسافتهای معمول ۵ کیلومتر، ۱۰ کیلومتر، نیمه ماراتن (۲۱٫۰۹۷۵ کیلومتر) و ماراتن(۴۲٫۱۹۵ کیلومتر) هستند. ماراتن تنها مسابقهٔ دو جاده است که در المپیک و نیز در مسابقات دو و میدانی قهرمانی جهان برگزار میشود و با اتمام این رشته المپیک پایان می‌یابد. البته بخش پایانیِ ورزش سه گانه هم از دو ۱۰ کیلومتر جاده تشکیل میشود. پنج تورنمنت معتبر ماراتن دنیا هر ساله در شهرهای برلین، لندن، بوستون، نیویورک و شیکاگو برگزار میشود.
دو صحرانوردی
دو صحرانوردی طبیعی‌ترین بخش دوومیدانی است که در فضای آزاد و بر روی عوارض طبیعی زمین برگزار میشود. مسابقات دو صحرانوردی معمولاً در فصل پاییز و زمستان و در مسافتهای ۴ تا ۱۲ کیلومتری برگزار میشود و مسیر آن معمولاً شامل علفزار و زمین‌های خاکی با عبور از درختزارها و دشتهای باز و تپههای با شیب ملایم میشود. مهمترین مسابقهٔ این رشتهٔ ورزشی، قهرمانی دو صحرانوردی جهان است که از سال ۱۹۷۳ هر سال توسط
اتحادیه بین المللی فدراسیون های دو و میدانی
برگزار میشود.
مسابقات پیاده‌روی
مسابقات پیاده‌روی معمولاً بر روی جاده و گاهی بر روی پیست برگزار میشود. پیاده‌روی تنها رشتهٔ دوومیدانی است که داورانی بر روی اجرای تکنیک ورزشکاران نظارت دارند. همواره یکی از پاهای «پیاده‌روها» باید با زمین تماس داشته‌باشد و پای جلوی آنها باید صاف باشد و از زانو شکسته نشود. مسابقات پیاده‌روی نیز در مسافتهای مختلفی برگزار میشود. در المپیک، مردان در دو مسافت ۲۰ کیلومتر و ۵۰ کیلومتر، و زنان در مسافت ۲۰ کیلومتر مسابقه میدهند.
پرش سهگام یکی از رشتههای ورزش دو و میدانی است که به پرش طول شباهت دارد،
اما شرکت‌کنندگان، پرش خود را بهجای یک گام با سه گام انجام میدهند.
ناحیهٔ فرود باید دارای حداقل ۹ متر طول و ۲٫۷۵ متر عرض باشد که به آن چالهٔ پرش سهگام و پرش طول می‌گویند.
در داخل چاله باید ماسهٔ نرم مخلوطشده با خاکاره وجود داشته باشد
و در هنگام پرش، مرطوب گردد تا هم به سلامت پرشکنندگان و هم به اندازه‌گیریِ دقیق کمک کند.
سطح ماسه باید همسطح تخته پرش باشد.
تختهپرش دارای ۱/۲۲ متر طول و ۲۰ سانتیمتر عرض و ۱۰ سانتیمتر ضخامت است.
این تخته باید در مسیر دورخیز و در فاصلهٔ ۱۳ متری برای مردان
و ۱۱ متری برای زنان در زمین و همسطح با مسیر دورخیز از لبهٔ چالهٔ پرش کار گذاشته شود.
تختهپرش باید به رنگ سفید رنگ‌آمیزی گردد. در جلوی تختهپرش، تخته‌ای دیگر که دارای طول ۱/۲۲ متر و عرض ۱۰ سانتیمتر است
بهعنوان خطاسنج مورد استفاده قرار میگیرد که معمولاً روی آن با مادهای بهنام پلاستیسین پوشانده میشود
و کوچکترین برخورد با آن مشخص و خطا محسوب میگردد.
البته تختهپرش را میتوان برای ردههای سنی پایینتر در فاصلهٔ ۹ تا ۱۰ متری محوطهٔ فرود کار گذاشت.
حداقل طول دالان یا مسیر دورخیز ۴۰ متر و حداکثر آن ۴۵ متر است.
عرض مسیر دورخیز در واقع به‌اندازهٔ عرض خطوط مسیر مسابقه، یعنی ۱/۲۲ متر است که بهوسیلهٔ خطوطی بهعرض ۵ سانتیمتر به رنگسفید مشخص شده‌اند.
هر پرشکننده میتواند از یک یا دو علامت موردتأیید کمیتهٔ برگزارکننده برای تعیین جاپا استفاده کند.
اگر ورزشکار فاقد این علامت‌هاست میتواند از نوارچسب استفاده کند، ولی اجازهٔ استفاده از گچ برای علامت‌گذاری را ندارد.
قوانین:
1.پرش سهگام شامل لیلی، قدم و پرش میباشد که باید به‌همین ترتیب اجرا شوند و اگر غیر از این باشد (یعنی دو بار لیلی یا دو بارقدم و بعد پرش انجام شود) خطا است.
- عمل لیلی باید طوری اجرا شود که با همان پائی که روی تختهٔ پرش گذاشته میشود فرود آید و در مرحلهٔ قدم، پرنده باید با پایدیگر فرود آید و نهایتاً عمل پرش اجرا شود.
- ترتیب پرش ورزشکاران به قید قرعه تعیین میشود.
۴. اگر تعداد پرشکنندگان بیش از ۸ نفر باشد به هر نفر اجازهٔ سه پرش داده میشود و به ۸ نفری که نتایج بهتری بهدست آوردهاند اجازهٔسه پرش دیگر داده میشود و بهترین نتیجه ۶ پرش بهعنوان رکورد محاسبه میگردد. چنانچه تعداد پرشکنندگان ۸ نفر یا کمتر باشد، بههر نفر اجازهٔ ۶ پرش داده میشود که چون در این حالت مسابقات بهصورت نهائی برگزار میشود رده‌بندی از روی بهترین نتایج هرشرکت‌کننده در خلال ۶ پرش تعیین میشود. در صورت تساوی بهترین رکورد بعدی و الی آخر برای تعیین رده‌بندی معتبر است. درمسابقاتی که دو مرحلهای هستند معمولاً مسافتی بهعنوان حد نصاب ورودی در نظر گرفته میشود.
- زمان مجاز برای تکمیل پرش یک دقیقه است.
- قبل از شروع مسابقه معمولاً به هر شرکت‌کننده اجازهٔ دو پرش تمرینی داده میشود ولی بعد از شروع مسابقه، پرشکننده مجازنیست که محوطهٔ اصلی مسابقه یعنی مسیر دورخیز و چالهٔ فرود، استفاده کند.
- هر پرش باید بلافاصله بهوسیلهٔ یک متر غیرقابل انعطاف یا دوربین اندازه‌گیری شود. مسافت پریده‌شده باید از نزدیکترین قسمتبرخورد ورزشکار با محل فرود تا منطقهٔ مجاز جهش (تخته پرش) و بهطور عمود بر تخته پرش یا ادامهٔ آن اندازه‌گیری شود.
- تماس هر قسمت از بدن با زمین پشت خط جهش در خلال دویدن یا اجراء عمل پرش خطا محسوب میشود.
- جهش از منطقه‌ای خارج از پیش تخته یا تختهٔ پرش (از هر دو انتها) خطا محسوب میشود.
- در هنگام فرود چنانچه هر قسمت از بدن با خارج از محوطهٔ پرش تماس حاصل نماید خطا محسوب میشود.
- بعد از تکمیل‌شدن پرش اگر پرشکننده از داخل چالهٔ فرود به عقب قدم بردارد خطا محسوب میشود.
- اجراء حرکت پشتک در خلال دویدن در مسیر دورخیز یا در حین اجراء پرش مجاز نیست و خطا محسوب میگردد.
پرش سهگام یکی از رشتههای ورزش دو و میدانی است که به پرش طول شباهت دارد،
اما شرکت‌کنندگان، پرش خود را بهجای یک گام با سه گام انجام میدهند.
ناحیهٔ فرود باید دارای حداقل ۹ متر طول و ۲٫۷۵ متر عرض باشد که به آن چالهٔ پرش سهگام و پرش طول می‌گویند.
در داخل چاله باید ماسهٔ نرم مخلوطشده با خاکاره وجود داشته باشد
و در هنگام پرش، مرطوب گردد تا هم به سلامت پرشکنندگان و هم به اندازه‌گیریِ دقیق کمک کند.
سطح ماسه باید همسطح تخته پرش باشد.
تختهپرش دارای ۱/۲۲ متر طول و ۲۰ سانتیمتر عرض و ۱۰ سانتیمتر ضخامت است.
این تخته باید در مسیر دورخیز و در فاصلهٔ ۱۳ متری برای مردان
و ۱۱ متری برای زنان در زمین و همسطح با مسیر دورخیز از لبهٔ چالهٔ پرش کار گذاشته شود.
تختهپرش باید به رنگ سفید رنگ‌آمیزی گردد. در جلوی تختهپرش، تخته‌ای دیگر که دارای طول ۱/۲۲ متر و عرض ۱۰ سانتیمتر است
بهعنوان خطاسنج مورد استفاده قرار میگیرد که معمولاً روی آن با مادهای بهنام پلاستیسین پوشانده میشود
و کوچکترین برخورد با آن مشخص و خطا محسوب میگردد.
البته تختهپرش را میتوان برای ردههای سنی پایینتر در فاصلهٔ ۹ تا ۱۰ متری محوطهٔ فرود کار گذاشت.
حداقل طول دالان یا مسیر دورخیز ۴۰ متر و حداکثر آن ۴۵ متر است.
عرض مسیر دورخیز در واقع به‌اندازهٔ عرض خطوط مسیر مسابقه، یعنی ۱/۲۲ متر است که بهوسیلهٔ خطوطی بهعرض ۵ سانتیمتر به رنگسفید مشخص شده‌اند.
هر پرشکننده میتواند از یک یا دو علامت موردتأیید کمیتهٔ برگزارکننده برای تعیین جاپا استفاده کند.
اگر ورزشکار فاقد این علامت‌هاست میتواند از نوارچسب استفاده کند، ولی اجازهٔ استفاده از گچ برای علامت‌گذاری را ندارد.
قوانین:
1.پرش سهگام شامل لیلی، قدم و پرش میباشد که باید به‌همین ترتیب اجرا شوند و اگر غیر از این باشد خطا است.
- عمل لیلی باید طوری اجرا شود که با همان پائی که روی تختهٔ پرش گذاشته میشود فرود آید و در مرحلهٔ قدم،
- پرنده باید با پای دیگر فرود آید و نهایتاً عمل پرش اجرا شود.
- ترتیب پرش ورزشکاران به قید قرعه تعیین میشود.
۴. اگر تعداد پرشکنندگان بیش از ۸ نفر باشد به هر نفر اجازهٔ سه پرش داده میشود و به ۸ نفری که نتایج بهتری بهدست آوردهاند
اجازهٔ سه پرش دیگر داده میشود و بهترین نتیجه ۶ پرش بهعنوان رکورد محاسبه میگردد. چنانچه تعداد پرشکنندگان ۸ نفر یا کمترباشد،
به هر نفر اجازهٔ ۶ پرش داده میشود که چون در این حالت مسابقات بهصورت نهائی برگزار میشود رده‌بندی از روی بهترین
نتایج هر شرکت‌کننده در خلال ۶ پرش تعیین میشود.
در صورت تساوی بهترین رکورد بعدی و الی آخر برای تعیین رده‌بندی معتبر است. در مسابقاتی که دو مرحلهای هستند معمولاً مسافتیبه‌عنوان حد نصاب ورودی در نظر گرفته میشود.
- زمان مجاز برای تکمیل پرش یک دقیقه است.
- قبل از شروع مسابقه معمولاً به هر شرکت‌کننده اجازهٔ دو پرش تمرینی داده میشود
- ولی بعد از شروع مسابقه، پرشکننده مجاز نیست که محوطهٔ اصلی مسابقه یعنی مسیر دورخیز و چالهٔ فرود، استفاده کند.
- هر پرش باید بلافاصله بهوسیلهٔ یک متر غیرقابل انعطاف یا دوربین اندازه‌گیری شود.
- مسافت پریده‌شده باید از نزدیکترین قسمت برخورد ورزشکار با محل فرود تا منطقهٔ مجاز جهش (تخته پرش) و بهطور عمود برتخته پرش یا ادامهٔ آن اندازه‌گیری شود.
- تماس هر قسمت از بدن با زمین پشت خط جهش در خلال دویدن یا اجراء عمل پرش خطا محسوب میشود.
- جهش از منطقه‌ای خارج از پیش تخته یا تختهٔ پرش (از هر دو انتها) خطا محسوب میشود.
- در هنگام فرود چنانچه
- هر قسمت از بدن با خارج از محوطهٔ پرش تماس حاصل نماید خطا محسوب میشود.
- بعد از تکمیل‌شدن پرش اگر پرشکننده از داخل چالهٔ فرود به عقب قدم بردارد خطا محسوب میشود.
- اجراء حرکت پشتک در خلال دویدن در مسیر دورخیز یا در حین اجراء پرش مجاز نیست و خطا محسوب میگردد.
سهیل: بنام خدا
نام :سهیل نوروزی پور
دانشجوی رشته ی عمران دانشگاه آزاد کرج
تحقیق : شما به عنوان یک مربی ورزشی چه راه هایی را برای جلب جوانان به ورزش پیشنهاد میکنید؟
نام استاد:جناب جلالی مجد
برای خود انگیزه ایجاد کنید. به این ترتیب خواهید دید که پایبند ماندن به برنامه ورزشی تا چه حد ساده خواهد شد. با این پایبندی و پشتکار زحمات‌تان به ثمر خواهند نشست و همین امر ارادهٔ شما را برای ادامهٔ مسیر تقویت خواهد کرد.
تعیین اهداف
اول از همه باید چیزی داشته باشیم که به‌خاطر آن دست‌‌به‌کار شویم. فرقی نمیکند هدفتان از ورزش کردن کاهش وزن باشد، یا شرکت در مسابقهٔ دو، فقط قرار است دلیلی برای ورزش کردن پیدا کنید؛ حالا این دلیل هرچه میخواهد باشد. شاید بتوانید چند هدف مجزا برای ورزش کردن‌تان در نظر بگیرید، این هم ایرادی ندارد و لزوما نباید فقط یک هدف داشته باشید. ما هر وقت بخواهیم میتوانیم به اهدافمان اضافه کنیم.
همیشه چیزی داشته باشید که شما را به حرکت درآورد و مشوقی برای ادامهٔ مسیر باشد. اهداف بزرگ یا کوچک، هر دو محرک خوبی هستند.
انضباط
با ایجاد عادات روزانه نظمی برقرار میکنید که موجب پایبندی شما به برنامه‌ریزی‌تان خواهد شد. حالا ببینیم چطور باید ورزش کردن را تبدیل به عادت روزانه کنیم.
راهکار : روز و ساعت مشخصی را برای ورزش کردن در نظر بگیریم. وقتی ساعت مشخص از راه برسد، بهصورت خودکار سراغ ورزش میرویم. راهکار دیگر این است که برای جلسه‌های ورزشی‌مان نوعی مراسم یا تشریفات خاص داشته باشیم؛ چیزی که ما را تشویق به ورزش کردن کند.
این مراسم میتواند کاری به‌سادگی چند دقیقه گرم کردن با حرکات کششی یا گوش دادن به آهنگی شاد باشد.
آماده‌سازی ملزومات
بعد از گرفتن تصمیم قاطع برای ورزش کردن، تا میتوانید پایبند ماندن به این تصمیم را برای خودتان سادهتر کنید. یعنی هرچه را که لازم دارید تهیه کنید و آن را در دسترس قرار دهید. مثلا میتوانید ساک ورزشی‌تان را آماده کنید، میان‌وعده یا تنقلات قبل از ورزش‌تان را تهیه کنید و از همین حالا، تمرینهایی را که قرار است انجام بدهید مشخص و برایشان برنامه‌ریزی کنید.
با این روش میتوانیم خودمان را از قبل برای ورزش کردن آماده کنیم. به این صورت شرایط یا کمبودهای ناخواسته سد راهمان نمیشوند.
انعطاف‌پذیری
قرار دادن ورزش در شمار عادات روزانه بسیار مفید است، اما به این شرط که زیاد سخت‌گیر نباشیم. برای اینکه بتوانیم به تصمیم‌مان پایبند بمانیم، بعضا به راه گریز هم نیاز داریم. فرض کنید که طبق برنامه می‌خواهیم چهار روز در هفته، ۷ یا ۸ کیلومتر پیاده‌روی کنیم، بالاخره روزی میرسد که به‌خاطر خستگی یا کمبود وقت امکان عملی کردن این برنامه و پایبند ماندن به آن را نداشته باشیم.
در چنین مواقعی به برنامهٔ ثانویه نیاز پیدا میکنیم. مثلا اگر قرار بود امروز بدوید و حالا احساس میکنید که بیش‌ازحد برای این کار خسته هستید، قدم زدن را جایگزین دویدن کنید یا روزهایی که سرتان شلوغ میشود، به‌دنبال فرصت‌های کوتاه برای فعالیتهای بدنی باشید؛ مثلا از وقفه‌ای که برای صرف ناهار در اختیارتان میگذارند استفاده کنید و کمی قدم بزنید یا چند بار از پله‌ها بالا و پایین بروید.
با همین فعالیتهای ساده به‌نوعی جبران مافات میکنیم و درعین‌حال، چندان به خودمان سخت نمی‌گیریم، چرا که این سخت‌گیری در بلند‌مدت میتواند ما را از پا در بیاورد.
تعهد
سالم بودن تصمیمی نیست که تنها یک بار گرفته شود و دیگر کاری به آن نداشته باشیم، بلکه تصمیمی است که باید هر روز به آن فکر کنیم و آن را در گوشهٔ ذهن خود داشته باشیم. با متعهد شدن مجدد به اهدافمان میتوانیم در مسیر درست باقی بمانیم.
اهدافتان را مجددا به یاد بیاورید و به آنها فکر کنید. به‌خاطر زحماتی که تا اینجا متحمل شده‌اید و تلاشی که برای نزدیک شدن به هدفتان کرده‌اید، قدردان خود باشید. یادداشت کردن روند پیشرفت به شما کمک خواهد کرد تا متوجه تغییر سایز یا سبک تمرین‌تان شوید.
جذابیت
شاید ورزش کردن (در کنار آماده‌سازی، انضباط و تعهد) برای شما وظیفه‌ای دیگر در زندگی روزمره به نظر برسد، اما فراموش نکنید که فعالیت بدنی بخشی شادی‌آور از زندگی روزمرهٔ شماست. اگر احساس میکنید ورزش یا فعالیتی که انتخاب کرده‌اید برایتان هیجان‌انگیز نیست، به‌دنبال ورزشی بگردید که این هیجان را ایجاد کند. در این میان جایی هم برای فعالیتهای لذت‌بخشِ برنامه‌ریزی‌نشده‌ای مثل قدم زدن در خیابان‌های شهر یا رقصیدن با موسیقی موردعلاقه‌تان کنار بگذارید.
تحریک جوانان به ورزش کردن
تنها اینکه به جوانان بگوییم ورزش کردن برای سلامتی مفید است، قطعا بهترین راه برای ایجاد انگیزه در وی نیست. اما اگر از مزایای بیشتر ورزش کردن برایش بگویید، به عنوان مثال شادی و نشاط پس از ورزش، تاثیر بیشتری بر جوان خواهد داشت. بیان مزایای احساسی ورزش بهتر از تاکید بر مزایای سلامتی و بهداشتی آن می باشد.
انتخاب مناسب ترین زمان برای انجام فعالیت های ورزشی
انتخاب زمان مناسب که شرایط روحی و بدنی شما آماده انجام فعالیت های ورزشی باشد، تاثیر بسیار زیادی در افزایش علاقه مندی شما به انجام فعالیت های ورزشی خواهد داشت. حضور در باشگاه های ورزشی با حالت خمودگی و بی حوصلگی نه تنها هیچ اثر بر ایجاد سلامتی و تناسب اندام شما نخواهد داشت، بلکه سبب می شود تا سریعتر از انجام ورزش دوری و کناره گیری کنید. اگر بهترین زمان بدن شما در عصر و یا شب قرار دارد، خود را ملزم به حضور صبحگاهی برای انجام فعالیت های ورزشی نکیند. از مقایسه خود با دیگران بپرهیزید و این اصل را قبول کنید که بدن شما منحصر به فرد بوده و دارای ویژگی های خاص به خود است.
بچه‌ها را به خودشان علاقه‌مند کنید
وقتی کسی به خودش علاقه‌مند باشد و مسئولیت سلامتی خودش را به عهده بگیرد برای ورزش کردن انگیزه پیدا میکند. وقتی برای خودش و بدنش ارزش قائل باشد برای سلامتی‌اش تلاش میکند. برای بچه‌ها توضیح بدهید که این بدن را تا آخر عمر همراه دارند. نمی‌توانند مثل لباس از سر بازش کنند. این لباسی است که باید همیشه همراه داشته باشند. پس مراقبت از آن وظیفه آنهاست.
در نظر گرفتن پاداش
هروقت به هدفی دست پیدا کردید، پاداشی به خودتان بدهید. این پاداش میتواند چیز کوچکی مثل سر زدن به کتابخانه و گشتن بین قفسه‌ها یا پاداش بزرگتری مثل گرفتن وقت ماساژ یا انجام کاری لذت‌بخش باشد. البته نباید از ماهیت پاداش‌‌گونهٔ ورزش نیز غافل شوید؛ احساس موفقیت و آرامش کسب‌شده پس از ورزش کردن، همگی پاداش ورزش کردن هستند.
پرش سه گام
پرش سه گام: یکی از رشته های ورزش دو ومیدانی است که به پرش طول شباهت دارد، اما شرکت کنندگان، پرش
خود را به جای یک گام با سه گام انجام می دهند
محل فرود: ناحیهٔ فرود باید دارای حداقل ۹ متر طول و ۲٫۷۵ متر عرض باشد که به آن چالهٔ پرش سهگام و پرش
طول می گویند. در داخل چاله باید ماسهٔ نرم مخلوطشده با خاکاره وجود داشته باشد و در هنگام پرش، مرطوب
گردد تا هم به سالمت پرشکنندگان و هم به اندازهگیر ِی دقیق کمک کند. سطح ماسه باید هم سطح تخته پرش باشد.
مسیردورخیز: حداقل طول داالن یا مسیر دورخیز ۴۰ متر و حداکثر آن ۴۵ متر است. عرض مسیر دورخیز در
ٔ عرض خطوط مسیر مسابقه، یعنی
واقع بهاندازه ۲۲/۱ متر است که بهوسیلهٔ خطوطی بهعرض ۵ سانتی متر به
رنگ سفید مشخص شده اند. هر پرشکننده میتواند از یک یا دو عالمت موردتأیید کمیتهٔ برگزارکننده برای تعیین
استفاده از گچ
ٔ
جاپا استفاده کند. اگر ورزشکار فاقد این عالمتهاست میتواند از نوارچسب استفاده کند، ولی اجازه
برای عالمت گذاری را ندارد.
تخته پرش:
تخته پرش دارای ۲۲/۱ متر طول و ۲۰ سانتی متر عرض و ۱۰ سانتی متر ضخامت است. این تخته باید در مسیر دورخیز و در
فاصلهٔ ۱۳ متری برای مردان و ۱۱ متری برای زنان در زمین و همسطح با مسیر دورخیز از لبهٔ چالهٔ پرش کار گذاشته شود.
تخته پرش باید به رنگ سفید رنگ آمیزی گردد. در جلوی تخته پرش، تخته ای دیگر که دارای طول ۲۲/۱ متر و عرض ۱۰
سانتیمتر است بهعنوان خطاسنج مورد استفاده قرار میگیرد که معموالً روی آن با مادهای بهنام پالستیسین پوشانده می شود و
کوچک ترین برخورد با آن مشخص و خطا محسوب می گردد. البته تختهپرش را میتوان برای ردههای سنی پایینتر در فاصلهٔ ۹
تا ۱۰ متری محوطهٔ فرود کار گذاشت.
قوانین مسابقات:
پرش سه گام شامل لی لی، قدم و پرش می باشد که باید به همین ترتیب اجرا شوند و اگر غیر از این باشد )یعنی دو بار لی لی یا دو
بار قدم و بعد پرش انجام شود( خطا است عمل لیلی باید طوری اجرا شود که با همان پائی که روی تختهٔ پرش گذاشته میشود
فرود آید و در مرحلهٔ قدم، پرنده باید با پای دیگر فرود آید و نهایتا دترتیب پرش ورزشکاران به قید قرعه ً عمل پرش اجرا شو
تعیین می شود.اگر تعداد پرش کنندگان بیش از ۸ سه پرش داده میشود و به
ٔ
نفر باشد به هر نفر اجازه ۸ نفری که نتایج بهتری
ٔ سه پرش دیگر داده میشود و بهترین نتیجه
بهدست آوردهاند اجازه ۶ پرش به عنوان رکورد محاسبه می گردد. چنانچه تعداد
پرش کنندگان ۸
ٔ
نفر یا کمتر باشد، به هر نفر اجازه ۶ پرش داده می شود که چون در این حالت مسابقات به صورت نهائی برگزار
می شود رده بندی از روی بهترین نتایج هر شرکت کننده در خالل ۶ پرش تعیین می شود. در صورت تساوی بهترین رکورد بعدی
و الی آخر برای تعیین رده بندی معتبر است. در مسابقاتی که دو مرحلهای هستند معموالً مسافتی بهعنوان حد نصاب ورودی در
نظر گرفته می شود.
پرش سه گام
پرش سه گام: یکی از رشته های ورزش دو ومیدانی است که به پرش طول شباهت دارد، اما شرکت کنندگان، پرش
خود را به جای یک گام با سه گام انجام می دهند
محل فرود: ناحیهٔ فرود باید دارای حداقل ۹ متر طول و ۲٫۷۵ متر عرض باشد که به آن چالهٔ پرش سهگام و پرش
طول می گویند. در داخل چاله باید ماسهٔ نرم مخلوطشده با خاکاره وجود داشته باشد و در هنگام پرش، مرطوب
گردد تا هم به سالمت پرشکنندگان و هم به اندازهگیر ِی دقیق کمک کند. سطح ماسه باید هم سطح تخته پرش باشد.
مسیردورخیز: حداقل طول داالن یا مسیر دورخیز ۴۰ متر و حداکثر آن ۴۵ متر است. عرض مسیر دورخیز در
ٔ عرض خطوط مسیر مسابقه، یعنی
واقع بهاندازه ۲۲/۱ متر است که بهوسیلهٔ خطوطی بهعرض ۵ سانتی متر به
رنگ سفید مشخص شده اند. هر پرشکننده میتواند از یک یا دو عالمت موردتأیید کمیتهٔ برگزارکننده برای تعیین
استفاده از گچ
ٔ
جاپا استفاده کند. اگر ورزشکار فاقد این عالمتهاست میتواند از نوارچسب استفاده کند، ولی اجازه
برای عالمت گذاری را ندارد.
تخته پرش:
تخته پرش دارای ۲۲/۱ متر طول و ۲۰ سانتی متر عرض و ۱۰ سانتی متر ضخامت است. این تخته باید در مسیر دورخیز و در
فاصلهٔ ۱۳ متری برای مردان و ۱۱ متری برای زنان در زمین و همسطح با مسیر دورخیز از لبهٔ چالهٔ پرش کار گذاشته شود.
تخته پرش باید به رنگ سفید رنگ آمیزی گردد. در جلوی تخته پرش، تخته ای دیگر که دارای طول ۲۲/۱ متر و عرض ۱۰
سانتیمتر است بهعنوان خطاسنج مورد استفاده قرار میگیرد که معموالً روی آن با مادهای بهنام پالستیسین پوشانده می شود و
کوچک ترین برخورد با آن مشخص و خطا محسوب می گردد. البته تختهپرش را میتوان برای ردههای سنی پایینتر در فاصلهٔ ۹
تا ۱۰ متری محوطهٔ فرود کار گذاشت.
قوانین مسابقات:
پرش سه گام شامل لی لی، قدم و پرش می باشد که باید به همین ترتیب اجرا شوند و اگر غیر از این باشد )یعنی دو بار لی لی یا دو
بار قدم و بعد پرش انجام شود( خطا است عمل لیلی باید طوری اجرا شود که با همان پائی که روی تختهٔ پرش گذاشته میشود
فرود آید و در مرحلهٔ قدم، پرنده باید با پای دیگر فرود آید و نهایتا دترتیب پرش ورزشکاران به قید قرعه ً عمل پرش اجرا شو
تعیین می شود.اگر تعداد پرش کنندگان بیش از ۸ سه پرش داده میشود و به
ٔ
نفر باشد به هر نفر اجازه ۸ نفری که نتایج بهتری
ٔ سه پرش دیگر داده میشود و بهترین نتیجه
بهدست آوردهاند اجازه ۶ پرش به عنوان رکورد محاسبه می گردد. چنانچه تعداد
پرش کنندگان ۸
ٔ
نفر یا کمتر باشد، به هر نفر اجازه ۶ پرش داده می شود که چون در این حالت مسابقات به صورت نهائی برگزار
می شود رده بندی از روی بهترین نتایج هر شرکت کننده در خالل ۶ پرش تعیین می شود. در صورت تساوی بهترین رکورد بعدی
و الی آخر برای تعیین رده بندی معتبر است. در مسابقاتی که دو مرحلهای هستند معموالً مسافتی بهعنوان حد نصاب ورودی در
نظر گرفته می شود.
اتاریخچه دوومیدانی دوومیدانی یک ورزش طبیعی است زیرا با رفتار و حرکات طبیعی انسان مطابقت دارد، بنابراین میتوان گفت دوومیدانی از زمان پیدایش بشر وجود داشته است و اولین اسلحه انسان در برخورد با محیط و خطرهای آن به حساب میآمد.  بشر اولیه برای دفاع از خود محتاج به فرار کردن بود تا اینکه در محلی خود را مخفی کرده به زندگی خود ادامه دهد. لیکن اشخاصی که ضعیف بوده و قدرت دویدن نداشتند بدون شک طعمه حیوانات قرار میگرفتند.  بدین جهت پدرها بچههای خود را تشویق به دویدن کرده و به آنها طرز فرار از مقابل حیوانات را میآموختند چرا که دویدن، حد فاصل بین زندگی و مرگ برای آنها بود. انسانهای اولیه ضمن دویدن و فرار، برای عبور از موانع طبیعی از جهیدن و پریدن استفاده میکردند و اگر لازم میشد که بین آنها و حیوانات مبارزهای صورت گیرد از پرتاب سنگ یا دیگر اشیا کمک میگرفتند این کار معمولاً زمانی انجام میگرفت که انسان از فرار کردن خسته و کوفته میشد. در تنگنای مرگ و زندگی، انسان مجبور بود از قدرت بازو و پنجه و عضلات خود هم حداکثر استفاده را نماید، به این ترتیب انسان اولیه پی برد که اگر تندتر بدود، بیشتر بپرد و محکمتر پرتاب کند، بهتر خواهد توانست با مشکلات و خطرات پیرامون خود مبارزه کند. از بین ملتهای دنیای باستان فقط یونان بود که با عشق و علاقه، مردان غیور و با شهامت خود را به بهترین شکل، تشویق میکرد. در یونان باستان به مردانی که بهتر دویده و شیای را بیشتر پرتاب کرده و از مرتفعترین محل میپریدند به چشم عظمت نگاه میکردند و برای آنها احترام و افتخار زیادی قائل بودند، اما نکته مجهول برای همه دانشمندان علم ورزش این است که به چه علت قهرمانان پرتاب دیسک در مرتبه اول قرار میگرفتند و ورزشکاران دیگر در درجه دوم اهمیت قرار داشتند.  در اساطیر یونان باستان، به موجودی پرشور و شر به نام «مرکور» بر میخوریم. این موجود افسانهای، جوانی است بلند بالا و سرشار از شادمانی و حرکت و حرارت. او در دو طرف کلاه و مچ پای خود بالهایی کوچک دارد و با همین بالها و گامهای تیز و چابک، سفرهای بسیار پرماجرایی را در کوهها و جنگلها و سرزمینهای مختلف انجام میدهد. وجود چنین اسطورهای حکایت از علاقه و توجه مردم به تیزپایی، چابکی و دویدن دارد. در دوران امپراطوری روم باستان، لژیونرها (سربازان عضو ارتش) با پرداختن به انواع دوها و پرتابها، خود را برای مسابقات شمشیرزنی و نبردهای تن به تن آماده میکردند. در مصر باستان نیز، نوعی ورزش «دومیدانی» شامل دویدنهای انفرادی و جمعی اجرا میشد. در ایرلند ورزش میدانی به نام «تیلتین» (tailtean) رایج است که پیشینهای چندهزار ساله دارد. تاریخچه دو میدانی در ایران در سال ۱۳۱۳ با همت شادروان استاد احمد ایزدپناه و با انجام مسابقاتى در بعضى از رشته‌هاى دو و میدانى سرآغاز بوجودآمدن تشکیلاتى در این ورزش مادر و جذاب فراهم گشت پس مى‌توان نامبرده را بنیانگزار دو و میدانى ایران دانست. درسال ۱۳۱۵ مطابق ۱۹۳۶ میلادى فدراسیون دو و میدانى ایران تأسیس شد. درسال ۱۹۳۶ میلادى یک گروه ورزشى از ایران به المپیک برلین اعزام شد و در همین سال تهران به عضویت فدراسیون دو و میدانى آماتورى بین‌المللى درآمد. ریاست اولین دوره فدراسیون دو و میدانى کشورمان را آقاى محمد ذوالفقارى در سال ۱۳۲۵ بعهده داشت که تاسال ۱۳۳۱ این سمت به عهده نامبرده بود و دبیر ایشان شادروان احمد ایزدپناه بود. در حال‌حاضر رئیس فدراسیون دو و میدانى جمهورى اسلامى ایران را جناب آقاى على کفاشیان عهده‌دار هستند. خاطرنشان مى‌سازد که اسامى تمام رؤسا و دبیران فدراسیون از آغاز تاکنون ضمیمه این تاریخچه است. ضمناً اولین دوره مسابقات در سال ۱۳۱۸ و در ۱۰ ماده انجام گردید مواد فوق شامل: ۱۰۰ متر- ۲۰۰ متر- ۴۰۰ متر- ۸۰۰ متر- ۱۵۰۰ متر- ۵۰۰۰ متر- ۱۰۰ضربدر ۴ امدادی- پرش ارتفاع- پرش طول- پرش سه گام- پرتاب وزنه و پرتاب نیزه بوده است. تاریخچه دوومیدانی در جهان منشاء پیدایش دو و میدانى به انسان‌هاى اولیه برمى‌گردد. انسان‌هاى اولیه، در جریات تلاش براى بقاء، شکار و دفاع از دو بدن، پریدن و پرتاب کردن استفاده مى‌‌برند. با گذشت زمان و تغییر شرایط زندگی، انجام این حرکات طبیعى بیشتر براى عملیات جنگى صورت مى‌گرفت. در زمان صلح که اوقات فراغت جنگجویان بیشتر بود و در این زمینه‌ها به تمرین و رقابت مى‌پرداختند. نقوش روى اشیاء و ظروف بجا مانده از دوران باستان، تصاویر انسان‌هایى را نشان مى‌دهد در حال دویدن، پریدن و پرتاب کردن مى‌باشند. براساس مدارک موجود اثبات گردیده است که پیش از اولین دوره مسابقات المپیک دویدن، پریدن و پرتاب کردن به عنوان یک ورزش داراى جاذبه براى مردم یونان بوده است. مسابقه بیشتر دو و میدانى به یونان باستان مى‌رسد. در سال ۷۷۶ ق - م و رشته‌هاى ۵ گانه ورزشى مرکب از: دو سرعت، پرش طول، پرتاب دیسک، پرتاب نیزه و کشتى تشکیل مى‌شد. دو و میدانى نوین در قرن ۱۹ در امپراطورى انگلستان بوجود آمده و رشته‌هاى قدیمى ابقاء و رشته‌هاى جدیدى مانند: دو با مانع، دوهاى استقامت، پرش طول و پرش سه گام، پرتاب چکش و وزنه جزو رشته دو ومیدانى درآمدند. درسال ۱۸۱۰ میلادى مسابقه‌اى در زمینه دو و میدانى در انگلستان انجام گردید. در بین سال‌هاى ۱۸۵۷ و ۱۸۶۰ و مسابقات دو و میدانى بین دانشگاه‌هاى مشهور آکسفورد و کمبریج برگزار مى‌گردید. ۲۰ سال بعد رشته دو و میدانى آن چنان توسعه پیداکرد که انجمن دو و میدانى آماتورى انگلستان تأسیس گردید. دو ۳۰۰۰ متر با مانع بصورت امروزى از مسابقات صحرا نوردى که بسیار مورد علاقه سربازان انگلیسى بود مشتق گردید. از سال ۱۹۰۰ مسابقات با مسافت‌هاى مختلف انجام مى‌شد، وى از سال ۱۹۲۰ مسافت رسمى ۳۰۰۰ متر تعیین شد. ایده واردکردن دو ماراتن در سال ۱۸۹۶ در اولین دوره المپیک جدید بوجود آمده و انجام پذیرفت. پرش ارتفاع همراه با انواع حرکات آکروباتیک، در قرن ۱۹ از جزایر انگلستان رونق یافت. پرش سه گام نیز از جزایر ایرلند آغاز گردید، در طى قرن ۱۹ ایرلندى‌ها در این رشته تبحر پیدا کردند. ماده پرتاب وزنه نیز به جزایر انگلستان مربوط مى‌شد. در آغاز براى پرتاب از سنگ استفاده مى‌شده است ولى بعدها در اواسط قرن ۱۸ از گلوله‌هاى آهنى استفاده گردید. در آغاز قرن ۱۹ نیز محل پرتاب از مربع به دایره تبدیل گردید. پرتاب چکش نیز از قرن ۱۶ از جزایر انگلستان شروع گردید البته شکل جدید چکش از اسکاتلند آغاز شد. موارد ۱۰ گانه نیز در اواسط قرن ۱۹ در ایرلند انجام مى‌شد. البته پیشگامى اسکاندیناوى‌ها موجب ورود این رشته در مسابقات المپیک استکهلم گردید. در مسیر تکاملى دو و میدانی، مسابقه دو ۶۰ متر سرعت در المپیک‌هاى ۱۹۰۰ و ۱۹۰۴ برگزار گردید. رشته ۲۰۰ متر سرعت نیز از دومین دوره المپیک در برنامه قرار گرفت. مسابقات دو صحرانوردى از سال ۱۹۱۲ انجام گردید. در سال‌هاى ۱۹۰۰ تا ۱۹۰۴ ماده ۳۰۰ متر با مانع، پرش ارتفاع و پرش طول درجا انجام گرفت. پرش سه گام بدون دورخیز نیز طى سال‌هاى ۱۹۰۰ و ۱۹۰۴ به اجرا درآمدند. ماده پیاده‌روى نیز در سال ۱۹۰۸ و ریله المپیک نیز در سال ۱۹۰۸ انجام پذیرفت. بطورکلى نقش انگلستان در توسعه تجدید حیات رشته دو و میدانى بسیار بوده است. بطوریکه در طول سال‌هاى ۱۸۲۰ و ۱۸۶۰و این رشته در دانشگاهها و مدارس راه یافته و دانش‌آموزان و دانشجویان به آن تمایل خوبى نشان مى‌دادند. رونق دو و میدانى در انگلستان باعث روى‌آورى سایر کشورهاى اروپایى به این رشته شد. آنها در کشور و نیز در مستعمرات خود دو و میدانى را ترویج کردند. باشگاه دو و میدانى نیویورک در سال ۱۸۶۸ تأسیس و مسابقات منظم در موارد دوها، پرشها و پرتابها برگزار گردید. تفکر تأسیس فدراسیون بین‌المللى دو و میدانی، همزمان با برگزارى مسابقات المپیک ۱۹۱۲ استکهلم بوجود آمد. سه روز پس از برگزارى آن مسابقات، اولین کنگره فدراسیون بین‌المللى دو و میدانى با شرکت کشورهای: استرالیا، اطریش، بلژیک، شیلی، کانادا، دانمارک، مصر، فنلاند، فرانسه، آلمان، یونان، مجارستان، نروژ، روسیه، سوئد، آمریکا و انگلستان، برگزار گردید. اولین مقررات بین‌المللى دو و میدانى نیز در سال ۱۹۱۴ در کنگره لیون فرانسه به تصویب رسید.
تنها اینکه به نوجوانان بگوییم ورزش کردن برای سلامتی مفید است، قطعا بهترین راه برای ایجاد انگیزه در وی نیست. اما اگر از مزایای بیشتر ورزش کردن برایش بگویید، به عنوان مثال شادی و نشاط پس از ورزش، تاثیر بیشتری بر نوجوان خواهد داشت. بیان مزایای احساسی ورزش بهتر از تاکید بر مزایای سلامتی و بهداشتی آن می باشد. در مورد کودکان نیز سرگرمی ها و خوشی های ورزش تاثیر موثرتری خواهند داشت. خود را به جای یک کودک بگذارید یا کودکی خود را به خاطر آورید، چه چیزی شما را به وجد می آورد؟ تاکید بر مزایای عاطفی ورزش اگر کودکان معتقد باشند که ورزش کردن لذت بخش و سرگرم کننده است، بیشتر به ورزش کردن و انجام فعالیت های جسمی می پردازند. تحقیقات نشان داده اند که برجسته کردن مزایای روحی ورزش، تمایل و اشتیاق افراد جوان را به ورزش بیشتر می کند. بیش از 100 نفر از 4 مدرسه مختلف در یورکشایر برای انجام تحقیق انتخاب شدند. همه آنها روزانه به مدت 2 هفته در ساعت 16:00 یک پیام دریافت می کردند که در مورد شادی بخش بودن ورزش بود. برخی دیگر پیام هایی دریافت می کردند با این محتوا که فعالیت جسمی می تواند به سلامت قلب شما کمک کند، امروز چه ورزشی انجام دادید؟ یک گروه دیگر نیز متونی دریافت می کردند که ترکیبی از این دو بود. تحرک بیشتر نوجوانان با استفاده از پرسشنامه بین المللی فعالیت فیریکی، توانستند سطح فعالیت های جسمی خود را ثبت کنند که زمان صرف شده برای ورزش های متوسط و شدید را اندازه گیری کردند. بررسی نتایج نشان داد که سطح فعالیتهای جسمی در بین 128 نفر شرکت کننده در این تحقیق به طور متوسط به میزان نیم ساعت در هفته افزایش یافته است. بیشترین میزان افزایش فعالیت جسمی در بین کسانی مشاهده شد که پیام هایی شامل مزایای روحی ورزش دریافت می کردند. آنها در هفته 2 ساعت بیشتر به انجام ورزش های متوسط می پرداختند. بیشترین تاثیر متن ها در بین نوجوانانی مشاهده شد که در ابتدای تحقیق فعالیت جسمی زیادی نداشتند. ورزش بین دختران نوجوان آمار مربوط به بنیاد قلب بریتانیا نشان می دهد که از سن 16 سالگی فعالیت های بدنی دختران کاهش می یابد. از آنجایی که الگوهای رفتاری که در سال های نوجوانی آغاز می شوند اغلب در دوران بلوغ نیز تداوم پیدا می کنند، به همین دلیل بسیار مهم است که نوجوانان به الگوهای رفتاری سالم عادت کنند و ورزش منظم را بخشی از زندگی خود قرار دهند. قرار دادن ورزش در کنار فعالیت های دگیر در دوران نوجوانی بسیار آسان تر از زمان های دیگر است. بدن یک ماشین هماهنگ شده است و با میزان فعالیت مناسب، تغذیه مناسب و محرک های مناسب، یک بدن جوان به لحاظ عاطفی متعادل تر خواهد بود. فعالیت باعث می شود بدن الگوی خواب مناسبی داشته باشد، سطح انرژی بدن را افزایش می دهد، عملکرد مغز را بهبود می بخشد و هورمون های شادی را در بدن افزایش می دهد که منجر به یک حالت عاطفی متعادل در بدن می شوند. به علاوه ورزش می تواند به بهبود مهارت های حرکتی، مانند افزایش قدرت، استقامت، انعطاف پذیری، سرعت و هماهنگی کمک کند و میزان اعتماد به نفس را بهبود بخشد.
با سلام
مصطفی صمدی سلاله
دانشگاه آزاد کرج
درس دومیدانی ۱
ورزش هوازی که به آن کاردیو یا ایروبیک می گویند ورزشی است که در آن خون با اکسیژن بالا به وسیله قلب پمپاژ می شود تا اکسیژن به تمام عضلات در حال فعالیت برسد. ورزش هوازی برعکس ورزش بی هوازی سبب افزایش ضربان قلب و تنفس، فعالیت ریه ها و تنفس می شود، در حالیکه در ورزش بی هوازی بدن شما به صورت ناگهانی تحت فشار شدید قرار می گیرد. در واقع تفاوت ورزش های هوازی و بی هوازی باهم در شدت انجام آن است. چنانچه شدت ورزش هوازی بی اندازه زیاد باشد به ورزش بی هوازی تبدیل می شود.
تمرین های هوازی به دو شیوه انجام می شود :۱ـ شیوه تداومی ۲ـ شیوه تناوبی( اینتروال)، در شیوه تداومی شخص بدون استراحت به تمرین می پردازد به عنوان مثال ۲۰ دقیقه دویدن پیوسته و بدون استراحت ولی در شیوه تناوبی شخص بین تمرین کردن استراحت می کند.
معمولاً زمان استراحت با زمان فعالیت در تمرین های تناوبی هوازی برابر است. به طورمثال یک دقیقه دویدن و یک دقیقه استراحت کردن( استراحت فعال مانند راه رفتن) یک تمرین انیتروال هوازی شمرده می شود. انرژی مورد نیاز برای انجام تمرینات ایروبیک از گلوکز و چربی تامین می شود بنابراین برای کاهش چربیی خون و یا کاهش وزن چربی بدن، تمرین ایروبیک بهترین نوع تمرین است.
مزایای ورزش هوازی
سلامت قلب
ورزش های هوازی تأثیر چشمگیری در افزایش سلامت قلب دارند. وظیفه قلب رساندن خون به مغز، ماهیچه ها و دیگر ارگان های بدن است. با توجه به اینکه قلب در طول زمان انجام ورزش این ورزش باشدت بیشتر کار می کند به مرور زمان قلب قدرتمند تر می شود. حال که قلب قدرتمند شده در زمان های عادی نیازی ندارد باشدت و قدرت برای رساندن خون به ارگان های بدن کار کند و ضربان قلب در حال استراحت قرار می گیرد. این امر خطر حملات قلبی و دیگر بیماری های قلبی را کاهش میدهد.
پوکی استخوان
امروزه کاهش تراکم و پوکی استخوان بسیار فراگیر شده است. خوش بختانه باید بگوییم که ورزش میتواند تراکم استخوان را بالا برده و سرعت رشد این بیماری را کاهش دهد. میزان و نوع دقیق ورزش های لازم برای بهره بردن از این مزیت معلوم نیست. گذشته از این مسئله شاید این شیوه برای همه اشخاص جوابگو نباشد.
تناسب اندام
یک بزرگسال کم تحرک حین ازمایش راه رفتن روی تردمیل حدود ۳۵ میلی لیتر/ کیلوگرم/ دقیقه اکسیژن مصرف می کند به عبارت دیگر، شخص به ازای هر کیلوگرم از وزن بدنش در هر دقیقه ۳۵ میلی لیتر اکسیژن مصرف می کند.
این میزان اکسیژن برای کل روز یک شخص معمولی کافی است، ولی برای ورزشکاران حرفه ای این میزان میتواند به ۹۰ میلی گرم/ کیلوگرم/ دقیقه برسد. اما ورزشکاران چگونه این کار را انجام می دهند؟ شاید ژن های خوب نقش داشته باشند، اما تمرینات سخت این ورزشکاران هم مؤثر است. بدن این ورزشکاران با تمرین های دشوار سازگار می شود.
افزایش استقامت بدن
یکی از جنبه های مثبت ورزش هوازی این است که استقامت بدن را افزایش می دهد ؛ آیا تابحال خرید رفته اید و در راه خسته شده اید ؟ یا متوجه می شوید وقتی از پله ها بالا می روید کمی نفس نفس می زنید ؟
این کمبود بنیه است. باید ورزش هوازی را به طور مرتب انجام دهید ؛ در طول زمان، ظرفیت ریه ها افزایش خواهد یافت و متوجه خواهید شد صعود از تپه ها و یا پله ها برای مدت طولانی مشکل کمتری ایجاد می کند و میتوانید طولانی‌تر راه بروید و کم تر خسته شوید.
درمان افسردگی
در میان گفته های قبل اشاره کردیم که ورزش هوازی میتواند خطر افسردگی در دوران درمان سرطان را کاهش دهد ولی این جا اشاره می کنیم که درمان افسردگی برای اشخاص سالم هم با ورزش هوازی بسیار سریعتر است. همینطور علائمی در دست است که ثابت می کند افرادی با خصوصیت ورزش هوازی پی در پی، در معرض ابتلا به افسردگی کمتری هستند.
خبری خوبی است، شما میتوانید با انجام دادن روزانه یک ساعت ورزش هوازی خطر افسردگی را از خودتان دور کنید. در زندگی امروز که افسردگی در کمین شما نشسته است، بهتر است که ورزش کنید تا از قرص های شیمیایی به دور باشید. افسردگی های شدید را نمی توان با ورزش هوازی درمان کرد اما در کنار درمان های پزشکی، انجام دادن ورزش هوازی کمک زیادی می کند.
ورزشهای هوازی کدامند
از جمله "ورزش های هوازی" عبارت است از:
- دویدن روی پله ها
- طناب زدن
- حرکات پروانه ای یا جامپینگ جک( جهش عمودی و به هم زدن دست ها و پاها)
- پیاده روی و دویدن با گام های اهسته
- شنا
- دوچرخه سواری
محمد عرفان طالبی
دانشگاه ازاد کرج
درس ورزش ۱ روز شنبه ساعت ۱۴:۱۵ الی ۱۵:۴۵
موضوع تاریخ چه دومیدانی
دو و میدانی به مجموعهای از ورزشهایی گفته میشود که شامل انواع دو، پرش، پرتاب، پیاده‌روی و رشتههای ترکیبی است. برگزاری مسابقات دو و میدانی، در مقایسه با دیگر ورزشها، سادهتر است و نیاز چندانی به تجهیزات گران‌قیمت ندارد. بیشتر رشتههای دو و میدانی بهطورکلی انفرادی هستند، بهجز دوهای امدادی و برخی از مسابقات مانند دوهای صحرانوردی که در آنها امتیاز اعضای یک تیم با هم جمع میشود.
مسابقات دو، پیاده‌روی سرعت، پرش و پرتاب از دوران پیشاتاریخ تاکنون انجام میشدهاست. سنگنگارههایی از مسابقات دو و پرش ارتفاع بر روی مقبرههای مصری متعلق به ۲۲۵۰ سال پیش از میلاد وجود دارد. ایرلندی‌های باستان از حدود ۱۸۰۰ سال پیش از میلاد مسابقاتی را برگزار میکردند که پرتاب سنگ و دو نیز در بین آنها بود. وقتی یونانیان در ۷۷۶ پ. م برگزاری بازیهای المپیک را آغاز کردند، تنها رشته‌ای که در چندین دورهٔ ابتدایی در آن برگزار شد مسابقهٔ دو سرعت معروف به استادیون بود که دوندگان، طول ورزشگاه (حدود ۲۰۰ متر) را می‌دویدند. در دورههای بعدی، رشتههای دیگری ازجمله پرتابها و پرشها نیز برگزار شدند و مهمترین رشتهٔ مسابقات پنجگانه محسوب میشد که از پنج رشتهٔ دو استادیون، پرش طول، پرتاب دیسک، پرتاب نیزه و کُشتی تشکیل میشد.
مسابقات دو بر روی پیست مخصوص بیضی‌شکل ، و مسابقات میدانی، یعنی پرتابها و پرشها، بر روی زمین چمن ورزشگاه برگزار میشود. طول پیست در ورزشگاههای فضای باز ۴۰۰ متر و در سالن‌ها ۲۰۰ متر است. بر اساس استانداردهای فدراسیون جهانی دو و میدانی، برگزاری مسابقات دو نباید بیش از ۲۵ دور در فضای باز (دو ۱۰٬۰۰۰ متر استقامت) و ۱۵ دور در سالن (دو ۳۰۰۰ متر نیمه‌استقامت) باشد. مسافتهای طولانی‌تر، مانند ماراتن و نیمه‌ماراتن، در جاده برگزار میشوند.
پرشهای دوومیدانی شامل پرش ارتفاع، پرش طول، پرش سهگام و پرش با نیزه، و رشتههای پرتابی شامل پرتاب وزنه، پرتاب دیسک، پرتاب نیزه و پرتاب چکش میشوند. رشتههای ترکیبیِ دوومیدانی شامل دهگانه، هفتگانه و پنجگانه هستند که در آنها ورزشکاران در چندین رشته مسابقه میدهند و با توجه به نتیجهای که در هر رشته کسب میکنند، مطابق جدول امتیازات، امتیازی بهدست میآورند و در پایان، کسی که امتیازات بیشتری بهدست آورده‌باشد برندهٔ مسابقهٔ ترکیبی خواهد بود.
بنام خدا
ایرج فضلی درس ورزش ۱ دانشگاه آزاد کرج آقای مهدی جلالی مجد
موضوع تحقیق:شما به عنوان یک مربی ورزش چه راههائی را برای جلب جوانان به ورزش پیشنهاد میکنید؟
برنامه ریزی برای ورزش گردن گار ساده ایست و همه ما روز ساعت و لحظه ای را پیدا میکنیم که در آن انگیزه و انرژی
لازم را برای برنامه ریزی داشته باشیم آنچه در این میان حائز اهمیت است و تعیین کننده است میزان پایبندی ما به این برنامه ریزی است شور و شوق اولیه برای بسیاری از ما در میانه راه از بین میرود درست در همین حالت روحی است که پای انگیزه به میان می آید انگیزه به هدف ما جان تازه ای میدهد مسیرمان را مشخص میکند و نیروی محرکه
درونی لازم را در اختیارمان میگذارد
تعیین هدف
اول از همه باید چیزی داشته باشیم که بخاطر آن دست بکار شویم فرقی نمیکند که هدفتان از ورزش کردن چه باشد
فقط قرار بر پیدا کردن دلیلی برای ورزش کردن است شاید بتوانید چند هدف مجزا برای ورزش کردن داشته باشید
و لزوما نباید یک هدف باشد ما هر وقت بخواهیم میتوانیم به اهدافتان اضافه کنیم میتوان اهداف روزانه هفتگی یا حتی ساعتی داشته باشیم همیشه چیزی داشته باشید که شما را به حرکت در بیاورد و معشوقی برای ادامه مسیر باشد
انظباط
با ایجاد عادات روزانه نظمی برقرار میکنید که موجب پایبندی شما به برنامه ریزی تان خواهد شد و ورزش کردن تبدیل به عادت روزانه میشود راهکار اول این است که روز و ساعت مشخصی را برای ورزش کردن در نظر بگیریم وقتی ساعت مشخص از راه برسد بصورت خودکار سراغ ورزش میرویم راه دیگر این است که برای ساعت ورزشی مان نوعی مراسم تشویق یا مراسم خاص داشته باشیم که ما را تشویق به ورزش کردن کند هدف ما این است که
ورزش کردن را در کنار عادات روزانه دیگر قرار دهیم
آماده سازی ملزومات
بعد از گرفتن تصمیم قاطع برای ورزش کردن تا میتوانید این کار را برای خودتان ساده تر کنید برای پایبند ماندن به آن
یعنی هر چه را که لازم دارید تهیه کنید وآنرا در دسترس قرار دهید مثلا ساک ورزشی یا تنقلات قبل از ورزش تان را
تهیه کنید و از الان تمرینهایی را که قرار است انجام دهید را تعیین و برای آنها برنامه ریزی کنید با این روش میتوانیم
خودمان را قبل از ورزش آماده کنیم و کمبودها یا شرایط نا خواسته سد راهمان نمیشوند
انعطاف پذیری
قرار دادن ورزش در شمار عادات روزانه بسیار مفید است اما به این شرط که زیاد سخت گیر نباشیم برای پایبندی به تصمیم بعضا راه گریز نیاز داریم مثلا طبق برنامه ریزیمیخواهیم ۴ روز در هفته ۸ کیلومتر پیاده روی کنیم بالاخره
روزی میرسد که بخاطر خستگی یا کمبود وقت امکان عملی کردن آن را نداریم در این صورت از برنامه ثانویه استفاده میکنیم مثلا اگر قرار بود امروز بدویم پیاده روی را جایگزین آن میکنیم
تعهد
سالم بودن تصمیمی نیست که تنها یکبار گرفته شود و دیگر کاری با آن نداشته باشیم بلکه تضمینی است که باید هر روز به آن فکر کنیم با متعهد شدن مجدد به اهدافمان میتوانیم در مسیر درست باقی بمانیم هر روز صبح چند دقیقه
را به فکر کردن یا نوشتن در مورد برنامه روزانه و نحوه انجام کارها اختصاص دهید اهدافتان را مجدد بیاد بیاورید
و به آن فکر کنید و میزان پیشرفت خود را یادداشت کنید تا مشوق شما در مسیر اهداف ورزشی تان باشد
جذابیت
شاید ورزش کردن برای شما وظیفه ای دیگر در زندگی روزمره تان بنظر برسد اما فراموش نکنید که فعالیت بدنی بخش شادی آور از زندگی روزمره شماست اگر احساس میکنید که ورزش یا فعالیت انتخابی شما هیجان انگیز نیست
بدنبال ورزشی بگردید که این هیجان را ایجاد کند و در این میان جایی برای فعالیتهای برنامه ریزی نشده لذت بخش
مثل قدم زدن یا رقص با موسیقی مورد علاقه کنار بگذارید
در نظر گرفتن پاداش
هر وقت به هدفی دست پیدا کردید به خودتان پاداش دهید این پاداش میتواند چیز کوچکی مثل سر زدن به کتابخانه
یا چیز بزرگتری مثل گرفتن وقت ماساژ یا انجام کاری لذت بخش باشد البته از ماهیت پاداش گونه ورزش که احساس
موفقیت وآرام کسب شده پس از ورزش کردن است غافل نشوید
علی اکبر کریمی، دانشگاه ازاد اسلامی واحد کرج،
کلاس: یکشنبه و چهارشنبه ۱۷:۴۵ استاد: مهدی جلالی مجد.
موضوع: چگونگی نشستن در خط استارت دو های سرعتی
نشستن دوی سرعتی
استارت در دوهای سرعت
هر نوع استارت باید روشی باشد که باعث افزایش شتاب ورزشکار شود.برای بدست آوردن این هدف دونده در زمان استارت باید حداکثر نیرو خود را برعلیه تخته استارت ( با دو پاهایش) در کوتاه ترین زمان ممکن بکار ببرد.مراحلی که یک دونده سرعت باید روی آن مرکز کند و یاد بگیرد 1- حالت به جای خود 2- حالت حاضر 3- حالت رو.
حالت به جای خود
سه تغییر در تخته استارت باعث درست شدن سه نوع استارت خواهد بود .استارت کوتاه ، استارت متوسط و استارت بلند .پای نیرومند و قوی باید جلو و نزدیک خط استارت باشد.برای تعیین پای قوی تر ،مربیان ورزشکار را در حالتی که پاها موازی هم هستند از آنها می خواهند که به طرف جلو سقوط کنند هر پای که زودتر جلو آمد آن قوی تر است یا می توان از ورزشکار خواست که پرش یک پا انجام بدهد هر پا مسافت بیشتری پرید آن قوی تر است و جلو تر خواهد بود.بعضی از مربیان به ورزشکاران اجازه می دهند که هر جوری که احساس راحت تر هستند انتخاب کننند .
در استارت کوتاه ورزشکار به خط نزدیک است. که پییشنهاد می شود که پای جلوی تقریبا 16 اینج ( حدود 45 سانتی متر) پشت خط باشد و پای عقب تقریبا 11 اینج ( حدود 28 سانتی متر) پشت پای جلو قرار گیرد .در استارت متوسط پیشنهاد می شود که پای جلو تقریبا 21 اینج ( حدود 53 سانتی متر )پشت خط باشد و پای عقب تقریبا16 اینج ( حدود 45 سانتی متر) پشت پای جلو قرار گیرد.استارت بلند پیشنهاد می شود که پای جلو تقریبا 21 اینج (حدود 53 سانتی متر) پشت خط قرار گیرد و پای عقبی تقریبا 26 اینج (66 سانتی متر) پشت پای جلوی باشد.شما می توانید انواع این روش ها را امتحان کنید ولی روش استارت متوسط بهترین روش است چون این روش ورزشکار را در بهترین حالت نیرو و توان قرار می دهد چون زاویه بدن و انگشتان پا به سر در حالت رو که به سرعت بالا می انجامد بین 41 و 45 درجه هستند.در مسابقاتی که مسیر مستقیم می باشد مطمین شوید که تخته استارت در وسط خط قرار دارد و به زاویه دیگر منحرف نیست . بیاد داشته باشید که پاها باید با تمام نیرو به تخته استارت چسپیده شده باشد مثل اینکه می خواهید آن ر به عقب پرتاب کنید.یک وضعیت استارت راحت که سرعت بالا و زاویه مورد نیاز را بدست آورد این است که زاویه زانو ثابت باشد .تا حالا با یک نوار متر دقیقا فاصله بین دو پا را اندازه گییری کرده اید. این نوار متر باید هر تمرین و مسابقه بعنوان وسایل مورد نیاز لازم است چون تخته استارت ها با هم متفاوت هستند.
اینجا دو موضوع برای آماده سازی دویدن 200 متر وجود دارد.همه مکانیک استارت ، شروع ،کندن و زاویه در اولین گام ها دقیقا از 100 متر تا 400 متر یکسان است-اما آنها بیشتر در مسابقات کوتاه تر نسبت به مسابقات طولانی تر حساس تر و بحرانی است. در مسابقات طولانی تر ورزشکار در قوس استارت می زند آنها به تنظیم تخته استارت نیاز دارند پس دستی که در سمت بیرون ( دست راست) قرار دارد دقیقا پشت خط قرار می گیرد و دست داخلی (دست چپ) حدود 10 سانتی متر پشت خط قرار می گیرد.تخته استارت به همان شیوه 100 متر باقی می ماند.
استارت بلند ( باز )
تعادل بدن مناسب نیست و تمایل به جلو کمی بیشتر از سایر استارتها می باشد در ضمن نیاز به قدرت و نیروی بیشتری است . بیشتر دونده ای مثل تامی اسمیت از این استارت استفاده می نماید . استارت هایی که در قوس می باشد مشکل تر است مانند دو 200 متر و 400 متر که حتماً تخته استارت باید در لبه داخلی باند قرار گیرد تا دونده بتواند در خط مستقیم سرعت بگیرد و تعادل خود را در گریز از مرکز قوس حفظ نماید و به حد اکثر سرعت خود تا 30 متری مسافت برسد . در 200 متر و 400 متر خروج از قوس و تغییر حالت بدن مهم است.
وقتی که تپانچه زده می شود ورزشکا ربه سمت قوس می دود و با یک مسیر مستقیم از تخته جدا می شود. شانه چپ باید اندکی خم شود و دست راست باید ( فقط در قوس دویدن)فقط در امتداد وسطط بدن زده شود. از وقتی که دونده از قوس بیرون می آید او نباید به سمت بیرون شناور بشود در عوض در حالت چرخش باید ثابت باشد.ورزشکار قوی تعین می کند دویدن با چرخش و کنترل شتاب به راست چقدر سخت است. در هر صورت هدف حفظ فرم و سرعت به سمت خط پایان است.
دانشگاه آزاد کرج
دو میدانی یک
یکشنبه چهارسنبه ۱۶ الی ۱۷ و۳۰
یکی از عوامل موفقیت یک استارت خوب، شتاب استارت است که تا حد زیادی به تکنیک دونده و عوامل دیگری مانند توسعه قدرت، بالابردن قابلیت انقباض عضلانی و سرعت عکس‌العمل به عنوان محرک بستگی دارد. قهرمانان و دونده‌ها باید با تمرینات منظم، استارت و تکنیک‌شان را بهبود ببخشند. از آنجایی که اگر استارت اولیه به درستی و با قدرت انجام شود، می تواند نیروی کافی برای شتاب گیری اولیه دونده تولید کند، بنابراین مرحله استارت را می توان یکی از مهم ترین بخش های بهبود تکنیک دو سرعت دانست.
مراحل استارت نشسته
استارت نشسته از سه مرحله متوالی تشکیل شده و طی سه فرمان اجرا میشود:
الف) مرحله به جای خود
ب) مرحله حاضر
ج) مرحله حرکت با شلیک تپانچه
در ادامه به طور مفصل‌تری به شرح هر یک از این مراحل می‌پردازیم.
لف) مرحله به جای خود. تخته استارت و بلوک‌های آن باید متناسب با وضعیت بدنی هر فرد تنظیم و پشت خط استارت در زمین استقرار گردد. برای مبتدیان میتوان فاصله بلوک جلویی تا خط استارت را حدود ۶۰ سانتیمتر و فاصله دو بلوک را از هم حدود ۴۵ سانتیمتر تنظیم کرد.
پس از تنظیم بلوک‌های استارت، دونده در پشت خط استارت در وضعیتی کاملا راحت قرار گرفته و منتظر فرمان به جای خود می‌ماند. با صدور فرمان به جای خود از طرف داور استارت که استارتر نامیده میشود، دونده به جلو خط استارت آمده و پاهای خود را با راحتی کامل عضلانی روی بلوک‌های استارت قرار میدهد. در این حالت مطابق با مقررات، پنجه پاها باید با زمین در تماس باشد. سطح تماس پای جلو با زمین و بلوک جلویی استارت بیشتر از پای عقب است و پنجه آن نیز تماس بیشتری با زمین دارد. همچنین برآمدگی کف پای جلو (سینه پا) نیز با بلوک جلویی تماس کامل دارد، زانوی پای عقب در وضعیت به جای خود روی زمین قرار دارد و زانوی پای جلو – بسته به نوع استارت – بالا و در حدود راستای دستها باید باشد.
دستها پشت خط استارت (بدون تماس با خط استارت) و به فاصله عرض شانه‌ها از هم باز و به نحوی روی زمین متسفر میشوند که انگشت شست و اشاره در یک راستا بوده و انگشت شست به طرف داخل بدن و سایر انگشت‌ها به سمت خارج بدن قرار گیرند. دست در این حالت به زمین فشار مختصری وارد کرده و نسبت به آن حالتی عمودی دارند.
در این مرحله، وزن بدن روی دستها و زانوی واقع بر روی زمین (زانوی پای عقب) خواهد بود. دونده باید فشار پاهای خود روی بلوک‌های استارت را تا حدی احساس کند. چشم‌ها به ۱ تا ۳ متر جلوی خط استارت دوخته شده باشند و عضلات سر و گردن در وضعیت کاملا راحت و در امتداد ستون فقرات باشند. در حالت به جای خود، دونده باید در وضعیت کاملا راحت عضلانی بوده و متمرکز بوده که نقش بسیار مهمی برای موفقیت سایر مراحل استارت دارند. همچنین نباید هیچ گونه حرکات اضافی در این مرحله انجام دهد.
ب) مرحله حاضر. در مرحله حاضر همزمان با بالا بردن و جلوآوردن لگن خاصره، زانوی پای عقب نیز از زمین جدا می شود. دست ها تا حدودی به طرف جلو متمایل شده، سر و گردن در همان حالت در امتداد ستون فقرات باقی می ماند و نگاه در حدود ۱ تا ۲ متری جلوی خط استارت متمرکز می گردد. در این موقعیت، باسن کمی بیشتر از شانه ها بلند بوده، به نحوی که زاویه پای جلو حدود ۹۰ درجه و زاوی پای عقب حدود ۱۰۰ تا ۱۳۰ درجه است. این زوایا به فاصله بین دست ها و پاها در حالت به جای خود بستگی دارند.
پاها روی بلوک استارت، آماده برای عمل راندن هستند، در این وضعیت وزن بدن تا حدودی بیشتری روی دستهاست و در مورد برخی قهرمانان به نسبت مساوی روی دستها و پاها تقسیم میشود. فاصله زمانی بین فرمان حاضر تا شلیک تپانچه نباید مکث طولانی برای دونده ایجاد کند. دونده در حالت حاضر نباید هیچ گونه حرکت اضافی در ناحیه پا و شانه و سایر قسمتهای بدن داشته باشد، همچنین دونده باید یاد بگیرد که نسبت به صدای تپانچه عکس‌العمل سریعی داشته باشد و تمرکز خود را روی اجرای سریع حرکات دست و پا و اعمال نیروی روی بلوک‌های استارت و کنده شده از بلوک‌ها پس از شلیک تپانچه معطوف دارد. تحقیقات نشان داده است دونده‌هایی که تمرین و تمرکز کافی روی واکنش خود پس از صدای تپانچه ندارند، نسبت به دونده‌هایی که روی اجرای حرکت سریع پس از صدا تمرکز می نمایند، واکنش کندتری دارند(۰.۲۵ ثانیه در مقابل ۰.۱۲ ثانیه).
ج)مرحله حرکت و واکنش به تپانچه. در این مرحله، دونده باید قبل از کنده‌شدن از بلوک‌های استارت، به صدای شلیک تپانچه، واکنش نشان دهد. مرحله واکنش در بعضی از دونده‌ها با سرعت بالا و در حداقل زمان همراه است، اما در برخی دیگر، این مرحله نیازمند زمان بیشتر است. در واقع این مرحله خود از دو مرحله: عکس‌العمل در برابر صدای تپانچه و مرحله کنده‌شدن از بلوک‌های استارت تقسیم‌بندی میشود.
مرحله واکنش در برابر صدای تپانچه. را میتوان با تمرین بهبود بخشید. تمریناتی که منجر به افزایش تمرکز دونده شده و به افزایش راحتی عضلانی وی در این مرحله نیز کمک کند، میتواند یک عکس‌العمل سریع را برای وی به همراه داشته باشد.
مرحله کنده‌شدن از بلوک‌های استارت یکی از مهمترین مراحل استارت است. دونده باید بلافاصله بعد از واکنش به صدای تپانچه، با سرعت بالایی، نسبت به آن واکنش نشان داده و مرحله کنده‌شدن از تخته استارت را شروع کند. براساس مطالعات فرانکلین هنری برای کسب حداقل زمان در بخش کنده‌شدن از تخته استارت، فاصله بلوک‌ها از هم و فاصله تخته استارت از خط شروع باید مناسب باشد، بیش از حد نزدیک‌بودن بلوک جلویی به خط استارت موجب طولانی‌تر شدن زمان کنده‌شدن پای جلویی از بلوک استارت و کاهش نیرو میگردد.
فرانکلین فاصله بین بلوک‌های استارت را برای این بخش ۴۰ تا ۵۲.۵ سانتیمتر توصیه میکند و داشتن مهارت در اجرای استارت را در این امر بسیار موثر می‌داند.
در اجرای تکنیک کنده‌شدن از بلوک‌های استارت و آمادگی برای آغاز دویدن، پای عقب همزمان با دستها از زمین جدا و همزان و هماهنگ با دست مخالف عمل تاب به جلو و بالا را انجام میدهد که این عمل در حفظ تعادل نیز موثر است. بلافاصله بعد از جداشدن پای عقبی از بلوک عقبی استارت و تاب رو به جلوی آن، پای جلویی نیز به فشار خود به بلوک جلویی استارت، از آن جدا میشود. هر چه عمل پاها قویتر باشد، نیروی رو به جلوی بهتری به دونده وارد میشود. تاب هماهنگ دستها نیز در جهت بهتر راندن دونده به جلو موثر است. به همین دلیل زاویه دستها در مفصل آرنج نزدیک به ۹۰ درجه خواهد بود. سر و تنه در لحظه جداشدن از بلوک‌های استارت در امتداد پاها بوده، بدن زاویه کمی نسبت به زمین داشته به نحوی که این تمایل رو به جلو و پایین موجب ناپایداری در گامهای بعد و کمک به شتاب‌گیری بهتر میشود.
دوندگان سرعت برای اولین گام‌برداری پس از استارت تمرین زیادی در نظر می‌گیرند و سعی دارند با تاب سریع زانوی پای عقب به جلو و بالا‌آوردن آن به طول اولین گام خود بیافزایند.
مهدی دهقان پارچین ۹۸۲۲۱۱۴۴۴
دوو میدانی ۲
استاد مهدی جلالی مجد
یکشنبه چهارشنبه ۱۲:۳۰ تا ۲
دو و میدانی رشته ای شامل پرش ها پرتاب ها ودو های سرعت، استقامت، نیمه استقامت و پیاده روی می باشد.سه گام یکی از رشته های پرشی به حساب می آید در بیرون سالن و داخل سالن انجام می شود.
سه گام مشابه پرش طول است ولی به جای یک گام در سه مرحله به صورت لی، گام و پرش و قبل از این سه مرحله نیز دورخیز صورت می گیرد که اگر غیر از این صورت بگیرد خطا محسوب می شود.
محل فرود
ناحیهٔ فرود باید دارای حداقل ۹ متر طول و ۲٫۷۵ متر عرض باشد که به آن چالهٔ پرش سهگام و پرش طول می‌گویند. در داخل چاله باید ماسهٔ نرم مخلوطشده با خاکاره وجود داشته باشد و در هنگام پرش، مرطوب گردد تا هم به سلامت پرشکنندگان و هم به اندازه‌گیریِ دقیق کمک کند. سطح ماسه باید همسطح تخته پرش باشد.
مسیر دورخیز
حداقل طول دالان یا مسیر دورخیز ۴۰ متر و حداکثر آن ۴۵ متر است. عرض مسیر دورخیز در واقع به‌اندازهٔ عرض خطوط مسیر مسابقه، یعنی ۱/۲۲ متر است که بهوسیلهٔ خطوطی بهعرض ۵ سانتیمتر به رنگ سفید مشخص شده‌اند. هر پرشکننده میتواند از یک یا دو علامت موردتأیید کمیتهٔ برگزارکننده برای تعیین جاپا استفاده کند. اگر ورزشکار فاقد این علامت‌هاست میتواند از نوارچسب استفاده کند، ولی اجازهٔ استفاده از گچ برای علامت‌گذاری را ندارد.
تختهپرش
تختهپرش دارای ۱/۲۲ متر طول و ۲۰ سانتیمتر عرض و ۱۰ سانتیمتر ضخامت است. این تخته باید در مسیر دورخیز و در فاصلهٔ ۱۳ متری برای مردان و ۱۱ متری برای زنان در زمین و همسطح با مسیر دورخیز از لبهٔ چالهٔ پرش کار گذاشته شود. تختهپرش باید به رنگ سفید رنگ‌آمیزی گردد. در جلوی تختهپرش، تخته‌ای دیگر که دارای طول ۱/۲۲ متر و عرض ۱۰ سانتیمتر است بهعنوان خطاسنج مورد استفاده قرار میگیرد که معمولاً روی آن با مادهای بهنام پلاستیسین پوشانده میشود و کوچکترین برخورد با آن مشخص و خطا محسوب میگردد. البته تختهپرش را میتوان برای ردههای سنی پایینتر در فاصلهٔ ۹ تا ۱۰ متری محوطهٔ فرود کار گذاشت.
قوانین مربوط به مسابقات
۱. پرش سهگام شامل لى‌لی، قدم و پرش مى‌باشد که باید به‌همین ترتیب اجرا شوند و اگر غیر از این باشد (یعنى دوبار لى‌لى یا دوبار قدم و بعد پرش انجام شود) خطا است.
۲. عمل لى‌لی باید طورى اجرا شود که با همان پائى که روى تختهٔ پرش گذاشته مى‌شود فرود آید و در مرحلهٔ قدم، پرنده باید با پاى دیگر فرود آید و نهایتاً عمل پرش اجرا شود.
۳. ترتیب پرش ورزشکاران به قید قرعه تعیین مى‌شود.
۴. اگر تعداد پرشکنندگان بیش از ۸ نفر باشد به هر نفر اجازهٔ سه پرش داده مى‌شود و به ۸ نفرى که نتایج بهترى بهدست آوردهاند اجازهٔ سه پرش دیگر داده مى‌شود و بهترین نتیجه ۶ پرش بهعنوان رکورد محاسبه مى‌گردد. چنانچه تعداد پرشکنندگان ۸ نفر یا کمتر باشد، به هر نفر اجازهٔ ۶ پرش داده مى‌شود که چون در این حالت مسابقات بهصورت نهائى برگزار مى‌شود رده‌بندى از روى بهترین نتایج هر شرکت‌کننده در خلال ۶ پرش تعیین مى‌شود. در صورت تساوى بهترین رکورد بعدى و الى آخر براى تعیین رده‌بندى معتبر است. در مسابقاتى که دو مرحله‌اى هستند معمولاً مسافتى بهعنوان حد نصاب ورودى در نظر گرفته مى‌شود.
۵. زمان مجاز براى تکمیل پرش یک دقیقه است.
۶. قبل از شروع مسابقه معمولاً به هر شرکت‌کننده اجازهٔ دو پرش تمرینى داده مى‌شود ولى بعد از شروع مسابقه، پرشکننده مجاز نیست که محوطهٔ اصلى مسابقه یعنى مسیر دورخیز و چالهٔ فرود، استفاده کند.
۷. هرپرش باید بلافاصله بهوسیلهٔ یک متر غیرقابل انعطاف یا دوربین اندازه‌گیرى شود. مسافت بریده‌شده باید از نزدیکترین قسمت برخورد ورزشکار با محل فرود تا منطقهٔ مجاز جهش (تخته پرش) و بهطور عمود بر تخته پرش یا ادامهٔ آن اندازه‌گیرى شود.
۸. تماس هر قسمت از بدن با زمین پشت خط جهش در خلال دویدن و یا اجراء عمل پرش خطا محسوب مى‌شود.
۹. جهش از منطقه‌اى خارج از پیش تخته و یا تختهٔ پرش (از هر دو انتها) خطا محسوب مى‌شود.
۱۰. در هنگام فرود چنانچه هر قسمت از بدن با خارج از محوطهٔ پرش تماس حاصل نماید خطا محسوب مى‌شود.
۱۱. بعد از تکمیل‌شدن پرش اگر پرشکننده از داخل چالهٔ فرود به عقب قدم بردارد خطا محسوب مى‌شود.
۱۲. اجراء حرکت پشتک در خلال دویدن در مسیر دورخیز و یا در حین اجراء پرش مجاز نیست و خطا محسوب مى‌گردد.
خطا
"خطا"، که به آن "خدشه" یا "پرش اشتباه" هم گفته میشود، در حالتهای روبرو اتفاق می‌افتد:
۱) وقتی که ورزشکار روی علامت پرش قدم میگذارد،
۲) به کلی چاله شنی را از دست میدهد،
۳) در طول مراحل پرش از زنجیره صحیح گام برداری استفاده نمیکند، یا
۴) پرش خود را در زمان قانونی آن (که معمولاً حدود ۹۰ ثانیه است) انجام نمی‌دهد. وقتی که ورزشکار دچار خدشه میشود، هیئت نشسته پرچم قرمز خود را بالا برده و ورزشکار، که در ابتدای مسیر یا نزدیک آن قرار دارد، برای پرش آماده میشود.
نباید در هنگام پرش، تماس یا برخورد "پای خوابیده" ورزشکار با زمین را خطا در نظر گرفت. قانون "پای خوابیده"، که به نام "خطای خدشه" هم معروف بود، در نیمه دوم دهه هشتاد میلادی لغو شد. اتحادیه بین المللی فدراسیون‌های ورزشی به دنبال اعتراضات المپیک تابستانی مسکو در سال ۱۹۸۰، وقتی مسئولین میدانی روس در مسابقات پرش سه گام مردان، ۸ پرش از مجموع ۱۲ پرش دو تن از قهرمانان پیشرو این رشته ورزشی (ورزشکاران برزیل و استرالیا) را خطا اعلام کردند و به این صورت به کسب مقامهای اول و دوم مسابقات توسط ورزشکاران روسی کمک کردند، این قانون را فسخ کرد.
تمرینات توانی در دو و میدانی
تعریف توان نشان می دهد که توان ترکیبی از نیرو با سرعت است.یعنی اگر فردی حداکثر نیرویی را که می تواند توسط عضله یا گروه عضلانی تولید کند ، با سرعت حداکثر در یک حرکت به کارگیرد ، یک حرکت توانی انجام داده است.به عبارت دیگر، توان به سرعت حرکت بستگی دارد و هرقدر زمان حرکت کوتاه تر باشد ، این توان بالاتر است.
مثال : فرض کنید فردی یک وزنه ی ۱۰۰ کیلوگرمی را در مدت یک ثانیه ، یک متر جابه جا کند ، توان وی ۱۰۰ کیلوگرم در متر در ثانیه است.حال اگر همین فرد وزنه مذکور را در همان زمان معین به مقدار دو متر جابه جا کند ، توان او دو برابر خواهد بود.شکل دیگر این کار این است که فرد همان وزنه ی ۱۰۰ کیلوگرمی را در مدت نیم ثانیه ، یک متر جابه جا کند . توان به کار گرفته شده نسبت به حالت اول دو برابر است.
گاهی اوقات ممکن است که مقاومت خارجی افزایش یابد ، در این حالت نقش قدرت در توان عضلانی چشمگیر تر می شود . بنابراین توجه به ماهیت توان به کار گرفته شده در حرکت مورد نظر نقش تعیین کننده دارد . به عبارت دیگر ، باید دید که در یک حرکت توانی کدام بخش قدرت و سرعت نقش موثرتری دارد تا در تمرینات به آن توجه داشت.
توسعه توان
تقریبا در همه ورزش ها برای بهبود اجرا ، افزایش توان لازم است . پژوهش ها ی اخیر نشان داده اند که تمرینات توان با استفاده از وزنه های سبک تا متوسط با سرعت بالا ، به شکل کارآمد تری سبب افزایش توان ویژه در رشته های ورزشی می شود.علاوه بر تمرینات مقاومتی ، می توان از تمرینات پلیومتریک نیز برای افزایش توان استفاده کرد که به هردوی این روش ها اشاره می کنیم.
تمرینات مقاومتی
همانطور که تمرینات مقاومتی برای توسعه قدرت و استقامت عضلانی کاربرد دارد، از این تمرینات می توان برای توسعه توان نیز بهره برد . محققان معتقدند که برای جلوگیری از کاهش توان عضلانی بهتر است در هنگام تمرینات قدرتی ، به تمرینات توانی نیز توجه شود. همچنین نوع تجهیزات به کار گرفته شده و درگیر کردن مفاصل بیشتر در حین اجرای تمرینات توانی، بر کارایی این تمرینات می افزاید.
بیشتر محققان توصیه کرده اند که تمرینات توانی پس از یک دوره تمرینات قدرتی برنامه ریزی شود و در نهایت به توان استقامتی ختم گردد.این برنامه ترکیبی، آثار مثبت بیشتری را به دنبال دارد ؛ اما ماهیت حرکات مورد استفاده در رشته های ورزشی ، شکل برنامه را دچار تغییر می کند.
تمرینات پلیومتریک
نوع دیگری از تمرینات که در افزایش توان موثر است ، تمرینات پلیومتریک نام دارد . پلیومتریک تمریناتی است که از دهه ۱۹۶۰ مورد توجه قرار گرفت و به ندرت استفاده می شد . درحال حاضر این تمرینات جایگاه ویژه ای دارد و تیم ها و ورزش های مختلف به منظور بهره مندی موثر از آن استفاده می کنند.
تمرینات پلیومتریک در واقع حرکات ویژه ای هستند که ابتدا با یک کشش سریع شروع شده و بلافاصله با انقباض سریع حرکت انجام می شود ، مانند وقتی که از روی یک بلندی یا پله به پائین پریده و بلافاصله به سمت بالا جهش می کنیم.
در پایان
سه فاز تمرینی وجود دارد: تمرینات مقاومتی، تمرینات انعطاف پذیری و تمرین کاردیو یا همان هوازی. تمرینات مقاومتی به تقویت عضلات کمک میکند، که میتواند هر دو فرآیند میزان متابولیسم دوره‌ی بازیافت (افزایش مقدار کالری مصرفی در دوره‌ی استراحت) و سطوح اجرا در فعالیتهای مختلف ورزشی را ارتقاء دهد.
انعطاف پذیری میتواند تنش عضلانی را کاهش و دامنه حرکتی مفصلی را افزایش دهد که برای بهبود تمام حرکات موثر ضروری است هر فردی که یک برنامه تمرینی را شروع میکند هدفی ویژه را دنبال میکند، اما رسیدن به هر هدف نیازمند سطوح متفاوتی از تمرکز بر روی هر یک از این اجزا است.
پس یک برنامه‌ی تمرینی به خوبی طراحی شده میتواند شامل این بخش باشد، برای تبدیل شدن به یک متخصص طراحی برنامه‌ی تمرینی بهمنظور آماده‌سازی ورزشکاران و تعیین نوع و مدت دوره‌ی ریکاوری باید شرایط قلبی-ریوی، متابولیکی و اسکلتی-عضلانی فرد و تشخیص عدم تعادل بخش‌های مختلف تمرینی و همچنین تغذیه‌ای و تمام مواردی که قبلا ذکر شد را مدنظر قرار داد.
کی از رشتههای پرتابیِ دو و میدانی است که در آن پرتاب‌کنندگان باید وسیله‌ای به نام دیسک را به بیشترین مسافت نسبت به رقبای خود پرتاب کنند. این ورزش سابقه‌ای حدوداً پنج‌هزارساله دارد.
بدنهٔ دیسک باید جامد یا توخالی باشد و از جنس چوب یا مادهٔ مناسب دیگری با لبه‌ای از فلز و به‌شکل دایرهٔ کامل و قرص‌مانند (به‌شکل عدس) ساخته شود. لبهٔ دیسک باید کاملاً گرد و شعاع آن ۶ میلیمتر باشد. ضخامت دیسک در قسمت وسط بیشتر است و باید در حدود ۴۴ تا ۴۶ میلیمتر باشد. وزن دیسک برای مردان ۲ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۲۲۱ و حداقل ۲۱۹ میلیمتر، و برای زنان ۱ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۱۸۲ و حداقل ۱۸۰ میلیمتر است. دیسک‌ها باید طوری ساخته شوند که همواره دارای حالت تعادل باشند و دو طرف آنها متقارن باشد.
نحوهٔ پرتاب دیسک از دایرهای به قطر ۲٫۵ متر که داخل یک قفس ساخته شده و تنها با حلقه‌ای از آهن ــ که معمولاً با رنگ سفید رنگ‌آمیزی شده و به‌شکل دایره درآمده‌است ــ تشکیل میشود. کف دایره باید از جنس سختی مانند سیمان یا آسفالت باشد و نباید خیلی صاف باشد به‌طوری‌که پرتابکننده روی آن سُر بخورد. کفِ کاملاً مسطحِ دایره باید در حدود ۱۴ تا ۲۶ میلیمتر پایینتر از لبهٔ بالاییِ حلقهٔ آهنی باشد.
ناحیهٔ فرود پرتاب دیسک محدوده‌ای با قطاع ۴۰ درجه است که با دو خط یا نوار ۵سانتیمتری مشخص میشود. این محل باید خاک نرم یا چمن باشد تا از شکسته شدن دیسک‌های پرتاب‌شده جلوگیری کند. برای تعیین قطاع ناحیهٔ فرود (۴۰ درجه)، از مرکز دایره ضلعی به‌طول ۲۰ متر بهعنوان یک طرف قطاع ترسیم کنید، سپس ضلع دوم قطاع را طوری ترسیم کنید که فاصلهٔ دو ضلع به‌طول ۲۰ متر از مرکز دایره، ۱۳٫۶۸ متر شود و سپس این دو خط را امتداد دهید تا قطاع کامل یا ناحیهٔ فرود پرتاب دیسک بهدست آید.
نحوهٔ پرتاب دیسک از دایرهای به قطر ۲٫۵ متر که داخل یک قفس ساخته شده و تنها با حلقه‌ای از آهن که معمولاً با رنگ سفید رنگ‌آمیزی شده و به‌شکل دایره درآمده‌است تشکیل میشود.
در دستهای خود نوسان ایجاد کنید تا طول اندازه حرکت بالاتنه خود را مشخص کنید. دست راست خود را بر روی دیسک و دست چپ را به عنوان تکیه گاه در زیر دیسک قرار دهید. انگشتان خود را در لبه‌های دیسک به اندازه یک بند انگشت خم کنید تا از افتادن آن جلوگیری نمایید. بازوهای خود را صاف نگه دارید سر خود را پایین گرفته و آماده پرتاب شوید.
دست خود را تا زاویه ۴۰-۵۰ درجه حرکت دهید. بهترین زاویه برای پرتاب ۴۵ درجه است، چراکه بیشترین برد ممکن را برای پرتاب دیسک بوجود میآورد. هنگامی که دست را حرکت می‌دهید پایین تنه خود را نیز تکان دهید تا چرخش بیشتر شود. زمانیکه احساس کردید دستها را به اندازه کافی حرکت داده اید شروع به پرتاب دیسک کنید. مواظب باشید که از دایره خارج نشوید.
یکی از عوامل موفقیت یک استارت خوب، شتاب استارت است که تا حد زیادی به تکنیک دونده و عوامل دیگری مانند توسعه قدرت، بالابردن قابلیت انقباض عضلانی و سرعت عکس‌العمل به عنوان محرک بستگی دارد. قهرمانان و دونده‌ها باید با تمرینات منظم، استارت و تکنیک‌شان را بهبود ببخشند. از آنجایی که اگر استارت اولیه به درستی و با قدرت انجام شود، می تواند نیروی کافی برای شتاب گیری اولیه دونده تولید کند، بنابراین مرحله استارت را می توان یکی از مهم ترین بخش های بهبود تکنیک دو سرعت دانست.
مراحل استارت نشسته
استارت نشسته از سه مرحله متوالی تشکیل شده و طی سه فرمان اجرا میشود:
الف) مرحله به جای خود
ب) مرحله حاضر
ج) مرحله حرکت با شلیک تپانچه
در ادامه به طور مفصل‌تری به شرح هر یک از این مراحل می‌پردازیم.
لف) مرحله به جای خود. تخته استارت و بلوک‌های آن باید متناسب با وضعیت بدنی هر فرد تنظیم و پشت خط استارت در زمین استقرار گردد. برای مبتدیان میتوان فاصله بلوک جلویی تا خط استارت را حدود ۶۰ سانتیمتر و فاصله دو بلوک را از هم حدود ۴۵ سانتیمتر تنظیم کرد.
پس از تنظیم بلوک‌های استارت، دونده در پشت خط استارت در وضعیتی کاملا راحت قرار گرفته و منتظر فرمان به جای خود می‌ماند. با صدور فرمان به جای خود از طرف داور استارت که استارتر نامیده میشود، دونده به جلو خط استارت آمده و پاهای خود را با راحتی کامل عضلانی روی بلوک‌های استارت قرار میدهد. در این حالت مطابق با مقررات، پنجه پاها باید با زمین در تماس باشد. سطح تماس پای جلو با زمین و بلوک جلویی استارت بیشتر از پای عقب است و پنجه آن نیز تماس بیشتری با زمین دارد. همچنین برآمدگی کف پای جلو (سینه پا) نیز با بلوک جلویی تماس کامل دارد، زانوی پای عقب در وضعیت به جای خود روی زمین قرار دارد و زانوی پای جلو – بسته به نوع استارت – بالا و در حدود راستای دستها باید باشد.
دستها پشت خط استارت (بدون تماس با خط استارت) و به فاصله عرض شانه‌ها از هم باز و به نحوی روی زمین متسفر میشوند که انگشت شست و اشاره در یک راستا بوده و انگشت شست به طرف داخل بدن و سایر انگشت‌ها به سمت خارج بدن قرار گیرند. دست در این حالت به زمین فشار مختصری وارد کرده و نسبت به آن حالتی عمودی دارند.
در این مرحله، وزن بدن روی دستها و زانوی واقع بر روی زمین (زانوی پای عقب) خواهد بود. دونده باید فشار پاهای خود روی بلوک‌های استارت را تا حدی احساس کند. چشم‌ها به ۱ تا ۳ متر جلوی خط استارت دوخته شده باشند و عضلات سر و گردن در وضعیت کاملا راحت و در امتداد ستون فقرات باشند. در حالت به جای خود، دونده باید در وضعیت کاملا راحت عضلانی بوده و متمرکز بوده که نقش بسیار مهمی برای موفقیت سایر مراحل استارت دارند. همچنین نباید هیچ گونه حرکات اضافی در این مرحله انجام دهد.
ب) مرحله حاضر. در مرحله حاضر همزمان با بالا بردن و جلوآوردن لگن خاصره، زانوی پای عقب نیز از زمین جدا می شود. دست ها تا حدودی به طرف جلو متمایل شده، سر و گردن در همان حالت در امتداد ستون فقرات باقی می ماند و نگاه در حدود ۱ تا ۲ متری جلوی خط استارت متمرکز می گردد. در این موقعیت، باسن کمی بیشتر از شانه ها بلند بوده، به نحوی که زاویه پای جلو حدود ۹۰ درجه و زاوی پای عقب حدود ۱۰۰ تا ۱۳۰ درجه است. این زوایا به فاصله بین دست ها و پاها در حالت به جای خود بستگی دارند.
پاها روی بلوک استارت، آماده برای عمل راندن هستند، در این وضعیت وزن بدن تا حدودی بیشتری روی دستهاست و در مورد برخی قهرمانان به نسبت مساوی روی دستها و پاها تقسیم میشود. فاصله زمانی بین فرمان حاضر تا شلیک تپانچه نباید مکث طولانی برای دونده ایجاد کند. دونده در حالت حاضر نباید هیچ گونه حرکت اضافی در ناحیه پا و شانه و سایر قسمتهای بدن داشته باشد، همچنین دونده باید یاد بگیرد که نسبت به صدای تپانچه عکس‌العمل سریعی داشته باشد و تمرکز خود را روی اجرای سریع حرکات دست و پا و اعمال نیروی روی بلوک‌های استارت و کنده شده از بلوک‌ها پس از شلیک تپانچه معطوف دارد. تحقیقات نشان داده است دونده‌هایی که تمرین و تمرکز کافی روی واکنش خود پس از صدای تپانچه ندارند، نسبت به دونده‌هایی که روی اجرای حرکت سریع پس از صدا تمرکز می نمایند، واکنش کندتری دارند(۰.۲۵ ثانیه در مقابل ۰.۱۲ ثانیه).
ج)مرحله حرکت و واکنش به تپانچه. در این مرحله، دونده باید قبل از کنده‌شدن از بلوک‌های استارت، به صدای شلیک تپانچه، واکنش نشان دهد. مرحله واکنش در بعضی از دونده‌ها با سرعت بالا و در حداقل زمان همراه است، اما در برخی دیگر، این مرحله نیازمند زمان بیشتر است. در واقع این مرحله خود از دو مرحله: عکس‌العمل در برابر صدای تپانچه و مرحله کنده‌شدن از بلوک‌های استارت تقسیم‌بندی میشود.
مرحله واکنش در برابر صدای تپانچه. را میتوان با تمرین بهبود بخشید. تمریناتی که منجر به افزایش تمرکز دونده شده و به افزایش راحتی عضلانی وی در این مرحله نیز کمک کند، میتواند یک عکس‌العمل سریع را برای وی به همراه داشته باشد.
مرحله کنده‌شدن از بلوک‌های استارت یکی از مهمترین مراحل استارت است. دونده باید بلافاصله بعد از واکنش به صدای تپانچه، با سرعت بالایی، نسبت به آن واکنش نشان داده و مرحله کنده‌شدن از تخته استارت را شروع کند. براساس مطالعات فرانکلین هنری برای کسب حداقل زمان در بخش کنده‌شدن از تخته استارت، فاصله بلوک‌ها از هم و فاصله تخته استارت از خط شروع باید مناسب باشد، بیش از حد نزدیک‌بودن بلوک جلویی به خط استارت موجب طولانی‌تر شدن زمان کنده‌شدن پای جلویی از بلوک استارت و کاهش نیرو میگردد.
فرانکلین فاصله بین بلوک‌های استارت را برای این بخش ۴۰ تا ۵۲.۵ سانتیمتر توصیه میکند و داشتن مهارت در اجرای استارت را در این امر بسیار موثر می‌داند.
در اجرای تکنیک کنده‌شدن از بلوک‌های استارت و آمادگی برای آغاز دویدن، پای عقب همزمان با دستها از زمین جدا و همزان و هماهنگ با دست مخالف عمل تاب به جلو و بالا را انجام میدهد که این عمل در حفظ تعادل نیز موثر است. بلافاصله بعد از جداشدن پای عقبی از بلوک عقبی استارت و تاب رو به جلوی آن، پای جلویی نیز به فشار خود به بلوک جلویی استارت، از آن جدا میشود. هر چه عمل پاها قویتر باشد، نیروی رو به جلوی بهتری به دونده وارد میشود. تاب هماهنگ دستها نیز در جهت بهتر راندن دونده به جلو موثر است. به همین دلیل زاویه دستها در مفصل آرنج نزدیک به ۹۰ درجه خواهد بود. سر و تنه در لحظه جداشدن از بلوک‌های استارت در امتداد پاها بوده، بدن زاویه کمی نسبت به زمین داشته به نحوی که این تمایل رو به جلو و پایین موجب ناپایداری در گامهای بعد و کمک به شتاب‌گیری بهتر میشود.
دوندگان سرعت برای اولین گام‌برداری پس از استارت تمرین زیادی در نظر می‌گیرند و سعی دارند با تاب سریع زانوی پای عقب به جلو و بالا‌آوردن آن به طول اولین گام خود بیافزایند.
بسم الله الرّحمن الرّحیم
محمدرضا قادری
کلاس ورزش استاد جلالی مجد
رشته دامپزشکی دانشگاه آزاد کرج
ساعت کلاس روز های شنبه ساعت ۱۴:۱۵
تاریخچه دو و میدانی
دوومیدانی یک ورزش طبیعی است زیرا با رفتار و حرکات طبیعی انسان مطابقت دارد. بنابراین میتوان گفت دوومیدانی از زمان پیدایش بشر وجود داشته است و اولین اسلحه نسان در برخورد با محیط و خطرهای آن به حساب میآمد.
بشر اولیه برای دفاع از خود محتاج به فرار کردن بود تا اینکه در محلی خود را مخفی کرده به زندگی خود ادامه دهد. لیکن اشخاصی که ضعیف بوده و قدرت دویدن نداشتند بدون شک طعمه حیوانات قرار میگرفتند.
بدین جهت پدرها بچههای خود را تشویق به دویدن کرده و به آنها طرز فرار از مقابل حیوانات را میآموختند چرا که دویدن، حد فاصل بین زندگی و مرگ برای آنها بود.
انسانهای اولیه ضمن دویدن و فرار، برای عبور از موانع طبیعی از جهیدن و پریدن استفاده میکردند و اگر لازم میشد که بین آنها و حیوانات مبارزهای صورت گیرد از پرتاب سنگ یا دیگر اشیا کمک میگرفتند این کار معمولاً زمانی انجام میگرفت که انسان از فرار کردن خسته و کوفته میشد. در تنگنای مرگ و زندگی، انسان مجبور بود از قدرت بازو و پنجه و عضلات خود هم حداکثر استفاده را نماید. به این ترتیب انسان اولیه پی برد که اگر تندتر بدود، بیشتر بپرد و محکمتر پرتاب کند، بهتر خواهد توانست با مشکلات و خطرات پیرامون خود مبارزه کند.
از بین ملتهای دنیای باستان فقط یونان بود که با عشق و علاقه، مردان غیور و با شهامت خود را به بهترین شکل، تشویق میکرد. در یونان باستان به مردانی که بهتر دویده و شیای را بیشتر پرتاب کرده و از مرتفعترین محل میپریدند به چشم عظمت نگاه میکردند و برای آنها احترام و افتخار زیادی قائل بودند. اما نکته مجهول برای همه دانشمندان علم ورزش این است که به چه علت قهرمانان پرتاب دیسک در مرتبه اول قرار میگرفتند و ورزشکاران دیگر در درجه دوم اهمیت قرار داشتند.
در اساطیر یونان باستان، به موجودی پرشور و شر به نام «مرکور» بر میخوریم. این موجود افسانهای، جوانی است بلند بالا و سرشار از شادمانی و حرکت و حرارت. او در دو طرف کلاه و مچ پای خود بالهایی کوچک دارد و با همین بالها و گامهای تیز و چابک، سفرهای بسیار پرماجرایی را در کوهها و جنگله و سرزمینهای مختلف انجام میدهد. وجود چنین اسطورهای حکایت از علاقه و توجه مردم به تیزپایی، چابکی و دویدن دارد.
در دوران امپراطوری روم باستان، لژیونرها (سربازان عضو ارتش) با پرداختن به انواع دوها و پرتابها، خود را برای مسابقات شمشیرزنی و نبردهای تن به تن آماده میکردند. در مصر باستان نیز، نوعی ورزش «دومیدانی» شامل دویدنهای انفرادی و جمعی اجرا میشد.در ایرلند ورزش میدانی به نام «تیلتین» (tailtean) رایج است که پیشینهای چندهزار ساله دارد.
المپیک باستان
المپیک باستان اولین اجرای سازمان یافته و قانوندار دوومیدانی بود. این بازیها از سال 776 قبل از میلاد آغاز شد و 12 قرن ادامه داشت.
دوومیدانی در المپیک باستان در رأس دیگر ورزشها قرار داشت. مسابقه دو با شرکت دوندگان چابک به مسافت یک اِستاد (182 متر) انجام میشد. واژه استادیوم از این کلمه گرفته شد.
در این دوره حتی دویدن با یک پا هم وجود داشته و از آنجا که بشر اسلحهای به نام نیزه اختراع کرده بود و در جنگ از آن استفاده فراوانی میکرد، پرتاب نیزه هم به عنوان ورزش شناخته شد. در المپیادها دو نوع مسابقه با نیزه وجود داشت: یکی پرتاب نیزه و دیگری نبرد با نیزه توأم با شمشیربازی. «کوروبوس» احتمالاً اولین قهرمان رسمی دو در نخستین المپیک باستانی بوده است. بنا به مدارک تاریخی، پرش طول در چهارمین دوره به مواد مسابقه اضافه شد و کرونوس از کشور اسپارتا نخستین رکورددار این ماده بود که حدود 7 متر پرید. در دورههای بعدی رشتههای دیگر مانند پرتاب وزنه و پرتاب دیسک به فهرست مسابقات دوومیدانی اضافه شد .
موضوع تحقیق:تاریخچه دو ومیدانی
نام:محمدرضا نوروزی
دانشگاه آزاد کرج مقطع کارشناسی
درس:ورزش1
شنبه 14.15 تا 15.45
شماره دانشجویی:960202046
منشاء پیدایش دو و میدانى به انسان‌هاى اولیه برمى‌گردد. انسان‌هاى اولیه، در جریات تلاش براى بقاء، شکار و دفاع از دو بدن، پریدن و پرتاب کردن استفاده مى‌‌برند. با گذشت زمان و تغییر شرایط زندگی، انجام این حرکات طبیعى بیشتر براى عملیات جنگى صورت مى‌گرفت. در زمان صلح که اوقات فراغت جنگجویان بیشتر بود و در این زمینه‌ها به تمرین و رقابت مى‌پرداختند.
نقوش روى اشیاء و ظروف بجا مانده از دوران باستان، تصاویر انسان‌هایى را نشان مى‌دهد در حال دویدن، پریدن و پرتاب کردن مى‌باشند. براساس مدارک موجود اثبات گردیده است که پیش از اولین دوره مسابقات المپیک دویدن، پریدن و پرتاب کردن به عنوان یک ورزش داراى جاذبه براى مردم یونان بوده است. مسابقه بیشتر دو و میدانى به یونان باستان مى‌رسد. در سال ۷۷۶ ق - م و رشته‌هاى ۵ گانه ورزشى مرکب از: دو سرعت، پرش طول، پرتاب دیسک، پرتاب نیزه و کشتى تشکیل مى‌شد.
دو و میدانى نوین در قرن ۱۹ در امپراطورى انگلستان بوجود آمده و رشته‌هاى قدیمى ابقاء و رشته‌هاى جدیدى مانند: دو با مانع، دوهاى استقامت، پرش طول و پرش سه گام، پرتاب چکش و وزنه جزو رشته دو ومیدانى درآمدند. درسال ۱۸۱۰ میلادى مسابقه‌اى در زمینه دو و میدانى در انگلستان انجام گردید. در بین سال‌هاى ۱۸۵۷ و ۱۸۶۰ و مسابقات دو و میدانى بین دانشگاه‌هاى مشهور آکسفورد و کمبریج برگزار مى‌گردید. ۲۰ سال بعد رشته دو و میدانى آن چنان توسعه پیداکرد که انجمن دو و میدانى آماتورى انگلستان تأسیس گردید.
دو ۳۰۰۰ متر با مانع بصورت امروزى از مسابقات صحرا نوردى که بسیار مورد علاقه سربازان انگلیسى بود مشتق گردید. از سال ۱۹۰۰ مسابقات با مسافت‌هاى مختلف انجام مى‌شد، وى از سال ۱۹۲۰ مسافت رسمى ۳۰۰۰ متر تعیین شد. ایده واردکردن دو ماراتن در سال ۱۸۹۶ در اولین دوره المپیک جدید بوجود آمده و انجام پذیرفت. پرش ارتفاع همراه با انواع حرکات آکروباتیک، در قرن ۱۹ از جزایر انگلستان رونق یافت. پرش سه گام نیز از جزایر ایرلند آغاز گردید، در طى قرن ۱۹ ایرلندى‌ها در این رشته تبحر پیدا کردند. ماده پرتاب وزنه نیز به جزایر انگلستان مربوط مى‌شد. در آغاز براى پرتاب از سنگ استفاده مى‌شده است ولى بعدها در اواسط قرن ۱۸ از گلوله‌هاى آهنى استفاده گردید. در آغاز قرن ۱۹ نیز محل پرتاب از مربع به دایره تبدیل گردید. پرتاب چکش نیز از قرن ۱۶ از جزایر انگلستان شروع گردید البته شکل جدید چکش از اسکاتلند آغاز شد. موارد ۱۰ گانه نیز در اواسط قرن ۱۹ در ایرلند انجام مى‌شد. البته پیشگامى اسکاندیناوى‌ها موجب ورود این رشته در مسابقات المپیک استکهلم گردید.
در مسیر تکاملى دو و میدانی، مسابقه دو ۶۰ متر سرعت در المپیک‌هاى ۱۹۰۰ و ۱۹۰۴ برگزار گردید. رشته ۲۰۰ متر سرعت نیز از دومین دوره المپیک در برنامه قرار گرفت. مسابقات دو صحرانوردى از سال ۱۹۱۲ انجام گردید. در سال‌هاى ۱۹۰۰ تا ۱۹۰۴ ماده ۳۰۰ متر با مانع، پرش ارتفاع و پرش طول درجا انجام گرفت. پرش سه گام بدون دورخیز نیز طى سال‌هاى ۱۹۰۰ و ۱۹۰۴ به اجرا درآمدند. ماده پیاده‌روى نیز در سال ۱۹۰۸ و ریله المپیک نیز در سال ۱۹۰۸ انجام پذیرفت.
بطورکلى نقش انگلستان در توسعه تجدید حیات رشته دو و میدانى بسیار بوده است. بطوریکه در طول سال‌هاى ۱۸۲۰ و ۱۸۶۰و این رشته در دانشگاهها و مدارس راه یافته و دانش‌آموزان و دانشجویان به آن تمایل خوبى نشان مى‌دادند. رونق دو و میدانى در انگلستان باعث روى‌آورى سایر کشورهاى اروپایى به این رشته شد. آنها در کشور و نیز در مستعمرات خود دو و میدانى را ترویج کردند. باشگاه دو و میدانى نیویورک در سال ۱۸۶۸ تأسیس و مسابقات منظم در موارد دوها، پرشها و پرتابها برگزار گردید.
تفکر تأسیس فدراسیون بین‌المللى دو و میدانی، همزمان با برگزارى مسابقات المپیک ۱۹۱۲ استکهلم بوجود آمد. سه روز پس از برگزارى آن مسابقات، اولین کنگره فدراسیون بین‌المللى دو و میدانى با شرکت کشورهای: استرالیا، اطریش، بلژیک، شیلی، کانادا، دانمارک، مصر، فنلاند، فرانسه، آلمان، یونان، مجارستان، نروژ، روسیه، سوئد، آمریکا و انگلستان، برگزار گردید. اولین مقررات بین‌المللى دو و میدانى نیز در سال ۱۹۱۴ در کنگره لیون فرانسه به تصویب رسید.
لب
نام و نام خانوادگی: محمدعلی کربلایی سلیمان
استاد مربوطه: آقای مهدی جلالی مجد
موضوع: تاریخچه ی کشتی
Loading…
کشتی گونه‌ای ورزش است که در آن دو انسان غیر مسلح با یکدیگر گلاویز شده و برای به زمین زدن یا بی‌تعادل کردن و امتیاز گرفتن از همدیگر، تلاش میکنند.
کشتی یکی از قدیمی‌ترین ورزشها و احتمالاً در دوران ماقبل تاریخ با تغییر شکل و جایگزین کردن مرگ یا صدمات شدید با یک پیروزی نمادین ایجاد شده‌است. شواهد بسیاری از حضور کشتی در تمامی تمدن‌های آغازین بشری وجود دارد. البته اولین بار در یونان باستان به یک ورزش واقعی تبدیل و در سال ۷۰۴ پ. م وارد المپیک شد. در المپیک باستان قهرمان کشتی پس از قهرمان پرتاب دیسک مهمترین پهلوان یونان شمرده میشد. داستان رقابت اودیسه و آژاکس که هومر در ایلیاد روایت کرده‌است از قدیمی‌ترین و باشکوه‌ترین داستان‌های مربوط به کشتی است.
کشتی بانوان مانند کشتی مردان رشد کرده و تفاوتی از جهت پیشرفت آن در ابتدا نداشته‌است اما در دوران مدرن قدری از کشتی مردان عقبتر افتاده‌است.
سبکهای متنوعی از کشتی در کشورهای مختلف دنیا تمرین میشود. از مهمترین سبکهای ملی، المپیکی و محلی کشتی میتوان به (کشتی فرنگی) و (کشتی آزاد) و با کمربند شامل گلیما در ایسلند، شوینگن در سوئیس، گوراش در آسیای میانه و نیز سومو و جوجیتسو در ژاپن، و سامبو در روسیه اشاره کرد. در ایران نیز کشتی با چوخه یکی از رشتههای محلی و بومی میباشد.
کشتی یکی از قدیمی‌ترین و فراگیرترین ورزشهای دنیا است و احتمالا در دوران ماقبل تاریخ با تغییر شکل در جنگهای تن‌به‌تن و جایگزین کردن مرگ یا صدمات شدید با یک پیروزی نمادین ایجاد شده‌است. شواهد بسیاری از حضور کشتی در تمامی تمدن‌های آغازین بشری وجود دارد. البته اولین بار در یونان باستان به یک ورزش واقعی تبدیل و در سال ۷۰۴ پ.م وارد المپیک شد، در المپیک باستان قهرمان کشتی پس از قهرمان پرتاب دیسک مهمترین پهلوان یونان شمرده میشد، داستان رقابت اودیسه و آژاکس که هومر در ایلیاد روایت کرده‌است از قدیمی‌ترین و باشکوه‌ترین داستان‌های مربوط به کشتی است.
زمان مسابقه کشتی آزاد و فرنگی
طبق قوانین بین المللی زمان مسابقه کشتی آزاد و فرنگی برای بزرگسالان امید و جوانان یک زمان 5 دقیقه ای و برای نوجوانان یک زمان 4 دقیقه ای تعیین شده است . در صورتیکه دو کشتی گیر در وقت قانونی از نظر امتیاز مساوی شدند بلافاصله کشتی به وقت اضافه 3 دقیقه ای کشیده خواهد شد و کشتی گیر برنده طبق قانون فیلا مشخص میشود.
سبکهای متنوعی از کشتی در کشورهای مختلف دنیا تمرین میشود. از مهمترین سبکهای ملی و محلی کشتی میتوان به انواع کشتی با کمربند شامل گلیما در ایسلند، شوینگن در سوئیس، گوراش در آسیای میانه و نیز سومو و جوجیتسو در ژاپن، سامبو در روسیه اشاره کرد.
تقریبا تمام کشورهای دنیا دو سبک المپیکی کشتی یعنی کشتی فرنگی و کشتی آزاد را پذیرفته‌اند، تفاوت این دو در آن است که در کشتی فرنگی، که بیشتر در اروپای قاره‌ای محبوب است، گرفتن پائین کمر و استفاده از پا ممنوع است اما در کشتی آزاد کشتیگیران اجازه همین اعمال را دارند. مسابقات این دو رشته زیرنظر فدراسیون بینالمللی کشتی (فیلا) برگزار میشود.
نحوه برد و باخت
1- ضربه فنی : در این حالت کشتی گیر برنده در جدول مسابقات 4 امتیاز و بازنده 0 خواهد گرفت .
2- در صورتیکه کشتی گیری حریف خود را با اختلاف 10 امتیاز ببرد به برنده 4 امتیاز و به بازنده اگر امتیاز فنی داشته باشد 1 امتیاز اگر امتیاز فنی نداشته باشد 0 امتیاز تعلق می گیرد.
3- در صورتیکه کشتی گیری حریف خود را با اختلاف کمتر از 10 امتیاز ببرد به برنده 3 امتیاز و به بازنده 1 امتیاز در جدول خواهد گرفت .
ولی اگر کشتی گیر بازنده امیاز فنی نداشته باشد به برنده 3 امتیاز و بازنده 0 تعلق خواهد گرفت.
مصدومیت و ادامه ندادن به بازی :
حاضر نشدن به کشتی و اعمال خلاف مقررات انجام دادن موجب می شود که به برنده 4 امتیاز و بازنده 0 امتیاز داده شود.اگر کشتی گیر در مسابقه 3 اخطاره شود کشتی بلافاصله قطع و در این حالت برنده 4 امتیاز و بازنده 0 می گیرد.
Loading…
نام کشتی از کمربندی به نام "کُشتی" گرفته شده که پارسیان و زرتشتیان هنگام غروب آفتاب به کمر خود میبستند و در برابر کانون آتش به دعا خواندن می‌پرداختند. کشتی گرفتن به معنی کمر یکدیگر را گرفتن است. اصل آن در زبان پهلوی، کُستیک و در زبان فارسی دری گُشتی خوانده میشود.
این کمربند که زرتشتیان آن را «بندرین» نیز می‌نامند، کمربندی است با ۷۲ نخ که از پشم گوسفند توسط زن موبدی بافته میشود. ۷۲ به شش رشته تقسیم میگردد و هر دسته دوازه نخ دارد که هفتاد و دو اشاره دارد به هفتاد و دو فصل یسنا (یکی از بخش‌های اوستا) و دوازده به دوازده ماه سال و شش اشاره دارد به شش گاهنبار (حبش‌های دینی سال). کستی را سه بار برکمر می بستند که یادآور سه اصل زرتشت یعنی «گفتار نیک، کردار نیک و پندار نیک» بود.
انواع کشتی های محلی در ایران
کشتی پهلوانی یا زورخانه‌ای: در سراسر ایران
کشتی لوچو: از ورزش های محبوب روستاهای مازندران است و چون جایزه کشتیگیران را بر نوک یک چوب در وسط میدان آویزان میکنند به آن لوچو گویند. جایزه؛ قواره پارچه، شال و ترمه و گاهی گاو یا گوسفند است که به همان چوب وسط میدان بسته میشود.
عکسی از کشتی لوچو در مازندران
کشتی با چوخه: این کشتی در سراسر خراسان به ویژه قوچان، فریمان و اسفراین، رواج دارد و در فضای آزاد به اجرا در میآید.
عکسی از کشتی با چوخه در خراسان
کشتی گیله مردی: این کشتی در استان گیلان رواج دارد. در این کشتی هر جای بدن حریف با زمین تماس پیدا کند شکست خورده است. در این کشتی، علاوه بر فون کشتی از ضربات مشت نیز استفاده میشود. و کشتی گیران گیله مرد تنها یک شلوار تنگ استفاده می کنند و جایزه آن گاو، گوسفند، پارچه و... است.
کشتی گیله مردی در گیلان
کشتی ازاد
کشتی آزاد یکی از روشهای کشتی گرفتن است که در سراسر دنیا تمرین میشود و به همراه کشتی فرنگی یکی از دو سبک کشتی است که در بازیهای المپیک برگزار میشود. منشأ اصلی کشتی آزاد در کشتی کَچ اَز کَچ کَن و کشتی کچ است که در سدهٔ ۱۹ میلادی در بریتانیا و ایالات متحده آمریکا توسعه یافت و یکی از سرگرمی‌های جذاب و مردمی در جشن‌ها به شمار می‌رفت. قوانین کشتی آزاد هنوز هم تقریباً مشابه کشتی کچ است با کمی محدودیت برای انجام بعضی حرکات خطرناک.
در کشتی آزاد همچون کشتی کچ و کشتی فرنگی هدف اصلی چسباندن شانه حریف بر تشک است که به پیروزی فوری (ضربه فنی) منجر میشود و برخلاف کشتی فرنگی کشتیگیران اجازه گرفتن پای حریف و استفاده از پای خود را دارند.
مسابقات کشتی آزاد از المپیک ۱۹۰۴ وارد المپیک شد و از المپیک ۲۰۰۴ رقابتهای این رشته در بخش زنان نیز برگزار میشود.
مقررات
بر اساس مقررات بینالمللی هرگونه گرفتن، ضربه زدن و پرتاب کردن ملایم حریف مجاز است. اما هر نوع گرفتنی که زندگی یا سلامتی اعضای حریف را به خطر بیندازد مانند گرفتن گلو ممنوع است. همچنین استفاده از لگد، مشت، کله زدن و گرفتن دوبنده ممنوع است. نقض قانون منجر به گرفتن اخطار به کشتیگیر میشود و سه اخطار کشتیگیر را از ادامه مسابقه محروم میکند. در هنگام نقض شدید مقررات کشتیگیر را میتوان بیدرنگ از مسابقه اخراج کرد. مسابقات میبایست روی تشک کشتی که حداقل ۹ متر قطر دارد برگزار شود.
اوزان
دستههای وزنی کشتی آزاد و فرنگی یکسان است و تاکنون چندین بار تغییر کرده‌است. از سال ۲۰۰۲ به این سو رقابتهای کشتی فرنگی [و آزاد] در رده سنی بزرگسالان در هفت وزن ِ ۵۵ کیلوگرم، ۶۰ کیلوگرم، ۶۶ کیلوگرم، ۷۴ کیلوگرم، ۸۴ کیلوگرم، ۹۶ کیلوگرم، ۱۲۰ کیلوگرم برگزار میشود. در ردهٔ نونهالان (۱۴ و ۱۵ سال) در ده وزن از ۲۹ تا ۸۵ کیلو، در ردهٔ نوجوانان (۱۶ و ۱۷ سال) در ده وزن از ۳۹ تا ۱۰۰ کیلو و در جوانان (۱۸ تا ۲۰ سال) در ۸ وزن از ۴۶ تا ۱۲۰ کیلوگرم برگزار میشود.
کشتی فرنگی
کشتی فرنگی یکی از سبکهای کشتی آماتور است که در سدهٔ ۱۹ میلادی در فرانسه ابداع شد و هرچند نام گِرِکو-رومن (یونانی-رومی) برای آن برگزیده شد، اما پیش از آن تمرین نمی‌شد، چراکه کشتی یونانیها و رومی‌های قدیم بیشتر به کشتی آزاد شباهت داشت.
در کشتی فرنگی استفاده از پا برای به زمین زدن حریف و گرفتن پائین کمر ممنوع است و بقیه مقررات آن مشابه کشتی آزاد دیگر سبک المپیکی کشتی است. این رشته در تمام ادوار المپیک به جز المپیک ۱۹۰۰ پاریس و المپیک ۱۹۰۴ لس آنجلس برگزار شده‌است.
اجرای فن پنج امتیازی کنده فرنگی در قهرمانی کشتی آمریکا 2004
تاریخچه کشتی:
ورزش کشتی یکی از باسابقه ترین رشته های ورزشی است که در نزد ملل گیتی از دوران باستان به شکل های مختلف برگزار می شده و تقریباً در هیچ ایل و قبیله و روستا و شهری نیست که این ورزش برای مردم آشنا نباشد . با اطمینان می توان گفت که زور آزمایی و کشتی گرفتن از دورانهای نخستین ظهور انسان بر روی کره زمین مورد توجه بوده و در اوغات فراقت یا در جنگها و نزاعها به شکلی طبیعی و غریزی اجرا می شده است .
انسان شاید نخستین درس راه و رسم کشتی گرفتن و زورآزمایی کردن را از حیوانات آموخته باشد . وقتی انسان نخستین دریافت که به کمک قدرت بدنی و زوربازوی خود میتواند بهتر بر حریفان و حیوانات مهاجم چیره شود بیشتر به اهمیت کشتی پی برد . بنابراین بخشی از اوغات فراغت انسانهای اولیه با کشتی گرفتن سپری می شد تا مهارت و آمادگی لازم را در این فن پیدا کنند و در وقت نیاز بکار ببرند .
کشتی در طول تاریخ
بسیاری از کتیبه هایی که از روزگاران قدیم و در حدود پنج هزار سال پیش به جای مانده و توسط باستان شناسان کشف شده است ثابت میکند که کشتی در میان مصریان و آشوریان رواج بسیار داشته و دارای قاعده و مقررات مخصوصی بوده است .
کشتی در زورخانه در اواخر دوره قاجار
از بین النهرین و مصر فنون کشتی به مناطق دور و نزدیک آسیا و روم و یونان راه پیدا کرد و در هر جا گسترش و تکامل بیشتری یافت . مربیان کشتی در یونان باستان مراحل اجرای هر فن کشتی را به صورت چند نقاشی در حالات مختلف بر روی صفحات کاغذ پاپیروس نقاشی می کردند و به کمک آنها شاگردان خود را تعلیم می دادند .
با رواج کشتی در یونان مسابقات مربوط به آن نیز از سال 704 قبل از میلاد به مواد پنجگانه بازیهای المپیک باستان افزوده شد . مسابقات پنجگانه در بازیهای المپیک یونان باستان که پنتاتلون گفته می شد عبارت بود از دویدن – پریدن – پرتاب نیزه – پرتاب دیسک و کشتی گرفتن .
قوانین اولیه کشتی در یونان باستان چنین بود که هر کسی سه بار زمین بخورد مغلوب به حساب می آید . ولی در بیشتر کشتیهای باستانی رسم بر این بود که اگر هر قسمت از بدن البته به جز کف پاها با زمین تماس پیدا کند آن کشتی گیر بازنده اعلام شود .
از مشهورترین پهلوانان و کشتی گیران یونان در قرن ششم پیش از میلاد پهلوانی بود به نام میلو از اهالی کروتون . در 6 دوره پیاپی از بازیهای المپیک به مقام قهرمانی رسید و در 32 مسابقه بزرگ پهلوانی هم حریفان خود را شکست داد تا بلند آوازه ترین کشتی گیر زمان خود باشد . در قاره پهناور آسیا ورزش کشتی در میان قبایل و ایلات و عشایر همواره رایج بوده و محبوبیت بسیار داشته است اما رواج این ورزش در مغولستان – ژاپن – ایران و هندوستان بیشتر از دیگر مناطق آسیا بوده و هنوز هم هست .
کشتی در ایران
در ایران قدیم کشتی گرفتن و زور آزمایی کردن اهمیت بسیار داشته است و این ورزش در زندگی و سنتهای ما ایرانیان به قدری ریشه دوانده که تبدیل به یک ورزش ملی شده است .
کشتی و ورزش باستانی در دوران صفویه و زندیه رونق زیادی در ایران یافت به طوری که در هر شهر صدها پهلوان بنام وجود داشت. در دوران قاجاریه علاقه به این ورزش چنان زیاد شد که در دوران ناصرالدین شاه شخصی به نام «صاحب الدوله» مأمور توسعه ورزش کشتی شد و در تمامی روزهای تعطیل پهلوانان در میادین شهر به کشتی گرفتن می‌پرداختند. مسابقات کشتی پهلوانی برای انتخاب پهلوان پایتخت از همین ایام آغاز شد و بعدها به صورت یک سنت جاری همه‌ساله درآمد. محمدصادق بلورفروش، ابراهیم یزدی معروف به یزدی بزرگ، پهلوان اکبر خراسانی، حسین یوزباشی، سید حسن رزاز، سید اسماعیل کالسکه‌ساز از کشتیگیران و پهلوانان معروف آن زمان بودند.
از زمان رضا شاه زورخانه با فرهنگ جدید رونق بیشتری گرفت و در کنار زورخانه‌ها، باشگاهها و ورزشگاهها هم شکل گرفتند. از سال ۱۳۱۸ با مطرح شدن مقررات بینالمللی کشتی، تغییر و تحولاتی در شیوه کشتی گرفتن و طرز لباس پوشیدن کشتیگیران پدید آمد.
درباره کلمه کشتی باید گفت که زرتشتیان و پارسیان باستان هنگام غروب آفتاب بندی به کمر خود می بستند و در برابر کانون آتش به دعا خواندن می پرداختند . آن کمربند کستی نامیده می شد و کشتی گرفتن هم از این کلمه آمده به معنی کمر یکدیگر را گرفتن . البته واژه کستی هم در طی زمان تبدیل به کشتی شده است و امروزه برای نامیدن این ورزش که زورگری و زور آزمایی است به کار میرود .
تاریخ پهلوانی ایران سرشار از نامهای آشنایی است که قدرت بدنی و نیروی خود را در راه مبارزه با بی عدالتی و دفاع از مظلومان بکار برده اند . از پهلوانان قدیم پوریای ولی – عبدالرزاق – مفرد قلندر – فیله همدانی – شمس محمد – محمد مالانی و یوسف ساوی شهرت و محبوبیت بیشتر دارند و از پهلوانان دوره معاصر میتوان به نامهای مشهوری همچون ابراهیم یزدی – اکبر خراسانی – حاج محمد صادق بلور فروش و حاج سید حسن رزاز اشاره کرد .
Loading…
موقعیت کشورها
در مسابقات جهانی و بازیهای المپیک هر بار حدود 500 کشتی گیر قوی هیکل و زورمند از سراسر دنیا قدم به میدان مسابقه می گذارند که در آن میان کشورهای شوروی – آمریکا – آلمان – بلغارستان و ایران از قدرتهای برتر کشتی جهان به شمار می روند .
معروفترین کشتی گیران جهان
جورج هاکن اشمیدت معروف به شیر روسی ، این پهلوان به مدت 10 سال ( از سال 1898 تا سال 1908 ) از هیچ حریفی شکست نخورد . در سال 1968 در سن 91 سالگی در گذشت .
یاشار دوغو کشتی گیر معروف ترکیه و فاتح مدال طلای المپیک 1948 ( در وزن 73 کیلو ) و قهرمان جهان در سال 1951 .
تدیا شویلی ( شوروی ) ازبهترین کشتی گیران جهان در دهه 1970 که در وزنهای 82 و 90 کیلوگرم کشتی می گرفت . او در فاصله سالهای 76 – 1971 تعداد 6 مدال طلا از بازیهای المپیک و مسابقات قهرمانی جهان به گردن آویخت .
حمید کاپلان ( ترکیه ) کشتی گیر سنگین وزن و قهرمان المپیک 1956 و قهرمان جهان در سال 1958 .
الکساندر مدوید ( شوروی ) برنده مدال طلا در المپیک های 1964 – 1968 – 1972 و قهرمان دنیا در سالهای 1962 – 1963 – 1967 – 1969 – 1970 و 1971 . افتخارات و پیروزمندیهای او در تاریخ کشتی جهان بی نظیر است .
واتانابه ( ژاپن ) تنها کشتی گیر بدون شکست جهان و قهرمان المپیک و دنیا در سالهای 1964 – 1962 . او در طی سالهای ورزش خود 186 کشتی در میدانهای ملی و بین المللی گرفت و در هیچ یک از آنها مغلوب نشد .
کشتی ایران
ورزش کشتی در ایران طرفداران بسیار زیاد دارد و ورزش ملی ما محسوب می شود . این ورزش از قدیم در زورخانه ها رواج داشته است ولی مسابقات کشتی زورخانه ای رفته رفته به خارج از گود زورخانه منتقل شده و به صورت آزاد و فرنگی گسترش یافته است .
ایران از سال 1948 ( المپیک لندن ) قدم به صحنه های بین المللی نهاد و به عنوان یک قدرت قابل حساب و درجه اول مطرح شد . درخشانترین پیروزی ایران 2 بار کسب مقام قهرمانی جهان در سالهای 1961 ( یوکوهاما ژاپن ) و 1965 ( منچستر انگلستان ) بوده است . ضمن آنکه در قاره آسیا هم کشتی ایران همواره درخشش داشته و اغلب به مقام قهرمانی دست یافته است .
درخشش حمید سوریان در المپیک 2012 لندن
مشهورترین کشتی گیران ایران
از میان پهلوانان و کشتی گیران آزاد و فرنگی ایران که در مسابقات قهرمانی جهان و بازیهای المپیک مدال گرفته اند میتوان به این نامهای آشنا اشاره کرد :
جهان پهلوان غلامرضا تختی – عباس زندی – حبیبی – سیف پور – محمد علی صنعتکاران – منصور مهدی زاده – عبدالله موحد – ابراهیم جوادی – شمس الدین سید عباسی – محسن فرح وشی – منصور برزگر – محمد رضا نوایی – رضا سوخته سرایی – محمد حسین محبی – مجید ترکان – عسکری محمدیان – علیرضا سلیمانی – برادران خادم و ...
لباس و کفش کشتی گیران
لباس کشتی گیران یک دو بند است که یک کشتی گیر رنگ آبی و دیگری قرمز را انتخاب کرده به تن می کند . کفش کشتی گیران نیز کفش بدون پاشنه ایست که مخصوص کشتی ساخته می شود.
داوران مسابقات، لباس سراپا سفید می پوشند و مچ آستین های آن ها یکی به رنگ آبی و دیگری به رنگ قرمز است. داور با بلند کردن هر کدام از دست ها امتیاز هر ورزشکار آبی یا قرمز را مشخص می کند.
برنامه ریزی برای ورزش گردن گار ساده ایست و همه ما روز ساعت و لحظه ای را پیدا میکنیم که در آن انگیزه و انرژی
لازم را برای برنامه ریزی داشته باشیم آنچه در این میان حائز اهمیت است و تعیین کننده است میزان پایبندی ما به این برنامه ریزی است شور و شوق اولیه برای بسیاری از ما در میانه راه از بین میرود درست در همین حالت روحی است که پای انگیزه به میان می آید انگیزه به هدف ما جان تازه ای میدهد مسیرمان را مشخص میکند و نیروی محرکه
درونی لازم را در اختیارمان میگذارد
تعیین هدف
اول از همه باید چیزی داشته باشیم که بخاطر آن دست بکار شویم فرقی نمیکند که هدفتان از ورزش کردن چه باشد
فقط قرار بر پیدا کردن دلیلی برای ورزش کردن است شاید بتوانید چند هدف مجزا برای ورزش کردن داشته باشید
و لزوما نباید یک هدف باشد ما هر وقت بخواهیم میتوانیم به اهدافتان اضافه کنیم میتوان اهداف روزانه هفتگی یا حتی ساعتی داشته باشیم همیشه چیزی داشته باشید که شما را به حرکت در بیاورد و معشوقی برای ادامه مسیر باشد
انظباط
با ایجاد عادات روزانه نظمی برقرار میکنید که موجب پایبندی شما به برنامه ریزی تان خواهد شد و ورزش کردن تبدیل به عادت روزانه میشود راهکار اول این است که روز و ساعت مشخصی را برای ورزش کردن در نظر بگیریم وقتی ساعت مشخص از راه برسد بصورت خودکار سراغ ورزش میرویم راه دیگر این است که برای ساعت ورزشی مان نوعی مراسم تشویق یا مراسم خاص داشته باشیم که ما را تشویق به ورزش کردن کند هدف ما این است که
ورزش کردن را در کنار عادات روزانه دیگر قرار دهیم
آماده سازی ملزومات
بعد از گرفتن تصمیم قاطع برای ورزش کردن تا میتوانید این کار را برای خودتان ساده تر کنید برای پایبند ماندن به آن
یعنی هر چه را که لازم دارید تهیه کنید وآنرا در دسترس قرار دهید مثلا ساک ورزشی یا تنقلات قبل از ورزش تان را
تهیه کنید و از الان تمرینهایی را که قرار است انجام دهید را تعیین و برای آنها برنامه ریزی کنید با این روش میتوانیم
خودمان را قبل از ورزش آماده کنیم و کمبودها یا شرایط نا خواسته سد راهمان نمیشوند
انعطاف پذیری
قرار دادن ورزش در شمار عادات روزانه بسیار مفید است اما به این شرط که زیاد سخت گیر نباشیم برای پایبندی به تصمیم بعضا راه گریز نیاز داریم مثلا طبق برنامه ریزیمیخواهیم ۴ روز در هفته ۸ کیلومتر پیاده روی کنیم بالاخره
روزی میرسد که بخاطر خستگی یا کمبود وقت امکان عملی کردن آن را نداریم در این صورت از برنامه ثانویه استفاده میکنیم مثلا اگر قرار بود امروز بدویم پیاده روی را جایگزین آن میکنیم
تعهد
سالم بودن تصمیمی نیست که تنها یکبار گرفته شود و دیگر کاری با آن نداشته باشیم بلکه تضمینی است که باید هر روز به آن فکر کنیم با متعهد شدن مجدد به اهدافمان میتوانیم در مسیر درست باقی بمانیم هر روز صبح چند دقیقه
را به فکر کردن یا نوشتن در مورد برنامه روزانه و نحوه انجام کارها اختصاص دهید اهدافتان را مجدد بیاد بیاورید
و به آن فکر کنید و میزان پیشرفت خود را یادداشت کنید تا مشوق شما در مسیر اهداف ورزشی تان باشد
جذابیت
شاید ورزش کردن برای شما وظیفه ای دیگر در زندگی روزمره تان بنظر برسد اما فراموش نکنید که فعالیت بدنی بخش شادی آور از زندگی روزمره شماست اگر احساس میکنید که ورزش یا فعالیت انتخابی شما هیجان انگیز نیست
بدنبال ورزشی بگردید که این هیجان را ایجاد کند و در این میان جایی برای فعالیتهای برنامه ریزی نشده لذت بخش
مثل قدم زدن یا رقص با موسیقی مورد علاقه کنار بگذارید
در نظر گرفتن پاداش
هر وقت به هدفی دست پیدا کردید به خودتان پاداش دهید این پاداش میتواند چیز کوچکی مثل سر زدن به کتابخانه
یا چیز بزرگتری مثل گرفتن وقت ماساژ یا انجام کاری لذت بخش باشد البته از ماهیت پاداش گونه ورزش که احساس
موفقیت وآرام کسب شده پس از ورزش کردن است غافل نشوید
اتاریخچه دوومیدانی دوومیدانی یک ورزش طبیعی است زیرا با رفتار و حرکات طبیعی انسان مطابقت دارد، بنابراین میتوان گفت دوومیدانی از زمان پیدایش بشر وجود داشته است و اولین اسلحه انسان در برخورد با محیط و خطرهای آن به حساب میآمد.  بشر اولیه برای دفاع از خود محتاج به فرار کردن بود تا اینکه در محلی خود را مخفی کرده به زندگی خود ادامه دهد. لیکن اشخاصی که ضعیف بوده و قدرت دویدن نداشتند بدون شک طعمه حیوانات قرار میگرفتند.  بدین جهت پدرها بچههای خود را تشویق به دویدن کرده و به آنها طرز فرار از مقابل حیوانات را میآموختند چرا که دویدن، حد فاصل بین زندگی و مرگ برای آنها بود. انسانهای اولیه ضمن دویدن و فرار، برای عبور از موانع طبیعی از جهیدن و پریدن استفاده میکردند و اگر لازم میشد که بین آنها و حیوانات مبارزهای صورت گیرد از پرتاب سنگ یا دیگر اشیا کمک میگرفتند این کار معمولاً زمانی انجام میگرفت که انسان از فرار کردن خسته و کوفته میشد. در تنگنای مرگ و زندگی، انسان مجبور بود از قدرت بازو و پنجه و عضلات خود هم حداکثر استفاده را نماید، به این ترتیب انسان اولیه پی برد که اگر تندتر بدود، بیشتر بپرد و محکمتر پرتاب کند، بهتر خواهد توانست با مشکلات و خطرات پیرامون خود مبارزه کند. از بین ملتهای دنیای باستان فقط یونان بود که با عشق و علاقه، مردان غیور و با شهامت خود را به بهترین شکل، تشویق میکرد. در یونان باستان به مردانی که بهتر دویده و شیای را بیشتر پرتاب کرده و از مرتفعترین محل میپریدند به چشم عظمت نگاه میکردند و برای آنها احترام و افتخار زیادی قائل بودند، اما نکته مجهول برای همه دانشمندان علم ورزش این است که به چه علت قهرمانان پرتاب دیسک در مرتبه اول قرار میگرفتند و ورزشکاران دیگر در درجه دوم اهمیت قرار داشتند.  در اساطیر یونان باستان، به موجودی پرشور و شر به نام «مرکور» بر میخوریم. این موجود افسانهای، جوانی است بلند بالا و سرشار از شادمانی و حرکت و حرارت. او در دو طرف کلاه و مچ پای خود بالهایی کوچک دارد و با همین بالها و گامهای تیز و چابک، سفرهای بسیار پرماجرایی را در کوهها و جنگلها و سرزمینهای مختلف انجام میدهد. وجود چنین اسطورهای حکایت از علاقه و توجه مردم به تیزپایی، چابکی و دویدن دارد. در دوران امپراطوری روم باستان، لژیونرها (سربازان عضو ارتش) با پرداختن به انواع دوها و پرتابها، خود را برای مسابقات شمشیرزنی و نبردهای تن به تن آماده میکردند. در مصر باستان نیز، نوعی ورزش «دومیدانی» شامل دویدنهای انفرادی و جمعی اجرا میشد. در ایرلند ورزش میدانی به نام «تیلتین» (tailtean) رایج است که پیشینهای چندهزار ساله دارد. تاریخچه دو میدانی در ایران در سال ۱۳۱۳ با همت شادروان استاد احمد ایزدپناه و با انجام مسابقاتى در بعضى از رشته‌هاى دو و میدانى سرآغاز بوجودآمدن تشکیلاتى در این ورزش مادر و جذاب فراهم گشت پس مى‌توان نامبرده را بنیانگزار دو و میدانى ایران دانست. درسال ۱۳۱۵ مطابق ۱۹۳۶ میلادى فدراسیون دو و میدانى ایران تأسیس شد. درسال ۱۹۳۶ میلادى یک گروه ورزشى از ایران به المپیک برلین اعزام شد و در همین سال تهران به عضویت فدراسیون دو و میدانى آماتورى بین‌المللى درآمد. ریاست اولین دوره فدراسیون دو و میدانى کشورمان را آقاى محمد ذوالفقارى در سال ۱۳۲۵ بعهده داشت که تاسال ۱۳۳۱ این سمت به عهده نامبرده بود و دبیر ایشان شادروان احمد ایزدپناه بود. در حال‌حاضر رئیس فدراسیون دو و میدانى جمهورى اسلامى ایران را جناب آقاى على کفاشیان عهده‌دار هستند. خاطرنشان مى‌سازد که اسامى تمام رؤسا و دبیران فدراسیون از آغاز تاکنون ضمیمه این تاریخچه است. ضمناً اولین دوره مسابقات در سال ۱۳۱۸ و در ۱۰ ماده انجام گردید مواد فوق شامل: ۱۰۰ متر- ۲۰۰ متر- ۴۰۰ متر- ۸۰۰ متر- ۱۵۰۰ متر- ۵۰۰۰ متر- ۱۰۰ضربدر ۴ امدادی- پرش ارتفاع- پرش طول- پرش سه گام- پرتاب وزنه و پرتاب نیزه بوده است. تاریخچه دوومیدانی در جهان منشاء پیدایش دو و میدانى به انسان‌هاى اولیه برمى‌گردد. انسان‌هاى اولیه، در جریات تلاش براى بقاء، شکار و دفاع از دو بدن، پریدن و پرتاب کردن استفاده مى‌‌برند. با گذشت زمان و تغییر شرایط زندگی، انجام این حرکات طبیعى بیشتر براى عملیات جنگى صورت مى‌گرفت. در زمان صلح که اوقات فراغت جنگجویان بیشتر بود و در این زمینه‌ها به تمرین و رقابت مى‌پرداختند. نقوش روى اشیاء و ظروف بجا مانده از دوران باستان، تصاویر انسان‌هایى را نشان مى‌دهد در حال دویدن، پریدن و پرتاب کردن مى‌باشند. براساس مدارک موجود اثبات گردیده است که پیش از اولین دوره مسابقات المپیک دویدن، پریدن و پرتاب کردن به عنوان یک ورزش داراى جاذبه براى مردم یونان بوده است. مسابقه بیشتر دو و میدانى به یونان باستان مى‌رسد. در سال ۷۷۶ ق - م و رشته‌هاى ۵ گانه ورزشى مرکب از: دو سرعت، پرش طول، پرتاب دیسک، پرتاب نیزه و کشتى تشکیل مى‌شد. دو و میدانى نوین در قرن ۱۹ در امپراطورى انگلستان بوجود آمده و رشته‌هاى قدیمى ابقاء و رشته‌هاى جدیدى مانند: دو با مانع، دوهاى استقامت، پرش طول و پرش سه گام، پرتاب چکش و وزنه جزو رشته دو ومیدانى درآمدند. درسال ۱۸۱۰ میلادى مسابقه‌اى در زمینه دو و میدانى در انگلستان انجام گردید. در بین سال‌هاى ۱۸۵۷ و ۱۸۶۰ و مسابقات دو و میدانى بین دانشگاه‌هاى مشهور آکسفورد و کمبریج برگزار مى‌گردید. ۲۰ سال بعد رشته دو و میدانى آن چنان توسعه پیداکرد که انجمن دو و میدانى آماتورى انگلستان تأسیس گردید. دو ۳۰۰۰ متر با مانع بصورت امروزى از مسابقات صحرا نوردى که بسیار مورد علاقه سربازان انگلیسى بود مشتق گردید. از سال ۱۹۰۰ مسابقات با مسافت‌هاى مختلف انجام مى‌شد، وى از سال ۱۹۲۰ مسافت رسمى ۳۰۰۰ متر تعیین شد. ایده واردکردن دو ماراتن در سال ۱۸۹۶ در اولین دوره المپیک جدید بوجود آمده و انجام پذیرفت. پرش ارتفاع همراه با انواع حرکات آکروباتیک، در قرن ۱۹ از جزایر انگلستان رونق یافت. پرش سه گام نیز از جزایر ایرلند آغاز گردید، در طى قرن ۱۹ ایرلندى‌ها در این رشته تبحر پیدا کردند. ماده پرتاب وزنه نیز به جزایر انگلستان مربوط مى‌شد. در آغاز براى پرتاب از سنگ استفاده مى‌شده است ولى بعدها در اواسط قرن ۱۸ از گلوله‌هاى آهنى استفاده گردید. در آغاز قرن ۱۹ نیز محل پرتاب از مربع به دایره تبدیل گردید. پرتاب چکش نیز از قرن ۱۶ از جزایر انگلستان شروع گردید البته شکل جدید چکش از اسکاتلند آغاز شد. موارد ۱۰ گانه نیز در اواسط قرن ۱۹ در ایرلند انجام مى‌شد. البته پیشگامى اسکاندیناوى‌ها موجب ورود این رشته در مسابقات المپیک استکهلم گردید. در مسیر تکاملى دو و میدانی، مسابقه دو ۶۰ متر سرعت در المپیک‌هاى ۱۹۰۰ و ۱۹۰۴ برگزار گردید. رشته ۲۰۰ متر سرعت نیز از دومین دوره المپیک در برنامه قرار گرفت. مسابقات دو صحرانوردى از سال ۱۹۱۲ انجام گردید. در سال‌هاى ۱۹۰۰ تا ۱۹۰۴ ماده ۳۰۰ متر با مانع، پرش ارتفاع و پرش طول درجا انجام گرفت. پرش سه گام بدون دورخیز نیز طى سال‌هاى ۱۹۰۰ و ۱۹۰۴ به اجرا درآمدند. ماده پیاده‌روى نیز در سال ۱۹۰۸ و ریله المپیک نیز در سال ۱۹۰۸ انجام پذیرفت. بطورکلى نقش انگلستان در توسعه تجدید حیات رشته دو و میدانى بسیار بوده است. بطوریکه در طول سال‌هاى ۱۸۲۰ و ۱۸۶۰و این رشته در دانشگاهها و مدارس راه یافته و دانش‌آموزان و دانشجویان به آن تمایل خوبى نشان مى‌دادند. رونق دو و میدانى در انگلستان باعث روى‌آورى سایر کشورهاى اروپایى به این رشته شد. آنها در کشور و نیز در مستعمرات خود دو و میدانى را ترویج کردند. باشگاه دو و میدانى نیویورک در سال ۱۸۶۸ تأسیس و مسابقات منظم در موارد دوها، پرشها و پرتابها برگزار گردید. تفکر تأسیس فدراسیون بین‌المللى دو و میدانی، همزمان با برگزارى مسابقات المپیک ۱۹۱۲ استکهلم بوجود آمد. سه روز پس از برگزارى آن مسابقات، اولین کنگره فدراسیون بین‌المللى دو و میدانى با شرکت کشورهای: استرالیا، اطریش، بلژیک، شیلی، کانادا، دانمارک، مصر، فنلاند، فرانسه، آلمان، یونان، مجارستان، نروژ، روسیه، سوئد، آمریکا و انگلستان، برگزار گردید. اولین مقررات بین‌المللى دو و میدانى نیز در سال ۱۹۱۴ در کنگره لیون فرانسه به تصویب رسید.
بسم الله الرّحمن الرّحیم
طبق تحقیقات انجام شده کم تحرکی در بین مردم اروپا بسیار رواج پیدا کرده و به شکل خطرناکی در آمده است. آمار نشان می دهند 30 درصد بزرگسالان اروپایی به عنوان کم تحرک در نظر گرفته می شوند. به علاوه 63 درصد از بزرگسالان بریتانیا میزان فعالیت جسمی مورد نظر را ندارند، این درصد در آلمان 28 و در فرانسه 33 درصد می باشد. برای کودکان درصد به دست آمده حتی بدتر می شود.
تحقیقات انجمن قلب امریکا نشان داده که ورزش و آمادگی جسمی کودکان به دلیل رو آوردن کودکان به رسانه ها و بازی های کامپیوتری به شدت کاهش یافته است. سرگرمی های زیادی وجود دارند که ورزش کردن بعد از همه آنها قرار می گیرد.
خانم وات، متخصص تناسب اندام، در این باره می گوید: کودک فعال، بزرگسالی فعالی نیز خواهد داشت. تشویق کودکان به داشتن یک زندگی فعال و پرتحرک از سال های اولیه زندگی، باعث می شود فرد در طول زندگی خود از ورزش کردن و انجام فعالیت های جسمی لذت ببرد. اما چگونه می توان ورزش کردن را برای نوجوانان جذاب کرده و آنها را تشویق کنیم؟
تحریک نوجوانان به ورزش کردن
تنها اینکه به نوجوانان بگوییم ورزش کردن برای سلامتی مفید است، قطعا بهترین راه برای ایجاد انگیزه در وی نیست. اما اگر از مزایای بیشتر ورزش کردن برایش بگویید، به عنوان مثال شادی و نشاط پس از ورزش، تاثیر بیشتری بر نوجوان خواهد داشت. بیان مزایای احساسی ورزش بهتر از تاکید بر مزایای سلامتی و بهداشتی آن می باشد.
در مورد کودکان نیز سرگرمی ها و خوشی های ورزش تاثیر موثرتری خواهند داشت. خود را به جای یک کودک بگذارید یا کودکی خود را به خاطر آورید، چه چیزی شما را به وجد می آورد؟
تاکید بر مزایای عاطفی ورزشاگر کودکان معتقد باشند که ورزش کردن لذت بخش و سرگرم کننده است، بیشتر به ورزش کردن و انجام فعالیت های جسمی می پردازند. تحقیقات نشان داده اند که برجسته کردن مزایای روحی ورزش، تمایل و اشتیاق افراد جوان را به ورزش بیشتر می کند.
بیش از 100 نفر از 4 مدرسه مختلف در یورکشایر برای انجام تحقیق انتخاب شدند. همه آنها روزانه به مدت 2 هفته در ساعت 16:00 یک پیام دریافت می کردند که در مورد شادی بخش بودن ورزش بود. برخی دیگر پیام هایی دریافت می کردند با این محتوا که فعالیت جسمی می تواند به سلامت قلب شما کمک کند، امروز چه ورزشی انجام دادید؟ یک گروه دیگر نیز متونی دریافت می کردند که ترکیبی از این دو بود.
نوجوانان با استفاده از پرسشنامه بین المللی فعالیت فیریکی، توانستند سطح فعالیت های جسمی خود را ثبت کنند که زمان صرف شده برای ورزش های متوسط و شدید را اندازه گیری کردند.
بررسی نتایج نشان داد که سطح فعالیتهای جسمی در بین 128 نفر شرکت کننده در این تحقیق به طور متوسط به میزان نیم ساعت در هفته افزایش یافته است.
بیشترین میزان افزایش فعالیت جسمی در بین کسانی مشاهده شد که پیام هایی شامل مزایای روحی ورزش دریافت می کردند. آنها در هفته 2 ساعت بیشتر به انجام ورزش های متوسط می پرداختند. بیشترین تاثیر متن ها در بین نوجوانانی مشاهده شد که در ابتدای تحقیق فعالیت جسمی زیادی نداشتند.
بسیار مهم است که نوجوانان به الگوهای رفتاری سالم عادت کنند و ورزش منظم را بخشی از زندگی خود قرار دهند. قرار دادن ورزش در کنار فعالیت های دگیر در دوران نوجوانی بسیار آسان تر از زمان های دیگر است.
بدن یک ماشین هماهنگ شده است و با میزان فعالیت مناسب، تغذیه مناسب و محرک های مناسب، یک بدن جوان به لحاظ عاطفی متعادل تر خواهد بود. فعالیت باعث می شود بدن الگوی خواب مناسبی داشته باشد، سطح انرژی بدن را افزایش می دهد، عملکرد مغز را بهبود می بخشد و هورمون های شادی را در بدن افزایش می دهد که منجر به یک حالت عاطفی متعادل در بدن می شوند.
به علاوه ورزش می تواند به بهبود مهارت های حرکتی، مانند افزایش قدرت، استقامت، انعطاف پذیری، سرعت و هماهنگی کمک کند و میزان اعتماد به نفس را بهبود بخشد.
چه میزان فعالیت لازم است؟
توصیه می شود که افراد بین 5 تا 18 سال هر روز حداقل 60 دقیقه ورزش کنند. این ورزش ها عبارتند از پیاده روی سریع، بازی در زمین های بازی، ورزش ها و فعالیت های سنگین مانند ژیمناستیک، رقص، فوتبال و دویدن.
به علاوه افراد جوان و کم سن و سال باید زمان نشستن و تماشای تلویزیون یا بازی کردن با تلفن همراه و بازی های کامپیوتری را کمتر کنند. در صورت امکان تا مدرسه پیاده بروند یا دوچرخه سواری کنند و سعی کنند کمتر خود را به استفاده از اتومبیل محدود کنند.
نکته مهم درباره ورزش این است که لازم نیست تمام حرکت های ورزشی را در یک زمان انجام دهید. فقط کافیست تا جایی که می توانید در طول روز تحرک داشته باشید و در این راه والدین و معلمین بهترین مشوق ها خواهند بود.
بنابراین زمان آن رسیده که کودکان خود را به ورزش و برخی الگوهای سالم عادت دهیم. ورزش علاوه بر مزیت های زیادی که دارد، باعث بهبود نمرات مدرسه، پوست، تناسب اندام، خواب بهتر، خلق و خوی بهتر و اشتهای بهتر می شود. مارک می گوید: بهتر است کودکان خود را به کودک بودن تشویق کنیم تا جرات رویاپردازی، سوال پرسیدن و کنجکاو بودن را داشته باشند. این ذهنیت به خودی خود نیازهای آنها را برآورده می سازد و ورزش کردن نیز برایشان هیجان انگیزتر می شود.
برخی تغییرات منظم بخشی از زندگی می شوند. با اجرای تغییرات کوچک هر 3 تا 4 هفته در زندگی خود، بدن لذت می برد و از این تغییرات بهره مند می شود.
کشتی یکی از قدیمی‌ترین و فراگیرترین ورزشهای دنیا است و احتمالا در دوران ماقبل تاریخ با تغییر شکل در جنگهای تن‌به‌تن و جایگزین کردن مرگ یا صدمات شدید با یک پیروزی نمادین ایجاد شده‌است. شواهد بسیاری از حضور کشتی در تمامی تمدن‌های آغازین بشری وجود دارد. البته اولین بار در یونان باستان به یک ورزش واقعی تبدیل و در سال ۷۰۴ پ.م وارد المپیک شد، در المپیک باستان قهرمان کشتی پس از قهرمان پرتاب دیسک مهمترین پهلوان یونان شمرده میشد، داستان رقابت اودیسه و آژاکس که هومر در ایلیاد روایت کرده‌است از قدیمی‌ترین و باشکوه‌ترین داستان‌های مربوط به کشتی است.
زمان مسابقه کشتی آزاد و فرنگی
طبق قوانین بین المللی زمان مسابقه کشتی آزاد و فرنگی برای بزرگسالان امید و جوانان یک زمان 5 دقیقه ای و برای نوجوانان یک زمان 4 دقیقه ای تعیین شده است . در صورتیکه دو کشتی گیر در وقت قانونی از نظر امتیاز مساوی شدند بلافاصله کشتی به وقت اضافه 3 دقیقه ای کشیده خواهد شد و کشتی گیر برنده طبق قانون فیلا مشخص میشود.
سبکهای متنوعی از کشتی در کشورهای مختلف دنیا تمرین میشود. از مهمترین سبکهای ملی و محلی کشتی میتوان به انواع کشتی با کمربند شامل گلیما در ایسلند، شوینگن در سوئیس، گوراش در آسیای میانه و نیز سومو و جوجیتسو در ژاپن، سامبو در روسیه اشاره کرد.
تقریبا تمام کشورهای دنیا دو سبک المپیکی کشتی یعنی کشتی فرنگی و کشتی آزاد را پذیرفته‌اند، تفاوت این دو در آن است که در کشتی فرنگی، که بیشتر در اروپای قاره‌ای محبوب است، گرفتن پائین کمر و استفاده از پا ممنوع است اما در کشتی آزاد کشتیگیران اجازه همین اعمال را دارند. مسابقات این دو رشته زیرنظر فدراسیون بینالمللی کشتی (فیلا) برگزار میشود.
نحوه برد و باخت
1- ضربه فنی : در این حالت کشتی گیر برنده در جدول مسابقات 4 امتیاز و بازنده 0 خواهد گرفت .
2- در صورتیکه کشتی گیری حریف خود را با اختلاف 10 امتیاز ببرد به برنده 4 امتیاز و به بازنده اگر امتیاز فنی داشته باشد 1 امتیاز اگر امتیاز فنی نداشته باشد 0 امتیاز تعلق می گیرد.
3- در صورتیکه کشتی گیری حریف خود را با اختلاف کمتر از 10 امتیاز ببرد به برنده 3 امتیاز و به بازنده 1 امتیاز در جدول خواهد گرفت .
ولی اگر کشتی گیر بازنده امیاز فنی نداشته باشد به برنده 3 امتیاز و بازنده 0 تعلق خواهد گرفت.
مصدومیت و ادامه ندادن به بازی :
حاضر نشدن به کشتی و اعمال خلاف مقررات انجام دادن موجب می شود که به برنده 4 امتیاز و بازنده 0 امتیاز داده شود.اگر کشتی گیر در مسابقه 3 اخطاره شود کشتی بلافاصله قطع و در این حالت برنده 4 امتیاز و بازنده 0 می گیرد.
توضیح اینکه :
کلیه مسابقات رسمی در هر وزن به صورت یک حذفی و طبق مقررات فیلا برگذار خواهد شد.
نام
نام کشتی از کمربندی به نام "کُشتی" گرفته شده که پارسیان و زرتشتیان هنگام غروب آفتاب به کمر خود میبستند و در برابر کانون آتش به دعا خواندن می‌پرداختند. کشتی گرفتن به معنی کمر یکدیگر را گرفتن است. اصل آن در زبان پهلوی، کُستیک و در زبان فارسی دری گُشتی خوانده میشود.
این کمربند که زرتشتیان آن را «بندرین» نیز می‌نامند، کمربندی است با ۷۲ نخ که از پشم گوسفند توسط زن موبدی بافته میشود. ۷۲ به شش رشته تقسیم میگردد و هر دسته دوازه نخ دارد که هفتاد و دو اشاره دارد به هفتاد و دو فصل یسنا (یکی از بخش‌های اوستا) و دوازده به دوازده ماه سال و شش اشاره دارد به شش گاهنبار (حبش‌های دینی سال). کستی را سه بار برکمر می بستند که یادآور سه اصل زرتشت یعنی «گفتار نیک، کردار نیک و پندار نیک» بود.
انواع کشتی های محلی در ایران
کشتی پهلوانی یا زورخانه‌ای: در سراسر ایران
کشتی لوچو: از ورزش های محبوب روستاهای مازندران است و چون جایزه کشتیگیران را بر نوک یک چوب در وسط میدان آویزان میکنند به آن لوچو گویند. جایزه؛ قواره پارچه، شال و ترمه و گاهی گاو یا گوسفند است که به همان چوب وسط میدان بسته میشود.
کشتی لوچو در مازندران
کشتی با چوخه: این کشتی در سراسر خراسان به ویژه قوچان، فریمان و اسفراین، رواج دارد و در فضای آزاد به اجرا در میآید.
کشتی با چوخه در خراسان
کشتی گیله مردی: این کشتی در استان گیلان رواج دارد. در این کشتی هر جای بدن حریف با زمین تماس پیدا کند شکست خورده است. در این کشتی، علاوه بر فون کشتی از ضربات مشت نیز استفاده میشود. و کشتی گیران گیله مرد تنها یک شلوار تنگ استفاده می کنند و جایزه آن گاو، گوسفند، پارچه و... است.
کشتی گیله مردی در گیلان
کشتی چوخه در خراسان
کشتی زوران پاتوله در کردستان
کشتی لری در لرستان
کشتی جنگ (یا زوران) در منطقه الیگودرز
کشتی بغل به بغل در قزوین
کشتی عاشیرما در آذربایجان شرقی
کشتی گوراش یا ترکمنی در مناطق ترکمن‌نشین
کشتی عربی در میان ایلات و عشایر خوزستان
کشتی کمربندی در استان اصفهان
کشتی لشکرکشی در استان یزد
کشتی کج گردان در سیستان و بلوچستان به ویژه در روستاهای شهرستان زابل
کشتی دسته بغل در استان فارس بویژه منطقه ارسنجان
کشتی کمری در آذربایجان و ترک‌های قزلباش
کشتی ازاد
کشتی آزاد یکی از روشهای کشتی گرفتن است که در سراسر دنیا تمرین میشود و به همراه کشتی فرنگی یکی از دو سبک کشتی است که در بازیهای المپیک برگزار میشود. منشأ اصلی کشتی آزاد در کشتی کَچ اَز کَچ کَن و کشتی کچ است که در سدهٔ ۱۹ میلادی در بریتانیا و ایالات متحده آمریکا توسعه یافت و یکی از سرگرمی‌های جذاب و مردمی در جشن‌ها به شمار می‌رفت. قوانین کشتی آزاد هنوز هم تقریباً مشابه کشتی کچ است با کمی محدودیت برای انجام بعضی حرکات خطرناک.
در کشتی آزاد همچون کشتی کچ و کشتی فرنگی هدف اصلی چسباندن شانه حریف بر تشک است که به پیروزی فوری (ضربه فنی) منجر میشود و برخلاف کشتی فرنگی کشتیگیران اجازه گرفتن پای حریف و استفاده از پای خود را دارند.
مسابقات کشتی آزاد از المپیک ۱۹۰۴ وارد المپیک شد و از المپیک ۲۰۰۴ رقابتهای این رشته در بخش زنان نیز برگزار میشود.
مقررات
بر اساس مقررات بینالمللی هرگونه گرفتن، ضربه زدن و پرتاب کردن ملایم حریف مجاز است. اما هر نوع گرفتنی که زندگی یا سلامتی اعضای حریف را به خطر بیندازد مانند گرفتن گلو ممنوع است. همچنین استفاده از لگد، مشت، کله زدن و گرفتن دوبنده ممنوع است. نقض قانون منجر به گرفتن اخطار به کشتیگیر میشود و سه اخطار کشتیگیر را از ادامه مسابقه محروم میکند. در هنگام نقض شدید مقررات کشتیگیر را میتوان بیدرنگ از مسابقه اخراج کرد.
مسابقات میبایست روی تشک کشتی که حداقل ۹ متر قطر دارد برگزار شود.
اوزان
دستههای وزنی کشتی آزاد و فرنگی یکسان است و تاکنون چندین بار تغییر کرده‌است. از سال ۲۰۰۲ به این سو رقابتهای کشتی فرنگی [و آزاد] در رده سنی بزرگسالان در هفت وزن ِ ۵۵ کیلوگرم، ۶۰ کیلوگرم، ۶۶ کیلوگرم، ۷۴ کیلوگرم، ۸۴ کیلوگرم، ۹۶ کیلوگرم، ۱۲۰ کیلوگرم برگزار میشود. در ردهٔ نونهالان (۱۴ و ۱۵ سال) در ده وزن از ۲۹ تا ۸۵ کیلو، در ردهٔ نوجوانان (۱۶ و ۱۷ سال) در ده وزن از ۳۹ تا ۱۰۰ کیلو و در جوانان (۱۸ تا ۲۰ سال) در ۸ وزن از ۴۶ تا ۱۲۰ کیلوگرم برگزار میشود.
کشتی فرنگی
کشتی فرنگی یکی از سبکهای کشتی آماتور است که در سدهٔ ۱۹ میلادی در فرانسه ابداع شد و هرچند نام گِرِکو-رومن (یونانی-رومی) برای آن برگزیده شد، اما پیش از آن تمرین نمی‌شد، چراکه کشتی یونانیها و رومی‌های قدیم بیشتر به کشتی آزاد شباهت داشت.
در کشتی فرنگی استفاده از پا برای به زمین زدن حریف و گرفتن پائین کمر ممنوع است و بقیه مقررات آن مشابه کشتی آزاد دیگر سبک المپیکی کشتی است. این رشته در تمام ادوار المپیک به جز المپیک ۱۹۰۰ پاریس و المپیک ۱۹۰۴ لس آنجلس برگزار شده‌است.
اجرای فن پنج امتیازی کنده فرنگی در قهرمانی
کشتی امریکا 2004
اوزان
دستههای وزنی کشتی آزاد و فرنگی یکسان است و تاکنون چندین بار تغییر کرده‌است. از سال ۲۰۰۲ به این سو رقابتهای کشتی فرنگی [و آزاد] در ردهٔ سنی بزرگسالان در هفت وزن ِ ۵۵ کیلوگرم، ۶۰ کیلوگرم، ۶۶ کیلوگرم، ۷۴ کیلوگرم، ۸۴ کیلوگرم، ۹۶ کیلوگرم، ۱۲۰ کیلوگرم برگزار میشود. در ردهٔ نونهالان (۱۴ و ۱۵ سال) در ده وزن از ۲۹ تا ۸۵ کیلو، در ردهٔ نوجوانان (۱۶ و ۱۷ سال) در ده وزن از ۳۹ تا ۱۰۰ کیلو و در جوانان (۱۸ تا ۲۰ سال) در ۸ وزن از ۴۶ تا ۱۲۰ کیلوگرم برگزار میشود.
تاریخچه کشتی:
ورزش کشتی یکی از باسابقه ترین رشته های ورزشی است که در نزد ملل گیتی از دوران باستان به شکل های مختلف برگزار می شده و تقریباً در هیچ ایل و قبیله و روستا و شهری نیست که این ورزش برای مردم آشنا نباشد . با اطمینان می توان گفت که زور آزمایی و کشتی گرفتن از دورانهای نخستین ظهور انسان بر روی کره زمین مورد توجه بوده و در اوغات فراقت یا در جنگها و نزاعها به شکلی طبیعی و غریزی اجرا می شده است .
انسان شاید نخستین درس راه و رسم کشتی گرفتن و زورآزمایی کردن را از حیوانات آموخته باشد . وقتی انسان نخستین دریافت که به کمک قدرت بدنی و زوربازوی خود میتواند بهتر بر حریفان و حیوانات مهاجم چیره شود بیشتر به اهمیت کشتی پی برد . بنابراین بخشی از اوغات فراغت انسانهای اولیه با کشتی گرفتن سپری می شد تا مهارت و آمادگی لازم را در این فن پیدا کنند و در وقت نیاز بکار ببرند .
کشتی در طول تاریخ
بسیاری از کتیبه هایی که از روزگاران قدیم و در حدود پنج هزار سال پیش به جای مانده و توسط باستان شناسان کشف شده است ثابت میکند که کشتی در میان مصریان و آشوریان رواج بسیار داشته و دارای قاعده و مقررات مخصوصی بوده است .
کشتی در زورخانه،اواخر دوره قاجار
از بین النهرین و مصر فنون کشتی به مناطق دور و نزدیک آسیا و روم و یونان راه پیدا کرد و در هر جا گسترش و تکامل بیشتری یافت . مربیان کشتی در یونان باستان مراحل اجرای هر فن کشتی را به صورت چند نقاشی در حالات مختلف بر روی صفحات کاغذ پاپیروس نقاشی می کردند و به کمک آنها شاگردان خود را تعلیم می دادند .
با رواج کشتی در یونان مسابقات مربوط به آن نیز از سال 704 قبل از میلاد به مواد پنجگانه بازیهای المپیک باستان افزوده شد . مسابقات پنجگانه در بازیهای المپیک یونان باستان که پنتاتلون گفته می شد عبارت بود از دویدن – پریدن – پرتاب نیزه – پرتاب دیسک و کشتی گرفتن .
قوانین اولیه کشتی در یونان باستان چنین بود که هر کسی سه بار زمین بخورد مغلوب به حساب می آید . ولی در بیشتر کشتیهای باستانی رسم بر این بود که اگر هر قسمت از بدن البته به جز کف پاها با زمین تماس پیدا کند آن کشتی گیر بازنده اعلام شود .
از مشهورترین پهلوانان و کشتی گیران یونان در قرن ششم پیش از میلاد پهلوانی بود به نام میلو از اهالی کروتون . در 6 دوره پیاپی از بازیهای المپیک به مقام قهرمانی رسید و در 32 مسابقه بزرگ پهلوانی هم حریفان خود را شکست داد تا بلند آوازه ترین کشتی گیر زمان خود باشد .
در قاره پهناور آسیا ورزش کشتی در میان قبایل و ایلات و عشایر همواره رایج بوده و محبوبیت بسیار داشته است اما رواج این ورزش در مغولستان – ژاپن – ایران و هندوستان بیشتر از دیگر مناطق آسیا بوده و هنوز هم هست .
کشتی در ایران
در ایران قدیم کشتی گرفتن و زور آزمایی کردن اهمیت بسیار داشته است و این ورزش در زندگی و سنتهای ما ایرانیان به قدری ریشه دوانده که تبدیل به یک ورزش ملی شده است .
کشتی گیران زورخانه در دوره قاجار
کشتی و ورزش باستانی در دوران صفویه و زندیه رونق زیادی در ایران یافت به طوری که در هر شهر صدها پهلوان بنام وجود داشت. در دوران قاجاریه علاقه به این ورزش چنان زیاد شد که در دوران ناصرالدین شاه شخصی به نام «صاحب الدوله» مأمور توسعه ورزش کشتی شد و در تمامی روزهای تعطیل پهلوانان در میادین شهر به کشتی گرفتن می‌پرداختند. مسابقات کشتی پهلوانی برای انتخاب پهلوان پایتخت از همین ایام آغاز شد و بعدها به صورت یک سنت جاری همه‌ساله درآمد. محمدصادق بلورفروش، ابراهیم یزدی معروف به یزدی بزرگ، پهلوان اکبر خراسانی، حسین یوزباشی، سید حسن رزاز، سید اسماعیل کالسکه‌ساز از کشتیگیران و پهلوانان معروف آن زمان بودند.
از زمان رضا شاه زورخانه با فرهنگ جدید رونق بیشتری گرفت و در کنار زورخانه‌ها، باشگاهها و ورزشگاهها هم شکل گرفتند. از سال ۱۳۱۸ با مطرح شدن مقررات بینالمللی کشتی، تغییر و تحولاتی در شیوه کشتی گرفتن و طرز لباس پوشیدن کشتیگیران پدید آمد.
درباره کلمه کشتی باید گفت که زرتشتیان و پارسیان باستان هنگام غروب آفتاب بندی به کمر خود می بستند و در برابر کانون آتش به دعا خواندن می پرداختند . آن کمربند کستی نامیده می شد و کشتی گرفتن هم از این کلمه آمده به معنی کمر یکدیگر را گرفتن . البته واژه کستی هم در طی زمان تبدیل به کشتی شده است و امروزه برای نامیدن این ورزش که زورگری و زور آزمایی است به کار میرود .
تاریخ پهلوانی ایران سرشار از نامهای آشنایی است که قدرت بدنی و نیروی خود را در راه مبارزه با بی عدالتی و دفاع از مظلومان بکار برده اند . از پهلوانان قدیم پوریای ولی – عبدالرزاق – مفرد قلندر – فیله همدانی – شمس محمد – محمد مالانی و یوسف ساوی شهرت و محبوبیت بیشتر دارند و از پهلوانان دوره معاصر میتوان به نامهای مشهوری همچون ابراهیم یزدی – اکبر خراسانی – حاج محمد صادق بلور فروش و حاج سید حسن رزاز اشاره کرد .
موقعیت کشورها
در مسابقات جهانی و بازیهای المپیک هر بار حدود 500 کشتی گیر قوی هیکل و زورمند از سراسر دنیا قدم به میدان مسابقه می گذارند که در آن میان کشورهای شوروی – آمریکا – آلمان – بلغارستان و ایران از قدرتهای برتر کشتی جهان به شمار می روند .
معروفترین کشتی گیران جهان
جورج هاکن اشمیدت معروف به شیر روسی . این پهلوان به مدت 10 سال ( از سال 1898 تا سال 1908 ) از هیچ حریفی شکست نخورد . در سال 1968 در سن 91 سالگی در گذشت .
یاشار دوغو کشتی گیر معروف ترکیه و فاتح مدال طلای المپیک 1948 ( در وزن 73 کیلو ) و قهرمان جهان در سال 1951 .
تدیا شویلی ( شوروی ) ازبهترین کشتی گیران جهان در دهه 1970 که در وزنهای 82 و 90 کیلوگرم کشتی می گرفت . او در فاصله سالهای 76 – 1971 تعداد 6 مدال طلا از بازیهای المپیک و مسابقات قهرمانی جهان به گردن آویخت .
حمید کاپلان ( ترکیه ) کشتی گیر سنگین وزن و قهرمان المپیک 1956 و قهرمان جهان در سال 1958 .
الکساندر مدوید ( شوروی ) برنده مدال طلا در المپیک های 1964 – 1968 – 1972 و قهرمان دنیا در سالهای 1962 – 1963 – 1967 – 1969 – 1970 و 1971 . افتخارات و پیروزمندیهای او در تاریخ کشتی جهان بی نظیر است .
واتانابه ( ژاپن ) تنها کشتی گیر بدون شکست جهان و قهرمان المپیک و دنیا در سالهای 1964 – 1962 . او در طی سالهای ورزش خود 186 کشتی در میدانهای ملی و بین المللی گرفت و در هیچ یک از آنها مغلوب نشد .
کشتی ایران
ورزش کشتی در ایران طرفداران بسیار زیاد دارد و ورزش ملی ما محسوب می شود . این ورزش از قدیم در زورخانه ها رواج داشته است ولی مسابقات کشتی زورخانه ای رفته رفته به خارج از گود زورخانه منتقل شده و به صورت آزاد و فرنگی گسترش یافته است .
ایران از سال 1948 ( المپیک لندن ) قدم به صحنه های بین المللی نهاد و به عنوان یک قدرت قابل حساب و درجه اول مطرح شد . درخشانترین پیروزی ایران 2 بار کسب مقام قهرمانی جهان در سالهای 1961 ( یوکوهاما ژاپن ) و 1965 ( منچستر انگلستان ) بوده است . ضمن آنکه در قاره آسیا هم کشتی ایران همواره درخشش داشته و اغلب به مقام قهرمانی دست یافته است .
درخشش حمید سوریان در المپیک 2012 لندن
مشهورترین کشتی گیران ایران
از میان پهلوانان و کشتی گیران آزاد و فرنگی ایران که در مسابقات قهرمانی جهان و بازیهای المپیک مدال گرفته اند میتوان به این نامهای آشنا اشاره کرد :
جهان پهلوان غلامرضا تختی – عباس زندی – حبیبی – سیف پور – محمد علی صنعتکاران – منصور مهدی زاده – عبدالله موحد – ابراهیم جوادی – شمس الدین سید عباسی – محسن فرح وشی – منصور برزگر – محمد رضا نوایی – رضا سوخته سرایی – محمد حسین محبی – مجید ترکان – عسکری محمدیان – علیرضا سلیمانی – برادران خادم و ...
لباس و کفش کشتی گیران
لباس کشتی گیران یک دو بند است که یک کشتی گیر رنگ آبی و دیگری قرمز را انتخاب کرده به تن می کند . کفش کشتی گیران نیز کفش بدون پاشنه ایست که مخصوص کشتی ساخته می شود.
لباس کشتی گیران
داوران مسابقات، لباس سراپا سفید می پوشند و مچ آستین های آن ها یکی به رنگ آبی و دیگری به رنگ قرمز است. داور با بلند کردن هر کدام از دست ها امتیاز هر ورزشکار آبی یا قرمز را مشخص می کند.
موضوع نحقیق:تاریخچه کشتی
استاد مربوطه:استاد جلالی مجد
درس:ورزش1
نام ونام خانوادگی:محمدرضا نوروزی
داشنگاه:آزاد کرج دانشکده حقوق
رشته:حقوق
مقطع:کارشناسی
شماره دانشجویی:960202046
زمان کلاس:شنبه ها ساعت 14.15 تا15.45
کشتی یکی از قدیمی‌ترین و فراگیرترین ورزشهای دنیا است و احتمالا در دوران ماقبل تاریخ با تغییر شکل در جنگهای تن‌به‌تن و جایگزین کردن مرگ یا صدمات شدید با یک پیروزی نمادین ایجاد شده‌است. شواهد بسیاری از حضور کشتی در تمامی تمدن‌های آغازین بشری وجود دارد. البته اولین بار در یونان باستان به یک ورزش واقعی تبدیل و در سال ۷۰۴ پ.م وارد المپیک شد، در المپیک باستان قهرمان کشتی پس از قهرمان پرتاب دیسک مهمترین پهلوان یونان شمرده میشد، داستان رقابت اودیسه و آژاکس که هومر در ایلیاد روایت کرده‌است از قدیمی‌ترین و باشکوه‌ترین داستان‌های مربوط به کشتی است.
زمان مسابقه کشتی آزاد و فرنگی
طبق قوانین بین المللی زمان مسابقه کشتی آزاد و فرنگی برای بزرگسالان امید و جوانان یک زمان 5 دقیقه ای و برای نوجوانان یک زمان 4 دقیقه ای تعیین شده است . در صورتیکه دو کشتی گیر در وقت قانونی از نظر امتیاز مساوی شدند بلافاصله کشتی به وقت اضافه 3 دقیقه ای کشیده خواهد شد و کشتی گیر برنده طبق قانون فیلا مشخص میشود.
سبکهای متنوعی از کشتی در کشورهای مختلف دنیا تمرین میشود. از مهمترین سبکهای ملی و محلی کشتی میتوان به انواع کشتی با کمربند شامل گلیما در ایسلند، شوینگن در سوئیس، گوراش در آسیای میانه و نیز سومو و جوجیتسو در ژاپن، سامبو در روسیه اشاره کرد.
تقریبا تمام کشورهای دنیا دو سبک المپیکی کشتی یعنی کشتی فرنگی و کشتی آزاد را پذیرفته‌اند، تفاوت این دو در آن است که در کشتی فرنگی، که بیشتر در اروپای قاره‌ای محبوب است، گرفتن پائین کمر و استفاده از پا ممنوع است اما در کشتی آزاد کشتیگیران اجازه همین اعمال را دارند. مسابقات این دو رشته زیرنظر فدراسیون بینالمللی کشتی (فیلا) برگزار میشود.
نحوه برد و باخت
1- ضربه فنی : در این حالت کشتی گیر برنده در جدول مسابقات 4 امتیاز و بازنده 0 خواهد گرفت .
2- در صورتیکه کشتی گیری حریف خود را با اختلاف 10 امتیاز ببرد به برنده 4 امتیاز و به بازنده اگر امتیاز فنی داشته باشد 1 امتیاز اگر امتیاز فنی نداشته باشد 0 امتیاز تعلق می گیرد.
3- در صورتیکه کشتی گیری حریف خود را با اختلاف کمتر از 10 امتیاز ببرد به برنده 3 امتیاز و به بازنده 1 امتیاز در جدول خواهد گرفت .
ولی اگر کشتی گیر بازنده امیاز فنی نداشته باشد به برنده 3 امتیاز و بازنده 0 تعلق خواهد گرفت.
مصدومیت و ادامه ندادن به بازی :
حاضر نشدن به کشتی و اعمال خلاف مقررات انجام دادن موجب می شود که به برنده 4 امتیاز و بازنده 0 امتیاز داده شود.اگر کشتی گیر در مسابقه 3 اخطاره شود کشتی بلافاصله قطع و در این حالت برنده 4 امتیاز و بازنده 0 می گیرد.
توضیح اینکه :
کلیه مسابقات رسمی در هر وزن به صورت یک حذفی و طبق مقررات فیلا برگذار خواهد شد.
نام
نام کشتی از کمربندی به نام "کُشتی" گرفته شده که پارسیان و زرتشتیان هنگام غروب آفتاب به کمر خود میبستند و در برابر کانون آتش به دعا خواندن می‌پرداختند. کشتی گرفتن به معنی کمر یکدیگر را گرفتن است. اصل آن در زبان پهلوی، کُستیک و در زبان فارسی دری گُشتی خوانده میشود.
این کمربند که زرتشتیان آن را «بندرین» نیز می‌نامند، کمربندی است با ۷۲ نخ که از پشم گوسفند توسط زن موبدی بافته میشود. ۷۲ به شش رشته تقسیم میگردد و هر دسته دوازه نخ دارد که هفتاد و دو اشاره دارد به هفتاد و دو فصل یسنا (یکی از بخش‌های اوستا) و دوازده به دوازده ماه سال و شش اشاره دارد به شش گاهنبار (حبش‌های دینی سال). کستی را سه بار برکمر می بستند که یادآور سه اصل زرتشت یعنی «گفتار نیک، کردار نیک و پندار نیک» بود.
کشتی ازاد
کشتی آزاد یکی از روشهای کشتی گرفتن است که در سراسر دنیا تمرین میشود و به همراه کشتی فرنگی یکی از دو سبک کشتی است که در بازیهای المپیک برگزار میشود. منشأ اصلی کشتی آزاد در کشتی کَچ اَز کَچ کَن و کشتی کچ است که در سدهٔ ۱۹ میلادی در بریتانیا و ایالات متحده آمریکا توسعه یافت و یکی از سرگرمی‌های جذاب و مردمی در جشن‌ها به شمار می‌رفت. قوانین کشتی آزاد هنوز هم تقریباً مشابه کشتی کچ است با کمی محدودیت برای انجام بعضی حرکات خطرناک.
در کشتی آزاد همچون کشتی کچ و کشتی فرنگی هدف اصلی چسباندن شانه حریف بر تشک است که به پیروزی فوری (ضربه فنی) منجر میشود و برخلاف کشتی فرنگی کشتیگیران اجازه گرفتن پای حریف و استفاده از پای خود را دارند.
مسابقات کشتی آزاد از المپیک ۱۹۰۴ وارد المپیک شد و از المپیک ۲۰۰۴ رقابتهای این رشته در بخش زنان نیز برگزار میشود.
مقررات
بر اساس مقررات بینالمللی هرگونه گرفتن، ضربه زدن و پرتاب کردن ملایم حریف مجاز است. اما هر نوع گرفتنی که زندگی یا سلامتی اعضای حریف را به خطر بیندازد مانند گرفتن گلو ممنوع است. همچنین استفاده از لگد، مشت، کله زدن و گرفتن دوبنده ممنوع است. نقض قانون منجر به گرفتن اخطار به کشتیگیر میشود و سه اخطار کشتیگیر را از ادامه مسابقه محروم میکند. در هنگام نقض شدید مقررات کشتیگیر را میتوان بیدرنگ از مسابقه اخراج کرد.
مسابقات میبایست روی تشک کشتی که حداقل ۹ متر قطر دارد برگزار شود.
اوزان
دستههای وزنی کشتی آزاد و فرنگی یکسان است و تاکنون چندین بار تغییر کرده‌است. از سال ۲۰۰۲ به این سو رقابتهای کشتی فرنگی [و آزاد] در رده سنی بزرگسالان در هفت وزن ِ ۵۵ کیلوگرم، ۶۰ کیلوگرم، ۶۶ کیلوگرم، ۷۴ کیلوگرم، ۸۴ کیلوگرم، ۹۶ کیلوگرم، ۱۲۰ کیلوگرم برگزار میشود. در ردهٔ نونهالان (۱۴ و ۱۵ سال) در ده وزن از ۲۹ تا ۸۵ کیلو، در ردهٔ نوجوانان (۱۶ و ۱۷ سال) در ده وزن از ۳۹ تا ۱۰۰ کیلو و در جوانان (۱۸ تا ۲۰ سال) در ۸ وزن از ۴۶ تا ۱۲۰ کیلوگرم برگزار میشود.
کشتی فرنگی
کشتی فرنگی یکی از سبکهای کشتی آماتور است که در سدهٔ ۱۹ میلادی در فرانسه ابداع شد و هرچند نام گِرِکو-رومن (یونانی-رومی) برای آن برگزیده شد، اما پیش از آن تمرین نمی‌شد، چراکه کشتی یونانیها و رومی‌های قدیم بیشتر به کشتی آزاد شباهت داشت.
در کشتی فرنگی استفاده از پا برای به زمین زدن حریف و گرفتن پائین کمر ممنوع است و بقیه مقررات آن مشابه کشتی آزاد دیگر سبک المپیکی کشتی است. این رشته در تمام ادوار المپیک به جز المپیک ۱۹۰۰ پاریس و المپیک ۱۹۰۴ لس آنجلس برگزار شده‌است.
اجرای فن پنج امتیازی کنده فرنگی در قهرمانی
کشتی امریکا 2004
وزان
دستههای وزنی کشتی آزاد و فرنگی یکسان است و تاکنون چندین بار تغییر کرده‌است. از سال ۲۰۰۲ به این سو رقابتهای کشتی فرنگی [و آزاد] در ردهٔ سنی بزرگسالان در هفت وزن ِ ۵۵ کیلوگرم، ۶۰ کیلوگرم، ۶۶ کیلوگرم، ۷۴ کیلوگرم، ۸۴ کیلوگرم، ۹۶ کیلوگرم، ۱۲۰ کیلوگرم برگزار میشود. در ردهٔ نونهالان (۱۴ و ۱۵ سال) در ده وزن از ۲۹ تا ۸۵ کیلو، در ردهٔ نوجوانان (۱۶ و ۱۷ سال) در ده وزن از ۳۹ تا ۱۰۰ کیلو و در جوانان (۱۸ تا ۲۰ سال) در ۸ وزن از ۴۶ تا ۱۲۰ کیلوگرم برگزار میشود.
تاریخچه کشتی:
ورزش کشتی یکی از باسابقه ترین رشته های ورزشی است که در نزد ملل گیتی از دوران باستان به شکل های مختلف برگزار می شده و تقریباً در هیچ ایل و قبیله و روستا و شهری نیست که این ورزش برای مردم آشنا نباشد . با اطمینان می توان گفت که زور آزمایی و کشتی گرفتن از دورانهای نخستین ظهور انسان بر روی کره زمین مورد توجه بوده و در اوغات فراقت یا در جنگها و نزاعها به شکلی طبیعی و غریزی اجرا می شده است .
انسان شاید نخستین درس راه و رسم کشتی گرفتن و زورآزمایی کردن را از حیوانات آموخته باشد . وقتی انسان نخستین دریافت که به کمک قدرت بدنی و زوربازوی خود میتواند بهتر بر حریفان و حیوانات مهاجم چیره شود بیشتر به اهمیت کشتی پی برد . بنابراین بخشی از اوغات فراغت انسانهای اولیه با کشتی گرفتن سپری می شد تا مهارت و آمادگی لازم را در این فن پیدا کنند و در وقت نیاز بکار ببرند .
تحقیق سوم/ موضوع:ورزش کشتی/
کُشتی ورزشی است که در آن دو انسان به طور غیرمسلحانه با یکدیگر گلاویز می شوند و برای به زمین زدن یا بی تعادل کردن حریف خود تلاش می کنند.
کشتی فرنگی یک ورزش رزمی است و مسابقات آن روی یک تشک گرد برپا میشود .ورزشکاران باید حرکات مختلفی را با استفاده از قسمت بالاتنه خود انجام دهند .تلاش کنند رقیب خود را ضربه فنی کنند و یا این که امتیاز کافی را برای بردن بازی کسب کنند.
شاید انسان اولین درس راه و روش زورآزمایی کردن و کشتی گرفتن را از حیوانات آموخته است .وقتی انسان های نخست دریافتند که می توانند با کمک قدرت بدنی و زوربازوی خود بهتر بر حیوانات و حریفان مهاجم خود چیره شود، بیشتر به اهمیت ورزش کشتی پی بردند.بدین ترتیب قسمتی از اوغات فراغت انسانهای نخست با ورزش کشتی و کشتی گرفتن سپری می شد.تا آنها بتوانند مهارت لازم خود را در این ورزش(کشتی) پیدا کنند و در وقتی که نیاز دارند از مهارت های ورزش کشتی استفاده کنند.
ورزش کشتی از باسابقه ترین رشته های ورزشی می باشد که در نزد ملل گیتی از دوران باستان به شکل های مختلف ورزش کشتی برگزار شده است .
تقریباً می توان گفت در هیچ یک از ایل و قبیله و شهر و روستایی نیست که ورزش کشتی برای مردم آشنا نباشد.با اطمینان می توان این را گفت که کشتی گرفتن و زور آزمایی از دوران نخستین ظهور انسان ها بر روی کره زمین مورد توجه بوده است .
معمولا در اوغات فراقت یا در جنگها به شکلی طبیعی و غریزی ورزش کشتی برگزار می شده است.بسیاری معتقد هستند که کشتی فرنگی کهن ترین ورزش جهان است، زیرا باستان شناسان نقاشی هایی از انجام این ورزش را در غار ها پیدا نموده اند .
که بیانگر برگزاری مسابقه های کشتی در 3000 سال قبل از میلاد مسیح هستند.اگر بازی های المپیک امروزی برای اولین بار در سال 1896 برپا شدند.
کشتی فرنگی یکی از مهمترین قسمت های برنامه مسابقه ها بود و از آن هنگام تا کنون( به جز وقفه سال 1900) این ورزش به اشکال گوناگونی ظاهر شده است.
ورزش کشتی در طول تاریخ
در تعداد فراوانی از کتیبه هایی که از روزگاران قدیم و در حدود پنج هزار سال پیش به جای مانده است که توسط باستان شناسان کشف شده، ثابت میکند که ورزش کشتی در میان مصریان و آشوریان رواج داشته است و ورزش کشتی دارای مقررات مخصوصی بوده است.
در میان النهرین و مصر فن های ورزش کشتی به مناطق دور و نزدیک آسیا و روم و یونان رواج پیدا کرد و می توان گفت در همه جا گسترش و تکامل پیدا کرد. مربیان ورزش کشتی در یونان باستان مرحله های اجرا شدن هر فن ورزش کشتی را به طور چند نقاشی در حالت های مختلف بر روی صفحه های کاغذ پاپیروس نقاشی می کردند و به کمک این نقاشی ها، شاگردان کشتی گیر خود را آموزش می دادند.
با رواج یافتن ورزش محبوب کشتی در یونان مسابقات مربوط به آن از سال 704 قبل از میلاد به مواد پنجگانه مسابقات بازیهای المپیک باستان افزوده شد. مسابقات پنجگانه در مسابقات بازیهای المپیک یونان باستان که پنتاتلون گفته می شد عبارت بوده است از کشتی گرفتن، پریدن، دویدن، پرتاب نیزه، پرتاب دیسک.
اصطلاحات تخصصی :بار انداز :
در شرایطی که حریف را خاک کرده ایم ، با کمک گرفتن از دو دست خود ، که آن ها را روی سینه های او قرار داده ایم ، او را بتابانیم ( 180 درجه بچرخانیم ) و دوباره در خاک قرار دهیم . در صورتی که هنگام اجرای فن بار انداز ، کتف حریف در هنگام تاباندن به زمین بخورد ، اجرا کننده ی فن صاحب دو امتیاز می شود اما اگر کتف او به زمین نخورد ، اجرا کننده یک امتیاز کسب می کند .
فتیله پیچ :
با قرار دادن دست های خود در بین پاهای حریف ، او را بتابانیم . این حرکت یک امتیاز دارد.
کول انداز :
با دستان خود دست های حریف را بگیریم و در حالی که پشتمان به اوست ، با کشیدن دست هایش حریف را از بالای شانه های خود روی زمین بیندازیم . حداقل امتیاز کول انداز 2 است اما اگر پشت حریف در هنگام سرنگون شدن به زمین بخورد ، سه امتیاز کسب می کنیم .
یک خم:
گرفتن یک پای حریف به شکلی که پای وی را کاملا در اختیار داشته باشیم . پس از گرفتن « زیر یک خم » معمولا حریف به خاک می رود و ما یک امتیاز می گیریم .
دو خم :
گرفتن دو پای حریف به شکلی که کاملا با تسلط این کار را کرده باشیم . گرفتن « زیر دو خم » می تواند منجر به اجرای فنونی شود که تا 3 امتیاز نصیب انجام دهنده ی فن می کنند .
پل شکن :
خارج شدن از حالت پل است . هرگاه کشتی گیری که به پل رفته است ، با گود کردن ( خم کردن ) کمر و قرار دادن سر بر روی زمین ، خود را از حالت پل نجات دهد ، از پل شکن استفاده کرده است .
عقربک :
هنگامی که حریف در حال چرخاندن ما و انجام دادن فن « بار انداز » است ، اگر با کمک گرفتن از پاهای وی و گرفتن بدنش از اجرای فن او جلوگیری کنیم و با بر هم زدن تعادلش ، وی را در خطر امتیاز دادن قرار دهیم ، از فن « عقربک » استفاده کرده ایم .
درخت کن :
با استفاده از زیر دو خم ، حریف را به طور کامل از زمین بلند کنیم .
از دیگر فنون کشتی می توان به پیچ پیچک ، کنده کشی ، تندر ، بزکش و سربندوپی ، فیتو ، زشت و زیبا ، سروته یکی و پلنگ شکن اشاره کرد .
خاک کردن :
نشاندن حریف روی تشک به شکلی که حداقل سه عضو بدن او روی تشک قرار گیرند ؛ مثلا دو دست و پاها .
سر پا :
اگر یکی از کشتی گیرها در خاک باشد و کشتی گیر دیگر نتواند هیچ فنی روی او اجرا کند ، داور دستور سرپا می دهد . در این شرایط ، دو کشتی گیر باید در مرکز تشک از نو رو در روی هم قرار گیرند.
روش برد و باخت
1- ضربه فنی: در این وضعیت کشتی گیر تیز و برنده در جدول مسابقه ها 4 امتیاز و بازنده 0 خواهد گرفت.
2- در صورتیکه کشتی گیری رقیب خود را با تفاوت 10 امتیاز ببرد به برنده 4 امتیاز و به بازنده اگر امتیاز فنی داشته باشد 1 امتیاز اگر امتیاز فنی نداشته باشد 0 امتیاز تعلق میگیرد .
3- در صورتیکه کشتی گیری رقیب خود را با تفاوت کم تر از 10 امتیاز ببرد به برنده 3 امتیاز و به بازنده 1 امتیاز در جدول خواهد گرفت.
ولی اگر کشتی گیر بازنده امیاز فنی نداشته باشد به برنده 3 امتیاز و بازنده 0 تعلق خواهد گرفت.
محمد عرفان طالبی
استاد مهدی مجد جلالی
درس ورزش۱ دانشگاه ازاد واحد کرج
موضوع تاریخچه کشتی
کشتی گونه‌ای ورزش است که در آن دو انسان غیر مسلح با یکدیگر گلاویز شده و برای به زمین زدن یا بی‌تعادل کردن و امتیاز گرفتن از همدیگر، تلاش میکنند.کشتی یکی از قدیمی‌ترین ورزشها و احتمالاً در دوران ماقبل تاریخ با تغییر شکل و جایگزین کردن مرگ یا صدمات شدید با یک پیروزی نمادین ایجاد شده‌است. شواهد بسیاری از حضور کشتی در تمامی تمدن‌های آغازین بشری وجود دارد. البته اولین بار در یونان باستان به یک ورزش واقعی تبدیل و در سال ۷۰۴ پ. م وارد المپیک شد. در المپیک باستان قهرمان کشتی پس از قهرمان پرتاب دیسک مهمترین پهلوان یونان شمرده میشد. داستان رقابت اودیسه و آژاکس که هومر در ایلیاد روایت کرده‌است از قدیمی‌ترین و باشکوه‌ترین داستان‌های مربوط به کشتی است.
کشتی بانوان مانند کشتی مردان رشد کرده و تفاوتی از جهت پیشرفت آن در ابتدا نداشته‌است اما در دوران مدرن قدری از کشتی مردان عقبتر افتاده‌است.[۱]
سبکهای متنوعی از کشتی در کشورهای مختلف دنیا تمرین میشود. از مهمترین سبکهای ملی، المپیکی و محلی کشتی میتوان به (کشتی فرنگی) و (کشتی آزاد) و با کمربند شامل گلیما در ایسلند، شوینگن در سوئیس، گوراش در آسیای میانه و نیز سومو و جوجیتسو در ژاپن، و سامبو در روسیه اشاره کرد. در ایران نیز کشتی با چوخه یکی از رشتههای محلی و بومی میباشد.
تمام کشورهای دنیا دو سبک المپیکی کشتی یعنی کشتی فرنگی و کشتی آزاد را پذیرفته‌اند، تفاوت این دو در آن است که در کشتی فرنگی، که بیشتر در اروپای قاره‌ای محبوب است، گرفتن پائین کمر و استفاده از پا ممنوع است اما در کشتی آزاد کشتیگیران اجازه همین اعمال را دارند. مسابقات این دو رشته زیر نظر اتحادیه جهانی کشتی برگزار میشود.
نام کشتی از کمربندی به نام کُستی گرفته شده که پارسیان و زرتشتیان هنگام غروب آفتاب به کمر خود میبستند و در برابر کانون آتش به دعا خواندن می‌پرداختند. کشتی گرفتن به معنی کمر یکدیگر را گرفتن است. اصل آن در زبان پهلوی، کُستیک و در زبان فارسی دری گُشتی خوانده میشود.
این کمربند که زرتشتیان آن را «بندرین» نیز می‌نامند، کمربندی است با ۷۲ نخ که از پشم گوسفند توسط زن موبدی بافته میشود. ۷۲ به شش رشته تقسیم میگردد و هر دسته دوازده نخ دارد که هفتاد و دو اشاره دارد به هفتاد و دو فصل یسنا (یکی از بخش‌های اوستا) و دوازده به دوازده ماه سال و شش اشاره دارد به شش گاهنبار (حبش‌های دینی سال). کستی را سه بار برکمر میبستند که یادآور سه اصل زرتشت یعنی «گفتار نیک، کردار نیک و پندار نیک» بود. همچنین کشتی ورزش اصیل و متعلق به کشور ایران است
محمد عرفان طالبی
درس ورزش ۱
دانشگاه ازاد کرج
موضوع تحقیق
ورزش راگبی
راگبی یا راگبی فوتبال در مفهوم عام خود همه ورزشهایی را در برمی‌گیرد که از نوعی فوتبال که در مدرسه راگبی در انگلستان بازی میشد، ریشه گرفته‌اند. یعنی: راگبی ۱۵ نفره، راگبی ۱۳ نفره، فوتبال آمریکایی، فوتبال استرالیایی، و فوتبال کانادایی. البته امروزه راگبی فقط به همان دو ورزش اول گفته میشود.در داستان‌های مربوط به پیدایش ورزش راگبی آمده‌است؛ در سال ۱۸۲۳ ویلیام وب الیس دانش آموز مدرسه راگبی انگلستان در هنگام یک مسابقه فوتبال، توپ را با دست برداشته و شروع به دویدن با آن کرد. پس از آن با تغییر قوانین فوتبال ورزش جدیدی در مدرسه راگبی ایجاد شد. قدیمی‌ترین نوشته‌ای که این ماجرا در آن نقل شده گزارشی از جامعه راگبی در سال ۱۸۹۷ دربارهٔ وجه تسمیه این ورزش است.
اسناد موجود در مدرسه راگبی نشان میدهد که ویلیام وب الیس دانش آموز این مدرسه بوده و مدال افتخاری نیز به نام او در این آکادمی موجود است. اما مدرکی وجود ندارد که بر صحت این داستان گواهی بگذارد. هرچند نقش اساسی مدرسه راگبی در شکل‌گیری و تکامل راگبی غیرقابل انکار است. اولین تیم راگبی در سال ۱۸۴۳ با حضور کارکنان بیمارستان لندن تشکیل شد و اولین مقررات این ورزش در سال ۱۸۴۵ در این مدرسه تهیه شده‌است.
یکی دیگر از ورزشهایی که در پیدایش راگبی تأثیر داشته، ورزش هارلینگ است که در ولز و کورن وال (ناحیه‌ای در جنوب غرب انگلستان) بازی میشد. در این مسابقه بازیکنان برای رساندن یک توپ به دروازه حریف تلاش میکردند. دروازه‌ها معمولاً چندین کیلومتر از هم فاصله داشتند و به این ترتیب فرصتی برای مسابقات بزرگ و پرهیجان بین روستاهای همجوار فراهم میشد. این ورزش در ولز کاناپان یا کاریاپان نامیده میشد.
در سال ۱۸۵۸ شخصی به نام تام ولز در ملبورن اقدام به معرفی فوتبال نمود. ویلز تحصیل کرده انگلستان در مدرسه راگبی بوده و در دانشگاه کمبریج کریکت بازی کرده بود. حدود نفوذ مستقیم بازیهای فوتبال انگلیسی و ایرلندی بروی ویلز نامشخص است ولی به‌هرحال شباهت هائی بین این نوع بازیها و بازی ابتکاری وی موجود بود. همچنین شباهت‌هائی بین بازی ولز با فوتبال گیلیک (به نحوی که در سال ۱۸۸۷ قانونمند گشته بود) دیده میشد. به‌نظر میرسد که فوتبال استرالیائی شباهت هائی با بازی «مارن گرووک» بومیان استرالیا نیز داشته‌است).
باشگاه فوتبال ملبورن نیز در سال ۱۸۵۸ تأسیس شد که کهن‌ترین باشگاه زنده فوتبال در استرالیا بحساب میآید، ولی قواعدی که این باشگاه در اولین فصل بازیهای خود مورد استفاده قرار داد نامشخص است. قواعد باشگاه در سال ۱۸۵۹ قدیمی‌ترین قانون زنده فوتبال استرالیائی بحساب می‌آیند. این قوانین در هتل پاراد واقع در شرق ملبورن در ۱۷ مه توسط ویلز، دبلیو. جی. هامرسلی، جی.بی. تامپسون و توماس اسمیت (برخی منابع از شخصی به نام اچ.سی.ای. هریسون نیز نام می‌برند) تدوین شد. این مردان سوابقی مشابه ویلز داشته و قواعد آنها نیز شباهت هائی با قانون شفیلد داشتند، خصوصاً در نبود قاعده «آفساید» (گرچه شباهت‌ها نیز به صورت هم متلاقی بودند). یک ضربه آزاد در قبال «علامت» (گرفتن کامل). به‌هرحال اگرچه در قوانین ذکر نشده بود، ولی نگه داشتن و دویدن با توپ آزاد بود. توپ مورد استفاده نیز (نظیر آنچه بعداً در راگبی مورد استفاده قرار گرفت) بشکل «بیضی» بود. باشگاه همکاری قوی و دراز مدتی با باشگاه کریکت ملبورن و «کریکت بیضی» داشت که از لحاظ سایز تنوع داشته ولی از زمین‌های مورد استفاده در انواع دیگر فوتبال بسیار بزرگ‌تر بودهاند، بهعنوان زمین استاندارد فوتبال برگزیده شد. در سال ۱۸۵۹ قوانین هنوز شامل اجزائی که طی مدتی کوتاه به‌صورتی مهم درآمدند نمی‌شدند. مانند الزام شوت کردن توپ فقط در حین دویدن.
گاهی اوقات از فوتبال استرالیائی بهعنوان اولین شکل قوانین تدوین گشته یاد میگردد؛ ولیکن – همانگونه که در تمام انواع فوتبال در آن زمان صادق بود، هیچ سازمان رسمی قوانین را پشتیبانی نمی‌نمود- بنابراین در هر باشگاه به نوعی بازی میشد. بهر حال در سال ۱۸۶۶ تعداد باشگاه‌های بیشتری در ویکتوریا قبول کردند که با قوانین بروز شده ملبورن اف. سی، که بعداً به نام «قوانین ویکتوریا و / یا قوانین استرالازیای» معرفی شد بازی کنند. نام رسمی این قوانین بعداً به قواعد فوتبال استرالیائی (و حالا فوتبال استرالیائی) تغییر یافت. در مستعمرات دیگر مانند تاسمانی در دهه ۱۸۶۰ و استرالیای جنوبی در دهه ۱۸۷۰ نیز قوانین مشابه‌ای برای بازیها در نظر گرفته شد. فوتبال استرالیائی خصوصاً از دهه ۱۹۹۰ در بسیاری از کشورها حضوری کوچک ولی فزاینده‌ای در سطح آماتوری داشته‌است ولی بیشترین نرخ مشارکت در پاپوآ گینه نو، نائورو، زلاندنو و آفریقای جنوبی بوده‌است.
در سال ۱۸۷۰ در بریتانیا، ۷۵ باشگاه وجود داشتند که به بازی راگبی مدرسه‌ای می‌پرداختند. این مدارس عبارت بودند از باشگاه راگبی بلک هیس (سال تأسیس ۱۸۵۸ که طبق سوابق مورد مناقشه بهعنوان قدیمی‌ترین باشگاه غیر دانشگاهی راگبی که هنوز وجود دارد، شناخته میشود). باشگاه‌های راگبی همچنین در کشورهای ایرلند، استرالیا، کانادا و زلاند نو فعال بودند. بهرحال، تا سال ۱۸۷۱ یعنی زمانی که ۲۱ باشگاه لندن گرد آمده تا اتحادیه راگبی را تشکیل دهند، قواعد قابل قبولی برای راگبی وجود نداشت. (بهصورت کنایه‌ای، بلاک هیس اقدام به ممنوع ساختن ضربه زدن نمود) اولین قواعد این اتحادیه در ماه ژوئن سال ۱۸۷۱ بکار گرفته شد. بر طبق این قوانین پاس دادن توپ مجاز اعلام شده بود. آنها همچنین ترای را در جائیکه به سمت دروازه و در بیرون خط با توپ تماس ایجاد شود شامل نمودند، اگر چه گل‌های ناشی از امتیاز و بازی عمومی و برگشت پنالتی هنوز در مناقشه بودند.
ورزش هوازی و بی هوازی هر دو برای سلامتی افراد مفید هستند، اما برخی از بیماران شاید مجاز به ورزش های هوازی و حتی بی هوازی نباشند. این ورزش ها از نظر مدت و شدت می توانند متفاوت باشند. بر همین اساس تشخیص فرق بین این دو ورزش می تواند تاثیر زیادی در انتخاب ورزش مناسب داشته باشد.
تمرینات هوازی، تمریناتی از نوع استقامت هستند که ضربان قلب و میزان تنفس فرد را در مدت زمان نسبتاً طولانی افزایش می دهند. تمرینات بی هوازی تمریناتی است که شامل دوره های کوتاهی از فعالیت شدید است.
نمونه هایی از ورزش های هوازی شامل راه رفتن سریع و دوچرخه سواری است. دو سرعت و وزنه برداری نوعی ورزش بی هوازی است.
هر دو نوع ورزش برای سلامتی فرد مفید است، هرچند هر یک به روش های مختلفی فایده دارند. در این مقاله، تشابهات و تفاوتهای بین این تمرینات را بیان می کنیم. ما همچنین برخی از مزایا و خطرات احتمالی این دو نوع ورزش و تعداد دفعات انجام هر یک از افراد را توضیح می دهیم.
تمرینات هوازی
تمرینات هوازی، تمریناتی از نوع استقامت است که در آن عضلات فرد به صورت ریتمیک و هماهنگ برای یک دوره پایدار حرکت می کنند. افراد از این تمرینات، به عنوان هوازی یاد می کنند زیرا برای تولید انرژی به اکسیژن نیاز دارند. تمرینات هوازی برای رساندن اکسیژن بیشتر به عضلات بدن، ضربان قلب و تنفس فرد را افزایش می دهد.
ورزش هوازی و بی هوازی چه فرقی دارند؟
۰ زمان تقریبی مطالعه ۹ دقیقه
آنفولانزای پریود یا دوره ای | پزشکت
ورزش هوازی و بی هوازی چه فرقی دارند؟
ورزش هوازی و بی هوازی هر دو برای سلامتی افراد مفید هستند، اما برخی از بیماران شاید مجاز به ورزش های هوازی و حتی بی هوازی نباشند. این ورزش ها از نظر مدت و شدت می توانند متفاوت باشند. بر همین اساس تشخیص فرق بین این دو ورزش می تواند تاثیر زیادی در انتخاب ورزش مناسب داشته باشد.
تمرینات هوازی، تمریناتی از نوع استقامت هستند که ضربان قلب و میزان تنفس فرد را در مدت زمان نسبتاً طولانی افزایش می دهند. تمرینات بی هوازی تمریناتی است که شامل دوره های کوتاهی از فعالیت شدید است.
نمونه هایی از ورزش های هوازی شامل راه رفتن سریع و دوچرخه سواری است. دو سرعت و وزنه برداری نوعی ورزش بی هوازی است.
هر دو نوع ورزش برای سلامتی فرد مفید است، هرچند هر یک به روش های مختلفی فایده دارند. در این مقاله، تشابهات و تفاوتهای بین این تمرینات را بیان می کنیم. ما همچنین برخی از مزایا و خطرات احتمالی این دو نوع ورزش و تعداد دفعات انجام هر یک از افراد را توضیح می دهیم.
تمرینات هوازی
تمرینات هوازی، تمریناتی از نوع استقامت است که در آن عضلات فرد به صورت ریتمیک و هماهنگ برای یک دوره پایدار حرکت می کنند. افراد از این تمرینات، به عنوان هوازی یاد می کنند زیرا برای تولید انرژی به اکسیژن نیاز دارند. تمرینات هوازی برای رساندن اکسیژن بیشتر به عضلات بدن، ضربان قلب و تنفس فرد را افزایش می دهد.
نوشته های مشابه
راهکارهای بهبود تعادل هورمون ها | پزشکت
راهکارهای بهبود تعادل هورمون ها
۱۳۹۹-۱۲-۲۳درد کیسه صفرا، شایع ترین علل و درمان آن | پزشکت
درد کیسه صفرا، شایع ترین علل و درمان آن
۱۴۰۰-۰۵-۱۱
هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید
نمونه هایی از ورزش های هوازی، عبارتند از:
شنا کردن
دو سرعت
پیاده روی سریع
دوچرخه سواری
تمرینات بی هوازی
تمرینات بی هوازی به تمریناتی گفته می شود که شامل دوره های کوتاه و شدید فعالیت بدنی باشد. این تمرینات، بی هوازی هستند زیرا شامل افزایش جذب و انتقال اکسیژن نمی شوند. در طی ورزش های بی هوازی، بدن در غیاب اکسیژن ذخایر گلوکز را تجزیه کرده و منجر به تجمع اسید لاکتیک در عضلات می شود.
نمونه هایی از تمرینات بی هوازی، عبارتند از:
دو و میدانی
وزنه برداری
آموزش با شدت زیاد (HIIT)
تفاوت ورزش هوازی و بی هوازی
آنفولانزای پریود یا دوره ای | پزشکت
تفاوت های اصلی بین تمرینات این ها، عبارتند از:
شدت تمرین
مدت زمانی که فرد قادر به حفظ ورزش است.
چگونه بدن از انرژی ذخیره شده استفاده می کند.
تمرینات هوازی تمایل به ریتمیک بودن دارند و ملایم تر و طولانی تر هستند. تمرینات بی هوازی معمولاً شامل دوره های کوتاه و فعالیت شدید است.
به طور کلی، ورزش های هوازی به افزایش استقامت کمک می کند، در حالی که ورزش های بی هوازی در افزایش توده و قدرت عضلانی موثر هستند.
شباهت ورزش هوازی و بی هوازی
هر دو این تمرین ها، برای سیستم قلبی عروقی مفید هستند. هر دو نوع تمرین باعث شرایط زیر بر روی بدن می شوند:
افزایش متابولیسم
تقویت عضله قلب
تقویت گردش خون
کمک به مدیریت وزن
طبق مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC)، هر دو نوع ورزش به کاهش خطر ابتلا به بیماری های زیر در بدن کمک می کند:
افسردگی
اضطراب
زوال عقل
بیماری قلبی
دیابت نوع ۲
برخی از سرطان ها
طبق انجمن روانشناسی آمریکا توجه داشته باشید که ورزش از هر نوع برای سلامت روان، و همچنین سلامت جسمانی سودمند است.
در حالی که هر دو نوع ورزش مزایای متنوعی را به همراه دارد، اما مزایای آنها ممکن است کمی متفاوت باشد.
فواید ورزش هوازی
به طور کلی، ورزش های هوازی ضربان قلب و تنفس را افزایش می دهند و گردش خون را تقویت می کنند. از این طریق سلامت قلب و عروق فرد را بهبود می بخشند. برخی از مزایای بالقوه ورزش هوازی عبارتند از:
بهبود خواب
بهبود روحیه
کاهش فشار خون
کمک به مدیریت وزن
تحریک کننده سیستم ایمنی بدن
کاهش سرعت در تراکم استخوان
افزایش استقامت و کاهش خستگی
افزایش سطح کلسترول “خوب” و کاهش سطح کلسترول “بد” در خون
یک بررسی در سال ۲۰۱۵ تاثیر فعالیت هوازی منظم را بر میزان مرگ و میر افراد را بررسی کرده است. این یافته ها نشان داد در افرادی که دو یا سه بار دویدن در هفته و در کل ۲ ساعت ورزش سبک انجام می دهند، خطر مرگ و میر نسبت به افرادی که ورزش نمی کنند، به طور قابل توجهی پایین تر است.
با این حال، به نظر می رسد خطر مرگ و میر در افرادی که تمریناتی مانند آهسته دویدن، دارند، مشابه افرادی است که اصلاً ورزش نمی کنند. این یافته نشان می دهد که ورزش هوازی متوسط می تواند به کاهش خطر مرگ و میر کمک کند. اما ورزش هوازی با شدت زیاد احتمال دارد هیچ مزیتی نداشته باشد.
به نام خدا
نگارش: سهند بهروزی
اتحاد راگبی، راگبی یونیون :( Rugby Union)
ورزش راگبی و تاریخچه آن
راگبی یا راگبی فوتبال در مفهوم عام خود همه ورزشهایی را در برمی‌گیرد که از نوعی فوتبال که در مدرسه راگبی در انگلستان بازی میشد، ریشه گرفته‌اند. یعنی: راگبی ۱۵ نفره، راگبی ۱۳ نفره، فوتبال آمریکایی، فوتبال استرالیایی، و فوتبال کانادایی. البته امروزه راگبی فقط به همان دو ورزش اول گفته میشود.
در داستان‌های مربوط به پیدایش ورزش راگبی آمده است؛ در سال ۱۸۲۳ ویلیام وب الیس دانش آموز مدرسه راگبی انگلستان در هنگام یک مسابقه فوتبال، توپ را با دست برداشته و شروع به دویدن با آن کرد. پس از آن با تغییر قوانین فوتبال ورزش جدیدی در مدرسه راگبی ایجاد شد. قدیمی‌ترین نوشته‌ای که این ماجرا در آن نقل شده گزارشی از جامعه راگبی در سال ۱۸۹۷ درباره وجه تسمیه این ورزش است.
اسناد موجود در مدرسه راگبی نشان میدهد که ویلیام وب الیس دانش آموز این مدرسه بوده و مدال افتخاری نیز به نام او در این آکادمی موجود است. اما مدرکی وجود ندارد که بر صحت این داستان گواهی بگذارد. هرچند نقش اساسی مدرسه راگبی در شکل گیری و تکامل راگبی غیرقابل انکار است و اولین مقررات این ورزش در سال ۱۸۴۵ در این مدرسه تهیه شده است.
یکی دیگر از ورزشهایی که در پیدایش راگبی تأثیر داشته، ورزش هارلینگ است که در ولز و کورن وال (ناحیه‌ای در جنوب اسکاتلند) بازی میشد. در این مسابقه بازیکنان برای رساندن یک توپ به دروازه حریف تلاش میکردند. دروازه‌ها معمولاً چندین کیلومتر از هم فاصله داشتند و به این ترتیب فرصتی برای مسابقات بزرگ و پرهیجان بین روستاهای همجوار فراهم میشد. این ورزش در ولز کاناپان یا کاریاپان نامیده میشد.
راگبی ساحلی :راگبی در سه مدل 15 نفره، 7 نفره و ساحلی بیشترین طرفداران رو داره. طبعا راگبی به شکل های دیگه ای هم بازی میشه ولی این سه مورد به ترتیب از اصلی ترین و معروف ترین مدل ها هستند. تو ایران هر سه نوع اون بازی میشه و سالانه مسابقات مختلفی دارد. راگبی برخلاف اکثر رشته های ورزشی از هر فیزیک بدنی برای جذب استقبال میکنه. چون تو راگبی برای هر پستی یه فیزیک مناسب اون پست میخواهد.
تگ راگبی
راگبی یه مدل خیلی ساده و بدون برخورد هم داره به اسم تگ راگبی که عموما برای کودکان زیر شانزده سال هست که خیلی بی خطره چون برخوردی نداره و از برچسب های پارچه ای در اون استفاده میشه. پس راگبی محدودیت سنی هم ندارد.
راگبی در سه مدل 15 نفره، 7 نفره و ساحلی بیشترین طرفداران رو داره. طبعا راگبی به شکل های دیگه ای هم بازی میشه ولی این سه مورد به ترتیب از اصلی ترین و معروف ترین مدل ها هستند. تو ایران هر سه نوع اون بازی میشه و سالانه مسابقات مختلفی دارد. راگبی یه مدل خیلی ساده و بدون برخورد هم داره به اسم تگ راگبی که عموما برای کودکان زیر شانزده سال هست که خیلی بی خطره چون برخوردی نداره و از برچسب های پارچه ای در اون استفاده میشود. ساختار مدیریت راگبی در ایران بصورت انجمنی است. یعنی فعالیت راگبی ایران زیر نظر انجمن راگبی کشور که خودش زیر نظر فدراسیون انجمن های ورزشی هست میباشد. متاسفانه راگبی ایران بخاطر شرکت نکردن در برخی مسابقات در رنکینگ قاره و جهان نیست. ولی همیشه تیم سختی برای حریفاش در منطقه بوده. توسعه راگبی در ایران از بدو تولدش تو این کشور دچار فراز و فرود های زیادی بوده که روند اون در حال حاضر خوب و قابل قبوله. بتازگی هم که کمیته توسعه راگبی ایران در بخش بانوان به لطف فعالیت های خانم بیارجمندی جزو برترین ها در آسیا قرار گرفت و خود خانم بیارجمندی نیز جزو یکی از بانوان تاثیرگذار راگبی در جهان معرفی شدند. استان های فارس، قم، تهران، گلستان، مازندران، خراسان رضوی و آذربایجان شرقی از فعال ترین استان ها در راگبی هستند. در ایران راگبی علاوه بر پسران، توسط دختران هم بازی میشه و استان های تهران، اردبیل، گلستان و کرمانشاه از استان هایی هستند که بانوان در آن ها فعالیت بیشتری دارند.
کسب امتیاز به دو روش انجام می شود:
1. ترای (Try): بر زمین گذاشتن توپ در محوطه دروازه حریف یک ترای محسوب شده و ۵ امتیاز دارد.
2. گل: گذراندن توپ با ضربه پا از بین دو تیرک عمودی و بالای تیرک افقی دروازه حریف که به سه روش انجام می‌پذیرد.
1. در جریان بازی (Dropped Goal) در این حالت توپ باید قبل از شوت زمین را لمس کرده باشد. ۳ امتیاز دارد.
2. پنالتی (Penalty): یک ضربه ایستگاهی که در صورت خطای بازیکنان تیم حریف زده میشود. ۳ امتیاز دارد.
3. جایزه (Conversion): بعد از به ثمر رساندن ترای یک ضربه ایستگاهی به تیم جایزه داده میشود. گل کردن این توپ ۲ امتیاز دارد.
زمین مسابقه بایستی حداکثر ۱۰۰ متر طول و ۷۰ متر عرض داشته باشد. محوطه گل یعنی زمین آن سوی خط عرضی هم حداقل ۱۰ و حداکثر ۲۲ متر باید ادامه پیدا کند. تیرهای دروازه در مرکز محوطه گل حریف قرار می‌گیرند و ۵٫۶ متر از هم فاصله و تیرک افقی در ارتفاع ۳ متری آنها قرار میگیرد. ارتفاع تیرکهای عمودی بایستی بیش از ۴٫۳ متر باشد؛ و به این ترتیب دروازه شکل H پیدا میکند. در طول مسابقه هر تیم صاحب توپ سعی دارد توپ را به محوطه گل حریف برساند. برای این کار پاس دادن توپ با دست به سمت جلو ممکن نیست. توپ را فقط میتوان به طرفین یا عقب پرتاب کرد.
پاس دادن توپ با دست نبایستی به سمت جلو انجام شود. شوت کردن توپ با پا به سمت جلو ممکن است اما پس از آن امکان پاس توپ وجود ندارد. ممنوعیت پاس به جلو موجب میشود که همه بازیکنان هم تیمی که از بازیکن صاحب توپ به دروازه حریف نزدیکتر هستند، در موقعیت آفساید قرار داشته و در صورت دخالت در جریان بازی خطاکار باشند. بازیکنان تیم حریف برای تکل بازیکن صاحب توپ یعنی گرفتن و انداختن او به روی زمین تلاش میکنند. در این وضعیت بازیکن صاحب توپ نمی‌تواند توپ را نگه دارد و باید آن را پاس داده یا آزاد کند.
قوانین بازی:
مارک چیست (mark) مارک یکی از قوانین راگبی است که تیم ها در شرایط خاصی می توانند از آن استفاده کنند.
- چه زمانی بازیکن می تواند مارک اعلام کند؟ زمانی که تیم حریف شوت زده باشد و بازیکن توپ را عقب تر از 22 خودی و مستقیما بگیرد( یعنی توپ زمین نخورده باشد ) می تواند مارک اعلام کند. همان طور که در قسمت اوت توضیح دادم حتی اگر یک پای بازیکن هم در 22 متر خودی باشد می تواند مارک اعلام کند ، حتی اگر روی خط 22 متر باشد.
- بازیکن چگونه مارک را اعلام می کند؟ برای اعلام مارک بازیکنی که توپ را گرفته با صدای بلند می گوید مارک. البته معمولا یک دست را هم بالا می برند اما این کار ضروری نیست.
-پس از اعلام مارک بازی چگونه جریان می یابد؟ مارک حکم فری کیک (free kick) را برای تیمی دارد که مارک را اعلام کرده. یعنی تیم حریف باید حداقل 10 متر عقب تر از محل مارک قرار گیرد. همین طور بازیکنان خودی برای این که در آفساید قرار نگیرند باید پشت توپ باشند.پس از آن بازیکنی که مارک را اعلام کرده باید بازی را با یک کیک ( ضربه به پا) شروع کند.
به نام خدا
نام :سراج تاجیک
درس ورزش
موضوع تحقیق راگبی
راگبی یک ورزش گروه و پرطرفدار است که درزمین چمن (مشابه زمین فوتبال) و با یک توپ تخم مرغی شکل بازی می شود.
راگبی 15نفره یا اتحاد راگبی به هم راه راگبی 13نفره یا راگبی لیگ یکی از دوشکل مهم ورزش راگبی است.
نوع دیگری از راگبی با 7بازی کن نیز وجود دارد که با کمی تغییر در قوانین و به شکلی سریع تر بازی می شود. راگبی 7نفره در برنامه ی مسابقه های برخی از المپیاد های ورزشی مانند بازی های آسیایی برگزار می شود.
نام کامل این ورزش در زبان انگلیسی راگبی یونیون فوتبال (Rugby union football) است. در کشورهای که این ورزش طرفداران زیادی دارد این رشته را راگبی انین می نامید مانند استرالیا، نیوزلند، جزایراقیانوسیهوبریتانیا.
مسابقه‌ها :
جام جهانی راگبی مهم ترین تورنمنت این ورزشی رشته ی است.
درآخرین دوره‌ی این رقابت ها درسال 2007،آفریقای جنوبی به مقام قهرمانی رسید.
مسابقه های قهرمانی شش ملت و رقابت های سه ملت، دو تورنمت مهم دیگر ورزش راگبی هستند. قهرمانی شش ملت هرسال میان شش کشور صاحب راگبی اروپا، یعنی انگلیس، ولز، ایرلند، اسکاتلند، فرانسه وایتالیا برگزار می شود.
مسابقه های قهرمانی سه ملت میان سه کشور نیم کره‌ی جنوبی، یعنی آفریقای جنوبی، استرالیا ونیوزلندبرگزار می شود. تیم ملی آرژانتین که درآخرین دوره ی جام جهانی به مقام سوم دست یافت ازسال 2008دراین مسابقه ها حاضر خواهد شد.
طرزبازی:
مسابقه های راگبی در دو نیمه ی40دقیقه ای برگزار می شود. بین دو نیمه زمان استراحت 10دقیقه ای وجود دارد. مسابقه های رده‌ی سنی زیر 19سال وپایین تر در 70دقیقه برگزار می شود.
هرمسابقه یک داور و دو کمک داور دارد و استفاده از دوربین های تلویزیونی برای کمک به داور هم رایج است.
هدف مسابقه کسب امتیاز است. کسب امتیاز به دو روش انجام می شود :
1_ترای(Try)زمین گذاشتن توپ درمحوطه ی دروازه ی حریف یک ترای به حساب میآید و پنچ امتیاز دارد.
گل :گذراندن توپ با ضربه ی پا از بین دو تیرک عمودی و بالا ی تیرک افقی دروازه حریف، که به 3روش انجام میگیرد :
الف) درجریان بازی (Dropped Goal) در این حالت توپ باید قبل از شوت زمین را لمس کرده باشد. این گل 3امتیاز دارد.
ب) پنالتی (penalty) یک ضربه ی ایستگاهی است که در صورت خطای بازی کنان تیم حریف زده می شود و3امتیازدارد.
ج) جایزه (Conversion) بعد از به ثمر رساندن (ترای) یک ضربه ایستگاهی به تیم جایزه داده شده گل کردن این توپ 2امتیاز دارد
تاریخچه دوومیدانی
المپیک باستان
المپیک باستان اولین اجرای سازمان یافته و قانوندار دوومیدانی بود. این بازیها از سال 776 قبل از میلاد آغاز شد و 12 قرن ادامه داشت.
دوومیدانی در المپیک باستان در رأس دیگر ورزشها قرار داشت. مسابقه دو با شرکت دوندگان چابک به مسافت یک اِستاد (182 متر) انجام میشد. واژه استادیوم از این کلمه گرفته شد.
در این دوره حتی دویدن با یک پا هم وجود داشته و از آنجا که بشر اسلحهای به نام نیزه اختراع کرده بود و در جنگ از آن استفاده فراوانی میکرد، پرتاب نیزه هم به عنوان ورزش شناخته شد. در المپیادها دو نوع مسابقه با نیزه وجود داشت: یکی پرتاب نیزه و دیگری نبرد با نیزه توأم با شمشیربازی.
«کوروبوس» احتمالاً اولین قهرمان رسمی دو در نخستین المپیک باستانی بوده است. بنا به مدارک تاریخی، پرش طول در چهارمین دوره به مواد مسابقه اضافه شد و کرونوس از کشور اسپارتا نخستین رکورددار این ماده بود که حدود 7 متر پرید. در دورههای بعدی رشتههای دیگر مانند پرتاب وزنه و پرتاب
دیسک به فهرست مسابقات دوومیدانی اضافه شد. یونانیها، برای پرتاب دیسک از یک صفحه مدور فلزی استفاده میکردند که آن را هاترس (HATTERES) مینامیدند.
بازیهای المپیک در قرن چهارم میلادی به دستور امپراطور روم تئودوزیوس اول تعطیل شد و همزمان مسابقات دوومیدانی هم از رونق افتاد. از آن زمان تا زنده شدن دوباره المپیک شکلهایی از انواع دوها و پرشها و پرتابها در اقوام و ملل دنیا دیده شده که بیشتر به خاطر آماده شدن جنگجویان و سربازان بوده است.
در قرن دوازدهم میلادی، مسابقات میدانی و مخصوصاً دو در انگلستان رواج یافت. این رواج در اواخر قرن پانزدهم و اوایل قرن شانزدهم شدت یافت و به ورزش اول جامعه تبدیل شد. علت این شکوفایی علاقه هنری هشتم پادشاه انگلستان بود که خود مهارت فراوانی در پرتاب چکش داشت.
در قرن 17 و 18 میلادی، در انگلستان نوعی شرطبندی مرسوم شد که در آن دوندگان با هم شرط میبستند و انبوه مردم به تماشا میایستادند.
در سالهای 1820 تا 1860 دوومیدانی به دانشگاهها و مدارس انگلستان راه یافته بود و دانشجویان علاقه فراوانی به این ورزش پیدا کرده بودند.
در سال 1849 ارتش انگلستان یک مسابقه بزرگ برای اهمیت دادن به دو و جلب توجه نظامیان به آن ترتیب داد و علاوه بر این، دوهای سرعت و استقامت را جزء دروس رسمی دانشکده افسری قرار داد.
در سال 1866 اولین باشگاه دوندگان با نام «کلوپ اتلتیک آماتور» در لندن تاسیس شد و بعد از آن باشگاهها و کلوپهای دیگری به وجود آمدند.
بعد از انگلستان، دومین کشوری که دوومیدانی در آن رونق بسیار یافت آمریک بود. اولین باشگاه دوومیدانی آمریکا «کلوپ اتلتیک نیویورک» بود که در سال 1868 تاسیس شد.
در اولین دوره المپیک نوین در سال 1896 دوومیدانی در ردیف مهمترین رشته های ورزشی بازیها قرار داشت.
در هفدهم ژوییه 1912 کنگرهای در سوئد با حضور نمایندگان سازمانهای دوومیدانی کشورهای بلژیک، اتریش، کانادا، شیلی، دانمارک، مصر، فنلاند، آلمان، انگلستان، یونان، مجارستان، نروژ، شوروی، آمریکا، سوئد و استرالی برپا شد و برای ایجاد یک سازمان بینالمللی دومیدانی مشورت کردند.
این سازمان، سرانجام در ماه اوت سال 1913 با نام «فدراسیون بینالمللی دوومیدانی» تأسیس شد. فعالیتهای این سازمان باعث شد که این ورزش در سراسر دنیا گسترش یابد. در حال حاضر تقریباً هیچ کشوری نیست که عضو فدراسیون دوومیدانی نباشد و از قوانین آن پیروی نکند
به نام خداوند
نام سراج تاجیک
درس ورزش 1
موضوع کشتی
ورزش کشتی یکی از باسابقه ترین رشته های ورزشی است که در نزد ملل گیتی از دوران باستان به شکل های مختلف برگزار می شده و تقریبا در هیچ ایل و قبیله و روستا وشهری نیست که این ورزش برای مردم آشنا نباشد.
با اطمینان می توان گفت که زور آزمایی وکشتی گرفتن از دورانهای نخستین ظهور انسان بر روی کره زمین مورد توجه بود و در اوغات فراقت یا درجنگها و نزاعها به شکلی طبیعی و غریزی اجرا می شده است.
انسان شاید نخستین درس راه و رسم کشتی گرفتن وزورازمایی کردن را از حیوانات آموخته باشد. وقتی انسان نخستین دریافت که به کمک قدرت بدنی و زوربازوی خود میتواند بهتر بر حریفان و حیوانات مهاجم چیره شود بیشتر به اهمیت کشتی پی برد. بنابراین بخشی از اوغات فراغت انسانهای اولیه با کشتی گرفتن سپری می شد تا مهارت و آمادگی لازم را دراین فن پیدا کنند و دروقت نیاز بکار ببرند.
کشتی در طول تاریخ
بسیاری از کتیبه های که از روزگاران قدیم و در حدود پنج هزار سال پیش به جای مانده و توسط باستان شناسان کشف شده است ثابت میکند که کشتی درمیان مصریان و آشوریان رواج بسیار داشته و دارای قاعده و مقرارت مخصوص بود است.
از بین النهرین و مصر فنون کشتی به مناطق دور ونزدیک آسیا روم و یونان راه پیدا کرد و در هر جا گسترش و تکامل بیشتری یافت. مربیان کشتی دریونان باستان مراحل اجرای هر فن کشتی را به صورت چند نقاشی در حالات مختلف بر روی صفحات کاغذ پاپیروس نقاشی می کردند و به کمک آنها شاگردان خود را تعلیم می دادند
با رواج کشتی دریونان مسابقات مربوط به آن نیز از سال 704قبل از میلاد به مواد پنجگانه بازیهای المپیک باستان افزود شد. مسابقات پنجگانه در بازیهای المپیک یونان باستان که پنتاتلون گفته می شد عبارت بود از دویدن _پریدن _پرتاپ نیزه _پرتاب دیسک و کشتی گرفتن.
قوانین اولیه کشتی دریونان باستان چنین بود که هر کسی سه بار زمین بخورد مغلوب به حساب می آید ولی در بیشتر کشتیهای باستانی رسم بر این بود که اگر هر قسمت از بدن البته به جز کف پاها با زمین تماس پیدا کند آن کشتی گیرنده بازنده اعلام شود.
از مشهورترین پهلوان و کشتی گیران یونان در قرن ششم پیش از میلاد پهلوانی بود به نام میلو از اهالی کروتون. در6 دوره پیاپی از بازیهای المپیک به مقام قهرمانی رسید و در 32مسابقه بزرگ پهلوانی هم حریفان خود را شکست داد تا بلند آوازه ترین کشتی گیر زمان خود باشد.
درقاره پهناور آسیا ورزش کشتی درمیان قبایل و ایلات و عشایر همواره رایج بوده و محبوبیت بسیار داشته است اما رواج این ورزش در مغولستان _ژاپن _ایران _وهندوستان بیشتر از دیگر مناطق آسیا بود و هنوزم هم هست.
بنام خدا
نام: سهیل نوروزی پور
دانشجوی رشته عمران دانشگاه آزاد کرج
تحقیق در مورد تاریخچه کشتی
نام استاد جناب جلالی مجد
ورزش ۱ کلاس یکشنبه ساعت ۱۴:۱۵
کشتی یکی از قدیمی‌ترین و فراگیرترین ورزشهای دنیا است و احتمالا در دوران ماقبل تاریخ با تغییر شکل در جنگهای تن‌به‌تن و جایگزین کردن مرگ یا صدمات شدید با یک پیروزی نمادین ایجاد شده‌است. شواهد بسیاری از حضور کشتی در تمامی تمدن‌های آغازین بشری وجود دارد. البته اولین بار در یونان باستان به یک ورزش واقعی تبدیل و در سال ۷۰۴ پ.م وارد المپیک شد، در المپیک باستان قهرمان کشتی پس از قهرمان پرتاب دیسک مهمترین پهلوان یونان شمرده میشد، داستان رقابت اودیسه و آژاکس که هومر در ایلیاد روایت کرده‌است از قدیمی‌ترین و باشکوه‌ترین داستان‌های مربوط به کشتی است.
زمان مسابقه کشتی آزاد و فرنگی
طبق قوانین بین المللی زمان مسابقه کشتی آزاد و فرنگی برای بزرگسالان امید و جوانان یک زمان 5 دقیقه ای و برای نوجوانان یک زمان 4 دقیقه ای تعیین شده است . در صورتیکه دو کشتی گیر در وقت قانونی از نظر امتیاز مساوی شدند بلافاصله کشتی به وقت اضافه 3 دقیقه ای کشیده خواهد شد و کشتی گیر برنده طبق قانون فیلا مشخص میشود.
سبکهای متنوعی از کشتی در کشورهای مختلف دنیا تمرین میشود. از مهمترین سبکهای ملی و محلی کشتی میتوان به انواع کشتی با کمربند شامل گلیما در ایسلند، شوینگن در سوئیس، گوراش در آسیای میانه و نیز سومو و جوجیتسو در ژاپن، سامبو در روسیه اشاره کرد.
تقریبا تمام کشورهای دنیا دو سبک المپیکی کشتی یعنی کشتی فرنگی و کشتی آزاد را پذیرفته‌اند، تفاوت این دو در آن است که در کشتی فرنگی، که بیشتر در اروپای قاره‌ای محبوب است، گرفتن پائین کمر و استفاده از پا ممنوع است اما در کشتی آزاد کشتیگیران اجازه همین اعمال را دارند. مسابقات این دو رشته زیرنظر فدراسیون بینالمللی کشتی (فیلا) برگزار میشود.
نحوه برد و باخت
1- ضربه فنی : در این حالت کشتی گیر برنده در جدول مسابقات 4 امتیاز و بازنده 0 خواهد گرفت .
2- در صورتیکه کشتی گیری حریف خود را با اختلاف 10 امتیاز ببرد به برنده 4 امتیاز و به بازنده اگر امتیاز فنی داشته باشد 1 امتیاز اگر امتیاز فنی نداشته باشد 0 امتیاز تعلق می گیرد.
3- در صورتیکه کشتی گیری حریف خود را با اختلاف کمتر از 10 امتیاز ببرد به برنده 3 امتیاز و به بازنده 1 امتیاز در جدول خواهد گرفت .
ولی اگر کشتی گیر بازنده امیاز فنی نداشته باشد به برنده 3 امتیاز و بازنده 0 تعلق خواهد گرفت.
مصدومیت و ادامه ندادن به بازی :
حاضر نشدن به کشتی و اعمال خلاف مقررات انجام دادن موجب می شود که به برنده 4 امتیاز و بازنده 0 امتیاز داده شود.اگر کشتی گیر در مسابقه 3 اخطاره شود کشتی بلافاصله قطع و در این حالت برنده 4 امتیاز و بازنده 0 می گیرد.
توضیح اینکه :
کلیه مسابقات رسمی در هر وزن به صورت یک حذفی و طبق مقررات فیلا برگذار خواهد شد.
نام
نام کشتی از کمربندی به نام "کُشتی" گرفته شده که پارسیان و زرتشتیان هنگام غروب آفتاب به کمر خود میبستند و در برابر کانون آتش به دعا خواندن می‌پرداختند. کشتی گرفتن به معنی کمر یکدیگر را گرفتن است. اصل آن در زبان پهلوی، کُستیک و در زبان فارسی دری گُشتی خوانده میشود.
این کمربند که زرتشتیان آن را «بندرین» نیز می‌نامند، کمربندی است با ۷۲ نخ که از پشم گوسفند توسط زن موبدی بافته میشود. ۷۲ به شش رشته تقسیم میگردد و هر دسته دوازه نخ دارد که هفتاد و دو اشاره دارد به هفتاد و دو فصل یسنا (یکی از بخش‌های اوستا) و دوازده به دوازده ماه سال و شش اشاره دارد به شش گاهنبار (حبش‌های دینی سال). کستی را سه بار برکمر می بستند که یادآور سه اصل زرتشت یعنی «گفتار نیک، کردار نیک و پندار نیک» بود.
کشتی ازاد
کشتی آزاد یکی از روشهای کشتی گرفتن است که در سراسر دنیا تمرین میشود و به همراه کشتی فرنگی یکی از دو سبک کشتی است که در بازیهای المپیک برگزار میشود. منشأ اصلی کشتی آزاد در کشتی کَچ اَز کَچ کَن و کشتی کچ است که در سدهٔ ۱۹ میلادی در بریتانیا و ایالات متحده آمریکا توسعه یافت و یکی از سرگرمی‌های جذاب و مردمی در جشن‌ها به شمار می‌رفت. قوانین کشتی آزاد هنوز هم تقریباً مشابه کشتی کچ است با کمی محدودیت برای انجام بعضی حرکات خطرناک.
در کشتی آزاد همچون کشتی کچ و کشتی فرنگی هدف اصلی چسباندن شانه حریف بر تشک است که به پیروزی فوری (ضربه فنی) منجر میشود و برخلاف کشتی فرنگی کشتیگیران اجازه گرفتن پای حریف و استفاده از پای خود را دارند.
مسابقات کشتی آزاد از المپیک ۱۹۰۴ وارد المپیک شد و از المپیک ۲۰۰۴ رقابتهای این رشته در بخش زنان نیز برگزار میشود.
مقررات
بر اساس مقررات بینالمللی هرگونه گرفتن، ضربه زدن و پرتاب کردن ملایم حریف مجاز است. اما هر نوع گرفتنی که زندگی یا سلامتی اعضای حریف را به خطر بیندازد مانند گرفتن گلو ممنوع است. همچنین استفاده از لگد، مشت، کله زدن و گرفتن دوبنده ممنوع است. نقض قانون منجر به گرفتن اخطار به کشتیگیر میشود و سه اخطار کشتیگیر را از ادامه مسابقه محروم میکند. در هنگام نقض شدید مقررات کشتیگیر را میتوان بیدرنگ از مسابقه اخراج کرد.
مسابقات میبایست روی تشک کشتی که حداقل ۹ متر قطر دارد برگزار شود.
اوزان
دستههای وزنی کشتی آزاد و فرنگی یکسان است و تاکنون چندین بار تغییر کرده‌است. از سال ۲۰۰۲ به این سو رقابتهای کشتی فرنگی [و آزاد] در رده سنی بزرگسالان در هفت وزن ِ ۵۵ کیلوگرم، ۶۰ کیلوگرم، ۶۶ کیلوگرم، ۷۴ کیلوگرم، ۸۴ کیلوگرم، ۹۶ کیلوگرم، ۱۲۰ کیلوگرم برگزار میشود. در ردهٔ نونهالان (۱۴ و ۱۵ سال) در ده وزن از ۲۹ تا ۸۵ کیلو، در ردهٔ نوجوانان (۱۶ و ۱۷ سال) در ده وزن از ۳۹ تا ۱۰۰ کیلو و در جوانان (۱۸ تا ۲۰ سال) در ۸ وزن از ۴۶ تا ۱۲۰ کیلوگرم برگزار میشود.
کشتی فرنگی
کشتی فرنگی یکی از سبکهای کشتی آماتور است که در سدهٔ ۱۹ میلادی در فرانسه ابداع شد و هرچند نام گِرِکو-رومن (یونانی-رومی) برای آن برگزیده شد، اما پیش از آن تمرین نمی‌شد، چراکه کشتی یونانیها و رومی‌های قدیم بیشتر به کشتی آزاد شباهت داشت.
در کشتی فرنگی استفاده از پا برای به زمین زدن حریف و گرفتن پائین کمر ممنوع است و بقیه مقررات آن مشابه کشتی آزاد دیگر سبک المپیکی کشتی است. این رشته در تمام ادوار المپیک به جز المپیک ۱۹۰۰ پاریس و المپیک ۱۹۰۴ لس آنجلس برگزار شده‌است.
اوزان
دستههای وزنی کشتی آزاد و فرنگی یکسان است و تاکنون چندین بار تغییر کرده‌است. از سال ۲۰۰۲ به این سو رقابتهای کشتی فرنگی [و آزاد] در ردهٔ سنی بزرگسالان در هفت وزن ِ ۵۵ کیلوگرم، ۶۰ کیلوگرم، ۶۶ کیلوگرم، ۷۴ کیلوگرم، ۸۴ کیلوگرم، ۹۶ کیلوگرم، ۱۲۰ کیلوگرم برگزار میشود. در ردهٔ نونهالان (۱۴ و ۱۵ سال) در ده وزن از ۲۹ تا ۸۵ کیلو، در ردهٔ نوجوانان (۱۶ و ۱۷ سال) در ده وزن از ۳۹ تا ۱۰۰ کیلو و در جوانان (۱۸ تا ۲۰ سال) در ۸ وزن از ۴۶ تا ۱۲۰ کیلوگرم برگزار میشود.
تاریخچه کشتی:
ورزش کشتی یکی از باسابقه ترین رشته های ورزشی است که در نزد ملل گیتی از دوران باستان به شکل های مختلف برگزار می شده و تقریباً در هیچ ایل و قبیله و روستا و شهری نیست که این ورزش برای مردم آشنا نباشد . با اطمینان می توان گفت که زور آزمایی و کشتی گرفتن از دورانهای نخستین ظهور انسان بر روی کره زمین مورد توجه بوده و در اوغات فراقت یا در جنگها و نزاعها به شکلی طبیعی و غریزی اجرا می شده است .
انسان شاید نخستین درس راه و رسم کشتی گرفتن و زورآزمایی کردن را از حیوانات آموخته باشد . وقتی انسان نخستین دریافت که به کمک قدرت بدنی و زوربازوی خود میتواند بهتر بر حریفان و حیوانات مهاجم چیره شود بیشتر به اهمیت کشتی پی برد . بنابراین بخشی از اوغات فراغت انسانهای اولیه با کشتی گرفتن سپری می شد تا مهارت و آمادگی لازم را در این فن پیدا کنند و در وقت نیاز بکار ببرند .
کشتی در طول تاریخ
بسیاری از کتیبه هایی که از روزگاران قدیم و در حدود پنج هزار سال پیش به جای مانده و توسط باستان شناسان کشف شده است ثابت میکند که کشتی در میان مصریان و آشوریان رواج بسیار داشته و دارای قاعده و مقررات مخصوصی بوده است .
از بین النهرین و مصر فنون کشتی به مناطق دور و نزدیک آسیا و روم و یونان راه پیدا کرد و در هر جا گسترش و تکامل بیشتری یافت . مربیان کشتی در یونان باستان مراحل اجرای هر فن کشتی را به صورت چند نقاشی در حالات مختلف بر روی صفحات کاغذ پاپیروس نقاشی می کردند و به کمک آنها شاگردان خود را تعلیم می دادند .با رواج کشتی در یونان مسابقات مربوط به آن نیز از سال 704 قبل از میلاد به مواد پنجگانه بازیهای المپیک باستان افزوده شد . مسابقات پنجگانه در بازیهای المپیک یونان باستان که پنتاتلون گفته می شد عبارت بود از دویدن – پریدن – پرتاب نیزه – پرتاب دیسک و کشتی گرفتن .
قوانین اولیه کشتی در یونان باستان چنین بود که هر کسی سه بار زمین بخورد مغلوب به حساب می آید . ولی در بیشتر کشتیهای باستانی رسم بر این بود که اگر هر قسمت از بدن البته به جز کف پاها با زمین تماس پیدا کند آن کشتی گیر بازنده اعلام شود .
از مشهورترین پهلوانان و کشتی گیران یونان در قرن ششم پیش از میلاد پهلوانی بود به نام میلو از اهالی کروتون . در 6 دوره پیاپی از بازیهای المپیک به مقام قهرمانی رسید و در 32 مسابقه بزرگ پهلوانی هم حریفان خود را شکست داد تا بلند آوازه ترین کشتی گیر زمان خود باشد .
در قاره پهناور آسیا ورزش کشتی در میان قبایل و ایلات و عشایر همواره رایج بوده و محبوبیت بسیار داشته است اما رواج این ورزش در مغولستان – ژاپن – ایران و هندوستان بیشتر از دیگر مناطق آسیا بوده و هنوز هم هست .
کشتی در ایران
در ایران قدیم کشتی گرفتن و زور آزمایی کردن اهمیت بسیار داشته است و این ورزش در زندگی و سنتهای ما ایرانیان به قدری ریشه دوانده که تبدیل به یک ورزش ملی شده است .
کشتی و ورزش باستانی در دوران صفویه و زندیه رونق زیادی در ایران یافت به طوری که در هر شهر صدها پهلوان بنام وجود داشت. در دوران قاجاریه علاقه به این ورزش چنان زیاد شد که در دوران ناصرالدین شاه شخصی به نام «صاحب الدوله» مأمور توسعه ورزش کشتی شد و در تمامی روزهای تعطیل پهلوانان در میادین شهر به کشتی گرفتن می‌پرداختند. مسابقات کشتی پهلوانی برای انتخاب پهلوان پایتخت از همین ایام آغاز شد و بعدها به صورت یک سنت جاری همه‌ساله درآمد. محمدصادق بلورفروش، ابراهیم یزدی معروف به یزدی بزرگ، پهلوان اکبر خراسانی، حسین یوزباشی، سید حسن رزاز، سید اسماعیل کالسکه‌ساز از کشتیگیران و پهلوانان معروف آن زمان بودند.
از زمان رضاخان زورخانه با فرهنگ جدید رونق بیشتری گرفت و در کنار زورخانه‌ها، باشگاهها و ورزشگاهها هم شکل گرفتند. از سال ۱۳۱۸ با مطرح شدن مقررات بینالمللی کشتی، تغییر و تحولاتی در شیوه کشتی گرفتن و طرز لباس پوشیدن کشتیگیران پدید آمد.
درباره کلمه کشتی باید گفت که زرتشتیان و پارسیان باستان هنگام غروب آفتاب بندی به کمر خود می بستند و در برابر کانون آتش به دعا خواندن می پرداختند . آن کمربند کستی نامیده می شد و کشتی گرفتن هم از این کلمه آمده به معنی کمر یکدیگر را گرفتن . البته واژه کستی هم در طی زمان تبدیل به کشتی شده است و امروزه برای نامیدن این ورزش که زورگری و زور آزمایی است به کار میرود .
تاریخ پهلوانی ایران سرشار از نامهای آشنایی است که قدرت بدنی و نیروی خود را در راه مبارزه با بی عدالتی و دفاع از مظلومان بکار برده اند . از پهلوانان قدیم پوریای ولی – عبدالرزاق – مفرد قلندر – فیله همدانی – شمس محمد – محمد مالانی و یوسف ساوی شهرت و محبوبیت بیشتر دارند و از پهلوانان دوره معاصر میتوان به نامهای مشهوری همچون ابراهیم یزدی – اکبر خراسانی – حاج محمد صادق بلور فروش و حاج سید حسن رزاز اشاره کرد .
نام و نام خانوادگی:سیاوش سطوتی فاخر
نام و ساعت درس:ورزش ۱ شنبه ساعت ۲:۱۵
نام استاد:آقای جلالی مجد
نام رشته و دانشگاه:مهندسی کامپیوتر دانشگاه آزاد کرج
موضوع تحقیق:تاریخچه کشتی
ورزش کشتی از باسابقه ترین رشته های ورزشی می باشد که در نزد ملل گیتی از دوران باستان به شکل های مختلف ورزش کشتی برگزار شده است و تقریباً می توان گفت در هیچ یک از ایل و قبیله و شهر و روستایی نیست که ورزش کشتی برای مردم آشنا نباشد. با اطمینان می توان این را گفت که کشتی گرفتن و زور آزمایی از دوران نخستین ظهور انسان ها بر روی کره زمین مورد توجه بوده است و معمولا در اوغات فراقت یا در جنگها به شکلی طبیعی و غریزی ورزش کشتی برگزار می شده است.
تاریخچه ورزش کشتی
شاید انسان اولین درس راه و روش زورآزمایی کردن و کشتی گرفتن را از حیوانات آموخته است . وقتی انسان های نخست دریافتند که می توانند با کمک قدرت بدنی و زوربازوی خود بهتر بر حیوانات و حریفان مهاجم خود چیره شود، بیشتر به اهمیت ورزش کشتی پی بردند. بدین ترتیب قسمتی از اوغات فراغت انسانهای نخست با ورزش کشتی و کشتی گرفتن سپری می شد تا آنها بتوانند مهارت لازم خود را در این ورزش(کشتی) پیدا کنند و در وقتی که نیاز دارند از مهارت های ورزش کشتی استفاده کنند.
ورزش کشتی در طول تاریخ
در تعداد فراوانی از کتیبه هایی که از روزگاران قدیم و در حدود پنج هزار سال پیش به جای مانده است که توسط باستان شناسان کشف شده، ثابت میکند که ورزش کشتی در میان مصریان و آشوریان رواج داشته است و ورزش کشتی دارای مقررات مخصوصی بوده است.
در میان النهرین و مصر فن های ورزش کشتی به مناطق دور و نزدیک آسیا و روم و یونان رواج پیدا کرد و می توان گفت در همه جا گسترش و تکامل پیدا کرد. مربیان ورزش کشتی در یونان باستان مرحله های اجرا شدن هر فن ورزش کشتی را به طور چند نقاشی در حالت های مختلف بر روی صفحه های کاغذ پاپیروس نقاشی می کردند و به کمک این نقاشی ها، شاگردان کشتی گیر خود را آموزش می دادند.
با رواج یافتن ورزش محبوب کشتی در یونان مسابقات مربوط به آن از سال 704 قبل از میلاد به مواد پنجگانه مسابقات بازیهای المپیک باستان افزوده شد. مسابقات پنجگانه در مسابقات بازیهای المپیک یونان باستان که پنتاتلون گفته می شد عبارت بوده است از کشتی گرفتن، پریدن، دویدن، پرتاب نیزه، پرتاب دیسک.
ورزش کشتی در تاریخ
قانون های اولیه ورزش کشتی در یونان باستان چنین بوده است که هر کسی در کشتی سه بار زمین می خوردشکست می خورد و مغلوب حریف میشد. منتها در بیشتر کشتی های باستانی رسم اینگونه بود که چنانچه هر قسمت از بدن انسان به جز کف پاها با زمین برخورد داشته باشد، آن کشتی گیر بازنده میدان میشد.
از مشهورترین کشتی گیران و پهلوانان یونان در قرن ششم قبل از میلاد پهلوانی بود به اسم میلو از اهالی کروتون. در 6 دوره متوالی از مسابقات بازیهای المپیک توانست مقام قهرمانی دست پیدا کند و همچنان توانسته بود در 32 مسابقه بزرگ پهلوانی هم تمام حریفان خود را شکست دهد تا اینکه بلند آوازه ترین کشتی گیر زمان خود شده بود.
در قاره آسیا کشتی گرفتن یا ورزش کشتی در میان قبایل و ایلات و عشایر همواره رایج بوده است و ورزش کشتی محبوبیت بسیار داشته منتها رواج ورزش کشتی در کشور مغولستان و کشور ژاپن و کشور ایران و کشور هندوستان بیشتر از مناطق دیگر در قاره آسیا بوده است و البته که هنوز هم این ورزش در این قاره ها محبوب و دوست داشتنی است.
ورزش کشتی در ایران
تاریخچه ورزش کشتی در کشور ایران
در کشور ایران قدیم کشتی گرفتن یا ورزش کشتی اهمیت فراوانی داشته است و کشتی در زندگی و سنتهای ما ایرانی ها به قدری ریشه دارد که این ورزش محبوب امروزه تبدیل به یک ورزش ملی شده است.
ورزش کشتی و ورزش باستانی در دوران صفویه و زندیه رونق زیادی در کشور ایران یافته است به طوری که در هر شهر صدها پهلوان و کشتی گیر بنام وجود داشته است. در دوران قاجاریه علاقه به ورزش کشتی چنان زیاد شده بود که در دوران ناصرالدین شاه شخصی به نام صاحب الدوله مأمور توسعه ورزش کشتی شد و در تمام روزهای تعطیل پهلوانان در میادین شهر به کشتی گرفتن مشغول می شدند. مسابقات ورزش کشتی پهلوانی برای انتخاب کردن پهلوان پایتخت از همین دوران آغاز شد و بعد از مدت ها به طور یک سنت جاری همه ساله درآمد. ابراهیم یزدی معروف به یزدی بزرگ، محمدصادق بلورفروش، پهلوان اکبر خراسانی، سید حسن رزاز، حسین یوزباشی، سید اسماعیل کالسکه ساز از کشتی گیران مشهور آن زمان بوده اند.
از دوران رضا شاه زورخانه با فرهنگ جدید رونق بیشتری گرفت و در کنار زورخانه ها، باشگاه ها و ورزشگاه ها هم ساخته شده اند. از سال 1318 با مطرح شدن مقررات بین المللی ورزش کشتی، تغییر و تحولاتی در شیوه کشتی گرفتن و نحوه لباس پوشیدن کشتی گیران به وجود آمد.
در رابطه کلمه ورزش کشتی باید اینگونه گفت که پارسیان و زرتشتیان باستان هنگام غروب آفتاب بندی به کمر خود می بستند و در برابر کانون آتش شروع به دعا خواندن می نمودند. آن کمربند کستی نامیده می شده است و کشتی گرفتن هم از این کلمه آمده است به معنی کمر یکدیگر را گرفتن. البته واژه کستی هم در طی زمان تبدیل به ورزش کشتی شده است و امروزه برای نامیدن این ورزش (کشتی) که زورگری و زور آزمایی است به کار میرود.
تاریخ پهلوانی کشور ایران سرشار از نامهای آشنایی است که قدرت بدنی و نیروی خود را در راه مبارزه با بی عدالتی و دفاع از مظلومان بکار می بردند . از پهلوانان قدیم پوریای ولی، عبدالرزاق، مفرد قلندر، فیله همدانی، شمس محمد، محمد مالانی و یوسف ساوی شهرت و محبوبیت بیشتری دارند و از پهلوانان دوره معاصر میتوان اشاره کرد به نامهای مشهوری همچون ابراهیم یزدی، اکبر خراسانی، حاج محمد صادق بلور فروش و حاج سید حسن رزاز
شاید انسان اولین درس راه و روش زورآزمایی کردن و کشتی گرفتن را از حیوانات آموخته است .وقتی انسان های نخست دریافتند که می توانند با کمک قدرت بدنی و زوربازوی خود بهتر بر حیوانات و حریفان مهاجم خود چیره شود، بیشتر به اهمیت ورزش کشتی پی بردند.بدین ترتیب قسمتی از اوغات فراغت انسانهای نخست با ورزش کشتی و کشتی گرفتن سپری می شد.تا آنها بتوانند مهارت لازم خود را در این ورزش(کشتی) پیدا کنند و در وقتی که نیاز دارند از مهارت های ورزش کشتی استفاده کنند.
ورزش کشتی از باسابقه ترین رشته های ورزشی می باشد که در نزد ملل گیتی از دوران باستان به شکل های مختلف ورزش کشتی برگزار شده است .
تقریباً می توان گفت در هیچ یک از ایل و قبیله و شهر و روستایی نیست که ورزش کشتی برای مردم آشنا نباشد.با اطمینان می توان این را گفت که کشتی گرفتن و زور آزمایی از دوران نخستین ظهور انسان ها بر روی کره زمین مورد توجه بوده است .
معمولا در اوغات فراقت یا در جنگها به شکلی طبیعی و غریزی ورزش کشتی برگزار می شده است.بسیاری معتقد هستند که کشتی فرنگی کهن ترین ورزش جهان است، زیرا باستان شناسان نقاشی هایی از انجام این ورزش را در غار ها پیدا نموده اند .
که بیانگر برگزاری مسابقه های کشتی در 3000 سال قبل از میلاد مسیح هستند.اگر بازی های المپیک امروزی برای اولین بار در سال 1896 برپا شدند.
کشتی فرنگی یکی از مهمترین قسمت های برنامه مسابقه ها بود و از آن هنگام تا کنون( به جز وقفه سال 1900) این ورزش به اشکال گوناگونی ظاهر شده است.
ورزش کشتی در طول تاریخدر تعداد فراوانی از کتیبه هایی که از روزگاران قدیم و در حدود پنج هزار سال پیش به جای مانده است که توسط باستان شناسان کشف شده، ثابت میکند که ورزش کشتی در میان مصریان و آشوریان رواج داشته است و ورزش کشتی دارای مقررات مخصوصی بوده است.
در میان النهرین و مصر فن های ورزش کشتی به مناطق دور و نزدیک آسیا و روم و یونان رواج پیدا کرد و می توان گفت در همه جا گسترش و تکامل پیدا کرد. مربیان ورزش کشتی در یونان باستان مرحله های اجرا شدن هر فن ورزش کشتی را به طور چند نقاشی در حالت های مختلف بر روی صفحه های کاغذ پاپیروس نقاشی می کردند و به کمک این نقاشی ها، شاگردان کشتی گیر خود را آموزش می دادند.
با رواج یافتن ورزش محبوب کشتی در یونان مسابقات مربوط به آن از سال 704 قبل از میلاد به مواد پنجگانه مسابقات بازیهای المپیک باستان افزوده شد. مسابقات پنجگانه در مسابقات بازیهای المپیک یونان باستان که پنتاتلون گفته می شد عبارت بوده است از کشتی گرفتن، پریدن، دویدن، پرتاب نیزه، پرتاب دیسک.
در کشور ایران قدیم کشتی گرفتن یا ورزش کشتی اهمیت فراوانی داشته است و کشتی در زندگی و سنتهای ما ایرانی ها به قدری ریشه دارد که این ورزش محبوب امروزه تبدیل به یک ورزش ملی شده است.
ورزش کشتی و ورزش باستانی در دوران صفویه و زندیه رونق زیادی در کشور ایران یافته است به طوری که در هر شهر صدها پهلوان و کشتی گیر بنام وجود داشته است. در دوران قاجاریه علاقه به ورزش کشتی چنان زیاد شده بود که در دوران ناصرالدین شاه شخصی به نام صاحب الدوله مأمور توسعه ورزش کشتی شد و در تمام روزهای تعطیل پهلوانان در میادین شهر به کشتی گرفتن مشغول می شدند. مسابقات ورزش کشتی پهلوانی برای انتخاب کردن پهلوان پایتخت از همین دوران آغاز شد و بعد از مدت ها به طور یک سنت جاری همه ساله درآمد. ابراهیم یزدی معروف به یزدی بزرگ، محمدصادق بلورفروش، پهلوان اکبر خراسانی، سید حسن رزاز، حسین یوزباشی، سید اسماعیل کالسکه ساز از کشتی گیران مشهور آن زمان بوده اند.
سبک های کشتیسبک های مختلفی از ورزش کشتی در دنیا تمرین می شود اما دو سبک کشتی آزاد و کشتی فرهنگی،تقریبا در تمام کشورهای دنیا به عنوان دو سبک کشتی المپیکی پذیرفته شده است.
کشتی فرنگییکی از سبک های ورزش کشتی است که در سدهٔ نوزده میلادی در فرانسه ابداع شد .دراین سبک از کشتی استفاده از پا برای به زمین زدن حریف و گرفتن پائین کمر ممنوع است.اما مابقی قوانین مانند دیگر سبک کشتی یعنی آزاد می باشد.در کشتی فرنگی هر حرکتی که زندگی یا سلامتی حریف را به خطر بیندازد ممنون می باشد.
کشتی آزادکشتی آزاد هم مانند کشتی فرنگی هدف اصلی، چسباندن شانه حریف بر تشک است که منجر به ضربه فنی یا همان برد سریع می شود.ولی برخلاف کشتی فرنگی، در کشتی آزاد کشتی گیران اجازه دارند پای حریف بگیرند واز پای خود نیز استفاده کنند.بر اساس مقررات بین المللی کشتی گیران مجاز به هرگونه گرفتن، ضربه زدن و پرتاب کردن ملایم حریف هستند، اما در صورتی که این حرکات سلامتی حریف را به خطر بیندازد ممنوع است.استفاده حرکاتی مانند لگد زدن، مشت زدن، کله زدن و گرفتن دوبنده ممنوع است.
نقض هریک از قوانین منجر به اخطار دادن به کشتی گیر می شود که با گرفتن سه اخطار کشتی گیر را از ادامه مسابقه محروم می شود.در صورت نقض شدید مقررات کشتی گیر بی درنگ از مسابقه اخراج می شود.
دوومیدانی یک ورزش طبیعی است زیرا با رفتار و حرکات طبیعی انسان مطابقت دارد
دوومیدانی یک ورزش طبیعی است زیرا با رفتار و حرکات طبیعی انسان مطابقت دارد. بنابراین میتوان گفت دوومیدانی از زمان پیدایش بشر وجود داشته است و اولین اسلحه انسان در برخورد با محیط و خطرهای آن به حساب می‌آمدبشر اولیه برای دفاع از خود محتاج به فرار کردن بود تا اینکه در محلی خود را مخفی کرده به زندگی خود ادامه دهد. لیکن اشخاصی که ضعیف بوده و قدرت دویدن نداشتند بدون شک طعمه حیوانات قرار میگرفتند.بدین جهت پدرها بچههای خود را تشویق به دویدن کرده و به آنها طرز فرار از مقابل حیوانات را میآموختند چرا که دویدن، حد فاصل بین زندگی و مرگ برای آنها بود.انسانهای اولیه ضمن دویدن و فرار، برای عبور از موانع طبیعی از جهیدن و پریدن استفاده میکردند و اگر لازم میشد که بین آنها و حیوانات مبارزهای صورت گیرد از پرتاب سنگ یا دیگر اشیا کمک میگرفتند این کار معمولاً زمانی انجام میگرفت که انسان از فرار کردن خسته و کوفته میشد.در تنگنای مرگ و زندگی، انسان مجبور بود از قدرت بازو و پنجه و عضلات خود هم حداکثر استفاده را نماید. به این ترتیب انسان اولیه پی برد که اگر تندتر بدود، بیشتر بپرد و محکمتر پرتاب کند، بهتر خواهد توانست با مشکلات و خطرات پیرامون خود مبارزه کند.از بین ملتهای دنیای باستان فقط یونان بود که با عشق و علاقه، مردان غیور و با شهامت خود را به بهترین شکل، تشویق میکرد. در یونان باستان به مردانی که بهتر دویده و شیای را بیشتر پرتاب کرده و از مرتفعترین محل میپریدند به چشم عظمت نگاه میکردند و برای آنها احترام و افتخار زیادی قائل بودند. اما نکته مجهول برای همه دانشمندان علم ورزش این است که به چه علت قهرمانان پرتاب دیسک در مرتبه اول قرار میگرفتند و ورزشکاران دیگر در درجه دوم اهمیت قرار داشتند.در اساطیر یونان باستان، به موجودی پرشور و شر به نام «مرکور» بر میخوریم. این موجود افسانهای، جوانی است بلند بالا و سرشار ازشادمانی و حرکت و حرارت. او در دو طرف کلاه و مچ پای خود بالهایی کوچک دارد و با همین بالها و گامهای تیز و چابک، سفرهای بسیار پرماجرایی را در کوهها و جنگلها و سرزمینهای مختلف انجام میدهد. وجود چنین اسطورهای حکایت از علاقه و توجه مردم به تیزپایی، چابکی و دویدن دارد.در دوران امپراطوری روم باستان، لژیونرها (سربازان عضو ارتش) با پرداختن به انواع دوها و پرتابها، خود را برای مسابقات شمشیرزنی و نبردهای تن به تن آماده میکردند.درمصرباستان نیز نوعی ورزش دومیدانی شمامل دویدنهای انفرادی وجمعی اجرا می شددر ایرلند ورزش میدانی به نام «تیلتین رایج است که پیشینه ای چند هزارساله دارد
المپیک باستان
المپیک باستان اولین اجرای سازمان یافته و قانوندار دوومیدانی بود. این بازیها از سال 776 قبل از میلاد آغاز شد و 12 قرن ادامه داشت.دوومیدانی در المپیک باستان در رأس دیگر ورزشها قرار داشت. مسابقه دو با شرکت دوندگان چابک به مسافت یک اِستاد (182 متر) انجام میشد. واژه استادیوم از این کلمه گرفته شد.در این دوره حتی دویدن با یک پا هم وجود داشته و از آنجا که بشر اسلحهای به نام نیزه اختراع کرده بود و در جنگ از آن استفاده فراوانی میکرد، پرتاب نیزه هم به عنوان ورزش شناخته شد. در المپیادها دو نوع مسابقه با نیزه وجود داشت: یکی پرتاب نیزه و دیگری نبرد با نیزه توأم با شمشیربازی.
«کوروبوس» احتمالاً اولین قهرمان رسمی دو در نخستین المپیک باستانی بوده است. بنا به مدارک تاریخی، پرش طول در چهارمین دوره به مواد مسابقه اضافه شد و کرونوس از کشور اسپارتا نخستین رکورددار این ماده بود که حدود 7 متر پرید. در دورههای بعدی رشتههای دیگر مانند پرتاب وزنه و پرتاب دیسک به فهرست مسابقات دوومیدانی اضافه شد. یونانیها، برای پرتاب دیسک از یک صفحه مدور فلزی استفاده میکردند که آن را هاترس (HATTERES) مینامیدند.
بازیهای المپیک در قرن چهارم میلادی به دستور امپراطور روم تئودوزیوس اول تعطیل شد و همزمان مسابقات دوومیدانی هم از رونق افتاد. از آن زمان تا زنده شدن دوباره المپیک شکلهایی از انواع دوها و پرشها و پرتابها در اقوام و ملل دنیا دیده شده که بیشتر به خاطر آماده شدن جنگجویان و سربازان بوده است.در قرن دوازدهم میلادی، مسابقات میدانی و مخصوصاً دو در انگلستان رواج یافت. این رواج در اواخر قرن پانزدهم و اوایل قرن شانزدهم شدت یافت و به ورزش اول جامعه تبدیل شد. علت این شکوفایی علاقه هنری هشتم پادشاه انگلستان بود که خود مهارت فراوانی در پرتاب چکش داشت.در قرن 17 و 18 میلادی، در انگلستان نوعی شرطبندی مرسوم شد که در آن دوندگان با هم شرط میبستند و انبوه مردم به تماشا میایستادند.در سالهای 1820 تا 1860 دوومیدانی به دانشگاهها و مدارس انگلستان راه یافته بود و دانشجویان علاقه فراوانی به این ورزش پیدا کرده بودند.در سال 1849 ارتش انگلستان یک مسابقه بزرگ برای اهمیت دادن به دو و جلب توجه نظامیان به آن ترتیب داد و علاوه بر این، دوهای سرعت و استقامت را جزء دروس رسمی دانشکده افسری قرار داد.در سال 1866 اولین باشگاه دوندگان با نام «کلوپ اتلتیک آماتور» در لندن تاسیس شد و بعد از آن باشگاهها و کلوپهای دیگری به وجود آمدند.بعد از انگلستان، دومین کشوری که دوومیدانی در آن رونق بسیار یافت آمریکا بود. اولین باشگاه دوومیدانی آمریکا «کلوپ اتلتیک نیویورک» بود که در سال 1868 تاسیس شد.در اولین دوره المپیک نوین در سال 1896 دوومیدانی در ردیف مهمترین رشته های ورزشی بازیها قرار داشت.در هفدهم ژوییه 1912 کنگرهای در سوئد با حضور نمایندگان سازمانهای دوومیدانی کشورهای بلژیک، اتریش، کانادا، شیلی، دانمارک، مصر، فنلاند، آلمان، انگلستان، یونان، مجارستان، نروژ، شوروی، آمریکا، سوئد و استرالیا برپا شد و برای ایجاد یک سازمان بینالمللی دومیدانی مشورت کردند. این سازمان، سرانجام در ماه اوت سال 1913 با نام «فدراسیون بینالمللی دوومیدانی» تأسیس شد. فعالیتهای این سازمان باعث شد که این ورزش در سراسر دنیا گسترش یابد. در حال حاضر تقریباً هیچ کشوری نیست که عضو فدراسیون دوومیدانی نباشد و از قوانین آن پیروی نکند.
تاریخچه دومیدانی درایران
در سال ۱۳۱۳ با همت شادروان استاد احمد ایزدپناه و با انجام مسابقاتى در بعضى از رشته‌هاى دو و میدانى سرآغاز بوجودآمدن تشکیلاتى در این ورزش مادر و جذاب فراهم گشت پس مى‌توان نامبرده را بنیانگزار دو و میدانى ایران دانست. درسال ۱۳۱۵ مطابق ۱۹۳۶ میلادى فدراسیون دو و میدانى ایران تأسیس شد. درسال ۱۹۳۶ میلادى یک گروه ورزشى از ایران به المپیک برلین اعزام شد و در همین سال تهران به عضویت فدراسیون دو و میدانى آماتورى بین‌المللى درآمد. ریاست اولین دوره فدراسیون دو و میدانى کشورمان را آقاى محمد ذوالفقارى در سال ۱۳۲۵ بعهده داشت که تاسال ۱۳۳۱ این سمت به عهده نامبرده بود و دبیر ایشان شادروان احمد ایزدپناه بود. در حال‌حاضر رئیس فدراسیون دو و میدانى جمهورى اسلامى ایران را جناب آقاى على کفاشیان عهده‌دار هستند. خاطرنشان مى‌سازد که اسامى تمام رؤسا و دبیران فدراسیون از آغاز تاکنون ضمیمه این تاریخچه است.
ضمناً اولین دوره مسابقات در سال ۱۳۱۸ و در ۱۰ ماده انجام گردید مواد فوق شامل:
۱۰۰ متر- ۲۰۰ متر- ۴۰۰ متر- ۸۰۰ متر- ۱۵۰۰ متر- ۵۰۰۰ متر- ۱۰۰ضربدر ۴ امدادی- پرش ارتفاع- پرش طول- پرش سه گام- پرتاب وزنه و پرتاب نیزه بوده است.
یکی از تاکیدات همیشگی مقام معظم رهبری سوق جوانان به سمت ورزش است و ایشان ورزش را به همراه تحصیل و تهذیب بهترین شیوه زندگی برای جوانان می دانند
درابتدا باید عرض کنم راه‌حل بسیاری از مشکلات عنایت خاص مسئولان و همراهی مردم و خیران با ورزش می باشدمسئولان ورزش باید علاوه بر اینکه بدنبال تجهیز اماکن ورزشی به امکانات مدرن و به روز دنیا برای استفاده جوانان باشند، می توانند از همه ظرفیت های موجود جامعه نظیر فضاهای خالی مساجد و حسینیه ها و مدارس برای توسعه ورزش و جذب جوانان بهره ببرند. قطعا افزایش و ارتقای امکانات ، تجهیزات و زیرساخت‌ها ضروری است.اگر توسط مسئولان لوازم مورد نیاز ورزشی برای جوانان و عموم علاقه‌مندان در کشور فراهم شود شاهد تحول و اقدام پیشگیری در مبارزه با اعتیاد و سایر آسیب‌های فرهنگی و اجتماعی در جای جای این سرزمین خواهیم بود
ورزش همگانی
گسترش ورزش های همگانی در شهرها از طریق تبلیغ و اشاعه آن، ارتقای سطح دانش فنی مربیان ورزشی، جلب نظر سیاستگذاران و سیاستمداران در حمایت‌های مالی و برنامه‌ای جهت اطلاع‌رسانی به منظور دستیابی به شیوه‌های زندگی سالم از طریق ورزش، پایه گذاری برنامه‌ای خاص در راستای گسترش ورزش با حمایت متولی خاص برای گروههای هدف اعم از جوانان، معلولان، سالمندان و... از جمله راهکارهایی است که می توان با بکارگیری آنها گام های موثری را برای درونی کردن فرهنگ ورزش بین افراد جامعه برداشت.به دلیل اینکه ورزش همگانی شامل اکثر رشته های ورزشی می شود، مدیریت اجرایی شبکه ورزش همگانی بسیار گسترده و پیچیده است و در اکثر کشورهای موفق برای توسعه پایدار این امر، مدیریت اجرایی ورزش همگانی به هیات های ورزشی، موسسات عمومی غیر دولتی همچون شهرداری ها، انجمن ها و تشکل های اجتماعی و مردمی واگذار شده و دولت نقش سیاستگذاری و برنامه ریزی کلان و حمایت مالی و مادی را در این امر ایفا می کند.سیاستگذاران مدیریت شهری با انگیزه دادن به جوانان، نوآوری و ایجاد برنامه‌های آموزشی ورزشی باعث می شود تمام اقشار و شهروندان در کلیه سطوح سنی و جنسی به فراخور استعداد، علاقه و آمادگی جسمانی به ورزش همگانی و در نهایت رسیدن به قهرمان پروری شهر ها کمک نماید.
از جمله عواملی که مدیران شهری با عملی کردن آنها به گسترش فرهنگ سلامت و ورزش در جامعه کمک می کنند می توان به افزایش اعتبار برای استفاده مدارس و دانشگاه ها از اماکن ورزشی خصوصی، دولتی و غیردولتی در ساعات ورزش، تملک اراضی با کاربری ورزشی ، افزایش سرانه فضاهای ورزشی، توزیع عادلانه این اماکن در مناطق مختلف شهری و ساماندهی وضعیت مدیریتی، ساختاری و قانونی فدراسیون ها و هیات های ورزشی اشاره کرد.همچنین ایجاد پیست های اختصاصی پیاده روی، فراهم کردن اماکن ورزشی پراکنده در سطح شهرها، توسعه ورزش همگانی در میان زنان جامعه که اگر چه تشکیلات ورزش بانوان کشور در سال های اخیر رو به گسترش کمّی و کیفی رفته، ولی همچنان مشکلات و موانعی را دارد و احیای ورزش های بومی و محلی از دیگر عواملی است که با پیاده سازی آنها می توان به افزایش سرانه ورزش در بین افراد جامعه کمک کرد.احداث پروژه های ورزشی جدید بر اساس علاقه جوانان، دعوت از صاحبان صنایع جهت حمایت مالی از تیم های ورزشی، مشارکت خیرین و سرمایه گذاران برای حل مشکل ورزش در حوزه حمایتی با تشکیل کمیته ای با همین عنوان، برگزاری مراسم تجلیل از ورزشکاران و پیشکسوتان، دریافت و ارائه گزارش عملکرد هرچند ماه یکبار از هیات های ورزشی و تشکیل کمیته های استعداد یابی از دیگر اقداماتی است که باید در دستور کار مسئولان اجرایی حوزه ورزش قرار گیرد.
بهره گیری از نیروی انسانی
بهرهگیری از نیروهای داوطلب در توسعه ورزش همگانی و تربیت کارشناسان و مدیران حرفهای در ورزش همگانی و با توجه به راهکارهای مربوط به زیرساخت‌ها در این زمینه
تحریک نوجوانان به ورزش کردن
تنها اینکه به نوجوانان بگوییم ورزش کردن برای سلامتی مفید است، قطعا بهترین راه برای ایجاد انگیزه در وی نیست. اما اگر از مزایای بیشتر ورزش کردن برایش بگویید، به عنوان مثال شادی و نشاط پس از ورزش، تاثیر بیشتری بر نوجوان خواهد داشت. بیان مزایای احساسی ورزش بهتر از تاکید بر مزایای سلامتی و بهداشتی آن می باشد.در مورد کودکان نیز سرگرمی ها و خوشی های ورزش تاثیر موثرتری خواهند داشت.
تاکید بر مزایای عاطفی ورزش
اگر کودکان معتقد باشند که ورزش کردن لذت بخش و سرگرم کننده است، بیشتر به ورزش کردن و انجام فعالیت های جسمی می پردازند. تحقیقات نشان داده اند که برجسته کردن مزایای روحی ورزش، تمایل و اشتیاق افراد جوان را به ورزش بیشتر می کند.
اطلاع رسانی
انتقال پیام‌ها از طریق رسانه‌های مختلف بویژه صداوسیما، استفاده از ایده‌های نوآورانه و جذاب برای گسترش ورزش همگانی و ترغیب مردم به کاهش استفاده از خودرو از جمله راهکارهایی است که مربوط به آموزش همگانی و رسانه‌ای ورزش در میان مردم می باشد .
اموزش برنامه ریزی
برنامه ریزی برای ورزش کردن کار ساده‌ای است و همه ما روز، ساعت یا لحظه‌ای را پیدا میکنیم که در آن انگیزه و انرژی کافی برای برنامه‌ریزی داشته باشیم. آنچه در این میان حائز اهمیت و تعیین‌کننده است، میزان پایبندی ما به این برنامه‌ریزی است.
ایجادانگیزه
ورزشکار حرفهای با انگیزه رقابت و پیروزی مشتاق ورزش کردن است، سایر ورزشکاران با اهدافی همچون داشتن بدن سالم یا افزایش طول عمر برای خود ایجاد انگیزه میکنند و برخی دیگر با هدف کاهش وزن به ورزش کردن رو میآورند.
ورزش قهرمانی
توجه منطقی به ورزش قهرمانی راهی است دیگر که می تواند برای حصول مقصود ما بسیار مفید باشد. همه ما زمانی که شاهد موفقیت ورزشکاران کشور خود در رقابتهای جهانی هستیم، احساس شادی و غرور می کنیم. شاید جوانان آرزو کنند که ای کاش ما نیز چنین بودیم، و در نتیجه، عده ای تحت تأثیر قرار گیرند و وارد میدان ورزش شوند. ورزش قهرمانی در این جا، عاملی است مؤثر که بر جذابیت ورزش می افزاید.
تنوع ورزشی
توسعه رشته های ورزشی را نیز باید راهی دیگر برای جذب افرادی بیشتر به ورزش دانست؛ زیرا تنوع رشته ها در واقع پاسخی به سلیقه های مختلف و غریزه تنوع طلبی انسان است. هر قدر که شمار رشته های ورزشی بیشتر شود، گروههای بیشتری از مردم و به ویژه جوانان تحت تأثیر و جاذبه ورزش قرار می گیرند
فرهود شیخ زاده
موضوع تاریخچه دو میدانی
دانشجوی رشته روانشناسی
استاد جلالی مجد
ورزش ۱ روز شنبه ساعت دو و ربع
در قرنفدهم، یک جشنواره ورزشی به نام بازیهای المپیک Cotswold در انگلستان برگزار شد که شامل دو و میدانی در قالب مسابقات پرتاب پتک بود. مسابقاتی مشابهی نیز در دوران فرانسه انقلابی برگزار گردید که می توان گفت انواع اولیه المپیک امروزی بودند.
در سال ۱۸۸۰، انجمن ورزشکاران آماتور یا AAA در انگلستان به عنوان اولین نهاد ملی دو و میدانی تاسیس شد و هر ساله مسابقات خود را با همین عنوان ترتیب داد.
باشگاه دو و میدانی نیویورک امریکا نیز در سال ۱۸۷۶ شروع به برگزاری مسابقات ملی به نام مسابقات دو و میدانی در فضای باز کرد.
در بازی های المپیک در سال ۱۸۹۶، یک رقابت دو و میدانی به عنوان یکی از مسابقات در رویداد چهارساله چند ورزشی گنجانده شد. این مسابقات در ابتدا تنها برای مردان بود. در المپیک ۱۹۲۸ مسابقات زنان نیز شروع به فعالیت کرد.
فدراسیون بین المللی دو و میدانی آماتور یا IAAF یک نهاد حاکمیتی بین المللی است که در سال ۱۹۱۲ تاسیس شد و در سال ۲۰۰۱ نام خود را به عنوان انجمن بین المللی فدارسیون های دو و میدانی تغییر داد. IAAF مسابقات جهانی جداگانه ای در فضای باز در سال ۱۹۸۳ تاسیس کرد
اولین مسابقات بین المللی برای ورزشکاران دارای معلولیت جسمی (به استثنای ناشنوایان) در سال ۱۹۵۲ زمانی آغاز شد که اولین بازیهای بین المللی استول مندویل برای جانبازان جنگ جهانی دوم برگزار گردید. این شامل ورزشکاران روی ویلچر بود که اولین بازی های پارا المپیک را که در سال ۱۹۶۰ برگزار شد، معرفی کردند.
انواع دو و میدانی
ورزشهای دو و میدانی را می توان در پنج دسته طبقه بندی کرد:
• مستر
• بزرگسالان
• زیر ۲۳ سال
• جونیور
• جوانان
در گروه سنی مستر دو و میدانی گروههای سنی ۵ ساله برای ۳۵ سال به بالا قرار می گیرند. در دست بزرگسالان هیچ محدودیت دست بالایی برای سن وجود ندارد اما افراد جوانتری که در مسابقات استقامتی شرکت می کنند برای حضور محدودیت خواهند داشت. دسته زیر ۲۳ سال به افراد با سن کمتر از ۲۳ اختصاص دارد. دسته جونیور به افراد با سن کمتر از ۲۰ و دسته جوانان مختص ورزشکاران جوانتر از ۱۸ سال می باشد.
۷ قانون «دو و میدانی»
طبق اعلام انجمن بین المللی فدراسیون های دو و میدانی، این ورزش شامل رشته های زیر است:
• دو و میدانی
• امدادی
• رویدادهای میدانی
• دویدن جاده
• پیاده روی سریع
• دویدن کراس کانتری
• دوی کوهستان
همه این اشکال به غیر از مسابقات امدادی انفرادی
مسابقات دو و میدانی در اواخر قرن ۱۹ آغاز شد و معمولا ورزشکارانی که نماینده مدارس و کالج های رقیب، سازمانهای نظامی و باشگاه های ورزشی بودند در آن شرکت می کردند. ورزشکاران با توجه به انتخاب خود در یک یا چند رویداد شرکت کرده و ورزش مورد علاقه خود را انجام می دادند.
در این رویدادها مردان و زنان به طور جداگانه رقابت می کنند. همه مسابقات داخل سالن در زمستان برگزار میشود در حالی که رویدادهای فضای باز در تابستان برگزار می گردد. بنابراین نتیجه باید گرفت که نام دو و میدانی بر اساس محل برگزاری آن انتخاب شده است.
انواع رویدادهای دویدن که در پیش برگزار میشود و بر اساس فاصله طبقه بندی می گردد:
• دوی سرعت
• مسافت متوسط
• مسافت طولانی
برخی رویدادهای ترکیبی مانند مسابقات ده گانه برای مردان و هفت گانه برای زنان برگزار میشود که ورزشکاران در مسابقات مختلف با هم به رقابت می پردازند. از مسابقات معتبر جهانی در این رشته می توان به المپیک و پارا المپیک اشاره کرد.
مسابقات امدادی «هر آنچه باید بدانید»
در مسابقات امدادی، هر تیم ۴ دونده دارد. با شروع مسابقات دونده باید خود را به نقطه تلاقی برساند و سپس علامت را به دست هم تیمی خود منتقل کند. سپس به همین شکل میله یا همان علامت به نفر بعدی منتقل میشود. این مسابقه با هدف رسیدن به خط پایان به عنوان اولین تیم انجام می گیرد.
مسابقات میدانی
مسابقات میدانی شامل پریدن و پرتاب کردن است
فرهود شیخ زاده
موضوع راه های جلب جوانان به ورزش
دانشجوی رشته روانشناسی
استاد جلالی مجد
ورزش ۱ روز شنبه ساعت دو و ربع
کلیه پدران و مادران به این امر واقفند که انجام حرکات ورزشی نه تنها برای سلامت جوانان مفید است بلکه سبب رشد مهارت های اجتماعی آنها شده و اعتماد به نفس آنها را افزایش میدهد . بدین ترتیب خیلی از والدین که این دلواپسی را دارند که جوانان شان را درست تربیت کنند و منش ها و عادت های خوب را در آن ها پرورش دهند و ماندگار کنند، مایلند تا فرزندشان به فعالیت های ورزشی بپردازد
یک دلیل برای ورزش پیدا کنید
با جوان خود صحبت کنید و از فواید ورزشی او را آگاه کنید. به او بگویید که دلایل خاصی او نیاز به این امر دارد. از فرزند خود بخواهید که هدف خود را تجسم کند و به سمت آن حرکت کند
۴٫ تنوع ایجاد کنید
اگر یک فعالیت یا ورزش خاصی را مرتباً انجام دهید خسته کننده می شود. فعالیت های مختلف از جمله پیاده روی، دوچرخه سواری، شنا، دویدن را امتحان کنید و مرتباً فعالیت را تغییر دهید
ورزش همگانی
گسترش ورزش های همگانی در شهرها از طریق تبلیغ و اشاعه آن، ارتقای سطح دانش فنی مربیان ورزشی، جلب نظر سیاستگذاران و سیاستمداران در حمایت‌های مالی و برنامه‌ای جهت اطلاع‌رسانی به منظور دستیابی به شیوه‌های زندگی سالم از طریق ورزش، پایه گذاری برنامه‌ای خاص در راستای گسترش ورزش با حمایت متولی خاص برای گروههای هدف اعم از جوانان، معلولان، سالمندان و... از جمله راهکارهایی است که می توان با بکارگیری آنها گام های موثری را برای درونی کردن فرهنگ ورزش بین افراد جامعه برداشت.به دلیل اینکه ورزش همگانی شامل اکثر رشته های ورزشی می شود، مدیریت اجرایی شبکه ورزش همگانی بسیار گسترده و پیچیده است و در اکثر کشورهای موفق برای توسعه پایدار این امر، مدیریت اجرایی ورزش همگانی به هیات های ورزشی، موسسات عمومی غیر دولتی همچون شهرداری ها، انجمن ها و تشکل های اجتماعی و مردمی واگذار شده و دولت نقش سیاستگذاری و برنامه ریزی کلان و حمایت مالی و مادی را در این امر ایفا می کند.سیاستگذاران مدیریت شهری با انگیزه دادن به جوانان، نوآوری و ایجاد برنامه‌های آموزشی ورزشی باعث می شود تمام اقشار و شهروندان در کلیه سطوح سنی و جنسی به فراخور استعداد، علاقه و آمادگی جسمانی به ورزش همگانی و در نهایت رسیدن به قهرمان پروری شهر ها کمک نماید.
از جمله عواملی که مدیران شهری با عملی کردن آنها به گسترش فرهنگ سلامت و ورزش در جامعه کمک می کنند می توان به افزایش اعتبار برای استفاده مدارس و دانشگاه ها از اماکن ورزشی خصوصی، دولتی و غیردولتی در ساعات ورزش، تملک اراضی با کاربری ورزشی ، افزایش سرانه فضاهای ورزشی، توزیع عادلانه این اماکن در مناطق مختلف شهری و ساماندهی وضعیت مدیریتی، ساختاری و قانونی فدراسیون ها و هیات های ورزشی اشاره کرد.همچنین ایجاد پیست های اختصاصی پیاده روی، فراهم کردن اماکن ورزشی پراکنده در سطح شهرها، توسعه ورزش همگانی در میان زنان جامعه که اگر چه تشکیلات ورزش بانوان کشور در سال های اخیر رو به گسترش کمّی و کیفی رفته، ولی همچنان مشکلات و موانعی را دارد و احیای ورزش های بومی و محلی از دیگر عواملی است که با پیاده سازی آنها می توان به افزایش سرانه ورزش در بین افراد جامعه کمک کرد.احداث پروژه های ورزشی جدید بر اساس علاقه جوانان، دعوت از صاحبان صنایع جهت حمایت مالی از تیم های ورزشی، مشارکت خیرین و سرمایه گذاران برای حل مشکل ورزش در حوزه حمایتی با تشکیل کمیته ای با همین عنوان، برگزاری مراسم تجلیل از ورزشکاران و پیشکسوتان، دریافت و ارائه گزارش عملکرد هرچند ماه یکبار از هیات های ورزشی و تشکیل کمیته های استعداد یابی از دیگر اقداماتی است که باید در دستور کار مسئولان اجرایی حوزه ورزش قرار گیرد
فرهود شیخ زاده
موضوع کشتی و راگبی
دانشجوی رشته روانشناسی
استاد جلالی مجد
ورزش ۱ روز شنبه ساعت دو و ربع
کشتی گونه‌ای ورزش است که در آن دو انسان غیر مسلح با یکدیگر گلاویز شده و برای به زمین زدن یا بی‌تعادل کردن و امتیاز گرفتن از همدیگر، تلاش میکنند.
کشتی یکی از قدیمی‌ترین ورزشها و احتمالاً در دوران ماقبل تاریخ با تغییر شکل و جایگزین کردن مرگ یا صدمات شدید با یک پیروزی نمادین ایجاد شده‌است. شواهد بسیاری از حضور کشتی در تمامی تمدن‌های آغازین بشری وجود دارد. البته اولین بار در یونان باستان به یک ورزش واقعی تبدیل و در سال ۷۰۴ پ. م وارد المپیک شد. در المپیک باستان قهرمان کشتی پس از قهرمان پرتاب دیسک مهمترین پهلوان یونان شمرده میشد. داستان رقابت اودیسه و آژاکس که هومر در ایلیاد روایت کرده‌است از قدیمی‌ترین و باشکوه‌ترین داستان‌های مربوط به کشتی است.
کشتی بانوان مانند کشتی مردان رشد کرده و تفاوتی از جهت پیشرفت آن در ابتدا نداشته‌است اما در دوران مدرن قدری از کشتی مردان عقبتر افتاده‌است
سبکهای متنوعی از کشتی در کشورهای مختلف دنیا تمرین میشود. از مهمترین سبکهای ملی، المپیکی و محلی کشتی میتوان به (کشتی فرنگی) و (کشتی آزاد) و با کمربند شامل گلیما در ایسلند، شوینگن در سوئیس، گوراش در آسیای میانه و نیز سومو و جوجیتسو در ژاپن، و سامبو در روسیه اشاره کرد. در ایران نیز کشتی با چوخه یکی از رشتههای محلی و بومی میباشد.
تمام کشورهای دنیا دو سبک المپیکی کشتی یعنی کشتی فرنگی و کشتی آزاد را پذیرفته‌اند، تفاوت این دو در آن است که در کشتی فرنگی، که بیشتر در اروپای قاره‌ای محبوب است، گرفتن پائین کمر و استفاده از پا ممنوع است اما در کشتی آزاد کشتیگیران اجازه همین اعمال را دارند. مسابقات این دو رشته زیر نظر اتحادیه جهانی کشتی برگزار میشود.
راگبی یکی از ورزش هایی است که در انگلستان پایه گذاری شد و به تدریج در کشورهای دیگر هم رواج یافت. در ایران هم تا قبل از انقلاب رواج زیادی داشت اما بعد از انقلاب ادامه آن با مشکلات زیادی مواجه شد. آسمونی در این بخش شما عزیزان را با ورزش راگبی بیشتر آشنا می کند.
راگبی یا راگبی فوتبال در مفهوم عام خود همه ورزشهایی را در برمی‌گیرد که از نوعی فوتبال که در مدرسه راگبی در انگلستان بازی میشد، ریشه گرفته‌اند. یعنی: راگبی 15 نفره، راگبی 13 نفره، فوتبال آمریکایی، فوتبال استرالیایی، و فوتبال کانادایی. البته امروزه راگبی فقط به همان دو ورزش اول گفته میشود.
در داستان‌های مربوط به پیدایش ورزش راگبی آمده است؛ در سال 1823 ویلیام وب الیس دانش آموز مدرسه راگبی انگلستان در هنگام یک مسابقه فوتبال، توپ را با دست برداشته و شروع به دویدن با آن کرد. پس از آن با تغییر قوانین فوتبال ورزش جدیدی در مدرسه راگبی ایجاد شد. قدیمی‌ترین نوشته‌ای که این ماجرا در آن نقل شده گزارشی از جامعه راگبی در سال 1897 درباره وجه تسمیه این ورزش است.۰
اسناد موجود در مدرسه راگبی نشان میدهد که ویلیام وب الیس دانش آموز این مدرسه بوده و مدال افتخاری نیز به نام او در این آکادمی موجود است. اما مدرکی وجود ندارد که بر صحت این داستان گواهی بگذارد. هرچند نقش اساسی مدرسه راگبی در شکل گیری و تکامل راگبی غیرقابل انکار است. اولین تیم راگبی در سال 1843 با حضور کارکنان بیمارستان لندن تشکیل شد و اولین مقررات این ورزش در سال 1845 در این مدرسه تهیه شده است.
یکی دیگر از ورزشهایی که در پیدایش راگبی تأثیر داشته، ورزش هارلینگ است که در ولز و کورن وال (ناحیه‌ای در جنوب غرب انگلستان) بازی میشد. در این مسابقه بازیکنان برای رساندن یک توپ به دروازه حریف تلاش میکردند. دروازه‌ها معمولاً چندین کیلومتر از هم فاصله داشتند و به این ترتیب فرصتی برای مسابقات بزرگ و پرهیجان بین روستاهای همجوار فراهم میشد. این ورزش در ولز کاناپان یا کاریاپان نامیده میشد
نام
نام کشتی از کمربندی به نام "کُشتی" گرفته شده که پارسیان و زرتشتیان هنگام غروب آفتاب به کمر خود میبستند و در برابر کانون آتش به دعا خواندن می‌پرداختند. کشتی گرفتن به معنی کمر یکدیگر را گرفتن است. اصل آن در زبان پهلوی، کُستیک و در زبان فارسی دری گُشتی خوانده میشود.
این کمربند که زرتشتیان آن را «بندرین» نیز می‌نامند، کمربندی است با ۷۲ نخ که از پشم گوسفند توسط زن موبدی بافته میشود. ۷۲ به شش رشته تقسیم میگردد و هر دسته دوازه نخ دارد که هفتاد و دو اشاره دارد به هفتاد و دو فصل یسنا (یکی از بخش‌های اوستا) و دوازده به دوازده ماه سال و شش اشاره دارد به شش گاهنبار (حبش‌های دینی سال). کستی را سه بار برکمر می بستند که یادآور سه اصل زرتشت یعنی «گفتار نیک، کردار نیک و پندار نیک» بود.
انواع کشتی های محلی در ایران
کشتی پهلوانی یا زورخانه‌ای: در سراسر ایران
کشتی لوچو: از ورزش های محبوب روستاهای مازندران است و چون جایزه کشتیگیران را بر نوک یک چوب در وسط میدان آویزان میکنند به آن لوچو گویند. جایزه؛ قواره پارچه، شال و ترمه و گاهی گاو یا گوسفند است که به همان چوب وسط میدان بسته میشود.
کشتی لوچو در مازندران
کشتی با چوخه: این کشتی در سراسر خراسان به ویژه قوچان، فریمان و اسفراین، رواج دارد و در فضای آزاد به اجرا در میآید.
کشتی با چوخه در خراسان
کشتی گیله مردی: این کشتی در استان گیلان رواج دارد. در این کشتی هر جای بدن حریف با زمین تماس پیدا کند شکست خورده است. در این کشتی، علاوه بر فون کشتی از ضربات مشت نیز استفاده میشود. و کشتی گیران گیله مرد تنها یک شلوار تنگ استفاده می کنند و جایزه آن گاو، گوسفند، پارچه و... است.
کشتی گیله مردی در گیلان
کشتی چوخه در خراسان
کشتی زوران پاتوله در کردستان
کشتی لری در لرستان
کشتی جنگ (یا زوران) در منطقه الیگودرز
کشتی بغل به بغل در قزوین
کشتی عاشیرما در آذربایجان شرقی
کشتی گوراش یا ترکمنی در مناطق ترکمن‌نشین
کشتی عربی در میان ایلات و عشایر خوزستان
کشتی کمربندی در استان اصفهان
کشتی لشکرکشی در استان یزد
کشتی کج گردان در سیستان و بلوچستان به ویژه در روستاهای شهرستان زابل
کشتی دسته بغل در استان فارس بویژه منطقه ارسنجان
کشتی کمری در آذربایجان و ترک‌های قزلباش
دو ومیدانی یک ورزش طبیعی است زیرا بارفتار وحرکات طبیعی انسان مطابقت دارد .بنابراین میتوان گفت
دوومیدانی اززمان پیدایش بشر وجود داشته است واولین اسلحه نسان در برخورد بامحیط وخطرهای آن به
حساب میآمد.
بشر اولیه برای دفاع ازخود محتاج به فرار کردن بود تااینکه در محلی خود رامخفی کرده به زندگی خود ادامه
دهد .لیکن اشخاصی که ضعیف بوده وقدرت دویدن نداشتند بدون شک طعمه حیوانات قرار میگرفتند.
بدین جهت پدرها بچههای خود راتشویق به دویدن کرده وبه آنها طرز فرار ازمقابل حیوانات رامیآموختند چرا
که ،دویدن حد فاصل بین زندگی ومرگ برای آنها بود.
انسانهای اولیه ضمن دویدن و،فرار برای عبور ازموانع طبیعی ازجهیدن وپریدن استفاده میکردند واگر الزم
میشد که بین آنها وحیوانات مبارزهای صورت گیرد ازپرتاب سنگ یادیگر اشیا کمک میگرفتند این کار ًمعموال
زمانی انجام میگرفت که انسان ازفرار کردن خسته وکوفته میشد.
در تنگنای مرگ و،زندگی انسان مجبور بود ازقدرت بازو وپنجه وعضالت خود هم حداکثر استفاده رانماید .به
این ترتیب انسان اولیه پی برد که اگر تندتر ،بدود بیشتر بپرد ومحکم ترپرتاب ،کند بهتر خواهد توانست بامشکالت
وخطرات پیرامون خود مبارزه کند.
ازبین ملتهای دنیای باستان فقط یونان بود که باعشق و،عالقه مردان غیور با وشهامت خود رابه بهترین ،شکل
تشویق میکرد .در یونان باستان به مردانی که بهتر دویده وشیای رابیشتر پرتاب کرده از ومرتفعترین محل
میپریدند به چشم عظمت نگاه میکردند وبرای آنها احترام وافتخار زیادی قائل بودند .اما نکته مجهول برای همه
دانشمندان علم ورزش این است که به چه علت قهرمانان پرتاب دیسک در مرتبه اول قرار میگرفتند وورزشکاران
دیگر در درجه دوم اهمیت قرار داشتند.
در اساطیر یونان ،باستان به موجودی پرشور وشر به نام «مرکور» برمیخوریم .این موجود افسانه،ای جوانی است
بلند باال وسرشار ازشادمانی وحرکت وحرارت . اودر دو طرف کاله ومچ پای خود بالهایی کوچک دارد با وهمین
بالها وگامهای تیز و،چابک سفرهای بسیار پرماجرایی رادر کوهها وجنگله وسرزمینهای مختلف انجام میدهد .
وجود چنین اسطورهای حکایت ازعالقه وتوجه مردم به ،تیزپایی چابکی ودویدن دارد.
در دوران امپراطوری روم ،باستان لژیونرها (سربازان عضو ارتش ) باپرداختن به انواع دوها وپرتاب،ها خود رابرای
مسابقات شمشیرزنی ونبردهای تن به تن آماده میکردند.در مصر باستان ،نیز نوعی ورزش «دومیدانی» شامل دویدنهای انفرادی وجمعی اجرا میشد.در ایرلند ورزش
میدانی به نام «تیلتین» (tailtean) رایج است که پیشینهای چندهزار ساله دارد.
المپیک باستان
المپیک باستان اولین اجرای سازمان یافته وقانوندار دوومیدانی بود .این بازیها ازسال 776 قبل ازمیالد آغاز شد
و12 قرن ادامه داشت.
دوومیدانی در المپیک باستان در رأس دیگر ورزشها قرار داشت .مسابقه دو باشرکت دوندگان چابک به مسافت
یک اِستاد (182 متر )انجام میشد .واژه استادیوم ازاین کلمه گرفته شد.
در این دوره حتی دویدن بایک پاهم وجود داشته از وآنجا که بشر اسلحهای به نام نیزه اختراع کرده بود ودر
جنگ ازآن استفاده فراوانی می،کرد پرتاب نیزه هم به عنوان ورزش شناخته شد .در المپیادها دو نوع مسابقه با
نیزه وجود داشت :یکی پرتاب نیزه ودیگری نبرد بانیزه توأم باشمشیربازی.
«کوروبوس» ًاحتماال اولین قهرمان رسمی دو در نخستین المپیک باستانی بوده است .بنا به مدارک ،تاریخی پرش
طول در چهارمین دوره به مواد مسابقه اضافه شد وکرونوس ازکشور اسپارتا نخستین رکورددار این ماده بود که
حدود 7 متر پرید .در دورههای بعدی رشتههای دیگر مانند پرتاب وزنه وپرتاب دیسک به فهرست مسابقات
دوومیدانی اضافه شد .،یونانیها برای پرتاب دیسک ازیک صفحه مدور فلزی استفاده میکردند که آن راهاترس
(HATTERES) مینامیدند.
بازیهای المپیک در قرن چهارم میالدی به دستور امپراطور روم تئودوزیوس اول تعطیل شد وهمزمان مسابقات
دوومیدانی هم ازرونق افتاد . اززمان تازنده شدن دوباره المپیک شکلهایی ازانواع دوها وپرشها وپرتابها در
اقوام وملل دنیا دیده شده که بیشتر به خاطر آماده شدن جنگجویان وسربازان بوده است.در قرن دوازدهم ،میالدی مسابقات میدانی وًمخصوصا دو در انگلستان رواج یافت .این رواج در اواخر قرن پانزدهم
واوایل قرن شانزدهم شدت یافت وبه ورزش اول جامعه تبدیل شد .علت این شکوفایی عالقه هنری هشتم پادشاه
انگلستان بود که خود مهارت فراوانی در پرتاب چکش داشت.
در قرن 17 و18 ،میالدی در انگلستان نوعی شرطبندی مرسوم شد که در آن دوندگان باهم شرط میبستند و
انبوه مردم به تماشا میایستادند.
در سالهای 1820 تا1860 دوومیدانی به دانشگاهها ومدارس انگلستان راه یافته بود ودانشجویان عالقه فراوانی
به این ورزش پیدا کرده بودند.
در سال 1849 ارتش انگلستان یک مسابقه بزرگ برای اهمیت دادن به دو وجلب توجه نظامیان به آن ترتیب داد
وعالوه بر،این دوهای سرعت واستقامت راجزء دروس رسمی دانشکده افسری قرار داد.
در سال 1866 اولین باشگاه دوندگان بانام «کلوپ اتلتیک آماتور» در لندن تاسیس شد وبعد ازآن باشگاهها و
کلوپهای دیگری به وجود آمدند.
بعد از،انگلستان دومین کشوری که دوومیدانی در آن رونق بسیار یافت آمریک بود .اولین باشگاه دوومیدانی آمریکا
«کلوپ اتلتیک نیویورک» بود که در سال 1868 تاسیس شد.
در اولین دوره المپیک نوین در سال 1896 دوومیدانی در ردیف مهمترین رشته های ورزشی بازیها قرار داشت.
در هفدهم ژوییه 1912 کنگرهای در سوئد باحضور نمایندگان سازمانهای دوومیدانی کشورهای ،بلژیک ،اتریش
،کانادا ،شیلی ،دانمارک ،مصر ،فنالند ،آلمان ،انگلستان ،یونان ،مجارستان ،نروژ ،شوروی آمریکا، سوئد واسترالی
برپا شد وبرای ایجاد یک سازمان بینالمللی دومیدانی مشورت کردند .این ،سازمان سرانجام در ماه اوت سال
1913 بانام «فدراسیون بینالمللی دوومیدانی» تأسیس شد .فعالیتهای این سازمان باعث شد که این ورزش در
سراسر دنیا گسترش یابد .در حال حاضر ًتقریبا هیچ کشوری نیست که عضو فدراسیون دوومیدانی نباشد از و
قوانین آن پیروی نکند.
تعریف کشتی
کشتی گونه‌ای ورزش است که در آن دو انسان غیر مسلح با یکدیگر گلاویز شده و برای به زمین زدن یا بی‌تعادل کردن و امتیاز گرفتن از همدیگر، تلاش میکنند.
کشتی یکی از قدیمی‌ترین ورزشها و احتمالاً در دوران ماقبل تاریخ با تغییر شکل و جایگزین کردن مرگ یا صدمات شدید با یک پیروزی نمادین ایجاد شده‌است. شواهد بسیاری از حضور کشتی در تمامی تمدن‌های آغازین بشری وجود دارد. البته اولین بار در یونان باستان به یک ورزش واقعی تبدیل و در سال ۷۰۴ پ. م وارد المپیک شد. در المپیک باستان قهرمان کشتی پس از قهرمان پرتاب دیسک مهمترین پهلوان یونان شمرده میشد. داستان رقابت اودیسه و آژاکس که هومر در ایلیاد روایت کرده‌است از قدیمی‌ترین و باشکوه‌ترین داستان‌های مربوط به کشتی است.
کشتی بانوان مانند کشتی مردان رشد کرده و تفاوتی از جهت پیشرفت آن در ابتدا نداشته‌است اما در دوران مدرن قدری از کشتی مردان عقبتر افتاده‌است.
سبکهای متنوعی از کشتی در کشورهای مختلف دنیا تمرین میشود. از مهمترین سبکهای ملی، المپیکی و محلی کشتی میتوان به (کشتی فرنگی) و (کشتی آزاد) و با کمربند شامل گلیما در ایسلند، شوینگن در سوئیس، گوراش در آسیای میانه و نیز سومو و جوجیتسو در ژاپن، و سامبو در روسیه اشاره کرد. در ایران نیز کشتی با چوخه یکی از رشتههای محلی و بومی میباشد.
تمام کشورهای دنیا دو سبک المپیکی کشتی یعنی کشتی فرنگی و کشتی آزاد را پذیرفته‌اند، تفاوت این دو در آن است که در کشتی فرنگی، که بیشتر در اروپای قاره‌ای محبوب است، گرفتن پائین کمر و استفاده از پا ممنوع است اما در کشتی آزاد کشتیگیران اجازه همین اعمال را دارند. مسابقات این دو رشته زیر نظر اتحادیه جهانی کشتی برگزار میشود.
نام
نام کشتی از کمربندی به نام کُستی گرفته شده که پارسیان و زرتشتیان هنگام غروب آفتاب به کمر خود میبستند و در برابر کانون آتش به دعا خواندن می‌پرداختند. کشتی گرفتن به معنی کمر یکدیگر را گرفتن است. اصل آن در زبان پهلوی، کُستیک و در زبان فارسی دری گُشتی خوانده میشود.
این کمربند که زرتشتیان آن را «بندرین» نیز می‌نامند، کمربندی است با ۷۲ نخ که از پشم گوسفند توسط زن موبدی بافته میشود. ۷۲ به شش رشته تقسیم میگردد و هر دسته دوازده نخ دارد که هفتاد و دو اشاره دارد به هفتاد و دو فصل یسنا (یکی از بخش‌های اوستا) و دوازده به دوازده ماه سال و شش اشاره دارد به شش گاهنبار (حبش‌های دینی سال). کستی را سه بار برکمر میبستند که یادآور سه اصل زرتشت یعنی «گفتار نیک، کردار نیک و پندار نیک» بود. همچنین کشتی ورزش اصیل و متعلق به کشور ایران است.
کشتی در ایران
کشتی و ورزش باستانی در دوران صفویه و زندیه رونق زیادی در ایران یافت به‌طوری‌که در هر شهر صدها پهلوان بنام وجود داشت. در دوران قاجاریه علاقه به این ورزش چنان زیاد شد که در دوران ناصرالدین شاه شخصی به نام «صاحب الدوله» مأمور توسعه ورزش کشتی شد و در تمامی روزهای تعطیل پهلوانان در میدانهای شهر به کشتی گرفتن می‌پرداختند. مسابقات کشتی پهلوانی برای انتخاب پهلوان پایتخت از همین ایام آغاز شد و بعدها به صورت یک سنت جاری همه‌ساله درآمد. محمدصادق بلورفروش، ابراهیم یزدی معروف به یزدی بزرگ، پهلوان سیدعلی حق‌شناس، پهلوان اکبر خراسانی، حسین یوزباشی، سید حسن رزاز، سید اسماعیل کالسکه‌ساز از کشتیگیران و پهلوانان معروف آن زمان بودند.
از زمان رضا شاه زورخانه با فرهنگ جدید رونق بیشتری گرفت و در کنار زورخانه‌ها، باشگاهها و ورزشگاهها هم شکل گرفتند. از سال ۱۳۱۸ با مطرح شدن مقررات بینالمللی کشتی، تغییر و تحولاتی در شیوه کشتی گرفتن و طرز لباس پوشیدن کشتیگیران پدید آمد.
حمید محمودپور در سال ۱۳۱۷ تعلیم کشتی آزاد و فرنگی با مقررات بینالمللی را در ایران آغاز کرد. وی اولین تشک کشتی از جنس اسفنج را در دانشسرای تربیت بدنی واقع در دروازه دولت تهران پهن کرد. در سال ۱۳۱۸ اولین دوره مسابقات کشتی آزاد قهرمانی کشور در دو رشته آزاد و فرنگی که آن زمان «گرک و رومن» نامیده میشد در ورزشگاه امجدیه تهران برگزار گردیید. ۱۳۲۴ نخستین باشگاه کشتی هم باشگاه سلیمان خان در خیابان شاپور سابق بود. اولین تیم کشتی خارجی که وارد ایران شد تیم ترکیه بود که در سال ۱۳۲۶ به ایران آمد.
نخستین حضور بینالمللی کشتی ایران در المپیک ۱۹۴۸ لندن بود که منصور رئیسی در آنجا به مقام چهارم رسید. اولین حضور تیم ملی کشتی ایران در قهرمانی کشتی جهان هم با حضور تیم ملی کشتی آزاد در اولین دوره رقابتهای قهرمانی کشتی آزاد جهان در سال ۱۹۵۱ در هلسینکی فنلاند اتفاق افتاد.
پرافتخارترین ورزش ایران در بازیهای المپیک، ورزش کشتی با ۳۸ مدال است.
قوانین
ضربه فنی: تماس پشت حریف به طوریکه هر دو شانه به مدت۳ثانیه به تشک بچسبد.
پرتاب: فنون پرتابی در کشتی آزاد ۴ امتیاز و در کشتی فرنگی هم ۴ امتیاز خواهد داشت ولی در کشتی فرنگی اگر همراه با چرخش و کنترل در هوا باشد ۵ امتیاز به اجراکننده فن تعلق میگیرد.
پایان مسابقه: در کشتی آزاد اختلاف امتیاز ده و در کشتی فرنگی اختلاف امتیاز هشت به معنای پایان مسابقه است اگر هیچ‌کدام از دو کشتی گیر حریف خود را ضربه فنی نکنند یا به اختلاف امتیاز عالی نرسند پس از پایان شش دقیقه زمان قانونی کشتی کشتیگیر با امتیاز بیشتر برنده اعلام خواهد شد.
نکته: در صورت برابر بودن امتیازات کشتی‌گیری که امتیاز آخر را گرفته باشد پیروز خواهد شد.
زمان برگزاری مسابقات: همه کشتیها از ساعت ۱۰ صبح آغاز و بین هر مسابقه تا کشتی بعدی ۳۰ دقیقه فاصله خواهد بود.
شیوه اعتراض
هیئت ژوری میتواند بدون مشورت با داوران تصمیم نهایی خود را اعلام کند، اگر هیئت ژوری رأی داوران را رد کند، به داورانی که مرتکب اشتباه شده‌اند، اخطار داده خواهد شد، اخطار دوم برای داوران به معنای محرومیت از قضاوت خواهد بود.
احتمال حذف از المپیک
در فوریه ۲۰۱۳، شورای اجرائی کمیته بینالمللی المپیک پیشنهاد کرد که این رشته ورزشی از سال ۲۰۲۰ از عرصه این پیکارها حذف شود. کشتی جهت باقی‌ماندن در المپیک، با ۷ رشته دیگر رقابت کرد. آلمان، ایالات متحده آمریکا، ایران، بلغارستان و روسیه از جمله کشورهایی بودند که با این تصمیم مخالفت کردند.
کمیته بینالمللی المپیک روز ۸ سپتامبر (۱۷ شهریور) در کنگره خود در شهر بوینوس آیرس رأی به ماندن کشتی در المپیک ۲۰۲۰ و ۲۰۲۴ داد. کشتی با به دست آوردن ۴۹ رأی اعضای کمیته بینالمللی المپیک، موفق شد در بازیهای تابستانی ۲۰۲۰ هم حضور داشته باشد. رشتههای رقیب کشتی برای حضور در المپیک، یعنی بیسبال و سافتبال ۲۴ رأی و اسکواش تنها ۲۲ رأی کسب کردند.
مسابقات
در این بخش از تحقیق لیست مسابقات معتبر کشتی را مختصراً ذکر میکنیم:
- مسابقات قهرمانی کشتی اروپا
- مسابقات قهرمانی کشتی ارتش های جهان
- جام ایوانوویچ
- کشتی در بازیهای آسیایی
- کشتی در بازیهای المپیک تابستانی
- کشتی در بازیهای پان آمریکن
- جام باشگاه‌های کشتی آزاد جهان
- جایزه بزرگ باکو
- جام تختی
- جام تورلیخانوف
- مسابقات قهرمانی کشتی جوانان جهان
- مسابقات قهرمانی کشتی جهان
- جام جهانی کشتی
- مسابقات قهرمانی کشتی دانشجویان جهان
- جام دانکلوف
- جام دیو شولتز
معروفترین کشتی گیران جهان
جورج هاکن اشمیدت معروف به شیر روسی . این پهلوان به مدت ۱۰ سال ( از سال ۱۸۹۸ تا سال ۱۹۰۸) از هیچ حریفی شکست نخورد . در سال ۱۹۶۸ در سن ۹۱ سالگی در گذشت .
یاشار دوغو کشتی گیر معروف ترکیه و فاتح مدال طلای المپیک ۱۹۴۸ ( در وزن ۷۳ کیلو ) و قهرمان جهان در سال ۱۹۵۱.
تدیا شویلی (شوروی) ازبهترین کشتی گیران جهان در دهه ۱۹۷۰ که در وزنهای ۸۲ و ۹۰ کیلوگرم کشتی میگرفت . او در فاصله سالهای ۷۶ – ۱۹۷۱ تعداد ۶ مدال طلا از بازیهای المپیک و مسابقات قهرمانی جهان به گردن آویخت .
حمید کاپلان (ترکیه) کشتی گیر سنگین وزن و قهرمان المپیک ۱۹۵۶ و قهرمان جهان در سال ۱۹۵۸.
موضوع تحقیق : تاریخچه دو و میدانی
سجاد خامسی ( 973001910)
درس : ورزش 1 (86952)
استاد : مهدی جلالی مجد
تاریخچه دو و میدانی
درک تاریخچه دو و میدانی، همراه با تفکیک رویدادهای این ورزش.
22 مه 2020 توسط جسیکا تاد
تاریخچه دو و میدانی
تاریخ باستان
دوومیدانی از زمان شروع بازی های المپیک در یونان باستان در سال 776 قبل از میلاد وجود داشته است. این در کنار رویدادهای مذهبی و جشن های خدایان یونانی ایجاد شد که در آن مردان (هیچ زن مجاز نبود) می توانستند توانایی های ورزشی خود را به رخ بکشند. از آنجا به رومیان گسترش یافت که بازیها را ادامه دادند تا اینکه امپراتور مسیحی تئودوسیوس اول آنها را در سال 394 پس از میلاد به دلیل ارتباط آنها با اعتقادات بت پرستان ممنوع کرد.
در حالی که از زمان شروع خود رشد کرده است، اولین بازیها شامل دسته‌هایی مانند دوی سرعت، پرش طول، دیسک، پرتاب تیر و نیزه بود. رویدادهای دوومیدانی در این دوران باستان هنوز در ورزش امروز باقی مانده است. پیروزها به دلیل موفقیت در این بازی ها توسط شهرهای خود مورد تمجید و تجلیل قرار گرفتند.
عصر جدید
در حالی که دوومیدانی تاریخچه طولانی و با سابقه ای دارد، اما تا دهه 1860 محبوبیت زیادی کسب نکرد. در سال 1866، انگلستان اولین مسابقات قهرمانی خود را برای مردان آماتور برگزار کرد. هیچ غرامت مالی به برندگان ارائه نشد، و این امر نمونه ای برای المپیک امروزی و پایه ای برای این ورزش است.
حرکت در دو و میدانی در انگلستان شروع به رشد کرد و بعداً به ایالات متحده سفر کرد. اتحادیه ورزشکاران آماتور (AAU) در سال 1887 در ایالات متحده تأسیس شد و از آن زمان تاکنون نهاد حاکم بر این ورزش بوده است. فقط 10 سال بعد، المپیک مدرن در سال 1896 با دو و میدانی در میان لیست ورزش های شرکت کننده آغاز شد.
ردیابی رویدادها
رویدادهای پیست خاص شامل دوی سرعت در داخل و خارج از خانه است. دوی های داخل سالن بین 50 یارد تا 500 متر و سرعت های دوی در فضای باز 100، 200 یا 400 متر است. مسابقات مسافت میانی بین 800 تا 2000 متر و مسافت های طولانی بین 3000 تا 30000 متر است.
علاوه بر دوی سرعت، تیم های با مانع و امدادی نیز وجود دارد. موانع در مسیر قرار می گیرند و ورزشکار باید در حین پرش از روی موانع بدود. مردان باید در دوی 110 یا 400 متر از 10 مانع عبور کنند و زنان باید از هشت مانع در 100 یا 400 متر عبور کنند. تیم های امدادی متشکل از چهار ورزشکار هستند که هر کدام مسافت ها یا پاهای مسابقه را به طور جداگانه می دوند. 4×100 متر و 4×400 متر رایج ترین هستند.
رویدادهای میدانی
مسابقات میدانی امروز شامل پرش ارتفاع، پرش با چوب، پرش طول، پرش سه گام، پرتاب تیر، دیسک، پرش نیزه و چکش است. مسابقات پرش عمودی شامل پرش ارتفاع و پرش با میله است. این رویدادها بر اساس ارتفاعی که هر ورزشکار بدون کوبیدن قطب/نشانگر به آن میرسد امتیازدهی میشود. مسابقات پرش افقی شامل پرش طول و سه گام است. هر دوی اینها بر اساس میزانی که یک ورزشکار میتواند به جلو بپرد اندازه‌گیری میشود و برنده از باند فرودگاه دورترین فاصله را به داخل گودال شنی می‌پرد. پرش سه گانه دارای اجزای خاصی از پرش، استپ و پرش است. مسابقات پرتاب شامل پرتاب، پرتاب دیسک، پرتاب نیزه و چکش است. برنده این رویدادها با پرتاب شی به دورترین فاصله موفق می شود.
در برخی موارد می توان این مسابقات را که یک بار توسط جنگجویان یونانی و رومی برگزار می شد مهد ورزش واقعی دانست. دوومیدانی به یکی از پرطرفدارترین و محبوب ترین ورزش ها در سراسر جهان تبدیل شده است. چه از طرفداران پرشور تمام سال باشید و چه فقط هر چهار سال یک بار با تماشای بازی های المپیک به تماشای نکات برجسته بنشینید، دوومیدانی از زمان های قدیم بخشی از تاریخ بوده است و برای سال های آینده نیز ادامه خواهد داشت.
تاریخچه دوومیدانی و خاستگاه ورزش
بازیهای المپیک باستانی در سال 776 قبل از میلاد آغاز شد، زمانی که کورویبوس، آشپزی از شهر مجاور الیس، در مسابقه ورزشگاه، مسابقه‌ای به طول 600 فوت، پیروز شد. طبق برخی سنت های ادبی، این تنها رویداد ورزشی بازی ها برای 13 جشنواره اول المپیک بود.
شواهد دیگر، هم ادبی و هم باستان شناسی، نشان می دهد که بازی ها ممکن است خیلی زودتر از این تاریخ در المپیا وجود داشته باشند، شاید در اوایل قرن دهم یا نهم قبل از میلاد. مجموعهای از سه‌پایه‌های برنزی در المپیا پیدا شده‌اند که به نظر میرسد قدمت برخی از آنها در حدود قرن نهم قبل از میلاد باشد، و همچنین پیشنهاد شده است که این سه‌پایه‌ها در واقع ممکن است جوایزی برای برخی از رویدادهای اولیه در المپیا باشند.
برای دو و میدانی NCAA استخدام شوید.
ماراتن یک رویداد بازی های المپیک باستانی نبود. ماراتن یک رویداد مدرن است که برای اولین بار در بازی های المپیک مدرن سال 1896 در آتن معرفی شد، مسابقه ای از ماراتون - شمال شرق آتن - تا استادیوم المپیک، به مسافت 195/42 کیلومتر. این مسابقه یادآور دویدن Pheidippides، یک «دونده روز» باستانی است که خبر فرود ایرانی در ماراتون 490 قبل از میلاد را به اسپارت (فاصله 149 مایل) رساند تا برای نبرد کمک بگیرد. به گفته هرودوت مورخ یونان باستان قرن پنجم قبل از میلاد، فیدیپید این خبر را روز بعد به اسپارتی ها رساند. مسافت ماراتن مدرن در سال 1908 زمانی که بازی های المپیک در لندن برگزار شد، 26 مایل و 385 یارد یا 42.195 کیلومتر استاندارد شد. فاصله اندازه گیری دقیق بین قلعه ویندزور، شروع مسابقه و خط پایان در داخل استادیوم شهر سفید بود.
از سال 776 قبل از میلاد، تقریباً دوازده قرن این بازی ها هر چهار سال یک بار در المپیا برگزار می شد. رویدادهای ورزشی دیگر به تدریج اضافه شد تا اینکه در قرن پنجم قبل از میلاد، جشنواره مذهبی شامل یک برنامه پنج روزه بود. رویدادهای ورزشی شامل سه مسابقه پا (استادیوم، دیولو، و دولیچوس) و همچنین پنج مسابقه (پنج مسابقه: دیسک، پرتاب نیزه، پرش طول، کشتی، و مسابقه پا)، پاگمه (بوکس)، رنگ پریده (کشتی)، پانکراسیون، و hoplitodromos. رویدادهای اضافی، هم سوارکاری و هم برای انسان، در طول تاریخ بازی های المپیک اضافه شد. مسابقات سوارکاری، که در هیپودروموس برگزار میشد، بخش مهمی از برنامه ورزشی بازیهای المپیک باستان بود و تا قرن پنجم قبل از میلاد شامل تتریپون و کله‌ها نیز میشد.
دو و میدانی در ایالات متحده به دهه 1860 باز می گردد. انجمن بین دانشگاهی ورزشکاران آماتور آمریکا، اولین گروه ملی دو و میدانی کشور، اولین مسابقات کالج را در سال 1873 برگزار کرد و در سال 1888 اتحادیه ورزشکاران آماتور (که تقریباً یک قرن بر این ورزش حکومت می کرد) اولین مسابقات قهرمانی خود را برگزار کرد.
همانطور که دو و میدانی به عنوان یک ورزش مدرن توسعه یافت، موضوع اصلی همه ورزشکاران وضعیت آماتور آنها بود. سالها دوومیدانی یک ورزش کاملا آماتور محسوب میشد و ورزشکاران نمی‌توانستند پول تمرینی یا جوایز نقدی را بپذیرند.
ر صورت اتهام حرفه ای بودن، ورزشکاران می توانند مادام العمر از مسابقات محروم شوند. در سال 1913، جیم تورپ آمریکایی از پیروزی های المپیک 1912 خود در مسابقات ده گانه و پنج گانه محروم شد و پس از اینکه متوجه شد او بیسبال نیمه حرفه ای بازی کرده است، از ادامه رقابت محروم شد. (در سال 1982، کمیته بین المللی المپیک [IOC] پس از مرگ، وضعیت آماتور و دو مدال المپیک تورپ را به او بازگرداند.)
با شروع دهه 1920، دامنه دو و میدانی گسترش یافت. اولین مسابقات قهرمانی ملی NCAA برای مردان در سال 1921 برگزار شد و دوومیدانی زنان در سال 1928 بخشی از بازی های المپیک شد. در سال 1952، اتحادیه جمهوری های سوسیالیستی شوروی (اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی) اولین تیم المپیک خود را به بازی های تابستانی هلسینکی فرستاد. فنلاند، جایی که تیم چندین مدال دو و میدانی را به دست آورد. طی 30 سال بعد، تیمهای ایالات متحده و شوروی در یکی از طولانی‌ترین و رقابتی‌ترین رقابتهای این ورزش مبارزه کردند. پیست زنان تا دهه 1970 برای پذیرش گسترده تلاش کرد، زمانی که دو و میدانی به طور کلی از محبوبیت بالایی برخوردار شد. در آن زمان، انجمن بینالمللی پیست مستقر در ایالات متحده (ITA) یک پیست حرفهای را سازماندهی کرد. این سرمایه گذاری، اگرچه در میان طرفداران محبوب بود، اما پس از چندین سال ورشکست شد. تعداد کمی از ورزشکاران مایل به شرکت در مسابقات ITA بودند زیرا ورزشکاران در واقع برای حضور در جلسات آماتور مبالغ غیرقانونی بزرگتری نسبت به حرفه ای های قانونی در پیست جدید دریافت می کردند. بسیاری از ورزشکاران نیز از مسابقات ITA دور شدند زیرا آنها را از شرکت در بازی های المپیک آینده محروم کرد. کنگره دو و میدانی اکنون این ورزش را در ایالات متحده تنظیم می کند. فدراسیون بین المللی دو و میدانی آماتور (IAAF) مسابقات بین المللی را تحریم کرد. دوومیدانی از زمان احیای بازیهای المپیک تابستانی در سال 1896، محور اصلی بازیهای المپیک تابستانی بوده است. دویدن حرفهای بینالمللی، که در دهه 1970 آغاز شد، موفقیت محدودی داشته است.
به نام خدا
موضوع تحقیق : تاریخچه وزن برداری و تمامی اطلاعات این رشته
سجاد خامسی ( 973001910)
درس : ورزش 1 (86952)
استاد : مهدی جلالی مجد
تاریخچه وزن برداری و تمامی اطلاعات این رشته
بلند کردن وزنه های مختلف توسط ورزشکار در شکل مدرن که همراه با قدرت، سرعت، تکنیک، تعادل و هماهنگی باشد. این ورزش از نخستین دوره بازی های المپیک 1986 جزء المپیک بوده است و تنها ورزش قدرتی حاضر در این رقابت هاست. وزنه برداری در کشورهای ترکیه، بلغارستان، یونان ورزشی سنتی است و در روسیه، چین، کشورهای اروپای شرقی و اخیراً ایران ورزشکار درجه یک دارند.
تاریخچه ورزش وزنه برداری در المپیک
تاریخچه وزنه برداری
بشر برای حفاظت خود در غارها، ناگزیر به جابجایی سنگ های بزرگ برای قرار دادن در مقابل ورودی آنها بوده است. مصریها برای ساختن مجسمه های عظیم فراعنه و اهرام ثلاثه، مردانقوی آن روز جهان را در کنار نیل گرد آوردند و آنها را به ساختن مجسمه های سنگی وا داشتند.
کاوش های باستان شناسی نشان می دهد وزنه برداری و وزنه پرانی به همراه دو و میدانی و ژیمناستیک در یونان باستان تمرین می شده است. همچنین وزنه برداری و وزنه پرانی جزئی از بازیهای تیلی تیان ایرلندی ها در 4000 سال قبل بوده است. “میلو” از اهالی “کورتونا” سالهای سال قهرمان المپیک باستان بود و مدت 28 سال مقام خود را حفظ کرد.
اطلاعات رشته وزنه برداری
او اولین وزنه بردار علمی در دنیاست که پیشرفت و ترقی و قدرت خود را بطور مرتب و کم کم بدست آورد. بدین ترتیب که گوساله ای را هر روز از زمین بلند می کرد و روی دو دست قرار می داد و تا هنگامی که گاو تنومندی شد آن را بر سر دست می برد. تاریخ این کار را 684 سال قبل از میلاد نوشته اند و در حقیقت وزنه برداری جدید از اساس کار میلو پیروی می کند.
اولین آثار بوجود آمدن این ورزش زمانیست که در یونان باستان ورزشکاران به وزنه پرانی (پرتاب دیسک و وزنه) عادت داشته اند و لغت یونانی “هالترس” (پرتاب صفحه یا دیسک هالتر) ریشه وزنه برداری امروزی است. وزنه برداری جدید در اروپا توسط اروپاییان پایه گذاری شد و به نظر می رسد که در وهله نخست جوانان روستایی بدین کار دست زدند تا قدرت و برتری خود را نسبت به هم سالان خود نشان دهند و با قدرت خود توجه دوشیزگان را جلب نمایند.
کار نمایش جوانان در بلند کردن وزنه کم کم آنقدر بالا گرفت که مسابقه هایی ترتیب داده می شد و در آن زنان و مردان بی شماری برای تماشا گرد هم می آمدند و این مسابقات، محک قدرت و نیرومندی جوانان بود.
وزنه برداری بانوان در المپیک
شیوه ی مسابقه:
رقابت های وزنه برداری شامل دو مسابقه ی « یک ضرب» و « دو ضرب» است. در ابتدا شرکت کنندگان در حرکت « یک ضرب »مسابقه می دهند و شروع به بالا بردن وزنه می کنند.نخست ورزشکارانی که سبک ترین وزنه ها را انتخاب کردند ، آن ها را بالای سر می برند و سرانجام ، کار با بلند کردن سنگین ترن وزنه خاتمه می یابد. هر ورزشکار سه بار فرصت دارد که وزنه های درخواستی خود را بالای سر ببرد.
هر وزنه بردار برای بلند کردن وزنه یک دقیقه فرصت دارد. آغاز این زمان از لحظه ای است که صفحه گذار از روی تخته ، خارج می شود ، یعنی به محض اینکه وزنه ها در هالتر قرار گرفتند و وزنه ی مورد نظر وزنه بردار آماده شد ، او یک ذقیقه فرصت دارد که آن را بالای سر ببرد.
حرکات و شکل های وزنه برداری
اگر وزنه بردار نتواند وزنه ای را بالای سر ببرد ، برای حرکت بعدی می تواند وزنه ا ی سنگین تر از آن را درخواست کند.
در صورتی که وزنه های انتخابی طوری باشند که وزنه بردار دو بار پشت سر هم مجبور به بلند کردن وزنه باشد ، در بار دوم دو دقیقه فرصت دارد که وزنه اش را بالای سر ببرد.
وزنه برداران تا آخرین لحظه می توانند وزنه ی در خواستی خود را تغییر داده و وزن آن را افزایش دهند.این حالت زمانی رخ می دهد که دو یا چند نفر با هم رقابت داشته باشند و وزنه های خود را با توجه به نتایج رقیب انتخاب کنند. مثلا وزنه برداری که درخواست وزنه ی 200 کیلویی کرده ، وقتی می بیند که رقیبش 201 کیلو را بالای سر برده است ، در خواست می کند که به جای 200 کیلو ، 205 کیلو بالای سر ببرد.
حرکات وزنه برداری
- حرکت یکضرب
- حرکتدوضرب
مراحل حرکت یکضرب
. یکضرب وزنه ها با یک حرکت از زمین تا بالای سر انتقال داده می شود.
حرکت یک ضرب و دو ضرب در وزنه برداری
دوضرب این حرکت در دو مرحله انجام می شود:
مرحله اول:از زمین تا روی سینه
مرحله دوم:از روی سینه تا بالای سر
مجموع حرکت یکضرب و دوضرب به عنوان رده بندی نهایی در نظر گرفته می شود.
ابزار وزنه برداری
وزنه برداری دارای سه ابزار می باشد:
- هالتر:وزنه ای است به شکل صفحه های سنگین فلزی که در طرفین یک میله فلزی قرار می گیرد. میله هالتر 60 تا 90 سانتیمتر است.
- صفحه هالتر:وزنه سنگین مدوری است که به شکل دیسک در دو انتهای میله هالتر بسته می شود. شمار این وزنه ها متناسب با وزنی است که وزنه بردار می تواند بلند کند.
- تخته هالتر:سکویی چوبین، مربع شکل و کم ارتفاع است به ابعاد 4 متر که وزنه برداری روی آن انجام می گیرد.
وسایل مورد نیاز برای انجام ورزش وزنه برداری:
کفش:
کف کفش کمی ارتفاع دارد و به تعادل وزنه بردار در هنگام بلند کردن وزنه کمک می کند.
مچ بند:
پهنای مچ بند ها نباید از 10 سانتی متر بیشتر باشد.
کمربند:
برای جلوگیری از آسیب دیدگی مهره های کمر ، وزنه برداران در هنگام بلند کردن وزنه از کمربند استفاده می کنند.پهنای کمربند نباید بیشتر از 12 سانتی متر باشد.
محدودیت سنی :
ورزش هایی مثل وزنه برداری و پاورلیفتینگ برای کودکان ممنوع است چون به عضلات و استخوانهای آنها آسیب می زند.
از نظر جنسی :
تصور اینکه خانم ها وزنه های سنگین را مهار می کنند خیلی سخت است هر چند هم اکنون در سطح دنیا معتبرترین رقابت های وزنه برداری اعم از جهانی و المپیک برای بانوان برگزار می شود.
اما این رشته در ایران بخش سازمان یافته ای برای بانوان ندارد و فعالیت ها چراغ خاموش پیش می رود.
کالری مصرفی :
1100 کالری در هر ساعت
قوانین وزنه برداری
هر ورزشکار در هر حرکت 3 نوبت اجازه وزنه زدن دارد.
زمان برای هر نوبت، 1 دقیقه می باشد. زمان از لحظه ای که صفحه گذار از روی تخته خارج می شود شروع می شود.
اگر یک ورزشکار بخواهد دو حرکت متوالی انجام دهد برای بار دوم 2 دقیقه وقت دارد.
3 چراغ سفید یا دو چراغ سفید و یک چراغ قرمز یعنی حرکت صحیح است و 3 چراغ قرمز یا 2 چراغ قرمز و یک چراغ سفید یعنی حرکت خطا می باشد.
اگر هنگام بالا بردن هالتر دست های وزنه بردار خم شود و دو مرتبه راست شود خطا است.
وقتی وزنه بردار موفق شد هالتر را بالای سر ببرد، باید آن را سر جای خود نگهدارد.
اگر وزنه بردار توانست هالتر را در بالای سر خود ثابت نگهدارد باید یک لحظه کوتاه مکث کند و وقتی داوران اجازه دادند آن را پایین بیاورد، پایین آوردن هالتر بدون فرمان داوران خطاست.
داور وسط اگر تشخیص دهد حرکت کامل انجام شده، توسط زنگ به ورزشکار اعلام می کند تا وزنه را به پایین بیندازد. با صدای زنگ، باید وزنه به طور صحیح به زمین انداخته شود.
وزنه بردار اگر هالتر را از تخته بیرون بیندازد خطاست. حتی اگر وزنه را به خوبی مهار کند، ولی اگر هنگام پایین آوردن هالتر را بیرون از تخته بیندازد باز هم خطاست.
انداختن وزنه از پشت سر به پایین خطا است.
تمامی قوانین وزنه برداری
وزن صفحات فلزی در وزنه برداری:
قرمز 25 کیلوگرم، زرد 15 کیلوگرم، آبی 20 کیلوگرم، سبز 10 کیلوگرم، سیاه 5/2 کیلوگرم و قفل های دو طرف میله به عنوان وزنه 5 کیلوگرمی حساب می شود.
داوری مسابقات:
هر مسابقه ی وزنه برداری را 9 نفر قضاوت می کنند. از این تعداد 3 نفر داور و 3 نفر عضو هیئت ژوری هستند که کار آن ها نظارت بر کار داوران است.یک داور مسئول زمان (وقت نگهدار ) ،یک داور مسئول کنترل فنی یک نفر نیز منشی مسابقه است.داوران باید 6 متر با سکو فاصله داشته باشند.
هرگاه وزنه برداری وزنه ای را بالای سر ببرد ، سه داور سه چراغ روشن خواهند کرد.اگر حرکت مورد قبول باشد ، سه چراغ سفید، و اگر مردود باشد ،سه چراغ قرمز روشن خواهد شد.در صورتی که دو چراغ سفید و یک چراغ قرمز روشن شود ، حرکت مورد قبول است ولی اگر یک چراغ سفید و دو چراغ قرمز روشن شود ، حرکت مورد قبول نیست.
دسته های موجود در وزنه برداری
در بخش مردان دسته های 56، 62، 69، 77، 85، 94، 105 و 105+ و در رده بانوان دسته های 48، 53، 58، 63، 69، 75 و 75+ استفاده می شود.
وزنه برداری در ایران
تا سال ها به همراه کشتی آزاد جزء مدال آورترین ورزش ایران به حساب می آید. وزنه برداری با 16 مدال المپیک بعد از کشتی آزاد 38 مدال در رده بندی مدال آوری ورزش کشورمان قرار دارد.
در سال 1948 جعفر سلماسی اولین مدال المپیک را در لندن به دست آورد. بعد از وی محمود نامجو وزنه بردار نامی کشورمان در سال 1349 در مسابقات لاهه موفق به کسب مدال شد.
در المپیک 1956 ملبورن، محمد نصیری که هم اکنون مشاور عالی فدراسیون وزنه برداری را دارد، خروس طلایی ایران خروس وزن المپیک شد و تا سال 2000 المپیک سیدنی نخستین و تنها طلایی ایران در وزنه برداری المپیک است و بعد از آن، این ورزش مورد توجه مردم قرار گرفت و ورزشی ملی شد.
مدال آوران وزنه برداری ایران در بازیهای المپیک
تا کنون 8 وزنه بردار ایرانی افتخار کسب مدال در رقابتهای المپیک را به دست آورده اند. در این میان اولین مدال را جعفر سلماسی در المپیک 1948 لندن به دست آورد که این نخستین مدال ورزش ایران در المپیک ها بود.
اولین طلای وزنه برداری ایران را محمد نصیری در المپیک 1968 مکزیکو سیتی به گردن آویخت. نصیری با کسب 3 مدال المپیکی (یک طلا، یک نقره و یک برنز) پرمدال ترین وزنه بردار المپیکی کشورمان به شمار می رود.
پرافتخارترین وزنه بردار المپیکی ایران نیز حسین رضازاده است که در 2 المپیک متوالی صاحب 2 گردن آویز طلا شد. هنرنمائی های حسین رضا زاده در المپیک های 2000 سیدنی و 2004 آتن، هرگز فراموش نخواهد کرد.
تاکنون این وزنه برداران توانسته اند در رقابتهای المپیک پرچم ایران را به اهتزاز دربیاورند:
- جعفر سلماسی مدال برنز 1948 لندن
- محمود نامجو مدال نقره 1952 فنلاند، مدال برنز 1956 ملبورن
- علی میرزایی مدال برنز 1952 فنلاند
- اسماعیل علم خواه مدال برنز 1960 رم
- محمد نصیری مدال طلای 1968 مکزیکو سیتی، مدال نقره 1972 مونیخ، مدال برنز 1976 مونترال
- پرویز جلایر مدال نقره 1968 مکزیکو سیتی
- حسین توکلی مدال طلای 2000 سیدنی
- حسین رضازاده مدال طلای 2000 سیدنی، مدال طلای 2004 آتن
- کیانوش رستمی مدال برنز 2012 لندن
- نواب نصیر شلال مدال نقره 2012 لندن
- سجاد انوشیروانی مدال نقره 2012 لندن
- بهداد سلیمی مدال طلای 2012 لندن
هادی ابوالحسنی
شماره دانشجویی : ۳۹۹۱۱۵۲۱۴۷۵۹۰۹۷
ساعت کلاس : ۱۵:۴۵
درس دو میدانی 2
دانشجوی رشته تربیت بدنی
دانشگاه آزاد کرج
پرش ارتفاع یکی از رشته های ورزش دو و میدانی است که در آن ورزشکاران باید از روی یک میله افقی که در ارتفاع مشخصی گذاشته شده است، بدون کمک گرفتن از هر گونه وسیله ای پرش کنند. این ورزش از زمان بازی های المپیک یونان باستان وجود دارد. در طول قرن ها ورزشکاران با بهبود تکنیک ها، این ورزش را به صورت امروزی درآورده اند.
تکنیک پرش ارتفاع به مراحل زیر تقسیم مى‌شود:
دورخیز، جهش، پرواز، فرود.
- مرحلهٔ دورخیز، کلّیهٔ شرایط لازم را براى یک جهش توانمند فراهم مىکند و از اهمیت خاصى برخوردار است.
- در مرحلهٔ جهش، ورزشکار حداکثر سرعت جهش عمودى را تولید کرده، چرخش‌هاى لازم را آغاز مىکند.
- مرحلهٔ پرواز شامل بالا بردن بدن و نزدیک‌کردن آن به میلهٔ پرش و عبور دادن بدن از میله است.
- یک فرود مناسب و مطمئن پرش را کامل مىکند و از صدمات احتمالى به ورزشکار جلوگیرى مىکند.
اصول و قوانین پرش ارتفاع توسط فدراسیون بین المللی دو و میدانی (IAAF) تعیین می شود. در ورزش پرش ارتفاع ورزشکاران باید بدون کمک فیزیکی از روی یک میله افقی به طول 4 متر عبور کنند. این میله در یک ارتفاع مشخص قرار می گیرد و ورزشکار در هنگام عبور نباید به آن برخورد کند. هر ورزشکار به دنبال این است که بیشترین ارتفاع را به نام خود ثبت کند. شرکت کنندگان می توانند پرش های خود را در هر ارتفاعی آغاز کنند. در یک مسابقه، در ابتدا، همه ورزشکاران 3 تلاش برای انجام پرش ارتفاع دارند. حتی در صورتی که پرش ناموفقی را از خود به نمایش بگذارند، می توانند با رد کردن این ارتفاع، پرش در یک ارتفاع بلند تر را انتخاب کنند. 3 تلاش متوالی ناموفق و همراه با خطا باعث حذف شرکت کننده می شود.
اگر رقابت به جایی رسید که همه ورزشکاران باقی مانده یک ارتفاع مشخص را با موفقیت پرش کرده باشند: در حالت اول برنده کسی است که سه پرش ارتفاع خود را با خطای کمتری انجام داده است. اگر برنده مشخص نشد، در حالت بعدی برنده کسی است که در طول کل مسابقه پرش های ناموفق کمتری داشته باشد. اگر با در نظر گرفتن شرایط اول و دوم باز هم رقابت ادامه پیدا کرد، مسابقه پرش ارتفاع به مرحله Jump-off وارد می شود. در این حالت به هر ورزشکار یک فرصت پرش داده می شود. پس از اینکه هر نفر یک دور پرش ارتفاع خود را انجام داد و بازهم برنده مشخص نشد، ارتفاع میله بالاتر می رود. بالا رفتن ارتفاع میله نباید کمتر از 2 سانتیمتر باشد. ارتفاع میله تا جایی بالا و پایین می آید که تنها یک نفر بتواند ارتفاع مشخص شده را پرش کند. مسابقه باید یک برنده داشته باشد، پس اگر همه افراد باقی مانده در مرحله آخر نتوانند از روی میله پرش کنند، ارتفاع میله 2 سانتیمتر کاهش پیدا می کند. واضح است که در بیشتر مسابقات پرش ارتفاع برنده در همان مراحل ابتدایی مشخص می شود.
پرش ارتفاع یکی از رشته های ورزش دو و میدانی است که در آن ورزشکاران باید از روی یک میله افقی که در ارتفاع مشخصی گذاشته شده است، بدون کمک گرفتن از هر گونه وسیله ای پرش کنند.
در پرش ارتفاع متداول است فاستوری می باشد . ابتداء مستقیم در فاصله 4 گامی مانع وارد قوس و بوسیله یک پا پرش را انجام می دهد . مرحله اول پرش بدون مانع ، مرحله دوم پرش با مانع ، مرحله سوم حالت قیچی ، مرحله چهارم با سه گام یا پنج گام ، سه گام با چرخش ، سه گام با چرخش و قوس کمر .
در گذشته از تکنیک های مختلفی برای پرش ارتفاع استفاده می شود ولی امروزه در سطح نخست پرش ارتفاع تنها ازطریق فازبری استفاده می کنند که دیک فازبری در المپیک ۱۹۶۸ مکزیکوسیتی برای اولین بار آنرا بکار گرفت.
خاویر سوتومایور از کوبا رکورددار فعلی مردان با پرشی به ارتفاع ۲٫۴۵ متر( سال ۱۹۹۳) و استفکا کوستادینوا از بلغارستان رکورددار پرش ارتفاع زنان با پرشی به میزان ۲ متر و ۹ سانتیمتر در سال ۱۹۸۷ است.
تاریخچه ورزش پرش ارتفاع
در ابتدای قرن نوزدهم، رقابت های پرش ارتفاع در اسکاتلند شهرت پیدا کرد. ولی پیوستن این رشته ورزشی به رقابت های مدرن المپیک تا سال 1896 طول کشید. پرش ارتفاع جزء ورزش هایی است که در طول تاریخ از نظر تکنیک پرش دچار تغییرات زیادی شده است. تکنیک های استرادل( Straddle)، چرخش غربی( Western Roll)، و قیچی شرقی( Eastern cut- off) در گذشته به وسیله ورزشکاران پرش ارتفاع استفاده می شده است.
ولی امروزه، از تکنیک پرش فاسبوری که با خم شدن کمر نسبت به میله و پرش هم زمان با پشت کردن به آن، و با ابداع فوم های محافظ برای فرود امدن امکان پذیر است، استفاده می شود. شیوه فاسبوری در ابتدای 1960 شناخته شد و به وسیله ابداع کننده این تکنیک، دیک فاسبوری، در بازی های المپیک 1968 شهرت زیادی پیدا کرد.
قوانین پرش ارتفاعاصول و قوانین پرش ارتفاع توسط فدراسیون بین المللی دو و میدانی (IAAF) تعیین می شود. در ورزش پرش ارتفاع ورزشکاران باید بدون کمک فیزیکی از روی یک میله افقی به طول 4 متر عبور کنند. این میله در یک ارتفاع مشخص قرار می گیرد و ورزشکار در هنگام عبور نباید به آن برخورد کند. هر ورزشکار به دنبال این است که بیشترین ارتفاع را به نام خود ثبت کند. شرکت کنندگان می توانند پرش های خود را در هر ارتفاعی آغاز کنند. در یک مسابقه، در ابتدا، همه ورزشکاران 3 تلاش برای انجام پرش ارتفاع دارند. حتی در صورتی که پرش ناموفقی را از خود به نمایش بگذارند، می توانند با رد کردن این ارتفاع، پرش در یک ارتفاع بلند تر را انتخاب کنند. 3 تلاش متوالی ناموفق و همراه با خطا باعث حذف شرکت کننده می شود.
اگر رقابت به جایی رسید که همه ورزشکاران باقی مانده یک ارتفاع مشخص را با موفقیت پرش کرده باشند: در حالت اول برنده کسی است که سه پرش ارتفاع خود را با خطای کمتری انجام داده است. اگر برنده مشخص نشد، در حالت بعدی برنده کسی است که در طول کل مسابقه پرش های ناموفق کمتری داشته باشد. اگر با در نظر گرفتن شرایط اول و دوم باز هم رقابت ادامه پیدا کرد، مسابقه پرش ارتفاع به مرحله Jump-off وارد می شود. در این حالت به هر ورزشکار یک فرصت پرش داده می شود. پس از اینکه هر نفر یک دور پرش ارتفاع خود را انجام داد و بازهم برنده مشخص نشد، ارتفاع میله بالاتر می رود. بالا رفتن ارتفاع میله نباید کمتر از 2 سانتیمتر باشد. ارتفاع میله تا جایی بالا و پایین می آید که تنها یک نفر بتواند ارتفاع مشخص شده را پرش کند. مسابقه باید یک برنده داشته باشد، پس اگر همه افراد باقی مانده در مرحله آخر نتوانند از روی میله پرش کنند، ارتفاع میله 2 سانتیمتر کاهش پیدا می کند. واضح است که در بیشتر مسابقات پرش ارتفاع برنده در همان مراحل ابتدایی مشخص می شود.
رکورد های پرش ارتفاعخاویر سوتومایور در رقابت های جهانی 1993، با پرشی به ارتفاع 2.45 متر رکورد جهانی پرش ارتفاع را به نام خود ثبت کرده است. این ورزشکار کوبایی اکنون بازنشسته شده است، اما به نظر می رسد رکورد او دست نیافتنی باشد. در عرصه رقابت های المپیک، چارلز آستین آمریکایی با پرشی به ارتفاع 2.39 متر مدال طلای المپیک 1996 آتلانتا را از آن خود کرد. رکورد او هنوز جا به جا نشده است.
در قسمت زنان، استفکا کوستادینووا از بلغارستان با حد نصاب 2.09 متر رکورد دار پرش ارتفاع زنان جهانی است. از سوی دیگر، یلنا اسلسارنکو روسی در رقابت های المپیک 2004 آتن با عبور از ارتفاع 2.06 متری رکوردار تاریخ المپیک زنان در این رشته ورزشی است.
تمرینات قدرتی شناگر را قادر به انجام جلسات تمرینی با حجم بالا کرده است و علاوه بر آن اثر آسیب دیدگی های ناشی از بیش تمرینی در آب را در بیرون از آب محدود می سازد یک هدف عمده از اجرای تمرینات قدرتی افزایش توان عضلانی است که به عنوان حرکت دهنده های اصلی در شنای مورد نظر عمل می کنند توان عضلانی برای شناگرانی که در شناهای سرعت مسافت کوتاه مانند ۵۰ سرعت یا ۱۰۰ سرعت تخصص دارند اهمیت بیشتری دارد زیرا هنگامی که افزایش قدرت و عضلانی با تمرین در استخر ترکیب شود می تواند موجب افزایش سرعت شنا شود به علاوه زمانی که توان و قدرت عضلانی از طریق تمرینات مقاومتی مناسب افزایش یابد عضلات می توانند حرکات دست و پای شنا را با درصد پایین تری از حداکثر ظرفیت خود اجرا کرده و بنا براین کارایی عضلات افزایش یافته و خستگی کاهش می یابد تمرینات قدرتی در شناگران استقامتی از قدرت عضلانی به استقامت و در شناگران سرعتی به توان بیشتر تغییر می یابد و این به این معناست که شدت کاهش یافته و حجم افزایش می یابد حرکات با توجه به عضلات درگیر و حرکات مفاصل ویژه حرکات دست و پای شناگران انتخاب می شوند.
تمرینات اصلی شناگران:
Streamline squat jump
kettball dumble arm
hex bar deadlift
single arm cable chestpress
همینطور که دیدید اکثر این تمرینات برروی سرشانه و عضلات پشت و زیربغل و عضلات تخصصی شناگر درگیر هستند و بهترین تمرینات برای شناگران با کش الاستیک است که برروی عضلات تخصصی با این کش کار می کنند و باعث افزایش توان عضلانی و قدرت عضلانی می شود
پرش ارتفاع یکی از رشته های ورزش دو و میدانی است که در آن ورزشکاران باید از روی یک میله افقی که در ارتفاع مشخصی گذاشته شده است، بدون کمک گرفتن از هر گونه وسیله ای پرش کنند. این ورزش از زمان بازی های المپیک یونان باستان وجود دارد. در طول قرن ها ورزشکاران با بهبود تکنیک ها، این ورزش را به صورت امروزی درآورده اند.
در گذشته از تکنیک های مختلفی برای پرش ارتفاع استفاده می شود ولی امروزه در سطح نخست پرش ارتفاع تنها ازطریق فازبری استفاده می کنند که دیک فازبری در المپیک ۱۹۶۸ مکزیکوسیتی برای اولین بار آنرا بکار گرفت.
خاویر سوتومایور از کوبا رکورددار فعلی مردان با پرشی به ارتفاع ۲٫۴۵ متر( سال ۱۹۹۳) و استفکا کوستادینوا از بلغارستان رکورددار پرش ارتفاع زنان با پرشی به میزان ۲ متر و ۹ سانتیمتر در سال ۱۹۸۷ است.
تاریخچه ورزش پرش ارتفاع
تاریخچه ورزش پرش ارتفاع
در ابتدای قرن نوزدهم، رقابت های پرش ارتفاع در اسکاتلند شهرت پیدا کرد. ولی پیوستن این رشته ورزشی به رقابت های مدرن المپیک تا سال 1896 طول کشید. پرش ارتفاع جزء ورزش هایی است که در طول تاریخ از نظر تکنیک پرش دچار تغییرات زیادی شده است. تکنیک های استرادل( Straddle)، چرخش غربی( Western Roll)، و قیچی شرقی( Eastern cut- off) در گذشته به وسیله ورزشکاران پرش ارتفاع استفاده می شده است.
ولی امروزه، از تکنیک پرش فاسبوری که با خم شدن کمر نسبت به میله و پرش هم زمان با پشت کردن به آن، و با ابداع فوم های محافظ برای فرود امدن امکان پذیر است، استفاده می شود. شیوه فاسبوری در ابتدای 1960 شناخته شد و به وسیله ابداع کننده این تکنیک، دیک فاسبوری، در بازی های المپیک 1968 شهرت زیادی پیدا کرد.
قوانین ورزش پرش ارتفاع
قوانین ورزش پرش ارتفاع
- ورزشکار باید با یک پا پرش را انجام دهد.
- هر ورزشکار سه بار برای عبور از مانع زمان دارد و درصورتی که در هر سه نوبت اشتباه کند از مسابقه حذف خواهد شد.
- ورزشکاری مقام نخست را به دست می آورد که از بیش ترین ارتفاع پرش نماید. چنانچه دو یا چند نفر از یک ارتفاع پرش نمایند ورزشکاری اول می شود که کمترین تعداد پرش را داشته باشد و در مرحله بعدی کمترین اشتباه را کرده باشد. در صورت تساوی دوباره پرش صورت گیرد تا در پایان نفر برتر معلوم شود.
- مقدار بالا بردن میله پرش ارتفاع بعد از تکمیل هر دور نباید کم تر از ۲ سانتی متر باشد. مگر آنکه یک شرکت کننده باقی بماند.
موضوع: (پرش ارتفاع)
• پرش ارتفاع یکی از رشتههای ورزش دو و میدانی است که در آن ورزشکاران باید از روی یک میله افقی که در ارتفاع مشخصی گذاشته شده‌است، بدون کمک گرفتن از هر گونه وسیله‌ای پرش کنند.
• (قوانین)
ورزشکار باید با یک پا پرش را انجام دهد.
هر ورزشکار سه بار برای عبور از مانع فرصت دارد و اگر در هر سه نوبت خطا کند از مسابقه حذف خواهد شد. ورزشکاری مقام اول را کسب میکند که از بیشترین ارتفاع پرش نماید. اگر دو یا چند نفر از یک ارتفاع پرش نمایند ورزشکاری اول میشود که کمترین تعداد پرش را داشته باشد و در مرحله بعدی کمترین خطا را کرده باشد. در صورت تساوی دوباره پرش صورت گیرد تا در نهایت نفر برتر مشخص شود. مقدار بالا بردن میلهٔ پرش ارتفاع پس از تکمیل هر دور نباید کمتر از ۲ سانتیمتر باشد؛ مگر آنکه یک شرکت‌کننده باقی مانده باشد.
٠پرش ارتفاع به چهار مرحله تقسیم میشود:
✓دورخیز: در مرحله دورخیز ورزشکار شاب میگیرد و برای جهش آماده میشود.
✓جهش: در مرحله جهش پرش کننده سرعت عمودی ایجاد میکند و چرخش های لازم برای عبور ازمانع را شروع میکند.
✓پرواز: در مرحله پرواز پرش کننده به طرف مانع بلند میشود، وسپس از روی آن عبور میکند.
✓فرود: در مرحله فرود پرش کننده در شرایط ایمن پرش خود را کامل میکند
سیدمحمدرضا رئیسی/رشته تربیت بدنی/رشته ورزشی:فوتبال/ درس:دوومیدانی۲/دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج/موضوع تحقیق: پرش ارتفاع
پرش ارتفاع یکی از شاخه‌های ورزش دو و میدانی است که در آن ورزشکاران باید از روی یک میله افقی که در ارتفاع مشخصی گذاشته شده است، بدون کمک گرفتن از هر گونه وسیله‌ای پرش کنند. این ورزش از زمان بازیهای المپیک یونان باستان وجود دارد. در طول قرن‌ها ورزشکاران با بهبود تکنیک‌ها، این ورزش را به شکل امروزی درآورده‌اند.
در گذشته از تکنیکهای مختلفی برای پرش ارتفاع استفاده میشود اما امروزه در سطح اول پرش ارتفاع فقط از روش فاسبوری استفاده میکنند که دیک فاسبوری در المپیک ۱۹۶۸ مکزیکوسیتی برای نخستین بار آن را به کار گرفت.
خاویر سوتومایور از کوبا رکورددار فعلی مردان با پرشی به ارتفاع ۲٫۴۵ متر (سال ۱۹۹۳) و استفکا کوستادینوا از بلغارستان رکورددار پرش ارتفاع زنان با پرشی به میزان ۲ متر و ۹ سانتیمتر در سال ۱۹۸۷ است.
قوانینورزشکار باید با یک پا پرش را انجام دهد.
پرش ارتفاع
پرش ارتفاع در ورزش دو و میدانی
تخته استارت قوس صفحه
1. تخته استارت براى کلیه مسابقات تا 400 متر و خود 400 متر و نیز اولین استارت‌کننده 200×4 و 400×4 متر امدادى استفاده مى‌گردد و به هیچ‌وجه نبایستى براى مسابقات دیگر بکار برده شود. این تخته‌ها بایستى داراى خصوصیات ذیل باشند:
تخته‌ها بایستى از جنس محکم و انعطاف‌ناپذیر ساخته شوند و هیچگونه امتیازى به دونده ندهند.
2. تخته استارت با تعدادى میخ یا سوزن قطور طورى به روى پیست کار گذارده شود که به پیست حداقل آسیب را برسانند. اتصال تخته باید به نحوى باشد که براحتى و بسهولت از پیست جدا شود. تعداد میخها، ضخامت و طول آنها بستگى به ساختمان پیست دارد. اتصال تخته استارت باید طورى باشد که به هنگام استارت جابجا نشود.
3. زمانى که ورزشکار از تخته استارت شخصى خود استفاده مى‌نمایند، تخته استارت بایستى با پاراگراف‌هاى الف و ب فوق مطابقت داشته باشد. این تخته‌ها ممکن است از طرح‌ها و جنس‌هاى مختلف ساخته شوند به شرط آنکه مزاحم و مانعى براى استارت‌کنندگان دیگر نباشد.
4. در صورتیکه کمیته برگزار کننده مسابقات این تخته‌ها را تهیه کند علاوه بر مشخصات ذکر شده بایستى خصوصیات ذیل را نیز دارا باشد. تخته استارت بایستى شامل 2 جاى پا بوده که پاى دونده در موقع استارت بروى آن فشار وارد مى‌آورد. صفحات فلزى جاى پا بروى تنه تخته استارت محکم نصب مى‌گردد که به هیچ‌وجه نبایستى از جلو رفتن پا در هنگام جداشدن پا از آن ممانعت بعمل آورد.
صفحات فلزى جاى پا بایستى داراى شیب مناسب با وضع استارت ورزشکار باشد. سطح آنها ممکن است صاف یا مقعر باشد. سطح صفحه‌ها بایستى به گونه‌اى باشد که به میخ‌هاى کفش ورزشکار جاداده خواه برروى صفحه فلزى شیار و یا فرورفتگى ایجاد شود و یا سطح صفحه‌هاى جاى پا با موادى پوشیده شود که میخ‌هاى کفش در آن قرار گیرد. محل نصب صفحه‌ها، در روى تنه سفت و محکم مى‌تواند قابل تنظیم باشد، ولى در خلال استارت واقعى اجازه هیچ حرکتى را نبایستى بدهد. در کلیه موارد صفحات فلزى جاى پا نسبت به یکدیگر بایستى براى حرکت به جلو و عقب قابل تنظیم باشد. تنظیم بایستى بوسیله گیره محکم و یا مکانیسم محکم‌کننده دیگر که بتواند بوسیله ورزشکار به سادگى و بسرعت عملى گردد، صورت گیرد.
تخته استارت را مى‌توان براى کمک به استارتر به دستگاه مجاز آشکارکننده خطاى استارت متصل کرد. این دستگاه علامت صدا دارى که قابل تشخیص براى استارتر اس، ایجاد مىکند که استارترمطلع مى‌شود. اگر استارتر متقاعد باشد که استارت خطا بوده، مى‌تواند به زمان عکس‌العمل روى دستگاه آشکارکننده استارت خطا مراجعه کند تا مطمئن شود که استارت دونده خطا بوده است.
ورزشکاران بایستى از تخته استارتى که کمیته برگزار کننده تهیه مىکند، استفاده کنند. در مسابقات دیگر هم ممکن است این کمیته صلاح بداند که از تخته استارت‌هایى که خودش تهیه مىکند، استفاده شود.
پایان مسابقه:
چوب‌ها و یا تیرهاى خط پایان- در صورتیکه استفاده از این تیرها مانع از فیلمبردارى نشود، دو تیرک سفیدرنگ سراسر خط پایان را مشخص مىکند که به فاصله 100/30 مترى لبه طرفین پیست قرار مى‌گیرند.2 تیر خط پایان بایستى از جنس محکم و به ارتفاع 40/1 متر و عرض 8 سانتى‌متر و ضخامت 2 سانتى‌متر باشند.
ابعاد موانع
ارتفاع مانع دوهاى 2000 یا 3000متر بایستى 914/0 متر با 3+ میلى‌متر باشد بالاتر و پائین‌تر از این مقدار و حداقل عرض مانع 96/3 متر قسمت بالاى آن چاله 12700×1270 میلى‌متر مربع مى‌باشد. وزن هر مانع بایستى بین 80 و 100 کیلوگرم باشد. هرمانع بایستى در هر طرفش پایه‌اى باشد که اندازه آن بین 20/1 تا 40/1 متر باشد.
مانع بایستى طورى به روى پیست قرار گیرد که با 100/30 متر از لبه بالایى آن زمانى که از لبه داخلى پیست اندازه‌گیرى شود داخل زمین قرار گیرد.
تذکر:
توصیه مى‌شود که اولین مانعى که در شروع گذارده مى‌شود حداقل به عرض 5 متر باشد.
چاله آب که شامل مانع هم مى‌شود بایستى 66/3 متر طول و عرض داشته باشد. سطح آب باید همطراز با سطح پیست بوده و در انتهاى مانع تا فضاى تقریباً 3/0 متری، به عمق 7/0 متر باشد. از تَه چاله بایستى شیبى معمولى بطرف بالا تا سطح پیست و منتهى‌الیه چاله آب داشته باشد.
مانع بایستى محکم در جلوى آب نصب شود و کلیه موانع مسابقه بایستى هم‌ارتفاع باشند. براى اطمینان حاصل نمودن از اینکه شرکت‌کنندگان سالم فرود مى‌آیند، انتهاى محل پرش از آب ( چاله آب) بایستى در منتهى‌الیه آن با مواد مناسبى پوشیده شود که حداقل عرض آن 66/3 متر و طول 50/2 متر و ضخامت 25 میلى‌متر باشد.
باند دورخیز و منطقه‌خیز پرش ارتفاع
حداقل طول باند پرش 15 متر است در صورتیکه شرایط مساعد باشد، حداقل باند دورخیز 25 متر مى‌باشد.
حداکثر شیب کلى باند پرش و منطقه خیز در جهت مرکز مانع پرش نباید از 250/1 متر تجاوز کند.
منطقه خیز پرش بایستى هموار باشد و اگز از کف‌پوش‌هاى قابل حمل استفاده شود کلیه قوانین مربوط به مسطح بودن منطقه خیز بایستى در مورد سطح کف‌پوش‌ها اجراء گردد.
علائم:
شرکت‌کننده مى‌تواند از علائمى که بوسیله کمیته برگزارکننده مسابقه تهیه مى‌شود، بهنگام دورخیز و خیز استفاده کند. چنانچه چنین نشانه‌هایى تهیه نشوند او مى‌تواند از نوار چسبان خود استفاده کند اما حق استفاده از گچ یا ماده مشابه دیگر که اثر پاک‌نشدنى از خود به جا بگذارد، ندارد.
مانع پرش:
پایه‌هاى پرش هرنوع و یا مدل پایه‌هاى پرش در صورتیکه محکم باشند مى‌تواند مورد استفاده قرار گیرد. این پایه‌ها بایستى داراى نگهدارنده براى مانع پرش که به پایه متصل است، باشند. این پایه‌ها بایستى به اندازه کافى بلند باشند و از حداکثر ارتفاعى که مانع بالا برده مى‌شود 100 میلى‌متر (بالاتر) باشند. فاصله بین پایه‌ها نباید از 4 متر کمتر و از 04/4 متر بیشتر باشد.
پایک‌هاى پرش ارتفاع نبایستى در خلال مسابقه تغییر جا داده شوند مگر به نظر سرداور منطقه‌خیز یا فرود نامناسب تشخیص داده شود. در چنین مواردى تغییر حاصله بایستى پس از انجام یک دور کامل پرش انجام گیرد.
مانع پرش بایستى از چوب، فلز یا جنس مناسب دیگر که به مقطع دایره شکل باشد ساخته شود. اندازه طول مانع پرش بایستى بین 98/3 تا 02/4 متر و حداکثر وزن آن دوکیلوگرم باشد. قطر مانع بین 31-29 میلى‌متر است. دو پهلوى مانع بایستى طورى ساخته شود که حداقل یک سطح مقعر یا صاف 200-150×35-29 میلى‌مترى براى قرارگرفتن روى پایه‌ها داشته باشد بخشى از مانع که روى پایه‌ها قرار مى‌گیرد باید مسطح باشد و نبایستى با لاستیک یا ماده دیگرى که ممکن است اصطکاک بین آنها و تکیه‌گاه پایه‌ها را افزایش دهد، پوشیده شوند.
18 تکیه‌گاه‌هاى مانع:
تکیه‌گاه‌ها براى مانع بایستى صاف، مسطح و مستطیل شکل و بعرض 40 میلى‌متر و طول 60 میلى‌متر باشند. تکیه‌گاه‌ها بایستى کاملاً محکم به پایه‌ها در خلال پرش ثابت شده و طولاى قرار گیرند که هرکدام روبروى پایه مقابل باشند. دو انتهاى مانع بایستى طورى بروى آن قرار گیرند که به محض کوچکترین برخورد شرکت‌کننده با مانع، مانع بطرف جلو یا عقب سقوط کند.
پایه‌ها نبایستى با لاستیک یا ماده دیگرى که اصطکاک بین آنها و سطح مانع را افزایش دهد، پوشیده شوند و یا داراى فنر باشد.
همیشه بایستى حداقل به اندازه 10 میلى‌متر بین دو انتهاى مانع و پایه‌ها فاصله وجود داشته باشد.
منطقه فرود:
اندازه منطقه فرود نبایستى کمتر از 3×5 متر باشد.
تذکر:
پایه‌ها و منطقه فرود بایستى طورى طرح‌ریزى شود که حداقل 100 میلى‌متر بین آنها فاصله باشد تا بتوان از هرگونه انتقال، تکان و حرکت تشک‌ها به پایه‌ها را که باعث لغزش و سقوط مانع مى‌گردد، جلوگیرى نمود.
درد عضلانی در بدنسازی
درد عضلانی در بدنسازی را همه کسانی که حتی برای یک بار این ورزش را انجام داده اند تجربه کرده اند. گرچه درد عضلانی در بدنسازی سبب رنجش ورزشکاران تازه کار می گردد، اما بدنسازان قدیمی تر نه تنها آن را آزاردهنده نمی دانند بلکه درد عضلانی ایجاد شده پس از تمرین با وزنه را لذت بخش توصیف می کنند.
از نظر علمی درد عضلانی در بدنسازی ( DOMS ) نامیده می شود که مخفف عبارت ( Delayed Onset Muscle Soreness ) به معنای درد عضلانی تأخیری می باشد . درد عضلانی در بدنسازی بین ۱۲ تا ۷۲ ساعت پس از تمرین ظاهر می شود که زمان دقیق آن به ویژگی های فردی ورزشکار بستگی دارد. در گذشته نه چندان دور تصور بر این بود که علت درد عضلانی در بدنسازی تجمع اسید لاکتیک در بافت عضله در اثر انجام فعالیت ورزشی است. اما تحقیقات اخیر این فرضیه را رد کرده است. درد عضلانی در بدنسازی به سبب ایجاد واکنش التهابی بدن به تمرین می باشد و عوامل مختلفی در شدت و مدت آن تأثیرگذار است. ترکیب بدنی ، سن ، سیستم عضلانی-اسکلتی ورزشکار و میزان آسیب ساختاری به بافت ماهیچه و تاندون ها از جمله عوامل مؤثر در این پدیده است . در واقع ایجاد پارگی ها و آسیب های میکروسکوپی در بافت عضلات در اثر تمرین با وزنه و متعاقب آن بوجود آمدن واکنش التهابی در این بافت ها، درد عضلانی در بدنسازی را باعث می شود.
با وجود اینکه درد عضلانی در بدنسازی امری طبیعی و اجتناب ناپذیر است. اما در بعضی مواقع خاص مقدار این درد تشدید شده به طوریکه در ادامه فعالیت ورزشی و عملکرد ورزشکار در جلسات بعدی تمرین ایجاد اختلال می نماید. معمولا در ۳ مورد اینگونه دردها و التهاب ها به اوج خود می رسند.
۱- افرادیکه تا کنون بدنسازی یا تمرین با وزنه انجام نداده اند و برای اولین بار این ورزش را شروع می کنند. این دسته از افراد حداقل در چند جلسه اول تمرین با دردهای عضلانی شدید مواجه می شوند بطوریکه در بعضی موارد مشاهده شده به علت شدت درد و نگرانی از احتمال آسیب دیدگی به پزشک مراجعه کرده اند .
۲- ورزشکارانی که به هر دلیل برای مدتی ورزش را رها کرده و مجددا به عرصه ورزش باز می گردند .
۳- بدنسازانی که برنامه تمرینی خود را تغییر می دهند به خصوص اگر تغییر برنامه منجر به افزایش شدت تمرین شو د.
پرش ارتفاع یکی از رشتههای ورزش دو و میدانی است که در آن ورزشکاران باید از روی یک میله افقی که در ارتفاع مشخصی گذاشته شده‌است، بدون کمک گرفتن از هر گونه وسیله‌ای پرش کنند. این ورزش از زمان بازیهای المپیک یونان باستان وجود دارد. در طول قرن‌ها ورزشکاران با بهبود تکنیک‌ها، این ورزش را به شکل امروزی درآورده‌اند.
در گذشته از تکنیکهای مختلفی برای پرش ارتفاع استفاده میشود اما امروزه در سطح اول پرش ارتفاع فقط از روش فازبری استفاده میکنند که دیک فازبری در المپیک ۱۹۶۸ مکزیکوسیتی برای نخستین بار آن را به کار گرفت.
خاویر سوتومایور از کوبا رکورددار فعلی مردان با پرشی به ارتفاع ۲٫۴۵ متر( سال ۱۹۹۳) و استفکا کوستادینوا از بلغارستان رکورددار پرش ارتفاع زنان با پرشی به میزان ۲ متر و ۹ سانتیمتر در سال ۱۹۸۷ است.
تاریخچه ورزش پرش ارتفاع
در ابتدای قرن نوزدهم، رقابت های پرش ارتفاع در اسکاتلند شهرت پیدا کرد. ولی پیوستن این رشته ورزشی به رقابت های مدرن المپیک تا سال 1896 طول کشید. پرش ارتفاع جزء ورزش هایی است که در طول تاریخ از نظر تکنیک پرش دچار تغییرات زیادی شده است. تکنیک های استرادل( Straddle)، چرخش غربی( Western Roll)، و قیچی شرقی( Eastern cut- off) در گذشته به وسیله ورزشکاران پرش ارتفاع استفاده می شده است.
ولی امروزه، از تکنیک پرش فاسبوری که با خم شدن کمر نسبت به میله و پرش هم زمان با پشت کردن به آن، و با ابداع فوم های محافظ برای فرود امدن امکان پذیر است، استفاده می شود. شیوه فاسبوری در ابتدای 1960 شناخته شد و به وسیله ابداع کننده این تکنیک، دیک فاسبوری، در بازی های المپیک 1968 شهرت زیادی پیدا کرد.
قوانین ورزش پرش ارتفاع
- ورزشکار باید با یک پا پرش را انجام دهد.
- هر ورزشکار سه بار برای عبور از مانع زمان دارد و درصورتی که در هر سه نوبت اشتباه کند از مسابقه حذف خواهد شد.
- ورزشکاری مقام نخست را به دست می آورد که از بیش ترین ارتفاع پرش نماید. چنانچه دو یا چند نفر از یک ارتفاع پرش نمایند ورزشکاری اول می شود که کمترین تعداد پرش را داشته باشد و در مرحله بعدی کمترین اشتباه را کرده باشد. در صورت تساوی دوباره پرش صورت گیرد تا در پایان نفر برتر معلوم شود.
- مقدار بالا بردن میله پرش ارتفاع بعد از تکمیل هر دور نباید کم تر از ۲ سانتی متر باشد. مگر آنکه یک شرکت کننده باقی بماند.
پرش ارتفاع یکی از رشته های ورزش دو و میدانی است که در آن ورزشکاران باید از روی یک میله افقی که در ارتفاع مشخصی گذاشته شده است، بدون کمک گرفتن از هر گونه وسیله ای پرش کنند. این ورزش از زمان بازی های المپیک یونان باستان وجود دارد. در طول قرن ها ورزشکاران با بهبود تکنیک ها، این ورزش را به صورت امروزی درآورده اند.
تاریخچه ورزش پرش ارتفاع
در ابتدای قرن نوزدهم، رقابت های پرش ارتفاع در اسکاتلند شهرت پیدا کرد. ولی پیوستن این رشته ورزشی به رقابت های مدرن المپیک تا سال 1896 طول کشید. پرش ارتفاع جزء ورزش هایی است که در طول تاریخ از نظر تکنیک پرش دچار تغییرات زیادی شده است. تکنیک های استرادل( Straddle)، چرخش غربی( Western Roll)، و قیچی شرقی( Eastern cut- off) در گذشته به وسیله ورزشکاران پرش ارتفاع استفاده می شده است.
ولی امروزه، از تکنیک پرش فاسبوری که با خم شدن کمر نسبت به میله و پرش هم زمان با پشت کردن به آن، و با ابداع فوم های محافظ برای فرود امدن امکان پذیر است، استفاده می شود. شیوه فاسبوری در ابتدای 1960 شناخته شد و به وسیله ابداع کننده این تکنیک، دیک فاسبوری، در بازی های المپیک 1968 شهرت زیادی پیدا کرد.
قوانین ورزش پرش ارتفاع
- ورزشکار باید با یک پا پرش را انجام دهد.
- هر ورزشکار سه بار برای عبور از مانع زمان دارد و درصورتی که در هر سه نوبت اشتباه کند از مسابقه حذف خواهد شد.
- ورزشکاری مقام نخست را به دست می آورد که از بیش ترین ارتفاع پرش نماید. چنانچه دو یا چند نفر از یک ارتفاع پرش نمایند ورزشکاری اول می شود که کمترین تعداد پرش را داشته باشد و در مرحله بعدی کمترین اشتباه را کرده باشد. در صورت تساوی دوباره پرش صورت گیرد تا در پایان نفر برتر معلوم شود.
- مقدار بالا بردن میله پرش ارتفاع بعد از تکمیل هر دور نباید کم تر از ۲ سانتی متر باشد. مگر آنکه یک شرکت کننده باقی بماند.
رکوردهای جهانی و المپیک پرش ارتفاع
مردان جهانی
خاویر سوتومایور 2.45
زنان جهانی
استفکا کستادینوا 2.09
المپیک
یلنا اسلِسارنکو 2.06
پرش ارتفاع در ورزش دو و میدانی
تخته استارت قوس صفحه
1. تخته استارت براى کلیه مسابقات تا 400 متر و خود 400 متر و نیز اولین استارت‌کننده 200×4 و 400×4 متر امدادى استفاده مى‌گردد و به هیچ‌وجه نبایستى براى مسابقات دیگر بکار برده شود. این تخته‌ها بایستى داراى خصوصیات ذیل باشند:
تخته‌ها بایستى از جنس محکم و انعطاف‌ناپذیر ساخته شوند و هیچگونه امتیازى به دونده ندهند.
2. تخته استارت با تعدادى میخ یا سوزن قطور طورى به روى پیست کار گذارده شود که به پیست حداقل آسیب را برسانند. اتصال تخته باید به نحوى باشد که براحتى و بسهولت از پیست جدا شود. تعداد میخها، ضخامت و طول آنها بستگى به ساختمان پیست دارد. اتصال تخته استارت باید طورى باشد که به هنگام استارت جابجا نشود.
3. زمانى که ورزشکار از تخته استارت شخصى خود استفاده مى‌نمایند، تخته استارت بایستى با پاراگراف‌هاى الف و ب فوق مطابقت داشته باشد. این تخته‌ها ممکن است از طرح‌ها و جنس‌هاى مختلف ساخته شوند به شرط آنکه مزاحم و مانعى براى استارت‌کنندگان دیگر نباشد.
4. در صورتیکه کمیته برگزار کننده مسابقات این تخته‌ها را تهیه کند علاوه بر مشخصات ذکر شده بایستى خصوصیات ذیل را نیز دارا باشد. تخته استارت بایستى شامل 2 جاى پا بوده که پاى دونده در موقع استارت بروى آن فشار وارد مى‌آورد. صفحات فلزى جاى پا بروى تنه تخته استارت محکم نصب مى‌گردد که به هیچ‌وجه نبایستى از جلو رفتن پا در هنگام جداشدن پا از آن ممانعت بعمل آورد.
صفحات فلزى جاى پا بایستى داراى شیب مناسب با وضع استارت ورزشکار باشد. سطح آنها ممکن است صاف یا مقعر باشد. سطح صفحه‌ها بایستى به گونه‌اى باشد که به میخ‌هاى کفش ورزشکار جاداده خواه برروى صفحه فلزى شیار و یا فرورفتگى ایجاد شود و یا سطح صفحه‌هاى جاى پا با موادى پوشیده شود که میخ‌هاى کفش در آن قرار گیرد. محل نصب صفحه‌ها، در روى تنه سفت و محکم مى‌تواند قابل تنظیم باشد، ولى در خلال استارت واقعى اجازه هیچ حرکتى را نبایستى بدهد. در کلیه موارد صفحات فلزى جاى پا نسبت به یکدیگر بایستى براى حرکت به جلو و عقب قابل تنظیم باشد. تنظیم بایستى بوسیله گیره محکم و یا مکانیسم محکم‌کننده دیگر که بتواند بوسیله ورزشکار به سادگى و بسرعت عملى گردد، صورت گیرد.
تخته استارت را مى‌توان براى کمک به استارتر به دستگاه مجاز آشکارکننده خطاى استارت متصل کرد. این دستگاه علامت صدا دارى که قابل تشخیص براى استارتر اس، ایجاد مىکند که استارترمطلع مى‌شود. اگر استارتر متقاعد باشد که استارت خطا بوده، مى‌تواند به زمان عکس‌العمل روى دستگاه آشکارکننده استارت خطا مراجعه کند تا مطمئن شود که استارت دونده خطا بوده است.
ورزشکاران بایستى از تخته استارتى که کمیته برگزار کننده تهیه مىکند، استفاده کنند. در مسابقات دیگر هم ممکن است این کمیته صلاح بداند که از تخته استارت‌هایى که خودش تهیه مىکند، استفاده شود.
قوانین پرش ارتفاع
اصول و قوانین پرش ارتفاع توسط فدراسیون بین المللی دو و میدانی (IAAF) تعیین می شود. در ورزش پرش ارتفاع ورزشکاران باید بدون کمک فیزیکی از روی یک میله افقی به طول 4 متر عبور کنند. این میله در یک ارتفاع مشخص قرار می گیرد و ورزشکار در هنگام عبور نباید به آن برخورد کند. هر ورزشکار به دنبال این است که بیشترین ارتفاع را به نام خود ثبت کند. شرکت کنندگان می توانند پرش های خود را در هر ارتفاعی آغاز کنند. در یک مسابقه، در ابتدا، همه ورزشکاران 3 تلاش برای انجام پرش ارتفاع دارند. حتی در صورتی که پرش ناموفقی را از خود به نمایش بگذارند، می توانند با رد کردن این ارتفاع، پرش در یک ارتفاع بلند تر را انتخاب کنند. 3 تلاش متوالی ناموفق و همراه با خطا باعث حذف شرکت کننده می شود.
اگر رقابت به جایی رسید که همه ورزشکاران باقی مانده یک ارتفاع مشخص را با موفقیت پرش کرده باشند: در حالت اول برنده کسی است که سه پرش ارتفاع خود را با خطای کمتری انجام داده است. اگر برنده مشخص نشد، در حالت بعدی برنده کسی است که در طول کل مسابقه پرش های ناموفق کمتری داشته باشد. اگر با در نظر گرفتن شرایط اول و دوم باز هم رقابت ادامه پیدا کرد، مسابقه پرش ارتفاع به مرحله Jump-off وارد می شود. در این حالت به هر ورزشکار یک فرصت پرش داده می شود. پس از اینکه هر نفر یک دور پرش ارتفاع خود را انجام داد و بازهم برنده مشخص نشد، ارتفاع میله بالاتر می رود. بالا رفتن ارتفاع میله نباید کمتر از 2 سانتیمتر باشد. ارتفاع میله تا جایی بالا و پایین می آید که تنها یک نفر بتواند ارتفاع مشخص شده را پرش کند. مسابقه باید یک برنده داشته باشد، پس اگر همه افراد باقی مانده در مرحله آخر نتوانند از روی میله پرش کنند، ارتفاع میله 2 سانتیمتر کاهش پیدا می کند. واضح است که در بیشتر مسابقات پرش ارتفاع برنده در همان مراحل ابتدایی مشخص می شود.
تاریخچه ورزش پرش ارتفاعدر اوایل قرن نوزدهم، رقابت های پرش ارتفاع در اسکاتلند شهرت پیدا کرد. اما پیوستن این رشته ورزشی به رقابت های مدرن المپیک تا سال 1896 طول کشید. پرش ارتفاع جزو ورزش هایی است که در طول تاریخ از نظر تکنیک پرش دچار تغییرات زیادی شده است. تکنیک های استرادل (Straddle)، چرخش غربی (Western Roll)، و قیچی شرقی (Eastern cut-off) در گذشته توسط ورزشکاران پرش ارتفاع استفاده می شده است. اما امروزه، از تکنیک پرش فاسبوری که با خم شدن کمر نسبت به میله و پرش همزمان با پشت کردن به آن، و با ابداع فوم های محافظ برای فرود آمدن امکان پذیر است، استفاده می شود. روش فاسبوری در اوایل 1960 شناخته شد و توسط ابداع کننده این تکنیک، دیک فاسبوری، در بازی های المپیک 1968 شهرت زیادی پیدا کرد.
طی سال های 1956 و 1957 بیشتر ورزشکاران پرش ارتفاع به ساخت و استفاده از کفش های مخصوص روی آوردند. ضخامت کف بعضی از این کفش ها حتی به 5 سانتیمتر می رسید. در سال 1957، یوری استپانف، ورزشکار اهل شوروی سابق، با استفاده از این نوع کفش ها، یکی از رکورد های تاریخ پرش ارتفاع را به ارتفاع 2.16 متر به ثبت رساند. فدراسیون بین المللی دو و میدانی، پس از انجام تحقیقات خود، استفاده از این نوع کفش ها را ممنوع کرد، اما مدال و رکورد استپانف از او گرفته نشد.
رکورد های پرش ارتفاعخاویر سوتومایور در رقابت های جهانی 1993، با پرشی به ارتفاع 2.45 متر رکورد جهانی پرش ارتفاع را به نام خود ثبت کرده است. این ورزشکار کوبایی اکنون بازنشسته شده است، اما به نظر می رسد رکورد او دست نیافتنی باشد. در عرصه رقابت های المپیک، چارلز آستین آمریکایی با پرشی به ارتفاع 2.39 متر مدال طلای المپیک 1996 آتلانتا را از آن خود کرد. رکورد او هنوز جا به جا نشده است.
در قسمت زنان، استفکا کوستادینووا از بلغارستان با حد نصاب 2.09 متر رکورد دار پرش ارتفاع زنان جهانی است. از سوی دیگر، یلنا اسلسارنکو روسی در رقابت های المپیک 2004 آتن با عبور از ارتفاع 2.06 متری رکوردار تاریخ المپیک زنان در این رشته ورزشی است.
قوانین مربوط به پرش ارتفاع- ترتیب پرشِ پرشکنندگان با قرعه‌کشى تعیین مى‌شود.
- قبل از شروع مسابقه، سرداور، ارتفاع شروع و نحوهٔ بالا رفتن ارتفاع را پس از پایان هر دور، به شرکت‌کنندگان اعلان مىکند. وقتى که تنها یک ورزشکار بهعنوان برندهٔ مسابقات باقى مى‌ماند یا زمانى‌که براى کسب مقام اول تساوى پیش مى‌آید؛ نحوهٔ بالا رفتن ارتفاع مانع با توافق پرندهٔ باقیمانده و سرداور عملى مى‌شود.
- مقدار بالا بردن میلهٔ پرش ارتفاع پس از تکمیل هر دور نباید کمتر از ۲ سانتى‌متر باشد. مگر آنکه یک شرکت‌کننده باقیمانده باشد.
- در پرش ارتفاع دهگانه و هفتگانه، میلهٔ پرش ارتفاع بهطور یکنواخت و هر بار ۳ سانتى‌متر بالا برده مى‌شود. اینکار در تمام طول مسابقه انجام مى‌گیرد.
- در پرش ارتفاع، پرنده باید با یک پا عمل پرش را انجام دهد بنابراین حق ندارد با هر دو پا (جفت پا) پرش نماید.
- پس از شروع مسابقه، پرندگان حق ندارند از محوطهٔ اصلى مسابقه، براى تمرین استفاده کنند.و باید پرش خود را در محدودهٔ زمانى یک دقیقه انجام دهند و در صورت باقى‌ماندن ۲ یا ۳ پرشکننده محدودهٔ زمانى پرش ۲ دقیقه خواهد بود و در صورت باقى‌ماندن یک پرنده محدودهٔ زمانى ۵ دقیقه است.
- سقوط مانعِ پرش ارتفاع، بر اثر برخورد بدن پرنده با آن خطا محسوب مى‌شود.
- لمس زمین از جمله محوطهٔ فرود، بعد از صفحه عمودى میلهٔ پرش ارتفاع بین یا خارج از پایه‌ها قبل از عبور از روى مانع خطا محسوب مى‌شود. امّا اگر پرنده به‌هنگام پرش با محوطهٔ فرود تماس پیدا کند ولى به‌عقیدهٔ داور از این عمل سودى نبرده باشد، پرش خطا محسوب نمى‌شود.
- سه‌بار خطاى پى درپى در یک ارتفاع یا ارتفاعات بعدى بدون توجه به ارتفاع پرش، پرنده را از ادامهٔ مسابقات محروم مىکند. البته یک پرنده ممکن است در یک ارتفاع مشخص یک یا دو خطا کرده باشد وى مجاز است که پرش دوم یا سوم را از ارتفاع بعدى انجام دهد. در اینصورت اگر ورزشکار در ارتفاع بالاتر دو خطا یا یک خطا انجام دهد و در واقع سه خطاى متوالى داشته باشد از دور مسابقات خارج مى‌شود.
- قبل از شروع پرش، ارتفاع جدید باید اندازه‌گیرى شود.
- در صورت تساوی، ورزشکارى مقام اوّل را بهدست خواهد آورد که:
الف. با کمترین تعداد پرش از ارتفاعِ تساوى گذشته باشد.
ب. در صورت باقى‌ماندن تساوى کمترین تعداد خطا را در طول مسابقه داشته باشد.
ج. در صورت باقى‌ماندن تساوى در مورد کسب مقام اوّل، پرشکنندگان باید یکبار دیگر از آخرین ارتفاع پرش کنند. در صورت عدم موفقیت میلهٔ پرش ۲ سانتى‌متر پائین آورده مى‌شود و هر کدام فقط یک پرش انجام مى‌دهند. اگر هر دو پرش را بهصورت صحیح انجام دادند مانع باید ۲ سانتى‌متر بالا برده شود و اگر خطا کردند ۲ سانتى‌متر پائین آورده شود تا سرانجام نفر برتر مشخص گردد.
مهدی سلامی دومیدانی ۲ دانشگاه ازاد اسلامی
پرش ارتفاع یکی از رشتههای ورزش دو و میدانی است که در آن ورزشکاران باید از روی یک میله افقی که در ارتفاع مشخصی گذاشته شده‌است، بدون کمک گرفتن از هر گونه وسیله‌ای پرش کنند. این ورزش از زمان بازیهای المپیک یونان باستان وجود دارد. در طول قرن‌ها ورزشکاران با بهبود تکنیک‌ها، این ورزش را به شکل امروزی درآورده‌اند.در گذشته از تکنیکهای مختلفی برای پرش ارتفاع استفاده میشود اما امروزه در سطح اول پرش ارتفاع فقط از روش فازبری استفاده میکنند که دیک فازبری در المپیک ۱۹۶۸ مکزیکوسیتی برای نخستین بار آن را به کار گرفت.
خاویر سوتومایور از کوبا رکورددار فعلی مردان با پرشی به ارتفاع ۲٫۴۵ متر (سال ۱۹۹۳) و استفکا کوستادینوا از بلغارستان رکورددار پرش ارتفاع زنان با پرشی به میزان ۲ متر و ۹ سانتیمتر در سال ۱۹۸۷ است.
قوانین ورزش پرش ارتفاع
- ورزشکار باید با یک پا پرش را انجام دهد.
- هر ورزشکار سه بار برای عبور از مانع زمان دارد و درصورتی که در هر سه نوبت اشتباه کند از مسابقه حذف خواهد شد.
- ورزشکاری مقام نخست را به دست می آورد که از بیش ترین ارتفاع پرش نماید. چنانچه دو یا چند نفر از یک ارتفاع پرش نمایند ورزشکاری اول می شود که کمترین تعداد پرش را داشته باشد و در مرحله بعدی کمترین اشتباه را کرده باشد. در صورت تساوی دوباره پرش صورت گیرد تا در پایان نفر برتر معلوم شود.
- مقدار بالا بردن میله پرش ارتفاع بعد از تکمیل هر دور نباید کم تر از ۲ سانتی متر باشد. مگر آنکه یک شرکت کننده باقی بماند.
«تمرینات قدرتی»
(تمرینات پلیو متریک مهمترین تمریناتی هستند که یک تکواندو کار باید در برنامه تمرینی خود بگنجاند)
قبل از شروع کردن، روی یک دوچرخه ثابت پا بزنید یا چند دقیقه آهسته بدوید تا ضربان قلب بالاتر برود. پس از آن نیز 10 تا 15 دقیقه تمرینات کشش عضلات را با آرامش تمام انجام دهید.
کار را با پرش های آسان شروع کنید و به تدریج به سراغ پرش های متوسط و دشوار (پس از 4 تا 6 هفته) بروید. تا زمانی که در پرش های آسان استاد نشده اید پرش های دیگر را اضافه نکنید. کار را با حجم کم شروع کنید، برای آنکه حجم کار مشخص باشد در هنگام هر پرش ضربه های پا را بشمارید. کار را با 40 تا 50 ضربه پا شروع کنید و به 150 تا 200 ضربه برسید. هر حرکت را 3 ست انجام دهید، در میان ست ها کمی استراحت بکنید، به خاطر داشته باشید که ورزشکار خسته قدرت انفجاری ناگهانی و لحظه ای ندارد.
✓پرش های آسان شامل پرش های عمودی پشت سر هم، پریدن و رسیدن به نقطه ای خاص، پریدن و گرفتن و پرش قیچی می باشند.
✓پرش های متوسط عبارتند از پرش از خرک، پرش از طناب، پرش های بلند، پرش از کنار بر روی خرک.
✓پرش های دشوار شامل پرش های عمقی، پرش یک پا (عمودی و کناری) و بالا و پایین رفتن مثل توپ!
« "نکته" »
هیچ یک از تمرینات پلیومتریک داراری شدت یکسانی نیستند و در شدت تمرینی با هم تفاوت دارند. برای مثال پرش از روی جعبه نسبتا سبک هست، درحالی که پرش های روی یک پا و پرش های ارتفاعی بسیار شدید می باشند. یک برنامه پلیومتریک باید بتدریج و کم کم از تمرینات پلیومتریک با شدت پایین به سمت تمرینات پلیومتریک پیشرفته تر و با شدت بیشتر پیشرفت و حرکت کند؛ بخصوص افرادی که از ورزیدگی و تجربه تمرینات قدرتی کمی برخوردار باشند.
1. تمرینات پلیومتریک برای قسمت های پایین بدن (با شدت کم)
«پرش اسکات»
«پرش جفت بر روی جعبه»
«پرش جفت از پهلو بر روی جعبه»
2. تمرینات پلیومتریک برای قسمت های پایین بدن (با شدت متوسط)
«پرش اسکات به صورت یک پا جلو و یک پا به عقب»
«پرش زانو بلند»
«پرش افقی بر روی جعبه با فشار خارجی»
«جست و خیز کردن»
«جست وخیز کردن با حلقه ها»
«پرش مربعی با حلقه ها»
«پرش از روی مانع افقی»
3. تمرینات پلیومتریک برای قسمت های پایین بدن (با شدت زیاد)
«پرش زیگزاگ»
«پرش زانو بلند با یک پا»
«پرش زانو بلند با یک پا»
«پرش عمقی»
ازدیر باز اهمیت شیوهها و روشهای مختلف تمرین جهت کسب آمادگی و نتایج درخشان در مسابقات مد نظر مربیان و ورزشکاران بوده است، بنابراین با توجه به اهمیت تمرینات پلایومتریک در بهبود عملکرد ورزشکاران، هدف از تحقیق حاضر مقایسه تاثیر تمرینات پلایومتریک و تمرینات رایج تکواندو بر توان بی هوازی، سرعت حرکت و چابکی تکواندوکاران نوجوان پسر 14 تا 17 سال بود. مواد و روش ها: جامعه آماری این تحقیق نیمه تجربی کلیه نوجوان پسر تکواندوکاران 14 تا 17 سال شرکت کننده در مسابقات لیگ استان اصفهان بودند که تعداد 30 نفر از آزمودنی ها به صورت در دسترس انتخاب و سپس به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری (تمرینات رایج تکواندو و تمرینات پلایومتریک) قرار گرفتند. متغیرهای توان بی هوازی، سرعت حرکت و چابکی آزمودنی ها به ترتیب توسط آزمون های پرش عمودی درجا، دوی سرعت 36 متر و آزمون چابکی t اندازه گیری گردید. آزمودنی های گروه تمرینات پلایومتریک به مدت 8 هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه 40 دقیقه ، تمرینات پلایومتریک را انجام دادند و در این مدت آزمودنی های گروه تکواندو تمرینات رایج تکواندو را در مدت زمان برابر انجام دادند. پس از اتمام دوره مجدداً آزمون های مربوطه تکرار و اطلاعات مورد نیاز جمع آوری گردید. در این تحقیق برای بررسی و مقایسه گروهها به لحاظ ویژگی های خواسته شده بررسی تغییرات قبل و بعد از تمرین در هر گروه، از تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها: در مقایسه نتایج پس آزمون رکوردهای گروه تمرینات پلایومتریک و گروه تمرینات رایج تکواندو تفاوت معناداری در رکورد پرش عمودی و چابکی وجود داشت. به نظر میرسد تمرینات پلایومتریک روی این دو عامل اثربخش بوده و سبب افزایش میزان پرش عمودی و کاهش زمان (افزایش چالاکی) در گروه تمرینات پلایومتریک گردیده است (01/0pبحث و نتیجه گیری: به طور کلی یافته های تحقیق نشان می دهد یک دوره تمرینات منتخب پلایومتریک در مقایسه با تمرینات رایج تکواندوبر میزان چابکی و پرش عمودی تکواندوکاران پسر نوجوان 14 تا17 سال تاثیر مثبت و معناداری داشته است در حالی که این تغییرات در سرعت حرکت معنادارنمی باشد. لذا جهت افزایش میزان چابکی و توان انفجاری تکواندوکاران می توان متناسب با سطح آمادگی آنها از تمرینات پلایومتریک استفاده کرد.
حرکت پلایومتریک پرش افقی
موقعیت شروع : در حالت ایستاده پاها را به اندازه عرض شانه باز کنید و دست ها را در کنار بدن قرار دهید. باسن را به عقب و زانو را مقداری خم کنید. در این حال دست هایتان را به سمت عقب تاب دهید. بدون مکث، زمانی که دست ها را به سمت جلو تاب می دهید به جلو بپرید. به هنگام فرود مطمئن شوید که با عقب دادن باسن و خم کردن زانو، نیروی بوجود آمده از فرود را جذب می کنید. این حرکت را به صورت تلاش های مجزا یا تکرار های چندگانه تکرار کنید.
پرش به طرفین
موقعیت شروع : در حالت ایستاده با زانوهای کمی خم شده و پاهایی که به اندازه عرض شانه از هم جدا شده اند، بایستید. زانو را خم کنید، تا ۲۵ تا ۳۰ سانتی متر بدن به پایین برود، سپس به سرعت رو به جلو و طرفین (پرش زیکزاک) بپرید. پس از فرود، فورا” پرش را تکرار کنید، اما پرش به سمت جلو و مورب و در جهت مخالف باشد(مانند الگو ). حرکت را تکرار کنید.
برای بهبود درد عضلات بعد از ورزش چه کنیم؟
درد عضلات بعد از ورزش، مبتدی و حرفهای نمی‌شناسد، همه ورزشکاران این درد را تجربه میکنند. برخی افراد تصور میکنند اگر بعد از ورزش درد بیشتری را تجربه کنند، بهتر تمرین کرده‌اند و ماهیچه‌هایشان قویتر شده است!
اینجا چند سؤال جدی مطرح میشود: آیا این موضوع حقیقت دارد؟ وقتی درد به حدی شدید است که زندگی عادی شما را مختل میکند، باید چه کار کنید؟ چه مواقعی لازم است که حتماً نزد پزشک بروید؟ آیا درد عضلات میتواند نشانه نیاز اورژانسی به پزشک باشد؟
در مقاله پیش رو، پاسخ این پرسش‌ها و علت درد عضلانی پس از ورزش کردن را توضیح داده‌ایم. پس، با ما همراه باشید تا همچنان که ورزش میکنید، بدن سالم‌تری داشته باشید.
درد عضلانی بعد از ورزش یا DOMS
به درد عضلات پس از ورزش DOMS گفته میشود که مخفف عبارت Delayed Onset Muscle Soreness است. این درد معمولاً بین 48 تا 72 ساعت بعد از فعالیت ورزشی اتفاق می‌افتد، یعنی زمانی که بدن در حال ترمیم بافت عضلانی آسیب دیده در ورزش است.
شدت DOMS به چند عامل بستگی دارد: میزان آسیبی که به بدنتان وارد شده، ژنتیک و میزان آب موجود در بدنتان؛ اما معمولاً این درد عضلانی چیزی نیست که شما باید به آن عادت کنید.
طبق تحقیقات، هنگام درد شدید عضلانی، ممکن است آتروفی رخ دهد و ماهیچهها به شدت آسیب ببینند. تقریباً شبیه این است که ماهیچه بیش از اندازه کار کرده باشد و نتواند خودش را ترمیم کند.
به این ترتیب، درد عضلانی بیشتر بعد از ورزش، به معنای دستیابی به نتیجه بهتر نیست. به علاوه، با توجه به اینکه بعد از درد شدید برای شروع مجدد تمرینات خود به زمان بیشتری نیاز دارید، برنامه شما دچار وقفه میشود و تا چند روز امکان تمرین را از دست می‌دهید.
به طور کلی، اگر حرکتی خلاف عادت همیشگی ماهیچه‌های خود انجام دهید، درد شدید عضلانی را تجربه خواهید کرد. این درد ممکن است هرجا و در هر زمانی به شما تحمیل شود، مثلاً وقتی به یک کلاس جدید رفته‌اید یا مربی‌تان تغییر کرده است.
در این صورت، به طور ناگهانی، ماهیچه‌های خود را به روش جدیدی به کار می‌گیرید یا ماهیچه‌های کوچکتر را (که در تمرینات معمول کمتر به کار گرفته می‌شدند) درگیر میکنید و یا ماهیچه‌های خود را بیش از میزانی که به آن عادت دارند، در فشار می‌گذارید. اساساً، درد شدید زمانی اتفاق می‌افتد که شما حرکتی انجام دهید که ماهیچه‌هایتان با آن آشنایی ندارند (حتی اگر این کار، شرکت در یک اردوی ورزشی باشد).
تمرینات قدرتی دو مرحله دارند: حرکات کششی هم‌گرا (کانسنتریک) و حرکات کششی واگرا (اکسنتریک). آن دسته از تمرینات ورزشی که حرکات کششی واگرای زیادی دارند، ممکن است باعث شوند روز بعد لنگ‌لنگان راه بروید.
در حرکات کششی واگرا، بافت عضلانی شما در معرض پارگی‌های ریز قرار میگیرد. در این تمرینات، ماهیچه‌های شما در قدرتمندترین حالت خود کار میکنند. در این حالت، ماهیچهها نیروی زیادی تولید میکنند و ممکن است این حس اشتباه در شما به وجود آید که بیشتر میتوانید ورزش کنید، زیرا هنوز خیلی خسته نشده‌اید.
بدن درد تنها در صورت ورزش بدنسازی اتفاق نمی‌افتد و بسیاری از افراد که عضلات ضعیفی دارند، ممکن است دچار بدن درد بعد از کار سخت شوند. برخی تصور میکردند، کوفتگی بعد از ورزش در اثر تجمع اسید لاکتیک در بافت عضلانی ایجاد میشود و به همین دلیل آن را مضر می‌دانستند و همواره در تلاش بودند به گونه‌ای تمرینات خود را انجام دهند تابه بدن درد مبتلا نشوند؛ اما امروزه به این نتیجه رسیده‌اند که چنانچه بدن درد حاصل از تجمع اسید لاکتیک باشد، باید اندکی پس از ورزش بهبود پیدا کند. با این حال اغلب کوفتگی بعد از ورزش از ۱۲ تا ۲۴ ساعت پس از آن ایجاد شده و ممکن است ۳ تا ۵ روز ماندگار باشد.
در احتمالی قویتر، گرفتگی عضلات و کوفتگی به دلیل فشاری است که ماهیچهها و تاندونها تحمل میکنند و تا حدود زیادی به آنها آسیب میزند، به طوریکه ماهیچهها دچار التهاب میشوند و این التهاب سبب ایجاد درد و احساس کشش در ماهیچه میگردد. این کشش به دلیل کوتاهی عضله است، به همین دلیل فرد در هنگام انبساط عضله و حرکات کششی دچار درد و سختی میشود.
بررسی بیشتر درد عضلات و ماهیچه های بدن حین یا بعد ورزش
با اینکه ورزش برای سلامتی شما بسیار مهم است، اما ورزش کردن بیش از حد ماهیچه ها، می تواند منجر به آسیب شود. اگر به اندازه کافی استراحت نکنید، ممکن است دچار مشکل شوید. زمانی که ورزش منظم را در برنامه روتین روزانه خود وارد می کنید، خواهید دید که مزایای فیزیکی، ذهنی و عاطفی زیادی به همراه دارد.
با این حال، اگر از این فعالیت درست استفاده نکنید و یا زیاده روی کنید، می تواند برای سلامتی شما مضر باشد. خبر خوب این است که درد کاهش خواهد یافت، زیرا ماهیچه های شما به تقاضاهای فیزیکی جدیدی که بر آن ها اعمال می شود عادت می کنند. درد بخشی از یک فرآیند سازگاری است که به استقامت و قدرت بیشتر ماهیچه منجر می شود.
چه نوع فعالیت هایی منجر به درد عضلانی می شود؟هر حرکتی که به آن عادت ندارید، ورزش جدیدی که انجام می دهید، ورزش سخت تر از ورزش قبلی، و یا کار کردن عضلات تان به شیوه ای متفاوت، می تواند منجر به درد عضلانی شود.
سلام
تحقیق درس کشتی ۱
موضوع کلید بار انداز
دانشگاه آزاد کرج رشته تربیت بدنی
شماره دانشجویی ۳۹۹۱۵۲۱۴۷۴۱۶۶
استاد جناب آقای جلالی مجد
روز کلاس سه شنبه ۲-۳:۴۵ و ۴-۵:۳۰
بار انداز و انواع آن
بارانداز کمر
طریقه گرفتن
هنگامی که حریف در خاک تشسته کشتی گیر مجریاز پشت کمر او را با دستهای قلاب شده خود با روش های مختلف و به طور محکم می گیرد به طوری که امکان حرکت بدن حریف در بین دستهای مجری وجود نداشته باشد
روش اجرا
مجری با حرکت به سمت اجرای فن و قرار دادن زانوی پای خود جلوی پای حریف او را اژ پهلوبه روی بدن خود کشیده در حالی که عمل پل سازی را از پهلو انجام می دهد حریف را نیز به روی بدن خود می کشد و در همین لحظه با ضربه ای که با شکم خود به زیر مرکژ ثقل بدن حریف وارد می کند اورا به روی پل می غلطاند و دوباره خاک می کند
بارانداز از سینه
طریقه گزفتن
هنگامی که حریف در حالت ولو شده به روی تشک قرار دارد و فضایی برای گرقتن کمر او وجود ندارد مجری با عبور دستهای خود از زیر بغل حریف بدن او را از ناحیه سینه به وسیله دستهای قلاب شده خود با روش های مختلف به طور محکم می گیرد به طوری که امکان حرکت بدن حریف در بین دستهای مجری وجود نداشته باشد
روش اجرا
مجری با یک حرکت ناگهانی از یک سمت حریف را به روی سینه خود می کشد و با انجام عمل پل سازی و رفتن به زیر مرکز ثقل بدن حریف او را با ضربه شکم و انجام عمل پل چرخشی می غلطاند و دوباره او را خاک می کند
کلید بار انداز
طریقه گرفتن
هنگامی که حریف در خاک نشسته کشتی گیر مجری از یک سمت در پشت حریف به حالت زانو زده قرار می گیرد وا دست عقبی خود کمر حریف را با دست جلویی خود آرنج دست نزدیک او را می گیرد و آن را در زیر بغل خود به طورمحکم می فشارد
روش اجرا
در حالت کلید بار انداز مجری با دست عقبی خود که کمر حریف را گرفته حریف را به حالت مشک سقا به روی کمر خود می کشد و در حالی که سر حریف را به روی تشک خود قرار می دهد زیر بدن او را خالی کرده خریف را به روی پل می کشد
نتیجه گیری
با اجرای فن کلید بار انداز حریف بع روی پل رفته و ۲ امتیاز فنی به کشتی گیر مجری تعلق می گیرد و در صوتی که مجری عمل پل شکن را کامل اجرا کند حریف ضربه فنی می شود
سلام
تحقیق درس کشتی ۲
موضوع کلید بار انداز
نام استاد دکتر مهدی جلالی مجد
نام علی توسلی فرا
شمار دانشجویی ۹۷۲۰۳۸۴۳۳
رشته تربیت بدنی دانشگاه ازاد کرج
کلاس پنج شنبه ۱۴تا ۱۵۳۰
فنون بارانداز دارای انواع مختلفی است که با توجه به حالت درگیری، روشگرفتن، روش اجرا و نوع نتیجهگیری دارای تقسیمبندیهایمتعددی است. هنگامیکه کشتیگیر مدافع در حالت نشسته درخاک، ولو شده در خاک وکرسی (چهاردست و پا در خاک) قرار دارد،کشتیگیر مجری، عضوی از بدن حریف را در حالتهای درگیری متنوع و با انواع روشهایگرفتن گوناگون میگیرد و پاها یا دستهای خود راقفلمیکند، سپس، وزنش را به طرف جلو و طرفین منتقل میکند، با ادامه و افزایش فشار، فن بارانداز را اجرا میکند. فن بارانداز، با خروجطرحریزی مرکزثقل از سطح اتکای هر دو کشتیگیر، در جهت اجرای فن بارانداز، که بهطور همزمان و منطبق با هم میباشد، شروعمیشود. دراجرای فن بارانداز به روش غلتان، کشتیگیر مجری، به پل میرود، سطح اتکا
کوچک میشود و به آسانی از طرف دیگر میچرخد.
انواع فنون بارانداز:
فنون بارانداز، با توجه به نوع درگیری، روش گرفتن و روش اجرا و نوع نتیجهگیری دارای انواع گوناگون زیر است:
الف) انواع فنون بارانداز با توجه به حالت درگیری، شامل:
بارانداز)؛ 10 بارانداز در حالت دست در شکن (دست در شکن بارانداز)؛ 11 بارانداز در حالت اشکل گربه (اشکل بارانداز)؛ 12 باراندازدر حالت جمع کردن دست (غلتان با گرو دست)؛ 13 بارانداز در حالت حصیر مال (حصیرمال بارانداز)؛ 14 بارانداز در حالت نمدمال(نمدمال بارانداز)، 15 بارانداز در حالت فیتو
(فیتو بارانداز).
1 بارانداز در حالت دست و پا مخالف (غلتان)؛ 2 بارانداز در حالت دست و پا موافق (غلتان)؛ 3 بارانداز در حالت کنده (کنده بارانداز)؛ 4 بارانداز در حالت سگک(سگک بارانداز)؛ 5 بارانداز در حالت فتیله پیچ (فتیله پیچ بارانداز)؛ 6 بارانداز در حالت اوج بند (اوج بند بارانداز)؛7 بارانداز در حالت یک پا روکار (یک پا رو کار بارانداز)؛ 8 بارانداز در حالت افلاک (افلاک بارانداز)؛ 9 بارانداز در حالت کلیدکشی (کلید
ب) انواع فنون بارانداز با توجه به روش اجرا، شامل:
1 غلتان؛ 2 نیم تیغ؛ 3 مشک سقا؛ 4 کنده بارانداز؛ 5 سالتو بارانداز. ج) انواع فنون بارانداز با توجه به نوع گرفتن، شامل:
1 گرفتن پاها (فتیله پیچ بارانداز، افلاک بارانداز، یک پا رو کار بارانداز)؛ 2 گرفتن پا و کمر (کنده بارانداز)؛ 3 گرفتن لگن؛ 4 گرفتن کمر؛ 5 گرفتن بین کمر و سینه؛ 6 گرفتن سینه؛ 7 گرفتن دست و کمر (دست در شکن بارانداز، کلید بارانداز، بارانداز با گرو دست، حصیرمالبارانداز، نمد مال بارانداز)؛ 8 گرفتن دست و
سر و گردن (اوج بند بارانداز).
ـ فن بارانداز موافق، از میانۀ تنه، بدون گرو، در حالت نشسته در خاک، از سمت چپ، به روش غلتان (رولینگ):
الف) مرحلۀ حرکات مقدماتی:
هنگامیکه حریف در خاک نشسته است، کشتیگیر مجری، از سمت چپ، در پشت حریف قرار میگیرد و بهوسیلۀ هر دو دستهای خود، میانۀتنۀ حریف را (نزدیک به دندههای آزاد که حجم بیشتری دارد)، محکم میگیرد. ب) مرحلۀ حرکات گرفتن: کشتیگیر مجری، پس از قلاب کردندستهای خود به دور تنۀ حریف، زانوی پای چپ خود را از سمت اجرای فن بارانداز (سمت چپ)، جلوی زانوی پای چپ حریف به رویتشک میگذارد و در حالی که دست مخالف سمت اجرای خود را (دست راست را) بیشتر به دور تنه حریف میبرد، دست سمت اجرای خود را(دست چپ) خود را، کمتر به دور تنۀ حریف میبرد و با استفاده از فشار سینۀ خود، به پشت حریف و فشار زانوی پای چپ خود به جلویزانوی پای چپ حریف، به روی تشک، او را به طور کامل و محکم میگیرد، تا حریف قادر به هیچگونه واکنشی نباشد.
ج) مراحل اجرای فن، شامل: 1ـ مرحلۀ حرکاتی که تولید نیرو میکنند: بعد از اینکه کشتیگیر مجری، حریف را محکم گرفت، وزن بدن خودرا به طرف جلو و به سمت اجرا (سمت چپ)، منتقل میکند (W) و با بهرهگیری از نیروی بالا تنۀ خود از سمت چپ، به حریف فشار واردمیکند (F1) و هم زمان با نیروی واکنش پای چپ خود، از سمت اجرای فن، به روی تشک (F2) و اعمال نیروی دستهایش(F3)، حریف را بهروی شکم خود میکشد2ـ مرحلۀ لحظۀ حیاتی: کشتیگیر مجری، بهوسیله نیروهای سهگانه (F2 ،F1 وF3) حریف را به روی شکم خودمیکشد و با ضربۀ شکم خود، به زیر بدن حریف (F4). انجام عمل پل چرخشی، باعث خروج طرحریزی مرکز ثقل از سطح اتکا مشترک، بهسمت اجرای فن بارانداز میشود و حریف را همراه خود از سمت چپ
میغلتاند.
د) مرحلۀ نتیجهگیری (دنبالۀ حرکت):
کشتیگیر مجری، با انجام پل چرخشی و غلتاندن حریف، فن بارانداز را اجرا میکند و دو امتیاز فنی بهدست میآورد. 2ـ فن کلید باراندازموافق، از سمت راست، در حالت نشسته در خاک، به روش مشک سقاء
ف) مرحلۀ حرکات مقدماتی: هنگامی که حریف در خاک نشسته است، کشتیگیر مجری، از سمت راست در پشت حریف قرار میگیرد و
با دست چپ خود، کمر حریف را از بالا میگیرد و با دست راست خود، بازوی حریف را از بالا میگیرد و او را کنترل میکند. ب) مرحلۀحرکات گرفتن: کشتیگیر مجری، دست راست خود را از جلو، به زیر بغل دست راست حریف میبرد و دست راست خود را از زیر بغل دستگرفته شدۀ حریف، به پشت گردن حریف، میبرد و فن کلیدکشی را از دست راست حریف میگیرد و آن را در زیر بغل خود، محکم میگیرد. ج) مراحل اجرای فن، شامل: 1ـ مرحلۀ حرکاتی که تولید نیرو میکنند: بعد از اینکه کشتیگیر مجری، فن کلید را از دست راست حریف محکمگرفت، وزن بدنش (W) را به طرف جلو و به سمت اجرا (به سمت راست)، منتقل میکند و با استفاده از نیروی سینه و بالاتنۀ خود، به بالاتنۀحریف، به سمت اجرا فشار وارد میکند(F1) و همزمان، بهوسیلۀ دست چپ خود، کمر گرفته شدۀ حریف را به سمت اجرا (به سمت راست) میکشد (F2) و با نیروی واکنش فشار پای راست خود به روی تشک از سمت اجرای فن، نیروی(F3)، حریف را به روی شکم و کمر خودمیکشد. 2ـ مرحلۀ لحظۀ حیاتی: کشتیگیر مجری، بهوسیله نیروهای سه گانۀ (F2،F1 و F3)، حریف را به حالت
303
مشک سقاء به روی شکم و کمر خود میکشد و حریف را از روی کمر خود، از سمت راست، به روی تشک پرتاب میکند و به افت (پل)میبرد. د) مرحلۀ نتیجهگیری (دنبالۀ حرکت): کشتیگیر مجری، پس از پرتاب و به افت (پل) بردن حریف، دو امتیاز فنی کسب میکند و در ادامهدست راست کلید شدۀ حریف را رها نمیکند و از سمت مخالف اجرای فن، به بالای سر حریف میچرخد و از بالای سر حریف را پل شکنکرده و اورا ضربه فنی میکند
سلام
تحقیق درس کشتی ۲
موضوع کلید بار انداز
نام استاد دکتر مهدی جلالی مجد
نام علی توسلی فرا
شمار دانشجویی ۹۷۲۰۳۸۴۳۳
رشته تربیت بدنی دانشگاه ازاد کرج
کلاس پنج شنبه ۱۴تا ۱۵۳۰
فنون بارانداز دارای انواع مختلفی است که با توجه به حالت درگیری، روشگرفتن، روش اجرا و نوع نتیجهگیری دارای تقسیمبندیهای متعددی است. هنگامیکه کشتیگیر مدافع در حالت نشسته درخاک، ولو شده در خاک وکرسی (چهاردست و پا در خاک) قرار دارد، کشتیگیر مجری، عضوی از بدن حریف را در حالتهای درگیری متنوع و با انواع روشهایگرفتن گوناگون میگیرد و پاها یا دستهای خود را قفلمیکند، سپس، وزنش را به طرف جلو و طرفین منتقل میکند، با ادامه و افزایش فشار، فن بارانداز را اجرا میکند. فن بارانداز، با خروج طرحریزی مرکزثقل از سطح اتکای هر دو کشتیگیر، در جهت اجرای فن بارانداز، که بهطور همزمان و منطبق با هم میباشد، شروع میشود. دراجرای فن بارانداز به روش غلتان، کشتیگیر مجری، به پل میرود، سطح اتکا
کوچک میشود و به آسانی از طرف دیگر میچرخد.
انواع فنون بارانداز:
فنون بارانداز، با توجه به نوع درگیری، روش گرفتن و روش اجرا و نوع نتیجهگیری دارای انواع گوناگون زیر است:
الف) انواع فنون بارانداز با توجه به حالت درگیری، شامل:
بارانداز)؛ 10 بارانداز در حالت دست در شکن (دست در شکن بارانداز)؛ 11 بارانداز در حالت اشکل گربه (اشکل بارانداز)؛ 12 بارانداز در حالت جمع کردن دست (غلتان با گرو دست)؛ 13 بارانداز در حالت حصیر مال (حصیرمال بارانداز)؛ 14 بارانداز در حالت نمدمال (نمدمال بارانداز)، 15 بارانداز در حالت فیتو
(فیتو بارانداز).
1 بارانداز در حالت دست و پا مخالف (غلتان)؛ 2 بارانداز در حالت دست و پا موافق (غلتان)؛ 3 بارانداز در حالت کنده (کنده بارانداز)؛ 4 بارانداز در حالت سگک(سگک بارانداز)؛ 5 بارانداز در حالت فتیله پیچ (فتیله پیچ بارانداز)؛ 6 بارانداز در حالت اوج بند (اوج بند بارانداز)؛ 7 بارانداز در حالت یک پا روکار (یک پا رو کار بارانداز)؛ 8 بارانداز در حالت افلاک (افلاک بارانداز)؛ 9 بارانداز در حالت کلیدکشی (کلید
ب) انواع فنون بارانداز با توجه به روش اجرا، شامل:
1 غلتان؛ 2 نیم تیغ؛ 3 مشک سقا؛ 4 کنده بارانداز؛ 5 سالتو بارانداز. ج) انواع فنون بارانداز با توجه به نوع گرفتن، شامل:
1 گرفتن پاها (فتیله پیچ بارانداز، افلاک بارانداز، یک پا رو کار بارانداز)؛ 2 گرفتن پا و کمر (کنده بارانداز)؛ 3 گرفتن لگن؛ 4 گرفتن کمر؛ 5 گرفتن بین کمر و سینه؛ 6 گرفتن سینه؛ 7 گرفتن دست و کمر (دست در شکن بارانداز، کلید بارانداز، بارانداز با گرو دست، حصیرمال بارانداز، نمد مال بارانداز)؛ 8 گرفتن دست و
سر و گردن (اوج بند بارانداز).
ـ فن بارانداز موافق، از میانۀ تنه، بدون گرو، در حالت نشسته در خاک، از سمت چپ، به روش غلتان (رولینگ):
الف) مرحلۀ حرکات مقدماتی:
هنگامیکه حریف در خاک نشسته است، کشتیگیر مجری، از سمت چپ، در پشت حریف قرار میگیرد و بهوسیلۀ هر دو دستهای خود، میانۀ تنۀ حریف را (نزدیک به دندههای آزاد که حجم بیشتری دارد)، محکم میگیرد. ب) مرحلۀ حرکات گرفتن: کشتیگیر مجری، پس از قلاب کردن دستهای خود به دور تنۀ حریف، زانوی پای چپ خود را از سمت اجرای فن بارانداز (سمت چپ)، جلوی زانوی پای چپ حریف به روی تشک میگذارد و در حالی که دست مخالف سمت اجرای خود را (دست راست را) بیشتر به دور تنه حریف میبرد، دست سمت اجرای خود را (دست چپ) خود را، کمتر به دور تنۀ حریف میبرد و با استفاده از فشار سینۀ خود، به پشت حریف و فشار زانوی پای چپ خود به جلوی زانوی پای چپ حریف، به روی تشک، او را به طور کامل و محکم میگیرد، تا حریف قادر به هیچگونه واکنشی نباشد.
ج) مراحل اجرای فن، شامل: 1ـ مرحلۀ حرکاتی که تولید نیرو میکنند: بعد از اینکه کشتیگیر مجری، حریف را محکم گرفت، وزن بدن خود را به طرف جلو و به سمت اجرا (سمت چپ)، منتقل میکند (W) و با بهرهگیری از نیروی بالا تنۀ خود از سمت چپ، به حریف فشار وارد میکند (F1) و هم زمان با نیروی واکنش پای چپ خود، از سمت اجرای فن، به روی تشک (F2) و اعمال نیروی دستهایش(F3)، حریف را به روی شکم خود میکشد2ـ مرحلۀ لحظۀ حیاتی: کشتیگیر مجری، بهوسیله نیروهای سهگانه (F2 ،F1 وF3) حریف را به روی شکم خود میکشد و با ضربۀ شکم خود، به زیر بدن حریف (F4). انجام عمل پل چرخشی، باعث خروج طرحریزی مرکز ثقل از سطح اتکا مشترک، به سمت اجرای فن بارانداز میشود و حریف را همراه خود از سمت چپ
میغلتاند.
د) مرحلۀ نتیجهگیری (دنبالۀ حرکت):
کشتیگیر مجری، با انجام پل چرخشی و غلتاندن حریف، فن بارانداز را اجرا میکند و دو امتیاز فنی بهدست میآورد. 2ـ فن کلید بارانداز موافق، از سمت راست، در حالت نشسته در خاک، به روش مشک سقاء
ف) مرحلۀ حرکات مقدماتی: هنگامی که حریف در خاک نشسته است، کشتیگیر مجری، از سمت راست در پشت حریف قرار میگیرد و
با دست چپ خود، کمر حریف را از بالا میگیرد و با دست راست خود، بازوی حریف را از بالا میگیرد و او را کنترل میکند. ب) مرحلۀ حرکات گرفتن: کشتیگیر مجری، دست راست خود را از جلو، به زیر بغل دست راست حریف میبرد و دست راست خود را از زیر بغل دست گرفته شدۀ حریف، به پشت گردن حریف، میبرد و فن کلیدکشی را از دست راست حریف میگیرد و آن را در زیر بغل خود، محکم میگیرد. ج) مراحل اجرای فن، شامل: 1ـ مرحلۀ حرکاتی که تولید نیرو میکنند: بعد از اینکه کشتیگیر مجری، فن کلید را از دست راست حریف محکم گرفت، وزن بدنش (W) را به طرف جلو و به سمت اجرا (به سمت راست)، منتقل میکند و با استفاده از نیروی سینه و بالاتنۀ خود، به بالاتنۀ حریف، به سمت اجرا فشار وارد میکند(F1) و همزمان، بهوسیلۀ دست چپ خود، کمر گرفته شدۀ حریف را به سمت اجرا (به سمت راست) میکشد (F2) و با نیروی واکنش فشار پای راست خود به روی تشک از سمت اجرای فن، نیروی(F3)، حریف را به روی شکم و کمر خود میکشد. 2ـ مرحلۀ لحظۀ حیاتی: کشتیگیر مجری، بهوسیله نیروهای سه گانۀ (F2،F1 و F3)، حریف را به حالت
303
مشک سقاء به روی شکم و کمر خود میکشد و حریف را از روی کمر خود، از سمت راست، به روی تشک پرتاب میکند و به افت (پل)میبرد. د) مرحلۀ نتیجهگیری (دنبالۀ حرکت): کشتیگیر مجری، پس از پرتاب و به افت (پل) بردن حریف، دو امتیاز فنی کسب میکند و در ادامه دست راست کلید شدۀ حریف را رها نمیکند و از سمت مخالف اجرای فن، به بالای سر حریف میچرخد و از بالای سر حریف را پل شکن کرده و اورا ضربه فنی میکند
ارانداز مهارتى است که کشتى‌گیر مجری، کمر حریف را به تنهائى و یا قسمت‌هائى از بدن او را در خاک به روش‌هاى مختلف مانند کلید بارانداز، فتیله‌پیچ بارانداز، عوج‌بند بارانداز (نلسون بارانداز)، سالتو بارانداز، بارانداز مشک سقا، بارانداز با کمک پا، سگک بارانداز و غیره، درشرایط تهاجمى و یا در وضعیت تدافعى مى‌گیرد و سپس با حرکت به سمت اجراء فن بارانداز، زانوى پاى همان سمت را جلوى زانوى پاى حریف مى‌گذارد و پاى او را سد مىکند و سپس در حالت نشسته و یا ولو شده، حریف را با انجام عمل پل‌سازى و رفتن به زیر مرکز ثقل بدن او و چرخش روى پل، به روى سینهٔ خود مى‌آورد و با وارد ساختن ضربهٔ شکم به بدن حریف، او را در همان سمت مى‌غلتاند و یا اینکه بدن خود را از زیر بدن حریف خارج کرده، فقط او را به روى پل مى‌برد و یا اینکه حریف را از روى تشک بلند کرده، بهصورت سالتو، فن بارانداز را اجراء مىکند و یا اینکه همین فن را در صورتى‌که حریف واکنش نشان مى‌دهد، در جهت عکس انجام مى‌دهد.
بارانداز از سینه
۱- طریقهٔ گرفتن:
هنگامى که حریف در حالت ولو شده به روى تشک قرار دارد و فضائى براى گرفتن کمر او وجود ندارد، مجرى با عبور دست‌هاى خود از زیر بغل حریف، بدن او را از ناحیهٔ سینه، بهوسیلهٔ دست‌هاى قلاب‌شدهٔ خود با روش‌هاى مختلف بهطور محکم مى‌گیرد، به‌طورى‌که امکان حرکت بدن حریف در بین دست‌هاى مجرى وجود نداشته باشد.
۲- روش اجراء:
مجرى با یک حرکت ناگهانى از یک سمت حریف را به روى سینهٔ خود مى‌کشد و با انجام عمل پل‌سازى و رفتن به زیر مرکز ثقل بدن حریف، او را با ضربهٔ شکم و انجام عمل پل چرخشى مى‌غلتاند و دوباره او را خاک مىکند.
۳- نتیجه‌گیرى:
با اجراء فن، بارانداز از سینه حریف به روى پل مى‌رود و امتیاز فنى (طبق قوانین وقت) به کشتى‌گیر مجرى تعلق مى‌گیرد.
بارانداز از کمر
۱- طریقهٔ گرفتن:
هنگامى که حریف درخاک نشسته، کشتى‌گیر مجرى از پشت، کمر او را با دست‌هاى قلاّب‌شدهٔ خود با روش‌هاى مختلف و بهطور محکم مى‌گیرد به‌طورى‌که امکان حرکت بدن حریف در بین دست‌هاى مجرى وجود نداشته باشد.
۲- روش اجراء:
مجرى با حرکت به سمت اجراء فن و قرار دادن زانوى پاى خود، جلوى پاى حریف، او را از پهلو به روى بدن خود کشیده، در حالى‌که عمل پل‌سازى را از پهلو انجام مى‌دهد، حریف را نیز به روى بدن خود مى‌کشد و در همین لحظه با ضربه‌اى که با شکم خود به زیر مرکز ثقل بدن حریف وارد مىکند، او را به روى پل مى‌غلتاند و دوباره خاک مىکند.
۳- نتیجه‌گیرى:
با اجراء فن، بارانداز کمر حریف به روى پل رفته، فقط دو امتیاز فنى به کشتى‌گیر مجرى تعلق مى‌گیرد.
خاک در ورزش کشتی و روشهای نشستن و کار در خاک
خاک در ورزش کشتی، عبارت است از حالتى که کشتى‌گیر، بهصورت زانو‌زده به شکل چهاردست و پا بر روى تشک قرار گرفته باشد و یا در حالت دفاع و واکنش در خاک بهصورت ولو شده به روى شکم و سینه، روى تشک قرار مى‌گیرد. این حالت ممکن است با اجراء فنون از سوى حریف به‌وجود آمده باشد و یا اینکه در اثر کم‌کارى (پاسیو) و یا اخطار، کشتى‌گیرى از سوى داور مجبور به نشستن در خاک باشد.
حالت نشستن در خاک
روش قرار دادن پاها در موقع نشستن در خاک، بستگى به عادت و تمرینات قبلى کشتى‌گیر دارد، که در شرایط مختلف، متناسب با وضعیت و موقعیت کشتی، دفاع در برابر فنونِ حریف، و یا تصمیم به اجراء فنون و انجام عملیاتِ رهائى از خاک متفاوت است.
روش‌هاى مختلف قرار دادن پاها در موقع نشستن در خاک
روش صحیح نشستن در خاک
۱- کشتى‌گیر، در انجام عملیات و مانورهاى خود، احساس راحتى و موفقیت داشته باشد.
۲- از تعادل و استحکام بیشترى در مقابل حریف برخوردار باشد، به‌طورى‌که، بتواند در فرصت مناسب از خاک بلند شود و یا در هنگام دفاع در برابر فنون حریف از موقعیت استوارى برخوردار باشد.
۳- زانوهاى او از یکدیگر باز باشند، تا سطح اتکاء بیشتر شده، تعادل او افزایش یابد.
۴- آرنج دستها نباید خم باشد، تا در مقابل فشارهاى حریف مقاومت کند.
۵- نه تنها سر و گردن کشتى‌گیر نشسته در خاک نباید آویزان باشد، بلکه او باید با انقباض عضلات ناحیهٔ کمربند شانه و گردن، محکم به روى تشک قرار گیرد.
ولو شدن در خاک
هنگامى که کشتى‌گیر در خاک، با شکم و سینه بر روى تشک دراز شده باشد، اصطلاحاً به آن “ولو شدن در خاک” مى‌گویند. این حالت، اغلب بهمنظور افزایش سطح اتکاء و نزدیک کردن مرکز ثقل بدن به سطح اتکاء انجام مى‌شود، که در نتیجه تعادل، مقاومت و استحکام بدن در مقابل اجراء فنون از جانب حریف افزایش مى‌یابد.
حالت ولو شدن در خاک
روش صحیح ولو شدن در خاک
۱- آرنج دستها نباید خمیده باشد، بلکه باید، دستها بهطور کاملاً کشیده و محکم بر روى تشک قرار گیرد.
۲- هنگام اجراء فنون از یک سمت، توسط کشتى‌گیر مجرى (کشتى‌گیر بالائی)، کشتى‌گیر ولو شده در خاک، باید سر و گردن خود را به همان جهت اجراء فن پیچاند.
۳- در حین اجراء فنون از یک سمت از سوى کشتى‌گیر مجری، پاى کشتى‌گیرى که در خاک ولو شده باید در همان جهت اجراء فن، به حالت جمع شده از زانو ستون شود.
۴- بهمنظور افزایش تعادل، شکم، سینه و استخوان لگن خاصره، باید به روى تشک کاملاً چسبیده باشد، تا مرکز ثقل از سطح اتکاء جدا نشود.
۵- هنگام اجراء فنون از یک سمت از سوى کشتى‌گیر مجری، نشیمنگاه کشتى‌گیرى که در خاک ولو شده باید در جهت عکس اجراء فن بچرخد.
آموزش فن بارانداز و کار در خاک
بارانداز مهارتى است که کشتى‌گیر مجری، کمر حریف را به تنهائى و یا قسمت‌هائى از بدن او را در خاک به روش‌هاى مختلف مانند کلید بارانداز، فتیله‌پیچ بارانداز، عوج‌بند بارانداز (نلسون بارانداز)، سالتو بارانداز، بارانداز مشک سقا، بارانداز با کمک پا، سگک بارانداز و غیره، درشرایط تهاجمى و یا در وضعیت تدافعى مى‌گیرد و سپس با حرکت به سمت اجراء فن بارانداز، زانوى پاى همان سمت را جلوى زانوى پاى حریف مى‌گذارد و پاى او را سد مىکند و سپس در حالت نشسته و یا ولو شده، حریف را با انجام عمل پل‌سازى و رفتن به زیر مرکز ثقل بدن او و چرخش روى پل، به روى سینهٔ خود مى‌آورد و با وارد ساختن ضربهٔ شکم به بدن حریف، او را در همان سمت مى‌غلتاند و یا اینکه بدن خود را از زیر بدن حریف خارج کرده، فقط او را به روى پل مى‌برد و یا اینکه حریف را از روى تشک بلند کرده، بهصورت سالتو، فن بارانداز را اجراء مىکند و یا اینکه همین فن را در صورتى‌که حریف واکنش نشان مى‌دهد، در جهت عکس انجام مى‌دهد.
بارانداز از سینه
۱- طریقهٔ گرفتن:
هنگامى که حریف در حالت ولو شده به روى تشک قرار دارد و فضائى براى گرفتن کمر او وجود ندارد، مجرى با عبور دست‌هاى خود از زیر بغل حریف، بدن او را از ناحیهٔ سینه، بهوسیلهٔ دست‌هاى قلاب‌شدهٔ خود با روش‌هاى مختلف بهطور محکم مى‌گیرد، به‌طورى‌که امکان حرکت بدن حریف در بین دست‌هاى مجرى وجود نداشته باشد.
۲- روش اجراء:
مجرى با یک حرکت ناگهانى از یک سمت حریف را به روى سینهٔ خود مى‌کشد و با انجام عمل پل‌سازى و رفتن به زیر مرکز ثقل بدن حریف، او را با ضربهٔ شکم و انجام عمل پل چرخشى مى‌غلتاند و دوباره او را خاک مىکند.
۳- نتیجه‌گیرى:
با اجراء فن، بارانداز از سینه حریف به روى پل مى‌رود و امتیاز فنى (طبق قوانین وقت) به کشتى‌گیر مجرى تعلق مى‌گیرد.
بارانداز از کمر
۱- طریقهٔ گرفتن:
هنگامى که حریف درخاک نشسته، کشتى‌گیر مجرى از پشت، کمر او را با دست‌هاى قلاّب‌شدهٔ خود با روش‌هاى مختلف و بهطور محکم مى‌گیرد به‌طورى‌که امکان حرکت بدن حریف در بین دست‌هاى مجرى وجود نداشته باشد.
۲- روش اجراء:
مجرى با حرکت به سمت اجراء فن و قرار دادن زانوى پاى خود، جلوى پاى حریف، او را از پهلو به روى بدن خود کشیده، در حالى‌که عمل پل‌سازى را از پهلو انجام مى‌دهد، حریف را نیز به روى بدن خود مى‌کشد و در همین لحظه با ضربه‌اى که با شکم خود به زیر مرکز ثقل بدن حریف وارد مىکند، او را به روى پل مى‌غلتاند و دوباره خاک مىکند.
۳- نتیجه‌گیرى:
با اجراء فن، بارانداز کمر حریف به روى پل رفته، فقط دو امتیاز فنى به کشتى‌گیر مجرى تعلق مى‌گیرد.
کلید بارانداز
- طریقهٔ گرفتن :
هنگامى که حریف در خاک نشسته، کشتى‌گیر مجرى از یک سمت در پشت حریف به حالت زانو زده قرار مى‌گیرد و با دست عقبى خود، کمر حریف را و با دست جلوئى خود، آرنج دست نزدیک او را مى‌گیرد و آن را در زیر بغل خود بهطور محکم مى‌فشارد.
- روش اجراء :
در حالت، کلید بارانداز مجرى با دست عقبى خود که کمر حریف را گرفته، حریف را به حالت مشک سقا به روى کمر خود مى‌کشد و در حالى که سر حریف را به روى تشک قرار مى‌دهد، زیر بدن او را خالى کرده، حریف را به روى پل مى‌رود.
- نتیجه‌گیرى :
با اجراء فن کلید بارانداز، حریف به روى پل مى‌رود و دو امتیاز فنى به کشتى‌گیر مجرى تعلق مى‌گیرد و در صورتى‌که مجرى عمل پل‌شکن را کامل اجراء کند، حریف ضربهٔ فنى مى‌شود (شکل - فن کلید بارانداز).
بارانداز از سینه
۱- طریقهٔ گرفتن:
هنگامى که حریف در حالت ولو شده به روى تشک قرار دارد و فضائى براى گرفتن کمر او وجود ندارد، مجرى با عبور دست‌هاى خود از زیر بغل حریف، بدن او را از ناحیهٔ سینه، بهوسیلهٔ دست‌هاى قلاب‌شدهٔ خود با روش‌هاى مختلف بهطور محکم مى‌گیرد، به‌طورى‌که امکان حرکت بدن حریف در بین دست‌هاى مجرى وجود نداشته باشد.
۲- روش اجراء:
مجرى با یک حرکت ناگهانى از یک سمت حریف را به روى سینهٔ خود مى‌کشد و با انجام عمل پل‌سازى و رفتن به زیر مرکز ثقل بدن حریف، او را با ضربهٔ شکم و انجام عمل پل چرخشى مى‌غلتاند و دوباره او را خاک مىکند.
۳- نتیجه‌گیرى:
با اجراء فن، بارانداز از سینه حریف به روى پل مى‌رود و امتیاز فنى (طبق قوانین وقت) به کشتى‌گیر مجرى تعلق مى‌گیرد.
بارانداز از کمر
۱- طریقهٔ گرفتن:
هنگامى که حریف درخاک نشسته، کشتى‌گیر مجرى از پشت، کمر او را با دست‌هاى قلاّب‌شدهٔ خود با روش‌هاى مختلف و بهطور محکم مى‌گیرد به‌طورى‌که امکان حرکت بدن حریف در بین دست‌هاى مجرى وجود نداشته باشد.
۲- روش اجراء:
مجرى با حرکت به سمت اجراء فن و قرار دادن زانوى پاى خود، جلوى پاى حریف، او را از پهلو به روى بدن خود کشیده، در حالى‌که عمل پل‌سازى را از پهلو انجام مى‌دهد، حریف را نیز به روى بدن خود مى‌کشد و در همین لحظه با ضربه‌اى که با شکم خود به زیر مرکز ثقل بدن حریف وارد مىکند، او را به روى پل مى‌غلتاند و دوباره خاک مىکند.
۳- نتیجه‌گیرى:
با اجراء فن، بارانداز کمر حریف به روى پل رفته، فقط دو امتیاز فنى به کشتى‌گیر مجرى تعلق مى‌گیرد.
بارانداز مهارتى است که کشتى‌گیر مجری، کمر حریف را به تنهائى و یا قسمت‌هائى از بدن او را در خاک به روش‌هاى مختلف مانند کلید بارانداز، فتیله‌پیچ بارانداز، عوج‌بند بارانداز (نلسون بارانداز)، سالتو بارانداز، بارانداز مشک سقا، بارانداز با کمک پا، سگک بارانداز و غیره، درشرایط تهاجمى و یا در وضعیت تدافعى مى‌گیرد و سپس با حرکت به سمت اجراء فن بارانداز، زانوى پاى همان سمت را جلوى زانوى پاى حریف مى‌گذارد و پاى او را سد مىکند و سپس در حالت نشسته و یا ولو شده، حریف را با انجام عمل پل‌سازى و رفتن به زیر مرکز ثقل بدن او و چرخش روى پل، به روى سینهٔ خود مى‌آورد و با وارد ساختن ضربهٔ شکم به بدن حریف، او را در همان سمت مى‌غلتاند و یا اینکه بدن خود را از زیر بدن حریف خارج کرده، فقط او را به روى پل مى‌برد و یا اینکه حریف را از روى تشک بلند کرده، بهصورت سالتو، فن بارانداز را اجراء مىکند و یا اینکه همین فن را در صورتى‌که حریف واکنش نشان مى‌دهد، در جهت عکس انجام مى‌دهد.
بارانداز کمر (Rear throw)- طریقهٔ گرفتن :
هنگامى که حریف درخاک نشسته، کشتى‌گیر مجرى از پشت، کمر او را با دست‌هاى قلاّب‌شدهٔ خود با روش‌هاى مختلف و بهطور محکم مى‌گیرد به‌طورى‌که امکان حرکت بدن حریف در بین دست‌هاى مجرى وجود نداشته باشد.
- روش اجراء :
مجرى با حرکت به سمت اجراء فن و قرار دادن زانوى پاى خود، جلوى پاى حریف، او را از پهلو به روى بدن خود کشیده، در حالى‌که عمل پل‌سازى را از پهلو انجام مى‌دهد، حریف را نیز به روى بدن خود مى‌کشد و در همین لحظه با ضربه‌اى که با شکم خود به زیر مرکز ثقل بدن حریف وارد مىکند، او را به روى پل مى‌غلتاند و دوباره خاک مىکند.
- نتیجه‌گیرى :
با اجراء فن، بارانداز کمر حریف به روى پل رفته، فقط دو امتیاز فنى به کشتى‌گیر مجرى تعلق مى‌گیرد
بارانداز از سینه (Rear throw)
- طریقهٔ گرفتن :
هنگامى که حریف در حالت ولو شده به روى تشک قرار دارد و فضائى براى گرفتن کمر او وجود ندارد، مجرى با عبور دست‌هاى خود از زیر بغل حریف، بدن او را از ناحیهٔ سینه، بهوسیلهٔ دست‌هاى قلاب‌شدهٔ خود با روش‌هاى مختلف بهطور محکم مى‌گیرد، به‌طورى‌که امکان حرکت بدن حریف در بین دست‌هاى مجرى وجود نداشته باشد.
- روش اجراء :
مجرى با یک حرکت ناگهانى از یک سمت حریف را به روى سینهٔ خود مى‌کشد و با انجام عمل پل‌سازى و رفتن به زیر مرکز ثقل بدن حریف، او را با ضربهٔ شکم و انجام عمل پل چرخشى مى‌غلتاند و دوباره او را خاک مىکند.
- نتیجه‌گیرى :
با اجراء فن، بارانداز از سینه حریف به روى پل مى‌رود و امتیاز فنى به کشتى‌گیر مجرى تعلق مى‌گیرد
در گارد آزاد، با توجه به مقررات کشتى آزاد، مجرى مى‌تواند براى اجراء فنون از تمامى اعضاء بدن خود و حریف استفاده کند. از اینرو، کشتى‌گیران مجرى و مدافع، براى محافظت از بدن و خصوصاً از پاها، در مقابل حملات حریف، از گاردى خمیده به طرف جلو استفاده کرده، دستها را بهمنظور محافظت از پاها در مقابل بدن، قرار مى‌دهند (شکل - گارد در کشتى آزاد).
گارد در کشتى آزاد
- گارد فرنگى :
در گارد فرنگی، با توجه به مقررات کشتى فرنگی، مجرى فقط مجاز است براى اجراء فنون، از بالاتنهٔ حریف استفاده کند، و کشتى‌گیران مجرى و مدافع، مجاز به استفاده از گاردى خمیده نیستند، از اینرو کشتى فرنگى از گاردى قائم و بدون خمیدگى برخوردار است (شکل - گارد در کشتى فرنگى).
گارد در کشتى فرنگى انواع گارد با توجه به روش قرار دادن پاها
- گارد چپ:
در گارد چپ، کشتى‌گیر، پاى چپ خود را جلو و پاى راست خود را عقب مى‌گذارد. در این حالت، پاى چپ را پاى گارد، دست چپ را دست گارد، پاى راست را پاى غیرگارد، دست راست را دست غیرگارد، و کشتى‌گیرى را که داراى این نوع گارد است، کشتى‌گیر چپ‌گارد مى‌گویند (گارد چپ - کشتى‌گیر چپ‌گارد).
گارد چپ (کشتى‌گیر چپ‌گارد)
- گارد راست :
در گارد راست، کشتى‌گیر، پاى راست خود را جلو و پاى چپ خود را عقب مى‌گذارد، در این حالت، پاى راست را پاى گارد، دست راست را دست گارد، پاى چپ را پاى غیرگارد، دست چپ را دست غیرگارد، و کشتى‌گیرى را که داراى این نوع گارد است، کشتى‌گیر راست‌گارد مى‌گویند (شکل - گارد راست - کشتى‌گیر راست‌گارد).
گارد راست - کشتى‌گیر راست‌گارد
- گارد جفت (ژاپنى) :
در گارد جفت، کشتى‌گیر هر دو پاى خود را در یک خط قرار مى‌دهد، به‌طورى‌که هیچیک از پاهاى کشتى‌گیر، جلوتر یا عقبتر نباشد. در این حالت، در شرایط مختلف، با توجه به جهت گرفتن فنون و سمت اجراء مهارت‌ها، دست و پاى گارد مشخص مى‌شود، و کشتى‌گیرى را که داراى این نوع گارد است، کشتى‌گیر جفت‌گارد مى‌گویند (شکل - گارد جفت یا ژاپنى - کشتى‌گیر جفت‌گارد).
علیرضا فلاح
تحقیق درس کشتی۲
موضوع:انواع گارد در کشتی
استاد:مهدی جلالی مجد
گارد عبارت است از نحوهٔ قرار گرفتنِ کشتى‌گیر در مقابل حریف، یا نحوهٔ تقابل دو کشتى‌گیر در مقابل هم، و یا طریقهٔ ایستادن کشتى‌گیر براى انجام کشتى.
گارد، زمانى صحیح و قابل اطمینان است که تعادل کشتى‌گیر را در تمام عملیات و مانورها، هنگام کشتى گرفتن، کنترل نماید، و آن نیز زمانى است که عملیات انجام شده از نظر فیزیکى صحیح باشد تا مرکز ثقل به‌وجود آمده مانع عدم تعادل کشتى‌گیر نگردد.

انواع گاردها با توجه به نوع کشتى
گارد آزاد:
در گارد آزاد، با توجه به مقررات کشتى آزاد، مجرى مى‌تواند براى اجراء فنون از تمامى اعضاء بدن خود و حریف استفاده کند. از اینرو، کشتى‌گیران مجرى و مدافع، براى محافظت از بدن و خصوصاً از پاها، در مقابل حملات حریف، از گاردى خمیده به طرف جلو استفاده کرده، دستها را بهمنظور محافظت از پاها در مقابل بدن، قرار مى‌دهند.

گارد در کشتى آزاد
گارد فرنگى:
در گارد فرنگی، با توجه به مقررات کشتى فرنگی، مجرى فقط مجاز است براى اجراء فنون، از بالاتنهٔ حریف استفاده کند، و کشتى‌گیران مجرى و مدافع، مجاز به استفاده از گاردى خمیده نیستند، از اینرو کشتى فرنگى از گاردى قائم و بدون خمیدگى برخوردار است.

گارد در کشتى فرنگى
انواع گارد با توجه به روش قرار دادن پاها
۱- گارد چپ:
در گارد چپ، کشتى‌گیر، پاى چپ خود را جلو و پاى راست خود را عقب مى‌گذارد. در این حالت، پاى چپ را پاى گارد، دست چپ را دست گارد، پاى راست را پاى غیرگارد، دست راست را دست غیرگارد، و کشتى‌گیرى را که داراى این نوع گارد است، کشتى‌گیر چپ‌گارد مى‌گویند.

گارد چپ- کشتى‌گیر چپ‌گارد
۲- گارد راست:
در گارد راست، کشتى‌گیر، پاى راست خود را جلو و پاى چپ خود را عقب مى‌گذارد، در این حالت، پاى راست را پاى گارد، دست راست را دست گارد، پاى چپ را پاى غیرگارد، دست چپ را دست غیرگارد، و کشتى‌گیرى را که داراى این نوع گارد است، کشتى‌گیر راست‌گارد مى‌گویند.
گارد راست- کشتى‌گیر راست‌گارد
۳- گارد جفت (ژاپنى):
در گارد جفت، کشتى‌گیر هر دو پاى خود را در یک خط قرار مى‌دهد، به‌طورى‌که هیچیک از پاهاى کشتى‌گیر، جلوتر یا عقبتر نباشد. در این حالت، در شرایط مختلف، با توجه به جهت گرفتن فنون و سمت اجراء مهارت‌ها، دست و پاى گارد مشخص مى‌شود، و کشتى‌گیرى را که داراى این نوع گارد است، کشتى‌گیر جفت‌گارد مى‌گویند.
گارد جفت یا ژاپنى – کشتى‌گیر جفت‌گارد
انواع گارد با توجه به میزان خم شدن به جلو
۱- گارد باز:
در گارد باز، کشتى‌گیر به حالت نیمه‌خمیده به‌طرف جلو، حفاظت و کنترل ضعیفى روى پاهاى خود دارد و معمولاً از این نوع گارد در کشتى فرنگى استفاده مى‌شود.
۲- گارد بسته:
در گارد بسته، کشتى‌گیر به حالت کاملاً خمیده به‌طرف جلو، کنترل و حفاظت کاملى روى پاهاى خود دارد. از این نوع گارد، در کشتى آزاد استفاده مى‌شود.
ملاک و روش انتخاب نوع گارد
اصولاً نوآموزان براى انتخاب صحیح و مناسب نوع گارد، متناسب با توانائى‌هاى خود، باید داراى ضوابطى مبتنى بر اصول علمى باشند.
انواع گارد
گارد بسته ، گارد متوسط ، گارد باز
کشتی گیر با گارد بسته شروع میکند و سپس با گارد متوسط وارد بدن کشتی گیر میشود و با گارد باز فن اجرا میکند و سپس با دست گارد مچ دست گارد حریف را گرفته و با دست غیر گارد بالای آرنج حریف را میگیرد .
* دست گارد هم دست مدافع است و هم دست مهاجم .
– مشخص نمودن گارد گشتی گیر
1- میتوان از زدن استارت استفاده کرد یعنی حریف هر کدام از پاهای خود را برای استارت به جلو بگذارد همان پا گارد اوست .
2- میتوان حریف را سرپا نگه داشته و با دست به پشت او ضربه ای وارد کنیم و هر کدام از پاهای خود را جلو بگذارد همان پا ، پای گارد اوست .
بهطور کلی، اگر انواع زیرگیرى را در مرحلهٔ گرفتن، متناسب با دو، سه و یا چهار ویژگی، بهطور مشترک و تلفیق شده تقسیم‌بندى کنیم، در نتیجه انواع دیگرى از زیرگیرى خواهیم داشت. مثلاً؛ در (زیر یک خم، سر رو، از زانو در گارد مخالف)، از تلفیق و ترکیب چهار ویژگی؛ متناسب با تعداد پاها (یک خم)، روش و تاکتیک (سر رو یا ایستاده)، هدف و محل گرفتن (از زانو)، و نوع گارد (گارد مخالف) مى‌باشد.
انواع گاردها با توجه به نوع کشتى
- گارد آزاد :
در گارد آزاد، با توجه به مقررات کشتى آزاد، مجرى مى‌تواند براى اجراء فنون از تمامى اعضاء بدن خود و حریف استفاده کند. از اینرو، کشتى‌گیران مجرى و مدافع، براى محافظت از بدن و خصوصاً از پاها، در مقابل حملات حریف، از گاردى خمیده به طرف جلو استفاده کرده، دستها را بهمنظور محافظت از پاها در مقابل بدن، قرار مى‌دهند (شکل - گارد در کشتى آزاد).
گارد در کشتى آزاد
- گارد فرنگى :
در گارد فرنگی، با توجه به مقررات کشتى فرنگی، مجرى فقط مجاز است براى اجراء فنون، از بالاتنهٔ حریف استفاده کند، و کشتى‌گیران مجرى و مدافع، مجاز به استفاده از گاردى خمیده نیستند، از اینرو کشتى فرنگى از گاردى قائم و بدون خمیدگى برخوردار است (شکل - گارد در کشتى فرنگى).
گارد در کشتى فرنگى انواع گارد با توجه به روش قرار دادن پاها
- گارد چپ:
در گارد چپ، کشتى‌گیر، پاى چپ خود را جلو و پاى راست خود را عقب مى‌گذارد. در این حالت، پاى چپ را پاى گارد، دست چپ را دست گارد، پاى راست را پاى غیرگارد، دست راست را دست غیرگارد، و کشتى‌گیرى را که داراى این نوع گارد است، کشتى‌گیر چپ‌گارد مى‌گویند (گارد چپ - کشتى‌گیر چپ‌گارد).
گارد چپ (کشتى‌گیر چپ‌گارد)
- گارد راست :
در گارد راست، کشتى‌گیر، پاى راست خود را جلو و پاى چپ خود را عقب مى‌گذارد، در این حالت، پاى راست را پاى گارد، دست راست را دست گارد، پاى چپ را پاى غیرگارد، دست چپ را دست غیرگارد، و کشتى‌گیرى را که داراى این نوع گارد است، کشتى‌گیر راست‌گارد مى‌گویند (شکل - گارد راست - کشتى‌گیر راست‌گارد).
گارد راست - کشتى‌گیر راست‌گارد
- گارد جفت (ژاپنى) :
در گارد جفت، کشتى‌گیر هر دو پاى خود را در یک خط قرار مى‌دهد، به‌طورى‌که هیچیک از پاهاى کشتى‌گیر، جلوتر یا عقبتر نباشد. در این حالت، در شرایط مختلف، با توجه به جهت گرفتن فنون و سمت اجراء مهارت‌ها، دست و پاى گارد مشخص مى‌شود، و کشتى‌گیرى را که داراى این نوع گارد است، کشتى‌گیر جفت‌گارد مى‌گویند (شکل - گارد جفت یا ژاپنى - کشتى‌گیر جفت‌گارد).
محمد امیدی کشتی یک
گارد در ورزش کشتی
انواع گارد با توجه به روش قرار دادن پاها
- گارد چپ:
گارد در ورزش کشتی
گارد عبارت است از نحوهٔ قرار گرفتنِ کشتى‌گیر در مقابل حریف، یا نحوهٔ تقابل دو کشتى‌گیر در مقابل هم، و یا طریقهٔ ایستادن کشتى‌گیر براى انجام کشتى.
گارد، زمانى صحیح و قابل اطمینان است که تعادل کشتى‌گیر را در تمام عملیات و مانورها، هنگام کشتى گرفتن، کنترل نماید، و آن نیز زمانى است که عملیات انجام شده از نظر فیزیکى صحیح باشد تا مرکز ثقل به‌وجود آمده مانع عدم تعادل کشتى‌گیر نگردد.
گارد، زمانى صحیح و قابل اطمینان است که تعادل کشتى‌گیر را در تمام عملیات و مانورها، هنگام کشتى گرفتن، کنترل نماید، و آن نیز زمانى است که عملیات انجام شده از نظر فیزیکى صحیح باشد تا مرکز ثقل به‌وجود آمده مانع عدم تعادل کشتى‌گیر نگردد.
انواع گاردها با توجه به نوع کشتى
- گارد آزاد:
در گارد آزاد، با توجه به مقررات کشتى آزاد، مجرى مى‌تواند براى اجراء فنون از تمامى اعضاء بدن خود و حریف استفاده کند. از اینرو، کشتى‌گیران مجرى و مدافع، براى محافظت از بدن و خصوصاً از پاها، در مقابل حملات حریف، از گاردى خمیده به طرف جلو استفاده کرده، دستها را بهمنظور محافظت از پاها در مقابل بدن، قرار مى‌دهند (شکل - گارد در کشتى آزاد).
(گارد در کشتى آزاد)
- گارد فرنگى : در گارد فرنگی، با توجه به مقررات کشتى فرنگی، مجرى فقط مجاز است براى اجراء فنون، از بالاتنهٔ حریف استفاده کند، و کشتى‌گیران مجرى و مدافع، مجاز به استفاده از گاردى خمیده نیستند، از اینرو کشتى فرنگى از گاردى قائم و بدون خمیدگى برخوردار است (شکل - گارد در کشتى فرنگى).
(گارد در کشتى فرنگى)
انواع گارد با توجه به روش قرار دادن پاها
- گارد چپ:
در گارد چپ، کشتى‌گیر، پاى چپ خود را جلو و پاى راست خود را عقب مى‌گذارد. در این حالت، پاى چپ را پاى گارد، دست چپ را دست گارد، پاى راست را پاى غیرگارد، دست راست را دست غیرگارد، و کشتى‌گیرى را که داراى این نوع گارد است، کشتى‌گیر چپ‌گارد مى‌گویند (گارد چپ - کشتى‌گیر چپ‌گارد).
گارد چپ (کشتى‌گیر چپ‌گارد)
- گارد راست : در گارد راست، کشتى‌گیر، پاى راست خود را جلو و پاى چپ خود را عقب مى‌گذارد، در این حالت، پاى راست را پاى گارد، دست راست را دست گارد، پاى چپ را پاى غیرگارد، دست چپ را دست غیرگارد، و کشتى‌گیرى را که داراى این نوع گارد است، کشتى‌گیر راست‌گارد مى‌گویند (شکل - گارد راست - کشتى‌گیر راست‌گارد).
گارد راست - (کشتى‌گیر راست‌گارد)
- گارد جفت (ژاپنى) : در گارد جفت، کشتى‌گیر هر دو پاى خود را در یک خط قرار مى‌دهد، به‌طورى‌که هیچیک از پاهاى کشتى‌گیر، جلوتر یا عقبتر نباشد. در این حالت، در شرایط مختلف، با توجه به جهت گرفتن فنون و سمت اجراء مهارت‌ها، دست و پاى گارد مشخص مى‌شود، و کشتى‌گیرى را که داراى این نوع گارد است، کشتى‌گیر جفت‌گارد مى‌گویند
گارد جفت یا ژاپنى - کشتى‌گیر جفت‌گارد
انواع گارد با توجه به میزان خم شدن به جلو
- گارد باز :
در گارد باز، کشتى‌گیر به حالت نیمه‌خمیده به‌طرف جلو، حفاظت و کنترل ضعیفى روى پاهاى خود دارد و معمولاً از این نوع گارد در کشتى فرنگى استفاده مى‌شود.
- گارد بسته :
در گارد بسته، کشتى‌گیر به حالت کاملاً خمیده به‌طرف جلو، کنترل و حفاظت کاملى روى پاهاى خود دارد. از این نوع گارد، در کشتى آزاد استفاده مى‌شود.
در گارد باز، کشتى‌گیر به حالت نیمه‌خمیده به‌طرف جلو، حفاظت و کنترل ضعیفى روى پاهاى خود دارد و معمولاً از این نوع گارد در کشتى فرنگى استفاده مى‌شود.
- گارد بسته :
در گارد بسته، کشتى‌گیر به حالت کاملاً خمیده به‌طرف جلو، کنترل و حفاظت کاملى روى پاهاى خود دارد. از این نوع گارد، در کشتى آزاد استفاده مى‌شود.
پایان
انواع گاردها با توجه به نوع کشتى
- گارد آزاد :
در گارد آزاد، با توجه به مقررات کشتى آزاد، مجرى مى‌تواند براى اجراء فنون از تمامى اعضاء بدن خود و حریف استفاده کند. از اینرو،کشتى‌گیران مجرى و مدافع، براى محافظت از بدن و خصوصاً از پاها، در مقابل حملات حریف، از گاردى خمیده به طرف جلو استفادهکرده، دستها را بهمنظور محافظت از پاها در مقابل بدن، قرار مى‌دهند (شکل - گارد در کشتى آزاد).
گارد در کشتى آزاد
- گارد فرنگى :
در گارد فرنگی، با توجه به مقررات کشتى فرنگی، مجرى فقط مجاز است براى اجراء فنون، از بالاتنهٔ حریف استفاده کند، و کشتى‌گیرانمجرى و مدافع، مجاز به استفاده از گاردى خمیده نیستند، از اینرو کشتى فرنگى از گاردى قائم و بدون خمیدگى برخوردار است (شکل- گارد در کشتى فرنگى).
گارد در کشتى فرنگى
انواع گارد با توجه به روش قرار دادن پاها
- گارد چپ:
در گارد چپ، کشتى‌گیر، پاى چپ خود را جلو و پاى راست خود را عقب مى‌گذارد. در این حالت، پاى چپ را پاى گارد، دست چپ را دستگارد، پاى راست را پاى غیرگارد، دست راست را دست غیرگارد، و کشتى‌گیرى را که داراى این نوع گارد است، کشتى‌گیر چپ‌گاردمى‌گویند (گارد چپ - کشتى‌گیر چپ‌گارد).
گارد چپ (کشتى‌گیر چپ‌گارد)
- گارد راست :
در گارد راست، کشتى‌گیر، پاى راست خود را جلو و پاى چپ خود را عقب مى‌گذارد، در این حالت، پاى راست را پاى گارد، دست راست رادست گارد، پاى چپ را پاى غیرگارد، دست چپ را دست غیرگارد، و کشتى‌گیرى را که داراى این نوع گارد است، کشتى‌گیر راست‌گاردمى‌گویند (شکل - گارد راست - کشتى‌گیر راست‌گارد).
گارد راست - کشتى‌گیر راست‌گارد
- گارد جفت (ژاپنى) :
در گارد جفت، کشتى‌گیر هر دو پاى خود را در یک خط قرار مى‌دهد، به‌طورى‌که هیچیک از پاهاى کشتى‌گیر، جلوتر یا عقبتر نباشد. دراین حالت، در شرایط مختلف، با توجه به جهت گرفتن فنون و سمت اجراء مهارت‌ها، دست و پاى گارد مشخص مى‌شود، و کشتى‌گیرى راکه داراى این نوع گارد است، کشتى‌گیر جفت‌گارد مى‌گویند (شکل - گارد جفت یا ژاپنى - کشتى‌گیر جفت‌گارد).
گارد جفت یا ژاپنى - کشتى‌گیر جفت‌گارد
انواع گارد با توجه به میزان خم شدن به جلو
- گارد باز :
در گارد باز، کشتى‌گیر به حالت نیمه‌خمیده به‌طرف جلو، حفاظت و کنترل ضعیفى روى پاهاى خود دارد و معمولاً از این نوع گارد درکشتى فرنگى استفاده مى‌شود.
- گارد بسته :
در گارد بسته، کشتى‌گیر به حالت کاملاً خمیده به‌طرف جلو، کنترل و حفاظت کاملى روى پاهاى خود دارد. از این نوع گارد، در کشتىآزاد استفاده مى‌شود.
محمدحسین مقیم بیکلی شماره دانشجویی 39911521475166
تحقیق درس کشتی 1
موضوع:گارد در کشتی
روز سه شنبه 2تا5
یکی از پایه ای ترین و مهمترین آموزش های کشتی آموزش گارد و عبور از دستان حریف می باشد
گارد یعنی نحوه قرار گرفتن کشتی گیر در مقابل حریف یا نحوه تقابل دو کشتی گیر در مقابل هم وبا طریقه ایستادن کشتی گیر برای انجام کشتی
گارد 2نوع است:گارد آزاد --گارد فرنگی
در گارد آزاد با توجه به مقررات کشتی آزاد مجری می تواند برای اجرای فنون از تمامی اعضای بدن خود و حریف استفاده کند .به همین دلیل کشتی گیر آن مجری و مدافع ،برای محافظت از بدن و خصوصا از پاها ،در مقابل حملات حریف ،از کاردی خمیده به طرف جلو استفاده کنند ،دست ها رو به منظور محافظت از پاها در مقابل بدن قرار می دهند
در گارد فرنگی ،با توجه به مقررات کشتی فرنگی ،مجری فقط مجاز آیت برای اجرای فنون ،از بالا تنه حریف استفاده کند و کشتی گیران مجری و مدافع ،مجاز به استفاده از کاردی خمیده نیستند از این رو کشتی فرنگی از گاردی قائم و بدون خمیدگی برخوردار است
انواع گارد با توجه به روش قرار دادن پاها
گارد چپ
در گارد چپ کشتی گیر پای چپ خود را جلو و پای رایت خود را عقب می گذارد . در این حالت ،پای چپ را پای گارد ،دست چپ را دست گارد ،پای راست را پای غیر گارد ،دست رایت را دست غیر گارد وکشتی گیری راکه دارای این نوع گارد است ،کشتی گیر چپ گارد می گویند
گارد راست
در گارد راست ،کشتی گیر پای راست خود را جلو و پای چپ خود را عقب می گذارد ،در این حالت ،پای راست را پای گارد ،دست راست را دست گارد،پای چپ را پای غیر گارد ،دست چپ را دست غیر گارد و کشتی گیر را که دارای این گارد است ،کشتی گیر راست گارد می نامند.
گارد جفت یا گارد ژاپنی
در گارد جفت ،کشتی گیر هر دو پای خود را در یک خط قرار می دهد به طوری که هیچ یک از پاهای کشتی گیر جلوتر یا عقب تر نباشد.در این حالت در شرایط مختلف با توجه به جهت گرفتن فنون و سمت اجرای مهارت ،دست و پای گارد مشخص می شود و کشتی گیری را که دارای این نوع گارد آیت کشتی گیر جفت گارد می گویند.
انواع گارد با توجه به میزان خم شدن به جلو
گارد باز
در گارد باز،کشتی گیر به حالت نیمه خمیده به طرف جلو ،حفاظت و کنترل ضعیفی روی پاهای خود دارد و معمولا از این نوع گارد در کشتی فرنگی استفاده می شود
گارد بسته
در گارد بسته کشتی گیر به حالت کاملا خمیده به طرف جلو ،کنترل و حفاظت کاملی روی پاهای خود دارد .از این نوع گارد در کشتی آزاد استفاده می شود
کشتی گیر با گارد بسته شروع می کند و سپس با گارد متوسط وارد بدن کشتی گیر می شود و با گارد باز فن اجرا می کند و سپس با دست گارد مج دست گارد حریف را گرفته وبا دست غیر گارد بالای آرنج حریف را می گیرد.
دست گارد هم دست مدافع است هم دست مهاجم.
مشخص نمودن گارد کشتی گیر
1-می توان از زدن استارت استفاده کرد یعنی حریف هر کدام از پاهای خود را برای استارت به جلو بگذارد همان پا گارد اوست
2-می توان حریف را سر پا نگه داشته و با دست به پشت او ضربه ای وارد کنیم وهر کدام از پاهای خود را جلو بگذارد همان پای گارد اوست
گارد در ورزش کشتی
انواع گارد با توجه به روش قرار دادن پاها
- گارد چپ:
گارد عبارت است از نحوهٔ قرار گرفتنِ کشتى‌گیر در مقابل حریف، یا نحوهٔ تقابل دو کشتى‌گیر در مقابل هم، و یا طریقهٔ ایستادن کشتى‌گیر براى انجام کشتى.
گارد، زمانى صحیح و قابل اطمینان است که تعادل کشتى‌گیر را در تمام عملیات و مانورها، هنگام کشتى گرفتن، کنترل نماید، و آن نیز زمانى است که عملیات انجام شده از نظر فیزیکى صحیح باشد تا مرکز ثقل به‌وجود آمده مانع عدم تعادل کشتى‌گیر نگردد.
گارد، زمانى صحیح و قابل اطمینان است که تعادل کشتى‌گیر را در تمام عملیات و مانورها، هنگام کشتى گرفتن، کنترل نماید، و آن نیز زمانى است که عملیات انجام شده از نظر فیزیکى صحیح باشد تا مرکز ثقل به‌وجود آمده مانع عدم تعادل کشتى‌گیر نگردد.
انواع گاردها با توجه به نوع کشتى
- گارد آزاد:
در گارد آزاد، با توجه به مقررات کشتى آزاد، مجرى مى‌تواند براى اجراء فنون از تمامى اعضاء بدن خود و حریف استفاده کند. از اینرو، کشتى‌گیران مجرى و مدافع، براى محافظت از بدن و خصوصاً از پاها، در مقابل حملات حریف، از گاردى خمیده به طرف جلو استفاده کرده، دستها را بهمنظور محافظت از پاها در مقابل بدن، قرار مى‌دهند (شکل - گارد در کشتى آزاد).
(گارد در کشتى آزاد)
- گارد فرنگى : در گارد فرنگی، با توجه به مقررات کشتى فرنگی، مجرى فقط مجاز است براى اجراء فنون، از بالاتنهٔ حریف استفاده کند، و کشتى‌گیران مجرى و مدافع، مجاز به استفاده از گاردى خمیده نیستند، از اینرو کشتى فرنگى از گاردى قائم و بدون خمیدگى برخوردار است (شکل - گارد در کشتى فرنگى).
(گارد در کشتى فرنگى)
انواع گارد با توجه به روش قرار دادن پاها
- گارد چپ:
در گارد چپ، کشتى‌گیر، پاى چپ خود را جلو و پاى راست خود را عقب مى‌گذارد. در این حالت، پاى چپ را پاى گارد، دست چپ را دست گارد، پاى راست را پاى غیرگارد، دست راست را دست غیرگارد، و کشتى‌گیرى را که داراى این نوع گارد است، کشتى‌گیر چپ‌گارد مى‌گویند (گارد چپ - کشتى‌گیر چپ‌گارد).
گارد چپ (کشتى‌گیر چپ‌گارد)
- گارد راست : در گارد راست، کشتى‌گیر، پاى راست خود را جلو و پاى چپ خود را عقب مى‌گذارد، در این حالت، پاى راست را پاى گارد، دست راست را دست گارد، پاى چپ را پاى غیرگارد، دست چپ را دست غیرگارد، و کشتى‌گیرى را که داراى این نوع گارد است، کشتى‌گیر راست‌گارد مى‌گویند (شکل - گارد راست - کشتى‌گیر راست‌گارد).
گارد راست - (کشتى‌گیر راست‌گارد)
- گارد جفت (ژاپنى) : در گارد جفت، کشتى‌گیر هر دو پاى خود را در یک خط قرار مى‌دهد، به‌طورى‌که هیچیک از پاهاى کشتى‌گیر، جلوتر یا عقبتر نباشد. در این حالت، در شرایط مختلف، با توجه به جهت گرفتن فنون و سمت اجراء مهارت‌ها، دست و پاى گارد مشخص مى‌شود، و کشتى‌گیرى را که داراى این نوع گارد است، کشتى‌گیر جفت‌گارد مى‌گویند
گارد جفت یا ژاپنى - کشتى‌گیر جفت‌گارد
انواع گارد با توجه به میزان خم شدن به جلو
- گارد باز :
در گارد باز، کشتى‌گیر به حالت نیمه‌خمیده به‌طرف جلو، حفاظت و کنترل ضعیفى روى پاهاى خود دارد و معمولاً از این نوع گارد در کشتى فرنگى استفاده مى‌شود.
- گارد بسته :
در گارد بسته، کشتى‌گیر به حالت کاملاً خمیده به‌طرف جلو، کنترل و حفاظت کاملى روى پاهاى خود دارد. از این نوع گارد، در کشتى آزاد استفاده مى‌شود.
ملاک و روش انتخاب نوع گارد
اصولاً نوآموزان براى انتخاب صحیح و مناسب نوع گارد، متناسب با توانائى‌هاى خود، باید داراى ضوابطى مبتنى بر اصول علمى باشند.
آزمون واکنشدر آزمون واکنش، نوآموز بهطور ایستاده، هر دو پاى خود را در یک خط قرار مى‌دهد و سپس بدون توجه به حرکت پاها و یا تصمیم‌گیرى در مورد حرکت آنها، در حالى که تفکر خود را از این موضوع منحرف مىکند، خود را چندین‌بار به‌طرف جلو رها کرده، تا با واکنشى که بهمنظور ممانعت از سقوط خود به روى تشک یا زمین از خود نشان مى‌دهد، یکى از پاهاى خود را به طرف جلو بگذارد، در نتیجه، پائى که زودتر واکنش نشان مى‌دهد، براى ممانعت از سقوط بدن در جلو قرار مى‌گیرد، طبعاً از واکنش بیشترى نسبت به پاى دیگر برخوردار است، و این ملاک مناسبى براى کشتى‌گیران رشتهٔ آزاد است که در هنگام زیرگیرى از جانب حریف با واکنش مناسب و سریع دفاع کرده، پاى خود را عقب بکشد. بنابراین، هرگاه پاى چپ کشتى‌گیرى داراى واکنش بیشترى باشد بهتر است که چپ‌گارد باشد، و هرگاه پاى راست کشتى‌گیرى داراى واکنش سریعترى باشد بهتر است که راست‌گارد باشد. در صورتى‌که در آزمون‌هاى متعدد مشخص شود که هر دو پاى کشتى‌گیر، به یک نسبت داراى واکنش مى‌باشد، بهتر است آزمون قدرت را نیز انجام دهد تا در انتخاب نوع گارد، دقیق‌تر عمل کند.
آزمون قدرتدر آزمون قدرت، نوآموز بهطور ایستاده، هربار روى یکى از پاهاى خود مى‌نشیند و سپس بلند مى‌شود. در این حالت، سهولت نشستن روى هر یک از پاها، نشان‌دهندهٔ بالا بودن قدرت بیشتر آن آن پا خواهد بود که در نتیجه، هر کدام از پاها که قدرت کمترى داشته باشد، بهعنوان پاى گارد (پاى جلوئی) انتخاب مى‌شود، و پائى که قویتر باشد، بهعنوان پاى غیرگارد، عقب گذاشته مى‌شود، تا در صورتى‌که حریف پاى جلوئى (پاى گارد) را گرفت کشتى‌گیر مدافع بتواند، روى پاى عقب بهعنوان پاى ستون که قویتر است مقاومت کرده، تعادل بدن خود را حفظ کند.
گارد بهتر
با توجه به انواع مختلفى از گاردها، گارد چپ و راست، نسبت به گارد جفت یا ژاپنى از نظر دفاع در برابر حملاتِ حریف از مزایاى بیشترى برخوردار است این گارد از لحاظ واکنش مناسب و به موقع، شرایط بهترى را براى کشتى‌گیر مدافع فراهم مىکند، در صورتى‌که، کشتى‌گیرانِ جفت‌گارد، در هر لحظه از هر دو جهت ممکن است مورد هجوم کشتى‌گیر مجرى قرار گیرند. از اینرو، این شیوه فاقد مزایاى قدرت تصمیم‌گیرى به‌موقع و آمادگى قبلى براى دفاع از بدن خواهد بود. در مورد حمله، در گارد مختلط، در شرایطى که مجرى جفت‌گارد است و مدافع، چپ‌گارد و یا راست‌گارد، کشتى‌گیر جفت‌گارد، حتى اگر توانائى اجراء فنون از هر دو جهت را داشته باشد و بتوانند فنون را دوسویه (از چپ و از راست) اجراء کند، فقط از یک جهت مى‌تواند به کشتى‌گیر مدافع حمله کند، و از طرفى چون، اکثر کشتى‌گیران معمولاً، از هماهنگى و ارتباط عصبى - عضلانى یک‌سویه برخوردار هستند و با توجه به اینکه بهترین تقسیم‌بندى تقابل گاردها، در مورد آموزش و یادگیریِ بهتر مهارت‌ها و فنون کشتی، گارد موافق و مخالف است، در نتیجه بهتر است که کشتى‌گیران یکى از دو نوع گارد چپ و یا راست را انتخاب نمایند.
آزمون ملاک اصلى انتخاب نوع گاردبه‌طور کلی، بهتر است که، هر دو آزمون قدرت و واکنش بهطور همزمان انجام شود، تا با در نظر گرفتن مجموع نتایج هر دو آزمون، نوع گارد انتخاب شود. مثلاً؛ اگر نوآموزى داراى پاى چپ، ضعیفتر و سرعت واکنش بیشترى باشد، بهتر است گارد چپ را انتخاب کند.
در گارد باز، کشتى‌گیر به حالت نیمه‌خمیده به‌طرف جلو، حفاظت و کنترل ضعیفى روى پاهاى خود دارد و معمولاً از این نوع گارد در کشتى فرنگى استفاده مى‌شود.
- گارد بسته :
در گارد بسته، کشتى‌گیر به حالت کاملاً خمیده به‌طرف جلو، کنترل و حفاظت کاملى روى پاهاى خود دارد. از این نوع گارد، در کشتى آزاد استفاده مى‌شود.
ملاک و روش انتخاب نوع گارد
اصولاً نوآموزان براى انتخاب صحیح و مناسب نوع گارد، متناسب با توانائى‌هاى خود، باید داراى ضوابطى مبتنى بر اصول علمى باشند.
آزمون واکنشدر آزمون واکنش، نوآموز بهطور ایستاده، هر دو پاى خود را در یک خط قرار مى‌دهد و سپس بدون توجه به حرکت پاها و یا تصمیم‌گیرى در مورد حرکت آنها، در حالى که تفکر خود را از این موضوع منحرف مىکند، خود را چندین‌بار به‌طرف جلو رها کرده، تا با واکنشى که بهمنظور ممانعت از سقوط خود به روى تشک یا زمین از خود نشان مى‌دهد، یکى از پاهاى خود را به طرف جلو بگذارد، در نتیجه، پائى که زودتر واکنش نشان مى‌دهد، براى ممانعت از سقوط بدن در جلو قرار مى‌گیرد، طبعاً از واکنش بیشترى نسبت به پاى دیگر برخوردار است، و این ملاک مناسبى براى کشتى‌گیران رشتهٔ آزاد است که در هنگام زیرگیرى از جانب حریف با واکنش مناسب و سریع دفاع کرده، پاى خود را عقب بکشد. بنابراین، هرگاه پاى چپ کشتى‌گیرى داراى واکنش بیشترى باشد بهتر است که چپ‌گارد باشد، و هرگاه پاى راست کشتى‌گیرى داراى واکنش سریعترى باشد بهتر است که راست‌گارد باشد. در صورتى‌که در آزمون‌هاى متعدد مشخص شود که هر دو پاى کشتى‌گیر، به یک نسبت داراى واکنش مى‌باشد، بهتر است آزمون قدرت را نیز انجام دهد تا در انتخاب نوع گارد، دقیق‌تر عمل کند.
آزمون قدرتدر آزمون قدرت، نوآموز بهطور ایستاده، هربار روى یکى از پاهاى خود مى‌نشیند و سپس بلند مى‌شود. در این حالت، سهولت نشستن روى هر یک از پاها، نشان‌دهندهٔ بالا بودن قدرت بیشتر آن آن پا خواهد بود که در نتیجه، هر کدام از پاها که قدرت کمترى داشته باشد، بهعنوان پاى گارد (پاى جلوئی) انتخاب مى‌شود، و پائى که قویتر باشد، بهعنوان پاى غیرگارد، عقب گذاشته مى‌شود، تا در صورتى‌که حریف پاى جلوئى (پاى گارد) را گرفت کشتى‌گیر مدافع بتواند، روى پاى عقب بهعنوان پاى ستون که قویتر است مقاومت کرده، تعادل بدن خود را حفظ کند.
گارد بهتر
با توجه به انواع مختلفى از گاردها، گارد چپ و راست، نسبت به گارد جفت یا ژاپنى از نظر دفاع در برابر حملاتِ حریف از مزایاى بیشترى برخوردار است این گارد از لحاظ واکنش مناسب و به موقع، شرایط بهترى را براى کشتى‌گیر مدافع فراهم مىکند، در صورتى‌که، کشتى‌گیرانِ جفت‌گارد، در هر لحظه از هر دو جهت ممکن است مورد هجوم کشتى‌گیر مجرى قرار گیرند. از اینرو، این شیوه فاقد مزایاى قدرت تصمیم‌گیرى به‌موقع و آمادگى قبلى براى دفاع از بدن خواهد بود. در مورد حمله، در گارد مختلط، در شرایطى که مجرى جفت‌گارد است و مدافع، چپ‌گارد و یا راست‌گارد، کشتى‌گیر جفت‌گارد، حتى اگر توانائى اجراء فنون از هر دو جهت را داشته باشد و بتوانند فنون را دوسویه (از چپ و از راست) اجراء کند، فقط از یک جهت مى‌تواند به کشتى‌گیر مدافع حمله کند، و از طرفى چون، اکثر کشتى‌گیران معمولاً، از هماهنگى و ارتباط عصبى - عضلانى یک‌سویه برخوردار هستند و با توجه به اینکه بهترین تقسیم‌بندى تقابل گاردها، در مورد آموزش و یادگیریِ بهتر مهارت‌ها و فنون کشتی، گارد موافق و مخالف است، در نتیجه بهتر است که کشتى‌گیران یکى از دو نوع گارد چپ و یا راست را انتخاب نمایند.
آزمون ملاک اصلى انتخاب نوع گاردبه‌طور کلی، بهتر است که، هر دو آزمون قدرت و واکنش بهطور همزمان انجام شود، تا با در نظر گرفتن مجموع نتایج هر دو آزمون، نوع گارد انتخاب شود. مثلاً؛ اگر نوآموزى داراى پاى چپ، ضعیفتر و سرعت واکنش بیشترى باشد، بهتر است گارد چپ را انتخاب کند.
گارد عبارت است از نحوهٔ قرار گرفتنِ کشتى‌گیر در مقابل حریف، یا نحوهٔ تقابل دو کشتى‌گیر در مقابل هم، و یا طریقهٔ ایستادن کشتى‌گیر براى انجام کشتى.
گارد، زمانى صحیح و قابل اطمینان است که تعادل کشتى‌گیر را در تمام عملیات و مانورها، هنگام کشتى گرفتن، کنترل نماید، و آن نیز زمانى است که عملیات انجام شده از نظر فیزیکى صحیح باشد تا مرکز ثقل به‌وجود آمده مانع عدم تعادل کشتى‌گیر نگردد.
انواع گاردها با توجه به نوع کشتى
- گارد آزاد :
در گارد آزاد، با توجه به مقررات کشتى آزاد، مجرى مى‌تواند براى اجراء فنون از تمامى اعضاء بدن خود و حریف استفاده کند. از اینرو، کشتى‌گیران مجرى و مدافع، براى محافظت از بدن و خصوصاً از پاها، در مقابل حملات حریف، از گاردى خمیده به طرف جلو استفاده کرده، دستها را بهمنظور محافظت از پاها در مقابل بدن، قرار مى‌دهند (شکل - گارد در کشتى آزاد).
گارد فرنگى :
در گارد فرنگی، با توجه به مقررات کشتى فرنگی، مجرى فقط مجاز است براى اجراء فنون، از بالاتنهٔ حریف استفاده کند، و کشتى‌گیران مجرى و مدافع، مجاز به استفاده از گاردى خمیده نیستند، از اینرو کشتى فرنگى از گاردى قائم و بدون خمیدگى برخوردار است (شکل - گارد در کشتى فرنگى).
گارد چپ:
در گارد چپ، کشتى‌گیر، پاى چپ خود را جلو و پاى راست خود را عقب مى‌گذارد. در این حالت، پاى چپ را پاى گارد، دست چپ را دست گارد، پاى راست را پاى غیرگارد، دست راست را دست غیرگارد، و کشتى‌گیرى را که داراى این نوع گارد است، کشتى‌گیر چپ‌گارد مى‌گویند (گارد چپ - کشتى‌گیر چپ‌گارد).
گارد راست :
در گارد راست، کشتى‌گیر، پاى راست خود را جلو و پاى چپ خود را عقب مى‌گذارد، در این حالت، پاى راست را پاى گارد، دست راست را دست گارد، پاى چپ را پاى غیرگارد، دست چپ را دست غیرگارد، و کشتى‌گیرى را که داراى این نوع گارد است، کشتى‌گیر راست‌گارد مى‌گویند (شکل - گارد راست - کشتى‌گیر راست‌گارد).
گارد جفت (ژاپنى) :
در گارد جفت، کشتى‌گیر هر دو پاى خود را در یک خط قرار مى‌دهد، به‌طورى‌که هیچیک از پاهاى کشتى‌گیر، جلوتر یا عقبتر نباشد. در این حالت، در شرایط مختلف، با توجه به جهت گرفتن فنون و سمت اجراء مهارت‌ها، دست و پاى گارد مشخص مى‌شود، و کشتى‌گیرى را که داراى این نوع گارد است، کشتى‌گیر جفت‌گارد مى‌گویند (شکل - گارد جفت یا ژاپنى - کشتى‌گیر جفت‌گارد).
- گارد باز :
در گارد باز، کشتى‌گیر به حالت نیمه‌خمیده به‌طرف جلو، حفاظت و کنترل ضعیفى روى پاهاى خود دارد و معمولاً از این نوع گارد در کشتى فرنگى استفاده مى‌شود.
- گارد بسته :
در گارد بسته، کشتى‌گیر به حالت کاملاً خمیده به‌طرف جلو، کنترل و حفاظت کاملى روى پاهاى خود دارد. از این نوع گارد، در کشتى آزاد استفاده مى‌شود.
گارد عبارت است از نحوهٔ قرار گرفتنِ کشتى‌گیر در مقابل حریف، یا نحوهٔ تقابل دو کشتى‌گیر در مقابل هم، و یا طریقهٔ ایستادن کشتى‌گیر براى انجام کشتى.
گارد، زمانى صحیح و قابل اطمینان است که تعادل کشتى‌گیر را در تمام عملیات و مانورها، هنگام کشتى گرفتن، کنترل نماید، و آن نیز زمانى است که عملیات انجام شده از نظر فیزیکى صحیح باشد تا مرکز ثقل به‌وجود آمده مانع عدم تعادل کشتى‌گیر نگردد.
انواع گاردها با توجه به نوع کشتى
- گارد آزاد :
در گارد آزاد، با توجه به مقررات کشتى آزاد، مجرى مى‌تواند براى اجراء فنون از تمامى اعضاء بدن خود و حریف استفاده کند. از اینرو، کشتى‌گیران مجرى و مدافع، براى محافظت از بدن و خصوصاً از پاها، در مقابل حملات حریف، از گاردى خمیده به طرف جلو استفاده کرده، دستها را بهمنظور محافظت از پاها در مقابل بدن، قرار مى‌دهند (شکل - گارد در کشتى آزاد).
گارد فرنگى :
در گارد فرنگی، با توجه به مقررات کشتى فرنگی، مجرى فقط مجاز است براى اجراء فنون، از بالاتنهٔ حریف استفاده کند، و کشتى‌گیران مجرى و مدافع، مجاز به استفاده از گاردى خمیده نیستند، از اینرو کشتى فرنگى از گاردى قائم و بدون خمیدگى برخوردار است (شکل - گارد در کشتى فرنگى).
گارد چپ:
در گارد چپ، کشتى‌گیر، پاى چپ خود را جلو و پاى راست خود را عقب مى‌گذارد. در این حالت، پاى چپ را پاى گارد، دست چپ را دست گارد، پاى راست را پاى غیرگارد، دست راست را دست غیرگارد، و کشتى‌گیرى را که داراى این نوع گارد است، کشتى‌گیر چپ‌گارد مى‌گویند (گارد چپ - کشتى‌گیر چپ‌گارد).
گارد راست :
در گارد راست، کشتى‌گیر، پاى راست خود را جلو و پاى چپ خود را عقب مى‌گذارد، در این حالت، پاى راست را پاى گارد، دست راست را دست گارد، پاى چپ را پاى غیرگارد، دست چپ را دست غیرگارد، و کشتى‌گیرى را که داراى این نوع گارد است، کشتى‌گیر راست‌گارد مى‌گویند (شکل - گارد راست - کشتى‌گیر راست‌گارد).
گارد جفت (ژاپنى) :
در گارد جفت، کشتى‌گیر هر دو پاى خود را در یک خط قرار مى‌دهد، به‌طورى‌که هیچیک از پاهاى کشتى‌گیر، جلوتر یا عقبتر نباشد. در این حالت، در شرایط مختلف، با توجه به جهت گرفتن فنون و سمت اجراء مهارت‌ها، دست و پاى گارد مشخص مى‌شود، و کشتى‌گیرى را که داراى این نوع گارد است، کشتى‌گیر جفت‌گارد مى‌گویند (شکل - گارد جفت یا ژاپنى - کشتى‌گیر جفت‌گارد).
- گارد باز :
در گارد باز، کشتى‌گیر به حالت نیمه‌خمیده به‌طرف جلو، حفاظت و کنترل ضعیفى روى پاهاى خود دارد و معمولاً از این نوع گارد در کشتى فرنگى استفاده مى‌شود.
- گارد بسته :
در گارد بسته، کشتى‌گیر به حالت کاملاً خمیده به‌طرف جلو، کنترل و حفاظت کاملى روى پاهاى خود دارد. از این نوع گارد، در کشتى آزاد استفاده مى‌شود.
یکی از ورزش های بومی استان سیستان و بلوچستان
هلاری
وسایل لازم: توپ پور (نوعی توپ از جنس پیش، برگ خرما) دستک چوب برای زدن توپ.
نحوه انتخاب یار در بازی سنتی هلاری: ابتدا بازیکنان به دو گروه تقسیم میشوند، به سرگروه ماتوکان می‌گویند. سرگروه‌ها یارهای خود را به طور مساوی انتخاب میکنند. برای انتخاب یار، افراد دو نفر – دو نفر با همدیگر به کنار رفته و برای خود نامی انتخاب میکنند. مثلاً یکی شتر و یکی گاو، بعد پیش ماتوکان آمده و می‌گویند گرگری گاو می‌خری یا شتر؟ ماتوکان هر کدام را انتخاب کرد، آن فرد یار او میشود.
روش بازی هلاری: ابتدا دو دایره در قسمت میدان بازی به فاصله تقریباً ۱۰۰ متر کشیده شده و یارهای گروهی که شروع‌کننده بازی هستند، داخل دایره و گروه دیگر در میدان قرار می‌گیرند.زمین بازی به صورت محل آغاز معروف به"مبدأ" و مقصد بازی به نام “کلات” تقسیم شده‌است.کلات همان دژ است. بعد از تعیین نوبت بازی ابتدا یکی از افراد گروه داخل میدان، توپ را به دست گرفته و برای گروه داخل دایره می‌اندازد و هر فرد در نوبت بازی حق یک بار زدن را دارند. اگر دستک به توپ نخورد سُپ(sup) – سوختن- می‌گویند. هر کس که سوخت، باید داخل دایره منتظر زدن فرد بعدی باشد تا در فرصت مناسب که یکی از یارانش توپ را زد و به فاصله دورتری انداخت، بتواند به کلات فرار کند. اگر توپ به فاصله خیلی دور بیفتد، میتواند برود و برگردد. اگر این کار را انجام دهد، امتیاز زدن توپ را خواهد داشت. در هلاری اگر توپ را حریف در هوا بگیرد یک امتیاز است و به آن هل(hal) می‌گویند. اگر گروه شروع‌کننده امتیاز داشته باشد، میتواند امتیاز را پایاپای کند وگرنه باید بازی را به حریف مقابل واگذار کرده و خود و یارانش بیرون دایره در میدان برای گرفتن توپ بروند.
ورزش زورخانه‌ای یا ورزش باستانی یا ورزش پهلوانی، نام مجموعه حرکات ورزشی و رزمی است که در محل زورخانه و با ضرب مرشد از گذشته‌های دور رواج داشته‌است. هم چنین در زورخانه علاوه بر ورزش زورخانه‌ای، کشتی پهلوانی نیز گرفته میشود.
پرونده ثبت جهانی آیین‌های پهلوانی و زورخانه‌ای به کوشش فدراسیون ورزش پهلوانی و زورخانه‌ای ایران با همکاری سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری آماده گردید. آیین‌های پهلوانی و زورخانه‌ای در تاریخ ۲۵ آبان ۱۳۸۹ برابر با ۱۶ نوامبر ۲۰۱۰ در فهرست میراث معنوی یونسکو از سوی ایران به ثبت جهانی رسید.
دانشنامه بروک‌هاوس آلمانی، با استناد به تحقیقات دانشگاه ورزش آلمان، ورزش زورخانه‌ای را در کتاب اصلی و جلد ویژه ورزش، قدیمی‌ترین ورزش بدنسازی جهان معرفی میکند.
ورزش و انجام حرکات پهلوانی جزو فعالیتهای اصلی روزمره ایرانیان در دوران باستان بوده‌است. جامعه آن زمان ارزش خاصی برای ورزشکارانی قائل میشد که برای قدرت بدنی و شجاعت روحی که در اختیار داشتند، شکرگزار بودهاند.
بر پایهٔ تاریخ، زورخانه در حدود هفتصد سال پیش (قرن ۷ خورشیدی) به وسیلهٔ محمود معروف به پوریای ولی که ظاهراً از مردم آذربایجان بوده و گویا در سال ۷۷۲ ه.ق امروزی بازسازمان دهی شده‌است. با این حال بر پایهٔ رفتار و منش تاریخی و اسطوره‌های ایران زورخانه میتواند دست کم در ایران تاریخی بسیار کهن‌تر داشته باشد.
جایگاه زورخانه پس از اسلام در زنده‌کردن فرهنگ و آیین افتادگی و برادری که از عهد باستان در ایران رواج داشته‌است، اهمیت ویژه دارد.
در دانشنامه بروک‌هاوس چنین آمده: در مقطع زمانی خاصی در بیش از ۱۲۰۰ سال پیش که صلح نسبی بر ایران حکم فرما بود، جنگجویان ایرانی افزار نبرد از جمله گرز، کمان و سپر را جهت آماده‌سازی بدن برای آینده، تبدیل به افزار ورزشی نموده به ورزش با آنان پرداختند.
ورزش زورخانه‌ای آداب و سنتی خاص دارد. آداب و سننی که با پیروی از پهلوانان و دلاوران افسانهای دورهٔ باستانی و تاسی از پیشوای نخستین شیعیان و جوانمردان، خُلق و خوی مردانگی و مروت و جوانمردی را در ورزش کاران برمی‌انگیزد یا نیرو می‌بخشد. این ویژگیهای نیکو در قالب شعرها و داستان‌هایی به صورت آهنگین و به همراهی «ضرب زورخانه» که مهمترین ساز این نوع موسیقی است، برای برانگیختن ورزشکاران در هنگام ورزش از سوی «مرشد» خوانده میشود. ورزش کاران هماهنگ با موسیقی و نوای مرشد، جست و خیز میکنند و حرکات زیبای گروهی یا فردی به نمایش میگذارند.
ورزش باستانی در بین ورزشکاران به احترام و ادب معروف است و با اصول زیادی همراه است. بهطور مثال تمامی حرکات با اجازه از سادات و پیش کسوتان زورخانه که به رخصت گرفتن معروف هست انجام میشود. شعار ورزش باستانی پرورش روح و جسم است به‌طوری‌که شیعیان معتقدند که زورخانه مسجد دوم شیعیان است؛ ولی در نسل جدید ورزشکاران این آداب و رسوم کم‌کم از بین رفته‌است و کمتر مذهب در این ورزش دیده میشود. یکی دیگر از اصلی‌ترین آداب زورخانه این است که ورزشکاران باید مواردی را از قبیل (فروتنی و از خود گذشتگی-مروت-مردانگی-سفره داری-پاکیزگی-کمک به فقرا و تنگدستان و دیگر صفات شامل پهلوانی) را رعایت کند.
کسانی بر این گمان هسنند که مردان زورخانه در دوران باستان، آیین رزم هم میآموختند و می‌گویند ابزار و ورزش باستانی شباهت شگرفی به جنگ‌افزار روزگاران قدیم داشته‌است. با گرز و میل چوبی زورخانه، سپر و تخته بسیار سنگین مشهور به سنگ و کمان و کباده زورخانه که با آن عضله می‌پرورانند. در هر حال فنون رزم و ورزش، دیر زمانی است که هر یک به راه خود رفته‌اند حتی چرخ زدن هم آیین رزم خودش را دارد به‌طوری‌که جوانی که بر بزرگ‌تر خود کنده میکشد و از او خواستار است که نخست من می‌چرخم فلسفه آیین رزمی‌اش این است که میخواهد بگوید بگذار نخست من شهید بشوم؛ من خواستار جنگ در میدان هستم.
انواع مختلف پرتابها را در میل بازی ‹‹چشمه›› گویند. در میل بازی افتادن میل از دست میل باز را افت گویند.
با سلام
مصطفی صمدی سلاله
درس دو و میدانی ۲
دانشگاه آزاد کرج
تحقیق ؛ پرتاب دیسک
یکی از رشتههای پرتابیِ دو و میدانی است که در آن پرتاب‌کنندگان باید وسیله‌ای به نام دیسک را به بیشترین مسافت نسبت به رقبای خود پرتاب کنند. این ورزش سابقه‌ای حدوداً پنج‌هزارساله دارد.
بدنهٔ دیسک باید جامد یا توخالی باشد و از جنس چوب یا مادهٔ مناسب دیگری با لبه‌ای از فلز و به‌شکل دایرهٔ کامل و قرص‌مانند (به‌شکل عدس) ساخته شود. لبهٔ دیسک باید کاملاً گرد و شعاع آن ۶ میلیمتر باشد. ضخامت دیسک در قسمت وسط بیشتر است و باید در حدود ۴۴ تا ۴۶ میلیمتر باشد. وزن دیسک برای مردان ۲ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۲۲۱ و حداقل ۲۱۹ میلیمتر، و برای زنان ۱ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۱۸۲ و حداقل ۱۸۰ میلیمتر است. دیسک‌ها باید طوری ساخته شوند که همواره دارای حالت تعادل باشند و دو طرف آنها متقارن باشد.
نحوهٔ پرتاب دیسک از دایرهای به قطر ۲٫۵ متر که داخل یک قفس ساخته شده و تنها با حلقه‌ای از آهن ــ که معمولاً با رنگ سفید رنگ‌آمیزی شده و به‌شکل دایره درآمده‌است ــ تشکیل میشود. کف دایره باید از جنس سختی مانند سیمان یا آسفالت باشد و نباید خیلی صاف باشد به‌طوری‌که پرتابکننده روی آن سُر بخورد. کفِ کاملاً مسطحِ دایره باید در حدود ۱۴ تا ۲۶ میلیمتر پایینتر از لبهٔ بالاییِ حلقهٔ آهنی باشد.
ناحیهٔ فرود پرتاب دیسک محدوده‌ای با قطر۴۰ درجه است که با دو خط یا نوار ۵سانتیمتری مشخص میشود. این محل باید خاک نرم یا چمن باشد تا از شکسته شدن دیسک‌های پرتاب‌شده جلوگیری کند. برای تعیین قطاع ناحیهٔ فرود (۴۰ درجه)، از مرکز دایره ضلعی به‌طول ۲۰ متر بهعنوان یک طرف قطاع ترسیم کنید، سپس ضلع دوم قطاع را طوری ترسیم کنید که فاصلهٔ دو ضلع به‌طول ۲۰ متر از مرکز دایره، ۱۳٫۶۸ متر شود و سپس این دو خط را امتداد دهید تا قطاع کامل یا ناحیهٔ فرود پرتاب دیسک بهدست آید.
با سلام استاد
علی اکبر کریمی
دومیدانی 2
تحقیق پرتاب دیسک
دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج، دانشجوی تربیت بدنی
««پرتاب دیسک»»
کی از بهترین رشته های ورزشی در کل دنیا است که در ایران ورزش پرتاب دیسک بسیار پرطرفدار است در اینجا به معرفی ورزش پرتاب دیسک و همچنین قوانین و مقررات پرتاب دیسک خواهیم پرداخت. پرتاب دیسک یکی از رشتههای ورزش دو و میدانی است که سابقه باستانی دارد. ورزشکاران وسیله‌ای به نام “دیسک” را پرتاب میکنند و پرتاب کننده ای که بتواند دیسک را بیشتر و دورتر پرتاب کند، برنده مسابقه خواهد بود. پیشینه پرتاب دیسک به ۷۰۸ سال قبل از میلاد مسیح برمی‌گردد. در آن زمان مجسمه سازی به نام “مایرون” مجسمه‌ای ساخت که نشان دهنده یک فرد در حال پرتاب دیسک بود، امروزه با گسترش ورزشهای دو و میدانی مجسمه “دیسکوبولوس” به مشهورترین اثر این هنرمند تبدیل شده است. همچنین هومر در کتاب ایلیاد خود به پرتاب دیسک اشاره کرده است. پرتاب دیسک یکی از مواد پنج گانه ورزش یونان باستان بود. در آن زمان دیسک‌ها از جنس آهن و برنز ساخته می‌شدند، در نتیجه از دیسک‌های امروزی سنگین‌تر بودند. امروزه پرتاب دیسک یکی از ورزشهای المپیک در بخش مردان و زنان است.
✓ وزن دیسک و مشخصات
دیسک دایرهای شکل است. جنس دیسک میتواند چوب یا هر ماده مناسب دیگری باشد، اما لبه‌ی آن فلزی است. لبه آن کاملا گرد و قطر آن ۶ میلی متر است. اما ضخامت میانه دیسک بیشتر و در حدود ۴۴ تا ۴۶ میلی متر است. وزن دیسک برای مردان ۲ کیلوگرم و قطر آن بین ۲۱۹ تا ۲۲۱ میلی متر و برای زنان ۱ کیلوگرم و با قطر ۱۸۰ تا ۱۸۲ میلی متر است. دیسک‌ها باید متقارن ساخته شوند تا تعادل خود را حین پرواز در هوا حفظ کنند.
✓ قوانین و مقررات پرتاب دیسک
۱. ترتیب پرتاب شرکت کنندگان با قرعه کشی انجام میشود.
۲. اگر تعداد شرکت کنندگان بیش از ۸ نفر باشد، هر نفر سه بار دیسک را پرتاب میکند و ۸ نفر اول از لحاظ رکورد، سه پرتاب دیگر انجام میدهند. اما اگر تعداد شرکت کننده‌ها ۸ نفر یا کمتر باشد هر شرکت کننده ۶ پرتاب انجام میدهد و بهترین پرتاب، ملاک رده بندی خواهد بود.
۳. هر شرکت کننده باید پرتاب خود را طرف مدت یک دقیقه انجام دهد، در غیر اینصورت بعد از گذشت یک دقیقه قانونی، پرتاب او محاسبه نخواهد شد. قبل از شروع مسابقه نیز هر شرکت کننده میتواند دو پرتاب تمرینی انجام دهد که بعد از شروع مسابقه مجاز به انجام این کار نیست. اندازه گیری مسافت پرتاب شده توسط یک متر نواری غیر انعطاف پذیر انجام میشود. اندازه مسافت پرتاب دیسک تا مقیاس یک سانتیمتر خوانده میشود. اگر اندازه پرتاب دو نفر مساوی باشد بهترین پرتاب دوم آنها و اگر پرتاب دوم نیز مساوی باشد بهترین پرتاب سوم آنها محاسبه خواهد شد.
۴. در مسابقاتی که به صورت دو مرحلهای انجام میشود، شرکت کنندگانی که پس از انجام سه پرتاب به این حد نصاب ایده‌آل کمیته فنی مسابقات می‌رسند به مرحله بعد خواهند رفت.
۵. هنگام پرتاب پای شرکت کننده نباید از منطقه پرتاب خارج شود، وگرنه خطا محسوب میشود.
۶. دیسک پرتاب شده باید کاملا داخل قسمت مشخص شده فرود آید وگرنه خطا محسوب میشود.
۷. پرتاب کننده باید تا فرود کامل دیسک درون دایره باقی بماند و با اجازه سرداور از منطثه پرتاب دیسک خارج شود.
✓ روش صحیح پرتاب دیسک
این روش برای افراد راست دست است و افراد چپ دست می‌توانند عکس آن را انجام دهند:
پاهای خود را هم اندازه با عرض شانه‌ها باز کنید و بازوهای دست خود را صاف نگه دارید. میتوانید از تکنیک زانو-چانه-انگشت پا استفاده کنید، طوری که زانو و انگشت‌های پای چپ و چانه شما در یک امتداد قرار بگیرند. درون دایره پرتاب قرار بگیرید و پای چپ خود را سمت بیرون دایره و پای راست خود را با زاویه ۹۰ درجه نسبت به پای چپ خود قرار دهید. اگر یک ساعت را در نظر بگیرید پای چپ بر روی ساعت ۱۲ و پای راست بر روی ساعت سه قرار می‌گیرند.در دستهای خود نوسان ایجاد کنید تا طول اندازه حرکت بالاتنه خود را مشخص کنید. دست راست خود را بر روی دیسک و دست چپ را به عنوان تکیه گاه در زیر دیسک قرار دهید. انگشتان خود را در لبه‌های دیسک به اندازه یک بند انگشت خم کنید تا از افتادن آن جلوگیری نمایید. بازوهای خود را صاف نگه دارید سر خود را پایین گرفته و آماده پرتاب شوید.دست خود را تا زاویه ۴۰-۵۰ درجه حرکت دهید. بهترین زاویه برای پرتاب ۴۵ درجه است، چراکه بیشترین برد ممکن را برای پرتاب دیسک بوجود میآورد. هنگامی که دست را حرکت می‌دهید پایین تنه خود را نیز تکان دهید تا چرخش بیشتر شود. زمانیکه احساس کردید دستها را به اندازه کافی حرکت داده اید شروع به پرتاب دیسک کنید. مواظب باشید که از دایره خارج نشوید.
پرتاب دیسک باید به صورت اصولی و درست انجام شود و به دلیل بالا بودن وزن دیسک در پرتاب دیسک ممکن است برای دست ها و کتف و شانه مشکل ایجاد کند لطفا قبل از پرتاب دیسک از وزن دیسک در پرتاب دیسک اطلاع کسب کنید.
با سلام
کیارش گیچلو
دومیدانی ۲ دانشگاه آزاد کرج
پرتاب دیسک یکی از رشته های ورزش دو و میدانی است که سابقه باستانی دارد. ورزشکاران وسیله ای به نام "دیسک" را پرتاب می کنند و پرتاب کننده ای که بتواند دیسک را بیشتر و دورتر پرتاب کند، برنده مسابقه خواهد بود. پیشینه پرتاب دیسک به ۷۰۸ سال قبل از میلاد مسیح برمی گردد. در آن زمان مجسمه سازی به نام "مایرون" مجسمه ای ساخت که نشان دهنده یک فرد در حال پرتاب دیسک بود، امروزه با گسترش ورزش های دو و میدانی مجسمه "دیسکوبولوس" به مشهور ترین اثر این هنرمند تبدیل شده است. همچنین هومر در کتاب ایلیاد خود به پرتاب دیسک اشاره کرده است. پرتاب دیسک یکی از مواد پنج گانه ورزش یونان باستان بود. در آن زمان دیسک ها از جنس آهن و برنز ساخته می شدند، در نتیجه از دیسک های امروزی سنگین تر بودند. امروزه پرتاب دیسک یکی از ورزش های المپیک در بخش مردان و زنان است.
آشنایی با رشته ورزشی پرتاب نیزه
قوانین
بدنهٔ دیسک باید جامد یا توخالی باشد و از جنس چوب یا مادهٔ مناسب دیگری با لبه ای از فلز و به شکل دایرهٔ کامل و قرص مانند (به شکل عدس) ساخته شود. لبهٔ دیسک باید کاملاً گرد و شعاع آن ۶ میلی متر باشد. ضخامت دیسک در قسمت وسط بیشتر است و باید در حدود ۴۴ تا ۴۶ میلی متر باشد. وزن دیسک برای مردان ۲ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۲۲۱ و حداقل ۲۱۹ میلی متر، و برای زنان ۱ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۱۸۲ و حداقل ۱۸۰ میلی متر است. دیسک ها باید طوری ساخته شوند که همواره دارای حالت تعادل باشند و دو طرف آنها متقارن باشد. نحوهٔ پرتاب دیسک از دایره ای به قطر ۲٫۵ متر که داخل یک قفس ساخته شده و تنها با حلقه ای از آهن ــ که معمولاً با رنگ سفید رنگ آمیزی شده و به شکل دایره درآمده است ــ تشکیل می شود. کف دایره باید از جنس سختی مانند سیمان یا آسفالت باشد و نباید خیلی صاف باشد به طوری که پرتاب کننده روی آن سُر بخورد. کفِ کاملاً مسطحِ دایره باید در حدود ۱۴ تا ۲۶ میلی متر پایین تر از لبهٔ بالاییِ حلقهٔ آهنی باشد. ناحیهٔ فرود پرتاب دیسک محدوده ای با قِطاعِ ۴۰ درجه است که با دو خط یا نوار ۵سانتی متری مشخص می شود. این محل باید خاک نرم یا چمن باشد تا از شکسته شدن دیسک های پرتاب شده جلوگیری کند. برای تعیین قطاع ناحیهٔ فرود (۴۰ درجه)، از مرکز دایره ضلعی به طول ۲۰ متر به عنوان یک طرف قطاع ترسیم کنید، سپس ضلع دوم قطاع را طوری ترسیم کنید که فاصلهٔ دو ضلع به طول ۲۰ متر از مرکز دایره، ۱۳٫۶۸ متر شود و سپس این دو خط را امتداد دهید تا قطاع کامل یا ناحیهٔ فرود پرتاب دیسک به دست آید.
روش پرتاب دیسک
این روش برای افراد راست دست است و افراد چپ دست می توانند عکس آن را انجام دهند:
پا های خود را هم اندازه با عرض شانه ها باز کنید و بازو های دست خود را صاف نگه دارید. می توانید از تکنیک زانو-چانه-انگشت پا استفاده کنید، طوری که زانو و انگشت های پای چپ و چانه شما در یک امتداد قرار بگیرند. درون دایره پرتاب قرار بگیرید و پای چپ خود را سمت بیرون دایره و پای راست خود را با زاویه ۹۰ درجه نسبت به پای چپ خود قرار دهید. اگر یک ساعت را در نظر بگیرید پای چپ بر روی ساعت ۱۲ و پای راست بر روی ساعت سه قرار می گیرند. در دست های خود نوسان ایجاد کنید تا طول اندازه حرکت بالاتنه خود را مشخص کنید. دست راست خود را بر روی دیسک و دست چپ را به عنوان تکیه گاه در زیر دیسک قرار دهید. انگشتان خود را در لبه های دیسک به اندازه یک بند انگشت خم کنید تا از افتادن آن جلوگیری نمایید. بازو های خود را صاف نگه دارید سر خود را پایین گرفته و آماده پرتاب شوید. دست خود را تا زاویه ۴۰-۵۰ درجه حرکت دهید. بهترین زاویه برای پرتاب ۴۵ درجه است، چراکه بیشترین برد ممکن را برای پرتاب دیسک بوجود می آورد. هنگامی که دست را حرکت می دهید پایین تنه خود را نیز تکان دهید تا چرخش بیشتر شود. زمانی که احساس کردید دست ها را به اندازه کافی حرکت داده اید شروع به پرتاب دیسک کنید. مواظب باشید که از دایره خارج نشوید.
رکوردهای جهان، آسیا و ایران
رکورد جهانیِ پرتاب دیسک مردان متعلق به یورگن شولْتِ آلمانی به میزان ۷۴٬۰۸ متر (۶ ژوئن ۱۹۸۶، نویبرندنبورگ، آلمان) است.
رکورد جهانیِ پرتاب دیسک زنان ازآنِ گابریِله راینْشِ آلمانی به میزان ۷۶٬۸۰ متر (۹ ژوئیهٔ ۱۹۸۸، نویبرندنبورگ، آلمان) است.
درضمن، رکورد مردانِ آسیا و ایران در اختیار احسان حدادی به میزان ۶۹٬۳۲ متر (۳ ژوئن ۲۰۰۸، تالین، استونی) است
پرتاب دیسک یکی از رشتههای ورزش دو و میدانی است که سابقه باستانی دارد و امروزه در بازیهای المپیک طرفداران زیادی در هر دو بخش آقایان و بانوان دارد. در ادامه با ابزار پرتاب دیسک و قوانین مسابقات این ورزش بیشتر آشنا می‌شوید.
رشته ورزشی پرتاب دیسک
پرتاب دیسک یکی از رشته های دو میدانی است که در آن پرتاب‌کنندگان باید وسیله‌ای به نام دیسک را به بیشترین مسافت نسبت به رقبای خود پرتاب کنند. این ورزش سابقه‌ای حدوداً پنج‌هزارساله دارد.
دیسک
بدنهٔ دیسک باید جامد یا توخالی باشد و از جنس چوب یا مادهٔ مناسب دیگری با لبه‌ای از فلز و به‌شکل دایرهٔ کامل و قرص‌مانند (به‌شکل عدس) ساخته شود. لبهٔ دیسک باید کاملاً گرد و شعاع آن ۶ میلیمتر باشد. ضخامت دیسک در قسمت وسط بیشتر است و باید در حدود ۴۴ تا ۴۶ میلیمتر باشد.
وزن دیسک برای مردان ۲ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۲۲۱ و حداقل ۲۱۹ میلیمتر، و برای زنان ۱ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۱۸۲ و حداقل ۱۸۰ میلیمتر است. دیسک‌ها باید طوری ساخته شوند که همواره دارای حالت تعادل باشند و دو طرف آنها متقارن باشد.
ناحیه پرتاب دیسک
نحوهٔ پرتاب دیسک از دایرهای به قطر ۲٫۵ متر که داخل یک قفس ساخته شده و تنها با حلقه‌ای از آهن که معمولاً با رنگ سفید رنگ‌آمیزی شده و به‌شکل دایره درآمده‌است تشکیل میشود. کف دایره باید از جنس سختی مانند سیمان یا آسفالت باشد و نباید خیلی صاف باشد به‌طوری‌که پرتابکننده روی آن سُر بخورد. کفِ کاملاً مسطحِ دایره باید در حدود ۱۴ تا ۲۶ میلیمتر پایینتر از لبهٔ بالاییِ حلقهٔ آهنی باشد.
ناحیهٔ فرود دیسک
ناحیهٔ فرود پرتاب دیسک محدوده‌ای با قِطاعِ ۴۰ درجه است که با دو خط یا نوار ۵سانتیمتری مشخص میشود. این محل باید خاک نرم یا چمن باشد تا از شکسته شدن دیسک‌های پرتاب‌شده جلوگیری کند. برای تعیین قطاع ناحیهٔ فرود (۴۰ درجه)، از مرکز دایره ضلعی به‌طول ۲۰ متر بهعنوان یک طرف قطاع ترسیم کنید، سپس ضلع دوم قطاع را طوری ترسیم کنید که فاصلهٔ دو ضلع به‌طول ۲۰ متر از مرکز دایره، ۱۳٫۶۸ متر شود و سپس این دو خط را امتداد دهید تا قطاع کامل یا ناحیهٔ فرود پرتاب دیسک بهدست آید.
روش پرتاب دیسک
این روش برای افراد راست دست است و افراد چپ دست می‌توانند عکس آن را انجام دهند:
پاهای خود را هم اندازه با عرض شانه‌ها باز کنید و بازوهای دست خود را صاف نگه دارید. میتوانید از تکنیک زانو-چانه-انگشت پا استفاده کنید، طوری که زانو و انگشت‌های پای چپ و چانه شما در یک امتداد قرار بگیرند. درون دایره پرتاب قرار بگیرید و پای چپ خود را سمت بیرون دایره و پای راست خود را با زاویه ۹۰ درجه نسبت به پای چپ خود قرار دهید. اگر یک ساعت را در نظر بگیرید پای چپ بر روی ساعت ۱۲ و پای راست بر روی ساعت سه قرار می‌گیرند.
در دستهای خود نوسان ایجاد کنید تا طول اندازه حرکت بالاتنه خود را مشخص کنید. دست راست خود را بر روی دیسک و دست چپ را به عنوان تکیه گاه در زیر دیسک قرار دهید. انگشتان خود را در لبه‌های دیسک به اندازه یک بند انگشت خم کنید تا از افتادن آن جلوگیری نمایید. بازوهای خود را صاف نگه دارید سر خود را پایین گرفته و آماده پرتاب شوید.
دست خود را تا زاویه ۴۰-۵۰ درجه حرکت دهید. بهترین زاویه برای پرتاب ۴۵ درجه است، چراکه بیشترین برد ممکن را برای پرتاب دیسک بوجود میآورد. هنگامی که دست را حرکت می‌دهید پایین تنه خود را نیز تکان دهید تا چرخش بیشتر شود. زمانیکه احساس کردید دستها را به اندازه کافی حرکت داده اید شروع به پرتاب دیسک کنید. مواظب باشید که از دایره خارج نشوید.
مسابقات پرتاب دیسک
ترتیب پرتاب شرکت‌کنندگان با قرعه‌کشى تعیین مى‌شود. اگر تعداد شرکت‌کنندگان بیش از ۸ نفر باشد، به هر نفر اجازهٔ سه پرتاب داده مى‌شود و به ۸ نفرى که نتایج بهترى کسب کرده‌اند اجازهٔ سه پرتاب دیگر (یعنى مجموعاً ۶ پرتاب) داده مى‌شود.
چنانچه تعداد پرتاب‌کنندگان ۸ نفر یا کمتر باشد، به هر نفر اجازهٔ ۶ پرتاب داده مى‌شود که چون در این حالت مسابقات بهصورت نهائى برگزار مى‌شود، رده‌بندى از روى بهترین نتایج هر شرکت‌کننده تعیین مى‌شود.
هر پرتابکننده مجاز است پرتاب خود را در محدودهٔ زمانى یک دقیقه انجام دهد. قبل از شروع مسابقه معمولاً به هر پرتابکننده اجازهٔ دو پرتاب تمرینى در داخل دایرهٔ مسابقه داده مى‌شود ولى پس از شروع مسابقه ورزشکار مجاز نیست و نمى‌تواند از دایرهٔ مسابقه براى تمرین استفاده کند.
اندازه‌گیرى مسافت پرتاب‌شده با متر نوارى غیرقابل انعطاف انجام و تا مقیاس یک سانتى‌مترى خوانده مى‌شود. چنانچه دو نفر تساوى کنند، دومین پرتاب بهتر و در صورت تساوى مجدد سومین پرتاب بهتر تا آخر، در نظر گرفته مى‌شود.
در مسابقاتى که بهصورت دو مرحله‌اى اجرا مى‌شود، معمولاً از سوى کمیتهٔ فنى مسافتى بهعنوان حدّ نصاب ورودى درنظر گرفته مى‌شود و هر پرتابکننده که در یکى از سه پرتاب مجاز خود موفق به کسب حدّ نصاب ورودى گردد به مرحلهٔ نهائى راه پیدا خواهد کرد.
قوانین پرتاب دیسک
- هنگام پرتاب، پاى پرتابکننده یا هیچ بخش از بدن او نباید با لبهٔ بالائى حلقهٔ دایره یا زمین اطراف آن تماس پیدا کند.
پس از انجام پرتاب، ورزشکار باید از نیمهٔ دوم دایره خارج شود.
- دیسک پرتاب‌شده باید بهطور کامل در داخل قطاع فرود آید.
- پرتابکننده باید تا بعد از فرود کامل دیسک در داخل دایره باقى بماند و سپس با اجازهٔ سرداور خارج شود.
استفاده از دستکش یا نوار پیچ‌کردن انگشتان و یا پاشیدن هر نوع ماده بر کف دایره یا کفش‌ها مجاز نیست ولى استفاده از کمربند براى محافظت از ستون فقرات اشکالى ندارد.
- اگر پرتاب‌کننده‌اى طبق مقررات وارد دایره شود ولى پس از شروع پرتاب، آن را به هر دلیلى متوقف کند مى‌تواند دیسک را در داخل یا خارج دایره قرار داده، از قسمت عقب دایره خارج شود. پرتاب مجدد وى نیز ممکن است مشروط بر اینکه در محدودهٔ زمانى مجاز یک دقیقه باشد.
- حتى‌الامکان هر پرتاب باید اندازه‌گیرى شود.
- پرتاب دیسک معمولاً باید از داخل قفس مخصوص که دهانهٔ آن با زاویهٔ ۴۰ درجه باز شده است صورت پذیرد.
رکوردهای جهان، آسیا و ایران
رکورد جهانیِ پرتاب دیسک مردان متعلق به یورگن شولْتِ آلمانی به میزان ۷۴٬۰۸ متر (۶ ژوئن ۱۹۸۶، نویبرندنبورگ، آلمان) است.
رکورد جهانیِ پرتاب دیسک زنان ازآنِ گابریِله راینْشِ آلمانی به میزان ۷۶٬۸۰ متر (۹ ژوئیهٔ ۱۹۸۸، نویبرندنبورگ، آلمان) است.
رکورد مردانِ آسیا و ایران در اختیار احسان حدادی به میزان ۶۹٬۳۲ متر (۳ ژوئن ۲۰۰۸، تالین، استونی) است.
رشته ورزشی پرتاب دیسک
پرتاب دیسک یکی از رشته های دو میدانی است که در آن پرتاب‌کنندگان باید وسیله‌ای به نام دیسک را به بیشترین مسافت نسبت به رقبای خود پرتاب کنند. این ورزش سابقه‌ای حدوداً پنج‌هزارساله دارد.
دیسک
بدنهٔ دیسک باید جامد یا توخالی باشد و از جنس چوب یا مادهٔ مناسب دیگری با لبه‌ای از فلز و به‌شکل دایرهٔ کامل و قرص‌مانند (به‌شکل عدس) ساخته شود. لبهٔ دیسک باید کاملاً گرد و شعاع آن ۶ میلیمتر باشد. ضخامت دیسک در قسمت وسط بیشتر است و باید در حدود ۴۴ تا ۴۶ میلیمتر باشد.
وزن دیسک برای مردان ۲ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۲۲۱ و حداقل ۲۱۹ میلیمتر، و برای زنان ۱ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۱۸۲ و حداقل ۱۸۰ میلیمتر است. دیسک‌ها باید طوری ساخته شوند که همواره دارای حالت تعادل باشند و دو طرف آنها متقارن باشد.
ناحیه پرتاب دیسک
نحوهٔ پرتاب دیسک از دایرهای به قطر ۲٫۵ متر که داخل یک قفس ساخته شده و تنها با حلقه‌ای از آهن که معمولاً با رنگ سفید رنگ‌آمیزی شده و به‌شکل دایره درآمده‌است تشکیل میشود. کف دایره باید از جنس سختی مانند سیمان یا آسفالت باشد و نباید خیلی صاف باشد به‌طوری‌که پرتابکننده روی آن سُر بخورد. کفِ کاملاً مسطحِ دایره باید در حدود ۱۴ تا ۲۶ میلیمتر پایینتر از لبهٔ بالاییِ حلقهٔ آهنی باشد.
ناحیهٔ فرود دیسک
ناحیهٔ فرود پرتاب دیسک محدوده‌ای با قِطاعِ ۴۰ درجه است که با دو خط یا نوار ۵سانتیمتری مشخص میشود. این محل باید خاک نرم یا چمن باشد تا از شکسته شدن دیسک‌های پرتاب‌شده جلوگیری کند. برای تعیین قطاع ناحیهٔ فرود (۴۰ درجه)، از مرکز دایره ضلعی به‌طول ۲۰ متر بهعنوان یک طرف قطاع ترسیم کنید، سپس ضلع دوم قطاع را طوری ترسیم کنید که فاصلهٔ دو ضلع به‌طول ۲۰ متر از مرکز دایره، ۱۳٫۶۸ متر شود و سپس این دو خط را امتداد دهید تا قطاع کامل یا ناحیهٔ فرود پرتاب دیسک بهدست آید.
روش پرتاب دیسک
نحوه‌ی پرتاب دیسک
این روش برای افراد راست دست است و افراد چپ دست می‌توانند عکس آن را انجام دهند:
پاهای خود را هم اندازه با عرض شانه‌ها باز کنید و بازوهای دست خود را صاف نگه دارید. میتوانید از تکنیک زانو-چانه-انگشت پا استفاده کنید، طوری که زانو و انگشت‌های پای چپ و چانه شما در یک امتداد قرار بگیرند. درون دایره پرتاب قرار بگیرید و پای چپ خود را سمت بیرون دایره و پای راست خود را با زاویه ۹۰ درجه نسبت به پای چپ خود قرار دهید. اگر یک ساعت را در نظر بگیرید پای چپ بر روی ساعت ۱۲ و پای راست بر روی ساعت سه قرار می‌گیرند.
در دستهای خود نوسان ایجاد کنید تا طول اندازه حرکت بالاتنه خود را مشخص کنید. دست راست خود را بر روی دیسک و دست چپ را به عنوان تکیه گاه در زیر دیسک قرار دهید. انگشتان خود را در لبه‌های دیسک به اندازه یک بند انگشت خم کنید تا از افتادن آن جلوگیری نمایید. بازوهای خود را صاف نگه دارید سر خود را پایین گرفته و آماده پرتاب شوید.
دست خود را تا زاویه ۴۰-۵۰ درجه حرکت دهید. بهترین زاویه برای پرتاب ۴۵ درجه است، چراکه بیشترین برد ممکن را برای پرتاب دیسک بوجود میآورد. هنگامی که دست را حرکت می‌دهید پایین تنه خود را نیز تکان دهید تا چرخش بیشتر شود. زمانیکه احساس کردید دستها را به اندازه کافی حرکت داده اید شروع به پرتاب دیسک کنید. مواظب باشید که از دایره خارج نشوید.
مسابقات پرتاب دیسک
ترتیب پرتاب شرکت‌کنندگان با قرعه‌کشى تعیین مى‌شود. اگر تعداد شرکت‌کنندگان بیش از ۸ نفر باشد، به هر نفر اجازهٔ سه پرتاب داده مى‌شود و به ۸ نفرى که نتایج بهترى کسب کرده‌اند اجازهٔ سه پرتاب دیگر (یعنى مجموعاً ۶ پرتاب) داده مى‌شود.
چنانچه تعداد پرتاب‌کنندگان ۸ نفر یا کمتر باشد، به هر نفر اجازهٔ ۶ پرتاب داده مى‌شود که چون در این حالت مسابقات بهصورت نهائى برگزار مى‌شود، رده‌بندى از روى بهترین نتایج هر شرکت‌کننده تعیین مى‌شود.
هر پرتابکننده مجاز است پرتاب خود را در محدودهٔ زمانى یک دقیقه انجام دهد. قبل از شروع مسابقه معمولاً به هر پرتابکننده اجازهٔ دو پرتاب تمرینى در داخل دایرهٔ مسابقه داده مى‌شود ولى پس از شروع مسابقه ورزشکار مجاز نیست و نمى‌تواند از دایرهٔ مسابقه براى تمرین استفاده کند.
اندازه‌گیرى مسافت پرتاب‌شده با متر نوارى غیرقابل انعطاف انجام و تا مقیاس یک سانتى‌مترى خوانده مى‌شود. چنانچه دو نفر تساوى کنند، دومین پرتاب بهتر و در صورت تساوى مجدد سومین پرتاب بهتر تا آخر، در نظر گرفته مى‌شود.
در مسابقاتى که بهصورت دو مرحله‌اى اجرا مى‌شود، معمولاً از سوى کمیتهٔ فنى مسافتى بهعنوان حدّ نصاب ورودى درنظر گرفته مى‌شود و هر پرتابکننده که در یکى از سه پرتاب مجاز خود موفق به کسب حدّ نصاب ورودى گردد به مرحلهٔ نهائى راه پیدا خواهد کرد.
قوانین پرتاب دیسک
- هنگام پرتاب، پاى پرتابکننده یا هیچ بخش از بدن او نباید با لبهٔ بالائى حلقهٔ دایره یا زمین اطراف آن تماس پیدا کند.
- پس از انجام پرتاب، ورزشکار باید از نیمهٔ دوم دایره خارج شود.
- دیسک پرتاب‌شده باید بهطور کامل در داخل قطاع فرود آید.
- پرتابکننده باید تا بعد از فرود کامل دیسک در داخل دایره باقى بماند و سپس با اجازهٔ سرداور خارج شود.
- استفاده از دستکش یا نوار پیچ‌کردن انگشتان و یا پاشیدن هر نوع ماده بر کف دایره یا کفش‌ها مجاز نیست ولى استفاده از کمربند براى محافظت از ستون فقرات اشکالى ندارد.
- اگر پرتاب‌کننده‌اى طبق مقررات وارد دایره شود ولى پس از شروع پرتاب، آن را به هر دلیلى متوقف کند مى‌تواند دیسک را در داخل یا خارج دایره قرار داده، از قسمت عقب دایره خارج شود. پرتاب مجدد وى نیز ممکن است مشروط بر اینکه در محدودهٔ زمانى مجاز یک دقیقه باشد.
- حتى‌الامکان هر پرتاب باید اندازه‌گیرى شود.
- پرتاب دیسک معمولاً باید از داخل قفس مخصوص که دهانهٔ آن با زاویهٔ ۴۰ درجه باز شده است صورت پذیرد.
رکوردهای جهان، آسیا و ایران
رکورد جهانیِ پرتاب دیسک مردان متعلق به یورگن شولْتِ آلمانی به میزان ۷۴٬۰۸ متر (۶ ژوئن ۱۹۸۶، نویبرندنبورگ، آلمان) است.
رکورد جهانیِ پرتاب دیسک زنان ازآنِ گابریِله راینْشِ آلمانی به میزان ۷۶٬۸۰ متر (۹ ژوئیهٔ ۱۹۸۸، نویبرندنبورگ، آلمان) است.
رکورد مردانِ آسیا و ایران در اختیار احسان حدادی به میزان ۶۹٬۳۲ متر (۳ ژوئن ۲۰۰۸، تالین، استونی) است
پرتاب دیسک یکی از رشتههای ورزش دو و میدانی است که سابقه باستانی دارد و امروزه در بازیهای المپیک طرفداران زیادی در هر دو بخش آقایان و بانوان دارد. در ادامه با ابزار پرتاب دیسک و قوانین مسابقات این ورزش بیشتر آشنا می‌شوید.
رشته ورزشی پرتاب دیسک
پرتاب دیسک یکی از رشته های دو میدانی است که در آن پرتاب‌کنندگان باید وسیله‌ای به نام دیسک را به بیشترین مسافت نسبت به رقبای خود پرتاب کنند. این ورزش سابقه‌ای حدوداً پنج‌هزارساله دارد.
دیسک
بدنهٔ دیسک باید جامد یا توخالی باشد و از جنس چوب یا مادهٔ مناسب دیگری با لبه‌ای از فلز و به‌شکل دایرهٔ کامل و قرص‌مانند (به‌شکل عدس) ساخته شود. لبهٔ دیسک باید کاملاً گرد و شعاع آن ۶ میلیمتر باشد. ضخامت دیسک در قسمت وسط بیشتر است و باید در حدود ۴۴ تا ۴۶ میلیمتر باشد.
وزن دیسک برای مردان ۲ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۲۲۱ و حداقل ۲۱۹ میلیمتر، و برای زنان ۱ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۱۸۲ و حداقل ۱۸۰ میلیمتر است. دیسک‌ها باید طوری ساخته شوند که همواره دارای حالت تعادل باشند و دو طرف آنها متقارن باشد.
ناحیه پرتاب دیسک
نحوهٔ پرتاب دیسک از دایرهای به قطر ۲٫۵ متر که داخل یک قفس ساخته شده و تنها با حلقه‌ای از آهن که معمولاً با رنگ سفید رنگ‌آمیزی شده و به‌شکل دایره درآمده‌است تشکیل میشود. کف دایره باید از جنس سختی مانند سیمان یا آسفالت باشد و نباید خیلی صاف باشد به‌طوری‌که پرتابکننده روی آن سُر بخورد. کفِ کاملاً مسطحِ دایره باید در حدود ۱۴ تا ۲۶ میلیمتر پایینتر از لبهٔ بالاییِ حلقهٔ آهنی باشد.
ناحیهٔ فرود دیسک
ناحیهٔ فرود پرتاب دیسک محدوده‌ای با قِطاعِ ۴۰ درجه است که با دو خط یا نوار ۵سانتیمتری مشخص میشود. این محل باید خاک نرم یا چمن باشد تا از شکسته شدن دیسک‌های پرتاب‌شده جلوگیری کند. برای تعیین قطاع ناحیهٔ فرود (۴۰ درجه)، از مرکز دایره ضلعی به‌طول ۲۰ متر بهعنوان یک طرف قطاع ترسیم کنید، سپس ضلع دوم قطاع را طوری ترسیم کنید که فاصلهٔ دو ضلع به‌طول ۲۰ متر از مرکز دایره، ۱۳٫۶۸ متر شود و سپس این دو خط را امتداد دهید تا قطاع کامل یا ناحیهٔ فرود پرتاب دیسک بهدست آید.
روش پرتاب دیسک
نحوه‌ی پرتاب دیسک
این روش برای افراد راست دست است و افراد چپ دست می‌توانند عکس آن را انجام دهند:
پاهای خود را هم اندازه با عرض شانه‌ها باز کنید و بازوهای دست خود را صاف نگه دارید. میتوانید از تکنیک زانو-چانه-انگشت پا استفاده کنید، طوری که زانو و انگشت‌های پای چپ و چانه شما در یک امتداد قرار بگیرند. درون دایره پرتاب قرار بگیرید و پای چپ خود را سمت بیرون دایره و پای راست خود را با زاویه ۹۰ درجه نسبت به پای چپ خود قرار دهید. اگر یک ساعت را در نظر بگیرید پای چپ بر روی ساعت ۱۲ و پای راست بر روی ساعت سه قرار می‌گیرند.
در دستهای خود نوسان ایجاد کنید تا طول اندازه حرکت بالاتنه خود را مشخص کنید. دست راست خود را بر روی دیسک و دست چپ را به عنوان تکیه گاه در زیر دیسک قرار دهید. انگشتان خود را در لبه‌های دیسک به اندازه یک بند انگشت خم کنید تا از افتادن آن جلوگیری نمایید. بازوهای خود را صاف نگه دارید سر خود را پایین گرفته و آماده پرتاب شوید.
دست خود را تا زاویه ۴۰-۵۰ درجه حرکت دهید. بهترین زاویه برای پرتاب ۴۵ درجه است، چراکه بیشترین برد ممکن را برای پرتاب دیسک بوجود میآورد. هنگامی که دست را حرکت می‌دهید پایین تنه خود را نیز تکان دهید تا چرخش بیشتر شود. زمانیکه احساس کردید دستها را به اندازه کافی حرکت داده اید شروع به پرتاب دیسک کنید. مواظب باشید که از دایره خارج نشوید.
مسابقات پرتاب دیسک
ترتیب پرتاب شرکت‌کنندگان با قرعه‌کشى تعیین مى‌شود. اگر تعداد شرکت‌کنندگان بیش از ۸ نفر باشد، به هر نفر اجازهٔ سه پرتاب داده مى‌شود و به ۸ نفرى که نتایج بهترى کسب کرده‌اند اجازهٔ سه پرتاب دیگر (یعنى مجموعاً ۶ پرتاب) داده مى‌شود.
چنانچه تعداد پرتاب‌کنندگان ۸ نفر یا کمتر باشد، به هر نفر اجازهٔ ۶ پرتاب داده مى‌شود که چون در این حالت مسابقات بهصورت نهائى برگزار مى‌شود، رده‌بندى از روى بهترین نتایج هر شرکت‌کننده تعیین مى‌شود.
هر پرتابکننده مجاز است پرتاب خود را در محدودهٔ زمانى یک دقیقه انجام دهد. قبل از شروع مسابقه معمولاً به هر پرتابکننده اجازهٔ دو پرتاب تمرینى در داخل دایرهٔ مسابقه داده مى‌شود ولى پس از شروع مسابقه ورزشکار مجاز نیست و نمى‌تواند از دایرهٔ مسابقه براى تمرین استفاده کند.
اندازه‌گیرى مسافت پرتاب‌شده با متر نوارى غیرقابل انعطاف انجام و تا مقیاس یک سانتى‌مترى خوانده مى‌شود. چنانچه دو نفر تساوى کنند، دومین پرتاب بهتر و در صورت تساوى مجدد سومین پرتاب بهتر تا آخر، در نظر گرفته مى‌شود.
در مسابقاتى که بهصورت دو مرحله‌اى اجرا مى‌شود، معمولاً از سوى کمیتهٔ فنى مسافتى بهعنوان حدّ نصاب ورودى درنظر گرفته مى‌شود و هر پرتابکننده که در یکى از سه پرتاب مجاز خود موفق به کسب حدّ نصاب ورودى گردد به مرحلهٔ نهائى راه پیدا خواهد کرد.
قوانین پرتاب دیسک
- هنگام پرتاب، پاى پرتابکننده یا هیچ بخش از بدن او نباید با لبهٔ بالائى حلقهٔ دایره یا زمین اطراف آن تماس پیدا کند.
- پس از انجام پرتاب، ورزشکار باید از نیمهٔ دوم دایره خارج شود.
- دیسک پرتاب‌شده باید بهطور کامل در داخل قطاع فرود آید.
- پرتابکننده باید تا بعد از فرود کامل دیسک در داخل دایره باقى بماند و سپس با اجازهٔ سرداور خارج شود.
- استفاده از دستکش یا نوار پیچ‌کردن انگشتان و یا پاشیدن هر نوع ماده بر کف دایره یا کفش‌ها مجاز نیست ولى استفاده از کمربند براى محافظت از ستون فقرات اشکالى ندارد.
- اگر پرتاب‌کننده‌اى طبق مقررات وارد دایره شود ولى پس از شروع پرتاب، آن را به هر دلیلى متوقف کند مى‌تواند دیسک را در داخل یا خارج دایره قرار داده، از قسمت عقب دایره خارج شود. پرتاب مجدد وى نیز ممکن است مشروط بر اینکه در محدودهٔ زمانى مجاز یک دقیقه باشد.
- حتى‌الامکان هر پرتاب باید اندازه‌گیرى شود.
- پرتاب دیسک معمولاً باید از داخل قفس مخصوص که دهانهٔ آن با زاویهٔ ۴۰ درجه باز شده است صورت پذیرد.
رکوردهای جهان، آسیا و ایران
رکورد جهانیِ پرتاب دیسک مردان متعلق به یورگن شولْتِ آلمانی به میزان ۷۴٬۰۸ متر (۶ ژوئن ۱۹۸۶، نویبرندنبورگ، آلمان) است.
رکورد جهانیِ پرتاب دیسک زنان ازآنِ گابریِله راینْشِ آلمانی به میزان ۷۶٬۸۰ متر (۹ ژوئیهٔ ۱۹۸۸، نویبرندنبورگ، آلمان) است.
رکورد مردانِ آسیا و ایران در اختیار احسان حدادی به میزان ۶۹٬۳۲ متر (۳ ژوئن ۲۰۰۸، تالین، استونی) است.
مهدی سلامی
رشته دو میدانی ۲
شنبه و دوشنبه ساعت ۲الی۳:۳۰
دانشگاه ازاد اسلامی
موضوع پرتاب دیسک
پرتاب دیسک (به انگلیسی: Discus throw) یکی از رشتههای پرتابیِ دو و میدانی است که در آن پرتاب‌کنندگان باید وسیله‌ای به نام دیسک را به بیشترین مسافت نسبت به رقبای خود پرتاب کنند. این ورزش سابقه‌ای حدوداً پنج‌هزارساله دارد
بدنهٔ دیسک باید جامد یا توخالی باشد و از جنس چوب یا مادهٔ مناسب دیگری با لبه‌ای از فلز و به‌شکل دایرهٔ کامل و قرص‌مانند (به‌شکل عدس) ساخته شود. لبهٔ دیسک باید کاملاً گرد و شعاع آن ۶ میلیمتر باشد. ضخامت دیسک در قسمت وسط بیشتر است و باید در حدود ۴۴ تا ۴۶ میلیمتر باشد. وزن دیسک برای مردان ۲ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۲۲۱ و حداقل ۲۱۹ میلیمتر، و برای زنان ۱ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۱۸۲ و حداقل ۱۸۰ میلیمتر است. دیسک‌ها باید طوری ساخته شوند که همواره دارای حالت تعادل باشند و دو طرف آنها متقارن باشد.
نحوهٔ پرتاب دیسک از دایرهای به قطر ۲٫۵ متر که داخل یک قفس ساخته شده و تنها با حلقه‌ای از آهن ــ که معمولاً با رنگ سفید رنگ‌آمیزی شده و به‌شکل دایره درآمده‌است ــ تشکیل میشود. کف دایره باید از جنس سختی مانند سیمان یا آسفالت باشد و نباید خیلی صاف باشد به‌طوری‌که پرتابکننده روی آن سُر بخورد. کفِ کاملاً مسطحِ دایره باید در حدود ۱۴ تا ۲۶ میلیمتر پایینتر از لبهٔ بالاییِ حلقهٔ آهنی باشد.
ناحیهٔ فرود پرتاب دیسک محدوده‌ای با قِطاعِ ۴۰ درجه است که با دو خط یا نوار ۵سانتیمتری مشخص میشود. این محل باید خاک نرم یا چمن باشد تا از شکسته شدن دیسک‌های پرتاب‌شده جلوگیری کند. برای تعیین قطاع ناحیهٔ فرود (۴۰ درجه)، از مرکز دایره ضلعی به‌طول ۲۰ متر بهعنوان یک طرف قطاع ترسیم کنید، سپس ضلع دوم قطاع را طوری ترسیم کنید که فاصلهٔ دو ضلع به‌طول ۲۰ متر از مرکز دایره، ۱۳٫۶۸ متر شود و سپس این دو خط را امتداد دهید تا قطاع کامل یا ناحیهٔ فرود پرتاب دیسک بهدست آید.
رکورد جهانیِ پرتاب دیسک مردان متعلق به یورگن شولْتِ آلمانی به میزان ۷۴٬۰۸ متر (۶ ژوئن ۱۹۸۶، نویبرندنبورگ، آلمان) است.
رکورد جهانیِ پرتاب دیسک زنان ازآنِ گابریِله راینْشِ آلمانی به میزان ۷۶٬۸۰ متر (۹ ژوئیهٔ ۱۹۸۸، نویبرندنبورگ، آلمان) است.
درضمن، رکورد مردانِ آسیا و ایران در اختیار احسان حدادی به میزان ۶۹٬۳۲ متر (۳ ژوئن ۲۰۰۸، تالین، استونی) است.
هادی ابوالحسنی
ساعت کلاس : 3:45 تا 5:15
درس دو میدانی 2
دانشگاه آزاد کرج
موضوع :پرتاب دیسک
رشته ورزشی پرتاب دیسک
پرتاب دیسک یکی از رشته های دو میدانی است که در آن پرتاب‌کنندگان باید وسیله‌ای به نام دیسک را به بیشترین مسافت نسبت به رقبای خود پرتاب کنند. این ورزش سابقه‌ای حدوداً پنج‌هزارساله دارد.
دیسک
بدنهٔ دیسک باید جامد یا توخالی باشد و از جنس چوب یا مادهٔ مناسب دیگری با لبه‌ای از فلز و به‌شکل دایرهٔ کامل و قرص‌مانند (به‌شکل عدس) ساخته شود. لبهٔ دیسک باید کاملاً گرد و شعاع آن ۶ میلیمتر باشد. ضخامت دیسک در قسمت وسط بیشتر است و باید در حدود ۴۴ تا ۴۶ میلیمتر باشد.
وزن دیسک برای مردان ۲ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۲۲۱ و حداقل ۲۱۹ میلیمتر، و برای زنان ۱ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۱۸۲ و حداقل ۱۸۰ میلیمتر است. دیسک‌ها باید طوری ساخته شوند که همواره دارای حالت تعادل باشند و دو طرف آنها متقارن باشد.
ناحیه پرتاب دیسک
نحوهٔ پرتاب دیسک از دایرهای به قطر ۲٫۵ متر که داخل یک قفس ساخته شده و تنها با حلقه‌ای از آهن که معمولاً با رنگ سفید رنگ‌آمیزی شده و به‌شکل دایره درآمده‌است تشکیل میشود. کف دایره باید از جنس سختی مانند سیمان یا آسفالت باشد و نباید خیلی صاف باشد به‌طوری‌که پرتابکننده روی آن سُر بخورد. کفِ کاملاً مسطحِ دایره باید در حدود ۱۴ تا ۲۶ میلیمتر پایینتر از لبهٔ بالاییِ حلقهٔ آهنی باشد.
ناحیهٔ فرود دیسک
ناحیهٔ فرود پرتاب دیسک محدوده‌ای با قِطاعِ ۴۰ درجه است که با دو خط یا نوار ۵سانتیمتری مشخص میشود. این محل باید خاک نرم یا چمن باشد تا از شکسته شدن دیسک‌های پرتاب‌شده جلوگیری کند. برای تعیین قطاع ناحیهٔ فرود (۴۰ درجه)، از مرکز دایره ضلعی به‌طول ۲۰ متر بهعنوان یک طرف قطاع ترسیم کنید، سپس ضلع دوم قطاع را طوری ترسیم کنید که فاصلهٔ دو ضلع به‌طول ۲۰ متر از مرکز دایره، ۱۳٫۶۸ متر شود و سپس این دو خط را امتداد دهید تا قطاع کامل یا ناحیهٔ فرود پرتاب دیسک بهدست آید.
روش پرتاب دیسک
این روش برای افراد راست دست است و افراد چپ دست می‌توانند عکس آن را انجام دهند:
پاهای خود را هم اندازه با عرض شانه‌ها باز کنید و بازوهای دست خود را صاف نگه دارید. میتوانید از تکنیک زانو-چانه-انگشت پا استفاده کنید، طوری که زانو و انگشت‌های پای چپ و چانه شما در یک امتداد قرار بگیرند. درون دایره پرتاب قرار بگیرید و پای چپ خود را سمت بیرون دایره و پای راست خود را با زاویه ۹۰ درجه نسبت به پای چپ خود قرار دهید. اگر یک ساعت را در نظر بگیرید پای چپ بر روی ساعت ۱۲ و پای راست بر روی ساعت سه قرار می‌گیرند.
در دستهای خود نوسان ایجاد کنید تا طول اندازه حرکت بالاتنه خود را مشخص کنید. دست راست خود را بر روی دیسک و دست چپ را به عنوان تکیه گاه در زیر دیسک قرار دهید. انگشتان خود را در لبه‌های دیسک به اندازه یک بند انگشت خم کنید تا از افتادن آن جلوگیری نمایید. بازوهای خود را صاف نگه دارید سر خود را پایین گرفته و آماده پرتاب شوید.
دست خود را تا زاویه ۴۰-۵۰ درجه حرکت دهید. بهترین زاویه برای پرتاب ۴۵ درجه است، چراکه بیشترین برد ممکن را برای پرتاب دیسک بوجود میآورد. هنگامی که دست را حرکت می‌دهید پایین تنه خود را نیز تکان دهید تا چرخش بیشتر شود. زمانیکه احساس کردید دستها را به اندازه کافی حرکت داده اید شروع به پرتاب دیسک کنید. مواظب باشید که از دایره خارج نشوید.
محمدصالح بحری ۳۹۹۱۱۵۲۰۷۳۵۹۱۱ کلاس سه شنبه ساعت ۵:۳۰
به نام خدا
تکواندو به (خط زبان کره‌ای: خط هانگول: 태권도 خط هانجا :跆拳道) یک هنر رزمی کره‌ای و یکی از رشتههای ورزشی المپیک است. تکواندو ورزش ملی کره جنوبی و دارای بیشترین تعداد ورزشکار در میان ورزشهای رزمی در سراسر دنیا است و به سلطان ضربات پا مشهور است ضربات پای تکواندو بسیار سرعتی است به صورتی که تعداد و تنوع ضربات پا در تکواندو بسیار زیاد میباشد و در مقایسه با ورزشهای رزمی دیگر از این لحاظ دارای برتری خاصی است. این ورزش پرطرفدارترین ورزش رزمی جهان میباشد و بیشترین هنرجو را دارد.
تکواندو یک رشته رزمی مدرن محسوب میشود که پس از جنگ جهانی دوم با کوشش استادان هنرهای رزمی کره جنوبی و با تلفیق رشته اوکیناوایی کاراته و هنرهای رزمی سنتی کره‌ای همچون تکیون و سوباک پایه‌گذاری شد. به تکواندو، کاراته کره‌ای نیز گفته میشد. استیل خاص این رشته دفاعی که متکی بر ضربات پا با حداکثر و در اکثر اوقات با حداکثر قدرت و سرعت است و بر حفظ فاصله فیزیکی با دشمن و طراحی فنون برای دور کردن مهاجم تأکید دارد، آن را از تمام سبکهای رزمی موجود در دنیا متمایز میکند. البته در این هنر رزمی از اعضای دیگر بدن مانند دست برای ضربه مشت و دفاع و هل دادن حریف و… نیز استفاده میشود. رده‌بندی کمربندهای تکواندو «سفید»، «زرد»، «سبز»، «آبی»، «قرمز»، «مشکی دان۱ الی مشکی دان۱۰» میباشد.
معنی کلمه تکواندو:
«تِ» به معنی تخریب کردن و شکست با پا.
«کوان» به معنی شکست و تخریب کردن با دست.
«دو» به معنی راه و روش.
خلاصه:
کلمه تکواندو به معنی راه و روش شکستن اجسام با دست و پا است.
ورزش رزمی تکواندو دارای دو سبک «ITF» و «WTF» میباشد که در قوانین و تجهیزات مبارزه، فرم‌ها، نوع پوشش، جزئیاتی در نوع دفاع‌ها و نام برخی حرکات (مانند حرکات دست) با یکدیگر تفاوت‌هایی دارند و هر کدام دارای چهار بخش می‌باشند:
• کیورگی: مبارزه؛
• پومسه یا فرم: حرکات نمایشی؛
• هانمادانگ: حرکات رکوردی و نمایشی و شکستن اجسام؛
• دفاع شخصی در تکواندو: البته برخی‌ها این را به رسمیت نمی‌شناسند.
«هانمادانگ» یک اصطلاح کره‌ای و به معنای گردهمایی خانوادگی است که در قالب آن هر یک از اعضای خانواده دستاوردها و نوآوری‌های خود را در معرض دید و قضاوت دیگران قرار میدهد. پومسه تکواندو نیز یک فرم یا یک الگوی تعریف شده از حرکات دفاع و حمله بوده و از مهمترین جنبه‌های آموزشی هنرهای رزمی است.
تکواندو بیشتر برای آرامش روح و روان است و جنبهٔ خشنی ندارد ولی ضربات مرگباری در تکواندو وجود دارد که باعث مرگ فرد میشود.
تکواندو ۶۰ درصد با پا و ۴۰ درصد با دست میباشد پس این رشته ضرباتش بیشتر با پا انجام میشود. تکواندو دو شاخه اصلی کیورگی و پومسه تشکیل میشود. و هانمادانگ هم یک شاخه از تکواندو میباشد. در تکواندو افرادی که زیر ۱۶ سال باشند و به سطح کمربند مشکی برسند کمربندشان به رنگ قرمز و مشکی یا همان پن تغییر میکند. سنگ نوشته‌ها و آثار تاریخی موجود، قدمت و پیدایش تکواندو را به دوران باستان و جنوب شرق شبه جزیره کره می‌رساند. وجود تندیس دو راهب بودایی در معبد «سوکورام» در شهر کیونگ جو کره که در حال اجرای تکنیک «کوم گانگ ماکی» میباشد سند محکمی بر وجود هنرهای رزمی در آن زمان است. مبارزین تکواندو معمولاً یک لباس به رنگ سفید یا سیاه با نام دوبوک (도복) به همراه یک کمربند می‌پوشند. حداقل سه سبک اصلی در دوبوک وجود دارد، که مشهودترین تفاوت آنها در شکل ژاکت است:۱- ژاکت متقاطع جلویی که شبیه لباسهای سنتی آسیایی است؛ ۲- ژاکت یقه ۷ (که متقاطع نیست) معمولاً توسط افراد WTF پوشیده میشود)، و ژاکتی که از جلو به صورت عمودی بسته میشود (متقاطع نیست) که معمولاً توسط افراد ITF استفاده میشود. رنگ کمربند، رتبه دانش آموز را نشان میدهد. بهطور کلی، هر چه رنگ تیره‌تر باشد، رتبه بالاتر است. مدرسه یا مکانی که در آن آموزش داده میشود، دوجانگ (도장) نامیده میشود. استاد بزرگ دوجانگ، گوان-جانگ-نیم (관장님)، استاد دوجانگ، سا-بوم-نیم (사범님)، فرد تمرین دهنده، گیو-سا-نیم (교사님) و تعلیم دهنده کمکی، جو-گیو-نیم (조교님) نامیده میشود.
زمین مبارزه تکواندو فضای مربع شکلی به ابعاد ۸*۸ متر است که در داخل تشکی به ابعاد ۱۲*۱۲ متر قرار دارد. به همین منوال، یک محوطه به عرض ۲ متر در اطراف منطقه مبارزه به وجود خواهد آمد که به آن منطقه قرمز تشک یا منطقه خطر گفته میشود. در صورت نیاز، ممکن است که محوطه مسابقه را بر روی سکویی به ارتفاع ۵۰ تا ۶۰ سانتیمتر مستقر کرد و جهت جلوگیری از آسیب مبارزین باید لبه خارجی محوطه مسابقه را با شیب کمتر از ۳۰ درجه به کف سالن متصل کرد. تجهیزات ایمنی شامل این موارد میباشد: هوگو (محافظی شبیه به جلیقه ضد گلوله)، باده و ساباده (ساق بند و ساعد بند) و نانشیم (محافظ بیضه و آلت تناسلی) تنها در این رشته مورد استفاده قرار میگیرد. برای سایر ورزشهای رزمی چینی وسایل ایمنی وجود ندارد
فلسفه رنگ های کمربند
بهطور کلی ۶ کمربند در مقاطع گوناگون این ورزش وجود دارد.
کمربند سفید: که نشان دهنده بی‌گناهی است. در این مرحله نو آموزان هیچ چیز در مورد تکواندو نمی‌دانند.
کمربند زرد: نشان دهنده زمینی است که در آن گیاه جوانه میزند و در اصل تکواندو در نوآموز در حال شکل گرفتن است.
کمربند سبز: نشان دهنده این است که این گیاه جوانه زده رشد میکند یعنی فنون تکواندو در حال پیشرفت است.
کمربند آبی: نشان دهنده این است که گیاه در حال رشد به درخت تبدیل شده‌است؛ یعنی فنون تکواندو در ورزشکار به حد مطلوب رسیده‌است.
کمربند قرمز: نشان دهنده خطر است و در این مرحله ورزشکار باید مواظب حریف خود باشد و او را دور نگه دارد.
کمربند سیاه: درست نقطه مقابل سفید است؛ بنابراین نشان دهنده مهارت کامل در تکواندو است و نشان میدهد که دارنده این مهارت نسبت به تمام ترس‌ها و بدی‌ها نفوذناپذیر است. باید این نکته را هم یادآور شویم که هر کدام از این کمربندها خود دارای درجات متفاوتی است که آنها هم هر کدام برای خود فلسفه ای دارند. برخلاف برخی تصورات عمومی از نظر بعضی از افراد ورزشهای رزمی با خشونت همراه هستند اما اگر فلسفه درون این ورزش را بدانیم به ظرافت نهفته در این ورزش بیشتر پی می بریم.
پومسه
پومسه تکواندو یک فرم یا پومسه یک الگوی تعریف شده از حرکات دفاع و حمله است که در تکواندو مطرح شده‌است. اصطلاحات کره‌ای هیانگ، پومسه و teul (به معنی "شکل" یا "الگوی") برای اشاره به اشکال هنرهای رزمی است که معمولاً در هنرهای رزمی کره‌ای مانند تکواندو و تانگ سو انجام میشود.
فرم یا پومسه (poomsae) یکی از مهمترین جنبه‌های آموزشی هنرهای رزمی میباشد. فرم مجموعه ای از حرکات کلاسیک تکواندو شامل تکنیکهای ایستادن، دست، پا و جابجایی است که براساس منطق طراحی شده‌اند. البته برخی از اساتید باتجربه فرم‌هایی را شخصاً ابداع کرده اندو به تدریس آنها می‌پردازند. سابقه تاریخی فرم‌ها به قدت هنرهای رزمی است و هیچ هنر رزمی بدون فرم وجود ندارد. در زمان‌های باستان که هنرهای رزمی به صورت مخفی و انفرادی تمرین میشد، هنرجویان جهت تمرین تکنیک‌ها و مبارزه ناگزیر از اجرای دفاع‌ها و حملات در مقابل حریفان فرضی بودند، بدین ترتیب فرم‌های اولیه پابه عرصه حیات نهادند. مسابقات پومسه تکواندو به صورت انفرادی (در ۵ رده سنی) و تیمی (در ۲ گروه سنی) برگزار میگردد. هدف عمده از تمرین `پومسه هماهنگی فیزیکی، فکری و روحی در هنر جو و انضباط فردی میباشد
چگونگی انتخاب نام تکواندو
در دوره باستان، انسان هیچ چیزی بیش از دست خالی نداشت تا از خودش دفاع کند لذا طبیعتاً به مبارزات برپایه همین دست خالی روی آورد. بعدها که ساخت سلاح‌ها و توسعه آنها برای حمله یا دفاع آغاز گردید، بازهم مردم از مبارزه با دست خالی لذت می‌بردند که این بار برای تقویت قوای جسمی شان این کار را انجام می‌دادند و همچنین برای نشان دادن رسوم قبیله‌ای شان؛ مثلاً برخی قبیله‌ها سبک خاصی برای مبارزه داشته‌اند مانند سبکهای مار، پلنگ و… که هرکدام برای فخر فروختن قبیله‌ای برای قبیله دیگر بود.
در دورانهای اولیه شبه جزیره کره، آنها سه قبیله اصلی داشتند که هرکدام از هنرهای رزمی خودشان در رقابتهای تشریفاتی مذهبی استفاده میکردند. در همین مسابقات بود که مردم آرام آرام با کسب تجربه از تکنیکهای مبارزات همدیگر توانستند بر چهارپایان وحشی نیز غلبه کنند که همین دفاع‌ها و حملات مردم آن زمان یکی از منابع تحلیل‌های امروز ما به حساب میآید.
بسیاری بر این باورند که همین حرکات پایه تکواندوی امروزی به حساب میآید که نام این ورزش نیز از نامهای سوباک و تائه کیون و … نشات گرفته‌است.کلمه تکواندو از سه بخش تشکیل میشود.
• «چاریوت» خبردار ایستادن
• «کیونره» احترام گذاشتن
• «تکوان» چشم و اطاعت کردن
• «آپ» جلو
• «یوپ» بغل
• «دیت» پشت
• «چاگی» ضربه با پا
• «جیروگی» ضربه با دست
• «ماکی» یا «ماگی» دفاع کردن
انواع خطا و اخطارات
پشت سر، پشت گردن، پشت کمر و از کمر به پایین خطای عمد گفته میشود و ضربه در صورت و کنا صورت و از گردن تا کمر امتیازدارد. البته صدای ضربه باید به گوش داور برسد و اگر با یک حرکت پا به حریف ضربه وارد شود و او نتواند به بازی ادامه دهد داور به او «ناک اوت» اعلام میکند. تکواندو یکی از منظم‌ترین و علمی‌ترین هنرهای رزمی سنتی کره ای است، که چیزی بیش از صرف مهارتهای مبارزه فیزیکی به افراد یاد میدهد. این نظم و انضباطی است که از طریق آموزش بدن و ذهن، راه‌های تقویت روح و بالا بردن سطح زندگی را به افراد نشان میدهد. امروزه، تکواندو تبدیل به یک ورزش جهانی شده و توانست است شهرتی بینالمللی به دست آورد. تکواندو یکی از بازیهای رسمی المپیک است.
تجهیزات و نکته‌های ورزش تکواندو
تجهیزات ایمنی شامل این موارد میباشد:هوگو (محافظی شبیه به جلیقه ضد گلوله)، کلاه برای محافظت از سر، نقاب برای محافظت از صورت، باده و ساباده (ساق بند و ساعد بند) و نانشی تنها در این رشته مورد استفاده قرار میگیرد. برای سایر ورزشهای رزمی چینی وسایل ایمنی وجود ندارد. شماره مبارزین باید پشت پیراهن آنها نصب گردد. اندازه شماره مبارزین بزرگسال ۲۵ × ۲۵ سانتیمتر و شماره مبارزین نوجوان و خردسال ۱۵ × ۱۲ سانتیمتر میباشد. تمرینات تکواندو بهطور سنتی با پای برهنه انجام میشود، هرچند گاهی اوقات ممکن است کفش‌های رزمی پوشیده شود
به نام خدا
علیرضا حنیفه لو
استاد مهدی جلالی مجد
دانشگاه ازاد کرج – مهندسی کامپیوتر – درس تربیت بدنی
ورزش تیر و کمان
تیراندازی با کمان یا تیر و کمان فعالیتی است که میتواند به عنوان ورزش یا برای شکار یا برای جنگ استفاده شود. ابزار تیراندازی از یک کمان منحنی شکل ویک تیر که سرش یک سنگ یا فلز نوک تیز بود تشکیل می شد وفرد تیرانداز با گذاشتن تیر درکمان وکشیدن آن تیر را پرتاب میکرد.
تیراندازی با کمان در رشته های کمان‌های کامپوند، ریکرو و سنتی برگزار می گردد.
کمان ریکرو: این کمان شامل قسمتهای قبضه، بازو، سایت، پیپ سایت، استاب لایزر، زه است. این کمان به کمان‌های قدیمی تشابه بیشتری دارد و با اندکی تغییردقت و قدرت آن افزایش یافت. مسابقات آن در مسافت های۱۸و۳۰و۷۰ متر برگزار میگردد. مسافت ۷۰ متر المپیکی است و در بخش‌های مردان، زنان، تیمی مردان، تیمی زنان، میکس مردان و زنان برگزار میشود. این کمان باید پس از استفاده اجزایش برای سالم ماندن جدا میشود.
کمان کامپوند: این کمان شامل قسمتهای بازو، قبضه قرقره، سایت، پیپ سایت، استاب لایزر، شوکرو… است. این کمان بسیار پیشرفته‌است و از لحاظ قدرت و دقت بسیار بهتر از کمان سنتی و ریکرو است. مسابقات آن نیز در مسافت های۱۸و۳۰و۵۰ متر برگزار میگردد. این رشته المپیکی نیست. این کمان از اول همراه با زه است و نیازی به جداسازی قطعات ندارد.
کمان سنتی:این کمان بسیار ساده بوده و مانند کمان‌های اولیه است. یکی از ویژگیهای جالب این رشته ورزشی آن است که هرفرد با لباس محلی و خاص منطقهٔ خود در مسابقه شرکت میکند.
تیراندازی با کمان در پارالمپیک
ورزش تیر و کمان بیش از 30 سال در مسابقه پارالمپیک (مسابقه معلولین) قدمت دارد برنامه های پارالمپیک شامل دوبل، انفرادی، و تیمی است که امتیاز بندی مسابقه دقیقا شبیه بازیهای المپیک (بازی های افراد سالم) است مسابقات با کمی تغییرات زیر نظر فدراسیون بین المللی تیر و کمان برگزار می شود. مسابقه پارالمپیک شامل ورزشکاران فلج مغزی، آسیب نخاعی، معلولین خفیف (دست و پا) و قطع عضوها می شود. گرچه معلولین دیگر نیز از این رشته ورزشی لذت می برند. ورزشکاران معلول اولین بار در بازی های استوک مندویل در سال 1948 در مسابقه تیروکمان شرکت کردند و هم اکنون 37 کشور در بازی های پارالمپیک شرکت می کنند.
ورزشکاران معلول و جانباز در مسابقات تیر و کمان بصورت ایستاده یا بر روی ویلچر می توانند در مسابقه شرکت کنند و در کل در سه نوع کلاسبندی تقسیم می شوند.
رشته تیر و کمان از همان دوره های نخست المپیک موردتوجه ویژه مسئولان برگزاری این تورنمنت که بیانگر ارزش ویژه آن است، قرار گرفت. ورزش تیر و کمان در المپیک 1900 ،1904، 1908و 1920 برگزار شد که در این سال ها «هوبرت فن اینیس» با کسب شش مدال طلاو سه نقره نام خود را بر سر زبان ها انداخت. ورزش تیر و کمان پس از وقفه ای طولانی در المپیک1972 مطرح شد و از المپیک1988 بود که تیم ها تلاش فراوانی برای کسب مدال های این رشته به خرج دادند. در المپیک1996رکورد بیننده تلویزیونی برای این رشته شکست.
فدراسیون جهانی فدراسیون جهانی تیراندازی با کمان
فدراسیون جهانی تیراندازی با کمان (World Archery Federation) نهاد اصلی اداره کننده و برگزاری مسابقات ورزش تیراندازی با کمان در جهان است.
این سازمان در سال 1931 تأسیس شده و مقر آن در لوزان، سوئیس است. فدراسیون جهانی تیراندازی مسابقات تیراندازی با کمان در بازیهای المپیک تابستانی، مسابقات قهرمانی تیراندازی با کمان جهان و جام جهانی تیراندازی با کمان را برگزار می کند.
به نام خدا
علیرضا حنیفه لو
استاد مهدی جلالی مجد
دانشگاه ازاد کرج – مهندسی کامپیوتر – درس تربیت بدنی
چوگان از ورزشهای کهن ایرانی است که امروزه به ورزشی جهانی تبدیل شده است. این رشته به دلیل رواج در میان پادشاهان و بزرگان به بازی شاهان معروف است. نام چوگان از نام چوبی که در آن استفاده میشود برگرفته شده‌است. این بازی در ابتدا عنوانی نظامی و جنگی داشت و سوارکاران ایرانی در آن استعداد اسبهای جنگی خود را به نمایش می‌گذاشتند.
امروزه بیش از ۷۷ کشور مسابقات و برنامه‌های ویژهٔ چوگان برگزار می کنند. چوگان همچنین از جمله ورزشهایی است که از سال ۱۹۰۰ (میلادی) تا سال ۱۹۳۹ (میلادی) به عنوان یک ورزش درمسابقات جهانی المپیک بازی شده و هم اکنون نیز از سوی کمیته بینالمللی المپیک به عنوان یکی از ورزشهای جهانی شناخته شده است اما این ورزش در زادگاه خود ایران چندان مورد اقبال عمومی نیست.
این بازی از حدود ۶۰۰ قبل از میلاد در ایران شکل گرفت و در دوره هخامنشیان بازی میشده است. چوگان به هنگام کشور گشایی داریوش اول در هند، در آن سرزمین رواج یافت. همچنین در دوره ساسانیان بخشی از فرهنگ بازیهای این دوره بوده است.
این ورزش در ایران پس از صفویان کم کم رو به فراموشی رفت. البته در زمان پهلوی، در ارتباط با اروپاییان، چوگان دوباره مورد توجه قرار گرفت، ولی مانند گذشته رواج نیافت. امروزه سعی میشود توجه بیشتری به این ورزش نشان داده شود. همچنین اقداماتی برای تاُسیس زمین‌هایی سرپوشیده برای زنان انجام شده‌است.
طول و عرض زمین چوگان به ترتیب ۲۷۴ و ۱۴۵ متر است (البته در کشور ایالات متحده آمریکا و آرژانتین این ابعاد کمی از استاندارد رایج بزرگ‌تر میباشد). طول دروازه نیز ۷ متر میباشد.
در ورزش چوگان معمولاً از اسبهای کوتاه قد استفاده میشود، بدین منظور پونی‌ها از جایگاه ویژه‌ای برخوردارند. در یک بازی معمولاً از یک اسب حداکثر در دو چوکه استفاده میشود، البته باید بین آنها یک چوکه استراحت به اسب داده شود.
یک بازی چوگان به ۶ دوره زمانی (چوکه) که هر کدام ۷ دقیقه میباشد تقسیم میشود. البته این استاندارد مربوط به کشور انگلستان میباشد ولی در آرژانتین و آمریکا این مدت زمانی به هشت قسمت تقسیم شده و بین هر چوکه استراحتی معادل۳ دقیقه و بین دو نیمه ۵ دقیقه در نظر گرفته میشود.
در هر تیم چهار نفر بازی میکنند. نفر اول یک مهاجم است و کار او حمله و نیز کمک به مدافع است. نفر دوم نیز مهاجم است، ولی وظیفه او در دفاع مهم‌تر است. نفر سوم که معمولاً بهترین بازیکن تیم است، وظیفه دارد تا حرکات دفاعی را به ضد حمله تبدیل کند. نفر چهارم نیز مدافع است و وظیفه دارد توپ را از دروازه دور کند. از آن جایی که چوگان بازی‌ای با روند سریع است، امکان دارد بازی کنان یک تیم در قسمتهای مختلفی از زمین قرار گیرند که مربوط به وظیفه بازیکن دیگر باشد. در این حالت باید وظایف آن بازیکن را انجام دهند تا به جای خود بازگردند.
هدف این بازی فرستادن توپ در دروازهٔ حریف میباشد. هنگامی که توپ از پشت دروازه خارج میشود، پرتاب توپ به تیم مورد حمله قرار گرفته تعلق میگیرد، مگر این که خود این تیم باعث خارج شدن آن شده باشد. در این صورت به تیم مقابل یک پرتاب آزاد (از ۸۴ متری محل خروج) تعلق میگیرد. پس از هر گل، دو تیم زمین خود را تعویض میکنند و داور توپ را در مرکز زمین قرار میدهد. در صورتی که دو تیم برابر شوند، وقت اضافی به آنها تعلق میگیرد و اولین تیمی که گل بزند برنده اعلام میشود. هنگامی که بازیکنی به سمت جهتی که توپ در آن پرتاب شده‌است می‌تازد، تقدم با اوست در صورتی که (و تنها در این صورت) که توپ در سمت راست او باشد. در این صورت هیچ بازکنی اجازه ندارد راه او را سد کند، مگر آن که در فاصلهٔ معقولی قرار گیرد که هیچ جای خطر نباشد.
قطع مسیر سوارکاری که در طول مسیر خود در حال زدن توپ است و با این کار، انداختن جان او در مخاطره.
ضربه زدن از جهت مخالف (از سمت چپ).
سوارکاری و یا زدن ضربه به شکلی که برای سایر سوارکارها خطرناک باشد.
بازی چوگان توسط دو سر داور و یک داور قضاوت میشود. سرداوران برای اینکه در کم و کیف بازی قرار داشته باشند سوار بر اسب می‌باشند. در صورت توافق بین کاپیتان‌های دو تیم میتوان قضاوت را به دو سرداور واگذار کرد ولی در صورت عدم توافق بین آن دو، تصمیم گیری حکم قطعی به عهده داور سوم است.
در ابتدای شروع مسابقه، هر دو تیم در میانه زمین و پشت خط میانی صف آرایی کرده و چیدمان مخصوص به خود را می‌گیرند. سپس داور توپ را از فاصله ۶/۴ متری به میان آنها پرتاب میکند و بازی با تصاحب توپ از طرف یکی از دو تیم شروع میشود.
زمانی یک امتیاز برای تیمی ثبت میشود که توپ از خط دروازه آشکارا بگذرد و داور صحت آن را تصدیق نماید. در صورتی که توپ به قسمت فوقانی دروازه برخورد کند ثبت امتیاز مشروط به تاُیید داور است.
در ورزش چوگان معمولاً از اسبهای کوتاه قد استفاده میشود، بدین منظور پونی‌ها از جایگاه ویژه‌ای برخوردارند. در یک بازی معمولاً از یک اسب حداکثر در دو چوکه استفاده میشود، البته باید بین آنها یک چوکه استراحت به اسب داده شود.
بانداژ برای حفاظت چهار ساق اسب به منظور عدم برخورد ضربات توپ و یا چوب چوگان به ساق‌ها.
انتخاب افسار (دهنه، لگام) مناسب جهت کنترل هرچه بهتر اسب در حین مسابقه.
چوب چوگان دارای طولی معادل ۱۲۹ سانتیمتر میباشد که انتهای آن به صورت استوانه‌ای است. معمولاً برای ساخت آن از چوب بامبو یا چوب‌های سبک و مقاومی همچون چوب درخت خرمالو استفاده میشود. قطر توپ حدود نیز ۲۵/۸ سانتیمتر است و در حدود ۱۴۱-۱۲۷ گرم وزن دارد، جنس توپ از چوب بید و یا بامبو میباشد. البته در بازیهای تمرینی از نوع پلاستیکی و فومی آن هم استفاده میشود.
به نام خدا
علیرضا حنیفه لو
استاد مهدی جلالی مجد
دانشگاه ازاد کرج – مهندسی کامپیوتر – درس تربیت بدنی
ورزش زورخانه ای که نام دیگر آنکه ورزش تابستانی است نام مجموعه ای از حرکت های ورزشی با وسایل و بی وسایل است که در آن آداب و رسوم مخصوصی اجرا می شود که از ورزش های تاریخی و فرهنگی ایران شناخته میشود و از قدیم رواج داشته است.
ورزش زورخانه ای از آیین های پهلوانی و ورزش های سنتی ایرانیان است و مکانی که در آن به این ورزش می پردازند. مورخین معتقد اند که ۷۰۰ سال پیش محمود که معروف به پوریای ولی بوده است و در خوارزم زندگی می کرده زورخانه ها را به شکل امروزی در آورده است.
از گذشته‌های دور ورزش زورخانه ای به پهلوانی و جوانمردی اشاره داشته و اغلب کسانی که در زورخانه ها شرکت می کردند دارای خصوصیاتی مانند مروت و جوانمردی و پهلوانی بودند همچنین مرشد زورخانه در هنگام ورزش و برای تهیج ورزشکاران اشعار و داستان هایی آهنگین را همراه با ضرب زورخانه ای میخوانده و به خصوص دردهای جوانمردی و پهلوانی که بسیار با ارزش هستند اشاره می کند.
در گذشته های قدیم پهلوانان جزو ارزشمندترین طبقات اجتماعی به شمار میرفتند و آن ها پس از موبدان قرار داشتند. در آن دوران جنگاوری و رزم یکی از ارزش های باستانی به شمار می رفته و از آنجایی که پهلوانان به انواع فنون رزم تسلط داشته اند در بین عموم مردم بسیار محبوب بودند.
با گذشت زمان فنون رزمی با ورزش های تیمی آمیخته شدند و حالت نمایشی پیدا کردند بعد از آن با اضافه شدن اصول اخلاقی به این مجموعه باعث شد تا سبکی جدید به وجود بیاید که امروزه به آن آیین های پهلوانی و ورزش های باستانی می گویند.
در گذشته یک پهلوان نه تنها جنگ آوری ماهر و آزموده بوده است بلکه از لحاظ سطح معنوی روح نیز بسیار مسلط بوده است. از خصوصیات اخلاقی پهلوانان میتوان به مهمان نوازی؛ جوانمردی؛ کمک به فقرا؛ دستگیری از ضعفا؛ فروتنی و گشاده رویی اشاره کرد.
زورخانه به محلی گفته میشود که ورزشکاران در آن جمع می شوند و به اجرای آیین های پهلوانی و تمرین ورزش های باستانی مشغول میشوند. زورخانه دارای ساختمان منحصر به فردی است و سقفی گنبدی شکل دارد. زیر گنبد زورخانه محوطه ای چند ضلعی وجود دارد که اصلی ترین مکان برای تمرین و اجرای مراسم های زورخانه ای به شمار می آید. این محوطه که اغلب شش ضلعی است چند متر پایین تر از سطح زمین قرار دارد و به همین دلیل آن را گود می نامند.
زورخانه ها دری کوتاه دارند و این موضوع نشان دهنده فلسفه تواضع و فروتنی پهلوانان است به این صورت که در کوتاه باعث می شود که افراد هنگام ورود به زورخانه با قامتی خمیده و سر به زیر که نشانه ادب و تواضع است وارد زور خانه شوند.
از آنجایی که زورخانه ها فقط محلی برای آموزش و اجرای ورزش های باستانی نیستند بلکه به دلیل آموزه های معنوی که برای ورزشکاران خود دارند به مکانی مقدس و ویژه مبدل شده اند و دارای احترام زیادی است. از لحاظ ظاهر ساختمان زورخانه ها با معابد میترایی و مهراوه ها شباهت حیرت انگیزی دارد.
زورخانه ها قوانین و مقررات ویژه و مخصوص به خود دارند و هنگام حضور در زورخانه به سن و سال؛ اصل و نسب دینی و مراتب پهلوانی بسیار توجه می شود.
به طور مثال افرادی که سید و سادات هستند یعنی نسل شان به پیغمبر می رسد در زورخانه ها ارج و قرب و احترام بالایی دارند. همچنین به پهلوانان کهنه کار و میانسال پهلوان زنگی می گویند نیز احترام ویژه ای برای آن ها قائل می باشند.
در هر زورخانه یک مرشد و یک میاندار وجود دارد.
در گذشته به فردی که مسئولیت تربیت افراد را به عهده داشت مرشد می گفتند و پهلوانان زیر نظر مرشد و با یادگیری آموزه های او به مقام پهلوانی دست می یافتند. در گذشته همه امور زورخانه زیر نظر مرشد و طبق صلاحدید او صورت می گرفته اما امروزه به فردی که صدای خوبی دارد و با نوایی دلنشین اشعار پهلوانی را در زورخانه میخواند مرشد گفته می شود.
همچنین به جایگاهی که مرشد در آن می نشیند و بر کار ها نظارت می کند سَردَم می گویند. سردم جایگاهی است که قابل احترام و منزه است مرشد نیز با نشستن در سردم و با خواندن اشعار و ضرب گرفتن روی تنبک مراسم آیینی پهلوانان را به نظم می رساند.
شاید در فیلم ها دیده باشید که زنگ مخصوصی در جایگاه مرشد قرار دارد و او در مواقع خاص آن را به صدا در می آورد برای مثال هنگامی که پهلوانان بلند مرتبه به زورخانه وارد و یا خارج می شوند؛ مرشد در کنار خواندن شعرهای مخصوص و ضرب گرفتن زنگ را نیز برای ادای احترام به صدا درمی آورد.
هر زورخانه دارای یک پهلوان پیشکسوت و متبحر با عنوان میاندار است که در مرکز قرار می گیرد و همراه هماهنگی با مرشد تمرینات ورزشی ورزشکاران را به آن ها می دهد و خود نیز در میانه گود به اجرای آن حرکات می پردازد. از لحاظ تکنیکی می توان میاندار را مدیر اجرایی یک ورزش باستانی و مرشد را نیز در نقش فرمانده معرفی کرد.
در گذشته به ایرانیانی که تمام مراحل زورخانه را می گذراندند و به مقام پهلوانی متمایز می شدند گُردگ به معنی جوان گرد می گفتند. ورزش زورخانه ای برای ورزشکاران این رشته تنها یک روش برای داشتن سلامتی و اندام متناسب نیست بلکه وسیله ای است برای برقراری ارتباطی معنوی با پروردگار.
از نظر باستان شناسان ورزش زورخانه ای بسیار مقدس است و پهلوانان با شلوارهای گلدوزی شده و سنتی این ورزش را انجام می دهند تا هر چه بیشتر به خدای خود نزدیک تر شوند.
همانطور که گفته شد افراد در زورخانه درجات مختلفی دارند. این درجات نسبت به تعداد سال‌هایی است که ورزشکار در زورخانه ورزش می کند.
رتبه ۱ برای کسانی است که یک سال در زورخانه ورزش کرده اند هنگامی که این ورزشکار چرخ میزند مرشد برای او منکری می‌فرستد یعنی می گوید بر منکر علی لعنت و دیگر ورزشکاران می گویند بیش باد.
رتبه دوم برای کسانی است که بیش از سه سال در زورخانه ورزش کرده اند و هنگامی که ورزشکار در حال چرت زدن است مرشد برای او صلوات می فرستد.
رتبه سوم بعد از ۶ سال و زمانی که ورزشکار حداقل ۱۸ سال سن دارد به دست می آید در این زمان نیز هنگامی که ورزشکار از گود بالا می رود یا پایین می آید مرشد برایش صلوات می فرستد.
رتبه چهارم بعد از ۱۲ سال و با داشتن حداقل ۲۲ سال سن به دست می آید و هنگامی که ورزشکار از در داخل یا خارج می شود مرشد برای او صلوات می فرستد.
رتبه پنجم بعد از ۱۵ سال و داشتن حداقل ۲۵ سال سن به دست می آید و زمانی که ورزشکار در حال بالا یا پایین آمدن از گود است مرشد برای او ضرب می زند.
رتبه ششم بعد از ۱۸ سال و با داشتن حداقل ۲۸ سال سن به دست می آید و هنگامی که ورزشکار داخل یا خارج از زورخانه می شود مرشد برای او ضرب میزند.
رتبه هفتم بعد از ۲۴ سال ورزش کردن و با داشتن حداقل ۳۲ سال سن کسب می شود و هنگامی که ورزشکار در حال چرخ زدن است مرشد برای او زنگ می زند.
رتبه هشتم بعد از ۳۲ سال ورزش کردن و با داشتن حداقل ۴۲ سال سن به دست می آید و هنگامی که ورزشکار در حال بالا یا پایین آمدن از گود است، مرشد برای او زنگ را به صدا در می آورد.
رتبه نهم و آخرین رتبه بعد از ۴۵ سال ورزش کردن و با داشتن حداقل ۶۵ سال سن کسب می شود در این هنگام زمانی که ورزشکار در حال ورود یا خروج از خانه است مرشد برای او زنگ می زند. این ورزشکاران که با نام پهلوانان زنگی شناخته می شوند تعداد بسیار کمی از آنها در ایران وجود دارد.
به نام خدا
علیرضا حنیفه لو
استاد مهدی جلالی مجد
دانشگاه ازاد کرج – مهندسی کامپیوتر – درس تربیت بدنی
کشتی فرنگی یک ورزش رزمی است و مسابقات آن روی یک تشک گرد برپا میشود .ورزشکاران باید حرکات مختلفی را با استفاده از قسمت بالاتنه خود انجام دهند .تلاش کنند رقیب خود را ضربه فنی کنند و یا این که امتیاز کافی را برای بردن بازی کسب کنند.
شاید انسان اولین درس راه و روش زورآزمایی کردن و کشتی گرفتن را از حیوانات آموخته است .وقتی انسان های نخست دریافتند که می توانند با کمک قدرت بدنی و زوربازوی خود بهتر بر حیوانات و حریفان مهاجم خود چیره شود، بیشتر به اهمیت ورزش کشتی پی بردند.بدین ترتیب قسمتی از اوغات فراغت انسانهای نخست با ورزش کشتی و کشتی گرفتن سپری می شد.تا آنها بتوانند مهارت لازم خود را در این ورزش(کشتی) پیدا کنند و در وقتی که نیاز دارند از مهارت های ورزش کشتی استفاده کنند.
ورزش کشتی از باسابقه ترین رشته های ورزشی می باشد که در نزد ملل گیتی از دوران باستان به شکل های مختلف ورزش کشتی برگزار شده است .
تقریباً می توان گفت در هیچ یک از ایل و قبیله و شهر و روستایی نیست که ورزش کشتی برای مردم آشنا نباشد.با اطمینان می توان این را گفت که کشتی گرفتن و زور آزمایی از دوران نخستین ظهور انسان ها بر روی کره زمین مورد توجه بوده است .
معمولا در اوغات فراقت یا در جنگها به شکلی طبیعی و غریزی ورزش کشتی برگزار می شده است.بسیاری معتقد هستند که کشتی فرنگی کهن ترین ورزش جهان است، زیرا باستان شناسان نقاشی هایی از انجام این ورزش را در غار ها پیدا نموده اند .
که بیانگر برگزاری مسابقه های کشتی در 3000 سال قبل از میلاد مسیح هستند.اگر بازی های المپیک امروزی برای اولین بار در سال 1896 برپا شدند.
کشتی فرنگی یکی از مهمترین قسمت های برنامه مسابقه ها بود و از آن هنگام تا کنون( به جز وقفه سال 1900) این ورزش به اشکال گوناگونی ظاهر شده است.
در تعداد فراوانی از کتیبه هایی که از روزگاران قدیم و در حدود پنج هزار سال پیش به جای مانده است که توسط باستان شناسان کشف شده، ثابت میکند که ورزش کشتی در میان مصریان و آشوریان رواج داشته است و ورزش کشتی دارای مقررات مخصوصی بوده است.
در میان النهرین و مصر فن های ورزش کشتی به مناطق دور و نزدیک آسیا و روم و یونان رواج پیدا کرد و می توان گفت در همه جا گسترش و تکامل پیدا کرد. مربیان ورزش کشتی در یونان باستان مرحله های اجرا شدن هر فن ورزش کشتی را به طور چند نقاشی در حالت های مختلف بر روی صفحه های کاغذ پاپیروس نقاشی می کردند و به کمک این نقاشی ها، شاگردان کشتی گیر خود را آموزش می دادند.
با رواج یافتن ورزش محبوب کشتی در یونان مسابقات مربوط به آن از سال 704 قبل از میلاد به مواد پنجگانه مسابقات بازیهای المپیک باستان افزوده شد. مسابقات پنجگانه در مسابقات بازیهای المپیک یونان باستان که پنتاتلون گفته می شد عبارت بوده است از کشتی گرفتن، پریدن، دویدن، پرتاب نیزه، پرتاب دیسک.
در کشور ایران قدیم کشتی گرفتن یا ورزش کشتی اهمیت فراوانی داشته است و کشتی در زندگی و سنتهای ما ایرانی ها به قدری ریشه دارد که این ورزش محبوب امروزه تبدیل به یک ورزش ملی شده است.
ورزش کشتی و ورزش باستانی در دوران صفویه و زندیه رونق زیادی در کشور ایران یافته است به طوری که در هر شهر صدها پهلوان و کشتی گیر بنام وجود داشته است. در دوران قاجاریه علاقه به ورزش کشتی چنان زیاد شده بود که در دوران ناصرالدین شاه شخصی به نام صاحب الدوله مأمور توسعه ورزش کشتی شد و در تمام روزهای تعطیل پهلوانان در میادین شهر به کشتی گرفتن مشغول می شدند. مسابقات ورزش کشتی پهلوانی برای انتخاب کردن پهلوان پایتخت از همین دوران آغاز شد و بعد از مدت ها به طور یک سنت جاری همه ساله درآمد. ابراهیم یزدی معروف به یزدی بزرگ، محمدصادق بلورفروش، پهلوان اکبر خراسانی، سید حسن رزاز، حسین یوزباشی، سید اسماعیل کالسکه ساز از کشتی گیران مشهور آن زمان بوده اند.
سبک های مختلفی از ورزش کشتی در دنیا تمرین می شود اما دو سبک کشتی آزاد و کشتی فرهنگی،تقریبا در تمام کشورهای دنیا به عنوان دو سبک کشتی المپیکی پذیرفته شده است.
کشتی فرنگی
یکی از سبک های ورزش کشتی است که در سدهٔ نوزده میلادی در فرانسه ابداع شد .دراین سبک از کشتی استفاده از پا برای به زمین زدن حریف و گرفتن پائین کمر ممنوع است.اما مابقی قوانین مانند دیگر سبک کشتی یعنی آزاد می باشد.در کشتی فرنگی هر حرکتی که زندگی یا سلامتی حریف را به خطر بیندازد ممنون می باشد.
کشتی آزاد
کشتی آزاد هم مانند کشتی فرنگی هدف اصلی، چسباندن شانه حریف بر تشک است که منجر به ضربه فنی یا همان برد سریع می شود.ولی برخلاف کشتی فرنگی، در کشتی آزاد کشتی گیران اجازه دارند پای حریف بگیرند واز پای خود نیز استفاده کنند.بر اساس مقررات بین المللی کشتی گیران مجاز به هرگونه گرفتن، ضربه زدن و پرتاب کردن ملایم حریف هستند، اما در صورتی که این حرکات سلامتی حریف را به خطر بیندازد ممنوع است.استفاده حرکاتی مانند لگد زدن، مشت زدن، کله زدن و گرفتن دوبنده ممنوع است.
نقض هریک از قوانین منجر به اخطار دادن به کشتی گیر می شود که با گرفتن سه اخطار کشتی گیر را از ادامه مسابقه محروم می شود.در صورت نقض شدید مقررات کشتی گیر بی درنگ از مسابقه اخراج می شود.
زمان:در مسابقات جوانان و بزرگ سالان ، دو زمان سه دقیقه ای برای هر مسابقه در نظر گرفته می شود و کشتی گیران در بین این دو زمان ، 30 ثانیه استراحت می کنند . در رقابت های نوجوانان و نونهالان ، رقابت در دو زمان دو دقیقه ای انجام می شود . در پایان دو زمان مسابقه ، کشتی گیری که در مجموع امتیاز بیشتری به دست آورده باشد ، برنده رقابت خواهد شد .
امتیاز :در هر دو رقابت کشتی آزاد و فرنگی ، در صورتی که یک کشتی گیر با اختلاف 7 امتیلز از رقیب خود پیش افتد ، کشتی قطع شده و او برنده ی مسابقه اعلام می شود .
اگر یک کشتی گیر در یکی از دو زمان مسابقه یک فن 5 امتیازی یا دو فن 3 امتیازی اجرا کند ، کشتی قطع شده و وی برنده ی مسابقه اعلام می شود.
اگر کشتی گیری در اجرای فن ناموفق باشد و وقتی حریف او در خاک قرار گرفته است ، بدون هیچ تحرکی به کار ادامه دهد ، کشتی قطع می شود و به هیچ یک از دو نفر ، امتیازی تعلق نمی گیرد .
در هر دو کشتی آزاد و فرنگی خاک کردن رقیب ، یک امتیاز برای اجرا کننده ی فن خواهد داشت .
کشتی گیری که از اجرای فن حریف فرار کند و به بیرون تشک برود ، به حریف او دو امتیاز می دهند .
اخطار در کشتی فرنگی :اولین اخطار به کشتی گیر کم کار به صورت شفاهی اعلام می شود . این تذکر را باید داور وسط به رئیس تشک و هیات ژوری اعلام کند .
وقتی کشتی گیری اخطار دوم را دریافت می کند ، حریف او می تواند انتخاب کند که مسابقه در خاک ادامه یابد یا سر پا . در حالت خاک ، کشتی گیر مهاجم می تواند انتخاب کند که در پشت حریف خود قرار گیرد یا از کنار وی ، اقدام به بلند کردن حریف نماید .
در اخطار سوم ، یک امتیاز به کشتی گیر مهاجم داده می شود و او تصمیم می گیرد که مسابقه در خاک ادامه یابد یا سر پا .
اگر کشتی گیری اخطار چهارم را دریافت کند ، حریف وی برنده خواهد شد .
در صورتی که مسابقه ای با نتیجه 0 _ 0 به پایان برسد ، کشتی گیری که آخرین اخطار کم کاری را گرفته است ، بازنده خواهد شد . البته برای آنکه مسابقه بدون رد و بدل شدن امتیاز به پایان نرسد ، به داوران توصیه شده است که پس از گذشتن یک دقیقه از جریان مسابقه ، کشتی گیر کم کار را مشخص کنند و به او اخطار دهند .
روش برد و باخت1- ضربه فنی: در این وضعیت کشتی گیر تیز و برنده در جدول مسابقه ها 4 امتیاز و بازنده 0 خواهد گرفت.
2- در صورتیکه کشتی گیری رقیب خود را با تفاوت 10 امتیاز ببرد به برنده 4 امتیاز و به بازنده اگر امتیاز فنی داشته باشد 1 امتیاز اگر امتیاز فنی نداشته باشد 0 امتیاز تعلق میگیرد .
3- در صورتیکه کشتی گیری رقیب خود را با تفاوت کم تر از 10 امتیاز ببرد به برنده 3 امتیاز و به بازنده 1 امتیاز در جدول خواهد گرفت.
ولی اگر کشتی گیر بازنده امیاز فنی نداشته باشد به برنده 3 امتیاز و بازنده 0 تعلق خواهد گرفت.
به نام خدا
علیرضا حنیفه لو
استاد مهدی جلالی مجد
دانشگاه ازاد کرج – مهندسی کامپیوتر – درس تربیت بدنی
سوارکاری از ورزشهایی است که در چند دههٔ اخیر مورد توجه خاصی قرار گرفته‌است، با این وجود سابقه‌ای طولانی داشته‌است و میتوان آن را از کهن‌ترین ورزشها بهشمار آورد. این ورزش امروزه نه تنها به عنوان یک رقابت سالم و مفید، بلکه به عنوان سرگرمی و به منظور گذراندن اوقات فراغت مورد توجه قرار گرفته‌است، و با این که نسبت به بسیاری از ورزشها پرهزینه به نظر میرسد، هر ساله تعداد بیشتری طرفدار به سوی خود جلب میکند.
سوارکاری چیست؟
سوارکاری ورزش، هنر و روش‌هایی است که به سوار شدن و هدایت کردن اسب مربوط میشود. ویژگی این ورزش این است که انسان و مرکب (معمولاً اسب) را متحد می‌سازد، بنابرین موفقیت اسب و سوارکار به ارتباط و اعتماد و احترامی که آن دو برای یک دیگر قائل‌اند، بستگی دارد.
برقراری ارتباط با اسب
اولین گام یادگیری سوارکاری، یادگیری ارتباط برقرار کردن با اسب است. سوارکار باید بتواند خلق‌وخوی اسبی را که قرار است سوار شود درک کند و با او به خوبی ارتباط برقرار کند، تا اسب فرمان‌های او را بهتر درک کند و انجام دهد. اسب با انسان متفاوت است و همین تفاوت است که باعث جذابیت این رابطه می شود. هرچه بهتر بتوانیم طرف مقابلمان را درک کنیم و یادبگیریم که غرایز او را بفهمیم، رابطه ما بهتر می شود. رفتار پر از ترس اسب مغرضانه نیست، بلکه یک واکنش طبیعی برای حفاظت از خودش است. اگر بتوانیم این احساس را در اسب ایجاد کنیم که ما از او حفاظت می کنیم، به ما اعتماد می کند و دیگر از هر فرصتی برای فرار استفاده نمی کند. با این حال حتی وقتی به ما اعتماد می کند، باز هم اسب حیوانی است که به طور طبیعی در گله به سر می برد. در موقعیت های هراس آور نیز همواره به گله می پیوندد.
سوارکار میتواند از روی حرکات و برخی از اعمال اسب متوجه منظور او شود. حرکات گوش‌های اسب در این مورد بسیار مؤثر است. به طور مثال، هنگامی که اسب گوش‌هایش را به سمت جلو می‌چرخاند و سرش را بالا میگیرد، به این معناست که صدایی او را نگران کرده‌است و او بادقت در حال پیدا کردن منبع صداست. و یا هنگامی که اسب گوش‌هایش را در جهات مختلف می‌چرخاند و حرکت میدهد، به این معناست که با دقت اطرافش را تحت نظر دارد. گوش‌های مایل به سمت پایین در دو طرف سر اسب، نشان دهندهٔ تسلیم شدن و اطاعت اسب هستند. البته این حالت گوش‌ها در صورتی که لب‌ها به سمت پایین افتاده باشند، نشانهٔ خواب‌آلودگی است. اسبی که گوش‌هایش را می‌چرخاند و زبانش را بیرون میآورد، قصد سربه‌سر گذاشتن و بازی با سوارکار را دارد. اگر اسب گوش‌هایش را به سمت جلو مایل کند و سرش را کمی خم کند، یعنی به سوارکار (یا هر کس دیگری) اعتماد دارد. اگر گوش‌هایش را به سم عقب بچرخاند، یعنی چیزی باعث بی اعتمادی یا عصبانیت و ناراحتی او شده‌است. در صورتی که گوش‌هایش را به سمت عقب بخواباند، یعنی بسیار خشمگین است و یا این که به شدت ترسیده‌است. در این صورت اسب میتواند بسیار خطرناک باشد و حمله کند. حرکت سر و پاهای اسب نیز می‌توانند در درک منظور او کمک کنند. اسبی که سرش را کمی پایین میآورد و ناگهان به‌شدت تکان میدهد، بدخلقی خود را نشان میدهد. هنگامی که پاهای جلویش را بر زمین می‌کوبد، عصبانیت یا بی‌قراری خود را ابراز میکند، در حالی که وقتی اسب پاهای عقبش را بر زمین می‌کوبد، میخواهد بفهماند که چیزی باعث ناراحتی او شده‌است (مثالاٌ مگس و...).
شاخه‌های مختلف سوارکاری
سوارکاری شاخه‌های متعددی دارد که به طور کلی در دو دسته قرار می‌گیرند:
مسابقات اسب‌دوانی
این مسابقات از دوران قدیم در بسیاری از تمدن‌ها همچون یونان و روم باستان وجود داشته‌است. مسابقات یورتمه و تاخت از مسابقات رایج اسب‌دوانی هستند.
- مسابقات یورتمه (سوار بر اسب یا ارابه)، که در آنها هدف نفر اول رسیدن به خط پایان است، بدون این که اسب با سرعت گرفتن شروع به تاختن کند. تاختن اسب باعث حذف شدن سوارکار از دور مسابقه میشود.
- مسابقات تاخت، که در آنها نیز هدف اول رسیدن به خط پایان است، اما این بار با تاخت. مسافت این مسابقات بین 2٫400 و 1٫600 متر است. نوعی دیگر از مسابقات تاخت، همراه با مانع است و اسب باید از روی آنها بپرد. مسافت این مسابقات با توجه به نوع مانع‌ها متفاوت است.
سایر مسابقات سوارکاری
شاخه‌های متعددی در آن جای می‌گیرند که در آنها هدف بردن مسابقهٔ دو نیست.
- مسابقات ارابه‌رانی، که معمولاً دارای سه مرحله هستند: مرحلهٔ درساژ (که در آن شیوه و جذابیت نمایش و رفتار و حرکات اسب سنجیده میشود.)، مرحلهٔ ماراتون (که امتحانی زمان بندی شده‌است و از قسمتهای مختلفی تشکیل شده‌است و مهمولاً دارای موانعی طبیعی یا مصنوعی است. در آن مهارت، توانایی جسمی و سرعت اسب سنجیده میشود.) و مرحلهٔ آخر که عبارت است از حرکت در راه‌هایی که از اطراف، توسط توپ‌هایی (یا چیزهای دیگری) محدود شده‌است. گذشت وقت مجاز یا افتادن توپ باعث از دست رفتن امتیاز میشود. تعداد اسب‌هایی که ارابه را می‌کشند به نوع مسابقه بستگی دارد و به جز در مواردی خاص، بیش از چهار عدد نیستند.
- درساژ (حرکات نمایشی اسبهای تربیت‌شده)، که در آن کیفیت ارتباط میان سوارکار و اسب سنجیده میشود. این مسابقات در زمین‌هایی مستطیل‌شکل به طول 60 متر و عرض 20 متر برگزار میشوند، و سوارکاران به ترتیب در زمین حاضر شده و برنامه‌های خود را اجرا میکنند. این برنامه‌ها می‌توانند مشخص‌شده یا آزاد باشند. داوران بر اساس تکنیک و دقت سوارکار و همچنین اطاعت و حرکات اسب و ارتباط میان آن دو، قضاوت کرده و بین صفر تا ده امتیاز میدهند. سوارکار باید سعی کند حرکاتش برای هدایت اسب تا حد امکان مخفی باشد و دیده نشود، به طوری که احساس شود ارتباط میان آن دو توسط تِلِپاتی انجام میگیرد. این کار ممکن است به نظر تماشاگران بسیار آسان بیاید، در حالی که نتیجهٔ تلاش چندین سال میباشد.
- مسابقات پرش، که از متداول‌ترین مسابقات سوارکاری در جهان میباشد.
- مسابقات استقامت، که هدف از آنها طی کردن مسافتی طولانی (بین 20 تا 160 کیلومتر) در یک (و گاهی دو) روز است. اسبهای عرب از بهترین نژادها برای این نوع مسابقات هستند، زیرا جثه‌ای کوچک و مقاوم در برابر گرما و تمرینات سخت دارند. اسبهای انگلیسی نیز به دلیل سرعتشان در این زمینه مورد توجه بسیاری قرار می‌گیرند.
- مسابقات وسترن یا آمریکایی، که ریشهٔ آنها به مسابقات گاوچرانی برمی‌گردد.
- رودیئو، که مسابقه با اسبهای وحشی است.
- چوگان، که قدیمی‌ترین ورزش گروهی است. این ورزش در ایران باستان رواج و اهمیت زیادی داشته‌است و به بازی شاهان معروف است. امروزه چوگان به دلیل هزینهٔ بالا کمتر مورد توجه عام قرار میگیرد.
به نام خدا
علیرضا حنیفه لو
استاد مهدی جلالی مجد
دانشگاه ازاد کرج – مهندسی کامپیوتر – درس تربیت بدنی
کلمه تکواندو از سه بخش تشکیل می شود:
- ت: به معنی تخریب کردن و شکست با پا
- کوان: به معنی شکست و تخریب کردن با دست
- دو: به معنی راه روش
تکواندو ( Taekwondo) هنر دفاع شخصی است که پیدایش آن در تایخ کره ریشه دارد. تکواندو یکی از قدیمی ترین هنرهای رزمی در دنیا است که بیش از ۲۰۰۰ سال قدمت دارد.
تکواندو یک ورزش رزمی کره ای و یکی از ورزشهای المپیکی است. تکواندو ورزش ملی کره جنوبی و دارای بیش ترین تعداد ورزشکار در بین ورزش های رزمی در سرتاسر دنیا است. فوت و فن تکواندو از ورزش های سنتی تاریخ کره استخراج و پس از جنگ جهانی دوم با کوشش استادان هنرهای رزمی کره جنوبی در قالب یک ورزش رزمی امروزی به دنیای هنرهای رزمی عرضه شده است.
تکواندو نام هنر ورزشی و رزمی است که از نظر فیزیکی و جسمی برترین و موثرترین روشهای دفاع از خود را با استفاده از دستها و پاها و بدون استفاده از هرگونه سلاح به علاقمندان و هنرجویان خود می آموزد و از نظر معنوی و روحی هم به علاقمندان خود احترام و انضباط و بردباری و صبوری و ازدیاد حس مقاومتهای منطقی در مقابل مصائب زندگی که حاصل آن انتخاب دقیق و صحیح راه زندگی با حس اعتماد به نفس می باشد را می آموزد.
تاریخچه تکواندو
یکی از اولین سرنخ های وجود تکواندو در نقاشی دیواری از یک آرامگاه است که در پادشاهی کره ای گوگوریو، بین ۳۷ سال پیش میلاد و سال ۶۶ میلادی ساخته شده است. طراحی این نقاشی نشان می دهد که دو چهره غیرمسلح در فرم ایستادن تکواندو با یکدیگر روبرو شده اند. سایر طرح های موجود در آرامگاه نشانگر شخصیت هایی است که در حال شکستن آجر هستند و لباس هایی شبیه به فرم تکواندو امروزی بر تن دارند. پیشرفت تکواندو و تکنیک های آن با پیشرفت کشور کره توسعه یافته است. نمونه ها و تاریخچه تکواندو در طول قرن های گوناگون، تقریباً در تمام سوابق پادشاهی های مختلف کره وجود دارد.
تکواندو در ایران
ورزش تکواندو در سال ۱۳۴۷ به ایران وارد شد و در سال ۱۳۴۹ نخستین کلاس آموزشی خود را با حدود ۷۵ نفر شرکت کننده رسمیت داد. تکواندو اول زیر نظر فدراسیون ورزشهای رزمی فعالیت میکرد ولی بعد از چند سال در سال ۱۳۵۲ به صورت فدراسیونی مستقل درآمد. اولین رئیس فدراسیون تکواندو سرهنگ سرشار بود.
نخستین حضور بین المللی تکواندو ایران مسابقات قهرمانی جهان در سال ۱۹۷۵ بود که در سئول کره جنوبی برگزار شد و تیم ایران موفق به کسب یک مدال برنز به وسیله حسین بدیع زاده در وزن چهارم شد. نخستین مسابقه های رسمی در ایران به سال ۱۳۵۷ با عنوان قهرمانی کشور در سالن شهید افراسیابی برگزار شد.
سبک های تکواندو
هنر رزمی تکواندو دارای سه سبک رسمی به نام های پومسه یا فرم (POOMSAE)، کیورگی (KUORUGI) و هان ما دانگ (HAN MA DANG) است که در ادامه به معرفی هر یک خواهیم پرداخت.
۱. سبک هان ما دانگ (HAN MA DANG) تکواندو: سبک هان مادانگ یک سبک عمومی است. شکستن اشیا سخت، دفاع شخصی و نوعی پومسه ایروبیک از شاخه های هان مادانگ است که در یک گردهمایی بزرگ خانواده تکواندو برگزار می شود. مسابقات هان مادانگ بخش وسیعی از مهارت های تکواندو را به نمایش می گذارد.
تکنیک های پایه پومسه، ابداعات تکواندو و … از مواردی هستند که در مسابقات هان مادانگ بسیار مورد توجه هستند. در این سبک اصول پومسه به صورت ابداعی و ایروبیک همراه با پخش موسیقی و ایجاد صحنه های جذاب به نمایش گذاشته می شود. این کار در معرفی تکواندو به جهان نقش مهمی دارد.
۲. سبک پومسه یا فرم (POOMSAE) تکواندو: پومسه یا فرم بخش دیگری از تکواندو می باشد که در آن تکواندو کاران به اجرای تکنیک های این رشته می پردازند. در پومسه تکنیک ها بر اساس روندی که ترکیب شده است به ترتیب مورد اجرا در می آید که ورزشکاران در یک مسیر مشخص تلاش می نمایند یک رشته تکنیک های استاندارد را به بهترین نحو ممکن به اجرا در می آورند. این تکنیک ها به طریقی به اجرا در می آید که به صورت طبیعی نیز کاربرد آن حفظ شود و اثر گذاری آن در برابر یک فرد قابل مشاهده باشد. پومسه خود به دو روش استاندارد و ابداعی تقسیم می شود.
۳. سبک کیورگی (KUORUGI) تکواندو: این سبک به نوعی یکی از شیوه های تمرینی تکواندو برای حضور در مسابقه است و رقابت های آن با قوانین و شرایط ویژه ای انجام می شود. مسابقات این سبک تکواندو در ۳ راند ۲ دقیقه ای صورت میگیرد، تکواندوکاران برای مبارزه بر روی تشک مخصوصی (شیاپچانگ) حاضر شده و ۱ داور وسط و ۴ داور در اطراف تشک وظیفه قضاوت مبارزه را بر عهده دارند. مسابقات این سبک، از قوانین ویژه ای برخوردار است و تکواندو کاران موظفند از وسایل و تجهیزات ایمنی مانند ناشیم، کلاه تکواندو، دستکش تکواندو، ساعد بند، هوگو (محافظ سینه – پشت کمر- شکم )، نقاب و محافظ لثه استفاده کنند.
ترتیب رنگ کمربندهای رده در تکواندو
>> کمربند سفید تکواندو (پک تی): نشانگر صداقت، پاکی، صفا، صمیمیت، صلح و دوستی و برادری میباشد که به عنوان دانه محسوب میشود.
>> کمربند زرد تکواندو (نورانگ تی): نشان دهنده زمینی است که در آن گیاه جوانه می زند و در اصل تکواندو در نوآموز در حال شکل گرفتن است.
>> کمربند سبز رنگ در تکواندو (نوک تی): به عنوان جوانه‌ای که از خاک می‌روید.
>> کمربند آبی تکواندو (چونگ تی): نشان دهنده این است که گیاه در حال رشد به درخت تبدیل شده است. یعنی فنون تکواندو در ورزشکار به حد مطلوب رسیده است.
>> کمربند قرمز در تکواندو (هونگ تی): نشان دهنده خط است و در این مرحله ورزشکار باید مواظب حریف خود باشد و او را دور نگه دارد.
>> کمربند مشکی رنگ (هوک تی): درست نقطه مقابل سفید است. بنابراین نشان دهنده مهارت کامل در تکواندو است و نشان می دهد که دارنده این مهارت نسبت به تمام ترس ها و بدی ها نفوذ ناپذیر است. باید این نکته را هم یادآور شویم که هر کدام از این کمربندها خود دارای درجات متفاوتی است که آنها هم هر کدام برای خود فلسفه ای دارند. نکته جالبی که بد نیست درباره ورزش تکواندو بدانیم این است که برخلاف اینکه از نظر بعضی از افراد ورزش های رزمی با خشونت همراه هستند اما شاید اگر فلسفه این ورزش را بدانیم به ظرافت نهفته در این ورزش بیشتر توجه کنیم.
لباس تکواندو
مبارزین تکواندو معمولاً یک لباس به رنگ سفید و یا سیاه با نام دوبوک (도복) به همراه یک کمربند می پوشد. حداقل سه سبک اصلی در دوبوک وجود دارد، که مشهودترین تفاوت آنها در شکل ژاکت است: ۱- ژاکت متقاطع جلویی که شبیه لباس های سنتی آسیایی است؛ ۲- ژاکت یقه ۷ که متقاطع نیست معمولاً به وسیله افراد WTF پوشیده می شود، و ژاکتی که از جلو به صورت عمودی بسته می شود (متقاطع نیست) که معمولاً توسط افرادITF استفاده می شود.
- هوگو: ضربه‌گیر که محافظ سینه و شکم است.
- باده و ساباده: ساق بند و ساعد بند تکواندو
- کلاه: محافظ سروصورت در مسابقات تکواندو است.
- نانشیم: محافظ بیضه و آلت تناسلی در حین بازی تکواندو
بجز تکواندو، برای دیگر ورزشهای رزمی چینی وسایل ایمنی وجود ندارد. شماره مبارزین باید پشت پیراهن آن ها نصب گردد. اندازه شماره مبارزین بزرگسال ۲۵ × ۲۵ سانتی متر و شماره مبارزین نوجوان و خرد سال ۱۵ × ۱۲ سانتی متر می باشد.
معایب تکواندو
۱- انجام تکنیک صحیح ضربه احتمال بروز آسیب دیدگی ورزشکار را تقلیل می دهد در تکواندو رزمی کاران پیوسته در حال ضربه زدن به یکدیگر هستند در صورتیکه ورزشکاری برای یک بار مصدوم شود احتمال آسیب دیدگی مجدد در او وجود خواهد داشت.
۲- بیشتر آسیب های ورزش تکواندو در زمان مسابقات ایجاد می شوند نه در هنگام تمرینات. رایج ترین این آسیب ها حاوی پارگی یا له شدگی در اعضای مختلف بدن است.
۳- همینطور کبودی، گرفتگی عضلات و پیچ خوردگی در مچ پا و زانو از آسیب های ورزش تکواندو است. علل اصلی بروز آسییب در ورزش تکواندو گرم نکردن بدن، برخوردار نبودن از آمادگی کامل بدنی، و انجام تکنیک های نادرست است.
۴- علت اصلی گرفتگی و کشیدگی در عضلات در زمان تمرین تکواندو و یا مبارزه عدم گردش خون مناسب در عضلات است.
فواید تکواندو
۱. تکواندو هنر رزمی دفاع از خود در برابر تهاجمات است که تمرین های این ورزش باعث پویای ذهن و اندیشه، دقت و سرعت، هماهنگی بین اعضای بدن، انعطاف پذیری بدن و سلامت جسمی و انضباط پذیری را در پی خواهد داشت.
۲. حقیقت این است که تکواندو باعث افزایش اعتماد به نفس می شود و توان و قدرت رو یا رویی و مقابله با مشکلات را فزونی می دهد. این ورزش رزمی روشی برای ورزیده کردن عضلات بدن و راهی برای افزایش هماهنگی در بین اعضای بدن است.
۳. تکواندو روح نظم و ترتیب را در شخص القا می کند و بطور کلی تکنیک دفاع از خود را به انسان می آموزد. در ورزش تکواندو فنون استفاده از حرکات خاص برای به کار گیری پاها و وارد نمودن ضربه های مؤثر آموخته میشود.
دو و می دان ی به مجموعهای از ورزشهایی گفته میشود که شامل انواع دو، پرش، پرتاب، پ ی ادهرو ی و رشتههای ترکیب ی است. برگزاری مسابقات دو و می دانی، در مقای سه با دیگر ورزشها، سادهتر است و نی از چندان ی به تجه ی زات گرانقی مت ندارد. بیشتر رشتههای دو و میدان ی بهطورکلی انفرادی هستند، بهجز دوهای امدادی و برخ ی از مسابقات مانند دوهای صحرانوردی که در ان ها امتیاز اعضای یک تیم با هم جمع می شوند. ی ی ونانی ان م یرسد که از ۷۷۶ قبل از می الد برگزار ا سابقهٔ ی ن ورزش به المپی ک باستان میشد. مسابقات دو، پی ادهرو ی سرعت، پرش و پرتاب از دوران پ ی شاتار ی خ تاکنون انجام میشدهاست. سنگنگارههایی از مسابقات دو و پرش ارتفاع بر رو ی مقبرههای مصری متعلق به ۲۲۵۰ سال پ یش از م ی الد وجود دارد. مسابقات دو بر رو ی پیست مخصوص ب ی ضیشکل ، و مسابقات م ی دان ی ، یعنی پرتابها و پرشها، بر رو ی زمین چمن ورزشگاه برگزار میشود. طول پ ی ست در ورزشگاههای فضای باز ۴۰۰ متر و در سالن ها ۲۰۰ متر است. بر اساس استانداردهای فدراسی ون جهانی دو و می دانی، برگزاری مسابقات دو نباید ب یش از ۲۵ دور در فضای باز )دو ۱۰٬۰۰۰ متر استقامت( و ۱۵ دور در سالن )دو ۳۰۰۰ متر نی مهاستقامت( باشد. مسافتهای طوالن یتر، مانند ماراتن و نی مهماراتن، در جاده برگزار میشوند. پرشهای دوومی دان ی شامل پرش ارتفاع، پرش طول، پرش سهگام و پرش با نی زه و رشتههای پرتاب ی شامل پرتاب وزنه، پرتاب د ی سک، پرتاب ن ی زه و پرتاب چکش میشوند. ی دووم یدان ی شامل دهگانه، هفتگانه و پنجگانه هستند که در آنها رشتههای ترکیب ورزشکاران در چند ی ن رشته مسابقه میدهند و با توجه به نت یجهای که در هر رشته کسب میکنند، مطابق جدول امتی ازات، امتی ازی بهدست میآورند و در پای ان، کسی که امتی ازات ب ی شتری بهدست آورده مسابقهٔ ترک ٔ باشد برنده یب ی خواهد بود. نمونه: 1-مسابقات جاده: دوهای جا ّدهای مسابقات ی هستند که در جا ّدههای آزاد برگزار م یشوند و گاه در پ ی ست پای ان میپذی رند )گاه در پ ی ست ن ی ز آغاز م یشوند(. مختلف و معموالً های استقامتی ) ۵ کی لومتر بهب اال( ای ن مسابقات در مسافتهای در رشته برگزار میشوند. دوها ی جادهای از محبوبتر ی ن رشتهها هستند که دوندگان بس ی اری ازجمله ورزشکاران حرفهای، آماتور و ن ی ز ورزشکاران تفنن ی را به خود جذب میکنند. مسابقات دو جادهای را برای هر مسافت ی م یتوان برگزار کرد؛ اما مسافتهای معمول ۵ کی لومتر، ۱۰ ک ی لومتر، نی مهماراتن )۲۱٫۰۹۷۵ کی لومتر( و ماراتن )۴۲٫۱۹۵ ک ی لومتر ( هستند. ماراتن تنها مسابقهٔ دو جاده است که در المپی ک و نی ز در مسابقات دو و م ی دان ی ی قهرمانی جهان برگزار میشود و با اتمام ای ن رشته المپ یک پای ان میی ابد. البته بخش پای ان ورزش سهگانه هم از دو ۱۰ کی لومتر جاده تشک ی ل میشود. پنج تورنمنت معتبر ماراتن دن ی ا هر ساله در شهرهای برلی ن، لندن، بوستون، نیو یورک و شی کاگو برگزار می شود. 2-دو صحرانوردی: دو صحرانوردی طب یعیتری ن بخش دووم ی دان ی است که در فضای آزاد و بر رو ی عوارض طبی ع ی زم ی ن برگزار م یشود. مسابقات دو صحرانورد ی معموالً در فصل پاییز و زمستان و در مسافتهای ۴ تا ۱۲ کی لومتری برگزار میشود و مسی ر آن معموالً شامل علفزار و زم ی نهای خاکی با عبور از درختزارها و دشتهای باز و تپههای با شیب مالی م م یشود. مهمتری ن مسابقهٔ ای ن رشتهٔ ورزشی ، قهرمان ی دو صحرانوردی جهان است که از سال ۱۹۷۳ هر سال توسط اتحادی ه ب ی نالمللی فدراسی ونهای دو و می دان ی برگزار م یشود.
دو و میدانی به مجموعهای از ورزشهایی گفته میشود که شامل انواع دو، پرش، پرتاب، پیاده‌روی و رشتههای ترکیبی است.
برگزاری مسابقات دو و میدانی، در مقایسه با دیگر ورزشها، سادهتر است و نیاز چندانی به تجهیزات گران‌قیمت ندارد.
بیشتر رشتههای دو و میدانی بهطورکلی انفرادی هستند، بهجز دوهای امدادی و برخی از مسابقات مانند دوهای صحرانوردی که در ان ها امتیاز اعضای یک تیم با هم جمع می شوند.
سابقهٔ این ورزش به المپیک باستانیِ یونانیان میرسد که از ۷۷۶ قبل از میلاد برگزار میشد.
مسابقات دو، پیاده‌روی سرعت، پرش و پرتاب از دوران پیشاتاریخ تاکنون انجام میشدهاست. سنگنگارههایی از مسابقات دو و پرش
ارتفاع بر روی مقبرههای مصری متعلق به ۲۲۵۰ سال پیش از میلاد وجود دارد.
مسابقات دو بر روی پیست مخصوص بیضی‌شکل ، و مسابقات میدانی، یعنی پرتابها و
پرشها، بر روی زمین چمن ورزشگاه برگزار میشود. طول پیست در ورزشگاههای
فضای باز ۴۰۰ متر و در سالن‌ها ۲۰۰ متر است. بر اساس استانداردهای فدراسیون
جهانی دو و میدانی، برگزاری مسابقات دو نباید بیش از ۲۵ دور در فضای باز (دو
۱۰٬۰۰۰ متر استقامت) و ۱۵ دور در سالن (دو ۳۰۰۰ متر نیمه‌استقامت) باشد.
مسافتهای طولانی‌تر، مانند ماراتن و نیمه‌ماراتن، در جاده برگزار میشوند.
پرشهای دوومیدانی شامل پرش ارتفاع، پرش طول، پرش سهگام و پرش با نیزه و
رشتههای پرتابی شامل پرتاب وزنه، پرتاب دیسک، پرتاب نیزه و پرتاب چکش میشوند.
رشتههای ترکیبیِ دوومیدانی شامل دهگانه، هفتگانه و پنجگانه هستند که در آنها
ورزشکاران در چندین رشته مسابقه میدهند و با توجه به نتیجهای که در هر رشته کسب
میکنند، مطابق جدول امتیازات، امتیازی بهدست میآورند و در پایان، کسی که امتیازات
بیشتری بهدست آورده‌باشد برندهٔ مسابقهٔ ترکیبی خواهد بود.
نمونه:
1-مسابقات جاده:
دوهای جادّه‌ای مسابقاتی هستند که در جادّه‌های آزاد برگزار میشوند و گاه در پیست پایان می‌پذیرند (گاه در پیست نیز آغاز میشوند).
این مسابقات در مسافتهای مختلف و معمولاً در رشتههای استقامتی (۵ کیلومتر به‌بالا) برگزار میشوند. دوهای جادهای از محبوب‌ترین رشتهها هستند که دوندگان بسیاری ازجمله ورزشکاران حرفهای، آماتور و نیز ورزشکاران تفننی را به خود جذب میکنند.
مسابقات دو جادهای را برای هر مسافتی میتوان برگزار کرد؛ اما مسافتهای معمول ۵ کیلومتر، ۱۰ کیلومتر، نیمه‌ماراتن (۲۱٫۰۹۷۵ کیلومتر) و ماراتن (۴۲٫۱۹۵ کیلومتر) هستند. ماراتن تنها مسابقهٔ دو جاده است که در المپیک و نیز در مسابقات دو و میدانی قهرمانی جهان برگزار میشود و با اتمام این رشته المپیک پایان می‌یابد. البته بخش پایانیِ ورزش سهگانه هم از دو ۱۰ کیلومتر جاده تشکیل میشود.
پنج تورنمنت معتبر ماراتن دنیا هر ساله در شهرهای برلین، لندن، بوستون، نیویورک و شیکاگو برگزار می شود.
2-دو صحرانوردی:
دو صحرانوردی طبیعی‌ترین بخش دوومیدانی است که در فضای آزاد و بر روی عوارض طبیعی زمین برگزار میشود.
مسابقات دو صحرانوردی معمولاً در فصل پاییز و زمستان و در مسافتهای ۴ تا ۱۲ کیلومتری برگزار میشود و مسیر آن معمولاً شامل علفزار و زمین‌های خاکی با عبور از درختزارها و دشتهای باز و تپههای با شیب ملایم میشود. مهمترین مسابقهٔ این رشتهٔ ورزشی، قهرمانی دو صحرانوردی جهان است که از سال ۱۹۷۳ هر سال توسط اتحادیه بینالمللی فدراسیون‌های دو و میدانی برگزار میشود.
دو و میدانی به مجموعهای از ورزشهایی گفته میشود که شامل انواع دو، پرش، پرتاب، پیاده‌روی و رشتههای ترکیبی است.
برگزاری مسابقات دو و میدانی، در مقایسه با دیگر ورزشها، سادهتر است و نیاز چندانی به تجهیزات گران‌قیمت ندارد.
بیشتر رشتههای دو و میدانی بهطورکلی انفرادی هستند، بهجز دوهای امدادی و برخی از مسابقات مانند دوهای صحرانوردی که در ان ها امتیاز اعضای یک تیم با هم جمع می شوند.
سابقهٔ این ورزش به المپیک باستانیِ یونانیان میرسد که از ۷۷۶ قبل از میلاد برگزار میشد.
مسابقات دو، پیاده‌روی سرعت، پرش و پرتاب از دوران پیشاتاریخ تاکنون انجام میشدهاست. سنگنگارههایی از مسابقات دو و پرش
ارتفاع بر روی مقبرههای مصری متعلق به ۲۲۵۰ سال پیش از میلاد وجود دارد.
مسابقات دو بر روی پیست مخصوص بیضی‌شکل ، و مسابقات میدانی، یعنی پرتابها و
پرشها، بر روی زمین چمن ورزشگاه برگزار میشود. طول پیست در ورزشگاههای
فضای باز ۴۰۰ متر و در سالن‌ها ۲۰۰ متر است. بر اساس استانداردهای فدراسیون
جهانی دو و میدانی، برگزاری مسابقات دو نباید بیش از ۲۵ دور در فضای باز (دو
۱۰٬۰۰۰ متر استقامت) و ۱۵ دور در سالن (دو ۳۰۰۰ متر نیمه‌استقامت) باشد.
مسافتهای طولانی‌تر، مانند ماراتن و نیمه‌ماراتن، در جاده برگزار میشوند.
پرشهای دوومیدانی شامل پرش ارتفاع، پرش طول، پرش سهگام و پرش با نیزه و
رشتههای پرتابی شامل پرتاب وزنه، پرتاب دیسک، پرتاب نیزه و پرتاب چکش میشوند.
رشتههای ترکیبیِ دوومیدانی شامل دهگانه، هفتگانه و پنجگانه هستند که در آنها
ورزشکاران در چندین رشته مسابقه میدهند و با توجه به نتیجهای که در هر رشته کسب
میکنند، مطابق جدول امتیازات، امتیازی بهدست میآورند و در پایان، کسی که امتیازات
بیشتری بهدست آورده‌باشد برندهٔ مسابقهٔ ترکیبی خواهد بود.
نمونه:
1-مسابقات جاده:
دوهای جادّه‌ای مسابقاتی هستند که در جادّه‌های آزاد برگزار میشوند و گاه در پیست پایان می‌پذیرند (گاه در پیست نیز آغاز میشوند).
این مسابقات در مسافتهای مختلف و معمولاً در رشتههای استقامتی (۵ کیلومتر به‌بالا) برگزار میشوند. دوهای جادهای از محبوب‌ترین رشتهها هستند که دوندگان بسیاری ازجمله ورزشکاران حرفهای، آماتور و نیز ورزشکاران تفننی را به خود جذب میکنند.
مسابقات دو جادهای را برای هر مسافتی میتوان برگزار کرد؛ اما مسافتهای معمول ۵ کیلومتر، ۱۰ کیلومتر، نیمه‌ماراتن (۲۱٫۰۹۷۵ کیلومتر) و ماراتن (۴۲٫۱۹۵ کیلومتر) هستند. ماراتن تنها مسابقهٔ دو جاده است که در المپیک و نیز در مسابقات دو و میدانی قهرمانی جهان برگزار میشود و با اتمام این رشته المپیک پایان می‌یابد. البته بخش پایانیِ ورزش سهگانه هم از دو ۱۰ کیلومتر جاده تشکیل میشود.
پنج تورنمنت معتبر ماراتن دنیا هر ساله در شهرهای برلین، لندن، بوستون، نیویورک و شیکاگو برگزار می شود.
2-دو صحرانوردی:
دو صحرانوردی طبیعی‌ترین بخش دوومیدانی است که در فضای آزاد و بر روی عوارض طبیعی زمین برگزار میشود.
مسابقات دو صحرانوردی معمولاً در فصل پاییز و زمستان و در مسافتهای ۴ تا ۱۲ کیلومتری برگزار میشود و مسیر آن معمولاً شامل علفزار و زمین‌های خاکی با عبور از درختزارها و دشتهای باز و تپههای با شیب ملایم میشود. مهمترین مسابقهٔ این رشتهٔ ورزشی، قهرمانی دو صحرانوردی جهان است که از سال ۱۹۷۳ هر سال توسط اتحادیه بینالمللی فدراسیون‌های دو و میدانی برگزار میشود.
پرتاب دیسک:
بدنهٔ دیسک باید جامد یا توخالی باشد و از جنس چوب یا مادهٔ مناسب دیگری با لبه‌ای از فلز
و به‌شکل دایرهٔ کامل و قرص‌مانند (به‌شکل عدس) ساخته شود.
لبهٔ دیسک باید کاملاً گرد و شعاع آن ۶ میلیمتر باشد. ضخامت دیسک در قسمت وسط
بیشتر است و باید در حدود ۴۴ تا ۴۶ میلیمتر باشد.
وزن دیسک برای مردان ۲ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۲۲۱ و حداقل ۲۱۹ میلیمتر، و
برای زنان ۱ کیلوگرم و قطر آن حداکثر ۱۸۲ و حداقل ۱۸۰ میلیمتر است. دیسک‌ها باید
طوری ساخته شوند که همواره دارای حالت تعادل باشند و دو طرف آنها متقارن باشد.
نحوهٔ پرتاب دیسک از دایرهای به قطر ۲٫۵ متر که داخل یک قفس ساخته شده و تنها با
حلقه‌ای از آهن ــ که معمولاً با رنگ سفید رنگ‌آمیزی شده و به‌شکل دایره درآمده‌است ــ
تشکیل میشود.
کف دایره باید از جنس سختی مانند سیمان یا آسفالت باشد و نباید خیلی صاف باشد.
به‌طوری‌که پرتابکننده روی آن سُر بخورد. کفِ کاملاً مسطحِ دایره باید در حدود ۱۴ تا ۲۶
میلیمتر پایینتر از لبهٔ بالاییِ حلقهٔ آهنی باشد.
ناحیهٔ فرود پرتاب دیسک محدوده‌ای با قِطاعِ ۴۰ درجه است که با دو خط یا نوار
۵سانتیمتری مشخص میشود.
این محل باید خاک نرم یا چمن باشد تا از شکسته شدن دیسک‌های پرتاب‌شده جلوگیری کند.
برای تعیین قطاع ناحیهٔ فرود (۴۰ درجه)، از مرکز دایره ضلعی به‌طول ۲۰ متر بهعنوان
یک طرف قطاع ترسیم کنید، سپس ضلع دوم قطاع را طوری ترسیم کنید که فاصلهٔ دو
ضلع به‌طول ۲۰ متر از مرکز دایره، ۱۳٫۶۸ متر شود و سپس این دو خط را امتداد دهید تا
قطاع کامل یا ناحیهٔ فرود پرتاب دیسک بهدست آید.
رکوردهای جهان، آسیا و ایران:
رکورد جهانیِ پرتاب دیسک مردان متعلق به یورگن شولْتِ آلمانی به میزان ۷۴٬۰۸ متر (۶
ژوئن ۱۹۸۶، نویبرندنبورگ، آلمان) است.
رکورد جهانیِ پرتاب دیسک زنان ازآنِ گابریِله راینْشِ آلمانی به میزان ۷۶٬۸۰ متر (
۹ ژوئیهٔ ۱۹۸۸، نویبرندنبورگ، آلمان) است.
درضمن، رکورد مردانِ آسیا و ایران در اختیار احسان حدادی به میزان ۶۹٬۳۲ متر (۳
ژوئن ۲۰۰۸، تالین، استونی) است.
شایان حاجی
40011541054460 روزهای یکشنبه ساعت 5و30 تا 7 رشته مهندسی کامپیوتر درس تربیت بدنی
آشنایی با کشتی لوچو - مازندران
کشتی از جمله ورزشهایی است که روحیه پهلوانی را در ورزشکار می‌افزاید و راه و رسم مردانگی را دیکته میکند کشتی لوچو ورزش سنّتی و باستانی استانی مازندارن است که به ورزش پهلوانی لوچو نیز شهرت دارد و از دوران بسیار دور، جایگاهش را در فرهنگ و باورهای ارزشی مردم مازندران تثبیت کرده است
لوچو از دو کلمه هم‌وزن لو و چو ترکیب شده است که هر یک دارای معنی جداگانه است. لو به معنی لبه و کنار چیزی و واژه چو به معنی چوب است. لذا لوچو به لبه چوب اطلاق میشود.
در اصطلاع، لو چو به چوب بلند، با طول تقریبی ۳ متر و قطر حدود ۶ تا ۱۲ سانتیمتر گفته میشود که پارچه خلعتی بر بالای آن بسته میشود. این چوب در محل برگزاری کشتی نصب و پارچه روی آن افراشته میشود و مجموعا به صورت سمبل و نشانه مسابقات کشتی محسوب میشود.
در مسابقات بزرگ و رسمی که جوایز و هدایا گوسفند و گاو می باشد ، به پای چوب لوچو بسته میشود. این کشتی در حالت رسمی خود در ایام بیکاری روستاییان در یک یا چند روز متوالی که ممکن است به دو هفته نیز برسد و بیشتر در اعیاد مذهبی و ملی و قبل و بعد از نشا و یا پس از درو کردن شالی ونیز به هنگام تشکیل بازارهای محلی و عروسی‌ها، انجام می شود.
برگزارکنندگان مسابقه بیشتر پیشکسوتان، ریش سفیدان و معتمدان محلی هستند. بزرگان منطقه پس از فراهم کردن مقدمات، زمان و مکان مسابقه را تعیین، و آنرا به اطلاع محلات همجوار و نیز پهلوانان و مردم سایر بخش‌ها و شهرستان‌ها می‌رسانند.
هزینه برگزاری مراسم و نیز جوایز کشتیگیران، توسط اهالی یک یا چند روستا تامین و پرداخت میشود.
کشتی لوچو را از یک تا سه نفر از پیشکسوتان این رشته داوری میکنند. داور یا داوران را که در وسط میدان مراقب انجام کشتی بوده و در محوطه مسابقه قدم می‌زنند میان‌مج گویند.کشتی با مراسم اولیه و مبارزه طلبی و حریف خواهی یکی از پهلوانان آغاز میشود.
در این کشتی هر یک از طرفین می‌کوشد تا یک یا چند نقطه از بدن حریف را به زمین بزنند. کشتی‌گیری که در خطر می‌افتد می تواند با زدن کف دو دست به هم از ادامه مسابقه خودداری نماید اما حق خارج شدن از زمین را ندارد.
از جمله فنون رایج در کشتی لوچو می توان به: دست کاپ ،غاز بال، برات، پس‌کاپ، تاش کاپ اشاره کرد. اساس کشتی لوچو بر جنبه‌های پهلوانی، احترام به حریف، پرهیز از تکبر و خودخواهی، رعایت ارزش‌های اسلامی و اخلاقی استوار است لذا هرگونه ضربه زدن به کتف، گرفتن گوش یا گرفتن انگشت دست سرچنگ و ضربه زدن با کف دست به بدن یا سر حریف، گرفتن گوشت بدن و یا آسیب رساندن عمدی، خطا محسوب میشود.
برنده نهایی این کشتی جوایز خود را که به پای چوب لوچو بسته شده برداشته و چوب لوچو را بر دوش گرفته به نشانه پیروزی همراه با اهالی روستا و همراهانش به محل خود میبرد.
رسم است که در آغاز این مسابقه ساز و دهل نواخته میشود که حالت اعلان برگزاری مسابقه را دارد. به اعتقاد بیشتر کارشناسان، کشتی لوچو، کشتی آزاد نیست.
کشتی لوچو از زمانی که با کشتی آزاد آمیخته شد، اصالت خود را از دست داده ! حتّی لباسهای سنّتی لوچو از یادها رفته و به شکلهای گوناگون درآمده‌است.
لباس سنّتی لوچو از بند و شلوار مخصوص تشکیل و گاهی با کیسه‌های ضخیم دوخته میشد که اصطلاحاً به شلوار چاقا و کرباس معروف بود و وقتی پهلوان بند آن را محکم میگرفت، پاره نمی‌شد و پهلوان از این طریق قدرتش را به نمایش می‌گذاشت. امروزه به‌دلیل ازبین رفتن این لباس نمی‌شود از فنون بند و پس‌کاسه استفاده کرد.
امروزه مانند کشتی آزاد، زمانی را برای پایان کشتی لوچو گذاشتند در حالیکه در گذشته اگر کشتی چند ساعت هم به درازا می کشید باید برنده انتخاب و به مردم معرفی می شد و گوسفندی را به عنوان جایزه به فرد پیروز می دادند. همچنین اگر کسی در لوچو پیروز می شد هماورد او تا یکسال با او کشتی نمی گرفت.
این ورزش باستانی و پهلوانی در بسیاری از مناطق مختلف مازندران به ویژه در فریدونکنار، بندپی، جویبار برگزار میشود. از مشهورترین لوچوکارهای مازندران میتوان به کشتی گیر نامدار و از نوابق کشتی ایران و جهان،امامعلی حبیبی اشاره کرد.
چوگان
چوگان از بازی - ورزشهای کهن ایرانی است. که امروزه به ورزشی جهانی تبدیل شده‌است. این رشته به دلیل رواج در میان پادشاهان و بزرگان به بازی شاهان معروف است. نام چوگان از نام چوبی که در آن استفاده میشود برگرفته شده‌است. این بازی در ابتدا عنوانی نظامی و جنگی داشت و سوارکاران ایرانی در آن استعداد اسبهای جنگی خود را به نمایش می‌گذاشتند. ورزش چوگان امروزی از بازی چوگان ایرانی منشأ گرفته‌است
امروزه بیش از ۷۷ کشور مسابقات و برنامه‌های ویژه چوگان برگزار میکنند. چوگان همچنین از جمله ورزشهایی است که از سال ۱۹۰۰ (میلادی) تا سال ۱۹۳۹ (میلادی) به عنوان یک ورزش در مسابقات جهانی المپیک بازی شده و هم‌اکنون نیز از سوی کمیته بینالمللی المپیک به عنوان یکی از ورزشهای جهانی شناخته شده‌است و از دیرباز در خود ایران بازی میشده و قدمتی چند صد ساله دارد اما این ورزش در زادگاه خود ایران چندان مورد اقبال عمومی نیست. به طوری که در جهان جزو تیمهای برتر نیست؛ و لازم است ذکر شود در سال ۱۹۳۶ در المپیک برلین با توجه به عدم وجود اجماع جهانی یا حداقل حمایت از طرف کشور خاستگاه آن ایران از بازیهای المپیک حذف شد. چوگان قدیمی ترین ورزشی های توپ و دروازه است و همه ورزش های توپی که دروازه در آن وجود دارد با الگوبرداری از چوگان ابداع شده است از قبیل هاکی، فوتبال، هندبال و... چرا که اولین ورزشی است که در آن توپ و دروازه برای بازی معین شده است.
مشخصه‌های زمین چوگان
طول و عرض زمین چوگان به ترتیب ۲۷۴ و ۱۴۵ متر است (البته در کشور ایالات متحده آمریکا و آرژانتین به همراه برزیل این ابعاد کمی از استاندارد رایج بزرگ‌تر میباشد). طول دروازه نیز ۷ متر میباشد
مدت زمان مسابقه
یک بازی چوگان به ۶ دوره زمانی (چوکه) که هر کدام ۷ دقیقه میباشد تقسیم میشود. البته این استاندارد مربوط به کشور انگلستان میباشد ولی در آرژانتین و آمریکا این مدت زمانی به هشت قسمت تقسیم شده و بین هر چوکه استراحتی معادل۳ دقیقه و بین دو نیمه ۵ دقیقه در نظر گرفته میشود..
تعداد بازیکنان
در هر تیم چهار نفر بازی میکنند. نفر اول یک مهاجم است و کار او حمله و نیز کمک به مدافع است. نفر دوم نیز مهاجم است، ولی وظیفه او در دفاع مهم‌تر است. نفر سوم که معمولاً بهترین بازیکن تیم است، وظیفه دارد تا حرکات دفاعی را به ضد حمله تبدیل کند. نفر چهارم نیز مدافع است و وظیفه دارد توپ را از دروازه دور کند. از آن جایی که چوگان بازی‌ای با روند سریع است، امکان دارد بازی کنان یک تیم در قسمتهای مختلفی از زمین قرار گیرند که مربوط به وظیفه بازیکن دیگر باشد. در این حالت باید وظایف آن بازیکن را انجام دهند تا به جای خود بازگردند.
هدف و قوانین بازی
هدف این بازی فرستادن توپ در دروازه حریف میباشد. هنگامی که توپ از پشت دروازه خارج میشود، پرتاب توپ به تیم مورد حمله قرار گرفته تعلق میگیرد، مگر این که خود این تیم باعث خارج شدن آن شده باشد. در این صورت به تیم مقابل یک پرتاب آزاد (از ۸۴ متری محل خروج) تعلق میگیرد. پس از هر گل، دو تیم زمین خود را تعویض میکنند و داور توپ را در مرکز زمین قرار میدهد. در صورتی که دو تیم برابر شوند، وقت اضافی به آنها تعلق میگیرد و اولین تیمی که گل بزند برنده اعلام میشود. هنگامی که بازیکنی به سمت جهتی که توپ در آن پرتاب شده‌است می‌تازد، تقدم با اوست در صورتی که (و تنها در این صورت) که توپ در سمت راست او باشد. در این صورت هیچ بازکنی اجازه ندارد راه او را سد کند، مگر آن که در فاصله معقولی قرار گیرد که هیچ جای خطر نباشد.
شروع مسابقه چوگان
در ابتدای شروع مسابقه، هر دو تیم در میانه زمین و پشت خط میانی صف آرایی کرده و چیدمان مخصوص به خود را می‌گیرند. سپس داور توپ را از فاصله ۶/۴ متری به میان آنها پرتاب میکند و بازی با تصاحب توپ از طرف یکی از دو تیم شروع میشود.
نحوه ثبت امتیازات
زمانی یک امتیاز برای تیمی ثبت میشود که توپ از خط دروازه آشکارا بگذرد و داور صحت آن را تصدیق نماید. در صورتی که توپ به قسمت فوقانی دروازه برخورد کند ثبت امتیاز مشروط به تاُیید داور است.
ثبت جهانی چوگان
جمهوری آذربایجان در ۱۲ آذر ماه ۱۳۹۲ خورشیدی تصمیم داشت چوگان را در یونسکو به نام خود ثبت کند اما درخواستش در هشتمین نشست کمیته میراث یونسکو در باکو پذیرفته نشد و تنها این کشور توانست بازی محلی قره باغ را به عنوان چوگان آذربایجانی ثبت کند. ابوالفضل قارایف نماینده جمهوری آذربایجان در حاشیه این اجلاس ضمن تشکر از حساسیت کشورهای مختلف به‌خصوص نسبت به ثبت بازی چوگان گفت: چوگان یک بازی مشترک منطقه‌ای و یک میراث مشترک فرهنگی است و همه کشورها از جمله ایران می‌توانند در ثبت مشترک جهانی آن سهیم باشند. وی مواریث مشترک را موجب وحدت و دوستی کشورها خواند و گفت جمهوری آذربایجان به هیچ‌وجه مایل نیست این بازی موجب اختلاف کشورها گردد
ایران چوگان را در میراث جهانی در یونسکو به نام خود ثبت کرده‌است.
دو و میدانی
دو و میدانی به مجموعهای از ورزشهایی گفته میشود که شامل انواع دو، پرش، پرتاب، پیاده‌روی و رشتههای ترکیبی است. برگزاری مسابقات دو و میدانی، در مقایسه با دیگر ورزشها، سادهتر است و نیاز چندانی به تجهیزات گران‌قیمت ندارد. بیشتر رشتههای دو و میدانی بهطورکلی انفرادی هستند، بهجز دوهای امدادی و برخی از مسابقات مانند دوهای صحرانوردی که در آنها امتیاز اعضای یک تیم با هم جمع میشود.
سابقه این ورزش به المپیک باستانیِ یونانیان میرسد که از ۷۷۶ قبل از میلاد برگزار میشد. این رشته استخوانبندی المپیک مدرن را از اوّلین دوره آن تشکیل دادهاست. امروزه اتحادیه بینالمللی فدراسیون‌های دو و میدانی (IAAF) برگزاری مسابقات دوومیدانی در سطح بینالمللی را بر عهده دارد و پس از المپیک، معتبرترین رویدادهای این رشته، مسابقات قهرمانی دوومیدانی جهانو قهرمانی دو و میدانی داخل سالن جهان بهشمار میروند.
تاریخچه
مسابقات دو، پیاده‌روی سرعت، پرش و پرتاب از دوران پیشاتاریخ تاکنون انجام میشدهاست. سنگنگارههایی از مسابقات دو و پرش ارتفاع بر روی مقبرههای مصری متعلق به ۲۲۵۰ سال پیش از میلاد وجود دارد. ایرلندی‌های باستان از حدود ۱۸۰۰ سال پیش از میلاد مسابقاتی را برگزار میکردند که پرتاب سنگ و دو نیز در بین آنها بود. وقتی یونانیان در ۷۷۶ پ. م برگزاری بازیهای المپیک را آغاز کردند، تنها رشته‌ای که در چندین دوره ابتدایی در آن برگزار شد مسابقه دو سرعت معروف به استادیون بود که دوندگان، طول ورزشگاه (حدود ۲۰۰ متر) را می‌دویدند. در دورههای بعدی، رشتههای دیگری ازجمله پرتابها و پرشها نیز برگزار شدند و مهمترین رشته مسابقات پنجگانه محسوب میشد که از پنج رشته دو استادیون، پرش طول، پرتاب دیسک، پرتاب نیزه و کُشتی تشکیل میشد.
شعار دوومیدانی در المپیک به زبان یونانی «سیتیوس، آلتیوس، فورتیوس» به‌معنی «سریعتر، بالاتر و قویتر» است.
مسابقات جاده
در رشتههای استقامتی (۵ کیلومتر به‌بالا) برگزار میشوند. دوهای جادهای از محبوب‌ترین رشتهها هستند که دوندگان بسیاری ازجمله ورزشکاران حرفهای، آماتور و نیز ورزشکاران تفننی را به خود جذب میکنند. مسابقات دو جادهای را برای هر مسافتی میتوان برگزار کرد؛ اما مسافتهای معمول ۵ کیلومتر، ۱۰ کیلومتر، نیمه‌ماراتن (۲۱٫۰۹۷۵ کیلومتر) و ماراتن (۴۲٫۱۹۵ کیلومتر) هستند. ماراتن تنها مسابقه دو جاده است که در المپیک و نیز در مسابقات دو و میدانی قهرمانی جهان برگزار میشود و با اتمام این رشته المپیک پایان می‌یابد. البته بخش پایانیِ ورزش سهگانه هم از دو ۱۰ کیلومتر جاده تشکیل میشود. پنج تورنمنت معتبر ماراتن دنیا هر ساله در شهرهای برلین، لندن، بوستون، نیویورک و شیکاگو برگزار میشود.
دو صحرانوردی
دو صحرانوردی طبیعی‌ترین بخش دوومیدانی است که در فضای آزاد و بر روی عوارض طبیعی زمین برگزار میشود. مسابقات دو صحرانوردی معمولاً در فصل پاییز و زمستان و در مسافتهای ۴ تا ۱۲ کیلومتری برگزار میشود و مسیر آن معمولاً شامل علفزار و زمین‌های خاکی با عبور از درختزارها و دشتهای باز و تپههای با شیب ملایم میشود. مهمترین مسابقه این رشته ورزشی، قهرمانی دو صحرانوردی جهان است که از سال ۱۹۷۳ هر سال توسط اتحادیه بینالمللی فدراسیون‌های دو و میدانی برگزار میشود.
مسابقات پیاده‌روی
مسابقات پیاده‌روی معمولاً بر روی جاده و گاهی بر روی پیست برگزار میشود. پیاده‌روی تنها رشته دوومیدانی است که داورانی بر روی اجرای تکنیک ورزشکاران نظارت دارند. همواره یکی از پاهای «پیاده‌روها» باید با زمین تماس داشته‌باشد و پای جلوی آنها باید صاف باشد و از زانو شکسته نشود.مسابقات پیاده‌روی نیز در مسافتهای مختلفی برگزار میشود. در المپیک، مردان در دو مسافت ۲۰ کیلومتر و ۵۰ کیلومتر، و زنان در مسافت ۲۰ کیلومتر مسابقه میدهند.
دانشجو:شایان جراح
رشته مدیریت بازرگانی
شماره دانشجویی:982226743
کلاس تربیت بدنی یکشنبه ها ساعت 17:30 تا 19
1-اسکواش:
ورزشی راکتی است که به صورت تک‌نفره (۲ بازیکن) و دونفره (۴ بازیکن) در زمینی کاملاً احاطه‌شده با دیوارهای معمولاً شیشه‌ای بازی میشود. شیشه‌ای بودن دیوارها تماشای بازی توسط تماشاگران را امکان‌پذیر میکند. در مسابقههای بینالمللی دیوارهای بیشتری از جنس شیشه در نظر گرفته میشوند.
یکی از دشواری‌های اسکواش این است که برخلاف دیگر ورزشهای راکتی، توپ در اغلب اوقات از پشت سر بازیکن میآید. اسکواش با توپ و راکت مخصوص بازی میشود. هدف اصلی این بازی، ضربه‌ای به توپ است که حریف نتواند به راحتی ضربه بعدی را به دیوار بزند یا به دشواری واکنش نشان دهد.
اسکواش نخستین بار در در سال ۱۸۳۰ در مدرسه هارو در انگلستان ابداع شد. در سال ۱۸۷۴ این رشته ورزشی و مسابقههای آن در انگلستان رسمیت یافت و در سال ۱۸۸۳ نخستین زمین اسکواش در شهر مسجدسلیمان به وسیلهٔ شرکت نفت ساخته شد. در سال ۱۹۱۱ قوانین بازی و ابعاد زمین توسط انگلیسیها ضابطه‌مند شد و به شکل امروزی درآمد. در سال ۱۹۶۷ فدراسیون بینالمللی اسکواش با شرکت ۷ کشور تأسیس شد و در سال ۱۹۹۲ نام آن به فدراسیون جهانی اسکواش تغییر کرد.
بازی با زدن سرویس آغاز میشود و پس از برخورد به دیوار با زاویه‌ای معین وارد زمین سرویس میشود. هر بازیکن به طور یکی‌درمیان توپ را با راکت به دیوار روبرو میزند و حریف باید آن را به همان دیوار برگرداند. ضربه‌ها باید با سرعت و زاویه‌ای زده شوند که حریف نتواند توپ را به دیوار روبرو برگرداند. مسابقه اسکواش شامل سه یا پنج گیم و هر گیم دارای ۱۱ امتیاز است.
-چوگان:.2
چوگان از بازی های کهن ایرانی است. که امروزه به ورزشی جهانی تبدیل شده‌است. این رشته به دلیل رواج در میان پادشاهان و بزرگان به بازی شاهان معروف است. نام چوگان از نام چوبی که در آن استفاده میشود برگرفته شده‌است. این بازی در ابتدا عنوانی نظامی و جنگی داشت و سوارکاران ایرانی در آن استعداد اسبهای جنگی خود را به نمایش می‌گذاشتند. ورزش چوگان امروزی از بازی چوگان ایرانی منشأ گرفته‌است
امروزه بیش از ۷۷ کشور مسابقات و برنامه‌های ویژهٔ چوگان برگزار میکنند. چوگان همچنین از جمله ورزشهایی است که از سال ۱۹۰۰ (میلادی) تا سال ۱۹۳۹ (میلادی) به عنوان یک ورزش در مسابقات جهانی المپیک بازی شده و هم‌اکنون نیز از سوی کمیته بینالمللی المپیک به عنوان یکی از ورزشهای جهانی شناخته شده‌است و از دیرباز در خود ایران بازی میشده و قدمتی چند صد ساله دارد اما این ورزش در زادگاه خود ایران چندان مورد اقبال عمومی نیست.[۵] به طوری که در جهان جزو تیمهای برتر نیست؛ و لازم است ذکر شود در سال ۱۹۳۶ در المپیک برلین با توجه به عدم وجود اجماع جهانی یا حداقل حمایت از طرف کشور خاستگاه آن ایران از بازیهای المپیک حذف شد.[۶] چوگان قدیمی ترین ورزشی های توپ و دروازه است و همه ورزش های توپی که دروازه در آن وجود دارد با الگوبرداری از چوگان ابداع شده است از قبیل هاکی، فوتبال، هندبال و... چرا که اولین ورزشی است که در آن توپ و دروازه برای بازی معین
شده است.
3-کشتی:
کشتی فرنگی یک ورزش رزمی است و مسابقات آن روی یک تشک گرد برپا میشود .ورزشکاران باید حرکات مختلفی را با استفاده از قسمت بالاتنه خود انجام دهند .تلاش کنند رقیب خود را ضربه فنی کنند و یا این که امتیاز کافی را برای بردن بازی کسب کنند.
شاید انسان اولین درس راه و روش زورآزمایی کردن و کشتی گرفتن را از حیوانات آموخته است .وقتی انسان های نخست دریافتند که می توانند با کمک قدرت بدنی و زوربازوی خود بهتر بر حیوانات و حریفان مهاجم خود چیره شود، بیشتر به اهمیت ورزش کشتی پی بردند.بدین ترتیب قسمتی از اوغات فراغت انسانهای نخست با ورزش کشتی و کشتی گرفتن سپری می شد.تا آنها بتوانند مهارت لازم خود را در این ورزش(کشتی) پیدا کنند و در وقتی که نیاز دارند از مهارت های ورزش کشتی استفاده کنند.
سبک های مختلفی از ورزش کشتی در دنیا تمرین می شود اما دو سبک کشتی آزاد و کشتی فرهنگی،تقریبا در تمام کشورهای دنیا به عنوان دو سبک کشتی المپیکی پذیرفته شده است.
کشتی فرنگی:
یکی از سبک های ورزش کشتی است که در سدهٔ نوزده میلادی در فرانسه ابداع شد .دراین سبک از کشتی استفاده از پا برای به زمین زدن حریف و گرفتن پائین کمر ممنوع است.اما مابقی قوانین مانند دیگر سبک کشتی یعنی آزاد می باشد.در کشتی فرنگی هر حرکتی که زندگی یا سلامتی حریف را به خطر بیندازد ممنون می باشد.
کشتی آزاد:
کشتی آزاد هم مانند کشتی فرنگی هدف اصلی، چسباندن شانه حریف بر تشک است که منجر به ضربه فنی یا همان برد سریع می شود.ولی برخلاف کشتی فرنگی، در کشتی آزاد کشتی گیران اجازه دارند پای حریف بگیرند واز پای خود نیز استفاده کنند.بر اساس مقررات بین المللی کشتی گیران مجاز به هرگونه گرفتن، ضربه زدن و پرتاب کردن ملایم حریف هستند، اما در صورتی که این حرکات سلامتی حریف را به خطر بیندازد ممنوع است.استفاده حرکاتی مانند لگد زدن، مشت زدن، کله زدن و گرفتن دوبنده ممنوع است.
نقض هریک از قوانین منجر به اخطار دادن به کشتی گیر می شود که با گرفتن سه اخطار کشتی گیر را از ادامه مسابقه محروم می شود.در صورت نقض شدید مقررات کشتی گیر بی درنگ از مسابقه اخراج می شود.
4-سپک تاکرا:
ورزش سپک تاکرا 500 سال قبل توسط خانواده‌ای سلطنتی در مالزی پایه‌گذاری شد که البته آن زمان یک بازی درباری و سلطنتی به شمار میآمد.
نام این ورزش از دو زبان سپک در زبان مالزیایی به معنای ضربه زدن و تاکرا در زبان تایلندی به معنای توپ گرفته شده است.
عده‌ای به شکل دایره میایستادند و با چوب به توب ضربه می‌زدند و ساعت‌ها به این بازی می‌پرداختند. به همین دلیل بسیار شبیه بازی کماری بود که بازیکنان یک دایره بزرگ تشکیل می‌دادند.ساعت‌ها بدون آنکه توپ با زمین تماسی پیدا کند به آن ضربه می‌زدند و تا زمانی که توپ به زمین میخورد جزو امتیازات آن گروه محاسبه میشد.
اندازه، ارتفاع زمین و ارتفاع تور بازی و به طور کلی سایز زمین مسابقه شبیه زمین بدمینتون است و هر تیم 3 بازیکن دار.
بازیکنانی که این ورزش را انجام می دهند و بالاخص سرویس می‌زنند پای محوری‌شان را روی دایره سرویس که در زمین تعبیه شده قرار میدهند (در این حالت پا باید کاملا ثابت باشد) بازیکنانی که در نیم دایره کناری در چپ و راست زمین (نیم دایرهای به شعاع 90 سانتی متر که با خط وسط زمین و خطوط کناری مرتبط بوده) ایستاده‌اند به انتخاب توپ را برای سرویس زننده پرتاب میکنند و او به توپ ضربه میزند.
پس از انداختن توپ برای بازیکنی که سرویس میزند، 2 بازیکن دیگر دوباره به موقعیت دفاعی خود باز می‌گردنند.
هنگامی که بازی با ضربه سرویس آغاز میشود، مهاجم تیم میتواند از یک بار تا 3 بار به توپ ضربه بزند. شما میتوانید هنگام بازی از سر، پشت سر، پاها و هر جایی از بدنتان به غیر از بازوها از سر شانه تا انتهایی‌ترین قسمت انگشتانتان استفاده کنید.
5-تنیس روی میز:
تنیس روی میز (پینگ پنگ) ورزش مفرح و شادی است که بر روی میز انجام میشود وپیشینه ای تاریخی دارد. ریشه این ورزش به انگلستان بر می گردد ، آن هنگام که شاهزادگان انگلیسی برای فراراز آفتاب سوزان وانجام فعالیت بدنی در خانه به فکر اختراع ورزشی افتادند که بتوانند آن را در فضای سر پوشیده یا خانه نیز انجام دهند ، بنابراین آنها پینگ پنگ را از روی تنیس راکتی اختراع کردند.
در این ورزش افراد می توانند با استفاده از راکت و یک توپ به صورت انفرادی ( تک به تک ) یا گروهی ( دو به دو ) به انجام آن بپردازند.
سطح میز پینگ پنگ یا سطح بازی مستطیلی به ابعاد ( طول آن 2.74 متر و عرض آن 1.52 متر و ارتفاع میز از سطح زمین 76 سانتیمتر) است که در قسمت کنارههای میز، موازی با طول و عرض آن نواری سفید با عرض 2 سانتیمتر وجود دارد.رنگ سطح میز پینگ پنگ تیره و یکنواخت و بدون بازتاب نوراست و بوسیله یک تور عمودی به دو قسمت مساوی تقسیم شده است که هر قسمت نیزبا یک خط به عرض سه میلیمتر به دو بخش مساوی به نام (نیمه زمین) تقسیم شده است.
نیزه جنس نیزه از آلیاژ آلومینیوم فشرده یا چوب است و سه بخش دارد: بدنه؛ قسمت طناب پیچی شده برای گرفتن نیزه و نوک فلزی، وزن نیزه برای مردان ۸۰۰ گرم و طول آن حداکثر ۲۷۰ و حداقل ۲۶۰ سانتی متر است.
نیزه جنس نیزه از آلیاژ آلومینیوم فشرده یا چوب است و سه بخش دارد: بدنه؛ قسمت طناب پیچی شده برای گرفتن نیزه و نوک فلزی، وزن نیزه برای مردان ۸۰۰ گرم و طول آن حداکثر ۲۷۰ و حداقل ۲۶۰ سانتی متر است. این ارقام برای زنان ۶۰۰ گرم با طول حداکثر ۲۳۰ و حداقل ۲۲۰ سانتی متر می باشد. ثقل نیزه باید مردان بین حداکثر ۱۶ و حداقل سانتی متر باشد. مقطع عرضی نیزه دایره ای شکل است و در کل به شکل ایرودینامیک ساخته شده است.
ناحیهٔ پرتاب مسافت مسیر دورخیز در پرتاب نیزه باید حداکثر ۵/۳۶ متر و حداقل ۳۰ متر باشد. دالان پرتاب نیزه را دو خط موازی به پهنای ۵ سانتی متر که در فاصله ۴ متری یکدیگر قرار دارند تشکیل شده است. قوس انتهائی دالان پرتاب جزئی از محیط دایره ای است که به شعاع ۸ متر ترسیم می شود و در واقع محدودهٔ انتهائی پرتاب را مشخص می کند. برای مشخص کردن قطاع یا ناحیهٔ فرود پرتاب، مرکز دایره به شعاع ۸ متر را به دو انتهای قوس انتهائی پرتاب وصل می کنیم و سپس خطوط به دست آمده را مطابق تصویر (۱۷ - ۱۶)، در یک خط مستقیم ادامه می دهیم (زاویهٔ بین دو شعاع در حدود ۲۹ درجه خواهد بود). پهنای قوس انتهائی دالان پرتاب باید به عرض ۷ سانتی متر باشد و از جنس چوب یا فلز و هم سطح با زمین است. البته می توان در صورت دسترسی نداشتن به قوس آماده، با گچ آن را روی زمین ترسیم کرد.
● قوانین مربوط به مسابقات
ترتیب پرتابِ شرکت کنندگان با قرعه کشی تعیین می شود.
اگر تعداد شرکت کنندگان بیش از ۸ نفر باشد، هر نفر ۳ پرتاب انجام می دهد و به ۸ نفری که بهترین نتایج را به دست آورده اند اجازهٔ سه پرتاب دیگر داده می شود. هنگامی که تعداد پرتاب کنندگان ۸ نفر یا کمتر باشد، هر نفر شش پرتاب انجام خواهد داد، یعنی مسابقات به صورت نهائی برگزار می شود و رده بندی از روی بهترین نتایج هر فرد تعیین می گردد.
هر ورزشکار مجاز است پرتاب خود را در محدودهٔ زمانی یک دقیقه انجام دهد. قبل از شروع مسابقه، به هر پرتاب کننده اجازهٔ دو پرتاب تمرینی داده می شود ولی پس از شروع مسابقه هیچ پرتاب کننده ای نمی تواند از دالان مسابقه به عنوان تمرین استفاده کند. پس از اندازه گیری هر پرتاب که با متر نواری غیرقابل انعطاف یا دوربین(پی سی پدیا) انجام می گیرد و تا یک سانتی متر خوانده می شود چنانچه دو نفر تساوی کنند، دومین پرتاب بهتر و در صورت تساوی مجدد سومین پرتاب بهتر و همچنین تا آخر، منظور می گردد تا اینکه حالت تساوی از بین برود و رده بندی مشخص گردد. در مسابقاتی که به صورت دو مرحله ای اجرا می شود، معمولاً مسافتی به عنوان حدّ نصاب انتخابی در نظر گرفته می شود و هر پرتاب کننده چنانچه در هر یک از سه پرتاب مرحلهٔ انتخابی موفق به کسب حدّ نصاب ورودی شود به مرحلهٔ نهائی راه خواهد یافت. نتایج مرحله مقدماتی یا انتخابی تأثیری در نتایج نهائی ندارند.
رعایت قوانین زیر در پرتاب نیزه ضروری است:
الف) پرتاب کننده نیزه نباید در حین پرتاب یا بعد از آن، از روی خط قوسی شکل آخر دالان پرتاب بگذرد.
ب) در لحظه رها کردن نیزه، ورزشکار باید بین دو خط محصور کنندهٔ مسیر دورخیز بماند.
ج) پرتاب کننده باید تا بعد از فرود آمدن نیزه در محدودهٔ مسیر دورخیز یعنی دالان باقی بماند و سپس با اجازهٔ سرداور پرتاب، محوطه را از عقب خط قوسی شکل ترک کند.
د) پرتاب کننده باید نیزه را در محل طناب پیچ گرفته با یک دست حمل کند.
هـ) نیزه باید به نحوی در دست قرار گیرد که انگشت کوچک به نوک نیزه نزدیک تر باشد.
و) نیزه باید از قسمت بالائی شانه و با دست پرتاب، رها شود.
ز) نیزه نباید مانند سنگ قلاب یا با عمل چرخاندن پرتاب شود.
ح) در هیچ مرحله ای از پرتاب نباید پشت پرتاب کننده به طرف محل فرود نیزه قرار گیرد.
ط) نوک نیزه باید اولین قسمتی باشد که با زمین تماس پیدا می کند از این رو، لزومی ندارد که نوک نیزه در موقع فرود در زمین فرو رود و تنها کافی است اثری روی زمین بگذارد.
ی) استفاده از دستکش یا نوار پیچ کردن انگشتان مجاز نیست ولی استفاده از کمربند برای جلوگیری از وارد آمدنِ صدمات به ستون فقرات اشکالی ندارد.
دانشجو:علی اکبر کریمی
شماره دانشجویی: 982056220
دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج، رشته تربیت بدنی
دومیدانی 2
موضوع: پرش با نیز
« پرش با نیزه»
پرش با نیزه یکی از رشته های ورزش دو و میدانی است که در آن ورزشکار از نیزه ای بلند و انعطاف پذیر از جنس فایبرگلاس برای پریدن از روی مانعی بهره می گیرد.
مسابقات پرش با نیزه در ارتفاع در مقابل پرش طول از اواسط قرن نوزدهم آغاز شد و از ۱۸۹۶ که اولین دورۀ بازی های المپیک در آتن برگزار شد.از جمله بازی های المپیک برای مردان بوده است؛ اما برای زنان تا دهۀ ۱۹۹۰ به طور جدی بدان توجه نشد.تا این که در المپیک سیدنی (۲۰۰۰) برای اولین بار مسابقۀ پرش نیزۀ زنان نیز برگزار شد.در ابتدا پرندگان از میله هایی از جنس چوب درخت زبان گنجشک، چوب درخت گردوی امریکایی، یا چوب صنوبر که در انتهای آن یک میخ وجود داشت استفاده می کردند.
✓ تاریخچه پرش با نیزه
منشاء پیدایش دو و میدانى و پرش با نیزه به انسان هاى اولیه برمى گردد.
انسان هاى اولیه، در جریان تلاش براى بقاء، شکار و دفاع از دو، پریدن و پرتاب کردن استفاده مى برند.
با گذشت زمان و تغییر شرایط زندگی، انجام این حرکات طبیعى بیشتر براى عملیات جنگى صورت مى گرفت.
✓ ویژگی های بدنی و مهارت های لازم برای ورزش پرش با نیزه
در رشته ورزشی پرش با نیزه، انعطاف بدن و توانایی های شخص اهمیت بسیاری دارد.
برای یک کارآموز، بسیار مهم است زمانی که با استفاده از نیزه به پرواز در می آید، قابلیت چرخش در هوا و فرود را داشته باشد.
(محوطه پرش با نیزه)
✓محل فرود
محل فرود مربعى به اضلاع ۵ متر است. محل فرود باید با مواد بسیار نرم با ضخامت مناسب پوشانده شود.
توصیه مى شود براى این منظور، حتى الامکان از تشک هاى ابرى مناسب استفاده گردد.
البته در مراحل مقدماتى آموزش مى توان از مخلوط ماسهٔ نرم و خاک اره براى ساختن محل فرود استفاده کرد.
در این صورت این مخلوط باید به دقت پهن شده باشد و سطح آن به وسیلهٔ پارچهٔ مناسبى پوشانده شود تا از وارد آمدنِ صدمات احتمالى به ورزشکار جلوگیرى کند.
در مراحل پیشرفته حتماً باید از تشک هاى ابرى مخصوص استفاده شود.
معمولاً ضخامت این تشک ها براى مدارس ۶۰ سانتى متر و در سطوح بین المللى ۹۰ سانتى متر است .
تا مشکلات برخورد ورزشکار با کف زمین یا لغزیدن از کناره هاى تشک پیش نیاید.
تشک ها باید به فاصلهٔ ۱۰ تا ۱۵ سانتى متر از ”جعبهٔ پرش“ قرار داده شوند.
تشک هاى اطراف جعبه پرش قرار داده شوند.
این شیب حدود ۳۰ درجه است که از لبه هاى شیب دار باشند.
این شیب حدود ۳۰ درجه است که از لبه هاى کنارى ”جعبه پرش“ شروع مى شود و سپس با بقیه قسمت هاى محل فرود هم سطح مى گردد.
✓ مسیر دورخیز
طول مسیر دورخیز باید ۴۰ تا ۴۵ متر و عرض آن در حدود ۲۲/۱ متر باشد. مسیر دورخیز باید با خطوط سفید به عرض ۵ سانتى متر مشخص گردد.
شیب مسیر دورخیز به طرف جعبهٔ پرش نباید از یک در هزار بیشتر باشد.
هر پرنده مى تواند از یک یا دو علامت مورد تائید کمیته برگزارکننده براى تعیین جا پا استفاده کند.
اگر این علامت ها قبلاً از سوى ورزشکار تهیه نشده اند، او مى تواند از چسب نوارى استفاده کند.
ورزشکار، مجاز به استفاده از گچ یا هر مادهٔ دیگرى که اثر آن روى مسیر باقى مى ماند و پاک نمى شود نیست.
✓ پایه هاى پرش با نیزه:
- پایه هاى پرش با نیزه به هر شکلى که ساخته شوند.
- باید به اندازهٔ کافى محکم و سخت باشند تا بتوانند میلهٔ پرش با نیزه را نگه دارند.
- پایه هاى پرش با نیزه باید محلى براى قرارگرفتن میله پرش با نیزه داشته باشند.
محل قرارگرفتن میلهٔ پرش با نیزه معمولاً چنگک مانند است و طورى ساخته مى شود که میله به راحتى پس از برخورد ورزشکار با آن سقوط مى کند.
- فاصلهٔ بین پایه هاى پرش با نیزه بین ۳۰/۴ تا ۳۷/۴ متر است و اگر پایه ها داراى بازو هستند فاصله بین بازوها باید ۳۰/۴ متر باشد.
پایه هاى نگهدارده باید در مسابقات رسمى قابلیت جابه جائى تا ۱۲۰ سانتى متر (۸۰ سانتى متر به جلو و ۴۰ سانتى متر به عقب) را داشته باشند.
✓ جعبه پرش با نیزه:
- عمل جهش در پرش با نیزه از یک چاله، موسوم به ”جعبه پرش با نیزه“ انجام مى شود.
- جعبه در مسیر دورخیز کار گذاشته مى شود.
- داراى ۱ متر طول و ۶۰ سانتى متر عرض در جلو است.
- عرض کف آن در قسمت انتهاء، ۱۵ سانتى متر است.
✓میلهٔ افقى پرش با نیزه
- میله افقى باید از جنس فایبرگلاس، آهن نرم یا هر مادهٔ دیگرى ساخته شود. جنس میلهٔ افقى باید طورى باشد که زیاد انعطاف پذیرى نداشته باشد و حداکثر خم شدن آن در وسط میله نباید بیشتر از ۳ سانتى متر باشد.
- این میله، شکلى مدور و ۳ سانتى متر قطر دارد.
- دوسر آن طورى ساخته شده است که به آسانى روى پایه هاى نگهدارنده قرار مى گیرد.
- طول میلهٔ افقى حداکثر ۵/۴ متر است.
- وزن آن نباید از ۲۵/۲ کیلوگرم بیشتر باشد.
✓قوانین مسابقات پرش با نیزه
. ترتیب پرش کنندگان، با قرعه کشى تعیین مى شود.
۲. قبل از شروع مسابقه سرداور ارتفاع شروع و ترتیب بالا رفتن ارتفاع مانع را پس از پایان هر دور به شرکت کنندگان اعلان مى کند. وقتى که تنها یک پرنده به عنوان پرندهٔ مسابقات باقى بماند و زمانى که براى کسب مقام اول تساوى پیش بیاید، ترتیب بالا رفتن مانع با توافق ورزشکار و سرداور انجام مى شود.
۳. مقدار بالا بردن مانع میلهٔ پرش با نیزه پس از تکمیل هر دور نباید کمتر از ۵ سانتى متر باشد مگر آنکه در نهایت، یک شرکت کننده باقى مانده باشد .
۴. در پرش با نیزه ده گانه پس از تکمیل هر دور باید ۱۰ سانتى متر در تمام طول مسابقه، میلهٔ افقى پرش، نیزه را بالا برد.
۵. شرکت کنندگان حق دارند که قبل از شروع هر پرش از داور تقاضاى حرکت دادن پایه ها را بکنند. اما حرکت پایه ها تنها با ۴۰ سانتى متر به طرف مسیر دورخیز و تا ۸۰ سانتى متر به طرف محل فرود مجاز است.
۶. پس از شروع مسابقه، پرندگان نمى توانند از محوطهٔ اصلى مسابقه براى تمرین استفاده کنند.
۷. پرش باید در محدودهٔ زمانى ۵/۱ دقیقه پس از ثابت کردن پایه ها اجرا گردد. در مراحل نهائى یعنى زمانى که تنها ۲ یا ۳ ورزشکار باقى مانده باشد محدودهٔ زمانى اجراءِ پرش ۳ دقیقه خواهد بود و در صورتى که تنها یک ورزشکار به رقابت ادامه دهد محدودهٔ زمانى ۶ دقیقه مى باشد.
۸. سقوط مانع پرش با نیزه بر اثر برخورد بدن ورزشکار با نیزهٔ پرش، خطا محسوب مى شود.
۹. لمس زمین از جمله محوطهٔ فرودِ بعد از صفحهٔ عمودى فرضى میان پایه ها و زمین پرش با نیزه قبل از عبور از روى مانع، خطا محسوب مى شود.
۱۰. سه بار خطاى پى درپى فاقد توجه به ارتفاع پرش، باعث اخراج پرنده از دور مسابقات مى شود. ورزشکار مى تواند در صورت مرتکب شدن دو خطا در یک ارتفاعِ مشخص تقاضاى پرش از ارتفاع بالاتر را بنماید که در صورت خطا در ارتفاع جدید از دور مسابقات اخراج مى گردد.
۱۱. پس از عمل جهش، حرکت دست یابى به ارتفاع بالاتر و یا انتقال دست پائینى بالاتر از دست بالائى خطا محسوب مى شود.
۱۲. در خلال عمل پرش اگر پرش کننده عمداً از افتادن میلهٔ افقیِ درحال سقوط، به کمک دست یا انگشتان خود ممانعت کند خطا محسوب مى شود .
۱۳. ورزشکاران اجازه دارند که از مواد چسبناک مانند رزین براى بهترگرفتن نیزه پرش استفاده کنند.
۱۴. هیچ کس جز خود ورزشکار نباید نیزهٔ پرش را لمس کند مگر اینکه نیزه درحال دور شدن از میلهٔ افقى و پایه ها باشد
۱۵. اگر در خلال پرش، نیزهٔ پرش بشکند، پرش خطا محسوب نمى شود.
۱۶. قبل از شروع پرش، ارتفاعِ جدید باید اندازه گیرى شود.
۱۷. در صورت تساوی، ورزشکارى به مقام اول مى رسد.
باسلام
مصطفی صمدی سلاله
دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج
درس دو و میدانی ۲
ساعت ۱۴ الی ۱۵:۳۰
شماره داشنجویی ۹۸۲۱۵۰۵۶۴
پرش با نیزه
پرش با نیزه یکی از رشتههای دو میدانی است که در آن ورزشکار به وسیله نیزه‌ای بلند و انعطاف‌پذیر، از روی مانع می‌پرد. در ادامه با بیتوته همراه باشید تا از رشته ورزشی پرش با نیزه در ایران و جهان، تاریخچه‌ی آن، آموزش و قوانین بازی و شرایط محوطه بازی بخوانید و با این رشته ورزشی سخت اما هیجان انگیز بیشتر آشنا شوید.
پرش با نیزه یکی از رشتههای ورزش دو و میدانی است که در آن ورزشکار از نیزه‌ای بلند و انعطاف‌پذیر از جنس فایبرگلاس برای پریدن از روی مانعی بهره میگیرد.
ویژگیهای بدنی و مهارتهای لازم برای ورزش پرش با نیزه
در رشته ورزشی پرش با نیزه، انعطاف بدن و توانایی‌های شخص اهمیت بسیاری دارد.
برای یک کارآموز، بسیار مهم است زمانی که با استفاده از نیزه به پرواز در میآید، قابلیت چرخش در هوا و فرود را داشته باشد.
تاریخچه پرش با نیزه
منشاء پیدایش دو و میدانى و پرش با نیزه به انسان‌هاى اولیه برمى‌گردد. انسان‌هاى اولیه، در جریان تلاش براى بقاء، شکار و دفاع از دو، پریدن و پرتاب کردن استفاده مى‌‌برند.
با گذشت زمان و تغییر شرایط زندگی، انجام این حرکات طبیعى بیشتر براى عملیات جنگى صورت مى‌گرفت.
در زمان صلح که اوقات فراغت جنگجویان بیشتر بود و در این زمینه‌ها به تمرین و رقابت مى‌پرداختند.
این ورزش نزد یونانیان باستان، اهالی جزیرهٔ کرت و سلتی‌ها شناخته شده بود و از اولین دورهٔ المپیک مدرن در ۱۸۹۶ یکی از رشتههای المپیک در بخش مردان و از المپیک ۲۰۰۰ سیدنی در بخش زنان بوده‌است.
آموزش پرش با نیزه
پرش با نیزه,مسابقات پرش با نیزه,رشته ورزشی پرش با نیزه
آموزش پرش با نیزه
برای تمرین حرکت‌های پرش با نیزه، وجود مربی، تشک مخصوص و ایمنی الزامی است.
برای پرش باید نیزه مخصوص، 20 سانتیمتر جلوتر از پای چپ، روی زمین فرود بیاید
و اگر چپ دست هستید، پای راست را به همراه پای چپ به سرعت بردارید و در فاصله 20 سانتیمتری چوب مخصوص پرش پای راستتان را از زمین جدا کنید.
از ناحیه زانو پایتان را خم کنید و سپس پرش را انجام دهید.
فراموش نکنید پس از عبور از مانع و هنگام فرود آمدن تلاش کنید تا با پشت فرود بیایید و هر دو پایتان کنار هم جفت شده باشد. صورتتان هم باید به سمت آسمان باشد.
ورزش بسیار سختی است، ولی اگر زیر نظر مربی تمرین کنید، میتوانید لذت پرش با نیزه را تجربه کنید.
ورزش پرش با نیزه در جهان + رکوردها
رکورد فعلی پرش با نیزه جهان در دست رنو لاویلنی از فرانسه است که در سال ۲۰۱۴ در مسابقات داخل سالن در شهر دونتسک با پرشی به میزان ۶٫۱۶ متر رکورد ۲۱سالهٔ سرگئی بوبکا از شوروی سابق/اوکراین به میزان ۶٫۱۵ متر را شکست.
رکورد فضای بازِ این رشته همچنان با ۶٫۱۴ متر به بوبکا تعلق دارد.
رکورد جهانیِ پرش با نیزه زنان هم با ۵٫۰۶ متر در اختیار یلنا ایسینبایوا از روسیه (در فضای باز در سال ۲۰۰۹) است. رکورد فعلی ایران نیز در دست محمدمحسن ربانی با ۵٫۳۶ متر است.
محوطه پرش با نیزه
پرش با نیزه,مسابقات پرش با نیزه,رشته ورزشی پرش با نیزه
رشته ورزشی پرش با نیزه
محل فرود:
- محل فرود مربعى به اضلاع ۵ متر است.
- محل فرود باید با مواد بسیار نرم با ضخامت مناسب پوشانده شود. (تشک‌های ابری مناسب با ضخامت 60 تا 90 سانتی متری (در مراحل پیشرفته)، مخلوط ماسهٔ نرم و خاکاره پوشانده شده با پارچه مناسب (در مراحل مقدماتى آموزش)
مسیر دورخیز:
- طول مسیر دورخیز باید ۴۰ تا ۴۵ متر و عرض آن در حدود ۲۲/۱ متر باشد.
- مسیر دورخیز باید با خطوط سفید به عرض ۵ سانتى‌متر مشخص گردد.
- شیب مسیر دورخیز به‌طرف جعبهٔ پرش نباید از یک در هزار بیشتر باشد.
- هر پرنده مى‌تواند از یک یا دو علامت مورد تائید کمیته برگزارکننده براى تعیین جا پا استفاده کند. (اگر این علامت‌ها قبلاً از سوى ورزشکار تهیه نشده‌اند، او مى‌تواند از چسب‌نوارى استفاده کند، ورزشکار، مجاز به استفاده از گچ یا هر مادهٔ دیگرى که اثر آن روى مسیر باقى مى‌ماند و پاک نمى‌شود نیست.)
پایه‌هاى پرش با نیزه:
- پایه‌هاى پرش با نیزه به هر شکلى که ساخته شوند.
- باید به‌اندازهٔ کافى محکم و سخت باشند تا بتوانند میلهٔ پرش با نیزه را نگه دارند.
- پایه‌هاى پرش با نیزه باید محلى براى قرارگرفتن میله پرش با نیزه داشته باشند. محل قرارگرفتن میلهٔ پرش با نیزه معمولاً چنگک مانند است و طورى ساخته مى‌شود که میله به‌راحتى پس از برخورد ورزشکار با آن سقوط مىکند.
- فاصلهٔ بین پایه‌هاى پرش با نیزه بین ۳۰/۴ تا ۳۷/۴ متر است و اگر پایه‌ها داراى بازو هستند فاصله بین بازوها باید ۳۰/۴ متر باشد. پایه‌هاى نگهدارده باید در مسابقات رسمى قابلیت جابه‌جائى تا ۱۲۰ سانتى‌متر (۸۰ سانتى‌متر به جلو و ۴۰ سانتى‌متر به عقب) را داشته باشند.
میلهٔ افقى پرش با نیزه
- میله افقى باید از جنس فایبرگلاس، آهن نرم یا هر مادهٔ دیگرى ساخته شود. جنس میلهٔ افقى باید طورى باشد که زیاد انعطاف‌پذیرى نداشته باشد و حداکثر خم‌شدن آن در وسط میله نباید بیشتر از ۳ سانتى‌متر باشد.
- این میله، شکلى مدور و ۳ سانتى‌متر قطر دارد.
- دوسر آن طورى ساخته شده است که به‌آسانى روى پایه‌هاى نگهدارنده قرار مى‌گیرد.
- طول میلهٔ افقى حداکثر ۵/۴ متر است.
- وزن آن نباید از ۲۵/۲ کیلوگرم بیشتر باشد.
جعبه پرش با نیزه:
- عمل جهش در پرش با نیزه از یک چاله، موسوم به جعبه پرش با نیزه انجام مى‌شود.
- جعبه در مسیر دورخیز کار گذاشته مى‌شود.
- داراى ۱ متر طول و ۶۰ سانتى‌متر عرض در جلو است.
- عرض کف آن در قسمت انتهاء، ۱۵ سانتى‌متر است.
نیزهٔ پرش:
- پرشکنندگان مى‌توانند از نیزه‌هاى شخصی خود استفاده کنند.
- نیزه‌هاى پرش را مى‌توان از هر ماده یا از ترکیب مواد با هر قطر و طولى ساخت.
- معمولاً جنس نیزه، فایبرگلاس است ولى نیزه‌هاى آلومینیومى و یا از جنس خیزران (بمبو) نیز وجود دارد.
- سطح نیزه باید صاف باشد و مى‌توان آن را با دو لایه چسب پوشاند.
- سرنیزه‌ها باید طورى ساخته شود که هنگام کاشتن در جعبه، دچار شکستگى نشود.
- معمولاً طول و قطر نیزه‌هاى پرش باتوجه به ویژگى‌هاى شخص پرشکننده یعنى وزن، قد، تکنیک و رکورد انتخاب مى‌شود.
قوانین مسابقات پرش با نیزه
پرش با نیزه,مسابقات پرش با نیزه,رشته ورزشی پرش با نیزه
قوقانین مسابقات پرش با نیزه
۱. ترتیب پرشکنندگان، با قرعه‌کشى تعیین مى‌شود.
۲. قبل از شروع مسابقه سرداور ارتفاع شروع و ترتیب بالا رفتن ارتفاع مانع را پس از پایان هر دور به شرکت‌کنندگان اعلان مىکند. وقتى‌که تنها یک پرنده بهعنوان پرندهٔ مسابقات باقى بماند و زمانى‌که براى کسب مقام اول تساوى پیش بیاید، ترتیب بالا رفتن مانع با توافق ورزشکار و سرداور انجام مى‌شود.
۳. مقدار بالا بردن مانع میلهٔ پرش با نیزه پس از تکمیل هر دور نباید کمتر از ۵ سانتى‌متر باشد مگر آنکه در نهایت، یک شرکت‌کننده باقى مانده باشد.
پیشنهاد ویژه
خرید بلیط اتوبوسدلت تنوع میخواد؟سفرباهزینه کم هم میشه!
بیتوتهبهترین هتل رو با 70% تخفیف رزرو کن
۴. در پرش با نیزه دهگانه پس از تکمیل هر دور باید ۱۰ سانتى‌متر در تمام طول مسابقه، میلهٔ افقى پرش، نیزه را بالا برد.
۵. شرکت‌کنندگان حق دارند که قبل از شروع هر پرش از داور تقاضاى حرکت‌دادن پایه‌ها را بکنند. اما حرکت پایه‌ها تنها با ۴۰ سانتى‌متر به‌طرف مسیر دورخیز و تا ۸۰ سانتى‌متر به‌طرف محل فرود مجاز است.
۶. پس از شروع مسابقه، پرندگان نمى‌توانند از محوطهٔ اصلى مسابقه براى تمرین استفاده کنند.
۷. پرش باید در محدودهٔ زمانى ۵/۱ دقیقه پس از ثابت‌کردن پایه‌ها اجرا گردد. در مراحل نهائى یعنى زمانى‌که تنها ۲ یا ۳ ورزشکار باقى مانده باشد محدودهٔ زمانى اجراءِ پرش ۳ دقیقه خواهد بود و در صورتى‌که تنها یک ورزشکار به رقابت ادامه دهد محدودهٔ زمانى ۶ دقیقه مى‌باشد.
۸. سقوط مانع پرش با نیزه بر اثر برخورد بدن ورزشکار با نیزهٔ پرش، خطا محسوب مى‌شود.
۹. لمس زمین از جمله محوطهٔ فرودِ بعد از صفحهٔ عمودى فرضى میان پایه‌ها و زمین پرش با نیزه قبل از عبور از روى مانع، خطا محسوب مى‌شود.
نابودی تضیمنی چربی شکم و پهلو با این روش گیاهی!(مشاوره رایگان)
راحت ترین روش درمان درد زانو چیست؟
۱۰. سه‌بار خطاى پى‌درپى بدون توجه به ارتفاع پرش، باعث اخراج پرنده از دور مسابقات مى‌شود. ورزشکار مى‌تواند در صورت مرتکب‌شدن دو خطا در یک ارتفاعِ مشخص تقاضاى پرش از ارتفاع بالاتر را بنماید که در صورت خطا در ارتفاع جدید از دور مسابقات اخراج مى‌گردد.
۱۱. پس از عمل جهش، حرکت دست‌یابى به ارتفاع بالاتر و یا انتقال دست پائینى بالاتر از دست بالائى خطا محسوب مى‌شود.
۱۲. در خلال عمل پرش اگر پرشکننده عمداً از افتادن میلهٔ افقیِ درحال سقوط، به‌کمک دست یا انگشتان خود ممانعت کند خطا محسوب مى‌شود.
۱۳. ورزشکاران اجازه دارند که از مواد چسبناک مانند رزین براى بهترگرفتن نیزه پرش استفاده کنند.
۱۴. هیچ‌کس جز خود ورزشکار نباید نیزهٔ پرش را لمس کند مگر اینکه نیزه درحال دور شدن از میلهٔ افقى و پایه‌ها باشد.
۱۵. اگر در خلال پرش، نیزهٔ پرش بشکند، پرش خطا محسوب نمى‌شود.
۱۶. قبل از شروع پرش، ارتفاعِ جدید باید اندازه‌گیرى شود.
۱۷. در صورت تساوی، ورزشکارى به مقام اول مى‌رسد که:
الف. با کمترین تعداد پرش از ارتفاع تساوى گذشته باشد.
ب. در صورت باقى‌ماندن تساوى کمترین تعداد خطا را در طول مسابقه داشته باشد.
ج. در صورت باقى‌ماندن تساوى در مورد مقام اول، پرشکنندگان باید یکبار دیگر از آخرین ارتفاع پرش کنند و در صورت عدم موفقیت، میلهٔ افقى ۵ سانتى‌متر پائین آورده مى‌شود. در صورت تساوى براى مقام‌هاى بعدی، مساوى‌کنندگان در یک مقام قرار مى‌گیرند.
تاریخچه دو میدانی و پرش با نیزه در ایران
در سال ۱۳۱۳ با همت شادروان استاد احمد ایزدپناه و با انجام مسابقاتى در بعضى از رشته‌هاى دو و میدانى سرآغاز بوجودآمدن تشکیلاتى در این ورزش مادر و جذاب فراهم گشت پس مى‌توان نامبرده را بنیانگزار دو و میدانى ایران دانست.
درسال ۱۳۱۵ مطابق ۱۹۳۶ میلادى فدراسیون دو و میدانى ایران تأسیس شد.
درسال ۱۹۳۶ میلادى یک گروه ورزشى از ایران به المپیک برلین اعزام شد و در همین سال تهران به عضویت فدراسیون دو و میدانى آماتورى بین‌المللى درآمد.
ریاست اولین دوره فدراسیون دو و میدانى کشورمان را آقاى محمد ذوالفقارى در سال ۱۳۲۵ بعهده داشت که تاسال ۱۳۳۱ این سمت به عهده نامبرده بود و دبیر ایشان شادروان احمد ایزدپناه بود.
در حال‌حاضر رئیس فدراسیون دو و میدانى جمهورى اسلامى ایران را جناب آقاى على کفاشیان عهده‌دار هستند. خاطرنشان مى‌سازد که اسامى تمام رؤسا و دبیران فدراسیون از آغاز تاکنون ضمیمه این تاریخچه است.
ضمناً اولین دوره مسابقات در سال ۱۳۱۸ و در ۱۰ ماده انجام گردید مواد فوق شامل:
۱۰۰ متر- ۲۰۰ متر- ۴۰۰ متر- ۸۰۰ متر- ۱۵۰۰ متر- ۵۰۰۰ متر- ۱۰۰ضربدر ۴ امدادی- پرش ارتفاع- پرش طول- پرش سه گام- پرتاب وزنه و پرتاب نیزه بوده است.
پرش با نیزه یکی از رشتههای دو میدانی است که در آن ورزشکار به وسیله نیزه‌ای بلند و انعطاف‌پذیر، از روی مانع می‌پرد. در ادامه با بیتوته همراه باشید تا از رشته ورزشی پرش با نیزه در ایران و جهان، تاریخچه‌ی آن، آموزش و قوانین بازی و شرایط محوطه بازی بخوانید و با این رشته ورزشی سخت اما هیجان انگیز بیشتر آشنا شوید.
پرش با نیزه یکی از رشتههای ورزش دو و میدانی است که در آن ورزشکار از نیزه‌ای بلند و انعطاف‌پذیر از جنس فایبرگلاس برای پریدن از روی مانعی بهره میگیرد.
ویژگیهای بدنی و مهارتهای لازم برای ورزش پرش با نیزه
در رشته ورزشی پرش با نیزه، انعطاف بدن و توانایی‌های شخص اهمیت بسیاری دارد.
برای یک کارآموز، بسیار مهم است زمانی که با استفاده از نیزه به پرواز در میآید، قابلیت چرخش در هوا و فرود را داشته باشد.
تاریخچه پرش با نیزه
منشاء پیدایش دو و میدانى و پرش با نیزه به انسان‌هاى اولیه برمى‌گردد. انسان‌هاى اولیه، در جریان تلاش براى بقاء، شکار و دفاع از دو، پریدن و پرتاب کردن استفاده مى‌‌برند.
با گذشت زمان و تغییر شرایط زندگی، انجام این حرکات طبیعى بیشتر براى عملیات جنگى صورت مى‌گرفت.
در زمان صلح که اوقات فراغت جنگجویان بیشتر بود و در این زمینه‌ها به تمرین و رقابت مى‌پرداختند.
این ورزش نزد یونانیان باستان، اهالی جزیرهٔ کرت و سلتی‌ها شناخته شده بود و از اولین دورهٔ المپیک مدرن در ۱۸۹۶ یکی از رشتههای المپیک در بخش مردان و از المپیک ۲۰۰۰ سیدنی در بخش زنان بوده‌است
برای تمرین حرکت‌های پرش با نیزه، وجود مربی، تشک مخصوص و ایمنی الزامی است.
برای پرش باید نیزه مخصوص، 20 سانتیمتر جلوتر از پای چپ، روی زمین فرود بیاید
و اگر چپ دست هستید، پای راست را به همراه پای چپ به سرعت بردارید و در فاصله 20 سانتیمتری چوب مخصوص پرش پای راستتان را از زمین جدا کنید.
از ناحیه زانو پایتان را خم کنید و سپس پرش را انجام دهید.
فراموش نکنید پس از عبور از مانع و هنگام فرود آمدن تلاش کنید تا با پشت فرود بیایید و هر دو پایتان کنار هم جفت شده باشد. صورتتان هم باید به سمت آسمان باشد.
ورزش بسیار سختی است، ولی اگر زیر نظر مربی تمرین کنید، میتوانید لذت پرش با نیزه را تجربه کنید
ورزش پرش با نیزه در جهان + رکوردها
رکورد فعلی پرش با نیزه جهان در دست رنو لاویلنی از فرانسه است که در سال ۲۰۱۴ در مسابقات داخل سالن در شهر دونتسک با پرشی به میزان ۶٫۱۶ متر رکورد ۲۱سالهٔ سرگئی بوبکا از شوروی سابق/اوکراین به میزان ۶٫۱۵ متر را شکست.
رکورد فضای بازِ این رشته همچنان با ۶٫۱۴ متر به بوبکا تعلق دارد.
رکورد جهانیِ پرش با نیزه زنان هم با ۵٫۰۶ متر در اختیار یلنا ایسینبایوا از روسیه (در فضای باز در سال ۲۰۰۹) است. رکورد فعلی ایران نیز در دست محمدمحسن ربانی با ۵٫۳۶ متر است.
محل فرود:
- محل فرود مربعى به اضلاع ۵ متر است.
- محل فرود باید با مواد بسیار نرم با ضخامت مناسب پوشانده شود. (تشک‌های ابری مناسب با ضخامت 60 تا 90 سانتی متری (در مراحل پیشرفته)، مخلوط ماسهٔ نرم و خاکاره پوشانده شده با پارچه مناسب (در مراحل مقدماتى آموزش)
مسیر دورخیز:
- طول مسیر دورخیز باید ۴۰ تا ۴۵ متر و عرض آن در حدود ۲۲/۱ متر باشد.
- مسیر دورخیز باید با خطوط سفید به عرض ۵ سانتى‌متر مشخص گردد.
- شیب مسیر دورخیز به‌طرف جعبهٔ پرش نباید از یک در هزار بیشتر باشد.
- هر پرنده مى‌تواند از یک یا دو علامت مورد تائید
قوقانین مسابقات پرش با نیزه
۱. ترتیب پرشکنندگان، با قرعه‌کشى تعیین مى‌شود.
۲. قبل از شروع مسابقه سرداور ارتفاع شروع و ترتیب بالا رفتن ارتفاع مانع را پس از پایان هر دور به شرکت‌کنندگان اعلان مىکند. وقتى‌که تنها یک پرنده بهعنوان پرندهٔ مسابقات باقى بماند و زمانى‌که براى کسب مقام اول تساوى پیش بیاید، ترتیب بالا رفتن مانع با توافق ورزشکار و سرداور انجام مى‌شود.
۳. مقدار بالا بردن مانع میلهٔ پرش با نیزه پس از تکمیل هر دور نباید کمتر از ۵ سانتى‌متر باشد مگر آنکه در نهایت، یک شرکت‌کننده باقى مانده باشد.
پیشنهاد ویژه
•
1000فالورواقعیوفقط با16هزارتومان اضافه کن!
•
یک سورپرایز درانتظار شماست*شرکت درقرعه کشی
۴. در پرش با نیزه دهگانه پس از تکمیل هر دور باید ۱۰ سانتى‌متر در تمام طول مسابقه، میلهٔ افقى پرش، نیزه را بالا برد.
۵. شرکت‌کنندگان حق دارند که قبل از شروع هر پرش از داور تقاضاى حرکت‌دادن پایه‌ها را بکنند. اما حرکت پایه‌ها تنها با ۴۰ سانتى‌متر به‌طرف مسیر دورخیز و تا ۸۰ سانتى‌متر به‌طرف محل فرود مجاز است.
۶. پس از شروع مسابقه، پرندگان نمى‌توانند از محوطهٔ اصلى مسابقه براى تمرین استفاده کنند.
سپیده توکلی و محمدحسین ربانی رکورداران ایرانی رشته پرش با نیزه
۷. پرش باید در محدودهٔ زمانى ۵/۱ دقیقه پس از ثابت‌کردن پایه‌ها اجرا گردد. در مراحل نهائى یعنى زمانى‌که تنها ۲ یا ۳ ورزشکار باقى مانده باشد محدودهٔ زمانى اجراءِ پرش ۳ دقیقه خواهد بود و در صورتى‌که تنها یک ورزشکار به رقابت ادامه دهد محدودهٔ زمانى ۶ دقیقه مى‌باشد.
۸. سقوط مانع پرش با نیزه بر اثر برخورد بدن ورزشکار با نیزهٔ پرش، خطا محسوب مى‌شود.
۹. لمس زمین از جمله محوطهٔ فرودِ بعد از صفحهٔ عمودى فرضى میان پایه‌ها و زمین پرش با نیزه قبل از عبور از روى مانع، خطا محسوب مى‌شود.
یعنی 5 تا رفیق نداری دعوت کنی به اکسکوینو و برنده 10 تا کاردانو بشی؟؟؟
هرگز جرم گیری نکنید، سفید کننده طبیعی دندان (مشاوره رایگان)
۱۰. سه‌بار خطاى پى‌درپى بدون توجه به ارتفاع پرش، باعث اخراج پرنده از دور مسابقات مى‌شود. ورزشکار مى‌تواند در صورت مرتکب‌شدن دو خطا در یک ارتفاعِ مشخص تقاضاى پرش از ارتفاع بالاتر را بنماید که در صورت خطا در ارتفاع جدید از دور مسابقات اخراج مى‌گردد.
۱۱. پس از عمل جهش، حرکت دست‌یابى به ارتفاع بالاتر و یا انتقال دست پائینى بالاتر از دست بالائى خطا محسوب مى‌شود.
۱۲. در خلال عمل پرش اگر پرشکننده عمداً از افتادن میلهٔ افقیِ درحال سقوط، به‌کمک دست یا انگشتان خود ممانعت کند خطا محسوب مى‌شود.
۱۳. ورزشکاران اجازه دارند که از مواد چسبناک مانند رزین براى بهترگرفتن نیزه پرش استفاده کنند.
۱۴. هیچ‌کس جز خود ورزشکار نباید نیزهٔ پرش را لمس کند مگر اینکه نیزه درحال دور شدن از میلهٔ افقى و پایه‌ها باشد.
۱۵. اگر در خلال پرش، نیزهٔ پرش بشکند، پرش خطا محسوب نمى‌شود.
۱۶. قبل از شروع پرش، ارتفاعِ جدید باید اندازه‌گیرى شود.
۱۷. در صورت تساوی، ورزشکارى به مقام اول مى‌رسد که:
الف. با کمترین تعداد پرش از ارتفاع تساوى گذشته باشد.
ب. در صورت باقى‌ماندن تساوى کمترین تعداد خطا را در طول مسابقه داشته باشد.
ج. در صورت باقى‌ماندن تساوى در مورد مقام اول، پرشکنندگان باید یکبار دیگر از آخرین ارتفاع پرش کنند و در صورت عدم موفقیت، میلهٔ افقى ۵ سانتى‌متر پائین آورده مى‌شود. در صورت تساوى براى مقام‌هاى بعدی، مساوى‌کنندگان در یک مقام قرار مى‌گیرند.
تاریخچه دو میدانی و پرش با نیزه در ایران
در سال ۱۳۱۳ با همت شادروان استاد احمد ایزدپناه و با انجام مسابقاتى در بعضى از رشته‌هاى دو و میدانى سرآغاز بوجودآمدن تشکیلاتى در این ورزش مادر و جذاب فراهم گشت پس مى‌توان نامبرده را بنیانگزار دو و میدانى ایران دانست.
درسال ۱۳۱۵ مطابق ۱۹۳۶ میلادى فدراسیون دو و میدانى ایران تأسیس شد.
درسال ۱۹۳۶ میلادى یک گروه ورزشى از ایران به المپیک برلین اعزام شد و در همین سال تهران به عضویت فدراسیون دو و میدانى آماتورى بین‌المللى درآمد.
ریاست اولین دوره فدراسیون دو و میدانى کشورمان را آقاى محمد ذوالفقارى در سال ۱۳۲۵ بعهده داشت که تاسال ۱۳۳۱ این سمت به عهده نامبرده بود و دبیر ایشان شادروان احمد ایزدپناه بود.
در حال‌حاضر رئیس فدراسیون دو و میدانى جمهورى اسلامى ایران را جناب آقاى على کفاشیان عهده‌دار هستند. خاطرنشان مى‌سازد که اسامى تمام رؤسا و دبیران فدراسیون از آغاز تاکنون ضمیمه این تاریخچه است.
ضمناً اولین دوره مسابقات در سال ۱۳۱۸ و در ۱۰ ماده انجام گردید مواد فوق شامل:
۱۰۰ متر- ۲۰۰ متر- ۴۰۰ متر- ۸۰۰ متر- ۱۵۰۰ متر- ۵۰۰۰ متر- ۱۰۰ضربدر ۴ امدادی- پرش ارتفاع- پرش طول- پرش سه گام- پرتاب وزنه و پرتاب نیزه بوده است.
کمیته برگزارکننده براى تعیین جا پا استفاده کند. (اگر این علامت‌ها قبلاً از سوى ورزشکار تهیه نشده‌اند، او مى‌تواند از چسب‌نوارى استفاده کند، ورزشکار، مجاز به استفاده از گچ یا هر مادهٔ دیگرى که اثر آن روى مسیر باقى مى‌ماند و پاک نمى‌شود نیست.)
پایه‌هاى پرش با نیزه:
- پایه‌هاى پرش با نیزه به هر شکلى که ساخته شوند.
- باید به‌اندازهٔ کافى محکم و سخت باشند تا بتوانند میلهٔ پرش با نیزه را نگه دارند.
- پایه‌هاى پرش با نیزه باید محلى براى قرارگرفتن میله پرش با نیزه داشته باشند. محل قرارگرفتن میلهٔ پرش با نیزه معمولاً چنگک مانند است و طورى ساخته مى‌شود که میله به‌راحتى پس از برخورد ورزشکار با آن سقوط مىکند.
- فاصلهٔ بین پایه‌هاى پرش با نیزه بین ۳۰/۴ تا ۳۷/۴ متر است و اگر پایه‌ها داراى بازو هستند فاصله بین بازوها باید ۳۰/۴ متر باشد. پایه‌هاى نگهدارده باید در مسابقات رسمى قابلیت جابه‌جائى تا ۱۲۰ سانتى‌متر (۸۰ سانتى‌متر به جلو و ۴۰ سانتى‌متر به عقب) را داشته باشند.
میلهٔ افقى پرش با نیزه
- میله افقى باید از جنس فایبرگلاس، آهن نرم یا هر مادهٔ دیگرى ساخته شود. جنس میلهٔ افقى باید طورى باشد که زیاد انعطاف‌پذیرى نداشته باشد و حداکثر خم‌شدن آن در وسط میله نباید بیشتر از ۳ سانتى‌متر باشد.
- این میله، شکلى مدور و ۳ سانتى‌متر قطر دارد.
- دوسر آن طورى ساخته شده است که به‌آسانى روى پایه‌هاى نگهدارنده قرار مى‌گیرد.
- طول میلهٔ افقى حداکثر ۵/۴ متر است.
- وزن آن نباید از ۲۵/۲ کیلوگرم بیشتر باشد.
جعبه پرش با نیزه:
- عمل جهش در پرش با نیزه از یک چاله، موسوم به ”جعبه پرش با نیزه“ انجام مى‌شود.
- جعبه در مسیر دورخیز کار گذاشته مى‌شود.
- داراى ۱ متر طول و ۶۰ سانتى‌متر عرض در جلو است.
- عرض کف آن در قسمت انتهاء، ۱۵ سانتى‌متر است.
نیزهٔ پرش:
- پرشکنندگان مى‌توانند از نیزه‌هاى شخصی خود استفاده کنند.
- نیزه‌هاى پرش را مى‌توان از هر ماده یا از ترکیب مواد با هر قطر و طولى ساخت.
- معمولاً جنس نیزه، فایبرگلاس است ولى نیزه‌هاى آلومینیومى و یا از جنس خیزران (بمبو) نیز وجود دارد.
- سطح نیزه باید صاف باشد و مى‌توان آن را با دو لایه چسب پوشاند.
- سرنیزه‌ها باید طورى ساخته شود که هنگام کاشتن در جعبه، دچار شکستگى نشود.
- معمولاً طول و قطر نیزه‌هاى پرش باتوجه به ویژگى‌هاى شخص پرشکننده یعنى وزن، قد، تکنیک و رکورد انتخاب مى‌شود.
پرش با نیزه یکی از رشتههای ورزش دو و میدانی است که در آن ورزشکار از نیزه‌ای بلند و انعطاف‌پذیر از جنس فایبرگلاس برای پریدن از روی مانعی بهره میگیرد. این ورزش نزد یونانیان باستان، اهالی جزیرهٔ کرت و سلتی‌ها شناخته شده بود و از اولین دورهٔ المپیک مدرن در ۱۸۹۶ یکی از رشتههای المپیک در بخش مردان و از المپیک ۲۰۰۰ سیدنی در بخش زنان بوده‌است
در این رشته ورزشی یک مانع یا خرک وجوددارد که دارای دو تیرک عمودی ثابت است. تیرکها دارای شیاری هستند که گیره ای متحرک درون شیارها قرار میگیرد و به سمت بالا و پایین قابل حرکت است، یک تیرک افقی روی گیره ها قرار میگیرد که ورزشکار باید بدون برخورد از روی تیرک افقی گذر کند. یک تشک مخصوص در قسمتی که ورزشکار فرود می آید قرار دارد تا آسیبی نبیند. در گذشته روی تیرکهای عمودی اندازه گذاری میشد و با فاصله ١٠ سانتیمتر میخ به تیرک بود تا تیرک افقی روی میخها قرار داده شود.جنس تیرکها از بامبو بودند اما امروز جنس آنها از آلومینیوم هستند تیرکها به دوربینها و اندازه گیرهای کامپیوتری با دقت میلیمتر مجهز هستند.وسیله ای که برای پرش نیاز است نیزه نامیده میشود نیزه ترکیبی از ورقهای از قبل برش خورده شیشه هستند که برای انعطاف و خمیده شدن فایبرگلاس با مقدار و اندازه بسیار دقیق به آن افزوده میشود.رکورد فعلی پرش با نیزهٔ جهان در دست آرماند دوپلانتیس از سوئد به میزان ۶٫۱۸ متر است که در سال ۲۰۲۰ ثبت شد. رکورد فضای بازِ این رشته با ۶/۱۶ متر به رنو لاویلنی تعلق دارد. رکورد جهانیِ پرش با نیزهٔ زنان هم با ۵٫۰۶ متر در اختیار یلنا ایسینبایوا از روسیه است. رکورد فعلی ایران نیز در دست محمدمحسن ربانی با ۵٫۳۶ متر است.
پرش با نیزه یکی از رشتههای ورزش دو و میدانی است که در آن ورزشکار از نیزه‌ای بلند و انعطاف‌پذیر از جنس فایبرگلاس برای پریدن از روی مانعی بهره میگیرد. این ورزش نزد یونانیان باستان، اهالی جزیرهٔ کرت و سلتی‌ها شناخته شده بود و از اولین دورهٔ المپیک مدرن در ۱۸۹۶ یکی از رشتههای المپیک در بخش مردان و از المپیک ۲۰۰۰ سیدنی در بخش زنان بوده‌است.
در این رشته ورزشی یک مانع یا خرک وجوددارد که دارای دو تیرک عمودی ثابت است. تیرکها دارای شیاری هستند که گیره ای متحرک درون شیارها قرار میگیرد و به سمت بالا و پایین قابل حرکت است، یک تیرک افقی روی گیره ها قرار میگیرد که ورزشکار باید بدون برخورد از روی تیرک افقی گذر کند. یک تشک مخصوص در قسمتی که ورزشکار فرود می آید قرار دارد تا آسیبی نبیند. در گذشته روی تیرکهای عمودی اندازه گذاری میشد و با فاصله ١٠ سانتیمتر میخ به تیرک بود تا تیرک افقی روی میخها قرار داده شود.جنس تیرکها از بامبو بودند اما امروز جنس آنها از آلومینیوم هستند تیرکها به دوربینها و اندازه گیرهای کامپیوتری با دقت میلیمتر مجهز هستند.وسیله ای که برای پرش نیاز است نیزه نامیده میشود نیزه ترکیبی از ورقهای از قبل برش خورده شیشه هستند که برای انعطاف و خمیده شدن فایبرگلاس با مقدار و اندازه بسیار دقیق به آن افزوده میشود.
رکورد فعلی پرش با نیزهٔ جهان در دست آرماند دوپلانتیس از سوئد به میزان ۶٫۱۸ متر است که در سال ۲۰۲۰ ثبت شد. رکورد فضای بازِ این رشته با ۶/۱۶ متر به رنو لاویلنی تعلق دارد. رکورد جهانیِ پرش با نیزهٔ زنان هم با ۵٫۰۶ متر در اختیار یلنا ایسینبایوا از روسیه است. رکورد فعلی ایران نیز در دست محمدمحسن ربانی با ۵٫۳۶ متر است.
قهرمانان زیادی هستند که نامشان در تاریخ این ورزش خواهد ماند از جمله آرماند دوپلانتیس،، تیاگو براز داسیلوا،، یلنا ایسینبایوا،، اما بعید است افسانه‌ی ورزشکار اکراینی سرگئی بوبکا تکرار شود. او در تاریخ جهان اولین انسانی است که با نیزه توانست از ارتفاع ۶ متری عبور کند. همچنین بوبکا در مجموع مسابقات،، هوای آزاد و سالن ،، سی و پنج بار رکورد خودش را شکست.
هادی ابوالحسنی
ساعت کلاس : 3:45 تا 5:15
درس دو میدانی 2
دانشگاه آزاد کرج
موضوع :پرش با نیزه
تاریخچه پرش با نیزه
منشاء پیدایش دو و میدانى و پرش با نیزه به انسان‌هاى اولیه برمى‌گردد. انسان‌هاى اولیه، در جریان تلاش براى بقاء، شکار و دفاع از دو، پریدن و پرتاب کردن استفاده مى‌‌برند.
با گذشت زمان و تغییر شرایط زندگی، انجام این حرکات طبیعى بیشتر براى عملیات جنگى صورت مى‌گرفت.
در زمان صلح که اوقات فراغت جنگجویان بیشتر بود و در این زمینه‌ها به تمرین و رقابت مى‌پرداختند.
این ورزش نزد یونانیان باستان، اهالی جزیرهٔ کرت و سلتی‌ها شناخته شده بود و از اولین دورهٔ المپیک مدرن در ۱۸۹۶ یکی از رشتههای المپیک در بخش مردان و از المپیک ۲۰۰۰ سیدنی در بخش زنان بوده‌است.
آموزش پرش با نیزه
برای تمرین حرکت‌های پرش با نیزه، وجود مربی، تشک مخصوص و ایمنی الزامی است.
برای پرش باید نیزه مخصوص، 20 سانتیمتر جلوتر از پای چپ، روی زمین فرود بیاید
و اگر چپ دست هستید، پای راست را به همراه پای چپ به سرعت بردارید و در فاصله 20 سانتیمتری چوب مخصوص پرش پای راستتان را از زمین جدا کنید.
از ناحیه زانو پایتان را خم کنید و سپس پرش را انجام دهید.
فراموش نکنید پس از عبور از مانع و هنگام فرود آمدن تلاش کنید تا با پشت فرود بیایید و هر دو پایتان کنار هم جفت شده باشد. صورتتان هم باید به سمت آسمان باشد.
ورزش بسیار سختی است، ولی اگر زیر نظر مربی تمرین کنید، میتوانید لذت پرش با نیزه را تجربه کنید.
محوطه پرش با نیزه
محل فرود:
- محل فرود مربعى به اضلاع ۵ متر است.
- محل فرود باید با مواد بسیار نرم با ضخامت مناسب پوشانده شود. (تشک‌های ابری مناسب با ضخامت 60 تا 90 سانتی متری (در مراحل پیشرفته)، مخلوط ماسهٔ نرم و خاکاره پوشانده شده با پارچه مناسب (در مراحل مقدماتى آموزش)
مسیر دورخیز:
- طول مسیر دورخیز باید ۴۰ تا ۴۵ متر و عرض آن در حدود ۲۲/۱ متر باشد.
- مسیر دورخیز باید با خطوط سفید به عرض ۵ سانتى‌متر مشخص گردد.
- شیب مسیر دورخیز به‌طرف جعبهٔ پرش نباید از یک در هزار بیشتر باشد.
- هر پرنده مى‌تواند از یک یا دو علامت مورد تائید کمیته برگزارکننده براى تعیین جا پا استفاده کند. (اگر این علامت‌ها قبلاً از سوى ورزشکار تهیه نشده‌اند، او مى‌تواند از چسب‌نوارى استفاده کند، ورزشکار، مجاز به استفاده از گچ یا هر مادهٔ دیگرى که اثر آن روى مسیر باقى مى‌ماند و پاک نمى‌شود نیست.)
پایه‌هاى پرش با نیزه:
- پایه‌هاى پرش با نیزه به هر شکلى که ساخته شوند.
- باید به‌اندازهٔ کافى محکم و سخت باشند تا بتوانند میلهٔ پرش با نیزه را نگه دارند.
- پایه‌هاى پرش با نیزه باید محلى براى قرارگرفتن میله پرش با نیزه داشته باشند. محل قرارگرفتن میلهٔ پرش با نیزه معمولاً چنگک مانند است و طورى ساخته مى‌شود که میله به‌راحتى پس از برخورد ورزشکار با آن سقوط مىکند.
- فاصلهٔ بین پایه‌هاى پرش با نیزه بین ۳۰/۴ تا ۳۷/۴ متر است و اگر پایه‌ها داراى بازو هستند فاصله بین بازوها باید ۳۰/۴ متر باشد. پایه‌هاى نگهدارده باید در مسابقات رسمى قابلیت جابه‌جائى تا ۱۲۰ سانتى‌متر (۸۰ سانتى‌متر به جلو و ۴۰ سانتى‌متر به عقب) را داشته باشند.
میلهٔ افقى پرش با نیزه
- میله افقى باید از جنس فایبرگلاس، آهن نرم یا هر مادهٔ دیگرى ساخته شود. جنس میلهٔ افقى باید طورى باشد که زیاد انعطاف‌پذیرى نداشته باشد و حداکثر خم‌شدن آن در وسط میله نباید بیشتر از ۳ سانتى‌متر باشد.
- این میله، شکلى مدور و ۳ سانتى‌متر قطر دارد.
- دوسر آن طورى ساخته شده است که به‌آسانى روى پایه‌هاى نگهدارنده قرار مى‌گیرد.
- طول میلهٔ افقى حداکثر ۵/۴ متر است.
- وزن آن نباید از ۲۵/۲ کیلوگرم بیشتر باشد.
جعبه پرش با نیزه:
- عمل جهش در پرش با نیزه از یک چاله، موسوم به جعبه پرش با نیزه انجام مى‌شود.
- جعبه در مسیر دورخیز کار گذاشته مى‌شود.
- داراى ۱ متر طول و ۶۰ سانتى‌متر عرض در جلو است.
- عرض کف آن در قسمت انتهاء، ۱۵ سانتى‌متر است.
نیزهٔ پرش:
- پرشکنندگان مى‌توانند از نیزه‌هاى شخصی خود استفاده کنند.
- نیزه‌هاى پرش را مى‌توان از هر ماده یا از ترکیب مواد با هر قطر و طولى ساخت.
- معمولاً جنس نیزه، فایبرگلاس است ولى نیزه‌هاى آلومینیومى و یا از جنس خیزران (بمبو) نیز وجود دارد.
- سطح نیزه باید صاف باشد و مى‌توان آن را با دو لایه چسب پوشاند.
- سرنیزه‌ها باید طورى ساخته شود که هنگام کاشتن در جعبه، دچار شکستگى نشود.
- معمولاً طول و قطر نیزه‌هاى پرش باتوجه به ویژگى‌هاى شخص پرشکننده یعنى وزن، قد، تکنیک و رکورد انتخاب مى‌شود.
پرش با نیزه یکی از رشتههای ورزش دو و میدانی است که در آن ورزشکار از نیزه‌ای بلند و انعطاف‌پذیر از جنس فایبرگلاس برای پریدن از روی مانعی بهره میگیرد.
ویژگیهای بدنی و مهارتهای لازم برای ورزش پرش با نیزه
در رشته ورزشی پرش با نیزه، انعطاف بدن و توانایی‌های شخص اهمیت بسیاری دارد.
برای یک کارآموز، بسیار مهم است زمانی که با استفاده از نیزه به پرواز در میآید، قابلیت چرخش در هوا و فرود را داشته باشد.
تاریخچه پرش با نیزه
منشاء پیدایش دو و میدانى و پرش با نیزه به انسان‌هاى اولیه برمى‌گردد. انسان‌هاى اولیه، در جریان تلاش براى بقاء، شکار و دفاع از دو، پریدن و پرتاب کردن استفاده مى‌‌برند.
با گذشت زمان و تغییر شرایط زندگی، انجام این حرکات طبیعى بیشتر براى عملیات جنگى صورت مى‌گرفت.
در زمان صلح که اوقات فراغت جنگجویان بیشتر بود و در این زمینه‌ها به تمرین و رقابت مى‌پرداختند.
این ورزش نزد یونانیان باستان، اهالی جزیرهٔ کرت و سلتی‌ها شناخته شده بود و از اولین دورهٔ المپیک مدرن در ۱۸۹۶ یکی از رشتههای المپیک در بخش مردان و از المپیک ۲۰۰۰ سیدنی در بخش زنان بوده‌است.
آموزش پرش با نیزه
آموزش پرش با نیزه
برای تمرین حرکت‌های پرش با نیزه، وجود مربی، تشک مخصوص و ایمنی الزامی است.
برای پرش باید نیزه مخصوص، 20 سانتیمتر جلوتر از پای چپ، روی زمین فرود بیاید
و اگر چپ دست هستید، پای راست را به همراه پای چپ به سرعت بردارید و در فاصله 20 سانتیمتری چوب مخصوص پرش پای راستتان را از زمین جدا کنید.
از ناحیه زانو پایتان را خم کنید و سپس پرش را انجام دهید.
فراموش نکنید پس از عبور از مانع و هنگام فرود آمدن تلاش کنید تا با پشت فرود بیایید و هر دو پایتان کنار هم جفت شده باشد. صورتتان هم باید به سمت آسمان باشد.
ورزش بسیار سختی است، ولی اگر زیر نظر مربی تمرین کنید، میتوانید لذت پرش با نیزه را تجربه کنید.
ورزش پرش با نیزه در جهان + رکوردها
رکورد فعلی پرش با نیزه جهان در دست رنو لاویلنی از فرانسه است که در سال ۲۰۱۴ در مسابقات داخل سالن در شهر دونتسک با پرشی به میزان ۶٫۱۶ متر رکورد ۲۱سالهٔ سرگئی بوبکا از شوروی سابق/اوکراین به میزان ۶٫۱۵ متر را شکست.
رکورد فضای بازِ این رشته همچنان با ۶٫۱۴ متر به بوبکا تعلق دارد.
رکورد جهانیِ پرش با نیزه زنان هم با ۵٫۰۶ متر در اختیار یلنا ایسینبایوا از روسیه (در فضای باز در سال ۲۰۰۹) است. رکورد فعلی ایران نیز در دست محمدمحسن ربانی با ۵٫۳۶ متر است.
محوطه پرش با نیزه
رشته ورزشی پرش با نیزه
محل فرود:
- محل فرود مربعى به اضلاع ۵ متر است.
- محل فرود باید با مواد بسیار نرم با ضخامت مناسب پوشانده شود. (تشک‌های ابری مناسب با ضخامت 60 تا 90 سانتی متری (در مراحل پیشرفته)، مخلوط ماسهٔ نرم و خاکاره پوشانده شده با پارچه مناسب (در مراحل مقدماتى آموزش)
مسیر دورخیز:
- طول مسیر دورخیز باید ۴۰ تا ۴۵ متر و عرض آن در حدود ۲۲/۱ متر باشد.
- مسیر دورخیز باید با خطوط سفید به عرض ۵ سانتى‌متر مشخص گردد.
- شیب مسیر دورخیز به‌طرف جعبهٔ پرش نباید از یک در هزار بیشتر باشد.
- هر پرنده مى‌تواند از یک یا دو علامت مورد تائید کمیته برگزارکننده براى تعیین جا پا استفاده کند. (اگر این علامت‌ها قبلاً از سوى ورزشکار تهیه نشده‌اند، او مى‌تواند از چسب‌نوارى استفاده کند، ورزشکار، مجاز به استفاده از گچ یا هر مادهٔ دیگرى که اثر آن روى مسیر باقى مى‌ماند و پاک نمى‌شود نیست.)
پایه‌هاى پرش با نیزه:
- پایه‌هاى پرش با نیزه به هر شکلى که ساخته شوند.
- باید به‌اندازهٔ کافى محکم و سخت باشند تا بتوانند میلهٔ پرش با نیزه را نگه دارند.
- پایه‌هاى پرش با نیزه باید محلى براى قرارگرفتن میله پرش با نیزه داشته باشند. محل قرارگرفتن میلهٔ پرش با نیزه معمولاً چنگک مانند است و طورى ساخته مى‌شود که میله به‌راحتى پس از برخورد ورزشکار با آن سقوط مىکند.
- فاصلهٔ بین پایه‌هاى پرش با نیزه بین ۳۰/۴ تا ۳۷/۴ متر است و اگر پایه‌ها داراى بازو هستند فاصله بین بازوها باید ۳۰/۴ متر باشد. پایه‌هاى نگهدارده باید در مسابقات رسمى قابلیت جابه‌جائى تا ۱۲۰ سانتى‌متر (۸۰ سانتى‌متر به جلو و ۴۰ سانتى‌متر به عقب) را داشته باشند.
میلهٔ افقى پرش با نیزه
- میله افقى باید از جنس فایبرگلاس، آهن نرم یا هر مادهٔ دیگرى ساخته شود. جنس میلهٔ افقى باید طورى باشد که زیاد انعطاف‌پذیرى نداشته باشد و حداکثر خم‌شدن آن در وسط میله نباید بیشتر از ۳ سانتى‌متر باشد.
- این میله، شکلى مدور و ۳ سانتى‌متر قطر دارد.
- دوسر آن طورى ساخته شده است که به‌آسانى روى پایه‌هاى نگهدارنده قرار مى‌گیرد.
- طول میلهٔ افقى حداکثر ۵/۴ متر است.
- وزن آن نباید از ۲۵/۲ کیلوگرم بیشتر باشد.
جعبه پرش با نیزه:
- عمل جهش در پرش با نیزه از یک چاله، موسوم به جعبه پرش با نیزه انجام مى‌شود.
- جعبه در مسیر دورخیز کار گذاشته مى‌شود.
- داراى ۱ متر طول و ۶۰ سانتى‌متر عرض در جلو است.
- عرض کف آن در قسمت انتهاء، ۱۵ سانتى‌متر است.
نیزهٔ پرش:
- پرشکنندگان مى‌توانند از نیزه‌هاى شخصی خود استفاده کنند.
- نیزه‌هاى پرش را مى‌توان از هر ماده یا از ترکیب مواد با هر قطر و طولى ساخت.
- معمولاً جنس نیزه، فایبرگلاس است ولى نیزه‌هاى آلومینیومى و یا از جنس خیزران (بمبو) نیز وجود دارد.
- سطح نیزه باید صاف باشد و مى‌توان آن را با دو لایه چسب پوشاند.
- سرنیزه‌ها باید طورى ساخته شود که هنگام کاشتن در جعبه، دچار شکستگى نشود.
- معمولاً طول و قطر نیزه‌هاى پرش باتوجه به ویژگى‌هاى شخص پرشکننده یعنى وزن، قد، تکنیک و رکورد انتخاب مى‌شود.
قوانین مسابقات پرش با نیزه
قوقانین مسابقات پرش با نیزه
۱. ترتیب پرشکنندگان، با قرعه‌کشى تعیین مى‌شود.
۲. قبل از شروع مسابقه سرداور ارتفاع شروع و ترتیب بالا رفتن ارتفاع مانع را پس از پایان هر دور به شرکت‌کنندگان اعلان مىکند. وقتى‌که تنها یک پرنده بهعنوان پرندهٔ مسابقات باقى بماند و زمانى‌که براى کسب مقام اول تساوى پیش بیاید، ترتیب بالا رفتن مانع با توافق ورزشکار و سرداور انجام مى‌شود.
۳. مقدار بالا بردن مانع میلهٔ پرش با نیزه پس از تکمیل هر دور نباید کمتر از ۵ سانتى‌متر باشد مگر آنکه در نهایت، یک شرکت‌کننده باقى مانده باشد.
۴. در پرش با نیزه دهگانه پس از تکمیل هر دور باید ۱۰ سانتى‌متر در تمام طول مسابقه، میلهٔ افقى پرش، نیزه را بالا برد.
۵. شرکت‌کنندگان حق دارند که قبل از شروع هر پرش از داور تقاضاى حرکت‌دادن پایه‌ها را بکنند. اما حرکت پایه‌ها تنها با ۴۰ سانتى‌متر به‌طرف مسیر دورخیز و تا ۸۰ سانتى‌متر به‌طرف محل فرود مجاز است.
۶. پس از شروع مسابقه، پرندگان نمى‌توانند از محوطهٔ اصلى مسابقه براى تمرین استفاده کنند.
۷. پرش باید در محدودهٔ زمانى ۵/۱ دقیقه پس از ثابت‌کردن پایه‌ها اجرا گردد. در مراحل نهائى یعنى زمانى‌که تنها ۲ یا ۳ ورزشکار باقى مانده باشد محدودهٔ زمانى اجراءِ پرش ۳ دقیقه خواهد بود و در صورتى‌که تنها یک ورزشکار به رقابت ادامه دهد محدودهٔ زمانى ۶ دقیقه مى‌باشد.
۸. سقوط مانع پرش با نیزه بر اثر برخورد بدن ورزشکار با نیزهٔ پرش، خطا محسوب مى‌شود.
۹. لمس زمین از جمله محوطهٔ فرودِ بعد از صفحهٔ عمودى فرضى میان پایه‌ها و زمین پرش با نیزه قبل از عبور از روى مانع، خطا محسوب مى‌شود.
مهدی سلامی
دانشگاه ازاد
دو میدانی ۲
موضوع پرش با نیزه
پرش با نیزه یکی از رشتههای ورزش دو و میدانی است که در آن ورزشکار از نیزه‌ای بلند و انعطاف‌پذیر از جنس فایبرگلاس برای پریدن از روی مانعی بهره می‌گیردویژگی‌‌های بدنی و مهارتهای لازم برای ورزش پرش با نیزه
در رشته ورزشی پرش با نیزه، انعطاف بدن و توانایی‌های شخص اهمیت بسیاری دارد.
برای یک کارآموز، بسیار مهم است زمانی که با استفاده از نیزه به پرواز در میآید، قابلیت چرخش در هوا و فرود را داشته باشد.
پرش با نیزه یکی از رشتههای دو میدانی است که در آن ورزشکار به وسیله نیزه‌ای بلند و انعطاف‌پذیر، از روی مانع می‌پرد. در ادامه با بیتوته همراه باشید تا از رشته ورزشی پرش با نیزه در ایران و جهان، تاریخچه‌ی آن، آموزش و قوانین بازی و شرایط محوطه بازی بخوانید و با این رشته ورزشی سخت اما هیجان انگیز بیشتر آشنا شوید.تاریخچه پرش با نیزه
منشاء پیدایش دو و میدانى و پرش با نیزه به انسان‌هاى اولیه برمى‌گردد. انسان‌هاى اولیه، در جریان تلاش براى بقاء، شکار و دفاع از دو، پریدن و پرتاب کردن استفاده مى‌‌برند.
با گذشت زمان و تغییر شرایط زندگی، انجام این حرکات طبیعى بیشتر براى عملیات جنگى صورت مى‌گرفت.
در زمان صلح که اوقات فراغت جنگجویان بیشتر بود و در این زمینه‌ها به تمرین و رقابت مى‌پرداختند.
این ورزش نزد یونانیان باستان، اهالی جزیرهٔ کرت و سلتی‌ها شناخته شده بود و از اولین دورهٔ المپیک مدرن در ۱۸۹۶ یکی از رشتههای المپیک در بخش مردان و از المپیک ۲۰۰۰ سیدنی در بخش زنان بوده‌است.
ورزش پرش با نیزه در جهان + رکوردها
رکورد فعلی پرش با نیزه جهان در دست رنو لاویلنی از فرانسه است که در سال ۲۰۱۴ در مسابقات داخل سالن در شهر دونتسک با پرشی به میزان ۶٫۱۶ متر رکورد ۲۱سالهٔ سرگئی بوبکا از شوروی سابق/اوکراین به میزان ۶٫۱۵ متر را شکست.
رکورد فضای بازِ این رشته همچنان با ۶٫۱۴ متر به بوبکا تعلق دارد.
رکورد جهانیِ پرش با نیزه زنان هم با ۵٫۰۶ متر در اختیار یلنا ایسینبایوا از روسیه (در فضای باز در سال ۲۰۰۹) است. رکورد فعلی ایران نیز در دست محمدمحسن ربانی با ۵٫۳۶ متر است
ابوالفضل رستمی
دومیدانی دو
دانشگاه آزاد کرج
استاد مهدی جلالی مجد
پرش با نیزه یکی از رشتههای دو میدانی است که در آن ورزشکار به وسیله نیزه‌ای بلند و انعطاف‌پذیر، از روی مانع می‌پرد. در ادامه با بیتوته همراه باشید تا از رشته ورزشی پرش با نیزه در ایران و جهان، تاریخچه‌ی آن، آموزش و قوانین بازی و شرایط محوطه بازی بخوانید و با این رشته ورزشی سخت اما هیجان انگیز بیشتر آشنا شوید.
پرش با نیزه یکی از رشتههای ورزش دو و میدانی است که در آن ورزشکار از نیزه‌ای بلند و انعطاف‌پذیر از جنس فایبرگلاس برای پریدن از روی مانعی بهره میگیرد.
ویژگیهای بدنی و مهارتهای لازم برای ورزش پرش با نیزه
در رشته ورزشی پرش با نیزه، انعطاف بدن و توانایی‌های شخص اهمیت بسیاری دارد.
برای یک کارآموز، بسیار مهم است زمانی که با استفاده از نیزه به پرواز در میآید، قابلیت چرخش در هوا و فرود را داشته باشد.
تاریخچه پرش با نیزه
منشاء پیدایش دو و میدانى و پرش با نیزه به انسان‌هاى اولیه برمى‌گردد. انسان‌هاى اولیه، در جریان تلاش براى بقاء، شکار و دفاع از دو، پریدن و پرتاب کردن استفاده مى‌‌برند.
با گذشت زمان و تغییر شرایط زندگی، انجام این حرکات طبیعى بیشتر براى عملیات جنگى صورت مى‌گرفت.
در زمان صلح که اوقات فراغت جنگجویان بیشتر بود و در این زمینه‌ها به تمرین و رقابت مى‌پرداختند.
این ورزش نزد یونانیان باستان، اهالی جزیرهٔ کرت و سلتی‌ها شناخته شده بود و از اولین دورهٔ المپیک مدرن در ۱۸۹۶ یکی از رشتههای المپیک در بخش مردان و از المپیک ۲۰۰۰ سیدنی در بخش زنان بوده‌است.
آموزش پرش با نیزه
دو استقامت نوعی از دویدن است که به صورت مستمر در مسافت دست‌کم ۵ کیلومتری انجام میشود. دو استقامت از فعالیتهای ورزشی هوازی است و به استقامت بدنی بالایی نیاز دارد.
بدن انسان به خوبی برای دویدن در مسافتهای طولانی فرگشت یافته است. هرچند انسان در مقایسه با پستانداران هم‌جثه خود از قدرت بدنی ضعیفی برخوردار است اما توانایی هوازی بسیار عالی و استقامت جسمانی بالا باعث میشود تا انسان‌ها بتوانند در مسافتهای طولانی بهتر از اغلب پستانداران دیگر عمل میکنند. میانگین سرعت دو استقامت انسان‌ها بین ۲٫۳ تا ۶٫۵ متر بر ثانیه است و بسیاری از انسانهای آماتور بدون داشتن تمرینات خاص قادر هستند به سرعت ۵ متر بر ثانیه برسند که این سرعت حتی از جانوران چهارپایی که نیاز به طی کردن مسافتهای طولانی دارند، هم بهتر است.
برای مثال سرعت انتقال یورتمه به چهارنعل یک سگ با وزن مساوی با یک انسان متوسط ۳٫۸ متر بر ثانیه است. این سگ میتواند با سرعت حداکثر ۷٫۸ متر بر ثانیه برای مدت حداکثر ۱۰ تا ۱۵ دقیقه آن هم در ایده‌آل‌ترین شرایط آب‌وهوایی چهارنعل بدود. سگ‌ها و هیچیک از چهارپایان دیگر نمی‌توانند برای مدت طولانی چهارنعل بدوند به خصوص اگر هوا گرم باشد. این به آن معنی است که انسان در مسافتهای هزار تا دو هزار متری از سگ شکست میخورد ولی اغلب انسانهای دارای بدن متناسب در مسافتهای طولانی‌تر هر سگی را شکست میدهند.
توانایی دو استقامت انسان حتی در مقایسه با چهارپای بزرگتری چون اسب نیز قابل توجه است. اسب حیوانی است که هزاران سال برای دویدن بهتر اصلاح نژادی شده‌است. اسب‌ها با سرعت چهارنعل حداکثر ۸٫۹ متر در مسافتهای حداکثر ۱۰ کیلومتری بسیار سریعتر از انسان‌ها هستند اما بعد از ۱۰ تا ۱۵ دقیقه چهارنعل دویدن سرعت آنها به شدت کاهش پیدا میکند. حداکثر سرعت اسب‌ها برای ۲۰ کیلومتر دویدن در طول یک روز ۵٫۸ متر بر ثانیه است و اگر از این فراتر بروند دچار آسیب‌های برگشت‌ناپذیر اسکلتی عضلانی میشوند. در نتیجه انسان‌ها در دوهای طولانی مثل ماراتن موفق‌تر از بهترین اسب‌ها هستند.
توانایی انسان از نظر طول مسافتی که قادر به دویدن آن است نیز شگفت‌انگیز است. یک انسان متناسب آماتور به راحتی میتواند هر روز بیش از ۱۰ کیلومتر را بدود. در حالیکه فقط تعداد معدودی از چهارپایان مثل گرگها، کفتارها و سگ‌های شکاری به طور طبیعی مسافتهای ۱۰ تا ۲۰ کیلومتری را به طور روزانه می‌دوند. همه این جانوران نیز درندگانی با زندگی گروهی هستند که توانایی دویدن از مهمترین قابلیت‌های مورد نیاز آنها در استراتژی‌های شکار و لاشه‌خواری است
دانشجو: علی اکبر کریمی
دانشگاه آزاد اسلامی کرج، تربیت بدنی
آمادگی جسمانی 2
موضوع: شاخص های آمادگی جسمانی
آمادگی جسمانی اساسا به وضعیتی از بدن گفته می شود که در آن فرد قادر به انجام فعالیت های سبک زندگی خود با آسودگی بیشتر است در حالی که از مشکلات بالقوه در مورد سلامتی و شرایط اضطراری در امان باشد.
1. ترکیب بدنی
ترکیب بدنی از بین فاکتورهای آمادگی جسمانی به سطح نسبی ماهیچه، استخوان، چربی و سایر عناصر حیاتی بدن اشاره دارد. روشهای مختلفی برای اندازه گیری چربی بدن از جمله استفاده از انواع کلیپرها و همچنین روشهای آزمایشگاهی با دقت بیشتر وجود دارند. سه نوع ترکیب بدنی بیان شده است:
اکتومورف
مزومورف
اندومورف
2. میزان استقامت قلب و عروق
استقامت را می توان به عنوان توانایی تحمل استرس سختی یا سطح رنج تعریف کرد. استقامت در ورزش توانایی حفظ یک فعالیت خاص (دو استقامت، دوچرخه سواری، شنا، قایقرانی، اسکی صحرایی و غیره) برای مدت طولانی است.
استقامت بیشتر به پتانسیل تنفسی و گردش خون برای ارسال اکسیژن به قسمتهای مختلف بدن در هنگام فعالیت فیزیکی مرتبط می شود. از روشهای معمول برای اندازه گیری این عامل می توان به تست VO2 MAX اشاره کرد. این فاکتور در ورزشهایی مانند دوی ماراتن اهمیت ویژه ای دارد.
3. انعطاف پذیری
انعطاف پذیری یکی از موارد ضروری در بین فاکتورهای آمادگی جسمانی می باشد. این مورد نه تنها باعث افزایش عملکرد شده بلکه برای کاهش خطر آسیب دیدگی نیز اهمیت دارد. انعطاف پذیری خوب باعث افزایش دامنه حرکتی میشود.اگرچه اندازه گیری انعطاف پذیری به طور سطحی آسان نیست، اما انجام انواع کشش ها و مقایسه آنها با سایر ورزشکاران به شما کمک می کند تا به چه میزان انعطاف پذیری نیاز خواهید داشت. یکی از آزمایش های خانگی معمول “امتحان نشستن و رسیدن” است. روی زمین بنشینید و سعی کنید که انگشتان پایتان را بگیرید. انعطاف پذیری بیشتر به معنای فاصله کمتر بین انگشت دست و پنجه پا می باشد.
4. سرعت
سرعت در ورزش به عنوان توانایی انجام هر نوع حرکت (مانند پرتاب، دوی سرعت یا پرش) در کوتاه ترین زمان ممکن توصیف می شود. این توانایی بدن را برای انجام یک کار خاص در مدت زمان کوتاه برجسته میکند. فاکتور سرعت به ویژه در ورزشهایی مانند دوی سرعت، شنا و امثال آن اهمیت دارد و در زمان وارد شدن استرس به فرد اهمیت زیادی پیدا میکند.
5. توان
توان یا قدرت انفجاری را می توان به عنوان توانایی تولید نیرو یا سرعت بیشتر در کوتاه ترین زمان ممکن توصیف کرد.اگر قدرت حداکثر نیرویی است که ماهیچه تولید میکند، توان به معنای سرعت اعمال آن قدرت خواهد بود. توان جز اصلی تمرینات انفجاری مانند شروع در دوی سرعت و پرش می باشد.این عامل در بین فاکتورهای آمادگی جسمانی به واحدهای عضلانی نسبت داده میشود تا حداکثر نیرو را به جسم خاصی وارد کنند. یکی از روشهای اندازه گیری توان تست اسکات-جامپ است.
6. هماهنگی
هماهنگی در آمادگی جسمانی به توانایی ورزشکار در انجام حرکتی که امکان اجرای صحیح فنی یک تمرین یا روال خاص را می دهد، ارتباط دارد. هماهنگی عبارت است از ظرفیت فیزیکی بدن انسان برای حرکت یا حرکت همزمان از طریق حرکات منظم ماهیچه ها و اسکلت.
هماهنگی به عنوان عامل موثر در ایجاد مهارت های حرکتی عمل میکند. هماهنگی می تواند برای حفظ حرکت نرم قسمتهای مختلف بدن برای یک فعالیت کنترل شده بسیاری ضروری باشد. حتی فعالیتهای روزمره نیز معمولا ترکیبی از چند حرکت هستند. هماهنگی تحت تاثیر سیستم عصبی می باشد که معمولا با تعدد تمرین افزایش خواهد یافت.
7. تعادل
تعادل به عمل تثبیت در یک موقعیت خنثی، صرف نظر از وضعیت بدن فرد گفته میشود. توانایی ایستادن و کنترل هماهنگ بدن و حرکت آن به عنوان تعادل شناخته میشود. آزمایش برای اندازه گیری این فاکتور می تواند به صورت پویا یا ایستا انجام شود که بر اساس قدرت مقاومت فرد در برابر عوامل تغییر اندازه گیری میشود.
8. چابکی
چابکی به معنای توانایی تغییر وضعیت بدن به طور موثر است و مستلزم ادغام مهارت های حرکتی جداگانه با استفاده از ترکیبی از تعادل، هماهنگی، رفلکشن، قدرت و استقامت می باشد. چابکی توانایی تغییر جهت بدن به شیوه ای کارآمد است. برای رسیدن به این توانمندی نیاز به ترکیب موارد زیر هست:
تعادل: توانایی حفظ تعادل در حالت ساکن یا در حالت حرکت (یعنی سقوط نکردن) از طریق اعمال هماهنگ عملکردهای حسی. این مولفه شامل تعادل ایستا و همچنین تعادل پویا میشود.
سرعت: توانایی حرکت سریع تمام یا قسمتی از بدن
قدرت: توانایی یک عضله یا گروه عضلانی برای غلبه بر مقاومت هماهنگی و توانایی کنترل حرکت بدن در همکاری با عملکردهای حسی مانند گرفتن توپچابکی نقش بسیار مهمی در تعیین سرعت تصمیمات اتخاذی ایفا میکند. افزایش چابکی می توان با بهبود دادن مولفه های اثرگذار روی آن مانند قدرت یا انعطاف پذیری افزایش یابد.
9. استقامت عضلانی
استقامت عضلانی به معنای توانایی عضلات یا گروه های عضلانی در مقاومت در برابر انقباض های مکرر برای مدت طولانی می باشد. این فاکتور آمادگی جسمانی به میزان استقامت ماهیچه های مختلف بدن نسبت به فعالیتهای مقاومتی مربوط میشود. سطح استقامت عضلانی بیشتر، باعث رفتار پرانرژی تری در فرد خواهد شد. در استقامت عضلانی، سیستم قلب و عروق به همراه عضلات به شکل توامان تحت فشار قرار میگیرد، اما فشار اصلی روی عضلات است. این فاکتور بنا بر نیازهای هر ورزش تمرین متفاوت می باشد.
10. قدرت
قدرت عضلانی توانایی تولید حداکثر نیروی عضلانی هنگام انجام یک تمرین خاص است.به طور معمول از افزایش بار و کار با وزنه به منظور بهبود قدرت استفاده میشود. منظور از قدرت عضلانی حداکثر نیرویست که عضله می تواند در یک انقباض واحد ایجاد کند که به عنوان “حداکثر یک تکرار” نیز شناخته میشود.
11.زمان واکنش
زمان واکنش در آمادگی جسمانی، زمان لازم برای پاسخ آگاهانه به یک محرک خارجی است. نکته مهمی که باید در اینجا به آن توجه کرد این است که زمان واکنش را نباید با بازتابها اشتباه گرفت. بازتاب یا رفلکس غیرارادیست. به عنوان مثال، اگر دستتان به یک ظرف داغ بخورد، بی اختیار عقب می کشید. این یک بازتاب است و مغز درگیر آن نمی شود. در زمان واکنش مغز باید اطلاعات را پردازش کند.
عواملی مانند ادراک، پردازش و واکنش بر زمان واکنش تاثیر می گذارند. پیروزی یا شکست در بسیاری از ورزشها بر اساس میلی ثانیه تعیین میشود و بستگی به زمان واکنش یک بازیکن دارد.
قدیرنظری
شماره دانشجویی ۴۰۰۱۱۵۴۱۰۵۴۱۰۱
کلاس سه شنبه ساعت ۱۷:۳۰تا ۷
موضوع: دو با مانع
دوبامانع شکلی از دویدن سرعت به همراه پریدن از روی مانع می باشد. اولین بارقه های این ورزش در اوایل قرن نوزدهم شکل گرفت که دونده های علاقمند به موانع از روی آنها می پریدند و با هر دو پا روی زمین فرود آمده و ادامه مسیر را طی می نمودند. امروزه اما الگوهای گام غالبا سه گام برای موانع بلند، ۷ گام برای موانع کوتاه و ۱۵ گام برای موانع متوسط می باشد.
خوردن به موانع در این ورزش باعث حذف از مسابقات نمی شود، اما موانعی به گونه ای سنگین هستند که انجام این کار را زیان آور کنند. در مسابقات پیست ارتفاع موانع معمولا ۶۸ تا ۱۰۷ سانتیمتر است که به سن و جنسیت مسابقات دو با مانع ارتباط خواهند داشت.
مسابقه استاندارد دوی سرعت یا با مانع کوتاه ۱۱۰ متر برای مردان و ۱۰۰ متر برای زنان می باشد. تعداد استاندارد گام ها تا اولین مانع نیز باید ۸ باشد. مسابقه با مانع بلند استاندارد ۴۰۰ متر برای مردان و زنان برگزار می شود. هر یک از این مسابقات بر روی ده مانع انجام می شود و همه آنها رویدادهای المپیک هستند.
مسابقه ۲۰۰ متر با مانع کوتاه مردان در برنامه دو و میدانی المپیک برای بازی های المپیک تابستانی ۱۹۰۰ و ۱۹۰۴ بود. این رویدادهای با موانع کوتاه در اوایل قرن بیستم به طور گسترده ای شرکت کردند، به ویژه در آمریکای شمالی. با این حال، فراتر از این دو بازی المپیک، آنها هرگز جایگاه ثابتی در مسابقات بین المللی به دست نیاوردند و پس از دهه ۱۹۶۰ به طور فزاینده ای کمتر برگزار می شوند.
مسافت های دیگر، به ویژه در داخل سالن اما گاهی اوقات در فضای باز نیز برگزار می گردد. مسابقه با مانع دوی سرعت در داخل سالن معمولاً ۶۰ متر برای مردان و زنان است، اگرچه مسابقات به طول ۵۵ متر یا ۵۰ متر گاهی اوقات به خصوص در ایالات متحده اجرا می شود. یک مسابقه داخل سالن ۶۰ متر بر روی ۵ مانع اجرا می شود. یک مسابقه کوتاهتر ممکن است گهگاه فقط ۴ مانع داشته باشد.
یک دونده برای اینکه به درستی از مانع بپرد، باید باسن خود را طوری تنظیم کند که آنها را از روی موانع بالا بیاورد. این شامل استفاده صحیح از موقعیت‌های پا، پای دنباله‌دار و بازو است. پایه اصلی پایی است که ابتدا از مانع عبور می کند و باید نسبتاً صاف بماند. پس از عبور از مانع، پای دونده به سرعت در فاصله ۱ متری (۳ فوت) فراتر از مانع فرود می آید. پای دنباله از پای جلویی پیروی خواهد کرد. پای دنباله در زانو به سمت جلو حرکت می کند (تغییر نمی کند، زیرا تاب خوردن باعث صاف شدن تنه می شود) و برای حفظ طول گام به سمت جلو می رود. یک پایه تریل موثر موازی با بالای مانع خواهد بود و تا حد امکان به بالای مانع نزدیک می شود. همانطور که پای جلویی از روی مانع بلند می شود، بازوی مقابل باید از بدن به موازات زمین عبور کند. این به تعادل و ریتم دونده در طول مسابقه کمک خواهد کرد.
در مسابقات دو با مانع مردان، معمولاً لازم است پا در بالای مسیر پرواز از روی مانع صاف شود، اگرچه خم شدن جزئی زانو هنگام برخورد ورزشکار با زمین، فشار افت سریعتری پیدا میکند. توانایی انجام این کار به طول پای دونده بستگی دارد. به محض اینکه پا مانع را رد کرد، زانو دوباره شروع به خم شدن می کند تا اثر آونگ بلند و آهسته کاهش یابد. در مسابقات دو با مانع زنان، پای اصلی معمولاً صاف است و مرکز ثقل نسبت به یک گام معمولی دویدن بالا نمی رود. راه دیگر برای مشاهده آن، “مسیر پا” است: “کوتاه ترین مسیر به بالا و کوتاه ترین مسیر به پایین”. بازوی مقابل بیشتر به جلو میرود و آرنج به سمت بیرون و سپس پشت حرکت میکند تا جایی برای پای عقب باز کند. پای دنباله نیز با زانو هم راستا می شود، اما پا و زانو افقی هستند و تا حد امکان محکم در زیر بدن قرار می گیرند.
به محض اینکه پای جلوی شروع به فرود میکند، یک فشار قوی رو به پایین اعمال میشود تا زانوی پای عقب را قادر می‌سازد تا زیر بغل و جلوی سینه بالا بیاید. این امکان بازیابی بخشی از انرژی مصرف شده در پرواز را فراهم می کند. از آنجایی که پای جلویی به زمین می رسد، بسیار مهم است که دونده در یک دوی سرعت باقی بماند. به محض اینکه پای جلویی او به سمت پایین می آید، بازوی پای دنباله بقیه بدن را به جلو خواهد راند.
فاکتورهای آمادگی جسمانی عوامل گوناگونی را شامل می شوند وای کلا براساس تعریف سازمان بهداشت جهانی امادگی جسمانی به معنای توانایی انجام کارعضلانی به صورت رضایت بخش است.
درتعریف دیگر دانشکده طب ورزشی امریکا امادگی جسمانی را این چنین تعریف میکند:
قابلیت اجرای فعالیت های بدنی بدون خستگی بیش از حد و حفظ این قابلیت در همه دوره زندگی.
امادگی جسمانی شامل چند فاکتور است که به دوهدف کلی امادگی جسمانی مربوط با سلامت و مهارت دسته بندی می شود.
امادگی جسمانی مربوط به سلامت:
به گسترش فاکتورهای مورد نیاز برای اجرای عملکرد و حفظ روش زندگی سالم دقت می شود.
فاکتور های این قسمت مانند:
قدرت عضلانی
استقامت عضلانی
استقامت هوازی
انعطاف پذیری
ترکیب بدن
امادگی جسمانی مربوط به مهارت:
در امادگی جسمانی مربوط به مهارت حرکتی به پیشرفت فاکتورهای مورد نیاز برای اجرای بهتر فعالیت های ورزشی و جسمانی دقت می شود.
فاکتورهای این قسمت مانند:
سرعت
توان
چابکی
سرعت عمل و هماهنگی
تعادل
فاکتور های امادگی جسمانی
هنگامی که از امادگی صحبت به میان می آید منظور از ان داشتن چنان قلب و عروق خونی و ریه ها و عضلانی است که بتوانند وظایف خود را به خوبی انجام دهد
استقامت هم به دو صورت قلبی عروقی(تنفس)و استقامت عضلانی تقسیم میشود
سرعت
عبارت است از توانایی جابه جا شدن همه بدن(مثل دو)با یک اندام
مثل سرعت دست در مشت زنی در کمترین زمان
سرعت عکس العمل
عبارت است از فاصله زمانی میان دریافت محرک و آغاز حرکت
انعطاف پذیری
قابلیت کشش عضلات در محدوده مفصل ویژه خود و با توانایی حرکت دادن مفاصل در محدوده حرکتی مورد احتیاج رشته ی ورزشی است.نبود انعطاف پذیری حرکت را کم،سرعت را کاهش و احتمال پارگی عضله را بالا میبرد و با حرکات کششی زیاد میشود.
استقامت عضلانی
به معمای توانایی عضلات یا گروه های عضلانی در مقاومت در برارر انقباض های مکرر برای مدت طولانی است.این فاکتور امادگی جسمانی به میزان استقامت ماهیچه های مختلف بدن نسبت به فعالیت های مقاومتی مربوط میشودسطح استقامت عضلانی بیشنر باعث رفتار پرانرژی تر در فرد خواهد شد .
زمان واکنش
زمان واکنش در امادگی جسمانی زمان لازم برای پاسخ اگاهانه به یک محرک خارجی است
نکته مهمی که باید در اینجا به ان توجه کرد اینه که زمان واکنش را نباید با بازتابها اشتباه گرفت
بازتاب یا رفلکس غیرارادیست
عواملی مانند ادراک پردازش و واکنش بر زمان واکنش تاثیر میگذارند
پیروزی یا شکست در بسباری از ورزش ها بر اساس میلی ثانیه تعیین میشود و بستگی به زمان واکنش یک بازیکن دارد...
فاکتور های آمادگی جسمانی
برای ترسیم یک تمرین علمی موارد بسیاری را باید درنظر گرفت که یکی ازمهمترین آنها همان فاکتورهای آمادگی جسمانی ویژه همان ورزش است. جالب است بدانید در ورزشهای دسته جمعی حتی نوع تمرین و انتخاب یکی از فاکتورهای آمادگی جسمانی برای بازیکنانی که در جایگاه های گوناگون نقش دارند هم بسیار مهم است .
یک تیم فوتبال رادرنظر بگیرید ؛ قدرت بدنی ازمهمترین فاکتورهای آمادگی جسمانی برای این رشته ورزشی است اما بازیکنی که در نوک حمله فعالیت می کند به یک نوع ویژه تمرینات قدرتی احتیاج دارد (قدرت انفجاری) و بازیکنی که درخط دفاعی فعالیت می کند به یک نوع دیگر قدرت (قدرت پویا ) این مورد در فاکتور استقامت هم صدق می کند. پس یک مربی آگاه و باتجربه هیچ وقت یک نوع تمرین قدرتی را برای همه افراد تیم تجویز نمی کند .
فاکتورهای امادگی جسمانی عوامل گوناگونی را شامل می شوند.
ولی کلا براساس تعریف سازمان بهداشت جهانی آمادگی جسمانی به معنای توانایی انجام کار عضلانی به صورت رضایت بخش است.
در تعریفی دیگر دانشکده طب ورزش آمریکا آمادگی جسمانی را این چنین تعریف می کند:
قابلیت اجرای فعالیت های بدنی (از سطح متوسط تا پُر شدت) بدونِ خستگیِ بیش از حد، و حفظ این قابلیت در همه دوره زندگی.
آمادگی جسمانی شامل چند فاکتور است که به دو هدف کلی آمادگی جسمانی مربوط با سلامت و مهارت تقسیم می شوند.
آمادگی جسمانی مربوط به سلامت
در آمادگی جسمانی مربوط با سلامت، به گسترش فاکتورهای مورد نیاز برای اجرای عملکرد و حفظ روش زندگی سالم، دقت میشود.
فاکتورهای این قسمت عبارتند از:
- قدرت عضلانی
- استقامت عضلانی
- استقامت هوازی
- انعطاف پذیری
- ترکیب بدن
آمادگی جسمانی مربوط به مهارت
در آمادگی جسمانی مربوط با مهارت حرکتی، به پیشرفت فاکتورهای مورد نیاز برای اجرای بهتر فعالیتهای ورزشی و جسمانی دقت میشود.
فاکتورهای این قسمت هم عبارتند از:
- سرعت
- توان
- چابکی
- سرعت عمل و هماهنگی
- تعادل
فاکتورهای امادگی جسمانی
هنگامی که از آمادگی جسمانی صحبت به میان می آید منظور از آن داشتن چنان قلب ، عروق خونی و ریه ها و عضلاتی است که بتوانند وظایف خود را به خوبی انجام دهند.
قدرت:
براساس تعریف قدرت حداکثر نیرویی است که میتوان برای یکبار انجام داد.
قدرت به چهار شکل ایستا (ایزومتریک ) ،پویا (ایزوتونیک ) ، قدرت متغیر (ایزوکنیتیک) ، قدرت انفجاری یا توان (پلیومتریک ) تقسیم میشوند.
استقامت:
به صورت کلی عبارت است از توانایی تکرار حرکتی یکنواخت .
استقامت هم به دوصورت استقامت قلبی – عروقی (تنفسی) و استقامت عضلانی تقسیم میشود (البته استقامت عضلانی از نظر زمان به استقامت کوتاه مدت – میان مدت ودرازمدت تقسیم میشود).
سرعت:
عبارت است از توانایی جابجا شدن همه بدن (مثل دو) یا یک اندام ( مثل سرعت دست درمشت زنی) در کمترین زمان . (رابطه مستقیم با وراثت دارد.)
سرعت عکس العمل:
عبارت است از فاصله زمانی میان دریافت محرک و آغاز حرکت (دریافت محرک مثل شنیدن صدای تپانچه تا آغاز حرکت دویدن دراستارت دوی 100متر) .
دو ماراتن
ماراتون یا ماراتن به یونانی(μαραθώνιο) یکی از انواع دو استقامت است که در مسافت ۴۲ کیلومتر و ۱۹۵ متر و معمولاً بر روی جاده برگزار میشود. نام این مسابقه برگرفته از نبرد ماراتون در یونان است. این مسابقه یکی از بخش‌های اصلیِ بازیهای المپیک است که در تمام ادوار آن برگزار شده‌است. البته مسافت استاندارد آن در سال ۱۹۲۱ تعیین شد.
هر سال حدود ۵۰۰ مسابقهٔ ماراتون در نقاط مختلف دنیا برگزار میشود و اکثر شرکت‌کنندگان این مسابقات، دوندگان تفننی هستند. به‌همین‌دلیل، گاهی ده‌ها هزار دونده در این مسابقات شرکت میکنند. با توجه به اینکه شرایط آب‌وهوایی و جغرافیایی، مثل ارتفاع، دما و رطوبت هوا، وزش باد، و جنس و شیب جاده در این مسابقه اهمیت زیادی دارند، زمان‌های ثبت شده در این مسابقات با یکدیگر قابل مقایسه نیستند. معمولاً بهترین زمان‌ها در مسیرهای نسبتاً مسطح در نزدیکی سطح دریا با شرایط آب‌وهوایی مطلوب و کمک دونده‌های آهو ثبت میشوند.
رکورد جهانیِ فعلی مردان در این رشته متعلق به الیود کیپچوگه از کنیا با زمان ۱ ساعت و۵۹ دقیقه و ۴۰ ثانیه (سال ۲۰۱۹) و رکورد جهانیِ زنان در اختیار پائولا رادکلیف بریتانیایی با ۲ ساعت و ۱۵ دقیقه و ۲۵ ثانیه (سال ۲۰۰۳) است.
جوان‌ترین دونده‌ای که یک مسابقهٔ ماراتون را به‌پایان رسانده، یک پسر سه‌سالهٔ هندی به نام بودیا سینگ است.
واترپلو (Water polo) یک ورزش گروهی است که با استفاده از توپ در آب برگزار میشود. که در آن دو تیم با ۶ بازیکن و یک دروازه‌بان در هر تیم به همراه ۶ بازیکن ذخیره در این ورزش شرکت میکنند و در محوطه‌ای درون استخر به ابعاد ۳۰در ۲۰ متر بازی میکنند. بازیکنان باید با شنا کردن حرکت کنند. این بازی در ۴ زمان ۸ دقیقهای«برای بانوان 6 دقیقه ای» برگزار میشود. برنده تیمی است که در این ۴ زمان توپ‌های بیشتری را وارد دروازهٔ حریف کند.
تاریخچهواترپلو در دهه ۱۸۷۰ در بریتانیا اختراع شد و نخستین قواعد آن در اسکاتلند و انگلیس ایجاد شد، اولین بازی بینالمللی بین تیمهای ملی این دو کشور در سال ۱۸۹۰ در لندن برگزار و با پیروزی اسکاتلند به پایان رسید. ترجمه تحت‌اللفظی واترپلو به معنای«چوگان آبی » است. این رشته نخستین ورزش گروهی بود که در سال ۱۹۰۰ وارد المپیک شد که با قهرمانی بریتانیا همراه بود. حاکمیت انگلیسیها بر این رشته بعدها از میان رفت و کشورهایی چون مجارستان، اسکاتلند و کشورها اروپای شرقی به قدرتهای اول این رشته بدل شدند. ورود واترپلوی زنان به بازیهای المپیک در المپیک ۲۰۰۰ سیدنی صورت گرفت. ادارهٔ این ورزش در سطح بینالمللی بر عهده فدراسیون بینالمللی شنا با نام اختصاری «فینا» است. طول استخر واترپلو در مسابقات بینالمللی ۳۰ و عرض آن ۲۰ متر است. دروازه‌ها ۳ متر عرض دارند و ۹۰ سانتیمتر از سطح آب ارتفاع دارند. وزن توپ هم ۴۰۰ تا ۴۵۰ گرم است. در مسابقات زنان از استخر کوچکتری به طول ۲۵ و عرض ۱۷ متر استفاده میشود.[۱]
مهارتهای اولیهبرای انجام ورزش واترپلو ورزشکار باید در بعضی کارها مهارت داشته باشد. اولین فاکتور لازم برای شروع این ورزش، مهارت در شنا است. در این ورزش، بازیکنان باید بتوانند طول ۳۰ متری استخر را بارها و بارها شنا کنند. نوع شنا کردن بازیکنان واترپلو با شنای کلاسیک متفاوت است. در این روش بازیکنان از یک استیل آزاد استفاده میکنند به‌طوری‌که هنگام شنا کردن همیشه سر آنها از آب بیرون خواهد بود تا بتوانند بر بازی مسلط باشند. مهارت دومی که بازیکنان باید به دست آورند، شیوه کنترل توپ با یک دست است. همچنین این ورزشکاران باید بتوانند توپ را با هر دو دست خود کنترل کنند. مهارت دیگری که ورزشکاران این رشته باید داشته باشند، نوعی پا دوچرخه‌است که در آن حرکات پا به صورت دایره وار انجام میشود. در این حرکت که ورزشکاران از آن برای نگه داشتن خود روی سطح آب استفاده میکنند، انرژی بسیار کم مصرف میشود. ورزشکاران ورزش واترپلو باید از تمرکز و سرعت عمل بالایی برخوردار باشند تا بتوانند بر تیم حریف غلبه کنند.
قوانین ورزش واترپلوهر تیم از ۱۳ بازیکن تشکیل شده‌است که شامل هفت بازیکن اصلی و شش بازیکن ذخیره‌است. بازیکنان اصلی دارای یک دروازه بان و شش بازیکن زمین هستند. این شش بازیکن می‌توانند هم در نقش حمله و هم در نقش دفاعی ظاهر شوند و جای مخصوص به خود ندارند. یکی از قوانین مهم واترپلو این است که بازیکنان زمین اجازه ندارند توپ را با دو دست بگیرند و باید آن را فقط با یک دست کنترل کنند. در فاصله دو متری از دروازه بان‌های هر تیم نشانه‌هایی به نام خط دو متری وجود دارد. بازیکنان تیم مقابل اگر توپ نداشته باشند نباید وارد این محوطه شوند. اگر بازیکنی از زمین اخراج شود یک دقیقه از زمین بیرون خواهد بود
موج سواری یا موج رانی از ورزشهای روی آب است که در آن موج سوار زمانی که در قسمت جلوی موج قرار میگیرد روی تخته می‌ایستد و با قدرت موج حرکت میکند.
بومی‌های جزیره‌های فیجی، تاهیتی و هاوایی از هزار سال پیش کاری شبیه به موج سواری را انجام می‌دادند. آنها با تخته‌های چوبی برای ماهیگیری به آب میرفتند و در زمان بازگشت با موج به ساحل بازمی‌گشتند. در سال ۱۷۷۸ این رویداد توسط یک دریانورد بریتانیایی در تاهیتی دیده و ثبت شد. در سال ۱۹۰۵ اولین مدرسهٔ موج سواری در آمریکا باز شد و در دههٔ ۱۹۶۰ تغییرات اساسی در ساخت تخته‌های موج سواری روی داد و در سال ۱۹۷۰ اولین مسابقات این رشته برگزار شد.[۱]
ابتدایی‌ترین تخته‌ها بسیار بلند و بدون فین بودند که بعدها به آن یک فین بزرگ برای کنترل بیشتر در موج اضافه شد که کاری شبیه به سکان را انجام می‌داد. بعدها برای جهت دهی بهتر و حرکات نمایشی به جای یک فین بزرگ از ۲ تا ۶ فین کوچکتر استفاده شد که مانور بردها را بسیار بالا برد و تخته‌ها کوتاهتر شدند؛ که در حال حاضر پر طرفدارترین تخته‌ها برای مسابقات حدود ۱٫۵ متر با ۳ فین می‌باشند. هرچند هنوز هم از تخته‌های بلند با ارتفاع حدود ۳ متر با یک فین بلند استفاده میشود که مسابقات مخصوص به خود را دارد.
از مهمترین سازمان های جهانی موج سواری میتوان به لیگ جهانی موج سواری و انجمن بین المللی موج سواری اشاره کرد . این ورزش برای اولین بار در المپیک ۲۰۲۰ ژاپن به بازی های المپیک اضافه شده است .
بزرگترین موجی که در رکورد های جهانی گینس ثبت شده است مربوط به موج ۲۳٫۸ متر بوده است که توسط « گرت مکنامارا » در شهر نزره (Nazaré) کشور پرتغال ثبت شده است .
از دیگر رشته های مرتبط با موج سواری می توان به پدل بوردینگ ، موج سواری پشت قایق ، موج سواری بادبانی ، موج سواری با بدن و . . . اشاره کرد . [۲]
کشتی در ایران یکی از پرطرفدارترین ورزشها ست و ریشه در تاریخ و سنتهای ایرانی دارد به طوریکه معمولاً به عنوان ورزش ملی ایران از آن یاد میشود. کشتی از دوران باستان در ایران تمرین میشده و در میان سبکهای گوناگون ملی و محلی کشتی پهلوانی فراگیرترین سبک آن بوده‌است. در میان سبکهای بینالمللی کشتی نیز کشتی آزاد محبوب‌ترین روش بهشمار میرود. باشگاه پولاد نخستین باشگاه ورزشی در ایران است که در سال ۱۳۰۰ توسط حسین رضی زاده (آقاشریف) در خیابان شاهپور (وحدت اسلامی) تأسیس شد.
انواع
کشتی در زورخانه، اواخر دوره قاجار
پهلوان سید علی، پهلوان اول کشتی ایران در دوره رضا شاه
عبدالله موحد پرافتخارترین کشتیگیر آزاد کار ایران با ۶ مدال طلای جهان و المپیک
- کشتی پهلوانی یا زورخانه‌ای: در سراسر ایران
- کشتی لوچو: از ورزشهای محبوب روستاهای مازندران است و چون جایزه کشتیگیران را بر نوک یک چوب در وسط میدان آویزان میکنند به آن لوچو گویند. جایزه؛ قواره پارچه، شال و ترمه و گاهی گاو یا گوسفند است که به همان چوب وسط میدان بسته میشود.
- کشتی با چوخه: این کشتی در سراسر خراسان به ویژه قوچان، شیروان و اسفراین رواج دارد و در فضای آزاد به اجرا در میآید.
- کشتی گیله مردی: این کشتی در استان گیلان و غرب مازندران رواج دارد. در این کشتی هر جای بدن حریف با زمین تماس پیدا کند شکست خوردهاست. در این کشتی، علاوه بر فون کشتی از ضربات مشت نیز استفاده میشود؛ و کشتی گیران گیله مرد تنها یک شلوار تنگ استفاده میکنند و جایزه آن گاو، گوسفند، پارچه و… است.
- کشتی چَکِ چیشت در منطقه کجور شهرستان نوشهر و نور استان مازندران
- کشتی میس میسی در منطقه کلارستاق شهرستان چالوس و کلاردشت استان مازندران
- کشتی بندی در شهرستان سوادکوه و سوادکوه شمالی استان مازندران
- کشتی زوران پاتوله در کردستان
- کشتی لری در لرستان
- کشتی جنگ (یا زوران) در منطقه الیگودرز
- کشتی بغل به بغل در قزوین
- کشتی عاشیرما در آذربایجان شرقی و آذربایجان غربی
- کشتی گوراش یا ترکمنی در مناطق ترکمن‌نشین
- کشتی عربی در میان ایلات و عشایر خوزستان
- کشتی کمربندی در استان اصفهان
- کشتی لشکرکشی در ابرکوه به ویژه مهردشت ،استان یزد
- کشتی کج گردان در سیستان و بلوچستان به ویژه در روستاهای شهرستان زابل
- کشتی دسته بغل در استان فارس بهویژه منطقه ارسنجان
- کشتی کمری در آذربایجان و ترک‌های قزلباش
کشتیگیران زورخانه در دوره قاجار
تماشای کشتی پهلوانی در دوره ناصرالدین شاه در میدان ارک تهران
کشتی و ورزش باستانی در دوران صفویه و زندیه رونق زیادی در ایران یافت به طوری که در هر شهر صدها پهلوان بنام وجود داشت. در دوران قاجاریه علاقه به این ورزش چنان زیاد شد که در دوران ناصرالدین شاه شخصی به نام «صاحب الدوله» مأمور توسعه ورزش کشتی شد و در تمامی روزهای تعطیل پهلوانان در میدانهای شهر به کشتی گرفتن می‌پرداختند. مسابقات کشتی پهلوانی برای انتخاب پهلوان پایتخت از همین ایام آغاز شد و بعدها به صورت یک سنت جاری همه‌ساله درآمد. محمدصادق بلورفروش، ابراهیم یزدی معروف به یزدی بزرگ، پهلوان اکبر خراسانی، حسین یوزباشی، سید حسن رزاز، سید اسماعیل کالسکه‌ساز از کشتیگیران و پهلوانان معروف آن زمان بودند.
از زمان رضا شاه زورخانه با فرهنگ جدید رونق بیشتری گرفت و در کنار زورخانه‌ها، باشگاهها و ورزشگاهها هم شکل گرفتند. از سال ۱۳۱۸ با مطرح شدن مقررات بینالمللی کشتی، تغییر و تحولاتی در شیوه کشتی گرفتن و طرز لباس پوشیدن کشتیگیران پدید آمد.
مسعود پهلوان نشان از اصفهان در سال ۱۳۱۷ تعلیم کشتی آزاد و فرنگی با مقررات بینالمللی را در ایران آغاز کرد. وی اولین تشک کشتی از جنس اسفنج را در دانشسرای تربیت بدنی واقع در دروازه دولت تهران پهن کرد. در سال ۱۳۱۸ اولین دوره مسابقات کشتی آزاد قهرمانی کشور در ورزشگاه امجدیه تهران برگزار شد. نخستین باشگاه کشتی هم باشگاه پولاد در خیابان شاپور سابق بود که توسط حاج حسین رضی زاده (آقاشریف) در سال ۱۳۰۰ تأسیس گردید. اولین تیم کشتی خارجی که وارد ایران شد تیم ترکیه بود که در سال ۱۳۲۶ به ایران آمد.[۱]
نخستین حضور بینالمللی کشتی ایران در المپیک ۱۹۴۸ لندن بود که منصور رئیسی در آنجا به مقام چهارم رسید. اولین حضور تیم ملی کشتی ایران در مسابقات قهرمانی کشتی جهان هم در سال ۱۹۵۱ در هلسینکی فنلاند اتفاق افتاد.[۲]
تیم ملی کشتی آزاد ایران تاکنون پنج بار قهرمان مسابقات قهرمانی جهان در سالهای ۱۹۶۱ یوکوهاما، ۱۹۶۵ منچستر، ۱۹۹۸ تهران، ۲۰۰۲ تهران، ۲۰۱۳ بوداپست شده‌است. تیم ملی کشتی فرنگی ایران نیز در سال ۲۰۱۴ در تاشکند ازبکستان قهرمان جهان شد.[۳]
ورزش شنا
ا
بالاترین نهاد ورزشیفدراسیون بینالمللی شنا (FINA)ویژگی‌هااعضاء تیماز ۱ تا ۴ نفرجداسازی جنسیتیتکیرده‌بندیورزش‌های آبی، ورزشهای رقابتیتجهیزاتعینک فین کلاه کفی اشنورکلمحل برگزاریاستخربرگزاریالمپیکاز نخستین دوره بازیها ۱۸۹۶ تا به امروز
یک شناگر در حال شنای کرال پشت
یک شناگر در حال شنای پروانه.
شنا کردن عبارت است از حرکات منظم دستها و پاها و بهطور کلی بدن که امکان پیشروی موجودات زنده در آب را ممکن می‌سازد.[۱] ورزش شنا یکی از ورزشهای آبی است که ورزشکاران با شنا کردن در آب به رقابت می‌پردازند.
فهرست
- ۱ تاریخچه شنا در جهان
- ۲ رشد شنا از قرن نوزدهم
- ۳ نخبگان تاریخ شنا
- ۴ تاریخ فدراسیون بینالمللی شنا
- ۵ مشخصات استخر
- ۶ تجهیزات
- ۷ شنای بچه‌ها
- ۸ مزایای شنا برای سلامت
- ۹ خطرات شنا
- ۱۰ انواع شنا
- ۱۱ انواع مسابقات
- ۱۲ شنای آزاد
- ۱۳ تغذیه
- ۱۴ پیوستار انرژی
- ۱۵ سیستمهای رهایش انرژی
- ۱۶ سیستم انرژی بی‌هوازی بی‌لاکتیک
- ۱۷ سیستم انرژی بی‌هوازی با لاکتیک
- ۱۸ سیستم انرژی هوازی
- ۱۹ کنترل فعالیت هوازی
- ۲۰ مقامهای رسمی در مسابقات شنا
- ۲۱ ۱- سرداور
- ۲۲ ۲- استارتر
- ۲۳ ۳- هماهنگ‌کننده
- ۲۴ ۴- سرپرست داوران برگشت
- ۲۵ ۵- داوران برگشت
- ۲۶ ۶- داوران استیل
- ۲۷ ۷- سرپرست وقت نگهداران
- ۲۸ ۸- وقت نگهداران
- ۲۹ ۹- سرپرست رده‌بندی
- ۳۰ ۱۰- داوران رده‌بندی
- ۳۱ ۱۱- میز منشی (نظارت)
- ۳۲ ۱۲- استارتها
- ۳۳ کرال پشت
- ۳۴ شنای قورباغه
- ۳۵ شنای پروانه
- ۳۶ جستارهای وابسته
- ۳۷ منابع
- ۳۸ پیوند به بیرون
شواهد نشان میدهند که قدمت شنا و شنا کردن به ۲۶۰۰ سال قبل از میلاد در تمدن مصر و بعد از آن در تمدن‌های مادها، آشور و یونان و روم باستان بازمیگردد. آنچه از گذشته آموزش شنا می‌دانیم بر اساس یافته‌هایی است که از «حروف تصویری» هیروگلیف مصریان به دست آورده‌ایم. یونانی‌های باستان و رومی‌ها شنا را جزو برنامه‌های مهم آموزش نظامی خود قرار داده بودند، و مانند الفبا یکی از موارد درسی در آموزش مردان بوده‌است. شنا در شرق به قرن اول قبل از میلاد بازمیگردد. ژاپن جایی است که شواهد و مدارکی از مسابقات شنا در آن وجود دارد. در قرن هفدهم به دستور رسمی حکومتی شنا به صورت اجباری در مدارس تدریس میشد.
مسابقات سازمان یافته شنا در قرن ۱۹ میلادی قبل از ورود ژاپن به دنیای غرب شکل گرفت. از قرار معلوم مردم ساحل‌نشین اقیانوس آرام، به کودکان هنگامی که به راه می‌افتادند یا حتی پیش تر شنا میآموختند. نشانه‌هایی از مسابقات گاه‌وبیگاه میان مردم یونان باستان وجود دارد و همچنین یکی از بوکسورهای معروف یونان شنا را به عنوان تمرین در برنامه ورزشی خود گنجانیده بود. رومی‌ها اولین استخرهای شنا را بنا کردند و گفته میشود که در سدهٔ یکم پیش از میلاد گایوس ماسناس[۲] رایزن سیاسی سزار اوت رومی، نخستین استخر آب گرم را ساخت.
برخی عدم تمایل اروپائیان به شنا را در سده‌های میانه ترس از گسترش و سرایت عفونت و بیماری‌های مسری می‌دانند از طرفی شواهدی وجود دارد که نشان میدهد در سواحل بریتانیای کبیر در اواخر قرن ۱۷ میلادی از شنا در آب به عنوان وسیله‌ای برای درمان استفاده میشد. البته تا پیش از قرن نوزدهم شنا به عنوان تفریح و ورزش در میان مردم جایگاهی پیدا نکرد. زمانی که نخستین سازمان شنا در سال ۱۸۳۷ تأسیس شد در پایتخت بریتانیا یعنی لندن، ۶ استخر سر پوشیده وجود داشت که مجهز به تخته شیرجه بودند. در سال ۱۸۴۶ اولین مسابقهٔ شنا در مسافت ۴۴۰ یارد در استرالیا بر پا شد که بعد از آن هر ساله نیز به اجرا درآمد. باشگاه شنای «متروپولیتین»[۳] لندن در سال ۱۸۶۹ تأسیس شد که بعدها به انجمن شنای غیر حرفهای تغییر نام پیدا کردکه در واقع هیئت رئیسه شنای غیر حرفهای بریتانیا بود. فدراسیون‌های ملی شنا در چندین کشور اروپایی در سال ۱۸۸۲ تا ۱۸۸۹ شکل گرفتند…
تاریخچه شنا در ایرانتاریخچه شنا به عنوان یک ورزش، در ایران، بسیار کوتاه است ولی بهطور کلی هم این رشته از ورزش به نسبت دیگر رشتهها در کشور ایران چندان پیشرفتی حاصل نکرده‌است. در حالی که به جهت موقعیت جغرافیایی ایران که در شمال و جنوب کشور به دریا متصل است و هم به جهت تأکیدات مذهبی، می‌بایستی این ورزش را مورد توجه قرار می‌دادند.
در قدیم، مکان‌هایی شبیه استخر سرپوشیده در حمام‌ها می‌ساختند، به نام چال حوض. این چال حوض‌ها، که حداکثر از ۱۰ متر تجاوز نمی‌کرد، برای شنا کردن و آب‌بازی بود. در اطراف چال حوض‌ها، سکوهایی به ارتفاع ۲ یا ۳ متر وجود داشت که از بالای آن به درون آب میپریدند و عملیاتی مانند پشتک و وارو انجام می‌دادند. روشنایی چال حوض‌ها از سوراخ کوچکی که در سقف بود، تأمین میشد. در این گونه آبگیرهای غیر بهداشتی، هیچ گونه مقرراتی وجود نداشت و هر کس میتوانست قبل از استحمام یا پس از آن وارد چال حوض شود و به آب‌بازی و شنا که به معنای واقعی هم شنا نبود بپردازد. تا سال ۱۳۱۴ در سراسر ایران حتی یک استخر شنا هم نبود و فقط در اردوگاه نظامی اقدسیه تهران یک استخر برای آموزش شنا به دانشجویان دانشکده افسری ساخته بودند. در سال ۱۳۱۴، استخر دیگری در باغ فردوس شمیران احداث شد که به وزارت فرهنگ تعلق داشت. نخستین استخری که برای استفاده ورزشکاران و تعلیم اصول جدید شنا به آنها به وجود آمد، در سال ۱۳۱۴در منظریه تهران بود که یک مربی ورزش خارجی به نام «گیبسون» بر آن نظارت میکرد. پایه‌های ورزش شنای نوین در ایران از همان استخر منظریه گذاشته شد.
مصرمصریان قدیم که اساساً مردم کوشا و فعالی بودهاند و به فعالیتهای گوناگون بدنی می‌پرداختند، شنا از جمله ورزشهای بسیار متداول نزد آنان بوده و مرد و زن بدان علاقه فراوانی داشتند.
میانروداندر میان‌رودان که در تاریخ کهن، اهمیتی همپایه مصر دارد، شنا به عنوان هنری جنگی تلقی می‌گردید و برخی از شناگران نظامی به پوستهای پر از باد مجهز می‌شدند تا جریان آب را بهتر تحمل کنند. این ورزش در ایران نیز از دوران باستان دارای طرفداران زیادی بوده‌است.
اسپارتهااسپارتها که ژیمناستیک را پایه و اساس فعالیتهای ورزشی کودکان می‌دانستند، از آموزش دو و شنا و… نیز غافل نبوده‌اند. اسپارتها را نخستین پایه‌گذاران شیوه‌های تربیت بدنی در نظام آموزشی بهشمار میآورند و دیگر کشورهای گیتی شیوه‌های مذکور را از آنان تقلید و اقتباس کرده‌اند.
روم قدیمتمرینهای ورزشی رومیان قدیم را اسب سواری، تیراندازی، پرتاب نیزه و شنا در رودخانه‌های تند و سیلابی تشکیل می‌داده‌است. همچنین دو، شنا، شکار، توپ‌بازی، ماهیگیری، و قایقرانی ورزشهای مورد علاقه مردم روم جدید بوده‌است.
رشد شنا از قرن نوزدهمبا شروع قرن نوزدهم رشد کمی و کیفی شنا چشمگیر میشود. در سال ۱۸۱۰ لرد بایرون شاعر نامدار بریتانیا تنگه داردانل را با شنا می‌پیماید. اولین مدرسه‌ای که در سال ۱۸۱۰ شنا را در برنامه خود گنجاند، مدرسه (فورتا) در آلمان بوده‌است و به تدریج سایر مدارس از این برنامه استقبال کرده‌اند. (گوتس موتس) در مورد توسعه ورزش شنا در مدارس نقش اساسی داشته و این نقل از اوست که (ورزش شنا باید قسمت اصلی تعلیم و تربیت باشد) وی به کمک طناب، کمربند و قلاب، مبتدیان را در آب تعلیم می‌داد.
سال ۱۸۷۵ شناگر آمریکایی (ماتیووب) دریای مانش را به وسیلهٔ شنای قورباغه در مدت ۲۲ ساعت طی کرد و شاهکار او انعکاس بزرگی داشت.
در سال ۱۸۷۸ شنای (تروجن) ابداع شد که نام نخستین نمایش دهنده آن (جیمز تروج) بر روی آن نهاده شده‌است. تروجن با مشاهده بومیان آمریکای جنوبی، استراحت هر دو دست را بهطور متناوب در خارج از آب قرار داد. وی در همین دوره این شنای کرال را با یک ضربه پای قورباغه ترکیب کرد. پیشرفت بعدی، اجرای دو ضربه پا در یک دور بود یعنی دو ضربه پا در هر حرکت دست که موجب کوتاهتر و سریعتر شدن حرکات دست شد. در آخر ضربه پای شنای قورباغه با ضربه عمودی جایگزین و شنای کرال سینه متولد شد. ابداع‌کننده این سبک شناگر استرالیایی (ریچارد کاویل) در آستانه قرن بیستم بوده‌است. ضربه پا در شنای کاویل به (ضربه کرال استرالیایی) معروف و آن عبارت‌اند از ۴ ضربه پا در هر حرکت دست میشد.
در سال۱۹۰۶ هم وطن او (سیسیل هالی) این حرکت را به اروپا برد. در همین زمان کرال در آمریکا نیز پیشرفت کرد و بالاخره شیوه آمریکایی ۶ ضربه پا، جهان را فتح کرد.
نخستین رقابتهای بینالمللی به نام (قهرمانی۱۰۰ یارد جهان) در سال ۱۸۵۸ در استرالیا برگزار شد. بعد از آن طرح برگزاری مسابقات شنا در کشورهای مختلف توسعه یافت و در نیمه دوم قرن نوزدهم این مسابقات شروع شده‌است.
- سال ۱۸۶۹ اولین دورهٔ مسابقات شنای قهرمانی انگلستان
- سال ۱۸۷۷ اولین دورهٔ مسابقات شنای قهرمانی آمریکا
- سال ۱۸۹۹ اولین دورهٔ مسابقات شنای قهرمانی فرانسه
- سال ۱۸۹۶ اولین دورهٔ مسابقات شنا در بازیهای المپیک (دوران جدید)
برنامه مسابقات شنای مردان در المپیک شامل رقابتهای کرال سینه، کرال پشت و قورباغه میشد که تقریباً در سال ۱۹۰۸ جنبه استاندارد پیدا کرد و تا سال ۱۹۵۲ بدون تغییر باقی می‌ماند. برای اولین بار در المپیک ۱۹۰۸ لندن مسابقههای شنا در استخرهایی انجام گرفت که طول آن ۱۰۰ متر بوده‌است. در مسابقات المپیک ۱۹۵۶ ملبورن مشکل جدیدی بروز کرد. در این مسابقات (ماسارو یوروکاوا) قهرمان المپیک و همچنین تعداد دیگری از شناگران بیشتر مسیر خود را در زیر آب طی کردند. این مسئله باعث شد تا قانون جدیدی از سوی کنگره فینا وضع شود و شنای زیر آبی حذف گردید، بدین ترتیب که پس از شیرجه یا برگشت، با هر ضربه پا سر شناگر باید سطح آب را بشکافد.
افزایش بحث و جدل در مورد قوانین شنا، به‌خصوص شنای قورباغه، سبب پدید آمدن کمیتهٔ فنی شنا در فینا در سال ۱۹۵۴ شد. استفاده از وسایل زمان‌سنجش الکترونیکی و رایانه ای کردن اطلاعات مربوط به شنا و نیز استفاده از دستگاه‌های تلویزیونی مدار بسته برای رده‌بندی شناگران در پایان شناها از سال ۱۹۶۴ و از بازیهای المپیک توکیو آغاز شده‌است.
در خصوص پیشینه استارت و برگشت گفتنی است که استارت در ابتدا در آب انجام میشد، بدین‌صورت که شناگران در آب میایستادند یا دراز می‌کشیدند، این شیوه تا زمان ساخت سکوهایی که شیرجه به درون آب را ممکن گردانید، ادامه یافت.
نخبگان تاریخ شنااولین شناگر مردی که شنای ۱۰۰ متر کرال سینه را زیر یک دقیقه شنا کرد، جانی ویسمولر آمریکایی بود. وی این مسافت را در۵۸ ثانیه و۶ دهم ثانیه در سال۱۹۲۲ شنا کرد. اولین زنی که این مسافت را زیر یک دقیقه شنا کرد داون فریزر است. او در سال ۱۹۶۲، ۱۰۰ متر کرال سینه را در ۵۹ ثانیه و ۹ دهم ثانیه پیمود.
موفقترین قهرمان مرد المپیک تمامی ادوار شنا (مایکل فلپس) آمریکایی است. این شناگر در المپیک ۲۰۰۸ پکن صاحب ۸ مدال طلا شد. در میان زنان (کریستین اتو) با کسب ۶ مدال طلا در المپیک ۱۹۸۸ سئول، ۴ مدال طلا در رشتههای انفرادی و ۲ مدال طلا در مسابقات تیمی، پرافتخارترین زن شناگر میباشد.
تاریخ فدراسیون بینالمللی شنافدراسیون بینالمللی شنا (FINA) در سال ۱۹۰۸ نه بر اثر یک حادثه بلکه از روی قصد و نیت بنیان نهاده شد. جورج دبلیو هرن دبیر مؤسس این فدراسیون، ایجاد این نهاد بینالمللی را نتیجه افزایش تماس‌های بینالمللی در ورزش و مخصوصاً به تأسّی از بازیهای المپیک آن روز ذکر میکند. طرز برگزاری مسابقات باعث بالا گرفتن مخالفت‌هایی شد که نتیجه آن برگزاری کنفرانس بینالمللی لندن در تاریخ ۱۹ ژوئیه ۱۹۰۸ است. ثمره و میوه این کنفرانس تأسیس فینا بود.
با شروع جنگ جهانی اول، ادامه پیشرفت سازمان جوان فینا حداقل به مدت ۴ سال متوقف شد و حتی پس از جنگ به علت سردی بین کشورها و روابط ورزشی عملاً ادامه کار فینا میسر نشد و این امر تا سال۱۹۲۵ به درازا کشید. با پشت سرگذاشته شدن این مدت، فدراسیون مجدداً فعال شد. بدین‌ترتیب که هیئت اجرایی فینا مرکب از ۵ عضو تشکیل شد تا بتوانند در فواصل نزدیک به راحتی گرد هم آیند و نیز دفتر فینا برقرار گردید.
در سال ۱۹۲۸ هیئت مدیره بینالمللی واترپلو و کمیته بینالمللی شنا نیز پا گرفتند. در کنگره فینا که در همان سال برگزار شد، جورج دبلیو هرن دبیر مؤسس فینا از سمت خود کناره‌گیری کرد و به عنوان اولین رئیس افتخاری فینا برگزیده شد. با شروع جنگ جهانی دوم به ناگاه پیشرفت مستمر مجدداً متوقف شد (سالهای ۱۹۴۰ تا ۱۹۴۵)، زیرا جنگ مانع از تماس‌های بینالمللی در ورزش گردید. با پایان یافتن جنگ پر مشقت دوم، بیشتر از یک سال طول کشید تا هیئت اجرایی فینا توانستند در ۱۴ ژوئن ۱۹۴۶ در لندن گرد هم جمع شوند. دوره مربوط به جنگ جهانی دوم در سال۱۹۵۰ خاتمه یافت و تماس‌ها و ارتباطهای ورزشی روزبه‌روز بیشتر گشت.
در سال ۱۹۵۸، فینا پنجاهمین سالگرد خود را برگزار کرد. در این سال تعداد اعضای فینا به ۷۵ فدراسیون ملی رسیده بود. در سال ۱۹۹۲ اعضای فینا به ۱۳۷ فدراسیون ملی ارتقاء یافت.
مشخصات استخراستخر، محل خصوصی است برای شنا، شیرجه، و واترپلو و سینکرونایز (رقص در آب) که در اندازه‌های مختلف ساخته میشود؛ ولی، استخرهایی که در آنها مسابقات رسمی را برگزار میکنند باید دارای مشخصاتی معین باشد. این مشخصات از طرف فدراسیون بینالمللی شنای آماتور، که آن را فینا (FINA) می‌خوانند به شرح زیر تعیین شده‌است:
- طول: ۵۰ متر؛ عرض: حداقل ۲۱ متر
- عمق: حداقل ۸۰/ ۱ متر
- شمار خطوط: ۸ خط (عرض هر خط ۵/ ۲ متر)
در استخرهایی که رکوردگیری میکنند، دمای آب باید ۲۲ تا ۲۴ درجه سانتی گراد باشد.
تجهیزاتلباس شنامقالهٔ اصلی: مایو
لباس مخصوص شنا آقایان یک شلوار کوتاه و چسبیده به بدن است که باید وزن آن بسیار کم باشد و آب را در خود نگه ندارد. طبق مقررات بینالمللی، شلوار شنا هنگام مسابقات بینالمللی و رکوردگیری، باید از پارچه‌ای به رنگ روشن و به صورت یک تکه باشد. در حال حاضر لباس شناگران را از پوست «کوسه» درست میکنند که کل بدن را می‌پوشانَد. البته این لباس در زنان با مردان متفاوت است. عده‌ای نیز پوشیدن مایو را به خاطر اشغال کردن قسمت کمتری از بدن و راحتی مایو نسبت به لباس شنا ترجیح میدهند. در ضمن مایوی زنانه به دو شکل دو تکه و یک تکه وجود دارد. مایوی استاندارد برای خانم‌ها در مسابقات فقط یک تکه است.
کلاه شنااستفاده از کلاه شنا سرعت فرد را افزایش داده و این کار به افراد تازه‌کار اعتماد به نفس میدهد و همچنین افرادی که موهای بلند دارند از ریختن موهایشان به داخل آب جلوگیری کرده و کلر موجود در اب به موهای افرادی که حساسیت دارند و موهایشان می‌ریزد اثرگذار نخواهد بود و خانم‌ها که موهای بلند دارند حتماً باید از کلاه استفاده کنند که این کار به بهداشت استخر کمک زیادی میکند.
عینک شنابیشتر برای دیدن دیوار استخر و انجام برگشت سالتو استفاده میشود. در ضمن، به‌دلیل وجود کلر در آب و آسیب ندیدن چشم، استفاده از آن مفید است اما استفاده نکردن از عینک هم مانعی ندارد.
وسایل کمک آموزشی- تخته شنا
- دوقلو
- فین شنا
- حلقه نجات
- کمربند شناوری
- کفی شنا: وسیله‌ای برای پیشرفت حرکت دست که باعث افزایش تماس دست با آب و افزایش مقاومت هنگام حرکت دست در آب میشود.
شنا در نوزادان موجب افزایش هوش، تمرکز حواس، هوشیاری و پیشرفت در روابط اجتماعی آینده آنها میشود. شنا تأثیر مثبتی بر روح و روان نوزادان میگذارد. نوزادانی که در ماه‌های اولیه زندگی یعنی حدود ۶ تا ۱۰ ماهگی شنا میکنند، احساس امنیت و آسایش و آرامش بیشتری دارند. بچه‌ها به علت کم بودن جاذبه آب، آزادی عمل بیشتری بدست میآورند. آموزش شنای کودکان باید تحت نظارت مربی‌های مخصوص صورت بگیرد.
بسیاری از بچه‌ها قبل از آنکه بتوانند راه بروند قادر به شنا کردن هستند. شنا باعث تقویت ماهیچهها و افزایش حجم ریه میشود. به علاوه الگوی خواب شبانه کودکانی که شنا میکنند، بسیار منظم میشود. اولین چیزی که بعد از مدتی شنا میتوانید در کودک خود مشاهده کنید، اعتماد به نفس و احساس استقلالی است که در او رشد یافته‌است. بچههای ۶ تا ۱۰ ماهه، قادر هستند در زیر آب به مدت ۵ دقیقه شنا کنند و نفس خود را نگاهدارند.
همیشه این سؤال از طرف والدینی که علاقه‌مند هستند فرزندشان شنا یاد بگیرد عنوان میشود، که چه موقع باید آموزش شنا را شروع کرد. زمان مناسب برای آموزش شنا، سن ۷ یا ۸ سالگی میباشد. علمای تربیت بدنی و متخصصین آموزش شنا، شش سالگی را برای آموزش انتخاب کرده‌اند. وضع مطلوب اینست که از سنین پایین بچه آموزش را شروع نماید ولی در سنین پایین شنا را به صورت فنی یادنمی‌گیرد؛ زیرا قدرت درک بعضی از حرکات را ندارد و هماهنگی لازم جهت یک مهارت به سختی (هماهنگی دست و پای کرال سینه) انجام می‌پذیرد. شنا برای کودکان زیر سه سال فقط به صورت به اصطلاح شنای سگی است که کودک سر را بیرون از آب نگه داشته و شنا میکند.
.jpg?uselang=fa){kind=link}
مقالهٔ اصلی: شنا و سلامت
- شنا، فشار را از روی ستون فقراتتان برمی‌دارد. این اتفاق تقریباً مشابه تجربهٔ جاذبهٔ صفر است؛ بنابراین شنا کردن برای استخوانهای شما خوب است و مفاصلتان را سالم نگاه می‌دارد.
- شنا، اکثر عضلات بدن شما را به حرکت می‌اندازد، اما شما به ندرت احساس فشار بیش از حد یا کشیدگی عضلات میکنید. شما میتوانید هر دوره، از تکنیکهای مختلف شنا استفاده کنید تا انواع عضلات بدنتان را پرورش داده و به عضلات دیگر استراحت دهید.
- شنا یک تمرین کاردیوی عالی‌ست. قلبتان را آموزش و راه صحیح تنفس را به شما یاد خواهد داد و به استقامت بدن و قلبتان می‌افزاید.
- شنا میتواند با ایروبیک در آب نیز ترکیب شود تا به شما کمک کند راحت‌تر چربی‌های اطراف باسن و ران خود را بسوزانید.
- شنا به شما کمک میکند تا به خوبی به بدن خود شکل دهید. پوست و عضلات شما را ماساژ میدهد و از به وجود آمدن چربی‌های ناخواسته جلوگیری میکند.
- شنا، از نظر آسیب‌پذیری یکی از کم خطرترین ورزش‌هاست و نسبت به بدنسازی یا ورزشهای قدرتی خیلی امن‌تر است. این ورزش از مفاصل شما محافظت کرده تا کمتر دچار صدمات مفصلی بشوید.
- شنا کردن، نتایج سلامتی بسیار خوبی برایتان دارد، در حالی که ورزشی با فشار کم است. همهٔ آدم‌ها می‌توانند شنا کنند، حتی کسانی که توانایی ورزش به صورت مؤثر و سنگین را ندارند. به عنوان مثال، برای خانم‌هایی که باردار هستند یک ورزش عالی و ایمن است. با این حال احتیاج دارند تا پیش از اینکه در استخر شیرجه بزنند با پزشک خود در اینباره مشورت نمایند.
- شنا، انرژی مثبت شما را افزایش میدهد و استرس را از جسمتان دور خواهد کرد.
- شنا همچنین کمک میکند تا فشار خونتان را کنترل کنید. میتواند قلب شما را سالم نگاه دارد.
- شنا باعث خواهد شد تا دستگاه تنفسی‌تان نیز سالم بماند. اگر در آب و هوای خشک و خنک زندگی میکنید، در اکثر مواقع در خانه یا در محل کار تان هوای خشک تنفس میکنید. تنفس هوای تازه و مرطوب در محیط استخر یا دریا میتواند دستگاه تنفسی شما را سالم نگاه دارد.
شنا یک ورزش سالم است و در مقایسه با ورزشهای دیگر خطرات کمتری در پی دارد. با این وجود برخی مخاطرات وجود دارد که مهمترین آنها غرق شدن یا خفگی (دلایل متعدد) میباشد. دیگر مخاطرات مرتبط با آب بهطور کلی شامل مخاطرات میکروبی(انتقال بیماری‌های انگلی، ویروسی، باکتریایی، قارچ‌های پوستی)، شیمیایی (آب‌های آهکی یا دارای کلر زیاد یا آلوده شده با مواد نفتی و غیره)، مخاطرات فیزیکی مثل دمای پایین یا بالای آب، مخاطرات مکانیکی مثل برخورد با لبه‌های تیز محل شنا، مخاطرات ارگونومیکی مثل وارد آوردن فشار بیش از حد به اندام‌ها مثلاً در طی شنای پروانه یا نجات غریق، تکرار زیاد یک حرکت یا قرارگیری بداندام‌ها در اثر شنای نادرست. و در نهایت مخاطرات زیستی شامل انواع حیوانات یا گیاهان خطرناک احتمالی در آب میباشد که در پایین بیشتر توضیح داده میشوند:
- ناتوانی از طریق بیهوشی حاصل از شنا در آب‌های کم عمق (یا بیهوشی غواص که نفس را زیر اب حبس کرده)، حمله قلبی، نارسایی سینوسهای شریانی یا شنای بیش از حد
- اثرات مضر زیر آب ماندن:
- غرق شدن ناشی از استنشاق آب شور که حبابهایی در ریه‌ها ایجاد میکند که تنفس را مشکل میکند
- علایم بیماری و سندرم ناشی از استنشاق آب شور
- برآمدگی استخوانی در کانال گوش که نتیجه فرورفتن طولانی مدت آب در کانال گوش است و موسوم به گوش شناگران است.
- قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی:
- کلر گند زدا pH آب را افزایش میدهد. مقدار زیاد pH ممکن است باعث سوزش چشم یا پوست شود [۱]
- استنشاق کلرٍ؛ استنشاق طولانی مدت مقادیر کم کلر موجود در سطح آب ممکن است اثرات مخربی بر ریه‌ها بگذارد به خصوص برای کسانی که آسم دارند. این مشکل ممکن است با استفاده از استخرهایی که سیستم تهویه بهتری دارند حل شود. با یک استخر روباز با نتیجه بهتری مواجه می‌شویم.
- قرار گرفتن طولانی مدت در برابر کلر اثرات مخرب آرایشی دربردارد؛ مثلاً رنگ مو را تغییر میدهد. کلر ساختار مو را خراب میکند و آن را مجعد و پیچیده میکند. کلر میتواند مس را در خود حل کند که این خاصیت باعث میشود رنگ مو تغییر کند. مراقبت خوب از استخر میتواند مقدار مس موجود در آب را کاهش دهد. تر کردن مو با استفاده از مایعات لغزنده مخصوص قبل از ورود به استخر میتواند جذب مس را کاهش دهد.
- کلر حتی بعد از چند بار شستن معمولاً به صورت بی آب روی پوست باقی می‌ماند. این کلر وقتی دوباره در یک ترکیب آبدار (آبپوشیده) برگردد بدبو میشود (وقتی بزاق روی آن ریخته شود یا در طی دوش گرفتن و غیره)
- عفونت:
- آب بسته به نوع آن محل ایده‌آلی برای باکتری‌ها، انگل‌ها، قارچ‌ها و ویروس‌ها است.
- عفونت پوست حاصل از شنا یا حمام باعث بیماری ترک خوردن بین انگشتان پا میشود. آسان‌ترین روش برای رفع این مشکل تمیز کردن بین انگشتان پاست. [۲]
- انگل‌های میکروسکپی مثل کریپتوسپوریدیوم می‌توانند در برابر کلر مقاومت کنند و اگر شناگر آن را ببلعد دچار بیماری‌های اسهالی میشود.
- بیماری‌های گوش، التهاب گوش میانی، التهاب گوش خارجی
- وقتی تعادل میزان کلر موجود در آب به هم بخورد ممکن است بیماری‌های جدی همچون برونشیت مزمن و آسم به وجود آید.
- فعالیتهای خود شناگران:
- صدمات ناشی از فعالیت زیاد؛ به عنوان مثال شنای پروانه مسابقه‌ای (پروانه سرعت، و نه استقامت) ممکن است باعث مقداری کمر درد شود شامل شکستن استخوانهای ستون فقرات در موارد نادر و درد شانه‌ها پس از سالهای متمادی تمرین، شنای قورباغه ممکن است باعث درد مچ پا و درد مفاصل ران شود، شنای آزاد و کرال پشت ممکن است باعث ورم زانو شود.
- نفس نفس زدن بیش از حد برای نگه داشتن نفس در زیر آب باعث میشود که دی‌اکسید کربن در خون کم شود و در نتیجه کم شدن متوالی هوشیاری به موجب بیهوشی میشود.
- شرایط نامساعد جوی و وضع نابسامان آب:
- جریان‌ها از جمله موج و رودها میتواند خستگی مفرط را به دنبال داشته باشد و شناگران را به دور از ناحیه سالم هدایت کند یا آنها را به زیر آب بکشد.
- باد، موج را زیاد میکند و میتواند باعث از دست رفتن کنترل شناگر شود.
- کم شدن حرارت بدن در اثر شنا در آب‌های سرد میتواند به سرعت باعث خستگی مفرط یا بیهوشی شود.
- شدت آفتاب سوختگی میتواند با انعکاس نور به وسیله سطح آب و نپوشیدن لباس مناسب شنا بیشتر شود. ماندن زیاد در آفتاب میتواند یکی از علت‌های سرطان پوست باشد.
- اشیاء موجود در آب:
- پروانه کشتی علت بزرگی برای صدمات است چه در وقت شنا در زیر قایق و نزدیک آن و چه هنگام بالا آمدن از قایق
- برخورد به شناگران دیگر یا به دیوار استخر یا سنگ یا قایق
- شیرجه زدن در آب‌هایی که اشیایی با عمق کم در آن هستند مخصوصاً در آب گل آلود (چون عمق آب را نمی‌بینیم)
- پای نهادن روی چیزهای شکسته همچون شیشه خرده
- جانوران آبزی:
- نیش زدن کاواکان (کاواکان یا توتیاء البحر نوعی ماهی است که بدن چتر مانندی دارد و بیشتر در سواحل نیو انگلند زندگی میکند) و مرجان
- تیزیهای موجود در آب که به وسیله جاندارانی چون خارپوست دریایی و صدف دوکپهای راهراه[۴] و پوماهی[۵] ایجاد شده‌است.
- گاز گرفتن کوسه و ماهیها دیگر و مارها و نیشگون گرفتن خرچنگ
- شوکهای الکتریکی ناشی از شعاعهای الکتریکی یا ماهیهای الکتریکی
سازمان‌ها راهنمایی‌هایی دربارهٔ سلامت منتشر کرده‌اند که به شناگران برای جلوگیری از این خطرات کمک کند.[۶][۷][۸]
انواع شناانواع مسابقاتشنای امدادینوعی شنا که در آن، چهار نفر به صورت گروهی و بهطور امدادی طول مسیر مسابقه را طی میکنند.
شنای استقامتنوعی مسابقهٔ شنا با مسافتهای طولانی به وسیله انواع شناها که معمولاً در آب‌های آزاد صورت می‌پذیرد.
شنای مختلطنوعی مسابقهٔ شنا که در آن از چهار نوع شنای مختلف کرال سینه، کرال پشت، قورباغه و پروانه استفاده میشود، و جهت شرکت در این مسابقه که در ماده‌ه‌های ۱۰۰٬۲۰۰، ۴۰۰ متر برگزار میشوند باید ترتیب را رعایت کنند.
ترتیب‌های شنای مختلط انفرادی عبارت‌اند از:
- پروانه
- کرال پشت
- قورباغه
- شنای آزاد (کرال سینه)
شناگر هرنوع شنا را باید ۱/۴ مسیر شنا پوشش بدهد.
ترتیب‌های شنای مختلط تیمی عبارت‌اند از:
- کرال پشت
- قورباغه
- پروانه
- شنای آزاد (کرال سینه)
شناگران باید ۴نوع شنا را به ترتیب شنا کند…
شنای آزادنوعی مسابقهٔ شنا که شناگر برای طی کردن مسیر مسابقه مجاز است از تمامی شناهای موجود استفاده کند. البته برای هر طول استخر باید یک شنا را انتخاب کند و تا آخر آن طول همان شنا را انجام دهد به عبارتی در بین مسیر نمی‌تواند شنا را به شنای دیگر تبدیل کند.
تغذیهدر اینجا برخی اطلاعات اساسی دربارهٔ تغذیه در جریان مسابقات ارائه میشود:
- همواره غذای خیلی کم بهتر است از غذای خیلی زیاد.
- در فاصله زمان ۴۵ دقیقه مانده به یک مسابقه، چیزی نخورید اما آب یا یک آب میوه کوچک بلامانع است.
- به هنگام روز، خوردن موز، ماست، بیسکویت و میوه بلامانع است، اما هرگز ۹۰ دقیقه پیش از یک مسابقه، آنها را نخورید.
- نگذارید بدن شما دچار کم‌آبی شود، لذا آب و آب‌میوه بنوشید.
- در روز مسابقه، از خوردن خشکبار، گوشت، دونات و غذاهای نپخته خودداری ورزید.
- اگر شما جزو شناگرانی نیستید که باید شب در فینال شرکت کنید، یک شام خوب بخورید و از خوردن گوشت و غذاهای با چربی زیاد پرهیز کنید.
درست از زمانی که فعالیت ورزشی شروع میشود، سه سیستم انرژی در بازسازی ATP مشارکت میکنند. زمانی که شناگر استراحت میکند، بیشتر ATP موجود در عضله اسکلتی از راه سیستم‌انرژی هوازی بازسازی میشود. زمانی که شناگر در حال مسابقه دادن است، نیاز به انرژی به سرعت افزایش می‌یابد که این انرژی در ابتدا از راه سیستم انرژی بی‌هوازی بی‌لاکتیک و سپس از طریق سیستم انرژی بی‌هوازی بالاکتیک و سیستم انرژی هوازی تأمین میشود.
سیستمهای رهایش انرژیبه هنگام ورزش، سهمATP تولیدی از هر یک از سیستمهای رهایش انرژی به عوامل‌زیر بستگی دارد:
- نیازمندی‌های انرژی (شدت و مدت فعالیت ورزشی) عضله در آن زمان.
- سوخت در دسترس
- کارایی سیستم هوازی
این سیستم انرژی در درجه اول برای به کار انداختن انرژی استفاده میشود و بیشتر انرژی فعالیتهای فوق‌العاده سریع یا کم مقاومت را که۱۰ ثانیه یا کمتر به طول می‌انجامند، تأمین میکند.
سیستم انرژی بی‌هوازی با لاکتیکسیستم انرژی بی‌هوازی با لاکتیک، بیشتر انرژی فعالیتهای با شدت متوسط تا زیاد را که بیشتر از۱۰ ثانیه و حداکثر تا ۲ دقیقه ادامه می‌یابند، تأمین میکند. زمانیکه مقادیر زیادی اسید لاکتیک در سلول‌های عضله تجمع یافت، خستگی عضلانی رخ میدهد که پیامد آن‌کاهش هماهنگی و سرعت است. در شنا، این سیستم زمانی استفاده میشود که سرعت‌های نزدیک به بیشینه برای حداکثر تا ۲ دقیقه دوام داشته باشند. به عبارت دیگر، شناگران از این سیستم برای سرعت‌های زیاد استفاده میکنند.
سیستم انرژی هوازیسیستم انرژی هوازی، بیشتر انرژی فعالیتهای تداومی طولانی مدت یا فعالیتهای متناوب طولانی مدت را که فاصله‌های استراحتی کوتاهی بین آنها قرار دارد، تأمین میکند. چنین ورزشهایی به‌کار زیر بیشینه نیاز دارند و شامل همه مسابقه‌ها یا نوبتهای تمرینی میشود که بیشتر از ۲ دقیقه طول میکشد تا به اتمام برسند. منبع سوختی این سیستم رهایش انرژی به دو عامل اصلی وابستگی دارد: موجودی گلیکوژن عضله و شدت ورزش.
کنترل فعالیت هوازیفعالیت هوازی میتواند به راه‌های زیادی کنترل شود. ساده‌ترین و عملی‌ترین راه عبارت از شمارش تواتر قلبی است. در آغاز فصل، تواتر قلبی باید به کرانه پایینی منطقه تمرینهای هوازی نزدیک باشد. همچنان که شناگر آماده‌تر میشود، تواتر قلبی میتواند به کرانه (محدوده) بالایی منطقه برسد.
مقامهای رسمی در مسابقات شنا۱- سرداورسرداور بر تمام عوامل برگزارکننده نظارت و تسلط دارد. او میتواند گفته‌ها و نوشته‌های آنها را تأیید کند و با در نظر گرفتن موارد ویژه و کلیه قوانین و مقررات، آنها را هدایت و راهنمایی کند.
در آغاز هر مسابقه، سرداور باید با زدن چند سوت کوتاه به شناگران اعلام کند که بهجز لباس مخصوص شنا کلیه لباسهای خود را از تن خارج سازند.
پس از آن با زدن یک سوت ممتد و کشیده از شناگران دعوت میکند تا در پشت سکوی استارت خود قرار گیرند.
هنگامی که شناگران و کادر برگزارکننده برای آغاز مسابقه‌آماده شوند، سرداور باید با بالا بردن دست خود بهصورت کشیده، به استارتر اشاره‌کند که شناگران تحت نظارت او هستند.
۲- استارتراستارت باید کنترل کامل شناگران را از زمانی که سرداور این وظیفه را به او می‌سپارد، تا هنگام آغاز مسابقه به‌عهده بگیرد.
استارتر باید شناگری را که مرتکب یکی از خطاهای زیر شده به سرداور معرفی کند:
- از استارت زدن خودداری کرده باشد.
- از قوانین عمداً اطاعت نکرده باشد.
- در هنگام استارت مرتکب خلاف دیگری شده باشد.
- هماهنگ‌کننده باید پیش از آغاز مسابقات، شناگران را گرد هم جمع کند.
- هماهنگ‌کننده باید هرگونه نقض قوانین ذکر شده (قوانین عمومی) در رابطه با تبلیغات و نیز غیبت یک شناگر در هنگام اعلام اسامی شناگران را به سرداور اطلاع دهد.
اگر خطایی رخ دهد، سرپرست داوران برگشت باید گزارش آن را از داوران برگشت دریافت کند و بیدرنگ به سرداور اطلاع دهد.
۵- داوران برگشت- برای هر خط باید دو داور برگشت در نظر گرفت (در هر انتها یک داور).
- داوران برگشت باید مراقب باشند که آیا شناگران قوانین برگشت را رعایت میکنند یا خیر
داوران استیل باید در دو طرف استخر و به موازات خط طولی قرار گیرند.
داوران استیل باید مراقب رعایت قوانین مربوط به استیل شنا که برای آن مسابقه تعیین شده‌است، بوده و برای کمک به داوران برگشت، برگشتها را زیر نظر داشته باشند.
۷- سرپرست وقت نگهدارانسرپرست وقت نگهداران موظف است تا برگه‌های ثبت زمان را از وقت نگهداران تحویل بگیرد و در صورت لزوم زمان‌سنج‌های آنها را مورد بررسی قرار دهد.
۸- وقت نگهدارانهر وقت نگهدار باید زمان‌سنج خود را با علامت استارت به‌کار اندازد و با پایان کار شناگر خط خود، آن را متوقف سازد.
۹- سرپرست ردهبندیپس از پایان مسابقه، سرپرست رده‌بندی باید تمام برگه‌های امضاء شده داوران رده‌بندی را که شامل نتیجه و مقام‌هاست، مستقیماً به سرداور تحویل دهد.
۱۰- داوران ردهبندیداوران رده‌بندی باید در یک محل یا سکوی بلند که با خط پایان مسابقه در یک راستا باشد قرار گیرند، به شکلی که همواره تصویر روشنی از مسابقه و خط پایان داشته باشند.
۱۱- میز منشی (نظارت)منشی کل موظف است تا در هر مسابقه نتایج بدست آمده از کامپیوتر یا زمان‌سنج‌ها را با مقام‌هایی که از سرداور دریافت کرده، مقایسه کند و پس از بازبینی، امضای سرداور را گواهی کند.
۱۲- استارتهامسابقات شنای آزاد، قورباغه و پروانه باید با یک شیرجه (از بیرون آب) آغاز شوند.
استارت مسابقات شنای پشت و مختلط تیمی در داخل آب انجام میشود.
منظور از شنای آزاد این است که در مسابقات این شنا، یک شناگر میتواند با هر شیوه‌ای که میخواهد شنا کند، مگر در مسابقات مختلط انفرادی یا مختلط تیمی که منظور از شنای آزاد، هر استیلی است به غیر از پشت، قورباغه یا پروانه.
کرال پشتبه جز هنگام برگشت، شناگر باید همواره بر پشت قرار داشته باشد. وضعیت طبیعی پشت در شنای پشت میتواند شامل یک حرکت چرخشی بدن باشد بشرط اینکه این چرخش نسبت به سطح افقی، ۹۰ درجه یا بیشتر نشود.
در تمام طول مسابقه قسمتی از بدن شناگر باید سطح آب را بشکافد (یعنی باید قسمتی از بدنش بیرون از آب باشد و بردن تمام بدن به زیر آب مجاز نیست).
به استثنای زمان برگشت که شناگر مجاز است تمام بدنش را به زیر آب ببرد و پس از استارت و هر برگشت نیز میتواند این عمل را انجام دهد بشرط اینکه مسافتی را که در زیر آب طی میکند بیش از ۱۵ متر نباشد.
شنای قورباغهاز آغاز نخستین دستی که پس از استارت و هر برگشت زده میشود، بدن شناگر باید بر روی سینه قرار گیرد و شانه‌های او با سطح طبیعی و معمولی آب در یک راستا باشند.
تمام حرکات بازوان باید همزمان و در یک صفحه افقی انجام شوند و حرکت متناوب (یک در میان) نداشته باشند
تمام حرکات پاها باید همزمان و در یک صفحه افقی انجام شوند و حرکت متناوب نداشته باشند.
در مرحلهای از حرکت پا که باعث پیشروی و جلو رفتن شناگر در آب میشود، پاها باید چرخش خارجی داشته باشد، پای قیچی، پای کرال و پای دلفین پایین رونده مجاز نیست.
در هنگام برگشتها و پایان مسابقه، لمس دیواره باید با هردو دست و بهطور همزمان‌انجام شود، این تماس میتواند در سطح آب یا در بالا یا در زیر آب باشد. تا زمانی که دستها دیواره را لمس نکرده‌اند شانه‌ها باید در صفحه افقی باقی بمانند.
به هنگام هر دوره کامل یک دست و یک پای قورباغه، قسمتی از سر شناگر باید سطح آب را بشکافد (یعنی قسمتی از سر از آب خارج شود).
میزان انرژی مصرفی در این نوع شنا در هر ساعت حدود۵۰۰ تا۶۰۰ کالری است. شنای قورباغه بهترین نوع شنا برای مسافتهای طولانی و همچنین برای نجات غریق است؛ زیرا انرژی کمتری طی این نوع شنا مصرف میشود و امکان تنفس نیز بیشتر برای شناگر فراهم است.
شنای پروانهدر تمام طول مسابقه (به جز در هنگام برگشت) بدن شناگر باید بر روی سینه قرار داشته باشد و از آغاز نخستین دستی که پس از استارت و برگشتها زده میشود شانه‌ها با سطح آب در یک راستا باشند.
هر دو دست را باید بهطور همزمان و در بالای آب به طرف جلو برد و بهطور همزمان نیز به‌طرف عقب آورد
تمام حرکات پا باید همزمان باشند. حرکات همزمان ساق و کف پا که در صفحه عمودی و به طرف پایین و بالا انجام شوند، مجاز است.
در هنگام برگشتها و پایان مسابقه، هر دو دست باید بهطور همزمان دیواره را لمس کنند. این تماس هم میتواند در سطح آب باشد و هم در زیر یا بالای آب.
این نوع شنا ساختمان بدن را انعطاف‌پذیر و خوش‌اندام می‌سازد، سی دقیقه انجام شنای پروانه در وزنهای مختلف کالری‌های متفاوتی می‌سوزاند البته سعی کنید حرکات شنای پروانه را درست انجام دهید و از کشش بیخود کمر گردن شانه خودداری کنید.
قوانین کلیقوانین اولیه:
در شنا نباید که در قسمت کم عمق شیرجه زد.نباید با بدن شخص دیگر تماس داشت.نباید بدون مایو مخصوص شنا کرد.اگر در یک مسابقه تنها یک شناگر شرکت داشته‌باشد، باید تمام مسافت مقرر را شنا کند تا واجد شرایط شناخته شود.
یک شناگر باید مسابقه خود را در همان خطی که استارت زده‌است، به پایان برساند.
در مسابقات شنای آزاد یا بخش شنای آزاد مسابقات مختلط، ایستادن به روی کف استخر باعث اخراج شناگر نمی‌شود اما باید توجه داشت که شناگر حق راه رفتن ندارد.
عبور از خط (طناب) شنا و ورود به خط شنای دیگر مجاز نمی‌باشد و شناگر خاطی اخراج میشود.
در هنگام مسابقه، هیچ شناگری اجازه ندارد اشیایی به تن کند یا از وسایلی استفاده کند که باعث افزایش سرعت، غوطه‌وری یا استقامت او میشوند، (مانند فین‌هاو…) استفاده از عینک شنا مانعی ندارد.
در هر تیم امدادی، ۴ شناگر شرکت دارند.
در مسابقات امدادی، اگر پیش از این که شناگر داخل آب، دیواره استخر را لمس کند، تماس پای شناگر بعدی با سکوی استارت قطع شده‌باشد، خطا محسوب میشود.
ماده‌های مسابقات شنا(در استخرهای۵۰متر) به این صورت می‌باشند:
شنای آزاد: ۵۰-۱۰۰-۲۰۰-۴۰۰-۸۰۰-۱۵۰۰ متر
کرال پشت: ۵۰-۱۰۰-۲۰۰ متر
قورباغه: ۵۰-۱۰۰-۲۰۰ متر
پروانه: ۵۰-۱۰۰-۲۰۰ متر
شنای مختلط انفرادی: ۲۰۰–۴۰۰ متر
شنای آزادی امدادی ۱۰۰*۴ و ۲۰۰*۴ متر
شنای مختلط امدادی ۱۰۰*۴ متر
امدادی زنان و مردان ۱۰۰*۴ متر آزاد و ۱۰۰*۴ متر مختلط
ماده‌های مسابقات شنا (در استخرهای۲۵متر) به این صورت می‌باشند:
شنا آزاد: ۵۰-۱۰۰-۲۰۰-۴۰۰-۸۰۰-۱۵۰۰ متر
کرال پشت: ۵۰-۱۰۰-۲۰۰ متر
قورباغه: ۵۰-۱۰۰-۲۰۰ متر
پروانه: ۵۰-۱۰۰-۲۰۰ متر
مخنلط انفرادی: ۱۰۰-۲۰۰-۴۰۰ متر
آزاد امدادی: ۵۰*۴–۱۰۰*۴–۲۰۰*۴ متر
مختلط امدادی: ۵۰*۴–۱۰۰*۴ متر
امدادی زنان و مردان: ۵۰*۴ متر آزاد - ۵۰*۴ متر مختلط
برندهای معتبر شنادر شنا ما برندهای زیادی داریم که وسایل کمک آموزشی یا وسایل شنا برای مسابقات را تولید میکنند. اما معروفترین آنها اسپیدو (speedo) ارنا (arena) مد ویو (mad wave) و فینیس (finis) هستند.
جمرجمر به مایوهای مسابقه ای شنا می‌گویند که تا زیر زانو است. این مایوها از جنس کربن است و باعث بیشتر شدن سرعت شنا میشوند. ما جمرها با درصد کربن‌های مختلف داریم برای مثال جمر کربن فلس ارنا دارای دو درصد کربن هستند یا جمر کربن الترا دارای ۳ درصد کربن است این جمر دارای بیشترین درصد کربن داخل خود است.
تنیس روی میز یا پینگ-پنگ ورزشی است که روی میز انجام میشود و دو یا چهار بازیکن در آن مشارکت دارند و هر بازیکن یک راکت دارد و با بهرهگیری از آن به توپ ضربه میزند. در وسط میز یک تور قرار دارد و برخورد توپ با آن تابع قوانین خاصی است. توپ در این ورزش سبک (سفید یا نارنجی رنگ) و توخالی است. جنس میز از چوب و سخت است.
تنیس روی میز توسط فدراسیون جهانی تنیس روی میز که در سال ۱۹۲۶ تأسیس شد اداره میشود.[۳]
از سال ۱۹۸۸ تنیس روی میز به ورزشهای المپیک اضافه شد.[۴] به خوردن توپ به تور، هنگام زدن سرویس نت می‌گویند، و فواید تنیس روی میز این است که در موقع بازی کردن تنیس روی میز تمام اجزای بدن در حال حرکت هستند: دست، پا، گوش بینی قلب مری نای شش انگشتان دست، سر، چشم و اندام در حال حرکت هستند این بازی باعث میشود که تحرک شما بسیار زیاد شود و دو نیمکرهٔ مغز بهطور همزمان با هم کار کنند. قهرمانی‌های ایران نوجوانان ۲۰۲۱: مهران احدی
افشین نوروزی محمدرضا اخلاق پسند پوریا شفیعی شهرام سربخشیان میدیا لطف‌الله نسبی
فهرست
فرق تنیس با پینگ پنگ (ping pong) در چند چیز مختلف است.
- اصلی‌ترین آن در ضربه است در تنیس توپ قبل از به زمین‌خوردن میتواند برگشت زده شود اما در پینگ پنگ توپ باید حتماً بعد از یک بار زمین‌خوردن برگشت زده شود.
- زمین پینگ پنگ کوچکتر و راکت و توپ نیز به همین مراتب کوچکتر می‌باشند.
- راکت تنیس میتواند در سایزهای مختلف باشد اما سایز راکت پینگ پنگ تغییرپذیر نیست.
خاستگاه این بازی در بریتانیا است که در سالهای ۱۸۹۰–۱۸۸۰ شاهزادگان (زمان ملکه ویکتوریا) طبقهٔ بالا پس از خوردن ناهار برای سرگرمی به آن می‌پرداختند. گویا در آن زمان آنها ترجیح می‌دادند تا به جای آنکه در زیر آفتاب تنیس بازی کنند به انجام ورزشی بپردازند که در زیر سقف باشد، پس تنیس روی میز را ساختند. در برخی کشورهای انگلیسی زبان، دانشگاهها و مدارس و مراکز ورزشی از به کار بردن واژهٔ پینگ پنگ برای این رشتهٔ ورزشی منع شده‌اند و به جای آن باید از تنیس روی میز استفاده کنند. دلیل آن هم لفظ واژهٔ پینگ پنگ است که در گذشته برای تمسخر یا تحقیر ساکنان شرق آسیا استفاده میشدهاست و دارای بار نژادپرستی است. همچنین گفته میشود که تنیس روی میز نام ورزش است ولی پینگ پنگ نام یک برند آمریکایی است که در سال ۱۹۰۱ ثبت شده و در وبسایت خود نیز به تفاوت تعریف تنیس روی میز و پینگ پنگ پرداخته‌است.
چگونگی بازی
ابعاد میز پینگ پنگ.
پس از ضربهٔ سرویس که میبایست در نیمهٔ زمین فرد آغازگر بر زمین بخورد٫ در ضربه‌های بعدی توپ باید فقط در نیمهٔ زمین طرف مقابل به زمین بخورد. دو نیمهٔ زمین با یک تور از هم جدا شده‌اند. اگر توپ در زمین حریف فرود نیاید یک امتیاز به حریف اضافه میشود و اگر توپ در زمین حریف فرود آید و پس از آن حریف نتواند توپ را به زمین طرف مقابل بزند یک امتیاز به فردی که ضربه را زده افزوده میشود.
اگر در ضربه اول، توپ پس از اینکه به زمین‌خورد، به تور بخورد و سپس در زمین حریف اصابت کند «نت» حساب میشود و فردی که آغازگر است باید دوباره ضربه را بزند و هیچ امتیازی برای کسی حساب نمی‌شود
شناسه‌ها و تعاریفچکیده- رالی عبارت است از مدت زمانی که توپ در جریان بازی در گردش است.
- توپ از آخرین لحظه‌ای که به صورت ثابت در کف دست آزاد بازیکن قرار دارد، پیش از پرتاب برای زدن سرویس، رالی یک نت یا یک امتیاز محسوب میشود.
- یک نت عبارت است از یک رالی که نتیجهٔ آن در شمارش بازی منظور نمی‌شود.
- یک امتیاز عبارت است از یک رالی که نتیجه آن در شمارش بازی منظور میشود.
- دست بازی دستی است که راکت را میگیرد.
- دست آزاد دستی است که راکت را نمی‌گیرد.
- یک بازیکن زمانی به توپ ضربه وارد کرده‌است که با راکتی که در دست دارد یا با قسمت زیر مچ دست به توپ ضربه بزند.
- یک بازیکن زمانی در مقابل توپ انسداد ایجاد میکند که لباس وی یا آنچه همراه خود دارد در هنگام بازی با توپی که هنوز از خط انتهایی خود عبور نکرده یا از زمان آخرین ضربه از سوی حریف با زمین بازی برخورد نداشته تماس حاصل کند.
- زننده سرویس بازیکنی است که اولین ضربه را در یک «رالی» به توپ وارد میکند.
- گیرنده سرویس بازیکنی است که دومین ضربه را در یک «رالی» به توپ وارد میکند.
- داور شخصی است که برای کنترل مسابقه منصوب میشود.
- کمک داور شخصی است که در زمان تصمیم‌گیری‌های ویژه به داور کمک میکند.
هر آنچه بازیکن پوشیده یا همراه خود داشته باشد به غیر از توپ شامل همه لوازم و اشیایی است که در هنگام آغاز رالی مورد استفاده وی بوده‌است.
زمانی که توپ از هر منطقه‌ای به جز از قسمت بین تور و پایه آن یا از قسمت بین تور و سطح بازی عبور کند، در واقع آن توپ از روی مجموعه تور یا دور تا دور آن «عبور کرده» تلقی خواهد شد.
- خط پایانی خطی است که به صورت فرضی در هر دو جهت امتداد داشته باشد.
در آغاز یک سرویس، توپ باید بدون حرکت روی کف دست آزاد زننده سرویس در پشت خط پایانی و در بالای سطح بازی قرار داشه باشد.
سپس زننده سرویس توپ را تقریباً با حالت عمودی و به سمت بالا بدون چرخش پرتاب خواهد کرد به صوری که توپ، پس از رها شدن از کف دست آزاد بازیکن حداقل ۱۶ سانتیمتر به سمت بالا بیاید و سپس قبل از ضربه خوردن، بدون تماس با چیزی پایین خواهد آمد. در زمان نگه داشتن توپ برای سرویس حریف باید قادر به دیدن حداقل ۸۰ درصد توپ باشد. در زمانی که توپ به سمت پایین در حال حرکت است، زننده سرویس به آن ضربه وارد میکند به نحوی که توپ ابتدا با زمین خود و سپس بعد از عبور از روی مجموعه تور یا از کنار آن، مستقیماً با زمین حریف تماس حاصل کند. در بازیهای دو نفره، توپ باید به ترتیب به نیمه سمت راست زمین زننده سرویس و گیرنده سرویس برخورد کند.
از شروع سرویس تا وقتیکه به توپ ضربه وارد میشود توپ باید بالاتر از سطح بازی و پشت خط پایانی زننده سرویس قرار داشته باشد و نباید توپ توسط قسمتی از بدن یا لباس زننده سرویس یا یار او از گیرنده سرویس پنهان گردد. ضمناً پس از انجام سرویس، دست آزاد زننده سرویس نباید بین بدن او و تور قرار گیرد.
بازیکن مسئول است سرویس را بنحوی اجرا نماید که داور یا کمک او قادر به مشاهده رعایت مقررات اجراء سرویس صحیح از جانب او باشند.
درصورتی‌که داور نسبت به صحیح بودن سرویس شک داشته باشد (برای اولین بار) تنها با دادن اخطار به زننده سرویس اکتفا میکند، اما امتیاز به دریافت‌کننده سرویس داده نمی‌شود.
در صورت تکرار بندبالا (تردید داور در ارتباط با صحیح بودن سرویس) خطا گرفته شده و برای دریافت‌کننده سرویس یک امتیاز در نظر گرفته خواهد شد.
در صورتیکه به هنگام اجرای سرویس توپ به خط سفید کناری به عرض ۲سانتیمتر در امتداد طول (لبه ۲/۷۴ متری) و خط سفید انتهایی به عرض ۲ سانتیمتر در امتداد عرض (لبه ۱/۵۲۵ متری) برخورد کند به صورتیکه مسیر توپ تغییر کند داور تنها با دادن اخطار به زننده سرویس اکتفا میکند، اما امتیاز به دریافت‌کننده سرویس داده نمی‌شود.
در صورتیکه سرویس آشکارا غلط باشد، هیچ اخطاری داده نخواهد شد و به گیرنده سرویس یک امتیاز تعلق خواهد گرفت.
استثنائاً، در صورتیکه داور، پیش از مسابقه از ناتوانی‌های جسمی یک بازیکن آگاهی داشته باشد میتواند برخی از موارد عدم اجرای صحیح سرویس را نادیده بگیرد.
برگشت توپبه توپی که سرویس شده یا برگشت داده شده به نحوی ضربه وارد خواهد شد که یا مستقیماً از بالا یا از کنار مجموعه تور عبور کند یا پس از اصابت به مجموعه تور به زمین حریف اصابت کند.
ترتیب بازیدر بازیهای انفرادی، زننده سرویس ابتدا باید یک سرویس صحیح را اجرا کند، سپس گیرنده سرویس، یک برگشت صحیح را اجرا کند و به همین ترتیب زننده سرویس و گیرنده سرویس هر یک بهطور متناوب یک برگشت صحیح را انجام دهند. در بازیهای دو نفره، ابتدا زننده سرویس، باید یک سرویس صحیح را اجرا کند، سپس گیرنده سرویس، یک برگشت صحیح انجام داده، بعد از آن همبازی زننده سرویس، یک برگشت درست انجام میدهد و پس از آن هر بازیکن به نوبه خود بهطور متوالی برگشت صحیح را انجام خواهد داد.
نتیک رالی در موارد زیر یک «نت» محسوب میشود در صورتیکه توپ در سرویس در حین عبور از محوطه تور، به آن برخورد کند، مشروط بر آنکه سرویس به درستی اجرا شده باشد یا گیرنده توپ یا همبازی او در توپت انسداد ایجاد کند.
درصورتی‌که سرویس زمانی اجرا شود، گیرنده سرویس با همبازی او آمادگی لازم را نداشته و هیچگونه اقدامی در جهت وارد کردن ضربه به توپ انجام ندهند.
در صورتیکه بنا به دلایلی که خارج از کنترل بازیکن است، سرویس غیر صحیح یا برگشت غیر صحیح یا عملی مغایر با قوانین بازی صورت گرفته باشد.
در صورتیکه بازی توسط داور یا کمک داور متوقف شود،
بازی را در موارد زیر میتوان متوقف ساخت: به منظور تصحیح اشتباهی که در سرویس، دریافت یا زمین رخ دادهاست؛ به منظور اعلام سیستم تسریع؛ به منظور اخطار یا جریمه بازیکن؛ اگر عواملی باعث اختلال در شرایط بازی شود به نحوی که در نتیجه رالی تأثیر بگذارد.
امتیازبه غیر از مواردی که رالی، یک نت محسوب میشود، در موارد زیر بازیکن یک امتیاز کسب میکند:[۵][۶][۷][۸]
- اگر حریف او نتواند یک سرویس صحیح اجرا کند.
- اگر حریف او نتواند یک برگشت صحیح اجرا کند.
- اگر پس از آنکه یک سرویس صحیح با یک برگشت صحیح را انجام داد، توپ پیش از آنکه توسط حریف زده شود به جایی غیر از مجموعه تور اصابت کند.
- اگر توپ پس از آنکه توسط حریف زده شد، بدون اصابت با زمین او از خط انتهایی عبور کند.
- اگر حریف مانعی بر سر راه توپ ایجاد کند.
- اگر حریف دو مرتبه متوالی به توپ ضربه وارد کند.
- اگر حریف با طرفی از راکت که سطح آن فاقد لاستیک است به توپ ضربه وارد کند.
- اگر بازیکن مقابل و هر آنچه که پوشیده یا حمل میکند، سطح بازی را حرکت دهد.
- اگر بازیکن مقابل و هر آنچه که پوشیده یا حمل میکند، به مجموعه تور اصابت کند.
- اگر دست آزاد بازیکن به سطح بازی برخورد کند.
- اگر بازیکنان مقابل در مسابقات دو نفره خارج از نوبتی که توسط اولین زننده توپ و اولین گیرنده توپ تعیین شده‌است به توپ ضربه وارد کنند.
- و مواردی که در قسمت مربوط به سیستم تسریع) به آنها اشاره خواهد شد.[۹]
بازی از پنج گیم ۱۱ امتیازی تشکیل میشود. هر بازیکن یا زوجی که زودتر به امتیاز ۱۱ دست یابد، برنده گیم خواهد بود، مگر آنکه دو بازیکن یا هر دو زوج به امتیاز مساوی ۱۰ دست یابند. در این صورت برنده، بازیکن یا زوجی خواهد بود که دو امتیاز پی در پی بیشتر از حریف خود کسب کند.
میزسطح روی میز که سطح بازی نامیده میشود، باید به صورت مستطیل بوده طول آن ۲/۷۴ متر و عرض آن ۱/۵۲۵ متر باشد. این میز که در سطح افقی قرار میگیرد باید ۷۶ سانتیمتر از زمین ارتفاع داشته باشد. سطح مؤثر بازی کنارههای عمودی میز را در برنخواهد گرفت.[۱۰][۱۱] سطح بازی میتواند از هر جنسی ساخته شود با این شرط که وقتی یک توپ استاندارد در هر قسمت میز از ارتفاع ۳۰ سانتیمتری رها شود به اندازه ۲۳ سانتیمتر به سمت بالا جهش داشته باشد. سطح بازی باید دارای رنگی یکنواخت به صورت تیره و مات و بدون و بازتاب نور باشد و خط سفید کناری به عرض ۲ سانتیمتر در امتداد طول (لبهٔ ۲/۷۴ متری) و خط سفید انتهایی به عرض ۲ سانتیمتر در امتداد عرض (لبه ۱/۵۲۵ متری) کشیده میشود. سطح بازی به وسیله یک تور عمودی به دو قسمت مساوی تقسیم میشود. این تور موازی با خطوط انتهایی و بهطور یکنواخت از یک طرف میز به طرف دیگر آن کشیده میشود. در بازیهای دو نفره، هر زمین به وسیلهٔ یک خط میانی سفید رنگ به عرض ۳ میلیمتر به دو قسمت مساوی به نام «نیم زمین» تقسیم میشود. این خط میانی به موازات خطوط کناری کشیده خواهد شد و باید جزئی از نیم زمین سمت راست محسوب شود.[۱۲]
مجموعه تورمجموعه تور شامل تور، ضمائم آن، پایه‌های مربوط و گیره‌هایی است که مجموعه تور را به میز متصل میکند. تور باید به وسیلهٔ طنابی که طرفین آن به دوپایه عمودی به ارتفاع ۱۵/۲۵ سانتیمتر بسه شده متصل شود و حد خارجی این دوپایه نیز باید ۱۵/۲۵ سانتیمتر خارج از خط کناری میز باشد. بخش بالای تور در سرتاسر طول آن باید به ۱۵/۲۵ سانتیمتر از سطح بازی ارتفاع داشته باشد. بخش پایین تور، در سرتاسر طول آن باید تا حد امکان به سطح بازی نزدیک بوده و قسمتهای انتهایی دو طرف تور نیز تا حد امکان نزدیک و چسبیده به میله‌های نگهدارنده تور باشد.
توپ
مجموعهای از توپ‌های پینگ پنگ
توپ باید کروی شکل و قطر ان ۴۰ میلیمتر باشد. وزن توپ باید ۲/۷ گرم باشد.[۱۳] جنس توپ باید از سلولوئید با مواد پلاستیکی مشابه و رنگ آن سفید مات یا نارنجی مات و بدون انعکاس نور باشد. توپ دارای ضریب ارتجاعی ۰٫۹۴ بوده و در مقابل ضربه‌های محکمی که قریب به ۱۸۰ کیلومتر بر ساعت سرعت به آن میدهد به خوبی مقاوم میباشد.[۱۳][۱۴] به دلیل جلوگیری از خطرات ماده سلولوئید تمام مسابقات فدراسیون جهانی از سال ۲۰۱۴ با توپ‌های پلاستیکی به قطر ۴۰٫۵ میلیمتر با جنس مواد pvcپلاستیکی وبا همان وزن ۲/۷ گرم انجام میشود. به دلیل مشکلات تکنیکی تولید توپ‌های پلاستیکی فعلاً تنها توپ پلاستیکی تولید شده با کیفیت عالی ساخت شرکت نیتاکو توپ PREMIUM میباشد.
راکتراکت میتواند به هر شکل، اندازه و وزن مورد استفاده قرار گیرد اما تیغه (چوب) آن باید صاف و محکم باشد.[۱۵] حداقل ۸۵ ٪ از ضخامت تیغه راکت (چوب راکت) باید از چوب طبیعی باشد. یک لایه چسبانک در میان تیغه راکت میتواند به کمک مواد الیافی مانند الیاف کربن، الیاف شیشه، یا کاغذ فشرده، محکم و تقویت شود اما این لایه نباید ضخیم‌تر از ۵/۷ درصد کل ضخامت یا ۵۳/۰ میلیمتر باشد (در این محاسبه هر کدام عدد کمتری باشد در نظر گرفته میشود).[۱۶] هر طرف تیغه یا چوب راکت که برای ضربه زدن به توپ مورد استفاده قرار میگیرد باید از جنس لاستیک معمولی عاجدار که عاج آنها به طرف بیرون است پوشیده شود که در این صورت ضخامت کل آن به انضمام چسب نباید از ۲ میلیمتر تجاوز کند، یا از جنس لاستیک دو لایه با عاج‌های به طرف داخل یا خارج بوده که ضخامت کل آن به انضمام چسب نباید از ۴ میلیمتر بیشتر باشد. لاستیک عاجدار معمولی عبارت است از یک لاستیک بدون منفذ از نوع طبیعی یا مصنوعی که عاج‌های آن بهطور یکنواخت قرار گرفته‌اند. تراکم این عاج‌ها نباید کمتر از ۱۰ عاج و بیشتر از ۳۰ عاج در هر سانتیمتر مربع باشد.[۱۷]
لاستیک دو لایه عبارت است از یک لایه اسفنج منفذدار که با یک لایهٔ بیرونی لاستیک عاجدار معمولی با ضخامت حداکثر ۲ میلیمتر پوشیده شده‌است. تیغه راکت، لایه بین آن، لایه‌های پوشش یا لایه‌های چسب بین آن که در قسمتی از راکت قرار داشته باشند که ضربه‌ها با آن زده میشود، باید یکنواخت بوده و دارای ضخامت یکسانی باشند. سطح رویه یک طرف راکت یا سطح تیغه راکت که رویه نداشته باشد، باید به رنگ قرمز روشن و مات و طرف دیگر آن سیاه باشد.[۱۶] عدم یکنواختی در سطح رویه راکت حتی به صورت جزئی یا عدم یکنواختی در رنگ آن که به دلیل ضربه خوردن یا ساییدگی رخ داده باشد مجاز است مشروط بر آنکه منجر به تغییر در کل خصوصیان سطح رویه راکت نشود. در آغاز هر مسابقه و هر زمان که در طول مسابقه، بازیکن راکتش را عوض کند باید راکتی که میخواهد از آن استفاده کند به حریف اش و داور نشان دهد و اجازه امتحان کردنش را نیز به آنان بدهد.[۱۸]
بازیکنان سرشناساسمجنسیتملیتتعداد پیروزی تنیس روی میز در بازیهای المپیک تابستانیمسابقات جهانی تنیس روی میزجام جهانی تنیس روی میزیان اووه والدنرمرد سوئد۱ (۱۹۹۲)۲ (۱۹۸۹, ۱۹۹۷)۱ (۱۹۹۰)[۱۹]دنگ یاپینگزن چین۲ (۱۹۹۲, ۱۹۹۶)۳ (۱۹۹۱, ۱۹۹۵, ۱۹۹۷)۱ (۱۹۹۶)[۲۰]لیو گولیانگمرد چین۱ (۱۹۹۶)۱ (۱۹۹۹)۱ (۱۹۹۶)[۲۱]کونگ لینگویمرد چین۱ (۲۰۰۰)۱ (۱۹۹۵)۱ (۱۹۹۵)[۲۲]وانگ نانزن چین۱ (۲۰۰۰)۳ (۱۹۹۹, ۲۰۰۱, ۲۰۰۳)۴ (۱۹۹۷, ۱۹۹۸, ۲۰۰۳, ۲۰۰۷)[۲۳]ژانگ یینینگزن چین۲ (۲۰۰۴, ۲۰۰۸)۲ (۲۰۰۵, ۲۰۰۹)۴ (۲۰۰۱, ۲۰۰۲, ۲۰۰۴, ۲۰۰۵)[۲۴]ژانگ جیکهمرد چین۱ (۲۰۱۲)۲ (۲۰۱۱, ۲۰۱۳)۲ (۲۰۱۱, ۲۰۱۴)[۲۵]لی شیائوشیازن چین۱ (۲۰۱۲)۱ (۲۰۱۳)۱ (۲۰۰۸)[۲۶]دینگ نینگزن چین۱ (۲۰۱۶)۳ (۲۰۱۱, ۲۰۱۵, ۲۰۱۷)۲ (۲۰۱۱, ۲۰۱۴)[۲۷]ما لونگمرد چین۲ (۲۰۱۶|۲۰۲۰)۲ (۲۰۱۵, ۲۰۱۷)۲ (۲۰۱۲, ۲۰۱۵)فن کمر، مهارتى است که کشتى‌گیر مجرى در حالت سرشاخ و با شیوه‌هاى مختلف گرفتن مانند یک دست کمر، یک دست گردن، دو دست گردن، گرفتن دو مچ حریف و با دست‌هاى قلاب‌شده و یا قلاب‌نشده، در گارد موافق، مخالف و یا مختلط و با روش‌هاى چرخشی، پرتابی، قدرتی، استارتى - انفجاری، تو حلق، و خَف کردن، بهصورت تهاجمى و یا در وضعیت تدافعی، با استفاده از چرخش کمر در زیر بدن حریف، او را به روى پل مى‌رود.
فن کمر در گارد موافق، حالت یک دست گردن (بدون قلاب کردن دستها) (چرخشى - پرتابى)
(Flying mare)
- طریقهٔ گرفتن :
در فن، کمر در گارد موافق حالت یک دست گردن (بدون قلاب کردن دستها) کشتى‌گیر مجرى در گارد موافق، بازوى دست گارد حریف را با دست غیرگارد خود گرفته، دست گارد خود را دور گردن او قرار مى‌دهد.
- روش اجراء :
با قرار دادن پنجهٔ پاى گارد خود روبه‌روى پنجهٔ پاى گارد حریف و سپس قرار دادن پاى غیرگارد خود به پشت پاى گارد خود از داخل، در حالى که زانوها نیمه‌خمیده هستند و با چرخش روى پنجهٔ پاها، کمر و نشیمنگاه خود را به زیر مرکز ثقل بدن حریف مى‌برد به‌طورى‌که نیمى از کمر و نشیمنگاه از زیر بدن حریف خارج مى‌شود. در همین لحظه با کشش بالاتنهٔ حریف به طرف پائین و راست کردن پاهاى خمیدهٔ خود و وارد آوردن ضربهٔ کمر و نشیمنگاه خود به زیر بدن حریف، او را از روى تشک بلند کرده، از روى بدن خود به گونه‌اى پرتاب مىکند که مستقیماً روى پل مى‌رود.
- نتیجه‌گیرى :
با اجراء فن کمر به شیوهٔ چرخشى - پرتابی، حریف مستقیماً به روى پل مى‌رود و سه امتیاز فنى به کشتى‌گیر مجرى تعلق مى‌گیرد و در صورتى که مجری، پل‌شکن را کامل اجراء کند، حریف ضربهٔ فنى مى‌شود (شکل - فن کمر در گارد موافق، حالت یک دست گردن (بدون قلاب کردن دستها)، چرخشى - پرتابى).
فن کمر در گارد موافق، حالت یک دست گردن (بدون قلاب کردن دستها) (چرخشى - پرتابى)
فن کمر در گارد موافق، حالت یک دست گردن، با قلاب کردن دستها (Flying mare)
- طریقهٔ گرفتن :
هنگامى که دو کشتى‌گیر به حالت یک دست کمر و با دست‌هاى قلاب‌شده باهم سرشاخ شده‌اند، کشتى‌گیر مجرى با قرار دادن پاى گارد خود به داخل پاهاى حریف و فشردن بالاتنهٔ حریف به سینهٔ خود، دست‌هاى قلاب‌شدهٔ خود را بالا آورده، یک دست و گردن حریف را کاملاً و بهطور محکم در اختیار مى‌گیرد.
- روش اجراء :
مجرى با فشردن دست و گردن حریف به روى سینهٔ خود، هنگامى که حریف واکنش نشان مى‌دهد و کمر و نشیمنگاه خود را عقب مى‌کشد، در همین لحظه، فضائى بهمنظور چرخش کمر و نشیمنگاه مجرى در زیر مرکز ثقل بدن حریف ایجاد مى‌شود که با قرار دادن پاى غیرگارد به پشت پاى گارد خود، که هر دو نیمه خمیده هستند و کشش بالاتنهٔ حریف به‌طرف پائین و راست کردن پاهاى نیمه‌خمیدهٔ خود و ضربهٔ کمر و نشیمنگاه به زیر بدن حریف، او را به گونه‌اى پرتاب مىکند که مستقیماً به روى پل مى‌رود.
- نتیجه‌گیرى :
با اجراء فن، کمر در گارد موافق، حالت یک دست گردن، با قلاب کردن دستها حریف مستقیماً به روى پل مى‌رود و سه امتیاز فنى به کشتى‌گیر مجرى تعلق مى‌گیرد و در صورتى‌که مجرى عمل پل‌شکن را کامل اجراء کند حریف ضربهٔ فنى مى‌شود (شکل - فن کمر در گارد موافق، حالت یک دست گردن، با قلاب کردن دستها).
فن کمر در گارد موافق، حالت یک دست گردن، با قلاب کردن دستها
فن کمر در گارد مخالف، حالت یک دست گردن، با قلاب کردن دستها. (فن کمر قدرتى)
(Flying mare)
- طریقهٔ گرفتن :
در گارد مخالف، مجرى با بردن دست گارد خود به زیر بغل دست گارد حریف و قرار دادن دست غیرگارد خود به دور گردن او و سپس قلاب کردن دستها با یکدیگر، حریف را محکم به سینهٔ خود چسبانده و کاملاً کنترل مىکند.
- روش اجراء :
مجرى با قرار دادن پاى گارد خود به داخل پاهاى حریف و با پاهاى نیمه‌خمیده، کمر و نشیمنگاه خود را به زیر بدن حریف مى‌برد به‌طورى‌که کاملاً زیر مرکز ثقل بدن او قرار گیرد و با راست کردن پاهاى نیمه خمیدهٔ خود و کشش بالاتنهٔ حریف به طرف پائین، او را از روى تشک بلند کرده، با وارد ساختن ضربهٔ کمر و نشیمنگاه خود به زیر بدن حریف، او را به گونه‌اى پرتاب مىکند که مستقیماً به پل مى‌رود.
- نتیجه‌گیرى :
با اجراء فن، کمر در گارد مخالف، حالت یک دست گردن، با قلاب کردن دستها، (فن کمر قدرتی)، اگر حریف مستقیماً به روى پل رود، سه امتیاز فنى و اگر غیرمستقیم به روى پل رود، دو امتیاز فنى به کشتى‌گیر مجرى تعلق مى‌گیرد و در صورتى‌که مجرى پل شکن را کامل اجراء کند، حریف ضربهٔ فنى مى‌شود (شکل - فن کمر در گارد مخالف، حالت یک دست گردن، با قلاب کردن دستها - فن کمر قدرتى).
فن کمر در گارد مخالف، حالت یک دست گردن، با قلاب کردن دستها، (فن کمر قدرتى) فن کمر در گارد موافق، در حالت یک دست کمر، بدون قلاب کردن دستها (پیچ کمر) (Flying mare)
- طریقهٔ گرفتن :
هنگامى که دو کشتى‌گیر در گارد موافق به حالت یک دست کمر باهم سرشاخ شده‌اند، کشتى‌گیر مجرى با قرار دادن پاى گارد خود به جلوى پاى گارد حریف با دستِ غیرگارد خود بازوى دست گارد حریف را مى‌گیرد و با دست گارد خود که به زیر بغلِ دستِ غیرگارد حریف برده، کمر حریف را محکم مى‌گیرد.
- روش اجراء :
در این هنگام که کشتى‌گیر کمر حریف را محکم گرفته کشتى‌گیر مجرى با قرار دادن پاى غیرگارد خود به پشت پاى گارد خود در حالى که پاها بهصورت نیمه‌خمیده هستند و با چرخش کمر و نشیمنگاه به زیر مرکز ثقل بدن حریف، مجرى با راست کردن پاهاى نیمه خمیدهٔ خود و کشش بالاتنهٔ حریف به‌طرف پائین و ضربهٔ کمر و نشیمنگاه خود به زیر بدن حریف، او را به گونه‌اى پرتاب مىکند که مستقیماً به روى پل مى‌رود.
- نتیجه‌گیرى :
با اجراء فن پیچ‌کمر، حریف مستقیماً به روى پل مى‌رود و اگر این فن با زیبائى اجراء شود پنج امتیاز فنى و در غیر اینصورت سه امتیاز فنى به کشتى‌گیر مجرى تعلق مى‌گیرد، و در صورتى‌که مجرى عمل پل‌شکن را کامل اجراء کند، حریف ضربهٔ فنى مى‌شود (شکل- فن کمر در گارد موافق، در حالت یک دست کمر، بدون قلاب کردن دستها - پیچ‌کمر).
فن کمر در گارد موافق، در حالت یک دست کمر، بدون قلاب کردن دستها (پیچ‌کمر)
شطرنج:
ورزشی است که در آن دو بازیکن با استفاده از یک صفحه مربع شکل و تعدادی مهره با هم رقابت می کنند. صفحه شطرنج شامل 64 خانه هم اندازه است و هر شطرنج باز 16 مهره دارد که یکی از آنها « شاه » است. در جریان مسابقه ، هر بازیکن می کوشد مهره هایش را طوری روی صفحه حرکت دهد که مهره شاه حریف را به خطر بیندازد و به اصطلاح « کیش » کند. بازیکنی که نتواند رفع کیش کند بازنده است.
تاریخچه :
پیدایش شطرنج را به اقوام مختلفی نسبت داده اند. از جمله به ایرانیان ، هندیان ، مصریان ، چینی ها و.... اما قدیمی ترین نوشته ها و آثاری که در آن ها به شطرنج اشاره شده است ، مربوط به کشور هند هستند . از حدود دو هزار سال پیش ، بازی هایی در این سرزمین برگزار می شده است که آن ها را نیای شطرنج می دانند.
این بازی با حضور دو رقیب در کنار صفحه ای با 64 خانه (8*8 ) برگزار می شد.این خانه ها همه یک رنگ بودند و « آشتاپادا» نام داشتند که مقدس شمرده می شد.
در طول قرن ها شطرنج از هند به مناطق دیگر جهان انتقال یافت . از جمله به ایران رسید و با ورود مسلمانان به کشور ما مورد توجه آنها قرار گرفت . ایرانیان این ورزش را « چترنگ » می نامیدند اما اعراب که حروف« چ » و « گ» را در الفبای خود نداشتند به جای واژه چترنگ از واژه « شطرنج» استفاده کردند.
خلفای عباسی علاقه فراوانی به شطرنج داشتند و مسابقات شطرنج در حضور آن ها برگزار می شد. از جمله این خلفا می توان به واثق بالله و متوکل اشاره کرد. با گذشت زمان و در قرن سیزدهم تا پانزدهم میلادی ،شطرنج امروزی به سرزمین هایی چون فرانسه ، اسپانیا ، و ایتالیا راه یافت و قوانین امروزی برای آن وضع شد . در اواخر قرن 18 میلادی و با تلاش های فرانسوآ فیلیدور فرانسوی،شطرنج قوانینی مشابه مقررات امروزی پیدا کرد .
مهره های شطرنج :
هر شطرنج باز در ابتدای مسابقه 6 نوع مهره دارد . 1 شاه ، 1 وزیر ، 2 اسب ، 2 فیل ، 2 رخ و 8 پیاده . در اولین ردیف از هشت ردیف صفحه ی شطرنج ، شاه ، وزیر ، اسب ، فیل و رخ قرار می گیرند . ترتیب قرار گرفتن مهره ها از راست به چپ عبارت اند از : رخ ، اسب ، فیل ، شاه ، وزیر ، فیل ، اسب ، رخ . دومین ردیف به پیاده ها ( سرباز ها ) اختصاص دارد . و در کلیه ی خانه های این ردیف مهره های پیاده قرار می گیرند .
نحوه ی حرکت مهره ها :
شاه :
تمام مهره های شطرنج وظیفه دارند از این مهره محافظت کنند . در صورتی که یک شطرنج باز امکان محافظت از شاه خود را از دست بدهد ، بازی با شکست او به پایان می رسد .
وزیر :
حرکت وزیر ترکیبی از حرکات فیل و رخ است و به همین دلیل ، وزیر با ارزش ترین مهره ی شطرنج به حساب می آید . این مهره در طول مسابقه می تواند به صورت مستقیم و ضرب دری حرکت کند .
رخ ( قلعه ) :
این مهره به طور مستقیم حرکت می کند و محدودیتی در جهت حرکت و تعداد خانه های حرکت ندارد ؛ یعنی در صورتی که مهره ای جلوی آن نباشد ، می تواند به راست ، چپ ، جلو یا عقب حرکت کند .
اسب :
اسب تنها مهره ی شطرنج است که در هنگام حرکت می تواند از روی مهره های خودی یا مهره ی حریف حرکت کند . شکل حرکات اسب به صورت حرف «L » انگلیسی است اما جهت حرکت آن محدودیتی ندارد . به این ترتیب که می تواند دو خانه به یک سمت برود و آنگاه یک خانه در جهتی عمود بر جهت حرکت قبل پیش برود (مثلا دو خانه به سمت راست ، آنگاه یک خانه به سمت بالا یا پایین )
فیل :
حرکت فیل نیز همچون رخ در تعداد خانه ها محدودیتی ندارد . اگر مسیر فیل باز باشد ، این مهره می تواند تا 7 خانه نیز پیش برود . تنها تفاوت حرکت فیل با رخ این است که فیل به صورت ضرب دری حرکت می کند . به همین دلیل ، فیلی که در ابتدای بازی در خانه ی سیاه قرار گرفته ، تا آخر مسابقه در خانه های سیاه و فیلی که از ابتدا در خانه ی سفید قرار گرفته است ، تا انتها در خانه های سفید حرکت می کند .
پیاده ( سرباز ) :
سرباز در اولین حرکت می تواند یک یا دو خانه به جلو حرکت کند اما پس از آن ، تنها می تواند یک خانه به جلو حرکت کند . سرباز مهره های حریف را به صورت ضرب دری مورد تهاجم قرار می دهد و از بازی خارج می کند ؛ به این صورت که اگر در سمت راست یا چپ خانه ی رو به روی سرباز مهره ای از حریف وجود داشته باشد ، سرباز می تواند وارد آن خانه شود و مهره ی حریف را از بازی خارج کند .
پایان مسابقه :
مسابقه ی شطرنج را همواره شطرنج بازی که مهره ی سفید دارد ، آغاز می کند و پس از او نوبت به مهره ی سیاه می رسد . هر یک از دو شطرنج باز ، به نوبت یک حرکت انجام می دهد و در طول مسابقه می تواند مهره های حریف خود را ، که در مسیر حرکت مهره های اوست ، از بازی خارج کند .
تنخا مهره ای که نمی توان آن را از بازی خارج کرد ، « شاه » است اما در صورتی که شاه یکی از شطرنج باز ها در مسیر حرکت حریف قرار گیرد و نتواند از مسیر مهره های او خارج شود ، بازی به سود حریف پایان می یابد . در این حالت ، می گوییم که نفر برنده ، شطرنج باز بازنده را « مات » کرده است .
در مسابقات شطرنج ، بازیکنی که حریف خود را شکست دهد ، صاحب 1 امتیاز می شود و نفر شکست خورده امتیازی کسب نمی کند اما اگر مسابقه مساوی شود ، هر یک از شرکت کنندگان 5 / 0 امتیاز خواهد گرفت .
به نام خدا
علیرضا حنیفه لو
استاد مهدی جلالی مجد
دانشگاه ازاد کرج – مهندسی کامپیوتر – درس تربیت بدنی
مسابقه استاندارد دوی سرعت یا با مانع کوتاه ۱۱۰ متر برای مردان و ۱۰۰ متر برای زنان می باشد. تعداد استاندارد گام ها تا اولین مانع نیز باید ۸ باشد. مسابقه با مانع بلند استاندارد ۴۰۰ متر برای مردان و زنان برگزار می شود. هر یک از این مسابقات بر روی ده مانع انجام می شود و همه آنها رویدادهای المپیک هستند.
مسابقه ۲۰۰ متر با مانع کوتاه مردان در برنامه دو و میدانی المپیک برای بازی های المپیک تابستانی ۱۹۰۰ و ۱۹۰۴ بود. این رویدادهای با موانع کوتاه در اوایل قرن بیستم به طور گسترده ای شرکت کردند، به ویژه در آمریکای شمالی. با این حال، فراتر از این دو بازی المپیک، آنها هرگز جایگاه ثابتی در مسابقات بین المللی به دست نیاوردند و پس از دهه ۱۹۶۰ به طور فزاینده ای کمتر برگزار می شوند.
مسافت های دیگر، به ویژه در داخل سالن اما گاهی اوقات در فضای باز نیز برگزار می گردد. مسابقه با مانع دوی سرعت در داخل سالن معمولاً ۶۰ متر برای مردان و زنان است، اگرچه مسابقات به طول ۵۵ متر یا ۵۰ متر گاهی اوقات به خصوص در ایالات متحده اجرا می شود. یک مسابقه داخل سالن ۶۰ متر بر روی ۵ مانع اجرا می شود. یک مسابقه کوتاهتر ممکن است گهگاه فقط ۴ مانع داشته باشد.
قوانین دو با مانع : ارتفاع و فاصله موانع
در اکثر موانع استاندارد پنج ارتفاع مانع وجود دارد. بیشترین ارتفاع مانع برای مسابقات دوی سرعت مردانه با مانع (۶۰ متر و ۱۱۰ متر) استفاده می شود که ۴۲ اینچ (۱۰۶.۷ سانتی متر) است. بالاترین ارتفاع بعدی، ۳۹ اینچ (۹۹.۱ سانتی متر) توسط مردان معلول زیر ۵۰ سال و پسران جوان تر استفاده می شود. موقعیت وسط ۳۶ اینچ (۹۱.۴۴ سانتی متر)، (گاهی اوقات “متوسط”) که برای مسابقات با مانع طولانی مردان (۴۰۰ متر) به علاوه برخی از بخش های سنی جوانان و کهنه سربازان استفاده می شود.
ارتفاع مانع پایینتر بعدی، ۳۳ اینچ (۸۳.۸ سانتیمتر) “ارتفاع زنان نامیده میشود که برای مسابقات با مانع کوتاه زنان استفاده میشود. پایین ترین موقعیت، به نام “مانع پایین” ۳۰ اینچ (۷۶.۲ سانتی متر) برای دو با مانع بلند زنان و بسیاری از مسابقات جوانان و کهنه سربازان استفاده می شود. برخی از نژادها برای مسابقات جوانان یا کهنه سربازان ۲۷ اینچ یا ۶۸.۶ سانتیمتر نیاز دارند.
در مسابقات دوی سرعت با مانع برای مردان، صرف نظر از طول مسابقه، اولین مانع ۱۳.۷۲ متر (۴۵ فوت) از خط شروع و فاصله بین موانع ۹.۱۴ متر (۳۰ فوت) است. در مسابقات دوی با مانع برای زنان، اولین مانع ۱۳ متر (۴۲ فوت ۸ اینچ) از خط شروع و فاصله بین موانع ۸.۵ متر (۲۷ فوت ۱۱ اینچ) است. در مسابقات با مانع طولانی، چه برای مردان یا زنان، اولین مانع ۴۵ متر (۱۴۷ فوت ۸ اینچ) از خط شروع و فاصله بین موانع ۳۵ متر (۱۱۴ فوت ۱۰ اینچ) است. بیشتر مسابقاتی که کوتاهتر از مسافت استاندارد هستند (مانند مسابقات داخل سالن) به سادگی روی موانع کمتری اجرا می شوند اما از همان فواصل از خط شروع استفاده می کنند. برای گروههای سنی ورزشکارانی که در مسابقه شرکت میکنند، تغییراتی در ارتفاع و فاصله با مانع وجود دارد.
برای به دست آوردن تکنیک بهینه با مانع، ابتدا باید تکنیک های صحیح دویدن را یاد گرفت. مهم است که دونده در تمام طول مسابقه روی پنجه های پای خود بماند. این یک حرکت سیال بین هر مرحله از مسابقه ایجاد می کند.
تکنیکی وجود دارد که برای انجام یک حرکت با مانع کارآمد در طول مسابقه مطلوب است. بسیاری از دوندگان عمدتاً به سرعت خام متکی هستند، اما تکنیک مناسب و گامهای خوب برنامه‌ریزی‌شده تا و بین هر مانع میتواند به یک دونده کارآمد اجازه دهد تا از حریفان سریعتر پیشی بگیرد. به طور کلی، یک ورزشکار حرفه ای در دو با مانع حداقل زمان و انرژی را صرف رفتن به صورت عمودی روی مانع می کند، بنابراین حداکثر سرعت را در جهت افقی مسابقه در پایین مسیر به دست می آورد.
هنگام نزدیک شدن به اولین مانع، ورزشکاران سعی می کنند از گام برداشتن با شک(ناپایدار) اجتناب کنند (اصطلاحی که برای اشاره به بریدن طول گام قبل از رسیدن به مانع استفاده می شود). این کار سرعت دونده را کاهش می دهد و اتلاف زمان گرانبها را به همراه دارد. ورزشکاران با پرتاب کردن خود به سمت مانع از فاصله ۶ تا ۷ فوتی (بسته به سرعت بسته شدن دونده) به مانع حمله می کنند. پای جلویی کشیده شده و در عین حال کمی خم شده است (زیرا پای صاف منجر به زمان بیشتری روی مانع می شود) به طوری که پاشنه فقط ارتفاع مانع را باریک باز می کند. پس از پرتاب، پای دنباله دار به صورت افقی و صاف، نزدیک به کناره لگن قرار می گیرد. هدف به حداقل رساندن انحراف مرکز ثقل از دوی سرعت معمولی و کاهش زمان صرف شده برای پرواز در هوا می باشد.
یک دونده برای اینکه به درستی از مانع بپرد، باید باسن خود را طوری تنظیم کند که آنها را از روی موانع بالا بیاورد. این شامل استفاده صحیح از موقعیت‌های پا، پای دنباله‌دار و بازو است. پایه اصلی پایی است که ابتدا از مانع عبور می کند و باید نسبتاً صاف بماند. پس از عبور از مانع، پای دونده به سرعت در فاصله ۱ متری (۳ فوت) فراتر از مانع فرود می آید. پای دنباله از پای جلویی پیروی خواهد کرد. پای دنباله در زانو به سمت جلو حرکت می کند (تغییر نمی کند، زیرا تاب خوردن باعث صاف شدن تنه می شود) و برای حفظ طول گام به سمت جلو می رود. یک پایه تریل موثر موازی با بالای مانع خواهد بود و تا حد امکان به بالای مانع نزدیک می شود. همانطور که پای جلویی از روی مانع بلند می شود، بازوی مقابل باید از بدن به موازات زمین عبور کند. این به تعادل و ریتم دونده در طول مسابقه کمک خواهد کرد.
در مسابقات دو با مانع مردان، معمولاً لازم است پا در بالای مسیر پرواز از روی مانع صاف شود، اگرچه خم شدن جزئی زانو هنگام برخورد ورزشکار با زمین، فشار افت سریعتری پیدا میکند. توانایی انجام این کار به طول پای دونده بستگی دارد. به محض اینکه پا مانع را رد کرد، زانو دوباره شروع به خم شدن می کند تا اثر آونگ بلند و آهسته کاهش یابد. در مسابقات دو با مانع زنان، پای اصلی معمولاً صاف است و مرکز ثقل نسبت به یک گام معمولی دویدن بالا نمی رود. راه دیگر برای مشاهده آن، “مسیر پا” است: “کوتاه ترین مسیر به بالا و کوتاه ترین مسیر به پایین”. بازوی مقابل بیشتر به جلو میرود و آرنج به سمت بیرون و سپس پشت حرکت میکند تا جایی برای پای عقب باز کند. پای دنباله نیز با زانو هم راستا می شود، اما پا و زانو افقی هستند و تا حد امکان محکم در زیر بدن قرار می گیرند.
به محض اینکه پای جلوی شروع به فرود میکند، یک فشار قوی رو به پایین اعمال میشود تا زانوی پای عقب را قادر می‌سازد تا زیر بغل و جلوی سینه بالا بیاید. این امکان بازیابی بخشی از انرژی مصرف شده در پرواز را فراهم می کند. از آنجایی که پای جلویی به زمین می رسد، بسیار مهم است که دونده در یک دوی سرعت باقی بماند. به محض اینکه پای جلویی او به سمت پایین می آید، بازوی پای دنباله بقیه بدن را به جلو خواهد راند.
در ماده های ۱۰۰ و ۱۱۰ متر دو با مانع، سریع ترین مانع کاران از تکنیک سه مرحله ای استفاده می کنند. این بدان معنی است که سه گام بزرگ در بین تمام موانع برداشته می شود. برای انجام کارآمد این کار، مانع کاران باید گام های بلندی بردارند و سرعت خود را برای کل مسابقه حفظ کنند. اگر یک دونده در حین حرکت سه پله شروع به کاهش سرعت کند، ممکن است نتواند از تمام موانع عبور کند و ممکن است مجبور شود به تکنیک چهار پله یا پنج پله تغییر کند. وقتی دونده سه یا پنج گام میرود، از یک پای پیشرو برای همه موانع استفاده میکند. اگر یک دونده چهار قدم باشد، باید در هر مانع پاهای پشروی را عوض کنند.
سلام محمدحسین مقیم بیکلی شماره دانشجویی ۳۹۹۱۱۵۲۱۴۷۵۱۶۶
انشگاه آزاد واحد کرج رشته تربیت بدنی
درس کشتی ۱ روزهای سه شنبه ساعت۲ تا ۵
استاد مهدی جلالی مجد
موضوع تحقیق فن فتیله پیچ
فتیله پیچ فنی است در کشتی که پاهای حریف را گرفته و اورا می پیچانیم
تا کمرش با زمین برخورد کرده و امتیاز دهد
به عبارت دیگر فرد با قرار دادن دست های خود بین پاهای حریف او را به زمین می زند
فتیله پیچ از فنون چرخشی کشتی است که دو امتیاز دارد
از آنجایی که فتیله پیچ شدن برای کشتی گیر اتفاق تحقیر آمیزی محسوب می شود
در عامیانه اصطلاح فتیله پیچ یعنی شکست دادن همراه با ضایع کردن یک شخص است
مخترع فن فتیله پیچ شمس الدین سید عباسی است کع به آقای فتیله پیچ و استاد
فتیله پیچ شهرت داشته وبا همین فن در ۱۹ سالگی در سال ۱۳۴۲ قهرمان وقت جهان را در
بازی دوستانه بین ایران و شوروی شکست داده
پرش با نیزه یکی از رشتههای دو میدانی است که در آن ورزشکار به وسیله نیزه‌ای بلند و انعطاف‌پذیر، از روی مانع می‌پرد. در ادامه با بیتوته همراه باشید تا از رشته ورزشی پرش با نیزه در ایران و جهان، تاریخچه‌ی آن، آموزش و قوانین بازی و شرایط محوطه بازی بخوانید و با این رشته ورزشی سخت اما هیجان انگیز بیشتر آشنا شوید.
پرش با نیزه یکی از رشتههای ورزش دو و میدانی است که در آن ورزشکار از نیزه‌ای بلند و انعطاف‌پذیر از جنس فایبرگلاس برای پریدن از روی مانعی بهره میگیرد.
ویژگیهای بدنی و مهارتهای لازم برای ورزش پرش با نیزه
در رشته ورزشی پرش با نیزه، انعطاف بدن و توانایی‌های شخص اهمیت بسیاری دارد.
برای یک کارآموز، بسیار مهم است زمانی که با استفاده از نیزه به پرواز در میآید، قابلیت چرخش در هوا و فرود را داشته باشد.
تاریخچه پرش با نیزه
منشاء پیدایش دو و میدانى و پرش با نیزه به انسان‌هاى اولیه برمى‌گردد. انسان‌هاى اولیه، در جریان تلاش براى بقاء، شکار و دفاع از دو، پریدن و پرتاب کردن استفاده مى‌‌برند.
با گذشت زمان و تغییر شرایط زندگی، انجام این حرکات طبیعى بیشتر براى عملیات جنگى صورت مى‌گرفت.
در زمان صلح که اوقات فراغت جنگجویان بیشتر بود و در این زمینه‌ها به تمرین و رقابت مى‌پرداختند.
این ورزش نزد یونانیان باستان، اهالی جزیرهٔ کرت و سلتی‌ها شناخته شده بود و از اولین دورهٔ المپیک مدرن در ۱۸۹۶ یکی از رشتههای المپیک در بخش مردان و از المپیک ۲۰۰۰ سیدنی در بخش زنان بوده‌است.
برای تمرین حرکت‌های پرش با نیزه، وجود مربی، تشک مخصوص و ایمنی الزامی است.
برای پرش باید نیزه مخصوص، 20 سانتیمتر جلوتر از پای چپ، روی زمین فرود بیاید
و اگر چپ دست هستید، پای راست را به همراه پای چپ به سرعت بردارید و در فاصله 20 سانتیمتری چوب مخصوص پرش پای راستتان را از زمین جدا کنید.
از ناحیه زانو پایتان را خم کنید و سپس پرش را انجام دهید.
فراموش نکنید پس از عبور از مانع و هنگام فرود آمدن تلاش کنید تا با پشت فرود بیایید و هر دو پایتان کنار هم جفت شده باشد. صورتتان هم باید به سمت آسمان باشد.
ورزش بسیار سختی است، ولی اگر زیر نظر مربی تمرین کنید، میتوانید لذت پرش با نیزه را تجربه کنید.
ورزش پرش با نیزه در جهان + رکوردها
رکورد فعلی پرش با نیزه جهان در دست رنو لاویلنی از فرانسه است که در سال ۲۰۱۴ در مسابقات داخل سالن در شهر دونتسک با پرشی به میزان ۶٫۱۶ متر رکورد ۲۱سالهٔ سرگئی بوبکا از شوروی سابق/اوکراین به میزان ۶٫۱۵ متر را شکست.
رکورد فضای بازِ این رشته همچنان با ۶٫۱۴ متر به بوبکا تعلق دارد.
رکورد جهانیِ پرش با نیزه زنان هم با ۵٫۰۶ متر در اختیار یلنا ایسینبایوا از روسیه (در فضای باز در سال ۲۰۰۹) است. رکورد فعلی ایران نیز در دست محمدمحسن ربانی با ۵٫۳۶ متر است.
محل فرود:
- محل فرود مربعى به اضلاع ۵ متر است.
- محل فرود باید با مواد بسیار نرم با ضخامت مناسب پوشانده شود. (تشک‌های ابری مناسب با ضخامت 60 تا 90 سانتی متری (در مراحل پیشرفته)، مخلوط ماسهٔ نرم و خاکاره پوشانده شده با پارچه مناسب (در مراحل مقدماتى آموزش)
مسیر دورخیز:
- طول مسیر دورخیز باید ۴۰ تا ۴۵ متر و عرض آن در حدود ۲۲/۱ متر باشد.
- مسیر دورخیز باید با خطوط سفید به عرض ۵ سانتى‌متر مشخص گردد.
- شیب مسیر دورخیز به‌طرف جعبهٔ پرش نباید از یک در هزار بیشتر باشد.
- هر پرنده مى‌تواند از یک یا دو علامت مورد تائید کمیته برگزارکننده براى تعیین جا پا استفاده کند. (اگر این علامت‌ها قبلاً از سوى ورزشکار تهیه نشده‌اند، او مى‌تواند از چسب‌نوارى استفاده کند، ورزشکار، مجاز به استفاده از گچ یا هر مادهٔ دیگرى که اثر آن روى مسیر باقى مى‌ماند و پاک نمى‌شود نیست.)
پایه‌هاى پرش با نیزه:
- پایه‌هاى پرش با نیزه به هر شکلى که ساخته شوند.
- باید به‌اندازهٔ کافى محکم و سخت باشند تا بتوانند میلهٔ پرش با نیزه را نگه دارند.
- پایه‌هاى پرش با نیزه باید محلى براى قرارگرفتن میله پرش با نیزه داشته باشند. محل قرارگرفتن میلهٔ پرش با نیزه معمولاً چنگک مانند است و طورى ساخته مى‌شود که میله به‌راحتى پس از برخورد ورزشکار با آن سقوط مىکند.
- فاصلهٔ بین پایه‌هاى پرش با نیزه بین ۳۰/۴ تا ۳۷/۴ متر است و اگر پایه‌ها داراى بازو هستند فاصله بین بازوها باید ۳۰/۴ متر باشد. پایه‌هاى نگهدارده باید در مسابقات رسمى قابلیت جابه‌جائى تا ۱۲۰ سانتى‌متر (۸۰ سانتى‌متر به جلو و ۴۰ سانتى‌متر به عقب) را داشته باشند.
میلهٔ افقى پرش با نیزه
- میله افقى باید از جنس فایبرگلاس، آهن نرم یا هر مادهٔ دیگرى ساخته شود. جنس میلهٔ افقى باید طورى باشد که زیاد انعطاف‌پذیرى نداشته باشد و حداکثر خم‌شدن آن در وسط میله نباید بیشتر از ۳ سانتى‌متر باشد.
- این میله، شکلى مدور و ۳ سانتى‌متر قطر دارد.
- دوسر آن طورى ساخته شده است که به‌آسانى روى پایه‌هاى نگهدارنده قرار مى‌گیرد.
- طول میلهٔ افقى حداکثر ۵/۴ متر است.
- وزن آن نباید از ۲۵/۲ کیلوگرم بیشتر باشد.
جعبه پرش با نیزه:
- عمل جهش در پرش با نیزه از یک چاله، موسوم به ”جعبه پرش با نیزه“ انجام مى‌شود.
- جعبه در مسیر دورخیز کار گذاشته مى‌شود.
- داراى ۱ متر طول و ۶۰ سانتى‌متر عرض در جلو است.
- عرض کف آن در قسمت انتهاء، ۱۵ سانتى‌متر است.
نیزهٔ پرش:
- پرشکنندگان مى‌توانند از نیزه‌هاى شخصی خود استفاده کنند.
- نیزه‌هاى پرش را مى‌توان از هر ماده یا از ترکیب مواد با هر قطر و طولى ساخت.
- معمولاً جنس نیزه، فایبرگلاس است ولى نیزه‌هاى آلومینیومى و یا از جنس خیزران (بمبو) نیز وجود دارد.
- سطح نیزه باید صاف باشد و مى‌توان آن را با دو لایه چسب پوشاند.
- سرنیزه‌ها باید طورى ساخته شود که هنگام کاشتن در جعبه، دچار شکستگى نشود.
- معمولاً طول و قطر نیزه‌هاى پرش باتوجه به ویژگى‌هاى شخص پرشکننده یعنى وزن، قد، تکنیک و رکورد انتخاب مى‌شود.
۱. ترتیب پرشکنندگان، با قرعه‌کشى تعیین مى‌شود.
۲. قبل از شروع مسابقه سرداور ارتفاع شروع و ترتیب بالا رفتن ارتفاع مانع را پس از پایان هر دور به شرکت‌کنندگان اعلان مىکند. وقتى‌که تنها یک پرنده بهعنوان پرندهٔ مسابقات باقى بماند و زمانى‌که براى کسب مقام اول تساوى پیش بیاید، ترتیب بالا رفتن مانع با توافق ورزشکار و سرداور انجام مى‌شود.
۳. مقدار بالا بردن مانع میلهٔ پرش با نیزه پس از تکمیل هر دور نباید کمتر از ۵ سانتى‌متر باشد مگر آنکه در نهایت، یک شرکت‌کننده باقى مانده باشد.
۴. در پرش با نیزه دهگانه پس از تکمیل هر دور باید ۱۰ سانتى‌متر در تمام طول مسابقه، میلهٔ افقى پرش، نیزه را بالا برد.
۵. شرکت‌کنندگان حق دارند که قبل از شروع هر پرش از داور تقاضاى حرکت‌دادن پایه‌ها را بکنند. اما حرکت پایه‌ها تنها با ۴۰ سانتى‌متر به‌طرف مسیر دورخیز و تا ۸۰ سانتى‌متر به‌طرف محل فرود مجاز است.
۶. پس از شروع مسابقه، پرندگان نمى‌توانند از محوطهٔ اصلى مسابقه براى تمرین استفاده کنند.
۷. پرش باید در محدودهٔ زمانى ۵/۱ دقیقه پس از ثابت‌کردن پایه‌ها اجرا گردد. در مراحل نهائى یعنى زمانى‌که تنها ۲ یا ۳ ورزشکار باقى مانده باشد محدودهٔ زمانى اجراءِ پرش ۳ دقیقه خواهد بود و در صورتى‌که تنها یک ورزشکار به رقابت ادامه دهد محدودهٔ زمانى ۶ دقیقه مى‌باشد.
۸. سقوط مانع پرش با نیزه بر اثر برخورد بدن ورزشکار با نیزهٔ پرش، خطا محسوب مى‌شود.
۹. لمس زمین از جمله محوطهٔ فرودِ بعد از صفحهٔ عمودى فرضى میان پایه‌ها و زمین پرش با نیزه قبل از عبور از روى مانع، خطا محسوب مى‌شود.
پرش با نیزه یکی از رشتههای دو میدانی است که در آن ورزشکار به وسیله نیزه‌ای بلند و انعطاف‌پذیر، از روی مانع می‌پرد. در ادامه با بیتوته همراه باشید تا از رشته ورزشی پرش با نیزه در ایران و جهان، تاریخچه‌ی آن، آموزش و قوانین بازی و شرایط محوطه بازی بخوانید و با این رشته ورزشی سخت اما هیجان انگیز بیشتر آشنا شوید.
پرش با نیزه یکی از رشتههای ورزش دو و میدانی است که در آن ورزشکار از نیزه‌ای بلند و انعطاف‌پذیر از جنس فایبرگلاس برای پریدن از روی مانعی بهره میگیرد.
ویژگیهای بدنی و مهارتهای لازم برای ورزش پرش با نیزه
در رشته ورزشی پرش با نیزه، انعطاف بدن و توانایی‌های شخص اهمیت بسیاری دارد.
برای یک کارآموز، بسیار مهم است زمانی که با استفاده از نیزه به پرواز در میآید، قابلیت چرخش در هوا و فرود را داشته باشد.
تاریخچه پرش با نیزه
منشاء پیدایش دو و میدانى و پرش با نیزه به انسان‌هاى اولیه برمى‌گردد. انسان‌هاى اولیه، در جریان تلاش براى بقاء، شکار و دفاع از دو، پریدن و پرتاب کردن استفاده مى‌‌برند.
با گذشت زمان و تغییر شرایط زندگی، انجام این حرکات طبیعى بیشتر براى عملیات جنگى صورت مى‌گرفت.
در زمان صلح که اوقات فراغت جنگجویان بیشتر بود و در این زمینه‌ها به تمرین و رقابت مى‌پرداختند.
این ورزش نزد یونانیان باستان، اهالی جزیرهٔ کرت و سلتی‌ها شناخته شده بود و از اولین دورهٔ المپیک مدرن در ۱۸۹۶ یکی از رشتههای المپیک در بخش مردان و از المپیک ۲۰۰۰ سیدنی در بخش زنان بوده‌است.
برای تمرین حرکت‌های پرش با نیزه، وجود مربی، تشک مخصوص و ایمنی الزامی است.
برای پرش باید نیزه مخصوص، 20 سانتیمتر جلوتر از پای چپ، روی زمین فرود بیاید
و اگر چپ دست هستید، پای راست را به همراه پای چپ به سرعت بردارید و در فاصله 20 سانتیمتری چوب مخصوص پرش پای راستتان را از زمین جدا کنید.
از ناحیه زانو پایتان را خم کنید و سپس پرش را انجام دهید.
فراموش نکنید پس از عبور از مانع و هنگام فرود آمدن تلاش کنید تا با پشت فرود بیایید و هر دو پایتان کنار هم جفت شده باشد. صورتتان هم باید به سمت آسمان باشد.
ورزش بسیار سختی است، ولی اگر زیر نظر مربی تمرین کنید، میتوانید لذت پرش با نیزه را تجربه کنید.
ورزش پرش با نیزه در جهان + رکوردها
رکورد فعلی پرش با نیزه جهان در دست رنو لاویلنی از فرانسه است که در سال ۲۰۱۴ در مسابقات داخل سالن در شهر دونتسک با پرشی به میزان ۶٫۱۶ متر رکورد ۲۱سالهٔ سرگئی بوبکا از شوروی سابق/اوکراین به میزان ۶٫۱۵ متر را شکست.
رکورد فضای بازِ این رشته همچنان با ۶٫۱۴ متر به بوبکا تعلق دارد.
رکورد جهانیِ پرش با نیزه زنان هم با ۵٫۰۶ متر در اختیار یلنا ایسینبایوا از روسیه (در فضای باز در سال ۲۰۰۹) است. رکورد فعلی ایران نیز در دست محمدمحسن ربانی با ۵٫۳۶ متر است.
محل فرود:
- محل فرود مربعى به اضلاع ۵ متر است.
- محل فرود باید با مواد بسیار نرم با ضخامت مناسب پوشانده شود. (تشک‌های ابری مناسب با ضخامت 60 تا 90 سانتی متری (در مراحل پیشرفته)، مخلوط ماسهٔ نرم و خاکاره پوشانده شده با پارچه مناسب (در مراحل مقدماتى آموزش)
مسیر دورخیز:
- طول مسیر دورخیز باید ۴۰ تا ۴۵ متر و عرض آن در حدود ۲۲/۱ متر باشد.
- مسیر دورخیز باید با خطوط سفید به عرض ۵ سانتى‌متر مشخص گردد.
- شیب مسیر دورخیز به‌طرف جعبهٔ پرش نباید از یک در هزار بیشتر باشد.
- هر پرنده مى‌تواند از یک یا دو علامت مورد تائید کمیته برگزارکننده براى تعیین جا پا استفاده کند. (اگر این علامت‌ها قبلاً از سوى ورزشکار تهیه نشده‌اند، او مى‌تواند از چسب‌نوارى استفاده کند، ورزشکار، مجاز به استفاده از گچ یا هر مادهٔ دیگرى که اثر آن روى مسیر باقى مى‌ماند و پاک نمى‌شود نیست.)
پایه‌هاى پرش با نیزه:
- پایه‌هاى پرش با نیزه به هر شکلى که ساخته شوند.
- باید به‌اندازهٔ کافى محکم و سخت باشند تا بتوانند میلهٔ پرش با نیزه را نگه دارند.
- پایه‌هاى پرش با نیزه باید محلى براى قرارگرفتن میله پرش با نیزه داشته باشند. محل قرارگرفتن میلهٔ پرش با نیزه معمولاً چنگک مانند است و طورى ساخته مى‌شود که میله به‌راحتى پس از برخورد ورزشکار با آن سقوط مىکند.
- فاصلهٔ بین پایه‌هاى پرش با نیزه بین ۳۰/۴ تا ۳۷/۴ متر است و اگر پایه‌ها داراى بازو هستند فاصله بین بازوها باید ۳۰/۴ متر باشد. پایه‌هاى نگهدارده باید در مسابقات رسمى قابلیت جابه‌جائى تا ۱۲۰ سانتى‌متر (۸۰ سانتى‌متر به جلو و ۴۰ سانتى‌متر به عقب) را داشته باشند.
میلهٔ افقى پرش با نیزه
- میله افقى باید از جنس فایبرگلاس، آهن نرم یا هر مادهٔ دیگرى ساخته شود. جنس میلهٔ افقى باید طورى باشد که زیاد انعطاف‌پذیرى نداشته باشد و حداکثر خم‌شدن آن در وسط میله نباید بیشتر از ۳ سانتى‌متر باشد.
- این میله، شکلى مدور و ۳ سانتى‌متر قطر دارد.
- دوسر آن طورى ساخته شده است که به‌آسانى روى پایه‌هاى نگهدارنده قرار مى‌گیرد.
- طول میلهٔ افقى حداکثر ۵/۴ متر است.
- وزن آن نباید از ۲۵/۲ کیلوگرم بیشتر باشد.
جعبه پرش با نیزه:
- عمل جهش در پرش با نیزه از یک چاله، موسوم به ”جعبه پرش با نیزه“ انجام مى‌شود.
- جعبه در مسیر دورخیز کار گذاشته مى‌شود.
- داراى ۱ متر طول و ۶۰ سانتى‌متر عرض در جلو است.
- عرض کف آن در قسمت انتهاء، ۱۵ سانتى‌متر است.
نیزهٔ پرش:
- پرشکنندگان مى‌توانند از نیزه‌هاى شخصی خود استفاده کنند.
- نیزه‌هاى پرش را مى‌توان از هر ماده یا از ترکیب مواد با هر قطر و طولى ساخت.
- معمولاً جنس نیزه، فایبرگلاس است ولى نیزه‌هاى آلومینیومى و یا از جنس خیزران (بمبو) نیز وجود دارد.
- سطح نیزه باید صاف باشد و مى‌توان آن را با دو لایه چسب پوشاند.
- سرنیزه‌ها باید طورى ساخته شود که هنگام کاشتن در جعبه، دچار شکستگى نشود.
- معمولاً طول و قطر نیزه‌هاى پرش باتوجه به ویژگى‌هاى شخص پرشکننده یعنى وزن، قد، تکنیک و رکورد انتخاب مى‌شود.
۱. ترتیب پرشکنندگان، با قرعه‌کشى تعیین مى‌شود.
۲. قبل از شروع مسابقه سرداور ارتفاع شروع و ترتیب بالا رفتن ارتفاع مانع را پس از پایان هر دور به شرکت‌کنندگان اعلان مىکند. وقتى‌که تنها یک پرنده بهعنوان پرندهٔ مسابقات باقى بماند و زمانى‌که براى کسب مقام اول تساوى پیش بیاید، ترتیب بالا رفتن مانع با توافق ورزشکار و سرداور انجام مى‌شود.
۳. مقدار بالا بردن مانع میلهٔ پرش با نیزه پس از تکمیل هر دور نباید کمتر از ۵ سانتى‌متر باشد مگر آنکه در نهایت، یک شرکت‌کننده باقى مانده باشد.
۴. در پرش با نیزه دهگانه پس از تکمیل هر دور باید ۱۰ سانتى‌متر در تمام طول مسابقه، میلهٔ افقى پرش، نیزه را بالا برد.
۵. شرکت‌کنندگان حق دارند که قبل از شروع هر پرش از داور تقاضاى حرکت‌دادن پایه‌ها را بکنند. اما حرکت پایه‌ها تنها با ۴۰ سانتى‌متر به‌طرف مسیر دورخیز و تا ۸۰ سانتى‌متر به‌طرف محل فرود مجاز است.
۶. پس از شروع مسابقه، پرندگان نمى‌توانند از محوطهٔ اصلى مسابقه براى تمرین استفاده کنند.
۷. پرش باید در محدودهٔ زمانى ۵/۱ دقیقه پس از ثابت‌کردن پایه‌ها اجرا گردد. در مراحل نهائى یعنى زمانى‌که تنها ۲ یا ۳ ورزشکار باقى مانده باشد محدودهٔ زمانى اجراءِ پرش ۳ دقیقه خواهد بود و در صورتى‌که تنها یک ورزشکار به رقابت ادامه دهد محدودهٔ زمانى ۶ دقیقه مى‌باشد.
۸. سقوط مانع پرش با نیزه بر اثر برخورد بدن ورزشکار با نیزهٔ پرش، خطا محسوب مى‌شود.
۹. لمس زمین از جمله محوطهٔ فرودِ بعد از صفحهٔ عمودى فرضى میان پایه‌ها و زمین پرش با نیزه قبل از عبور از روى مانع، خطا محسوب مى‌شود.
حسام گودرزی کشتی یک.
سه شنبه از 14تا 17
فن کمر، مهارتى است که کشتى‌گیر مجرى در حالت سرشاخ و با شیوه‌هاى مختلف گرفتن مانند یک دست کمر، یک دست گردن، دو دست گردن، گرفتن دو مچ حریف و با دست‌هاى قلاب‌شده و یا قلاب‌نشده، در گارد موافق، مخالف و یا مختلط و با روش‌هاى چرخشی، پرتابی، قدرتی، استارتى - انفجاری، تو حلق، و خَف کردن، بهصورت تهاجمى و یا در وضعیت تدافعی، با استفاده از چرخش کمر در زیر بدن حریف، او را به روى پل مى‌رود.
فن کمر در گارد موافق، حالت یک دست گردن (بدون قلاب کردن دستها) (چرخشى - پرتابى)(Flying mare)
- طریقهٔ گرفتن :
در فن، کمر در گارد موافق حالت یک دست گردن (بدون قلاب کردن دستها) کشتى‌گیر مجرى در گارد موافق، بازوى دست گارد حریف را با دست غیرگارد خود گرفته، دست گارد خود را دور گردن او قرار مى‌دهد.
- روش اجراء :
با قرار دادن پنجهٔ پاى گارد خود روبه‌روى پنجهٔ پاى گارد حریف و سپس قرار دادن پاى غیرگارد خود به پشت پاى گارد خود از داخل، در حالى که زانوها نیمه‌خمیده هستند و با چرخش روى پنجهٔ پاها، کمر و نشیمنگاه خود را به زیر مرکز ثقل بدن حریف مى‌برد به‌طورى‌که نیمى از کمر و نشیمنگاه از زیر بدن حریف خارج مى‌شود. در همین لحظه با کشش بالاتنهٔ حریف به طرف پائین و راست کردن پاهاى خمیدهٔ خود و وارد آوردن ضربهٔ کمر و نشیمنگاه خود به زیر بدن حریف، او را از روى تشک بلند کرده، از روى بدن خود به گونه‌اى پرتاب مىکند که مستقیماً روى پل مى‌رود.
- نتیجه‌گیرى :
با اجراء فن کمر به شیوهٔ چرخشى - پرتابی، حریف مستقیماً به روى پل مى‌رود و سه امتیاز فنى به کشتى‌گیر مجرى تعلق مى‌گیرد و در صورتى که مجری، پل‌شکن را کامل اجراء کند، حریف ضربهٔ فنى مى‌شود (شکل - فن کمر در گارد موافق، حالت یک دست گردن (بدون قلاب کردن دستها)، چرخشى - پرتابى).
فن کمر در گارد موافق، حالت یک دست گردن (بدون قلاب کردن دستها) (چرخشى - پرتابى) فن کمر در گارد موافق، حالت یک دست گردن، با قلاب کردن دستها (Flying mare)
- طریقهٔ گرفتن :
هنگامى که دو کشتى‌گیر به حالت یک دست کمر و با دست‌هاى قلاب‌شده باهم سرشاخ شده‌اند، کشتى‌گیر مجرى با قرار دادن پاى گارد خود به داخل پاهاى حریف و فشردن بالاتنهٔ حریف به سینهٔ خود، دست‌هاى قلاب‌شدهٔ خود را بالا آورده، یک دست و گردن حریف را کاملاً و بهطور محکم در اختیار مى‌گیرد.
- روش اجراء :
مجرى با فشردن دست و گردن حریف به روى سینهٔ خود، هنگامى که حریف واکنش نشان مى‌دهد و کمر و نشیمنگاه خود را عقب مى‌کشد، در همین لحظه، فضائى بهمنظور چرخش کمر و نشیمنگاه مجرى در زیر مرکز ثقل بدن حریف ایجاد مى‌شود که با قرار دادن پاى غیرگارد به پشت پاى گارد خود، که هر دو نیمه خمیده هستند و کشش بالاتنهٔ حریف به‌طرف پائین و راست کردن پاهاى نیمه‌خمیدهٔ خود و ضربهٔ کمر و نشیمنگاه به زیر بدن حریف، او را به گونه‌اى پرتاب مىکند که مستقیماً به روى پل مى‌رود.
- نتیجه‌گیرى :
با اجراء فن، کمر در گارد موافق، حالت یک دست گردن، با قلاب کردن دستها حریف مستقیماً به روى پل مى‌رود و سه امتیاز فنى به کشتى‌گیر مجرى تعلق مى‌گیرد و در صورتى‌که مجرى عمل پل‌شکن را کامل اجراء کند حریف ضربهٔ فنى مى‌شود (شکل - فن کمر در گارد موافق، حالت یک دست گردن، با قلاب کردن دستها)
محمد امیدی کشتی ۱
سه شنبه ۱۴ تا ۱۷
فتیله پیچ فنی است در کشتی که پاهای حریف را گرفته و اورا می پیچانیم
تا کمرش با زمین برخورد کرده و امتیاز دهد
به عبارت دیگر فرد با قرار دادن دست های خود بین پاهای حریف او را به زمین می زند
فتیله پیچ از فنون چرخشی کشتی است که دو امتیاز دارد
فتیله پیچ شدن برای کشتی گیر اتفاق تحقیر آمیزی محسوب می شود
ورزش فوتسال
فوتسال به بازی فوتبال درون سالن، گفته میشود. این رقابتها در زمینی به ابعاد زمین بسکتبال، در محل‌های سرپوشیده یا در محل باز و بدون دیوار و حصار انجام میگیرد. فوتسال (FUTSAL)، واژه بینالمللی برای این رشته ورزشی است.
این واژه برگرفته از لغات اسپانیایی FUTbol به معنای فوتبال و SALA به معنی درونی یا درون سالن است.
منشأ شکل‌گیری فوتسال به شهر مونته‌ویگو اوروگوئه بازمیگردد. در سال ۱۹۳۰، ژوان کارلوس سریانی، فوتبال ۵ نفره را برای مسابقات جوانان در YMCA پی‌ریزی کرد. فوتسال به سرعت در آمریکای‌جنوبی بخصوص برزیل محبوبیت پیدا کرد. بسیاری از بازیکنان بزرگ و مشهور فوتبال برزیل، از طریق کسب مهارتهای رشته ورزشی فوتسال، سبک‌ها و متدهای خود را در رشته فوتبال گسترش دادند و این موضوع زمینه مطرح شدن آنها را به عنوان بازیکنان بزرگ فوتبال فراهم کرد. بازیکنانی مانند پله، زیکو، به‌به‌تو و رونالدو و سایر ستاره‌های فوتبال برزیل مهارتهای خود را از طریق بازی در زمین‌های فوتسال و شرکت در این رشته ورزشی ترقی دادند. از آن هنگام، برزیل راه خود را به سوی مطرح شدن به عنوان قطب اصلی فوتسال جهان در پیش گرفت و اکنون مسابقات این رشته ورزشی تحت حمایت فیفا در سراسر جهان برگزار میشود.
اولین رقابت بینالمللی فوتسال در سال ۱۹۶۵ برگزار شد، زمانی که پاراگوئه اولین جام آمریکای‌جنوبی را بدست آورد. ۶ جام دیگر در آمریکای‌جنوبی تا سال ۱۹۷۹ برگزار شد که برزیل پیروز تمامی این میادین بود. برزیل جایگاه خود را به عنوان قدرت برتر در اولین جام آمریکایی تا سال ۱۹۸۰ حفظ کرد و این جام را بار دیگر در سال ۱۹۸۴ بدست آورد.
قوانین فوتسال
قانون اول
زمین بازی؛ که خلاصه مشخصات و نکات قابل توجه با رسم شکل توضیح داده شد.
تذکر: ورود و خروج بازیکنان در موقع تعویض بایستی از محدوده مشخص شده انجام گیرد.
زمین بازی
اندازه زمین بازی:
طول = حداقل ۲۵ متر و حداکثر ۴۲ متر. عرض = حداقل ۱۵ متر و حداکثر ۲۵ متر.
در مسابقات بینالمللی برابر است با:
طول = حداقل ۳۸ متر و حداکثر ۴۲ متر. عرض = حداقل ۱۸ متر و حداکثر ۲۵ متر.
پهنای کلیه خطوط ۸ سانتیمتر است.
اندازه دایره وسط زمین ۳ متر است.
فاصله نقطه پنالتی تا خط دروازه ۶ متر است.
فاصله نقطه پنالتی دوم تا خط دروازه ۱۰ متر است.
اندازه ربع دایره‌های گوشه زمین (کرنر) ۲۵ سانتیمتر است.
اندازه دروازه‌ها:
فاصله بین دو تیر دروازه ۳ متر و ارتفاع تیر افقی تا سطح زمین ۲ متر است.
تذکر: ورود و خروج بازیکنان در موقع تعویض بایستی از محدوده مشخص شده انجام گیرد.
قانون دوم
توپ؛ محیط آن حداقل ۶۲ و حداکثر ۶۴ سانتیمتر وزن توپ ۳۹۰ الی ۴۳۰ گرم (توپ نمره ۴) شناسایی استاندارد هنگامی که توپ از ارتفاع ۲ متری به زمین رها میشود نباید بیشتر از ۶۵ و کمتر از ۵۵ سانتیمتر از زمین مسابقه جهش نماید.
قانون سوم
تعداد بازیکنان؛ یک مسابقه با شرکت دو تیم نباید بیش از ۵ بازیکن باشد که یکی از آنها دروازه بان با لباس مشخص است در شروع مسابقه حداقل بازیکن باید ۵ نفر باشد در صورت اخراج بازیکن هر تیم کمتر از سه نفر مسابقه باید تعطیل شود. ۱- حداکثر بازیکن ذخیره ۹ نفر است.
تعداد تعویض سیار نامحدود است حتی دروازه بان (رنگ لباس دروازه بان متمایز از بازیکنان)
عمل تعویض زمانی خاتمه می‌یابد که بازیکن جانشین وارد زمین شود.
چنانچه در جریان بازی تعویض سیار بازیکن جانشین قبل از اینکه بازیکن تعویضی کامل زمین را ترک کند وارد زمین شود. داور بازی را قطع (با رعایت آوانتاژ به تیم حریف) بازیکن تعویضی را بیرون بفرستد به بازیکن جانشین اخطار و بازی با یک ضربه آزاد غیر مستقیم به نفع تیم مقابل از محل توقف توپ زده میشود.
قانون چهارم
وسایل بازیکن
استفاده از کفش مخصوص برای بازیکن اجباری است. کفش مخصوص ورزش فوتسال از پاشنه‌ای صاف و پنجه‌ای مقعر تشکیل شده است.
از انواع این کفش میتوان به F۵۰ اشاره کرد که یکی از محبوب‌ترین انواع آن است.
اگر شخصی این نوع کفش را به پا نداشته باشد؛ بازیکن خاطی از زمین خارج فرستاده با تکمیل وسایل با اجازه داوران حتماً در هنگام توقف بازی وارد زمین شود.
قانون پنجم
برای اداره بازی یک داور اصلی یا سر داور؛ تعیین میگردد.
بیشتر بخوانید: سیر تا پیاز ورزشی به نام تنیس روی میز
قدرت او که قانون به او تفویض نموده‌است از هنگام شروع بازی تا هنگام اتمام بازی، هر مورد مرتبط با بازی نتیجه نهایی تصمیم با اوست در صورت عدم حضور وقت نگهدار این مسؤولیت به عهده اوست.
قانون ششم
کمک داور (داور دوم)؛ بایستی برای هر مسابقه تعیین شود طرف مقابل داور اصلی انجام وظیفه میکند همان قدرت اجرایی را دارد به جز (همه وقایعی را که قبل در حین یا بعد از بازی می‌افتد ثبت و گزارش کند) در صورت نبودن وقت نگهدار وظیفه دارد دو دقیقه اخراجی بازیکنان و تایم یک دقیقه را محاسبه نماید و تعویض سیار صحیح انجام گرفته‌است.در صورت دخالت بی‌مورد از جانب کمک داور، داور اصلی بایستی او را از وظیفه آن معاف شخصی دیگری جانشین وی موضوع را گزارش کند.
تذکر:
در صورت وجود اختلاف نظر بین داور اصلی و کمک داور سرداور (داور اصلی) حاکم خواهد بود.
قانون هفتم
وقت نگهدار؛ در خارج از بازی در امتداد خط میانی در منطقه تعویض بازیکنان قرار گیرد. وظایف او نگهداری وقت بازی ۲ دقیقه اخراجی یادداشت تایم اوت‌ها و دادن علامت تایم اوت به داوران اعلام زمان بازی با صوت به داوران و یادداشت ۵ خطای اول هر تیم در هر نیمه که توسط داوران اعلام شده است و ثبت شماره گلزنان و بازیکنان اخراجی و اخطاری و تایم اوت‌ها آنها است.
قانون هشتم
مدت بازی؛ مدت بازی دو وقت ۲۰ دقیقهای و زمان بین دو نیمه استراحت ۱۵ دقیقهای است - هر تیم میتواند در هر نیمه یک تایم درخواست کند (در بازیهای حذفی در وقت اضافی تایم اوت وجود ندارد).
قانون نهم
شروع بازی، برنده قرعه اختیار انتخاب زمین و بازنده قرعه ضربه شروع بازی را میزند. ضربه شروع به داخل زمین حریف با علامت داور اصلی خواهد بود که فاصله بازیکن مقابل با توپ ۳ متر خواهد بود - از ضربه شروع مستقیماً گل به دست نمی‌آید.
قانون دهم
توپ در بازی و خارج از بازی؛ وقتی توپ خارج از بازی بهطور کامل از خط طولی یا عرضی چه از هوا و زمین گذشته باشد. برخورد توپ به سقف سالن اوت اعلام شده و ادامه آن روی خط طولی نزدیکتر است که توسط حریف زده میشود.
قانون یازدهم
روش به دست آمدن گل؛ تمام توپ از خط دروازه بین تیرهای عمودی و افقی عبور کرده به شرطی که بازیکن مهاجم توپ را با دست یا بازو و پرتاب حمل یا هل نداده باشد.
قانون دوازدهم
خطاها و رفتارهای ناشایست؛ هرگاه بازیکنی سهواً یا از روی بی احتیاطی یا نیروی نامتعادل یا بیش از اندازه ۱۱ خطای زیر را مرتکب شود یک ضربه آزاد مستقیم یک ضربه پنالتی به نفع تیم مقابل (اگر داخل محوطه جریمه باشد) گرفته میشود:
لگد زدن -پشت پا زدن - پریدن روی حریف - تنه شدید و خطرناک - تنه از پشت به حریف - تف انداختن - زدن حریف - گرفتن حریف - هل دادن حریف - با شانه به حریف حمله کردن - تکل کردن.
فوتسال ورزشی با توپ شبیه فوتبال است که در محوطه کوچکتر انجام می شود و بخاطر فضای کمتر دارای تحرک بیشتر است. فوتسال با داشتن تحرک بیشتر به نوعی فوتبالی سرعتی است با پیش نیازهای اختصاصی از جمله تکنیکهای پایه، تاکتیک ها، چرخشها که زیر مجموعه سیستم بازی فوتسال است و انواع سیستمهای دفاعی فوتسال که یا براساس سیستم حمله حریف اتخاذ می شود و یا سیستم دفاعی واحدی که برای مقابله با انواع سیستم حمله اتخاذ می گردد که مبتنی بر دفاع از فضاست.
قوانین:
قانون اول فوتسال
محیط توپ فوتسال حداقل ۶۲ و حداکثر ۶۴ سانتیمتر وزن توپ ۳۹۰ الی ۴۳۰ گرم (توپ فوتسال نمره ۴)
روش شناسایی استاندارد توپ فوتسال: هنگامی که توپ فوتسال از ارتفاع ۲ متری به زمین رها میشود نباید بیشتر از ۶۵ و کمتر از ۵۵ سانتیمتر از زمین مسابقه جهش نماید.
قانون دوم فوتسال
تعداد بازیکنان یک مسابقه فوتسال با شرکت دو تیم نباید بیش از ۵ بازیکن باشد که یکی از آنها دروازه بان فوتسال با لباس مشخص است. در شروع مسابقه حداقل بازیکن هر تیم فوتسال باید ۵ نفر باشد.
حداکثر بازیکن ذخیره در فوتسال ۷ نفر میباشد. تعداد تعویض در فوتسال سیار و نامحدود است حتی دروازه بان فوتسال. (رنگ لباس دروازه بان فوتسال متمایز از سایر بازیکنان فوتسال است) عمل تعویض در فوتسال زمانی خاتمه می‌یابد که بازیکن جانشین وارد زمین فوتسال شود.
قانون سوم فوتسال
وسایل بازیکنان فوتسال:
استفاده از کفش مخصوص فوتسال برای بازیکن فوتسال اجباری است. در صورت نقض این قانون بازیکن خاطی از زمین فوتسال به خارج فرستاده شده و با تکمیل وسایل با اجازه داوران فوتسال حتماً در هنگام توقف بازی فوتسال وارد زمین می شود.
قانون چهارم در فوتسال
برای اداره بازی فوتسال یک داور اصلی یا سر داور تعیین میگردد. قدرت داور فوتسال که قانون به او تفویض نموده است از هنگام شروع بازی فوتسال تا هنگام اتمام بازی است. در هر مورد مرتبط با بازی فوتسال نتیجه نهایی و تصمیم با اوست. در صورت عدم حضور وقت نگهدار این مسؤولیت به عهده داور فوتسال است.
قانون پنجم فوتسال
کمک داور (داور دوم) بایستی برای هر مسابقه فوتسال تعیین شود. در طرف مقابل داور اصلی فوتسال انجام وظیفه میکند و همان قدرت اجرایی را دارد به جز (همه وقایعی را که قبل در حین یا بعد از بازی فوتسال می‌افتد ثبت و گزارش کند) در صورت نبودن وقت نگهدار وظیفه دارد دو دقیقه اخراجی بازیکنان و تایم یک دقیقه را محاسبه نماید و اینکه تعویض سیار صحیح انجام گرفته باشد.
در صورت دخالت بی مورد از جانب کمک داور، داور اصلی فوتسال بایستی او را از وظیفه آن معاف شخصی دیگری جانشین وی موضوع را گزارش کند.
تذکر: در صورت وجود اختلاف نظر بین داور اصلی و کمک داور فوتسال، سرداور (داور اصلی) حاکم خواهد بود.
قانون ششم بازی فوتسال
برای یک بازی فوتسال یک داور اصلی و یک کمک داور تعیین میگردد
وقت نگهدار در خارج از بازی در امتداد خط میانی در منطقه تعویض بازیکنان فوتسال قرار دارد. وظایف وقت نگهدار فوتسال، نگهداری وقت بازی فوتسال،نگهداری وقت ۲ دقیقه اخراجی، یادداشت تایم اوت‌ها و دادن علامت تایم اوت به داوران فوتسال، اعلام زمان بازی فوتسال با صوت به داوران و یادداشت ۵ خطای اول هر تیم فوتسال در هر نیمه که توسط داوران فوتسال اعلام شده، ثبت شماره گلزنان و بازیکنان اخراجی و اخطاری و تایم اوت‌های تیم های فوتسال میباشد.
قانون هشتم فوتسال
مدت بازی فوتسال دو وقت ۲۰ دقیقهای و زمان بین دو نیمه استراحت ۱۵ دقیقه میباشد. هر تیم فوتسال میتواند در هر نیمه یک تایم درخواست کند (در بازیهای حذفی فوتسال در وقت اضافی تایم اوت وجود ندارد).
برنده قرعه برای شروع بازی فوتسال، اختیار انتخاب زمین فوتسال و بازنده قرعه ضربه شروع بازی فوتسال را میزند. ضربه شروع بازی فوتسال به داخل زمین حریف با علامت داور اصلی فوتسال خواهد بود که فاصله بازیکن مقابل با توپ فوتسال ۳ متر خواهد بود. از ضربه شروع بازی فوتسال مستقیماً گل به دست نمی‌آید.
قانون نهم فوتسال
وقتی توپ بازی فوتسال به طور کامل از خط طولی یا عرضی زمین فوتسال، چه از هوا و چه از زمین گذشته باشد، همچنین برخورد توپ به سقف سالن فوتسال، اوت اعلام می شود و ادامه بازی فوتسال از روی خط طولی نزدیکتر از سر گرفته می شود.
قانون دهم در بازی فوتسال
روش به دست آمدن گل در فوتسال: تمام توپ فوتسال از خط دروازه بین تیرهای عمودی و افقی عبور کرده به شرطی که بازیکن مهاجم توپ فوتسال را با دست یا بازو و پرتاب، حمل یا هل نداده باشد.
قانون یازدهم فوتسال
ضربه آزاد در فوتسال: تحت عنوان دو دسته ضربه آزاد مستقیم و ضربه آزاد غیر مستقیم میباشد. در ضربه آزاد مستقیم در فوتسال میتوان مستقیماً به حریف گل زد.
قانون دوازدهم فوتسال
ضربه پنالتی در فوتسال: از نقطه پنالتی زمین فوتسال زده میشود. زننده ضربه باید مشخص باشد. ضربه پنالتی فوتسال حتماً باید به طرف جلو (دروازه حریف) زده شود.
قانون چهاردهم بازی فوتسال
خطاهای جمع شده در فوتسال: در صورتی که خطاهای یک تیم فوتسال در هر نیمه به ۵ رسیده (از خطاهای ۱۱ گانه آزاد مستقیم فوتسال)، (کلیه خطاها قانون ۱۲) باشد از آن به بعد اگر یکی از تیم های فوتسال خطایی مرتکب شود خطای ششم به صورت یک ضربه آزاد مستقیم (از نقطه پنالتی دوم) یا محل وقوع خطا (اگر محل خطا بین نقطه پنالتی دوم زمین فوتسال و دروازده حریف باشد) بدون تشکیل دیوار دفاعی به صورت مستقیم زده میشود.
مهاجمین و مدافعین فوتسال باید فاصله ۵ متر را رعایت کنند.
تذکر: اگر خطای ششم عقبتر از نقطه پنالتی دوم زمین فوتسال بود، مستقیم به نقطه پنالتی دوم زمین فوتسال منتقل شده ضربه زده میشود (حق پاس دادن نیز وجود ندارد).
قانون پانزدهم فوتسال
ضربه اوت در فوتسال: هرگاه تمام توپ فوتسال از خط طولی چه از روی زمین چه از هوا بگذرد، توپ باید از محلی که خارج شده توسط تیم فوتسال مقابل با پا به داخل زمین فوتسال زده شود. زننده ضربه بایستی توپ فوتسال را به صورت ساکن روی خط طولی یا خارج از زمین عقب تر از خط طولی قرارداده و سپس ضربه بزند. بازیکنان تیم مقابل حداقل ۵ متر از محل ضربه باید فاصله داشته باشند. از ضربه اوت در فوتسال نمی‌توان مستقیم گل زد.
قانون شانزدهم فوتسال
پرتاب اوت دروازه: پرتاب اوت دروازه به این معنی است که توپ توسط دروازه بان با دست به بیرون از محوطه جریمه پرتاب گردد. پرتاب اوت دروازه خطای ۴ ثانیه ندارد. برگشت اوت دروازه دوباره به دروازه بان توسط مدافع (با دست لمس کردن یا کنترل) یک ضربه آزاد غیر مستقیم از محل ۶ متری انجام میگیرد. با پرتاب اوت دروازه نمی‌توان در فوتسال مستقیم گل زد.
قانون هفدهم فوتسال
ضربه کرنر فوتسال: از ضربه کرنر در فوتسال میتوان مستقیم گل زد.ضربه کرنر در فوتسال خطای ۴ ثانیه دارد. اگر ضربه کرنر به طور صحیح زده نشود، ضربه تکرار خواهد شد. در موقع زدن خطاها توپ فوتسال باید ساکن باشد. همشه برنده قرعه ی سکه صاحب زمین بازی یا زننده پنالتی یا انتخاب رنگ پیراهن میباشد.
تیمی در فوتسال میتواند تایم استراحت بگیرد که صاحب توپ باشد مثل ضربه کرنر، پرتاب اوت، ……. دروازه بان فوتسال میتواند در زمین حریف بیش از ۴ ثانیه بازی کند. دروازه بان فوتسال نمی‌تواند در جریان بازی مستقیم توپ فوتسال را با دست وارد دروازه حریف کند. در فوتسال پاس عقب مادامی محسوب میشود که توپ فوتسال از ضربه مچ پا به پایین زده شود (فقط از ناحیه کفش). در زدن اوت در فوتسال پا بایستی روی خط نباشد.
قانون هجدهم فوتسال
خطای پنجم به بعد در فوتسال هر کجای زمین که باشد از نقطه پنالتی دوم زده می شود
خطاهای فوتسال : هرگاه بازیکن فوتسال سهواً یا از روی بی احتیاطی یا نیروی نامتعادل یا بیش از اندازه 11 خطای زیر را مرتکب شود یک ضربه آزاد مستقیم – یک ضربه پنالتی- به نفع تیم فوتسال مقابل ( اگر داخل محوطه جریمه باشد ) گرفته می شود :
1 – لگد زدن. 2- پشت پا زدن.3 – پریدن روی حریف . 4 – تنه شدید و خطرناک. 5 – تنه از پشت به حریف. 6 – تف انداختن. 7 – زدن حریف . 8 – گرفتن حریف. 9 – هل دادن حریف. 10 – با شانه به حریف حمله کردن . 11 – تکل کردن.
هر گونه خطایی که به نفع تیم مهاجم و درون محوطه جریمه تیم مدافع ( خاطی ) صورت پذیرد ضربه آزاد از روی خط محوطه جریمه زمین فوتسال که نزدیکترین منطقه به محل وقوع خطا درون محوطه جریمه است زده می شود.
قانون اول فوتسال
محیط توپ فوتسال حداقل ۶۲ و حداکثر ۶۴ سانتیمتر وزن توپ ۳۹۰ الی ۴۳۰ گرم (توپ فوتسال نمره ۴)
روش شناسایی استاندارد توپ فوتسال: هنگامی که توپ فوتسال از ارتفاع ۲ متری به زمین رها میشود نباید بیشتر از ۶۵ و کمتر از ۵۵ سانتیمتر از زمین مسابقه جهش نماید.
قانون دوم فوتسال
تعداد بازیکنان یک مسابقه فوتسال با شرکت دو تیم نباید بیش از ۵ بازیکن باشد که یکی از آنها دروازه بان فوتسال با لباس مشخص است. در شروع مسابقه حداقل بازیکن هر تیم فوتسال باید ۵ نفر باشد.
حداکثر بازیکن ذخیره در فوتسال ۷ نفر میباشد. تعداد تعویض در فوتسال سیار و نامحدود است حتی دروازه بان فوتسال. (رنگ لباس دروازه بان فوتسال متمایز از سایر بازیکنان فوتسال است) عمل تعویض در فوتسال زمانی خاتمه می‌یابد که بازیکن جانشین وارد زمین فوتسال شود.
قانون سوم فوتسال
وسایل بازیکنان فوتسال:
استفاده از کفش مخصوص فوتسال برای بازیکن فوتسال اجباری است. در صورت نقض این قانون بازیکن خاطی از زمین فوتسال به خارج فرستاده شده و با تکمیل وسایل با اجازه داوران فوتسال حتماً در هنگام توقف بازی فوتسال وارد زمین می شود.
قانون چهارم در فوتسال
برای اداره بازی فوتسال یک داور اصلی یا سر داور تعیین میگردد. قدرت داور فوتسال که قانون به او تفویض نموده است از هنگام شروع بازی فوتسال تا هنگام اتمام بازی است. در هر مورد مرتبط با بازی فوتسال نتیجه نهایی و تصمیم با اوست. در صورت عدم حضور وقت نگهدار این مسؤولیت به عهده داور فوتسال است.
قانون پنجم فوتسال
کمک داور (داور دوم) بایستی برای هر مسابقه فوتسال تعیین شود. در طرف مقابل داور اصلی فوتسال انجام وظیفه میکند و همان قدرت اجرایی را دارد به جز (همه وقایعی را که قبل در حین یا بعد از بازی فوتسال می‌افتد ثبت و گزارش کند) در صورت نبودن وقت نگهدار وظیفه دارد دو دقیقه اخراجی بازیکنان و تایم یک دقیقه را محاسبه نماید و اینکه تعویض سیار صحیح انجام گرفته باشد.
در صورت دخالت بی مورد از جانب کمک داور، داور اصلی فوتسال بایستی او را از وظیفه آن معاف شخصی دیگری جانشین وی موضوع را گزارش کند.
تذکر: در صورت وجود اختلاف نظر بین داور اصلی و کمک داور فوتسال، سرداور (داور اصلی) حاکم خواهد بود.
قانون ششم بازی فوتسال
برای یک بازی فوتسال یک داور اصلی و یک کمک داور تعیین میگردد
وقت نگهدار در خارج از بازی در امتداد خط میانی در منطقه تعویض بازیکنان فوتسال قرار دارد. وظایف وقت نگهدار فوتسال، نگهداری وقت بازی فوتسال،نگهداری وقت ۲ دقیقه اخراجی، یادداشت تایم اوت‌ها و دادن علامت تایم اوت به داوران فوتسال، اعلام زمان بازی فوتسال با صوت به داوران و یادداشت ۵ خطای اول هر تیم فوتسال در هر نیمه که توسط داوران فوتسال اعلام شده، ثبت شماره گلزنان و بازیکنان اخراجی و اخطاری و تایم اوت‌های تیم های فوتسال میباشد.
قانون هشتم فوتسال
مدت بازی فوتسال دو وقت ۲۰ دقیقهای و زمان بین دو نیمه استراحت ۱۵ دقیقه میباشد. هر تیم فوتسال میتواند در هر نیمه یک تایم درخواست کند (در بازیهای حذفی فوتسال در وقت اضافی تایم اوت وجود ندارد).
برنده قرعه برای شروع بازی فوتسال، اختیار انتخاب زمین فوتسال و بازنده قرعه ضربه شروع بازی فوتسال را میزند. ضربه شروع بازی فوتسال به داخل زمین حریف با علامت داور اصلی فوتسال خواهد بود که فاصله بازیکن مقابل با توپ فوتسال ۳ متر خواهد بود. از ضربه شروع بازی فوتسال مستقیماً گل به دست نمی‌آید.
قانون نهم فوتسال
وقتی توپ بازی فوتسال به طور کامل از خط طولی یا عرضی زمین فوتسال، چه از هوا و چه از زمین گذشته باشد، همچنین برخورد توپ به سقف سالن فوتسال، اوت اعلام می شود و ادامه بازی فوتسال از روی خط طولی نزدیکتر از سر گرفته می شود.
قانون دهم در بازی فوتسال
روش به دست آمدن گل در فوتسال: تمام توپ فوتسال از خط دروازه بین تیرهای عمودی و افقی عبور کرده به شرطی که بازیکن مهاجم توپ فوتسال را با دست یا بازو و پرتاب، حمل یا هل نداده باشد.
قانون یازدهم فوتسال
ضربه آزاد در فوتسال: تحت عنوان دو دسته ضربه آزاد مستقیم و ضربه آزاد غیر مستقیم میباشد. در ضربه آزاد مستقیم در فوتسال میتوان مستقیماً به حریف گل زد.
قانون دوازدهم فوتسال
ضربه پنالتی در فوتسال: از نقطه پنالتی زمین فوتسال زده میشود. زننده ضربه باید مشخص باشد. ضربه پنالتی فوتسال حتماً باید به طرف جلو (دروازه حریف) زده شود.
قانون چهاردهم بازی فوتسال
خطاهای جمع شده در فوتسال: در صورتی که خطاهای یک تیم فوتسال در هر نیمه به ۵ رسیده (از خطاهای ۱۱ گانه آزاد مستقیم فوتسال)، (کلیه خطاها قانون ۱۲) باشد از آن به بعد اگر یکی از تیم های فوتسال خطایی مرتکب شود خطای ششم به صورت یک ضربه آزاد مستقیم (از نقطه پنالتی دوم) یا محل وقوع خطا (اگر محل خطا بین نقطه پنالتی دوم زمین فوتسال و دروازده حریف باشد) بدون تشکیل دیوار دفاعی به صورت مستقیم زده میشود.
مهاجمین و مدافعین فوتسال باید فاصله ۵ متر را رعایت کنند.
تذکر: اگر خطای ششم عقبتر از نقطه پنالتی دوم زمین فوتسال بود، مستقیم به نقطه پنالتی دوم زمین فوتسال منتقل شده ضربه زده میشود (حق پاس دادن نیز وجود ندارد).
قانون پانزدهم فوتسال
ضربه اوت در فوتسال: هرگاه تمام توپ فوتسال از خط طولی چه از روی زمین چه از هوا بگذرد، توپ باید از محلی که خارج شده توسط تیم فوتسال مقابل با پا به داخل زمین فوتسال زده شود. زننده ضربه بایستی توپ فوتسال را به صورت ساکن روی خط طولی یا خارج از زمین عقب تر از خط طولی قرارداده و سپس ضربه بزند. بازیکنان تیم مقابل حداقل ۵ متر از محل ضربه باید فاصله داشته باشند. از ضربه اوت در فوتسال نمی‌توان مستقیم گل زد.
قانون شانزدهم فوتسال
پرتاب اوت دروازه: پرتاب اوت دروازه به این معنی است که توپ توسط دروازه بان با دست به بیرون از محوطه جریمه پرتاب گردد. پرتاب اوت دروازه خطای ۴ ثانیه ندارد. برگشت اوت دروازه دوباره به دروازه بان توسط مدافع (با دست لمس کردن یا کنترل) یک ضربه آزاد غیر مستقیم از محل ۶ متری انجام میگیرد. با پرتاب اوت دروازه نمی‌توان در فوتسال مستقیم گل زد.
قانون هفدهم فوتسال
ضربه کرنر فوتسال: از ضربه کرنر در فوتسال میتوان مستقیم گل زد.ضربه کرنر در فوتسال خطای ۴ ثانیه دارد. اگر ضربه کرنر به طور صحیح زده نشود، ضربه تکرار خواهد شد. در موقع زدن خطاها توپ فوتسال باید ساکن باشد. همشه برنده قرعه ی سکه صاحب زمین بازی یا زننده پنالتی یا انتخاب رنگ پیراهن میباشد.
تیمی در فوتسال میتواند تایم استراحت بگیرد که صاحب توپ باشد مثل ضربه کرنر، پرتاب اوت، ……. دروازه بان فوتسال میتواند در زمین حریف بیش از ۴ ثانیه بازی کند. دروازه بان فوتسال نمی‌تواند در جریان بازی مستقیم توپ فوتسال را با دست وارد دروازه حریف کند. در فوتسال پاس عقب مادامی محسوب میشود که توپ فوتسال از ضربه مچ پا به پایین زده شود (فقط از ناحیه کفش). در زدن اوت در فوتسال پا بایستی روی خط نباشد.
قانون هجدهم فوتسال
خطای پنجم به بعد در فوتسال هر کجای زمین که باشد از نقطه پنالتی دوم زده می شود
خطاهای فوتسال : هرگاه بازیکن فوتسال سهواً یا از روی بی احتیاطی یا نیروی نامتعادل یا بیش از اندازه 11 خطای زیر را مرتکب شود یک ضربه آزاد مستقیم – یک ضربه پنالتی- به نفع تیم فوتسال مقابل ( اگر داخل محوطه جریمه باشد ) گرفته می شود :
1 – لگد زدن. 2- پشت پا زدن.3 – پریدن روی حریف . 4 – تنه شدید و خطرناک. 5 – تنه از پشت به حریف. 6 – تف انداختن. 7 – زدن حریف . 8 – گرفتن حریف. 9 – هل دادن حریف. 10 – با شانه به حریف حمله کردن . 11 – تکل کردن.
هر گونه خطایی که به نفع تیم مهاجم و درون محوطه جریمه تیم مدافع ( خاطی ) صورت پذیرد ضربه آزاد از روی خط محوطه جریمه زمین فوتسال که نزدیکترین منطقه به محل وقوع خطا درون محوطه جریمه است زده می شود.
فوتسال و قوانین
فوتسال ورزشی با توپ شبیه فوتبال است که در محوطه کوچکتر انجام می شود و بخاطر فضای کمتر دارای تحرک بیشتر است. فوتسال با داشتن تحرک بیشتر به نوعی فوتبالی سرعتی است با پیش نیازهای اختصاصی از جمله تکنیکهای پایه، تاکتیک ها، چرخشها که زیر مجموعه سیستم بازی فوتسال است و انواع سیستمهای دفاعی فوتسال که یا براساس سیستم حمله حریف اتخاذ می شود و یا سیستم دفاعی واحدی که برای مقابله با انواع سیستم حمله اتخاذ می گردد که مبتنی بر دفاع از فضاست.
فوتسال دارای سیستمهای حمله اختصاصی از جمله 4-0 – 3-1 – 2-2 – 1-2-1 – 2-1-1 میباشد که هر کدام از سیستمهای حمله فوتسال را با دفاع اختصاصی آن مقابله می کنند. به طور مثال سیستم حمله 2-2 را در فوتسال با دفاع ترکیبی مقابله می کنند.
زمین فوتسال دارای ابعاد و اندازه های منحصر بفرد خود می باشد
اندازه زمین بازی فوتسال: طول زمین فوتسال حداقل 25 متر و حداکثر 42 متر می باشد. عرض زمین فوتسال حداقل 15 متر و حداکثر 25 متر است.
در مسابقات بین المللی اندازه زمین فوتسال برابر است با طول حداقل 38 متر و حداکثر 42 متر و عرض حداقل 18 متر و حداکثر 25 متر می باشد. پهنای کلیه خطوط زمین فوتسال 8 سانتیمتر است. اندازه دایره وسط زمین فوتسال 3 متر می باشد.
فاصله نقطه پنالتی تا خط دروازه زمین فوتسال 6 متر می باشد. فاصله نقطه پنالتی دوم زمین فوتسال تا خط دروازه 10 متر می باشد. اندازه ربع دایره های گوشه زمین فوتسال (کرنر) 25 سانتیمتر می باشد.
اندازه دروازه های زمین فوتسال : فاصله بین دو تیر دروازه زمین فوتسال 3 متر و ارتفاع تیر افقی تا سطح زمین 2 متر است.
تذکر : ورود و خروج بازیکنان فوتسال در موقع تعویض بایستی از محدوده مشخص شده زمین فوتسال انجام گیرد.
در فوتسال بازیکنان فوتسال از قواعد خاصی پیروی می کنند
تعداد بازیکنان فوتسال : در یک مسابقه فوتسال با شرکت دو تیم فوتسال نباید بیش از بازیکن 5 یا کمتر از 5 بازیکن برای هر تیم فوتسال باشد که یکی از آنها دروازه بان با لباس مشخص است. اگر به دلیل اخراج، تعداد بازیکنان یک تیم فوتسال به کمتر از 3 بازیکن برسد بازی فوتسال باید تعطیل شود.
مدت بازی فوتسال
فوتسال دارای دو وقت 20 دقیقه ای برای بازی و زمان بین دو نیمه استراحت 15 دقیقه ای می باشد. هر تیم فوتسال می تواند در هر نیمه یک تایم درخواست کند (در بازی های حذفی فوتسال در وقت اضافی تایم اوت وجود ندارد).
برای ضربه پنالتی فوتسال و ضربات آزاد بدون دیوار دفاعی در فوتسال (پنالتی دوم 5 خطا) به اندازه زدن ضربات مذکور در پایان وقت به زمان بازی اضافه می شود. در بازیهای فوتسالی که بایستی نتیجه مشخص شود در صورتی که بعد از پایان وقت قانونی نتیجه بازی فوتسال مساوی باشد از دو وقت اضافه 5 دقیقه ای استفاده می شود. در طی دو وقت اضافه 5 دقیقه ای هیچ گونه تایم اوتی به تیمهای فوتسال داده نمی شود.
قوانین فوتسال به طور خلاصه:
قانون اول فوتسال
محیط توپ فوتسال حداقل ۶۲ و حداکثر ۶۴ سانتیمتر وزن توپ ۳۹۰ الی ۴۳۰ گرم (توپ فوتسال نمره ۴)
روش شناسایی استاندارد توپ فوتسال: هنگامی که توپ فوتسال از ارتفاع ۲ متری به زمین رها میشود نباید بیشتر از ۶۵ و کمتر از ۵۵ سانتیمتر از زمین مسابقه جهش نماید.
قانون دوم فوتسال
تعداد بازیکنان یک مسابقه فوتسال با شرکت دو تیم نباید بیش از ۵ بازیکن باشد که یکی از آنها دروازه بان فوتسال با لباس مشخص است. در شروع مسابقه حداقل بازیکن هر تیم فوتسال باید ۵ نفر باشد.
قانون سوم فوتسال
وسایل بازیکنان فوتسال:
استفاده از کفش مخصوص فوتسال برای بازیکن فوتسال اجباری است. در صورت نقض این قانون بازیکن خاطی از زمین فوتسال به خارج فرستاده شده و با تکمیل وسایل با اجازه داوران فوتسال حتماً در هنگام توقف بازی فوتسال وارد زمین می شود.
قانون چهارم در فوتسال
برای اداره بازی فوتسال یک داور اصلی یا سر داور تعیین میگردد. قدرت داور فوتسال که قانون به او تفویض نموده است از هنگام شروع بازی فوتسال تا هنگام اتمام بازی است. در هر مورد مرتبط با بازی فوتسال نتیجه نهایی و تصمیم با اوست. در صورت عدم حضور وقت نگهدار این مسؤولیت به عهده داور فوتسال است.
قانون پنجم فوتسال
کمک داور (داور دوم) بایستی برای هر مسابقه فوتسال تعیین شود. در طرف مقابل داور اصلی فوتسال انجام وظیفه میکند و همان قدرت اجرایی را دارد به جز (همه وقایعی را که قبل در حین یا بعد از بازی فوتسال می‌افتد ثبت و گزارش کند) در صورت نبودن وقت نگهدار وظیفه دارد دو دقیقه اخراجی بازیکنان و تایم یک دقیقه را محاسبه نماید و اینکه تعویض سیار صحیح انجام گرفته باشد.
قانون ششم فوتسال
وقتی توپ بازی فوتسال به طور کامل از خط طولی یا عرضی زمین فوتسال، چه از هوا و چه از زمین گذشته باشد، همچنین برخورد توپ به سقف سالن فوتسال، اوت اعلام می شود و ادامه بازی فوتسال از روی خط طولی نزدیکتر از سر گرفته می شود.
قانون هفتم در بازی فوتسال
روش به دست آمدن گل در فوتسال: تمام توپ فوتسال از خط دروازه بین تیرهای عمودی و افقی عبور کرده به شرطی که بازیکن مهاجم توپ فوتسال را با دست یا بازو و پرتاب، حمل یا هل نداده باشد.
قانون هشتم فوتسال
ضربه آزاد در فوتسال: تحت عنوان دو دسته ضربه آزاد مستقیم و ضربه آزاد غیر مستقیم میباشد. در ضربه آزاد مستقیم در فوتسال میتوان مستقیماً به حریف گل زد.
قانون نهم بازی فوتسال
خطاهای جمع شده در فوتسال: در صورتی که خطاهای یک تیم فوتسال در هر نیمه به ۵ رسیده (از خطاهای ۱۱ گانه آزاد مستقیم فوتسال)، (کلیه خطاها قانون ۱۲) باشد از آن به بعد اگر یکی از تیم های فوتسال خطایی مرتکب شود خطای ششم به صورت یک ضربه آزاد مستقیم (از نقطه پنالتی دوم) یا محل وقوع خطا (اگر محل خطا بین نقطه پنالتی دوم زمین فوتسال و دروازده حریف باشد) بدون تشکیل دیوار دفاعی به صورت مستقیم زده میشود.
مهاجمین و مدافعین فوتسال باید فاصله ۵ متر را رعایت کنند.
تذکر: اگر خطای ششم عقبتر از نقطه پنالتی دوم زمین فوتسال بود، مستقیم به نقطه پنالتی دوم زمین فوتسال منتقل شده ضربه زده میشود (حق پاس دادن نیز وجود ندارد).
قانون دهم فوتسال
پرتاب اوت دروازه: پرتاب اوت دروازه به این معنی است که توپ توسط دروازه بان با دست به بیرون از محوطه جریمه پرتاب گردد. پرتاب اوت دروازه خطای ۴ ثانیه ندارد. برگشت اوت دروازه دوباره به دروازه بان توسط مدافع (با دست لمس کردن یا کنترل) یک ضربه آزاد غیر مستقیم از محل ۶ متری انجام میگیرد. با پرتاب اوت دروازه نمی‌توان در فوتسال مستقیم گل زد.
قانون یازدهم فوتسال
ضربه کرنر فوتسال: از ضربه کرنر در فوتسال میتوان مستقیم گل زد.ضربه کرنر در فوتسال خطای ۴ ثانیه دارد. اگر ضربه کرنر به طور صحیح زده نشود، ضربه تکرار خواهد شد. در موقع زدن خطاها توپ فوتسال باید ساکن باشد. همشه برنده قرعه ی سکه صاحب زمین بازی یا زننده پنالتی یا انتخاب رنگ پیراهن میباشد.
تیمی در فوتسال میتواند تایم استراحت بگیرد که صاحب توپ باشد مثل ضربه کرنر، پرتاب اوت، ……. دروازه بان فوتسال میتواند در زمین حریف بیش از ۴ ثانیه بازی کند. دروازه بان فوتسال نمی‌تواند در جریان بازی مستقیم توپ فوتسال را با دست وارد دروازه حریف کند. در فوتسال پاس عقب مادامی محسوب میشود که توپ فوتسال از ضربه مچ پا به پایین زده شود (فقط از ناحیه کفش). در زدن اوت در فوتسال پا بایستی روی خط نباشد.
علیرضا حنیفه لو
استاد مهدی جلالی مجد
فوتسال و قوانین ان
درس تربیت بدنی رشته مهندسی کامپیوتر
ورزش فوتسال چیست؟
فوتسال (FUTSAL) ورزشی است که درون سالن بازی می شود به عبارتی دیگر بازی فوتبال درون سالن است. این رقابتها در زمینی به ابعاد زمین بسکتبال، در محل‌های سرپوشیده یا در محل باز و بدون دیوار و حصار انجام میگیرد. در ادامه با این ورزش آشنا می شوید. با دانشچی همراه باشید.
ورزش فوتسال، واژه بینالمللی برای این رشته ورزشی است. این واژه برگرفته از لغات اسپانیایی FUTbol به معنای فوتبال و SALA – به معنی درونی یا درون سالن – است.
خلاصه بازی ورزش فوتسال
ورزش فوتسال دارای دو وقت ۲۰ دقیقه ای برای بازی و زمان بین دو نیمه استراحت ۱۵ دقیقه ای می باشد. هر تیم فوتسال می تواند در هر نیمه یک تایم درخواست کند (در بازی های حذفی فوتسال در وقت اضافی تایم اوت وجود ندارد).
برای ضربه پنالتی فوتسال و ضربات آزاد بدون دیوار دفاعی در فوتسال (پنالتی دوم ۵ خطا) به اندازه زدن ضربات مذکور در پایان وقت به زمان بازی اضافه می شود. در بازیهای فوتسالی که بایستی نتیجه مشخص شود در صورتی که بعد از پایان وقت قانونی نتیجه بازی فوتسال مساوی باشد از دو وقت اضافه ۵ دقیقه ای استفاده می شود. در طی دو وقت اضافه ۵ دقیقه ای هیچ گونه تایم اوتی به تیم های فوتسال داده نمی شود.
تاریخچه ورزش فوتسال
منشأ شکل‌گیری فوتسال به شهر مونته‌ویگو اوروگوئه بازمیگردد. در سال ۱۹۳۰، ژوان کارلوس سریانی، فوتبال ۵ نفره را برای مسابقات جوانان در YMCA پی‌ریزی کرد. ورزش فوتسال به سرعت در آمریکای‌جنوبی بخصوص برزیل محبوبیت پیدا کرد.
بسیاری از بازیکنان بزرگ و مشهور فوتبال برزیل، از طریق کسب مهارتهای رشته ورزشی فوتسال، سبک‌ها و متدهای خود را در رشته فوتبال گسترش دادند و این موضوع زمینه مطرح شدن آنها را به عنوان بازیکنان بزرگ فوتبال فراهم کرد.
بازیکنانی مانند پله، زیکو، به‌به‌تو و رونالدو و سایر ستاره‌های فوتبال برزیل مهارتهای خود را از طریق بازی در زمین‌های فوتسال و شرکت در این رشته ورزشی ترقی دادند. از آن هنگام، برزیل راه خود را به سوی مطرح شدن به عنوان قطب اصلی ورزش فوتسال جهان در پیش گرفت و اکنون مسابقات این رشته ورزشی تحت حمایت فیفا در سراسر جهان برگزار میشود.
اولین رقابت بینالمللی ورزش فوتسال در سال ۱۹۶۵ برگزار شد، زمانی که پاراگوئه اولین جام آمریکای‌جنوبی را بدست آورد. ۶ جام دیگر در آمریکای‌جنوبی تا سال ۱۹۷۹ برگزار شد که برزیل پیروز تمامی این میادین بود. برزیل جایگاه خود را به عنوان قدرت برتر در اولین جام آمریکایی تا سال ۱۹۸۰ حفظ کرد و این جام را بار دیگر در سال ۱۹۸۴ بدست آورد.
قوانین فوتسال
⇐ قانون یکم:
تذکر: ورود و خروج بازیکنان در موقع تعویض بایستی از محدوده مشخص شده انجام گیرد.
اندازه زمین بازی: طول = حداقل ۲۵ متر و حداکثر ۴۲ متر. عرض = حداقل ۱۵ متر و حداکثر ۲۵ متر. در مسابقات بینالمللی برابر است با: طول = حداقل ۳۸ متر و حداکثر ۴۲ متر. عرض = حداقل ۱۸ متر و حداکثر ۲۵ متر. پهنای کلیه خطوط ۸ سانتیمتر است. اندازه دایره وسط زمین ۳ متر میباشد.
فاصله نقطه پنالتی تا خط دروازه نونهالان ۴ متر میباشد. فاصله نقطه پنالتی دوم تا خط دروازه ۱۰ متر میباشد. اندازه ربع دایره‌های گوشه زمین (کرنر) ۲۵ سانتیمتر میباشد.
اندازه دروازه‌ها: فاصله بین دو تیر دروازه ۳ متر و ارتفاع تیر افقی تا سطح زمین ۲ متر است.
تذکر: ورود و خروج بازیکنان در موقع تعویض بایستی از محدوده مشخص شده انجام گیرد.
⇐ قانون دوم:
توپ؛ محیط آن حداقل ۶۲ و حداکثر ۶۴ سانتیمتر وزن توپ ۳۹۰ الی ۴۳۰ گرم (توپ نمره ۴) شناسایی استاندارد هنگامی که توپ از ارتفاع ۲ متری به زمین رها میشود نباید بیشتر از ۶۵ و کمتر از ۵۵ سانتیمتر از زمین مسابقه جهش نماید.
⇐ قانون سوم:
تعداد بازیکنان؛ یک مسابقه با شرکت دو تیم نباید بیش از ۵ بازیکن باشد که یکی از آنها دروازه بان با لباس مشخص است در شروع مسابقه حداقل بازیکن باید ۵ نفر باشد در صورت اخراج بازیکن هر تیم کمتر از سه نفر مسابقه باید تعطیل شود. ۱- حداکثر بازیکن ذخیره ۹ نفر میباشد.
تعداد تعویض سیار نامحدود است حتی دروازه بان (رنگ لباس دروازه بان متمایز از بازیکنان)
عمل تعویض زمانی خاتمه می‌یابد که بازیکن جانشین وارد زمین شود.
چنانچه در جریان بازی تعویض سیار بازیکن جانشین قبل از اینکه بازیکن تعویضی کامل زمین را ترک کند وارد زمین شود.
داور بازی را قطع (با رعایت آوانتاژ به تیم حریف) بازیکن تعویضی را بیرون بفرستد به بازیکن جانشین اخطار و بازی با یک ضربه آزاد غیر مستقیم به نفع تیم مقابل از محل توقف توپ زده میشود.
⇐ قانون چهارم:
وسایل بازیکن: استفاده از کفش مخصوص برای بازیکن اجباری است. کفش مخصوص فوتسال از پاشنه‌ای صاف و پنجه‌ای مقعر تشکیل شده. از انواع این کفش میتوان به F50 اشاره کرد که یکی از محبوب‌ترین انواع ان است. اگر شخصی این نوع کفش را به پا نداشته باشد؛ بازیکن خاطی از زمین خارج فرستاده با تکمیل وسایل با اجازه داوران حتماً در هنگام توقف بازی وارد زمین شود.
⇐ قانون پنجم:
برای اداره بازی یک داور اصلی یا سر داور؛ تعیین میگردد. قدرت او که قانون به او تفویض نموده‌است از هنگام شروع بازی تا هنگام اتمام بازی، هر مورد مرتبط با بازی نتیجه نهایی تصمیم با اوست در صورت عدم حضور وقت نگهدار این مسؤولیت به عهده اوست.
⇐ قانون ششم:
کمک داور (داور دوم)؛ بایستی برای هر مسابقه تعیین شود طرف مقابل داور اصلی انجام وظیفه میکند همان قدرت اجرایی را دارد به جز (همه وقایعی را که قبل در حین یا بعد از بازی می‌افتد ثبت و گزارش کند) در صورت نبودن وقت نگهدار وظیفه دارد دو دقیقه اخراجی بازیکنان و تایم یک دقیقه را محاسبه نماید و تعویض سیار صحیح انجام گرفته‌است. در صورت دخالت بی‌مورد از جانب کمک داور، داور اصلی بایستی او را از وظیفه آن معاف شخصی دیگری جانشین وی موضوع را گزارش کند.
تذکر: در صورت وجود اختلاف نظر بین داور اصلی و کمک داور سرداور (داور اصلی) حاکم خواهد بود.
⇐ قانون هفتم:
وقت نگهدار؛ در خارج از بازی در امتداد خط میانی در منطقه تعویض بازیکنان قرار گیرد. وظایف او نگهداری وقت بازی ۲ دقیقه اخراجی یادداشت تایم اوت‌ها و دادن علامت تایم اوت به داوران اعلام زمان بازی با صوت به داوران و یادداشت ۵ خطای اول هر تیم در هر نیمه که توسط داوران اعلام شده – ثبت شماره گلزنان و بازیکنان اخراجی و اخطاری و تایم اوت‌ها آنها میباشد.
⇐ قانون هشتم:
مدت بازی؛ مدت بازی دو وقت ۲۰ دقیقهای و زمان بین دو نیمه استراحت ۱۵ دقیقهای میباشد – هر تیم میتواند در هر نیمه یک تایم درخواست کند (در بازیهای حذفی در وقت اضافی تایم اوت وجود ندارد).
⇐ قانون نهم:
شروع بازی، برنده قرعه اختیار انتخاب زمین و بازنده قرعه ضربه شروع بازی را میزند. ضربه شروع به داخل زمین حریف با علامت داور اصلی خواهد بود که فاصله بازیکن مقابل با توپ ۳ متر خواهد بود – از ضربه شروع مستقیماً گل به دست نمی‌آید.
⇐ قانون دهم:
توپ در بازی و خارج از بازی؛ وقتی توپ خارج از بازی بهطور کامل از خط طولی یا عرضی چه از هوا و زمین گذشته باشد. برخورد توپ به سقف سالن اوت اعلام شده و ادامه آن روی خط طولی نزدیکتر میباشد که توسط حریف زده میشود.
⇐ قانون یازدهم:
روش به دست آمدن گل؛ تمام توپ از خط دروازه بین تیرهای عمودی و افقی عبور کرده به شرطی که بازیکن مهاجم توپ را با دست یا بازو و پرتاب حمل یا هل نداده باشد.
⇐ قانون دوازدهم:
خطاها و رفتارهای ناشایست؛ هرگاه بازیکنی سهواً یا از روی بی احتیاطی یا نیروی نامتعادل یا بیش از اندازه ۱۱ خطای زیر را مرتکب شود یک ضربه آزاد مستقیم -یک ضربه پنالتی- به نفع تیم مقابل (اگر داخل محوطه جریمه باشد) گرفته میشود:
لگد زدن -پشت پا زدن – پریدن روی حریف – تنه شدید و خطرناک – تنه از پشت به حریف – تف انداختن – زدن حریف – گرفتن حریف – هل دادن حریف – با شانه به حریف حمله کردن – تکل کردن.
⇐ قانون سیزدهم:
ضربه آزاد؛ تحت عنوان دو دسته ضربه آزاد مستقیم و ضربه آزاد غیر مستقیم میباشد. در ضربه آزاد مستقیم میتوان مستقیماً به حریف گل زد.
⇐ قانون چهاردهم:
خطاهای جمع شده؛ در صورتی که خطاهای یک تیم در هر نیمه به ۵ رسیده (از خطاهای ۱۱ گانه آزاد مستقیم)، (کلیه خطاها قانون ۱۲) از آن به بعد اگر یکی از خطای قانون ۱۲ را مرتکب شود خطای ششم یک ضربه آزاد مستقیم (از نقطه پنالتی دوم) یا محل وقوع خطا (اگر محل خطا بین نقطه پنالتی دوم و دروازده حریف باشد) بدون تشکیل دیوار دفاعی به صورت مستقیم زده میشود. مهاجمین و مدافعین باید فاصله ۵ متر را رعایت کنند. (خط فرضی نقطه پنالتی فاصله رعایت گردد).
تذکر:
اگر خطای ششم عقبتر از نقطه پنالتی دوم بود، مستقیم به نقطه پنالتی دوم منتقل شده ضربه زده میشود (حق پاس دادن را ندارد) .
⇐ قانون پانزدهم:
ضربه پنالتی؛ از نقطه پنالتی زده میشود. زننده ضربه باید مشخص باشد. ضربه حتماً باید به طرف جلو (دروازه حریف) زده شود.
⇐ قانون شانزدهم:
ضربه اوت؛ هرگاه تمام توپ از خط طولی چه از روی زمین چه از هوا بگذرد توپ بایداز محلی که خارج شد توسط تیم مقابل با پا به داخل زمین زده شود. زننده ضربه توپ ساکن روی خط طولی یا خارج از زمین خط طولی باشد بازیکنان تیم مقابل حداقل ۳ متر از محله ضربه باید فاصله داشته باشد. با ضربه اوت نمی‌توان مستقیم گل زد مگر پس از زدن ضربه و برخورد با هر بازیکن اعم از خودی و غیر خودی و دروازبانان و حتی داور مسابقه گل صحیح است.
⇐ قانون هفدهم:
پرتاب اوت دروازه پرتاب؛ پرتاب اوت دروازه مادامی در بازی است که توپ توسط دروازه‌بان با دست بیرون از محوطه جریمه قرار گیرد. پرتاب اوت دروازه خطای ۴ ثانیه ندارد.
برگشت اوت دروازه دوباره به دروازه‌بان توسط مدافع (با دست لمس کردن یا کنترل) یک ضربه آزاد غیر مستقیم از محل ۶ متری انجام میگیرد. با پرتاب اوت دروازه نمی‌توان مستقیم گل زد مگر زمانی که توپ به زمین بازی برخورد کند.
⇐ قانون هجدهم:
ضربه کرنر؛ از ضربه کرنر میتوان مستقیم گل زد. ۴ ثانیه دارد، اگر ضربه کرنر بهطور صحیح زده نشود ضربه تکرار خواهد شد. در موقع زدن خطاها توپ باید ساکن باشد. همیشه برنده قرعه سکه صاحب زمین بازی یا زننده پنالتی یا انتخاب رنگ پیراهن میباشد.
تیمی میتواند تایم استراحت بگیرد که صاحب توپ باشد مثل ضربه کرنر، پرتاب اوت و … دروازه‌بان میتواند در زمین حریف بیش از ۴ ثانیه بازی کند. دروازه‌بان نمی‌تواند در جریان بازی مستقیم توپ را با دست وارد دروازه حریف کند. پاس عقب مادامی محسوب میشود که توپ از ضربه مچ پا به پایین زده شود (فقط از ناحیه کفش). در زدن اوت پا روی خط نباشد.
⇐ قانون نوزدهم:
بازیکن دروازه‌بان اجازه ندارد توپ را بیشتر از چهار ثانیه در اختیار داشته باشد؛ در غیر این صورت خطا گرفته میشود. این قانون برای بازیکنان معمولی به صورت یک دقیقه است.
از تیمهای برتر جهان در این رشته میتوان به این کشورها اشاره کرد: ایران برزیل اسپانیا ایتالیا روسیه اوکراین آرژانتین.
به نام خدا
علیرضا حنیفه لو
استاد مهدی جلالی مجد
دانشگاه ازاد کرج – مهندسی کامپیوتر – درس تربیت بدنی
برای بهبود درد عضلات بعد از ورزش چه کنیم؟
درد عضلات بعد از ورزش، مبتدی و حرفهای نمی‌شناسد، همه ورزشکاران این درد را تجربه میکنند. برخی افراد تصور میکنند اگر بعد از ورزش درد بیشتری را تجربه کنند، بهتر تمرین کرده‌اند و ماهیچه‌هایشان قویتر شده است!
اینجا چند سؤال جدی مطرح میشود: آیا این موضوع حقیقت دارد؟ وقتی درد به حدی شدید است که زندگی عادی شما را مختل میکند، باید چه کار کنید؟ چه مواقعی لازم است که حتماً نزد پزشک بروید؟ آیا درد عضلات میتواند نشانه نیاز اورژانسی به پزشک باشد؟
در مقاله پیش رو، پاسخ این پرسش‌ها و علت درد عضلانی پس از ورزش کردن را توضیح داده‌ایم. پس، با ما همراه باشید تا همچنان که ورزش میکنید، بدن سالم‌تری داشته باشید.
درد عضلانی بعد از ورزش یا DOMS
به درد عضلات پس از ورزش DOMS گفته میشود که مخفف عبارت Delayed Onset Muscle Soreness است. این درد معمولاً بین 48 تا 72 ساعت بعد از فعالیت ورزشی اتفاق می‌افتد، یعنی زمانی که بدن در حال ترمیم بافت عضلانی آسیب دیده در ورزش است.
شدت DOMS به چند عامل بستگی دارد: میزان آسیبی که به بدنتان وارد شده، ژنتیک و میزان آب موجود در بدنتان؛ اما معمولاً این درد عضلانی چیزی نیست که شما باید به آن عادت کنید.
طبق تحقیقات، هنگام درد شدید عضلانی، ممکن است آتروفی رخ دهد و ماهیچهها به شدت آسیب ببینند. تقریباً شبیه این است که ماهیچه بیش از اندازه کار کرده باشد و نتواند خودش را ترمیم کند.
به این ترتیب، درد عضلانی بیشتر بعد از ورزش، به معنای دستیابی به نتیجه بهتر نیست. به علاوه، با توجه به اینکه بعد از درد شدید برای شروع مجدد تمرینات خود به زمان بیشتری نیاز دارید، برنامه شما دچار وقفه میشود و تا چند روز امکان تمرین را از دست می‌دهید.
به طور کلی، اگر حرکتی خلاف عادت همیشگی ماهیچه‌های خود انجام دهید، درد شدید عضلانی را تجربه خواهید کرد. این درد ممکن است هرجا و در هر زمانی به شما تحمیل شود، مثلاً وقتی به یک کلاس جدید رفته‌اید یا مربی‌تان تغییر کرده است.
در این صورت، به طور ناگهانی، ماهیچه‌های خود را به روش جدیدی به کار می‌گیرید یا ماهیچه‌های کوچکتر را (که در تمرینات معمول کمتر به کار گرفته می‌شدند) درگیر میکنید و یا ماهیچه‌های خود را بیش از میزانی که به آن عادت دارند، در فشار می‌گذارید. اساساً، درد شدید زمانی اتفاق می‌افتد که شما حرکتی انجام دهید که ماهیچه‌هایتان با آن آشنایی ندارند (حتی اگر این کار، شرکت در یک اردوی ورزشی باشد).
تمرینات قدرتی دو مرحله دارند: حرکات کششی هم‌گرا (کانسنتریک) و حرکات کششی واگرا (اکسنتریک). آن دسته از تمرینات ورزشی که حرکات کششی واگرای زیادی دارند، ممکن است باعث شوند روز بعد لنگ‌لنگان راه بروید.
در حرکات کششی واگرا، بافت عضلانی شما در معرض پارگی‌های ریز قرار میگیرد. در این تمرینات، ماهیچه‌های شما در قدرتمندترین حالت خود کار میکنند. در این حالت، ماهیچهها نیروی زیادی تولید میکنند و ممکن است این حس اشتباه در شما به وجود آید که بیشتر میتوانید ورزش کنید، زیرا هنوز خیلی خسته نشده‌اید.
بدن درد تنها در صورت ورزش بدنسازی اتفاق نمی‌افتد و بسیاری از افراد که عضلات ضعیفی دارند، ممکن است دچار بدن درد بعد از کار سخت شوند. برخی تصور میکردند، کوفتگی بعد از ورزش در اثر تجمع اسید لاکتیک در بافت عضلانی ایجاد میشود و به همین دلیل آن را مضر می‌دانستند و همواره در تلاش بودند به گونه‌ای تمرینات خود را انجام دهند تابه بدن درد مبتلا نشوند؛ اما امروزه به این نتیجه رسیده‌اند که چنانچه بدن درد حاصل از تجمع اسید لاکتیک باشد، باید اندکی پس از ورزش بهبود پیدا کند. با این حال اغلب کوفتگی بعد از ورزش از ۱۲ تا ۲۴ ساعت پس از آن ایجاد شده و ممکن است ۳ تا ۵ روز ماندگار باشد.
در احتمالی قویتر، گرفتگی عضلات و کوفتگی به دلیل فشاری است که ماهیچهها و تاندونها تحمل میکنند و تا حدود زیادی به آنها آسیب میزند، به طوریکه ماهیچهها دچار التهاب میشوند و این التهاب سبب ایجاد درد و احساس کشش در ماهیچه میگردد. این کشش به دلیل کوتاهی عضله است، به همین دلیل فرد در هنگام انبساط عضله و حرکات کششی دچار درد و سختی میشود.
بررسی بیشتر درد عضلات و ماهیچه های بدن حین یا بعد ورزش
با اینکه ورزش برای سلامتی شما بسیار مهم است، اما ورزش کردن بیش از حد ماهیچه ها، می تواند منجر به آسیب شود. اگر به اندازه کافی استراحت نکنید، ممکن است دچار مشکل شوید. زمانی که ورزش منظم را در برنامه روتین روزانه خود وارد می کنید، خواهید دید که مزایای فیزیکی، ذهنی و عاطفی زیادی به همراه دارد.
با این حال، اگر از این فعالیت درست استفاده نکنید و یا زیاده روی کنید، می تواند برای سلامتی شما مضر باشد. خبر خوب این است که درد کاهش خواهد یافت، زیرا ماهیچه های شما به تقاضاهای فیزیکی جدیدی که بر آن ها اعمال می شود عادت می کنند. درد بخشی از یک فرآیند سازگاری است که به استقامت و قدرت بیشتر ماهیچه منجر می شود.
چه نوع فعالیت هایی منجر به درد عضلانی می شود؟
هر حرکتی که به آن عادت ندارید، ورزش جدیدی که انجام می دهید، ورزش سخت تر از ورزش قبلی، و یا کار کردن عضلات تان به شیوه ای متفاوت، می تواند منجر به درد عضلانی شود.
گارد در ورزش کشتی
گارد عبارت است از نحوهٔ قرار گرفتنِ کشتى‌گیر در مقابل حریف، یا نحوهٔ تقابل دو کشتى‌گیر در مقابل هم، و یا طریقهٔ ایستادن کشتى‌گیر براى انجام کشتى.
گارد، زمانى صحیح و قابل اطمینان است که تعادل کشتى‌گیر را در تمام عملیات و مانورها، هنگام کشتى گرفتن، کنترل نماید، و آن نیز زمانى است که عملیات انجام شده از نظر فیزیکى صحیح باشد تا مرکز ثقل به‌وجود آمده مانع عدم تعادل کشتى‌گیر نگردد.
انواع گاردها با توجه به نوع کشتى
- گارد آزاد:
در گارد آزاد، با توجه به مقررات کشتى آزاد، مجرى مى‌تواند براى اجراء فنون از تمامى اعضاء بدن خود و حریف استفاده کند. از اینرو، کشتى‌گیران مجرى و مدافع، براى محافظت از بدن و خصوصاً از پاها، در مقابل حملات حریف، از گاردى خمیده به طرف جلو استفاده کرده، دستها را بهمنظور محافظت از پاها در مقابل بدن، قرار مى‌دهند (شکل - گارد در کشتى آزاد).
(گارد در کشتى آزاد)
- گارد فرنگى : در گارد فرنگی، با توجه به مقررات کشتى فرنگی، مجرى فقط مجاز است براى اجراء فنون، از بالاتنهٔ حریف استفاده کند، و کشتى‌گیران مجرى و مدافع، مجاز به استفاده از گاردى خمیده نیستند، از اینرو کشتى فرنگى از گاردى قائم و بدون خمیدگى برخوردار است (شکل - گارد در کشتى فرنگى).
(گارد در کشتى فرنگى)
انواع گارد با توجه به روش قرار دادن پاها
- گارد چپ:
در گارد چپ، کشتى‌گیر، پاى چپ خود را جلو و پاى راست خود را عقب مى‌گذارد. در این حالت، پاى چپ را پاى گارد، دست چپ را دست گارد، پاى راست را پاى غیرگارد، دست راست را دست غیرگارد، و کشتى‌گیرى را که داراى این نوع گارد است، کشتى‌گیر چپ‌گارد مى‌گویند (گارد چپ - کشتى‌گیر چپ‌گارد).
گارد چپ (کشتى‌گیر چپ‌گارد)
- گارد راست : در گارد راست، کشتى‌گیر، پاى راست خود را جلو و پاى چپ خود را عقب مى‌گذارد، در این حالت، پاى راست را پاى گارد، دست راست را دست گارد، پاى چپ را پاى غیرگارد، دست چپ را دست غیرگارد، و کشتى‌گیرى را که داراى این نوع گارد است، کشتى‌گیر راست‌گارد مى‌گویند (شکل - گارد راست - کشتى‌گیر راست‌گارد).
گارد راست - (کشتى‌گیر راست‌گارد)
- گارد جفت (ژاپنى) : در گارد جفت، کشتى‌گیر هر دو پاى خود را در یک خط قرار مى‌دهد، به‌طورى‌که هیچیک از پاهاى کشتى‌گیر، جلوتر یا عقبتر نباشد. در این حالت، در شرایط مختلف، با توجه به جهت گرفتن فنون و سمت اجراء مهارت‌ها، دست و پاى گارد مشخص مى‌شود، و کشتى‌گیرى را که داراى این نوع گارد است، کشتى‌گیر جفت‌گارد مى‌گویند
گارد جفت یا ژاپنى - کشتى‌گیر جفت‌گارد
انواع گارد با توجه به میزان خم شدن به جلو
- گارد باز :
در گارد باز، کشتى‌گیر به حالت نیمه‌خمیده به‌طرف جلو، حفاظت و کنترل ضعیفى روى پاهاى خود دارد و معمولاً از این نوع گارد در کشتى فرنگى استفاده مى‌شود.
- گارد بسته :
در گارد بسته، کشتى‌گیر به حالت کاملاً خمیده به‌طرف جلو، کنترل و حفاظت کاملى روى پاهاى خود دارد. از این نوع گارد، در کشتى آزاد استفاده مى‌شود.
ملاک و روش انتخاب نوع گارد
اصولاً نوآموزان براى انتخاب صحیح و مناسب نوع گارد، متناسب با توانائى‌هاى خود، باید داراى ضوابطى مبتنى بر اصول علمى باشند.
آزمون واکنشدر آزمون واکنش، نوآموز بهطور ایستاده، هر دو پاى خود را در یک خط قرار مى‌دهد و سپس بدون توجه به حرکت پاها و یا تصمیم‌گیرى در مورد حرکت آنها، در حالى که تفکر خود را از این موضوع منحرف مىکند، خود را چندین‌بار به‌طرف جلو رها کرده، تا با واکنشى که بهمنظور ممانعت از سقوط خود به روى تشک یا زمین از خود نشان مى‌دهد، یکى از پاهاى خود را به طرف جلو بگذارد، در نتیجه، پائى که زودتر واکنش نشان مى‌دهد، براى ممانعت از سقوط بدن در جلو قرار مى‌گیرد، طبعاً از واکنش بیشترى نسبت به پاى دیگر برخوردار است، و این ملاک مناسبى براى کشتى‌گیران رشتهٔ آزاد است که در هنگام زیرگیرى از جانب حریف با واکنش مناسب و سریع دفاع کرده، پاى خود را عقب بکشد. بنابراین، هرگاه پاى چپ کشتى‌گیرى داراى واکنش بیشترى باشد بهتر است که چپ‌گارد باشد، و هرگاه پاى راست کشتى‌گیرى داراى واکنش سریعترى باشد بهتر است که راست‌گارد باشد. در صورتى‌که در آزمون‌هاى متعدد مشخص شود که هر دو پاى کشتى‌گیر، به یک نسبت داراى واکنش مى‌باشد، بهتر است آزمون قدرت را نیز انجام دهد تا در انتخاب نوع گارد، دقیق‌تر عمل کند.
فتیله پیچ فنی در ورزش کشتی است و زمان رخ میدهد که دو پا را از مچ گرفته و می‌تابانند و به این شکل از وی امتیاز می‌گیرند.
فتیله پیچ از جمله فنون چرخشی ورزش کشتی است.
از آنجایی که فتیله پیچ شدن برای کشتیگیر اتفاق تحقیرآمیزی محسوب میشود
تجهیزات برگزاری یک بازی معمول کشتی فرنگی به قرار زیر هستند:
1. دوبنده
دوبنده کلمه ای است که برای وصف لباس جایز کشتی فرنگی کاربرد دارد. این لباس سبک و محکم است و با انعطاف پذیری خود به ورزشکار کمک کند.
2. کفش های کشتی
با توجه به این که ورزش کشتی فرنگی روی تشک اجرا میشود ، ورزشکاران باید از کفش های ویژه ای استفاده کنند. این کفش ها باید در هنگامی که ورزشکار روی سطح اسفنجی برای تعیین موقعیت خود در برابر رقیب تکان می خورد، نیروی گرفتن، انعطاف و اعتدال مناسبی را به وی ارائه دهد.
- در کشتی فرنگی وضعیت اخطار متفاوت از کشتی ازاد است. نخستین تذکر بصورت هشدار است و به رقیب اجازه انتخاب میدهد که کشتی را در خاک ادامه دهد یا در سرپا. دومین هشدار به کشتی گیر کم کار این فرصت را به حریفش میدهد که کشتی را در خاک ادامه دهد یا در سرپا یک و یک امتیاز برای رقیب در پی خواهد داشت. اگر کشتی گیری سه اخطاره شود، رقابت قطع میشود و حریفش با امتیاز ضربه فنی برنده میشود .
- مسابقه ها می بایست روی تشک کشتی که حداقل ۱۰ متر قطر دارد برپا شود.
مسابقه ها 4 امتیاز و بازنده 0 خواهد گرفت.
2- در صورتیکه کشتی گیری رقیب خود را با تفاوت 10 امتیاز ببرد به برنده 4 امتیاز و به بازنده اگر امتیاز فنی داشته باشد 1 امتیاز اگر امتیاز فنی نداشته باشد 0 امتیاز تعلق میگیرد .
3- در صورتیکه کشتی گیری رقیب خود را با تفاوت کم تر از 10 امتیاز ببرد به برنده 3 امتیاز و به بازنده 1 امتیاز در جدول خواهد گرفت.
ولی اگر کشتی گیر بازنده امتیاز فنی نداشته باشد به برنده 3 امتیاز و بازنده 0 تعلق خواهد گرفت.
بسم الله الرحمن الرحیم
موضوع تحقیق:قوانین کشتی آزاد
استاد گرامی :دکتر جلالی مجد
گرد آوردنده:علی رستگاری
کشتی یکی از روش های کشتی گرفتن است که در سراسر دنیا تمرین میشود و به همراه کشتی فرنگی یکی از دو سبک کشتی است که در بازی های المپیک برگزار میشود.
کشتی آزاد یکی از روشهای کشتی گرفتن است که در سراسر دنیا تمرین میشود و به همراه کشتی فرنگی یکی از دو سبک کشتی است که در بازیهای المپیک برگزار میشود.
در کشتی آزاد همچون کشتی فرنگی، هدف اصلی چسباندن شانه حریف بر تشک است که به پیروزی فوری (ضربه فنی) منجر میشود و برخلاف کشتی فرنگی کشتمسابقات کشتی آزاد از المپیک ۱۹۰۴ وارد المپیک شد و از المپیک ۲۰۰۴ رقابتهای این رشته در بخش زنان نیز برگزار می‌شودی‌گیران اجازه گرفتن پای حریف و استفاده از پای خود را دارند.
مقررات کشتی
- بر اساس مقررات بینالمللی هرگونه گرفتن، ضربه زدن و پرتاب کردن ملایم حریف مجاز است. اما هر نوع گرفتنی که زندگی یا سلامتی اعضای حریف را به خطر بیندازد مانند گرفتن گلو ممنوع است. همچنین استفاده از لگد، مشت، کله زدن و گرفتن دوبنده ممنوع است. جدیدترین مقررات کشتی فیلا که از سال ۲۰۱۳ به اجرا در میآید اینگونه است.
- کشتی در دو زمان ۳ دقیقهای برگزار میشود.
- شمارش امتیازات به صورت مجموع هر دو زمان خواهد بود.
- خاک کردن ۲ امتیاز دارد. بیرون رفتن حریف از تشک و اخطار تنها یک امتیاز خواهد داشت.
- در کشتی آزاد وقتی امتیاز فنی یک کشتیگیر در هر تایم یا مجموع به اختلاف ۱۰ برسد، کشتی بلافاصله قطع و برنده اعلام خواهد شد.
- آشنا شدن شانه‌ها با تشک، ضربه فنی محسوب میشود.
- در کشتی آزاد، تذکر کم‌کاری مانند کشتی فرنگی نیست. اولین تذکر کم‌کاری از سوی داور به صورت هشدار زبانی اعلام میشود. در اعلام تذکر دوم یک اخطار به کشتیگیر کم‌کار (کشتی‌گیری که قبلاً تذکر دریافت کرده) داده میشود و کشتی گیران ۳۰ ثانیه فرصت دارند فعال شوند، اگر کشتی‌گیری موفق به کسب امتیاز نشود، آن کشتی‌گیری که اخطار دریافت کرده، یک امتیاز و اخطار نیز جریمه میشود.
- در کشتی آزاد، اگر در پایان دو دقیقه از هر تایم کشتی گیران امتیازی نگیرند، داور به کشتیگیر کم‌کار اخطار میدهد که در این شرایط کشتیگیر کم‌کار ۳۰ ثانیه فرصت دارد امتیاز بگیرد وگر نه یک امتیاز به حریفش داده میشود.
- نقض قانون منجر به گرفتن اخطار به کشتیگیر میشود و سه اخطار کشتیگیر را از ادامه مسابقه محروم میکند. در هنگام نقض شدید مقررات کشتیگیر را میتوان بیدرنگ از مسابقه اخراج کرد.
- مسابقات میبایست روی تشک کشتی که حداقل ۱۰ متر قطر دارد برگزار شود.
به نام خدا
آرشام سروی
کشتی 1 استاد جلالی مجد
کشتی فرنگی یکی از سبکهای ورزش کشتی است که در سدهٔ ۱۹ میلادی در فرانسه ابداع شد و هرچند نام گِرِکو-رومن"Greco-Roman (یونانی-رومی) برای آن برگزیده شد، اما پیش از قرن نوزدهم تمرین نمی‌شد، چراکه کشتی یونانیها و رومی‌های قدیم بیشتر به کشتی آزاد شباهت داشت.[۱]
اجرای فن چهار امتیازی کنده فرنگی در قهرمانی کشتی فرنگی آمریکا ۲۰۰۴
در کشتی فرنگی استفاده از پا برای به زمین زدن حریف و گرفتن پائین کمر ممنوع است. امتیاز ضربه فنی در آن ۸ امتیاز است و بقیه مقررات آن مشابه کشتی آزاد دیگر سبک المپیکی کشتی است. این رشته در تمام ادوار المپیک به جز المپیک ۱۹۰۰ پاریس و المپیک ۱۹۰۴ لس آنجلس برگزار شده‌است. کشتی فرنگی در المپیک فقط در بخش مردان برگزار میشود.
مقرراتویرایش
اجرای فن سالتو در یک رقابت کشتی فرنگی
- بر اساس مقررات بینالمللی هرگونه گرفتن، ضربه زدن و پرتاب کردن ملایم حریف مجاز است. اما هر نوع گرفتنی که زندگی یا سلامتی اعضای حریف را به خطر بیندازد مانند گرفتن گلو ممنوع است. همچنین استفاده از لگد، مشت، کله زدن و گرفتن دوبنده ممنوع است. جدیدترین مقررات کشتی ((UWW))که از سال ۲۰۱۳ به اجرا در میآید اینگونه است:
- کشتی در دو زمان ۳ دقیقهای برگزار میشود.
- شمارش امتیازات به صورت مجموع هر دو زمان خواهد بود.
- خاک کردن ۲ امتیاز دارد. بیرون رفتن حریف از تشک و پوئن اخطار تنها یک امتیاز خواهد داشت.
- در کشتی فرنگی وقتی امتیاز فنی یک کشتی گیر در هر زمان یا در مجموع به اختلاف ۸ برسد، کشتی بلافاصله قطع و برنده اعلام خواهد شد.
- برخورد شانه‌ها با تشک، ضربه فنی محسوب میشود.
- در کشتی فرنگی شرایط اخطار متفاوت از کشتی آزاد است. اولین تذکر به صورت هشدار است و به حریف اجازه انتخاب میدهد که کشتی را در خاک ادامه دهد یا در سرپا. دومین هشدار به کشتی گیر کم‌کار این فرصت را به حریفش میدهد که کشتی را در خاک ادامه دهد یا در سرپا و یک امتیاز برای حریف در پی خواهد داشت. اگر کشتی‌گیری سه اخطاره شود، مسابقه قطع میشود و حریفش با امتیاز ضربه فنی برنده میشود.
- مسابقات میبایست روی تشک کشتی که حداقل ۱۰ متر قطر دارد برگزار شود.
- قوانین کشتی فرنگی و کشتی آزاد توسط اتحادیه جهانی کشتی یا UWW تصویب میشود که یکی از مدرن‌ترین و پیشرفته‌ترین فدراسیون‌های ورزشی در جهان است و سخت‌ترین قوانین را برای ورزش رزمی کشتی تصویب میکند.
سیدمحمد امین میرقادری
مقررات کشتی فرهنگی
خلاصه:
- بر اساس مقررات بینالمللی هرگونه گرفتن، ضربه زدن و پرتاب کردن ملایم حریف مجاز است. اما هر نوع گرفتنی که زندگی یا سلامتی اعضای حریف را به خطر بیندازد مانند گرفتن گلو ممنوع است. همچنین استفاده از لگد، مشت، کله زدن و گرفتن دوبنده ممنوع است. جدیدترین مقررات کشتی ((UWW))که از سال ۲۰۱۳ به اجرا در میآید اینگونه است:
- کشتی در دو زمان ۳ دقیقهای برگزار میشود.
- شمارش امتیازات به صورت مجموع هر دو زمان خواهد بود.
- خاک کردن ۲ امتیاز دارد. بیرون رفتن حریف از تشک و پوئن اخطار تنها یک امتیاز خواهد داشت.
- در کشتی فرنگی وقتی امتیاز فنی یک کشتی گیر در هر زمان یا در مجموع به اختلاف ۸ برسد، کشتی بلافاصله قطع و برنده اعلام خواهد شد.
- برخورد شانه‌ها با تشک، ضربه فنی محسوب میشود.
- در کشتی فرنگی شرایط اخطار متفاوت از کشتی آزاد است. اولین تذکر به صورت هشدار است و به حریف اجازه انتخاب میدهد که کشتی را در خاک ادامه دهد یا در سرپا. دومین هشدار به کشتی گیر کم‌کار این فرصت را به حریفش میدهد که کشتی را در خاک ادامه دهد یا در سرپا و یک امتیاز برای حریف در پی خواهد داشت. اگر کشتی‌گیری سه اخطاره شود، مسابقه قطع میشود و حریفش با امتیاز ضربه فنی برنده میشود.
- مسابقات میبایست روی تشک کشتی که حداقل ۱۰ متر قطر دارد برگزار شود.
- قوانین کشتی فرنگی و کشتی آزاد توسط اتحادیه جهانی کشتی یا UWW تصویب میشود که یکی از مدرن‌ترین و پیشرفته‌ترین فدراسیون‌های ورزشی در جهان است و سخت‌ترین قوانین را برای ورزش رزمی کشتی تصویب میکند.
قوانین و مقررات ورزش کشتی آزاد و فرنگی
آخرین تغییرات صورت گرفته در قوانین و مقررات کشتی به شرح به شرح زیر است .
1- زمان کشتی نوجوانان 16-17 سال در سه زمان 30/1 دقیقه ایی ، جوانان و بزرگسالان در سه زمان 2 دقیقه ایی با 30 ثانیه استراحت مابین آنها برگزار خواهد شد هر زمان دو دقیقه ایی از کشتی ها برای خودداری استقلال است و کشتی گیرانی که موفق شوند در دو زمان به پیروزی دست یابند به عنوان برنده معرفی خواهند شد و نیازی به برگزاری زمان سوم نیست .
2- کشتی گیرانی که در یک زمان دو دقیقه ایی موفق به اجرای یک فن پنج امتیازی و یا دو فن 3 امتیازی شوند بدون توجه به امتیازهای کسب شده از سوی حریف برنده آن زمان خواهند بود ، در چنین شرایطی داور مسابقه موظف است کشتی را قطع و از کشتی گیر برتر برای ادامه کشتی سئوال کند ، در صورت ادامه ندادن ، نتیجه آن زمان دو دقیقه ایی کشتی به سود کشتی گیر برتر اعلام خواهد شد .
3- هر وقت در یک زمان کشتی اختلاف امتیازهای دو کشتی گیر به شش برسد ، رئیس تشک موظف است پس از به حالت عادی درآمدن کشتی دستور قطع آن را به داور وسط بدهد ، که در این شرایط داور از کشتی گیر برتر سوال میکند کشتی را ادمه می دهد یا خیر ، در صورت ادامه ندادن نتیجه زمان دو دقیقه ایی کشتی به سود کشتی گیر برتر اعلام خواهد شد .
تذکر : در شرایط فینال برای ادامه کشتی سئوال نخواهد شد .
4- ادامه کشتی در هر شرایطی که فنی اجرا و به بیرون از تشک منتهی شود بدون توجه به امتیاز دریافت شده به وسیله مجری سر پا در وسط تشک خواهد بود .
5- تنها در یک مورد که کشتی گیر مدافع در حالت خاک اقدام به انجام حرکات خطا کند پس از در نظر گرفتن امتیاز جریمه و اخطار از سوی داوران ، ادامه کشتی در خاک خواهد بود ، در بقیه حالات ادامه کشتی در هر شرایطی پس از قطع از سوی داور سر پا در وسط تشک دنبال خواهد شد .
6- کشتی در هر زمان منجر به ضربه فنی شود ، ضربه کننده برنده نهایی کشتی خواهد بود ، در واقع تنها ضربه فنی و سه اخطاره شدن است که در هر زمانی روی دهد ، تمام کننده یک مسابقه خواهد بود .
7- چنانچه کشتی .در یک زمان دو دقیقه ایی با نتایج 1-1 ، 2-2 ، 4-4 و 6-6 و هر نتیجه دیگر مساوی به اتمام برسد ، برنده کشتی کسی خواهد بود که کمترین اخطار را داشته باشد ، در صورت مساوی بودن امتیازها و اخطارها کشتی گیری که آخرین امتیاز را دریافت کرده است به عنوان برنده آن زمان اعلام خواهد شد .
8- فرار از تشک و فرار از فن ، تمارض استفاده از فنون خطا با یک امتیاز جریمه و یک اخطار برای خاطی همراه خواهد بود .
9- در هر زمان از طول کشتی ، تعداد اخطارهای کشتی گیری به سه برسد بازنده کشتی خواهد بود حتی اگر از نظر امتیاز نسبت به حریف برتری داشته باشد .
10- در شرایط ضربه فنی ، سه اخطاره شدن ، حاظر نشدن روی تشک به هر نحوی آسیب دیدگی ، کشتی گیر برنده صاحب پنج امتیاز مثبت خواهد شد و به بازنده نیز امتیازی تعلق نخواهد گرفت .
11- اجرای مکرر بارانداز و فتیله پیج مجاز است و مجری می تواند در طول کشتی به دفعات از این دو فن استفاده کند .
12- چنانچه کشتی گیری در کش و قوس و بدون هول دادن از سوی حریف پایش از تشک خارج شود یک امتیاز از دست خواهد داد ، این شرایط برای مجری فن یا مدافع یکسان است ، یعنی اگر مجری هم در حالت اجرای فن پایش از تشک خارج شود یک امتیاز از دست میدهد .
13- در مقررات جدید اخطار کم کاری ( پاسیو ) وجود ندارد در مقابل کشتی گیرانی که حالت کم کاری داشته باشند پس از یک باز تذکر از سوی داور در صورت ادامه با یک امتیاز و یک اخطار ******** کشتی را قطع پس از اعلام به کشتی گیر ***.
14- کشتی گیرانی که به هر صورت از انجام کشتی با حریف خودداری و یا بطور عمد وانمود به آسیب دیدگی کنند ، خطا کار شناخته شده و با یک امتیاز و یک اخطار جریمه برخواهند شد .
تذکر : در صورت آسیب دیدگی که با خونریزی همراه باشد زمان استراحت مجاز پزشکی بدون در نظر گرفتن جریمه برای کشتی گیر آسیب دیده حفوظ خواهد بود .
15- فاصله بین دو کشتی از 30 به 15 دقیقه کاهش یافته است .
16- فرار از تشک در حالت خاک با یک امتیاز و یک اخطار همراه است و ادامه کشتی سرپا در وسط تشک خواهد بود .
17- کشتی گیرانی که در داخل تشک به داخل ریسک اقدام به اجرای فن میکنند و بدون دریافت امتیاز در خاک حریف قرار می گیرند ، امتیازی از دست نمی دهند ، اما اگر به حالت ریسک در منطقه زون اقدام به اجرای فن کنند و در خارج از تشک در خاک حریف قرار گیرند ، یک امتیاز از دست می دهند و ادامه کشتی سرپا در وسط تشک خواهد بود .
18- در شرایط خاک اگر مدافع بدون فشار از سوی حریف از تشک خارج شود یک امتیاز از دست می دهد ادامه کشتی سرپا در وسط تشک خواهد بود .
19- چنانچه کشتی در پایان یک زمان دو دقیقه ایی با نتیجه صفر بر صفر به پایان برسد داوران با استفاده توست “ سکه ” مجری قانون سینه به سینه در فرنگی و خم گیری در آزاد را مشخص می کنند که شامل شرایط ذیل است :
** زمان برای اجرای قانون سینه به سینه یا خم گیری 30 ثانیه خواهد بود ، چنانچه برنده توست نتواند در این مدت به امتیازی دست یابد با یک امتیاز و یک اخطار جریمه میشود و کشتی در یک تایم به سود حریف به اتمام خواهد رسید .
** در هر شرایطی که قبل از اتمام زمان 30 ثانیه تعیین شده یکی از کشتی گیران موفق به اجرای فنی شود که امتیازی در بر داشته باشد ، کشتی بلافاصله از سوی داور قطع و آن تایم به سود مجری به اتمام خواهد رسید .
اردلان شاه ولیان
قوانین و مقررات ورزش کشتی آزاد و فرنگی
آخرین تغییرات صورت گرفته در قوانین و مقررات کشتی به شرح به شرح زیر است .
1- زمان کشتی نوجوانان 16-17 سال در سه زمان 30/1 دقیقه ایی ، جوانان و بزرگسالان در سه زمان 2 دقیقه ایی با 30 ثانیه استراحت مابین آنها برگزار خواهد شد هر زمان دو دقیقه ایی از کشتی ها برای خودداری استقلال است و کشتی گیرانی که موفق شوند در دو زمان به پیروزی دست یابند به عنوان برنده معرفی خواهند شد و نیازی به برگزاری زمان سوم نیست .
2- کشتی گیرانی که در یک زمان دو دقیقه ایی موفق به اجرای یک فن پنج امتیازی و یا دو فن 3 امتیازی شوند بدون توجه به امتیازهای کسب شده از سوی حریف برنده آن زمان خواهند بود ، در چنین شرایطی داور مسابقه موظف است کشتی را قطع و از کشتی گیر برتر برای ادامه کشتی سئوال کند ، در صورت ادامه ندادن ، نتیجه آن زمان دو دقیقه ایی کشتی به سود کشتی گیر برتر اعلام خواهد شد .
3- هر وقت در یک زمان کشتی اختلاف امتیازهای دو کشتی گیر به شش برسد ، رئیس تشک موظف است پس از به حالت عادی درآمدن کشتی دستور قطع آن را به داور وسط بدهد ، که در این شرایط داور از کشتی گیر برتر سوال میکند کشتی را ادمه می دهد یا خیر ، در صورت ادامه ندادن نتیجه زمان دو دقیقه ایی کشتی به سود کشتی گیر برتر اعلام خواهد شد .
تذکر : در شرایط فینال برای ادامه کشتی سئوال نخواهد شد .
4- ادامه کشتی در هر شرایطی که فنی اجرا و به بیرون از تشک منتهی شود بدون توجه به امتیاز دریافت شده به وسیله مجری سر پا در وسط تشک خواهد بود .
5- تنها در یک مورد که کشتی گیر مدافع در حالت خاک اقدام به انجام حرکات خطا کند پس از در نظر گرفتن امتیاز جریمه و اخطار از سوی داوران ، ادامه کشتی در خاک خواهد بود ، در بقیه حالات ادامه کشتی در هر شرایطی پس از قطع از سوی داور سر پا در وسط تشک دنبال خواهد شد .
6- کشتی در هر زمان منجر به ضربه فنی شود ، ضربه کننده برنده نهایی کشتی خواهد بود ، در واقع تنها ضربه فنی و سه اخطاره شدن است که در هر زمانی روی دهد ، تمام کننده یک مسابقه خواهد بود .
7- چنانچه کشتی .در یک زمان دو دقیقه ایی با نتایج 1-1 ، 2-2 ، 4-4 و 6-6 و هر نتیجه دیگر مساوی به اتمام برسد ، برنده کشتی کسی خواهد بود که کمترین اخطار را داشته باشد ، در صورت مساوی بودن امتیازها و اخطارها کشتی گیری که آخرین امتیاز را دریافت کرده است به عنوان برنده آن زمان اعلام خواهد شد .
8- فرار از تشک و فرار از فن ، تمارض استفاده از فنون خطا با یک امتیاز جریمه و یک اخطار برای خاطی همراه خواهد بود .
9- در هر زمان از طول کشتی ، تعداد اخطارهای کشتی گیری به سه برسد بازنده کشتی خواهد بود حتی اگر از نظر امتیاز نسبت به حریف برتری داشته باشد .
10- در شرایط ضربه فنی ، سه اخطاره شدن ، حاظر نشدن روی تشک به هر نحوی آسیب دیدگی ، کشتی گیر برنده صاحب پنج امتیاز مثبت خواهد شد و به بازنده نیز امتیازی تعلق نخواهد گرفت .
11- اجرای مکرر بارانداز و فتیله پیج مجاز است و مجری می تواند در طول کشتی به دفعات از این دو فن استفاده کند .
12- چنانچه کشتی گیری در کش و قوس و بدون هول دادن از سوی حریف پایش از تشک خارج شود یک امتیاز از دست خواهد داد ، این شرایط برای مجری فن یا مدافع یکسان است ، یعنی اگر مجری هم در حالت اجرای فن پایش از تشک خارج شود یک امتیاز از دست میدهد .
13- در مقررات جدید اخطار کم کاری ( پاسیو ) وجود ندارد در مقابل کشتی گیرانی که حالت کم کاری داشته باشند پس از یک باز تذکر از سوی داور در صورت ادامه با یک امتیاز و یک اخطار ** کشتی را قطع پس از اعلام به کشتی گیر *.
14- کشتی گیرانی که به هر صورت از انجام کشتی با حریف خودداری و یا بطور عمد وانمود به آسیب دیدگی کنند ، خطا کار شناخته شده و با یک امتیاز و یک اخطار جریمه برخواهند شد .
تذکر : در صورت آسیب دیدگی که با خونریزی همراه باشد زمان استراحت مجاز پزشکی بدون در نظر گرفتن جریمه برای کشتی گیر آسیب دیده حفوظ خواهد بود .
15- فاصله بین دو کشتی از 30 به 15 دقیقه کاهش یافته است .
16- فرار از تشک در حالت خاک با یک امتیاز و یک اخطار همراه است و ادامه کشتی سرپا در وسط تشک خواهد بود .
17- کشتی گیرانی که در داخل تشک به داخل ریسک اقدام به اجرای فن میکنند و بدون دریافت امتیاز در خاک حریف قرار می گیرند ، امتیازی از دست نمی دهند ، اما اگر به حالت ریسک در منطقه زون اقدام به اجرای فن کنند و در خارج از تشک در خاک حریف قرار گیرند ، یک امتیاز از دست می دهند و ادامه کشتی سرپا در وسط تشک خواهد بود .
دانشگاه آزاد‌کرج
امین نظری
شماره دانشجویی : ۹۸۲۴۰۱۳۳۶
دوشنبه ها ساعت ۲:۱۵
1- زمان کشتی نوجوانان 16-17 سال در سه زمان 30/1 دقیقه ایی ، جوانان و بزرگسالان در سه زمان 2 دقیقه ایی با 30 ثانیه استراحت مابین آنها برگزار خواهد شد هر زمان دو دقیقه ایی از کشتی ها برای خودداری استقلال است و کشتی گیرانی که موفق شوند در دو زمان به پیروزی دست یابند به عنوان برنده معرفی خواهند شد و نیازی به برگزاری زمان سوم نیست .
2- کشتی گیرانی که در یک زمان دو دقیقه ایی موفق به اجرای یک فن پنج امتیازی و یا دو فن 3 امتیازی شوند بدون توجه به امتیازهای کسب شده از سوی حریف برنده آن زمان خواهند بود ، در چنین شرایطی داور مسابقه موظف است کشتی را قطع و از کشتی گیر برتر برای ادامه کشتی سئوال کند ، در صورت ادامه ندادن ، نتیجه آن زمان دو دقیقه ایی کشتی به سود کشتی گیر برتر اعلام خواهد شد .
3- هر وقت در یک زمان کشتی اختلاف امتیازهای دو کشتی گیر به شش برسد ، رئیس تشک موظف است پس از به حالت عادی درآمدن کشتی دستور قطع آن را به داور وسط بدهد ، که در این شرایط داور از کشتی گیر برتر سوال میکند کشتی را ادمه می دهد یا خیر ، در صورت ادامه ندادن نتیجه زمان دو دقیقه ایی کشتی به سود کشتی گیر برتر اعلام خواهد شد .
تذکر : در شرایط فینال برای ادامه کشتی سئوال نخواهد شد .
4- ادامه کشتی در هر شرایطی که فنی اجرا و به بیرون از تشک منتهی شود بدون توجه به امتیاز دریافت شده به وسیله مجری سر پا در وسط تشک خواهد بود .
5- تنها در یک مورد که کشتی گیر مدافع در حالت خاک اقدام به انجام حرکات خطا کند پس از در نظر گرفتن امتیاز جریمه و اخطار از سوی داوران ، ادامه کشتی در خاک خواهد بود ، در بقیه حالات ادامه کشتی در هر شرایطی پس از قطع از سوی داور سر پا در وسط تشک دنبال خواهد شد .
6- کشتی در هر زمان منجر به ضربه فنی شود ، ضربه کننده برنده نهایی کشتی خواهد بود ، در واقع تنها ضربه فنی و سه اخطاره شدن است که در هر زمانی روی دهد ، تمام کننده یک مسابقه خواهد بود .
7- چنانچه کشتی .در یک زمان دو دقیقه ایی با نتایج 1-1 ، 2-2 ، 4-4 و 6-6 و هر نتیجه دیگر مساوی به اتمام برسد ، برنده کشتی کسی خواهد بود که کمترین اخطار را داشته باشد ، در صورت مساوی بودن امتیازها و اخطارها کشتی گیری که آخرین امتیاز را دریافت کرده است به عنوان برنده آن زمان اعلام خواهد شد .
8- فرار از تشک و فرار از فن ، تمارض استفاده از فنون خطا با یک امتیاز جریمه و یک اخطار برای خاطی همراه خواهد بود .
9- در هر زمان از طول کشتی ، تعداد اخطارهای کشتی گیری به سه برسد بازنده کشتی خواهد بود حتی اگر از نظر امتیاز نسبت به حریف برتری داشته باشد .
10- در شرایط ضربه فنی ، سه اخطاره شدن ، حاظر نشدن روی تشک به هر نحوی آسیب دیدگی ، کشتی گیر برنده صاحب پنج امتیاز مثبت خواهد شد و به بازنده نیز امتیازی تعلق نخواهد گرفت .
11- اجرای مکرر بارانداز و فتیله پیج مجاز است و مجری می تواند در طول کشتی به دفعات از این دو فن استفاده کند .
12- چنانچه کشتی گیری در کش و قوس و بدون هول دادن از سوی حریف پایش از تشک خارج شود یک امتیاز از دست خواهد داد ، این شرایط برای مجری فن یا مدافع یکسان است ، یعنی اگر مجری هم در حالت اجرای فن پایش از تشک خارج شود یک امتیاز از دست میدهد .
13- در مقررات جدید اخطار کم کاری ( پاسیو ) وجود ندارد در مقابل کشتی گیرانی که حالت کم کاری داشته باشند پس از یک باز تذکر از سوی داور در صورت ادامه با یک امتیاز و یک اخطار ******** کشتی را قطع پس از اعلام به کشتی گیر ***.
14- کشتی گیرانی که به هر صورت از انجام کشتی با حریف خودداری و یا بطور عمد وانمود به آسیب دیدگی کنند ، خطا کار شناخته شده و با یک امتیاز و یک اخطار جریمه برخواهند شد .
تذکر : در صورت آسیب دیدگی که با خونریزی همراه باشد زمان استراحت مجاز پزشکی بدون در نظر گرفتن جریمه برای کشتی گیر آسیب دیده حفوظ خواهد بود .
15- فاصله بین دو کشتی از 30 به 15 دقیقه کاهش یافته است .
16- فرار از تشک در حالت خاک با یک امتیاز و یک اخطار همراه است و ادامه کشتی سرپا در وسط تشک خواهد بود .
17- کشتی گیرانی که در داخل تشک به داخل ریسک اقدام به اجرای فن میکنند و بدون دریافت امتیاز در خاک حریف قرار می گیرند ، امتیازی از دست نمی دهند ، اما اگر به حالت ریسک در منطقه زون اقدام به اجرای فن کنند و در خارج از تشک در خاک حریف قرار گیرند ، یک امتیاز از دست می دهند و ادامه کشتی سرپا در وسط تشک خواهد بود .
18- در شرایط خاک اگر مدافع بدون فشار از سوی حریف از تشک خارج شود یک امتیاز از دست می دهد ادامه کشتی سرپا در وسط تشک خواهد بود .
19- چنانچه کشتی در پایان یک زمان دو دقیقه ایی با نتیجه صفر بر صفر به پایان برسد داوران با استفاده توست “ سکه ” مجری قانون سینه به سینه در فرنگی و خم گیری در آزاد را مشخص می کنند که شامل شرایط ذیل است :
** زمان برای اجرای قانون سینه به سینه یا خم گیری 30 ثانیه خواهد بود ، چنانچه برنده توست نتواند در این مدت به امتیازی دست یابد با یک امتیاز و یک اخطار جریمه میشود و کشتی در یک تایم به سود حریف به اتمام خواهد رسید .
دانشگاه ازاد کرج
محسن زکی زاده
شماره دانشجویی:39811521475001
دوشنبه و چهارشنبه ساعت ۱۴:۱۵
تاریخ:دوازدهم تیر 1400 ساعت 15:10
کد : 60843
برچسب ها
قوانین و مقررات ورزش کشتی آزاد و فرنگی
قوانین و مقررات ورزش کشتی آزاد و فرنگیقوانین و مقررات ورزش کشتی آزاد و فرنگیآخرین تغییرات صورت گرفته در قوانین و مقررات کشتی به شرح به شرح زیر است .
1- زمان کشتی نوجوانان 16-17 سال در سه زمان 30/1 دقیقه ایی ، جوانان و بزرگسالان در سه زمان 2 دقیقه ایی با 30 ثانیه استراحت مابین آنها برگزار خواهد شد هر زمان دو دقیقه ایی از کشتی ها برای خودداری استقلال است و کشتی گیرانی که موفق شوند در دو زمان به پیروزی دست یابند به عنوان برنده معرفی خواهند شد و نیازی به برگزاری زمان سوم نیست .
2- کشتی گیرانی که در یک زمان دو دقیقه ایی موفق به اجرای یک فن پنج امتیازی و یا دو فن 3 امتیازی شوند بدون توجه به امتیازهای کسب شده از سوی حریف برنده آن زمان خواهند بود ، در چنین شرایطی داور مسابقه موظف است کشتی را قطع و از کشتی گیر برتر برای ادامه کشتی سئوال کند ، در صورت ادامه ندادن ، نتیجه آن زمان دو دقیقه ایی کشتی به سود کشتی گیر برتر اعلام خواهد شد .
3- هر وقت در یک زمان کشتی اختلاف امتیازهای دو کشتی گیر به شش برسد ، رئیس تشک موظف است پس از به حالت عادی درآمدن کشتی دستور قطع آن را به داور وسط بدهد ، که در این شرایط داور از کشتی گیر برتر سوال میکند کشتی را ادمه می دهد یا خیر ، در صورت ادامه ندادن نتیجه زمان دو دقیقه ایی کشتی به سود کشتی گیر برتر اعلام خواهد شد .
تذکر : در شرایط فینال برای ادامه کشتی سئوال نخواهد شد .
4- ادامه کشتی در هر شرایطی که فنی اجرا و به بیرون از تشک منتهی شود بدون توجه به امتیاز دریافت شده به وسیله مجری سر پا در وسط تشک خواهد بود .
5- تنها در یک مورد که کشتی گیر مدافع در حالت خاک اقدام به انجام حرکات خطا کند پس از در نظر گرفتن امتیاز جریمه و اخطار از سوی داوران ، ادامه کشتی در خاک خواهد بود ، در بقیه حالات ادامه کشتی در هر شرایطی پس از قطع از سوی داور سر پا در وسط تشک دنبال خواهد شد .
6- کشتی در هر زمان منجر به ضربه فنی شود ، ضربه کننده برنده نهایی کشتی خواهد بود ، در واقع تنها ضربه فنی و سه اخطاره شدن است که در هر زمانی روی دهد ، تمام کننده یک مسابقه خواهد بود .
7- چنانچه کشتی .در یک زمان دو دقیقه ایی با نتایج 1-1 ، 2-2 ، 4-4 و 6-6 و هر نتیجه دیگر مساوی به اتمام برسد ، برنده کشتی کسی خواهد بود که کمترین اخطار را داشته باشد ، در صورت مساوی بودن امتیازها و اخطارها کشتی گیری که آخرین امتیاز را دریافت کرده است به عنوان برنده آن زمان اعلام خواهد شد .
8- فرار از تشک و فرار از فن ، تمارض استفاده از فنون خطا با یک امتیاز جریمه و یک اخطار برای خاطی همراه خواهد بود .
9- در هر زمان از طول کشتی ، تعداد اخطارهای کشتی گیری به سه برسد بازنده کشتی خواهد بود حتی اگر از نظر امتیاز نسبت به حریف برتری داشته باشد .
10- در شرایط ضربه فنی ، سه اخطاره شدن ، حاظر نشدن روی تشک به هر نحوی آسیب دیدگی ، کشتی گیر برنده صاحب پنج امتیاز مثبت خواهد شد و به بازنده نیز امتیازی تعلق نخواهد گرفت .
11- اجرای مکرر بارانداز و فتیله پیج مجاز است و مجری می تواند در طول کشتی به دفعات از این دو فن استفاده کند .
12- چنانچه کشتی گیری در کش و قوس و بدون هول دادن از سوی حریف پایش از تشک خارج شود یک امتیاز از دست خواهد داد ، این شرایط برای مجری فن یا مدافع یکسان است ، یعنی اگر مجری هم در حالت اجرای فن پایش از تشک خارج شود یک امتیاز از دست میدهد .
13- در مقررات جدید اخطار کم کاری ( پاسیو ) وجود ندارد در مقابل کشتی گیرانی که حالت کم کاری داشته باشند پس از یک باز تذکر از سوی داور در صورت ادامه با یک امتیاز و یک اخطار ******** کشتی را قطع پس از اعلام به کشتی گیر ***.
14- کشتی گیرانی که به هر صورت از انجام کشتی با حریف خودداری و یا بطور عمد وانمود به آسیب دیدگی کنند ، خطا کار شناخته شده و با یک امتیاز و یک اخطار جریمه برخواهند شد .
تذکر : در صورت آسیب دیدگی که با خونریزی همراه باشد زمان استراحت مجاز پزشکی بدون در نظر گرفتن جریمه برای کشتی گیر آسیب دیده حفوظ خواهد بود .
15- فاصله بین دو کشتی از 30 به 15 دقیقه کاهش یافته است .
16- فرار از تشک در حالت خاک با یک امتیاز و یک اخطار همراه است و ادامه کشتی سرپا در وسط تشک خواهد بود .
17- کشتی گیرانی که در داخل تشک به داخل ریسک اقدام به اجرای فن میکنند و بدون دریافت امتیاز در خاک حریف قرار می گیرند ، امتیازی از دست نمی دهند ، اما اگر به حالت ریسک در منطقه زون اقدام به اجرای فن کنند و در خارج از تشک در خاک حریف قرار گیرند ، یک امتیاز از دست می دهند و ادامه کشتی سرپا در وسط تشک خواهد بود .
18- در شرایط خاک اگر مدافع بدون فشار از سوی حریف از تشک خارج شود یک امتیاز از دست می دهد ادامه کشتی سرپا در وسط تشک خواهد بود .
19- چنانچه کشتی در پایان یک زمان دو دقیقه ایی با نتیجه صفر بر صفر به پایان برسد داوران با استفاده توست “ سکه ” مجری قانون سینه به سینه در فرنگی و خم گیری در آزاد را مشخص می کنند که شامل شرایط ذیل است :
** زمان برای اجرای قانون سینه به سینه یا خم گیری 30 ثانیه خواهد بود ، چنانچه برنده توست نتواند در این مدت به امتیازی دست یابد با یک امتیاز و یک اخطار جریمه میشود و کشتی در یک تایم به سود حریف به اتمام خواهد رسید .
** در هر شرایطی که قبل از اتمام زمان 30 ثانیه تعیین شده یکی از کشتی گیران موفق به اجرای فنی شود که امتیازی در بر داشته باشد ، کشتی بلافاصله از سوی داور قطع و آن تایم به سود مجری به اتمام خواهد رسید .
** در کشتی فرنگی اگر برنده توست موفق به جفت کردن دستان خود به دور کمر حریف شود ، داور موظف است بلافاصله سوت آغاز کشتی را بزند ، حتی اگر دستان حریف باز باشد ، در واقع در این شرایط فقط برنده توست برای داور مهم است .
** هرگز باز شدن دست مجری یا مدافع پس از سوت داور شامل جریمه و منجر به قطع کشتی نمی شود . تنها کسب امتیاز قبل از پایان 30 ثانیه تعیین شده منجر به قطع کشتی خواهد شد ، اگر برنده توست نتواند تا 30 ثانیه امتیازی کسب کند با یک امتیاز و یک اخطار جریمه مواجه خواهد شد .
** پای هر یک از کشتی گیران در شرایط عادی در اجرای قانون سینه به سینه یا خم گیری از تشک خارج شود با یک امتیاز و یک اخطار جریمه خواهند شد .
** هر یک از کشتی گیران بدون تلاش برای اجرای فن و به صورت هول حریف را از تشک خارج کند نه تنها امتیازی دریافت نمی کند بلکه با یک امتیاز و یک اخطار جریمه خواهد شد .
عباس جورابچی
دانشجوی تربیت بدنی دانشگاه آزاد کرج
اصطلاحات رایج در کشتی
Wrestling : کشتی
Wrestler : کشتی گیر
Referee : داور
Judge : قاضی
Mat : تشک
Mat chairman : رئیس تشک
Winner : برنده
Up : سرپا
Down : خاک
qaution : اخطار
Zone : منطقه قرمز دور تشک
(Fall (touch : ضربه فنی
Contact : تماس گرفتن
Open : باز کردن کشتی
Davy : دعوت به فعالیت
Attention : تذکر قبل از اخطار
Action : اجرا کردن
Head up : سر بالا
Red : قرمز
Blue : آبی
Passive : تذکر کم کاری
Protest : بازبینی فیلم کشتی
Coach : مربی
Salute : دست دادن دو کشتی گیر با ھم
Hold : فن
Head lock : گرفتن سر با یک بازو
Face hold : گرفتن صورت
Hair hold : گرفتن مو
Strangle hold : گرفتن گلو
finger hold : گرفتن انگشت
Medical team : تیم پزشکی
loser : بازنده
Technical superiority l : اختلاف 6 امتیاز
Illegally holds : فن خطا
Weigh : وزن کشی
Location wrestling : محل مسابقات کشتی
Wrestling mats : تشک کشتی
Greco-Roman Wrestling competition : مسابقات کشتی فرنگی
Freestyle wrestling competition : مسابقات کشتی آزاد
Audience : تماشاگران
Coach : مربی
President Mats or leader : رئیس تشک
]
قوانین کشتی آزاد
در کشتی آزاد همچون کشتی کچ و کشتی فرنگی هدف اصلی چسباندن شانه حریف بر تشک است که به پیروزی فوری (ضربه فنی) منجر میشود و برخلاف کشتی فرنگی کشتیگیران اجازه گرفتن پای حریف و استفاده از پای خود را دارند.
بر اساس مقررات بینالمللی هرگونه گرفتن، ضربه زدن و پرتاب کردن ملایم حریف مجاز است. اما هر نوع گرفتنی که زندگی یا سلامتی اعضای حریف را به خطر بیندازد مانند گرفتن گلو ممنوع است. همچنین استفاده از لگد، مشت، کله زدن و گرفتن دوبنده ممنوع است. جدیدترین مقررات کشتی فیلا که از سال ۲۰۱۳ به اجرا در می آید اینگونه است:
کشتی در دو زمان ۳ دقیقهای برگزار میشود.
شمارش امتیازات به صورت مجموع هر دو زمان خواهد بود.
خاک کردن ۲ امتیاز دارد. بیرون رفتن حریف از تشک و پوئن- اخطار تنها یک امتیاز خواهد داشت.
در کشتی آزاد وقتی امتیاز فنی یک کشتیگیر در هر تایم یا مجموع به اختلاف ۱۰ برسد، کشتی بلافاصله قطع و برنده اعلام خواهد شد.
آشنا شدن شانه‌ها با تشک، ضربه فنی محسوب میشود.
در کشتی آزاد، تذکر کم‌کاری مانند کشتی فرنگی نیست. اولین تذکر کم‌کاری از سوی داور به صورت هشدار زبانی اعلام میشود. در اعلام تذکر دوم یک اخطار به کشتیگیر کم‌کار (کشتی‌گیری که قبلاً تذکر دریافت کرده) داده میشود و کشتی گیران ۳۰ ثانیه فرصت دارند فعال شوند، اگر کشتی‌گیری موفق به کسب امتیاز نشود، آن کشتی‌گیری که اخطار دریافت کرده، یک امتیاز و اخطار نیز جریمه میشود.
در کشتی آزاد، اگر در پایان دو دقیقه از هر تایم کشتی گیران امتیازی نگیرند، داور به کشتیگیر کم کارتر اخطار میدهد که در این شرایط کشتیگیر کم‌کار ۳۰ ثانیه فرصت دارد امتیاز بگیرد وگر نه یک امتیاز به حریفش داده میشود.نقض قانون منجر به گرفتن اخطار به کشتیگیر میشود و سه اخطار کشتیگیر را از ادامه مسابقه محروم میکند. در هنگام نقض شدید مقررات کشتیگیر را میتوان بیدرنگ از مسابقه اخراج کرد.
مسابقات میبایست روی تشک کشتی که حداقل ۱۰ متر قطر دارد برگزار شود.با توجه به تغییراتی که در قوانین کشتی فرنگی ایجاد شد، برخی از این تغییرات در کشتی آزاد نیز ضروری است. اتحادیه جهانی کشتی به منظور یکپارچه کردن قوانین در هر دو رشته آزاد و فرنگی، تغییرات جدید قوانین در رشته کشتی آزاد را به شرح ذیل اعلام کرد:
تمامی فنون چرخشی (بارانداز، فیتیله پیچ و …) دو امتیازی هستند، چه چرخش از ناحیه کمر و شکم باشد و چه چرخش روی دو دست کشتیگیر مدافع باشد دو امتیاز به مجری فن داده می شود (حذف یک امتیازی چرخش روی دستان).
تماس آنی شانه های کشتیگیر مهاجم یا مجری فن با تشک دیگر امتیازی در بر نخواهد داشت (پیش از این مجری فن در هنگام اجرای فن به علت روی پل رفتن خود و تماس شانه هایش با تشک یک امتیاز از دست می داد که این قانون حذف شده است).
اگر پای کشتیگیر مهاجم از تشک خارج شود سه حالت زیر قابل فرض است:
اگر کشتی گر مهاجم امتیازی به دست بیاورد آن امتیاز تعلق می گیرد (امتیاز برای او ثبت می شود).
اگر کشتیگیر مهاجم نتواند فنی را اجرا یا امتیازی کسب کند، داور مسابقه را متوقف می کند و یک امتیاز به حریف داده می شود.
اگر کشتیگیر مهاجم حریف را با کنترل کامل بلند کند و پایش از تشک بیرون برود و نتواند امتیازی کسب کند، یک امتیاز به حریف او داده نخواهد شد.
هل دادن حریف به خارج از تشک امتیازی نخواهد داشت.
یک امتیاز همچنان به خروج پای حریف از تشک تعلق می گیرد (وقتی یک امتیاز در بر دارد که کشتیگیر مهاجم فعال است و کشتی می گیرد و هل نمی‌دهد).
]
دستههای وزنی کشتی تاکنون چندین بار تغییر کرده‌است. از سال ۲۰۰۲ تا سال ۲۰۱۳ رقابتهای کشتی آزاد [و فرنگی] مردان در رده سنی بزرگسالان در هفت وزنِ ۵۵ کیلوگرم، ۶۰ کیلوگرم، ۶۶ کیلوگرم، ۷۴ کیلوگرم، ۸۴ کیلوگرم، ۹۶ کیلوگرم و ۱۲۰ کیلوگرم برگزار میشد. در سال ۲۰۱۳ دسته‌بندی وزنی متفاوتی برای کشتی آزاد و فرنگی شامل ۶ وزن المپیکی و ۲ وزن غیر المپیکی در نظر گرفته شد که وزنهای کشتی آزاد اینگونه است:
۵۷ کیلو
۶۱ کیلو (غیر المپیکی)
۶۵ کیلو
۷۰ کیلو (غیر المپیکی)
۷۴ کیلو
۸۶ کیلو
۹۷ کیلو
۱۲۵ کیلو
تاریخچه کشتی فرنگی به همراه قوانین آن
کشتی فرنگی یکی از سبکهای ورزش کشتی است که در سدهٔ ۱۹ میلادی در فرانسه ابداع شد و هرچند نام گِرِکو-رومن (یونانی-رومی) برای آن برگزیده شد، اما پیش از قرن نوزدهم تمرین نمی‌شد، چراکه کشتی یونانیها و رومی‌های قدیم بیشتر به کشتی آزاد شباهت داشت.مقررات
اجرای فن سالتو در یک رقابت کشتی فرنگی
– بر اساس مقررات بینالمللی هرگونه گرفتن، ضربه زدن و پرتاب کردن ملایم حریف مجاز است. اما هر نوع گرفتنی که زندگی یا سلامتی اعضای حریف را به خطر بیندازد مانند گرفتن گلو ممنوع است. همچنین استفاده از لگد، مشت، کله زدن و گرفتن دوبنده ممنوع است. جدیدترین مقررات کشتی فیلا که از سال ۲۰۱۳ به اجرا در می آید اینگونه است:
– کشتی در دو زمان ۳ دقیقهای برگزار میشود.
– شمارش امتیازات به صورت مجموع هر دو زمان خواهد بود.
– خاک کردن ۲ امتیاز دارد. بیرون رفتن حریف از تشک و پوئن- اخطار تنها یک امتیاز خواهد داشت.
– در کشتی فرنگی وقتی امتیاز فنی یک کشتی گیر در هر زمان و یا در مجموع به اختلاف ۸ برسد، کشتی بلافاصله قطع و برنده اعلام خواهد شد.
– آشنا شدن شانه‌ها با تشک، ضربه فنی محسوب میشود.
– در کشتی فرنگی شرایط اخطار متفاوت از کشتی آزاد است. اولین تذکر به صورت هشدار است وبه حریف اجازه انتخاب می دهد که کشتی را در خاک ادامه دهد یا در سرپا . دومین هشدار به کشتی گیر کم کار این فرصت را به حریفش میدهد که کشتی را در خاک ادامه دهد یا در سرپا یک و یک امتیاز برای حریف در پی خواهد داشت. اگر کشتی گیری سه اخطاره شود، مسابقه قطع میشود و حریفش با امتیاز ضربه فنی برنده میشود.
– مسابقات میبایست روی تشک کشتی که حداقل ۱۰ متر قطر دارد برگزار شود.اوزان
علی جمشیدی / دو شنبه و چهارشنبه ساعت چهار
مقاله ای جامع در مورد ورزش کشتی | تاریخچه و قوانین کشتی.
کُشتی نوعی ورزش است که در آن دو انسان غیر مسلح با یکدیگر گلاویز شده و برای به زمین زدن یا بی‌تعادل کردن حریف خود تلاش میکنند.
کشتی یکی از قدیمی‌ترین و فراگیرترین ورزشهای دنیا است و احتمالا در دوران ماقبل تاریخ با تغییر شکل در جنگهای تن‌به‌تن و جایگزین کردن مرگ یا صدمات شدید با یک پیروزی نمادین ایجاد شده‌است. شواهد بسیاری از حضور کشتی در تمامی تمدن‌های آغازین بشری
وجود دارد. البته اولین بار در یونان باستان به یک ورزش واقعی تبدیل و در سال ۷۰۴ پ.م وارد المپیک شد. در المپیک باستان قهرمان کشتی پس از قهرمان پرتاب دیسک مهمترین پهلوان یونان شمرده میشد. داستان رقابت اودیسه و آژاکس که هومر در ایلیاد روایت کرده‌است از قدیمی‌ترین و باشکوه‌ترین داستان‌های مربوط به کشتی است.
سبکهای متنوعی از کشتی در کشورهای مختلف دنیا تمرین میشود. از مهمترین سبکهای ملی و محلی کشتی میتوان به انواع کشتی با کمربند شامل گلیما در ایسلند، شوینگن در سوئیس، گوراش در آسیای میانه و نیز سومو و جوجیتسو در ژاپن، سامبو در روسیه و کشتی حرفهای در آمریکا اشاره کرد.
تقریبا تمام کشورهای دنیا دو سبک المپیکی کشتی یعنی کشتی فرنگی و کشتی آزاد را پذیرفته‌اند تفاوت این دو در آن است که در کشتی فرنگی که بیشتر در اروپای قاره‌ای محبوب است گرفتن پائین کمر و استفاده از پا ممنوع است اما در کشتی آزاد کشتیگیران اجازه همین اعمال را دارند. مسابقات این دو رشته زیرنظر فدراسیون بینالمللی کشتی فیلا برگزار میشود

نام
نام کشتی از کمربندی به نام کُستی گرفته شده که پارسیان و زرتشتیان هنگام غروب آفتاب به کمر خود میبستند و در برابر کانون آتش به دعا خواندن می‌پرداختند. کشتی گرفتن به معنی کمر یکدیگر را گرفتن است. اصل آن در زبان پهلوی، کُستیک و در زبان فارسی دری گُشتی خوانده میشود.
این کمربند که زرتشتیان آن را «بندرین» نیز می‌نامند، کمربندی است با ۷۲ نخ که از پشم گوسفند توسط زن موبدی بافته میشود. ۷۲ به شش رشته تقسیم میگردد و هر دسته دوازه نخ دارد که هفتاد و دو اشاره دارد به هفتاد و دو فصل یسنا (یکی از بخش‌های اوستا) و دوازده به دوازده ماه سال و شش اشاره دارد به شش گاهنبار (حبش‌های دینی سال). کستی را سه بار برکمر می بستند که یادآور سه اصل زرتشت یعنی «گفتار نیک، کردار نیک و پندار نیک» بود
تاریخچه ورزش کشتی در ایران
در دوران صفویه و زندیه، کشتی و ورزش باستانی و پهلوانی رونق بی‌سابقه‌ای در ایران یافت به طوری که در هر شهر صدها پهلوان بنام وجود داشته است. در دواران قاجاریه علاقه به این ورزش چنان زیاد شد که در دوران ناصرالدین شاه برای اولین بار شخصی به نام صاحب الدوله مأمور توسعه کار ورزش کشتی شد و به زودی کشتی چنان رواج پیدا نمود که در تمامی روزهای تعطیل پهلوانان در میادین شهر به کشتی گرفتن می‌پرداختند. مسابقات کشتی پهوانی برای انتخاب پهلوان پایتخت نیز از همین ایام آغاز شد و بعدها به صورت یک سنت جاری همه ساله درآمد. برای انتخاب پهلوان پایتخت رسم براین بودکه پهلوانان را در روز مشخصی مصادف با یک روز از عید یا یک روز تعطیل در میدانی جمع میکردند و کشتی گرفتن و اجرای مراسم را برپا می‌نمودند و سرآمد پهلوانان را به عنوان «پهلوان پایتخت» معرفی می‌نمودند. آقا محمد صادق بلورفروش، ابراهیم یزدی معروف به یزدی بزرگ،پهلوان اکبر خراسانی، حسین یوزباشی، سیدحسن رزاز، سیداسماعیل کالسکه ساز و … از کشتیگیران و پهلوانان معروف آن زمان بودند.
از زمان رضا شاه زورخانه با فرهنگ جدید رونق بیشتری گرفت و در کنار زورخانه‌ها، باشگاهها و ورزشگاهها هم شکل گرفتند. با تأسیس اداره تربیت بدنی و اجباری شدن ورزش در مدارس و پادگان‌های نظامی، جوانان کشتیگیر از زورخانه‌ها روی به میدانهای ورزش نهادند و با اصول جدید و تحت تعلیم پهلوانان و مربیان قدیم و جدید به تمرین پرداختند.
مسابقات کشتی تا سال ۱۳۱۸ به صورت پهلوانی با رسم و رسوم خاص ایرانی ادامه داشت، اما از این سال به بعد با مطرح شدن مقررات بین‌الملل، تغییر و تحولاتی در شیوه کشتی گرفتن وطرز لباس پوشیدن کشتی گیران پدیدار گشت.
ورزش کشتی با شرایط و خصوصیات و قوانین خاص هر ناحیه و منطقه از کشور انجام میشد و قواعد و آداب و رسوم محلی هر منطقه در این رشته ورزشی تأثیر فراوانی داشته است. از مشهورترین کشتیهای مناطق ایران میتوان به کشتیهای زیر اشاره کرد:
۱- کشتی لوچو: از ورزش های محبوب روستاهای مازندران است و چون جایزه کشتیگیران را بر نوک یک چوب در وسط میدان آویزان میکنند به آن لوچو گویند. جایزه؛ قواره پارچه، شال و ترمه و گاهی گاو یا گوسفند است که به همان چوب وسط میدان بسته میشود.
۲- کشتی با چوخه: این کشتی در سراسر خراسان به ویژه قوچان، فریمان و اسفراین، رواج دارد و در فضای آزاد به اجرا در میآید.
۳- کشتی گیله مردی: این کشتی چند صد سال است که در استان گیلان رواج دارد. در این کشتی هر جای بدن حریف با زمین تماس پیدا کند شکست خورده است. در این کشتی، علاوه بر کشتی گرفتن، ضربات با مشت نیز وجود دارد و کشتی گیران گیله مرد تنها یک شلوار تنگ استفاده می کنند و جایزه آن گاو، گوسفند، پارچه و… است و بعد از افتادن حریف، برنده به طرف تماشاچیان میرود و با پریدن به بالا از تماشاچیان طلب پاداش می کند.
۴- کشتی زوران پاتوله در کردستان
۵- کشتی لری در لرستان
۶- کشتی جنگ (یا زوران) در منطقه الیگودرز
۷- کشتی بغل به بغل در قزوین
۸ – کشتی آشیرما در آذربایجان شرقی
۹- کشتی گرش در مناطق ترکمن نشین
۱۰- کشتی عربی در میان ایلات و عشایر خوزستان
۱۱- کشتی کمربندی در اصفهان
۱۲- کشتی لشکرکشی در یزد
۱۳- کشتی کج گردان در سیستان و بلوچستان به ویژه در روستاهای شهرستان زابل
۱۴- کشتی دسته بغل در استان فارس یه ویژه منطقه ارسنجان
همگی این کشتی های محلی زمینه‌ساز این ورزش است که در زندگی و سنتهای ما ایرانیان به قدری ریشه دوانیده که تبدیل به یک ورزش ملی شده است.
در سال ۱۳۱۷ حمید محمودپور که دارای تحصیلات عالی تربیت بدنی از دانشگاه ترکیه بود به تعلیم کشتی در ایران پرداخت. وی اولین تشک کشتی ازجنس اسفنج را در دانشسرای تربیت بدنی واقع در دروازه دولت تهران پهن نمود و فنون کشتی آزاد و فرنگی را آموزش داد. در زمان‌های گذشته تشک کشتی وجود نداشته و به جز گود زورخانه، کشتی روی زمین و خاک نرمی که روی آن می‌پاشیدند انجام میگرفت. محمودپور قبل از اینکه از تشک کشتی استفاده کند در ورزشگاه امجدیه روی چاله پرش ارتفاع برزنت می‌انداخت و فنون کشتی کلاسیک را آموزش می‌داد. در سال ۱۳۱۸ اولین دوره مسابقات کشتی آزاد قهرمانی کشور در ورزشگاه امجدیه تهران برگزار شد. نخستین باشگاه کشتی، باشگاه سلیمان خان پایین خیابان شاهپور سابق بود. اولین تیم کشتی خارجی، ترکیه بود که در سال ۱۳۲۶ به ایران آمد.
نخستین حضور بین المللی کشتی ایران در المپیک ۱۹۴۸ بود که مرحوم منصور رئیسی به مقام چهارم رسید. با آشنایی بیشتر کشتیگیران با فنون کشتی، افتخارات زیادی نصیب کشتی ایران شد و بسیاری از قهرمانان ایران بر سکوهای جهانی قرار گرفتند. عبدالله موحد، غلامرضا تختی، ابراهیم جوادی، امامعلی حبیبی، منصور مهدیزاده، محمد ابراهیم سیف‌پور، رسول خادم و…. از قهرمانان بنام جهان کشتی بودندکه افتخارات فراوانی در مسابقات المپیک و جهانی برای ورزش ایران به دست آوردند.
ورزش کشتی از دوران باستان به شکلهای مختلف در اکثر کشورها، شهرها، و قبایل، برای مردم آشنا و شاید از دورانهای نخستین ظهور انسان، بر روی کره زمین بوده، و در اوقات فراغت یا در جنگلها به شکل طبیعی و غریزی اجراء میشده است.
ورزش کشتی از دوران باستان به شکلهای مختلف در اکثر کشورها، شهرها، و قبایل، برای مردم آشنا و شاید از دورانهای نخستین ظهور انسان، بر روی کره زمین بوده، و در اوقات فراغت یا در جنگلها به شکل طبیعی و غریزی اجراء میشده است. بخشی از اوقات فراغت انسانهای اولیه بهمنظور کسب مهارت و آمادگی لازم، به کشتی گرفتن اختصاص می‌یافت، زیرا موقعیت و مقام مردانی که زورمندتر از بقیه بودند بیشتر بود تا جائی که اینان رئیس و فرمانده بقیه می‌شدند در جنگهای دوران باستان، ابتدا پهلوانانِ هر لشکر، برای کشتی گرفتن به میدان مبارزه میرفتند. در قصص انبیاء، سخن از پهلوانی بهنام«سامسون» به میان میآید که قدرت بدنی خارقالعادهای داشت و میتوانست با حیوانات نیرومندی مانند؛ شیر، کشتی بگیرد و آنها را مغلوب قدرت خود سازد. کُشتی را نیز به انبیاء و اولیاء خدا نسبت میدهند، نقل است که هنر کُشتی گرفتن از اولاد یعقوب پیغمبر (ع) بوده و حضرت یعقوب (ع) این علم را میدانسته و به فرزندان خود، بهمنظور گرفتن و دفع دشمن آموخته است. گفتهاند که حضرت آدم، ۴۴۰ هنر میدانسته، از جمله این هنرها، هنر کشتی گرفتن بوده است و در روایات آمده که حضرت حمزه سیدالشهدا که با کافران جنگ میکرد، اکثر دشمنان را با کُشتی بر زمین می‌زد.
و همچنین نقل دیگری است که امام حسن (ع) و امام حسین (ع) با یکدیگر کشتی میگرفتند و مشوقین آنها حضرت رسول (ص) و جبرئیل بودهاند. کشتی میان دو پهلوان به نامهای «اولیس» و «آژاکس» از جالبترین قصههای «هومر» شاعر یونان باستان است کشتی معروف رستم و سهراب نیز یکی از آشناترین قصههای ما ایرانیان است که فردوسی در کتاب شاهنامه از آن به زبان شعر یاد میکند.
تاریخچه کشتی در جهان بسیاری از کتیبههائی که روزگاران قدیم و حدود پنجهزار سال پیش بهجای مانده ثابت میکند که کشتی در میان مصریان و آشوریان رواج بسیار داشته است. در کتیبههائی که در دهکده بنیحسن، در کنار رود نیل، از دوران مصر باستان بهدست آمده، صدها نقاشی از حالات مختلف کشتی گرفتن دیده میشود، و هر تصویر بیانگر اجراء یک فن خاص کشتی است. در سال ۱۹۳۸ میلادی، در ویرانههای معبد «کیافاجه» (در بینالنهرین، نزدیک بغداد) دو لوح سنگی و برنزی بهدست آمد که بر روی آن شکلهای برجستهای از مبارزه کشتیگیران دیده میشود. این لوحها متعلق به سومریان در سه هزار سال پیش از میلاد است. کشتی جهان و معروفترین کشتیگیران آن در مسابقات جهانی و بازیهای المپیک، هر بار حدود ۵۰۰ کشتیگیر قدرتمند، از سراسر دنیا قدم به میدان مسابقه میگذارند که در آن میان، کشورهای شوروی، آمریکا، آلمان، بلغارستان، ترکیه و ایران از قدرتهای برتر کشتی جهان بهشمار میروند. معروفترین کشتیگیران جهان عبارتند از جورج هاکن اشمیدت، معروف به شیر روسی.این پهلوان به مدت ده سال (از سال ۱۸۹۸ تا سال ۱۹۰۸) از هیچ حریفی شکست نخورد. هاکن اشمیدت در سال ۱۹۶۸ در سن ۹۱ سالگی در گذشت
یاشار دوغو، کشتیگیر معروف ترکیه و فاتح مدال طلای المپیک ۱۹۴۸ (در وزن ۷۳ کیلوگرم) و قهرمان جهان در سال ۱۹۵۱. حمید کاپلان (ترکیه)، کشتیگیر سنگینوزن و قهرمان المپیک ۱۹۵۶ و قهرمان جهان در سال ۱۹۵۸ الکساندر مدوید (شوروی)، برنده مدال طلا در المپیکهای ۶۴، ۶۸، ۷۲ و قهرمان دنیا در سالهای ۶۲، ۶۳، ۶۷، ۶۹، ۷۰ و ۷۱. افتخارات و پیروزیهای مدوید در تاریخ کشتی جهان بینظیر است. واتانابه (ژاپن)، تنها کشتیگیر بدون شکست جهان و قهرمان المپیک و دنیا در سالهای ۶۴-۶۳-۱۹۶۲. واتانابه در طی سالهای ورزش خود ۱۸۶ کشتی در میدانهای ملی و بینالمللی گرفت و در هیچیک از آنها مغلوب نشد. تاریخچه تغییرات زمان مسابقات کشتی از نخستین دوره بازیهای المپیک در سال ۱۸۹۶ که کشتی وارد مسابقات شد، زمان معینی برای آن وجود نداشت و دو حریف آنقدر مبارزه میکردند تا یکی از آنها بر دیگری پیروز شود.بهعنوان مثال، در بازیهای المپیک استکهلم (سال ۱۹۱۲)، یکی از مسابقات یازده ساعت به داراز کشید و چون نتیجهای حاصل نشد، داوران مسابقه به هر دو حریف مدال نقره دادند! با تکرار این وضع، گردانندگان مسابقات کشتی، حداکثر ۲۰ دقیقه زمان برای هر مسابقه قرار دادند. ولی، این زمان را هم بهتدریج کم کردند و به ۱۵ دقیقه، و سپس ۱۲ دقیقه کاهش دادند.ظرف مدت کوتاهی طبق تصمیم کنگرههای بینالمللی مدت کشتی به دو وقت ۵ دقیقهای و جمعاً به ۱۰ دقیقه رسید. از اوایل ژانویه سال ۱۹۶۷ برابر با یازدهم دیماه ۱۳۴۵، مسابقههای کشتی، در ۳ وقت ۳ دقیقهای که بین هر ۳ دقیقه یک دقیقه استراحت داده میشد، تقلیل یافت. در تصمیمات بعدی فدراسیون بینالمللی کشتی، مدت مبارزه کشتی به ۲ وقت ۳ دقیقهای با یک دقیقه استراحت بین دو مرحله کاهش یافت. و سپس، زمان کشتی به ۵ دقیقه قانونی و در صورت تساوی تا ۳ دقیقه وقت اضافی که جمعاً ۸ دقیقه میباشد و برای ردههای سنی جوانان و بزرگسالان رسید ، که در مورد نونهالان و نوجوانان، این وقت به ۴ دقیقه و در صورت تساوی، ۳ دقیقه وقت اضافی که جمعاً ۷ دقیقه میشود تقلیل یافته است. تاریخچه کشتی در ایران ورزش کشتی در ایران قدیم در زندگی و سنتهای ما ایرانیان به قدری ریشه دوانیده که تبدیل به یک ورزش ملی شده است.
درباره کلمه کشتی و اینکه به چه معنی است و از کجا ریشه گرفته است، باید گفت که زرتشتیان و پارسیان باستان، هنگام غروب آفتاب، بندی به کمر خود میبستند و در برابر کانون آتش به دعا خواندن می‌پرداختند، آن کمربند کَستی نامیده میشد، و کشتی گرفتن هم از این کلمه آمده، به معنی کمر یکدیگر را گرفتن. در کتاب زرتشتیان آمده است که شال یا کمربند یک پهلوان که به ورزش کشتی می‌پردازد، از جنس ابریشم یا پشم گوسفند و بهدست زن موبدی بافته میشود، که دارای ۷۲ نخ و سمبل ۷۲ فصل کتاب مقدس است و ۶ رشته دارد بهنام ۶ بخش کتاب اوستا و یا اینکه به شش گاهنبار(جشنهای دینی سال) اشاره دارد، و هر رشته ۱۲ تا میخورد بهنام ۱۲ ماه سال. این شال سه دور به دور کمر بسته میشود، که اشاره به کردار نیک، پندار نیک، گفتار نیک دارد در شاهنامه فردوسی، درباره کشتی بسیار گفته شده و از صفات رستم و دیگر پهلوانان شاهنامه؛ کشتی گرفتن، مهارت، قدرت فراوان آنها در این فن است. کشتی در بین ایرانیان از همان روزگاران نخست، که مردم برای حفظ جان خود از دست دشمنان و خطرات گوناگون در پی ابداع لوازم جنگی بودهاند بهصورت درگیری و تلاش رواج داشته و گاه به کشتن پهلوانان مغلوب میانجامیده است، ولی چنانکه از شاهنامه استنباط میشود، کشتی با قواعد و مقرراتی بهطور سواره یا پیاده و یا گاهی در چند نوبت انجام میشده است و مترجمان که همراه دو پهلوان به محل کشتی میرفتند تقریباً بهطور غیرمستقیم در طرز اجراء
بنام خدا
پژوهشگر: پوریا منصوری
موضوع: تغییرات در دو رشته کشتی آزاد و کشتی فرنگی
-مهمترین تغییرات در دو رشته کشتی آزاد و کشتی فرنگی عبارتند از:
1- نحوه جرایم کشتی گیر کم کار(پاسیو(P)) در کشتی فرنگی(یکی از وظایف اصلی تیم داوری تشخیص فعالیت واقعی در مقابل تلاش برای اتلاف وقت می باشد):
- داواران باید با توجه به در نظر گرفتن سه آیتم ذیل نسبت به انتخاب کشتی گیر کم کار در کشتی فرنگی و درخواست پاسیو(P)(برای وی) اقدام کنند:
الف- بعد از دو دقیقه، نتیجه کشتی صفر بر صفر باشد.
ب- نتیجه کشتی مساوی است اما یکی از کشتی گیران بطور واضح و مشهود فعالیت بیشتری دارد.
ج- یکی از کشتی گیران فعال است اما حریفش کاملا تدافعی است.
2- نحوه اجرای قانون کم کاری(پاسیو(P)) در کشتی فرنگی:
الف-در اولین پاسیو(P)، در مسابقه(بدون در نظر گرفتن کدامیک از کشتی گیران) کشتی گیر فعال یک امتیاز دریافت می کند و می تواند یکی از وضعیت های خاک، یا سرپا را انتخاب کند(این پاسیو(P) نمی تواند قبل از دو دقیقه درخواست شود).
ب- در دومین پاسیو(P)، در مسابقه(بدون در نظر گرفتن کدامیک از کشتی گیران) کشتی گیر فعال یک امتیاز دریافت می کند و می تواند برای ادامه کشتی یکی از وضعیت های خاک، یا سرپا را انتخاب کند(پاسیو دوم(P) نمی تواند قبل از 4:30 ثانیه درخواست شود).
ج- در سومین پاسیو(P) یا کم کاری های بعدی، کشتی گیر فعال یک امتیاز دریافت می کند و بدون قطع کشتی باید مبارزه ادامه یابد.
تبصره: در کشتی فرنگی نونهالان و نوجوانان که مسابقات در دو تایم دو دقیقه ای انجام می شود، با در نظر گرفتن سه آیتم اصلی در خصوص نحوه دادن اخطار(پاسیو(P))که در متن بالا ذکر شد، اخطار اول نمی تواند قبل از 2:30 ثانیه درخواست گردد.
3-موقعیت اولیه کشتی گیران در حالت خاک نشستن قبل از سوت داور(در کشتی آزاد و فرنگی):
- کشتی گیر مدافع که باید در خاک قرار بگیرد می بایست ابتدا روی شکم در مرکز تشک دراز بکشد و دست هایش کاملا به سمت جلو و طرفین، و پاها به سمت عقب و طرفین کشیده شود(بنابراین پاها و دست ها نباید خیلی نزدیک همدیگر باشد).حالت سر کشتی گیر مدافع باید به حالت نرمال یا روی تشک تماس داشته باشد و یا بالا باشد. دست ها و پاهای کشتی گیر مدافع نباید قبل از سوت داور، بالا بیاید بلکه باید به تشک بچسبد. سینه کشتی گیر مدافع نیز نباید بالا باشد.
- بعد از اینکه کشتی گیر مدافع در حالت صحیح در خاک قرار گرفت کشتی گیر مهاجم در کنار(بغل) کشتی گیر مدافع قرار می گیرد و دو زانویش باید رو تشک باشد و بدون فشار آوردن به پهلوی حریف، کف دست های خود را بدون هیچ مزاحمتی روی کمر مدافع قرار دهد(قسمت بالایی کمر(روی کتف ها باشد). نوک پنجه های دست مهاجم نیز باید به سمت سر مدافع باشد.
پس از سوت داور کشتی آغاز و مانند قوانین سابق مدافع نباید بصورت غیر قانونی کشتی را در حالت خاک بلوکه کند و یا ببندد.
4- نحوه مجازات کشتی گیران خاطی برای فرار از فن، فراز از تشک، جلوگیری از اجرای فن حریف با عمل خطا و یا دیگر مواردی که نیاز به دادن اخطار و امتیاز باشد در کشتی آزاد و فرنگی در همه شرایط یک اخطار برای کشتی گیر خاطی و یک امتیاز برای حریف در برخواهد داشت و این تخطی از مقررات اگر در حالت سرپا باشد می بایست برای شروع مجدد ادامه کشتی در حالت سرپا باشد و اگر در خاک این تخطی انجام شود، شروع مجدد باید در حالت خاک باشد.
-برای فرار از فن در منطقه اصلی تشک اگر بیش از15 ثانیه از وقت کشتی باقی مانده باشد داور یک بار کشتی را قطع می کند و به مدافع تذکر می دهد. اما اگر در این فرار از فن کمتر از پانزده ثانیه وقت باقی مانده باشد داور می بایست بدون قطع کشتی ابتدا با استفاده از اصطلاحات به کشتی گیر خاطی تذکر و هشدار دهد و در صورت ادامه دادن فرار از فن داور باید سه الی چهار ثانیه قبل از اتمام زمان کشتی سوت بزند و کشتی را متوقف کند و درخواست یک اخطار برای خاطی و یک امتیاز برای حریفش کند.
5- تغییر اوزان کشتی فرنگی و آزاد و افزایش اوزان رده های سنی مختلف و افزایش آن به ده وزن و سایر مقررات:
-اوزان رده های سنی بزرگسالان، زیر 23 سال(امیدها) و جوانان
کشتی آزاد: 57، 61، 65، 70، 74، 79، 86، 92، 97 و 125 کیلوگرم
اوزان المپیکی:57، 65، 74، 86، 97 و 125 کیلوگرم
کشتی فرنگی: 55، 60، 63، 67، 72، 77، 82، 87، 97 و 130 کیلوگرم
اوزان المپیکی:60، 67، 77، 87، 97 و 130 کیلوگرم
-رده های سنی نونهالان(آزاد و فرنگی):
34 تا 38 ، 41، 44، 48، 52، 57، 62، 68، 75 و 85 کیلوگرم
-رده ای سنی نوجوانان(آزاد و فرنگی):
41 تا45، 48، 51، 55، 60، 65، 71، 80، 92، 110 کیلوگرم
- مسابقات هر گروه وزنی در کشتی آزاد و فرنگی در دو روز برگزار شود.
-وزن کشی مسابقات در دو روز خواهد بود صبح روز اول بدون ارفاق وزن و صبح روز دوم با دو کیلوگرم ارفاق انجام خواهد شد(ارفاق وزن فقط تا پایان سال 2018 میلادی می باشد).مدت زمان وزن کشی روز اول 30 دقیقه ای و روز دوم 15دقیقه است.
-مسابقات با کمتر از 8 ورزشکار در یک وزن درسیستم جدول نوردیک(Nordic) بدین صورت تغییر پیدا کرد:
-اگر تعداد کشتی گیران کمتر از 6 نفر باشد در یک گروه مبارزه خواهند کرد اما اگر 6 و یا 7 کشتی گیر در یک وزن باشند باید مسابقات خود را طبق قرعه در دو گروه انجام دهند و مرحله نیمه نهایی به صورت ضربدری بین نفرات اول و دوم گروه انجام خواهد شد.
در سیستم نوردیک معیار رده بندی عبارتند از :
1- تعداد پیروزی
2- اگر دو کشتی گیر تعداد پیروزی برابر داشته باشند مسابقه رودروی آن ها رده بندی را مشخص می کند.
3- اگر بیش از دو کشتی گیر تعداد پیروزی برابر داشته باشند به ترتیب امتیاز طبقه بندی(مثبت)، بیشترین ضربه فنی، بیشترین پیروزی با امتیاز عالی؛ بیشترین امتیازات فنی کسب شده و کمترین امتیازات فنی از دست داده شده و در نهایت کمترین شماره قرعه برای تعیین فرد پیروز لحاظ می شود.
بنام خدا
آرشام سروی
کشتی 1 ساعت 16:00
موضوع تحقیق : تاریخچه کشتی و نحوه شکل گیری کشتی بانوان در ایران
دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج
کُشتی گونه‌ای ورزش است که در آن دو انسان غیر مسلح با یکدیگر گلاویز شده و برای به زمین زدن یا بی‌تعادل کردن و امتیاز گرفتن از همدیگر، تلاش میکنند.
کشتی یکی از قدیمی‌ترین ورزشها و احتمالاً در دوران ماقبل تاریخ با تغییر شکل و جایگزین کردن مرگ یا صدمات شدید با یک پیروزی نمادین ایجاد شده‌است. شواهد بسیاری از حضور کشتی در تمامی تمدن‌های آغازین بشری وجود دارد. البته اولین بار در یونان باستان به یک ورزش واقعی تبدیل و در سال ۷۰۴ پ. م وارد المپیک شد. در المپیک باستان قهرمان کشتی پس از قهرمان پرتاب دیسک مهمترین پهلوان یونان شمرده میشد.
کشتی بانوان مانند کشتی مردان رشد کرده و تفاوتی از جهت پیشرفت آن در ابتدا نداشته‌است اما در دوران مدرن قدری از کشتی مردان عقبتر افتاده‌است.
سبکهای متنوعی از کشتی در کشورهای مختلف دنیا تمرین میشود. از مهمترین سبکهای ملی، المپیکی و محلی کشتی میتوان به (کشتی فرنگی) و (کشتی آزاد) و با کمربند شامل گلیما در ایسلند، شوینگن در سوئیس، گوراش در آسیای میانه و نیز سومو و جوجیتسو در ژاپن، و سامبو در روسیه اشاره کرد. در ایران نیز کشتی با چوخه یکی از رشتههای محلی و بومی میباشد.
تمام کشورهای دنیا دو سبک المپیکی کشتی یعنی کشتی فرنگی و کشتی آزاد را پذیرفته‌اند، تفاوت این دو در آن است که در کشتی فرنگی، که بیشتر در اروپای قاره‌ای محبوب است، گرفتن پائین کمر و استفاده از پا ممنوع است اما در کشتی آزاد کشتیگیران اجازه همین اعمال را دارند. مسابقات این دو رشته زیر نظر اتحادیه جهانی کشتی برگزار میشود.
کشتی به صورت دو رشته سنگینوزن و سبک‌وزن نیز انجام میشود.
نام کشتی از کمربندی به نام کُستی گرفته شده که پارسیان و زرتشتیان هنگام غروب آفتاب به کمر خود میبستند و در برابر کانون آتش به دعا خواندن می‌پرداختند. کشتی گرفتن به معنی کمر یکدیگر را گرفتن است. اصل آن در زبان پهلوی، کُستیک و در زبان فارسی دری گُشتی خوانده میشود.
این کمربند که زرتشتیان آن را «بندرین» نیز می‌نامند، کمربندی است با ۷۲ نخ که از پشم گوسفند توسط زن موبدی بافته میشود. ۷۲ به شش رشته تقسیم میگردد و هر دسته دوازده نخ دارد که هفتاد و دو اشاره دارد به هفتاد و دو فصل یسنا (یکی از بخش‌های اوستا) و دوازده به دوازده ماه سال و شش اشاره دارد به شش گاهنبار (حبش‌های دینی سال). کستی را سه بار برکمر میبستند که یادآور سه اصل زرتشت یعنی «گفتار نیک، کردار نیک و پندار نیک» بود. همچنین کشتی ورزش اصیل و متعلق به کشور ایران است
کشتی و ورزش باستانی در دوران صفویه و زندیه رونق زیادی در ایران یافت به‌طوری‌که در هر شهر صدها پهلوان بنام وجود داشت. در دوران قاجاریه علاقه به این ورزش چنان زیاد شد که در دوران ناصرالدین شاه شخصی به نام «صاحب الدوله» مأمور توسعه ورزش کشتی شد و در تمامی روزهای تعطیل پهلوانان در میدانهای شهر به کشتی گرفتن می‌پرداختند. مسابقات کشتی پهلوانی برای انتخاب پهلوان پایتخت از همین ایام آغاز شد و بعدها به صورت یک سنت جاری همه‌ساله درآمد. محمدصادق بلورفروش، ابراهیم یزدی معروف به یزدی بزرگ، پهلوان سیدعلی حق‌شناس، پهلوان اکبر خراسانی، حسین یوزباشی، سید حسن رزاز، سید اسماعیل کالسکه‌ساز از کشتیگیران و پهلوانان معروف آن زمان بودند.
از زمان رضا شاه زورخانه با فرهنگ جدید رونق بیشتری گرفت و در کنار زورخانه‌ها، باشگاهها و ورزشگاهها هم شکل گرفتند. از سال ۱۳۱۸ با مطرح شدن مقررات بینالمللی کشتی، تغییر و تحولاتی در شیوه کشتی گرفتن و طرز لباس پوشیدن کشتیگیران پدید آمد.
نخستین حضور بینالمللی کشتی ایران در المپیک ۱۹۴۸ لندن بود که منصور رئیسی در آنجا به مقام چهارم رسید. اولین حضور تیم ملی کشتی ایران در قهرمانی کشتی جهان هم با حضور تیم ملی کشتی آزاد در اولین دورهٔ رقابتهای قهرمانی کشتی آزاد جهان در سال ۱۹۵۱ در هلسینکی فنلاند اتفاق افتاد.
پرافتخارترین ورزش ایران در بازیهای المپیک، ورزش کشتی با ۳۸ مدال است.
کشتی زنان :در ایران با حکم رسول خادم رئیس فدراسیون کشتی، بدرالملوک کهرنگی به عنوان مسئول امور کشتی با کمربند بانوان کمیته کشتیهای سنتی فدراسیون کشتی منصوب شد و فعالیت کشتی بانوان از سال ۱۳۹۳ آغاز شد.در سال ۱۳۹۶ کشتی بانوان دچار تحول بزرگی شد و کشتی کلاسیک بانوان شروع به فعالیت کرد و فدراسیون کشتی توانست مجوز لباس کشتی کلاسیک دختران ایرانی را از اتحادیه جهانی کسب کند و برای نخستین بار بانوان کشتی گیر بر روی تشک ورزشی رفتند و با حضور آناواسلینکو ناظر اتحادیه جهانی با یکدیگر کشتی گرفتند.
تغییر های اساسی قوانین و وزن ها در 2014:
بر اساس اعلام فدراسیون بینالمللی کشتی (فیلا)، قوانین کشتی از ابتدای سال ۲۰۱۴ تغییر خواهد کرد و همچنین در المپیک ۲۰۱۶ ریودوژانیرو، کشتی آزاد و فرنگی مردان و کشتی آزاد زنان در شش وزن جدید برگزار خواهد شد. فیلا پس از آنکه دو وزن از کشتی آزاد و فرنگی مردان کم و در عوض دو وزن به کشتی آزاد زنان اضافه کرد، برای توازن در اوزان میبایست تغییراتی در آنها به وجود میآورد، با توجه به این موضوع فیلا برای المپیک ریو برای کشتی آزاد و فرنگی مردان و همچنین کشتی آزاد زنان شش وزن در نظر گرفته‌است. فدراسیون بینالمللی کشتی برای مسابقات قهرمانی قاره‌ای، جام جهانی و جایزه بزرگ دو وزن ۶۱ و ۷۰ کیلوگرم را به کشتی آزاد و ۷۱ و ۸۰ کیلوگرم را به کشتی فرنگی مردان اضافه کرده و همچنین در بخش کشتی آزاد زنان هم دو وزن ۵۵ و ۶۰ کیلوگرم به مسابقات افزود شده‌است.
اوزان جدید کشتی (کیلوگرم)
کشتی آزاد (المپیک): ۱۲۵ ۹۷ ۸۶ ۷۴ ۶۵ ۵۷
کشتی فرنگی (المپیک): ۱۳۰ ۹۸ ۸۵ ۷۵ ۶۶ ۵۹
کشتی آزاد زنان (المپیک): ۷۵ ۶۹ ۶۳ ۵۸ ۵۳ ۴۸
کشتی آزاد (جهانی): ۱۲۵ ۹۷ ۹۲ ۸۶ ۷۴ ۷۰ ۶۵ ۶۱ ۵۷
کشتی فرنگی (جهانی): ۱۳۰ ۹۸ ۸۵ ۸۰ ۷۵ ۷۱ ۶۶ ۵۹
کشتی آزاد زنان (جهانی): ۷۵ ۶۹ ۶۳ ۶۰ ۵۸ ۵۵ ۵۳ ۴۸
بر اساس اعلام فدراسیون جهانی کشتی، وزنهای مسابقات نوجوانان و نونهالان تغییری نکرده‌است.
قوانین: ضربه فنی: تماس پشت حریف به طوریکه هر دو شانه به مدت۳ثانیه به تشک بچسبد.
پرتاب: فنون پرتابی در کشتی آزاد ۴ امتیاز و در کشتی فرنگی هم ۴ امتیاز خواهد داشت ولی در کشتی فرنگی اگر همراه با چرخش و کنترل در هوا باشد ۵ امتیاز به اجراکننده فن تعلق میگیرد.
پایان مسابقه: در کشتی آزاد اختلاف امتیاز ده و در کشتی فرنگی اختلاف امتیاز هشت به معنای پایان مسابقه است اگر هیچ‌کدام از دو کشتی گیر حریف خود را ضربه فنی نکنند یا به اختلاف امتیاز عالی نرسند پس از پایان شش دقیقه زمان قانونی کشتی کشتیگیر با امتیاز بیشتر برنده اعلام خواهد شد.
نکته: در صورت برابر بودن امتیازات کشتی‌گیری که امتیاز آخر را گرفته باشد پیروز خواهد شد.
(قوانین و مقررات کشتی فرنگی)
محمد مهدی درویش
کشتی ۱
((مقدمه))
بسیاری معتقدند که کشتی فرنگی در قرن‌های بسیار ابتدایی هم وجود داشته است. این ورزش که ورزش پهلوانی کشور ما نیز محسوب میشود، از محبوبیت فراوانی در سطح جهانی برخوردار است، و تقریباً در تمام بازیهای المپیکی در برنامه برگزاری مسابقات حضور داشته است.
کشتی فرنگی یک ورزش رزمی است و مسابقات آن روی یک تشک گرد برگزار میشود. ورزشکاران باید حرکات مختلفی را با استفاده از قسمت بالاتنه خود انجام دهند و سعی کنند حریف خود را ضربه فنی کنند و یا اینکه امتیاز کافی را برای بردن بازی کسب کنند.
بسیاری معتقدند که کشتی فرنگی کهن‌ترین ورزش جهان است، چون باستان شناسان نقاشی‌هایی از انجام این ورزش را در غارها پیدا کرده اند، که نشان دهنده برگزاری مسابقات کشتی در ۳۰۰۰ سال پیش از میلاد مسیح هستند. وقتی که بازیهای المپیک مدرن برای نخستین بار در سال ۱۸۹۶ برگزار شدند، کشتی فرنگی یکی از مهمترین قسمتهای برنامه مسابقات بود و از آن زمان تا کنون (به استثنای وقفه سال ۱۹۰۰) این ورزش به اشکال گوناگونی ظاهر شده است.
هرچند فنلاند، سوئد و مجارستان نیز موفقیتهای بسیاری را در این ورزش به دست آورده اند، اما این اتحاد جماهیر شوروی است که در صدر جدول کسب مدال‌های مسابقات کشتی فرنگی قرار دارد. کوبا هم در المپیکهای تابستانی اخیر با کسب دو مدال طلا و یک نقره خوب درخشید، در حالی که روسیه، ارمنستان و صربستان مدال‌های متنوعی را در جریان تورنمنت ۲۰۱۶ کسب کردند.
بسیاری از صاحب نظران، الکساندر کارلین روس را بزرگترین فرنگی کار تاریخ این ورزش می‌دانند. این ورزشکار در سالهای ۱۹۸۸، ۱۹۹۲ و ۱۹۹۶ مدال طلای مسابقات را به دست آورد و در سال ۲۰۰۰ نیز در جایگاه دوم ایستاد.
((معیارهای امتیازگیری در کشتی فرنگی)) بسیار خاص هستند و حرکت‌های مختلف دارای نرخ‌های امتیازگیری گوناگونی هستند.
روش اول – بلند کردن حریف (۲-۵ امتیاز)
“بلند کردن” زمانی اتفاق می‌افتد که کشتی گیر حریف خود را در حالت ایستاده از زمین بلند میکند. بلند کردن بین ۲ تا ۵ امتیاز، بسته به نکات فنی، پاکیزگی و کنترل بر اجرای آن، برای کشتی گیر در پی خواهد داشت. برای مثال، اگر کشتی گیر بتواند حریف را از تشک بلند کند، طوری که پاهای حریف بالاتر از سر او باشند، معمولاً ۵ امتیاز را کسب میکند. هرگونه بلند کردن فرصت طلبانه‌تر (مثلاٌ از بغل ورزشکار) که کنترل کمتری را به همراه دارد، حرکتی ۲ امتیازی به حساب میآید.
روش دوم – برگشت (۱ امتیاز)
اگر کشی گیر در موقعیت تدافعی قرار داشته باشد و بتواند بر این موقعیت غلبه کرده و حالت هجومی به خود بگیرد، یک امتیاز برای برگشت کسب خواهد کرد.
روش سوم – خاک کردن (۲-۳ امتیاز)
خاک کردن میتواند امتیازی بین ۲ تا ۳ امتیاز برای کشتی گیر در پی داشته باشد. خاک کردن زمانی است که کشتی گیر پشت حریف خود را به مدت چند ثانیه روی تشک نگه می‌دارد. در این حرکت هم نکات فنی و نحوه اجرا در تعداد امتیازات کسب شده در نظر گرفته میشوند.
روش چهارم – جریمه (۱-۲ امتیاز)
اگر کشتی گیر زمان بازی را، بدون اینکه خونریزی داشته باشد، بگیرد، یک امتیاز را به عنوان جریمه به حریف میدهند. این نوع امتیازها در صورت عدم رعایت قوانین، از قبیل استفاده از حرکت‌های غیر قانونی مانند ضربه زدن و گرفتن قسمتهای زیر میان تنه رقیب، نیز به حریف داده خواهد شد. معمولاً در این موارد هیئت داوران به کشتی گیر اخطار میدهند و یا اینکه به دلیل تکرار تخطی‌ها به طور کامل کشتی گیر را محروم خواهند کرد.
روش پنجم – بیرون راندن حریف از تشک (۱ امتیاز)
در صورتی که کشتی گیر یکی از پاهایش را بیرون از ناحیه طراحی شده برای مبارزه قرار دهد، یک امتیاز را به دلیل خروج از تشک به حریف خود داده است.
((((قوانین کشتی فرنگی))))
کشتی فرنگی مجموعه قوانین خاص خود را دارد که آن را از دیگر اشکال ورزش کشتی متمایز می‌سازد. این قوانین به قرار زیر هستند:
گرفتن نواحی پایین تنه حریف ممنوع است. این قانون شامل گرفتن زانوها، ران‌ها و پاهای حریف میشود.پشت پا زدن، لگد زدن و ضربه زدن به زانو ممنوع است.هر راند از بازی به سه بخش تقسیم میشود: یک بخش ۶۰ ثانیه‌ای برای رزم موقعیت ایستاده (روی پاهای خود)، و دو بخش ۳۰ ثانیه‌ای برای رزم روی زمین (روی تشک).کشتی گیری که بیشترین امتیاز را در ۶۰ ثانیه رزم ایستاده کسب کند، مزیت بالا بودن در دوره رزم روی تشک را نیز دارا خواهد بود. ولی اگر کشتی گیر نتواند امتیازگیری کند، حریف او به دلیل دفاع خوب یک امتیاز خواهد گرفت. سپس کشتی گیرها جای خود را با یکدیگر عوض کرده تا شانس امتیازگیری به هر دو ورزشکار داده شود.اگر هیچ کدام از کشتی گیران در جریان رزم ایستاده امتیازی کسب نکنند، داوران برای تعیین آغازگر رزم روی تشک شیر و خط خواهند کرد.هدف از تقسیم بندی رزم‌ها این است که در هر بخش به اندازه ممکن امتیاز جمع آوری شود، و به این صورت (اگر ضربه فنی حاصل نشود) بهترین شانس ممکن برای جمع آوری امتیازات لازم برای پیروزی در اختیار کشتی گیر قرار داده میشود.
محمدجواد محمدطاهری
کشتی ۱
ساعت : 17:45
طبق قوانین بین المللی کشتی، گرفتن، ضربه زدن و پرتاب کردم ملایم کشتی گیر مجاز است. ولی گرفتنی مانند گلو که زندگی یا سلامتی اعضای حریف را به خطر بیندازد ممنوع است. علاوه بر این لگد زدن، مشت زدن، کله زدن و گرفتن لباس ممنوع است. اگر کشتی گیر این قوانین را رعایت نکند با اخطار مواجه می شود و در صورتی که اخطار های او به 3 عدد برسد از ادامه مسابقه محروم خواهد شد و کشتی به نفع حریف به پایان می رسد
وزن های کشتی گیرها
تقسیم بندی وزن در کشتی آزاد و فرنگی مانند هم است و تاکنون تغییرات زیادی کرده است. از سال 2002 به بعد مسابقات کشتی فرنگی و آزاد در قسمت بزرگسال ها در 7 وزن های 12096،84،74،66،60،55 کیلوگرم برگزار می شود.
علاوه بر این، مسابقات کشتی در بخش نونهال ها (14 و 15 سال) در 10وزن از 29 تا 85، در رده نوجوانان (16 و 17 سال) در 10 وزن از 39 تا 100 و در جوانان (18 تا 20 سال) در 8 وزن از 46 تا 120 کیلوگرم برگزار خواهد شد.
زمان مسابقه کشتی آزاد و فرنگی
بر اساس مقررات بین المللی، مدت زمان مسابقه کشتی آزاد و فرنگی برای رده بزرگسالان، امید و جوانان در یک زمان 6 دقیقه ای و برای نوجوانان 4 دقیقه تعیین شده است. هنگامیکه پس از پایان وقت قانونی دو کشتی گیر از نظر امتیاز مساوی هم بودند کشتی در راند دیگری به مدت 3 دقیقه ادامه خواهد یافت و کشتی گیر برنده بر اساس قانون فیلا مشخص خواهد شد.
در دنیا سبک های متنوعی از کشتی وجود دارد که از این بین می توان به کشتی با کمربند شامل گلیما در ایسلند، شوینگن در سوئیس، گوراش در آسیای میانه، سومو در ژاپن و همچنین سامبو در روسیه اشاره کرد.
تقریبا همه کشورهای جهان دو سبک المپیکی کشتی آزاد و فرنگی را انجام می دهند. تفاوت کشتی فرنگی با کشتی آزاد در این است که در کشتی فرنگی گرفتن پایین کمر و استفاده از پا ممنوع است در حالیکه در کشتی آزاد کشتی گیران می توانند این کارها را انجام دهند.
قوانین جدیدی که اخیرا توسط فدراسیون بین المللی کشتی وضع شده اند:
• مدت زمان مسابقه کشتی در رده نوجوانان 16 تا 17 سال در 3 زمان 1:30 دقیقه ای و در رده جوانان و بزرگسالان در 3 زمان 2:30 دقیقه ای برگزار می شود. مدت زمان گفته شده زمان فعال کشتی است به این صورت که اگر کشتی قطع شود تایمر نیز متوقف خواهد شد.
• در صورتیکه کشتی گیر بتواند حریف خود را ضربه فنی کند بلافاصله کشتی قطع شده و برنده اعلام می شود.
• در صورتیکه در پایان مسابقه امتیاز ها برابر باشد، کشتی گیر برنده کشتی گیری خواهد بود که کمترین اخطار را دریافت کرده باشد.
• در صورتیکه کشتی گیر از تشک و فن فرار کند و تمارض کند و از تکنیک های خطا استفاده کند به او اخطار داده می شود و همچنین یک امتیاز به حریفش داده خواهد شد.
• وقتی که یکی از کشتی گیرها 3 اخطار دریافت کرد بلافاصله کشتی قطع شده و حریف او به عنوان برنده معرفی می شود. حتی اگر فرد خطا کننده امتیاز بیشتری داشته باشد.
• کشتی گیرانی که به هر صورت از انجام کشتی با حریف خودداری و یا به طور عمد وانمود به آسیب دیدگی کنند، خطا کار شناخته شده و با یک امتیاز و یک اخطار جریمه خواهند شد.
• فاصله بین دو کشتی از ۳۰ به ۱۵ دقیقه کاهش یافته است.
• در هر شرایطی که قبل از اتمام زمان ۳۰ ثانیه تعیین شده یکی از کشتی گیران موفق به اجرای فنی شود که امتیازی در بر داشته باشد، کشتی بلافاصله از سوی داور قطع و آن تایم به سود مجری به اتمام خواهد رسید
قوانین و مقررات کشتی فرنگی
علی نظامی/کشتی 1/دانشگاه آزاد کرج/دوشنبه و چهارشنبه/17:45_19:15
(مقدمه)
بسیاری معتقدند که کشتی فرنگی در قرن‌های بسیار ابتدایی هم وجود داشته است. این ورزش که ورزش پهلوانی کشور ما نیز محسوب میشود، از محبوبیت فراوانی در سطح جهانی برخوردار است، و تقریباً در تمام بازیهای المپیکی در برنامه برگزاری مسابقات حضور داشته است.
کشتی فرنگی یک ورزش رزمی است و مسابقات آن روی یک تشک گرد برگزار میشود. ورزشکاران باید حرکات مختلفی را با استفاده از قسمت بالاتنه خود انجام دهند و سعی کنند حریف خود را ضربه فنی کنند و یا اینکه امتیاز کافی را برای بردن بازی کسب کنند.
بسیاری معتقدند که کشتی فرنگی کهن‌ترین ورزش جهان است، چون باستان شناسان نقاشی‌هایی از انجام این ورزش را در غارها پیدا کرده اند، که نشان دهنده برگزاری مسابقات کشتی در ۳۰۰۰ سال پیش از میلاد مسیح هستند. وقتی که بازیهای المپیک مدرن برای نخستین بار در سال ۱۸۹۶ برگزار شدند، کشتی فرنگی یکی از مهمترین قسمتهای برنامه مسابقات بود و از آن زمان تا کنون (به استثنای وقفه سال ۱۹۰۰) این ورزش به اشکال گوناگونی ظاهر شده است.
هرچند فنلاند، سوئد و مجارستان نیز موفقیتهای بسیاری را در این ورزش به دست آورده اند، اما این اتحاد جماهیر شوروی است که در صدر جدول کسب مدال‌های مسابقات کشتی فرنگی قرار دارد. کوبا هم در المپیکهای تابستانی اخیر با کسب دو مدال طلا و یک نقره خوب درخشید، در حالی که روسیه، ارمنستان و صربستان مدال‌های متنوعی را در جریان تورنمنت ۲۰۱۶ کسب کردند.
بسیاری از صاحب نظران، الکساندر کارلین روس را بزرگترین فرنگی کار تاریخ این ورزش می‌دانند. این ورزشکار در سالهای ۱۹۸۸، ۱۹۹۲ و ۱۹۹۶ مدال طلای مسابقات را به دست آورد و در سال ۲۰۰۰ نیز در جایگاه دوم ایستاد.
(معیارهای امتیازگیری در کشتی فرنگی) بسیار خاص هستند و حرکت‌های مختلف دارای نرخ‌های امتیازگیری گوناگونی هستند.
روش اول – بلند کردن حریف (۲-۵ امتیاز)
“بلند کردن” زمانی اتفاق می‌افتد که کشتی گیر حریف خود را در حالت ایستاده از زمین بلند میکند. بلند کردن بین ۲ تا ۵ امتیاز، بسته به نکات فنی، پاکیزگی و کنترل بر اجرای آن، برای کشتی گیر در پی خواهد داشت. برای مثال، اگر کشتی گیر بتواند حریف را از تشک بلند کند، طوری که پاهای حریف بالاتر از سر او باشند، معمولاً ۵ امتیاز را کسب میکند. هرگونه بلند کردن فرصت طلبانه‌تر (مثلاٌ از بغل ورزشکار) که کنترل کمتری را به همراه دارد، حرکتی ۲ امتیازی به حساب میآید.
روش دوم – برگشت (۱ امتیاز)
اگر کشی گیر در موقعیت تدافعی قرار داشته باشد و بتواند بر این موقعیت غلبه کرده و حالت هجومی به خود بگیرد، یک امتیاز برای برگشت کسب خواهد کرد.
روش سوم – خاک کردن (۲-۳ امتیاز)
خاک کردن میتواند امتیازی بین ۲ تا ۳ امتیاز برای کشتی گیر در پی داشته باشد. خاک کردن زمانی است که کشتی گیر پشت حریف خود را به مدت چند ثانیه روی تشک نگه می‌دارد. در این حرکت هم نکات فنی و نحوه اجرا در تعداد امتیازات کسب شده در نظر گرفته میشوند.
روش چهارم – جریمه (۱-۲ امتیاز)
اگر کشتی گیر زمان بازی را، بدون اینکه خونریزی داشته باشد، بگیرد، یک امتیاز را به عنوان جریمه به حریف میدهند. این نوع امتیازها در صورت عدم رعایت قوانین، از قبیل استفاده از حرکت‌های غیر قانونی مانند ضربه زدن و گرفتن قسمتهای زیر میان تنه رقیب، نیز به حریف داده خواهد شد. معمولاً در این موارد هیئت داوران به کشتی گیر اخطار میدهند و یا اینکه به دلیل تکرار تخطی‌ها به طور کامل کشتی گیر را محروم خواهند کرد.
روش پنجم – بیرون راندن حریف از تشک (۱ امتیاز)
در صورتی که کشتی گیر یکی از پاهایش را بیرون از ناحیه طراحی شده برای مبارزه قرار دهد، یک امتیاز را به دلیل خروج از تشک به حریف خود داده است.
(قوانین کشتی فرنگی)
کشتی فرنگی مجموعه قوانین خاص خود را دارد که آن را از دیگر اشکال ورزش کشتی متمایز می‌سازد. این قوانین به قرار زیر هستند:
گرفتن نواحی پایین تنه حریف ممنوع است. این قانون شامل گرفتن زانوها، ران‌ها و پاهای حریف میشود.پشت پا زدن، لگد زدن و ضربه زدن به زانو ممنوع است.هر راند از بازی به سه بخش تقسیم میشود: یک بخش ۶۰ ثانیه‌ای برای رزم موقعیت ایستاده (روی پاهای خود)، و دو بخش ۳۰ ثانیه‌ای برای رزم روی زمین (روی تشک).کشتی گیری که بیشترین امتیاز را در ۶۰ ثانیه رزم ایستاده کسب کند، مزیت بالا بودن در دوره رزم روی تشک را نیز دارا خواهد بود. ولی اگر کشتی گیر نتواند امتیازگیری کند، حریف او به دلیل دفاع خوب یک امتیاز خواهد گرفت. سپس کشتی گیرها جای خود را با یکدیگر عوض کرده تا شانس امتیازگیری به هر دو ورزشکار داده شود.اگر هیچ کدام از کشتی گیران در جریان رزم ایستاده امتیازی کسب نکنند، داوران برای تعیین آغازگر رزم روی تشک شیر و خط خواهند کرد.هدف از تقسیم بندی رزم‌ها این است که در هر بخش به اندازه ممکن امتیاز جمع آوری شود، و به این صورت (اگر ضربه فنی حاصل نشود) بهترین شانس ممکن برای جمع آوری امتیازات لازم برای پیروزی در اختیار کشتی گیر قرار داده میشود
کشتی 1 ساعت 16:00
موضوع تحقیق : تاریخچه کشتی و نحوه شکل گیری کشتی بانوان در ایران
دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج
کُشتی گونه‌ای ورزش است که در آن دو انسان غیر مسلح با یکدیگر گلاویز شده و برای به زمین زدن یا بی‌تعادل کردن و امتیاز گرفتن از همدیگر، تلاش میکنند.
کشتی یکی از قدیمی‌ترین ورزشها و احتمالاً در دوران ماقبل تاریخ با تغییر شکل و جایگزین کردن مرگ یا صدمات شدید با یک پیروزی نمادین ایجاد شده‌است. شواهد بسیاری از حضور کشتی در تمامی تمدن‌های آغازین بشری وجود دارد. البته اولین بار در یونان باستان به یک ورزش واقعی تبدیل و در سال ۷۰۴ پ. م وارد المپیک شد. در المپیک باستان قهرمان کشتی پس از قهرمان پرتاب دیسک مهمترین پهلوان یونان شمرده میشد.
کشتی بانوان مانند کشتی مردان رشد کرده و تفاوتی از جهت پیشرفت آن در ابتدا نداشته‌است اما در دوران مدرن قدری از کشتی مردان عقبتر افتاده‌است.
سبکهای متنوعی از کشتی در کشورهای مختلف دنیا تمرین میشود. از مهمترین سبکهای ملی، المپیکی و محلی کشتی میتوان به (کشتی فرنگی) و (کشتی آزاد) و با کمربند شامل گلیما در ایسلند، شوینگن در سوئیس، گوراش در آسیای میانه و نیز سومو و جوجیتسو در ژاپن، و سامبو در روسیه اشاره کرد. در ایران نیز کشتی با چوخه یکی از رشتههای محلی و بومی میباشد.
تمام کشورهای دنیا دو سبک المپیکی کشتی یعنی کشتی فرنگی و کشتی آزاد را پذیرفته‌اند، تفاوت این دو در آن است که در کشتی فرنگی، که بیشتر در اروپای قاره‌ای محبوب است، گرفتن پائین کمر و استفاده از پا ممنوع است اما در کشتی آزاد کشتیگیران اجازه همین اعمال را دارند. مسابقات این دو رشته زیر نظر اتحادیه جهانی کشتی برگزار میشود.
کشتی به صورت دو رشته سنگینوزن و سبک‌وزن نیز انجام میشود.
نام کشتی از کمربندی به نام کُستی گرفته شده که پارسیان و زرتشتیان هنگام غروب آفتاب به کمر خود میبستند و در برابر کانون آتش به دعا خواندن می‌پرداختند. کشتی گرفتن به معنی کمر یکدیگر را گرفتن است. اصل آن در زبان پهلوی، کُستیک و در زبان فارسی دری گُشتی خوانده میشود.
این کمربند که زرتشتیان آن را «بندرین» نیز می‌نامند، کمربندی است با ۷۲ نخ که از پشم گوسفند توسط زن موبدی بافته میشود. ۷۲ به شش رشته تقسیم میگردد و هر دسته دوازده نخ دارد که هفتاد و دو اشاره دارد به هفتاد و دو فصل یسنا (یکی از بخش‌های اوستا) و دوازده به دوازده ماه سال و شش اشاره دارد به شش گاهنبار (حبش‌های دینی سال). کستی را سه بار برکمر میبستند که یادآور سه اصل زرتشت یعنی «گفتار نیک، کردار نیک و پندار نیک» بود. همچنین کشتی ورزش اصیل و متعلق به کشور ایران است
کشتی و ورزش باستانی در دوران صفویه و زندیه رونق زیادی در ایران یافت به‌طوری‌که در هر شهر صدها پهلوان بنام وجود داشت. در دوران قاجاریه علاقه به این ورزش چنان زیاد شد که در دوران ناصرالدین شاه شخصی به نام «صاحب الدوله» مأمور توسعه ورزش کشتی شد و در تمامی روزهای تعطیل پهلوانان در میدانهای شهر به کشتی گرفتن می‌پرداختند. مسابقات کشتی پهلوانی برای انتخاب پهلوان پایتخت از همین ایام آغاز شد و بعدها به صورت یک سنت جاری همه‌ساله درآمد. محمدصادق بلورفروش، ابراهیم یزدی معروف به یزدی بزرگ، پهلوان سیدعلی حق‌شناس، پهلوان اکبر خراسانی، حسین یوزباشی، سید حسن رزاز، سید اسماعیل کالسکه‌ساز از کشتیگیران و پهلوانان معروف آن زمان بودند.
از زمان رضا شاه زورخانه با فرهنگ جدید رونق بیشتری گرفت و در کنار زورخانه‌ها، باشگاهها و ورزشگاهها هم شکل گرفتند. از سال ۱۳۱۸ با مطرح شدن مقررات بینالمللی کشتی، تغییر و تحولاتی در شیوه کشتی گرفتن و طرز لباس پوشیدن کشتیگیران پدید آمد.
نخستین حضور بینالمللی کشتی ایران در المپیک ۱۹۴۸ لندن بود که منصور رئیسی در آنجا به مقام چهارم رسید. اولین حضور تیم ملی کشتی ایران در قهرمانی کشتی جهان هم با حضور تیم ملی کشتی آزاد در اولین دورهٔ رقابتهای قهرمانی کشتی آزاد جهان در سال ۱۹۵۱ در هلسینکی فنلاند اتفاق افتاد.
پرافتخارترین ورزش ایران در بازیهای المپیک، ورزش کشتی با ۳۸ مدال است.
کشتی زنان :در ایران با حکم رسول خادم رئیس فدراسیون کشتی، بدرالملوک کهرنگی به عنوان مسئول امور کشتی با کمربند بانوان کمیته کشتیهای سنتی فدراسیون کشتی منصوب شد و فعالیت کشتی بانوان از سال ۱۳۹۳ آغاز شد.در سال ۱۳۹۶ کشتی بانوان دچار تحول بزرگی شد و کشتی کلاسیک بانوان شروع به فعالیت کرد و فدراسیون کشتی توانست مجوز لباس کشتی کلاسیک دختران ایرانی را از اتحادیه جهانی کسب کند و برای نخستین بار بانوان کشتی گیر بر روی تشک ورزشی رفتند و با حضور آناواسلینکو ناظر اتحادیه جهانی با یکدیگر کشتی گرفتند.
تغییر های اساسی قوانین و وزن ها در 2014:
بر اساس اعلام فدراسیون بینالمللی کشتی (فیلا)، قوانین کشتی از ابتدای سال ۲۰۱۴ تغییر خواهد کرد و همچنین در المپیک ۲۰۱۶ ریودوژانیرو، کشتی آزاد و فرنگی مردان و کشتی آزاد زنان در شش وزن جدید برگزار خواهد شد. فیلا پس از آنکه دو وزن از کشتی آزاد و فرنگی مردان کم و در عوض دو وزن به کشتی آزاد زنان اضافه کرد، برای توازن در اوزان میبایست تغییراتی در آنها به وجود میآورد، با توجه به این موضوع فیلا برای المپیک ریو برای کشتی آزاد و فرنگی مردان و همچنین کشتی آزاد زنان شش وزن در نظر گرفته‌است. فدراسیون بینالمللی کشتی برای مسابقات قهرمانی قاره‌ای، جام جهانی و جایزه بزرگ دو وزن ۶۱ و ۷۰ کیلوگرم را به کشتی آزاد و ۷۱ و ۸۰ کیلوگرم را به کشتی فرنگی مردان اضافه کرده و همچنین در بخش کشتی آزاد زنان هم دو وزن ۵۵ و ۶۰ کیلوگرم به مسابقات افزود شده‌است.
اوزان جدید کشتی (کیلوگرم)
کشتی آزاد (المپیک): ۱۲۵ ۹۷ ۸۶ ۷۴ ۶۵ ۵۷
کشتی فرنگی (المپیک): ۱۳۰ ۹۸ ۸۵ ۷۵ ۶۶ ۵۹
کشتی آزاد زنان (المپیک): ۷۵ ۶۹ ۶۳ ۵۸ ۵۳ ۴۸
کشتی آزاد (جهانی): ۱۲۵ ۹۷ ۹۲ ۸۶ ۷۴ ۷۰ ۶۵ ۶۱ ۵۷
کشتی فرنگی (جهانی): ۱۳۰ ۹۸ ۸۵ ۸۰ ۷۵ ۷۱ ۶۶ ۵۹
کشتی آزاد زنان (جهانی): ۷۵ ۶۹ ۶۳ ۶۰ ۵۸ ۵۵ ۵۳ ۴۸
بر اساس اعلام فدراسیون جهانی کشتی، وزنهای مسابقات نوجوانان و نونهالان تغییری نکرده‌است.
قوانین: ضربه فنی: تماس پشت حریف به طوریکه هر دو شانه به مدت۳ثانیه به تشک بچسبد.
پرتاب: فنون پرتابی در کشتی آزاد ۴ امتیاز و در کشتی فرنگی هم ۴ امتیاز خواهد داشت ولی در کشتی فرنگی اگر همراه با چرخش و کنترل در هوا باشد ۵ امتیاز به اجراکننده فن تعلق میگیرد.
پایان مسابقه: در کشتی آزاد اختلاف امتیاز ده و در کشتی فرنگی اختلاف امتیاز هشت به معنای پایان مسابقه است اگر هیچ‌کدام از دو کشتی گیر حریف خود را ضربه فنی نکنند یا به اختلاف امتیاز عالی نرسند پس از پایان شش دقیقه زمان قانونی کشتی کشتیگیر با امتیاز بیشتر برنده اعلام خواهد شد.
نکته: در صورت برابر بودن امتیازات کشتی‌گیری که امتیاز آخر را گرفته باشد پیروز خواهد شد.
امین نظری
شماره دانشجویی ۹۸۲۴۰۱۱۳۶
اجرای فن
فن بوسکش (بوزکش)
این فن یکی از کاراترین فنون کشتی است که رسول خادم قهرمان جهان در سال های نه چندان دور این فن را به طور احسن اجرا می کرد
هر دو حریف راست گارد در روبروی هم قرار گیرند مجری فن دست راستش را بر گردن حریف میگذارد و با دست چپ پای راست حریف را می گیرد(پایی که جلو است) و به طرف جلو (به صورت اهرمی) یا به پهلو فشار می آورد تا حریف تعادل خود را از دست دهد.
نکته 1 : برای گرفتن پا بهتر است کمی حریف را به طرف زمین بکشیم تا پای حریف به جلو آید و فن را بهتر اجرا کنیم.
نکته 2 :این فن را می توان از طرف راست و چپ و یا بر راست گارد ها و یا چپ گارد ها اجرا کرد
کول‌انداز، مهارتى است که کشتى‌گیر مجرى در گارد موافق یا مخالف، با گرفتن یک دست حریف در حالت‌هاى مختلف، از داخل یا از خارج، به روش‌هاى متنوع مانند چرخشى - پرتابی، استارتى - انفجارى و یا قدرتی، در موقعیت تهاجمى و یا تدافعی، با انداختن حریف به روى شانه و یا بازوى خود و بردن کمر و یا نشیمنگاه خود به زیر مرکز ثقل بدن حریف، او را از بالاى کول خود به روى تشک به گونه‌اى پرتاب مىکند که مستقیماً به روى پل رود.
کول‌انداز در گارد موافق، چرخشى - پرتابى از بالا، با انداختن حریف به روى شانه، اجراء از داخل (Buttocks)
- طریقهٔ گرفتن :
هنگامى که دو کشتى‌گیر در گارد موافق، به حالت یک دست گردن یا یک دست کمر باهم سرشاخ شده‌اند، کشتى‌گیر مجرى دست گارد حریف را که به زیر بغل دست غیرگارد خود قرار دارد محکم مى‌گیرد.
- روش اجراء :
بعد از گرفتن دست حریف بهطور محکم، در حالى که پاى گارد مجرى روبه‌روى پاى گارد حریف قرار دارد، پاى غیرگارد خود را نیز به پشت پاى گارد خود قرار مى‌دهد به‌طورى‌که پاها به حالت نیمه‌خمیده در مى‌آیند و سپس با کشش بالاتنهٔ حریف به طرف پائین سعى در خم کردن حریف مىکند تا به این وسیله فضائى براى چرخش کمر و نشیمنگاه مجرى به زیر مرکز ثقل بدن حریف ایجاد شود و در همین لحظه با راست کردن پاها و کشش حریف به طرف پائین و وارد ساختن ضربهٔ کمر و نشیمنگاه به زیر بدن حریف، او را به گونه‌اى پرتاب مىکند تا مستقیماً به روى پل رود .
. کول‌انداز در گارد موافق، چرخش - پرتابى از پهلو، با انداختن حریف روى بازو (اجراء از داخل) - طریقهٔ گرفتن : هنگامى که دو کشتى‌گیر در گارد موافق به حالت یک دست گردن یا یک دست کمر باهم سرشاخ شده‌اند، کشتى‌گیر مجرى دست گارد حریف را که زیربغل دست غیرگارد او قرار دارد محکم مى‌گیرد. - روش اجراء : مجرى با قرار دادن پاى گارد خود روبه‌روى پاى گارد حریف، با کشش حریف به‌طرف پائین سعى مىکند که او را خم کند و فضائى براى چرخش در زیر بدن او ایجاد نماید. سپس با قرار دادن پاى غیرگارد خود به پشت پاى گارد خود و با بردن کمر و نشیمنگاه خود به زیر مرکز ثقل بدن حریف با یک عمل نیم‌چرخش، حریف را به روى بازوى دست گارد خود مى‌اندازد و با کشش بالاتنهٔ حریف به‌طرف پائین و ضربهٔ کمر و نشیمنگاه خود به زیر مرکز ثقل بدن حریف، او را از پهلو به گونه‌اى پرتاب مىکند که مستقیماً به روى پل رود. - نتیجه‌گیرى : با اجراء فن، کول‌انداز در گارد موافق، چرخش - پرتابى از پهلو، با انداختن حریف روى بازو (اجراء از داخل) حریف اگر مستقیم به روى پل رود، سه امتیاز فنى و اگر غیرمستقیم به پل رود، دو امتیاز فنى به کشتى‌گیر مجرى تعلق مى‌گیرد و در صورتى‌که، مجرى عمل پل‌شکن را کامل اجراء کند، حریف ضربهٔ فنى مى‌شود (شکل - فن کول‌انداز در گارد موافق، چرخش - پرتابى از پهلو، با انداختن حریف روى بازو - اجراء از داخل).
کول‌انداز در گارد مخالف، چرخشى - پرتابی، اجراء از بیرون (Buttocks) - طریقهٔ گرفتن : هنگامى که دو کشتى‌گیر در گارد مخالف، باهم سرشاخ شده‌اند، کشتى‌گیر مجرى دست گارد حریف را به حالت یک دست دو دست محکم در اختیار مى‌گیرد. - روش اجراء : مجرى با کشیدن حریف به‌طرف پائین سعى مىکند حریف را خم کند تا به این وسیله فضائى براى نفوذ و چرخش به زیر مرکز ثقل بدن حریف ایجاد شود و سپس با قرار دادن پاى گارد خود به جلوى پاى غیرگارد حریف (پاى دور حریف) و بردن کمر و نشیمنگاه خود به زیر بدن حریف با پاهاى نیمه‌خمیده، او را به روى بازوى خود مى‌اندازد و در یک لحظه بهطور همزمان با راست کردن پاهاى نیمه‌خمیدهٔ خود و کشیدن حریف به‌طرف پائین و وارد آوردن ضربهٔ کمر و نشیمنگاه خود به زیر مرکز ثقل بدن حریف، او را به گونه‌اى پرتاب مىکند که مستقیماً از بالا به روى پل مى‌رود. - نتیجه‌گیرى : با اجراء فن، کول‌انداز در گارد مخالف، چرخشى - پرتابی، اجراء از بیرون، حالت یک دست دو دست، اگر حریف مستقیم به روى پل رود، سه امتیاز فنى و اگر غیرمستقیم به پل رود، دو امتیاز فنى به کشتى‌گیر مجرى تعلق مى‌گیرد و در صورتى‌که مجرى عمل پل‌شکن را کامل اجراء کند، حریف ضربهٔ فنى مى‌شود (شکل - فن‌کول‌انداز در گارد مخالف، چرخشى - پرتابی، اجراء از بیرون، حالت یک دست دو دست).
یک خم میانکوب
این فن در گارد موافق انجام می شود و مراحل اجرای آن به صورت زیر می باشد:
مرحله اول
برای اجرای این فن پس از نزدیک شدن به حریف به کمک فنونی از جمله سر زیر بغل ،دستو و ...،در یک لحظه پای گارد(راست)حریف را با هر دو دستمان به نحوی گیریم که دست غیر گارد(چپ)ما مچ پای حریف را بگیرد و با دست گارد (راست)نیز ران پای حریف را در اختیار می گیریم(دقت کنید که در این حالت باید سر و سینه کاملا به پای حریف چسبیده باشد)سپس پا را اندکی از مین بلند کده و بالا می آوریم.
آسیب شناسی مرحله اول:
در این مرحله هنگام زیر گیری امکان صدمه به بینی وجود دارد.
مرحله دوم
بعد از این مرحله به طرف داخل بدن حریف(به سمت پای گارد)می چرخیم و ران پای گارد حریف(راست)را با فشار دست های خودبه طرف پایین،نامتعادل می کنیم و بدین ترتیب حریف را به تشک نزدیک می کنیم.
آسیب شناسی مرحله دوم:
در این مرحله به علت فشاری که توسط قفسه سینه بر پای حریف وارد می کنیم امکان آسیب به دنده ها و هنگام خاک کردن حریف به علت چرخش بر روی پا امکان آسیب به زانوی خود و حریف و امکان کشیدگی عضلات ران حریف وجود دارد.
مرحله سوم
حریف را به منظور ضربه کردن به پل می بریم.
آسیب شناسی مرحله سوم:
در این مرحله مرحله آسیب خاصی وجود ندارد.
میانکوب از رو(زیر یک خم)
این فن در گارد مخالف انجام می شود و مراحل اجرای آن به صورت زیر می باشد:
مرحله اول
برای اجرای این فن پس از نزدک شدن به حریف به کمک فنونی از جمله سر زیر بغل ، دستو و ...«پای گارد (چپ)حریف را در اختیار گرفته و بالا می آوریم به طوری که دست غیر گارد (چپ)مچ پای حریف و دست گارد(راست)ران پای گارد(چپ)حریف را در اختیار می گیرد و سپس پای حریف را بین دو پای خود قرار می دهیم.
آسیب شناسی مرحله اول:
در این مرحله هنگام زیر گیری امکان صدمه به بینی وجود دارد.
مرحله دوم
بعد به کمک هر دو دست ،ران پای گارد (چپ)حریف را می گیریم.همراه با این عمل سر را نیز به شکم حریف می چسبانیم.
آسیب شناسی مرحله دوم:
د ر این مرحله به علت گرفتن پای حریف در بین پاهای خود امکان آسیب به دستگاه تناسلی وجود دارد.
مرحله سوم
دراین مرحله با زانو زدن و وارد کردن فشار به کمک سر و گردن به شکم حریف و فشار دست ها بر پاهای حریف (رو به پایین)حریف را به طرف پای گاردش (چپ)نامتعادل کرده و به پل می بریم.
آسیب شناسی مرحله سوم:
در این مرحله به علت فشاری که با سر و گردن به شکم حریف وارد می کنیم امکان آسیب به گردن و هنگام خاک کردن حریف به علت چرخش بر روی پا امکان آسیب به زانو ی خود و امکان آسیب به زانو و کشیدگی عضلات حریف وجود دارد.
محسن زکی زاده
استاد جلالی مجد کشتی ۱
دانشگاه ازاد کرج
شماره دانشجویی:۳۹۸۱۱۵۲۱۴۷۵۰۰۱
استفاده از تکنیک های مختلف در کشتی ، برای زمین گیر کردن حریف امری مرسوم بین کشتی گیران است. ممکن است هر کشتی گیر سبک و تکنیک های خاص خود را داشته باشد ،تسلط بر همین تکنیک ها و استفاده از آن ها دقیقا همان چیزی است که فرق بین برنده و بازنده را مشخص می کند. در این مطلب ، قصد داریم شما را با یک روش زیرگیری بسیار کاربردی از جوردن باروز آشنا کنیم . با آکادمی زوزه همراه باشید.
مرحله اول :کنترل کردن حریف
برای شروع ، در ابتدا نیاز است که بتوانید حریف را با در اختیار گرفتن گردن ، تحت کنترل بگیرید . توحه داشته باشید که اول با دست غیرمسلط خود شانه را نگه بگیرید و همانطور که روی گاردتان هستید،از دست مسلط(اگر راست دستید دست مسلط شما دست راست است) خود بعنوان دفاع برای پا استفاده کنید . سپس به یک باره با دست مسلط خود گردن حریف را بگیرید
مرحله دوم : رها کردن حریف و فریب دادن او
حالا ما روی حریف خود یک کنترل نسبی را داریم ، با توجه به فشاری که روی گردن او اعمال ی شود و او نیز تلاش می کند که خود را از چنگال شما در بیاورد ، حالا باید به یکباره گردن او را رها کنید تا به بالا برگردد. وقتی این اتفاق بیفتد حریف شما از حالت گارد به معنای واقعی خود خارج می شود . همچنین این اتفاق به گونه ای تعادل حریف را نیز کمی به هم می ریزد .مرحله سوم : زیرگیری و تمام کردن کار حریف
حالا دیگر همه چیز آماده شده تا بتوانید حریف خود را زمین گیر کنید . حالت دفاعی او به هم خورده و شما می توانید به سرعت به سمت رقیب حمله کنید و عمل زیرگیری را انجام دهید . حالا همانطور که روی گارد خود هستید (و مسلما پای مسلط شما جلوتر است) خیزش کنید و در موقعیت مناسب زیرگیری قرار بگیرید . همانطور که زانو های شما روی زمین قرار گرفته ، پشت زانوی حریف را مورد هدف قرار دهید . دقت داشته باشید که برای این که بتوانید شانس خود را بیشتر کنید، باید حتما پشت زانوهای حریف در این مرحله را بگیرید . بسیاری از افراد به اشتباه پشت ران های حریف را هدف قرار می دهند که ، این روش احتمالا جواب نمی دهدو به دلیل قدرت در ناحیه ران ،حریف در مقابل شما مقاومت خواهد کرد .
مرحله آخر : زمین گیر کردن حریف
تقریبا کار حریف شما تمام است ، وقتی پشت زانو های حریف را در اختیار دارید فقط کافسیت که ،همانطور که پشت زانو های حریف را تحت کنترل دارید یک خیزش به سمت جلو/ بالا داشته باشید و با یک حرکت سریع حریف خود را نقش بر زمین کنید و یک دو امتیازی از آن خود کنید.
نام: حسین اولایی
موضوع: فنون کشتی
– دفاع بارانداز برای کشتی گیران مبتدی
دستها را به صورت 90 درجه روی تشک گذاشته و با کف دست به تشک فشار وارد کرده و آرنج ها را از روی تشک بلند می کنیم و سپس پاها را باز کرده بر روی شست قرار میدهیم و زانوها را در جهت فشار از تشک بلند می کنیم .
– دفاع بارانداز از قسمت لگن
باید به سمت مخالف فشار وارد شده چرخش کرده « مخالف دستی که حریف بیشتر وارد بدن نموده » و با لگن خود ضربه ای به حریف وارد می آوریم و سپس به قسمت داخل بدن حریف « عقب » وارد می شویم .
– دفاع بارانداز از قسمت دنده ها
بهترین نوع بارانداز از قسمت دنده ها می باشد . در دفاع از قسمت دنده ها باید حرکت رو به جلو باشد و باید سینه را به تشک چسبانده و فشار به دست حریف وارد نماییم تا دست او باز شود .
– دفاع بارانداز از قسمت بالا تنه و زیر کتف
در این حالت دستها را به حالت صلیب درآورده و بدن را بالاتر از سطح تشک قرار میدهیم و سر را روی تشک چسبانده و دستها باید با زاویه باشد یعنی قسمت داخلی آرنج روی تشک نباشد و از سطح تشک بالاتر قرار گیرد و باسن را مقداری از روی تشک بلند می کنیم .
– دفاع کنده فرنگی
1- باید دست را در وسط پای حریف قرار داده و آرنج دست خودمان را زیر پای خود قرار دهیم تا دست حریف از بین آن عبور نکند و بازو را نیز از بالا به دنده خود بچسبانیم و پای دیگر را نیز روی پنجه قرار دهیم و به سمت عقب بدن خودمان یا مخالف حرکت بلند کردن حریف حرکت کنیم .
2- حالا اگر دست حریف از بین دست و دنده های ما رد شود دستمان را باید بین دو پای حریف قرار داده و با دست و پنجه به تشک فشار آورده و به سمت عقب حرکت کنیم .
3- اگر حریف اجازه ندهد که دست خودمان را در وسط پای او قرار دهیم باید روی دو پنجه قرار گرفته و سپس به سمت بیرون بچرخیم و به حالت قیچی خودمان را رها کنیم و یا حریف را به پل ببریم .
– روش گرم کردن بدن
نرمش باعث می شود که ضربان قلب کشتی گیر به 130 تا 160 برسد .
گرم کردن باعث میشود که خون به عضلات برسد و سوخت و ساز بدن بهتر شود همچنین رباطها و تاندونها در اثر نرمش میتواند فشار زیادی را متحمل شود .
– شروع کردن نرمش
در ورزش کشتی ضربان قلب نباید به بالاتر از 180 برسد و باید در دمای متوسط و آرام باشد و نباید در حالت نرمش به مرحله اسید لاکتیک برسیم . یعنی باید از سیستم هوازی استفاده شود سپس راه می رویم تا ضربان قلب به 130 برسد سپس حرکات کششی سیستم عضلات را قوی میکند و حالت ارتجاعی را چند برابر میکند و سپس حرکات متناوب را شروع می کنیم تا ضربان قلب به 160 برسد و استراحت کرده تا دوباره ضربان قلب به 130 برسد و سپس کشتی را شروع می کنیم .
بهترین ضربان قلب برای کشتی گیر 170-180-190 میباشد .
– انواع بارانداز
1- بارانداز از قسمت لگن :
باید یک دست بیشتر از دست دیگر وارد بدن حریف شود و آن دست بعنوان گیره استفاده میشود . دست باید بطور کامل دور لگن را بگیرد و دست دیگر مچ دست خودمان را میگیرد . برای این بارانداز باید در وسط دو پای حریف قرار گرفته و باید با یک حرکت رو به جلو خودمان را در پشت پای حریف جمع کنیم تا مانع عقب آمدن حریف شویم و سپس روی کف پا قرار گرفته و مقداری به سمت جلو حرکت می کنیم تا فشار بیشتری وارد شود و با پای خود ضربه ای به زیر شکم حریف وارد کرده و آن را به پل میبریم .
2- بارانداز از قسمت دنده ها :
بین پایین سینه تا قسمت پایین شکم ، دست را روی دنده حریف قرار داده و حالت سر همانند روش قبل روی کتف حریف قرار گرفته و با پای خود روی پای حریف قرار می گیریم تا مانع حرکت کردن حریف بشویم و سپس روی پا بلند شده پا را به زیر شکم حریف میبریم و ضربه وارد می کنیم تا حریف به پل برود .
3- بارانداز از قسمت سینه و زیر کتف :
همانند بارانداز از قسمت لگن میباشد فقط دست را بالای سینه حریف قرار میدهیم .
– آمادگی جسمانی
آمادگی جسمانی یک پیشتاز برای عملکرد مفید است . در آمادگی جسمانی بررسی سیستم های :
1- استخوان بندی 2- عضلات 3- قلب و عروق 4- انرژی
میباشد .
1- استخوان بندی
چهارچوب اصلی بدن را تشکیل میدهد . استخوانها در محل مفاصل به هم نزدیک میشوند و به ما اجازه حرکت می دهند .
2- عضلات
نقش رباطها به اتصال دو استخوان بهم مرتبط میشود . رباطها باعث می شود که فشار بیش از حد روی مفاصل را کنترل کند .
زرد پی : انتهای عضلات را زرد پی می نامند .
مینیسک : غضروف هایی هستند که بین دو استخوان در بدن قرار می‌گیرند و بعنوان بالشتک عمل می کنند و از ضربه خوردن جلوگیری می کنند .
3- قلب و عروق
میتوان به وسیله دو و می دانی و یا حرکات ایستگاهی و یا با حرکات 30% یا 23% با زمان کوتاه بدست آورد .
4- سیستم های انرژی
1- بین 0 تا 10 ثانیه « غیر هوازی و بدون اسید لاکتیک » که به مرحله فسفاژن مرتبط میشود . انرژی ذخیره شده در عضله برای اینکار atp میباشد .
2- سیستم اسید لاکتیک : که بین 10 ثانیه تا 2 دقیقه میباشد نیاز به اکسیژن ندارد و از کربوهیدارت برای تامین انرژی استفاده میشود .
3- سیستم هوازی : این سیستم به اکسیژن نیاز دارد و از چربی و کربوهیدارت برای سوخت استفاده میشود . برای کم کردن وزن بدن توصیه میشود از ورزشهای طولانی مثلاً دو و می دانی به مدت 30 دقیقه به بالا استفاده شود . دو 1600 متر برای کشتی گیران مفید است و باید 10/5 ثانیه به طول بیانجامد .
– عوامل عملکرد جسمانی
قدرت – توان – سرعت – انعطاف پذیری
– تمرینات گرم کردن
1- دویدن آرام – دویدن متوسط
2- حرکات کششی جهت انعطاف در عضلات و مفاصل
3- حرکات متناوب – حرکات ویژه « مانند کار دو نفره مانند مرور فن و کارهای دیگر »
تذکر : گرم کردن نباید طوری باشد که اسید لاکتیک در بدن بوجود بیاید . فعالیتهایی که باعث شد ضربان قلب دونده بالاتر از 150 برود .
– خاصیت گرم کردن
1- ایجاد گرما
2- ایجاد لغزندگی بین عضلات و مفاصل « در حرکات کششی »
احساس امنیت از نظر روانی و روحی
1- افزایش جریان خون
– فرمول پیدا کردن ضربان قلب درهنگام تمرین
حداکثر ضربان قلب 200 = 20-220
ضربان مدنظر برای تمرینات هوازی 160 =100/« 80 * 200»
برای سیستم هوازی 80% میباشد .
برای سیستم لاکتیک 85% میباشد .
برای سیستم فسفاژن 90% میباشد .
حداکثر ضربان قلب 200 = 20 – 220
تفاوت حداکثر ضربان قلب با ضربان در حال استراحت 140 = 60 – 200
ضربان قلب در حال استراحت
درصد اختلاف 112 = 100/« 80 * 140» برای سیستم هوازی
ضربان قلب هنگام تمرین 172 = 60 + 112
* برای گرفتن ضربان قلب بهتر است ضربان را در 15 ثانیه گرفته و سپس آن را در 4 ضرب نمائیم .
– فن کمر برای مبتدیان
ابتدا پای گارد را جلو گذاشته و پنجه پای دیگر را پشت پا گذاشته و 180 درجه می چرخیم و سپس به حالت سلام در می آوریم و در انتها زانوها را خم کرده و گردن را به سمت پایین می آوریم و سپس همه حرکات را با هم تلفیق کرده و اجرا میکنیم .
–فن کمر دست باز
دست حمله کننده پشت کتف موافق حریف را میگیرد و همانند بالا عمل می کنیم فقط در هنگام اجرا و هنگامی که حریف را به افت نزدیک می کنیم باید پای گارد خود را میخ بکنیم تا حریف ما را نتاباند .
–فن کمر دست بسته
قفل دست باید پشت شانه حریف قرار بگیرد که قبلاً در فن کمر دست باز به تنهایی قرار میگرفت و حرکت همانند روش اول میباشد . قفل دست انتهای زیر بغل یا انتهای بالا تنه می باشد و باید پاها همانند روش قبل ، قبل از ورود به تشک میخ بماند و قفل دست نباید باز شود .
–فن پیچ پیچک « 3 امتیازی »
فن پیچ پیچک زمانی اجرا میشود که یک دست حریف زیر بغل ماست و یک دست ما نیز زیر بغل حریف می باشد .
پای گارد را جلو گذاشته و باید بیرون از دو پای حریف باشد و پای عقب باید کنار پای قبلی قرار بگیرد و جفت شود و دستی که زیر بغل حریف میباشد خارج شده و بازوی حریف را میگیریم و پل به سمت کشیدن دست حریف برای اجرای فن میباشد و در هوا چرخشی کرده و حریف را به پل میبریم .
–فن پیچ پیچک « 1 امتیازی »
در این حالت پاها جفت نمی شود و پاها را به بیرون از پای خود برده و اجرای فن کرده و حریف را خاک می کنیم .
–تمرینات بدنسازی با وزنه برای کشتی گیر فرنگی کار
علی نظامی/کشتی۱/دانشگاه آزاد کرج/روزهای دوشنبه و چهارشنبه/ ساعت ۱۷:۱۵_۱۹:۴۵
توضیحات فن یک دست دو دست
از جمله فنونی که می توان در کشتی و در هنگام کار کردن بر روی دست ها اجرا کرد فن یک دست دو دست می باشد.این فن در حالات و روشهای مختلف مثلا در هنگام حمله حریف یا در هنگام دفاع می توان استفاده کرد.
(اجرا)
هنگامی که حریف دست بر شانه های ما گذاشته است با استفاده از دست آزاد مچ و یا آرنج دستی که حریف بر سر شانه ما گذاشته است را می گیریم. البته قبل از گرفتن دست باید کمی خود را عقب دهیم تا جای مچ گیری حریف ایجاد شود.
سپس دستی که حریف آن را گرفته بود را به دور بازویی که مچ آن را گرفته ایم می اندازیم .باید توجه کنیم هنگامی که دست را دور بازوی حریف کردیم دست را ببندیم و دست را تا انجا که امکان دارد از بالای بازو بگیریم تا کنترل کامل حریف در دست ما باشد.
حال ما یک دست دودست را گرفته ایم در این حالت برای اتمام کار روش های مختلفی وجود دارد که بستگی به حالتی دارد که حریف انجام می دهد.یک از کارهایی که حریف می تواند انجام دهد این است که دست بر سر ما گذارد و تا انجا که می تواند بدن خود را عقب دهد.
در این حالت ما باید 2 زانو بنشینیم یا مانند شکل یک پا را عقب دهیم و با استارتی که که میزنیم دوخم حریف را بگیریم و حریف را خاک کنیم.
فن دست تو عبارت است از گرفتن دست حریف و کشیدن آن به‌طرف خود. این فن در گارد موافق و مخالف و در حالت‌هاى مختلف، هنگام سرشاخ شدن، زیرگیری، خیمه زدن و غیره بهصورت ساده (در گارد مخالف) و به شکل یک دست دو دست و یا چرخشى (در گارد مخالف) قابل اجراء است. با اجراء فن دست تو، بهعنوان تکنیک و تاکتیکى ساده، مى‌توان کمر حریف را براى اجراء فنونى مانند سوبلس، سالتو، استارت، و غیره گرفت و یا مى‌توان از آن بهعنوان وسیله‌اى براى پیش‌انداز نمودن حریف، خاک کردن او، زیرگیرى و یا اجراء فنونى مانند سگک سرپا، یک دست و یک پا و غیره استفاده نمود.
دست تو در گارد موافق (روش ساده)- طریقهٔ گرفتن :
مجرى با دست غیرگارد خود، مچ دست گارد حریف را گرفته و به کمک دست گارد خود از داخل بازوى دست گارد او را مى‌گیرد.
- روش اجراء :
در این حالت مجرى با کشیدن دست گرفته‌شدهٔ حریف به‌طرف داخل و رفتن به پشت او، کمر او را گرفته، سپس با سد کردن پاى گارد خود به جلوى پاى گارد حریف، او را به روى تشک درو مىکند.
- نتیجه‌گیرى :
در حالت، فن دست تو در گارد موافق (روش ساده) فقط حریف خاک مى‌شود و یک امتیاز فنى به کشتى‌گیر مجرى تعلق مى‌گیرد (شکل - فن دست تو در گارد موافق - روش ساده).
این فن در حالت گارد مخالف انجام می شود.
مرحله اول
ابتدا با اجرای فنونی از جمله سرزیر بغل،دستو و...،به پاهای حریف نزدیک می شویم(از سد دست های حریف عبور می کنیم)سپس جلوی حریف زانو زده و پاهای حریف را از ناحیه ران با هر دو دست خود دراختیار می گیرم به گونه ای که سر ما به پهلوی حریف می چسبد.
آسیب شناسی مرحله اول:
در این مرحله آسیب خاصی وجود ندارد.
مرحله دوم
سپس پای غیر گارد (چپ)خود را در پشت مچ پا ی گارد (راست)حریف قرار می دهیم و به کمک سرو سینه ی خود که به سمت جلو و روی پاهای حریف نیرو وارد می کنندمانع حرکت پاهای حریف می شویم و حریف را به سمت پشتش نا متعادل می کنیم.
آسیب شناسی مرحله دوم:
در این مرحله هنگام بردن پای غیر گارد به پشت پای حریف امکان آسیب به زانو وجود دارد.
مرحله سوم
سپس حریف را کاملا نامتعادل کرده و به پل برده و ضربه می کنیم.
آسیب شناسی مرحله سوم:
در این مرحله به علت فشاری که توسط قفسه سینه برای خاک کردن حریف وارد می کنیم امکان آسیب به دنده ها وجود دارد.
قوانین و مقررات ورزش کشتی آزاد و فرنگی
قوانین و مقررات ورزش کشتی آزاد و فرنگی
آخرین تغییرات صورت گرفته در قوانین و مقررات کشتی به شرح به شرح زیر است .
1- زمان کشتی نوجوانان 16-17 سال در سه زمان 30/1 دقیقه ایی ، جوانان و بزرگسالان در سه زمان 2 دقیقه ایی با 30 ثانیه استراحت مابین آنها برگزار خواهد شد هر زمان دو دقیقه ایی از کشتی ها برای خودداری استقلال است و کشتی گیرانی که موفق شوند در دو زمان به پیروزی دست یابند به عنوان برنده معرفی خواهند شد و نیازی به برگزاری زمان سوم نیست .
2- کشتی گیرانی که در یک زمان دو دقیقه ایی موفق به اجرای یک فن پنج امتیازی و یا دو فن 3 امتیازی شوند بدون توجه به امتیازهای کسب شده از سوی حریف برنده آن زمان خواهند بود ، در چنین شرایطی داور مسابقه موظف است کشتی را قطع و از کشتی گیر برتر برای ادامه کشتی سئوال کند ، در صورت ادامه ندادن ، نتیجه آن زمان دو دقیقه ایی کشتی به سود کشتی گیر برتر اعلام خواهد شد .
3- هر وقت در یک زمان کشتی اختلاف امتیازهای دو کشتی گیر به شش برسد ، رئیس تشک موظف است پس از به حالت عادی درآمدن کشتی دستور قطع آن را به داور وسط بدهد ، که در این شرایط داور از کشتی گیر برتر سوال میکند کشتی را ادمه می دهد یا خیر ، در صورت ادامه ندادن نتیجه زمان دو دقیقه ایی کشتی به سود کشتی گیر برتر اعلام خواهد شد .
تذکر : در شرایط فینال برای ادامه کشتی سئوال نخواهد شد .
4- ادامه کشتی در هر شرایطی که فنی اجرا و به بیرون از تشک منتهی شود بدون توجه به امتیاز دریافت شده به وسیله مجری سر پا در وسط تشک خواهد بود .
5- تنها در یک مورد که کشتی گیر مدافع در حالت خاک اقدام به انجام حرکات خطا کند پس از در نظر گرفتن امتیاز جریمه و اخطار از سوی داوران ، ادامه کشتی در خاک خواهد بود ، در بقیه حالات ادامه کشتی در هر شرایطی پس از قطع از سوی داور سر پا در وسط تشک دنبال خواهد شد .
6- کشتی در هر زمان منجر به ضربه فنی شود ، ضربه کننده برنده نهایی کشتی خواهد بود ، در واقع تنها ضربه فنی و سه اخطاره شدن است که در هر زمانی روی دهد ، تمام کننده یک مسابقه خواهد بود .
7- چنانچه کشتی .در یک زمان دو دقیقه ایی با نتایج 1-1 ، 2-2 ، 4-4 و 6-6 و هر نتیجه دیگر مساوی به اتمام برسد ، برنده کشتی کسی خواهد بود که کمترین اخطار را داشته باشد ، در صورت مساوی بودن امتیازها و اخطارها کشتی گیری که آخرین امتیاز را دریافت کرده است به عنوان برنده آن زمان اعلام خواهد شد .
8- فرار از تشک و فرار از فن ، تمارض استفاده از فنون خطا با یک امتیاز جریمه و یک اخطار برای خاطی همراه خواهد بود .
9- در هر زمان از طول کشتی ، تعداد اخطارهای کشتی گیری به سه برسد بازنده کشتی خواهد بود حتی اگر از نظر امتیاز نسبت به حریف برتری داشته باشد .
10- در شرایط ضربه فنی ، سه اخطاره شدن ، حاظر نشدن روی تشک به هر نحوی آسیب دیدگی ، کشتی گیر برنده صاحب پنج امتیاز مثبت خواهد شد و به بازنده نیز امتیازی تعلق نخواهد گرفت .
11- اجرای مکرر بارانداز و فتیله پیج مجاز است و مجری می تواند در طول کشتی به دفعات از این دو فن استفاده کند .
12- چنانچه کشتی گیری در کش و قوس و بدون هول دادن از سوی حریف پایش از تشک خارج شود یک امتیاز از دست خواهد داد ، این شرایط برای مجری فن یا مدافع یکسان است ، یعنی اگر مجری هم در حالت اجرای فن پایش از تشک خارج شود یک امتیاز از دست میدهد .
13- در مقررات جدید اخطار کم کاری ( پاسیو ) وجود ندارد در مقابل کشتی گیرانی که حالت کم کاری داشته باشند پس از یک باز تذکر از سوی داور در صورت ادامه با یک امتیاز و یک اخطار ******** کشتی را قطع پس از اعلام به کشتی گیر ***.
14- کشتی گیرانی که به هر صورت از انجام کشتی با حریف خودداری و یا بطور عمد وانمود به آسیب دیدگی کنند ، خطا کار شناخته شده و با یک امتیاز و یک اخطار جریمه برخواهند شد .
تذکر : در صورت آسیب دیدگی که با خونریزی همراه باشد زمان استراحت مجاز پزشکی بدون در نظر گرفتن جریمه برای کشتی گیر آسیب دیده حفوظ خواهد بود .
15- فاصله بین دو کشتی از 30 به 15 دقیقه کاهش یافته است .
16- فرار از تشک در حالت خاک با یک امتیاز و یک اخطار همراه است و ادامه کشتی سرپا در وسط تشک خواهد بود .
17- کشتی گیرانی که در داخل تشک به داخل ریسک اقدام به اجرای فن میکنند و بدون دریافت امتیاز در خاک حریف قرار می گیرند ، امتیازی از دست نمی دهند ، اما اگر به حالت ریسک در منطقه زون اقدام به اجرای فن کنند و در خارج از تشک در خاک حریف قرار گیرند ، یک امتیاز از دست می دهند و ادامه کشتی سرپا در وسط تشک خواهد بود .
18- در شرایط خاک اگر مدافع بدون فشار از سوی حریف از تشک خارج شود یک امتیاز از دست می دهد ادامه کشتی سرپا در وسط تشک خواهد بود .
19- چنانچه کشتی در پایان یک زمان دو دقیقه ایی با نتیجه صفر بر صفر به پایان برسد داوران با استفاده توست “ سکه ” مجری قانون سینه به سینه در فرنگی و خم گیری در آزاد را مشخص می کنند که شامل شرایط ذیل است :
** زمان برای اجرای قانون سینه به سینه یا خم گیری 30 ثانیه خواهد بود ، چنانچه برنده توست نتواند در این مدت به امتیازی دست یابد با یک امتیاز و یک اخطار جریمه میشود و کشتی در یک تایم به سود حریف به اتمام خواهد رسید .
** در هر شرایطی که قبل از اتمام زمان 30 ثانیه تعیین شده یکی از کشتی گیران موفق به اجرای فنی شود که امتیازی در بر داشته باشد ، کشتی بلافاصله از سوی داور قطع و آن تایم به سود مجری به اتمام خواهد رسید .
** در کشتی فرنگی اگر برنده توست موفق به جفت کردن دستان خود به دور کمر حریف شود ، داور موظف است بلافاصله سوت آغاز کشتی را بزند ، حتی اگر دستان حریف باز باشد ، در واقع در این شرایط فقط برنده توست برای داور مهم است .
** هرگز باز شدن دست مجری یا مدافع پس از سوت داور شامل جریمه و منجر به قطع کشتی نمی شود . تنها کسب امتیاز قبل از پایان 30 ثانیه تعیین شده منجر به قطع کشتی خواهد شد ، اگر برنده توست نتواند تا 30 ثانیه امتیازی کسب کند با یک امتیاز و یک اخطار جریمه مواجه خواهد شد .
** پای هر یک از کشتی گیران در شرایط عادی در اجرای قانون سینه به سینه یا خم گیری از تشک خارج شود با یک امتیاز و یک اخطار جریمه خواهند شد .
** هر یک از کشتی گیران بدون تلاش برای اجرای فن و به صورت هول حریف را از تشک خارج کند نه تنها امتیازی دریافت نمی کند بلکه با یک امتیاز و یک اخطار جریمه خواهد شد .
** در خم گیری داورم موظف پس از گرفتن خم از سوی برنده توست و بلافاصله پس از لمس دستان مدافع با بدن وی سوت آغاز کشتی را برنده ، پس از سوت اگر پای مدافع از دستان برنده توست خارج شود و یا حتی کشتی به حالت رودر رو هم در بیاید داور مجاز به قطع کشتی نیست ، تنها کسب امتیاز تا پایان مدت 30 ثانیه منجر به قطع کشتی خواهد بود . در واقع برنده توست 30 ثانیه فرصت دارد که به هر شکلی حتی پس از خارج شدن پای حریف از دستان وی موفق به کسب امتیاز شود ، در غیر اینصورت با یک امتیاز و یک اخطار جریمه میشود و زمان دو دقیقه ایی مسابقه به سود حریف به اتمام خواهد رسید .
** در اجرای قانون سینه به سینه یا خم گیری داور مجاز به لمس کشتی گیران نیست .
** کشتی گیران که یکبار از اجرای دستور داور شرپیچی کنند ( چه مدافع چه مجری ) اگر برای بار دوم عمل خود را تکرار کنند با یک امتیاز و یک اخطار جریمه مواجه خواهند شد .
** در جدول مسابقات تغییر تازه ای ایجاد نشده و رقابتها به همان شکلی که پیش از این از سوی فیلا اعلام شده بود برگزار خواهند شد .
فن بوسکش
این فن یکی از کاراترین فنون کشتی است که رسول خادم قهرمان جهان در سال های نه چندان دور این فن را به طور احسن اجرا می کرد.
آموزش:هر دو حریف راست گارد در روبروی هم قرار گیرند مجری فن دست راستش را بر گردن حریف میگذارد و با دست چپ پای راست حریف را می گیرد(پایی که جلو است) و به طرف جلو (به صورت اهرمی) یا به پهلو فشار می آورد تا حریف تعادل خود را از دست دهد.
نکته 1 : برای گرفتن پا بهتر است کمی حریف را به طرف زمین بکشیم تا پای حریف به جلو آید و فن را بهتر اجرا کنیم.
نکته 2 :این فن را می توان از طرف راست و چپ و یا بر راست گارد ها و یا چپ گارد ها اجرا کرد.
-دوخم تاختاین فن بیشتر در حالت گارد ژاپنی اجرا می شود.
مرحله اول
ابتدا با اجرای فنونی از جمله سر زیر بغل،دستو و...به پاهای حریف نزدیک می شویم (از سد دستهای حریف عبور می کنیم)سپس با فلکشن کمر بدون این که زانو هایمان خم شوند هر دو دست خود را پشت زانوی پای گارد حریف می بریم و در یک لحظه با فلکشن بازوها و آرنج مان پای حریف را گرو می گیریم.
آسیب شناسی مرحله اول:
در این مرحله هنگام زیر گیری امکان صدمه به بینی وجود دارد.
مرحله دوم
پاهای حریف را به سمت خود بالا می کشیم به گونه ای که بدن ما بین دو پای حریف قرار بگیرد.در این وضعیت به پل رفته و ضربه می شود.
آسیب شناسی مرحله دوم:
در این مرحله به علت فشاری که حریف برای جلوگیری از خاک شدن به قفسه سینه ما وارد می کند امکان آسیب به دنده های ما و به علت فشاری که ما برای خاک کردن حریف به او وارد می کنیم امکان آسیب به دنده های حریف وجود دارد.
دوخم چنار اندازاین فن در حالت گارد مخالف انجام می شود.
مرحله اول
ابتدا با اجرای فنونی از جمله سرزیر بغل،دستو و...،به پاهای حریف نزدیک می شویم(از سد دست های حریف عبور می کنیم)سپس جلوی حریف زانو زده و پاهای حریف را از ناحیه ران با هر دو دست خود دراختیار می گیرم به گونه ای که سر ما به پهلوی حریف می چسبد.
آسیب شناسی مرحله اول:
در این مرحله آسیب خاصی وجود ندارد.
مرحله دوم
سپس پای غیر گارد (چپ)خود را در پشت مچ پا ی گارد (راست)حریف قرار می دهیم و به کمک سرو سینه ی خود که به سمت جلو و روی پاهای حریف نیرو وارد می کنندمانع حرکت پاهای حریف می شویم و حریف را به سمت پشتش نا متعادل می کنیم.
آسیب شناسی مرحله دوم:
در این مرحله هنگام بردن پای غیر گارد به پشت پای حریف امکان آسیب به زانو وجود دارد.
مرحله سوم
سپس حریف را کاملا نامتعادل کرده و به پل برده و ضربه می کنیم.
آسیب شناسی مرحله سوم:
در این مرحله به علت فشاری که توسط قفسه سینه برای خاک کردن حریف وارد می کنیم امکان آسیب به دنده ها وجود دارد.
بارانداز: در حالتی که حریف را در خاک در اختیار دارید. دست خود را از زیر بدن او رد کنید و با دست دیگر مچ دست خود را بگیرید. برخی کشتیگیران مبتدی کف دست خود یا انگشتان خود را می‌گیرند. این مساله باعث میشود در صورت مقاومت حریف دستهای شما از هم باز شود و نتوانید فن را اجرا کنید. پس از این که دستهای خود را قفل کردید، به دندههای حریف فشار بیاورید. میتوانید مدام این کار را از چپ و راست انجام دهید تا تمرکز حریف بر هم بخورد. در حالتی که از یک طرف نیرو وارد میکنید، حریف شما برای حفظ خود به طرف مقابل نیرو وارد میکند، اگر به اندازه کافی سریع باشید میتوانید در یک لحظه جهت را عوض کرده و از سوی مقابل فن را اجرا کنید. وسط اجرای فن که حریف روی شما قرار گرفته میتوانید با سینه خود ضربه‌ای به پشت حریف بزنید تا فرصت رو کردن را از حریف بگیرید و امتیاز از دست ندهید.
محمد مهدی درویش
کشتی ۱
ازاد کرج
کول انداز
کول‌انداز، مهارتى است که کشتى‌گیر مجرى در گارد موافق یا مخالف، با گرفتن یک دست حریف در حالت‌هاى مختلف، از داخل یا از خارج، به روش‌هاى متنوع مانند چرخشى - پرتابی، استارتى - انفجارى و یا قدرتی، در موقعیت تهاجمى و یا تدافعی، با انداختن حریف به روى شانه و یا بازوى خود و بردن کمر و یا نشیمنگاه خود به زیر مرکز ثقل بدن حریف، او را از بالاى کول خود به روى تشک به گونه‌اى پرتاب مىکند که مستقیماً به روى پل رود.
کول‌انداز در گارد موافق، چرخشى - پرتابى از بالا، با انداختن حریف به روى شانه، اجراء از داخل(Buttocks)
- طریقهٔ گرفتن :
هنگامى که دو کشتى‌گیر در گارد موافق، به حالت یک دست گردن یا یک دست کمر باهم سرشاخ شده‌اند، کشتى‌گیر مجرى دست گارد حریف را که به زیر بغل دست غیرگارد خود قرار دارد محکم مى‌گیرد.
- روش اجراء :
بعد از گرفتن دست حریف بهطور محکم، در حالى که پاى گارد مجرى روبه‌روى پاى گارد حریف قرار دارد، پاى غیرگارد خود را نیز به پشت پاى گارد خود قرار مى‌دهد به‌طورى‌که پاها به حالت نیمه‌خمیده در مى‌آیند و سپس با کشش بالاتنهٔ حریف به طرف پائین سعى در خم کردن حریف مىکند تا به این وسیله فضائى براى چرخش کمر و نشیمنگاه مجرى به زیر مرکز ثقل بدن حریف ایجاد شود و در همین لحظه با راست کردن پاها و کشش حریف به طرف پائین و وارد ساختن ضربهٔ کمر و نشیمنگاه به زیر بدن حریف، او را به گونه‌اى پرتاب مىکند تا مستقیماً به روى پل رود.
- نتیجه‌گیرى :
فن، کول‌انداز در گارد موافق، چرخش - پرتابى از بالا، پل‌شکن در حالت یک دست کمر اگر با زیبائى اجراء شود پنج امتیاز فنى و اگر فقط حریف بهطور مستقیم به روى پل رود، سه امتیاز فنى و اگر غیرمستقیم به پل رود، دو امتیاز فنى به کشتى‌گیر مجرى تعلق مى‌گیرد و در صورتى‌که مجرى عمل پل‌شکن را از پهلو در حالت یک دست کمر بهطور کامل اجراء نماید، حریف ضربهٔ فنى مى‌شود (شکل - کول‌انداز در گارد موافق، چرخش - پرتابى از بالا، پل‌شکن در حالت یک دست کمر) و در صورتى‌که مجرى به بالاى سر حریف رفته، در حالت یک دست و گردن، عمل پل‌شکن را کامل اجراء کند، حریف ضربهٔ فنى مى‌شود (شکل - کول‌انداز در گارد موافق، چرخشى - پرتابى از بالا، پل‌شکن از بالاى سر).
سید محمدرضا میرقادری
کشتی ۱
دانشگاه ازاد کرج
یک خم میانکوب
این فن در گارد موافق انجام می شود و مراحل اجرای آن به صورت زیر می باشد:
مرحله اول
برای اجرای این فن پس از نزدیک شدن به حریف به کمک فنونی از جمله سر زیر بغل ،دستو و ...،در یک لحظه پای گارد(راست)حریف را با هر دو دستمان به نحوی گیریم که دست غیر گارد(چپ)ما مچ پای حریف را بگیرد و با دست گارد (راست)نیز ران پای حریف را در اختیار می گیریم(دقت کنید که در این حالت باید سر و سینه کاملا به پای حریف چسبیده باشد)سپس پا را اندکی از مین بلند کده و بالا می آوریم.
آسیب شناسی مرحله اول:
در این مرحله هنگام زیر گیری امکان صدمه به بینی وجود دارد.
مرحله دوم
بعد از این مرحله به طرف داخل بدن حریف(به سمت پای گارد)می چرخیم و ران پای گارد حریف(راست)را با فشار دست های خودبه طرف پایین،نامتعادل می کنیم و بدین ترتیب حریف را به تشک نزدیک می کنیم.
آسیب شناسی مرحله دوم:
در این مرحله به علت فشاری که توسط قفسه سینه بر پای حریف وارد می کنیم امکان آسیب به دنده ها و هنگام خاک کردن حریف به علت چرخش بر روی پا امکان آسیب به زانوی خود و حریف و امکان کشیدگی عضلات ران حریف وجود دارد.
مرحله سوم
حریف را به منظور ضربه کردن به پل می بریم.
آسیب شناسی مرحله سوم:
در این مرحله مرحله آسیب خاصی وجود ندارد.
این فن در گارد موافق انجام می شود و مراحل اجرای آن به صورت زیر می باشد:
مرحله اول
برای اجرای این فن پس از نزدیک شدن به حریف به کمک فنونی از جمله سر زیر بغل ،دستو و ...،در یک لحظه پای گارد(راست)حریف را با هر دو دستمان به نحوی گیریم که دست غیر گارد(چپ)ما مچ پای حریف را بگیرد و با دست گارد (راست)نیز ران پای حریف را در اختیار می گیریم(دقت کنید که در این حالت باید سر و سینه کاملا به پای حریف چسبیده باشد)سپس پا را اندکی از مین بلند کده و بالا می آوریم.
آسیب شناسی مرحله اول:
در این مرحله هنگام زیر گیری امکان صدمه به بینی وجود دارد.
مرحله دوم
بعد از این مرحله به طرف داخل بدن حریف(به سمت پای گارد)می چرخیم و ران پای گارد حریف(راست)را با فشار دست های خودبه طرف پایین،نامتعادل می کنیم و بدین ترتیب حریف را به تشک نزدیک می کنیم.
آسیب شناسی مرحله دوم:
در این مرحله به علت فشاری که توسط قفسه سینه بر پای حریف وارد می کنیم امکان آسیب به دنده ها و هنگام خاک کردن حریف به علت چرخش بر روی پا امکان آسیب به زانوی خود و حریف و امکان کشیدگی عضلات ران حریف وجود دارد.
مرحله سوم
حریف را به منظور ضربه کردن به پل می بریم.
آسیب شناسی مرحله سوم:
در این مرحله مرحله آسیب خاصی وجود ندارد.
به نام خدا
تحقیق کشتی قوانین و فنون ان
اروین اریانپور استاد:جلالی دانشگاه ازاد روز ۲شنبه و ۴ شنبه ساعت ۱۶ الی ۱۷.۳۰
برخی از قوانین کشتی در دو سبک آزاد و فرنگی عبارتند از:
• کشتی در دو زمان ۳ دقیقهای برگزار میشود.
• متیازات به صورت مجموع هر دو زمان خواهد بود.
• خاک کردن ۲ امتیاز دارد. بیرون رفتن حریف از تشک و پوئن اخطار تنها یک امتیاز خواهد داشت.
• در سبک کشتی فرنگی زمانی که امتیاز فنی یک کشتی گیر به اختلاف ۸ برسد و برای کشتی آزاد زمانی که به ۱۰ برسد، کشتی بلافاصله قطع و برنده اعلام خواهد شد.
• در صورت برخورد شانه‌های کشتی گیر با تشک، ضربه فنی محسوب میشود.
• در سبک کشتی فرنگی اولین تذکر به صورت هشدار است و به حریف اجازه انتخاب میدهد که کشتی را در خاک ادامه دهد یا در سرپا .
• دومین هشدار به کشتی گیر کم کار این فرصت را به حریفش میدهد که کشتی را در خاک ادامه دهد یا در سرپا یک و یک امتیاز برای حریف در پی خواهد داشت.
• اگر کشتی‌گیری سه اخطاره شود، مسابقه قطع میشود و حریفش با امتیاز ضربه فنی برنده میشود.
• کشتی باید روی تشکی که حداقل ۱۰ متر قطر دارد برگزار شود.
• در کشتی آزاد، تذکر کم‌کاری مانند کشتی فرنگی نیست. اولین تذکر کم‌کاری از سوی داور به صورت هشدار زبانی اعلام میشود.
• در اعلام تذکر دوم یک اخطار به کشتیگیر کم کار (کشتی‌گیری که قبلاً تذکر دریافت کرده) داده میشود. و کشتی گیران ۳۰ ثانیه فرصت دارند فعال شوند، اگر کشتی‌گیری موفق به کسب امتیاز نشود، آن کشتی‌گیری که اخطار دریافت کرده، یک امتیاز و با یک اخطار نیز جریمه میشود.
• در کشتی آزاد، اگر در پایان دو دقیقه از هر تایم کشتی گیران امتیازی نگیرند، داور به کشتیگیر کم کار اخطار میدهد که در این شرایط کشتیگیر کم‌کار ۳۰ ثانیه فرصت دارد امتیاز بگیرد وگر نه یک امتیاز به حریفش داده میشود.
• درسبک کشتی آزاد نقض قانون منجر به گرفتن اخطار به کشتیگیر میشود. و سه اخطار، کشتیگیر را از ادامه مسابقه محروم میکند.
• در هنگام نقض شدید مقررات کشتیگیر را میتوان بیدرنگ از مسابقه اخراج کرد.
☆فنون کشتی:
فن بوسکش
این فن یکی از کاراترین فنون کشتی است که رسول خادم قهرمان جهان در سال های نه چندان دور این فن را به طور احسن اجرا می کرد.
آموزش:
هر دو حریف راست گارد در روبروی هم قرار گیرند مجری فن دست راستش را بر گردن حریف میگذارد و با دست چپ پای راست حریف را می گیرد(پایی که جلو است) و به طرف جلو (به صورت اهرمی) یا به پهلو فشار می آورد تا حریف تعادل خود را از دست دهد.
نکته 1 : برای گرفتن پا بهتر است کمی حریف را به طرف زمین بکشیم تا پای حریف به جلو آید و فن را بهتر اجرا کنیم.
نکته 2 :این فن را می توان از طرف راست و چپ و یا بر راست گارد ها و یا چپ گارد ها اجرا کرد.
-دوخم تاخت
این فن بیشتر در حالت گارد ژاپنی اجرا می شود.
مرحله اول
ابتدا با اجرای فنونی از جمله سر زیر بغل،دستو و...به پاهای حریف نزدیک می شویم (از سد دستهای حریف عبور می کنیم)سپس با فلکشن کمر بدون این که زانو هایمان خم شوند هر دو دست خود را پشت زانوی پای گارد حریف می بریم و در یک لحظه با فلکشن بازوها و آرنج مان پای حریف را گرو می گیریم.
آسیب شناسی مرحله اول:
در این مرحله هنگام زیر گیری امکان صدمه به بینی وجود دارد.
مرحله دوم
پاهای حریف را به سمت خود بالا می کشیم به گونه ای که بدن ما بین دو پای حریف قرار بگیرد.در این وضعیت به پل رفته و ضربه می شود.
آسیب شناسی مرحله دوم:
در این مرحله به علت فشاری که حریف برای جلوگیری از خاک شدن به قفسه سینه ما وارد می کند امکان آسیب به دنده های ما و به علت فشاری که ما برای خاک کردن حریف به او وارد می کنیم امکان آسیب به دنده های حریف وجود دارد.
دوخم چنار انداز
این فن در حالت گارد مخالف انجام می شود.
مرحله اول
ابتدا با اجرای فنونی از جمله سرزیر بغل،دستو و...،به پاهای حریف نزدیک می شویم(از سد دست های حریف عبور می کنیم)سپس جلوی حریف زانو زده و پاهای حریف را از ناحیه ران با هر دو دست خود دراختیار می گیرم به گونه ای که سر ما به پهلوی حریف می چسبد.
آسیب شناسی مرحله اول:
در این مرحله آسیب خاصی وجود ندارد.
مرحله دوم
سپس پای غیر گارد (چپ)خود را در پشت مچ پا ی گارد (راست)حریف قرار می دهیم و به کمک سرو سینه ی خود که به سمت جلو و روی پاهای حریف نیرو وارد می کنندمانع حرکت پاهای حریف می شویم و حریف را به سمت پشتش نا متعادل می کنیم.
آسیب شناسی مرحله دوم:
در این مرحله هنگام بردن پای غیر گارد به پشت پای حریف امکان آسیب به زانو وجود دارد.
مرحله سوم
سپس حریف را کاملا نامتعادل کرده و به پل برده و ضربه می کنیم.
آسیب شناسی مرحله سوم:
در این مرحله به علت فشاری که توسط قفسه سینه برای خاک کردن حریف وارد می کنیم امکان آسیب به دنده ها وجود دارد.
یک خم میانکوب
این فن در گارد موافق انجام می شود و مراحل اجرای آن به صورت زیر می باشد:
مرحله اول
برای اجرای این فن پس از نزدیک شدن به حریف به کمک فنونی از جمله سر زیر بغل ،دستو و ...،در یک لحظه پای گارد(راست)حریف را با هر دو دستمان به نحوی گیریم که دست غیر گارد(چپ)ما مچ پای حریف را بگیرد و با دست گارد (راست)نیز ران پای حریف را در اختیار می گیریم(دقت کنید که در این حالت باید سر و سینه کاملا به پای حریف چسبیده باشد)سپس پا را اندکی از مین بلند کده و بالا می آوریم.
آسیب شناسی مرحله اول:
در این مرحله هنگام زیر گیری امکان صدمه به بینی وجود دارد.
مرحله دوم
بعد از این مرحله به طرف داخل بدن حریف(به سمت پای گارد)می چرخیم و ران پای گارد حریف(راست)را با فشار دست های خودبه طرف پایین،نامتعادل می کنیم و بدین ترتیب حریف را به تشک نزدیک می کنیم.
آسیب شناسی مرحله دوم:
در این مرحله به علت فشاری که توسط قفسه سینه بر پای حریف وارد می کنیم امکان آسیب به دنده ها و هنگام خاک کردن حریف به علت چرخش بر روی پا امکان آسیب به زانوی خود و حریف و امکان کشیدگی عضلات ران حریف وجود دارد.
مرحله سوم
حریف را به منظور ضربه کردن به پل می بریم.
آسیب شناسی مرحله سوم:
در این مرحله مرحله آسیب خاصی وجود ندارد.
اردلان شاه ولیان
کشتی ۱
استاد جلالی مجد
زیرگیری کنیم.
ب:کشیدن دست ها:
کشیدن دست ها میتوان با یک دست یا دوست و از نقاط مختلف صورت پذیرد.دست هایمان را بر سر شانه حریف می گذاریم و او را به طرف خود یا هل می دهیم و یا می توان مچ یا مچ های حریف را در اختیار خود بگیریم یا وقتی حریف دست بر سر شانه های ما گداشته است با کف دست هایمان بازو های او را بگیریم و با یک جهش او را وادار به رها کردن کنیم.
ج:مچ گیریها:
می توان برای کسب امتیاز از گرفتن مچ حریف و بالازدن دست با استفاده از مچ گرفته شده استفاده کنیم و یا در زمانی که حریف مچ ما را گرفته است ما هم مچ او را بگیریم و تبدیل به یک دست دو دستها کنیم
اردلان شاه ولیان
شماره دانشجویی ۹۸۲۳۵۳۲۳۶
استاد جلالی مجد کشتی
میانکوب از رو(زیر یک خم)
این فن در گارد مخالف انجام می شود و مراحل اجرای آن به صورت زیر می باشد:
مرحله اول
برای اجرای این فن پس از نزدک شدن به حریف به کمک فنونی از جمله سر زیر بغل ، دستو و ...«پای گارد (چپ)حریف را در اختیار گرفته و بالا می آوریم به طوری که دست غیر گارد (چپ)مچ پای حریف و دست گارد(راست)ران پای گارد(چپ)حریف را در اختیار می گیرد و سپس پای حریف را بین دو پای خود قرار می دهیم.
آسیب شناسی مرحله اول:
در این مرحله هنگام زیر گیری امکان صدمه به بینی وجود دارد.
مرحله دوم
بعد به کمک هر دو دست ،ران پای گارد (چپ)حریف را می گیریم.همراه با این عمل سر را نیز به شکم حریف می چسبانیم.
آسیب شناسی مرحله دوم:
د ر این مرحله به علت گرفتن پای حریف در بین پاهای خود امکان آسیب به دستگاه تناسلی وجود دارد.
مرحله سوم
دراین مرحله با زانو زدن و وارد کردن فشار به کمک سر و گردن به شکم حریف و فشار دست ها بر پاهای حریف (رو به پایین)حریف را به طرف پای گاردش (چپ)نامتعادل کرده و به پل می بریم.
آسیب شناسی مرحله سوم:
در این مرحله به علت فشاری که با سر و گردن به شکم حریف وارد می کنیم امکان آسیب به گردن و هنگام خاک کردن حریف به علت چرخش بر روی پا امکان آسیب به زانو ی خود و امکان آسیب به زانو و کشیدگی عضلات حریف وجود دارد.
حسین اولایی
دانشگاه آزاد کرج
کشتی ۱
تایم ۱۶
آموزش فن فیتو :
وقتی حریف برای گرفتن پا یا کمر حمله نمود و
چنانچه موفق نشد باید
سر و گردن و یک دست حریف را در اختیار بگیرید و باید آنچنان محکم در
اختیار بگیرید که حریف مقابل نتواند به پاهای شما دسترسی پیدا کند
با قوس کردن و به چپ و راست دادن حریف در یک آن، جای پاها را عوض
کنید و از سمتی که سر در اختیار است به پل بروید حریف را به پل بکشید
اگر توانستید فن را تکرار کنید و اگر نشد به پشت حریف بروید
نام: پوریا منصوری
پژوهش: فن های کشتی و بررسی انها
دانشگاه ازاد واحد کرج
دوخم چنار اندازاین فن در حالت گارد مخالف انجام می شود.
مرحله اول
ابتدا با اجرای فنونی از جمله سرزیر بغل،دستو و...،به پاهای حریف نزدیک می شویم(از سد دست های حریف عبور می کنیم)سپس جلوی حریف زانو زده و پاهای حریف را از ناحیه ران با هر دو دست خود دراختیار می گیرم به گونه ای که سر ما به پهلوی حریف می چسبد.
آسیب شناسی مرحله اول:
در این مرحله آسیب خاصی وجود ندارد.
مرحله دوم
سپس پای غیر گارد (چپ)خود را در پشت مچ پا ی گارد (راست)حریف قرار می دهیم و به کمک سرو سینه ی خود که به سمت جلو و روی پاهای حریف نیرو وارد می کنندمانع حرکت پاهای حریف می شویم و حریف را به سمت پشتش نا متعادل می کنیم.
آسیب شناسی مرحله دوم:
در این مرحله هنگام بردن پای غیر گارد به پشت پای حریف امکان آسیب به زانو وجود دارد.
مرحله سوم
سپس حریف را کاملا نامتعادل کرده و به پل برده و ضربه می کنیم.
آسیب شناسی مرحله سوم:
در این مرحله به علت فشاری که توسط قفسه سینه برای خاک کردن حریف وارد می کنیم امکان آسیب به دنده ها وجود دارد.
یک خم میانکوباین فن در گارد موافق انجام می شود و مراحل اجرای آن به صورت زیر می باشد:
مرحله اول
برای اجرای این فن پس از نزدیک شدن به حریف به کمک فنونی از جمله سر زیر بغل ،دستو و ...،در یک لحظه پای گارد(راست)حریف را با هر دو دستمان به نحوی گیریم که دست غیر گارد(چپ)ما مچ پای حریف را بگیرد و با دست گارد (راست)نیز ران پای حریف را در اختیار می گیریم(دقت کنید که در این حالت باید سر و سینه کاملا به پای حریف چسبیده باشد)سپس پا را اندکی از مین بلند کده و بالا می آوریم.
آسیب شناسی مرحله اول:
در این مرحله هنگام زیر گیری امکان صدمه به بینی وجود دارد.
مرحله دوم
بعد از این مرحله به طرف داخل بدن حریف(به سمت پای گارد)می چرخیم و ران پای گارد حریف(راست)را با فشار دست های خودبه طرف پایین،نامتعادل می کنیم و بدین ترتیب حریف را به تشک نزدیک می کنیم.
آسیب شناسی مرحله دوم:
در این مرحله به علت فشاری که توسط قفسه سینه بر پای حریف وارد می کنیم امکان آسیب به دنده ها و هنگام خاک کردن حریف به علت چرخش بر روی پا امکان آسیب به زانوی خود و حریف و امکان کشیدگی عضلات ران حریف وجود دارد.
مرحله سوم
حریف را به منظور ضربه کردن به پل می بریم.
آسیب شناسی مرحله سوم:
در این مرحله مرحله آسیب خاصی وجود ندارد.
میانکوب از رو(زیر یک خم)
این فن در گارد مخالف انجام می شود و مراحل اجرای آن به صورت زیر می باشد:
مرحله اول
برای اجرای این فن پس از نزدک شدن به حریف به کمک فنونی از جمله سر زیر بغل ، دستو و ...«پای گارد (چپ)حریف را در اختیار گرفته و بالا می آوریم به طوری که دست غیر گارد (چپ)مچ پای حریف و دست گارد(راست)ران پای گارد(چپ)حریف را در اختیار می گیرد و سپس پای حریف را بین دو پای خود قرار می دهیم.
آسیب شناسی مرحله اول:
در این مرحله هنگام زیر گیری امکان صدمه به بینی وجود دارد.
مرحله دوم
بعد به کمک هر دو دست ،ران پای گارد (چپ)حریف را می گیریم.همراه با این عمل سر را نیز به شکم حریف می چسبانیم.
آسیب شناسی مرحله دوم:
د ر این مرحله به علت گرفتن پای حریف در بین پاهای خود امکان آسیب به دستگاه تناسلی وجود دارد.
مرحله سوم
دراین مرحله با زانو زدن و وارد کردن فشار به کمک سر و گردن به شکم حریف و فشار دست ها بر پاهای حریف (رو به پایین)حریف را به طرف پای گاردش (چپ)نامتعادل کرده و به پل می بریم.
آسیب شناسی مرحله سوم:
در این مرحله به علت فشاری که با سر و گردن به شکم حریف وارد می کنیم امکان آسیب به گردن و هنگام خاک کردن حریف به علت چرخش بر روی پا امکان آسیب به زانو ی خود و امکان آسیب به زانو و کشیدگی عضلات حریف وجود دارد.
زیر سر رو
این فن در حالت گارد موافق انجام می شود.
مرحله اول
در مرحله اول هنگامی که به حالت گارد روبروی حریف ایستاده ایم،دست غیر گارد حریف با دستمان به کمک فلکشن بازو و آرنج دست گاردمان بالا داده تا از دستهای حریف عبور کنیم و نزدیک پاهایش شویم.
آسیب شناسی مرحله اول:
در این مرحله به علت بالا کشیدن دست حریف امکان آسیب به کمربند شانه ای او وجود دارد.
آسیب کمربند شانه ای
مرحله دوم
بعد با فلکشن کمر و ران و زانوی پای گارد خود به پاهای حریف نزدیک شده و سپس دست گارد خود را از زیر کتف حریف جدا کرده و نزدک قسمت انتهایی ران های حریف قرار می دهیم.
آسیب شناسی مرحله دوم
در این مرحله هنگام گرفتن ران حریف امکان صدمه به بین وجود دارد.
مرحله سوم
با دو دست خود انتهای ان های حریف را م گیریم و سپس با هل دادن حریف رو به جلو به کمک اکستنشن ران های خود و ستون آنها ،دستها حریف را نا متعادل می کنیم.
آسیب شناسی مرحله سوم
در این مرحله هنگام وارد کردن فشار توسط گردن و سینه برای نامتعادل کردن حریف امکان آسیب به گردن و آسیب به دنده های خود وجود دارد
آسیب گردن
آسیب دنده ها
مرحله چهارم
حریف را نامتعادل کرده و کاملا به پل می بریم و ضربه می کنیم.
آسیب شناسی مرحله چهارم
در این مرحله به علت افتادن بر روی حریف امکان آسیب به دنده های خود و حریف وجود دارد.
زیر یک خم پس کاسه
این فن در گارد موافق انجام می شود و مراحل اجرای آن به صورت زیر می باشد.
مرحله اول
برای اجرای این فن پس از نزدیک شدن به حریف به کمک فنونی از جمله سر زیر بغل و دستو و ...پای گارد (چپ)حریف را با هردو دست از انتهای ران به حالت سر بیرون در اختیار می گیریم بعد به کمک باز کردن مفاصل پا بلند می شوم و پای حریف را بالا می آوریم و بعد از این مرحله دست گارد (چپ)خود را از بین دو پای حریف عبور داده،کف دست گارد (چپ)خود را پشت زانوی پای غیر گارد حریف (پس کاسه)می گذاریم.
آسیب شناسی مرحله اول:
در این مرحله هنگام گرفتن پای حریف امکان صدمه به بینی و هنگام گرو گرفتن پای حریف در بین پاهای خود امکان آسیب به دستگاه تناسلی وجود دارد.
مرحله دوم
بعد همزمان با فشار سینه به طرف پایین و چرخش پا و کمر به طرف پای گارد حریف (چپ)و فشارکف دست گارد خود به پشت زانوی پای غیر گارد حریف(راست)،حریف را به پل می بریم و ضربه می کنیم.
آسیب شناسی مرحله دوم:
در این مرحله به علت فشار توسط قفسه سینه بر پای حریف امکان آسیب به دنده ها و هنگام چرخش بر روی زانو برای خاک کردن حریف امکان آسیب به زانوی خود و امکان کشیدگی عضلات ران حریف وجود دارد.
1-زیر یک خم گارد مخالف
این فن در گارد مخالف انجام می شود و مراحل اجرای آن به صورت زیر می باشد:
مرحله اول
در این فن باید پا ی گارد (راست)حریف را به حالت نشسته و سر داخل و هر دو دست خود از ناحیه ران در اختیار بگیریم(در این حالت سر داخل بدن حریف می باشد).
آسیب شناسی مرحله اول:
در این مرحله هنگام گرفتن پای حریف امکان صدمه به بینی و به علت فشار حریف بر گردن ماامکان آسیب به گردن وجود دارد.
صدمه بینی
آسیب گردن
مرحله دوم
بعد باید با حرکت رو به جلوی بدن به کمک پاها کاملا به داخل بدن حریف رفته و سرمان را بین انتهای دو پای حریف می برم و با فشار سر و گردن رو به بالا و با ز کردن(اکستنشن)کمر و کمک گرفتن از دست ها حریف را روی شانه می بریم به طوری که سر ما بین انتهای دو پای حریف قرا ر گیرد.
آسیب شناسی مرحه دوم:
در این مرحله هنگام بردن سر بین پاهای حریف و بلند کردن او امکان آسیب به گردن و عضلات پشت خود و آسیب به دستگاه تناسلی حریف وجود دارد.
آسیب گردن
آسیب ناحیه پشتی و کمری
کوفتگی ناحه تناسلی
مرحله سوم
بعد از این مرحله بدن را ناگهان کاملا از بین انتهای دو پای حریف عبور داده به کمک چرخش کمر،حول پای گارد حریف چرخیده و حریف را خاک می کنیم.
آسیب شناسی مرحله سوم:
در این مرحله به علت چرخش بر روی پا برای خاک کردن حریف امکان آسیب به زانو و یا مچ پا وجود دارد.
پیچ خوردگی زانو
پیچ خوردگی مچ پا
پیچ پیچک
یکی از فنون قابل توجه و عالی در حالت کمر تو کمر و دست زیر بقل فن پیچ پیچک است .این فن بیشتر در کشتی فرنگی اجرا می شود ولی می توان در کشتی آزاد در حالت کمر تو کمر به طور احسن و بدون خطر و ریسک اجرا کرد.وقتی دو حریف در مقابل هم قرار گرفته اند و دست های هر دو کشتی گیر زیر بقل هم است هر دو کشتی گیر می توانند این فن را اجرا کنند این فن که بسیار شبیه فن کول انداز است با این تفاوت که اگر فن کول انداز را به طور کامل اجرا نکنی به خاک حریف می افتی و یک امتیاز از دست می دهی ولی فن پیچ پیچک در صورت کامل نشدن فن امتیازی از دست نمی دهی.
آموزش:
1-دو کشتی گیر راست گارد در روبه روی هم و به صورت دست زیر بقل قرار گیرند.
2-مجری فن دست راست خود را به داخل بدن حریف پرتاب می کند .
3-پای گارد را به طرف چپ وبیرون از بدن قرار میدهیم و پای دیگر را نیز به کنار پای راست می گذاریم به طوری که پاها جفت باشند
فن کمر در کشتی
شاید یکی از فنون اولیه کشتی، فن کمر باشد. چنانچه دقت کرده باشید
وقتی بچه ها بدون مربی و تجربه کشتی با هم گلاویز می شوند، این فن
را به شکل ناقص انجام می دهند. برای اجرای این فن با حریف سرشاخ
شوید، یک دست پشت گردن و دست دیگر بازوی حریف را زیر بغل دارد.
در چنین حالتی چنانچه دست راست پشت گردن باشد پنجه پای راست
نزدیک پنجه پای راست حریف است. در چنین وضعی با چرخش روی پنجه
پای راست و چرخش باسن به سمت حریف و بردن پای عقب بغل پای راست
قرار گرفته و حریف رارر وی کمر بیندازید و به سمت تشک بتابانید وقتی حریف
زمین فرود آمد یک پا را جلو و یک پا را به سمت عقب قرار دهید.
گارد
اولین مرحله در آموزش کشتی، ایستادن در مقابل حریف است که اصطلاحا گارد نامیده می شود. همه افراد در ایستادن یکسان نیستند، بعضی ها پای چپ را جلو می گذارند و بعضی پای راست و این امر طبیعی است. اگر مربیان سعی نمایند که کشتی گیران از هر دو پا برای اجرای فن استفاده نمایند بی نهایت ارزنده خواهد بود. در حالت گارد پاها نباید زیاد از هم فاصله داشته باشند و یا خیلی به هم نزدیک باشند، مگر در موقع حمله که این فقط یک لحظه است. این فاصله موجب می شود بدن دارای نقطه اتکاء مطمئنی باشد.
بدن کشتی گیر نباید بیش از اندازه بالا یا بیش از اندازه پایین باشد زیرا در هر دو حالت با یک تکان دادن حریف به جلو یا عقب پرت می شود.
دست های کشتی گیران همیشه باید به سمت جلو و محافظ پاها باشند. دست ها نباید روی زانو یا کنار ران قرار گیرد.
فن دست تو
یکی دیگر از فنونی که میتوان در حالت سر شاخ اجرا کرد فن دست تو است این فن هم در کشتی آزاد و هم در کشتی فرنگی قابل اجرا است که با آن می توان امتیاز از حریف کسب کرد.
آموزش:
هر دو کشتی گیر گارد راست در روبروی هم قرار می گیرند مجری فن مچ دست راست حریف را با دست چپ خودش می گیرد و با دست راست بازوی راست حریف را گرفته و به طرف جلو می کشد.با کشیدن حریف تعادل او به هم می خورد در این زمان در کشتی آزاد می توان زیر راست را از حریف گرفت و در کشتی فرنگی می توان دور کمر حریف را گرفت و اورا خاک کرد.
انواع گارد در کشتیدستو
کول انداز
بارانداز از سینه (Rear throw)
- طریقهٔ گرفتن :
هنگامى که حریف در حالت ولو شده به روى تشک قرار دارد و فضائى براى گرفتن کمر او وجود ندارد، مجرى با عبور دست‌هاى خود از زیر بغل حریف، بدن او را از ناحیهٔ سینه، بهوسیلهٔ دست‌هاى قلاب‌شدهٔ خود با روش‌هاى مختلف بهطور محکم مى‌گیرد، به‌طورى‌که امکان حرکت بدن حریف در بین دست‌هاى مجرى وجود نداشته باشد.
- روش اجرا :
مجرى با یک حرکت ناگهانى از یک سمت حریف را به روى سینهٔ خود مى‌کشد و با انجام عمل پل‌سازى و رفتن به زیر مرکز ثقل بدن حریف، او را با ضربهٔ شکم و انجام عمل پل چرخشى مى‌غلتاند و دوباره او را خاک مىکند.
- نتیجه‌گیرى : با اجراء فن، بارانداز از سینه حریف به روى پل مى‌رود و امتیاز فنى به کشتى‌گیر مجرى تعلق مى‌گیرد
فن فیتو در کشتی
وقتی حریف برای گرفتن پا یا کمر حمله نمود و چنانچه موفق نشد باید سر و گردن و یک دست حریف را در اختیار بگیرید و باید آنچنان محکم در اختیار بگیرید که حریف مقابل نتواند به پاهای شما دسترسی پیدا کند با قوس کردن و به چپ و راست دادن حریف در یک آن، جای پاها را عوض کنید و از سمتی که سر در اختیار است به پل بروید حریف را به پل بکشید.اگر توانستید فن را تکرار کنید و اگر نشد به پشت حریف بروید.
فنون تدافعی
”فنون تدافعی“ شامل مهارت‌ها و واکنش‌هائى هستند که کشتى‌گیر مدافع در برابر فنون تهاجمى کشتى‌گیر مجری، براى مقابله و خنثى نمودن فنون او، از خود نشان مى‌دهد.
فنون دفاع یا خنثى‌سازى
”فنون دفاع“، عبارت است از واکنش متقابل از جانب کشتى‌گیر مدافع، در برابر فنون تهاجمى کشتى‌گیر مجری، به‌طورى که مانع از اجراء فنون از سوى کشتى‌گیر مجرى شود و فن او را خنثى کند.
فنون بدل‌کارى
فنون بدل‌کارى عبارت است از اتخاذ تصمیماتى عملی، براى خنثى کردن فنون کشتى‌گیرى مجری، به گونه‌اى که باعث اجراء تکنیکى خاص و منجر به کسب نتیجه‌اى شود.
فنون دفاع و بدل‌کارى
تفاوت عمدهٔ بین فنونِ دفاع (خنثى‌سازی) و بدل‌کاری، در این است که در فنون تدافعى فقط فنون اجرائى از سوى کشتى‌گیر مجرى خنثى مى‌شود، در صورتى‌که فنون بدل‌کاری، علاوه بر خنثى نمودن فنون حریف، خود نیز منجر به اجراء فنونى مى‌شود که نتیجه‌اى را به همراه دارد.
فنون تهاجمى
فنون تهاجمى شامل فنونى است که، کشتى‌گیر مجرى یا مهاجم هنگام کشتى به روى حریف یا مدافع اجراء مىکند.
فنون ساده و مقدماتى
این فنون شامل مهارت‌هاى بنیادى و حرکاتى است که در اجراء فنون پیشرفته و مرکب بسیار مؤثر است و کشتى‌گیرى که قادر به اجراء صحیح و کامل این فنون نباشد، در اجراء مهارت‌هاى پیشرفته و مرکب با اشکال مواجه خواهد شد.
فنون پیچیده و مرکب
از ترکیب اجزاء متفاوتى از مهارت‌هاى ساده و بنیادى تشکیل شده است. این مهارت‌ها، نیاز به هماهنگی، توازن و ریتم حرکتى مطلوبى است که با تکرار و تمرین زیاد قابل حصول است.
فنون هم‌خانواده (مشابه)
فنون هم‌خانواده، در هر یک از مراحلِ گرفتن، اجراء و نتیجهگیری، داراى وجه تشابهى نزدیک هستند، که بهعنوان نمونه‌هائى از یک فن محسوب مى‌شوند.
فنون ایستاده
”فنون ایستاده“ فنونى هستند که در حالت ایستاده اجراء مى‌شوند.
فنون نشسته
”فنون نشسته“ فنونى هستند که در حالت نشسته و یا ولو شده در خاک اجراء مى‌شوند.
فنون قدرتى
”فنون قدرتی“ فنونى هستند که قابلیت‌هاى قدرت عضلانی، نیرو (قدرت انفجاری) و توان، در اجراء آنها نقش مهمى ایفاء مىکند.
فنون سرعتى و انفجارى (استارتى)
”فنون سرعتى و انفجاری“ فنونى هستند که قابلیت‌هاى سرعت عمل، سرعت واکنش و نیروى عضلانى (قدرت انفجاری) در اجراء آنها نقش مهمى ایفاء مىکند و اگر این فنون، با سرعت مطلوب اجراء نشوند، احتمال دفاع، بدل و واکنش را از جانب حریف افزایش مى‌دهد.
فنون پرتابى
”فنون پرتابی“ فنونى هستند که اجراء آنها با پرتاب حریف همراه است.
فنون موافق
”فنون موافق“ فنونى هستند که در گارد موافق اجراء مى‌شوند.
فنون مخالف
”فنون مخالف“ فنونى هستند که در گارد مخالف اجراء مى‌شوند.
خیمه زدن
خیمه زدن عبارت است از حالتى که یا کشتى‌گیر مدافع، بهعنوان واکنش مناسب در برابر کشتى‌گیر مجری، هنگام زیرگیرى در کشتى آزاد و کمرگیرى در کشتى فرنگی، با عقب گذاشتن پاها و ستون کردن پاهاى خود به روى تشک همراه با گرفتن سر و گردن و یا کمر حریف از خود نشان مى‌دهد، و مانع از اجراء فنون از سوى کشتى‌گیر مجرى مى‌شود. و یا اینکه، کشتى‌گیر مجرى با فنونى مانند قوس کردن، پیش‌انداز و دست تو، حریف را در حالتى قرار مى‌دهد که بتواند به روى او مسلط مى‌شود و او را از بالا کنترل کند (شکل - چند روش مختلف خیمه زدن).
+ نوشته شده در شنبه یازدهم مهر ۱۳۸۸ ساعت 12:1 توسط سیدعلی سالاری اصل | نظر بدهید
بارانداز و انواع آن
بارانداز مهارتى است که کشتى‌گیر مجری، کمر حریف را به تنهائى و یا قسمت‌هائى از بدن او را در خاک به روش‌هاى مختلف مانند کلید بارانداز، فتیله‌پیچ بارانداز، عوج‌بند بارانداز (نلسون بارانداز)، سالتو بارانداز، بارانداز مشک سقا، بارانداز با کمک پا، سگک بارانداز و غیره، درشرایط تهاجمى و یا در وضعیت تدافعى مى‌گیرد و سپس با حرکت به سمت اجراء فن بارانداز، زانوى پاى همان سمت را جلوى زانوى پاى حریف مى‌گذارد و پاى او را سد مىکند و سپس در حالت نشسته و یا ولو شده، حریف را با انجام عمل پل‌سازى و رفتن به زیر مرکز ثقل بدن او و چرخش روى پل، به روى سینهٔ خود مى‌آورد و با وارد ساختن ضربهٔ شکم به بدن حریف، او را در همان سمت مى‌غلتاند و یا اینکه بدن خود را از زیر بدن حریف خارج کرده، فقط او را به روى پل مى‌برد و یا اینکه حریف را از روى تشک بلند کرده، بهصورت سالتو، فن بارانداز را اجراء مىکند و یا اینکه همین فن را در صورتى‌که حریف واکنش نشان مى‌دهد، در جهت عکس انجام مى‌دهد.
ادامه نوشته
+ نوشته شده در شنبه سوم مرداد ۱۳۸۸ ساعت 20:54 توسط سیدعلی سالاری اصل | یک نظر
آموزش و نکات مهم در آموزش، یادگیرى و تمرین گاردها
ترتیب آموزش و یادگیرى فنون و مهارت‌هاى کشتى با توجه به نوع گارد، باید به گونه‌اى باشد که این فنون ابتدا در گارد موافق و سپس در گارد مخالف آموزش داده و یاد گرفته شوند. این روش کمک مىکند تا تداخلى در یادگیرى اجزاء تکنیک‌هاى کشتى اتفاق نیفتد و در نتیجه، اجزاء مهارت‌ها با یک انسجام و نظم فکرى مطلوبى در حافظهٔ حرکتى ثبت شوند. و همچنین با توجه به قانون مجاورت در یادگیری، قدرت فراگیرى و گیرائى فنون و تکنیک‌هاى ورزش کشتی، بیشتر امکان‌پذیر خواهد بود. به‌علاوه، بعد از فراگیرى مهارت‌ها در گاردهاى مختلف، تکرار تمرین و اجراء مهارت‌هاى آموخته شده از اهمیت فوق‌العاده‌اى برخوردار است تا اجراء هر یک از فنون از مرحلهٔ تمرکز و دقت ذهنى در سطح هوشیارى به مرحلهٔ ناهوشیار و واکنش برسد که لازمهٔ ملکه و شِگرد شدن فنون کشتى است.
۱. بعد از آموزش و شناخت انواع گارد، لازم است ابتدا با آزمون‌هاى واکنش و قدرت پاها، نوع گاردِ نوآموزان مشخص شود.
۲. در مرحلهٔ دوم آموزش، حرکت به‌طرف جلو، عقب، چپ و راست، بهطور انفرادی، بدون اینکه حالت پاها در گارد تغییر کند ضرورى است.
۳. در حین حرکت روى گاردها، آموزش و تمرینِ نحوهٔ قرار گرفتن دستها، در حفاظت از پاها ضرورى است.
۴. در مرحلهٔ چهارم، کشتى‌گیرانى که داراى گارد مشابه هستند، روبه‌روى همدیگر قرار گرفته تا گارد موافق را تشکیل دهند. سپس هر دو کشتى‌گیر بهطور همزمان حرکتِ روى گاردها را بهطور مخالف انجام مى‌دهند.
۵. در این مرحله، کشتى‌گیرانى که داراى گارد متفاوت هستند، روبه‌روى همدیگر قرار گرفته، تا گارد مخالف را تشکیل دهند. سپس هر دو کشتى‌گیر، بهطور همزمان حرکت روى گاردها را بهطور مخالف انجام مى‌دهند.
۶. در مرحلهٔ بعد، در حالى که، کشتى‌گیران با گارد موافق باهم سرشاخ شده‌اند، روى گارد حرکت مى‌کنند.
۷. در این مرحله، در حالى که کشتى‌گیران با گارد مخالف باهم سرشاخ شده‌اند، روى گارد حرکت مى‌کنند.
۸. در مرحلهٔ بعد، که کشتى‌گیران حرکت روى گاردها را یاد گرفتند و هماهنگى نسبى به‌وجود آمد، باید این حرکات روى گاردها را با جهش، چابکى و سرعت انجام دهند.
۹. کشتى‌گیران کلیهٔ عملیات و مانورهاى روى گارد را باید ابتدا با گارد باز (نیمه‌خمیده) انجام دهند.
۱۰. بعد از تمرین عملیات و مانورها، روى گارد باز، باید آنها را در گارد بسته نیز تمرین کرد.
+ نوشته شده در پنجشنبه بیست و پنجم تیر ۱۳۸۸ ساعت 22:57 توسط سیدعلی سالاری اصل | نظر بدهید
فن های کشتی آزاد!!!
۱. زیر یک خم سر بیرون
۲. زیر یک خم سر تو
۳. زیر دو خم سر بیرون
۴. زیر دو خم سر رو
۵. زیر پیچ از مچ و رفتن به پشت حریف
۶. زیر از مچ از جلو
۷.فن کمر
۸. گافتاب
۹.کول انداز
۱۰. کنده گوسفند انداز
۱۱. کنده آزاد
۱۲.کنده فرنگی
۱۳. یک دست دو دست
۱۴. دست تو
۱۵. زشت و زیبا
۱۶. سر و ته جفت
۱۷. سالتو بارنداز
۱۸. فیتیله پیچ
۱۹. قفل
۲۰. سر بند پی
۲۱. پیش کاسه
۲۲. پس کاسه
۲۳. بز کش
۲۴. مشک سقاء
۲۵. سر زیر بغل
۲۶. عقربک
۲۷. رو دست
۲۸. دو خم درو
۲۹. زیر جان اسمیت
۳۰. اشکل گربه
۳۱. کنده یزدی بند
۳۲. سگک
۳۳. سگک دوبل
۳۴. یه پا رو کار
۳۵. کنده استانبولی
۳۶. کلاته
اساس مقررات بینالمللی هرگونه گرفتن، ضربه زدن و پرتاب کردن ملایم حریف مجاز است. اما هر نوع گرفتنی که زندگی یا سلامتی اعضای حریف را به خطر بیندازد مانند گرفتن گلو ممنوع است. همچنین استفاده از لگد، مشت، کله زدن و گرفتن دوبنده ممنوع است. جدیدترین مقررات کشتی فیلا که از سال ۲۰۱۳ به اجرا در میآید اینگونه است:[۳]
- کشتی در دو زمان ۳ دقیقهای برگزار میشود.
- شمارش امتیازات به صورت مجموع هر دو زمان خواهد بود.
- خاک کردن ۲ امتیاز دارد. بیرون رفتن حریف از تشک و اخطار تنها یک امتیاز خواهد داشت.
- در کشتی آزاد وقتی امتیاز فنی یک کشتیگیر در هر تایم یا مجموع به اختلاف ۱۰ برسد، کشتی بلافاصله قطع و برنده اعلام خواهد شد.
- آشنا شدن شانه‌ها با تشک، ضربه فنی محسوب میشود.
- در کشتی آزاد، تذکر کم‌کاری مانند کشتی فرنگی نیست. اولین تذکر کم‌کاری از سوی داور به صورت هشدار زبانی اعلام میشود. در اعلام تذکر دوم یک اخطار به کشتیگیر کم‌کار (کشتی‌گیری که قبلاً تذکر دریافت کرده) داده میشود و کشتی گیران ۳۰ ثانیه فرصت دارند فعال شوند، اگر کشتی‌گیری موفق به کسب امتیاز نشود، آن کشتی‌گیری که اخطار دریافت کرده، یک امتیاز و اخطار نیز جریمه میشود.
- در کشتی آزاد، اگر در پایان دو دقیقه از هر تایم کشتی گیران امتیازی نگیرند، داور به کشتیگیر کم‌کار اخطار میدهد که در این شرایط کشتیگیر کم‌کار ۳۰ ثانیه فرصت دارد امتیاز بگیرد وگر نه یک امتیاز به حریفش داده میشود.
- نقض قانون منجر به گرفتن اخطار به کشتیگیر میشود و سه اخطار کشتیگیر را از ادامه مسابقه محروم میکند. در هنگام نقض شدید مقررات کشتیگیر را میتوان بیدرنگ از مسابقه اخراج کرد.
- مسابقات میبایست روی تشک کشتی که حداقل ۱۰ متر قطر دارد برگزار شود.
تغییرات اساسی قوانین در سال ۲۰۱۵ویرایش
با توجه به تغییراتی که در قوانین کشتی فرنگی ایجاد شد، اجرای برخی از این تغییرات در کشتی آزاد نیز ضروری است. اتحادیه جهانی کشتی به منظور یکپارچه کردن قوانین در هر دو رشته آزاد و فرنگی، تغییرات جدید قوانین در رشته کشتی آزاد را به شرح ذیل اعلام کرد:[۴][۵]
تمامی فنون چرخشی (بارانداز، فیتیله پیچ و…) دو امتیازی هستند؛ چه چرخش از ناحیهٔ کمر و شکم باشد و چه چرخش روی دو دست کشتیگیر مدافع باشد، دو امتیاز به مجری فن داده میشود (حذف یک‌امتیازی چرخش روی دستان).
تماس آنیِ شانه‌های کشتیگیر مهاجم یا مجری فن با تشک دیگر امتیازی در برنخواهد داشت (پیش از این، مجری فن در هنگام اجرای فن به دلیل روی پل رفتن خود و تماس شانه‌هایش با تشک، یک امتیاز از دست می‌داد، اما اکنون این قانون حذف شده‌است).
اگر پای کشتیگیر مهاجم از تشک خارج شود، سه حالت زیر قابل فرض است:
اگر کشتیگیر مهاجم امتیازی به دست بیاورد، آن امتیاز تعلق میگیرد (امتیاز برای او ثبت میشود).
اگر کشتیگیر مهاجم نتواند فنی را اجرا یا امتیازی کسب کند، داور مسابقه را متوقف میکند و یک امتیاز به حریف داده میشود.
اگر کشتیگیر مهاجم، حریف را با کنترل کامل بلند کند و پایش از تشک بیرون برود و نتواند امتیازی کسب کند، یک امتیاز به حریف او داده نخواهد شد.
هُل دادن حریف به خارج از تشک امتیازی نخواهد داشت.
بالاتنه کشتی گیر باید بهطور کامل به زمین برخورد کند تا ضربه فنی شده و مسابقه به اتمام برسد.
قوانین ورزش رزمی کشتی آزاد را اتحادیه جهانی کشتی یا UWW تصویب میکند که یکی از مدرن‌ترین فدراسیون‌های ورزشی در جهان است و سخت‌ترین قوانین را برای ورزش کشتی آزاد تصویب کرده‌است.[۶]
اساس مقررات بینالمللی هرگونه گرفتن، ضربه زدن و پرتاب کردن ملایم حریف مجاز است. اما هر نوع گرفتنی که زندگی یا سلامتی اعضای حریف را به خطر بیندازد مانند گرفتن گلو ممنوع است. همچنین استفاده از لگد، مشت، کله زدن و گرفتن دوبنده ممنوع است. جدیدترین مقررات کشتی فیلا که از سال ۲۰۱۳ به اجرا در میآید اینگونه است:[۳]
- کشتی در دو زمان ۳ دقیقهای برگزار میشود.
- شمارش امتیازات به صورت مجموع هر دو زمان خواهد بود.
- خاک کردن ۲ امتیاز دارد. بیرون رفتن حریف از تشک و اخطار تنها یک امتیاز خواهد داشت.
- در کشتی آزاد وقتی امتیاز فنی یک کشتیگیر در هر تایم یا مجموع به اختلاف ۱۰ برسد، کشتی بلافاصله قطع و برنده اعلام خواهد شد.
- آشنا شدن شانه‌ها با تشک، ضربه فنی محسوب میشود.
- در کشتی آزاد، تذکر کم‌کاری مانند کشتی فرنگی نیست. اولین تذکر کم‌کاری از سوی داور به صورت هشدار زبانی اعلام میشود. در اعلام تذکر دوم یک اخطار به کشتیگیر کم‌کار (کشتی‌گیری که قبلاً تذکر دریافت کرده) داده میشود و کشتی گیران ۳۰ ثانیه فرصت دارند فعال شوند، اگر کشتی‌گیری موفق به کسب امتیاز نشود، آن کشتی‌گیری که اخطار دریافت کرده، یک امتیاز و اخطار نیز جریمه میشود.
- در کشتی آزاد، اگر در پایان دو دقیقه از هر تایم کشتی گیران امتیازی نگیرند، داور به کشتیگیر کم‌کار اخطار میدهد که در این شرایط کشتیگیر کم‌کار ۳۰ ثانیه فرصت دارد امتیاز بگیرد وگر نه یک امتیاز به حریفش داده میشود.
- نقض قانون منجر به گرفتن اخطار به کشتیگیر میشود و سه اخطار کشتیگیر را از ادامه مسابقه محروم میکند. در هنگام نقض شدید مقررات کشتیگیر را میتوان بیدرنگ از مسابقه اخراج کرد.
- مسابقات میبایست روی تشک کشتی که حداقل ۱۰ متر قطر دارد برگزار شود.
تغییرات اساسی قوانین در سال ۲۰۱۵ویرایش
با توجه به تغییراتی که در قوانین کشتی فرنگی ایجاد شد، اجرای برخی از این تغییرات در کشتی آزاد نیز ضروری است. اتحادیه جهانی کشتی به منظور یکپارچه کردن قوانین در هر دو رشته آزاد و فرنگی، تغییرات جدید قوانین در رشته کشتی آزاد را به شرح ذیل اعلام کرد:[۴][۵]
تمامی فنون چرخشی (بارانداز، فیتیله پیچ و…) دو امتیازی هستند؛ چه چرخش از ناحیهٔ کمر و شکم باشد و چه چرخش روی دو دست کشتیگیر مدافع باشد، دو امتیاز به مجری فن داده میشود (حذف یک‌امتیازی چرخش روی دستان).
تماس آنیِ شانه‌های کشتیگیر مهاجم یا مجری فن با تشک دیگر امتیازی در برنخواهد داشت (پیش از این، مجری فن در هنگام اجرای فن به دلیل روی پل رفتن خود و تماس شانه‌هایش با تشک، یک امتیاز از دست می‌داد، اما اکنون این قانون حذف شده‌است).
اگر پای کشتیگیر مهاجم از تشک خارج شود، سه حالت زیر قابل فرض است:
اگر کشتیگیر مهاجم امتیازی به دست بیاورد، آن امتیاز تعلق میگیرد (امتیاز برای او ثبت میشود).
اگر کشتیگیر مهاجم نتواند فنی را اجرا یا امتیازی کسب کند، داور مسابقه را متوقف میکند و یک امتیاز به حریف داده میشود.
اگر کشتیگیر مهاجم، حریف را با کنترل کامل بلند کند و پایش از تشک بیرون برود و نتواند امتیازی کسب کند، یک امتیاز به حریف او داده نخواهد شد.
هُل دادن حریف به خارج از تشک امتیازی نخواهد داشت.
بالاتنه کشتی گیر باید بهطور کامل به زمین برخورد کند تا ضربه فنی شده و مسابقه به اتمام برسد.
قوانین ورزش رزمی کشتی آزاد را اتحادیه جهانی کشتی یا UWW تصویب میکند که یکی از مدرن‌ترین فدراسیون‌های ورزشی در جهان است و سخت‌ترین قوانین را برای ورزش کشتی آزاد تصویب کرده‌است.[۶]
کول‌انداز، مهارتى است که کشتى‌گیر مجرى در گارد موافق یا مخالف، با گرفتن یک دست حریف در حالت‌هاى مختلف، از داخل یا از خارج، به روش‌هاى متنوع مانند چرخشى - پرتابی، استارتى - انفجارى و یا قدرتی، در موقعیت تهاجمى و یا تدافعی، با انداختن حریف به روى شانه و یا بازوى خود و بردن کمر و یا نشیمنگاه خود به زیر مرکز ثقل بدن حریف، او را از بالاى کول خود به روى تشک به گونه‌اى پرتاب مىکند که مستقیماً به روى پل رود.
کول‌انداز در گارد موافق، چرخشى - پرتابى از بالا، با انداختن حریف به روى شانه، اجراء از داخل(Buttocks)
- طریقهٔ گرفتن :
هنگامى که دو کشتى‌گیر در گارد موافق، به حالت یک دست گردن یا یک دست کمر باهم سرشاخ شده‌اند، کشتى‌گیر مجرى دست گارد حریف را که به زیر بغل دست غیرگارد خود قرار دارد محکم مى‌گیرد.
- روش اجراء :
بعد از گرفتن دست حریف بهطور محکم، در حالى که پاى گارد مجرى روبه‌روى پاى گارد حریف قرار دارد، پاى غیرگارد خود را نیز به پشت پاى گارد خود قرار مى‌دهد به‌طورى‌که پاها به حالت نیمه‌خمیده در مى‌آیند و سپس با کشش بالاتنهٔ حریف به طرف پائین سعى در خم کردن حریف مىکند تا به این وسیله فضائى براى چرخش کمر و نشیمنگاه مجرى به زیر مرکز ثقل بدن حریف ایجاد شود و در همین لحظه با راست کردن پاها و کشش حریف به طرف پائین و وارد ساختن ضربهٔ کمر و نشیمنگاه به زیر بدن حریف، او را به گونه‌اى پرتاب مىکند تا مستقیماً به روى پل رود.
کول‌انداز در گارد موافق، چرخش - پرتابى از پهلو، با انداختن حریف روى بازو (اجراء از داخل)
کول‌انداز در گارد مخالف، چرخشى - پرتابی، اجراء از بیرون (Buttocks)
- طریقهٔ گرفتن :
هنگامى که دو کشتى‌گیر در گارد مخالف، باهم سرشاخ شده‌اند، کشتى‌گیر مجرى دست گارد حریف را به حالت یک دست دو دست محکم در اختیار مى‌گیرد.
- روش اجراء :
مجرى با کشیدن حریف به‌طرف پائین سعى مىکند حریف را خم کند تا به این وسیله فضائى براى نفوذ و چرخش به زیر مرکز ثقل بدن حریف ایجاد شود و سپس با قرار دادن پاى گارد خود به جلوى پاى غیرگارد حریف (پاى دور حریف) و بردن کمر و نشیمنگاه خود به زیر بدن حریف با پاهاى نیمه‌خمیده، او را به روى بازوى خود مى‌اندازد و در یک لحظه بهطور همزمان با راست کردن پاهاى نیمه‌خمیدهٔ خود و کشیدن حریف به‌طرف پائین و وارد آوردن ضربهٔ کمر و نشیمنگاه خود به زیر مرکز ثقل بدن حریف، او را به گونه‌اى پرتاب مىکند که مستقیماً از بالا به روى پل مى‌رود.
- نتیجه‌گیرى :
با اجراء فن، کول‌انداز در گارد مخالف، چرخشى - پرتابی، اجراء از بیرون، حالت یک دست دو دست، اگر حریف مستقیم به روى پل رود، سه امتیاز فنى و اگر غیرمستقیم به پل رود، دو امتیاز فنى به کشتى‌گیر مجرى تعلق مى‌گیرد و در صورتى‌که مجرى عمل پل‌شکن را کامل اجراء کند، حریف ضربهٔ فنى مى‌شود (شکل - فن‌کول‌انداز در گارد مخالف، چرخشى - پرتابی، اجراء از بیرون، حالت یک دست دو دست).
تحقیق کشتی ۱
ساعت ۱۷:۴۵
محمدجواد محمد طاهری
بر اساس مقررات بینالمللی هرگونه گرفتن، ضربه زدن و پرتاب کردن ملایم حریف مجاز است. اما هر نوع گرفتنی که زندگی یا سلامتی اعضای حریف را به خطر بیندازد مانند گرفتن گلو ممنوع است.
همچنین استفاده از لگد، مشت، کله زدن و گرفتن دوبنده ممنوع است. نقض قانون منجر به گرفتن اخطار به کشتیگیر میشود و سه اخطار کشتیگیر را از ادامه مسابقه محروم میکند. در هنگام نقض شدید مقررات کشتیگیر را میتوان بیدرنگ از مسابقه اخراج کرد.
مسابقات میبایست روی تشک کشتی که حداقل 10 متر قطر دارد برگزار شود.
اوزان:
دستههای وزنی کشتی آزاد و فرنگی یکسان است و تاکنون چندین بار تغییر کرده‌است. از سال ۲۰۰۲ به این سو رقابتهای کشتی فرنگی و آزاد در رده سنی بزرگسالان در هفت وزن ِ ۵۵ کیلوگرم، ۶۰ کیلوگرم، ۶۶ کیلوگرم، ۷۴ کیلوگرم، ۸۴ کیلوگرم، ۹۶ کیلوگرم، ۱۲۰ کیلوگرم برگزار میشود.
در رده نونهالان (۱۴ و ۱۵ سال) در ده وزن از ۲۹ تا ۸۵ کیلو، در رده نوجوانان (۱۶ و ۱۷ سال) در ده وزن از ۳۹ تا ۱۰۰ کیلو و در جوانان (۱۸ تا ۲۰ سال) در ۸ وزن از ۴۶ تا ۱۲۰ کیلوگرم برگزار میشود.
زمان مسابقه کشتی آزاد و فرنگی
طبق قوانین بین المللی زمان مسابقه کشتی آزاد و فرنگی برای بزرگسالان امید و جوانان یک زمان 5 دقیقه ای و برای نوجوانان یک زمان 4 دقیقه ای تعیین شده است . در صورتیکه دو کشتی گیر در وقت قانونی از نظر امتیاز مساوی شدند بلافاصله کشتی به وقت اضافه 3 دقیقه ای کشیده خواهد شد و کشتی گیر برنده طبق قانون فیلا مشخص میشود.
سبکهای متنوعی از کشتی در کشورهای مختلف دنیا تمرین میشود. از مهمترین سبکهای ملی و محلی کشتی میتوان به انواع کشتی با کمربند شامل گلیما در ایسلند، شوینگن در سوئیس، گوراش در آسیای میانه و نیز سومو و جوجیتسو در ژاپن، سامبو در روسیه اشاره کرد.
تقریبا تمام کشورهای دنیا دو سبک المپیکی کشتی یعنی کشتی فرنگی و کشتی آزاد را پذیرفته‌اند، تفاوت این دو در آن است که در کشتی فرنگی، که بیشتر در اروپای قاره‌ای محبوب است، گرفتن پائین کمر و استفاده از پا ممنوع است اما در کشتی آزاد کشتیگیران اجازه همین اعمال را دارند. مسابقات این دو رشته زیرنظر فدراسیون بینالمللی کشتی (فیلا) برگزار میشود.
نحوه برد و باخت
1- ضربه فنی : در این حالت کشتی گیر برنده در جدول مسابقات 4 امتیاز و بازنده 0 خواهد گرفت.
2- در صورتیکه کشتی گیری حریف خود را با اختلاف 10 امتیاز ببرد به برنده 4 امتیاز و به بازنده اگر امتیاز فنی داشته باشد 1 امتیاز اگر امتیاز فنی نداشته باشد 0 امتیاز تعلق میگیرد.
3- در صورتیکه کشتی گیری حریف خود را با اختلاف کمتر از 10 امتیاز ببرد به برنده 3 امتیاز و به بازنده 1 امتیاز در جدول خواهد گرفت.
ولی اگر کشتی گیر بازنده امیاز فنی نداشته باشد به برنده 3 امتیاز و بازنده 0 تعلق خواهد گرفت.
مصدومیت و ادامه ندادن به بازی :
حاضر نشدن به کشتی و اعمال خلاف مقررات انجام دادن موجب می شود که به برنده 4 امتیاز و بازنده 0 امتیاز داده شود.اگر کشتی گیر در مسابقه 3 اخطاره شود کشتی بلافاصله قطع و در این حالت برنده 4 امتیاز و بازنده 0 می گیرد.
توضیح اینکه: کلیه مسابقات رسمی در هر وزن به صورت یک حذفی و طبق مقررات فیلا برگذار خواهد شد.
مقررات جدید کشتی مصوبه فدراسیون بین المللی کشتی «فیلا»
- زمان رقابت های کشتی نوجوانان ۱۶ - ۱۷ سال در سه زمان ۱:۳۰ دقیقهای و جوانان و بزرگسالان در سه زمان ۲ دقیقه ای با ۳۰ ثانیه استراحت مابین آنها برگزار خواهد شد. هر زمان دو دقیقه ای از کشتیها برای خود دارای استقلال است و کشتیگیرانی که موفق شوند در دو زمان به پیروزی دست یابند، به عنوان برنده معرفی خواهند شد و نیاز به برگزاری زمان سوم نیست.
- کشتی گیرانی که در یک زمان دو دقیقه ای موفق به اجرای یک فن پنج امتیازی و یا دو فن سه امتیازی شوند، بدون توجه به امتیازهای کسب شده از سوی حریف، برنده خواهند بود. در چنین شرایطی داور مسابقه موظف است کشتی را قطع و از کشتی گیر برتر برای ادامه کشتی سئوال کند. در صورت ادامه ندادن، نتیجه آن زمان دو دقیقه ای کشتی به سود کشتی گیر برتر اعلام خواهد شد
- اگر در یک زمان کشتی، اخلاف امتیازهای دو کشتی گیر به شش برسد، رییس تشک موظف است پس از به حالت عادی درآمدن کشتی، دستور قطع آن را به داور وسط بدهد، که در این شرایط داور از کشتی گیر برتر سوال می کند کشتی را ادامه می دهد یا خیر، در صورت ادامه ندادن، نتیجه زمان دو دقیقه ای کشتی به سود کشتی گیر برتر اعلام خواهد شد.
- ادامه کشتی در هر شرایطی که فنی اجرا و به بیرون از تشک منتهی شود بدون توجه به امتیاز دریافت شده به وسیله مجری سرپا در وسط تشک خواهد بود.
- تنها در یک مورد که کشتی گیر مدافع در حالت خاک اقدام به انجام حرکات خطا کند، پس از در نظر گرفتن امتیاز جریمه و اخطار از سوی داوران، ادامه کشتی در خاک خواهد بود. در بقیه حالات ادامه کشتی، در هر شرایطی پس از قطع از سوی داور، سرپا در وسط کشتی دنبال خواهد شد.
- کشتی در هر زمان منجر به ضربه فنی شود، ضربه کننده برنده نهایی کشتی خواهد بود، در واقع تنها ضربه فنی است که در هر زمانی روی دهد، تمام کننده یک مسابقه خواهد بود.
- چنانچه کشتی در یک زمان دو دقیقه ای با نتایج ۱ ۱، ۲ ۲، ۴ ۴ و ۶ ۶ مساوی به اتمام برسد، برنده کشتی کسی خواهد بود که کمترین اخطار را داشته باشد. در صورت مساوی بودن امتیازها و اخطارها، کشتی گیری که آخرین امتیاز را دریافت کرده است به عنوان برنده آن زمان اعلام خواهد شد.
- فرار از تشک و فرار از فن، تمارض، استفاده از فنون خطا با یک امتیاز جریمه و یک اخطار برای خاطی همراه خواهد بود.
- در هر زمان از طول کشتی، تعداد اخطارهای کشتی گیری به ۳ برسد بازنده کشتی خواهد بود، حتی اگر از نظر امتیاز نسبت به حریف برتری داشته باشد.
- در شرایط ضربه فنی، سه اخطاره شدن، حاضرنشدن روی تشک به هر نحوی، آسیب دیدگی، کشتی گیر برنده صاحب پنج امتیاز مثبت خواهد شد و به بازنده نیز امتیازی تعلق نخواهد گرفت.
- اجرای مکرر بارانداز و فتیله پنچ مجاز است و مجری می تواند در طول کشتی به دفعات از این دو فن استفاده کند.
- چنانچه کشتی گیری در کش وقوس و بدون هول دادن از سوی حریف پایش از تشک خارج شود یک امتیاز از دست خواهد داد، این شرایط برای مجری فن یا مدافع یکسان است، یعنی اگر مجری هم در حالت اجرای فن پایش از تشک خارج شود یک امتباز از دست می دهد.
- در مقررات جدید اخطار کم کاری (پاسیو) وجود ندارد، در مقابل کشتی گیرانی که حالت کم کاری داشته باشند پس از یک بار تذگر از سوی داور در صورت ادامه با یک امتیاز و یک اخطار جریمه مواجه خواهند شد.
- کشتی گیرانی که به هر صورت از انجام کشتی با حریف خودداری و یا به طور عمد وانمود به آسیب دیدگی کنند، خطا کاش شناخته شده و با یک امتیاز و یک اخطار جریمه خواهند شد. توضیح: در صورت آسیب دیدگی که با خونریزی همراه باشد زمان استراحت مجاز پزشکی بدن در نظر گرفتن جریمه برای کشتی گیر آسیب دیده محفوظ خواهد بود.
- فاصله بین دو کشتی از ۳۰ به ۱۵ دقیقه کاهش یافته است.
- فرار از تشک در حالت خاک با یک امتیاز و یک اخطار همراه است و ادامه کشتی سرپا در وسط تشک خواهد بود.
- کشتی گیرانی که در داخل تشک به حالت ریسک اقدام به اجرای فن می کنند و بدون دریافت امتیاز در خاک حریف قرار می گیرند، امتیازی از دست نمی دهند، اما اگر به حالت ریسک در منطقه ران اقدام به اجرای فن کنند و در خارج از تشک در خاک حریف قرار گیرند، یک امتیاز از دست می دهند و ادامه کشتی سرپا در وسط تشک خواهد بود.
- چنانچه کشتی در پایان یک زمان دو دقیقه ای با نتیجه صفر بر صفر به پایان برسد داوران با استفاده از توست سکه مجری قانون سینه به سینه در فرنگی و خم گیری در آزاد را مشخص می کنن که شامل شرایط ذیل است:
- زمان برای اجرای قانون سینه به سینه یا خم گیری ۳۰ ثانیه خواهد بود، چنانچه برنده توست نتواند در این مدت به امتیازی دست یابد با یک امتیاز و یک اخطار جریمه می شود و کشتی در یک تایم به سود حریف به اتمام خواهد رسید.
- در هر شرایطی که قبل از اتمام زمان ۳۰ ثانیه تعیین شده یکی از کشتی گیران موفق به اجرای فنی شود که امتیازی در بر داشته باشد، کشتی بلافاصله از سوی داور قطع و آن تایم به سود مجری به اتمام خواهد رسید.
- در هر شرایطی که قبل از اتمام زمان ۳۰ ثانیه تعیین شده یکی از کشتی گیران موفق به اجرای فنی شود که امتیازی در بر داشته باشد، کشتی بلافاصله از سوی داور قطع و آن تایم به سود مجری به اتمام خواهد رسید.
- در کشتی فرنگی اگر برنده توست موفق به حفت کردن دستان خود به دور کمر حریف شود، داور موظف است بلافاصله سوت آغاز کشبی را بزند، حتی اگر دستان حریف باز باشد، در واقع در این شرایط فقط برنده توست برای داور مهم است.
- هرگز باز شدن دست مجری یا مدافع پس از سوت داور شامل جریمه و منجر به قطع کشتی نمی شود و تمها کسب امتیاز قبل از پایان ۳۰ ثانیه تعیین شده منجر به قطع کشتی خواهد شد، اگر برنده توست نتواند تا ۳۰ ثانیه امتیازی کسب کند با یک امتیاز و یک اخطار جریمه مواجه خواهد شد.
- پای هر یک از کشتی گیراین در شرایط عادی در اجرای قانون سینه به سینه یا خم گثیریاز تشک خارج شد با یک امتیاز و یک اخطار جریمه خواهد شد.
- هر یک از کشتی گیران بدون تلاش برای اجرای فن و به صورت هول حریف را از تشک خارج کند نه تنها امتیازی دریافت نمی کند بلکه با یک امتیاز و یک اخطار جریمه خواهد شد.
- در خم گیری، داور موظف است پس از گرفتن خم از سوی برنده توست و بلافاصله پس از لمس دستان مدافع با بدن وی سوت آغاز کشتی را بزند، پس از سوت اگر پای مدافع از دستان برنده توست خارج شود و یا حتی کشتی به حالت رودررو هم در بیاید دارو مجاز به قطع کشتی نیست، تنها کسب امتیاز یا پایان مدت ۳۰ ثانیه منجر به قطع کشتی خواهد بود. در واقع برنده توست ۳۰ ثانیه فرصت دارد که به هر شکلی حتی پس از خارج شدن پای حریف از دستان وی موفق به کسب امتیاز شود، در غیر این صورت با یک امتیاز و یک اخطار جریمه می شود و زمان دو دقیقه ای مسابقه به سود حریف به اتمام خواهد رسید.
- در اجرای قانون سینه به سینه یا خم گیری داور مجاز به لمس کشتی گیران نیست.
- کشتی گیرانی که یک بار از اجرای دستور داور سرپیچی کنند (چه مدافع چه مجری) اگر برای بار دوم عمل خود را تکرار کنند با یک امتیاز و یک اخطار جریمه مواجه خواهند شد.
محمدجواد محمدطاهری
کشتی ۱
ساعت ۱۷:۴۵
فن کول انداز :
کول‌انداز، مهارتى است که کشتى‌گیر مجرى در گارد موافق یا مخالف، با گرفتن یک دست حریف در حالت‌هاى مختلف، از داخل یا از خارج، به روش‌هاى متنوع مانند چرخشى - پرتابی، استارتى - انفجارى و یا قدرتی، در موقعیت تهاجمى و یا تدافعی، با انداختن حریف به روى شانه و یا بازوى خود و بردن کمر و یا نشیمنگاه خود به زیر مرکز ثقل بدن حریف، او را از بالاى کول خود به روى تشک به گونه‌اى پرتاب مىکند که مستقیماً به روى پل رود.
کول‌انداز در گارد موافق، چرخشى - پرتابى از بالا، با انداختن حریف به روى شانه، اجراء از داخل(Buttocks)
- طریقهٔ گرفتن :
هنگامى که دو کشتى‌گیر در گارد موافق، به حالت یک دست گردن یا یک دست کمر باهم سرشاخ شده‌اند، کشتى‌گیر مجرى دست گارد حریف را که به زیر بغل دست غیرگارد خود قرار دارد محکم مى‌گیرد.
- روش اجراء :
بعد از گرفتن دست حریف بهطور محکم، در حالى که پاى گارد مجرى روبه‌روى پاى گارد حریف قرار دارد، پاى غیرگارد خود را نیز به پشت پاى گارد خود قرار مى‌دهد به‌طورى‌که پاها به حالت نیمه‌خمیده در مى‌آیند و سپس با کشش بالاتنهٔ حریف به طرف پائین سعى در خم کردن حریف مىکند تا به این وسیله فضائى براى چرخش کمر و نشیمنگاه مجرى به زیر مرکز ثقل بدن حریف ایجاد شود و در همین لحظه با راست کردن پاها و کشش حریف به طرف پائین و وارد ساختن ضربهٔ کمر و نشیمنگاه به زیر بدن حریف، او را به گونه‌اى پرتاب مىکند تا مستقیماً به روى پل رود.
- نتیجه‌گیرى :
فن، کول‌انداز در گارد موافق، چرخش - پرتابى از بالا، پل‌شکن در حالت یک دست کمر اگر با زیبائى اجراء شود پنج امتیاز فنى و اگر فقط حریف بهطور مستقیم به روى پل رود، سه امتیاز فنى و اگر غیرمستقیم به پل رود، دو امتیاز فنى به کشتى‌گیر مجرى تعلق مى‌گیرد و در صورتى‌که مجرى عمل پل‌شکن را از پهلو در حالت یک دست کمر بهطور کامل اجراء نماید، حریف ضربهٔ فنى مى‌شود (شکل - کول‌انداز در گارد موافق، چرخش - پرتابى از بالا، پل‌شکن در حالت یک دست کمر) و در صورتى‌که مجرى به بالاى سر حریف رفته، در حالت یک دست و گردن، عمل پل‌شکن را کامل اجراء کند، حریف ضربهٔ فنى مى‌شود (شکل - کول‌انداز در گارد موافق، چرخشى - پرتابى از بالا، پل‌شکن از بالاى سر).
محمدخمیس ابادی.
کشتی ۱
ساعت ۱۶
استفاده از لگد، مشت، کله زدن و گرفتن دوبنده ممنوع است. نقض قانون منجر به گرفتن اخطار به کشتیگیر میشود و سه اخطار کشتیگیر را از ادامه مسابقه محروم میکند. در هنگام نقض شدید مقررات کشتیگیر را میتوان بیدرنگ از مسابقه اخراج کرد.
مسابقات میبایست روی تشک کشتی که حداقل 10 متر قطر دارد برگزار شود.
اوزان:
دستههای وزنی کشتی آزاد و فرنگی یکسان است و تاکنون چندین بار تغییر کرده‌است. از سال ۲۰۰۲ به این سو رقابتهای کشتی فرنگی و آزاد در رده سنی بزرگسالان در هفت وزن ِ ۵۵ کیلوگرم، ۶۰ کیلوگرم، ۶۶ کیلوگرم، ۷۴ کیلوگرم، ۸۴ کیلوگرم، ۹۶ کیلوگرم، ۱۲۰ کیلوگرم برگزار میشود.
در رده نونهالان (۱۴ و ۱۵ سال) در ده وزن از ۲۹ تا ۸۵ کیلو، در رده نوجوانان (۱۶ و ۱۷ سال) در ده وزن از ۳۹ تا ۱۰۰ کیلو و در جوانان (۱۸ تا ۲۰ سال) در ۸ وزن از ۴۶ تا ۱۲۰ کیلوگرم برگزار میشود.
مسابقات کشتی زنان در المپیک در چهار وزن ۴۸ کیلوگرم، ۵۵ کیلوگرم، ۶۳ کیلوگرم و ۷۲ کیلوگرم برگزار میشود. اما مسابقات قهرمانی جهان در هفت وزن (از ۴۴ تا ۷۲ کیلوگرم) انجام میشود.
زمان مسابقه کشتی آزاد و فرنگی
طبق قوانین بین المللی زمان مسابقه کشتی آزاد و فرنگی برای بزرگسالان امید و جوانان یک زمان 5 دقیقه ای و برای نوجوانان یک زمان 4 دقیقه ای تعیین شده است . در صورتیکه دو کشتی گیر در وقت قانونی از نظر امتیاز مساوی شدند بلافاصله کشتی به وقت اضافه 3 دقیقه ای کشیده خواهد شد و کشتی گیر برنده طبق قانون فیلا مشخص میشود.
سبکهای متنوعی از کشتی در کشورهای مختلف دنیا تمرین میشود. از مهمترین سبکهای ملی و محلی کشتی میتوان به انواع کشتی با کمربند شامل گلیما در ایسلند، شوینگن در سوئیس، گوراش در آسیای میانه و نیز سومو و جوجیتسو در ژاپن، سامبو در روسیه اشاره کرد.
تقریبا تمام کشورهای دنیا دو سبک المپیکی کشتی یعنی کشتی فرنگی و کشتی آزاد را پذیرفته‌اند، تفاوت این دو در آن است که در کشتی فرنگی، که بیشتر در اروپای قاره‌ای محبوب است، گرفتن پائین کمر و استفاده از پا ممنوع است اما در کشتی آزاد کشتیگیران اجازه همین اعمال را دارند. مسابقات این دو رشته زیرنظر فدراسیون بینالمللی کشتی (فیلا) برگزار میشود.
نحوه برد و باخت
1- ضربه فنی : در این حالت کشتی گیر برنده در جدول مسابقات 4 امتیاز و بازنده 0 خواهد گرفت.
2- در صورتیکه کشتی گیری حریف خود را با اختلاف 10 امتیاز ببرد به برنده 4 امتیاز و به بازنده اگر امتیاز فنی داشته باشد 1 امتیاز اگر امتیاز فنی نداشته باشد 0 امتیاز تعلق میگیرد.
3- در صورتیکه کشتی گیری حریف خود را با اختلاف کمتر از 10 امتیاز ببرد به برنده 3 امتیاز و به بازنده 1 امتیاز در جدول خواهد گرفت.
ولی اگر کشتی گیر بازنده امیاز فنی نداشته باشد به برنده 3 امتیاز و بازنده 0 تعلق خواهد گرفت.
مصدومیت و ادامه ندادن به بازی :
حاضر نشدن به کشتی و اعمال خلاف مقررات انجام دادن موجب می شود که به برنده 4 امتیاز و بازنده 0 امتیاز داده شود.اگر کشتی گیر در مسابقه 3 اخطاره شود کشتی بلافاصله قطع و در این حالت برنده 4 امتیاز و بازنده 0 می گیرد.
توضیح اینکه: کلیه مسابقات رسمی در هر وزن به صورت یک حذفی و طبق مقررات فیلا برگذار خواهد شد.
2- در صورتیکه کشتی گیری حریف خود را با اختلاف 10 امتیاز ببرد به برنده 4 امتیاز و به بازنده اگر امتیاز فنی داشته باشد 1 امتیاز اگر امتیاز فنی نداشته باشد 0 امتیاز تعلق میگیرد.
3- در صورتیکه کشتی گیری حریف خود را با اختلاف کمتر از 10 امتیاز ببرد به برنده 3 امتیاز و به بازنده 1 امتیاز در جدول خواهد گرفت.
ولی اگر کشتی گیر بازنده امیاز فنی نداشته باشد به برنده 3 امتیاز و بازنده 0 تعلق خواهد گرفت.
مصدومیت و ادامه ندادن به بازی :
حاضر نشدن به کشتی و اعمال خلاف مقررات انجام دادن موجب می شود که به برنده 4 امتیاز و بازنده 0 امتیاز داده شود.اگر کشتی گیر در مسابقه 3 اخطاره شود کشتی بلافاصله قطع و در این حالت برنده 4 امتیاز و بازنده 0 می گیرد.
توضیح اینکه: کلیه مسابقات رسمی در هر وزن به صورت یک حذفی و طبق مقررات فیلا برگذار خواهد شد.
چنانچه کشتی در یک زمان دو دقیقه ای با نتایج ۱ ۱، ۲ ۲، ۴ ۴ و ۶ ۶ مساوی به اتمام برسد، برنده کشتی کسی خواهد بود که کمترین اخطار را داشته باشد. در صورت مساوی بودن امتیازها و اخطارها، کشتی گیری که آخرین امتیاز را دریافت کرده است به عنوان برنده آن زمان اعلام خواهد شد.
فرار از تشک و فرار از فن، تمارض، استفاده از فنون خطا با یک امتیاز جریمه و یک اخطار برای خاطی همراه خواهد بود.
در هر زمان از طول کشتی، تعداد اخطارهای کشتی گیری به ۳ برسد بازنده کشتی خواهد بود، حتی اگر از نظر امتیاز نسبت به حریف برتری داشته باشد.
در شرایط ضربه فنی، سه اخطاره شدن، حاضرنشدن روی تشک به هر نحوی، آسیب دیدگی، کشتی گیر برنده صاحب پنج امتیاز مثبت خواهد شد و به بازنده نیز امتیازی تعلق نخواهد گرفت.
اجرای مکرر بارانداز و فتیله پنچ مجاز است و مجری می تواند در طول کشتی به دفعات از این دو فن استفاده کند.
چنانچه کشتی گیری در کش وقوس و بدون هول دادن از سوی حریف پایش از تشک خارج شود یک امتیاز از دست خواهد داد، این شرایط برای مجری فن یا مدافع یکسان است، یعنی اگر مجری هم در حالت اجرای فن پایش از تشک خارج شود یک امتباز از دست می دهد.
در مقررات جدید اخطار کم کاری (پاسیو) وجود ندارد، در مقابل کشتی گیرانی که حالت کم کاری داشته باشند پس از یک بار تذگر از سوی داور در صورت ادامه با یک امتیاز و یک اخطار جریمه مواجه خواهند شد.
کشتی گیرانی که به هر صورت از انجام کشتی با حریف خودداری و یا به طور عمد وانمود به آسیب دیدگی کنند، خطا کاش شناخته شده و با یک امتیاز و یک اخطار جریمه خواهند شد. توضیح: در صورت آسیب دیدگی که با خونریزی همراه باشد زمان استراحت مجاز پزشکی بدن در نظر گرفتن جریمه برای کشتی گیر آسیب دیده محفوظ خواهد بود.
فاصله بین دو کشتی از ۳۰ به ۱۵ دقیقه کاهش یافته است.
فرار از تشک در حالت خاک با یک امتیاز و یک اخطار همراه است و ادامه کشتی سرپا در وسط تشک خواهد بود.
کشتی گیرانی که در داخل تشک به حالت ریسک اقدام به اجرای فن می کنند و بدون دریافت امتیاز در خاک حریف قرار می گیرند، امتیازی از دست نمی دهند، اما اگر به حالت ریسک در منطقه ران اقدام به اجرای فن کنند و در خارج از تشک در خاک حریف قرار گیرند، یک امتیاز از دست می دهند و ادامه کشتی سرپا در وسط تشک خواهد بود.
شرایط خاک اگر مدافع بدون فشار از سوی حریف از تشک خارج شود یک امتیاز از دست می دهد و ادامه کشتی سرپا در وسط تشک خواهد بود.
چنانچه کشتی در پایان یک زمان دو دقیقه ای با نتیجه صفر بر صفر به پایان برسد داوران با استفاده از توست سکه مجری قانون سینه به سینه در فرنگی و خم گیری در آزاد را مشخص می کنن که شامل شرایط ذیل است:
زمان برای اجرای قانون سینه به سینه یا خم گیری ۳۰ ثانیه خواهد بود، چنانچه برنده توست نتواند در این مدت به امتیازی دست یابد با یک امتیاز و یک اخطار جریمه می شود و کشتی در یک تایم به سود حریف به اتمام خواهد رسید.
در هر شرایطی که قبل از اتمام زمان ۳۰ ثانیه تعیین شده یکی از کشتی گیران موفق به اجرای فنی شود که امتیازی در بر داشته باشد، کشتی بلافاصله از سوی داور قطع و آن تایم به سود مجری به اتمام خواهد رسید.
در هر شرایطی که قبل از اتمام زمان ۳۰ ثانیه تعیین شده یکی از کشتی گیران موفق به اجرای فنی شود که امتیازی در بر داشته باشد، کشتی بلافاصله از سوی داور قطع و آن تایم به سود مجری به اتمام خواهد رسید.
در کشتی فرنگی اگر برنده توست موفق به حفت کردن دستان خود به دور کمر حریف شود، داور موظف است بلافاصله سوت آغاز کشبی را بزند، حتی اگر دستان حریف باز باشد، در واقع در این شرایط فقط برنده توست برای داور مهم است.
هرگز باز شدن دست مجری یا مدافع پس از سوت داور شامل جریمه و منجر به قطع کشتی نمی شود و تمها کسب امتیاز قبل از پایان ۳۰ ثانیه تعیین شده منجر به قطع کشتی خواهد شد، اگر برنده توست نتواند تا ۳۰ ثانیه امتیازی کسب کند با یک امتیاز و یک اخطار جریمه مواجه خواهد شد.
پای هر یک از کشتی گیراین در شرایط عادی در اجرای قانون سینه به سینه یا خم گثیریاز تشک خارج شد با یک امتیاز و یک اخطار جریمه خواهد شد.
هر یک از کشتی گیران بدون تلاش برای اجرای فن و به صورت هول حریف را از تشک خارج کند نه تنها امتیازی دریافت نمی کند بلکه با یک امتیاز و یک اخطار جریمه خواهد شد.
در خم گیری، داور موظف است پس از گرفتن خم از سوی برنده توست و بلافاصله پس از لمس دستان مدافع با بدن وی سوت آغاز کشتی را بزند، پس از سوت اگر پای مدافع از دستان برنده توست خارج شود و یا حتی کشتی به حالت رودررو هم در بیاید دارو مجاز به قطع کشتی نیست، تنها کسب امتیاز یا پایان مدت ۳۰ ثانیه منجر به قطع کشتی خواهد بود. در واقع برنده توست ۳۰ ثانیه فرصت دارد که به هر شکلی حتی پس از خارج شدن پای حریف از دستان وی موفق به کسب امتیاز شود، در غیر این صورت با یک امتیاز و یک اخطار جریمه می شود و زمان دو دقیقه ای مسابقه به سود حریف به اتمام خواهد رسید.
در اجرای قانون سینه به سینه یا خم گیری داور مجاز به لمس کشتی گیران نیست.
کشتی گیرانی که یک بار از اجرای دستور داور سرپیچی کنند (چه مدافع چه مجری) اگر برای بار دوم عمل خود را تکرار کنند با یک امتیاز و یک اخطار جریمه مواجه خواهند شد.
امیرمحمد تاج‌الدینی کلاس ساعت 17:45 تا 19:15 روز دوشنبه و چهارشنبه
از جمله فنونی که می توان در کشتی و در هنگام کار کردن بر روی دست ها اجرا کرد فن یک دست دو دست می باشد.این فن در حالات و روشهای مختلف مثلا در هنگام حمله حریف یا در هنگام دفاع می توان استفاده کرد.
اجرا
هنگامی که حریف(آبی) دست بر شانه های ما گذاشته است با استفاده از دست آراد مچ و یا آرنج دستی که حریف بر سر شانه ما گذاشته است را می گیریم. البته قبل از گرفتن دست باید کمی خود را عقب دهیم تا جای مچ گیری حریف ایجاد شود.
دستی که حریف آن را گرفته بود را به دور بازویی که مچ آن را گرفته ایم می اندازیم .باید توجه کنیم هنگامی که دست را دور بازوی حریف کردیم مانند شکل دست را ببندیم .دست را تا انجا که امکان دارد از بالای بازو بگیریم تا کنترل کامل حریف در دست ما باشد.
حال ما یک دست دودست را گرفته ایم در این حالت برای اتمام کار روش های مختلفی وجود دارد که بستگی به حالتی دارد که حریف انجام می دهد.یک از کارهایی که حریف می تواند انجام دهد این است که دست بر سر ما گذارد و تا انجا که می تواند بدن خود را عقب دهد
در این حالت ما باید 2 زانو بنشینیم یا مانند شکل یک پا را عقب دهیم و با استارتی که که میزنیم دوخم حریف را بگیریم و حریف را خاک کنیم.
به نظر من یکی از مهمترین تکنیک ها و حرکات در کشتی کار کردن بر روی دست ها و سرو گردن حریف میباشد که به دنبال آن:
1-گیج کردن وخسته کردن حریف
2- کنترل قدرت حریف و استفاده از قدرت او در زمان مناسب
3-جلوگیری از امتیاز گیری حریف و کسب امتیاز با استفاده از فنون دیگر
برای اینکه این مهارت یعنی کار بر روی دست ها را به خوبی فراگیریم باید توجه کنیم که باید از تمام بدن یعنی دست ها و سر و پا ها و همانگی بین آن ها استفاده کنیم.برای این منظور باید در ابتدا حرکاتی جزئی که در زیر آمده است را بیاموزیم و با به پیوسته کردن آن بتوانیم امتیاز کسب کنیم و بعد از آن کشتی را کنترل کنیم.
الف:ضربه به سر :
توجه کنید که برای زیرگیری مستقیم و از روبه رو نمی توان بدون هیچ حرکت و کششی از حریف زیر گرفت حال هر چه قدر سرعت زیر گیری ما بالا باشد چرا که حریف آماده گی کامل و 100 درصد دارد و به محض حرکت اضافی حریف عکس العمل مناسبی نشان می دهد.پس یکی از روش های زیر گیری از روبه رو و مستقیم ضربه به سر حریف است .ضربه به سر نباید با مچ و حالت ضربه باشد بلکه باید به صورت کشش حریف و با ساعد و در برخی موارد کف دست صورت پذیرد و به این صورت باشد که بعد از گذاشتن دست پشت سر حریف او ر ا با تمام قدرت به طرف پایین و تشک بکشیم و بعد از اینکه حریف سرش را بالا کشید زیرگیری کنیم.
ب:کشیدن دست ها:
کشیدن دست ها میتوان با یک دست یا دوست و از نقاط مختلف صورت پذیرد.دست هایمان را بر سر شانه حریف می گذاریم و او را به طرف خود یا هل می دهیم و یا می توان مچ یا مچ های حریف را در اختیار خود بگیریم یا وقتی حریف دست بر سر شانه های ما گداشته است با کف دست هایمان بازو های او را بگیریم و با یک جهش او را وادار به رها کردن کنیم.
ج:مچ گیریها:
می توان برای کسب امتیاز از گرفتن مچ حریف و بالازدن دست با استفاده از مچ گرفته شده استفاده کنیم و یا در زمانی که حریف مچ ما را گرفته است ما هم مچ او را بگیریم و تبدیل به یک دست دو دستها کنیم
سید محمد امین میرقادری
کشتی ۱
تحقیق دوم
((اجرای فن سگک))
- طریقهٔ گرفتن :
هنگامى که حریف در خاک نشسته، مجرى از یک سمت در پشت او قرار مى‌گیرد و پاى جلوئى خود را به داخل پاى نزدیک حریف برده، به دور آن مى‌پیچاند سپس با پاى عقبى خود، از زیر به پاى جلوئى خود قلاب مىکند و به این وسیله حریف را کاملاً کنترل کرده، در اختیار مى‌گیرد.
- روش اجراء :
در حالت، سگک قفل قیصر، مجرى با گرفتن دست دور حریف با دست جلوئى خود از زیر، با کمک دست دیگر خود آن را به اندازه‌اى به طرف بالا مى‌کشد که مجرى بتواند سر خود را به زیر دست گرفته‌شدهٔ حریف ببرد، سپس دست جلوئى خود را در عوج‌بند حریف داخل مىکند و در حالى که مچ دست گرفته‌شدهٔ حریف را با دست عقبى خود گرفته، رها نمى‌کند، قفل پاها را باز کرده، حریف را به روى خود مى‌کشد و بهتدریج زیر بدن او را خالى کرده، او را به روى پل مى‌برد.
- نتیجه‌گیرى :
با اجراء فن، سگک قفل قیصر، حریف به روى پل رفته، دو امتیاز فنى به کشتى‌گیر مجرى تعلق مى‌گیرد و در صورتى‌که مجرى عمل پل‌شکن را بهطور کامل اجراء کند، حریف ضربهٔ فنى مى‌شود (شکل - فن سگک قفل قیصر در حالت نشسته
هنگامى که حریف در خاک نشسته، مجرى از یک سمت در پشت او به گونه‌اى قرار مى‌گیرد که پاى جلوئى خود را به حالت زانود زده و پاى عقبى خود را بهصورت ستون شده به روى تشک قرار مى‌دهد و در حالى که با دست جلوئى خود، کمر حریف را از بالا گرفته است و او را کنترل مىکند، با دست عقبى خود، مچ پاى نزدیک حریف را که بین پاهاى مجرى قرار دارد، بالا مى‌کشد سپس در این حالت، مجرى پاى عقبى خود را از بالا به داخل پاى نزدیک حریف برده، با انجام عمل رکاب زدن بهوسیلهٔ پاى عقبى خود به‌طرف جلو، پاى گرفته‌شدهٔ حریف را بالا آورده و در همین لحظه، پاى عقبى خود را به زیر پاى جلوئى خود که پاى حریف را سگک کرده مى‌برد و آنها را به‌هم قلاّب مىکند، سپس با گرفتن سر و گردن حریف بهوسیلهٔ دست جلوئى خود و با فشارى که به بالاتنهٔ حریف وارد مىکند، بهطور همزمان به پائین‌تنهٔ حریف نیز با پاهاى خود فشار مى‌آورد و حریف را به روى تشک ولو کرده، او را در اختیار گرفته، کنترل مىکند.
سیدمحمدامین میرقادری
کشتی۱
((قوانین و مقررات کشتی فرنگی))
در مورد معیارهای امتیازگیری در کشتی فرنگی بایستی حرکات خاص و مختلفی را که هر کدام نرخ امتیازی خاصی دارند انجام داد این معیار ها عبارتند از:
بلند کردن حریف (2 الی 5 امتیاز) بلند کردن زمانی اتفاق می افتد که کشی گیر حریف خود را در حالت ایستاده از زمین بلند کند که بسته به نکات فنی، اجرای خوب، پاکیزگی فن و کنترل اجرای ان برای کشتی گیر امتیازی بین 2 الی 5 امتیاز در نظر گرفته خواهد شد.
برگشت(1 امتیاز)
اگر کشتی گیر در حالت تدافعی قرار داشته باشد و بتواند در این موقعیت برحریف خود غلبه کرده و حالت هجومی به خود بگیرد بخاطر این برگشت یک امتیاز خواهد گرفت.
روش سوم خاک کردن(2الی3 امتیاز)
حرکت خاک کردن می تواند امتیازی بین 2 الی 3 برای حریف داشته باشد. خاک کردن زمانی اتفاق می افتد که حریف چند ثانیه پشت حریف خود را روی تشک نگه دارد.
جریمه(1الی 2 امتیاز) کشتی فرنگی
اگر کشتی گیر زمان بازی را بدون این که خونریزی دشته باشد تلف کند یک امتیاز را به حریف مقابل می دهند. این نوع جریمه منجر به امتیاز در صورت عدم رعابت قوانین از قبیل استفاده از حرکت های غیر قانونی مانند ضربه زدن و گرفتن فسمت های پایین تنه نیز می شود. اگر این کار ادامه پیدا کند منجر به تعطیلی کشتی و اعلام شکست ورزشکار خطاکار خواهد شد.
بیرون راندن حریف از تشک(1 امتیاز)
در صورتی که کشتی گیر یکی از پاهایش را بیرون از ناحیه تعیین شده برای مبارزه قرار دهد یک امتیاز را به دلیل خروج از تشک به حریف مقابل خواهند داد.یکی از اهداف کشتی گیران فرنگی کار پیروزی بر حریف از طریق ضربه فنی است. نگه داشتن شانه های حریف و قفل کردن آنها روی تشک به مدت حداکثر 3 ثانیه داوران را قانع می کند تا اعلام برد با ضربه فنی کنند. البته این به تشخیص داور وسط و هیئت داوران می باشد.
قانون اختلاف امتیاز
در کشتی فرنگی وقتی اختلاف امتیاز به 8 برسد کشتی بلافاصله قطع و برنده اعلام خواهد شد.
تصمیم هیئت داوران
اگر هیچ یک از کشتی گیران در طول سه راند مدت زمان قادر به بردن و یا ضربه فنی کردن حریف نشوند هیئت داوران امتیازات را بررسی می کنند. کشتی گیری که بیشترین امتیاز را کسب کرده مشخص می کنند و کشتی گیری که بیشترین امتیاز را داشته باشد برنده اعلام می گردد. اگر امتیازات کشتی گیرها برابر باشد کشتی گیری که کمترین خطا و جریمه را داشته باشد برنده اعلام می گردد.
به نام خدا
سینا توکلیان پور
۱۷:۳۰ الی ۱۶ تایم ۱ کشتی
بر اساس مقررات بین المللی هرگونه گرفتن، ضربه زدن و پرتاب کردن مالیم حریف مجاز است. اما هر نوع گرفتنی که زندگی یا سالمتی اعضای حریف
را به خطر بیندازد مانند گرفتن گلو ممنوع است.
استفاده از لگد، مشت، کله زدن و گرفتن دوبنده ممنوع است. نقض قانون منجر به گرفتن اخطار به کشتیگیر میشود و سه اخطار کشتیگیر را از ادامه
مسابقه محروم میکند. در هنگام نقض شدید مقررات کشتیگیر را میتوان بیدرنگ از مسابقه اخراج کرد.
مسابقات میبایست روی تشک کشتی که حداقل 10 متر قطر دارد برگزار شود.
اوزان:
دستههای وزنی کشتی آزاد و فرنگی یکسان است و تاکنون چندین بار تغییر کرده است. از سال ۲۰۰۲ به این سو رقابتهای کشتی فرنگی و آزاد در رده
سنی بزرگساالن در هفت وزن ِ ۵۵ کیلوگرم، ۶۰ کیلوگرم، ۶۶ کیلوگرم، ۷۴ کیلوگرم، ۸۴ کیلوگرم، ۹۶ کیلوگرم، ۱۲۰ کیلوگرم برگزار می شود.
در رده نونهاالن )۱۴ و ۱۵ سال( در ده وزن از ۲۹ تا ۸۵ کیلو، در رده نوجوانان ) ۱۶ و ۱۷ سال( در ده وزن از ۳۹ تا ۱۰۰ کیلو و در جوانان )۱۸
تا ۲۰ سال( در ۸ وزن از ۴۶ تا ۱۲۰ کیلوگرم برگزار میشود.
مسابقات کشتی زنان در المپیک در چهار وزن ۴۸ کیلوگرم، ۵۵ کیلوگرم، ۶۳ کیلوگرم و ۷۲ کیلوگرم برگزار میشود. اما مسابقات قهرمانی جهان در
هفت وزن )از ۴۴ تا ۷۲ کیلوگرم( انجام می شود.
زمان مسابقه کشتی آزاد و فرنگی
طبق قوانین بین المللی زمان مسابقه کشتی آزاد و فرنگی برای بزرگساالن امید و جوانان یک زمان 5 دقیقه ای و برای نوجوانان یک زمان 4 دقیقه ای
تعیین شده است . در صورتیکه دو کشتی گیر در وقت قانونی از نظر امتیاز مساوی شدند بالفاصله کشتی به وقت اضافه 3 دقیقه ای کشیده خواهد شد و
کشتی گیر برنده طبق قانون فیال مشخص می شود.
سبکهای متنوعی از کشتی در کشورهای مختلف دنیا تمرین می شود. از مهمترین سبکهای ملی و محلی کشتی میتوان به انواع کشتی با کمربند شامل
گلیما در ایسلند، شوینگن در سوئیس، گوراش در آسیای میانه و نیز سومو و جوجیتسو در ژاپن، سامبو در روسیه اشاره کرد.
تقریبا تمام کشورهای دنیا دو سبک المپیکی کشتی یعنی کشتی فرنگی و کشتی آزاد را پذیرفته اند، تفاوت این دو در آن است که در کشتی فرنگی، که
بیشتر در اروپای قاره ای محبوب است، گرفتن پائین کمر و استفاده از پا ممنوع است اما در کشتی آزاد کشتیگیران اجازه همین اعمال را دارند. مسابقات
این دو رشته زیرنظر فدراسیون بینالمللی کشتی )فیال( برگزار میشود.
نحوه برد و باخت
1 -ضربه فنی : در این حالت کشتی گیر برنده در جدول مسابقات 4 امتیاز و بازنده 0 خواهد گرفت.
2 -در صورتیکه کشتی گیری حریف خود را با اختالف 10 امتیاز ببرد به برنده 4 امتیاز و به بازنده اگر امتیاز فنی داشته باشد 1 امتیاز اگر امتیاز فنی
نداشته باشد 0 امتیاز تعلق می گیرد.
3 -در صورتیکه کشتی گیری حریف خود را با اختالف کمتر از 10 امتیاز ببرد به برنده 3 امتیاز و به بازنده 1 امتیاز در جدول خواهد گرفت.
ولی اگر کشتی گیر بازنده امیاز فنی نداشته باشد به برنده 3 امتیاز و بازنده 0 تعلق خواهد گرفت.
مصدومیت و ادامه ندادن به بازی :
حاضر نشدن به کشتی و اعمال خالف مقررات انجام دادن موجب می شود که به برنده 4 امتیاز و بازنده 0 امتیاز داده شود.اگر کشتی گیر در مسابقه 3
اخطاره شود کشتی بالفاصله قطع و در این حالت برنده 4 امتیاز و بازنده 0 می گیرد.
توضیح اینکه: کلیه مسابقات رسمی در هر وزن به صورت یک حذفی و طبق مقررات فیال برگذار خواهد شد.
مقررات جدید کشتی مصوبه فدراسیون بین المللی کشتی »فیال«
زمان رقابت های کشتی نوجوانان ۱۶ - ۱۷ سال در سه زمان ۳۰:۱ دقیقه ای و جوانان و بزرگساالن در سه زمان ۲ دقیقه ای با ۳۰ ثانیه •
استراحت مابین آنها برگزار خواهد شد. هر زمان دو دقیقه ای از کشتیها برای خود دارای استقالل است و کشتیگیرانی که موفق شوند در
دو زمان به پیروزی دست یابند، به عنوان برنده معرفی خواهند شد و نیاز به برگزاری زمان سوم نیست.
کشتی گیرانی که در یک زمان دو دقیقه ای موفق به اجرای یک فن پنج امتیازی و یا دو فن سه امتیازی شوند، بدون توجه به امتیازهای •
کسب شده از سوی حریف، برنده خواهند بود. در چنین شرایطی داور مسابقه موظف است کشتی را قطع و از کشتی گیر برتر برای ادامه
کشتی سئوال کند. در صورت ادامه ندادن، نتیجه آن زمان دو دقیقه ای کشتی به سود کشتی گیر برتر اعالم خواهد شد.
اگر در یک زمان کشتی، اخالف امتیازهای دو کشتی گیر به شش برسد، رییس تشک موظف است پس از به حالت عادی درآمدن کشتی، •
دستور قطع آن را به داور وسط بدهد، که در این شرایط داور از کشتی گیر برتر سوال می کند کشتی را ادامه می دهد یا خیر، در صورت
ادامه ندادن، نتیجه زمان دو دقیقه ای کشتی به سود کشتی گیر برتر اعالم خواهد شد.
توضیح: در شرایط فینال برای ادامه کشتی سوال نخواهد شد.
ادامه کشتی در هر شرایطی که فنی اجرا و به بیرون از تشک منتهی شود بدون توجه به امتیاز دریافت شده به وسیله مجری سرپا در وسط •
تشک خواهد بود.
تنها در یک مورد که کشتی گیر مدافع در حالت خاک اقدام به انجام حرکات خطا کند، پس از در نظر گرفتن امتیاز جریمه و اخطار از •
سوی داوران، ادامه کشتی در خاک خواهد بود. در بقیه حاالت ادامه کشتی، در هر شرایطی پس از قطع از سوی داور، سرپا در وسط
کشتی دنبال خواهد شد.
کشتی در هر زمان منجر به ضربه فنی شود، ضربه کننده برنده نهایی کشتی خواهد بود، در واقع تنها ضربه فنی است که در هر زمانی •
روی دهد، تمام کننده یک مسابقه خواهد بود.
چنانچه کشتی در یک زمان دو دقیقه ای با نتایج ۱ ۱ ،۲ ۲ ،۴ ۴ و ۶ ۶ مساوی به اتمام برسد، برنده کشتی کسی خواهد بود که کمترین •
اخطار را داشته باشد. در صورت مساوی بودن امتیازها و اخطارها، کشتی گیری که آخرین امتیاز را دریافت کرده است به عنوان برنده
آن زمان اعالم خواهد شد.
فرار از تشک و فرار از فن، تمارض، استفاده از فنون خطا با یک امتیاز جریمه و یک اخطار برای خاطی همراه خواهد بود. •
در هر زمان از طول کشتی، تعداد اخطارهای کشتی گیری به ۳ برسد بازند ه کشتی خواهد بود، حتی اگر از نظر امتیاز نسبت به حریف •
برتری داشته باشد.
در شرایط ضربه فنی، سه اخطاره شدن، حاضرنشدن روی تشک به هر نحوی، آسیب دیدگی، کشتی گیر برنده صاحب پنج امتیاز مثبت •
خواهد شد و به بازنده نیز امتیازی تعلق نخواهد گرفت.
اجرای مکرر بارانداز و فتیله پنچ مجاز است و مجری می تواند در طول کشتی به دفعات از این دو فن استفاده کند. •
چنانچه کشتی گیری در کش وقوس و بدون هول دادن از سوی حریف پایش از تشک خارج شود یک امتیاز از دست خواهد داد، این شرایط •
برای مجری فن یا مدافع یکسان است، یعنی اگر مجری هم در حالت اجرای فن پایش از تشک خارج شود یک امتباز از دست می دهد.
در مقررات جدید اخطار کم کاری )پاسیو( وجود ندارد، در مقابل کشتی گیرانی که حالت کم کاری داشته باشند پس از یک بار تذگر از •
سوی داور در صورت ادامه با یک امتیاز و یک اخطار جریمه مواجه خواهند شد.
کشتی گیرانی که به هر صورت از انجام کشتی با حریف خودداری و یا به طور عمد وانمود به آسیب دیدگی کنند، خطا کاش شناخته شده •
و با یک امتیاز و یک اخطار جریمه خواهند شد. توضیح: در صورت آسیب دیدگی که با خونریزی همراه باشد زمان استراحت مجاز
پزشکی بدن در نظر گرفتن جریمه برای کشتی گیر آسیب دیده محفوظ خواهد بود.
فاصله بین دو کشتی از ۳۰ به ۱۵ دقیقه کاهش یافته است.
فرار از تشک در حالت خاک با یک امتیاز و یک اخطار همراه است و ادامه کشتی سرپا در وسط تشک خواهد بود. •
کشتی گیرانی که در داخل تشک به حالت ریسک اقدام به اجرای فن می کنند و بدون دریافت امتیاز در خاک حریف قرار می گیرند، •
امتیازی از دست نمی دهند، اما اگر به حالت ریسک در منطقه ران اقدام به اجرای فن کنند و در خارج از تشک در خاک حریف قرار
گیرند، یک امتیاز از دست می دهند و ادامه کشتی سرپا در وسط تشک خواهد بود.
در شرایط خاک اگر مدافع بدون فشار از سوی حریف از تشک خارج شود یک امتیاز از دست می دهد و ادامه کشتی سرپا در وسط تشک •
خواهد بود.
چنانچه کشتی در پایان یک زمان دو دقیقه ای با نتیجه صفر بر صفر به پایان برسد داوران با استفاده از توست سکه مجری قانون سینه به •
سینه در فرنگی و خم گیری در آزاد را مشخص می کنن که شامل شرایط ذیل است:
زمان برای اجرای قانون سینه به سینه یا خم گیری ۳۰ ثانیه خواهد بود، چنانچه برنده توست نتواند در این مدت به امتیازی دست یابد با .1
یک امتیاز و یک اخطار جریمه می شود و کشتی در یک تایم به سود حریف به اتمام خواهد رسید.
در هر شرایطی که قبل از اتمام زمان ۳۰ ثانیه تعیین شده یکی از کشتی گیران موفق به اجرای فنی شود که امتیازی در بر داشته باشد، .2
کشتی بالفاصله از سوی داور قطع و آن تایم به سود مجری به اتمام خواهد رسید.
در هر شرایطی که قبل از اتمام زمان ۳۰ ثانیه تعیین شده یکی از کشتی گیران موفق به اجرای فنی شود که امتیازی در بر داشته باشد، .3
کشتی بالفاصله از سوی داور قطع و آن تایم به سود مجری به اتمام خواهد رسید.
در کشتی فرنگی اگر برنده توست موفق به حفت کردن دستان خود به دور کمر حریف شود، داور موظف است بالفاصله سوت آغاز کشبی .4
را بزند، حتی اگر دستان حریف باز باشد، در واقع در این شرایط فقط برنده توست برای داور مهم است.
هرگز باز شدن دست مجری یا مدافع پس از سوت داور شامل جریمه و منجر به قطع کشتی نمی شود و تمها کسب امتیاز قبل از پایان ۳۰. 5
ثانیه تعیین شده منجر به قطع کشتی خواهد شد، اگر برنده توست نتواند تا ۳۰ ثانیه امتیازی کسب کند با یک امتیاز و یک اخطار جریمه
مواجه خواهد شد.
پای هر یک از کشتی گیراین در شرایط عادی در اجرای قانون سینه به سینه یا خم گثیریاز تشک خارج شد با یک امتیاز و یک اخطار .6
جریمه خواهد شد.
هر یک از کشتی گیران بدون تالش برای اجرای فن و به صورت هول حریف را از تشک خارج کند نه تنها امتیازی دریافت نمی کند بلکه .7
با یک امتیاز و یک اخطار جریمه خواهد شد.
در خم گیری، داور موظف است پس از گرفتن خم از سوی برنده توست و بالفاصله پس از لمس دستان مدافع با بدن وی سوت آغاز کشتی .8
را بزند، پس از سوت اگر پای مدافع از دستان برنده توست خارج شود و یا حتی کشتی به حالت رودررو هم در بیاید دارو مجاز به قطع
کشتی نیست، تنها کسب امتیاز یا پایان مدت ۳۰ ثانیه منجر به قطع کشتی خواهد بود. در واقع برنده توست ۳۰ ثانیه فرصت دارد که به هر
شکلی حتی پس از خارج شدن پای حریف از دستان وی موفق به کسب امتیاز شود، در غیر این صورت با یک امتیاز و یک اخطار جریمه
می شود و زمان دو دقیقه ای مسابقه به سود حریف به اتمام خواهد رسید.
در اجرای قانون سینه به سینه یا خم گیری داور مجاز به لمس کشتی گیران نیست. .9
کشتی گیرانی که یک بار از اجرای دستور داور سرپیچی کنند )چه مدافع چه مجری( اگر برای بار دوم عمل خود را تکرار کنند با یک .10
امتیاز و یک اخطار جریمه مواجه خواهند شد.
آموزش فن بارانداز
بارانداز مهارتى است که کشتى‌گیر مجری، کمر حریف را به تنهائى و یا قسمت‌هائى از بدن او را در خاک به روش‌هاى مختلف مانند کلید بارانداز، فتیله‌پیچ بارانداز، عوج‌بند بارانداز (نلسون بارانداز)، سالتو بارانداز، بارانداز مشک سقا، بارانداز با کمک پا، سگک بارانداز و غیره، درشرایط تهاجمى و یا در وضعیت تدافعى مى‌گیرد و سپس با حرکت به سمت اجراء فن بارانداز، زانوى پاى همان سمت را جلوى زانوى پاى حریف مى‌گذارد و پاى او را سد مىکند و سپس در حالت نشسته و یا ولو شده، حریف را با انجام عمل پل‌سازى و رفتن به زیر مرکز ثقل بدن او و چرخش روى پل، به روى سینهٔ خود مى‌آورد و با وارد ساختن ضربهٔ شکم به بدن حریف، او را در همان سمت مى‌غلتاند و یا اینکه بدن خود را از زیر بدن حریف خارج کرده، فقط او را به روى پل مى‌برد و یا اینکه حریف را از روى تشک بلند کرده، بهصورت سالتو، فن بارانداز را اجراء مىکند و یا اینکه همین فن را در صورتى‌که حریف واکنش نشان مى‌دهد، در جهت عکس انجام مى‌دهد.
بارانداز از سینه
۱- طریقهٔ گرفتن:
هنگامى که حریف در حالت ولو شده به روى تشک قرار دارد و فضائى براى گرفتن کمر او وجود ندارد، مجرى با عبور دست‌هاى خود از زیر بغل حریف، بدن او را از ناحیهٔ سینه، بهوسیلهٔ دست‌هاى قلاب‌شدهٔ خود با روش‌هاى مختلف بهطور محکم مى‌گیرد، به‌طورى‌که امکان حرکت بدن حریف در بین دست‌هاى مجرى وجود نداشته باشد.
۲- روش اجراء:
مجرى با یک حرکت ناگهانى از یک سمت حریف را به روى سینهٔ خود مى‌کشد و با انجام عمل پل‌سازى و رفتن به زیر مرکز ثقل بدن حریف، او را با ضربهٔ شکم و انجام عمل پل چرخشى مى‌غلتاند و دوباره او را خاک مىکند.
۳- نتیجه‌گیرى:
با اجراء فن، بارانداز از سینه حریف به روى پل مى‌رود و امتیاز فنى (طبق قوانین وقت) به کشتى‌گیر مجرى تعلق مى‌گیرد.
بارانداز از کمر
۱- طریقهٔ گرفتن:
هنگامى که حریف درخاک نشسته، کشتى‌گیر مجرى از پشت، کمر او را با دست‌هاى قلاّب‌شدهٔ خود با روش‌هاى مختلف و بهطور محکم مى‌گیرد به‌طورى‌که امکان حرکت بدن حریف در بین دست‌هاى مجرى وجود نداشته باشد.
۲- روش اجراء:
مجرى با حرکت به سمت اجراء فن و قرار دادن زانوى پاى خود، جلوى پاى حریف، او را از پهلو به روى بدن خود کشیده، در حالى‌که عمل پل‌سازى را از پهلو انجام مى‌دهد، حریف را نیز به روى بدن خود مى‌کشد و در همین لحظه با ضربه‌اى که با شکم خود به زیر مرکز ثقل بدن حریف وارد مىکند، او را به روى پل مى‌غلتاند و دوباره خاک مىکند.
۳- نتیجه‌گیرى:
با اجراء فن، بارانداز کمر حریف به روى پل رفته، فقط دو امتیاز فنى به کشتى‌گیر مجرى تعلق مى‌گیرد.
امین ستاره ئی. ساعت:۱۶
در کشتی آزاد همچون کشتی کچ و کشتی فرنگی هدف
اصلی چسباندن شانه حریف بر تشک است که به پیروزی فوری (ضربه فنی) منجر میشود و برخلاف کشتی فرنگی کشتیگیران اجازه گرفتن پای حریف و استفاده از پای خود را دارند.
بر اساس مقررات بینالمللی هرگونه گرفتن، ضربه زدن و پرتاب کردن ملایم حریف مجاز است. اما هر نوع گرفتنی که زندگی یا سلامتی اعضای حریف را به خطر بیندازد مانند گرفتن گلو ممنوع است. همچنین استفاده از لگد، مشت، کله زدن و گرفتن دوبنده ممنوع است. جدیدترین مقررات کشتی فیلا که از سال ۲۰۱۳ به اجرا در می آید اینگونه است:
کشتی در دو زمان ۳ دقیقهای برگزار میشود.
شمارش امتیازات به صورت مجموع هر دو زمان خواهد بود.
مقررات و قوانین کشتی آزاد
دسته بندی : ⚽ ورزش,ویژه های ورزشتاریخ : 13 آگوست
ورزش کشتی یکی از ورزش هایی است که از سال های گذشته تاکنون در ایران و در سراسر جهان رواج داشته است. این ورزش، انواع مختلفی دارد. کشتی آزاد و کشتی فرنگی. هر کدام از انواع کشتی، قوانین خود را دارند. برای آشنایی با قوانین کشتی آزاد این بخش گهر را بخوانید. در ادامه مطالبی در مورد کشتی آزاد و مقررات کشتی آزاد و قانون های کشتی آزاد می خوانید.
مقررات و قوانین کشتی آزاد
مقررات و قوانین کشتی آزاد,
قوانین کشتی آزاد
در کشتی آزاد همچون کشتی کچ و کشتی فرنگی هدف اصلی چسباندن شانه حریف بر تشک است که به پیروزی فوری (ضربه فنی) منجر میشود و برخلاف کشتی فرنگی کشتیگیران اجازه گرفتن پای حریف و استفاده از پای خود را دارد.
مسابقات کشتی آزاد از المپیک ۱۹۰۴ وارد المپیک شد و از المپیک ۲۰۰۴ رقابتهای این رشته در بخش زنان نیز برگزار میشود.
مقررات ورزش کشتی آزاد
کشتیگیر دوبنده آبی برای جلوگیری از ضربه فنی شدن در وضعیت پل قرار میگیرد
اجرای فن کنده یک چاک توسط کائوری ایچو برنده ۳ مدال طلای المپیک و ۸ مدال طلای قهرمانی جهان
وضعیت‌های مختلف در ورزش کشتی آزاد
بر اساس مقررات بینالمللی هرگونه گرفتن، ضربه زدن و پرتاب کردن ملایم حریف مجاز است. اما هر نوع گرفتنی که زندگی یا سلامتی اعضای حریف را به خطر بیندازد مانند گرفتن گلو ممنوع است. همچنین استفاده از لگد، مشت، کله زدن و گرفتن دوبنده ممنوع است. جدیدترین مقررات کشتی فیلا که از سال ۲۰۱۳ به اجرا در می آید اینگونه است:
کشتی در دو زمان ۳ دقیقهای برگزار میشود.
شمارش امتیازات به صورت مجموع هر دو زمان خواهد بود.
خاک کردن ۲ امتیاز دارد. بیرون رفتن حریف از تشک و پوئن- اخطار تنها یک امتیاز خواهد داشت.
در کشتی آزاد وقتی امتیاز فنی یک کشتیگیر در هر تایم یا مجموع به اختلاف ۱۰ برسد، کشتی بلافاصله قطع و برنده اعلام خواهد شد.
آشنا شدن شانه‌ها با تشک، ضربه فنی محسوب میشود.
در کشتی آزاد، تذکر کم‌کاری مانند کشتی فرنگی نیست. اولین تذکر کم‌کاری از سوی داور به صورت هشدار زبانی اعلام میشود. در اعلام تذکر دوم یک اخطار به کشتیگیر کم‌کار (کشتی‌گیری که قبلاً تذکر دریافت کرده) داده میشود و کشتی گیران ۳۰ ثانیه فرصت دارند فعال شوند، اگر کشتی‌گیری موفق به کسب امتیاز نشود، آن کشتی‌گیری که اخطار دریافت کرده، یک امتیاز و اخطار نیز جریمه میشود.
در کشتی آزاد، اگر در پایان دو دقیقه از هر تایم کشتی گیران امتیازی نگیرند، داور به کشتیگیر کم کارتر اخطار میدهد که در این شرایط کشتیگیر کم‌کار ۳۰ ثانیه فرصت دارد امتیاز بگیرد وگر نه یک امتیاز به حریفش داده میشود.
نقض قانون منجر به گرفتن اخطار به کشتیگیر میشود و سه اخطار کشتیگیر را از ادامه مسابقه محروم میکند. در هنگام نقض شدید مقررات کشتیگیر را میتوان بیدرنگ از مسابقه اخراج کرد.
مسابقات میبایست روی تشک کشتی که حداقل ۱۰ متر قطر دارد برگزار شود.
سلام استاد گرامی عرض ادب و خسته نباشد
از جمله فنونی که می توان در کشتی و در هنگام کار کردن بر روی دست ها اجرا کرد فن یک دست دو دست می باشد.این فن در حالات و روشهای مختلف مثلا در هنگام حمله حریف یا در هنگام دفاع می توان استفاده کرد.
اجرا
هنگامی که حریف(آبی) دست بر شانه های ما گذاشته است با استفاده از دست آراد مچ و یا آرنج دستی که حریف بر سر شانه ما گذاشته است را می گیریم. البته قبل از گرفتن دست باید کمی خود را عقب دهیم تا جای مچ گیری حریف ایجاد شود.
دستی که حریف آن را گرفته بود را به دور بازویی که مچ آن را گرفته ایم می اندازیم .باید توجه کنیم هنگامی که دست را دور بازوی حریف کردیم مانند شکل دست را ببندیم .دست را تا انجا که امکان دارد از بالای بازو بگیریم تا کنترل کامل حریف در دست ما باشد.
حال ما یک دست دودست را گرفته ایم در این حالت برای اتمام کار روش های مختلفی وجود دارد که بستگی به حالتی دارد که حریف انجام می دهد.یک از کارهایی که حریف می تواند انجام دهد این است که دست بر سر ما گذارد و تا انجا که می تواند بدن خود را عقب دهد
در این حالت ما باید 2 زانو بنشینیم یا مانند شکل یک پا را عقب دهیم و با استارتی که که میزنیم دوخم حریف را بگیریم و حریف را خاک کنیم.
به نظر من یکی از مهمترین تکنیک ها و حرکات در کشتی کار کردن بر روی دست ها و سرو گردن حریف میباشد که به دنبال آن:
1-گیج کردن وخسته کردن حریف
2- کنترل قدرت حریف و استفاده از قدرت او در زمان مناسب
3-جلوگیری از امتیاز گیری حریف و کسب امتیاز با استفاده از فنون دیگر
برای اینکه این مهارت یعنی کار بر روی دست ها را به خوبی فراگیریم باید توجه کنیم که باید از تمام بدن یعنی دست ها و سر و پا ها و همانگی بین آن ها استفاده کنیم.برای این منظور باید در ابتدا حرکاتی جزئی که در زیر آمده است را بیاموزیم و با به پیوسته کردن آن بتوانیم امتیاز کسب کنیم و بعد از آن کشتی را کنترل کنیم.
الف:ضربه به سر :
توجه کنید که برای زیرگیری مستقیم و از روبه رو نمی توان بدون هیچ حرکت و کششی از حریف زیر گرفت حال هر چه قدر سرعت زیر گیری ما بالا باشد چرا که حریف آماده گی کامل و 100 درصد دارد و به محض حرکت اضافی حریف عکس العمل مناسبی نشان می دهد.پس یکی از روش های زیر گیری از روبه رو و مستقیم ضربه به سر حریف است .ضربه به سر نباید با مچ و حالت ضربه باشد بلکه باید به صورت کشش حریف و با ساعد و در برخی موارد کف دست صورت پذیرد و به این صورت باشد که بعد از گذاشتن دست پشت سر حریف او ر ا با تمام قدرت به طرف پایین و تشک بکشیم و بعد از اینکه حریف سرش را بالا کشید زیرگیری کنیم.
ب:کشیدن دست ها:
کشیدن دست ها میتوان با یک دست یا دوست و از نقاط مختلف صورت پذیرد.دست هایمان را بر سر شانه حریف می گذاریم و او را به طرف خود یا هل می دهیم و یا می توان مچ یا مچ های حریف را در اختیار خود بگیریم یا وقتی حریف دست بر سر شانه های ما گداشته است با کف دست هایمان بازو های او را بگیریم و با یک جهش او را وادار به رها کردن کنیم.
ج:مچ گیریها:
می توان برای کسب امتیاز از گرفتن مچ حریف و بالازدن دست با استفاده از مچ گرفته شده استفاده کنیم و یا در زمانی که حریف مچ ما را گرفته است ما هم مچ او را بگیریم و تبدیل به یک دست دو دستها کنیم
کشتی آزاد یکی از روشهای کشتی گرفتن است که در سراسر دنیا تمرین میشود و به همراه کشتی فرنگی یکی از دو سبک کشتی است که در بازیهای المپیک برگزار میشود.[۱][۲]
در کشتی آزاد همچون کشتی فرنگی، هدف اصلی چسباندن شانه حریف بر تشک است که به پیروزی فوری (ضربه فنی) منجر میشود و برخلاف کشتی فرنگی کشتیگیران اجازه گرفتن پای حریف و استفاده از پای خود را دارند.
مسابقات کشتی آزاد از المپیک ۱۹۰۴ وارد المپیک شد و از المپیک ۲۰۰۴ رقابتهای این رشته در بخش زنان نیز برگزار میشود.
مقررات کشتی[ویرایش]- بر اساس مقررات بینالمللی هرگونه گرفتن، ضربه زدن و پرتاب کردن ملایم حریف مجاز است. اما هر نوع گرفتنی که زندگی یا سلامتی اعضای حریف را به خطر بیندازد مانند گرفتن گلو ممنوع است. همچنین استفاده از لگد، مشت، کله زدن و گرفتن دوبنده ممنوع است. جدیدترین مقررات کشتی فیلا که از سال ۲۰۱۳ به اجرا در میآید اینگونه است:[۳]
- کشتی در دو زمان ۳ دقیقهای برگزار میشود.
- شمارش امتیازات به صورت مجموع هر دو زمان خواهد بود.
- خاک کردن ۲ امتیاز دارد. بیرون رفتن حریف از تشک و اخطار تنها یک امتیاز خواهد داشت.
- در کشتی آزاد وقتی امتیاز فنی یک کشتیگیر در هر تایم یا مجموع به اختلاف ۱۰ برسد، کشتی بلافاصله قطع و برنده اعلام خواهد شد.
- آشنا شدن شانه‌ها با تشک، ضربه فنی محسوب میشود.
- در کشتی آزاد، تذکر کم‌کاری مانند کشتی فرنگی نیست. اولین تذکر کم‌کاری از سوی داور به صورت هشدار زبانی اعلام میشود. در اعلام تذکر دوم یک اخطار به کشتیگیر کم‌کار (کشتی‌گیری که قبلاً تذکر دریافت کرده) داده میشود و کشتی گیران ۳۰ ثانیه فرصت دارند فعال شوند، اگر کشتی‌گیری موفق به کسب امتیاز نشود، آن کشتی‌گیری که اخطار دریافت کرده، یک امتیاز و اخطار نیز جریمه میشود.
- در کشتی آزاد، اگر در پایان دو دقیقه از هر تایم کشتی گیران امتیازی نگیرند، داور به کشتیگیر کم‌کار اخطار میدهد که در این شرایط کشتیگیر کم‌کار ۳۰ ثانیه فرصت دارد امتیاز بگیرد وگر نه یک امتیاز به حریفش داده میشود.
- نقض قانون منجر به گرفتن اخطار به کشتیگیر میشود و سه اخطار کشتیگیر را از ادامه مسابقه محروم میکند. در هنگام نقض شدید مقررات کشتیگیر را میتوان بیدرنگ از مسابقه اخراج کرد.
- مسابقات میبایست روی تشک کشتی که حداقل ۱۰ متر قطر دارد برگزار شود.
تغییرات اساسی قوانین در سال ۲۰۱۵[ویرایش]با توجه به تغییراتی که در قوانین کشتی فرنگی ایجاد شد، اجرای برخی از این تغییرات در کشتی آزاد نیز ضروری است. اتحادیه جهانی کشتی به منظور یکپارچه کردن قوانین در هر دو رشته آزاد و فرنگی، تغییرات جدید قوانین در رشته کشتی آزاد را به شرح ذیل اعلام کرد:[۴][۵]
- تمامی فنون چرخشی (بارانداز، فیتیله پیچ و…) دو امتیازی هستند؛ چه چرخش از ناحیهٔ کمر و شکم باشد و چه چرخش روی دو دست کشتیگیر مدافع باشد، دو امتیاز به مجری فن داده میشود (حذف یک‌امتیازی چرخش روی دستان).
- تماس آنیِ شانه‌های کشتیگیر مهاجم یا مجری فن با تشک دیگر امتیازی در برنخواهد داشت (پیش از این، مجری فن در هنگام اجرای فن به دلیل روی پل رفتن خود و تماس شانه‌هایش با تشک، یک امتیاز از دست می‌داد، اما اکنون این قانون حذف شده‌است).
- اگر پای کشتیگیر مهاجم از تشک خارج شود، سه حالت زیر قابل فرض است:
- اگر کشتیگیر مهاجم امتیازی به دست بیاورد، آن امتیاز تعلق میگیرد (امتیاز برای او ثبت میشود).
- اگر کشتیگیر مهاجم نتواند فنی را اجرا یا امتیازی کسب کند، داور مسابقه را متوقف میکند و یک امتیاز به حریف داده میشود.
- اگر کشتیگیر مهاجم، حریف را با کنترل کامل بلند کند و پایش از تشک بیرون برود و نتواند امتیازی کسب کند، یک امتیاز به حریف او داده نخواهد شد.
- هُل دادن حریف به خارج از تشک امتیازی نخواهد داشت.
- بالاتنه کشتی گیر باید بهطور کامل به زمین برخورد کند تا ضربه فنی شده و مسابقه به اتمام برسد.
- قوانین ورزش رزمی کشتی آزاد را اتحادیه جهانی کشتی یا UWW تصویب میکند که یکی از مدرن‌ترین فدراسیون‌های ورزشی در جهان است و سخت‌ترین قوانین را برای ورزش کشتی آزاد تصویب کرده‌است.[۶]
کیوان زکی زاده
تایم =دوشنبه و چهارشنبه ساعت 16 تا 17:30
کشتی آزاد یکی از روشهای کشتی گرفتن است که در سراسر دنیا تمرین میشود و به همراه کشتی فرنگی یکی از دو سبک کشتی است که در بازیهای المپیک برگزار میشود.[۱][۲]
در کشتی آزاد همچون کشتی فرنگی، هدف اصلی چسباندن شانه حریف بر تشک است که به پیروزی فوری (ضربه فنی) منجر میشود و برخلاف کشتی فرنگی کشتیگیران اجازه گرفتن پای حریف و استفاده از پای خود را دارند.
مسابقات کشتی آزاد از المپیک ۱۹۰۴ وارد المپیک شد و از المپیک ۲۰۰۴ رقابتهای این رشته در بخش زنان نیز برگزار میشود.
مقررات کشتی[ویرایش]- بر اساس مقررات بینالمللی هرگونه گرفتن، ضربه زدن و پرتاب کردن ملایم حریف مجاز است. اما هر نوع گرفتنی که زندگی یا سلامتی اعضای حریف را به خطر بیندازد مانند گرفتن گلو ممنوع است. همچنین استفاده از لگد، مشت، کله زدن و گرفتن دوبنده ممنوع است. جدیدترین مقررات کشتی فیلا که از سال ۲۰۱۳ به اجرا در میآید اینگونه است:[۳]
- کشتی در دو زمان ۳ دقیقهای برگزار میشود.
- شمارش امتیازات به صورت مجموع هر دو زمان خواهد بود.
- خاک کردن ۲ امتیاز دارد. بیرون رفتن حریف از تشک و اخطار تنها یک امتیاز خواهد داشت.
- در کشتی آزاد وقتی امتیاز فنی یک کشتیگیر در هر تایم یا مجموع به اختلاف ۱۰ برسد، کشتی بلافاصله قطع و برنده اعلام خواهد شد.
- آشنا شدن شانه‌ها با تشک، ضربه فنی محسوب میشود.
- در کشتی آزاد، تذکر کم‌کاری مانند کشتی فرنگی نیست. اولین تذکر کم‌کاری از سوی داور به صورت هشدار زبانی اعلام میشود. در اعلام تذکر دوم یک اخطار به کشتیگیر کم‌کار (کشتی‌گیری که قبلاً تذکر دریافت کرده) داده میشود و کشتی گیران ۳۰ ثانیه فرصت دارند فعال شوند، اگر کشتی‌گیری موفق به کسب امتیاز نشود، آن کشتی‌گیری که اخطار دریافت کرده، یک امتیاز و اخطار نیز جریمه میشود.
- در کشتی آزاد، اگر در پایان دو دقیقه از هر تایم کشتی گیران امتیازی نگیرند، داور به کشتیگیر کم‌کار اخطار میدهد که در این شرایط کشتیگیر کم‌کار ۳۰ ثانیه فرصت دارد امتیاز بگیرد وگر نه یک امتیاز به حریفش داده میشود.
- نقض قانون منجر به گرفتن اخطار به کشتیگیر میشود و سه اخطار کشتیگیر را از ادامه مسابقه محروم میکند. در هنگام نقض شدید مقررات کشتیگیر را میتوان بیدرنگ از مسابقه اخراج کرد.
- مسابقات میبایست روی تشک کشتی که حداقل ۱۰ متر قطر دارد برگزار شود.
تغییرات اساسی قوانین در سال ۲۰۱۵[ویرایش]با توجه به تغییراتی که در قوانین کشتی فرنگی ایجاد شد، اجرای برخی از این تغییرات در کشتی آزاد نیز ضروری است. اتحادیه جهانی کشتی به منظور یکپارچه کردن قوانین در هر دو رشته آزاد و فرنگی، تغییرات جدید قوانین در رشته کشتی آزاد را به شرح ذیل اعلام کرد:[۴][۵]
- تمامی فنون چرخشی (بارانداز، فیتیله پیچ و…) دو امتیازی هستند؛ چه چرخش از ناحیهٔ کمر و شکم باشد و چه چرخش روی دو دست کشتیگیر مدافع باشد، دو امتیاز به مجری فن داده میشود (حذف یک‌امتیازی چرخش روی دستان).
- تماس آنیِ شانه‌های کشتیگیر مهاجم یا مجری فن با تشک دیگر امتیازی در برنخواهد داشت (پیش از این، مجری فن در هنگام اجرای فن به دلیل روی پل رفتن خود و تماس شانه‌هایش با تشک، یک امتیاز از دست می‌داد، اما اکنون این قانون حذف شده‌است).
- اگر پای کشتیگیر مهاجم از تشک خارج شود، سه حالت زیر قابل فرض است:
- اگر کشتیگیر مهاجم امتیازی به دست بیاورد، آن امتیاز تعلق میگیرد (امتیاز برای او ثبت میشود).
- اگر کشتیگیر مهاجم نتواند فنی را اجرا یا امتیازی کسب کند، داور مسابقه را متوقف میکند و یک امتیاز به حریف داده میشود.
- اگر کشتیگیر مهاجم، حریف را با کنترل کامل بلند کند و پایش از تشک بیرون برود و نتواند امتیازی کسب کند، یک امتیاز به حریف او داده نخواهد شد.
- هُل دادن حریف به خارج از تشک امتیازی نخواهد داشت.
- بالاتنه کشتی گیر باید بهطور کامل به زمین برخورد کند تا ضربه فنی شده و مسابقه به اتمام برسد.
- قوانین ورزش رزمی کشتی آزاد را اتحادیه جهانی کشتی یا UWW تصویب میکند که یکی از مدرن‌ترین فدراسیون‌های ورزشی در جهان است و سخت‌ترین قوانین را برای ورزش کشتی آزاد تصویب کرده‌است.[۶]
مهدی جلالی مجد
محقق و مدرس دانشگاه در رشته آسیب شناسی و حرکات اصلاحی در ورزش
مهدی جلالی مجدمحقق و مدرس دانشگاه در رشته آسیب شناسی و حرکات اصلاحی در ورزشاین وبلاگ جهت نشر مطالب علمی و دانشگاهی در رشته آسیب شناسی و حرکات اصلاحی در ورزش جهت استفاده دانشجویان عزیز می باشد.خلاصه آمار
کلمات کلیدی
مهدی جلالی مجدمهدی جلالیجلالی مجدمجدمهدی مجدجلالیجزوه مفاصلسیستم های عضلانیسیستم عصبیحرکت شناسیمفصل مچ پاتالاموسمچ دستاسیبوضعیت بدنیفرم سابقه پزشکیتغذیه ورزشیتغذیهسیستم گوارشیستون فقراتتنهمفصلاستخواندیکشنرییادگیری حرکتیجزوه عقده های قاعده ایمحیطیدستگاه عصبیآناتومیشناخت ناهنجاری هابایگانی
- مهر ۱۴۰۰ (۱)
- تیر ۱۴۰۰ (۱)
- مرداد ۱۳۹۹ (۳)
- آبان ۱۳۹۷ (۴)
- مهر ۱۳۹۷ (۸)
- شهریور ۱۳۹۷ (۸)
- مرداد ۱۳۹۷ (۱۴)
- خرداد ۱۳۹۷ (۶)
- فروردین ۱۳۹۷ (۲)
- آذر ۱۳۹۶ (۶)
- آبان ۱۳۹۶ (۲۴)
آخرین مطالب
۰۰/۰۷/۲۰
قهرمان ملی محمد رضا گرایی
۹۷/۰۸/۱۷
حرکت شناسی ورزشی 1
۹۷/۰۸/۱۷
حرکت شناسی ورزشی2
۹۷/۰۸/۱۷
تبریک و تهنیت
۹۷/۰۸/۰۸
light
پیوندهای روزانه
پیوندها
قهرمان ملی محمد رضا گراییسه شنبه, ۲۰ مهر ۱۴۰۰، ۰۹:۵۱ ب.ظ
ققنوس کشتی ایران- مهدی جلالی مجد
- محمد آهمه.دانشگاه آزاد کرج .دومیدانی .روزهای یکشنبه.چهارشنبه ساعت ۱۶الی۱۷ونیم
پیشینه برگزاری اولین مسابقات دو، پرش و پرتاب در جهان باستان
به یونان و ایرلند بازمیگردد.
بشر اولیه برای دفاع از خود محتاج به فرار کردن بود تا اینکه در محلی
خود را مخفی کرده به زندگی خود ادامه دهد. لیکن اشخاصی که ضعیف
بوده و قدرت دویدن نداشتند بدون شک طعمه حیوانات قرار میگرفتند.
بدین جهت پدرها بچههای خود را تشویق به دویدن کرده و به آنها طرز
فرار از مقابل حیوانات را میآموختند چرا که دویدن، حد فاصل بین زندگی
و مرگ برای آنها بود.
انسانهای اولیه ضمن دویدن و فرار، برای عبور از موانع طبیعی از جهیدن و
پریدن استفاده میکردند و اگر الزم میشد که بین آنها و حیوانات
مبارزهای صورت گیرد از پرتاب سنگ یا دیگر اشیا کمک میگرفتند این
کار معموالً زمانی انجام میگرفت که انسان از فرار کردن خسته و کوفته
میشد.
در تنگنای مرگ و زندگی، انسان مجبور بود از قدرت بازو و پنجه و عضالت
خود هم حداکثر استفاده را نماید. به این ترتیب انسان اولیه پی برد که اگر
تندتر بدود، بیشتر بپرد و محکمتر پرتاب کند، بهتر خواهد توانست با
مشکالت و خطرات پیرامون خود مبارزه کند.
از بین ملتهای دنیای باستان فقط یونان بود که با عشق و عالقه، مردانغیور و با شهامت خود را به بهترین شکل، تشویق میکرد. در یونان باستان
به مردانی که بهتر دویده و شیای را بیشتر پرتاب کرده و از مرتفعترین
محل میپریدند به چشم عظمت نگاه میکردند و برای آنها احترام و افتخار
زیادی قائل بودند. اما نکته مجهول برای همه دانشمندان علم ورزش این
است که به چه علت قهرمانان پرتاب دیسک در مرتبه اول قرار میگرفتند
و ورزشکاران دیگر در درجه دوم اهمیت قرار داشتند.
در اساطیر یونان باستان، به موجودی پرشور و شر به نام »مرکور« بر
میخوریم. این موجود افسانهای، جوانی است بلند باال و سرشار از شادمانی
و حرکت و حرارت. او در دو طرف کاله و مچ پای خود بالهایی کوچک دارد
و با همین بالها و گامهای تیز و چابک، سفرهای بسیار پرماجرایی را در
کوهها و جنگلها و سرزمینهای مختلف انجام میدهد. وجود چنین
اسطورهای حکایت از عالقه و توجه مردم به تیزپایی، چابکی و دویدن
دارد.
در دوران امپراطوری روم باستان، لژیونرها )سربازان عضو ارتش( با
پرداختن به انواع دوها و پرتابها، خود را برای مسابقات شمشیرزنی و
نبردهای تن به تن آماده میکردند.
در مصر باستان نیز، نوعی ورزش »دومیدانی« شامل دویدنهای انفرادی و
جمعی اجرا میشد.
- معراج رهبرزارع
تاریخچه دوومیدانی
المپیک باستان
المپیک باستان اولین اجرای سازمان یافته و قانوندار دوومیدانی بود. این بازیها از سال 776 قبل از میلاد آغاز شد و 12 قرن ادامه داشت.
دوومیدانی در المپیک باستان در رأس دیگر ورزشها قرار داشت. مسابقه دو با شرکت دوندگان چابک به مسافت یک اِستاد (182 متر) انجام میشد. واژه استادیوم از این کلمه گرفته شد.
در این دوره حتی دویدن با یک پا هم وجود داشته و از آنجا که بشر اسلحهای به نام نیزه اختراع کرده بود و در جنگ از آن استفاده فراوانی میکرد، پرتاب نیزه هم به عنوان ورزش شناخته شد. در المپیادها دو نوع مسابقه با نیزه وجود داشت: یکی پرتاب نیزه و دیگری نبرد با نیزه توأم با شمشیربازی.
«کوروبوس» احتمالاً اولین قهرمان رسمی دو در نخستین المپیک باستانی بوده است. بنا به مدارک تاریخی، پرش طول در چهارمین دوره به مواد مسابقه اضافه شد و کرونوس از کشور اسپارتا نخستین رکورددار این ماده بود که حدود 7 متر پرید. در دورههای بعدی رشتههای دیگر مانند پرتاب وزنه و پرتاب
دیسک به فهرست مسابقات دوومیدانی اضافه شد. یونانیها، برای پرتاب دیسک از یک صفحه مدور فلزی استفاده میکردند که آن را هاترس (HATTERES) مینامیدند.
بازیهای المپیک در قرن چهارم میلادی به دستور امپراطور روم تئودوزیوس اول تعطیل شد و همزمان مسابقات دوومیدانی هم از رونق افتاد. از آن زمان تا زنده شدن دوباره المپیک شکلهایی از انواع دوها و پرشها و پرتابها در اقوام و ملل دنیا دیده شده که بیشتر به خاطر آماده شدن جنگجویان و سربازان بوده است.
در قرن دوازدهم میلادی، مسابقات میدانی و مخصوصاً دو در انگلستان رواج یافت. این رواج در اواخر قرن پانزدهم و اوایل قرن شانزدهم شدت یافت و به ورزش اول جامعه تبدیل شد. علت این شکوفایی علاقه هنری هشتم پادشاه انگلستان بود که خود مهارت فراوانی در پرتاب چکش داشت.
در قرن 17 و 18 میلادی، در انگلستان نوعی شرطبندی مرسوم شد که در آن دوندگان با هم شرط میبستند و انبوه مردم به تماشا میایستادند.
در سالهای 1820 تا 1860 دوومیدانی به دانشگاهها و مدارس انگلستان راه یافته بود و دانشجویان علاقه فراوانی به این ورزش پیدا کرده بودند.
در سال 1849 ارتش انگلستان یک مسابقه بزرگ برای اهمیت دادن به دو و جلب توجه نظامیان به آن ترتیب داد و علاوه بر این، دوهای سرعت و استقامت را جزء دروس رسمی دانشکده افسری قرار داد.
در سال 1866 اولین باشگاه دوندگان با نام «کلوپ اتلتیک آماتور» در لندن تاسیس شد و بعد از آن باشگاهها و کلوپهای دیگری به وجود آمدند.
بعد از انگلستان، دومین کشوری که دوومیدانی در آن رونق بسیار یافت آمریک بود. اولین باشگاه دوومیدانی آمریکا «کلوپ اتلتیک نیویورک» بود که در سال 1868 تاسیس شد.
در اولین دوره المپیک نوین در سال 1896 دوومیدانی در ردیف مهمترین رشته های ورزشی بازیها قرار داشت.
در هفدهم ژوییه 1912 کنگرهای در سوئد با حضور نمایندگان سازمانهای دوومیدانی کشورهای بلژیک، اتریش، کانادا، شیلی، دانمارک، مصر، فنلاند، آلمان، انگلستان، یونان، مجارستان، نروژ، شوروی، آمریکا، سوئد و استرالی برپا شد و برای ایجاد یک سازمان بینالمللی دومیدانی مشورت کردند.
این سازمان، سرانجام در ماه اوت سال 1913 با نام «فدراسیون بینالمللی دوومیدانی» تأسیس شد. فعالیتهای این سازمان باعث شد که این ورزش در سراسر دنیا گسترش یابد. در حال حاضر تقریباً هیچ کشوری نیست که عضو فدراسیون دوومیدانی نباشد و از قوانین آن پیروی نکند
- سینا اسدی مهر، درس:دومیدانی ، ساعت : ۱۴
تاریخچه دوومیدانی
المپیک باستان
المپیک باستان اولین اجرای سازمان یافته و قانوندار دوومیدانی بود. این بازیها از سال 776 قبل از میلاد آغاز شد و 12 قرن ادامه داشت.
دوومیدانی در المپیک باستان در رأس دیگر ورزشها قرار داشت. مسابقه دو با شرکت دوندگان چابک به مسافت یک اِستاد (182 متر) انجام میشد. واژه استادیوم از این کلمه گرفته شد.
در این دوره حتی دویدن با یک پا هم وجود داشته و از آنجا که بشر اسلحهای به نام نیزه اختراع کرده بود و در جنگ از آن استفاده فراوانی میکرد، پرتاب نیزه هم به عنوان ورزش شناخته شد. در المپیادها دو نوع مسابقه با نیزه وجود داشت: یکی پرتاب نیزه و دیگری نبرد با نیزه توأم با شمشیربازی.
«کوروبوس» احتمالاً اولین قهرمان رسمی دو در نخستین المپیک باستانی بوده است. بنا به مدارک تاریخی، پرش طول در چهارمین دوره به مواد مسابقه اضافه شد و کرونوس از کشور اسپارتا نخستین رکورددار این ماده بود که حدود 7 متر پرید. در دورههای بعدی رشتههای دیگر مانند پرتاب وزنه و پرتاب
دیسک به فهرست مسابقات دوومیدانی اضافه شد. یونانیها، برای پرتاب دیسک از یک صفحه مدور فلزی استفاده میکردند که آن را هاترس (HATTERES) مینامیدند.
بازیهای المپیک در قرن چهارم میلادی به دستور امپراطور روم تئودوزیوس اول تعطیل شد و همزمان مسابقات دوومیدانی هم از رونق افتاد. از آن زمان تا زنده شدن دوباره المپیک شکلهایی از انواع دوها و پرشها و پرتابها در اقوام و ملل دنیا دیده شده که بیشتر به خاطر آماده شدن جنگجویان و سربازان بوده است.
در قرن دوازدهم میلادی، مسابقات میدانی و مخصوصاً دو در انگلستان رواج یافت. این رواج در اواخر قرن پانزدهم و اوایل قرن شانزدهم شدت یافت و به ورزش اول جامعه تبدیل شد. علت این شکوفایی علاقه هنری هشتم پادشاه انگلستان بود که خود مهارت فراوانی در پرتاب چکش داشت.
در قرن 17 و 18 میلادی، در انگلستان نوعی شرطبندی مرسوم شد که در آن دوندگان با هم شرط میبستند و انبوه مردم به تماشا میایستادند.
در سالهای 1820 تا 1860 دوومیدانی به دانشگاهها و مدارس انگلستان راه یافته بود و دانشجویان علاقه فراوانی به این ورزش پیدا کرده بودند.
در سال 1849 ارتش انگلستان یک مسابقه بزرگ برای اهمیت دادن به دو و جلب توجه نظامیان به آن ترتیب داد و علاوه بر این، دوهای سرعت و استقامت را جزء دروس رسمی دانشکده افسری قرار داد.
در سال 1866 اولین باشگاه دوندگان با نام «کلوپ اتلتیک آماتور» در لندن تاسیس شد و بعد از آن باشگاهها و کلوپهای دیگری به وجود آمدند.
بعد از انگلستان، دومین کشوری که دوومیدانی در آن رونق بسیار یافت آمریک بود. اولین باشگاه دوومیدانی آمریکا «کلوپ اتلتیک نیویورک» بود که در سال 1868 تاسیس شد.
در اولین دوره المپیک نوین در سال 1896 دوومیدانی در ردیف مهمترین رشته های ورزشی بازیها قرار داشت.
در هفدهم ژوییه 1912 کنگرهای در سوئد با حضور نمایندگان سازمانهای دوومیدانی کشورهای بلژیک، اتریش، کانادا، شیلی، دانمارک، مصر، فنلاند، آلمان، انگلستان، یونان، مجارستان، نروژ، شوروی، آمریکا، سوئد و استرالی برپا شد و برای ایجاد یک سازمان بینالمللی دومیدانی مشورت کردند.
این سازمان، سرانجام در ماه اوت سال 1913 با نام «فدراسیون بینالمللی دوومیدانی» تأسیس شد. فعالیتهای این سازمان باعث شد که این ورزش در سراسر دنیا گسترش یابد. در حال حاضر تقریباً هیچ کشوری نیست که عضو فدراسیون دوومیدانی نباشد و از قوانین آن پیروی نکند
- هادی ابوالحسنی
با عرض ادب خدمت شما استاد جلالی مجد
بسیار عالی ایشالا سلامت باشید
کار تحقیق هم انجام شد براتون ارسال شد
- امیر محمد بهرامی صالح
بنام خدا
نام :امیر محمد بهرامی
دانشجوی رشته ی تربیت بدنی دانشگاه آزاد کرج
تحقیق در مورد تاریخچه رشته ورزشی دو و میدانی
نام استاد:جناب جلالی مجد
-دوومیدانییک ورزش طبیعی است زیرا با رفتار و حرکات طبیعی انسان مطابقت دارد. بنابراین میتوان گفت دوومیدانی از زمان پیدایش بشروجود داشته است و اولین اسلحه نسان در برخورد با محیط و خطرهای آن به حساب میآمد.
بشر اولیه برای دفاع از خود محتاج به فرار کردن بود تا اینکه در محلی خود را مخفی کرده به زندگی خود ادامه دهد. لیکن اشخاصی که ضعیفبوده و قدرت دویدن نداشتند بدون شک طعمه حیوانات قرار میگرفتند.
بدین جهت پدرها بچههای خود را تشویق به دویدن کرده و به آنها طرز فرار از مقابل حیوانات را میآموختند چرا که دویدن، حد فاصل بین زندگیو مرگ برای آنها بود.
انسانهای اولیه ضمن دویدن و فرار، برای عبور از موانع طبیعی از جهیدن و پریدن استفاده میکردند و اگر لازم میشد که بین آنها و حیواناتمبارزه‌ای صورت گیرد از پرتاب سنگ یا دیگر اشیا کمک میگرفتند این کار معمولاً زمانی انجام میگرفت که انسان از فرار کردن خسته و کوفتهمی‌شد.
در تنگنای مرگ و زندگی، انسان مجبور بود از قدرت بازو و پنجه و عضلات خود هم حداکثر استفاده را نماید. به این ترتیب انسان اولیه پی برد کهاگر تندتر بدود، بیشتر بپرد و محکمتر پرتاب کند، بهتر خواهد توانست با مشکلات و خطرات پیرامون خود مبارزه کند.
از بین ملتهای دنیای باستان فقط یونان بود که با عشق و علاقه، مردان غیور و با شهامت خود را به بهترین شکل، تشویق میکرد. در یونان باستانبه مردانی که بهتر دویده و شیای را بیشتر پرتاب کرده و از مرتفعترین محل میپریدند به چشم عظمت نگاه میکردند و برای آنها احترام و افتخارزیادی قائل بودند. اما نکته مجهول برای همه دانشمندان علم ورزش این است که به چه علت قهرمانان پرتاب دیسک در مرتبه اول قرار میگرفتند وورزشکاران دیگر در درجه دوم اهمیت قرار داشتند.
در اساطیر یونان باستان، به موجودی پرشور و شر به نام «مرکور» بر میخوریم. این موجود افسانهای، جوانی است بلند بالا و سرشار ازشادمانی و حرکت و حرارت. او در دو طرف کلاه و مچ پای خود بالهایی کوچک دارد و با همین بالها و گامهای تیز و چابک، سفرهای بسیارپرماجرایی را در کوهها و جنگله و سرزمینهای مختلف انجام میدهد. وجود چنین اسطورهای حکایت از علاقه و توجه مردم به تیزپایی، چابکی ودویدن دارد.
در دوران امپراطوری روم باستان، لژیونرها (سربازان عضو ارتش) با پرداختن به انواع دوها و پرتابها، خود را برای مسابقات شمشیرزنی ونبردهای تن به تن آماده میکردند.
در مصر باستان نیز، نوعی ورزش «دومیدانی» شامل دویدنهای انفرادی و جمعی اجرا میشد.در ایرلند ورزش میدانی به نام «تیلتین» (tailtean) رایج است که پیشینهای چندهزار ساله دارد.
المپیک باستان اولین اجرای سازمان یافته و قانوندار دوومیدانی بود. این بازیها از سال 776 قبل از میلاد آغاز شد و 12 قرن ادامه داشت.
دوومیدانی در المپیک باستان در رأس دیگر ورزشها قرار داشت. مسابقه دو با شرکت دوندگان چابک به مسافت یک اِستاد (182 متر) انجاممی‌شد. واژه استادیوم از این کلمه گرفته شد.
در این دوره حتی دویدن با یک پا هم وجود داشته و از آنجا که بشر اسلحهای به نام نیزه اختراع کرده بود و در جنگ از آن استفاده فراوانیمی‌کرد، پرتاب نیزه هم به عنوان ورزش شناخته شد. در المپیادها دو نوع مسابقه با نیزه وجود داشت: یکی پرتاب نیزه و دیگری نبرد با نیزه توأم باشمشیربازی.
«کوروبوس» احتمالاً اولین قهرمان رسمی دو در نخستین المپیک باستانی بوده است. بنا به مدارک تاریخی، پرش طول در چهارمین دوره به موادمسابقه اضافه شد و کرونوس از کشور اسپارتا نخستین رکورددار این ماده بود که حدود 7 متر پرید. در دورههای بعدی رشتههای دیگر مانندپرتاب وزنه و پرتاب دیسک به فهرست مسابقات دوومیدانی اضافه شد. یونانیها، برای پرتاب دیسک از یک صفحه مدور فلزی استفاده میکردند کهآن را هاترس (HATTERES) مینامیدند.
بازیهای المپیک در قرن چهارم میلادی به دستور امپراطور روم تئودوزیوس اول تعطیل شد و همزمان مسابقات دوومیدانی هم از رونق افتاد. از آنزمان تا زنده شدن دوباره المپیک شکلهایی از انواع دوها و پرشها و پرتابها در اقوام و ملل دنیا دیده شده که بیشتر به خاطر آماده شدنجنگجویان و سربازان بوده است.
در قرن دوازدهم میلادی، مسابقات میدانی و مخصوصاً دو در انگلستان رواج یافت. این رواج در اواخر قرن پانزدهم و اوایل قرن شانزدهم شدتیافت و به ورزش اول جامعه تبدیل شد. علت این شکوفایی علاقه هنری هشتم پادشاه انگلستان بود که خود مهارت فراوانی در پرتاب چکش داشت.
در قرن 17 و 18 میلادی، در انگلستان نوعی شرطبندی مرسوم شد که در آن دوندگان با هم شرط میبستند و انبوه مردم به تماشا میایستادند
در سالهای 1820 تا 1860 دوومیدانی به دانشگاهها و مدارس انگلستان راه یافته بود و دانشجویان علاقه فراوانی به این ورزش پیدا کرده بودند.
در سال 1849 ارتش انگلستان یک مسابقه بزرگ برای اهمیت دادن به دو و جلب توجه نظامیان به آن ترتیب داد و علاوه بر این، دوهای سرعت واستقامت را جزء دروس رسمی دانشکده افسری قرار داد.
در سال 1866 اولین باشگاه دوندگان با نام «کلوپ اتلتیک آماتور» در لندن تاسیس شد و بعد از آن باشگاهها و کلوپهای دیگری به وجود آمدند.
بعد از انگلستان، دومین کشوری که دوومیدانی در آن رونق بسیار یافت آمریک بود. اولین باشگاه دوومیدانی آمریکا «کلوپ اتلتیک نیویورک» بودکه در سال 1868 تاسیس شد.
در اولین دوره المپیک نوین در سال 1896 دوومیدانی در ردیف مهمترین رشته های ورزشی بازیها قرار داشت.
در هفدهم ژوییه 1912 کنگرهای در سوئد با حضور نمایندگان سازمانهای دوومیدانی کشورهای بلژیک، اتریش، کانادا، شیلی، دانمارک، مصر،فنلاند، آلمان، انگلستان، یونان، مجارستان، نروژ، شوروی، آمریکا، سوئد و استرالی برپا شد و برای ایجاد یک سازمان بینالمللی دومیدانی مشورتکردند. این سازمان، سرانجام در ماه اوت سال 1913 با نام «فدراسیون بینالمللی دوومیدانی» تأسیس شد. فعالیتهای این سازمان باعث شدکه این ورزش در سراسر دنیا گسترش یابد. در حال حاضر تقریباً هیچ کشوری نیست که عضو فدراسیون دوومیدانی نباشد و از قوانین آن پیروینکند.
- محمدرضا توانگر رنجبر
دو و میدانی ناب‌ترین و اصیل ترین رشته ورزشی است که از ریشه یونانی اتلوس به معنی مبارزه و تلاش گرفته شده و به اندازه تاریخ آفرینش انسال قدمت دارد.
پیشینه برگزاری اولین مسابقات دو، پرش و پرتاب در جهان باستان به یونان و ایرلند بازمیگردد.
در مورد تاریخچه دو و میدانی در بازیهای المپیک روایات مختلفی وجود دارد اما نام کوروبوس به عنوان اولین قهرمان این مسابقات در 884 سال قبل از میلاد ثبت شده است. کوروبوس در مسابقه دو 200 متر که تنها مسابقه ادوار اولیه بوده، برنده شده است.
یونانیها به برگزاری مسابقات دو سرعت، پرش طول، پرتاب دیسک و نیزه ادامه دادند و قهرمانانشان به اوج شهرت رسیدند تا هنگامی که تئودوسیوس امپراطور روم، در سال 393 پس از میلاد پایان دوران باستانی بازیها را اعلام کرد.
از آن زمان تا قرن نوزدهم میلادی، دو و میدانی در مسابقات نظامیان اروپایی به حیات خود ادامه داد تا اینکه در انگلیس شکل مدرن این ورزش پایه‌گذاری شد.
در سال 1896 که آغاز دوره مدرن بازیهای المپیک بود، دو و میدانی همان مفهومی را داشت که امروزه از آن استنباط میشود. از این ورزش در کنار مسابقات شنا به عنوان قلب بازیهای المپیک یاد شده است.
شعار دو و میدانی در المپیک به زبان یونانی سیتیوس، آلتیوس، فورتیوس به معنی سریعتر، بالاتر و قویتر است.
طولانی‌ترین رقابت در میان مواد مختلف دو و میدانی، دوی 42 کیلومتر و 195 متر ماراتن است که ریشه در تاریخ یونان باستان دارد. فیلیپیدس مسافت شهر ماراتن تا آتن را می‌دود تا خبر پیروزی آتنی‌ها بر پارسیان (ایران) را اعلام کند و سپس می‌میرد.
پرش طول، پرش ارتفاع و سه گام به علاوه پرش با نیزه موادی هستند که در زمین واحد انجام میشوند. رشتههای پرتابی شامل پرتاب وزنه، چکش، دیسک و نیزه است اما رقابت مورد علاقه یونانیان مواد چندگانه شامل 10 گانه برای مردان و 7 گانه برای زنان است.
امروزه دو و میدانی با رشته‌هایی همچون فوتبال، بسکتبال، تنیس و والیبال به عنوان پرتحرک‌ترین رشتههای ورزشی جهان رقابت میکند.
سابقه حضور زنان در مسابقات دو و میدانی المپیک نیز به بازیهای 1928 آمستردام برمی‌گردد. اگرچه برنامه بازیهای المپیک از سال 1932 فرق کرده و نسبتا استانداردتر شده است اما برنامه مسابقات مردان و زنان تقریبا مثل هم است و تفاوتهای اندکی دارد. دوی 3000 متر زنان برای اولین‌بار در المپیک پکن گنجانده شده است.
- مهدی سلامی
مهدی سلامی
دانشگاه ازاد اسلامی رشته تربیت بدنی
تاریخچه دو میدانی :
دو و میدانی به مجموعه ای از ورزشهایی گفته میشود که شامل انواع دو، پرش، پرتاب، پیاده روی، و رشتههای ترکیبی است. برگزاری مسابقات دو و میدانی، در مقایسه با دیگر ورزشها، ساده تر است و نیاز چندانی به تجهیزات گران قیمت ندارد. بیشتر رشته های دو و میدانی به طور کلی انفرادی هستند، به جز دوهای امدادی و برخی از مسابقات مانند دوهای صحرانوردی که در آنها امتیاز اعضای یک تیم با هم جمع میشود.
سابقهٔ این ورزش به المپیک باستانیِ یونانیان میرسد که از ۷۷۶ ق. م برگزار میشد. این رشته استخوان بندی المپیک مدرن را از اوّلین دورهٔ آن تشکیل دادهاست. امروزه اتحادیه بینالمللی فدراسیون‌های دو و میدانی (IAAF) برگزاری مسابقات دوومیدانی در سطح بینالمللی را بر عهده دارد و پس از المپیک، معتبرترین رویدادهای این رشته، مسابقات قهرمانی دوومیدانی جهان و قهرمانی دو و میدانی داخل سالن جهان به شمار میروند.
دو و میدانی ناب ترین و اصیل ترین رشته ورزشی است که از ریشه یونانی اتلوس به معنی مبارزه و تلاش گرفته شده و به اندازه تاریخ آفرینش انسال قدمت داردپیشینه برگزاری اولین مسابقات دو، پرش و پرتاب در جهان باستان به یونان و ایرلند بازمی گردد.
مسابقات دو، پیاده‌روی سرعت، پرش و پرتاب از دوران پیشاتاریخ تاکنون انجام میشدهاست. سنگنگارههایی از مسابقات دو و پرش ارتفاع بر روی مقبرههای مصری متعلق به ۲۲۵۰ سال پیش از میلاد وجود دارد. ایرلندی‌های باستان از حدود ۱۸۰۰ سال پیش از میلاد مسابقاتی را برگزار میکردند که پرتاب سنگ و دو نیز در بین آنها بود. وقتی یونانیان در ۷۷۶ پ. م برگزاری بازیهای المپیک را آغاز کردند، تنها رشته‌ای که در چندین دورهٔ ابتدایی در آن برگزار شد مسابقهٔ دو سرعت معروف به استادیون بود که دوندگان، طول ورزشگاه (حدود ۲۰۰ متر) را می‌دویدند. در دورههای بعدی، رشتههای دیگری ازجمله پرتابها و پرشها نیز برگزار شدند و مهمترین رشتهٔ مسابقات پنجگانه محسوب میشد که از پنج رشتهٔ دو استادیون، پرش طول، پرتاب دیسک، پرتاب نیزه و کُشتی تشکیل میشد.
شعار دوومیدانی در المپیک به زبان یونانی «سیتیوس، آلتیوس، فورتیوس» به‌معنی «سریعتر، بالاتر و قویتر» است.
در 17 جولای 1912 فدراسیونی برای این ورزش بنا نهاد شد که International Amateur Athletics Federation این بود و واژه آماتور هم جزو آن بود و به صورت حرفه ای پیگری نمی شد اما در دهه 70 میلادی کاملا ورزش حرفه ای شد و در سال 2001 کلمه آماتور از آن حذف شد. اولین رییس آن هم سیگفیرد استروم از سوئد بود که 34 سال بر این مسند بود. در حال حاضر هم رییس آن سباستین کوئه از بریتانیا است که از سال 2015 بر صندلی ریاست نشسته است.
- سینا اسدی مهر - دو میدانی ۲ ساعت ۱۲و نیم در مورد پرتاب نیزه
پرتاب نیزه:
در این رشتهٔ ورزشی، ورزشکار می‌کوشد تا نیزه‌ای از جنس فلز یا آلومینیوم را به فاصله‌ای هرچه دورتر پرتاب کند.
فدراسیون جهانی دوومیدانی، در اول آوریل ۱۹۸۶، در طراحی نیزهٔ ویژهٔ مردان تغییراتی داد. همچنین، این فدراسیون، در سال ۱۹۹۹ درطراحی نیزهٔ زنان نیز تغییراتی اعمال کرد.
رکورددار پرتاب نیزهٔ مردان (با طراحی جدید) یان ژلزنی با رکورد ۹۸٫۴۸ است. او ۵ بار رکورد جهان را تغییر دادهاست.
ناحیهٔ پرتاب:
مسافت مسیر دورخیز در پرتاب نیزه باید حداکثر ۵/۳۶ متر و حداقل ۳۰ متر باشد. دالان پرتاب نیزه را دو خط موازى به پهناى ۵سانتى‌متر که در فاصله ۴ مترى یکدیگر قرار دارند تشکیل شده است. قوس انتهائى دالان پرتاب جزئى از محیط دایره‌اى است که بهشعاع ۸ متر ترسیم مى‌شود و در واقع محدودهٔ انتهائى پرتاب را مشخص مىکند. براى مشخص‌کردن قطاع یا ناحیهٔ فرود پرتاب، مرکزدایره به شعاع ۸ متر را به دو انتهاى قوس انتهائى پرتاب وصل مى‌کنیم و سپس خطوط بهدست آمده را مطابق تصویر (۱۷ - ۱۶)، در یکخط مستقیم ادامه مى‌دهیم (زاویهٔ بین دو شعاع در حدود ۲۹ درجه خواهد بود).
پهناى قوس انتهائى دالان پرتاب باید به عرض ۷ سانتى‌متر باشد و از جنس چوب یا فلز و همسطح با زمین است. البته مى‌توان در صورتدسترسى نداشتن به قوس آماده، با گچ آن را روى زمین ترسیم کرد.
- کیوان زکی زاده _ کلاس دومیدانی ١_ پنج شنبه ها ساعت ١٧:٤٥
از سال 1304 به بعد یک سری مسابقات در زمینه دو و میدانی در محله‌های مختلف تهران به صورت غیر رسمی آغاز شد. به علت محدودیت امکانات مسابقات تنها در رشته دوهای کوتاه ، پرش طول و پرش ارتفاع انجام میشد.
تا اینکه با روانه شدن تعدادی از دانشجویان ایرانی به اروپا در سالهای 1306 و بعد از آن و بازگشت آنها به وطن، دوومیدانی رفته رفته رونق گرفت.
تبلیغ دوومیدانی از سوی این افراد و گسترش نسبی آن در میان مردم مخصوصا قشر تحصیلکرده باعث شد تا در سال 1311 مسابقات
دوومیدانی مدارس با تعدادی مواد مورد نظر در برنامه‌های تحصیلی گنجانیده شود. در همین ایام بود که مردم با مفهوم رشته‌ای تحت عنوان دو صحرانوردی نیز آشنا شده، نسبت به برگزاری مسابقات آن اقدام کردند.
در سال 1312 یک فرد آمریکایی به نام گیبسون به عنوان کارشناس ورزش به استخدام دولت وقت ایران درآمد. او اولین مسابقات رسمی ورزش از جمله دوومیدانی را بین مراکز آموزشی تهران و اصفهان ترتیب داد. از آن تاریخ به بعد ورزش دوومیدانی در بین اکثر مراکز آموزشی کشور متداول شده، گسترش بیشتری یافت.
سال 1312 یک فرد آمریکایی به نام گیبسون به عنوان کارشناس ورزش به استخدام دولت وقت ایران درآمد. او اولین مسابقات رسمی ورزش از جمله دوومیدانی را بین مراکز آموزشی تهران و اصفهان ترتیب داد. از آن تاریخ به بعد ورزش دوومیدانی در بین اکثر مراکز آموزشی کشور متداول شده، گسترش بیشتری یافت.
این روند ادامه داشت و دوومیدانی به عنوان یک رشته ورزشی مادر بتدریج از مراکز آموزشی به سایر نهادهای دولتی و مردمی گسترش یافت و طرفدارانی پیدا کرد.
سالها مسابقات دوومیدانی به صورت غیررسمی و بدون داشتن متولی برگزارشدتا اینکه در سال 1318 خورشیدی اولین دوره مسابقات دوومیدانی ایران رسما پایه گذاری شد. این روند تا به حال به همت مسئولان و عوامل فدراسیون دوومیدانی ادامه دارد.
فدراسیون دوومیدانی ایران در تاریخ 14 بهمن 1325 رسما به عضویت فدراسیون بین المللی دوومیدانی درآمده است. با اینکه ورزشکاران ایرانی برای اولین بار در رشتههای ورزشی مختلف در سال 1327 در بازیهای المپیک لندن شرکت کردند، ولی قهرمانان دوومیدانی شانس شرکت در این بازیها را نداشتند.
اما 4 سال بعد، در سال 1331 یعنی بازیهای
بارانداز کمر
- طریقهٔ گرفتن :
هنگامى که حریف درخاک نشسته، کشتى‌گیر مجرى از پشت، کمر او را با دست‌هاى قلاّب‌شدهٔ خود با روش‌هاى مختلف و بهطور محکم مى‌گیرد به‌طورى‌که امکان حرکت بدن حریف در بین دست‌هاى مجرى وجود نداشته باشد.
- روش اجراء :
مجرى با حرکت به سمت اجراء فن و قرار دادن زانوى پاى خود، جلوى پاى حریف، او را از پهلو به روى بدن خود کشیده، در حالى‌که عمل پل‌سازى را از پهلو انجام مى‌دهد، حریف را نیز به روى بدن خود مى‌کشد و در همین لحظه با ضربه‌اى که با شکم خود به زیر مرکز ثقل بدن حریف وارد مىکند، او را به روى پل مى‌غلتاند و دوباره خاک مىکند.
- نتیجه‌گیرى :
با اجراء فن، بارانداز کمر حریف به روى پل رفته، فقط دو امتیاز فنى به کشتى‌گیر مجرى تعلق مى‌گیرد (شکل - فن بارانداز کمر).
بارانداز از سینه (Rear throw)
- طریقهٔ گرفتن :
هنگامى که حریف در حالت ولو شده به روى تشک قرار دارد و فضائى براى گرفتن کمر او وجود ندارد، مجرى با عبور دست‌هاى خود از زیر بغل حریف، بدن او را از ناحیهٔ سینه، بهوسیلهٔ دست‌هاى قلاب‌شدهٔ خود با روش‌هاى مختلف بهطور محکم مى‌گیرد، به‌طورى‌که امکان حرکت بدن حریف در بین دست‌هاى مجرى وجود نداشته باشد.
- روش اجراء :
مجرى با یک حرکت ناگهانى از یک سمت حریف را به روى سینهٔ خود مى‌کشد و با انجام عمل پل‌سازى و رفتن به زیر مرکز ثقل بدن حریف، او را با ضربهٔ شکم و انجام عمل پل چرخشى مى‌غلتاند و دوباره او را خاک مىکند.
- نتیجه‌گیرى :
با اجراء فن، بارانداز از سینه حریف به روى پل مى‌رود و امتیاز فنى به کشتى‌گیر مجرى تعلق مى‌گیرد (شکل - فن بارانداز از سینه)
فن دستو
فن دست تو عبارت است از گرفتن دست حریف و کشیدن آن به‌طرف خود. این فن در گارد موافق و مخالف و در حالت‌هاى مختلف، هنگام سرشاخ شدن، زیرگیری، خیمه زدن و غیره بهصورت ساده (در گارد مخالف) و به شکل یک دست دو دست و یا چرخشى (در گارد مخالف) قابل اجراء است. با اجراء فن دست تو، بهعنوان تکنیک و تاکتیکى ساده، مى‌توان کمر حریف را براى اجراء فنونى مانند سوبلس، سالتو، استارت، و غیره گرفت و یا مى‌توان از آن بهعنوان وسیله‌اى براى پیش‌انداز نمودن حریف، خاک کردن او، زیرگیرى و یا اجراء فنونى مانند سگک سرپا، یک دست و یک پا و غیره استفاده نمود.
دست تو در گارد موافق (روش ساده)
- طریقهٔ گرفتن :
مجرى با دست غیرگارد خود، مچ دست گارد حریف را گرفته و به کمک دست گارد خود از داخل بازوى دست گارد او را مى‌گیرد.
- روش اجراء :
در این حالت مجرى با کشیدن دست گرفته‌شدهٔ حریف به‌طرف داخل و رفتن به پشت او، کمر او را گرفته، سپس با سد کردن پاى گارد خود به جلوى پاى گارد حریف، او را به روى تشک درو مىکند.
- نتیجه‌گیرى :
در حالت، فن دست تو در گارد موافق (روش ساده) فقط حریف خاک مى‌شود و یک امتیاز فنى به کشتى‌گیر مجرى تعلق مى‌گیرد (شکل - فن دست تو در گارد موافق - روش ساده).
- طریقهٔ گرفتن : هنگامى که حریف درخاک نشسته، کشتى‌گیر مجرى از پشت، کمر او را با دست‌هاى قلاّب‌شدهٔ خود با روش‌هاى مختلف و بهطور محکم مى‌گیرد به‌طورى‌که امکان حرکت بدن حریف در بین دست‌هاى مجرى وجود نداشته باشد. - روش اجراء : مجرى با حرکت به سمت اجراء فن و قرار دادن زانوى پاى خود، جلوى پاى حریف، او را از پهلو به روى بدن خود کشیده، در حالى‌که عمل پل‌سازى را از پهلو انجام مى‌دهد، حریف را نیز به روى بدن خود مى‌کشد و در همین لحظه با ضربه‌اى که با شکم خود به زیر مرکز ثقل بدن حریف وارد مىکند، او را به روى پل مى‌غلتاند و دوباره خاک مىکند. - نتیجه‌گیرى : با اجراء فن، بارانداز کمر حریف به روى پل رفته، فقط دو امتیاز فنى به کشتى‌گیر مجرى تعلق مى‌گیرد (شکل - فن بارانداز کمر).طریقهٔ گرفتن :
مجرى با دست غیرگارد خود، مچ دست گارد حریف را گرفته و به کمک دست گارد خود از داخل بازوى دست گارد او را مى‌گیرد.
- روش اجراء :
در این حالت مجرى با کشیدن دست گرفته‌شدهٔ حریف به‌طرف داخل و رفتن به پشت او، کمر او را گرفته، سپس با سد کردن پاى گارد خود به جلوى پاى گارد حریف، او را به روى تشک درو مىکند.
- نتیجه‌گیرى :
در حالت، فن دست تو در گارد موافق (روش ساده) فقط حریف خاک مى‌شود و یک امتیاز فنى به کشتى‌گیر مجرى تعلق مى‌گیرد (شکل - فن دست تو در گارد موافق - روش ساده)
به نام خدا
کیوان زکی زاده تایم 16
1402/03/08
فن کمر، مهارتى است که کشتى‌گیر مجرى در حالت سرشاخ و با شیوه‌هاى مختلف گرفتن مانند یک دست کمر، یک دست گردن، دو دست گردن، گرفتن دو مچ حریف و با دست‌هاى قلاب‌شده و یا قلاب‌نشده، در گارد موافق، مخالف و یا مختلط و با روش‌هاى چرخشی، پرتابی، قدرتی، استارتى - انفجاری، تو حلق، و خَف کردن، بهصورت تهاجمى و یا در وضعیت تدافعی، با استفاده از چرخش کمر در زیر بدن حریف، او را به روى پل مى‌رود.
پیشینه برگزاری اولین مسابقات دو، پرش و پرتاب در جهان باستان
به یونان و ایرلند بازمیگردد.
بشر اولیه برای دفاع از خود محتاج به فرار کردن بود تا اینکه در محلی
خود را مخفی کرده به زندگی خود ادامه دهد. لیکن اشخاصی که ضعیف
بوده و قدرت دویدن نداشتند بدون شک طعمه حیوانات قرار میگرفتند.
بدین جهت پدرها بچههای خود را تشویق به دویدن کرده و به آنها طرز
فرار از مقابل حیوانات را میآموختند چرا که دویدن، حد فاصل بین زندگی
و مرگ برای آنها بود.
انسانهای اولیه ضمن دویدن و فرار، برای عبور از موانع طبیعی از جهیدن و
پریدن استفاده میکردند و اگر الزم میشد که بین آنها و حیوانات
مبارزهای صورت گیرد از پرتاب سنگ یا دیگر اشیا کمک میگرفتند این
کار معموالً زمانی انجام میگرفت که انسان از فرار کردن خسته و کوفته
میشد.
در تنگنای مرگ و زندگی، انسان مجبور بود از قدرت بازو و پنجه و عضالت
خود هم حداکثر استفاده را نماید. به این ترتیب انسان اولیه پی برد که اگر
تندتر بدود، بیشتر بپرد و محکمتر پرتاب کند، بهتر خواهد توانست با
مشکالت و خطرات پیرامون خود مبارزه کند.
از بین ملتهای دنیای باستان فقط یونان بود که با عشق و عالقه، مردانغیور و با شهامت خود را به بهترین شکل، تشویق میکرد. در یونان باستان
به مردانی که بهتر دویده و شیای را بیشتر پرتاب کرده و از مرتفعترین
محل میپریدند به چشم عظمت نگاه میکردند و برای آنها احترام و افتخار
زیادی قائل بودند. اما نکته مجهول برای همه دانشمندان علم ورزش این
است که به چه علت قهرمانان پرتاب دیسک در مرتبه اول قرار میگرفتند
و ورزشکاران دیگر در درجه دوم اهمیت قرار داشتند.
در اساطیر یونان باستان، به موجودی پرشور و شر به نام »مرکور« بر
میخوریم. این موجود افسانهای، جوانی است بلند باال و سرشار از شادمانی
و حرکت و حرارت. او در دو طرف کاله و مچ پای خود بالهایی کوچک دارد
و با همین بالها و گامهای تیز و چابک، سفرهای بسیار پرماجرایی را در
کوهها و جنگلها و سرزمینهای مختلف انجام میدهد. وجود چنین
اسطورهای حکایت از عالقه و توجه مردم به تیزپایی، چابکی و دویدن
دارد.
در دوران امپراطوری روم باستان، لژیونرها )سربازان عضو ارتش( با
پرداختن به انواع دوها و پرتابها، خود را برای مسابقات شمشیرزنی و
نبردهای تن به تن آماده میکردند.
در مصر باستان نیز، نوعی ورزش »دومیدانی« شامل دویدنهای انفرادی و
جمعی اجرا میشد.